Bevallingsverhalen deel 24

quote:

Op woensdag 12 januari 2022 14:20 schreef eponine het volgende:
In spoiler ons verhaal

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dat klinkt als een fijne ervaring zo veel meer rust t.o.v. de vorige keer. En wat mooi dat je zo'n duidelijke rol voor je partner voor ogen had.

Wat een mooie ervaring Eponine! Zo rustig en kalm kan het ook gaan Heeft deze ervaring je geholpen om ook nog meer te verwerken wat er vorige keer allemaal is gebeurd?
Wat lief, die grote broer voor z’n heeele kleine zusje

quote:

Op woensdag 12 januari 2022 15:26 schreef elamanilo het volgende:
Wat een mooie ervaring Eponine! Zo rustig en kalm kan het ook gaan Heeft deze ervaring je geholpen om ook nog meer te verwerken wat er vorige keer allemaal is gebeurd?
Wat lief, die grote broer voor z’n heeele kleine zusje

Het was inderdaad fijn om het deze keer op een rustiger manier mee te mogen maken. En ik denk dat het ook wel geholpen heeft inderdaad, hoewel ik er nooit echt veel last van gehad heb verder hoe het toen gelopen is. Behalve dus de angst voor een ‘spontane natuurlijke’ bevalling en dat het weer zou eindigen zoals de eerste keer. We zijn in ieder geval heel tevreden met de keuzes die we gemaakt hebben en ik voel me zowel lichamelijk als mentaal een stuk beter dan vorige keer.

Ben zo benieuwd naar jouw verhaal! Maar neem je tijd, hoop dat het allemaal goed gaat daar

Mooi eponine! Fijne bevalling zo .

Ik heb mijn verhaal weer opgeschreven. Het stukje over de bevalling zelf was ook niet zoveel werk

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Mooi, bottoms! Wel heftig dat het zo hard ging. Het lijkt me ook nogal wat om twee uur na de nageboorte alweer weg te moeten wezen. 🥲
Anyway, super goed gedaan! Geniet van je gezin!

Wat een snelheid! Ik kan me voorstellen dat je t niet bij kon benen. Fijn dat ze er gezond en wel is!

Ik ga mijn bevallingsverhaal ook eens opschrijven voor het wegzakt, misschien deel ik hem hier ook nog wel.

Bij deze dan ook die van mij

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 26 februari 2022 10:29 schreef Bottoms_up het volgende:
Ik heb mijn verhaal weer opgeschreven. Het stukje over de bevalling zelf was ook niet zoveel werk

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wauw. Ging echt hard. Kan me direct voorstellen dat je een rustig aanloopje nodig hebt om in je bubbel te komen . Gefeliciteerd

quote:

Op zaterdag 26 februari 2022 14:19 schreef LaBelleFleur27 het volgende:
Bij deze dan ook die van mij

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Fijn LaBelleFleur, vooral kunnen genieten met z'n allen .

Mooie verhalen Bottoms en LBF!

Idd wat een snelheid Bottoms.

En LBF, heel fijn dat jouw tweede bevalling iets van de negatieve gevoelens over de eerste bevalling heeft weggenomen!

Nu Elvie bijna een jaar wordt, sta ik toch af en toe stil bij onze bevalling en hoe ik dat thank god nooit meer hoef te doen. En ik bedacht me dat ik het nooit heb opgeschreven, dus hier gaan we.

7-9-2021
Ik zit op 41.3 en ik ben er flink klaar mee. Zo'n enorme toeter met een 2,5 jarige er ook nog bij. Ik zit om 22u nog wat administratie te doen, wanneer ik het voel. Dat bekende gevoel van de vorige keer. Die eerste twijfelachtige kramp. Onmiskenbaar de eerste wee. 22u, zo laat begon het met Lily ook. Met haar was ik 33 uur bezig. Volledig uitgeput, een knip, een vacuümpomp en een PTSD ervaring later was ze er. De hele martelgang schiet door mijn hoofd en ik beloof mezelf: 'Je hoeft die martelgang niet nog eens door. Of alles gaat voorspoedig en we doen het thuis, zonder interventies, iedereen blijft van je af. Of we gaan voor een ruggenprik in een ander ziekenhuis en alle poespas die mogelijk is om haar er snel uit te krijgen. Maar geen 33 uur ellende. Geen uitputting. Geen trauma. Je bent veilig. Iedereen luistert dit keer naar je. Iedereen is op de hoogte.'

Ik ga naar mijn partner en zeg hem dat het begonnen is. Met grote ogen en vol adrenaline kijkt hij me aan. 'Relax, het zal wel weer een tijdje duren voordat alles goed op gang is. Ik ga proberen te slapen. Probeer hetzelfde.' Ik bel de VK als heads up, sms het kraambureau en laat mijn beste vriendin weten dat het begonnen is en ik haar laat weten wanneer ze echt hierheen moet komen om op de oudste te passen. En zo kruip ik met een kruik en twee paracetamol in bed. Kijken of ik de kop eraf kan slapen. En dat lukt enigszins. Soms word ik wakker van een intense wee, maar door het meeste slaap ik heen.

8-9-2021
Rond 6u is slapen echt niet meer mogelijk. Maar de weëentimer zegt dat ik nog in de latente fase ben. 'Cool bro', denk ik pissig. Zo voelt het niet. Ik moet de VK bellen als ze minstens 1 minuut duren en elke 5 minuten komen. Ze blijven hangen tussen de 8 en 6 minuten. Ik ga New Girl kijken en rond 10u komt mijn vriendin. We kletsen wat en soms keer ik in mezelf om een wee op te vangen, om vervolgens weer verder te praten. Dit gaat tot ca. 15u. Dan begin ik me toch echt wel moe te voelen. Het duurt wel weer lang.. De angst voor 33 uur kruipt soms over me heen. Toch niet weer hè? Een tweede komt toch sneller? Kan ik dit dan gewoon niet ofzo?

Ik vertrek naar de douche en zet muziek op. Ik wil alleen zijn. Het water helpt me de pijn te managen. Elke wee roep ik 'Ja!' En mijn partner roept 'Timer gestart!' terug. Ik roep 'Stop!' en hij stopt de timer. 7 minuten, 9 minuten, 6 minuten, 5 minuten. 'Vijf! Yes! Kom op!' 7 minuten.. 6 minuten.. 9 minuten... Latente fase zegt de app. Niet de VK bellen dus. We moeten nog door.

Rond 17u ben ik er klaar mee. Dit wordt weer een gebed zonder eind. Ik wil haar eruit. Ik wil niet meer. Dit is fucking bullshit. Mijn lichaam is echt kut. WTF. We besluiten de VK te bellen. Ik gooi de handdoek in de ring. Ik wil de ruggenprik en de hele reutemeteut. Ik doe het niet meer.

De plaatsvervanger neemt op. Over een uur neemt mijn eigen VK de dienst over. Kan ik het nog een uur volhouden? Dan kan ik bij haar bevallen, met haar overleggen, veilig, met haar. Ja, dat wil ik liever en ik hypnobirth mezelf nog zo'n 10 weeën verder. 18u gaat mijn telefoon. 'Ik wil niet meer. Ik kan niet meer.' - 'Ik heb het gehoord.' zegt ze aan de andere kant van de lijn. Ze legt me uit dat de kans groot is dat ik nog in de latente fase zit. Nog voor de 5cm. Het ziekenhuis zal me waarschijnlijk door de enorme drukte terug naar huis sturen tot ik 5cm heb. Ze probeert me zo vriendelijk mogelijk te vertellen dat ik dit toch echt nog even moet volhouden. 'Ik kom naar je toe. Gaan we kijken hoever je bent en ik ga hoe dan ook niet meer bij je weg.' Dat was onze afspraak. Ik zou er niet alleen voor staan. Ze zal me beschermen, voor me opkomen, zorgen dat niemand me iets kan aandoen. Ik ben veilig.

Mijn vliezen breken. 'Een bakje! Een bakje!' roep ik. We moeten het immers opvangen. Maar alles verdwijnt in het logeerbed, waar ik na de douche een fijne hangplek op een stapel dekens en kussens heb gevonden om de weeën op te vangen. Alles is nat. De dekens, kussens en het matras. Alles, behalve het bed met de matrasbeschermer in de andere kamer. Hier had ik even niet over nagedacht nee. De deurbel gaat en de VK komt binnen. Haar liefdevolle gezicht verschijnt om de deurpost. 'Het vruchtwater ligt hier, als je de kleur wilt weten..' Ik maak wat wijzende gebaren. 'Het is oké joh, hoe gaat het?'

We bespreken nogmaals de mogelijke 5cm en de afwijzing van het ziekenhuis. Ze wil teleurstelling managen en ik begrijp het. De app zegt nog steeds latente fase. 'Kom op het andere bed liggen, dan ga ik even kijken.' Ik strompel naar het andere, droge, bed. De weeën lijken heftiger en sneller te worden. De timer zegt eindelijk actieve fase. Misschien kan ik dan toch nog naar het ziekenhuis! Ze toucheert me en kijkt me verschrikt aan. 'Je zit op 9cm.. Ik weet niet hoe je hier bent gekomen, maar je bent er. We gaan helemaal niet meer naar het ziekenhuis.' 'Thank god!', roep ik! Ik ben er bijna! Het is bijna voorbij! Ik geef aan weer op mijn dekenstapel te willen kruipen, daar was ik het meest comfortabel. Geen probleem, de VK gaat haar spullen uit de auto halen. 'Blijf hier!' zeg ik. De eerste perswee doet zich namelijk aan. Alles in me doet mee. De VK geeft instructies aan mijn vriend om in haar auto haar koffer met spullen te pakken en de baarkruk. Ook moet hij de kraamzorg NU bellen en er is een kruik nodig. 'Hot water bottle.' Mijn partner spreekt Engels. Ik hoor over en weer de verwarring. Mijn partner probeert namelijk uit te vogelen of een colafles met heet water vullen goed is, hij kan er wel een leeggooien. Of heeft ze meer een thermosbeker nodig? 'Een kruik! Die elektrische. Bovenste la commode.', blaf ik hem toe. Het kwartje valt.

En dan begint het persen. Eerst op mijn handen en knieën, lukt niet. Ik ben zo moe. Ik probeer het hangend op mijn stapel dekens, lukt niet. Zie je, ik kan dit niet. Ik probeer het op de baarkruk en hang slap en uitgeput in de armen van mijn partner tussen de persweeën door, lukt niet. 'Minder herrie maken en meer kracht in de weeën stoppen!' zegt mijn VK streng. Dat heb ik echt even nodig, want de neerwaartse spiraal dat ik een slappe zak ben die dit gewoon niet kan neemt me langzaam over. Ik wil het nog een keer hangend op mijn dekens proberen. Ik ben zo moe. We zijn ondertussen 45 minuten bezig met persen, bijna 22 uur in totaal.

'We gaan het liggend op je rug proberen.' zegt de VK. 'Ik weet dat je het niet wil, maar ik kan zo niet meten hoe het met je dochter gaat en dat wordt nu wel belangrijk.' Oké, ik ga mee. Strompelend, met een kind half in mijn geboorte kanaal, klim ik op het verhoogde bed op klossen. Ik vervloek ze. De VK geeft aan dat ze tegen mijn perineum zal drukken, zodat ik beter voel waar ik heen moet persen. De perswee komt, geen geluid maken, PERSEN. En ik voel haar een stuk geboren worden. 'Dat is hem! Zo doe je het goed! Nog een keer!' Ik kan dit! Ik kan het wel! Fuck wat doet dat hoofd in mijn vagina pijn.. Jezus Christus. Daar komt de volgende wee. Ik pers, ze glijdt en glibbert zo in de armen van de VK. Ik ben leeg. Het is gedaan. De euforie komt over me heen.

'Ik ben niet meer zwanger!! Het is klaar!! Ik ben bevallen! Ik ben THUIS bevallen! Ik ben klaar! Het is voorbij! Ik heb het helemaal alleen gedaan! Je bent eruit kleintje! We hebben het gedaan!' roep ik luid. Ik krijg mijn kleine babietje. God wat is ze klein zeg. De placenta komt kort erna ook. Ik heb een klein eerstegraad scheurtje welke ik niet laat hechten. Daar heb ik van de vorige keer genoeg herinneringen aan voor de rest van mijn leven. Nee bedankt.

De deurbel gaat. De kraamzorg is er. Terwijl ik mijn kleine Elvie knuffel en aan mijn borst leg, hoor ik de VK de kraamzorg up to speed brengen. Mijn partner is mijn vriendin, die beneden op de oudste past, vertellen dat Elvie er is.

Ik voel een golf bloed uit me stromen. Iets in me haalt me uit de euforie en focust me erop. Ik voel nog een golf. 'Euhmm.. ik denk dat het niet goed gaat..' zeg ik. De VK en kraamzorg komen meteen naar me toe. Het bed zit onder het bloed. Gelukkig is er hier wel een matrasbeschermer. Nog een golf. 'Ik ga je oxytocine geven. Ik was er al bang voor, je baarmoeder is te moe om goed te krimpen. Hij blijft volstromen met bloed en elke nawee komt dat er in een golf uit.' Ik krijg een shot in mijn bovenbeen. De VK drukt ferm op mijn baarmoeder om de aderen handmatig dicht te houden. De kraamzorg verwisselt en weegt de opvangmatjes. 500 ml, 1 liter. 'Ik ga je nog een spuit geven en de ambulance bellen.' zegt de VK. In haar ogen zie ik de spanning. Maar ook de jarenlange kennis. Ik vertrouw haar. 1,5 liter zegt de kraamzorg. Nog een golf. En nog een. 2 liter, zegt de kraamzorg bezorgd. De VK probeert ondertussen half aan mijn partner uit te leggen wat er gebeurd, maar de boodschap komt niet echt aan. Wanneer de deurbel gaat en er 6 brandweermannen met breekijzers, mokers, een brancard en 2 ambulance broeders binnen komen rennen, valt het kwartje.

Ik word op de brancard getilt en vastgebonden. 'We gaan je zo uit het raam takelen.' legt iemand uit. Ik mag niet van de trap af, want verticaal stroomt het bloed nog harder. Terwijl ze me naar het raam schuiven vraag ik hoe vaak ze al iemand hebben laten vallen. Nog nooit, is het antwoord. Oké, mijn paniek heeft niets aan het antwoord. Eens moet de eerste keer zijn, schreeuwt de stem in mijn hoofd. Daar ga ik. Zonder baby, die gaat met papa mee naar het ziekenhuis. Ik zie mijn raamkozijn, gevolgd door de sterrenlucht en voel de koude avondlucht. Dan verschijnen de daken van de huizen, de boomtoppen, de bovenkant van mijn voordeur, alle gezichten van al mijn buren. De buren hebben besloten dat die blauwe zwaailichten HET moment zijn om de hond uit te laten. Cool cool. Ik doe half een zwaaitje. Eenmaal beneden word ik de ambulance in gerold.

Golf. De bloeddrukmeter laat zeer lage waarden zien. De mevrouw in de ambulance stelt me allerlei vragen en af en toe vraagt ze 'Voel je je duizelig? Moe? Hoor je suisen?' Golf. Het bloeddrukapparaat begint te piepen. Ze herhaalt haar vragen, maar nu met een ernstigere toon. Ik voel me prima. Golf. Ik snap heel goed dat ik lig dood te bloeden, maar daar voel je niks van, zo blijkt. Ik voel me piek fijn, terwijl de sirenes boven mijn hoofd loeien, de bloeddrukmeter gestresst piept en de banden gieren.

In het ziekenhuis krijg ik een infuus, en nog een, en nog een prik, en bloed afnemen, en een zak met spul eraan en nog een. Ik voel me prima. Ik voel me veilig. Ik overleef dit wel.

De golven stoppen en de sfeer onder de specialisten klaart op. De oxytocine thuis heeft het meeste werk gedaan. Ik knuffel Elvie, die ondertussen ook is gearriveerd. Ik heb nog net voldoende HB om geen bloedtransfusie te hoeven. 0,1 genoeg. Om 01u 's nachts word ik uit het ziekenhuis ontslagen en mogen we met een receptje voor ijzertabletten naar huis. Want de ziekenhuizen zijn immers vol en mijn bed is nodig voor de volgende.

Thuis aangekomen hebben de kraamzorg en vriendin al het bloed opgeruimd. De matrasbeschermer was hier toch niet tegen bestand. Alle bedden zijn vies, maar ze is er. Mijn kleine Elvie.

Ik doe dit nooit meer.

@Rebubbled wat een verhaal! Heb je het super fantastisch zelf gedaan, en dan alsnog naar het ziekenhuis. Echt fucking knap hoor. En wat bijzonder dat je zo rustig bleef onderweg naar het ziekenhuis.

Omg rebubbled, wat heftig! Ik kreeg al plaatsvervangend stress door het alleen maar te lezen. Hoe voel je je er nu bij?
Laaste zin idem hier.

Intens om te lezen, Rebubbled
Ik kan de dunne lijn tussen controle houden en angst voor herhaling van je trauma voelen

Jeetje, Rebubbled. Ik ben er een beetje stil van. Ik kan me nog herinneren dat het een heftige nasleep had, maar zo intens...
Je hoeft het inderdaad nooit meer te doen. En nu bijna je dreumes in huis. 🥰

De dag na de bevalling kreeg ik een maaginfectie en ben ik na een halve dag kotsen en uitdrogen alsnog opgenomen in het ziekenhuis, daar niet van..

Ik kijk er bijzonder goed op terug. Het voelde als een stukje genoegdoening na de eerste bevalling dat ik het toch helemaal zelf heb gedaan. Mijn VK, de ambulancevrouw en het ziekenhuispersoneel hebben me constant het gevoel gegeven dat ze de situatie onder controle hadden, ondanks dat de spanning bij hun ook zichtbaar was. In het ziekenhuis, overigens vanwege de spoed alsnog het ziekenhuis waar ik absoluut niet heen wilde.., heb ik wel na een paar minuten aan minimale communicatie door de artsen en allerlei ongevraagde handelingen geroepen dat ik een geboortetrauma heb en wil dat ze me meenemen in alles wat ze deden. Toen veranderde de houding aanzienlijk. Waarom kan dat niet gewoon meteen joh?

Grappig, Bottom, dat je er hetzelfde over denkt. Hier echt geen twijfel over een derde. Gezin compleet of niet, ik doe het niet meer.

wat een rollercoaster Rebubbled, maar wat heb je je er onwijs goed doorheen geslagen! En wat fijn dat je er, ondanks het een en ander aan interventies achteraf en een heuse brandweerreddding zo'n goed gevoel aan hebt over gehouden. Ondanks alle onvoorziene omstandigheden is het op jouw manier gegaan

Jeetje Rebubbled, knap dat je er zo goed op terug kan kijken! Ik kreeg ook helemaal stress door het lezen alleen al.

Wilde het voor mezelf uittypen als herinnering voor later en om op een rijtje te zetten wat er gebeurd is.
Het is best een lang verhaal geworden, dus maar even in een spoiler gedaan.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

tldr; korte thuisbevalling, gezonde moeder en dochter.

Woah Loka wat is dat mega snel gegaan zeg! Lijkt me echt wel een mindfuck. Gelukkig waren ze er nog precies op tijd en is alles goed met jullie. Kan me voorstellen dat je bij een eventuele volgende wel wat dichter bij huis zou blijven haha.

Ik wilde ook graag mijn bevallingsverhaal uittypen nu ik er nog zoveel mogelijk van weet, dus bij deze haha. Gooi hem ook wel ff in een spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Bami op 26-10-2022 20:53:59 ]

Wow Bami, wat mooi (en rugweeën zijn om te jánken ja, bij m’n oudste had ik die )

quote:

Op woensdag 26 oktober 2022 19:56 schreef eponine het volgende:
Wow Bami, wat mooi (en rugweeën zijn om te jánken ja, bij m’n oudste had ik die )

Ja huuu, de hele bevalling alleen maar dat gehad. Geen idee hoe het in mijn buik voelde want de pijn in mijn rug overheerste alles. Daarom was de Tens ook zo fijn denk ik.

quote:

Op dinsdag 18 oktober 2022 09:38 schreef Lokasenna het volgende:
Wilde het voor mezelf uittypen als herinnering voor later en om op een rijtje te zetten wat er gebeurd is.
Het is best een lang verhaal geworden, dus maar even in een spoiler gedaan.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

tldr; korte thuisbevalling, gezonde moeder en dochter.

Fantastisch verhaal, best gek dat je nog half in de ontkenning zat terwijl je dochter al half geboren was .

quote:

Op woensdag 26 oktober 2022 19:50 schreef Bami het volgende:
Woah Loka wat is dat mega snel gegaan zeg! Lijkt me echt wel een mindfuck. Gelukkig waren ze er nog precies op tijd en is alles goed met jullie. Kan me voorstellen dat je bij een eventuele volgende wel wat dichter bij huis zou blijven haha.

Ik wilde ook graag mijn bevallingsverhaal uittypen nu ik er nog zoveel mogelijk van weet, dus bij deze haha. Gooi hem ook wel ff in een spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Mooi mijn bevalling verliep ook ongeveer zo. En inderdaad, dat terug de baarmoeder in tijdens het persen: ik wist dat het zou gebeuren maar het was wel een heel raar gevoel