Mijn bevallingsverhaal
Het is woensdag 26 februari, we worden wakker in een witte wereld, sneeuw
eindelijk deze winter! Het dooit al dus we ontbijten snel en gaan naar buiten. Manlief is ook thuis want hij durft niet meer naar zijn werk door de grote afstand, gezien mijn vorige bevalling 2 uur duurde zou hij deze anders zomaar kunnen missen! Omdat het carnavals vakantie is mag onze zoon ook thuis blijven dus tot zijn grote geluk kunnen we een sneeuwpop maken en op zijn skietjes door de tuin schuifelen. Ook maken we even op mijn verzoek een buik foto in de sneeuw. Nog niet wetende dat dit mijn laatste buikfoto zal zijn.
Ik ben die dag 39 weken en 1 dag zwanger en dat is geweldig, onze zoon kwam plotseling met 32 weken precies en dat we nu zo ver gekomen zijn is dus oh zo fijn. Toen ik de 37 weken eenmaal gehaald had ging alvast de vlag uit en mocht ik terug naar de verloskundige voor mijn zo gewenste thuisbevalling in bad. Ergens had ik in mijn hoofd dat het nu ook wel 40 weken zou worden en dus maart voor ze geboren zou worden. Onze dochter dacht daar toch anders over.
Mijn moeder komt met de peuter spelen en gezien mijn al maanden slechte slapen doe ik in de ochtend alvast een dutje. Af en toe trekt er wat laag in mijn buik maar anders dan de gebruikelijke vele harde buiken, wijst niets erop dat de bevalling zal beginnen. Wel zegt mijn schoonzus dat ik op de doorgestuurde buikfoto een “bevallerig” hoofd heb
in de middag doe ik lekker nog een keer een tukkie, dat bleek toevallig heel goed uit te komen!
Als peuter eenmaal in bed ligt nestel ik mij in de hoek van de bank om “call the midwife” terug te kijken. Ik zit er net lekker in als om 21.00 uur ineens een grote golf warm water uit mij stroomt, zelfs op de bank! Ik spring op en roep mijn man, mij vliezen zijn gebroken! Hij loopt eerst verdwaasd drie rondjes door de kamer voor mijn gevraagde handdoeken mij bereiken
we vangen een beetje op en het is mooi helder met witte vlokjes, ik stel hem gerust dat als het begint met gebroken vliezen het best nog een hele tijd kan duren. Maar gezien de snelheid de vorige keer hadden we afgesproken de verloskundige wel te bellen mochten mijn vliezen breken. Dus met een grote lach op mij gezicht bel ik haar, het is begonnen, onze dochter komt er aan! Ik heb er zin in. Al tijdens het telefoon gesprek beginnen er zachtjes weeen op te komen. De vk was net bij een andere vrouw met gebroken vliezen en is op 10 minuutjes afstand, gezien ik al wat voel komt ze toch maar even langs.
Als ze er is hebben de weeen ondertussen al wat doorgezet, dit gaat gebeuren! Ze controleerd de ligging en het hartje en besluit al snel niet meer weg te gaan. Ze gaat met manlief aan de slag het bevalbad op te zetten en alle spullen te verzamelen. Die blijken toch niet zo strategisch door het huis verspreid, ik had wellicht iets beter met de aanstaande papa van twee moeten communiceren wat mijn logica achter de verschillende plekken was. Ik ben zelf ook nog maar een paar keer naar boven gelopen toen hij voor de derde keer zonder aankleed kussen beneden kwam.
De weeen nemen een beetje toe in kracht en in frequentie en ik loop en hang een beetje rond in de kamer tussen al het geregel door. Af en toe even hangen over de tafel of zitten op de leuning van de bank. Prima op te vangen zo! Zo lang ik in beweging blijf gaat het helemaal prima.
Ondertussen is de bank aan de kant geschoven en met een matras erop verworden tot bed en staat het bevalbad opgepompt klaar. Het kan gevuld worden! Het is ondertussen 22.00 uur en ik heb volgens het bevalverslag elke 2-3 minuten een wee, nog steeds prima op te vangen. Af en toe blijft er eentje een beetje “hangen” maar met een diepe ademhalings instructie van de vk gaat die dan ook weer mooi weg, dit gaat weer vlot! Iets over tien kwam ook verloskundige nummer 2 binnen, bijna afgestudeerd, zij gaat de bevalling leiden. Achteraf bleek ze zelf 20 weken zwanger van haar eerste kindje
Iets voor 22.30 werd ik een beetje misselijk, een goed teken want dan ben je vaak een eind op weg. Gelukkig hoef ik niet over te geven en blijft het bij wat vage misselijkheid. Het bad was ondertussen half vol, en het warme water was op! Ook de cooker kraan was uitgeput. Oeps! Tip voor ieder ander die in een bevalbad wil bevallen, zorg voor een water koker. Dan kan je tenminste onbeperkt emmers warm water maken
Om 22.30 voelde ik je al een beetje zakken, tijd om in het bad te gaan. Daarvoor wilde ze toch nog even mijn ontsluiting checken. Even op het geīmproviseerde bed dus, een uitdaging om tussen de weeen door lang genoeg te gaan liggen. Liggend weeen opvangen is zooooveel naarder dan staand en bewegend! Ik weet meteen weer waarom ik dit níet wilde. De vk geeft me de tijd en het lukt tussen twee ween door om even te voelen, 8 cm, helemaal zoals verwacht, we zijn er bijna en heel vlot!
Ondertussen had ik enkel nog een onderbroek en een topje aan, die eerste gaat nu ook uit en ik stap in het nog steeds half volle bad. Het lukt niet eens mijn buik helemaal onder water te krijgen
toch is het direct fijn om in het warme water te zijn en op de zachte bodem van het bad op mijn knieën hangend over de rand te zitten.
Om 22.38 uur begint er wat pers drang te komen en voel ik dat ik moet poepen, niet een mooie met het schepnetje op te scheppen drol maar allemaal kleine flieberetjes, ja dat dacht ik dus even niet! Mijn kind gaat niet geboren worden tussen de bruine sliertjes! De verloskundige en de papa zijn het er niet mee eens (“het zal niet het eerste kindje dat op de wc geboren word”
) maar ik laat mij niet tegen houden, klim uit het bad loop naar de wc (gelukkig maar 2 meter) en doe daar zo snel mogelijk mijn ding om vervolgens weer terug het bad in te gaan.
Ik kon weer ontspannen en de persween gingen gewoon verder waar ze gebleven waren.
Ondertussen was de kraamverzorgster gebeld dat ze haast moest maken en om 22.45 uur kwam zij samen met ook een stagiair binnen. Ik al volop aan het persen en de stagiair die nog nooit een bevalling had gezien. Flink druk in onze kleine kamer met 5 personen en ik! Ze hebben zich nog voorgesteld maar daar heb ik niet zoveel van mee gekregen. Ze gingen meteen aan de slag met de kleertjes kruiken en het ondertussen weer beschikbare warme water. Ergens tussendoor kreeg ik nog vaag wat mee van een slang een kraan en een overstroming in de keuken..
Elke pers wee perste mijn lijf 3 keer en ging ik er in mee. Twee maal met diepe kreun geluiden en het lukte met de derde wee zonder geluid, ik voelde haar dan het meeste zakken. In de bubbel van mijn bevalbad voelde ik ondertussen zelf hoe ver ze al was, nog maar 2 vingerkootjes diep voelde ik haar koppie, met haar! Om 22.54 uur was daar “the ring of fire” als een te strak elastiekje. Even heb ik au gejammer, wachtend op de volgende wee. Op de derde golf van die wee lukte me het om haar te laten gaan, door dat strakke elastiekje heen te duwen. Om 23.00 uur werd op handen en knieën het hoofdje geboren. De verloskundige kon dit door die houding helemaal niet zien en voelde even of het wel klopte wat ik zei. Ik wist ook even niet hoe nu verder, ze stelde voor op mijn rug te draaien en dit voelde inderdaad veel logischer, zo hangend voorover kon ik haar niet goed aanpakken.
Als ik bevallingen zie vind ik dit altijd het spannendste moment, het lijkt zo lang te duren voor er weer een wee komt, ook nu. Ik weet dat ik vanaf dit punt geholpen kan worden. Op mijn verzoek helpt te verloskundige een beetje met de schoudertjes en al vlug volgt die zo gewenste wee en word ze geboren om 23.03 uur 26-2-2020 onder water, papa pakt haar aan en ik neem haar over in mijn armen, daar is ze dan.
Het ging zo snel dat ik helemaal beduusd ben, ik vind haar zo klein, ik noem haar verfrommeld en wat zit ze heerlijk onder het huidsmeer. Ze kijkt ons helemaal ontspannen en met grote ogen aan.
Geen huilen, ik vraag of ze het toch wel doet en word al snel verzekerd dat ze het prachtig “doet”. Het enige wat we het hele eerste uur horen is 1 piepklein kermpje, precies zoals we gewenst hadden.
Zo zitten we even verwonderd met zijn drieën naar elkaar te kijken. Als snel voel ik het bad koud worden, de slang staat nog aan en het warme water is weer op (het bad was wel eindelijk vol net voor ze geboren werd!
)
Omdat ik de navelstreng graag uit wil laten kloppen en deze niet zo lang is moet ik haar op mijn buik vast houden en zo met wat extra handjes uit het bad klimmen, ging prima, ik ga op de bank liggen om de placenta geboren te laten worden. Het liefst wil ik een halve Lotus. Helaas wil de placenta niet zo graag. Als de navelstreng is uitgeklopt word ze toch maar afgenaveld (met een cord ring, zo fijn! Alleen een mini elastiekje in plaats van een enorme klem).
Ik krijg oxytocine en er word flink in mijn buik gedrukt, onze dochter gaat huid op huid bij papa in de stoel en de verloskundigen concentreren zich op mij. Au!
Dit is pijnlijker dan de weeen, ik mis mijn zen hormonen direct! 36 minuten na haar geboorte volgt na een katheter en wat tractie aan de navelstreng, dan toch de placenta. Eigenlijk is 30 minuten de limiet voor naar het ziekenhuis moeten bij een thuisbevalling maar dat is ons gelukkig bespaard gebleven. Ik heb enkel een schaafwondje, super fijn!
Onze kleine meid mag weer terug bij mij en ik kan haar eindelijk aanleggen, ze hapt direct super goed aan! Een natuurtalent, wat fijn! We gaan met zijn allen naar boven en na een fijne douche kruipen we in bed. Broerlief heeft ondertussen door alles heen geslapen maar wordt nu toch wakker. Daar zitten we dan op het grote bed met onze zoon en dochter, wat een geluk.
Het was, behalve de placenta, alles wat we hadden gehoopt. Thuis, vlot, in bad en mijn lijf deed precies wat het moest doen en ik volgde. Zelfs de verloskundigen noemde mijn bevalling een traktatie en vonden het mooi te zien hoe ik mijn oerkrachten kon volgen, zo heb ik het zelf ook ervaren. Ik wens dat het voor iedereen zo mooi mag zijn.
Ondertussen is ze alweer een maand oud en ruim een kilo zwaarder dan toen, ze doet het geweldig, alle liefde!