quote:

Op dinsdag 2 juli 2019 18:49 schreef elamanilo het volgende:
Wow D-E, wat een belevenis is dat allemaal geweest. Ik vind het zo knap dat je zo bij jezelf bent gebleven, ondanks wat er allemaal gebeurde. Misschien ook heel erg je redding dat je zelf kennis van zaken had in combi met je intuïtie, om echt naar jezelf te luisteren. Maar ook heel erg om te merken dat een ander het onderspit delft in dezelfde situatie... Ook na de geboorte/ nu blijf je zo goed naar jezelf (en baby) luisteren 😘 en wat een fijne mensen om he heen. ♥

Dank voor het delen van je uitgebreide verhaal! Ik ben nog bezig aan de mijne. 😅

quote:

Op woensdag 3 juli 2019 08:47 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Ja het was alles wat ik wel en niet gehoopt had. Bevallen doe ik namelijk zo weer hoor, graag zelfs. Vond het leuk en mooi om te mogen doen. Maar alles er omheen, nee. Ik vond het alles behalve een persoonlijke bevalling. Ik lag daar omdat ik medische zorg nodig had, maar ben nog altijd een mens.
Maar ik heb op genoeg momenten gelukkig wel mensen gehad die naar mij luisterden, maar juist op momenten dat het lekker ging mentaal. Op de momenten dat het nodig was, voelde ik mij zo alleen en in de steek gelaten. R. was altijd op app-afstand of waggelafstand in de buurt, wij hebben elkaar echt gevonden door zwangerschapsyoga, het dagenlange gerommel in het ziekenhuis en nu ook gewoon heel veel contact.

Ik ben ook benieuwd naar jouw verhaal!

SPOILER

Mijn tweede zwangerschap verloopt, net als de eerste, grotendeels zonder problemen. Net zoals bij de eerste zwangerschap haal ik ook dit keer mijn UD. Het bevalbed en kraampakket staan al sinds week 37 in huis, nog ongebruikt. Net zoals bij de vorige zwangerschap, word ik ook na de 41 weken gestript. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit het echt is: er is al een centimeter ontsluiting en de VK kan er goed bij. Toch gebeurt er de volgende dag niets. En de volgende dag ook niet.

Als ik die zondag de 41+3 haal word ik steeds verdrietiger en chagrijniger, want ik ben officieel zwangerder dan ik ooit geweest ben. Dat ik mijn UD zou halen had ik wel verwacht, maar dat ik over het termijn van de zwangerschap van S. zou gaan, had ik nooit gedacht. Uit pure frustratie sleep ik mijn hoogzwangere lijf en Vriend en S. mee naar het pannenkoekenhuis. Als ik nog niet ga bevallen, dan gaan we maar even wat anders doen.

Hoewel ik me fysiek goed voel, is het mentaal een ander verhaal. Ik zie enorm op tegen de ochtenden en middagen op het schoolplein, waar ik continu blikken vol medelijden krijg. De ene na de andere vrouw in mijn kennisenkring bevalt, ook al zijn ze pas weken na mij uitgerekend. Ik voel me rot, ben uitgeput (ook al slaap ik goed) en heb eigenlijk weinig zin om nog maar iets te doen. Nieuwsgierige appjes gaan onbeantwoord en ik zonder me helemaal af van de buitenwereld.

Maandag komt de verloskundige opnieuw langs om te strippen. Ook zij is verbaasd, want ze had écht een bevalling verwacht. We bespreken de situatie en besluiten dat als het deze keer nog niet werkt, dat ze gewoon afwachten en met 42 weken gaan inleiden. Die dinsdag heb ik een afspraak bij het ziekenhuis voor een CTG in verband met naderende serotiniteit. De CTG is goed, er is voldoende vruchtwater en de baby beweegt volop. We spreken af dat, mits de baby niet vanzelf komt, we ons donderdagochtend om 7 uur zullen melden.

Wat volgt is een enorm verwarrende anderhalve dag. Opgelucht en blij dat er een plan is, maar ook paniek en stress bij het idee dat het alsnog helemaal anders kan lopen als de baby besluit toch nog eerder te komen. Dinsdagavond houdt de baby zich rustig en ik breng S. zelf naar school die woensdag. Als ik haar ophaal wordt er gevraagd of ik niet bijna ingeleid word, maar ik heb geen behoefte om de datum, 14 februari, te delen.

Nu ik weet dat de baby morgen geboren wordt, heb ik nog een middag de tijd met mijn dan nog enigste dochter. Zo fijn om te knuffelen, knutselen, spelletjes te doen en film kijken. Omdat Vriend werkt zijn we de hele middag met z’n tweeën. ’S Avonds haalt opa haar op en ik moet even slikken. De volgende keer dat ik haar zie is ze een grote zus!

SPOILER

Donderdag 14 februari
Als we bij het ziekenhuis aankomen zit de hoofdingang nog op slot. Via de SEH lopen we richting de verloskamers. We krijgen een kamer aangewezen en ik krijg eerst een CTG. De verpleegkundigen vragen of ik zenuwachtig of gespannen ben. Eerlijk gezegd heb ik nog nergens last van: alleen maar blij dat de zwangerschap er nu echt bijna op zit. Vriend is meer gespannen dan ik, maar dat is logisch. De bevalling van S. liep nou eenmaal niet vlekkeloos. We bespreken snel even mijn wensen: de navelstreng hoeft niet direct doorgeknipt te worden, ik wil zoveel mogelijk huid-op-huid en het liefst beval ik op de bevalkruk.

Na een half uur komt de verloskundige mijn vliezen breken en ik herken de geur direct van mijn vorige bevalling. De weeënopwekkers gaan aan en ik krijg een mobiele CTG zodat ik gewoon kan rondlopen. Vriend en ik doen nog een poging om een spelletje skipbo te spelen, maar heel ver komen we niet. De weeën komen vrij snel op gang. Ik loop wat rond en zoek naar een goede houding op de weeën op te vangen, maar ik lig het liefst op bed. Ondertussen stuurt de verpleegkundige me naar de WC, zodat ik straks geen katheter hoef. Naar de WC gaan met een CTG, infuus én vruchtwater dat lekt is een enorme opgave en voor m’n gevoel ben ik wel een kwartier bezig. De weeën vang ik ondertussen op al hangend over de prullenbakken, maar een echt fijne houding vind ik niet.

Als ik terugkom wil ik eigenlijk het liefst op bed gaan liggen. Met een beetje hulp word ik in bed gehesen, waar ik de weeën redelijk op kan vangen. Rond half 11 voel ik lichte drang om mee te drukken en begin ik met overgeven. De verpleegkundige klinkt hoopvol: ‘Dat zie je vaak rond de 8 centimeter, probeer nog niet mee te drukken want dat kan de ontsluiting tegenhouden’. Als de verloskundige zegt dat ze me over een uurtje komt toucheren baal ik. Het liefst weet ik nu direct waar ik aan toe ben.

Het uur dat volgt is naar. Ik geef een paar keer over en de weeën worden steeds sterker. De verpleegkundige vraagt of ik wil douchen, maar dat laat ik even afhangen van het toucheren. Als de verloskundige rond half 12 even voelt hoe het ervoor staat zit ik op 3 a 4 centimeter. Ze probeert het positief te brengen, maar ik kan m’n teleurstelling niet verbergen. Ik trek het nu al bijna niet meer en we zijn pas net begonnen. Oke, zet mij maar onder de douche.

Het kost wat moeite om me onder de douche te krijgen en vervolgens om een fijne houding te vinden, maar het lukt. Tijdens een wee grijp ik naar de hand van Vriend en knijp die helemaal fijn, wat een cliche. Toch helpt het me wel en hij vindt het fijn dat er in ieder geval iets is dat hij kan doen.

Onder de douche doezel ik bijna een beetje weg. Tot ik me wel héél flauw begin te voelen. Ik mompel tegen Vriend dat ik me niet heel goed voel en hij roept de verpleegkundige erbij. Die schrikt als ze me ziet zitten en ik moet direct onder de douche vandaan. Vriend moet bij me blijven en beide vertellen me dat ik even wakker moet blijven. Eenmaal in bed voel ik me direct een stuk beter.

Ik lig op m’n rug en de weeën zijn nu verrassend goed te doen. Ik lig eigenlijk heel lekker tot de verloskundige weer binnenkomt en zegt dat de baby het niet zo goed heeft en dat ik op mijn linkerzij moet liggen. Ik vloek in m’n hoofd en denk: wat kan mij die baby schelen. Ik wil zó blijven liggen. Met lichte (oke, grote) tegenzin schuifel ik op m’n zij. Dit lijkt tot dusver een herhaling van de vorige bevalling, want ook toen moest ik op m’n linkerzij liggen. Dit is de meest vervelende houding om weeën in op te vangen en ik merk direct dat ze véél pijnlijker zijn. Als Vriend nu niet in de buurt is tijdens een wee raak ik lichtelijk in paniek, want die hand om in te knijpen is enorm belangrijk geworden.

Ondertussen is die lichte druk om mee te duwen veranderd in echte persweeën. Als ik dit aangeef komt de vk nogmaals toucheren. Ze zegt dat het goed gaat en dat ik het goed doe, maar vertelt me niet hoeveel centimeter ontsluiting ik nu heb. Ik weet dat dit betekent dat ik nog niet veel verder ben dan eerder. Ik schuifel weer op m’n zij en mompel dat ik echt niet meer kan.

Eigenlijk wil ik dat ze zeggen dat het inderdaad geen doen is zo en dat ze me plat zullen spuiten om die baby te halen. De vk vertelt me over de mogelijke pijnbestrijding. Eigenlijk wil ik een ruggenprik, maar dan wel nú en niet over een uur. Maar ik wil er niet zelf om hoeven vragen, dus ik blijf herhalen dat ik écht niet meer kan, dat ik KA-POT ben en echt niet langer door kan zo. Maar de vk laat zich niet zo makkelijk manipuleren als dat ik wil, hah. We besluiten om een pompje remifentanil aan te sluiten.

Terwijl de persweeën nog steeds komen en gaan, probeert de verpleegkundige het pompje aan mijn infuus aan te sluiten. Ze blijft er mee klooien en het lijkt niet te lukken. Na een aantal pogingen voel ik me héél warm worden en worden de persweeën duidelijk minder. De persdrang is er nog steeds, maar het wegzuchten is een stuk gemakkelijker. De kamer draait en ik vraag wat er aan de hand is. Toch zegt ze dat ze de remifentanil nog niet heeft aangesloten en dat dat het nog niet kan zijn. Na een aantal weeën verdwijnt het warme gevoel ook weer.

Als de vk weer toucheert zit ik nog steeds maar op 6 centimeter. Dat terwijl mijn hele lijf probeert om de baby eruit te werken. Op dit punt is drang om te persen zo groot dat de pijn van de weeën nog maar weinig voorstelt. Ik probeer nog steeds zo weinig mogelijk mee te drukken, maar dat is op dit moment echt nauwelijks meer te doen.

Dan komt het punt waar het wegzuchten écht écht écht niet meer gaat. De verpleegkundige ziet blijkbaar aan mijn buik (die nu aan het mee ‘drukken’ is) dat het nu waarschijnlijk wél gaat om volledige ontsluiting. Ik mag zachtjes meeduwen en zij legt intussen de babykleertjes alvast klaar.

Hoewel het rustig is op de verloskamers liggen we op het moment supreme toch met twee vrouwen tegelijk te bevallen. De vk loopt heen en weer tussen ons beide en de gynaecoloog staat stand-by. Uiteraard hoor ik dit pas achteraf. Ik vraag me wel af waar de verloskundige blijft, maar eigenlijk ben ik te druk om te beseffen dat het alleen de verpleegkundige is.

Als de verloskundige weer langskomt krijg ik om 5 over 2 te horen dat ik mag gaan persen nu. Het voelt, na 2 uur persweeën toch opeens plotseling. Ik denk nog even terug aan de baarkruk, maar no chance in hell dat ik nog van dat bed afklim, dus let’s go. Nu komt het leuke deel! Het zit er bijna op!

Hoe waardeloos het eerste deel van de bevalling ook was, zo leuk vind ik het persen. Het gaat waanzinnig goed en, in tegenstelling tot de bevalling van S., voel ik het hoofdje nu héél duidelijk steeds een beetje meer zakken. Ik voel het hele proces gewoon! Ik vind het nu al fantastisch. De verpleegkundige en verloskundige staan van een afstandje te kijken en bemoeien zich er eigenlijk niet mee. Het voelt nu écht als míjn bevalling.

Dan zeggen de verpleegkundige en vk dat ik moet stoppen en zuchten: het hoofdje staat. Huh, wat NU AL? Ik vind het bijna jammer.

De verpleegkundige en verloskundige zeggen dat het heel goed gaat dat dit heel vervelend is en dat het zo voorbij is- maar eigenlijk voel ik totaal geen pijn. Ik had me voorbereid op een brandend gevoel, maar dit is er totaal niet. Maar ik voel het hoofdje, ik doe het écht zelf!

Bij de volgende wee mag ik weer meepersen en na ongeveer 20 minuten is het hoofdje is geboren. Eventjes later voel ik ook de rest van het lijfje naar buiten glibberen en wordt er een warm, bloederig hoopje op mijn buik gelegd. Hij is groen, en ik besef direct wat dat betekent: gepoept in het vruchtwater. Met andere woorden: we slapen vanavond hier. Teleurgesteld kan ik niet zijn want: oh kijk mijn baby dan! Ik heb dit zelf gedaan!

‘Och meiske’ zeg ik en bedenk me dan: ‘he, wat ben je eigenlijk?’ We kunnen nog niet zien of we een zoon of dochter rijker zijn, want de navelstreng is redelijk kort en ze kunnen hem niet goed optillen. Zodra de navelstreng is doorgeknipt tilt de verpleegkundige hem voor ons op en- oh. We hebben een zoon!

Hoewel dit natuurlijk een hele reëele kans was, en ik ook al tijden lang het gevoel had dat de baby in mijn buik een jongen was, was het toch nog even een hele omschakeling. Een jongen. Wat bijzonder, en wat nieuw allemaal! Ze vragen hoe hij heet en Vriend moet het zeggen, want het voelt voor mij nog té onwennig: T.ieme!

Het wachten op de placenta is even spannend, want deze heeft nog weinig zin om los te laten. Ik moet heel eerlijk zeggen dat een roesje me op dit moment heerlijk lijkt, maar rationeel gezien weet ik natuurlijk dat het beter is als deze vanzelf komt. Gelukkig voel ik na drie kwartier nog een paar sterke na-weeën en komt de placenta alsnog vanzelf.

Tijdens het wachten doen de VK en VPK nog geen aanstalten om de baby aan te leggen en als ik zie dat hij inmiddels bijna een half uur oud is besluit ik het maar gewoon zelf te doen. Dit voelt nu al als een compleet andere situatie dan bij de vorige bevalling. Ik voel me nu al sterker door mijn ervaringen bij de oudste. Hij hapt volgens mij prima aan en sabbelt, geen idee of ‘ie daadwerkelijk drinkt of niet maar he: hij hapt en het lukt me zelf!

Ik sta te popelen om S. te bellen en het hechten en het wachten tot ik mag douchen duurt voor mijn gevoel eindeloos. Wiebelig loop ik richting de douche. Wat voel ik me verdomd goed, hoe kan dit? Goed, ik merk duidelijk dat m’n longen even moeten wennen aan hun nieuwe positie, van onderen doet alles aardig pijn, maar hoi: ik loop naar de douche, ik STA zelfs te douchen.

S. straalt als ze haar broertje ziet. Ze wil hem op schoot en helpt met verschonen. We zijn met z’n viertjes, hij hoort er echt bij! Ze vertrekt ’s avonds voor nog een nachtje bij Opa en Oma. Vriend blijft slapen op de gezinskamer: verschil van dag en nacht met de bevalling van S.

quote:

Op woensdag 31 juli 2019 21:26 schreef krijgerrtje het volgende:
Inmiddels is het al bijna 6 maanden geleden, maar wilde m'n bevallingsverhaal toch nog delen Omdat ik die van S. ook nog regelmatig weer eventjes teruglees.

Sorry voor het lange verhaal

Laatste weken zwangerschap

SPOILER

Mijn tweede zwangerschap verloopt, net als de eerste, grotendeels zonder problemen. Net zoals bij de eerste zwangerschap haal ik ook dit keer mijn UD. Het bevalbed en kraampakket staan al sinds week 37 in huis, nog ongebruikt. Net zoals bij de vorige zwangerschap, word ik ook na de 41 weken gestript. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit het echt is: er is al een centimeter ontsluiting en de VK kan er goed bij. Toch gebeurt er de volgende dag niets. En de volgende dag ook niet.

Als ik die zondag de 41+3 haal word ik steeds verdrietiger en chagrijniger, want ik ben officieel zwangerder dan ik ooit geweest ben. Dat ik mijn UD zou halen had ik wel verwacht, maar dat ik over het termijn van de zwangerschap van S. zou gaan, had ik nooit gedacht. Uit pure frustratie sleep ik mijn hoogzwangere lijf en Vriend en S. mee naar het pannenkoekenhuis. Als ik nog niet ga bevallen, dan gaan we maar even wat anders doen.

Hoewel ik me fysiek goed voel, is het mentaal een ander verhaal. Ik zie enorm op tegen de ochtenden en middagen op het schoolplein, waar ik continu blikken vol medelijden krijg. De ene na de andere vrouw in mijn kennisenkring bevalt, ook al zijn ze pas weken na mij uitgerekend. Ik voel me rot, ben uitgeput (ook al slaap ik goed) en heb eigenlijk weinig zin om nog maar iets te doen. Nieuwsgierige appjes gaan onbeantwoord en ik zonder me helemaal af van de buitenwereld.

Maandag komt de verloskundige opnieuw langs om te strippen. Ook zij is verbaasd, want ze had écht een bevalling verwacht. We bespreken de situatie en besluiten dat als het deze keer nog niet werkt, dat ze gewoon afwachten en met 42 weken gaan inleiden. Die dinsdag heb ik een afspraak bij het ziekenhuis voor een CTG in verband met naderende serotiniteit. De CTG is goed, er is voldoende vruchtwater en de baby beweegt volop. We spreken af dat, mits de baby niet vanzelf komt, we ons donderdagochtend om 7 uur zullen melden.

Wat volgt is een enorm verwarrende anderhalve dag. Opgelucht en blij dat er een plan is, maar ook paniek en stress bij het idee dat het alsnog helemaal anders kan lopen als de baby besluit toch nog eerder te komen. Dinsdagavond houdt de baby zich rustig en ik breng S. zelf naar school die woensdag. Als ik haar ophaal wordt er gevraagd of ik niet bijna ingeleid word, maar ik heb geen behoefte om de datum, 14 februari, te delen.

Nu ik weet dat de baby morgen geboren wordt, heb ik nog een middag de tijd met mijn dan nog enigste dochter. Zo fijn om te knuffelen, knutselen, spelletjes te doen en film kijken. Omdat Vriend werkt zijn we de hele middag met z’n tweeën. ’S Avonds haalt opa haar op en ik moet even slikken. De volgende keer dat ik haar zie is ze een grote zus!

De bevalling:

SPOILER

Donderdag 14 februari
Als we bij het ziekenhuis aankomen zit de hoofdingang nog op slot. Via de SEH lopen we richting de verloskamers. We krijgen een kamer aangewezen en ik krijg eerst een CTG. De verpleegkundigen vragen of ik zenuwachtig of gespannen ben. Eerlijk gezegd heb ik nog nergens last van: alleen maar blij dat de zwangerschap er nu echt bijna op zit. Vriend is meer gespannen dan ik, maar dat is logisch. De bevalling van S. liep nou eenmaal niet vlekkeloos. We bespreken snel even mijn wensen: de navelstreng hoeft niet direct doorgeknipt te worden, ik wil zoveel mogelijk huid-op-huid en het liefst beval ik op de bevalkruk.

Na een half uur komt de verloskundige mijn vliezen breken en ik herken de geur direct van mijn vorige bevalling. De weeënopwekkers gaan aan en ik krijg een mobiele CTG zodat ik gewoon kan rondlopen. Vriend en ik doen nog een poging om een spelletje skipbo te spelen, maar heel ver komen we niet. De weeën komen vrij snel op gang. Ik loop wat rond en zoek naar een goede houding op de weeën op te vangen, maar ik lig het liefst op bed. Ondertussen stuurt de verpleegkundige me naar de WC, zodat ik straks geen katheter hoef. Naar de WC gaan met een CTG, infuus én vruchtwater dat lekt is een enorme opgave en voor m’n gevoel ben ik wel een kwartier bezig. De weeën vang ik ondertussen op al hangend over de prullenbakken, maar een echt fijne houding vind ik niet.

Als ik terugkom wil ik eigenlijk het liefst op bed gaan liggen. Met een beetje hulp word ik in bed gehesen, waar ik de weeën redelijk op kan vangen. Rond half 11 voel ik lichte drang om mee te drukken en begin ik met overgeven. De verpleegkundige klinkt hoopvol: ‘Dat zie je vaak rond de 8 centimeter, probeer nog niet mee te drukken want dat kan de ontsluiting tegenhouden’. Als de verloskundige zegt dat ze me over een uurtje komt toucheren baal ik. Het liefst weet ik nu direct waar ik aan toe ben.

Het uur dat volgt is naar. Ik geef een paar keer over en de weeën worden steeds sterker. De verpleegkundige vraagt of ik wil douchen, maar dat laat ik even afhangen van het toucheren. Als de verloskundige rond half 12 even voelt hoe het ervoor staat zit ik op 3 a 4 centimeter. Ze probeert het positief te brengen, maar ik kan m’n teleurstelling niet verbergen. Ik trek het nu al bijna niet meer en we zijn pas net begonnen. Oke, zet mij maar onder de douche.

Het kost wat moeite om me onder de douche te krijgen en vervolgens om een fijne houding te vinden, maar het lukt. Tijdens een wee grijp ik naar de hand van Vriend en knijp die helemaal fijn, wat een cliche. Toch helpt het me wel en hij vindt het fijn dat er in ieder geval iets is dat hij kan doen.

Onder de douche doezel ik bijna een beetje weg. Tot ik me wel héél flauw begin te voelen. Ik mompel tegen Vriend dat ik me niet heel goed voel en hij roept de verpleegkundige erbij. Die schrikt als ze me ziet zitten en ik moet direct onder de douche vandaan. Vriend moet bij me blijven en beide vertellen me dat ik even wakker moet blijven. Eenmaal in bed voel ik me direct een stuk beter.

Ik lig op m’n rug en de weeën zijn nu verrassend goed te doen. Ik lig eigenlijk heel lekker tot de verloskundige weer binnenkomt en zegt dat de baby het niet zo goed heeft en dat ik op mijn linkerzij moet liggen. Ik vloek in m’n hoofd en denk: wat kan mij die baby schelen. Ik wil zó blijven liggen. Met lichte (oke, grote) tegenzin schuifel ik op m’n zij. Dit lijkt tot dusver een herhaling van de vorige bevalling, want ook toen moest ik op m’n linkerzij liggen. Dit is de meest vervelende houding om weeën in op te vangen en ik merk direct dat ze véél pijnlijker zijn. Als Vriend nu niet in de buurt is tijdens een wee raak ik lichtelijk in paniek, want die hand om in te knijpen is enorm belangrijk geworden.

Ondertussen is die lichte druk om mee te duwen veranderd in echte persweeën. Als ik dit aangeef komt de vk nogmaals toucheren. Ze zegt dat het goed gaat en dat ik het goed doe, maar vertelt me niet hoeveel centimeter ontsluiting ik nu heb. Ik weet dat dit betekent dat ik nog niet veel verder ben dan eerder. Ik schuifel weer op m’n zij en mompel dat ik echt niet meer kan.

Eigenlijk wil ik dat ze zeggen dat het inderdaad geen doen is zo en dat ze me plat zullen spuiten om die baby te halen. De vk vertelt me over de mogelijke pijnbestrijding. Eigenlijk wil ik een ruggenprik, maar dan wel nú en niet over een uur. Maar ik wil er niet zelf om hoeven vragen, dus ik blijf herhalen dat ik écht niet meer kan, dat ik KA-POT ben en echt niet langer door kan zo. Maar de vk laat zich niet zo makkelijk manipuleren als dat ik wil, hah. We besluiten om een pompje remifentanil aan te sluiten.

Terwijl de persweeën nog steeds komen en gaan, probeert de verpleegkundige het pompje aan mijn infuus aan te sluiten. Ze blijft er mee klooien en het lijkt niet te lukken. Na een aantal pogingen voel ik me héél warm worden en worden de persweeën duidelijk minder. De persdrang is er nog steeds, maar het wegzuchten is een stuk gemakkelijker. De kamer draait en ik vraag wat er aan de hand is. Toch zegt ze dat ze de remifentanil nog niet heeft aangesloten en dat dat het nog niet kan zijn. Na een aantal weeën verdwijnt het warme gevoel ook weer.

Als de vk weer toucheert zit ik nog steeds maar op 6 centimeter. Dat terwijl mijn hele lijf probeert om de baby eruit te werken. Op dit punt is drang om te persen zo groot dat de pijn van de weeën nog maar weinig voorstelt. Ik probeer nog steeds zo weinig mogelijk mee te drukken, maar dat is op dit moment echt nauwelijks meer te doen.

Dan komt het punt waar het wegzuchten écht écht écht niet meer gaat. De verpleegkundige ziet blijkbaar aan mijn buik (die nu aan het mee ‘drukken’ is) dat het nu waarschijnlijk wél gaat om volledige ontsluiting. Ik mag zachtjes meeduwen en zij legt intussen de babykleertjes alvast klaar.

Hoewel het rustig is op de verloskamers liggen we op het moment supreme toch met twee vrouwen tegelijk te bevallen. De vk loopt heen en weer tussen ons beide en de gynaecoloog staat stand-by. Uiteraard hoor ik dit pas achteraf. Ik vraag me wel af waar de verloskundige blijft, maar eigenlijk ben ik te druk om te beseffen dat het alleen de verpleegkundige is.

Als de verloskundige weer langskomt krijg ik om 5 over 2 te horen dat ik mag gaan persen nu. Het voelt, na 2 uur persweeën toch opeens plotseling. Ik denk nog even terug aan de baarkruk, maar no chance in hell dat ik nog van dat bed afklim, dus let’s go. Nu komt het leuke deel! Het zit er bijna op!

Hoe waardeloos het eerste deel van de bevalling ook was, zo leuk vind ik het persen. Het gaat waanzinnig goed en, in tegenstelling tot de bevalling van S., voel ik het hoofdje nu héél duidelijk steeds een beetje meer zakken. Ik voel het hele proces gewoon! Ik vind het nu al fantastisch. De verpleegkundige en verloskundige staan van een afstandje te kijken en bemoeien zich er eigenlijk niet mee. Het voelt nu écht als míjn bevalling.

Dan zeggen de verpleegkundige en vk dat ik moet stoppen en zuchten: het hoofdje staat. Huh, wat NU AL? Ik vind het bijna jammer.

De verpleegkundige en verloskundige zeggen dat het heel goed gaat dat dit heel vervelend is en dat het zo voorbij is- maar eigenlijk voel ik totaal geen pijn. Ik had me voorbereid op een brandend gevoel, maar dit is er totaal niet. Maar ik voel het hoofdje, ik doe het écht zelf!

Bij de volgende wee mag ik weer meepersen en na ongeveer 20 minuten is het hoofdje is geboren. Eventjes later voel ik ook de rest van het lijfje naar buiten glibberen en wordt er een warm, bloederig hoopje op mijn buik gelegd. Hij is groen, en ik besef direct wat dat betekent: gepoept in het vruchtwater. Met andere woorden: we slapen vanavond hier. Teleurgesteld kan ik niet zijn want: oh kijk mijn baby dan! Ik heb dit zelf gedaan!

‘Och meiske’ zeg ik en bedenk me dan: ‘he, wat ben je eigenlijk?’ We kunnen nog niet zien of we een zoon of dochter rijker zijn, want de navelstreng is redelijk kort en ze kunnen hem niet goed optillen. Zodra de navelstreng is doorgeknipt tilt de verpleegkundige hem voor ons op en- oh. We hebben een zoon!

Hoewel dit natuurlijk een hele reëele kans was, en ik ook al tijden lang het gevoel had dat de baby in mijn buik een jongen was, was het toch nog even een hele omschakeling. Een jongen. Wat bijzonder, en wat nieuw allemaal! Ze vragen hoe hij heet en Vriend moet het zeggen, want het voelt voor mij nog té onwennig: T.ieme!

Het wachten op de placenta is even spannend, want deze heeft nog weinig zin om los te laten. Ik moet heel eerlijk zeggen dat een roesje me op dit moment heerlijk lijkt, maar rationeel gezien weet ik natuurlijk dat het beter is als deze vanzelf komt. Gelukkig voel ik na drie kwartier nog een paar sterke na-weeën en komt de placenta alsnog vanzelf.

Tijdens het wachten doen de VK en VPK nog geen aanstalten om de baby aan te leggen en als ik zie dat hij inmiddels bijna een half uur oud is besluit ik het maar gewoon zelf te doen. Dit voelt nu al als een compleet andere situatie dan bij de vorige bevalling. Ik voel me nu al sterker door mijn ervaringen bij de oudste. Hij hapt volgens mij prima aan en sabbelt, geen idee of ‘ie daadwerkelijk drinkt of niet maar he: hij hapt en het lukt me zelf!

Ik sta te popelen om S. te bellen en het hechten en het wachten tot ik mag douchen duurt voor mijn gevoel eindeloos. Wiebelig loop ik richting de douche. Wat voel ik me verdomd goed, hoe kan dit? Goed, ik merk duidelijk dat m’n longen even moeten wennen aan hun nieuwe positie, van onderen doet alles aardig pijn, maar hoi: ik loop naar de douche, ik STA zelfs te douchen.

S. straalt als ze haar broertje ziet. Ze wil hem op schoot en helpt met verschonen. We zijn met z’n viertjes, hij hoort er echt bij! Ze vertrekt ’s avonds voor nog een nachtje bij Opa en Oma. Vriend blijft slapen op de gezinskamer: verschil van dag en nacht met de bevalling van S.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2019 06:57 schreef krijgerrtje het volgende:
Ja dat wil ik echt nog wel 10x doen hoor En hulde aan m’n VK! Na S. toch lang het gevoel gehad dat ik niet zelf bevallen was, dat de gyn toen de boel opengeknipt had en haar eruit gehaald had.

Mijn VK was de eerste die na 4 jaar zei: ja hallo, ze was een sterrenkijker en je hebt haar er zonder hulpmiddelen in een kwartier uitgeperst: weet je wel hóe knap dat is?

Pas toen kon ik ook anders naar de vorige bevalling kijken Alleen jammer dat die aanloop naar het persen zo lang duurt he

quote:

Op vrijdag 29 november 2019 17:11 schreef D.U.M.A.N. het volgende:

[..]

Heb net ook jouw verhaal gelezen. Wat een achtbaan! Wel heel knap van je! Hoe kijk je er nu op terug?

quote:

Op vrijdag 29 november 2019 14:12 schreef Ceviche het volgende:
Wauw Bobby, wat een verhaal!
De VK klinkt ook echt super relaxed
Heb je lang moeten bijkomen van je stormbevalling?

quote:

Op vrijdag 29 november 2019 16:44 schreef Mariposas het volgende:
Wat een ervaring, Bobby! Ik ben wel benieuwd hoe je er zelf op terugkijkt? Volgens mij heel positief, toch?

quote:

Op vrijdag 29 november 2019 16:59 schreef vencodark het volgende:
Mooi verhaal Bobby! Je bent een goede verteller.
Hoeveel tijd zat er ongeveer tussen de geboorte en het moment dat de verloskundige binnenkwam?
Knap van jullie.

SPOILER

Onverwacht ben ik zwanger, iets meer dan 4 maanden na de vorige zwangerschap misliep. Mentaal is het te vroeg, ik worstel met zoveel dingen. Willen we nog door? Kan ik nog wel? Wat dan met onze embryootjes? Op het moment dat ik overtijd ben, geloof ik dat het een complicatie is van de curretage. Mijn ongesteldheid was elke maand erna al licht, nu houdt het na een paar dagen bruin bloed gewoon op. Ik test maar voor alle zekerheid voordat ik het ziekenhuis ga bellen. Het eerste gevoel bij het zien van de twee streepjes is ongeloof, het volgende gevoel is angst. Aub niet weer dit.
Na een mooie echo bij 8 weken, volgt een hels weekend. Bij iets meer dan 9 weken (dezelfde termijn dat het vorige keer misging), voel ik het ineens warm worden. Ik kijk en ik zie bloed. Ik voel het lopen. Al huilend ren ik naar boven, naar de badkamer. Mijn vriend ligt in bad te dutten en schrikt wakker. Ik trek mijn broek naar beneden om op het wc te gaan zitten en het bloed stroomt over mijn benen. Dit kan gewoon niet goed zijn. Mijn vriend belt de verloskundige want ik krijg er geen zinnig woord meer uit. Ik kan alleen maar huilen. We moeten afwachten tot het doorzet en indien niet regelt ze een echo voor ons de volgende dag. Ik krijg geen krampen en het bloeden wordt minder. Dus wij die zondag naar het ziekenhuis. We zien een mooi spartelend kindje, geen teken van een bloeding op de echo. Wij terug naar huis, blij maar nog altijd geschrokken. Het duurt nog weken voor ik hier een beetje van bekomen ben.
Bij de termijnecho wordt mijn uitgerekende datum op 3 december gezet. Ik hoop dat hij niet 1 dag later komt want dat is de ‘verjaardag’ van mijn curretage.
Mentaal en lichamelijk is de zwangerschap zwaar. Ik leef van mijlpaal tot mijlpaal. Mijn buik groeit snel en ik moet al snel dingen opgeven. Dagelijks moet ik maar 1 km van auto naar werk en vaak is dit al teveel. Mijn buik doet snel pijn. Ik blijk veel vruchtwater te hebben, daardoor is mijn buik ook extra groot. Slapen gaat ook lastig. Ik geniet wel van het leven in mijn buik maar dit is het ook wel. Ik heb nu 3 maanden na de bevalling mijn buik geen moment gemist.

SPOILER

12 November ben ik exact 37 weken. Ik kan weinig genieten van mijn verlof (op dat moment al 1.5 week thuis). Ik voel mij gespannen en mijn lichaam kan niet veel meer. Ik huil ook veel, ben heel emotioneel en af en toe bang hem nog te verliezen. Maar ik ben ook heel erg benieuwd om hem te ontmoeten, hoe hij eruit ziet. En ik heb al een tijdje een gevoel dat hij niet gaat wachten tot december.
Die nacht begint zoals elke nacht. Ik kan moeilijk een aangename houding vinden en ik moet regelmatig gaan plassen. Na de tweede paspauze van die nacht, rond kwart voor 5, kruip ik terug in bed en als ik rechtop zit in bed voel ik iets raars. Ineens een scherpe pijn en een druk naar beneden. Het duurt net lang genoeg dat ik kan denken “het zal toch niet…” en dan wordt alles warm en nat. Ok, het kan dus wel. Ik roep naar mijn vriend die na mij naar de badkamer is gegaan dat hij handdoeken moet brengen. Een aantal graag. Als ik op een stapel handdoeken zit vraag ik of hij mijn telefoon gaat halen. Tijdens mijn laatste controle was hij nog niet helemaal ingedaald dus ik wil graag weten wat ik moet doen. Ik bel de verloskundige afdeling van het ziekenhuis en ze zeggen dat we richting ziekenhuis mogen gaan. Hij ligt gelukkig laag genoeg zodat het niet met een ambulance moet. We gooien nog snel wat extra spullen voor ons in een tas, nemen de vluchtkoffer en de autostoel en we vertrekken. Ondertussen blijft het vruchtwater met tussenpozen uit mij stromen. Het lijkt inderdaad erg veel.
In het ziekenhuis aangekomen word ik in een triagekamer onmiddellijk aan de CTG gelegd. We horen een geruststellende hartslag. Ik had hem amper voelen bewegen in de nacht en maar 1 keer sinds het breken van de vliezen dus ik ben erg opgelucht. Ik heb ook al 3cm ontsluiting maar ze zijn nog niet zeker of het echt begonnen is. Ze controleren wel of zijn hoofd laag genoeg ligt en dat is gelukkig het geval. Over twee uur moet ik weer aan de CTG en misschien dan naar huis. Met dat scenario had ik geen rekening gehouden. Ik dacht naar het ziekenhuis te gaan om te bevallen! Ik wil ook helemaal niet naar huis en daar in spanning afwachten of het nu wel of niet begonnen is en wanneer ik dan moet bellen. In die twee uur begin ik steeds meer krampen te krijgen. Ze komen regelmatig maar zijn niet echt pijnlijk.
Twee uur later gaat het nog altijd goed met onze kleine man. Ze meten nu ook weeënactiviteit en een kleine 4cm ontsluiting. Ik mag gelukkig blijven en we verhuizen naar een kraamsuite. Het is echt begonnen! We nemen mijn bevalplan nog even door want de afspraak om de bevalling door te nemen staat voor een paar dagen later. We blijven even hangen bij het puntje pijnstilling en ik word ervan verzekerd dat ze niet gaan zeuren als ik een ruggenprik wil. Dat wilde ik horen ja. Weer 2 uurtjes wachten, dan nieuwe controle en CTG. Helaas heb ik geen klik met de verpleegkundige van de middagploeg. De verloskundige is prima maar de verpleegkundige kan ik niets mee. Iets oudere dame die veel teveel praat tijdens een wee. Ze laten ons gelukkig veel alleen in de kamer en komen maar af en toe kijken.
Als we alleen zijn kan ik wat ontspannen. De weeën voelen nu als menstruatiekrampen. Af en toe pittig maar ik heb genoeg pauze tussendoor. Vanaf dit punt tot volledige ontsluiting weet ik de tijden niet helder meer, want ik probeer in mijzelf gekeerd de weeën op te vangen. Ik probeer het beeld op de roepen van de rivier uit de zwangerschapsyoga, probeer alles los te laten en te ontspannen. Mijn ademhaling dwing ik naar mijn buik maar vind dat soms wel lastig. Ik ga een half uurtje onder de douche maar ook daar vind ik geen houding. Helaas werkt de douche niet goed en wisselt hij continue tussen koud en warm water. Ik ga maar terug in bed liggen. Volgende controle heb ik een dikke 5cm. Halverwege en ik vind het soms meevallen, soms pittig.
Weer twee uur later zit ik op 7cm. Dit gaat de goede kant op! We hebben het nog een keer over die ruggenprik, dat kan nog net. Maar alles gaat zo goed en veel makkelijker dan gedacht dat ik beslis er geen te nemen. Ik wil ook niet weg van mijn bed. Ik vind het wel beangstigend want nu is er geen weg terug. Ik ga dit doen zonder pijnstilling. Wat ga ik spijt krijgen van deze beslissing…
Vanaf nu wordt het duidelijk heftiger. Af en toe stralen de weeën uit naar mijn rug, wat ik niet zo erg vind. Maar af en toe ook naar mijn dijen en dat is heel vervelend. Hierdoor wil ik geen andere houdingen proberen. Ik kan mij op dat moment niet voorstellen dat ik rechtop of op handen en knieën wil zitten. Of in bad zoals ik eerst wilde. Mijn vriend masseert mijn benen als ik het moeilijk heb. Na een tijdje heb ik nog net de energie om “BENEN” te roepen en dan weet hij dat hij aan de slag mag. Hierdoor lukt het net om het allemaal op te vangen. Soms even niet en dan span ik wel op en lukt het niet meer in stilte. Gelukkig gebeurt dat niet vaak.
Een uur na de laatste check geef ik aan dat het heel zwaar wordt. Ik voel mijn lichaam wat meeduwen. Ze gaan even voelen en ik zit ineens al op 9cm. Dit gaat hard, hij komt eraan! Ik mag passief meeduwen, gewoon mijn lichaam laten doen. Dit vind ik heel lastig. Ik voel overal druk en het word best pijnlijk. Ik kan er niet aan overgeven en instinctief houd ik het tegen.
Dan is er weer een dienstwissel en nu is er wel een klik. Een gynaecoloog in opleiding en een verpleegkundige die een fijn team vormen. Rustig maar direct, exact wat ik in mijn plan opgenomen had. En als alles goed gaat is dit het team waarmee ik ga bevallen. Het is een half uurtje na de laatste controle en het is nu duidelijk dat ik echte persweeën heb. Nog niet elke wee maar af en toe. Ze voelen en het is 10cm! Hij komt er snel aan (denk ik dan nog). Ik kijk even op de klok en het is half 5. Straks is hij er voor het avondeten al.
Maar dan gaat het snel minder goed. Er wordt nog eens naar zijn hoofd gevoeld en de gynaecoloog merkt twee dingen op: zijn hoofd is nog niet diep genoeg gedaald om actief mee te gaan persen en het is een sterrenkijker. Wat een tegenvaller. Ik besef dat dit niet zo vlot gaat gaan. Hierdoor willen ze een elektrode aan zijn hoofd vastmaken maar dat lukt tot 2 keer toe niet. Het blijft maar storen en er komt geen mooie regelmatige hartslag uit, met de CTG wel. Er wordt beslist dat ik dan maar aan de CTG blijf. Ik baal ervan want die banden doen me pijn. Omdat zijn hoofd nog niet diep genoeg ligt, vragen ze me niet actief mee te persen maar zoveel mogelijk weg te zuchten. Als het me echt niet lukt, mag ik me overgeven en mijn lichaam laten doen. Ik vind het echt zwaar worden nu. Het is bijna niet te doen.
Vervolgens komen mijn weeën trager na elkaar. Ik vind het eerst wel best want meer recuperatietijd. Maar het betekent ook dat alles weer langer gaat duren. Na een tijdje wordt beslist weeënopwekkers toe te dienen. Het infuus prikken gaat moeizaam en ze moet met de naald even zoeken naar een goede ader. Dat kan er ook nog wel bij op dit moment.
De weeënopwekkers worden langzaamaan opgehoogd en nu wordt het heel heftig. Ik moet zoveel mogelijk blijven wegzuchten maar het lukt mij amper. Elke wee voel ik mijn lichaam meepersen. Ze vragen nu ook of ik op mijn rechterzij kan gaan liggen. Dat zou beter zijn voor de baby op dit moment. Vanaf nu kan ik het niet meer opvangen of enigszins stil zijn. Het doet pijn en ik vind geen verlichting meer. Meepersen mag niet en tegenhouden kan niet. Ik doe mijn best maar ik vind het echt niet meer fijn. Stilaan begin ik spijt te krijgen van het weigeren van die ruggenprik.
Dit stuk duurt ongeveer een uur. Hierna wordt weer gevoeld naar zijn hoofd. Het zit al wat lager en omdat het zo zwaar is voor mij mag ik nu toch actief gaan meepersen. Ik mag terug op mijn rug en we gaan aan de slag. Ik vind het heel zwaar, zijn hoofd zakt telkens een eind terug en hij kan moeilijk de bocht maken. Het duurt voor mijn gevoel uren. Maar na een tijd voel ik zijn hoofd steeds lager komen en dat geeft wat moed. Uiteindelijk na meer dan een uur persen staat het hoofdje. Auw dat brandt inderdaad. Nu alleen nog dit verbijten en wachten op de volgende wee. Dan wordt hij eindelijk geboren. Ik voel dat hij eruit komt en het voelt vreselijk overweldigend en heftig. Dan wordt hij op mijn buik gelegd en kan ik hem bekijken. Hij is er echt, onze zoon! Het is nu 20u08. Wat een gevoel en wat een geluk!
Zijn hoofdje toont dat de 3,5 uur persweeën voor hem ook niet gemakkelijk waren. Zijn hoofdje is flink puntig en zijn ogen zijn compleet gezwollen. Het zal nog meer dan een dag duren voor ze echt open kunnen.
Er wordt nog even hard gewerkt om de placenta eruit te halen. Die moet er zo snel mogelijk uit wegens het vele vruchtwater. Dan is het risico op een bloeding groter. Er wordt snel wat in mijn infuus gespoten en er wordt geduwd en getrokken. Ze vragen even te persen en met 1 keer persen is hij er (in het uiteindelijk verslag lees ik 200cc bloedverlies, valt me heel erg mee). Tegen alle verwachtingen wil ik hem toch even zien.
Ik wil nog met een grapje vragen naar de schade bij mij maar hou mij in. Ik heb niets gemerkt van eventueel scheuren of niet. Het voelde gewoon overweldigend toen hij eruit kwam. Als de gynaecoloog mij gaat checken kijkt ze bedenkelijk en wil even kijken tot hoever ze moet hechten. Ai, dat klinkt niet goed. Ze gaat er iemand anders bijhalen die ook eens wil voelen. Na even overleggen mag ik beslissen waar we hechten. Normaal moet het op de OK, maar ze zien het wel zitten om het ook op de kamer te doen. Yes please, ik wil nu echt niet weg. Eindstand is dus een subtotaalruptuur (3A voor de kenners). Achteraf geneest het wonderwel. Een hele tijd scheetjesincontinent geweest maar that’s it. Nu ook geen last van (hoewel ik seks nog niet gedurfd heb, ik voel het litteken wel duidelijk als ik even voel met een vinger).

SPOILER

Ik krijg niet alles mee maar er gaat een kinderarts even een check komen doen. Geen idee of dit standaard is of dat het is omdat de verpleging wat merkt aan hem. Er komt een arts in opleiding hem even onderzoeken. Dan krijgen we een waslijst aan dingen te horen die ‘mis’ zouden kunnen zijn. Dan zegt ze het woord syndroom en de tijd staat ff stil. Dit had een eindpunt van ellende moeten zijn, niet een start van iets nieuws. Ik kan het niet van mij af zetten en zit achteraf te huilen. Ik maak mij zorgen wat voor leven hij zal hebben. De verpleging stelt voor om de hoofdarts te bellen en even te overleggen. De kinderarts besluit even langs te komen (ze zit thuis en het is ondertussen 22u30). Ze probeert ons gerust te stellen dat er niet meteen iets ernstigs mis hoeft te zijn. Ze stelt voor om de volgende dag terug te komen om opnieuw te kijken. Ik vermoed dat de arts in opleiding hier wel feedback over heeft gekregen hoe dit in het vervolg aan te pakken 😊
De volgende dag komt de kinderarts weer langs en ze heeft een klinisch geneticus bij die toevallig die dag aanwezig is. Die laatste ziet idd wel dingen die anders zouden zijn, maar niet een duidelijk syndroom. Er zijn ook een aantal dingen bijgetrokken sinds de vorige avond. Ze stelt voor om twee dingen te checken: zijn ogen en een echo van de nieren (en bij die echo ook te kijken naar zijn teelballen die niet ingedaald zijn) en pas daarna te gaan denken aan een DNA onderzoek. Als hij 6 dagen is krijgt hij al de onderzoeken. Ik heb nog nachtmerries van die oogspreider. Maar alles lijkt prima in orde en we zijn weer wat geruster. De volgende dag weer afspraak bij de kinderarts die ook tevreden is met de uitslag en stelt voor om nu geen DNA onderzoek te doen maar te kijken hoe hij zich ontwikkelt. Maar ze vindt hem een beetje geel en stelt voor om te prikken nu we toch in het ziekenhuis zijn. Ze verwacht er niet veel van maar zo zijn we zeker. Ze zou de uitslag die dag nog laten weten. Helaas dus weer gepor en geprik in ons kereltje. We gaan naar huis en ik ga hem voeden. Ik zit nog maar net op bed (want auw mijn hechtingen) en de telefoon gaat. Het is niet goed en we moeten komen. Ik mag nog net 10 minuutjes voeden en dan moeten we echt weg. Ik voed hem terwijl vriend spullen in een tas gooit.
We komen aan in het ziekenhuis en ze willen hem eerst uitkleden en onder de UV lamp leggen voordat we uitleg krijgen. Dan krijg ik pas door hoe dringend het allemaal is. Hij zit zo hoog dat ze normaal gezien een wisseltransfusie doen (waarbij ze zijn bloed vervangen door donorbloed om de bilirubine zo snel mogelijk laag te krijgen). Ze gaan hem 6 uur de kans geven om het met de UV-lamp te doen en dan weer prikken. Dat tweede prikken is om middernacht en we krijgen een uurtje later te horen dat het flink gedaald. Gelukkig maar. Ze zien ook geen tekenen van hersenbeschadiging maar of er effecten op lange termijn zijn, kunnen ze nu nog niet zeggen. Maar ze denken dat we er op tijd bij waren. Hij is echter te suf om goed te drinken, ook met de fles. Ik sta te huilen als een klein kind als de sonde erin gaat.
We blijven uiteindelijk een dikke week in het ziekenhuis omdat hij amper drinkt aan de borst. Dus veel kolven en met de fles. We gaan pas naar huis als we een werkbaar plan hebben. De weken erna volgt nog veel prikken en nog een opname van twee dagen. Pas begin januari hebben we witte rook: er is een definitieve daling van de bilirubine ingezet. Maar dan horen ze ineens een ruisje aan zijn hart. Na wat overleggen en bellen mogen we die dag nog door voor een echo. Het blijkt niet ernstig te zijn maar wel iets om in de gaten te houden. Maar we zijn compleet gesloopt. Elk goed nieuws wordt gevolgd door nieuw slecht nieuws en het lijkt niet op te houden. Eind januari besluit ik twee maanden (onbetaald) extra thuis te blijven. Het voelt gewoon niet goed om al te gaan werken in maart. We hebben allebei meer tijd nodig.
Bij de laatste afspraak blijkt er van alle uiterlijke kenmerken niet zo veel meer over te zijn. Zeker zijn we nooit maar we genieten gewoon van hem en zien wat er komt.

SPOILER

Het is donderdag 2 april. Ik ben vandaag 40 weken en 2 dagen zwanger. En ik ben moe. Ik lig al weken ‘s nachts wakker van voorweeen en als ik dan al slaap moet ik tussendoor tig keer uit bed om te plassen.

Vandaag heb ik weer controle. Vanwege het Corona gebeuren én omdat ik al overtijd ben komt de verloskundige van dienst aan huis, zodat ze eventueel ook kan strippen. Ik app om 8:30 om af te stemmen hoe laat ze komt. Tussen 11:00 en 12:00. Prima.
Mijn 2 kids zijn de deur uit, zodat ik rust kan nemen. Ik doe de was, vouw 2 manden al gedane was weg en hang wat op de bank met netflix. Rond 12:00 meldt de verloskundige zich. Na de standaard controles checkt ze mn ontsluiting (3 cm) en kan ze zonder problemen strippen.

Het strippen valt alles mee, voel er vrij weinig van. De verloskundige geeft me nog instructies over wanneer ik weer moet bellen voor een controle en vertrekt.
Ik maak lunch en besluit ook het koffieapparaat nog maar te ontkalken. Al staand en in beweging merk ik dat mijn buik wat zeurderig aanvoelt. Komt vast door het strippen.

Als ik rond 14:00 weer op de bank plof wordt het zeuren meer golvig. Het komt en gaat een beetje. Een uurtje later zijn het meer krampen. Ik besluit maar is te timen. Elke 3 minuten. En ze houden zeker een minuut aan. Ik vraag me af wat ik nu moet, ik vind deze krampen namelijk nog niet heftig, maar die frequentie...

Ik hop bij man zijn werkkamer in en vraag of hij het warm water kan regelen (we hebben een boiler en de temperatuur moet omhoog zodat ik genoeg water heb om, net als bij bollie, lang te kunnen douchen). De douche hielp me toen echt door de weeen heen. Man trekt een wenkbrauw op “hoezo? Ga je dat binnen nu en 2 uur nodig hebben dan?”
Ik zeg dat ik denk van wel. Man doet de benodigde aanpassingen en gaat weer aan het werk.
Ik bel rond 15:40 de verloskundige. De krampen worden nu soms toch wel pijnlijk en ik merk dat ik ze wegga zuchten. Ik overleg dat ik niet goed weet hoe en wat, maar dat er wel iets op gang is.

Verloskundige arriveert om 16:00. Ik haal man weer uit zn werkkamer (“moet dat nu? Over een half uur is mn werkdag om!”) en dan wordt mijn ontsluiting bekeken. Ruim 5 a 6 cm. En het hoofdje van baby is al flink gezakt tov het stripmoment.

We overleggen even hoe nu. Ik wil onder de douche, ik voel de weeen ook in mn rug en warm water lijkt me fijn. De verloskundige wil de kraamzorg vast bellen en alles klaarmaken, daarna zal ze mijn vliezen breken, omdat ze verwacht dat het dan hard gaat.
Ik vind het best en verhuis naar de douche, die inderdaad weer verlichting biedt. Na een uur aldaar (is dan dus 17:15) ga ik er vanonder. Ik maak kennis met de kraamhulp (of nahjah, zij droogt me af terwijl ik een rotwee sta weg te puffen en vertrek naar de slaapkamer. Onderweg vang ik nog 3 rotweeen op en ik weet het niet meer zo met dat vliezen breken, want dan worden die weeen nóg vervelender.
We overleggen dit even en dan breekt de verloskundige toch mn vliezen; die weeen zijn toch wel vervelend en hopelijk schiet het zo meer op. Het breken lukt alleen nog niet direct. Het hoofdje ligt zo diep inmiddels dat de vliezen strak om het hoofdje spannen waardoor het lastig is ze te breken. Uiteindelijk denkt de verloskundige dat het gelukt is, maar verlies ik geen vruchtwater. Misschien werkt de baby als kurk?
Ik krijg de opdracht te gaan staan en te wiebelen, ik verlies dan wel wat vocht, maar niet heel veel. Wat er komt is wel helder.
Nadat ik staand een wee of 5 heb opgevangen ben ik er wel klaar mee, ik wil weer zitten want staan is me te vermoeiend. Het kost me 4 weeen om weer in bed te belanden. Als ik daar eenmaal in ben kan ik geen zak met de weeen. Ze doen zeer, ik vind geen houding om ze fijn op te vangen. En dan ineens loopt er wel veel vruchtwater, ik lig meteen in een plas.
Alles helder, en nu dus geen twijfel
meer; vliezen gebroken.
Ik wil eigenlijk weer in de douche, de verloskundige vindt dat ook prima. Ik ga dus weer op weg naar de douche, maar ik sta nog maar naast mijn bed of wordt al overvallen door een wee from hell. Ik leun op mn bed voorover om hem zo op te vangen, maar het lukt niet. Man geeft tegendruk in mn rug, de verloskundige observeert, maar zegt niks.

Ik puf tussendoor dat ik de douche niet meer ga halen en de verloskundige knikt en geeft aan dat ze ook denkt dat ik beter weer op bed kan. Man helpt me er weer in en moet zelf naar het toilet dus gaat de kamer uit.

Ik worstel met de weeen. Ze zijn ruk. Ik weet weer waarom ik dit niet meer ging doen. Ik was hier klaar mee, maar nu krijg ik toch nog een baby!
Ik zeg de verloskundige dat ik merk dat mn lijf gaat meeduwen. Ze checkt mn ontsluiting, 9 cm.
Probeer nog niet te persen. Nog even puffen.

De volgende wee komt. Ik voel aan alles dat ik op het omslagpunt zit. Vorige bevalling ging ik op dit punt in de paniek. Nu is er meer controle; ik weet wat er nu komt.
Ik puf naar de kraamhulp of ze man kan halen, want ik wil hem hier, dit duurt niet lang meer. Man is er vrijwel direct, vraagt wat er is. Hij vangt mijn blik en weet genoeg. “Ja, nu al?” zegt hij nog. Ik kan niet antwoorden, maar dat hoeft niet. Man kruipt naast me en pakt mn hand.

En dan komt dé wee. Ik ga er puffend in, maar weet meteen dat ik er niet nog puffend doorheen kom. Ik knijp in mans hand, hij schiet naar voren en ondersteund me en op het moment dat ik zijn armen voel neemt de persdrang het over. De verloskundige ziet het ook “volg je lijf maar, laat maar gaan”. Ik pak mn adem vast en ik duw mee, door de pijn heen. Mijn hele lijf trilt door de inspanning. En dan brand het. De verloskundige roept iets over zuchten en niet persen en wachten op de volgende wee, maar ik zit nog in de wee. Ik puf er desondanks 3x doorheen, voel de kracht in mn lijf weer opzwellen en laat het gaan, en dan is ze daar, om 18:16. Ons 3e wonder, onze 2e dochter.

De snelle uitdrijving maakt dat ze even moet bijkomen, het duurt dan ook even voor ze goed alert bekijkt waar ze is beland. Ze begint dan ook snel te zoeken en ik leg haar aan. Terwijl ze aanligt komt de placenta. Intact, mooi, hebben we dat ook weer gehad.

Daarna volgt de schadecheck en gezien het tempo vrees ik het ergste, maar er blijkt niks aan de hand. Een paar schaafwondjes, maar geen hechtingen nodig.

De eerste uren zijn voor ons. Veilig thuis, in ons eigen bed. Daarna word ik geholpen met douchen door de kraam en knuffelt man uitgebreid met baby. Als ik uit de douche kom kruip tegen hem aan, kijk naar onze dochter in zijn armen en weet heel zeker dat dit klopt, dat dit zo heeft moeten zijn.

En terwijl ik dit typ lig ik in bed. Mijn kleuter, dreumes en baby alle 3 slapend naast me. Dit is pas écht rijkdom

quote:

Op vrijdag 3 april 2020 12:59 schreef silliegirl het volgende:
Ik doe dit altijd liefst snel .

SPOILER

Het is donderdag 2 april. Ik ben vandaag 40 weken en 2 dagen zwanger. En ik ben moe. Ik lig al weken ‘s nachts wakker van voorweeen en als ik dan al slaap moet ik tussendoor tig keer uit bed om te plassen.

Vandaag heb ik weer controle. Vanwege het Corona gebeuren én omdat ik al overtijd ben komt de verloskundige van dienst aan huis, zodat ze eventueel ook kan strippen. Ik app om 8:30 om af te stemmen hoe laat ze komt. Tussen 11:00 en 12:00. Prima.
Mijn 2 kids zijn de deur uit, zodat ik rust kan nemen. Ik doe de was, vouw 2 manden al gedane was weg en hang wat op de bank met netflix. Rond 12:00 meldt de verloskundige zich. Na de standaard controles checkt ze mn ontsluiting (3 cm) en kan ze zonder problemen strippen.

Het strippen valt alles mee, voel er vrij weinig van. De verloskundige geeft me nog instructies over wanneer ik weer moet bellen voor een controle en vertrekt.
Ik maak lunch en besluit ook het koffieapparaat nog maar te ontkalken. Al staand en in beweging merk ik dat mijn buik wat zeurderig aanvoelt. Komt vast door het strippen.

Als ik rond 14:00 weer op de bank plof wordt het zeuren meer golvig. Het komt en gaat een beetje. Een uurtje later zijn het meer krampen. Ik besluit maar is te timen. Elke 3 minuten. En ze houden zeker een minuut aan. Ik vraag me af wat ik nu moet, ik vind deze krampen namelijk nog niet heftig, maar die frequentie...

Ik hop bij man zijn werkkamer in en vraag of hij het warm water kan regelen (we hebben een boiler en de temperatuur moet omhoog zodat ik genoeg water heb om, net als bij bollie, lang te kunnen douchen). De douche hielp me toen echt door de weeen heen. Man trekt een wenkbrauw op “hoezo? Ga je dat binnen nu en 2 uur nodig hebben dan?”
Ik zeg dat ik denk van wel. Man doet de benodigde aanpassingen en gaat weer aan het werk.
Ik bel rond 15:40 de verloskundige. De krampen worden nu soms toch wel pijnlijk en ik merk dat ik ze wegga zuchten. Ik overleg dat ik niet goed weet hoe en wat, maar dat er wel iets op gang is.

Verloskundige arriveert om 16:00. Ik haal man weer uit zn werkkamer (“moet dat nu? Over een half uur is mn werkdag om!”) en dan wordt mijn ontsluiting bekeken. Ruim 5 a 6 cm. En het hoofdje van baby is al flink gezakt tov het stripmoment.

We overleggen even hoe nu. Ik wil onder de douche, ik voel de weeen ook in mn rug en warm water lijkt me fijn. De verloskundige wil de kraamzorg vast bellen en alles klaarmaken, daarna zal ze mijn vliezen breken, omdat ze verwacht dat het dan hard gaat.
Ik vind het best en verhuis naar de douche, die inderdaad weer verlichting biedt. Na een uur aldaar (is dan dus 17:15) ga ik er vanonder. Ik maak kennis met de kraamhulp (of nahjah, zij droogt me af terwijl ik een rotwee sta weg te puffen en vertrek naar de slaapkamer. Onderweg vang ik nog 3 rotweeen op en ik weet het niet meer zo met dat vliezen breken, want dan worden die weeen nóg vervelender.
We overleggen dit even en dan breekt de verloskundige toch mn vliezen; die weeen zijn toch wel vervelend en hopelijk schiet het zo meer op. Het breken lukt alleen nog niet direct. Het hoofdje ligt zo diep inmiddels dat de vliezen strak om het hoofdje spannen waardoor het lastig is ze te breken. Uiteindelijk denkt de verloskundige dat het gelukt is, maar verlies ik geen vruchtwater. Misschien werkt de baby als kurk?
Ik krijg de opdracht te gaan staan en te wiebelen, ik verlies dan wel wat vocht, maar niet heel veel. Wat er komt is wel helder.
Nadat ik staand een wee of 5 heb opgevangen ben ik er wel klaar mee, ik wil weer zitten want staan is me te vermoeiend. Het kost me 4 weeen om weer in bed te belanden. Als ik daar eenmaal in ben kan ik geen zak met de weeen. Ze doen zeer, ik vind geen houding om ze fijn op te vangen. En dan ineens loopt er wel veel vruchtwater, ik lig meteen in een plas.
Alles helder, en nu dus geen twijfel
meer; vliezen gebroken.
Ik wil eigenlijk weer in de douche, de verloskundige vindt dat ook prima. Ik ga dus weer op weg naar de douche, maar ik sta nog maar naast mijn bed of wordt al overvallen door een wee from hell. Ik leun op mn bed voorover om hem zo op te vangen, maar het lukt niet. Man geeft tegendruk in mn rug, de verloskundige observeert, maar zegt niks.

Ik puf tussendoor dat ik de douche niet meer ga halen en de verloskundige knikt en geeft aan dat ze ook denkt dat ik beter weer op bed kan. Man helpt me er weer in en moet zelf naar het toilet dus gaat de kamer uit.

Ik worstel met de weeen. Ze zijn ruk. Ik weet weer waarom ik dit niet meer ging doen. Ik was hier klaar mee, maar nu krijg ik toch nog een baby!
Ik zeg de verloskundige dat ik merk dat mn lijf gaat meeduwen. Ze checkt mn ontsluiting, 9 cm.
Probeer nog niet te persen. Nog even puffen.

De volgende wee komt. Ik voel aan alles dat ik op het omslagpunt zit. Vorige bevalling ging ik op dit punt in de paniek. Nu is er meer controle; ik weet wat er nu komt.
Ik puf naar de kraamhulp of ze man kan halen, want ik wil hem hier, dit duurt niet lang meer. Man is er vrijwel direct, vraagt wat er is. Hij vangt mijn blik en weet genoeg. “Ja, nu al?” zegt hij nog. Ik kan niet antwoorden, maar dat hoeft niet. Man kruipt naast me en pakt mn hand.

En dan komt dé wee. Ik ga er puffend in, maar weet meteen dat ik er niet nog puffend doorheen kom. Ik knijp in mans hand, hij schiet naar voren en ondersteund me en op het moment dat ik zijn armen voel neemt de persdrang het over. De verloskundige ziet het ook “volg je lijf maar, laat maar gaan”. Ik pak mn adem vast en ik duw mee, door de pijn heen. Mijn hele lijf trilt door de inspanning. En dan brand het. De verloskundige roept iets over zuchten en niet persen en wachten op de volgende wee, maar ik zit nog in de wee. Ik puf er desondanks 3x doorheen, voel de kracht in mn lijf weer opzwellen en laat het gaan, en dan is ze daar, om 18:16. Ons 3e wonder, onze 2e dochter.

De snelle uitdrijving maakt dat ze even moet bijkomen, het duurt dan ook even voor ze goed alert bekijkt waar ze is beland. Ze begint dan ook snel te zoeken en ik leg haar aan. Terwijl ze aanligt komt de placenta. Intact, mooi, hebben we dat ook weer gehad.

Daarna volgt de schadecheck en gezien het tempo vrees ik het ergste, maar er blijkt niks aan de hand. Een paar schaafwondjes, maar geen hechtingen nodig.

De eerste uren zijn voor ons. Veilig thuis, in ons eigen bed. Daarna word ik geholpen met douchen door de kraam en knuffelt man uitgebreid met baby. Als ik uit de douche kom kruip tegen hem aan, kijk naar onze dochter in zijn armen en weet heel zeker dat dit klopt, dat dit zo heeft moeten zijn.

En terwijl ik dit typ lig ik in bed. Mijn kleuter, dreumes en baby alle 3 slapend naast me. Dit is pas écht rijkdom

SPOILER

25-4-2019

Het is 21u en we kijken samen tv. De baby laat maar op zich wachten en het voelt alsof ik voor eeuwig zwanger zal zijn. Ik heb de hele zwangerschap geen voorwerk gehad. Ik ga met mijn dikke 41-2 buik van de ene zij op de andere zij liggen. Knak. Ik voel water lopen en spring op om naar de wc te rennen. Daar verlies ik vocht. Ik check het, want met dit termijn druipt er van alles uit. Ik kan echter alle bekende verdachten uitsluiten en realiseer me dat mijn water is gebroken. De adrenaline giert door mijn lijf en ik voel me euforisch! Het is zover! We gaan haar ontmoeten! We bellen de verloskundige en die staat met 10 minuten op de stoep. We doen alle checks, zoals op mijn hand blazen en ze bevestigd 'je vliezen zijn gebroken'. Er is geen wee te bekennen. De verloskundige gaat met ons zitten en neemt het 'gebroken vliezen zonder weeën' protocol met ons door. Over 24 uur worden we overgedragen aan het ziekenhuis vanwege infectiegevaar als de bevalling dan nog niet is gestart. Ze gaat weer weg en laat ons vertwijfeld achter. Ik wil namelijk thuis bevallen, in een bad. Mijn vriend besluit het bad maar op te gaan zetten, mocht het in de nacht van start gaan. Ik ga naar bed zonder weeën en heb een onrustige nacht.

26-4-2019

De verloskundige belt in de middag voor een statusupdate. Er gebeurt helaas nog niets. Ik heb echter ook geen vocht meer verloren. De verloskundige besluit langs te komen voor nog een check. Bij deze checks komt er ook geen vocht vrij. Ze biedt haar excuses aan en zegt dat het een valse positief is geweest. Er rest niets anders dan afwachten tot de bevalling op gang komt. Om 21u, exact hetzelfde tijdstip als de dag ervoor, plof ik op de bank neer en ga liggen. Spontaan begint het water weer te stromen. "Pak een bakje! Pak een bakje!” roep ik tegen mijn vriend. Mijn vriend komt aanzetten met een diep bord. “Hoe moet ik hier nu weer iets in opvangen?? Pak een tuppewarebakje ofzo!” Dit keer komt hij terug met een glas, prima. Ik vang wat vocht op en we bellen de verloskundige. 10 minuten later bevestigd ze dat het echt vruchtwater is en we krijgen opnieuw 24 uur. Opnieuw gaan we een onrustige nacht in.

27-04-2019

Een nieuwe dag breekt aan. Ik ben doodmoe door de twee gebroken nachten en verdrietig dat de thuisgeboorte die ik voor ogen had steeds minder zeker wordt. De hele dag gebeurt er niets, maar ik verlies wel geregeld vocht. Om 22u zitten we tv te kijken, wanneer ik een kramp voel. Een paar minuten later voel ik er weer één. En nog één. Ik kijk mijn vriend aan, “Het is begonnen.” Ik bel de verloskundige om te vragen of ik niet alsnog thuis kan bevallen, maar de 24 uur zit erop. Ik word overgedragen. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar het bevalbad dat nog steeds in de huiskamer klaar staat.

De weeën zijn onregelmatig en niet te pijnlijk. Ik besluit maar naar bed te gaan in de hoop nog een klein slaapje te kunnen doen. Ik val in en uit slaap. Rond 01u schrik ik wakker van een heftige wee en besluit onder de douche te gaan staan. Aldaar wordt de pijn weer minder en de weeën weer minder snel op elkaar. Ik droog me af en ga maar weer naar bed. Elk half uur wordt de pijn heftiger en ga ik maar weer onder de douche tot het afzakt. Ik laat mijn vriend slapen, want hij kan nu toch weinig voor me doen. Soms wordt hij wakker en vraag slaapdronken hoe het gaat. "Ga maar slapen", antwoord ik. Ik zie het licht worden, de ochtend breekt aan. Ik ben uitgeput.

28-04-2019

"Om 8u kunnen jullie je melden in het ziekenhuis voor een CTG", zo luidt de boodschap van de verloskundige deze vroege ochtend. We maken ons klaar en stappen in de auto. Elk spoor van een wee verdwijnt spontaan. Ik wil niet naar het ziekenhuis. Ik wil het niet. En mijn lichaam doet mee.

Daar aangekomen vertelt de verpleegkundige ons dat de baby het goed doet en er geen spoor van een wee te bekennen is. Over twee dagen word ik ingeleid en elke ochtend dien ik langs te komen voor een CTG, zo deelt de verpleegkundige ons mee. We mogen weer naar huis.

Bij binnenkomst starten mijn weeën weer. Ze zijn pijnlijk en onregelmatig, ik ga maar weer onder de douche. Af en toe wissel ik af met op bed liggen, want ik ben zo moe en staan in de douche is vermoeiend. Mijn vriend sleept een kruk de douche in en ik vertrek rond 13u permanent de douche in. Ik vraag mijn vriend te gaan timen, want ze komen nu toch wel regelmatig en de douche houdt niks meer tegen. Rond 15u zit ik eindelijk op de juiste frequentie en we vertrekken weer naar het ziekenhuis.

Bij aankomst maken ze de CTG klaar. Aangezien de CTG zo’n 45 minuten zal duren wil ik nog even plassen. Ik ga de wc in, voel een wee opkomen en ga er maar weer uit om hem tegen de wasbak hangend op te vangen. De verpleegkundige kijkt me aan en zegt "Laat die CTG maar zitten, ik breng je naar de bevalkamer."

De spoed-gynaecoloog checkt mijn ontsluiting en ik zit al op 5cm. "Al 5! Halverwege!", denk ik, me niet realiserend dat ik sinds 22u de vorige avond al bezig ben om tot dit punt te komen.

En dan wordt het stil. 2 uur lang zien we niemand. Ik sta wat onder de douche of hang tegen het bed om de weeën op te vangen. Ik heb geen idee wat mijn vriend doet, want ik ben door de hypnobirthing technieken helemaal in mijzelf gekeerd.

Eindelijk komt er weer iemand kijken, de dienstdoende middag/avond gynaecoloog stelt zich voor, samen met de verpleegkundige. De gynaecoloog komt heel afstandelijk en kil over en de verpleegkundige is luid en druk. "Ga maar even liggen, dan kijken we hoever je bent." Ze voelt en er gaat een enorme golf aan pijn door me heen. Ik duw haar weg, spring van het bed, moet overgeven en er loopt een heleboel vloeistof uit me. "Heb je mijn vliezen verder gebroken?!", roep ik. Ik begrijp niet waarom het zoveel pijn doet. "Nee nee, zeker niet.", zegt ze. "Je zit op 6 nu." Geen ondersteuning, medeleven, zorg, uitleg, niets. "Ik zou gewoon weeënopwekkers nemen!" kakelt de zuster. In mijn bevalplan staat duidelijk dat ik dat niet wil. "Ze hebben mijn plan niet gelezen.", schiet er door mij heen. Ik voel me niet gezien, gehoord, serieus genomen, onveilig. Ik wil niet bij haar bevallen. Ik wil het niet! Ik wil niet hier zijn. Ik wil weg. Maar dat kan niet. Ze vertrekken weer, ons vertwijfeld achterlatend.

Af en toe komt de kakelzuster binnen, met elke keer dezelfde luide boodschap "Weeënopwekkers! Dan gaat het lekker snel!". Ik heb het gevoel dat ik de bevalproductie ophoud en ze vinden dat ik onnodig een plaats bezet hou. Rond 20u, 3 uur nadat ik de gynaecoloog voor het laatst heb gezien, vraag ik mijn vriend om mijn eigen verloskundige te bellen. Ik weet niet waar ik aan toe ben, wat er gaande is, hoe lang ik nog moet, wat er met me gebeurt. Ik heb een mediator nodig, iemand die ik vertrouw en dezelfde taal als de gynaecoloog spreekt. Ze komt direct naar ons toe.

Mijn verloskundige neemt mijn plan door met de gynaecoloog, ook dat ik graag in het bevalbad wil. Er zit op dat moment iemand in, maar die is bijna bevallen. Ze maken hem zo snel mogelijk klaar voor me. Het is fijn om mijn verloskundige bij me te hebben. Ze masseert mijn rug, vertelt me dat ik goed bezig ben, dat ze ziet dat ik de hypnobirthtechnieken goed toepas en geregeld in mezelf keer. Maar dan gaat haar telefoon. Iemand anders staat op bevallen. Daar moet ze naartoe, "Lukt het me zo weer?" Ik denk van wel. Hier in het ziekenhuis weten ze nu in elk geval wat er in mijn bevalplan staat. Vlak voordat ze weggaat is het bevalbad voor me klaar. Ze begeleid me naar die kamer en neemt afscheid.

Om 23u stap ik met 7cm ontsluiting in bad. Het water is zo warm. Ik vind het moeilijk om een fijne positie te vinden. Ik ben zo moe. Zo zo moe. Uiteindelijk is drijvend op mijn rug de fijnste houding. Ik weet niet hoe lang ik daar lig. Tussen de weeën door val ik weg, ik ben op. Mijn vriend zit achter mij en houdt mijn hoofd vast, zodat ik niet onder water ga wanneer ik wegval. Er komt ook steeds meer tijd tussen de weeën. Eerst 3 minuten, dan 5, dan 7. De weeën zelf duren steeds langer. Van 1 minuut, kruipen ze omhoog naar 2 minuten en dan naar 3 minuten. De CTG band voor de baby blijft maar van mijn buik af glijden. De kakelzuster komt geregeld kakelend binnen en zegt uiteindelijk dat ze een CTG electrode op het hoofdje wilt plaatsen, want dat is makkelijker voor haar. Geen denken aan. "Je komt maar gewoon die band goed schuiven telkens.", denk ik. Ik ben helemaal klaar met haar. "Nou anders moet je maar gewoon het bad uit.", dreigt ze. "Succes met mijn 90kg eruit hijsen.", denk ik, maar ik reageer niet. "Mijn shift zit er zo op, zie maar met de nachtdienst.", zegt ze. En weg is ze.

De nachtdienst meldt zich. Een mannelijke verloskundige en een jonge verpleegkundige. Ze komen gehurkt bij het bad zitten en stellen zich voor. Samen nemen ze mijn bevalplan met me door. Het zijn twee rustige mensen, ze praten kalm en vriendelijk. Voor het eerst sinds mijn komst in het ziekenhuis voel ik me veilig, gezien, gehoord. Die CTG kan gewoon af, want er zijn geen indicaties dat het niet goed gaat met de baby. De verloskundige gaat even bij een ander kijken, de verpleegkundige blijft bij ons. We praten een beetje en soms zeggen we een tijd niets en is ze er gewoon. Ik voel me gesteund door haar, maar ik ben zo vreselijk moe.

Ze monitort ondertussen mijn weeën. Eens per 10 minuten, 7 minuten per keer. Als ik er een voel opkomen ben ik de wanhoop nabij. Geen ademtechniek redt het voor 7 minuten. Het doet zo’n pijn. Ik ben zo moe. Ik kan niet meer. Ik vraag om pijnstilling. Ik smeek om pijnstilling. De verloskundige komt bij ons om de opties te bespreken. Hij ziet ook dat ik op ben. Samen maken we de ruil dat ik remifentanil krijg, maar ook weeënopwekkers. Hopelijk komt de boel dan weer goed op gang en kan ik tussen de weeën door wat rusten om weer wat kracht op te bouwen voor de persfase, want dat gaat zo niet lukken. Dan moet ik wel uit bad en het bed op. Helemaal prima.

Als het infuus aangesloten is krijg ik een knopje met een lampje. Als het lampje aan is, kan ik drukken en krijg in remifentanil. Ik heb alleen maar oog voor dat lampje. Na een tijdje druk ik achter elkaar door om zo geen seconde te missen. Soms val ik in slaap en word ik schreeuwend wakker van een wee. Soms hoor ik de verloskundige vanuit een stoel in de hoek zeggen "Blijf ademen!" en dan neem ik een grote teug adem, want dat vergeet ik door de remifentanil en vermoeidheid soms.

Ik heb geen besef van tijd. Ik ben helemaal de weg kwijt. Mijn ontsluiting wordt gecontroleerd, 9 cm met nog een klein randje. Nog even! Ik heb geen idee hoe lang dat 'nog even' duurt. De weeën komen korter op elkaar en duren nu gelukkig nog maar 3 minuten per keer. Dat kan ik wel aan. Maar ik wil ook echt dat het klaar is.

Dan is het zover. Ik mag gaan persen. Ik voel alleen geen persdrang. Ik doe mijn best, elke wee drie keer duwen. Er zit amper beweging in. Ik mag het op de kruk gaan proberen. Maar na een aantal weeën zegt de verloskundige dat het beter ging op bed. Dus ik ga weer op bed. Elke wee denk ik tijdens het persen "Ik kan dit niet meer. Ik ben zo moe. Haal haar eruit. Stop dit." Maar ik zeg niets. Ondanks de aanmoedigingen van iedereen hoor ik in hun stem de bevestiging dat het niet gaat.

De verloskundige komt naast me staan, houdt mijn hand vast en zegt "Je hoeft nog maar een klein stukje. Maar de hartslag van de baby daalt, ze is moe, net als jij. Ze moet er nu echt uit. Ik ga de gynaecoloog oproepen voor een vacuümverlossing en laat de OK vast klaarzetten. Als ze er niet met drie weeën is, gaan we voor een spoedkeizersnede. Ik ga, met jouw goedkeuren, vast een knip zetten."

"Eindelijk.", denk ik. Het einde is in zicht. Ik vind alles best, ik wil dat dit voorbij is. Ik maak me vreselijk zorgen om Lily. "Laat dit alles alsjeblieft niet voor niets zijn geweest, laat haar alsjeblieft leven. Snij me maar open. Red haar.", denk ik. Ik merk niets van de knip, behalve de overweldigende geur van bloed. Het maakt me misselijk. De gynaecoloog komt zich voorstellen en stelt ook een gynaecoloog in opleiding voor. "Jij blijft van me af!", roep ik tegen haar. Niet nog meer mensen.

"Ik ga de pomp nu inbrengen.", zegt de gynaecoloog. Dat rekkende, schurende gevoel van de pomp die naar binnen wordt geduwd vergeet ik nooit meer. Maar hij zit. De volgende wee mag ik weer meepersen en hij zal dan meetrekken. De wee komt op, daar gaan we! Duwen, duwen, duwen, "Oeps!", de gynaecoloog kijkt me schuldbewust aan. De pomp is losgeschoten. "Volgende wee een nieuwe kans!", zegt hij. "Maar ik had er toch maar drie? Hoe gaat het met Lily? Is ze nog wel veilig?!", denk ik. De volgende wee is er al. Daar gaan we weer, duwen, duwen, duwen. Rust. De verloskundige houdt mijn hand vast en zegt "Bij de volgende wee komt er een punt dat ik je zeg dat je moet puffen en niet duwen, dan moet je echt naar me luisteren!" Ik weet dat dit menens is. De wee komt, duwen, duwen, "Puffen!", ik grijp met mijn nagels in zijn buik, het doet vreselijk zeer, ik puf en puf. "De volgende wee is ze er!", zegt de gynaecoloog. De wee komt, ik pers en voel opluchting. Alles is eruit. Ik sluit mijn ogen. Eindelijk. Rust.

"KIJK! Daar is ze dan!", maar ik kan het niet. Ik kan niet naar haar kijken. Ik wil haar niet zien. Niet zo. Ik durf niet. Ik schud met mijn ogen dicht nee. Ze leggen haar op me neer. Ik sluit mijn armen om haar heen en open na een paar minuten langzaam mijn ogen. Daar is ze dan. Mijn kleine Lily. Zo klein en roze, met grote blauwe ogen kijkt ze me aan. Iemand schuift het gordijn open en licht stroomt de kamer in. Het is 29 april 2019 06.41u. Na 30 uur en 1,5 uur persen zijn we samen. Het is eindelijk voorbij.

quote:

Op woensdag 8 april 2020 12:10 schreef Rebubbled het volgende:
Bijna een jaar na de geboorte van Lily heb ik de kracht gevonden om ons geboorteverhaal uit te schrijven. Ik zet hem in een spoiler met de disclaimer dat het best heftig is en wellicht is twee weken voor je UD dit lezen niet de beste optie.

SPOILER

25-4-2019

Het is 21u en we kijken samen tv. De baby laat maar op zich wachten en het voelt alsof ik voor eeuwig zwanger zal zijn. Ik heb de hele zwangerschap geen voorwerk gehad. Ik ga met mijn dikke 41-2 buik van de ene zij op de andere zij liggen. Knak. Ik voel water lopen en spring op om naar de wc te rennen. Daar verlies ik vocht. Ik check het, want met dit termijn druipt er van alles uit. Ik kan echter alle bekende verdachten uitsluiten en realiseer me dat mijn water is gebroken. De adrenaline giert door mijn lijf en ik voel me euforisch! Het is zover! We gaan haar ontmoeten! We bellen de verloskundige en die staat met 10 minuten op de stoep. We doen alle checks, zoals op mijn hand blazen en ze bevestigd 'je vliezen zijn gebroken'. Er is geen wee te bekennen. De verloskundige gaat met ons zitten en neemt het 'gebroken vliezen zonder weeën' protocol met ons door. Over 24 uur worden we overgedragen aan het ziekenhuis vanwege infectiegevaar als de bevalling dan nog niet is gestart. Ze gaat weer weg en laat ons vertwijfeld achter. Ik wil namelijk thuis bevallen, in een bad. Mijn vriend besluit het bad maar op te gaan zetten, mocht het in de nacht van start gaan. Ik ga naar bed zonder weeën en heb een onrustige nacht.

26-4-2019

De verloskundige belt in de middag voor een statusupdate. Er gebeurt helaas nog niets. Ik heb echter ook geen vocht meer verloren. De verloskundige besluit langs te komen voor nog een check. Bij deze checks komt er ook geen vocht vrij. Ze biedt haar excuses aan en zegt dat het een valse positief is geweest. Er rest niets anders dan afwachten tot de bevalling op gang komt. Om 21u, exact hetzelfde tijdstip als de dag ervoor, plof ik op de bank neer en ga liggen. Spontaan begint het water weer te stromen. "Pak een bakje! Pak een bakje!” roep ik tegen mijn vriend. Mijn vriend komt aanzetten met een diep bord. “Hoe moet ik hier nu weer iets in opvangen?? Pak een tuppewarebakje ofzo!” Dit keer komt hij terug met een glas, prima. Ik vang wat vocht op en we bellen de verloskundige. 10 minuten later bevestigd ze dat het echt vruchtwater is en we krijgen opnieuw 24 uur. Opnieuw gaan we een onrustige nacht in.

27-04-2019

Een nieuwe dag breekt aan. Ik ben doodmoe door de twee gebroken nachten en verdrietig dat de thuisgeboorte die ik voor ogen had steeds minder zeker wordt. De hele dag gebeurt er niets, maar ik verlies wel geregeld vocht. Om 22u zitten we tv te kijken, wanneer ik een kramp voel. Een paar minuten later voel ik er weer één. En nog één. Ik kijk mijn vriend aan, “Het is begonnen.” Ik bel de verloskundige om te vragen of ik niet alsnog thuis kan bevallen, maar de 24 uur zit erop. Ik word overgedragen. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar het bevalbad dat nog steeds in de huiskamer klaar staat.

De weeën zijn onregelmatig en niet te pijnlijk. Ik besluit maar naar bed te gaan in de hoop nog een klein slaapje te kunnen doen. Ik val in en uit slaap. Rond 01u schrik ik wakker van een heftige wee en besluit onder de douche te gaan staan. Aldaar wordt de pijn weer minder en de weeën weer minder snel op elkaar. Ik droog me af en ga maar weer naar bed. Elk half uur wordt de pijn heftiger en ga ik maar weer onder de douche tot het afzakt. Ik laat mijn vriend slapen, want hij kan nu toch weinig voor me doen. Soms wordt hij wakker en vraag slaapdronken hoe het gaat. "Ga maar slapen", antwoord ik. Ik zie het licht worden, de ochtend breekt aan. Ik ben uitgeput.

28-04-2019

"Om 8u kunnen jullie je melden in het ziekenhuis voor een CTG", zo luidt de boodschap van de verloskundige deze vroege ochtend. We maken ons klaar en stappen in de auto. Elk spoor van een wee verdwijnt spontaan. Ik wil niet naar het ziekenhuis. Ik wil het niet. En mijn lichaam doet mee.

Daar aangekomen vertelt de verpleegkundige ons dat de baby het goed doet en er geen spoor van een wee te bekennen is. Over twee dagen word ik ingeleid en elke ochtend dien ik langs te komen voor een CTG, zo deelt de verpleegkundige ons mee. We mogen weer naar huis.

Bij binnenkomst starten mijn weeën weer. Ze zijn pijnlijk en onregelmatig, ik ga maar weer onder de douche. Af en toe wissel ik af met op bed liggen, want ik ben zo moe en staan in de douche is vermoeiend. Mijn vriend sleept een kruk de douche in en ik vertrek rond 13u permanent de douche in. Ik vraag mijn vriend te gaan timen, want ze komen nu toch wel regelmatig en de douche houdt niks meer tegen. Rond 15u zit ik eindelijk op de juiste frequentie en we vertrekken weer naar het ziekenhuis.

Bij aankomst maken ze de CTG klaar. Aangezien de CTG zo’n 45 minuten zal duren wil ik nog even plassen. Ik ga de wc in, voel een wee opkomen en ga er maar weer uit om hem tegen de wasbak hangend op te vangen. De verpleegkundige kijkt me aan en zegt "Laat die CTG maar zitten, ik breng je naar de bevalkamer."

De spoed-gynaecoloog checkt mijn ontsluiting en ik zit al op 5cm. "Al 5! Halverwege!", denk ik, me niet realiserend dat ik sinds 22u de vorige avond al bezig ben om tot dit punt te komen.

En dan wordt het stil. 2 uur lang zien we niemand. Ik sta wat onder de douche of hang tegen het bed om de weeën op te vangen. Ik heb geen idee wat mijn vriend doet, want ik ben door de hypnobirthing technieken helemaal in mijzelf gekeerd.

Eindelijk komt er weer iemand kijken, de dienstdoende middag/avond gynaecoloog stelt zich voor, samen met de verpleegkundige. De gynaecoloog komt heel afstandelijk en kil over en de verpleegkundige is luid en druk. "Ga maar even liggen, dan kijken we hoever je bent." Ze voelt en er gaat een enorme golf aan pijn door me heen. Ik duw haar weg, spring van het bed, moet overgeven en er loopt een heleboel vloeistof uit me. "Heb je mijn vliezen verder gebroken?!", roep ik. Ik begrijp niet waarom het zoveel pijn doet. "Nee nee, zeker niet.", zegt ze. "Je zit op 6 nu." Geen ondersteuning, medeleven, zorg, uitleg, niets. "Ik zou gewoon weeënopwekkers nemen!" kakelt de zuster. In mijn bevalplan staat duidelijk dat ik dat niet wil. "Ze hebben mijn plan niet gelezen.", schiet er door mij heen. Ik voel me niet gezien, gehoord, serieus genomen, onveilig. Ik wil niet bij haar bevallen. Ik wil het niet! Ik wil niet hier zijn. Ik wil weg. Maar dat kan niet. Ze vertrekken weer, ons vertwijfeld achterlatend.

Af en toe komt de kakelzuster binnen, met elke keer dezelfde luide boodschap "Weeënopwekkers! Dan gaat het lekker snel!". Ik heb het gevoel dat ik de bevalproductie ophoud en ze vinden dat ik onnodig een plaats bezet hou. Rond 20u, 3 uur nadat ik de gynaecoloog voor het laatst heb gezien, vraag ik mijn vriend om mijn eigen verloskundige te bellen. Ik weet niet waar ik aan toe ben, wat er gaande is, hoe lang ik nog moet, wat er met me gebeurt. Ik heb een mediator nodig, iemand die ik vertrouw en dezelfde taal als de gynaecoloog spreekt. Ze komt direct naar ons toe.

Mijn verloskundige neemt mijn plan door met de gynaecoloog, ook dat ik graag in het bevalbad wil. Er zit op dat moment iemand in, maar die is bijna bevallen. Ze maken hem zo snel mogelijk klaar voor me. Het is fijn om mijn verloskundige bij me te hebben. Ze masseert mijn rug, vertelt me dat ik goed bezig ben, dat ze ziet dat ik de hypnobirthtechnieken goed toepas en geregeld in mezelf keer. Maar dan gaat haar telefoon. Iemand anders staat op bevallen. Daar moet ze naartoe, "Lukt het me zo weer?" Ik denk van wel. Hier in het ziekenhuis weten ze nu in elk geval wat er in mijn bevalplan staat. Vlak voordat ze weggaat is het bevalbad voor me klaar. Ze begeleid me naar die kamer en neemt afscheid.

Om 23u stap ik met 7cm ontsluiting in bad. Het water is zo warm. Ik vind het moeilijk om een fijne positie te vinden. Ik ben zo moe. Zo zo moe. Uiteindelijk is drijvend op mijn rug de fijnste houding. Ik weet niet hoe lang ik daar lig. Tussen de weeën door val ik weg, ik ben op. Mijn vriend zit achter mij en houdt mijn hoofd vast, zodat ik niet onder water ga wanneer ik wegval. Er komt ook steeds meer tijd tussen de weeën. Eerst 3 minuten, dan 5, dan 7. De weeën zelf duren steeds langer. Van 1 minuut, kruipen ze omhoog naar 2 minuten en dan naar 3 minuten. De CTG band voor de baby blijft maar van mijn buik af glijden. De kakelzuster komt geregeld kakelend binnen en zegt uiteindelijk dat ze een CTG electrode op het hoofdje wilt plaatsen, want dat is makkelijker voor haar. Geen denken aan. "Je komt maar gewoon die band goed schuiven telkens.", denk ik. Ik ben helemaal klaar met haar. "Nou anders moet je maar gewoon het bad uit.", dreigt ze. "Succes met mijn 90kg eruit hijsen.", denk ik, maar ik reageer niet. "Mijn shift zit er zo op, zie maar met de nachtdienst.", zegt ze. En weg is ze.

De nachtdienst meldt zich. Een mannelijke verloskundige en een jonge verpleegkundige. Ze komen gehurkt bij het bad zitten en stellen zich voor. Samen nemen ze mijn bevalplan met me door. Het zijn twee rustige mensen, ze praten kalm en vriendelijk. Voor het eerst sinds mijn komst in het ziekenhuis voel ik me veilig, gezien, gehoord. Die CTG kan gewoon af, want er zijn geen indicaties dat het niet goed gaat met de baby. De verloskundige gaat even bij een ander kijken, de verpleegkundige blijft bij ons. We praten een beetje en soms zeggen we een tijd niets en is ze er gewoon. Ik voel me gesteund door haar, maar ik ben zo vreselijk moe.

Ze monitort ondertussen mijn weeën. Eens per 10 minuten, 7 minuten per keer. Als ik er een voel opkomen ben ik de wanhoop nabij. Geen ademtechniek redt het voor 7 minuten. Het doet zo’n pijn. Ik ben zo moe. Ik kan niet meer. Ik vraag om pijnstilling. Ik smeek om pijnstilling. De verloskundige komt bij ons om de opties te bespreken. Hij ziet ook dat ik op ben. Samen maken we de ruil dat ik remifentanil krijg, maar ook weeënopwekkers. Hopelijk komt de boel dan weer goed op gang en kan ik tussen de weeën door wat rusten om weer wat kracht op te bouwen voor de persfase, want dat gaat zo niet lukken. Dan moet ik wel uit bad en het bed op. Helemaal prima.

Als het infuus aangesloten is krijg ik een knopje met een lampje. Als het lampje aan is, kan ik drukken en krijg in remifentanil. Ik heb alleen maar oog voor dat lampje. Na een tijdje druk ik achter elkaar door om zo geen seconde te missen. Soms val ik in slaap en word ik schreeuwend wakker van een wee. Soms hoor ik de verloskundige vanuit een stoel in de hoek zeggen "Blijf ademen!" en dan neem ik een grote teug adem, want dat vergeet ik door de remifentanil en vermoeidheid soms.

Ik heb geen besef van tijd. Ik ben helemaal de weg kwijt. Mijn ontsluiting wordt gecontroleerd, 9 cm met nog een klein randje. Nog even! Ik heb geen idee hoe lang dat 'nog even' duurt. De weeën komen korter op elkaar en duren nu gelukkig nog maar 3 minuten per keer. Dat kan ik wel aan. Maar ik wil ook echt dat het klaar is.

Dan is het zover. Ik mag gaan persen. Ik voel alleen geen persdrang. Ik doe mijn best, elke wee drie keer duwen. Er zit amper beweging in. Ik mag het op de kruk gaan proberen. Maar na een aantal weeën zegt de verloskundige dat het beter ging op bed. Dus ik ga weer op bed. Elke wee denk ik tijdens het persen "Ik kan dit niet meer. Ik ben zo moe. Haal haar eruit. Stop dit." Maar ik zeg niets. Ondanks de aanmoedigingen van iedereen hoor ik in hun stem de bevestiging dat het niet gaat.

De verloskundige komt naast me staan, houdt mijn hand vast en zegt "Je hoeft nog maar een klein stukje. Maar de hartslag van de baby daalt, ze is moe, net als jij. Ze moet er nu echt uit. Ik ga de gynaecoloog oproepen voor een vacuümverlossing en laat de OK vast klaarzetten. Als ze er niet met drie weeën is, gaan we voor een spoedkeizersnede. Ik ga, met jouw goedkeuren, vast een knip zetten."

"Eindelijk.", denk ik. Het einde is in zicht. Ik vind alles best, ik wil dat dit voorbij is. Ik maak me vreselijk zorgen om Lily. "Laat dit alles alsjeblieft niet voor niets zijn geweest, laat haar alsjeblieft leven. Snij me maar open. Red haar.", denk ik. Ik merk niets van de knip, behalve de overweldigende geur van bloed. Het maakt me misselijk. De gynaecoloog komt zich voorstellen en stelt ook een gynaecoloog in opleiding voor. "Jij blijft van me af!", roep ik tegen haar. Niet nog meer mensen.

"Ik ga de pomp nu inbrengen.", zegt de gynaecoloog. Dat rekkende, schurende gevoel van de pomp die naar binnen wordt geduwd vergeet ik nooit meer. Maar hij zit. De volgende wee mag ik weer meepersen en hij zal dan meetrekken. De wee komt op, daar gaan we! Duwen, duwen, duwen, "Oeps!", de gynaecoloog kijkt me schuldbewust aan. De pomp is losgeschoten. "Volgende wee een nieuwe kans!", zegt hij. "Maar ik had er toch maar drie? Hoe gaat het met Lily? Is ze nog wel veilig?!", denk ik. De volgende wee is er al. Daar gaan we weer, duwen, duwen, duwen. Rust. De verloskundige houdt mijn hand vast en zegt "Bij de volgende wee komt er een punt dat ik je zeg dat je moet puffen en niet duwen, dan moet je echt naar me luisteren!" Ik weet dat dit menens is. De wee komt, duwen, duwen, "Puffen!", ik grijp met mijn nagels in zijn buik, het doet vreselijk zeer, ik puf en puf. "De volgende wee is ze er!", zegt de gynaecoloog. De wee komt, ik pers en voel opluchting. Alles is eruit. Ik sluit mijn ogen. Eindelijk. Rust.

"KIJK! Daar is ze dan!", maar ik kan het niet. Ik kan niet naar haar kijken. Ik wil haar niet zien. Niet zo. Ik durf niet. Ik schud met mijn ogen dicht nee. Ze leggen haar op me neer. Ik sluit mijn armen om haar heen en open na een paar minuten langzaam mijn ogen. Daar is ze dan. Mijn kleine Lily. Zo klein en roze, met grote blauwe ogen kijkt ze me aan. Iemand schuift het gordijn open en licht stroomt de kamer in. Het is 29 april 2019 06.41u. Na 30 uur en 1,5 uur persen zijn we samen. Het is eindelijk voorbij.

[ afbeelding ]

Tijdens de eerste controle van de hechtingen krijg ik een enorme paniekaanval. Ik wil niet dat de kraamzorg bij de hechtingen in de buurt komt. De keer erop gebeurt dit weer. Dan worden de hechtingen ook nog eens afgestoten door mijn lichaam en eindig ik met een groot gapend gat. Ik beland in het ziekenhuis voor een borstontsteking, Lily hapt niet aan, ik kolf elke 2 uur, ook 's nachts. Ik slaap niet. Ik heb een overweldigend gevoel dat ik Lily enorm heb gefaald tijdens de geboorte. Ik huil alleen maar. Binnen twee weken ben ik dankzij de verloskundige en huisarts in behandeling bij het GGZ programma 'Als Roze Wolken Donderen' voor postnatale depressie en posttraumatische stressstoornis.

Een jaar later kan ik zeggen dat alles is goed gekomen gelukkig. Dankzij de EMDR behandelingen zijn de geestelijke wonden van de geboorte genezen, maar de littekens zullen altijd blijven. Het meest pijnlijke voor mij blijft dat ik die eerste minuten met mijn dochter nooit meer terug krijg. Dat moment loslaten valt me zwaar. Maar ik zou het zo allemaal morgen nog een keer doen, voor haar. Moederschap.

PS. Ik heb in de kraamtijd enorm veel gehad aan de ervaringen van en het contact met Framblij en Helsinki. Nog enorm bedankt daarvoor.

SPOILER

Om half 7 lig ik al wakker omdat Colin me al weken weinig rust meer gunt. Hij is tot op de laatste dag erg actief en na de zoveelste schop tegen mijn ribben, kan ik de slaap niet meer vatten. Ineens voel ik een kramp alsof ik ongesteld ben, als die binnen een minuut weer voorbij is, weet ik direct dat het een voorwee is. Na een uurtje van onregelmatige krampen, sein ik mijn man in om te laten weten dat ik wel een beetje krampen heb. Hij roept al weken dat het voor de uitgerekende datum zover zal zijn, terwijl ik er heilig van overtuigd ben dat het niet voor week 41 gaat gebeuren. We kijken 2 afleveringen van 24 in bed en we maken er nog een gezellige ochtend van. Om half 10 houden de voorweeën op. Ik kom snel tot een conclusie dat dit vals alarm geweest is en ik verheug me op een lunchafspraak met een oud-collega die ik nog niet afgezegd had. Mijn man is boos en vraagt zich serieus af waarom ik overweeg om naar een andere stad te rijden. Een half uurtje later komen de voorweeën toch weer op gang en dan besluit ik mijn oud-collega te appen met een smoes. We blijven lekker relaxen in bed, ik klets nog makkelijk door de krampen heen en omdat het allemaal erg onregelmatig is, timen we nog niets. We vreten nog een zak tikkels weg terwijl we wat netflixen. Om 12:00 stap ik onder de douche en ik merk direct verandering doordat ik in beweging ben gekomen. De weeën worden sterker en duren langer. Ik ben binnen 5 minuten wel klaar met douchen, ik schrob nog gauw even mijn tanden tussen 2 weeën door en ik draai mijn haren in een knotje. Tegen mijn man zeg ik dat het showtime is, en hij begint de weeën te timen. De eerste twee uur vind ik heel goed te doen. Ik adem diep in, en zonder al te bewust te tellen, zorg ik ervoor dat mijn uitademing aanzienlijk langer is dan de inademing. Binnen een half uur zit ik in een bevalbubbel: de weeën komen en gaan, mijn man doet het timen en helpt me zo af en toe herinneren dat ik diep moet blijven ademen als er een pittige wee tussen zit. Ik ontspan me volledig tussen de weeën door, we kletsen zo nu en dan een beetje. Ik ben vastbesloten om in beweging te blijven, maar m'n lijf geeft na een uurtje rondwandelen aan dat het tijd is om even te gaan liggen. De pauzes tussen de weeën worden langer, maar de weeën zelf worden merkbaar heftiger. Dit patroon verandert niet meer, staan betekent minder pauze maar ook minder heftige weeën. Ik heb het gevoel dat ik liggend effectiever ontsluit, dus ik besluit om gewoon met de stroming mee te drijven. Vanaf dat moment wissel ik rechtop en liggen ongeveer om het uur af, liggen geeft me energie om een uurtje rechtop te blijven, waardoor ik er - gek genoeg - weer een uurtje liggend tegenaan kan. Om 14:00 beginnen de weeën intenser te worden. Ik moet me echt concentreren op de ademhaling. Het is tijd voor de TENS machine. Mijn man plakt de plakkers op mijn rug en zodra ik de TENS aanzet, voel ik direct verlichting. We zijn weer terug bij het voelen van ongemak. De onderste plakkers zitten iets te hoog en mijn man verplaatst ze tussen twee weeën door. Het apparaat heeft 15 standen, elke 15-30 minuten zet ik 'm een tandje hoger. Het werkt prima voor me. Om 15:45 breken mijn vliezen en dan verlies ik ook mijn slijmprop. Om 16:00-16:30 hebben we genoeg langdurige en regelmatige weeën om de verloskundige te bellen. Om één of andere reden vind ik standje 5 op de TENS machine intens genoeg, ik schakel niet meer verder omhoog. Een uurtje later doet de TENS dus ook weinig meer qua pijnstilling. Ik ben weer aangewezen op mijn ademhaling maar ik blijf rustig en ik geef me er maar gewoon aan over. Stephanie arriveert rond 17:15 en checkt op mijn verzoek hoeveel ontsluiting ik heb. Ze vraagt eerst of ik dat wel zeker weet, ze heeft mijn geboorteplan gelezen en geeft aan dat ik zelf om een hands off bevalling heb gevraagd. Eigenlijk wil ik vooral weten hoe ver ik ben zodat we in kunnen schatten wanneer we mijn schoonouders moeten bellen, want zij halen de puberdochters van mijn man op. Stephanie checkt de voortgang en geeft aan dat ik op 4cm zit. Ik denk dat het dan wel eens middernacht kon worden, en ik weet ook op dat moment dat ik het tot middernacht wel vol kan houden. Stephanie vraagt waarom ik eigenlijk nog niet in het bevalbad zit en ik laat me dat geen twee keer vertellen. Om 18:00 laat ik me in het water zakken. Stephanie's dienst zit erop, we spreken met haar af dat Rebecca om 20:00 komt kijken hoe het gaat. Het water is zo'n 40c en ik voel direct weer verlichting. Ik merk wel dat het bad erg groot is voor mij alleen. De eerste tijd vang ik de weeën zittend op. Om 19:00 ga ik op mijn knieën zitten en ik sein mijn man in: 'bel maar, want ik ga persen'. Rebecca is er 10 minuten later en begint snel met haar voorbereidingen. De persweeën zetten netjes door. Ik pas een andere ademhaling toe: grote hap in en dan zo hard mogelijk een kaars uitblazen. Dit uitblazen gaat vaak over in geluiden waarvan ikzelf niet wist dat ik ze kon produceren: lage oerkreunen waar het Nieuw-Zeelandse rugbyteam tijdens de haka nog ontzag voor zou hebben! Het helpt enorm tijdens het persen, en het duurt niet lang voor ik de baby voor het eerst voel zakken. Wat ik niet had verwacht, is dat hij zich ook weer volledig terug zou trekken. Ik benoem naar m'n man en Rebecca tussen de weeën door wat ik voel en ze moedigen me aan om verder te gaan. De pauzes tussen de weeën duren nu langer. Ik zit nog steeds op mijn knieën leunend over de rand. Mijn man en ik houden elkaars armen vast als zich weer een wee aandient, hij houdt mijn aandacht bij het ademen. We kijken elkaar aan bij elke wee die zich aandient en hij doet mee. Grote hap lucht, blazen en kreunen maar. Bij elke wee voel ik m'n zoon verder zakken, en ook weer helemaal terugtrekken. Er volgt een wee waarin ik voel dat hij er bijna is, maar ik durf nog niet goed door te drukken. De wee die daar (te) snel op volgt, is niet sterk genoeg. Maar de keer daarna voel ik direct dat we er bijna zijn. Ik druk door tot het hoofdje staat, voorbij de ring of fire maar verder wil ik even niet gaan. Ik voel dat het nog niet kan. De wee gaat voorbij en in de drie minuten die het duurt voor de volgende wee zich aandient, voel ik het hoofdje heel langzaam en beheerst verder zakken. Echt millimeter voor millimeter. Ik voel dat mijn zoontje zich beweegt en zo zijn steentje bijdraagt. Rebecca vraagt nog aan mijn man of ze de geboorte moet filmen met zijn telefoon, hij geeft nog gauw even een pincode door. Ik registreer nog vaag ergens dat de zaklamp op zijn telefoon aan gaat, want in de kamer waar het bad staat, zijn de lichten gedempt. De laatste wee begint: mijn man en ik houden elkaars armen weer vast over de rand van het bad. Mijn armen trillen door de spanning en ik kijk m'n man aan. We nemen samen weer een diepe ademteug en ik pers onze zoon er rustig en beheerst uit. Hij draait netjes door en zijn lijf komt er direct achteraan. Ik heb een paar seconden nodig om even weer op aarde te landen. Ik duw m'n bovenlijf op. Mijn man en ik kijken naar de bodem van het bevalbad: onze zoon ligt heel rustig naar ons terug te kijken. Ik pak hem op en haal hem langzaam naar boven. 'Hey vriend, daar ben je dan'. Ik druk Colin tegen me aan en hij begint te huilen. Ik geef hem een paar kusjes en ik vind hem het allermooiste wezentje dat ik ooit gezien heb.

Na de bevalling

De kraamverzorgster (Lonneke) kwam helaas 10 minuten te laat. Ik had om een gouden uurtje gevraagd en ik wilde zelf de navelstreng doorknippen (laat afnavelen). Dus we bleven nog 45 minuten knuffelen in het bevalbad voor ik de navelstreng doorknipte. Rebecca heeft me in die tijd een paar keer vriendelijk gevraagd om eens te proberen om de placenta eruit te persen, maar mijn hoofd stond er niet echt naar. Ik besluit om m'n zoontje even bij zijn vader te parkeren zodat ik me erop kon concentreren. De placenta was er met 1 keer persen uit en daarna ben ik zelf uit het bad gegaan. Bij controle bleek dat ik een minimaal scheurtje had, die niet gehecht hoefde te worden. De dochters van m'n man kwamen hun broertje bewonderen en ze hebben allebei uitgebreid met hem geknuffeld. Lonneke kwam me een halve pizza funghi brengen (Dokter Oetker, why not!) om wat energie binnennte krijgen. Rond 23:00 vertrok Lonneke en tegen middernacht zijn we lekker gaan tukken met z'n allen.

SPOILER

Laatste buikfoto, 2 dagen voor hij arriveerde



12 uur oud



LOL



Ziekenhuis fotootje, meneer is op dag 9 opgenomen op de neonatologie met krentenbaard (hij was niet ziek maar op zo'n jonge leeftijd hebben ze nog geen immuunsysteem, dus hij kreeg een antibiotica infuus)



Ik ben verliefd

SPOILER

Woensdag 3 Februari
Een dag als alle andere hiervoor. Ik ben nu 12 dagen over mijn uitrekenings datum. Geen enkel teken dat er ook maar iets zal beginnen. Ik doe mijn dagelijkse wandeling, stuiter op mijn bal en doe mijn ding. De dag ervoor was nog geprobeerd om mij te strippen, maar alles was nog hoog en gesloten. Op dit moment ben ik er dan ook van overtuigd dat ik vrijdag (zoals al ingepland) gewoon ingeleid zal worden.

Rond 23.00 uur ga ik naar bed. Rond 23.30 uur draai ik mij om in bed, wat mij een korte, kramperige Braxton Hicks geeft. Niets bijzonders dacht ik, die heb ik zo nu en dan wel eens. Baby vindt het zoals gewoonlijk niet gezellig op mijn rechterzijde (hij begint dan altijd flink te wurmen en wriemelen), dus draai ik mijzelf weer terug naar links. Meteen volgt een verrassende, flink pijnlijke, Braxton Hicks. Dat is nieuw?! Ook druipt er ineens iets uit van beneden. Ik dacht “Oh, zal wel wat urine verlies zijn ofzo”. Dus ik sta op en ga naar de wc. Terwijl ik mijn ondergoed uit trek volgt er spontaan een golf aan water...... of is het urine? (Gelukkig hing ik boven de WC!) Ik dacht dat het gewoon een flinke plas was. Want vliezen die eerst breken, dat gebeurd toch meestal in films en zelden in het echt? Dus ik ga gewoon weer terug naar bed. Maar na zo’n tien minuten in bed volgt opnieuw een flinke kramp. En tien minuten daarna weer een. Zou het dan toch?

Donderdag 4 Februari
Om 00.15 uur ga ik naar manlief. Manlief zat namelijk nog te gamen met onze online vriendengroep. Ik laat hem weten dat ik denk dat er iets begonnen is. We lachen allebei nerveus. Is het alsnog natuurlijk begonnen! EINDELIJK! Word ik toch niet ingeleid! Yes! Yes! YES! (Little did I know.....) Manlief checked de ziekenhuis tassen en zet het auto zitje alvast klaar in de keuken. Hij maakt ook alvast wat boterhammen klaar om mee te nemen naar het ziekenhuis. We bellen het ziekenhuis en laten hun weten dat mijn vliezen gebroken zijn. En zo starten manlief en ik een lange nacht zonder slaap.

Om 7.00 uur ’s ochtends begint het toch wel erg pijnlijk en scherp te worden. Het zijn flinke rug weeen, want de baby is een sterrenkijker. De weeen komen, alhoewel nog onregelmatig, rond de 4/5 of 6 minuten en duren elke keer een goede minuut. Binnen enkele seconden zitten ze qua intensiteit al op hun piek. Ik bel het ziekenhuis en ik mag langskomen om te kijken hoe het er voor staat. Gelukkig is het ziekenhuis op nog geen 5 minuten afstand rijden. Dus ik stap net na een wee in de auto en net voordat ik uitstap werk ik de volgende weg. Na controle blijkt dat ik nog maar op 2cm zit. Ik besluit om terug naar huis te gaan. Net voordat ik weg ga, hoor ik een verse baby geboren worden. Ik veeg een traan weg. Dat zijn wij binnenkort! (Binnenkort? Yea right!)

Eenmaal weer thuis, beginnen de weeen flink af te zakken. Ze komen nu nog maar rond de 10/15 minuten. Maar slapen is er niet bij. Zowel zittend als liggend doen de weeen veel meer pijn dan als ik ze staand of op mijn knieen opvang. Ik probeer tussendoor kleine beetjes te eten en te drinken, maar echt veel honger/dorst heb ik niet. Manlief probeert mijn rug te masseren tijdens de weeen, maar ook dat helpt weinig. Rond 13.00 / 14.00 uur ‘s middags komen de weeen weer regelmatiger en besluit ik om in bad te gaan. Dat voelt meteen wat dragelijker qua pijn en ik kan een beetje ontspannen. Na ongeveer 45 minuten moet ik uit het niets ineens flink overgeven. Alles komt er met volle kracht uit. Gelukkig zat ik al in bad dus manlief kan alles makkelijk weg spoelen. Hij helpt mij uit bad.

Net voor 16.00 uur begint het wederom zwaarder te worden qua pijn. De pijn zit diep in mijn onderrug en begint nu ook in mijn buik flink pijnlijk te worden. Ik bel het ziekenhuis en mag weer langskomen voor controle. Eenmaal daar blijk ik na 16 uur aan rug weeen pas op 4 cm te zitten. Zucht! Maar ik mag nu wel in het ziekenhuis blijven als ik wil (vanwege de Corona regels mag je namelijk pas vanaf 4 cm blijven, behalve als je het ECHT zwaar zou hebben). Ik wil graag blijven. Manlief krijgt een sneltest voor Corona voordat hij ook binnen mag komen en ik mag alvast naar beval kamer 7. Er staat een groot beval bad. Ik wil namelijk graag een waterbevalling. Het nodige papierwerk wordt gestart en ik krijg uitgelegd hoe ik het zuurstof masker (lachgas?) kan gebruiken. Het duurt even voor ik er handigheid in krijg.

Zo gaan we een paar uur door met weeen opvangen, met alleen het zuurstof masker als pijnstiller. De weeen worden met het uur pijnlijker. Waar ik vaak zie in geboorte video’s dat mensen meebewegen of wiegen tijdens een wee, kan ik bij elke wee alleen maar verstijfd staan van de pijn. Elke beweging tijdens een wee, maakt de pijn erger. De verloskundige biedt uiteindelijk Diamorphine aan (ik ken de Nederlandse vertaling hiervoor niet). Dit kan de baby slaperig maken als de bevalling binnen zo’n vier uur volgt, wat ik in mijn geboorteplan dus eigenlijk niet wou qua pijnstilling, maar ik zit nog ver van de bevalling af en heb het zwaar. Dus ik zeg uiteindelijk ja. Echt veel pijnstillend effect blijkt dit alleen niet te hebben voor mij, behalve dat het mijn weeen afzwakt.

Tegen 21.00 uur ’s avonds checkt ze mijn ontsluiting dan ook weer. Verdomme, ik zit pas op 6 cm. Ik ben op dat moment al 21 uur bezig met constante rugweeen! En ik ben nu al dood moe, want ik heb sinds woensdag ochtend niet geslapen! Ik word gestimuleerd om tussendoor wat te drinken, naar de wc te gaan, van positie te veranderen en uiteindelijk stap ik ook in het bevalbad om te kijken of dat helpt tegen de pijn. Maar niets helpt. Tussen de weeen door begin ik in slaap te vallen. Zowel in het bad, staand naast het bed, op de wc, liggend in bed, al lopend door de kamer. Ik sta te wankelen op mijn benen. Het is een wonder dat ik niet tegen de grond ben gegaan van de vermoeidheid. Manlief omschrijft het achteraf meer alsof ik “compleet weg viel / van de wereld was” tussen de weeen door. Om vervolgens twee/drie minuten later wakker te schrikken van een volgende wee. Achteraf heeft de bevalling trouwens diepe indruk op hem gemaakt. Het enige wat hij kon doen was toekijken en hij voelde zich zo nutteloos. Op een gegeven ogenblik word ik weer misselijk en ze kunnen mij nog net op tijd een kots bakje aangeven voor ik weer alles eruit gooi. (Warme lucozade raad ik niet aan!) En op deze manier gaan we nog een paar uur door. Het merendeel van die tijd ben ik zo “out” dat ik mij nauwelijks bewust ben van mijn omgeving of de tijd.

Vrijdag 5 Februari
Rond 03.00/ 03.30 ’s nachts (nu 27 uur in de bevalling) blijk ik nog steeds op 6 cm ontsluiting te zitten. Dat is even een klap in het gezicht, ik ben dus sinds 21.00 uur helemaal NIETS vooruit gekomen. De verloskundige biedt dan een ruggenprik aan, die ik accepteer. In mijn beval plan had ik geschreven open te staan voor een ruggenprik, mocht het mij te veel worden. En het doet zo veel pijn. En ik ben zo ontzettend moe. Het betekent uiteraard dat mijn waterbevalling niet meer door kan gaan, maar ik ben op dat moment gewoon kapot.

Rond 04.00 uur komt de dokter binnen en zet de ruggenprik terwijl ik opgekruld in bed lig. Zittend had ik dat absoluut niet aangekund. Manlief knijpt in mijn hand terwijl we beide hopen dat ik geen wee krijg terwijl de prik gezet wordt. Gelukkig gaat het in 1x goed. Ze geven mij ook weeen opwekkers en hangen een zak vloeistof aan om uitdroging tegen te gaan. Ik ben namelijk al urenlang niet in staat om ook maar iets naar binnen te krijgen. Omdat ik al snel geen pijn meer voel, val ik eindelijk in slaap voor een klein beetje rust.

Rond 06.30 uur ’s ochtends word ik weer wakker. Manlief ligt onderuit gezakt in een stoel te slapen en ik maak hem wakker. De verloskundige legt ons uit wat er gebeurd is terwijl ik sliep. De hartslag van mijn baby heeft een flink aantal dipjes gehad in de laatste twee uur. Niets om meteen overbezorgd om te zijn, maar wel iets wat ze goed in de gaten blijven houden. Ze checken wederom mijn ontsluiting (wat is dat trouwens raar als je van onder helemaal NIETS meer kunt voelen door de ruggenprik!!). Na ongeveer 30 uur zit ik dan eindelijk op 9 cm! De verloskundigen (er zijn er op dat moment 2 in mijn kamer, vanwege de nacht/dag dienst wisseling) willen dat ik van positie verander om te kijken of het helpt met baby’s hartslag. Ik lig een tijdje op mijn linkerzij terwijl ze hem in de gaten houden. Weinig verschil. Daarna willen ze dat ik op mijn rechterzij ga liggen. Maar vrijwel meteen zien ze dat baby HELEMAAL niet blij is met die positie (is hij nooit geweest) en word ik meteen op mijn rug geholpen. Dat stabiliseert de hartslag van de baby enigszins.

Ze verhogen de weeenopwekkers opnieuw en we wachten verder af. Tegen 09.00 uur ’s ochtends checken ze wederom mijn ontsluiting. Ik zit nog altijd op 9 cm en er is gewoon te weinig vooruitgang. Ze leggen mij uit dat het gevaar op infectie steeds hoger wordt (aangezien ik op dat moment al bijna 34 uur met gebroken vliezen zit) en ze niet blij zijn met baby’s hartslag. Ikzelf heb ook geen energie meer. Ze laten mij weten dat er twee opties zijn. Of nog enkele uurtjes wachten om te zien of ik dan wel tot 10 cm ontsluiting kan komen (maar dat willen ze eigenlijk liever niet doen) of een spoed keizersnee. Ik geef aan dat het mij nu niet uitmaakt. Zolang mijn baby maar veilig ter wereld komt. Dat is nu het allerbelangrijkste. En dat ik op de tweede plaats ook veilig blijf. Ik laat de beslissing over aan de dokter. Ze gaan in overleg met een andere dokter voor een second opinion en nog geen 15 minuten later komen ze terug en geven aan dat een keizersnee volgens hen nu de beste optie is.

Vanaf dat moment gaat alles HEEL snel. Binnen vijf minuten staan er meerdere dokters en zusters in mijn kamer en gaan er verschillende pagers af (ze roepen het team op om zich klaar te maken voor een spoed keizersnede). Na wat verplicht papierwerk en uitleg over wat er gaat gebeuren en de mogelijke risico’s, brengen ze mij naar de operatie kamer. Manlief mag er godzijdank gewoon bij zijn en wordt in een steriele outfit gehezen. Eenmaal in de operatiekamer staat er al een volledig team klaar! Ze verplaatsen mij van mijn bed naar de operatie tafel. Om mij heen begint het team de laatste dingen klaar te zetten. Eén vrouw zit bij mijn hoofdeinde en legt mij uit wat iedereen aan het doen is. Ik ben blij dat ze dit doen, want alles gaat ineens zo snel en het helpt mij wat te ontspannen. Een keizersnee had ik namelijk écht niet verwacht (en achteraf ben ik er op momenten nog steeds een beetje verdrietig om), maar dit is nu gewoonweg de veiligste manier om mijn baby ter wereld te brengen.

Ze verhogen mijn verdoving en controleren tot drie keer toe of het zijn werk goed doet. Het hele team stelt zich officieel aan elkaar voor en ze dubbel checken met mij en de gynaecoloog waarom ik op deze tafel lig en wat voor operatie ik zal ondergaan. En dan beginnen ze! De vrouw aan mijn hoofdeinde houdt mij goed afgeleid met wat geklets. Ze legt ook aan mij en manlief uit dat ik wat gepor en geduw zal voelen in mijn buik, maar dat dit geen pijn zal doen. Als ik vraag wanneer ze gaan beginnen, geeft ze aan dat ze al een paar minuten bezig zijn en hij er al bijna is! En niet lang daarna horen manlief en ik een huiltje. Hij is er! Hij wordt meegenomen naar een hoek van de kamer (waar ik vanaf de tafel gewoon zicht op heb, wat fijn!) en hij wordt gecontroleerd. Ondanks de stress op zijn hartje in de laatste paar uurtjes scoort hij binnen 1 minuut een 9 op de Apgar en 5 minuten later krijgt hij een dikke 10. Manlief mag al snel de navelstreng komen doorknippen (wat nu meer symbolisch van aard is, omdat hij al niet meer aan de placenta vast zat) en ze brengen baby meteen naar mij toe voor huid-op-huid contact.

Daar is hij dan eindelijk! Geboren om 10.53 ’s ochtends. Lieve J.oshua, wat heb je het mij toch ontzettend moeilijk gemaakt in de afgelopen 35 uur! Maar nu zijn we dan eindelijk een familie!

Na de bevalling
Op de afdeling mag manlief eigenlijk maar maximaal 3 uur blijven vanwege de Corona regels. Ik heb geen idee of ze coulant waren of hem domweg vergeten waren. Maar rond 6 uur ’s avonds herinneren ze hem er pas aan dat hij nu toch echt wel naar huis moet. Met wat verdriet neem ik afscheid van hem. Dit is niet hoe je je eerste nacht als familie voor ogen ziet. Manlief moet naar huis, zonder baby, zonder vrouw. En ik ben helemaal alleen. Ik kan nog nauwelijks bewegen in bed vanwege de pijn (ze geven mij wel regelmatig pijnstilling). En mijn baby ligt in een bedje naast mij. Elke keer als hij huilt, als ik hem bij me wil hebben, als ik zelf iets nodig heb, wil proberen om hem aan de borst te leggen of wat dan ook, moet ik voor hulp bellen. Het breekt mijn hart dat ik alleen maar kan wachten op een verloskundige terwijl hij daar ligt te huilen, want fysiek kan ik gewoon nog niet uit bed komen om het zelf te doen. Zelfs zijn eerste luier wordt door hun gedaan. Gelukkig zijn ze er wel elke keer binnen een minuut, maar toch. Ook deze ervaring maakt mij achteraf soms nog een beetje verdrietig.

Zaterdag 6 Februari
Het verhaal is nu al veel te lang. Dus ik houd het hier lekker kort! Tegen 15.00 uur ’s middags zijn alle controles, papierwerk en dingen geregeld en worden ik en Baby J beiden goedgekeurd en we mogen naar huis!

SPOILER

De laatste weken van mijn zwangerschap vallen me zwaar. Ik heb continu pijn, kan eigenlijk niet meer lopen, zitten of staan. En van alles doe ik te veel omdat de peuter thuis is vanwege de gesloten opvang. Slapen doe ik amper en mijn stemming is erg donker. Ik besluit het aan te kaarten bij de gynaecoloog en geef aan dat ik graag een datum wil. De gynaecoloog geeft aan dat ze eigenlijk niet eerder dan 41 weken inleiden, maar door drukte krijg ik een datum die daarvoor ligt. Hij geeft aan dat hij eigenlijk verwacht dat er voor die tijd al wel wat gebeurt, maar niets is minder waar.
De datum komt dichterbij en wij besluiten mijn moeder te vragen om voor de inleiding bij ons in huis te verblijven zodat er iemand voor Dirk is. Omdat hij een behoefte heeft aan duidelijkheid en veiligheid vertellen we hem vaak dat we niet precies weten hoe het gaat lopen als de baby komt, maar dat oma er dan voor hem is.

1 februari. We moeten ons smiddags melden voor het plaatsen van een ballon, dus hebben nog alle tijd om even met z'n drieën te zijn. Vlak voordat wij weg moeten komt oma, en wij vertellen Dirk nog een keer dat we niet weten wanneer we weer thuis zijn, maar dat oma er voor hem is. Dat lijkt hij prima te vinden en na een dikke knuffel zwaait hij ons met oma vrolijk uit. In het ziekenhuis wordt ik aan de ctg gelegd, waar niks op te zien is. Ik app met een aantal mensen, en klets tussendoor wat met man. Alles om maar afleiding te hebben van hoe vervelend die stoel zit. Na het plaatsen van de ballonkatheter wordt er weer een ctg gemaakt waarop niets gebeurd. We mogen weer naar huis om ons de volgende ochtend te melden. Het voelt raar, en ik spreek dat ook uit naar man.
Eenmaal thuis heeft oma voor ons soep gemaakt met broodjes en dat eten we gauw op. Allemaal hebben we een beetje last van de spanning en man besluit dan ook nog even bier te gaan bottelen. Oma en ik helpen. Het is een leuke afleiding en zo wordt het uiteindelijk toch nog later dan gepland. Er rommelt niks en ik heb niet het gevoel dat die ballon ook maar iets doet. Toch een beetje teleurgesteld gaan we naar bed.

2 februari. Ik bel het ziekenhuis om even te horen hoe laat we ons moeten melden. Half 8. Met dat ik ophang wordt Dirk ook wakker en gelijk vraagt hij naar oma. Ik ga haar wakker maken en als ze beneden komt vraagt Dirk aan haar een boterham. Man en ik kijken elkaar een keer aan en voelen allebei dat het een goede zet is geweest haar te vragen. Terwijl Dirk bij oma op de bank gaat zitten, trekken wij de jassen aan. Er komt nog een afwezige 'doehoeiii' uit, en dan gaan we in de auto.

Bij het lopen van de parkeergarage naar het ziekenhuis zakt de ballon eruit. Het loopt niet bepaald lekker, maar blijkbaar is er dan vannacht toch iets gebeurd. We melden ons en er wordt kort kennisgemaakt en besproken wat het plan is. De VK zegt dat ze denkt dat we voor het eten wel thuis zijn, omdat mijn vorige bevalling ook vlot verliep. Man grapt nog 'voor de lunch of het avondeten?', waarop de VK antwoord dat de lunch misschien wat vroeg is, maar ze sowieso voor het einde van haar dienst een baby verwacht. Ik hoor het aan een geloof er niks van.

Weer wordt er een ctg gemaakt. Ook hierop is niks te zien, dus om half 9 besluiten ze mijn vliezen te breken. Ik geef aan dat ik het idee van weeopwekkers vervelend vind, dat ik de vorige keer een weeënstorm had en bang ben dat ik geen controle heb over hoe het zal gaan. De VK stelt me gerust en geeft aan dat ze eerst rustig afwachten wat het breken van de vliezen gaat doen. Man en ik kletsen wat, en tussendoor stuur ik wat appjes.Tegen half 10 krijg ik alvast een infuus geprikt want de ctg laat opnieuw zien dat er niks gebeurd. Ik krijg opnieuw het gevoel dat de baby er nog niet aan toe is en denk dat het nog een lang verhaal gaat worden. Ik een probeer het van me af te zetten dus man en ik pakken een kaartspel erbij. Er wordt afgesproken dat ze rond 10u beginnen met het infuus en dan elk halfuur ophogen tot er goede weeën zijn.

Langzaam worden de weeopwekkers opgehoogd. Ik app tegen 11uur naar mijn beste vriendin, dat er wat te zien is op de ctg maar dat ik niks voel dus dat het vast ook niks doet. Ik word intens verdrietig van het gevoel dat de baby en mijn lichaam er gewoon nog niet klaar voor zijn. De VK ziet het en zegt dat zij het idee heeft dat het wel effectieve weeën zijn en dat ze niet verder gaan met verhogen. Ik wil graag even naar de wc en met twee palen is dat even wat gedoe. Terug op het ziekenhuisbed zeg ik dat de wc toch fijner zat. De VK helpt met het bed instellen zodat ik daar ook rechtop kan zitten, en ik merk dat er een zeurend gevoel in mijn heupen en bekken begint. Ik herken dit gelijk als de weeën die ik bij Dirk had en ik merk dat ik steeds meer in mezelf keer. De VK controleert mijn ontsluiting en zegt dat ik al op 7! cm zit. De weeën worden gauw intenser en ik knijp mijn man fijn op elke wee. Het voelt alsof m'n heupen breken en ik zeg een aantal keer dat ik dit echt niet kan en naar huis wil. Tussen de weeën heb ik gelukkig steeds even pauze om weer moed te verzamelen.

Op de achtergrond hoor ik de VK en de verpleegkundige praten dat het wel eens snel kon gaan en er worden allemaal spullen klaar gezet. Ik probeer me ervan af te sluiten, maar de pijn is intens en ik voel me nog steeds erg verdrietig. Iets voor 12en kan ik geen houding meer vinden en verandert de pijn in druk naar onderen. Man ziet het, en vraagt of ik persdrang heb. Oja, dat was dit gevoel, denk ik, en ik knik bevestigend. De VK wil dan toch graag nog de ontsluiting controleren en het bed wordt weer liggend gezet. Ze constateert volledige ontsluiting en zegt dat ik mag persen als ik weer een perswee krijg. Niet veel later staat het hoofdje en durf ik even niet meer. Man moedigt me aan dat ik het kan en zegt dat het bijna klaar is. Dat ik het goed doe. Ik word aangemoedigd om de baby zelf aan te pakken maar het gaat allemaal zo snel dat ik het maar half mee krijg. Ineens ligt er een baby op mij en kan ik alleen maar huilen. Heb ik een baby? Man lacht, ja, we hebben een baby. Het is dan 12.18, ruim om tijd voor de lunch.

Het duurt nog tot goed en wel 16u voordat langzaam het besef indaalt dat ik een baby heb. Een meisje. En wat is ze mooi.

quote:

Op woensdag 17 maart 2021 09:18 schreef Nanuke het volgende:
Hannah is vandaag precies 6 weken oud alweer en het hele huis is in diepe rust. Prima moment om dus eens mijn bevallingsverslag op te schrijven. (En pas een dag later te plaatsen, want het helpt om op versturen te drukken als je iets wilt posten. )

SPOILER

De laatste weken van mijn zwangerschap vallen me zwaar. Ik heb continu pijn, kan eigenlijk niet meer lopen, zitten of staan. En van alles doe ik te veel omdat de peuter thuis is vanwege de gesloten opvang. Slapen doe ik amper en mijn stemming is erg donker. Ik besluit het aan te kaarten bij de gynaecoloog en geef aan dat ik graag een datum wil. De gynaecoloog geeft aan dat ze eigenlijk niet eerder dan 41 weken inleiden, maar door drukte krijg ik een datum die daarvoor ligt. Hij geeft aan dat hij eigenlijk verwacht dat er voor die tijd al wel wat gebeurt, maar niets is minder waar.
De datum komt dichterbij en wij besluiten mijn moeder te vragen om voor de inleiding bij ons in huis te verblijven zodat er iemand voor Dirk is. Omdat hij een behoefte heeft aan duidelijkheid en veiligheid vertellen we hem vaak dat we niet precies weten hoe het gaat lopen als de baby komt, maar dat oma er dan voor hem is.

1 februari. We moeten ons smiddags melden voor het plaatsen van een ballon, dus hebben nog alle tijd om even met z'n drieën te zijn. Vlak voordat wij weg moeten komt oma, en wij vertellen Dirk nog een keer dat we niet weten wanneer we weer thuis zijn, maar dat oma er voor hem is. Dat lijkt hij prima te vinden en na een dikke knuffel zwaait hij ons met oma vrolijk uit. In het ziekenhuis wordt ik aan de ctg gelegd, waar niks op te zien is. Ik app met een aantal mensen, en klets tussendoor wat met man. Alles om maar afleiding te hebben van hoe vervelend die stoel zit. Na het plaatsen van de ballonkatheter wordt er weer een ctg gemaakt waarop niets gebeurd. We mogen weer naar huis om ons de volgende ochtend te melden. Het voelt raar, en ik spreek dat ook uit naar man.
Eenmaal thuis heeft oma voor ons soep gemaakt met broodjes en dat eten we gauw op. Allemaal hebben we een beetje last van de spanning en man besluit dan ook nog even bier te gaan bottelen. Oma en ik helpen. Het is een leuke afleiding en zo wordt het uiteindelijk toch nog later dan gepland. Er rommelt niks en ik heb niet het gevoel dat die ballon ook maar iets doet. Toch een beetje teleurgesteld gaan we naar bed.

2 februari. Ik bel het ziekenhuis om even te horen hoe laat we ons moeten melden. Half 8. Met dat ik ophang wordt Dirk ook wakker en gelijk vraagt hij naar oma. Ik ga haar wakker maken en als ze beneden komt vraagt Dirk aan haar een boterham. Man en ik kijken elkaar een keer aan en voelen allebei dat het een goede zet is geweest haar te vragen. Terwijl Dirk bij oma op de bank gaat zitten, trekken wij de jassen aan. Er komt nog een afwezige 'doehoeiii' uit, en dan gaan we in de auto.

Bij het lopen van de parkeergarage naar het ziekenhuis zakt de ballon eruit. Het loopt niet bepaald lekker, maar blijkbaar is er dan vannacht toch iets gebeurd. We melden ons en er wordt kort kennisgemaakt en besproken wat het plan is. De VK zegt dat ze denkt dat we voor het eten wel thuis zijn, omdat mijn vorige bevalling ook vlot verliep. Man grapt nog 'voor de lunch of het avondeten?', waarop de VK antwoord dat de lunch misschien wat vroeg is, maar ze sowieso voor het einde van haar dienst een baby verwacht. Ik hoor het aan een geloof er niks van.

Weer wordt er een ctg gemaakt. Ook hierop is niks te zien, dus om half 9 besluiten ze mijn vliezen te breken. Ik geef aan dat ik het idee van weeopwekkers vervelend vind, dat ik de vorige keer een weeënstorm had en bang ben dat ik geen controle heb over hoe het zal gaan. De VK stelt me gerust en geeft aan dat ze eerst rustig afwachten wat het breken van de vliezen gaat doen. Man en ik kletsen wat, en tussendoor stuur ik wat appjes.Tegen half 10 krijg ik alvast een infuus geprikt want de ctg laat opnieuw zien dat er niks gebeurd. Ik krijg opnieuw het gevoel dat de baby er nog niet aan toe is en denk dat het nog een lang verhaal gaat worden. Ik een probeer het van me af te zetten dus man en ik pakken een kaartspel erbij. Er wordt afgesproken dat ze rond 10u beginnen met het infuus en dan elk halfuur ophogen tot er goede weeën zijn.

Langzaam worden de weeopwekkers opgehoogd. Ik app tegen 11uur naar mijn beste vriendin, dat er wat te zien is op de ctg maar dat ik niks voel dus dat het vast ook niks doet. Ik word intens verdrietig van het gevoel dat de baby en mijn lichaam er gewoon nog niet klaar voor zijn. De VK ziet het en zegt dat zij het idee heeft dat het wel effectieve weeën zijn en dat ze niet verder gaan met verhogen. Ik wil graag even naar de wc en met twee palen is dat even wat gedoe. Terug op het ziekenhuisbed zeg ik dat de wc toch fijner zat. De VK helpt met het bed instellen zodat ik daar ook rechtop kan zitten, en ik merk dat er een zeurend gevoel in mijn heupen en bekken begint. Ik herken dit gelijk als de weeën die ik bij Dirk had en ik merk dat ik steeds meer in mezelf keer. De VK controleert mijn ontsluiting en zegt dat ik al op 7! cm zit. De weeën worden gauw intenser en ik knijp mijn man fijn op elke wee. Het voelt alsof m'n heupen breken en ik zeg een aantal keer dat ik dit echt niet kan en naar huis wil. Tussen de weeën heb ik gelukkig steeds even pauze om weer moed te verzamelen.

Op de achtergrond hoor ik de VK en de verpleegkundige praten dat het wel eens snel kon gaan en er worden allemaal spullen klaar gezet. Ik probeer me ervan af te sluiten, maar de pijn is intens en ik voel me nog steeds erg verdrietig. Iets voor 12en kan ik geen houding meer vinden en verandert de pijn in druk naar onderen. Man ziet het, en vraagt of ik persdrang heb. Oja, dat was dit gevoel, denk ik, en ik knik bevestigend. De VK wil dan toch graag nog de ontsluiting controleren en het bed wordt weer liggend gezet. Ze constateert volledige ontsluiting en zegt dat ik mag persen als ik weer een perswee krijg. Niet veel later staat het hoofdje en durf ik even niet meer. Man moedigt me aan dat ik het kan en zegt dat het bijna klaar is. Dat ik het goed doe. Ik word aangemoedigd om de baby zelf aan te pakken maar het gaat allemaal zo snel dat ik het maar half mee krijg. Ineens ligt er een baby op mij en kan ik alleen maar huilen. Heb ik een baby? Man lacht, ja, we hebben een baby. Het is dan 12.18, ruim om tijd voor de lunch.

Het duurt nog tot goed en wel 16u voordat langzaam het besef indaalt dat ik een baby heb. Een meisje. En wat is ze mooi.

quote:

Op woensdag 17 maart 2021 09:18 schreef Nanuke het volgende:
Hannah is vandaag precies 6 weken oud alweer en het hele huis is in diepe rust. Prima moment om dus eens mijn bevallingsverslag op te schrijven. (En pas een dag later te plaatsen, want het helpt om op versturen te drukken als je iets wilt posten. )

SPOILER

De laatste weken van mijn zwangerschap vallen me zwaar. Ik heb continu pijn, kan eigenlijk niet meer lopen, zitten of staan. En van alles doe ik te veel omdat de peuter thuis is vanwege de gesloten opvang. Slapen doe ik amper en mijn stemming is erg donker. Ik besluit het aan te kaarten bij de gynaecoloog en geef aan dat ik graag een datum wil. De gynaecoloog geeft aan dat ze eigenlijk niet eerder dan 41 weken inleiden, maar door drukte krijg ik een datum die daarvoor ligt. Hij geeft aan dat hij eigenlijk verwacht dat er voor die tijd al wel wat gebeurt, maar niets is minder waar.
De datum komt dichterbij en wij besluiten mijn moeder te vragen om voor de inleiding bij ons in huis te verblijven zodat er iemand voor Dirk is. Omdat hij een behoefte heeft aan duidelijkheid en veiligheid vertellen we hem vaak dat we niet precies weten hoe het gaat lopen als de baby komt, maar dat oma er dan voor hem is.

1 februari. We moeten ons smiddags melden voor het plaatsen van een ballon, dus hebben nog alle tijd om even met z'n drieën te zijn. Vlak voordat wij weg moeten komt oma, en wij vertellen Dirk nog een keer dat we niet weten wanneer we weer thuis zijn, maar dat oma er voor hem is. Dat lijkt hij prima te vinden en na een dikke knuffel zwaait hij ons met oma vrolijk uit. In het ziekenhuis wordt ik aan de ctg gelegd, waar niks op te zien is. Ik app met een aantal mensen, en klets tussendoor wat met man. Alles om maar afleiding te hebben van hoe vervelend die stoel zit. Na het plaatsen van de ballonkatheter wordt er weer een ctg gemaakt waarop niets gebeurd. We mogen weer naar huis om ons de volgende ochtend te melden. Het voelt raar, en ik spreek dat ook uit naar man.
Eenmaal thuis heeft oma voor ons soep gemaakt met broodjes en dat eten we gauw op. Allemaal hebben we een beetje last van de spanning en man besluit dan ook nog even bier te gaan bottelen. Oma en ik helpen. Het is een leuke afleiding en zo wordt het uiteindelijk toch nog later dan gepland. Er rommelt niks en ik heb niet het gevoel dat die ballon ook maar iets doet. Toch een beetje teleurgesteld gaan we naar bed.

2 februari. Ik bel het ziekenhuis om even te horen hoe laat we ons moeten melden. Half 8. Met dat ik ophang wordt Dirk ook wakker en gelijk vraagt hij naar oma. Ik ga haar wakker maken en als ze beneden komt vraagt Dirk aan haar een boterham. Man en ik kijken elkaar een keer aan en voelen allebei dat het een goede zet is geweest haar te vragen. Terwijl Dirk bij oma op de bank gaat zitten, trekken wij de jassen aan. Er komt nog een afwezige 'doehoeiii' uit, en dan gaan we in de auto.

Bij het lopen van de parkeergarage naar het ziekenhuis zakt de ballon eruit. Het loopt niet bepaald lekker, maar blijkbaar is er dan vannacht toch iets gebeurd. We melden ons en er wordt kort kennisgemaakt en besproken wat het plan is. De VK zegt dat ze denkt dat we voor het eten wel thuis zijn, omdat mijn vorige bevalling ook vlot verliep. Man grapt nog 'voor de lunch of het avondeten?', waarop de VK antwoord dat de lunch misschien wat vroeg is, maar ze sowieso voor het einde van haar dienst een baby verwacht. Ik hoor het aan een geloof er niks van.

Weer wordt er een ctg gemaakt. Ook hierop is niks te zien, dus om half 9 besluiten ze mijn vliezen te breken. Ik geef aan dat ik het idee van weeopwekkers vervelend vind, dat ik de vorige keer een weeënstorm had en bang ben dat ik geen controle heb over hoe het zal gaan. De VK stelt me gerust en geeft aan dat ze eerst rustig afwachten wat het breken van de vliezen gaat doen. Man en ik kletsen wat, en tussendoor stuur ik wat appjes.Tegen half 10 krijg ik alvast een infuus geprikt want de ctg laat opnieuw zien dat er niks gebeurd. Ik krijg opnieuw het gevoel dat de baby er nog niet aan toe is en denk dat het nog een lang verhaal gaat worden. Ik een probeer het van me af te zetten dus man en ik pakken een kaartspel erbij. Er wordt afgesproken dat ze rond 10u beginnen met het infuus en dan elk halfuur ophogen tot er goede weeën zijn.

Langzaam worden de weeopwekkers opgehoogd. Ik app tegen 11uur naar mijn beste vriendin, dat er wat te zien is op de ctg maar dat ik niks voel dus dat het vast ook niks doet. Ik word intens verdrietig van het gevoel dat de baby en mijn lichaam er gewoon nog niet klaar voor zijn. De VK ziet het en zegt dat zij het idee heeft dat het wel effectieve weeën zijn en dat ze niet verder gaan met verhogen. Ik wil graag even naar de wc en met twee palen is dat even wat gedoe. Terug op het ziekenhuisbed zeg ik dat de wc toch fijner zat. De VK helpt met het bed instellen zodat ik daar ook rechtop kan zitten, en ik merk dat er een zeurend gevoel in mijn heupen en bekken begint. Ik herken dit gelijk als de weeën die ik bij Dirk had en ik merk dat ik steeds meer in mezelf keer. De VK controleert mijn ontsluiting en zegt dat ik al op 7! cm zit. De weeën worden gauw intenser en ik knijp mijn man fijn op elke wee. Het voelt alsof m'n heupen breken en ik zeg een aantal keer dat ik dit echt niet kan en naar huis wil. Tussen de weeën heb ik gelukkig steeds even pauze om weer moed te verzamelen.

Op de achtergrond hoor ik de VK en de verpleegkundige praten dat het wel eens snel kon gaan en er worden allemaal spullen klaar gezet. Ik probeer me ervan af te sluiten, maar de pijn is intens en ik voel me nog steeds erg verdrietig. Iets voor 12en kan ik geen houding meer vinden en verandert de pijn in druk naar onderen. Man ziet het, en vraagt of ik persdrang heb. Oja, dat was dit gevoel, denk ik, en ik knik bevestigend. De VK wil dan toch graag nog de ontsluiting controleren en het bed wordt weer liggend gezet. Ze constateert volledige ontsluiting en zegt dat ik mag persen als ik weer een perswee krijg. Niet veel later staat het hoofdje en durf ik even niet meer. Man moedigt me aan dat ik het kan en zegt dat het bijna klaar is. Dat ik het goed doe. Ik word aangemoedigd om de baby zelf aan te pakken maar het gaat allemaal zo snel dat ik het maar half mee krijg. Ineens ligt er een baby op mij en kan ik alleen maar huilen. Heb ik een baby? Man lacht, ja, we hebben een baby. Het is dan 12.18, ruim om tijd voor de lunch.

Het duurt nog tot goed en wel 16u voordat langzaam het besef indaalt dat ik een baby heb. Een meisje. En wat is ze mooi.

quote:

Op donderdag 18 maart 2021 01:14 schreef Seven. het volgende:

Ik had ook een paar weeën waarop ik niet durfde te persen trouwens

SPOILER

Omdat Bikkel met een spoed ks is geboren krijg ik deze keer de keuze om meteen voor een ks te gaan. Omdat ik niet weer over tijd wilde lopen en niet ingeleid wilde worden besloot ik voor een geplande ks te gaan tenzij de baby zich vanzelf aan zou melden. Dit gebeurde niet en met 39+5 werd de ks ingepland. Omdat de baby nog totaal niet was ingedaald was het nog even spannend want als mijn vliezen zouden breken kon de navelstreng eruit zakken met alle gevolgen van dien.

Nadat mijn ouders rond 06:00 aankomen om Bikkel op te vangen vertrekken wij naar het ziekenhuis. Heel gemoedelijk mag ik mij alvast omkleden en na 10 minuten word ik al opgehaald om mij voor te bereiden voor de ingreep. Rond half 8 lig ik met nog 5 anderen op de voorbereidingskamer, krijg alvast een infuus en lig zo rustig op mijn beurt te wachten. Zo kan ik prima meeluisteren naar de wel en wee van de verkoeverkamerperikelen. Ook daar is de werkdruk blijkbaar hoog.

Rond 8 uur is het dan zo ver, ze brengen mij naar de operatiekamer waar ik de gynaecoloog ontmoet die de ks uit gaat voeren. De anesthesist heeft een groepje stagiairs bij zich en vraagt of ze mee mogen kijken wat geen probleem is. Het zetten van de ruggenprik is wat lastig en hij moet de naald er tot aan de schacht erin drukken om de zenuw goed te kunnen verdoven. Na het zetten van de ruggenprik laat de beste man de naald nog even zien en legt uit tot hoe ver die naald naar binnen is geschoven. Thanks!

Ik reageer niet goed op de ruggenprik en mijn bloeddruk valt weg. Gelukkig hebben ze daar ook weer middeltjes voor en na een paar minuten kom ik weer bij. Let's go!

De gynaecoloog begint aan de klus en al snel merken we dat het niet zo makkelijk gaat. Een hoop gezucht en gesteun en gesleur. Mijn baarmoeder blijkt vol verklevingen te zitten en doordat Sam nog heel hoog zit komt ze er niet goed bij. Besloten word om mijn baarmoeder naar boven open te snijden. Als ook dat nog niet voldoende is zetten ze de kiwi, een vacuumpomp, op zijn hoofdje. De situatie begint wat kritiek te worden en de arts geeft aan dat de baby er NU uit moet.. Gelukkig stond er nog een groepje stagaires van de anesthesist waarbij de grootste erbij word geroepen om aan de bovenkant op mijn buik te drukken samen met een operatieassistent. Ondertussen is de gynaecoloog met een andere assistent aan de onderkant an het trekken. De kiwi schiet los, het gezicht van de gynaecoloog zit onder het bloed maar opeens voel ik dat er een soort vacuum in mijn buik los komt. Ze halen het doek weg en zie Sam uit mijn buik komen. Ik verlies redelijk veel bloed en de gynaecoloog is wel een tijdje bezig om alles weer aan elkaar te naaien. Inmiddels heb ik Sam op mijn borst en is hij al op zoek naar een tepel.

Hij is er en is perfect .

SPOILER

Ivm de spoedks. bij Melba mocht ik kiezen voor een geplande ks. Ik heb dit gedaan ivm de traumatisch ervaren bevalling vorige keer. Ik wilde meer controle houden. Bovendien lag Pep (foknaam) nog in stuit bij 36 weken dus de keuze was voor mij toen definitief.

Bij 37 wk was hij overigens weer goed gedraaid

De ks werd gepland voor 39+0 en ik mocht me vrijdag al om 7:30 melden. De zenuwen sloegen behoorlijk toe, maar om 9.30 mocht ik me omkleden en de voorbereidende medicatie nemen en werden we naar de holding gereden.

Daar werd ik voorbereid door hele aardige mensen, zonder gedoe werd er een infuus ingetjoept terwijl dat bij mij nog wel eens lastig is. De chirurgen (het waren er twee) kwamen zich voorstellen en al snel mochten we naar de OK.

De ruggenprik duurde eventjes, maar ik hield me heel groot ook al vond ik het enorm spannend. J werd goed afgeleid want die viel vorige keer bijna flauw toen mijn infuus alleen maar geprikt werd

Vanaf dat moment nam de spanning bij mij wel flink toe, ik werd niet lekker van de ruggenprik en kreeg tijdens de operatie dus bloeddrukverhogers. Dit leidde wel tot iets meer bloedverlies en een langere tijd op de recovery ivm afbouwen van dat pompje.

Toen ik op een gegeven moment begon te hyperventileren werd ik gelukkig snel afgeleid doordat mijn vent bijna flauwviel. Dat verlichtte de sfeer wat want ik kon me op hem focussen.

Om 10.41 was het hoofdje uit de buik en werd zoals met ons overlegd het doek naar beneden gedaan waardoor ik door plastic heen de baby kon geboren zien worden. Dit was echt geweldig! Hij was mooi roze en huilde en ze hielden hem voor het plastic om goed te kijken. J mocht door het plastic heen de navelstreng losknippen.

Na een check van de kinderarts (apgar 8/9/9) kwam hij bloot onder een warmtedeken op mijn borst liggen en kon ik hem aaien tot ze klaar met de waren.

Ik hoorde de chirurgen elkaar complimenteren over hoe netjes het allemaal ging en hoe bizar het was om mijn baarmoeder al te zien krimpen. De placenta heb ik later nog gezien, die had de verpleegkundige in een zak meegekregen. Ze zeiden ook dat het heel goed was gegaan allemaal. Ik heb 400cc bloed verloren (vorige keer maar 150) door de fenylefrine tijdens de operatie, maar er waren bijna geen verklevingen en dus weinig extra werk of moeilijkheden.

De chirurg had vooraf aangegeven dat hij mijn eerste litteken wat groot vond en dus het nieuwe litteken kleiner en netter te maken. Dat is gelukt want ik kreeg van zowel de verpleging als de kraam en de verloskundige te horen dat het zo wonderbaarlijk netjes en al goed genezen is.

J kon deze keer gelukkig wel slapen bij ons in t ziekenhuis,m.

Ik vond het herstel zelf een stuk pittiger dan na Melba, maar ik hoorde van de kraam hoe gemiddeld genomen een herstel van een keizersnede gaat en dan gaat het dus eigenlijk weer belachelijk snel. Ik rust nu wel veel meer dan na de eerste, toen zat ik constant op, kookte eten, sliep niet overdag, etc. Ook ivm kans op herhalen PPD neem ik de adviezen nu wat serieuzer (maar ben blij dat ik nu op dag 4 gewoon op kan staan van de bank en stoelen, de wc, zelf douchen (nog niet helemaal afdrogen) redelijk kan bewegen in bed, trap kan lopen etc.)

De borstvoeding komt ook goed op gang, net als de kraamtranen maar al met al was het een veel betere ervaring dan de eerste keer.

SPOILER

Op mijn ud, donderdag 24 september, ben ik gestript bij de verloskundige. Ik had toen 2 cm ontsluiting. Oke, het begin is er dus. Altijd mooi meegenomen, die 2 cm. Verder gebeurt er na het strippen weinig. De kleine meid lijkt het nog wel prima te vinden daarbinnen.

Maandagochtend 28 september vroeg in de ochtend, rond 2:30u, begint het te rommelen. De weeën komen erg onregelmatig en verschillen in duur en pijnlijkheid. Uiteindelijk die dag een beetje op de bank gehangen en heel eventjes in bad gezeten. Ik had de verloskundige gebeld maar die gaf aan dat ik het beste thuis kon blijven want dit kon wel even gaan duren. Rond een uur of 23:00u vond ik het echt wel pijnlijk worden. De verloskundige nogmaals gebeld, en op naar het ziekenhuis. Eenmaal daar zat ik nog steeds op 2 cm.. dat was wel even een teleurstelling. Al die pijn voor niets, haha. Dit waren dus nog maar de voorweeën, dat beloofde wat.. In het ziekenhuis heb ik een injectie gekregen in mijn bovenbeen/bil voor de pijn (morfine geloof ik), zodat ik nog wat kon proberen te slapen en kon wachten tot de weeën regelmatiger zouden worden. (Ik heb overigens een hele lage pijntolerantie, mijn hele leven al, en ik was me daar direct weer enorm bewust van ). De injectie zelf vond ik vrij pijnlijk, en voor mijn gevoel hielp het niet. Wij terug naar huis, rond 2:00u waren we thuis, rond 5:00u braken mijn vliezen. Dit gebeurde toen ik mezelf uit bed rolde om te gaan plassen, ik ben achteraf gezien echt blij dat het niet in bed is gebeurd. Oh en vrij snel na het breken van mijn vliezen moest ik overgeven. Het is begonnen hoor! Ik de verloskundige weer gebeld, en omdat ik positief was getest op de GBS bacterie wilde zij dat ik maximaal 4u na het breken van mijn vliezen in het ziekenhuis zou zijn, zodat ik aan het infuus kon voor medicatie.

Het is ongeveer 8:00u op dinsdag 29 september als we in het ziekenhuis aankomen. Ik merk dat ik het heel lastig vind om de weeën liggend in bed op te vangen, en ik merk ook dat ik totaal niet weet wat ik met de pijn aan moet. Ik zet me telkens schrap als er een wee aan komt, wat natuurlijk totaal niet bevorderlijk is en eerder averechts werkt. Rond 11:00u heb ik 3 cm ontsluiting en vraag ik om een ruggenprik (nou ja, vragen, het wordt eigenlijk aangeboden haha). Het zou even duren voordat de ruggenprik gezet kon worden, dus ondertussen heb ik morfine en fentanyl gekregen tegen de pijn, maar ik had niet het idee dat het iets deed. Uiteindelijk ongeveer een uurtje later was de anesthesist er al en heb ik een ruggenprik gekregen, die ik enorm mee vond vallen. De anesthesist was overigens erg populair, zijn telefoon bleef maar af gaan haha. De weeën nemen af, en ik krijg weeënopwekkers. Rond 20:30u zit ik eindelijk op de 6 cm. Het gaat een tijdje goed met de weeën, maar dan nemen ze weer af en stoppen ze eigenlijk helemaal. De weeënopwekkers worden opgehoogd, weer opgehoogd, uitgezet om te kijken of mijn lichaam het zelf oppakt, maar uiteindelijk lijkt niets te werken. Dit gaat eigenlijk de hele nacht zo door. Op 30 september om 7:00u 's ochtends weer gecheckt, maar ik zat nog steeds op 6 cm.. ondertussen was ik er zelf ook wel een beetje klaar mee. Ik lag natuurlijk al super lang in bed en had enorme dorst omdat ik niet mocht drinken sinds de ruggenprik. Uiteindelijk hebben we het nog een uurtje aangekeken en is rond 8:00u besloten tot een keizersnede. De gynaecoloog heeft nog expliciet gezegd dat het geen spoedkeizersnede zou zijn, omdat het zowel met mij als met de baby eigenlijk prima ging, en dat stelde me wel gerust. Uiteindelijk wordt de keizersnede gepland voor 12:30u en wordt Y. om 12:45u geboren.

Ik heb me later nog weleens afgevraagd of de keizersnede echt nodig was, aangezien die hier in de VS nogal vaak uitgevoerd worden (1 op de 3 bevallingen ongeveer). Ik had expres een verloskundigepraktijk uitgekozen die erg pro natuurlijke bevallingen is, en ook het ziekenhuis waar ik de keizersnede heb gehad heeft een hoog percentage vaginale bevallingen en promoot natuurlijke bevallingen zo veel mogelijk (het ziekenhuis heeft een keizersnede percentage van 11%). De gynaecoloog vertelde ons na de keizersnede ook nog dat Y. in een verkeerde positie lag, en op die manier sowieso niet vaginaal geboren had kunnen worden. Dat zou ook een van de redenen geweest kunnen zijn waarom de ontsluiting uiteindelijk gewoon echt niet vorderde. En we hebben het ook lang de tijd gegeven om te kijken of het nog zou lukken, het is zeker geen overhaaste beslissing geweest.

Al met al kijk ik erg positief terug op hoe het allemaal is gegaan. Ik vond de verloskundigen, de verpleegkundigen, de gynaecoloog en de anesthesist allemaal super aardig. Y. was (en is) een heerlijk gezonde baby, ze is niet ziek geworden van de GBS bacterie. Ze woog 3969 gram, en ergens ben ik ook wel blij dat ik, met mijn super lage pijntolerantie, haar er niet zelf uit heb hoeven persen. Alles gebeurt met een reden denk ik dan maar!

quote:

Op dinsdag 23 maart 2021 20:33 schreef Smart_ass het volgende:
Oke, ik doe bijna 6 maanden na dato ook mee.

SPOILER

Op mijn ud, donderdag 24 september, ben ik gestript bij de verloskundige. Ik had toen 2 cm ontsluiting. Oke, het begin is er dus. Altijd mooi meegenomen, die 2 cm. Verder gebeurt er na het strippen weinig. De kleine meid lijkt het nog wel prima te vinden daarbinnen.

Maandagochtend 28 september vroeg in de ochtend, rond 2:30u, begint het te rommelen. De weeën komen erg onregelmatig en verschillen in duur en pijnlijkheid. Uiteindelijk die dag een beetje op de bank gehangen en heel eventjes in bad gezeten. Ik had de verloskundige gebeld maar die gaf aan dat ik het beste thuis kon blijven want dit kon wel even gaan duren. Rond een uur of 23:00u vond ik het echt wel pijnlijk worden. De verloskundige nogmaals gebeld, en op naar het ziekenhuis. Eenmaal daar zat ik nog steeds op 2 cm.. dat was wel even een teleurstelling. Al die pijn voor niets, haha. Dit waren dus nog maar de voorweeën, dat beloofde wat.. In het ziekenhuis heb ik een injectie gekregen in mijn bovenbeen/bil voor de pijn (morfine geloof ik), zodat ik nog wat kon proberen te slapen en kon wachten tot de weeën regelmatiger zouden worden. (Ik heb overigens een hele lage pijntolerantie, mijn hele leven al, en ik was me daar direct weer enorm bewust van ). De injectie zelf vond ik vrij pijnlijk, en voor mijn gevoel hielp het niet. Wij terug naar huis, rond 2:00u waren we thuis, rond 5:00u braken mijn vliezen. Dit gebeurde toen ik mezelf uit bed rolde om te gaan plassen, ik ben achteraf gezien echt blij dat het niet in bed is gebeurd. Oh en vrij snel na het breken van mijn vliezen moest ik overgeven. Het is begonnen hoor! Ik de verloskundige weer gebeld, en omdat ik positief was getest op de GBS bacterie wilde zij dat ik maximaal 4u na het breken van mijn vliezen in het ziekenhuis zou zijn, zodat ik aan het infuus kon voor medicatie.

Het is ongeveer 8:00u op dinsdag 29 september als we in het ziekenhuis aankomen. Ik merk dat ik het heel lastig vind om de weeën liggend in bed op te vangen, en ik merk ook dat ik totaal niet weet wat ik met de pijn aan moet. Ik zet me telkens schrap als er een wee aan komt, wat natuurlijk totaal niet bevorderlijk is en eerder averechts werkt. Rond 11:00u heb ik 3 cm ontsluiting en vraag ik om een ruggenprik (nou ja, vragen, het wordt eigenlijk aangeboden haha). Het zou even duren voordat de ruggenprik gezet kon worden, dus ondertussen heb ik morfine en fentanyl gekregen tegen de pijn, maar ik had niet het idee dat het iets deed. Uiteindelijk ongeveer een uurtje later was de anesthesist er al en heb ik een ruggenprik gekregen, die ik enorm mee vond vallen. De anesthesist was overigens erg populair, zijn telefoon bleef maar af gaan haha. De weeën nemen af, en ik krijg weeënopwekkers. Rond 20:30u zit ik eindelijk op de 6 cm. Het gaat een tijdje goed met de weeën, maar dan nemen ze weer af en stoppen ze eigenlijk helemaal. De weeënopwekkers worden opgehoogd, weer opgehoogd, uitgezet om te kijken of mijn lichaam het zelf oppakt, maar uiteindelijk lijkt niets te werken. Dit gaat eigenlijk de hele nacht zo door. Op 30 september om 7:00u 's ochtends weer gecheckt, maar ik zat nog steeds op 6 cm.. ondertussen was ik er zelf ook wel een beetje klaar mee. Ik lag natuurlijk al super lang in bed en had enorme dorst omdat ik niet mocht drinken sinds de ruggenprik. Uiteindelijk hebben we het nog een uurtje aangekeken en is rond 8:00u besloten tot een keizersnede. De gynaecoloog heeft nog expliciet gezegd dat het geen spoedkeizersnede zou zijn, omdat het zowel met mij als met de baby eigenlijk prima ging, en dat stelde me wel gerust. Uiteindelijk wordt de keizersnede gepland voor 12:30u en wordt Y. om 12:45u geboren.

Ik heb me later nog weleens afgevraagd of de keizersnede echt nodig was, aangezien die hier in de VS nogal vaak uitgevoerd worden (1 op de 3 bevallingen ongeveer). Ik had expres een verloskundigepraktijk uitgekozen die erg pro natuurlijke bevallingen is, en ook het ziekenhuis waar ik de keizersnede heb gehad heeft een hoog percentage vaginale bevallingen en promoot natuurlijke bevallingen zo veel mogelijk (het ziekenhuis heeft een keizersnede percentage van 11%). De gynaecoloog vertelde ons na de keizersnede ook nog dat Y. in een verkeerde positie lag, en op die manier sowieso niet vaginaal geboren had kunnen worden. Dat zou ook een van de redenen geweest kunnen zijn waarom de ontsluiting uiteindelijk gewoon echt niet vorderde. En we hebben het ook lang de tijd gegeven om te kijken of het nog zou lukken, het is zeker geen overhaaste beslissing geweest.

Al met al kijk ik erg positief terug op hoe het allemaal is gegaan. Ik vond de verloskundigen, de verpleegkundigen, de gynaecoloog en de anesthesist allemaal super aardig. Y. was (en is) een heerlijk gezonde baby, ze is niet ziek geworden van de GBS bacterie. Ze woog 3969 gram, en ergens ben ik ook wel blij dat ik, met mijn super lage pijntolerantie, haar er niet zelf uit heb hoeven persen. Alles gebeurt met een reden denk ik dan maar!

SPOILER

Mijn hands off - thuis - badbevalling

De zwangerschap
In tegenstelling tot m’n vorige zwangerschap verliep deze zwangerschap niet probleemloos. Op 11 maart testte ik positief en al vrij snel begon ik last te krijgen van een lage bloeddruk. 99/41 op z’n laagst gemeten, wat er voor zorgde dat ik niet eens de kracht had om van de bank af te komen. Dit in combinatie met extreme vermoeidheid, misselijkheid, de pandemie en hierdoor verplicht fulltime thuiswerken én een peuter thuis hebben zorgde er voor dat ik mij uiteindelijk een aantal weken ziek heb moeten melden.

Desondanks had ik enorm veel zin in de bevalling! Hoewel de kwalen hun stempel drukten op de zwangerschap, heb ik vanaf het eerste moment al enorm geloofd in mijn baby, mijn lichaam en de natuur. Dat was negen maanden lang mijn mantra. Vanaf het eerste moment wist ik ook al precies hoe ik wilde bevallen: thuis, in een bevalbad. ‘s Nachts. Kaarsjes, gedimd licht, spotify playlist op de achtergrond. Kalmte, liefde en rust. Hands off.
Als voorbereiding op de bevalling las ik verschillende boeken, bekeek ik filmpjes, luisterde ik podcasts en las ik vooral positieve bevallingsverhalen. Hier haalde in veel kracht uit, dus ik deel daarom ook graag mijn verhaal.

“Over tijd”
Ik was uitgerekend op 20 november 2020, een prachtige datum om te bevallen. Mijn zoon kwam met 40+6, dus ik ging er van uit dat deze zwangerschap ook lang zou kunnen duren. Toch voelde het bitterzoet om deze termijn te passeren.

De angst om ingeleid te worden begon toe te nemen en drukte haar stempel op de laatste dagen. Mijn hoofd en mijn hart waren letterlijk in strijd. Aan de ene kant mijn mantra: ik vertrouw in mijn kindje, mijn lichaam en mijzelf. Anderzijds bestond de kans dat mijn kindje niet van zelf zou komen en ik ingeleid zou moeten worden. Doei thuisbevalling, doei bad, doei mijn perfecte bevalling. De laatste dagen stonden in het teken van op onschuldige wijze de bevalling opwekken door het eten van ananashart, veel wandelen, het hebben van seks, pannenkoeken bakken; niets hielp.
Hoewel ik geen interventies wilde, besloot ik toch te kiezen om gestript te worden. Voor mijzelf legde ik de termijn op 41 weken. Ook de afspraak met de gynaecoloog in het ziekenhuis werd alvast ingepland, voor het geval dat. Toen ik vroeg of het niet gewoon mogelijk was dat mijn verloskundige mij niet over zou dragen, kreeg ik een half antwoord met dat ze dat eerst moest bespreken. Toch gaf dit mij weer hoop: het was geen harde nee!

41 weken zwanger
Op vrijdag 27 november was ik precies 41 weken zwanger en stond de afspraak voor het strippen gepland. De hele nacht had het gerommeld en ik heb meermaals overwogen de afspraak af te zeggen - in de hoop dat m’n lichaam het toch zelf zou oppakken. Uiteindelijk besloot ik toch te gaan.
Om 10:00 uur bleek ik 1 cm ontsluiting te hebben, maar nog geen verweken baarmoedermond - en werd ik gestript.

De hele dag heeft het gerommeld, had ik bloedverlies en kreeg ik regelmatige weeën die een minuut aan hielden. Ze waren echter goed te doen. Rond half 5 besloot ik de verloskundige te bellen. Ze had dienst tot 18:00 uur, dus als de bevalling was begonnen, kon zij er in ieder geval bij zijn.
Om 17:00 uur kwam ze voorbereid langs, ze had zich er op ingesteld dat ze zou blijven. Maar helaas! Ik had inmiddels 2 cm ontsluiting, maar m’n baarmoedermond was nog steeds niet verweekt.

Na haar vertrek bleef het rommelen. En hoewel de weeën serieuzer werden en regelmatig kwamen, was ik toch onzeker dat ook deze weeën niks deden. Rond een uur of 8 wilde ik graag even een rondje lopen buiten, naar de supermarkt. M’n zoontje, m’n man en ik dik ingepakt - want het was een onwijs koude avond. Om de 10 minuten kreeg ik een wee en moest die midden op straat wegsuffen.

Thuis gekomen heb ik m’n zoontje naar bed gebracht en hem in slaap gevoed. Liggend kon ik de weeën absoluut niet opvangen, dus om de paar minuten draaide ik op handen en knieën om ze op te kunnen vangen. Gelukkig was m’n zoontje moe en viel hij snel in slaap.

Tussen de weeën door was ik vooral bezig met de laatste dingen klaarzetten. Het bevalbad werd opgezet door m’n man. En hoewel we de koppelstukken voor de kraan hadden getest, bleken ze toch niet zo goed te passen. Rond 21:30 uur kon hij gelukkig een andere koppelstuk halen bij vrienden, voor het geval dat.

Het rondje buiten had me psychisch goed gedaan, maar me lichamelijk uitgeput. Rond 22:00 uur lag ik in een yogahouding op m’n yogamat om uit te rusten. M’n man stuurde ik naar boven toe, ik wilde even alleen zijn. Ik verkaste naar de bank en viel tussen de weeën in slaap. Ze kwamen toen nog steeds om de 10 minuten. Liggend opvangen lukte nog steeds niet, dus bij iedere wee ontwaakte ik en ging ik weer op handen en knieën staan.
Tussen de slaapjes voelde ik ook wat knappen. Ik herkende het geluid van m’n eerste bevallen, maar ik verloor geen water. Ook niet nadat ik op m’n hand blies.
Dit uurtje was een hele bijzondere ervaring. Ik was echt in een roes. Een geweldige ervaring.

Rond 23:00 uur ontwaakte ik uit mijn roes omdat de weeën heftiger waren geworden. Ik ging naar boven toe om te douchen en maakte mijn man wakker zodat hij kon beginnen met het vullen van het bad.
Het aankomende anderhalf uur was ik ontzettend ontspannen en ving m’n weeën heel rustig op.

41+1 weken zwanger
Om 1:24 uur timede ik dat er 2 — 2,5 minuten zaten tussen de weeën. Hierop belde ik de verloskundige en mijn zusje. Het was nu echt tijd. M’n zusje wilde ik er graag bij hebben zodat ze foto’s kon maken.

Om 02:00 uur kwam de verloskundige binnen. Ze wist van mijn wens om hands off te bevallen, dus ze hield zich afzijdig en observeerde me. Hoewel het niet in mijn plan stond, wilde ik op dat moment graag weten hoe ver de bevalling al gevorderd was.
Na een toucheer bleek ik 7 cm ontsluiting te hebben! Ik ging snel het bad in. Achteraf gezien had ik dat veel eerder moeten doen.

We wonen in een gasloze woning, ons tapwater wordt verwarmd door een 200L vat boiler. Helaas hadden we op dat moment geen genoeg warm water om het hele bad te vullen. M’n man en zusje deden hun best het bad te verwarmen met kokend water, maar helaas bleef het lauw. Desondanks deed het water mij veel goeds! Ik keerde volledig in mezelf en ving m’n weeën op. Ik was kalm en gefocust op m’n lichaam en m’n baby.
De lichten waren gedimd, er brandden kaarsjes, m’n playlist speelde op de achtergrond, iedereen was kalm en stil. Ik was volledig in m’n element!

Ik was totaal in mezelf gekeerd en voelde alles wat er gebeurde in mijn lichaam. Ik voelde hoe mijn baby langzaam verder naar beneden zakte.
Niet veel later voelde ik een misselijkheid opkomen en wist meteen hoe laat het was. Ik zat op 8 cm. Net zoals bij mijn eerste heb ik moeten overgeven.

Ik bedacht me opeens dat ik een reactie van Elamanilo had gelezen over het voelen van het hoofdje van je baby tijdens de bevalling. Ik voelde, en raakte toen voor het eerst bewust mijn baby aan. Ik voelde haar zachte haartjes en haar warm hoofdje. Wat een ontzettend bijzonder gevoel was dit. Het voelde als onze eerste ontmoeting. Ik vertelde de verloskundige dat ik zojuist haar hoofdje had aangeraakt en dat ze er nu echt aan kwam.

Inmiddels was het bijna 3 uur en ik voelde hoe mijn ontsluitingsweeën langzaam overgingen in persweeën. Ik vroeg of het een idee was om even naar het toilet te gaan, om zeker te weten dat het persdrang was en ik niet moest poepen. :-) Mijn grootste angst was namelijk in bad poepen, haha. M’n verloskundige zei: “het zou toch wel jammer zijn als je kindje geboren zou worden op het toilet. Ik zou lekker in bad blijven zitten”. :-)

Ik gaf me volledig over aan de oerdrang. Ik herkende het gevoel van mijn eerste bevalling. Waar het toen ontzettend veel pijn deed en ik in paniek raakte, was ik nu ontzettend kalm en wist wat ik moest doen: luisteren naar wat mijn lichaam mij vertelt. Tijdens het persen hield ik mijn hand op haar hoofdje. Ik voelde zo precies wat ik deed, hoe ver ze was en waar ik naartoe moest duwen.

Om 3 uur kwam de kraamverzorgende binnen. Mijn bevalplan werd door mijn verloskundige in haar handen gedrukt zodat ze zich niet onbedoeld zou inverteren.
Na twee minuten persen is onze prachtige dochter Z.ara E.la geboren. In alle kalmte, in alle rust en in alle liefde.
Omdat de bevalling kalm verliep, kwam ook Z.ara kalm ter wereld. De lange navelstreng was om haar lijfje geen gewikkeld waardoor ze dubbelgevouwen zat.
Hoewel het plan was dat de placenta in het bad zou komen, wilde ik er toch uit. Het water was namelijk te koud voor Z.ara.

We gingen samen op de bank liggen. Na heel veel knuffelen legde ik haar aan, waarna ze aanhapte alsof ze nooit anders heeft gedaan.
Terwijl zij haar colostrum binnen kreeg, werd ik gecontroleerd. De ‘schade’? Eén klein inwendig scheurtje waar niks aan gedaan hoefde te worden. Ongelofelijk! Zo anders dan de eerste bevalling, waar ik 10 hechtingen kreeg.

Inmiddels is Z.ara bijna 6 maanden oud. Ze doet het super goed. Is nog steeds een ontzettend kalm meisje, drinkt samen met haar grote broer Uras melk bij me en is het leukste poppetje op de hele wereld.

Ik ben ook ontzettend blij dat mijn zusje erbij is geweest. Ze vertelde me later dat ze aan het wachten was op het moment dat ik zou schreeuwen. Ik ben blij dat ik haar heb kunnen laten zien dat het anders kan.

Ik ben ook blij dat mijn verloskundige erbij was. Tijdens de nacontrole na 6 weken vertelde ze dat dit haar eerste hands off bevalling was. Dat ze het ergens lastig vond om niets te doen, maar dat ze het ontzettend leerzaam vond. Ik hoop dat deze ervaring haar inspireert bij alle volgende bevallingen die ze assisteert.
Voor de kraamverzorgende was het overigens de eerste badbevalling. Heel veel eerste keren!

U.ras heeft overigens overal doorheen geslapen. Zo’n 40 minuten na de bevalling werd hij wakker en kwam naar ons toe. Een beetje verbaasd over het zwembad midden in de woonkamer, onbekende gezichten in huis en een baby aan mama’s borst. We hebben heerlijk met z’n vieren geknuffeld en onze nieuwe baby welkom geheten.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 13:40 schreef D.U.M.A.N. het volgende:
Na 6 maanden post ik mijn verhaal ook maar.

Ik weet heel goed dat anderen dit zweverig kunnen vinden of dat het bij anderen niet ging zoals ze voor ogen hadden. Heb daardoor getwijfeld of ik ‘m wel moest delen of niet, maar besloten het toch te doen. Dit is mijn verhaal, mijn ervaring en mijn mindset. Dit is wat voor mij heeft gewerkt. En ik hoop dat anderen er ook iets uit kunnen halen.

SPOILER

Mijn hands off - thuis - badbevalling

De zwangerschap
In tegenstelling tot m’n vorige zwangerschap verliep deze zwangerschap niet probleemloos. Op 11 maart testte ik positief en al vrij snel begon ik last te krijgen van een lage bloeddruk. 99/41 op z’n laagst gemeten, wat er voor zorgde dat ik niet eens de kracht had om van de bank af te komen. Dit in combinatie met extreme vermoeidheid, misselijkheid, de pandemie en hierdoor verplicht fulltime thuiswerken én een peuter thuis hebben zorgde er voor dat ik mij uiteindelijk een aantal weken ziek heb moeten melden.

Desondanks had ik enorm veel zin in de bevalling! Hoewel de kwalen hun stempel drukten op de zwangerschap, heb ik vanaf het eerste moment al enorm geloofd in mijn baby, mijn lichaam en de natuur. Dat was negen maanden lang mijn mantra. Vanaf het eerste moment wist ik ook al precies hoe ik wilde bevallen: thuis, in een bevalbad. ‘s Nachts. Kaarsjes, gedimd licht, spotify playlist op de achtergrond. Kalmte, liefde en rust. Hands off.
Als voorbereiding op de bevalling las ik verschillende boeken, bekeek ik filmpjes, luisterde ik podcasts en las ik vooral positieve bevallingsverhalen. Hier haalde in veel kracht uit, dus ik deel daarom ook graag mijn verhaal.

“Over tijd”
Ik was uitgerekend op 20 november 2020, een prachtige datum om te bevallen. Mijn zoon kwam met 40+6, dus ik ging er van uit dat deze zwangerschap ook lang zou kunnen duren. Toch voelde het bitterzoet om deze termijn te passeren.

De angst om ingeleid te worden begon toe te nemen en drukte haar stempel op de laatste dagen. Mijn hoofd en mijn hart waren letterlijk in strijd. Aan de ene kant mijn mantra: ik vertrouw in mijn kindje, mijn lichaam en mijzelf. Anderzijds bestond de kans dat mijn kindje niet van zelf zou komen en ik ingeleid zou moeten worden. Doei thuisbevalling, doei bad, doei mijn perfecte bevalling. De laatste dagen stonden in het teken van op onschuldige wijze de bevalling opwekken door het eten van ananashart, veel wandelen, het hebben van seks, pannenkoeken bakken; niets hielp.
Hoewel ik geen interventies wilde, besloot ik toch te kiezen om gestript te worden. Voor mijzelf legde ik de termijn op 41 weken. Ook de afspraak met de gynaecoloog in het ziekenhuis werd alvast ingepland, voor het geval dat. Toen ik vroeg of het niet gewoon mogelijk was dat mijn verloskundige mij niet over zou dragen, kreeg ik een half antwoord met dat ze dat eerst moest bespreken. Toch gaf dit mij weer hoop: het was geen harde nee!

41 weken zwanger
Op vrijdag 27 november was ik precies 41 weken zwanger en stond de afspraak voor het strippen gepland. De hele nacht had het gerommeld en ik heb meermaals overwogen de afspraak af te zeggen - in de hoop dat m’n lichaam het toch zelf zou oppakken. Uiteindelijk besloot ik toch te gaan.
Om 10:00 uur bleek ik 1 cm ontsluiting te hebben, maar nog geen verweken baarmoedermond - en werd ik gestript.

De hele dag heeft het gerommeld, had ik bloedverlies en kreeg ik regelmatige weeën die een minuut aan hielden. Ze waren echter goed te doen. Rond half 5 besloot ik de verloskundige te bellen. Ze had dienst tot 18:00 uur, dus als de bevalling was begonnen, kon zij er in ieder geval bij zijn.
Om 17:00 uur kwam ze voorbereid langs, ze had zich er op ingesteld dat ze zou blijven. Maar helaas! Ik had inmiddels 2 cm ontsluiting, maar m’n baarmoedermond was nog steeds niet verweekt.

Na haar vertrek bleef het rommelen. En hoewel de weeën serieuzer werden en regelmatig kwamen, was ik toch onzeker dat ook deze weeën niks deden. Rond een uur of 8 wilde ik graag even een rondje lopen buiten, naar de supermarkt. M’n zoontje, m’n man en ik dik ingepakt - want het was een onwijs koude avond. Om de 10 minuten kreeg ik een wee en moest die midden op straat wegsuffen.

Thuis gekomen heb ik m’n zoontje naar bed gebracht en hem in slaap gevoed. Liggend kon ik de weeën absoluut niet opvangen, dus om de paar minuten draaide ik op handen en knieën om ze op te kunnen vangen. Gelukkig was m’n zoontje moe en viel hij snel in slaap.

Tussen de weeën door was ik vooral bezig met de laatste dingen klaarzetten. Het bevalbad werd opgezet door m’n man. En hoewel we de koppelstukken voor de kraan hadden getest, bleken ze toch niet zo goed te passen. Rond 21:30 uur kon hij gelukkig een andere koppelstuk halen bij vrienden, voor het geval dat.

Het rondje buiten had me psychisch goed gedaan, maar me lichamelijk uitgeput. Rond 22:00 uur lag ik in een yogahouding op m’n yogamat om uit te rusten. M’n man stuurde ik naar boven toe, ik wilde even alleen zijn. Ik verkaste naar de bank en viel tussen de weeën in slaap. Ze kwamen toen nog steeds om de 10 minuten. Liggend opvangen lukte nog steeds niet, dus bij iedere wee ontwaakte ik en ging ik weer op handen en knieën staan.
Tussen de slaapjes voelde ik ook wat knappen. Ik herkende het geluid van m’n eerste bevallen, maar ik verloor geen water. Ook niet nadat ik op m’n hand blies.
Dit uurtje was een hele bijzondere ervaring. Ik was echt in een roes. Een geweldige ervaring.

Rond 23:00 uur ontwaakte ik uit mijn roes omdat de weeën heftiger waren geworden. Ik ging naar boven toe om te douchen en maakte mijn man wakker zodat hij kon beginnen met het vullen van het bad.
Het aankomende anderhalf uur was ik ontzettend ontspannen en ving m’n weeën heel rustig op.

41+1 weken zwanger
Om 1:24 uur timede ik dat er 2 — 2,5 minuten zaten tussen de weeën. Hierop belde ik de verloskundige en mijn zusje. Het was nu echt tijd. M’n zusje wilde ik er graag bij hebben zodat ze foto’s kon maken.

Om 02:00 uur kwam de verloskundige binnen. Ze wist van mijn wens om hands off te bevallen, dus ze hield zich afzijdig en observeerde me. Hoewel het niet in mijn plan stond, wilde ik op dat moment graag weten hoe ver de bevalling al gevorderd was.
Na een toucheer bleek ik 7 cm ontsluiting te hebben! Ik ging snel het bad in. Achteraf gezien had ik dat veel eerder moeten doen.

We wonen in een gasloze woning, ons tapwater wordt verwarmd door een 200L vat boiler. Helaas hadden we op dat moment geen genoeg warm water om het hele bad te vullen. M’n man en zusje deden hun best het bad te verwarmen met kokend water, maar helaas bleef het lauw. Desondanks deed het water mij veel goeds! Ik keerde volledig in mezelf en ving m’n weeën op. Ik was kalm en gefocust op m’n lichaam en m’n baby.
De lichten waren gedimd, er brandden kaarsjes, m’n playlist speelde op de achtergrond, iedereen was kalm en stil. Ik was volledig in m’n element!

Ik was totaal in mezelf gekeerd en voelde alles wat er gebeurde in mijn lichaam. Ik voelde hoe mijn baby langzaam verder naar beneden zakte.
Niet veel later voelde ik een misselijkheid opkomen en wist meteen hoe laat het was. Ik zat op 8 cm. Net zoals bij mijn eerste heb ik moeten overgeven.

Ik bedacht me opeens dat ik een reactie van Elamanilo had gelezen over het voelen van het hoofdje van je baby tijdens de bevalling. Ik voelde, en raakte toen voor het eerst bewust mijn baby aan. Ik voelde haar zachte haartjes en haar warm hoofdje. Wat een ontzettend bijzonder gevoel was dit. Het voelde als onze eerste ontmoeting. Ik vertelde de verloskundige dat ik zojuist haar hoofdje had aangeraakt en dat ze er nu echt aan kwam.

Inmiddels was het bijna 3 uur en ik voelde hoe mijn ontsluitingsweeën langzaam overgingen in persweeën. Ik vroeg of het een idee was om even naar het toilet te gaan, om zeker te weten dat het persdrang was en ik niet moest poepen. :-) Mijn grootste angst was namelijk in bad poepen, haha. M’n verloskundige zei: “het zou toch wel jammer zijn als je kindje geboren zou worden op het toilet. Ik zou lekker in bad blijven zitten”. :-)

Ik gaf me volledig over aan de oerdrang. Ik herkende het gevoel van mijn eerste bevalling. Waar het toen ontzettend veel pijn deed en ik in paniek raakte, was ik nu ontzettend kalm en wist wat ik moest doen: luisteren naar wat mijn lichaam mij vertelt. Tijdens het persen hield ik mijn hand op haar hoofdje. Ik voelde zo precies wat ik deed, hoe ver ze was en waar ik naartoe moest duwen.

Om 3 uur kwam de kraamverzorgende binnen. Mijn bevalplan werd door mijn verloskundige in haar handen gedrukt zodat ze zich niet onbedoeld zou inverteren.
Na twee minuten persen is onze prachtige dochter Z.ara E.la geboren. In alle kalmte, in alle rust en in alle liefde.
Omdat de bevalling kalm verliep, kwam ook Z.ara kalm ter wereld. De lange navelstreng was om haar lijfje geen gewikkeld waardoor ze dubbelgevouwen zat.
Hoewel het plan was dat de placenta in het bad zou komen, wilde ik er toch uit. Het water was namelijk te koud voor Z.ara.

We gingen samen op de bank liggen. Na heel veel knuffelen legde ik haar aan, waarna ze aanhapte alsof ze nooit anders heeft gedaan.
Terwijl zij haar colostrum binnen kreeg, werd ik gecontroleerd. De ‘schade’? Eén klein inwendig scheurtje waar niks aan gedaan hoefde te worden. Ongelofelijk! Zo anders dan de eerste bevalling, waar ik 10 hechtingen kreeg.

Inmiddels is Z.ara bijna 6 maanden oud. Ze doet het super goed. Is nog steeds een ontzettend kalm meisje, drinkt samen met haar grote broer Uras melk bij me en is het leukste poppetje op de hele wereld.

Ik ben ook ontzettend blij dat mijn zusje erbij is geweest. Ze vertelde me later dat ze aan het wachten was op het moment dat ik zou schreeuwen. Ik ben blij dat ik haar heb kunnen laten zien dat het anders kan.

Ik ben ook blij dat mijn verloskundige erbij was. Tijdens de nacontrole na 6 weken vertelde ze dat dit haar eerste hands off bevalling was. Dat ze het ergens lastig vond om niets te doen, maar dat ze het ontzettend leerzaam vond. Ik hoop dat deze ervaring haar inspireert bij alle volgende bevallingen die ze assisteert.
Voor de kraamverzorgende was het overigens de eerste badbevalling. Heel veel eerste keren!

U.ras heeft overigens overal doorheen geslapen. Zo’n 40 minuten na de bevalling werd hij wakker en kwam naar ons toe. Een beetje verbaasd over het zwembad midden in de woonkamer, onbekende gezichten in huis en een baby aan mama’s borst. We hebben heerlijk met z’n vieren geknuffeld en onze nieuwe baby welkom geheten.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 14:31 schreef Phaidra het volgende:
Prachtig Duman . Mijn tweede bevalling was ook al een stuk meer vanuit gevoel en vertrouwen dan de eerste, maar niet hands-off. Ben je op je hurken bevallen? Ik snap anders niet zo heel goed hoe je kan persen met beide handen op het hoofdje van je baby . Het was trouwens nooit bij me opgekomen dat dat kan, het hoofdje van je baby zelf al voelen (ja natuurlijk, logisch, maar goed ). Ik zou best nog eens willen bevallen, het is gewoon zo mooi .

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 14:41 schreef BobbyMcGee het volgende:
Heel mooi, DUMAN!
Ik heb het hoofdje van mijn baby ook gevoeld. Maar dat was 'per ongeluk'; ik dacht dat een washandje ertegen nog zou kunnen helpen tegen het brandende gevoel, maar zijn hoofdje was al te ver daarvoor Ik ben erg benieuwd of ik bij een tweede bevalling ook meer zou kunnen voelen hoe ver ik ben en wat er gebeurd in mijn lijf.

Prachtig dat je zo kunt bevallen he

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 18:43 schreef Lemijn het volgende:
Bemoedigend om te lezen, Duman! Ik vond de vorige keer die persfase zo heftig, en verhalen die dat beschrijven als milder de tweede keer zijn altijd fijn.

quote:

Op vrijdag 29 november 2019 17:04 schreef D.U.M.A.N. het volgende:
Wauw Bobby, wat een geweldig verhaal. Dit zou mijn doombevalling zijn.
En je man, wat goed van hem.

Wauw.

quote:

Op donderdag 27 mei 2021 10:06 schreef BobbyMcGee het volgende:
Ha DUMAN, ik was na jouw bevallingsverhaal terug aan het lezen in dit topic. Je bevallingsverhaal deed me aan het mijne denken, al kreeg jij íets meer rust en was het minder een overrompelende achtbaan maar kijk eens hoe je toen reageerde:
[..]

Volgens mij heb je je droombevalling (niet doom-bevalling ) gekregen

quote:

Op donderdag 27 mei 2021 10:51 schreef D.U.M.A.N. het volgende:

[..]

Ha, wat grappig! Jouw verhaal is helaas weg, maar kan me wel inbeelden wat er stond. Ik heb mijn droombevalling inderdaad gehad, als goedmaker van de eerste bevalling.

SPOILER

Na drie mislukte icsi-pgd pogingen en 3 miskramen besluiten we ons extra te verzekeren en in overleg met de pgd-arts nog een vierde poging te doen. De eerste breken we af vanwege corona, de volgende leidt tot 7 mooie embryo’s. Eindelijk een goede kans denken we tot we de uitslag krijgen. 3 ziek en 4 niet conclusief. We spreken met de arts af om de embryo’s te hertesten maar zij geeft aan dat ik daar eigenlijk niks van mag verwachten omdat het een zware procedure is voor embryo’s die niet heel sterk zijn. Ik kan 3 dagen niet stoppen met huilen en spreek uit naar m’n man dat ik geen hertest wil maar gewoon een terugplaatsing. Ik bel het ziekenhuis en leg het voor maar de arts is op vakantie en zal me me 4 weken later terugbellen. Ondertussen wordt het herbiopt wel on hold gezet.
Als de arts belt is ze heel direct “helaas kunnen we dit niet doen”. Er volgt een lang gesprek waarin zij haar bezwaren noemt (het nut van pgd voorbij en ook wat als ik nou alleen maar miskramen krijg). En ik vertel haar waarom ik denk dat dit de enige manier is hoe wij ons zo gewenste tweede kindje kunnen krijgen. Ze besluit het voor te leggen aan het PGD team van Maastricht. Ons verzoek gaat uiteindelijk door 4 werkgroepen maar wordt goedgekeurd. Ons eerste embryo overleeft de dooi niet maar het tweede embryo wel en een kleine twee weken na de terugplaatsing test ik positief. Ik begin vrij snel daarna met spugen waarvoor een paar opnames wegens uitdroging volgen. De zwangerschap blijft goed gaan en ik kom zelfs voorbij de tien weken. Ik laat een vlokkentest doen die dragerschap van mijn translocatie aantoont maar ook een nevenbevinding: het syndroom van Klinefelter. Na uitleg van de klinisch geneticus besluiten we de zwangerschap door te zetten. Er is een goed en volwaardig leven mee te leiden. We lezen ons goed in en de geneticus regelt een GUO voor ons en een gesprek met de kinderarts-endocrinoloog. Ook krijgen we een consult met de kinderpsycholoog. Dit alles maakt het voor ons meer tastbaar en behapbaar.

SPOILER

Als ik bijna 39 weken zwanger ben lukt het niet meer om te slapen. Ik slaap een half uur en de nacht erna kom ik ook niet aan veel meer dan 3 a 4 uur. Ik denk toch spanning over het syndroom van de baby en de aankomende bevalling. De verloskundige adviseert me de huisarts om een recept temazepam te vragen. De huisarts wil niet voorschrijven omdat het heel gevaarlijk is voor de baby. We bellen de poli gynaecologie waar we zonder problemen het recept krijgen. Helaas werkt het niet en kon ik ook daarmee niet inslapen.

Met 39+6 zit ik huilend op mijn afspraak bij de gynaecoloog die aangeeft dat het genoeg is geweest en ze vraagt of ik het oké vindt om die nacht met sedatie in het ziekenhuis te slapen en de volgende ochtend de bevalling in te leiden. Ik stem toe en zij stript me vast. We regelen oppas voor onze zoon en ik meld me die avond in het ziekenhuis waar ik een ctg krijg en daarna een pethidine prik. Ik val eindelijk als een blok in slaap.

De volgende ochtend worden we naar de verloskamer gebracht waar ze de vliezen breken en het infuus starten. De gynaecoloog io die de allereerste echo met hartactie maakte bij mijn eerste hg-opname heeft dienst en ook mijn lievelingsverpleegkundige (beer van een kerel) is erbij. Dat voelt heel veilig.
De weeën komen vrij snel en pittig op gang maar na 4u blijk ik nog maar 1 cm opgeschoten te zijn. Ik kan ze niet meer opvangen en vraag of ik al lang genoeg heb geprobeerd voor een ruggenprik. De gynaecoloog io praat nog een poosje met me dat hij me hartstikke sterk vindt, dat ik het goed doe en dat een ruggenprik daar niks aan af doet. Hij neemt nog even de risico’s met me door en daarna brengt de verpleegkundige me samen met mijn man naar de recovery. Eenmaal daar moet ik ontzettend huilen omdat ik daar alleen ben geweest na curettages en na de operatie vanwege mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Verpleegkundige troost me en vertelt de recovery verpleegkundige en anesthesioloog dat ze lief voor me moeten zijn omdat deze plek moeilijk voor me is en hij blijft er ook bij tot de prik zit.

Ik ben een poosje pijnvrij en kan ook wat eten. Ik bestel bij de roomservice een maaltijdsalade en een banaan. Die ik tussen de weeën door die weer opkomen opeet. Ik voel een brandende pijn beneden. Dat bleek mijn verblijfskatheter te zijn die eruit was gevallen. Ze besluiten me niet nog eens daarmee te plagen en me manueel te katheteriseren voor ik mag gaan persen.

Om kwart over 9 heb ik bijna volledige ontsluiting en wat persdrang. Ik mag, als ik het niet tegen kan houden voorzichtig mee duwen. Iets voor half 10 houd ik het niet meer en moet ik met alle macht persen. Mijn benen worden op mijn eigen verzoek in de beugels gelegd en ik mag een hap lucht nemen en persen, na de eerste keer persen zien ze een stukje van zijn hoofd, de tweede pers staat het hoofdje en voel ik de ring of fire. Ik moet zuchten tot de volgende wee. Ik pers nog een keer en hij wordt geboren. Ik mag hem zelf aanpakken en leg hem tegen me aan. Ik zeg “je bent er, je bent er echt.” Ondertussen zie ik de tranen over de wangen van m’n lief stromen. Het is ons gelukt!

We liggen voor eeuwig huid op huid, eerst ik. Daarna man nog. Ondertussen komt de kinderarts nog even langs. Pluis wordt door haar goedgekeurd maar omdat hij iets dysmatuur is moeten we 24u blijven en dat is eigenlijk wel fijn. We hebben een ruime kamer op de kraamafdeling en mijn man mag ook blijven. De dag na de geboorte komen mijn schoonouders met onze oudste die op slag verliefd is op zijn kleine broertje

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2021 22:27 schreef Cygne het volgende:
Vooraf:

SPOILER

Na drie mislukte icsi-pgd pogingen en 3 miskramen besluiten we ons extra te verzekeren en in overleg met de pgd-arts nog een vierde poging te doen. De eerste breken we af vanwege corona, de volgende leidt tot 7 mooie embryo’s. Eindelijk een goede kans denken we tot we de uitslag krijgen. 3 ziek en 4 niet conclusief. We spreken met de arts af om de embryo’s te hertesten maar zij geeft aan dat ik daar eigenlijk niks van mag verwachten omdat het een zware procedure is voor embryo’s die niet heel sterk zijn. Ik kan 3 dagen niet stoppen met huilen en spreek uit naar m’n man dat ik geen hertest wil maar gewoon een terugplaatsing. Ik bel het ziekenhuis en leg het voor maar de arts is op vakantie en zal me me 4 weken later terugbellen. Ondertussen wordt het herbiopt wel on hold gezet.
Als de arts belt is ze heel direct “helaas kunnen we dit niet doen”. Er volgt een lang gesprek waarin zij haar bezwaren noemt (het nut van pgd voorbij en ook wat als ik nou alleen maar miskramen krijg). En ik vertel haar waarom ik denk dat dit de enige manier is hoe wij ons zo gewenste tweede kindje kunnen krijgen. Ze besluit het voor te leggen aan het PGD team van Maastricht. Ons verzoek gaat uiteindelijk door 4 werkgroepen maar wordt goedgekeurd. Ons eerste embryo overleeft de dooi niet maar het tweede embryo wel en een kleine twee weken na de terugplaatsing test ik positief. Ik begin vrij snel daarna met spugen waarvoor een paar opnames wegens uitdroging volgen. De zwangerschap blijft goed gaan en ik kom zelfs voorbij de tien weken. Ik laat een vlokkentest doen die dragerschap van mijn translocatie aantoont maar ook een nevenbevinding: het syndroom van Klinefelter. Na uitleg van de klinisch geneticus besluiten we de zwangerschap door te zetten. Er is een goed en volwaardig leven mee te leiden. We lezen ons goed in en de geneticus regelt een GUO voor ons en een gesprek met de kinderarts-endocrinoloog. Ook krijgen we een consult met de kinderpsycholoog. Dit alles maakt het voor ons meer tastbaar en behapbaar.

Bevalling:

SPOILER

Als ik bijna 39 weken zwanger ben lukt het niet meer om te slapen. Ik slaap een half uur en de nacht erna kom ik ook niet aan veel meer dan 3 a 4 uur. Ik denk toch spanning over het syndroom van de baby en de aankomende bevalling. De verloskundige adviseert me de huisarts om een recept temazepam te vragen. De huisarts wil niet voorschrijven omdat het heel gevaarlijk is voor de baby. We bellen de poli gynaecologie waar we zonder problemen het recept krijgen. Helaas werkt het niet en kon ik ook daarmee niet inslapen.

Met 39+6 zit ik huilend op mijn afspraak bij de gynaecoloog die aangeeft dat het genoeg is geweest en ze vraagt of ik het oké vindt om die nacht met sedatie in het ziekenhuis te slapen en de volgende ochtend de bevalling in te leiden. Ik stem toe en zij stript me vast. We regelen oppas voor onze zoon en ik meld me die avond in het ziekenhuis waar ik een ctg krijg en daarna een pethidine prik. Ik val eindelijk als een blok in slaap.

De volgende ochtend worden we naar de verloskamer gebracht waar ze de vliezen breken en het infuus starten. De gynaecoloog io die de allereerste echo met hartactie maakte bij mijn eerste hg-opname heeft dienst en ook mijn lievelingsverpleegkundige (beer van een kerel) is erbij. Dat voelt heel veilig.
De weeën komen vrij snel en pittig op gang maar na 4u blijk ik nog maar 1 cm opgeschoten te zijn. Ik kan ze niet meer opvangen en vraag of ik al lang genoeg heb geprobeerd voor een ruggenprik. De gynaecoloog io praat nog een poosje met me dat hij me hartstikke sterk vindt, dat ik het goed doe en dat een ruggenprik daar niks aan af doet. Hij neemt nog even de risico’s met me door en daarna brengt de verpleegkundige me samen met mijn man naar de recovery. Eenmaal daar moet ik ontzettend huilen omdat ik daar alleen ben geweest na curettages en na de operatie vanwege mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Verpleegkundige troost me en vertelt de recovery verpleegkundige en anesthesioloog dat ze lief voor me moeten zijn omdat deze plek moeilijk voor me is en hij blijft er ook bij tot de prik zit.

Ik ben een poosje pijnvrij en kan ook wat eten. Ik bestel bij de roomservice een maaltijdsalade en een banaan. Die ik tussen de weeën door die weer opkomen opeet. Ik voel een brandende pijn beneden. Dat bleek mijn verblijfskatheter te zijn die eruit was gevallen. Ze besluiten me niet nog eens daarmee te plagen en me manueel te katheteriseren voor ik mag gaan persen.

Om kwart over 9 heb ik bijna volledige ontsluiting en wat persdrang. Ik mag, als ik het niet tegen kan houden voorzichtig mee duwen. Iets voor half 10 houd ik het niet meer en moet ik met alle macht persen. Mijn benen worden op mijn eigen verzoek in de beugels gelegd en ik mag een hap lucht nemen en persen, na de eerste keer persen zien ze een stukje van zijn hoofd, de tweede pers staat het hoofdje en voel ik de ring of fire. Ik moet zuchten tot de volgende wee. Ik pers nog een keer en hij wordt geboren. Ik mag hem zelf aanpakken en leg hem tegen me aan. Ik zeg “je bent er, je bent er echt.” Ondertussen zie ik de tranen over de wangen van m’n lief stromen. Het is ons gelukt!

We liggen voor eeuwig huid op huid, eerst ik. Daarna man nog. Ondertussen komt de kinderarts nog even langs. Pluis wordt door haar goedgekeurd maar omdat hij iets dysmatuur is moeten we 24u blijven en dat is eigenlijk wel fijn. We hebben een ruime kamer op de kraamafdeling en mijn man mag ook blijven. De dag na de geboorte komen mijn schoonouders met onze oudste die op slag verliefd is op zijn kleine broertje

SPOILER

Bevallingsverhaal, 16 augustus 2021

Sinds een week of twee rommelt er al af en toe wat. Een krampje in m'n onderrug, een harde buik hier en daar. De controles bij de VK zijn iedere keer keurig, maar de laatste drie keer krijg ik iedere keer te horen dat ik nog heel fit ben en dat het echt nog wel even kan duren, haha. Begin augustus heb ik nog een blaasontsteking waar ik antibiotica voor moet slikken, dus ik ga ervan uit dat het gerommel misschien ook daar deels van gekomen is.

Op zondagavond 15 augustus gaan we samen nog even uiteten. Ik wil de deur uit en heb geen zin om weer heel de dag thuis te zitten. Het is overdag rustig qua gerommel, dus ik durf het ook wel aan. In het restaurant merk ik dat ik wel regelmatig harde buiken heb, ook met een vrij regelmatig patroon. Zo 1x in de zeven minuten komt er een. Het is niet echt pijnlijk, meer vervelend. Ik zit dan soms ook niet lekker op m'n stoel. Thuis lijkt er weer wat meer tijd tussen te zitten. Ik app de VK met de vraag of de harde buiken ook iets kunnen betekenen, omdat ze zo regelmatig kwamen. Ik krijg te horen dat het voorweeën zijn en dat ik lekker onder de douche mag, twee paracetamols mag innemen en lekker moet proberen te slapen. Om 22:30 uur liggen we in bed. Ik ga liggen met het idee dat ik wel weer 3x moet gaan plassen en dat er morgenochtend weer niets gebeurd is.

Om 23:30 uur word ik een beetje 'wakker' van nattigheid in m'n onderbroek. Ik zeg tegen mijn man dat m'n onderbroek nat is en ga naar de wc. Eenmaal daar zie ik dat inderdaad m'n hele onderbroek onder zit, maar ik zie ook plakkerig spul. Eerst denk ik dat het afscheiding is, maar ik verlies ook wat druppeltjes echt vloeibaar vocht. Ik ruik, maar de echt zoete lucht ontbreekt. Ik vang een klein beetje spul op in een glas. Het is helder/wit. We besluiten niet te bellen en morgenochtend even een controle te laten doen door de VK. Ik doe kraamverband in een schone onderbroek en klim met moeite weer in bed. Ik lig net twee minuten als ik weer wat voel lopen. Dan komt er even later ook een kramp die opkomt en weer afzwakt. Ik wacht even af, maar vier minuten later hetzelfde verhaal. Ik zeg tegen m'n man dat het begonnen is. Ik lig niet lekker, het is niet fijn om die krampen liggend op te vangen.

Net na middernacht ga ik uit bed en rondjes lopen door de slaapkamer, keuken en badkamer. Mijn krampen komen nog steeds om de vier minuten ongeveer en duren veertig seconden tot een minuut. Mijn man wil eigenlijk nog slapen, maar die heeft tien minuten later in de gaten dat het 'm niet wordt. Hij timet een paar weeën en geeft aan dat er regelmaat in zit. Dat voel ik ook. Ik hang tijdens een wee aan een deur of ik leun tegen een muur, handen hoog boven m'n lijf. Mijn man gaat nog even een voetbalsamenvatting van Barcelona kijken en ik besluit onder de douche te gaan, kijken of het echt doorzet. Dat doet het inderdaad. Mijn man komt na een kwartier kijken en vraagt of het verder gaat. Hij ziet genoeg aan mij. We wachten nog een paar weeën af, maar om 1:15 uur wil ik dat hij de VK belt. Hij krijgt haar aan de lijn, legt uit wat er gaande is en ik hoor haar zeggen dat dit een begin is. Ze komt tussen 3:00 uur en 3:30 uur kijken. 'Shit, duurt dat zo lang?', hoor ik mezelf zeggen. M'n weeën zijn echt al wel pijnlijk en ik moet ze op het hoogtepunt al wegpuffen. We rommelen nog wat door in huis, mijn man ruimt wat spullen op. Ik loop nog rondjes en vang weeën op tegen de muren, maar op den duur ga ik aan onze trap hangen. Die staat midden in de woonkeuken en heeft een fijne hoogte om mijn armen omheen te gooien. Ik knuffel vanaf 2:00 uur eigenlijk alleen maar met de trap. Mijn man vraagt regelmatig hoe het gaat en beantwoordt nog wat mails van Chinezen voor zijn werk. Hij vraagt of ik nog wat wil drinken en eten. Dat wil ik wel. Ik eet nog wat kwark en drink limonade tussen de weeën door. Ook neem ik een Dextro. Om 2:45 uur krijgt mijn man een appje van de VK dat ze later is, ze is bij een andere dame die ook gaat bevallen. Ze is er om 4:15 uur. 'Hoe dan?! Zoals het nu gaat, wil ik niet dat het nog anderhalf uur duurt voordat er iemand is die weet wat er gaande is'. Gelukkig komen we de tijd door, al worden mijn weeën wel steeds heftiger. Af en toe hoor ik mezelf echt al meegrommen op het hoogtepunt. Ondertussen verlies ik al anderhalf uur lang een klein beetje bloed en stroompjes vruchtwater als ik mijn benen even beweeg. Er liggen inmiddels al aardig wat handdoeken onder me. De VK is er inderdaad om 4:15 uur en komt net binnen als ik op het hoogtepunt van een wee ben. Ze gaat zitten, observeert en kletst wat met mijn man. Ondertussen zit ik steeds meer in mijn eigen bubbel en reageer ik steeds minder op wat er gezegd wordt. Ik hoor wel waar over gekletst wordt, maar ik heb geen behoefte om me in het gesprek te mengen. Om 4:45 uur vraagt de VK of ik wil weten hoe ver ik ben. Ja, heel graag! We luisteren naar het hartje van de baby (keurig) en we wandelen met moeite naar het bed in de slaapkamer, waar ze me toucheert. Gelukkig doet dit geen pijn. Ze zegt triomfantelijk dat ik al zes centimeter (!!!) ontsluiting heb. Wow, dat had ik niet verwacht! Ze gaat het bevalbad gelijk halen, want ik wil in bad bevallen. Mijn man en ik blijven even op bed liggen voor vijf minuten, ik kom even op adem van die weeën die al een paar uur lang best heftig zijn. Na vijf minuten gaan we weer naar de woonkeuken, want ik merk dat de zwaartekracht erg meewerkt in de ontsluiting. Daar hang ik weer aan de trap en ik laat 'm ook niet meer los. Mijn man zorgt weer voor drinken en geeft tegendruk in mijn rug als ik weer op de top van mijn weeën zit. Het zijn steeds pijnscheuten die tussen de vijf en tien keer komen, heel snel op elkaar. Ik moet ze echt wegzuchten, maar later merk ik dat ik al wat mee ga 'drukken' met wat er gebeurt. De VK is om 5:25 uur terug en er wordt gelijk gestart met het bad. Ondertussen blijf ik in mijn bubbel en maak ik geluid bij de hoogtepunten van de weeën. Om 5:50 uur mag ik in principe in bad, maar ik wil 'm nog net iets voller. Om 6:00 uur besluit ik dat ik in bad wil. Dat is fijn. Ik ga zitten en ik krijg gelijk een wee. Ik hang over de rand van het bad, maar ik krijg een enorme kramp in mijn benen. Dat is niet fijn. Ik wieg heen en weer en mijn man komt bij mij zitten aan de andere kant van de rand. De VK observeert, schrijft wat dingen op en geeft aan dat ik het zo ontzettend goed doe. Mijn man zegt dit ook continu en het is geweldig om dit te horen. Als het rustig is, ga ik lekker op mijn rug in het bad en ontspan ik. Dan kletsen we ook een beetje over van alles en nog wat. Als ik een wee krijg, weten ze gelijk hoe laat het is - ik verplaats me vliegensvlug naar de rand en hang daar overheen, grommend en drukkend. De VK belt ondertussen de kraamzorg voor 'partusassistentie' en ik hoor haar zeggen dat ik nogal hard ga. Om iets voor 6:30 uur merk ik dat ik echt actief mee wil gaan drukken met wat er gaande is. Even een snelle check: het hoofdje ligt al voor de uitgang - volledige ontsluiting. Ik vraag nogmaals of ze het goed gevoeld heeft, maar ja, ik heb tien centimeter ontsluiting. 'Wat nu?' hoor ik mezelf vragen. Ze legt heel rustig uit dat ik mee mag gaan persen als ik een wee krijg en het op mijn tempo mag doen. Dat is fijn. Ze gaat achter me zitten, ik zit fijn op mijn knieën in het water en van achter kan ze alles goed in de gaten houden. Mijn man zit voor me en hij omhelst mij heel de tijd, hij laat me geen moment alleen. Dan voel ik mijn eerste perswee en voel ik mezelf meedrukken, een keer of vijf als ik goed lucht heb. Dat doet pijn! De VK en mijn man moedigen mij fantastisch aan. Even op adem komen na de wee en een paar minuten later weer volle bak. Ik maak volgens mij de hardste geluiden, maar ik word fantastisch aangemoedigd door de VK en mijn man. Mijn man zoekt heel de tijd contact met me in de rustmomenten en ik vind rust in zijn blik. Heel fijn. Op een gegeven moment gaat het steeds meer branden tijdens het persen.

SPOILER

Ik voel dat ik niet ver verwijderd ben van de 'ring of fire' en ik voel het hoofdje steeds verder zakken. Op een gegeven moment zakt het niet terug en blijft het zitten, wat veel druk geeft. Na de volgende perswee (de kraamzorg is inmiddels gearriveerd) hoor ik van drie personen dat ik nu echt MOET zuchten en dit doet ongelooflijk veel pijn. Gelukkig kom ik na een paar keer snel ademen weer meer tot rust bij mijn man en wacht ik af tot de volgende wee. Dan pers ik weer mee en voel ik dat het hoofdje geboren is. De VK vraagt of ik wil voelen, maar dat wil ik niet. Mijn man gaat kijken en hij komt terug met tranen in zijn ogen en dat we er bijna zijn. Nog 1 wee en dan wordt ze geboren. Ik wacht samen met hem af en dan, na ongeveer drie minuten, komt de laatste wee. Ik druk mee en ik voel het lijfje voorzichtig komen, de VK helpt ook een handje. Nadien hoor ik haar zeggen: 'draai je maar om, daar is ze - je mag haar zelf pakken en omhoog halen'. Ik draai me om en merk dat er iets buiten mijn lichaam drijft wat vastzit aan iets anders - de navelstreng! Ik zie mijn dochter onder water, de VK heeft haar vast en moedigt me aan om haar over te pakken en rustig naar boven te laten komen. Dit doen we en dan is ze echt in onze armen. Om 7:22 uur geboren, onze prachtige dochter. Wat heeft ze veel haar en veel huidsmeer! Ze is lekker alert en kijkt goed rond. Ze laat vrijwel gelijk van zich horen en ze doet het goed. Wat een fantastisch gevoel. Mijn man is ontzettend emotioneel en ik moet even bijkomen van de inspanning, maar al snel huilen we samen tranen van geluk. Ze is er en ze is gezond, wat een zegen. 🥰 De VK vraagt hoe ze heet en we spreken haar naam voor het eerst uit richting iemand anders. We worden toegestopt met warme doeken en we knuffelen lekker met elkaar de eerste paar minuten. Wat is ze mooi. Ik moet nadien wel uit bad, want dat wordt wat kouder en de VK wil dat de placenta in bed geboren wordt. Dat is even een gehannes met een navelstreng die nog vastzit, maar het lukt om bij het bed te komen. We liggen daar nog even met z'n drieën en de VK en kraamzorg doen fantastisch hun werk - discreet, maar toch kordaat, zodat we echt ons moment hebben met elkaar. De navelstreng is inmiddels bijna uitgeklopt en papa knipt 'm door. Uiteindelijk gaat de kleine dame huid-op-huid bij papa en moet ik nog even met de placenta aan de gang. Gelukkig doet de VK dit ook heel fijn en helpt ze me daar goed mee. De placenta komt vlot en ik verlies vrij weinig bloed. Die naweeën doen wel pijn. We liggen nog even lekker en nadien wordt de kleine dame gewogen, nagekeken en aangekleed door papa. 🥰 Ik mag lekker toekijken en daarna ga ik me lekker opfrissen samen met mijn man en de kraam loopt mee ter ondersteuning. Douchen gaat ook goed, al vind ik het wel spannend om weer te bewegen. Ik verlies een stolsel, maar gelukkig heeft de VK al gezegd dat dit volkomen normaal is en ook een goed teken is. Ik word geholpen met aankleden en dan liggen we lekker met z'n drieën even in bed. We hebben het gedaan! 🥰

SPOILER

We melden ons om 16:15 uur op de verloskamers voor het plaatsen van een ballon. Verloskundige nummer 1 vraagt wanneer voor het laatst gekeken is hoe ver ik al ben. Dat was bij week 35 en dus toucheert ze me eerst even om te kijken of de ballon wel nodig is. Ik heb 1 cm ontsluiting en m’n bbm is nog niet helemaal verstreken. Ze kan m’n vliezen nog niet breken dus het wordt inderdaad een ballon.
De eerste poging voor het plaatsen van de ballon is onwijs pijnlijk. Mijn baarmoedermond ligt heel ver naar achteren en naar boven en de ballon blijft niet zitten. Hij wurmt zichzelf terug naar buiten en ik moet echt even op adem komen tot een uur of 17:00. De vk overlegt met me: mag ze het nog een keer proberen of heb ik liever dat ze het aan de gyn vraagt? Ik spreek met haar af dat ze het nog eens mag proberen, maar dat een half woord genoeg is om te stoppen. Deze keer gaat het een stuk soepeler en zonder echte pijn blijft de ballon nu keurig op z’n plek zitten. Er zit 80 ml water in en er begint meteen van alles te rommelen.
Vk1 vraagt of ik misschien een bord warm eten wil, omdat het inmiddels etenstijd is. Ze hebben vissticks over en mijn hg-maag draait zich meteen om. Ik bedank vriendelijk en we bespreken mijn opties. Ik mag naar huis en lekker in mijn eigen bed slapen, maar als ik me daar niet prettig bij voel, is het geen enkel probleem als ik meteen wil blijven. Ze vertelt me dat het nu dag 1 is en de meeste kindjes uiterlijk op dag 3 geboren worden. Ik besluit nog even naar huis te willen om samen met mijn oudste (omg dat woord!) te eten en haar zelf in bed te leggen. Om 18:10 gaan we naar huis.
Eenmaal thuis gaat het hard. Ik eet geen hap en kan alleen maar rondjes lopen en met een kruik op de bank liggen. Ik kus en knuffel mijn prulleke gedag. De volgende keer dat ik haar zie is ze grote zus. Ik probeer zo veel mogelijk van ons bedritueel te doen, maar kan echt niet meer de trap op om haar zelf in bed te leggen, helaas.

Om 19:25 bellen we de verloskamers dat ik thuis niet uithoud. Ik heb te veel reactie op de ballon om dit zelf op te vangen. Bovendien wil ik niet midden in de nacht herrie gaan lopen maken in huis als de oudste slaapt en voel ik me veiliger in het ziekenhuis. We mogen meteen terugkomen en na een helse rit van 20 minuten ben ik om 20:05 weer op ‘mijn’ verloskamer, met vk2. Op de ctg zien ze dat de ballon inderdaad flink wat onrust veroorzaakt en ik blijk inmiddels 2 cm ontsluiting te hebben.
Om 21:20 ga ik onder de douche in de hoop dat het óf echt doorzet nu of afzwakt, zodat ik even kan slapen. Na 25 minuten kom ik er weer onderuit. Ik ben inmiddels aardig moe en misselijk. De weeën nemen af in frequentie, maar duren wel langer en zijn steeds pijnlijker.
Om 22:30 blijk ik al 3 cm ontsluiting te hebben. De ballon is er bijna uit en we wachten nog even af voor we besluiten of ik slaapmedicatie krijg of niet. Bij de geboorte van de oudste was ik kneitersuf door de pethidine en er staat dan ook in mijn bevalplan dat ik liever niet suf wakker ben. De vk wil nog even afwachten en om 23:33 heb ik 4 cm ontsluiting en kan de ballon eruit. Ze is helaas niet de subtielste. Waar vk1 bij de mislukte plaatsing nog aangaf eerst het water uit de ballon te laten, ook als er voldoende ontsluiting is, doet deze vk dit niet. Ze trekt de ballon er zo uit en doet me flink pijn. Heel even wordt het zwart voor m’n ogen. Ze biedt meteen haar excuses aan, ze had – gezien de ontsluiting – verwacht dat ik dit niet zou voelen. Oeps…
Inmiddels wil ik heel, heel graag slapen, maar is er te veel activiteit om die knoop al door te hakken. Vk2 durft niet zo goed een beslissing te nemen en wil wachten tot de nachtdienst er is, omdat zij verantwoordelijk zijn voor het verdere verloop. Om 00:30 hangen we aan de bel omdat ik in 10 minuten 4 weeën moet wegpuffen. We overleggen met vk3 wéér over slaapmedicatie en bespreken ook meteen de walking epidural die in mijn bevalplan staat. Er zijn drie opties: we kijken het nog even aan (hell no, ik ben op!), we zetten nu meteen een ruggenprik met het risico dat hij te lang moet blijven zitten (liever niet), of we gaan toch voor pethidine en leggen de contramedicatie voor het grijpen voor het geval dat de bevalling – net als bij de oudste – in één keer toch nog in sneltreinvaart gaat. Donderdagochtend kunnen we dan mijn vliezen breken. Voor die optie gaan we en binnen een paar minuten zit er een spuit in mijn been. Drie weeën later val ik in slaap.

SPOILER

Ik heb heel raar geslapen en ben nog fuzzy in mijn hoofd als er om 7:45 ontbijt gebracht wordt. Dat eet ik aan het ctg-apparaat op (dat wordt om 7:55 aangesloten) en als de baby helemaal in orde blijkt, worden om 8:07 mijn vliezen gebroken. Vanaf dat moment gaat het hard en ik trek de weeën heel slecht. Ik word erdoor overdonderd en heb een gesproken met vk4 over de ruggenprik. Ik twijfel, maar haar boodschap dat ik me aan niemand hoef te bewijzen, mijn zwangerschap al kut genoeg was en ik met de walking epidural echt meer ga meekrijgen van m’n bevalling dan bij de gewone ruggenprik bij de oudste, trekken me over de streep. Ik durf eindelijk toe te geven dat ik heel graag een ruggenprik wil en krijg om 8:45 infuus. Om 9:10 komt de anesthesist, die verdooft en probeert te prikken. Dat doet zeer en dus verdooft hij bij. Ik voel schokjes in mijn rechterbeen, maar kan mijn benen en voeten gewoon bewegen. Ze knippen een gigantische pleister en ik grap nog dat we daar met de oudste ook mee aan het oefenen zijn, knippen en plakken. Ik kruip in mijn bubbel op mijn linkerzij.
Door de ruggenprik nemen de weeën wat af en om 9:38 krijg ik oytocine en wordt de ruggenprik wat opgehoogd omdat ik toch nog te veel voel. Om 10:00 uur checken we of het echt een walking epidural is, maar blijk ik niet zelf te kunnen lopen. Ik voel mijn benen en kan ze goed bewegen, maar mijn rechterbeen kan mijn gewicht niet dragen. Ik krijg een katheter, omdat ik dus ook niet kan plassen. Ik heb dan al 6 cm ontsluiting. Ik kruip terug in mijn bubbel en zo kan ik het beetje weeën dat ik nog voel, prima opvangen. Mijn man zei achteraf dat ik compleet onbereikbaar was en ik kan me van deze periode dan ook amper iets herinneren.
In de tussentijd komt vk4 een schort klaar hangen, bespreken of de verpleegkundige foto’s mag maken en waarvan dan precies wel en niet en de kleertjes van de baby voorverwarmen. Ik krijg daar amper iets om mee, tot de om 11:05 naast me komt zitten en vraagt hoe het gaat. Ik geef aan dat ik serieus aan het puffen ben geslagen en ze vertelt me dat ze op de ctg ziet dat het echt al begint op te schieten. Ik wil graag weten hoe ver ik ben en ze kijkt even. Mijn baarmoedermond ligt al helemaal vooraan en de kleine ligt klaar om geboren te worden. Ik heb 7 cm ontsluiting, maar die laatste 3 cm voelen flinterdun. Het lijkt niet lang meer te gaan duren. De kleertjes liggen klaar, het schort hangt aan het haakje en ik heb het gevoel dat ik ontzettend moet plassen. Ik kruip nog heel even terug in mijn bubbel, maar dat duurt niet lang.
Om 11:15 trek ik aan de bel: ik heb persdrang. Een snelle check en ja hoor: volledige ontsluiting. Ik mag voorzichtig gaan meepersen. Op mijn linkerzij lig ik al de hele tijd het lekkerst en de vk laat me lekker zo liggen. Beetje bij beetje komt ons mannetje op de wereld en in tegenstelling tot bij de oudste voel ik alles. Ik mopper en roep meerdere keren dat ik dit niet kan en dat het te veel pijn doet, maar wil er ook graag zo snel mogelijk klaar mee zijn en durf dit keer daardoor goed mee te persen. Binnen 20 minuten en een perswee of zes (denk ik?) wordt ons mannetje geboren. Mijn man mag hem aanpakken en legt hem om 11:35 op mijn buik. Ik kijk hem aan en zeg ‘hey ventje’. Wat is hij mooi, wat huilt hij goed, wat issie klein! Apgar is 9, 10 en 10.
Nadat de placenta zonder gedoe om 11:45 geboren wordt, vindt onze zoon (!) mijn borst en om 12:00 uur ligt hij lekker te drinken. Hij hapt best redelijk aan en krijgt uit beide borsten de eerste druppels colostrum.
De vk checkt wat ze moet checken, plaatst 6 (of 7? Ik weet het niet meer) hechtingen, we krijgen lunch en beschuit met muisjes en daarna worden we lekker met rust gelaten. We gaan langzamerhand wat mensen bellen, maar genieten met ons drieën op het bed vooral van de rust en de liefde. Pas 1,5-2 uur later wordt het tijd voor een douche, kleedt papa de kleine aan en gaan we verhuizen naar een kraamsuite.

Wat een prachtige bevalling, wat voelde ik me in control en wat vind ik het fijn dat ik het laatste deel helemaal gevoeld heb. Het plaatsen van de ballon was geen feest, maar ik voelde me verder écht gezien en gehoord, heb enorm lekker in mijn bubbel gezeten en heb nu wel het gevoel dat ik het zelf gedaan heb. Het allesoverweldigende gevoel dat ik gefaald heb, wat ik na de geboorte van de oudste had, heb ik dit keer niet. Ik heb een gezonde baby op de wereld gezet, deze heb ik niet stukgemaakt, mijn best was goed genoeg. Morgen mogen we naar huis <3

SPOILER

Omdat ik een auto-immuunziekte heb, wordt de schildklier van de baby met navelstrengbloed meteen gecontroleerd. Vrijdagochtend staat er iemand van het priklab op onze kamer: ze komen opnieuw bloed prikken, omdat de FT4-waarde van de baby niet goed is. Hij is 12,6 en voor een pasgeborene is dat te laag. Ze moeten via het hieltje van spruitje opnieuw twee buisjes bloed afnemen. Een oplettende verpleegkundige geeft aan dat spruitje wel heel geel is en ‘voor de zekerheid’ checken ze ook het bilirubinegehalte nog even.
Om 12:30 horen we dat de schildklier in orde is, maar dat ‘de bili’ te hoog is. Spruitje moet tussen de blauwe lampen in de couveuse en krijgt een infuusje voor vocht.
Ik geniet er nog heel even af dat ik mijn baby mag vasthouden en om 13:45 mag ik hem naar de couveusekamer brengen voor een infuusje. Bij de tweede keer prikken is het raak om 14:00 uur ligt onze kleine man in de couveuse naast mijn bed. De verwachting is dat dit nog wel even gaat duren, we mogen waarschijnlijk pas maandag naar huis.
In de dagen erna blijkt dat spruit A0-antagonisme heeft. Ik heb bloedgroep 0+ en spruit A+, waardoor hij antistoffen tegen zijn eigen bloed in zijn bloed heeft. Hierdoor breekt hij zijn rode bloedcellen razendsnel af en is hij kanariegeel van de bilirubine. Er wordt intensief met Maastricht overlegd en op zaterdagavond lijkt het er even op dat spruitje een wisseltransfusie moet krijgen. Met heel veel blauw licht en vocht kunnen we dat voorkomen en blijft zijn waarde net onder de transfusie-grens.
Op maandag blijkt dat we nog lang niet naar huis kunnen. Een ander ouderpaar maakt me bovendien heel bang. In de ouderkamer vertellen ze dat er geen plek meer voor ze was en ze daardoor niet 24/7 bij hun dochter mogen zijn die in de couveusekamer ligt. Ik raak in paniek van het idee dat ik donderdag naar huis moet zonder baby. Die gedachte spreek ik veel te laat uit naar de kinderarts en verpleegkundigen, die me gerust stellen. De kraamafdeling is niet druk en ze zullen altijd alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat ik – desnoods op een bed in de gang – bij mijn frummel mag blijven. Ik hoef echt niet naar huis en krijg zelfs nog een kleine reprimande omdat ik niet eerder om opheldering gevraagd heb.
Uiteindelijk mogen we pas donderdag naar huis. In de tussentijd gaat er van alles zoals ik het precies niet wilde. Spruit is suf en de borstvoeding komt maar slecht op gang, ook al denkt iedereen (zelfs de lk!) dat hij goed drinkt. We moeten gaan bijvoeden. Prulleke komt haar broertje in het ziekenhuis voor het eerst ontmoeten in plaats van thuis en we mogen door de coronaregels geen bezoek. Vanaf maandag moet mijn man bovendien thuis gaan slapen omdat mijn zusje niet langer kan blijven logeren voor prul. Ik haat het om de hele nacht alleen te zijn (spruitje slaapt op de couveusekamer) en voel me ontzettend alleen. Mijn psycholoog wordt ingevlogen en dinsdagavond komt er een verpleegkundige aan mijn bed zitten. Ze vraagt of ik het trek als we het plan omgooien en ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ze vertelt me dat spruitje onder blauwe lamp nummer 2 uit mag (we hadden er eerst 4 en bouwen langzaam af) en dus met enkel een biliblanket naast me mag slapen als ik dat wil. Natuurlijk wil ik dat en voor de tweede nacht in zijn leven mag mijn ventje naast me tukken.
De borstvoeding blijft tobben. Spruit is te suf om te drinken en dat ik hem niet mag vasthouden, helpt niet. Nadat zijn tongriempje op woensdagmiddag gekliefd wordt, gaat het beter en donderdag zit de kinderarts naast ons bed. De bili’s zijn niet verder gezakt en dan had ze wel gehoopt. We hebben twee keuzes: óf we blijven nog een nachtje óf we gaan naar huis en melden ons vrijdagochtend weer om bloed te prikken. We moeten dan wachten op de uitslag. Is die niet goed, dan moeten we alsnog blijven. We krijgen dan een plek op de kinderafdeling en dan mag er maar één ouder bij spruitje blijven (op de kraamafdeling 2).
We nemen het risico om naar huis te gaan. Ik wil in mijn eigen bed slapen en mijn oudste zien. We eten frietjes en genieten onwijs van het samen thuis zijn. Vrijdagochtend melden we ons weer, terwijl mijn zusje op de oudste past. We prikken bloed en hoewel de uitslag niet het beloofde uur duurt, maar ruim 1,5 uur, is het goed: we mogen weer naar huis en daar verder herstellen. Eindelijk zijn we echt thuis.
De kraamzorg en verloskundige van de nazorg doen er intussen alles aan om ervoor te zorgen dat het thuis goed gaat. Uiteindelijk krijgen we tot en met maandag kraamzorg en kunnen we eindelijk een beetje landen. Wat was het heftig…

SPOILER

Nu spruit 5,5 maand is, blijft hij een zorgenkindje. Hij is vaak ziek, komt heel slecht bij en we weten niet zo goed waar dat aan ligt. Hij krijgt sinds week 10 ofzo geen bijvoeding meer en mag binnenkort beginnen met groente, fruit en boterhammen. Hij slaapt slecht, maar maakt dat goed met de liefste lachjes, leukste geluidjes, mooiste glimlachen en liefdevol harengetrek. Zijn zus is dol op hem en ik denk – maar weet niet zeker – dat we compleet zijn.

SPOILER

ik heb veel last van de nasleep van de geboorte. Tijdens de zwangerschap had ik regelmatig nachtmerries en het enorm rotte gevoel dat ik deze baby niet zou mogen houden. Nog steeds overvalt me dat af en toe, het gevoel dat mijn tijd met hem kostbaar is en zo voorbij gaat zijn. Ik ben in therapie en doe mijn stinkende best om te genieten. Dat lukt ondanks heel weinig slapen best heel goed en met mijn frummel in de draagdoek en mijn prulleke aan de hand voel ik me op en top mama. Ik ga echt 100 keer beter dan na de geboorte van de oudste en ga het redden. Dit keer weet ik dat zeker.

SPOILER

Dinsdag
Ik breng Bas naar het kinderdagverblijf. Met moeite, want ik heb zoveel pijn in mijn rechterheup en continu harde buiken. Ik kom de moeder van E. tegen, zij is vorige maand bevallen. E en Bas zijn besties op de groep en spelen graag samen. We staan nog even te praten en ik waggel terug naar huis. Ik ga lekker in bad nu ik rustig alleen thuis ben. Verder lig ik de hele dag thuis in bed of op de bank tv te kijken. Aan het einde van de dag vraag ik mijn schoonmoeder om Bas op te halen, want de wandeling naar het begin van de straat lukt niet meer.

Woensdag.
Nog meer pijn dan gisteren. Bas gaat vandaag lekker naar oma dus ik ga gewoon hetzelfde doen als gisteren: zo min mogelijk.
Ik gooi er een lading bestellingen uit, want online shoppen is wel handig natuurlijk. En lekker in bad, weer! Aan het einde van de middag staat mijn beste vriendin met een mand cadeautjes op de stoep, er zit mijn favoriete gedroogde worst in. Ik grap nog, nu kan ik gaan bevallen… Hij ruikt zo lekker! We zijn ook deze keer weer tegelijk zwanger, zij is 5 dagen na mij uitgerekend en we smachten beide al maanden naar de fuet manchego.
We eten die avond bij mijn schoonouders, zoals iedere woensdagavond. Het eten smaakt mij niet. Savonds, als Bas in bed ligt kijken mijn man en ik op bed tv. Hij eet tijgernootjes, ik vind ze vies ruiken?

Donderdag.
Het is 2 uur snachts en ik moet plassen, als ik terug in bed lig en bijna in slaap val krijg ik een kramp waarvan ik even weer uit mijn slaapmodus raak. Ik probeer weer in slaap te vallen en dit herhaalt zich nog een keer of 3. Misschien moet ik toch weer plassen?
Als ik eenmaal op de wc zit valt het mij op dat het geen urine kan zijn: het is roze. Ik spoor de moeders voor moeders-kan op, ga nog even op bed liggen en een kwartier later probeer ik wat op te vangen: inderdaad, roze en het ruikt ook anders.
Ik maak mijn man wakker en vraag hem om het ziekenhuis te bellen, we hebben de telefoon op speaker. Zoals verwacht: komen. We bellen mijn schoonmoeder uit bed die onze kant op komt. Mijn man vind het een goed idee om de isofix base nog in de auto te installeren (argh haal bas zijn stoel van de base en zet die binnen), maakt op zijn gemak nog een kopje koffie (ARGH) en dan is mijn schoonmoeder er eindelijk.

We rijden een ontzettend rustige parkeerplaats op en lopen naar binnen, waar we de portier maar in slaaptoestand achter de balie aantreffen. Nou, na 3x meneer geroepen te hebben vinden we het welletjes en lopen we door naar boven en melden ons op de voor ons bekende afdeling. De verloskundige vraagt om het vocht en ziet direct dat dit geen twijfelgeval is, dit is vruchtwater. Ik word aan de CTG gelegd en ook daarop is te zien dat er wat activiteit is, activiteit van anderhalve minuut met een pauze van 3 minuten. Ze ogen nog niet heel sterk op de CTG, ik voel mij wat misselijk. In de tussentijd app ik mijn beste vriendin: zij heeft vanaf vandaag ook zwangerschapsverlof en we zouden komende vrijdag gaan zwemmen en dinsdag lunchen. Ik denk dat dat hem niet meer gaat worden. De verloskundige komt langs, heeft goed en slecht nieuws (slechte nieuws: jullie moeten wel blijven vanwege de termijn, glucoseprotocol etc, goede nieuws: je mag na overleg in bad!). Wel mag ik pas in bad op het moment dat ik merk dat het echt heftiger gaat worden, toucheren doet ze liever nu nog niet omdat ze niet weet hoe lang het gaat duren en er een risico is op infectie als dit langer duurt. Ze vermoed dat het nog wel even gaat duren.

Om half 6 zijn we in onze suite en ik geef aan dat als ik nog niet in bad mag, ik graag onder de douche wil. Dat is geen probleem, graag zelfs. Ik zit en sta een tijdje lekker onder de douche in mijn eigen bubbel en als ik eruit kom merk ik dat de weeen flink zijn toegenomen in intensiteit en duur. Ik ga over op de ademhaling die ik de afgelopen maanden heb geoefend voor het slapen gaan (4-6) en tussen de weeen door denk ik aan iets dat mij gelukkig maakt. Ik denk aan Bas, in zijn pyjama met zijn blonde pluishaar. Hij knuffelt mij en dat haar van hem kriebelt in mijn neus. Ook kijk ik filmpjes van hem.
Ik geef aan dat ik merk dat ik het bad nodig ga hebben. De verloskundige komt langs, voelt en weet niet zeker wat ze voelt naast de 4-5 cm om 7 uur. Afwijkende ligging? Iets anders raars? Zekerheidshalve maken we nog een echo, het kindje ligt er goed voor en ze zal het meenemen in de overdracht. Vanaf nu wel CTG, maar dat kan draadloos. Wel zijn de banden wat vervelend merk ik. Ik vraag aan haar welke verloskundige haar overneemt en het is P. P, degene die jarenlang een praktijk met mijn tante heeft gehad en nadat de praktijk vanwege omstandigheden heeft moeten stoppen, in het ziekenhuis als klinisch verloskundige is gaan werken. Ik vertel dit aan de verloskundige en zij zal dit ook doorgeven aan P.

Inmiddels is er een nieuwe verpleegkundige en dat is niet helemaal mijn type. Ze praat teveel, doet teveel, maakt teveel kabaal. Ik merk dat ik mij er aan erger. Ik geef aan dat ik NU in bad wil, maar ineens is dat lastig en moet het eerst met de gynaecoloog overlegd gaan worden etcetc. Als ze weg is zeg ik tegen mijn man dat ik nu duidelijkheid wil. Wel of geen bad, geen A/B gedoe zoals de vorige keer. Ze komt terug, ik mag in bad maar eerst wilt ze even de overdracht gaan doen dus ze is er straks weer. Uhm, no way. Bad. Nu. Klaar.
Het bad komt de kamer in, ze gaan aan de slag om te vullen en in de tussentijd hang ik achterstevoren op de stoel mijn weeen op te vangen, zit op de skippybal, ga weer terug naar de stoel en ben er eigenlijk wel klaar mee. De weeen zitten vooral in mijn onderrug en zijn alleen hangend op de stoel of staand leunend tegen het bed op te vangen en dat kost mij teveel energie merk ik.
Het bad heeft er wat water in zitten, ik ga erin en ik merk gelijk een totale ontspanning in mijn onderrug. De weeen lijken op de CTG ook weer wat af te zwakken, weer terug naar normale golfjes ipv de blokken die ik zag. Wel blijft ze slecht te monitoren aan hartslag. P (vanaf nu verloskundige) komt binnen, samen met de co-assistent die ik herken. Zij was er bij toen ik mijn bevalplan door had gesproken, wist dit zich nog goed te herinneren en ik wist haar naam ook nog. Ik praat wat met de verloskundige en de co, vang wat weeen op in het water. Zo rond half 10 weer even kijken hoe de boel er voor staat is het plan nu, en ik blijf lekker in bad. De co-assistent kijkt of we de hartslag van onze dame beter in beeld kunnen krijgen, want zoals de VK zegt: als we dan moeten monitoren, dan moet er wel wat te zien zijn. Anders kunnen we net zo goed niet monitoren.

Half 10 werd 10 uur, want tsja… inmiddels zijn de weeen in bad ook wel vervelender en moet ik mij echt focussen op mijn ademhaling. Ogen dicht, doorgaan. Ik kom het bad met moeite uit, onderzoek is wat lastig net zoals tijdens mijn vorige bevalling. Ook deze verloskundige voelt wat anders dan normaal, maar het is geen liggingsafwijking. En al snel blijkt wat er werd gevoeld: ik had slechts een hoge vliesscheur. Plons, en ik zwem bijna zo via het bed terug naar bad . De verpleegkundigen zijn druk in de weer want echt overal is vruchtwater en ik merk weer dat ik mij wat erger aan degene van vanmorgen. Ze praat teveel, ze zit aan mij (BLIJF VAN MIJ AF! was mijn reactie ) , is te aanwezig. In overleg met de verloskundige besluiten we samen dat een schedelelektrode in mijn situatie toch wel het beste is. Ik wil graag in bad en de registratie is gewoon heel rommelig telkens. De schedelelektrode plaatsen lukte niet, hij spoelt continu mee naar buiten want het vruchtwater blijft maar lopen. Op verzoek van de verloskundige komt nog een andere verloskundige hiervoor, haar lukt het gelijk en ik kan weer terug in bad. Ik zit nu op 5-6 cm. Als bedankje regelt mijn lijf voor deze verloskundige een schoon pak, want tsja. Zij kreeg ook nog een mooie plens over zich heen.

Buiten het bad werd ik net zoals de vorige keer even overvallen door het verschil en de scherpte door gebroken vliezen. Ik weet dat ik hier even doorheen moet en ga terug in bad. Ook nu zwakken de weeen eerst weer wat af. De verloskundige is bij mij gebleven, heeft rust gecreeerd door iedereen aan het werk te zetten op andere kamers en knipoogt naar mij, en zegt ‘even wat rust in de tent hoor’! Ze geeft aan dat wat ze net gevoeld heeft haar doet vermoeden dat het wel rap zou kunnen gaan straks. Ze blijft een tijd bij ons en haar aanwezigheid en rust doet mij vooral goed. Dit gaat mij lukken. Rond half 11 gaat ze even weg en ik merk dat nu mijn man en ik samen zijn de weeen heel, heel erg intens worden ineens. Ik kan ze niet meer opvangen in de 4-6 ademhaling, ik puf, ik vervloek mijn man, ik moet spugen maar er komt niks, ik kan niet meer, ik wil niet meer en argh stop hiermee ik krijg geen rust het lijkt wel een lange, lange wee en ik smeek om pijnstilling. Ik vraag mij af hoe dit verder moet zo, want als dit nog uren gaat duren dan gaat het niet meer. Mijn man heeft al op de bel gedrukt, het duurt even en als de verloskundige binnen komt ziet ze gelijk hoe laat het is.
Het is 10:50. De verpleegkundige geeft aan dat ik NU uit bad moet, ik raak in paniek en ik zeg dat ze mij even tijd moeten gunnen. Ik moet huilen, ik geef aan dat ik GEEN herhaling van mijn vorige bevalling wil. De verloskundige legt mij rustig, maar duidelijk uit dat ze op het CTG zien dat ze het echt ontzettend moeilijk heeft en er zo snel mogelijk uit moet. Die wetenschap geeft mij kracht, ik ga mee, voor hoe snel dat ook kan gaan. Uit bad wat persdrang, op bed snel toucheren en er staat nog een minimaal randje. Ook hier weer een vreemde hand op mijn schouder, ‘RAAK MIJ NIET AAN!’ schreeuw ik en ook de hand van mijn man verdwijnt ‘BEHALVE K! (man)’ en die hand gaat gelukkig weer terug. Die hand ken ik namelijk en geeft mij iets om op te focussen.
Het gaat plots ineens nog zoveel slechter met onze dame dat de gynaecoloog ook met spoed komt. Ze vragen mij op mijn linkerzij te gaan liggen zodat ze hopelijk beter gaat, maar het lukt niet meer. Mijn lijf gaat ineens aan alle kanten persen, ik hoef er niet eens moeite voor te doen. Ik voel haar gewoon er helemaal uit gelanceerd worden. Van ‘ op je linkerzij liggen’ krijg ik nu ineens aanmoediging en ik ga maar door, mijn lijf gaat maar door en ik ga er helemaal in mee. Het brand, ik grom, ik lijk plots wel de zanger van een goede heavy metal band, ik stoot allerlei oerkreten uit die ik niet wist dat ik ze kon maken. Het brand nog meer, ik puf hem even kort snel weg en ik ga weer door want mijn lijf gaat door. NU STOPPEN hoor ik en ik luister. Ik voel raar getrek, gewroet en hoor een schaar maar ik voel niks. En ik ga weer door. De verloskundige haalt mij even goed uit mijn bubbel, trekt mijn handen naar voren en zegt, pak haar zelf maar aan! Ik til haar op, leg haar op mijn borst, wrijf over haar ruggetje en ze begint langzaamaan te huilen. Ze is er. Wat ben je mooi, wat lijk je op je grote broer. Wat een bos met haar! Wat ben je klein! Er komt inmiddels weer personeel de kamer terug in lopen die nog bezig waren geweest met de klusjes van eerder en waren helemaal verbaasd dat ze er al is.

Als ik een beetje van alles bekomen ben leg de verloskundige uit wat er net gebeurd is: de navelstreng zat dusdanig strak om haar nek omstrengeld, dat toen ze half geboren was, ze al acuut de navelstreng door hebben moeten doorknippen.
De placenta heeft moeite met loslaten, ik leg onze dochter aan in de hoop op extra stimulatie hiervoor. Ook dit werkt niet dus in goed overleg een oxytocine-injectie. Er komen stolsels, maar geen placenta. Of ik bezwaar heb tegen een 2e injectie, omdat hij na 40 minuten er nog niet uit is? Ach, doe maar… anders lig ik straks op de OK denk ik nog, en dan mis ik mooie momenten van onze dochter. Op het moment dat er nogmaals gedreigd gaat worden met een naald denkt mijn placenta gelukkig al tabee, ik ben klaar hier. De placenta is erg groot en zoals we al wisten, wat afwijkend aan vorm. De extra lob die gezien was op de echo, zit netjes vast maar geeft mijn placenta een prachtige hartvorm . De verloskundige verteld mij wat haar scores waren, het bloedverlies en geeft aan dat het persen slechts 4 minuten heeft geduurd. Doordat mijn lijf zo goed ging is ons veel bespaard gebleven.

Er heeft helaas nog een nasleep in gezeten met extreem lage bloedsuikerspiegel bij onze dochter, een paar uur op de neonatologie, nacht in het ziekenhuis blijven, naar huis, naar een ander ziekenhuis vanwege te hoge bilirubinewaarde via huid (gelukkig loos alarm). Dankzij de therapie tijdens mijn zwangerschap kan ik dit gelukkig allemaal goed een plaatsje geven merk ik, het is allemaal goed gegaan zo. Ik kijk positief op de bevalling en de periode daarna terug.

Nu ben ik thuis, staat mijn man samen met onze zoon te koken en lig ik op bed met een slapende dochter naast mij. Wat een rijkdom is dit zeg.

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 17:29 schreef douche-eendje het volgende:
Ja hoi, schop.

SPOILER

Dinsdag
Ik breng Bas naar het kinderdagverblijf. Met moeite, want ik heb zoveel pijn in mijn rechterheup en continu harde buiken. Ik kom de moeder van E. tegen, zij is vorige maand bevallen. E en Bas zijn besties op de groep en spelen graag samen. We staan nog even te praten en ik waggel terug naar huis. Ik ga lekker in bad nu ik rustig alleen thuis ben. Verder lig ik de hele dag thuis in bed of op de bank tv te kijken. Aan het einde van de dag vraag ik mijn schoonmoeder om Bas op te halen, want de wandeling naar het begin van de straat lukt niet meer.

Woensdag.
Nog meer pijn dan gisteren. Bas gaat vandaag lekker naar oma dus ik ga gewoon hetzelfde doen als gisteren: zo min mogelijk.
Ik gooi er een lading bestellingen uit, want online shoppen is wel handig natuurlijk. En lekker in bad, weer! Aan het einde van de middag staat mijn beste vriendin met een mand cadeautjes op de stoep, er zit mijn favoriete gedroogde worst in. Ik grap nog, nu kan ik gaan bevallen… Hij ruikt zo lekker! We zijn ook deze keer weer tegelijk zwanger, zij is 5 dagen na mij uitgerekend en we smachten beide al maanden naar de fuet manchego.
We eten die avond bij mijn schoonouders, zoals iedere woensdagavond. Het eten smaakt mij niet. Savonds, als Bas in bed ligt kijken mijn man en ik op bed tv. Hij eet tijgernootjes, ik vind ze vies ruiken?

Donderdag.
Het is 2 uur snachts en ik moet plassen, als ik terug in bed lig en bijna in slaap val krijg ik een kramp waarvan ik even weer uit mijn slaapmodus raak. Ik probeer weer in slaap te vallen en dit herhaalt zich nog een keer of 3. Misschien moet ik toch weer plassen?
Als ik eenmaal op de wc zit valt het mij op dat het geen urine kan zijn: het is roze. Ik spoor de moeders voor moeders-kan op, ga nog even op bed liggen en een kwartier later probeer ik wat op te vangen: inderdaad, roze en het ruikt ook anders.
Ik maak mijn man wakker en vraag hem om het ziekenhuis te bellen, we hebben de telefoon op speaker. Zoals verwacht: komen. We bellen mijn schoonmoeder uit bed die onze kant op komt. Mijn man vind het een goed idee om de isofix base nog in de auto te installeren (argh haal bas zijn stoel van de base en zet die binnen), maakt op zijn gemak nog een kopje koffie (ARGH) en dan is mijn schoonmoeder er eindelijk.

We rijden een ontzettend rustige parkeerplaats op en lopen naar binnen, waar we de portier maar in slaaptoestand achter de balie aantreffen. Nou, na 3x meneer geroepen te hebben vinden we het welletjes en lopen we door naar boven en melden ons op de voor ons bekende afdeling. De verloskundige vraagt om het vocht en ziet direct dat dit geen twijfelgeval is, dit is vruchtwater. Ik word aan de CTG gelegd en ook daarop is te zien dat er wat activiteit is, activiteit van anderhalve minuut met een pauze van 3 minuten. Ze ogen nog niet heel sterk op de CTG, ik voel mij wat misselijk. In de tussentijd app ik mijn beste vriendin: zij heeft vanaf vandaag ook zwangerschapsverlof en we zouden komende vrijdag gaan zwemmen en dinsdag lunchen. Ik denk dat dat hem niet meer gaat worden. De verloskundige komt langs, heeft goed en slecht nieuws (slechte nieuws: jullie moeten wel blijven vanwege de termijn, glucoseprotocol etc, goede nieuws: je mag na overleg in bad!). Wel mag ik pas in bad op het moment dat ik merk dat het echt heftiger gaat worden, toucheren doet ze liever nu nog niet omdat ze niet weet hoe lang het gaat duren en er een risico is op infectie als dit langer duurt. Ze vermoed dat het nog wel even gaat duren.

Om half 6 zijn we in onze suite en ik geef aan dat als ik nog niet in bad mag, ik graag onder de douche wil. Dat is geen probleem, graag zelfs. Ik zit en sta een tijdje lekker onder de douche in mijn eigen bubbel en als ik eruit kom merk ik dat de weeen flink zijn toegenomen in intensiteit en duur. Ik ga over op de ademhaling die ik de afgelopen maanden heb geoefend voor het slapen gaan (4-6) en tussen de weeen door denk ik aan iets dat mij gelukkig maakt. Ik denk aan Bas, in zijn pyjama met zijn blonde pluishaar. Hij knuffelt mij en dat haar van hem kriebelt in mijn neus. Ook kijk ik filmpjes van hem.
Ik geef aan dat ik merk dat ik het bad nodig ga hebben. De verloskundige komt langs, voelt en weet niet zeker wat ze voelt naast de 4-5 cm om 7 uur. Afwijkende ligging? Iets anders raars? Zekerheidshalve maken we nog een echo, het kindje ligt er goed voor en ze zal het meenemen in de overdracht. Vanaf nu wel CTG, maar dat kan draadloos. Wel zijn de banden wat vervelend merk ik. Ik vraag aan haar welke verloskundige haar overneemt en het is P. P, degene die jarenlang een praktijk met mijn tante heeft gehad en nadat de praktijk vanwege omstandigheden heeft moeten stoppen, in het ziekenhuis als klinisch verloskundige is gaan werken. Ik vertel dit aan de verloskundige en zij zal dit ook doorgeven aan P.

Inmiddels is er een nieuwe verpleegkundige en dat is niet helemaal mijn type. Ze praat teveel, doet teveel, maakt teveel kabaal. Ik merk dat ik mij er aan erger. Ik geef aan dat ik NU in bad wil, maar ineens is dat lastig en moet het eerst met de gynaecoloog overlegd gaan worden etcetc. Als ze weg is zeg ik tegen mijn man dat ik nu duidelijkheid wil. Wel of geen bad, geen A/B gedoe zoals de vorige keer. Ze komt terug, ik mag in bad maar eerst wilt ze even de overdracht gaan doen dus ze is er straks weer. Uhm, no way. Bad. Nu. Klaar.
Het bad komt de kamer in, ze gaan aan de slag om te vullen en in de tussentijd hang ik achterstevoren op de stoel mijn weeen op te vangen, zit op de skippybal, ga weer terug naar de stoel en ben er eigenlijk wel klaar mee. De weeen zitten vooral in mijn onderrug en zijn alleen hangend op de stoel of staand leunend tegen het bed op te vangen en dat kost mij teveel energie merk ik.
Het bad heeft er wat water in zitten, ik ga erin en ik merk gelijk een totale ontspanning in mijn onderrug. De weeen lijken op de CTG ook weer wat af te zwakken, weer terug naar normale golfjes ipv de blokken die ik zag. Wel blijft ze slecht te monitoren aan hartslag. P (vanaf nu verloskundige) komt binnen, samen met de co-assistent die ik herken. Zij was er bij toen ik mijn bevalplan door had gesproken, wist dit zich nog goed te herinneren en ik wist haar naam ook nog. Ik praat wat met de verloskundige en de co, vang wat weeen op in het water. Zo rond half 10 weer even kijken hoe de boel er voor staat is het plan nu, en ik blijf lekker in bad. De co-assistent kijkt of we de hartslag van onze dame beter in beeld kunnen krijgen, want zoals de VK zegt: als we dan moeten monitoren, dan moet er wel wat te zien zijn. Anders kunnen we net zo goed niet monitoren.

Half 10 werd 10 uur, want tsja… inmiddels zijn de weeen in bad ook wel vervelender en moet ik mij echt focussen op mijn ademhaling. Ogen dicht, doorgaan. Ik kom het bad met moeite uit, onderzoek is wat lastig net zoals tijdens mijn vorige bevalling. Ook deze verloskundige voelt wat anders dan normaal, maar het is geen liggingsafwijking. En al snel blijkt wat er werd gevoeld: ik had slechts een hoge vliesscheur. Plons, en ik zwem bijna zo via het bed terug naar bad . De verpleegkundigen zijn druk in de weer want echt overal is vruchtwater en ik merk weer dat ik mij wat erger aan degene van vanmorgen. Ze praat teveel, ze zit aan mij (BLIJF VAN MIJ AF! was mijn reactie ) , is te aanwezig. In overleg met de verloskundige besluiten we samen dat een schedelelektrode in mijn situatie toch wel het beste is. Ik wil graag in bad en de registratie is gewoon heel rommelig telkens. De schedelelektrode plaatsen lukte niet, hij spoelt continu mee naar buiten want het vruchtwater blijft maar lopen. Op verzoek van de verloskundige komt nog een andere verloskundige hiervoor, haar lukt het gelijk en ik kan weer terug in bad. Ik zit nu op 5-6 cm. Als bedankje regelt mijn lijf voor deze verloskundige een schoon pak, want tsja. Zij kreeg ook nog een mooie plens over zich heen.

Buiten het bad werd ik net zoals de vorige keer even overvallen door het verschil en de scherpte door gebroken vliezen. Ik weet dat ik hier even doorheen moet en ga terug in bad. Ook nu zwakken de weeen eerst weer wat af. De verloskundige is bij mij gebleven, heeft rust gecreeerd door iedereen aan het werk te zetten op andere kamers en knipoogt naar mij, en zegt ‘even wat rust in de tent hoor’! Ze geeft aan dat wat ze net gevoeld heeft haar doet vermoeden dat het wel rap zou kunnen gaan straks. Ze blijft een tijd bij ons en haar aanwezigheid en rust doet mij vooral goed. Dit gaat mij lukken. Rond half 11 gaat ze even weg en ik merk dat nu mijn man en ik samen zijn de weeen heel, heel erg intens worden ineens. Ik kan ze niet meer opvangen in de 4-6 ademhaling, ik puf, ik vervloek mijn man, ik moet spugen maar er komt niks, ik kan niet meer, ik wil niet meer en argh stop hiermee ik krijg geen rust het lijkt wel een lange, lange wee en ik smeek om pijnstilling. Ik vraag mij af hoe dit verder moet zo, want als dit nog uren gaat duren dan gaat het niet meer. Mijn man heeft al op de bel gedrukt, het duurt even en als de verloskundige binnen komt ziet ze gelijk hoe laat het is.
Het is 10:50. De verpleegkundige geeft aan dat ik NU uit bad moet, ik raak in paniek en ik zeg dat ze mij even tijd moeten gunnen. Ik moet huilen, ik geef aan dat ik GEEN herhaling van mijn vorige bevalling wil. De verloskundige legt mij rustig, maar duidelijk uit dat ze op het CTG zien dat ze het echt ontzettend moeilijk heeft en er zo snel mogelijk uit moet. Die wetenschap geeft mij kracht, ik ga mee, voor hoe snel dat ook kan gaan. Uit bad wat persdrang, op bed snel toucheren en er staat nog een minimaal randje. Ook hier weer een vreemde hand op mijn schouder, ‘RAAK MIJ NIET AAN!’ schreeuw ik en ook de hand van mijn man verdwijnt ‘BEHALVE K! (man)’ en die hand gaat gelukkig weer terug. Die hand ken ik namelijk en geeft mij iets om op te focussen.
Het gaat plots ineens nog zoveel slechter met onze dame dat de gynaecoloog ook met spoed komt. Ze vragen mij op mijn linkerzij te gaan liggen zodat ze hopelijk beter gaat, maar het lukt niet meer. Mijn lijf gaat ineens aan alle kanten persen, ik hoef er niet eens moeite voor te doen. Ik voel haar gewoon er helemaal uit gelanceerd worden. Van ‘ op je linkerzij liggen’ krijg ik nu ineens aanmoediging en ik ga maar door, mijn lijf gaat maar door en ik ga er helemaal in mee. Het brand, ik grom, ik lijk plots wel de zanger van een goede heavy metal band, ik stoot allerlei oerkreten uit die ik niet wist dat ik ze kon maken. Het brand nog meer, ik puf hem even kort snel weg en ik ga weer door want mijn lijf gaat door. NU STOPPEN hoor ik en ik luister. Ik voel raar getrek, gewroet en hoor een schaar maar ik voel niks. En ik ga weer door. De verloskundige haalt mij even goed uit mijn bubbel, trekt mijn handen naar voren en zegt, pak haar zelf maar aan! Ik til haar op, leg haar op mijn borst, wrijf over haar ruggetje en ze begint langzaamaan te huilen. Ze is er. Wat ben je mooi, wat lijk je op je grote broer. Wat een bos met haar! Wat ben je klein! Er komt inmiddels weer personeel de kamer terug in lopen die nog bezig waren geweest met de klusjes van eerder en waren helemaal verbaasd dat ze er al is.

Als ik een beetje van alles bekomen ben leg de verloskundige uit wat er net gebeurd is: de navelstreng zat dusdanig strak om haar nek omstrengeld, dat toen ze half geboren was, ze al acuut de navelstreng door hebben moeten doorknippen.
De placenta heeft moeite met loslaten, ik leg onze dochter aan in de hoop op extra stimulatie hiervoor. Ook dit werkt niet dus in goed overleg een oxytocine-injectie. Er komen stolsels, maar geen placenta. Of ik bezwaar heb tegen een 2e injectie, omdat hij na 40 minuten er nog niet uit is? Ach, doe maar… anders lig ik straks op de OK denk ik nog, en dan mis ik mooie momenten van onze dochter. Op het moment dat er nogmaals gedreigd gaat worden met een naald denkt mijn placenta gelukkig al tabee, ik ben klaar hier. De placenta is erg groot en zoals we al wisten, wat afwijkend aan vorm. De extra lob die gezien was op de echo, zit netjes vast maar geeft mijn placenta een prachtige hartvorm . De verloskundige verteld mij wat haar scores waren, het bloedverlies en geeft aan dat het persen slechts 4 minuten heeft geduurd. Doordat mijn lijf zo goed ging is ons veel bespaard gebleven.

Er heeft helaas nog een nasleep in gezeten met extreem lage bloedsuikerspiegel bij onze dochter, een paar uur op de neonatologie, nacht in het ziekenhuis blijven, naar huis, naar een ander ziekenhuis vanwege te hoge bilirubinewaarde via huid (gelukkig loos alarm). Dankzij de therapie tijdens mijn zwangerschap kan ik dit gelukkig allemaal goed een plaatsje geven merk ik, het is allemaal goed gegaan zo. Ik kijk positief op de bevalling en de periode daarna terug.

Nu ben ik thuis, staat mijn man samen met onze zoon te koken en lig ik op bed met een slapende dochter naast mij. Wat een rijkdom is dit zeg.

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 17:29 schreef douche-eendje het volgende:
Ja hoi, schop.

SPOILER

Dinsdag
Ik breng Bas naar het kinderdagverblijf. Met moeite, want ik heb zoveel pijn in mijn rechterheup en continu harde buiken. Ik kom de moeder van E. tegen, zij is vorige maand bevallen. E en Bas zijn besties op de groep en spelen graag samen. We staan nog even te praten en ik waggel terug naar huis. Ik ga lekker in bad nu ik rustig alleen thuis ben. Verder lig ik de hele dag thuis in bed of op de bank tv te kijken. Aan het einde van de dag vraag ik mijn schoonmoeder om Bas op te halen, want de wandeling naar het begin van de straat lukt niet meer.

Woensdag.
Nog meer pijn dan gisteren. Bas gaat vandaag lekker naar oma dus ik ga gewoon hetzelfde doen als gisteren: zo min mogelijk.
Ik gooi er een lading bestellingen uit, want online shoppen is wel handig natuurlijk. En lekker in bad, weer! Aan het einde van de middag staat mijn beste vriendin met een mand cadeautjes op de stoep, er zit mijn favoriete gedroogde worst in. Ik grap nog, nu kan ik gaan bevallen… Hij ruikt zo lekker! We zijn ook deze keer weer tegelijk zwanger, zij is 5 dagen na mij uitgerekend en we smachten beide al maanden naar de fuet manchego.
We eten die avond bij mijn schoonouders, zoals iedere woensdagavond. Het eten smaakt mij niet. Savonds, als Bas in bed ligt kijken mijn man en ik op bed tv. Hij eet tijgernootjes, ik vind ze vies ruiken?

Donderdag.
Het is 2 uur snachts en ik moet plassen, als ik terug in bed lig en bijna in slaap val krijg ik een kramp waarvan ik even weer uit mijn slaapmodus raak. Ik probeer weer in slaap te vallen en dit herhaalt zich nog een keer of 3. Misschien moet ik toch weer plassen?
Als ik eenmaal op de wc zit valt het mij op dat het geen urine kan zijn: het is roze. Ik spoor de moeders voor moeders-kan op, ga nog even op bed liggen en een kwartier later probeer ik wat op te vangen: inderdaad, roze en het ruikt ook anders.
Ik maak mijn man wakker en vraag hem om het ziekenhuis te bellen, we hebben de telefoon op speaker. Zoals verwacht: komen. We bellen mijn schoonmoeder uit bed die onze kant op komt. Mijn man vind het een goed idee om de isofix base nog in de auto te installeren (argh haal bas zijn stoel van de base en zet die binnen), maakt op zijn gemak nog een kopje koffie (ARGH) en dan is mijn schoonmoeder er eindelijk.

We rijden een ontzettend rustige parkeerplaats op en lopen naar binnen, waar we de portier maar in slaaptoestand achter de balie aantreffen. Nou, na 3x meneer geroepen te hebben vinden we het welletjes en lopen we door naar boven en melden ons op de voor ons bekende afdeling. De verloskundige vraagt om het vocht en ziet direct dat dit geen twijfelgeval is, dit is vruchtwater. Ik word aan de CTG gelegd en ook daarop is te zien dat er wat activiteit is, activiteit van anderhalve minuut met een pauze van 3 minuten. Ze ogen nog niet heel sterk op de CTG, ik voel mij wat misselijk. In de tussentijd app ik mijn beste vriendin: zij heeft vanaf vandaag ook zwangerschapsverlof en we zouden komende vrijdag gaan zwemmen en dinsdag lunchen. Ik denk dat dat hem niet meer gaat worden. De verloskundige komt langs, heeft goed en slecht nieuws (slechte nieuws: jullie moeten wel blijven vanwege de termijn, glucoseprotocol etc, goede nieuws: je mag na overleg in bad!). Wel mag ik pas in bad op het moment dat ik merk dat het echt heftiger gaat worden, toucheren doet ze liever nu nog niet omdat ze niet weet hoe lang het gaat duren en er een risico is op infectie als dit langer duurt. Ze vermoed dat het nog wel even gaat duren.

Om half 6 zijn we in onze suite en ik geef aan dat als ik nog niet in bad mag, ik graag onder de douche wil. Dat is geen probleem, graag zelfs. Ik zit en sta een tijdje lekker onder de douche in mijn eigen bubbel en als ik eruit kom merk ik dat de weeen flink zijn toegenomen in intensiteit en duur. Ik ga over op de ademhaling die ik de afgelopen maanden heb geoefend voor het slapen gaan (4-6) en tussen de weeen door denk ik aan iets dat mij gelukkig maakt. Ik denk aan Bas, in zijn pyjama met zijn blonde pluishaar. Hij knuffelt mij en dat haar van hem kriebelt in mijn neus. Ook kijk ik filmpjes van hem.
Ik geef aan dat ik merk dat ik het bad nodig ga hebben. De verloskundige komt langs, voelt en weet niet zeker wat ze voelt naast de 4-5 cm om 7 uur. Afwijkende ligging? Iets anders raars? Zekerheidshalve maken we nog een echo, het kindje ligt er goed voor en ze zal het meenemen in de overdracht. Vanaf nu wel CTG, maar dat kan draadloos. Wel zijn de banden wat vervelend merk ik. Ik vraag aan haar welke verloskundige haar overneemt en het is P. P, degene die jarenlang een praktijk met mijn tante heeft gehad en nadat de praktijk vanwege omstandigheden heeft moeten stoppen, in het ziekenhuis als klinisch verloskundige is gaan werken. Ik vertel dit aan de verloskundige en zij zal dit ook doorgeven aan P.

Inmiddels is er een nieuwe verpleegkundige en dat is niet helemaal mijn type. Ze praat teveel, doet teveel, maakt teveel kabaal. Ik merk dat ik mij er aan erger. Ik geef aan dat ik NU in bad wil, maar ineens is dat lastig en moet het eerst met de gynaecoloog overlegd gaan worden etcetc. Als ze weg is zeg ik tegen mijn man dat ik nu duidelijkheid wil. Wel of geen bad, geen A/B gedoe zoals de vorige keer. Ze komt terug, ik mag in bad maar eerst wilt ze even de overdracht gaan doen dus ze is er straks weer. Uhm, no way. Bad. Nu. Klaar.
Het bad komt de kamer in, ze gaan aan de slag om te vullen en in de tussentijd hang ik achterstevoren op de stoel mijn weeen op te vangen, zit op de skippybal, ga weer terug naar de stoel en ben er eigenlijk wel klaar mee. De weeen zitten vooral in mijn onderrug en zijn alleen hangend op de stoel of staand leunend tegen het bed op te vangen en dat kost mij teveel energie merk ik.
Het bad heeft er wat water in zitten, ik ga erin en ik merk gelijk een totale ontspanning in mijn onderrug. De weeen lijken op de CTG ook weer wat af te zwakken, weer terug naar normale golfjes ipv de blokken die ik zag. Wel blijft ze slecht te monitoren aan hartslag. P (vanaf nu verloskundige) komt binnen, samen met de co-assistent die ik herken. Zij was er bij toen ik mijn bevalplan door had gesproken, wist dit zich nog goed te herinneren en ik wist haar naam ook nog. Ik praat wat met de verloskundige en de co, vang wat weeen op in het water. Zo rond half 10 weer even kijken hoe de boel er voor staat is het plan nu, en ik blijf lekker in bad. De co-assistent kijkt of we de hartslag van onze dame beter in beeld kunnen krijgen, want zoals de VK zegt: als we dan moeten monitoren, dan moet er wel wat te zien zijn. Anders kunnen we net zo goed niet monitoren.

Half 10 werd 10 uur, want tsja… inmiddels zijn de weeen in bad ook wel vervelender en moet ik mij echt focussen op mijn ademhaling. Ogen dicht, doorgaan. Ik kom het bad met moeite uit, onderzoek is wat lastig net zoals tijdens mijn vorige bevalling. Ook deze verloskundige voelt wat anders dan normaal, maar het is geen liggingsafwijking. En al snel blijkt wat er werd gevoeld: ik had slechts een hoge vliesscheur. Plons, en ik zwem bijna zo via het bed terug naar bad . De verpleegkundigen zijn druk in de weer want echt overal is vruchtwater en ik merk weer dat ik mij wat erger aan degene van vanmorgen. Ze praat teveel, ze zit aan mij (BLIJF VAN MIJ AF! was mijn reactie ) , is te aanwezig. In overleg met de verloskundige besluiten we samen dat een schedelelektrode in mijn situatie toch wel het beste is. Ik wil graag in bad en de registratie is gewoon heel rommelig telkens. De schedelelektrode plaatsen lukte niet, hij spoelt continu mee naar buiten want het vruchtwater blijft maar lopen. Op verzoek van de verloskundige komt nog een andere verloskundige hiervoor, haar lukt het gelijk en ik kan weer terug in bad. Ik zit nu op 5-6 cm. Als bedankje regelt mijn lijf voor deze verloskundige een schoon pak, want tsja. Zij kreeg ook nog een mooie plens over zich heen.

Buiten het bad werd ik net zoals de vorige keer even overvallen door het verschil en de scherpte door gebroken vliezen. Ik weet dat ik hier even doorheen moet en ga terug in bad. Ook nu zwakken de weeen eerst weer wat af. De verloskundige is bij mij gebleven, heeft rust gecreeerd door iedereen aan het werk te zetten op andere kamers en knipoogt naar mij, en zegt ‘even wat rust in de tent hoor’! Ze geeft aan dat wat ze net gevoeld heeft haar doet vermoeden dat het wel rap zou kunnen gaan straks. Ze blijft een tijd bij ons en haar aanwezigheid en rust doet mij vooral goed. Dit gaat mij lukken. Rond half 11 gaat ze even weg en ik merk dat nu mijn man en ik samen zijn de weeen heel, heel erg intens worden ineens. Ik kan ze niet meer opvangen in de 4-6 ademhaling, ik puf, ik vervloek mijn man, ik moet spugen maar er komt niks, ik kan niet meer, ik wil niet meer en argh stop hiermee ik krijg geen rust het lijkt wel een lange, lange wee en ik smeek om pijnstilling. Ik vraag mij af hoe dit verder moet zo, want als dit nog uren gaat duren dan gaat het niet meer. Mijn man heeft al op de bel gedrukt, het duurt even en als de verloskundige binnen komt ziet ze gelijk hoe laat het is.
Het is 10:50. De verpleegkundige geeft aan dat ik NU uit bad moet, ik raak in paniek en ik zeg dat ze mij even tijd moeten gunnen. Ik moet huilen, ik geef aan dat ik GEEN herhaling van mijn vorige bevalling wil. De verloskundige legt mij rustig, maar duidelijk uit dat ze op het CTG zien dat ze het echt ontzettend moeilijk heeft en er zo snel mogelijk uit moet. Die wetenschap geeft mij kracht, ik ga mee, voor hoe snel dat ook kan gaan. Uit bad wat persdrang, op bed snel toucheren en er staat nog een minimaal randje. Ook hier weer een vreemde hand op mijn schouder, ‘RAAK MIJ NIET AAN!’ schreeuw ik en ook de hand van mijn man verdwijnt ‘BEHALVE K! (man)’ en die hand gaat gelukkig weer terug. Die hand ken ik namelijk en geeft mij iets om op te focussen.
Het gaat plots ineens nog zoveel slechter met onze dame dat de gynaecoloog ook met spoed komt. Ze vragen mij op mijn linkerzij te gaan liggen zodat ze hopelijk beter gaat, maar het lukt niet meer. Mijn lijf gaat ineens aan alle kanten persen, ik hoef er niet eens moeite voor te doen. Ik voel haar gewoon er helemaal uit gelanceerd worden. Van ‘ op je linkerzij liggen’ krijg ik nu ineens aanmoediging en ik ga maar door, mijn lijf gaat maar door en ik ga er helemaal in mee. Het brand, ik grom, ik lijk plots wel de zanger van een goede heavy metal band, ik stoot allerlei oerkreten uit die ik niet wist dat ik ze kon maken. Het brand nog meer, ik puf hem even kort snel weg en ik ga weer door want mijn lijf gaat door. NU STOPPEN hoor ik en ik luister. Ik voel raar getrek, gewroet en hoor een schaar maar ik voel niks. En ik ga weer door. De verloskundige haalt mij even goed uit mijn bubbel, trekt mijn handen naar voren en zegt, pak haar zelf maar aan! Ik til haar op, leg haar op mijn borst, wrijf over haar ruggetje en ze begint langzaamaan te huilen. Ze is er. Wat ben je mooi, wat lijk je op je grote broer. Wat een bos met haar! Wat ben je klein! Er komt inmiddels weer personeel de kamer terug in lopen die nog bezig waren geweest met de klusjes van eerder en waren helemaal verbaasd dat ze er al is.

Als ik een beetje van alles bekomen ben leg de verloskundige uit wat er net gebeurd is: de navelstreng zat dusdanig strak om haar nek omstrengeld, dat toen ze half geboren was, ze al acuut de navelstreng door hebben moeten doorknippen.
De placenta heeft moeite met loslaten, ik leg onze dochter aan in de hoop op extra stimulatie hiervoor. Ook dit werkt niet dus in goed overleg een oxytocine-injectie. Er komen stolsels, maar geen placenta. Of ik bezwaar heb tegen een 2e injectie, omdat hij na 40 minuten er nog niet uit is? Ach, doe maar… anders lig ik straks op de OK denk ik nog, en dan mis ik mooie momenten van onze dochter. Op het moment dat er nogmaals gedreigd gaat worden met een naald denkt mijn placenta gelukkig al tabee, ik ben klaar hier. De placenta is erg groot en zoals we al wisten, wat afwijkend aan vorm. De extra lob die gezien was op de echo, zit netjes vast maar geeft mijn placenta een prachtige hartvorm . De verloskundige verteld mij wat haar scores waren, het bloedverlies en geeft aan dat het persen slechts 4 minuten heeft geduurd. Doordat mijn lijf zo goed ging is ons veel bespaard gebleven.

Er heeft helaas nog een nasleep in gezeten met extreem lage bloedsuikerspiegel bij onze dochter, een paar uur op de neonatologie, nacht in het ziekenhuis blijven, naar huis, naar een ander ziekenhuis vanwege te hoge bilirubinewaarde via huid (gelukkig loos alarm). Dankzij de therapie tijdens mijn zwangerschap kan ik dit gelukkig allemaal goed een plaatsje geven merk ik, het is allemaal goed gegaan zo. Ik kijk positief op de bevalling en de periode daarna terug.

Nu ben ik thuis, staat mijn man samen met onze zoon te koken en lig ik op bed met een slapende dochter naast mij. Wat een rijkdom is dit zeg.

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 18:44 schreef Seven. het volgende:

[..]
Mooi verhaal en wat bijzonder dat je van de commotie op het eind niets meegekregen hebt! Was je niet heel erg verbaasd?

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 19:07 schreef douche-eendje het volgende:

[..]
Nee, ik kreeg echt maar flarden mee. Mijn lijf en brein waren echt alleen maar bezig met persen, ik had gewoon geen ruimte voor iets anders.

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 20:32 schreef Seven. het volgende:

[..]
Mooi hè, hoe dat dan werkt. Ook dat instinctieve 'blijf van me af' gevoel, ik wil ook met rust gelaten worden als ik diep ga. Zo herkenbaar!

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 20:51 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Ik heb de vorige keer bijna de gehele weeën periode en bevalling met mn ogen dicht gelegen, heel gezellig voor mn partner ook

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 20:51 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Ik heb de vorige keer bijna de gehele weeën periode en bevalling met mn ogen dicht gelegen, heel gezellig voor mn partner ook

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 20:51 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Ik heb de vorige keer bijna de gehele weeën periode en bevalling met mn ogen dicht gelegen, heel gezellig voor mn partner ook

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 21:10 schreef SQ het volgende:

[..]
Gezellig zijn voor je partner is gelukkig zo'n beetje het allerminst belangrijke tijdens een bevalling

Goed verhaal, d-e! Ook altijd fijn om meer verhalen te lezen waarbij het best even spannend werd, maar geen traumatische ervaring werd

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 21:53 schreef elamanilo het volgende:
Wow D-E, wat een oerervaring! Mooi om te lezen hoe je zelf de leiding bleef houden en hoe je lichaam helemaal aangaf wat er nodig was. En dat precies de juiste mensen om je heen waren (behalve die ene vpk..) ♥

SPOILER

Zo spannend dit, ik moet het van me afschrijven/typen!

Rond 1:50 zijn mijn vliezen gebroken. Behalve veel water overal gebeurde er verder niet zo heel erg veel. Ik ben met een kraamverband weer in bed gaan liggen. Ik was natuurlijk gelijk klaarwakker en vol met adrenaline, dus slapen ging niet meer lukken. Mijn hart ging als een malle tekeer en in mijn hoofd ging het alleen maar van 'omg omg omg, het begint!'.

Rond 3:00 kwamen de weeën op gang. Niet heftig, gewoon vergelijkbaar met de voorweeën die ik eerder al had gehad. Maar wel regelmatig, ongeveer elke 5/6 minuten. De duur van de weeën zelf heb ik eigenlijk niet echt bijgehouden. Ook omdat ze nog niet zo heftig zijn.

Ik heb ruim een uur lekker rustig op bed gelegen en de weeën een beetje in de gaten gehouden. Naarmate het uur vorderde nam de heftigheid van de weeën wel langzaam toe, maar nog houdbaar. Om 4:10 heb ik de verloskundige gebeld. Zij komt binnen een half uur. Heb ook gelijk een rommelmelding bij het kraamzorgbureau gedaan, zodat ze weten dat ze gebeld kunnen worden.

Zo spannend dit! Het is begonnen! We gaan onze baby ontmoeten!

De verloskundige was er tegen 4:40. Mijn bloeddruk is goed, hartje van de baby doet het goed. Ik heb slechts 1cm ontsluiting en de weeën zijn nog niet heel heftig, dus voor nu nog afwachten. Om 9 uur komt de verloskundige sowieso weer langs om te kijken hoe het er dan voor staat. Ik kan natuurlijk eerder bellen als het nodig is. Ik ga nu proberen nog een beetje te slapen.

--

Ik heb nauwelijks geslapen, ik denk hooguit een half uur. Ik ben wat gaan eten en om 9 uur kwam de verloskundige langs. Er was nog niet zoveel gebeurd. Had wel wat weeën maar nog steeds niet heftig. Omdat de vliezen gebroken waren werd er besloten om niet te toucheren. Verloskundige gaf aan dat ik kon bellen als de weeën een uur lang elke 2-3 minuten heel heftig waren. Als dat niet voor 5 uur zou zijn, kwam ze dan sowieso langs. Zo rond half 1 begon het, dus half 2 gebeld. Verloskundige kwam tegen kwart over 2. Ik bleek toen al 5cm ontsluiting te hebben. Daarna waren de weeën zo heftig dat ik binnen 2,5 uur volledige ontsluiting had en ik rond 5 uur mocht beginnen met persen.

Dit begon vrij goed, maar helaas zwakten mijn persweeën na een uur af. Mijn energie was voordat ik begon met persen al op door de heftige weeën en het sinds 2 uur al zo goed als wakker zijn, dus je kan je voorstellen dat ik het persen niet lang vol kon houden. Mede doordat mijn energie op was en mijn weeën afzwakten, werd er overlegd met mij, wat wilde ik? Thuis blijven proberen, of naar het ziekenhuis voor weeënopwekkers? We hebben het nog een kwartier geprobeerd terwijl de verloskundige ging informeren wat er mogelijk was bij het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Toen ik hoorde dat ik er terecht kon, besloot ik ervoor te gaan. Ik was tenslotte zo ontzettend moe en ik kon de pijn bijna niet meer aan. De baby moest er zo snel mogelijk uit en het interesseerde me eigenlijk niet meer hoe.

Het duurde even voor alles gereed was om naar het ziekenhuis te gaan. Tijdens dit wachten en onderweg naar het ziekenhuis in de auto vele persweeën gehad. Wat een helse autorit was dat. Rond 7 uur kwamen we aan in het ziekenhuis en werd er besproken wat ze van plan waren en of ik het daarmee eens was. Zoals hierboven al gezegd; als de baby er maar zo snel mogelijk uitging, want ik kon echt niet meer. Dus ik kreeg een infuus terwijl ik ondertussen alsnog regelmatig persweeën had, alleen helaas niet sterk genoeg om het alsnog alleen daarmee te doen. Dus de weeënopwekkers werden toegediend. Ze begonnen met een lage dosering, maar dit haalde niets uit. Over een uur verdeeld werd de dosering regelmatig verhoogd. Uiteindelijk deed het allemaal te weinig, en omdat mijn energie echt op was (ik was inmiddels al 3,5 uur aan het persen, grotendeels op eigen kracht), werd er overlegd om over te gaan tot een vacuumverlossing. Toen ging het vrij snel, en werd onze dochter om 20:28 geboren.

Ze werd op mijn borst gelegd maar was helemaal slap en zag een beetje grauwig. Hoewel dit waarschijnlijk maar een paar seconden duurde in werkelijkheid, leek het wel eeuwen voor ze bewoog en begon met huilen. Maar gelukkig, ze leeft! Ze is eruit! Het ergste is achter de rug!

Alles wat er daarna gebeurde is deels als een roes aan me voorbij gegaan. Ik heb alleen maar naar mijn dochter liggen kijken en was zo opgelucht dat het erop zat, terwijl mijn buik constant ingeduwd werd om de placenta eruit te krijgen. Na 20 minuten moest ik nog een beetje meepersen en werd de placenta geboren. Ik ben een goede halve liter bloed verloren. Ik heb hier niet veel van meegekregen, ik was vooral heel moe en zo blij dat mijn dochter op mijn borst lag. Toen ik gehecht werd begon ik alle gedoe aan mijn lijf zat te worden, waarop ik misschien wat ongeduldig aan de gynaecoloog vroeg hoelang het hechten nog ging duren. Ze was net begonnen. Ze was gelukkig heel geduldig met me; ze reageerde met dat ze het zo snel mogelijk zou doen, maar dat ze het wel netjes wilde doen. Ik kon extra verdoving krijgen als ik dat wilde. Graag, dan krijg ik het misschien allemaal wat minder mee.

Eenmaal gehecht en na een ruim uur op mijn borst kwam de kinderarts om mijn dochter te checken. Alles in orde. Na de check van de kinderarts werd ze aangekleed en werd ze bij haar vader gelegd voor het eerste flesje, zodat ik ook kon eten. Ik had amper gegeten de hele dag en hard gewerkt dus had het nodig. Ik mocht pas opstaan om te douchen als ik het op had. Ik kreeg ook te horen dat ik eerst moest plassen voor ik naar huis mocht. Dit lukte niet gelijk. Ik heb in een uur tijd zeker 2 liter gedronken, normaal gesproken moet ik dan echt wel plassen.

Ondertussen trok mijn vriend het allemaal even niet meer zo goed. Hij werd benauwd, was moe en wilde alleen maar naar huis. Ja, natuurlijk, ik wilde ook naar huis, maar we moeten eerst goedgekeurd zijn voor we mogen gaan. Dit duurde hem allemaal te lang. Het plassen liet maar op zich wachten (en ik deed echt mijn best!). Steeds hoorden we 'over een half uur proberen we het weer en als het lukt mag je gaan'. Ook ik werd na al dat gedoe wel een beetje gek van het steeds uitgesteld horen worden van het moment dat we als gezin naar huis mochten. Het was inmiddels al echt laat aan het worden. Uiteindelijk werd er gezegd dat als ik over een uur niet geplast had, ik een katheter zou krijgen en daarmee naar huis mocht. Ondertussen ging mijn vriend slecht van de benauwdheid, waardoor hij geen oog meer had voor wat het beste was voor mij en onze dochter. Zijn negatieve energie trok ik niet zo goed.

Ik kon gelukkig tegen 1 uur plassen waardoor ik geen katheter hoefde. Het was echter tijd voor voeding, verschonen en temperaturen van de baby, dus dit moest eerst nog even gebeuren. Toen bleek dat de baby wat aan de koude kant was, rond 36,3. Ze moest nog even een uurtje warm blijven, als ze dan boven de 36,5 zat, mocht ze mee naar huis. Mijn vriend was het zat dat het naar huis mogen steeds werd uitgesteld en vertrok lopend naar huis (lopend is wel erg ver naar huis vanaf het ziekenhuis). Ik heb het uurtje gepakt om zelf even een dutje te doen, ik had immers bijna 24 uur amper geslapen (en keihard gewerkt).

Rond half 3 werd de baby nog eens getemperatuurd en bleek ze voldoende op temperatuur gekomen te zijn. In principe mochten we naar huis. Maar, ik was inmiddels alleen, heel moe en zwak, ik moest met de taxi naar huis (vriend heeft geen rijbewijs, dus dat hadden we samen ook gemoeten) en eigenlijk zouden we kraamzorg moeten krijgen om ons te helpen met opstarten thuis (want eerste kind en vacuumverlossing). Kraamzorg kon helaas echt niet eerder komen dan tussen 8 en 9 in de ochtend en verder vond de verpleegkundige het, ook na overleg met de arts, niet verantwoord om mij zo met pasgeboren baby weg te sturen. Er werd besloten dat ik tot het ontbijt zou blijven en dan lekker naar huis mocht. Ik heb dus nog een paar uurtjes geslapen in het ziekenhuis. Na het ontbijt kwam een vriendin mij ophalen (zo lief!), en heeft zij me tegen half 8 thuisgebracht.

Eindelijk waren we thuis! Vriend en ik hebben even een momentje samen met onze dochter gepakt voordat kraamzorg rond 9 uur kwam. Toen zij er waren werden we naar bed gestuurd om nog even te slapen.

quote:

Op woensdag 10 november 2021 16:18 schreef Komkommerschijfje het volgende:
Oh TGND, wat een verhaal, achteraf vooral... En sowieso die tijd dat je wel heftige persweeën had, maar niets ermee kon - lijkt me vreselijk. Hoe was je vriend uiteindelijk toen jullie allebei weer thuis waren en de kraamzorg mee opgestart had?

In ieder geval, je hebt het geweldig gedaan. Je hebt gewoon je dochter op de wereld gezet. 🥰

SPOILER

Om 05:50 staat mijn wekker. Vandaag is de dag dat we ons meisje gaan ontmoeten. We hebben ervoor gekozen om een geplande keizersnede uit te laten voeren, gezien het verloop van de bevalling bij haar grote broer (30 uur weeën, 15 minuten persen, en uiteindelijk toch een spoedkeizersnede wegens foetale nood). Alleen al het idee van een spontane bevalling geeft mij enorm veel stress en angst. Tijdens deze zwangerschap hebben we ook weer extra groei-echo’s gehad, want de verloskundige heeft het idee dat ook deze baby groter is dan gemiddeld, net zoals peuter destijds.

Om 06:00 maken we de peuter wakker, hij gaat op dinsdag altijd naar het kinderdagverblijf maar nu brengen we hem eerst naar zijn opa en oma zodat zij hem straks ‘op school’ af kunnen zetten. Een half uurtje later zetten we hem daar af, leggen hem nog een keertje uit dat de komende dagen anders zullen zijn dan hij gewend is, geven heel veel dikke knuffels en rijden vervolgens zelf door naar het ziekenhuis. Het is gelukkig rustig op de weg en om 07:00 parkeren we de auto. Wat een verschil met de vorige keer dat ik voor mijn bevalling naar het ziekenhuis ging. Zoveel rust.

Op de afdeling aangekomen krijgen we direct te horen dat er een spoedgeval tussen is gekomen, dat wij de tweede zijn maar dat we de geplande tijd niet gaan halen. Aangezien ik drie jaar geleden zelf ook een spoedgeval was hoop ik alleen maar dat het goed gaat met het gezin in kwestie. We worden naar onze kamer begeleid en mogen alvast het eerste pakje klaarleggen en mijn koffer uitpakken. Ik begin toch wel wat gespannen te raken en er schiet van alles door mijn hoofd. Is het wel eerlijk tegenover onze dochter dat wij bepalen wanneer zij komt, dat zij niet zelf haar moment kan kiezen? En ach, mijn peuter…veranderingen zijn wat lastig voor hem, wat doen we hem aan? Gelukkig kan ik deze gedachten vrij snel weer van me afzetten, maar ik blijf nerveus voor wat komen gaat.
Een kraamverzorgende komt onze kamer binnen voor wat standaard checks, het meten van mijn bloeddruk en bloedprikken. Het is dezelfde kraamverzorgende die ook bij ons was toen de peuter net geboren was, wat een leuk toeval. We hebben een leuk gesprek met hem en hij bespreekt met ons hoe de dag grotendeels zal gaan verlopen. Hij zegt er ook gelijk bij dat hij nog niet weet hoe lang we nog moeten wachten.

Uiteindelijk komt hij rond 10:30 terug met de mededeling dat ik me kan gaan omkleden, alvast wat medicatie moet innemen en lekker in het bed moet gaan liggen, we kunnen elk moment worden opgeroepen.
Zo’n 10 minuten later worden we opgehaald. Man mag het wiegje duwen waarin ons meisje straks komt te liggen. Onderweg naar de holding begint ze me nog even enorm te trappen, alsof ze weet wat er gebeuren gaat. Bij de holding aangekomen krijg ik een infuus, in mijn hand wordt meermaals mis geprikt en ik word extreem misselijk. Mijn mondkapje mag af en ik krijg een infuus via mijn arm, met direct iets tegen de misselijkheid erin. Dat helpt, en (gelukkig) snel ook. Man krijgt een operatiepak aan en dan gaan we door naar de OK. De anesthesist legt uit wat ze gaan doen voor de ruggenprik en op welke signalen van mijn lichaam ik moet letten. Het plaatsen van de ruggenprik valt me alles mee en ik voel al snel dat mijn onderlichaam verdoofd raakt. Ik word geholpen met het op mijn rug gaan liggen en word opnieuw heel erg misselijk, nog erger dan net. Gelukkig krijg ik snel weer iets toegediend en trekt de misselijkheid net zo snel weer weg. Ondertussen is er begonnen met de sectio en voel ik dat er van alles gaande is bij mijn onderlichaam. Ik pak mans hand. Geen idee hoe laat het is en hoe lang ze inmiddels bezig zijn maar ineens zegt iemand dat het scherm dat voor onze gezichten hangt naar beneden kan, want ze komt eraan. Vorige keer heb ik (gezien de spoedsituatie) niets van de geboorte gezien, maar dit is wel een heel bijzonder moment. Om 11:42 is ze daar dan! Qua uiterlijk een kopie van haar grote broer. Qua volume ook trouwens. Qua grootte niet; wat is ze klein! Volgens mij klopt dat “groter dan gemiddeld” niet, ik ben heel benieuwd naar haar gewicht.
We worden gefeliciteerd door het personeel en er wordt gevraagd hoe ze heet. Ik kijk man aan, aan hem de eer haar voor te stellen.
Ze wordt in een doek gewikkeld en mag gelijk bij mij liggen. Na ongeveer een kwartier vraagt de kinderarts of hij haar mee mag nemen om na te kijken. Man gaat mee en vervolgens met haar naar onze kamer, het (soort van) eerste uurtje is opnieuw voor hem en dat gun ik hem volledig. Ik word ondertussen gehecht en daarna naar de uitslaapkamer gebracht. Vorige keer moest ik daar ruim een uur blijven, deze keer mocht ik na ongeveer een half uur naar onze kamer toe.

Daar zit man met ons meisje. Vrijwel in dezelfde positie als drie jaar geleden met onze zoon.

Na ongeveer een uur met z’n drieën komt onze kraamverzorgende de kamer in om ons te feliciteren en vraagt of we klaar zijn om haar te wegen en aan te kleden. Omdat ik niet uit bed kan, heeft man opnieuw de eer dit te mogen doen. Ze blijkt uiteindelijk 3395 gram te wegen, een heel mooi gemiddeld gewicht (P51, zoon was P85).

——

Inmiddels zijn we iets meer dan een week verder en na twee dagen in het ziekenhuis zijn we lekker thuis. De kraamzorg is ook afgesloten, dus nu kunnen we écht als gezin van vier verder. Grote broer gaat heel goed met de veranderingen om en is erg trots op zijn “heeeele kleine zusje”. Ook de kleine meid doet het goed; ze is bijna terug op haar geboortegewicht en is een erg alert en tevreden meisje.

quote:

Op woensdag 12 januari 2022 14:20 schreef eponine het volgende:
In spoiler ons verhaal

SPOILER

Om 05:50 staat mijn wekker. Vandaag is de dag dat we ons meisje gaan ontmoeten. We hebben ervoor gekozen om een geplande keizersnede uit te laten voeren, gezien het verloop van de bevalling bij haar grote broer (30 uur weeën, 15 minuten persen, en uiteindelijk toch een spoedkeizersnede wegens foetale nood). Alleen al het idee van een spontane bevalling geeft mij enorm veel stress en angst. Tijdens deze zwangerschap hebben we ook weer extra groei-echo’s gehad, want de verloskundige heeft het idee dat ook deze baby groter is dan gemiddeld, net zoals peuter destijds.

Om 06:00 maken we de peuter wakker, hij gaat op dinsdag altijd naar het kinderdagverblijf maar nu brengen we hem eerst naar zijn opa en oma zodat zij hem straks ‘op school’ af kunnen zetten. Een half uurtje later zetten we hem daar af, leggen hem nog een keertje uit dat de komende dagen anders zullen zijn dan hij gewend is, geven heel veel dikke knuffels en rijden vervolgens zelf door naar het ziekenhuis. Het is gelukkig rustig op de weg en om 07:00 parkeren we de auto. Wat een verschil met de vorige keer dat ik voor mijn bevalling naar het ziekenhuis ging. Zoveel rust.

Op de afdeling aangekomen krijgen we direct te horen dat er een spoedgeval tussen is gekomen, dat wij de tweede zijn maar dat we de geplande tijd niet gaan halen. Aangezien ik drie jaar geleden zelf ook een spoedgeval was hoop ik alleen maar dat het goed gaat met het gezin in kwestie. We worden naar onze kamer begeleid en mogen alvast het eerste pakje klaarleggen en mijn koffer uitpakken. Ik begin toch wel wat gespannen te raken en er schiet van alles door mijn hoofd. Is het wel eerlijk tegenover onze dochter dat wij bepalen wanneer zij komt, dat zij niet zelf haar moment kan kiezen? En ach, mijn peuter…veranderingen zijn wat lastig voor hem, wat doen we hem aan? Gelukkig kan ik deze gedachten vrij snel weer van me afzetten, maar ik blijf nerveus voor wat komen gaat.
Een kraamverzorgende komt onze kamer binnen voor wat standaard checks, het meten van mijn bloeddruk en bloedprikken. Het is dezelfde kraamverzorgende die ook bij ons was toen de peuter net geboren was, wat een leuk toeval. We hebben een leuk gesprek met hem en hij bespreekt met ons hoe de dag grotendeels zal gaan verlopen. Hij zegt er ook gelijk bij dat hij nog niet weet hoe lang we nog moeten wachten.

Uiteindelijk komt hij rond 10:30 terug met de mededeling dat ik me kan gaan omkleden, alvast wat medicatie moet innemen en lekker in het bed moet gaan liggen, we kunnen elk moment worden opgeroepen.
Zo’n 10 minuten later worden we opgehaald. Man mag het wiegje duwen waarin ons meisje straks komt te liggen. Onderweg naar de holding begint ze me nog even enorm te trappen, alsof ze weet wat er gebeuren gaat. Bij de holding aangekomen krijg ik een infuus, in mijn hand wordt meermaals mis geprikt en ik word extreem misselijk. Mijn mondkapje mag af en ik krijg een infuus via mijn arm, met direct iets tegen de misselijkheid erin. Dat helpt, en (gelukkig) snel ook. Man krijgt een operatiepak aan en dan gaan we door naar de OK. De anesthesist legt uit wat ze gaan doen voor de ruggenprik en op welke signalen van mijn lichaam ik moet letten. Het plaatsen van de ruggenprik valt me alles mee en ik voel al snel dat mijn onderlichaam verdoofd raakt. Ik word geholpen met het op mijn rug gaan liggen en word opnieuw heel erg misselijk, nog erger dan net. Gelukkig krijg ik snel weer iets toegediend en trekt de misselijkheid net zo snel weer weg. Ondertussen is er begonnen met de sectio en voel ik dat er van alles gaande is bij mijn onderlichaam. Ik pak mans hand. Geen idee hoe laat het is en hoe lang ze inmiddels bezig zijn maar ineens zegt iemand dat het scherm dat voor onze gezichten hangt naar beneden kan, want ze komt eraan. Vorige keer heb ik (gezien de spoedsituatie) niets van de geboorte gezien, maar dit is wel een heel bijzonder moment. Om 11:42 is ze daar dan! Qua uiterlijk een kopie van haar grote broer. Qua volume ook trouwens. Qua grootte niet; wat is ze klein! Volgens mij klopt dat “groter dan gemiddeld” niet, ik ben heel benieuwd naar haar gewicht.
We worden gefeliciteerd door het personeel en er wordt gevraagd hoe ze heet. Ik kijk man aan, aan hem de eer haar voor te stellen.
Ze wordt in een doek gewikkeld en mag gelijk bij mij liggen. Na ongeveer een kwartier vraagt de kinderarts of hij haar mee mag nemen om na te kijken. Man gaat mee en vervolgens met haar naar onze kamer, het (soort van) eerste uurtje is opnieuw voor hem en dat gun ik hem volledig. Ik word ondertussen gehecht en daarna naar de uitslaapkamer gebracht. Vorige keer moest ik daar ruim een uur blijven, deze keer mocht ik na ongeveer een half uur naar onze kamer toe.

Daar zit man met ons meisje. Vrijwel in dezelfde positie als drie jaar geleden met onze zoon.

Na ongeveer een uur met z’n drieën komt onze kraamverzorgende de kamer in om ons te feliciteren en vraagt of we klaar zijn om haar te wegen en aan te kleden. Omdat ik niet uit bed kan, heeft man opnieuw de eer dit te mogen doen. Ze blijkt uiteindelijk 3395 gram te wegen, een heel mooi gemiddeld gewicht (P51, zoon was P85).

——

Inmiddels zijn we iets meer dan een week verder en na twee dagen in het ziekenhuis zijn we lekker thuis. De kraamzorg is ook afgesloten, dus nu kunnen we écht als gezin van vier verder. Grote broer gaat heel goed met de veranderingen om en is erg trots op zijn “heeeele kleine zusje”. Ook de kleine meid doet het goed; ze is bijna terug op haar geboortegewicht en is een erg alert en tevreden meisje.

quote:

Op woensdag 12 januari 2022 15:26 schreef elamanilo het volgende:
Wat een mooie ervaring Eponine! Zo rustig en kalm kan het ook gaan Heeft deze ervaring je geholpen om ook nog meer te verwerken wat er vorige keer allemaal is gebeurd?
Wat lief, die grote broer voor z’n heeele kleine zusje

SPOILER

Op 21 februari ben ik 37+6. Ik heb veel last van mijn bekken en sinds vandaag ook veel rugpijn. Ik kan heel weinig. Toch hoop ik dat ze nog even blijft zitten want vriend en peuter hebben corona. In de late middag krijg ik last van mijn darmen en verlies een klein beetje slijm met een streepje bloed. Blijkbaar eindelijk genoeg motivatie voor vriend om de laatste spullen in de babykamer op te ruimen .
Die nacht slaap ik amper. Ik vind geen pijnloze houding meer, vooral door de pijn in mijn rug. Om 3:15 verander ik weer van houding en ik voel iets knappen. Maar er gebeurt niets dus ik denk nog dat het vals alarm is. Dan draai ik me om en voel ik een beetje vocht lopen. Shit, dus toch. Ik maak mijn vriend wakker om handdoeken te halen. Omdat het niet snel stroomt kan ik gelukkig het bed droog houden. Vriend is nog helemaal slaapdronken dus ik begin instructies te geven. Ik wil een bakje om het vocht op te vangen. Er komt alleen even niets meer dus ik strompel met het bakje tussen mijn benen naar het toilet. Het vocht ziet er helder uit. Oef.
Op het toilet beginnen te eerste krampen. Ik ga terug naar bed en begin te timen. Het valt me meteen op dat het sneller gaat dan vorige keer. De weeën worden snel best heftig. Daardoor kan ik ze moeilijker opvangen en vind ik mijn bubbel niet.
Als kers op de taart wordt dan de peuter wakker en komt even naast mij liggen. In het donker hoor ik hem mijn puffen imiteren. Grapjas
Om 4u15 app ik vriend (die is beneden spullen aant pakken) dat ik het niet ga trekken, ik wil pijnstilling. Ik ga de vk bellen en hij belt zijn ouders. Het is druk maar er gaat iemand komen. Rond 5u is ze eindelijk hier. Ik wil naar het ziekenhuis, het gaat zo hard en het is zo heftig. Ze meet 5cm en gaat onmiddellijk bellen. Ik trek mijn schoenen aan en ik rij met haar mee. Vriend volgt met de spullen. Wat liggen er veel drempels in ons dorp…
In het ziekenhuis wandel ik met een paar pauzes naar de verloskamers. We krijgen een isolatiekamer wegens corona. Ik ga nog even plassen en de vk gaat het beschermend pak aandoen. Op het toilet voel ik ineens heftige druk naar onder en ik besef dat ik pijnstilling wel kan vergeten. Het is dan 5u50. Vriend komt net binnen als ik op bed wil gaan liggen. Hij zegt nog iets tegen de vk over pijnstilling maar zij begint te lachen.
Ik mag rustig meeduwen als ik voel dat mijn lichaam wil persen. Het gaat allemaal zo snel dat mijn hoofd het niet meer kan bijbenen. Ik ben mezelf kwijt en kan de pijn niet goed opvangen. Ze voelt even en ja hoor, volledige ontsluiting maar haar hoofdje ligt nog een beetje hoog. Ik ga nog even door met passief meeduwen. Ik heb een vreselijke hekel aan persweeën en iets houdt me tegen om er vol voor te gaan. Waarschijnlijk de pijn van vorige keer.
Uiteindelijk lukt het toch en voel ik haar hoofd zakken. Oef dat voelt vervelend. Vorige keer niets van gevoeld, weer iets nieuws dus.
Er is afgesproken dat ik preventief een knip krijg vanwege de subtotaal ruptuur van vorige keer. Die wordt nu voorbereid. De volgende wee word ik verdoofd, ik voel er niets van. Ik hoor ook dat het weer een sterrenkijker is, maar nu maakt het mij niet uit want het gaat zo hard.
Nog een paar keer persen en het hoofdje staat al. Ik hoor vaag de knip maar registreer het amper. De volgende wee wordt het hoofdje geboren. Wat voelt dit gek! Dan komt weer de volgende wee en wordt er een klein meisje op mijn buik gelegd. Het is 6u26. Mijn vriend kan dan eindelijk een paar foto’s maken. Ze begint te zoeken en met wat hulp van de kraamverzorgster hapt ze mooi aan.
En kwartiertje later voelen ze even aan mijn buik en blijkt de placenta los te zitten en mag ik hem eruit persen. Hij blijkt aan de kleine kant te zijn en al redelijk verkalkt. Ik kan nu alleen maar opgelucht zijn dat ze veilig in mijn armen ligt.
Ik word gehecht terwijl ze lekker op mij ligt. Na het hechten gaat ze huid op huid bij vriend zodat ik wat kan eten en douchen. We moeten doordoen want we worden verwacht te vertrekken 2 uur nadat de placenta geboren is. Dat halen we ongeveer en 9u15 zijn we thuis. Wat een begin van de dag!
Die middag test ik ook positief voor corona. Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit voor de kraamzorguren. Doordat het druk is krijgen veel gezinnen maar 3 uur. En dit introvertje vindt het stiekem wel fijn zo. Alleen voor mijn vriend is het erg zwaar. Peuter is heel emotioneel en hangt de hele dag jengelend aan hem. Ik kan amper helpen in het huishouden, mijn knip valt erg tegen. Ons meisje daarentegen is heerlijk rustig en drinkt super goed. Ik zag soms zo op tegen de drukte van de kraamweek maar ik geniet volop. Als we de dag starten met z’n vieren in bed en peuter zijn zusje allemaal kusjes wil geven, spat mijn hart bijna uit elkaar. We zijn compleet.

SPOILER

2-2-2022 rond 04:30, 40+4.
Ik word wakker en voel wat drukken bij mijn blaas, nu is dat de laatste weken wel vaker dus ik geef er geen aandacht aan en draai me om. Daar zakt het af maar komt het even later terug en draai me weer om, het gevoel gaat weer weg en komt weer terug en ik besluit maar te gaan plassen. Weer in bed komt het gevoel weer terug en dan besef ik me dat er wat aan het rommelen is. Daarna komen de krampen wat sneller en ik begin te timen, het duurt inmiddels een goede 50 sec. maar er zit nog weinig regelmaat in. Ik besluit rond 06:00 te gaan douchen en maak me in mijn hoofd druk om de 2 kleuters die straks wakker worden en naar school moeten en de weeën zakken acuut af en ik dommel weer weg in bed. Om half 11 heb ik een afspraak staan bij de gynaecoloog ivm een inleiding bij 41 weken, ik blijk 3cm ontsluiting te hebben en onderweg naar huis begint het opnieuw weer onregelmatig te rommelen. Om 14:00 komen de kleuters thuis uit school en weer valt alles direct stil en ik begin er zat van te worden. De kleuters zijn die middag ENORM vervelend en liggen om 18:15 in bed. Rond 18:45 begint het weer te rommelen en komt er meer regelmaat in maar het is nog steeds goed te doen. Ik besluit om 19:30 de vk te bellen (we hadden al contact gehad omdat ze wilde weten hoe het was bij de gynaecoloog en bood toen aan om voor de nacht nog even te kijken als ik dat wilde gezien het gerommel de hele dag). Rond 20:00 is ze er, de weeën vallen weer stil (mijn lichaam wil geen pottenkijkers geloof ik) maar ik blijk wel 5cm ontsluiting te hebben en we vertrekken rond 20:30 naar het ziekenhuis. Bij het nog even plassen krijg ik acuut weer een wee en verlies ik deels de slijmprop.

Sidenote: ik zie al weken enorm tegen de bevalling op door de eerste bevalling. Ik had in mijn hoofd dat ik deze keer ook sowieso weer pijnbestrijding wilde want de vorige keer kon ik ook niet zonder en vond ik de pijn echt een hel.

Thuis heb ik daar met de vk nog een gesprek over omdat ze het jammer vindt om nu een ruggenprik te willen terwijl ik zo makkelijk tot 5cm ben gekomen (ik wist nog steeds niet of het nu wel of niet echt begonnen was door al dat stilvallen). Ik vond het inderdaad allemaal nog heel goed te doen en dat zag ze ook. Ze wist zeker dat het me zonder ook zou lukken, dat ik dat aankon en die ervaring gunde ze me ook. En anders was het alsnog zo geregeld. Haar advies is om in het ziekenhuis mijn vliezen te breken. Hier krijg ik in mijn hoofd een error van want zo had ik het helemaal niet bedacht maar ik zeg haar dat ik in de auto met man ga overleggen. In de auto komen de weeën weer goed op gang en besluit ik nog geen pijnbestrijding te willen maar ook niet de vliezen te laten breken, ik wil kijken wat mijn lichaam zelf gaat doen.

Aankomst verloskamer 21:15:
Voor mijn gevoel is de bevalling dan nu pas echt begonnen. De weeën komen frequenter en worden sterker maar ik vind het nog steeds goed te doen. Tussen de weeën door is er ruimte om nog een beetje te kletsen en de sfeer is erg relaxed, ik zit een roes, kan goed ontspannen en ervaar een bubbel die ik de vorige keer niet heb gehad.

Rond 22:00:
Ik vind het nu voor het eerst niet leuk meer, de vk besluit te toucheren en ik heb 8cm ontsluiting. Haar dienst loopt om 22.00 af en rond 22:15 komt de andere vk binnen en tegen 23:00 wisselen ze af. Tussen 22:00 - 23:47 ga ik van 8cm naar volledige ontsluiting en heb ik enorm veel moeite om de weeën op te vangen en hier ervaar ik ook wel momenten van paniek en roep ik wel 30x dat ik écht niet meer kan. Maarja, ik kan ook niet echt mijn spullen pakken, jas aantrekken en weer naar huis gaan.

23:47:
Ik heb volledige ontsluiting en laat nu pas mijn vliezen breken al wilde de vk dat al eerder maar ik hoopte dat dat gewoon spontaan zou gebeuren. Ik mag persen ook al ervaar ik nog geen persweeën maar nog steeds dezelfde pijnlijke ontsluitingsweeën en hier kan ik ook helemaal niks mee voor mijn gevoel. Na 20 minuten persen wordt om 00:07 na een knip onze mooie dochter geboren! We wisten het geslacht niet dus dat moet ook even landen. De placenta volgt snel en ziet er goed uit. Ik word gehecht, de baby wordt aangelegd, eet wat, ga douchen en rond 03:00 gaan we naar huis. Ik ben (nog steeds) blij dat de vk de situatie goed heeft ingeschat en ik zonder pijnbestrijding ben bevallen, deze ervaring heeft daardoor de ervaring van de eerste bevalling een beetje geheeld. Nadat de kraamverzorgster thuis de boel heeft opgestart en weer weggaat kan ik voor geen meter slapen. Om 07:00 maakt mijn vriend de kleuters wakker voor school, neemt ze mee onze slaapkamer in en de blik op hun gezichten wanneer er “opeens” een zusje in het wiegje ligt is een moment met een gouden randje en zo is de kraamweek ook.

Wij zijn een samengesteld gezin en degene die mij iets beter kennen weten dat bij onze eerste kinderen (die dus niet van ons samen zijn) de wereld bij ons allebei compleet op z’n kop stond vlak voor de geboorte (bij mij) en vlak daarna (bij man). Het is erg fijn dat we nu allebei meemaken hoe het ook kan zijn.

quote:

Op zaterdag 26 februari 2022 10:29 schreef Bottoms_up het volgende:
Ik heb mijn verhaal weer opgeschreven. Het stukje over de bevalling zelf was ook niet zoveel werk

SPOILER

Op 21 februari ben ik 37+6. Ik heb veel last van mijn bekken en sinds vandaag ook veel rugpijn. Ik kan heel weinig. Toch hoop ik dat ze nog even blijft zitten want vriend en peuter hebben corona. In de late middag krijg ik last van mijn darmen en verlies een klein beetje slijm met een streepje bloed. Blijkbaar eindelijk genoeg motivatie voor vriend om de laatste spullen in de babykamer op te ruimen .
Die nacht slaap ik amper. Ik vind geen pijnloze houding meer, vooral door de pijn in mijn rug. Om 3:15 verander ik weer van houding en ik voel iets knappen. Maar er gebeurt niets dus ik denk nog dat het vals alarm is. Dan draai ik me om en voel ik een beetje vocht lopen. Shit, dus toch. Ik maak mijn vriend wakker om handdoeken te halen. Omdat het niet snel stroomt kan ik gelukkig het bed droog houden. Vriend is nog helemaal slaapdronken dus ik begin instructies te geven. Ik wil een bakje om het vocht op te vangen. Er komt alleen even niets meer dus ik strompel met het bakje tussen mijn benen naar het toilet. Het vocht ziet er helder uit. Oef.
Op het toilet beginnen te eerste krampen. Ik ga terug naar bed en begin te timen. Het valt me meteen op dat het sneller gaat dan vorige keer. De weeën worden snel best heftig. Daardoor kan ik ze moeilijker opvangen en vind ik mijn bubbel niet.
Als kers op de taart wordt dan de peuter wakker en komt even naast mij liggen. In het donker hoor ik hem mijn puffen imiteren. Grapjas
Om 4u15 app ik vriend (die is beneden spullen aant pakken) dat ik het niet ga trekken, ik wil pijnstilling. Ik ga de vk bellen en hij belt zijn ouders. Het is druk maar er gaat iemand komen. Rond 5u is ze eindelijk hier. Ik wil naar het ziekenhuis, het gaat zo hard en het is zo heftig. Ze meet 5cm en gaat onmiddellijk bellen. Ik trek mijn schoenen aan en ik rij met haar mee. Vriend volgt met de spullen. Wat liggen er veel drempels in ons dorp…
In het ziekenhuis wandel ik met een paar pauzes naar de verloskamers. We krijgen een isolatiekamer wegens corona. Ik ga nog even plassen en de vk gaat het beschermend pak aandoen. Op het toilet voel ik ineens heftige druk naar onder en ik besef dat ik pijnstilling wel kan vergeten. Het is dan 5u50. Vriend komt net binnen als ik op bed wil gaan liggen. Hij zegt nog iets tegen de vk over pijnstilling maar zij begint te lachen.
Ik mag rustig meeduwen als ik voel dat mijn lichaam wil persen. Het gaat allemaal zo snel dat mijn hoofd het niet meer kan bijbenen. Ik ben mezelf kwijt en kan de pijn niet goed opvangen. Ze voelt even en ja hoor, volledige ontsluiting maar haar hoofdje ligt nog een beetje hoog. Ik ga nog even door met passief meeduwen. Ik heb een vreselijke hekel aan persweeën en iets houdt me tegen om er vol voor te gaan. Waarschijnlijk de pijn van vorige keer.
Uiteindelijk lukt het toch en voel ik haar hoofd zakken. Oef dat voelt vervelend. Vorige keer niets van gevoeld, weer iets nieuws dus.
Er is afgesproken dat ik preventief een knip krijg vanwege de subtotaal ruptuur van vorige keer. Die wordt nu voorbereid. De volgende wee word ik verdoofd, ik voel er niets van. Ik hoor ook dat het weer een sterrenkijker is, maar nu maakt het mij niet uit want het gaat zo hard.
Nog een paar keer persen en het hoofdje staat al. Ik hoor vaag de knip maar registreer het amper. De volgende wee wordt het hoofdje geboren. Wat voelt dit gek! Dan komt weer de volgende wee en wordt er een klein meisje op mijn buik gelegd. Het is 6u26. Mijn vriend kan dan eindelijk een paar foto’s maken. Ze begint te zoeken en met wat hulp van de kraamverzorgster hapt ze mooi aan.
En kwartiertje later voelen ze even aan mijn buik en blijkt de placenta los te zitten en mag ik hem eruit persen. Hij blijkt aan de kleine kant te zijn en al redelijk verkalkt. Ik kan nu alleen maar opgelucht zijn dat ze veilig in mijn armen ligt.
Ik word gehecht terwijl ze lekker op mij ligt. Na het hechten gaat ze huid op huid bij vriend zodat ik wat kan eten en douchen. We moeten doordoen want we worden verwacht te vertrekken 2 uur nadat de placenta geboren is. Dat halen we ongeveer en 9u15 zijn we thuis. Wat een begin van de dag!
Die middag test ik ook positief voor corona. Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit voor de kraamzorguren. Doordat het druk is krijgen veel gezinnen maar 3 uur. En dit introvertje vindt het stiekem wel fijn zo. Alleen voor mijn vriend is het erg zwaar. Peuter is heel emotioneel en hangt de hele dag jengelend aan hem. Ik kan amper helpen in het huishouden, mijn knip valt erg tegen. Ons meisje daarentegen is heerlijk rustig en drinkt super goed. Ik zag soms zo op tegen de drukte van de kraamweek maar ik geniet volop. Als we de dag starten met z’n vieren in bed en peuter zijn zusje allemaal kusjes wil geven, spat mijn hart bijna uit elkaar. We zijn compleet.

quote:

Op zaterdag 26 februari 2022 14:19 schreef LaBelleFleur27 het volgende:
Bij deze dan ook die van mij

SPOILER

2-2-2022 rond 04:30, 40+4.
Ik word wakker en voel wat drukken bij mijn blaas, nu is dat de laatste weken wel vaker dus ik geef er geen aandacht aan en draai me om. Daar zakt het af maar komt het even later terug en draai me weer om, het gevoel gaat weer weg en komt weer terug en ik besluit maar te gaan plassen. Weer in bed komt het gevoel weer terug en dan besef ik me dat er wat aan het rommelen is. Daarna komen de krampen wat sneller en ik begin te timen, het duurt inmiddels een goede 50 sec. maar er zit nog weinig regelmaat in. Ik besluit rond 06:00 te gaan douchen en maak me in mijn hoofd druk om de 2 kleuters die straks wakker worden en naar school moeten en de weeën zakken acuut af en ik dommel weer weg in bed. Om half 11 heb ik een afspraak staan bij de gynaecoloog ivm een inleiding bij 41 weken, ik blijk 3cm ontsluiting te hebben en onderweg naar huis begint het opnieuw weer onregelmatig te rommelen. Om 14:00 komen de kleuters thuis uit school en weer valt alles direct stil en ik begin er zat van te worden. De kleuters zijn die middag ENORM vervelend en liggen om 18:15 in bed. Rond 18:45 begint het weer te rommelen en komt er meer regelmaat in maar het is nog steeds goed te doen. Ik besluit om 19:30 de vk te bellen (we hadden al contact gehad omdat ze wilde weten hoe het was bij de gynaecoloog en bood toen aan om voor de nacht nog even te kijken als ik dat wilde gezien het gerommel de hele dag). Rond 20:00 is ze er, de weeën vallen weer stil (mijn lichaam wil geen pottenkijkers geloof ik) maar ik blijk wel 5cm ontsluiting te hebben en we vertrekken rond 20:30 naar het ziekenhuis. Bij het nog even plassen krijg ik acuut weer een wee en verlies ik deels de slijmprop.

Sidenote: ik zie al weken enorm tegen de bevalling op door de eerste bevalling. Ik had in mijn hoofd dat ik deze keer ook sowieso weer pijnbestrijding wilde want de vorige keer kon ik ook niet zonder en vond ik de pijn echt een hel.

Thuis heb ik daar met de vk nog een gesprek over omdat ze het jammer vindt om nu een ruggenprik te willen terwijl ik zo makkelijk tot 5cm ben gekomen (ik wist nog steeds niet of het nu wel of niet echt begonnen was door al dat stilvallen). Ik vond het inderdaad allemaal nog heel goed te doen en dat zag ze ook. Ze wist zeker dat het me zonder ook zou lukken, dat ik dat aankon en die ervaring gunde ze me ook. En anders was het alsnog zo geregeld. Haar advies is om in het ziekenhuis mijn vliezen te breken. Hier krijg ik in mijn hoofd een error van want zo had ik het helemaal niet bedacht maar ik zeg haar dat ik in de auto met man ga overleggen. In de auto komen de weeën weer goed op gang en besluit ik nog geen pijnbestrijding te willen maar ook niet de vliezen te laten breken, ik wil kijken wat mijn lichaam zelf gaat doen.

Aankomst verloskamer 21:15:
Voor mijn gevoel is de bevalling dan nu pas echt begonnen. De weeën komen frequenter en worden sterker maar ik vind het nog steeds goed te doen. Tussen de weeën door is er ruimte om nog een beetje te kletsen en de sfeer is erg relaxed, ik zit een roes, kan goed ontspannen en ervaar een bubbel die ik de vorige keer niet heb gehad.

Rond 22:00:
Ik vind het nu voor het eerst niet leuk meer, de vk besluit te toucheren en ik heb 8cm ontsluiting. Haar dienst loopt om 22.00 af en rond 22:15 komt de andere vk binnen en tegen 23:00 wisselen ze af. Tussen 22:00 - 23:47 ga ik van 8cm naar volledige ontsluiting en heb ik enorm veel moeite om de weeën op te vangen en hier ervaar ik ook wel momenten van paniek en roep ik wel 30x dat ik écht niet meer kan. Maarja, ik kan ook niet echt mijn spullen pakken, jas aantrekken en weer naar huis gaan.

23:47:
Ik heb volledige ontsluiting en laat nu pas mijn vliezen breken al wilde de vk dat al eerder maar ik hoopte dat dat gewoon spontaan zou gebeuren. Ik mag persen ook al ervaar ik nog geen persweeën maar nog steeds dezelfde pijnlijke ontsluitingsweeën en hier kan ik ook helemaal niks mee voor mijn gevoel. Na 20 minuten persen wordt om 00:07 na een knip onze mooie dochter geboren! We wisten het geslacht niet dus dat moet ook even landen. De placenta volgt snel en ziet er goed uit. Ik word gehecht, de baby wordt aangelegd, eet wat, ga douchen en rond 03:00 gaan we naar huis. Ik ben (nog steeds) blij dat de vk de situatie goed heeft ingeschat en ik zonder pijnbestrijding ben bevallen, deze ervaring heeft daardoor de ervaring van de eerste bevalling een beetje geheeld. Nadat de kraamverzorgster thuis de boel heeft opgestart en weer weggaat kan ik voor geen meter slapen. Om 07:00 maakt mijn vriend de kleuters wakker voor school, neemt ze mee onze slaapkamer in en de blik op hun gezichten wanneer er “opeens” een zusje in het wiegje ligt is een moment met een gouden randje en zo is de kraamweek ook.

Wij zijn een samengesteld gezin en degene die mij iets beter kennen weten dat bij onze eerste kinderen (die dus niet van ons samen zijn) de wereld bij ons allebei compleet op z’n kop stond vlak voor de geboorte (bij mij) en vlak daarna (bij man). Het is erg fijn dat we nu allebei meemaken hoe het ook kan zijn.

SPOILER

Het was kwart voor 10 ’s avonds en ik was alvast op de bank gaan liggen om te gaan slapen. De laatste paar maanden van de zwangerschap waren door de bekkenklachten best pittig en tegen de rugleuning van de bank was de enige manier waarop ik nog comfortabel kon liggen ’s nachts, dus ik was al een tijdje verhuisd van onze slaapkamer naar de woonkamer.

Rond dit tijdstip was de baby altijd lekker druk. Ook vanavond kreeg ik weer flinke schoppen van haar in mijn zij, en een kopstoot van onderen. Maar deze voelde toch anders dan normaal, alsof er iets knapte van binnen. Ik stond op van de bank en het voelde alsof ik in mijn broek plaste. Het schoot door mijn hoofd dat ik een boterhamzakje nodig had, want de verloskundige had gezegd dat ik dat kon gebruiken om te kijken of het vruchtwater was dat ik verloor. Dat lukte voor geen meter, maar op een inlegkruisje was het roze, dus toen was het eigenlijk wel duidelijk dat mijn vliezen waren gebroken. Shit, dacht ik, ik ben er nog niet klaar voor, ik had er niet op gerekend om al voor de 39 weken te gaan bevallen, ik had juist de hele zwangerschap het gevoel dat ik over de uitgerekende datum heen zou gaan. Maar goed, je weet dat het kan gebeuren, dus ik heb mijn man wakker gemaakt om te zeggen dat het begonnen was. Die stond meteen helemaal aan, want ook hij had er nog niet op gerekend dat baby zich al aan zou kondigen.
Ik had nog geen weeën opgemerkt, dus ik weet dat het nog wel even kan duren voor er echt iets gaat gebeuren. In mijn hoofd nog tijd genoeg om wat laatste dingen te doen/regelen. In het foldertje van de verloskundige hebben we nog een keer de belinstructies gecheckt, bij gebroken vliezen zonder weeën in de avond/nacht wachten tot de volgende ochtend met bellen. Ik heb toch maar gebeld omdat ik eigenlijk de volgende ochtend vroeg mijn 38 weken controle zou hebben, en het leek me wel netjes om vast door te geven dat ik daar niet naartoe zou kunnen komen. De vk zei dat ik het beste kon proberen nog zoveel mogelijk te slapen vannacht en dat ik weer kon bellen zodra ik weeën kreeg met minder dan 5 minuten pauze ertussen.

Niet snel nadat ik had opgehangen voelde ik de eerste wee, het was nu dus echt begonnen. Ik heb man toen nog naar de benzinepomp gestuurd zodat er genoeg in de auto zou zitten voor de rit naar het ziekenhuis, omdat ik daar ineens heel zenuwachtig over was. In het begin kwamen de weeën elke 10 minuten ongeveer, ik kon ze nog redelijk wegzuchten, maar het was wel moeilijk om nog antwoord te geven op de vragen die mijn man stelde. Die had ik gevraagd om de weeën te timen, zodat ik me daar niet mee bezig hoefde te houden. Eerst vroeg hij steeds ‘is dit er weer een?’, maar al vrij snel was het wel duidelijk wanneer er weer eentje kwam. Ik had als afleiding nog geprobeerd een aflevering star trek op te zetten, maar ik denk dat ik hem na 20 minuten uit heb gezet, omdat ik echt geen prikkels meer kon hebben tijdens een wee. Zo heb ik denk ik een uurtje gezeten, de weeën opvangend terwijl ik met mijn voorhoofd leunde op de bank. Tussendoor lukte het soms om iets te zeggen tegen mijn man, zoals dat hij het tapijt moest oprollen omdat ik niet wilde dat het vies zou worden. Hij hield nog steeds bij hoeveel tijd er tussen de weeën zat, en dat begon nu wel erg kort te worden, dus hij vroeg of we al moesten bellen naar de verloskundige.

Ik was inmiddels eigenlijk niet meer aanspreekbaar, dus hij heeft toen zelf besloten dat er nu echt gebeld moest worden, het was toen denk ik rond 12 uur. Ik herinner me vooral nog dat als dit de pijn van bevallen was en dit was nog maar het begin, ik nodig naar het ziekenhuis moest voor alle pijnstilling die ze hadden. Vanaf ongeveer dat moment voelde het ook ineens alsof ik nodig moest poepen, maar ik heb er toen niets over gezegd. De verloskundige zei tegen man dat ze wel wilden komen kijken, maar dat we niet teleurgesteld moesten zijn als de weeën zouden wegzakken of er nog niet veel ontsluiting was. Man drong erop aan dat het toch fijn zou zijn als ze snel konden komen kijken omdat hij het gevoel had dat het hard ging, en ze zeiden dat ze er zo snel mogelijk zouden zijn. Ondertussen had ik nu eigenlijk wel het gevoel dat ik moest persen, maar ik heb geprobeerd dat nog een beetje tegen te houden. Ik besefte ergens wel dat dit persdrang was, maar dacht ook dat ik nog maar zo kort bezig was, dat ik dat vast verkeerd voelde, of dat ik gewoon had onderschat hoe de ontsluitingswegen zouden zijn. Rond half 1 kwam de verloskundige samen met een verloskundige in opleiding binnen, ze zeiden dat het direct wel duidelijk was dat mijn vliezen gebroken waren (overal op de grond lag vocht en bloed) en ik al regelmatige weeën had (in de tijd dat ze zich aan het voorstellen waren en uitleg gaven wat ze zouden komen doen had ik er al twee).

Ze wilden eerst mijn controles doen en die van de baby. Daarna zouden ze gaan kijken hoeveel ontsluiting er nu was. Na het meten van mijn bloeddruk had ik weer een sterke wee. De verloskundige vroeg daarna of het me zou lukken even te gaan liggen, omdat ze nu wel de hartslag van de baby moesten controleren. Het lukte me echt niet om nog ver van mijn plek te komen naar het bed in de slaapkamer omdat het voelde alsof er zoveel druk was van onderen, dus de bank werd bekleed met pads uit het kraampakket zodat ze daar konden kijken. Het is me nog net gelukt om mezelf op de bank te hijsen, met ondersteuning. Ik kreeg weer een wee. Het lukte haar niet om de hartslag van de baby te vinden. Het deel van mij dat er nog bij was werd daar zenuwachtig van, maar ik was in een soort trance geraakt waardoor het meeste toch langs me heen ging. Nog een wee. Toen werd duidelijk waarom ze de hartslag niet konden meten, het hoofdje van mijn dochter inclusief volle bos haar was al te zien dus ze was op de verkeerde plek aan het meten. Ik moest deze wee wegzuchten van ze, maar had niet het idee dat ik er zelf nog veel aan kon veranderen wat mijn lichaam deed. In de volgende wee is ons dochtertje geboren, om 0.50 uur, drie uur nadat mijn vliezen gebroken zijn. Meteen huilt ze, en ik weet dat het goed is. Ik besef nog niet helemaal wat er net gebeurd is, ik dacht dat mijn bevalling net begonnen was en nu is er ineens een baby. Toch voelt ze meteen helemaal eigen als ze op mijn buik ligt. Niet veel later wordt ook de placenta geboren.

De verloskundige zegt dat ik wel een tweedegraadsruptuur heb die gehecht moet worden, dus uiteindelijk toch nog naar het bed verplaatst zodat ze me daar konden repareren. Ondertussen kwam ook de kraamzorg binnen, die ze direct na de geboorte hadden gebeld. Daarna heb ik met onze dochter op de bank gezeten en is ze voor het eerst aangelegd. Heel onwerkelijk voelde het, om daar zo met haar te zitten. Mijn benen konden niet stoppen met heen en weer shaken. Ik stond ook nog helemaal stijf van de adrenaline, dus het is me gelukt om mezelf te douchen en ik verkondigde tegen de vk dat ik me zoveel lichter voelde zonder die buik en die druk op mijn bekken die me de afgelopen weken me zo beroerd had laten voelen, dat het nu ineens alsof ik weer kon lopen. Ook heb ik ze wel tien keer bedankt dat ze net op tijd waren gekomen.

De pijn kwam later nog wel in de vorm van een paar dagen naweeën, maar het herstel is gelukkig vrij soepel gegaan. De hele kraamweek ben ik nog een beetje in shock geweest van hoe het gelopen is omdat het zo anders was dan wat ik me van een bevalling had voorgesteld, ik heb ook een paar nachten niet kunnen slapen en was er mentaal wel een beetje van in de war, die eerste dagen zijn nu in mijn hoofd een soort waas. Ik ben ontzettend blij dat we onze dochter zo konden ontmoeten en dat alles zonder complicaties verlopen is. Maar waar ik in deze zwangerschap nog rustig een uurtje in de trein ging zitten, weet ik niet of ik een volgende zwangerschap tijdens de laatste maand uberhaupt nog de deur uit zou durven gaan.

SPOILER

Het is vandaag de uitgerekende datum, 23 september. Ik ga er vanuit tot ongeveer 41 weken door te lopen dus maak me nog nergens druk om. Wel viel het me op dat ik gisteren en eergisteren voor het eerst nesteldrang heb, heb opeens van alles gepoetst in huis. In de middag fiets ik naar het centrum om met mijn zus naar de bioscoop te gaan, daarna fiets ik door naar het winkelcentrum vlak bij mijn huis want ik wilde nog iets meer hydrofiele luiers hebben. Terwijl ik naar de Hema loop merk ik dat dit een beetje ongemakkelijk voelt, dat is voor het eerst dat ik na fietsen mijn bekken een beetje voel.

Die avond kijk ik met mijn man een film. Tijdens de film merk ik op dat ik wel een beetje menstruatie achtige krampen heb. Vorige week had ik die ook nadat we 's ochtends seks hadden gehad, dus ik neem het niet heel serieus. Wel vink ik nog snel even mijn to-do lijst af, zoals wat voorbeeldplaatjes printen van hoe man mij kan helpen met het opvangen van weeën. Ik app met mijn beste vriendin over hoe het gaat en stuur nog een buikfoto. Om 11 uur app ik haar dat oefenweeën die doortrekken naar je rug wel flauw zijn. Sinds de film begon zijn de krampen wel wat heftiger geworden namelijk, maar ook vrij onregelmatig dus ik ga er vanuit dat het oefenweeën zijn.

Rond 12 uur gaan we naar bed. Ik kan de slaap niet vatten, elke keer als ik net wegdommel dan word ik weer wakker van een (in mijn gedachten) oefenwee. Ik lig een tijd wakker en besluit dan toch maar eens de weeëntimer te gaan gebruiken. Er zit nog niet heel veel regelmaat in hoe vaak ik een wee voel en hoe lang deze duurt, waardoor ik blijf denken dat het nog niet echt begonnen is. Ergens rond half 2 besluit ik maar onder de douche te gaan staan, want ik herinner me gelezen te hebben dat oefenweeën dan wegtrekken. Onder de douche is het inderdaad een stuk beter te doen, maar zodra ik onder de douche vandaan kom voelt het weer net zo heftig als daarvoor. Ik probeer toch maar weer te slapen, alleen dat gaat echt niet. Ik begin opnieuw met het timen. Ondanks dat de app na verloop van tijd aangeeft dat het erop lijkt dat ik aan het bevallen ben (gemiddeld 5 minuten of minder tussen de weeën die gemiddeld 1 minuut of langer duren), ben ik nog steeds niet overtuigd. Zodra er weer een keer 7 minuten tussen twee weeën zit overtuig ik mezelf ervan dat het voorwerk is. Wel denk ik bij mezelf dat als dit is hoe heftig voorweeën zijn dat ik dan hoop dat ik die niet al te lang/vaak heb.

Rond kwart voor 5 besluit ik toch maar de verloskundige te bellen om te overleggen of dit voorwerk of de start van de bevalling is. Zij geeft aan dat het toch wel echt klinkt alsof het begonnen is, maar ook dat het nog wel even kan duren. We spreken af in de loop van de ochtend sowieso contact te hebben, en dat ik haar opnieuw bel als ik de weeën echt weg moet puffen en er niet meer doorheen kan praten. Ik merk dat in beweging zijn ook een stukje verlichting geeft dus dat zie ik wel zitten. Ondertussen maak ik mijn man wakker zodat die het bevalbad op kan gaan zetten.

Hierna neemt de tijd tussen de weeën vrij snel af. Om half 6 besluit ik de verloskundige opnieuw te bellen omdat er nu nog maar 2 à 3 minuten tussen zit. Ze komt eraan! Het bad staat nog niet, dus ik vang de weeën op door op mijn knieën te zitten en met mijn bovenlijf op een bevalbal te hangen. Daarnaast vraag ik man om de Tens op te plakken, dit helpt meteen heel goed gelukkig. Op de achtergrond draait een Disney playlist, want ik wilde graag muziek luisteren waar ik blij van word.

Iets voor zessen is de verloskundige er. Ze geeft aan dat ik nog niet in de actieve fase van de bevalling zit en wil overleggen wat ik fijn vind; als ze nu bij ons blijft en stilletjes op de achtergrond blijft, of dat ze nog even gaat en we over 2 a 2,5 uur bellen om haar terug te laten komen. Ik vind het geen fijn idee om erover na te moeten denken wanneer ik weer ga bellen dus vraag haar te blijven. Ze gaat aan tafel zitten en laat ons verder ons ding doen. Man biedt haar drinken aan, maar het bevalbad duurt me te lang dus ondertussen sta ik zelf een moertje aan te draaien.

Om half 7 is het zover, ik kan het bad in! Wat een verlichting levert dit op, heerlijk. Wel constateer ik dat ik zwanger zijn echt een stuk leuker vind dan bevallen. Man zit bij mij in bad en geeft tegendruk op mijn onderrug, wat zijn die rugweeën zwaar zeg. Het wordt nu ook wel snel heftig, al een uur later geef ik aan dat het voelt alsof ik moet poepen. De verloskundige moedigt me aan mijn lichaam te volgen want die weet heel goed wat het doet. Naast de fijne aanmoeding is haar enige handeling tot nu toe geweest om de Tens elektroden iets beter te plakken, en af en toe naar het hartje van de baby te luisteren.

Achteraf lees ik in het baringsverslag dat om 8 uur, na al een minuut of 20 van persweeën, mijn vliezen breken. Zelf heb ik hier niks van gemerkt, wat natuurlijk niet zo gek is als je met persweeën in een bevalbad zit. Ik zit op handen en knieën in het bad, met mijn voorhoofd op de rand van het bad en pers mee met de weeën. Met één hand voel ik wat er gebeurt. Ik voel iets dat helemaal niet voelt als een hoofdje, zo'n gekke vorm en zo slijmerig. Hoe verder ze eruit komt hoe beter ik herken dat het toch echt een hoofdje is. Mensenkinderen wat doet dit pijn zeg. Ik gil het uit en vraag mezelf af of de buren dit zouden horen, maar het interesseert me niks. Met elke wee en het persen hierbij voel ik haar iets verder naar buiten komen, maar tussen de weeén in zakt ze ook weer en stukje terug naar binnen. Dat idee vind ik maar stom, want ik realiseer me maar al te goed dat ik er niet over 1 of 2 weeën al ben. Ik heb al een aantal keer geroepen dat ik niet meer wil, en ook niet wil dat er nog een wee komt. De verloskundige verzekert me dat we heel binnenkort onze dochter gaan ontmoeten.

Man is uit het bad gegaan, de tegendruk leidde me alleen maar af en hij is van plan foto's te maken van de geboorte. Helemaal prima, ik zit toch in mijn bubbel. Dan is het eindelijk zover, ik kan het hoofdje naar buiten persen zonder dat de pijn me tegenhoudt. En dan is ze er, geboren op 24 september om 8:21! Het lukt mij niet helemaal om haar zelf tussen mijn benen aan te pakken dus de verloskundige geeft haar onder water aan me aan. Dan haal ik haar naar voren en naar boven. Ze zet meteen een keel op. Daar zit ik, in bad met mijn dochter op me. Man omhelst me vanaf mijn rug en kijkt mee naar ons hummeltje. Ik heb niet het gevoel dat ik haar (her)ken, maar wat ben ik blij dat ze er is!

Nadat de navelstreng uitgeklopt is knip ik deze (met hulp van de verloskundige) zelf door. We proberen ook de placenta geboren te laten worden, maar dat lukt nog niet dus we wachten nog even. Een half uur nadat ze geboren is verplaats ik met onze dochter naar de bank. De aanwezige kraamzorg zet haar een mutsje op, maar de verloskundige had in mijn bevalplan gezien dat ik geen mutsje wilde dus vraagt of ik dit wel oké vind. Liever niet inderdaad, dus het mutsje gaat weer af. Eenmaal op de bank blijkt de placenta dan al los te liggen, na een paar keer persen is ook die eruit. Dan begint onze golden hour, lekker liggen met de kleine die ook al even aan de borst ligt.

Na het golden hour worden onze dochter en ik gecontroleerd, ik heb een schaafwondje en een klein scheurtje in mijn schaamlippen, deze hoeft niet gehecht te worden. Onze dochter blijkt 4080 gram te wegen, een flinke dame! Mede dankzij mijn ontzettend beperkte bloedverlies voel ik me prima, dus wanneer wij naar ons bed boven verplaatsen en ik eerst even douche was ik zelfs nog mijn haren. Ondertussen heeft de kraamzorg snel ons bed verschoond, man en ik kruipen in bed met onze dochter, heerlijk huid op huid. Tijd om de familie in te gaan lichten.

- Ik kijk ontzettend goed terug op de bevalling, het is precies verlopen zoals gehoopt en zelfs helemaal conform geboorteplan. Zo fijn hoe goed de verloskundige mee ging in al mijn wensen, en dat het vervolgens zo soepel ging allemaal. Of zoals de kraamzorg zei 'nou dat is nog beter dan volgens het boekje hoor!'.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2022 19:56 schreef eponine het volgende:
Wow Bami, wat mooi (en rugweeën zijn om te jánken ja, bij m’n oudste had ik die )

quote:

Op dinsdag 18 oktober 2022 09:38 schreef Lokasenna het volgende:
Wilde het voor mezelf uittypen als herinnering voor later en om op een rijtje te zetten wat er gebeurd is.
Het is best een lang verhaal geworden, dus maar even in een spoiler gedaan.

SPOILER

Het was kwart voor 10 ’s avonds en ik was alvast op de bank gaan liggen om te gaan slapen. De laatste paar maanden van de zwangerschap waren door de bekkenklachten best pittig en tegen de rugleuning van de bank was de enige manier waarop ik nog comfortabel kon liggen ’s nachts, dus ik was al een tijdje verhuisd van onze slaapkamer naar de woonkamer.

Rond dit tijdstip was de baby altijd lekker druk. Ook vanavond kreeg ik weer flinke schoppen van haar in mijn zij, en een kopstoot van onderen. Maar deze voelde toch anders dan normaal, alsof er iets knapte van binnen. Ik stond op van de bank en het voelde alsof ik in mijn broek plaste. Het schoot door mijn hoofd dat ik een boterhamzakje nodig had, want de verloskundige had gezegd dat ik dat kon gebruiken om te kijken of het vruchtwater was dat ik verloor. Dat lukte voor geen meter, maar op een inlegkruisje was het roze, dus toen was het eigenlijk wel duidelijk dat mijn vliezen waren gebroken. Shit, dacht ik, ik ben er nog niet klaar voor, ik had er niet op gerekend om al voor de 39 weken te gaan bevallen, ik had juist de hele zwangerschap het gevoel dat ik over de uitgerekende datum heen zou gaan. Maar goed, je weet dat het kan gebeuren, dus ik heb mijn man wakker gemaakt om te zeggen dat het begonnen was. Die stond meteen helemaal aan, want ook hij had er nog niet op gerekend dat baby zich al aan zou kondigen.
Ik had nog geen weeën opgemerkt, dus ik weet dat het nog wel even kan duren voor er echt iets gaat gebeuren. In mijn hoofd nog tijd genoeg om wat laatste dingen te doen/regelen. In het foldertje van de verloskundige hebben we nog een keer de belinstructies gecheckt, bij gebroken vliezen zonder weeën in de avond/nacht wachten tot de volgende ochtend met bellen. Ik heb toch maar gebeld omdat ik eigenlijk de volgende ochtend vroeg mijn 38 weken controle zou hebben, en het leek me wel netjes om vast door te geven dat ik daar niet naartoe zou kunnen komen. De vk zei dat ik het beste kon proberen nog zoveel mogelijk te slapen vannacht en dat ik weer kon bellen zodra ik weeën kreeg met minder dan 5 minuten pauze ertussen.

Niet snel nadat ik had opgehangen voelde ik de eerste wee, het was nu dus echt begonnen. Ik heb man toen nog naar de benzinepomp gestuurd zodat er genoeg in de auto zou zitten voor de rit naar het ziekenhuis, omdat ik daar ineens heel zenuwachtig over was. In het begin kwamen de weeën elke 10 minuten ongeveer, ik kon ze nog redelijk wegzuchten, maar het was wel moeilijk om nog antwoord te geven op de vragen die mijn man stelde. Die had ik gevraagd om de weeën te timen, zodat ik me daar niet mee bezig hoefde te houden. Eerst vroeg hij steeds ‘is dit er weer een?’, maar al vrij snel was het wel duidelijk wanneer er weer eentje kwam. Ik had als afleiding nog geprobeerd een aflevering star trek op te zetten, maar ik denk dat ik hem na 20 minuten uit heb gezet, omdat ik echt geen prikkels meer kon hebben tijdens een wee. Zo heb ik denk ik een uurtje gezeten, de weeën opvangend terwijl ik met mijn voorhoofd leunde op de bank. Tussendoor lukte het soms om iets te zeggen tegen mijn man, zoals dat hij het tapijt moest oprollen omdat ik niet wilde dat het vies zou worden. Hij hield nog steeds bij hoeveel tijd er tussen de weeën zat, en dat begon nu wel erg kort te worden, dus hij vroeg of we al moesten bellen naar de verloskundige.

Ik was inmiddels eigenlijk niet meer aanspreekbaar, dus hij heeft toen zelf besloten dat er nu echt gebeld moest worden, het was toen denk ik rond 12 uur. Ik herinner me vooral nog dat als dit de pijn van bevallen was en dit was nog maar het begin, ik nodig naar het ziekenhuis moest voor alle pijnstilling die ze hadden. Vanaf ongeveer dat moment voelde het ook ineens alsof ik nodig moest poepen, maar ik heb er toen niets over gezegd. De verloskundige zei tegen man dat ze wel wilden komen kijken, maar dat we niet teleurgesteld moesten zijn als de weeën zouden wegzakken of er nog niet veel ontsluiting was. Man drong erop aan dat het toch fijn zou zijn als ze snel konden komen kijken omdat hij het gevoel had dat het hard ging, en ze zeiden dat ze er zo snel mogelijk zouden zijn. Ondertussen had ik nu eigenlijk wel het gevoel dat ik moest persen, maar ik heb geprobeerd dat nog een beetje tegen te houden. Ik besefte ergens wel dat dit persdrang was, maar dacht ook dat ik nog maar zo kort bezig was, dat ik dat vast verkeerd voelde, of dat ik gewoon had onderschat hoe de ontsluitingswegen zouden zijn. Rond half 1 kwam de verloskundige samen met een verloskundige in opleiding binnen, ze zeiden dat het direct wel duidelijk was dat mijn vliezen gebroken waren (overal op de grond lag vocht en bloed) en ik al regelmatige weeën had (in de tijd dat ze zich aan het voorstellen waren en uitleg gaven wat ze zouden komen doen had ik er al twee).

Ze wilden eerst mijn controles doen en die van de baby. Daarna zouden ze gaan kijken hoeveel ontsluiting er nu was. Na het meten van mijn bloeddruk had ik weer een sterke wee. De verloskundige vroeg daarna of het me zou lukken even te gaan liggen, omdat ze nu wel de hartslag van de baby moesten controleren. Het lukte me echt niet om nog ver van mijn plek te komen naar het bed in de slaapkamer omdat het voelde alsof er zoveel druk was van onderen, dus de bank werd bekleed met pads uit het kraampakket zodat ze daar konden kijken. Het is me nog net gelukt om mezelf op de bank te hijsen, met ondersteuning. Ik kreeg weer een wee. Het lukte haar niet om de hartslag van de baby te vinden. Het deel van mij dat er nog bij was werd daar zenuwachtig van, maar ik was in een soort trance geraakt waardoor het meeste toch langs me heen ging. Nog een wee. Toen werd duidelijk waarom ze de hartslag niet konden meten, het hoofdje van mijn dochter inclusief volle bos haar was al te zien dus ze was op de verkeerde plek aan het meten. Ik moest deze wee wegzuchten van ze, maar had niet het idee dat ik er zelf nog veel aan kon veranderen wat mijn lichaam deed. In de volgende wee is ons dochtertje geboren, om 0.50 uur, drie uur nadat mijn vliezen gebroken zijn. Meteen huilt ze, en ik weet dat het goed is. Ik besef nog niet helemaal wat er net gebeurd is, ik dacht dat mijn bevalling net begonnen was en nu is er ineens een baby. Toch voelt ze meteen helemaal eigen als ze op mijn buik ligt. Niet veel later wordt ook de placenta geboren.

De verloskundige zegt dat ik wel een tweedegraadsruptuur heb die gehecht moet worden, dus uiteindelijk toch nog naar het bed verplaatst zodat ze me daar konden repareren. Ondertussen kwam ook de kraamzorg binnen, die ze direct na de geboorte hadden gebeld. Daarna heb ik met onze dochter op de bank gezeten en is ze voor het eerst aangelegd. Heel onwerkelijk voelde het, om daar zo met haar te zitten. Mijn benen konden niet stoppen met heen en weer shaken. Ik stond ook nog helemaal stijf van de adrenaline, dus het is me gelukt om mezelf te douchen en ik verkondigde tegen de vk dat ik me zoveel lichter voelde zonder die buik en die druk op mijn bekken die me de afgelopen weken me zo beroerd had laten voelen, dat het nu ineens alsof ik weer kon lopen. Ook heb ik ze wel tien keer bedankt dat ze net op tijd waren gekomen.

De pijn kwam later nog wel in de vorm van een paar dagen naweeën, maar het herstel is gelukkig vrij soepel gegaan. De hele kraamweek ben ik nog een beetje in shock geweest van hoe het gelopen is omdat het zo anders was dan wat ik me van een bevalling had voorgesteld, ik heb ook een paar nachten niet kunnen slapen en was er mentaal wel een beetje van in de war, die eerste dagen zijn nu in mijn hoofd een soort waas. Ik ben ontzettend blij dat we onze dochter zo konden ontmoeten en dat alles zonder complicaties verlopen is. Maar waar ik in deze zwangerschap nog rustig een uurtje in de trein ging zitten, weet ik niet of ik een volgende zwangerschap tijdens de laatste maand uberhaupt nog de deur uit zou durven gaan.

tldr; korte thuisbevalling, gezonde moeder en dochter.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2022 19:50 schreef Bami het volgende:
Woah Loka wat is dat mega snel gegaan zeg! Lijkt me echt wel een mindfuck. Gelukkig waren ze er nog precies op tijd en is alles goed met jullie. Kan me voorstellen dat je bij een eventuele volgende wel wat dichter bij huis zou blijven haha.

Ik wilde ook graag mijn bevallingsverhaal uittypen nu ik er nog zoveel mogelijk van weet, dus bij deze haha. Gooi hem ook wel ff in een spoiler.

SPOILER

Het is vandaag de uitgerekende datum, 23 september. Ik ga er vanuit tot ongeveer 41 weken door te lopen dus maak me nog nergens druk om. Wel viel het me op dat ik gisteren en eergisteren voor het eerst nesteldrang heb, heb opeens van alles gepoetst in huis. In de middag fiets ik naar het centrum om met mijn zus naar de bioscoop te gaan, daarna fiets ik door naar het winkelcentrum vlak bij mijn huis want ik wilde nog iets meer hydrofiele luiers hebben. Terwijl ik naar de Hema loop merk ik dat dit een beetje ongemakkelijk voelt, dat is voor het eerst dat ik na fietsen mijn bekken een beetje voel.

Die avond kijk ik met mijn man een film. Tijdens de film merk ik op dat ik wel een beetje menstruatie achtige krampen heb. Vorige week had ik die ook nadat we 's ochtends seks hadden gehad, dus ik neem het niet heel serieus. Wel vink ik nog snel even mijn to-do lijst af, zoals wat voorbeeldplaatjes printen van hoe man mij kan helpen met het opvangen van weeën. Ik app met mijn beste vriendin over hoe het gaat en stuur nog een buikfoto. Om 11 uur app ik haar dat oefenweeën die doortrekken naar je rug wel flauw zijn. Sinds de film begon zijn de krampen wel wat heftiger geworden namelijk, maar ook vrij onregelmatig dus ik ga er vanuit dat het oefenweeën zijn.

Rond 12 uur gaan we naar bed. Ik kan de slaap niet vatten, elke keer als ik net wegdommel dan word ik weer wakker van een (in mijn gedachten) oefenwee. Ik lig een tijd wakker en besluit dan toch maar eens de weeëntimer te gaan gebruiken. Er zit nog niet heel veel regelmaat in hoe vaak ik een wee voel en hoe lang deze duurt, waardoor ik blijf denken dat het nog niet echt begonnen is. Ergens rond half 2 besluit ik maar onder de douche te gaan staan, want ik herinner me gelezen te hebben dat oefenweeën dan wegtrekken. Onder de douche is het inderdaad een stuk beter te doen, maar zodra ik onder de douche vandaan kom voelt het weer net zo heftig als daarvoor. Ik probeer toch maar weer te slapen, alleen dat gaat echt niet. Ik begin opnieuw met het timen. Ondanks dat de app na verloop van tijd aangeeft dat het erop lijkt dat ik aan het bevallen ben (gemiddeld 5 minuten of minder tussen de weeën die gemiddeld 1 minuut of langer duren), ben ik nog steeds niet overtuigd. Zodra er weer een keer 7 minuten tussen twee weeën zit overtuig ik mezelf ervan dat het voorwerk is. Wel denk ik bij mezelf dat als dit is hoe heftig voorweeën zijn dat ik dan hoop dat ik die niet al te lang/vaak heb.

Rond kwart voor 5 besluit ik toch maar de verloskundige te bellen om te overleggen of dit voorwerk of de start van de bevalling is. Zij geeft aan dat het toch wel echt klinkt alsof het begonnen is, maar ook dat het nog wel even kan duren. We spreken af in de loop van de ochtend sowieso contact te hebben, en dat ik haar opnieuw bel als ik de weeën echt weg moet puffen en er niet meer doorheen kan praten. Ik merk dat in beweging zijn ook een stukje verlichting geeft dus dat zie ik wel zitten. Ondertussen maak ik mijn man wakker zodat die het bevalbad op kan gaan zetten.

Hierna neemt de tijd tussen de weeën vrij snel af. Om half 6 besluit ik de verloskundige opnieuw te bellen omdat er nu nog maar 2 à 3 minuten tussen zit. Ze komt eraan! Het bad staat nog niet, dus ik vang de weeën op door op mijn knieën te zitten en met mijn bovenlijf op een bevalbal te hangen. Daarnaast vraag ik man om de Tens op te plakken, dit helpt meteen heel goed gelukkig. Op de achtergrond draait een Disney playlist, want ik wilde graag muziek luisteren waar ik blij van word.

Iets voor zessen is de verloskundige er. Ze geeft aan dat ik nog niet in de actieve fase van de bevalling zit en wil overleggen wat ik fijn vind; als ze nu bij ons blijft en stilletjes op de achtergrond blijft, of dat ze nog even gaat en we over 2 a 2,5 uur bellen om haar terug te laten komen. Ik vind het geen fijn idee om erover na te moeten denken wanneer ik weer ga bellen dus vraag haar te blijven. Ze gaat aan tafel zitten en laat ons verder ons ding doen. Man biedt haar drinken aan, maar het bevalbad duurt me te lang dus ondertussen sta ik zelf een moertje aan te draaien.

Om half 7 is het zover, ik kan het bad in! Wat een verlichting levert dit op, heerlijk. Wel constateer ik dat ik zwanger zijn echt een stuk leuker vind dan bevallen. Man zit bij mij in bad en geeft tegendruk op mijn onderrug, wat zijn die rugweeën zwaar zeg. Het wordt nu ook wel snel heftig, al een uur later geef ik aan dat het voelt alsof ik moet poepen. De verloskundige moedigt me aan mijn lichaam te volgen want die weet heel goed wat het doet. Naast de fijne aanmoeding is haar enige handeling tot nu toe geweest om de Tens elektroden iets beter te plakken, en af en toe naar het hartje van de baby te luisteren.

Achteraf lees ik in het baringsverslag dat om 8 uur, na al een minuut of 20 van persweeën, mijn vliezen breken. Zelf heb ik hier niks van gemerkt, wat natuurlijk niet zo gek is als je met persweeën in een bevalbad zit. Ik zit op handen en knieën in het bad, met mijn voorhoofd op de rand van het bad en pers mee met de weeën. Met één hand voel ik wat er gebeurt. Ik voel iets dat helemaal niet voelt als een hoofdje, zo'n gekke vorm en zo slijmerig. Hoe verder ze eruit komt hoe beter ik herken dat het toch echt een hoofdje is. Mensenkinderen wat doet dit pijn zeg. Ik gil het uit en vraag mezelf af of de buren dit zouden horen, maar het interesseert me niks. Met elke wee en het persen hierbij voel ik haar iets verder naar buiten komen, maar tussen de weeén in zakt ze ook weer en stukej terug naar binnen. Dat idee vind ik maar stom, want ik realiseer me maar al te goed dat ik er niet over 1 of 2 weeën al ben. Ik heb al een aantal keer geroepen dat ik niet meer wil, en ook niet wil dat er nog een wee komt. De verloskundige verzekert me dat we heel binnenkort onze dochter gaan ontmoeten.

Man is uit het bad gegaan, de tegendruk leidde me alleen maar af en hij is van plan foto's te maken van de geboorte. Helemaal prima, ik zit toch in mijn bubbel. Dan is het eindelijk zover, ik kan het hoofdje naar buiten persen zonder dat de pijn me tegenhoudt. En dan is ze er, geboren op 24 september om 8:21! Het lukt mij niet helemaal om haar zelf tussen mijn benen aan te pakken dus de verloskundige geeft haar onder water aan me aan. Dan haal ik haar naar voren en naar boven. Ze zet meteen een keel op. Daar zit ik, in bad met mijn dochter op me. Man omhelst me vanaf mijn rug en kijkt mee naar ons hummeltje. Ik heb niet het gevoel dat ik haar (her)ken, maar wat ben ik blij dat ze er is!

Nadat de navelstreng uitgeklopt is knip ik deze (met hulp van de verloskundige) zelf door. We proberen ook de placenta geboren te laten worden, maar dat lukt nog niet dus we wachten nog even. Een half uur nadat ze geboren is verplaats ik met onze dochter naar de bank. De aanwezige kraamzorg zet haar een mutsje op, maar de verloskundige had in mijn bevalplan gezien dat ik geen mutsje wilde dus vraagt of ik dit wel oké vind. Liever niet inderdaad, dus het mutsje gaat weer af. Eenmaal op de bank blijkt de placenta dan al los te liggen, na een paar keer persen is ook die eruit. Dan begint onze golden hour, lekker liggen met de kleine die ook al even aan de borst ligt.

Na het golden hour worden onze dochter en ik gecontroleerd, ik heb een schaafwondje en een klein scheurtje in mijn schaamlippen, deze hoeft niet gehecht te worden. Onze dochter blijkt 4080 gram te wegen, een flinke dame! Mede dankzij mijn ontzettend beperkte bloedverlies voel ik me prima, dus wanneer wij naar ons bed boven verplaatsen en ik eerst even douche was ik zelfs nog mijn haren. Ondertussen heeft de kraamzorg snel ons bed verschoond, man en ik kruipen in bed met onze dochter, heerlijk huid op huid. Tijd om de familie in te gaan lichten.

- Ik kijk ontzettend goed terug op de bevalling, het is precies verlopen zoals gehoopt en zelfs helemaal conform geboorteplan. Zo fijn hoe goed de verloskundige mee ging in al mijn wensen, en dat het vervolgens zo soepel ging allemaal. Of zoals de kraamzorg zei 'nou dat is nog beter dan volgens het boekje hoor!'.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2022 19:50 schreef Bami het volgende:
Woah Loka wat is dat mega snel gegaan zeg! Lijkt me echt wel een mindfuck. Gelukkig waren ze er nog precies op tijd en is alles goed met jullie. Kan me voorstellen dat je bij een eventuele volgende wel wat dichter bij huis zou blijven haha.

Ik wilde ook graag mijn bevallingsverhaal uittypen nu ik er nog zoveel mogelijk van weet, dus bij deze haha. Gooi hem ook wel ff in een spoiler.

SPOILER

Het is vandaag de uitgerekende datum, 23 september. Ik ga er vanuit tot ongeveer 41 weken door te lopen dus maak me nog nergens druk om. Wel viel het me op dat ik gisteren en eergisteren voor het eerst nesteldrang heb, heb opeens van alles gepoetst in huis. In de middag fiets ik naar het centrum om met mijn zus naar de bioscoop te gaan, daarna fiets ik door naar het winkelcentrum vlak bij mijn huis want ik wilde nog iets meer hydrofiele luiers hebben. Terwijl ik naar de Hema loop merk ik dat dit een beetje ongemakkelijk voelt, dat is voor het eerst dat ik na fietsen mijn bekken een beetje voel.

Die avond kijk ik met mijn man een film. Tijdens de film merk ik op dat ik wel een beetje menstruatie achtige krampen heb. Vorige week had ik die ook nadat we 's ochtends seks hadden gehad, dus ik neem het niet heel serieus. Wel vink ik nog snel even mijn to-do lijst af, zoals wat voorbeeldplaatjes printen van hoe man mij kan helpen met het opvangen van weeën. Ik app met mijn beste vriendin over hoe het gaat en stuur nog een buikfoto. Om 11 uur app ik haar dat oefenweeën die doortrekken naar je rug wel flauw zijn. Sinds de film begon zijn de krampen wel wat heftiger geworden namelijk, maar ook vrij onregelmatig dus ik ga er vanuit dat het oefenweeën zijn.

Rond 12 uur gaan we naar bed. Ik kan de slaap niet vatten, elke keer als ik net wegdommel dan word ik weer wakker van een (in mijn gedachten) oefenwee. Ik lig een tijd wakker en besluit dan toch maar eens de weeëntimer te gaan gebruiken. Er zit nog niet heel veel regelmaat in hoe vaak ik een wee voel en hoe lang deze duurt, waardoor ik blijf denken dat het nog niet echt begonnen is. Ergens rond half 2 besluit ik maar onder de douche te gaan staan, want ik herinner me gelezen te hebben dat oefenweeën dan wegtrekken. Onder de douche is het inderdaad een stuk beter te doen, maar zodra ik onder de douche vandaan kom voelt het weer net zo heftig als daarvoor. Ik probeer toch maar weer te slapen, alleen dat gaat echt niet. Ik begin opnieuw met het timen. Ondanks dat de app na verloop van tijd aangeeft dat het erop lijkt dat ik aan het bevallen ben (gemiddeld 5 minuten of minder tussen de weeën die gemiddeld 1 minuut of langer duren), ben ik nog steeds niet overtuigd. Zodra er weer een keer 7 minuten tussen twee weeën zit overtuig ik mezelf ervan dat het voorwerk is. Wel denk ik bij mezelf dat als dit is hoe heftig voorweeën zijn dat ik dan hoop dat ik die niet al te lang/vaak heb.

Rond kwart voor 5 besluit ik toch maar de verloskundige te bellen om te overleggen of dit voorwerk of de start van de bevalling is. Zij geeft aan dat het toch wel echt klinkt alsof het begonnen is, maar ook dat het nog wel even kan duren. We spreken af in de loop van de ochtend sowieso contact te hebben, en dat ik haar opnieuw bel als ik de weeën echt weg moet puffen en er niet meer doorheen kan praten. Ik merk dat in beweging zijn ook een stukje verlichting geeft dus dat zie ik wel zitten. Ondertussen maak ik mijn man wakker zodat die het bevalbad op kan gaan zetten.

Hierna neemt de tijd tussen de weeën vrij snel af. Om half 6 besluit ik de verloskundige opnieuw te bellen omdat er nu nog maar 2 à 3 minuten tussen zit. Ze komt eraan! Het bad staat nog niet, dus ik vang de weeën op door op mijn knieën te zitten en met mijn bovenlijf op een bevalbal te hangen. Daarnaast vraag ik man om de Tens op te plakken, dit helpt meteen heel goed gelukkig. Op de achtergrond draait een Disney playlist, want ik wilde graag muziek luisteren waar ik blij van word.

Iets voor zessen is de verloskundige er. Ze geeft aan dat ik nog niet in de actieve fase van de bevalling zit en wil overleggen wat ik fijn vind; als ze nu bij ons blijft en stilletjes op de achtergrond blijft, of dat ze nog even gaat en we over 2 a 2,5 uur bellen om haar terug te laten komen. Ik vind het geen fijn idee om erover na te moeten denken wanneer ik weer ga bellen dus vraag haar te blijven. Ze gaat aan tafel zitten en laat ons verder ons ding doen. Man biedt haar drinken aan, maar het bevalbad duurt me te lang dus ondertussen sta ik zelf een moertje aan te draaien.

Om half 7 is het zover, ik kan het bad in! Wat een verlichting levert dit op, heerlijk. Wel constateer ik dat ik zwanger zijn echt een stuk leuker vind dan bevallen. Man zit bij mij in bad en geeft tegendruk op mijn onderrug, wat zijn die rugweeën zwaar zeg. Het wordt nu ook wel snel heftig, al een uur later geef ik aan dat het voelt alsof ik moet poepen. De verloskundige moedigt me aan mijn lichaam te volgen want die weet heel goed wat het doet. Naast de fijne aanmoeding is haar enige handeling tot nu toe geweest om de Tens elektroden iets beter te plakken, en af en toe naar het hartje van de baby te luisteren.

Achteraf lees ik in het baringsverslag dat om 8 uur, na al een minuut of 20 van persweeën, mijn vliezen breken. Zelf heb ik hier niks van gemerkt, wat natuurlijk niet zo gek is als je met persweeën in een bevalbad zit. Ik zit op handen en knieën in het bad, met mijn voorhoofd op de rand van het bad en pers mee met de weeën. Met één hand voel ik wat er gebeurt. Ik voel iets dat helemaal niet voelt als een hoofdje, zo'n gekke vorm en zo slijmerig. Hoe verder ze eruit komt hoe beter ik herken dat het toch echt een hoofdje is. Mensenkinderen wat doet dit pijn zeg. Ik gil het uit en vraag mezelf af of de buren dit zouden horen, maar het interesseert me niks. Met elke wee en het persen hierbij voel ik haar iets verder naar buiten komen, maar tussen de weeén in zakt ze ook weer en stukje terug naar binnen. Dat idee vind ik maar stom, want ik realiseer me maar al te goed dat ik er niet over 1 of 2 weeën al ben. Ik heb al een aantal keer geroepen dat ik niet meer wil, en ook niet wil dat er nog een wee komt. De verloskundige verzekert me dat we heel binnenkort onze dochter gaan ontmoeten.

Man is uit het bad gegaan, de tegendruk leidde me alleen maar af en hij is van plan foto's te maken van de geboorte. Helemaal prima, ik zit toch in mijn bubbel. Dan is het eindelijk zover, ik kan het hoofdje naar buiten persen zonder dat de pijn me tegenhoudt. En dan is ze er, geboren op 24 september om 8:21! Het lukt mij niet helemaal om haar zelf tussen mijn benen aan te pakken dus de verloskundige geeft haar onder water aan me aan. Dan haal ik haar naar voren en naar boven. Ze zet meteen een keel op. Daar zit ik, in bad met mijn dochter op me. Man omhelst me vanaf mijn rug en kijkt mee naar ons hummeltje. Ik heb niet het gevoel dat ik haar (her)ken, maar wat ben ik blij dat ze er is!

Nadat de navelstreng uitgeklopt is knip ik deze (met hulp van de verloskundige) zelf door. We proberen ook de placenta geboren te laten worden, maar dat lukt nog niet dus we wachten nog even. Een half uur nadat ze geboren is verplaats ik met onze dochter naar de bank. De aanwezige kraamzorg zet haar een mutsje op, maar de verloskundige had in mijn bevalplan gezien dat ik geen mutsje wilde dus vraagt of ik dit wel oké vind. Liever niet inderdaad, dus het mutsje gaat weer af. Eenmaal op de bank blijkt de placenta dan al los te liggen, na een paar keer persen is ook die eruit. Dan begint onze golden hour, lekker liggen met de kleine die ook al even aan de borst ligt.

Na het golden hour worden onze dochter en ik gecontroleerd, ik heb een schaafwondje en een klein scheurtje in mijn schaamlippen, deze hoeft niet gehecht te worden. Onze dochter blijkt 4080 gram te wegen, een flinke dame! Mede dankzij mijn ontzettend beperkte bloedverlies voel ik me prima, dus wanneer wij naar ons bed boven verplaatsen en ik eerst even douche was ik zelfs nog mijn haren. Ondertussen heeft de kraamzorg snel ons bed verschoond, man en ik kruipen in bed met onze dochter, heerlijk huid op huid. Tijd om de familie in te gaan lichten.

- Ik kijk ontzettend goed terug op de bevalling, het is precies verlopen zoals gehoopt en zelfs helemaal conform geboorteplan. Zo fijn hoe goed de verloskundige mee ging in al mijn wensen, en dat het vervolgens zo soepel ging allemaal. Of zoals de kraamzorg zei 'nou dat is nog beter dan volgens het boekje hoor!'.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2022 20:31 schreef Seven. het volgende:

[..]
Fantastisch verhaal, best gek dat je nog half in de ontkenning zat terwijl je dochter al half geboren was .

quote:

Op donderdag 27 oktober 2022 13:29 schreef Lokasenna het volgende:

[..]
Wat mooi, precies zoals je wilde! En zo lang jezelf overtuigen dat het maar voorwerk is, haha. Heeft je man die nacht nog een beetje geslapen of had die wel door dat het echt begonnen was?
Rugweeen klinkt wel naar, fijn dat je de tens had daarvoor.

Ja ik vond het mentaal best heftig dat het zo snel ging. Nu voelt het achteraf een beetje alsof ik niet mag meepraten over hoe een 'echte' bevalling is, soort imposters syndrome. En het volgende moment heb ik dan weer een schuldgevoel dat ik durf te klagen over zo'n makkelijke bevalling. Maar goed, het zal vanzelf wel een plekje krijgen.
[..]
Ja achteraf had ik het kunnen weten met die persdrang, maar wist ik veel, had het ook nooit eerder gedaan.

quote:

Op donderdag 27 oktober 2022 13:29 schreef Lokasenna het volgende:

[..]
Wat mooi, precies zoals je wilde! En zo lang jezelf overtuigen dat het maar voorwerk is, haha. Heeft je man die nacht nog een beetje geslapen of had die wel door dat het echt begonnen was?
Rugweeen klinkt wel naar, fijn dat je de tens had daarvoor.

Ja ik vond het mentaal best heftig dat het zo snel ging. Nu voelt het achteraf een beetje alsof ik niet mag meepraten over hoe een 'echte' bevalling is, soort imposters syndrome. En het volgende moment heb ik dan weer een schuldgevoel dat ik durf te klagen over zo'n makkelijke bevalling. Maar goed, het zal vanzelf wel een plekje krijgen.

quote:

Op donderdag 27 oktober 2022 16:24 schreef TheGirlNextDoor het volgende:

[..]
Na het lezen van jullie verhalen kijk ik, gek genoeg, wel uit naar weer bevallen. Omdat ik hoop dat het een volgende keer wel zo mag gaan als bij jullie. Hopelijk vergeet ik dan mijn nare bevalling een beetje.

quote:

Op donderdag 27 oktober 2022 16:58 schreef Bami het volgende:

[..]
Dat hoop ik ook heel erg voor je! Ben je nog steeds erg dankbaar voor de Tens trouwens, die heeft me echt door het wachten op het bad heen geholpen.

Man en ik hebben juist al een paar keer tegen elkaar gezegd dat we het misschien maar bij 1 kind moeten houden, want de kans dat bij een volgende de zwangerschap en bevalling weer zo soepel verlopen en de baby net zo schattig is leek ons vrij klein.

quote:

Op donderdag 27 oktober 2022 16:58 schreef Bami het volgende:

[..]
Dat hoop ik ook heel erg voor je! Ben je nog steeds erg dankbaar voor de Tens trouwens, die heeft me echt door het wachten op het bad heen geholpen.

Man en ik hebben juist al een paar keer tegen elkaar gezegd dat we het misschien maar bij 1 kind moeten houden, want de kans dat bij een volgende de zwangerschap en bevalling weer zo soepel verlopen en de baby net zo schattig is leek ons vrij klein.

quote:

Op maandag 29 augustus 2022 00:51 schreef Rebubbled het volgende:

Ik doe dit nooit meer.

quote:

Op zaterdag 26 november 2022 20:32 schreef Landgeld het volgende:

[..]

Persoonlijk vind ik het in tegenwoordige tijd echt onverantwoord om thuis te bevallen.

Zoveel risico en zoals hier gebeurd enorme belasting om de hulpverlening. Nog los van het risico voor je eigen gezondheid en je gezin. Wat gewoon voorkomen wordt als je in het ziekenhuis preventief bevalt.

quote:

Op zaterdag 26 november 2022 20:32 schreef Landgeld het volgende:

[..]
Wat een pittige bevalling. Knap gedaan.

Persoonlijk vind ik het in tegenwoordige tijd echt onverantwoord om thuis te bevallen.

Zoveel risico en zoals hier gebeurd enorme belasting om de hulpverlening. Nog los van het risico voor je eigen gezondheid en je gezin. Wat gewoon voorkomen wordt als je in het ziekenhuis preventief bevalt.

SPOILER

25 augustus 2023
Ongeveer 00:30

Ik word wakker met het gevoel dat ik moet plassen. Terwijl ik aanstalten maak overeind te komen, voel ik een guts vocht. Plas ik nu in mijn broek? Ik ben blij dat er een matje onder het hoeslaken ligt. Voorzichtig waggel ik naar beneden, ontdoe me van mijn ondergoed en plas vervolgens alsnog. Dan was het misschien dus toch vruchtwater? Na een verschoning van ondergoed en snelle check van het hoeslaken (kleine natte plek, daar slaap ik wel doorheen) ga ik weer liggen. Maar, er blijft toch wat vocht komen af en toe. Ik twijfel of ik Remco wakker moet maken en besluit eerst nog eens naar beneden te gaan om te zien of ik wat vocht kan opvangen.

Het lijkt helder van kleur, wel wat troebel met witte vlokjes. Ik neem het bekertje mee naar boven, en maak rustig Remco wakker. Omdat vorig jaar de vroeggeboorte van Mina begon met vruchtwater verlies merk ik dat ik me heel angstig voel en graag de VK bel voor een check van het vocht en hartslag van de baby.

Ze is er met een minuut of 10 na het bellen en bevestigd dat dit inderdaad vruchtwater is. De hartslag van de baby is goed, we spreken af dat zonder verandering in weeën ze in de ochtend voor de visites even langskomt voor een check, en anders uiteraard bellen als er wel iets veranderd.

Remco maakt nog wat laatste foto’s van mij en ons samen, mijn mooie bescheiden 39+2 buik ❤. Ook zetten we maar vast het bevalbad klaar, eten meloen, rommelen lekker samen wat in de woonkamer om de adrenaline een plekje te geven en het besef te laten dalen dat ze onderweg is.

Rond 3 uur liggen we terug in bed in de hoop nog wat te slapen, maar eigenlijk direct begint het bij mij te rommelen - zijn dit dan wel weeën? Ik lig niet lekker en besluit er uit te gaan, ook mijn darmen spelen op en zo kan ik toch niet slapen. Ik zeg dat Remco moet blijven liggen, als het echt serieus wordt kan ik hem bellen en is ie zo beneden.

Op de wc blijk ik wat helderrood bloedverlies te hebben. Het is dus echt begonnen! Nu, 3:38, loop ik lekker te ijsberen door de kamer zodat de pijn te managen is. Stil zitten is echt geen optie. Ik heb het album Solipsism van Joep Beving aangezet wat me helpt met rustiger ademen.

Wauw - bovenstaande heb ik dus om 3:38 getypt, geloof het of niet maar 4:43 is ze geboren! De krampen werden al snel zware weeen die uitstraalden naar mijn onderrug. Mijn darmen waren al geleegd maar ik blijf drang voelen en die wordt steeds krachtiger. Ik bel Remco dan ook weer wakker om 3:59 (tussendoor ook nog een keer overgegeven) en als hij beneden komt is het even zoeken naar wat fijn werkt. Het masseren en wrijven over mijn rug en tegendruk geven blijkt fijn, maar ik blijf wel persdrang houden. 4:04 bellen we dan ook de verloskundige en meteen erachteraan de geboortefotograaf. Zodra Annelies (de VK) binnenkomt is al snel duidelijk dat ik echt echt echt serieuze persdrang heb (ik heb zelfs al een paar keer geperst en gevoeld of dat ik niet per ongeluk een hoofdje voel). Ik zit op handen en knieën op het matras op de grond en kan tijdens het persen alleen maar flinke kreten uitslaan, ondertussen maakt Remco ook nog wat foto’s. Dan om 4:43 is ze er! Remco pakt haar aan en geeft haar aan mij, vrijwel meteen slaakt ze flinke kreet en krijst aan 1 stuk door. Ja, die longen werken goed 😂. Onze dochter Sascha Louise Christina is in sneltreinvaart geboren, maar mooier had het niet kunnen zijn.

Ik ga liggen op het matrasje met onze meid aan de borst die ze gelijk goed pakt. De fotograaf komt binnen en ziet meteen dat ze te laat is en begint snel alsnog te werken, ook de kraamhulp komt binnen en iedereen doet lekker zijn ding terwijl wij genieten van onze dochter.

Mijn bloedverlies is niet enorm maar wel wat meer, en de placenta lijkt nog niet echt los te komen. Ik word me hier na een tijdje bewust van (VK geeft wat zachte buik massage en vraagt me af en toe eens te proberen of ik de placenta kan baren) en geef aan dat als ze zich prettiger voelt bij toedienen van medicatie, ik dat okay vind. Ik wil namelijk echt absoluut niet naar het ziekenhuis na deze fantastische ervaring.

Na toediening medicatie komt de placenta soepel en in 1 deel tevoorschijn en daarmee ben ik volledig bevallen! De rest van de ochtend staat in het teken van controles, hechtingen plaatsen (vooral labia en 1 inwendige, gelukkig geen ruptuur van het perineum), kroelen met onze baby en beseffen dat we nu echt eindelijk dat kleine meisje om voor te zorgen in onze armen hebben.

quote:

Op zaterdag 26 augustus 2023 16:43 schreef Debsterr het volgende:
Zo. Flinke lap tekst .

SPOILER

25 augustus 2023
Ongeveer 00:30

Ik word wakker met het gevoel dat ik moet plassen. Terwijl ik aanstalten maak overeind te komen, voel ik een guts vocht. Plas ik nu in mijn broek? Ik ben blij dat er een matje onder het hoeslaken ligt. Voorzichtig waggel ik naar beneden, ontdoe me van mijn ondergoed en plas vervolgens alsnog. Dan was het misschien dus toch vruchtwater? Na een verschoning van ondergoed en snelle check van het hoeslaken (kleine natte plek, daar slaap ik wel doorheen) ga ik weer liggen. Maar, er blijft toch wat vocht komen af en toe. Ik twijfel of ik Remco wakker moet maken en besluit eerst nog eens naar beneden te gaan om te zien of ik wat vocht kan opvangen.

Het lijkt helder van kleur, wel wat troebel met witte vlokjes. Ik neem het bekertje mee naar boven, en maak rustig Remco wakker. Omdat vorig jaar de vroeggeboorte van Mina begon met vruchtwater verlies merk ik dat ik me heel angstig voel en graag de VK bel voor een check van het vocht en hartslag van de baby.

Ze is er met een minuut of 10 na het bellen en bevestigd dat dit inderdaad vruchtwater is. De hartslag van de baby is goed, we spreken af dat zonder verandering in weeën ze in de ochtend voor de visites even langskomt voor een check, en anders uiteraard bellen als er wel iets veranderd.

Remco maakt nog wat laatste foto’s van mij en ons samen, mijn mooie bescheiden 39+2 buik ❤. Ook zetten we maar vast het bevalbad klaar, eten meloen, rommelen lekker samen wat in de woonkamer om de adrenaline een plekje te geven en het besef te laten dalen dat ze onderweg is.

Rond 3 uur liggen we terug in bed in de hoop nog wat te slapen, maar eigenlijk direct begint het bij mij te rommelen - zijn dit dan wel weeën? Ik lig niet lekker en besluit er uit te gaan, ook mijn darmen spelen op en zo kan ik toch niet slapen. Ik zeg dat Remco moet blijven liggen, als het echt serieus wordt kan ik hem bellen en is ie zo beneden.

Op de wc blijk ik wat helderrood bloedverlies te hebben. Het is dus echt begonnen! Nu, 3:38, loop ik lekker te ijsberen door de kamer zodat de pijn te managen is. Stil zitten is echt geen optie. Ik heb het album Solipsism van Joep Beving aangezet wat me helpt met rustiger ademen.

Wauw - bovenstaande heb ik dus om 3:38 getypt, geloof het of niet maar 4:43 is ze geboren! De krampen werden al snel zware weeen die uitstraalden naar mijn onderrug. Mijn darmen waren al geleegd maar ik blijf drang voelen en die wordt steeds krachtiger. Ik bel Remco dan ook weer wakker om 3:59 (tussendoor ook nog een keer overgegeven) en als hij beneden komt is het even zoeken naar wat fijn werkt. Het masseren en wrijven over mijn rug en tegendruk geven blijkt fijn, maar ik blijf wel persdrang houden. 4:04 bellen we dan ook de verloskundige en meteen erachteraan de geboortefotograaf. Zodra Annelies (de VK) binnenkomt is al snel duidelijk dat ik echt echt echt serieuze persdrang heb (ik heb zelfs al een paar keer geperst en gevoeld of dat ik niet per ongeluk een hoofdje voel). Ik zit op handen en knieën op het matras op de grond en kan tijdens het persen alleen maar flinke kreten uitslaan, ondertussen maakt Remco ook nog wat foto’s. Dan om 4:43 is ze er! Remco pakt haar aan en geeft haar aan mij, vrijwel meteen slaakt ze flinke kreet en krijst aan 1 stuk door. Ja, die longen werken goed 😂. Onze dochter Sascha Louise Christina is in sneltreinvaart geboren, maar mooier had het niet kunnen zijn.

Ik ga liggen op het matrasje met onze meid aan de borst die ze gelijk goed pakt. De fotograaf komt binnen en ziet meteen dat ze te laat is en begint snel alsnog te werken, ook de kraamhulp komt binnen en iedereen doet lekker zijn ding terwijl wij genieten van onze dochter.

Mijn bloedverlies is niet enorm maar wel wat meer, en de placenta lijkt nog niet echt los te komen. Ik word me hier na een tijdje bewust van (VK geeft wat zachte buik massage en vraagt me af en toe eens te proberen of ik de placenta kan baren) en geef aan dat als ze zich prettiger voelt bij toedienen van medicatie, ik dat okay vind. Ik wil namelijk echt absoluut niet naar het ziekenhuis na deze fantastische ervaring.

Na toediening medicatie komt de placenta soepel en in 1 deel tevoorschijn en daarmee ben ik volledig bevallen! De rest van de ochtend staat in het teken van controles, hechtingen plaatsen (vooral labia en 1 inwendige, gelukkig geen ruptuur van het perineum), kroelen met onze baby en beseffen dat we nu echt eindelijk dat kleine meisje om voor te zorgen in onze armen hebben.