[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #23 Wachten duurt lang.

quote:

Op donderdag 13 juni 2019 15:45 schreef Burner82 het volgende:
Wachtlijsten in de verslavingszorg:
Tijdens het laatste gesprek op 6 juni: 8 weken.
Gisteren toen er gebeld werd: 5 weken (Maar de casemanager wist meer, maar die was onbereikbaar).
Vandaag weer gebeld: dinsdag kan ik terecht...

Bizar, maar schiet wel lekker op zo. Dan hoef je toch niet eerst naar huis

Maar hoe zat dat nou met dat biertje wat je had gehad?

quote:

Op donderdag 13 juni 2019 15:45 schreef Burner82 het volgende:
Wachtlijsten in de verslavingszorg:
Tijdens het laatste gesprek op 6 juni: 8 weken.
Gisteren toen er gebeld werd: 5 weken (Maar de casemanager wist meer, maar die was onbereikbaar).
Vandaag weer gebeld: dinsdag kan ik terecht...

Zo dat is wel hard ingekort dan. Maar dat is fijn toch? Tot hoe lang kun je nog op de PAAZ blijven trouwens?

Ik kan ook dinsdag voor intake bij afdeling persoonlijkheidsstoornissen. Ga nu nog dagelijks naar de crisis dagbehandeling. Helaas deze week wel weer een nieuwe crisis gehad.. ben blij dat ik nu wel snel terecht kan, want het voelde echt alsof ik nooit verder zou komen dan mandala's kleuren en knippen en plakken. Daarnaast heb ik die specifieke hulp wel echt nodig, want cognitieve gedragstherapie zet ook geen zoden aan de dijk meer na al die jaren.

quote:

Op donderdag 13 juni 2019 16:30 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Ik zit vandaag precies 8 weken op de PAAZ. Ik zou nog 1.5 week kunnen blijven, maar dat is niet meer nodig gelukkig,

Ik hoop dat ze bij de kliniek ook beetje aandacht gaan schenken aan mijn persoonlijkheidsstoornis.
Dat klinkt eigenlijk als de dagbehandeling hier, knutselen en mandalaś inkleuren Is gewoon bezigheid om de dag door te komen, verder is het grote bullshit. Ik ga ook nooit, al moet het eigenlijk wel Maar ze weten hoe ik er over denk, en ze geven me er ook wel gelijk in.

Ga je naar een aparte kliniek voor je persoonlijkheidsstoornis? (welke heb je?)

Mooi dat het probleem met wel/niet op de PAAZ blijven zo is opgelost en dat je aan de slag kunt met in ieder geval je verslaving (alcohol, toch?). En idd, die crisisopvang is ongeveer net als bij een opname.. alleen bij een crisis dagbehandeling is het programma intensiever. Wij hebben ook wat mensen uit de kliniek die meelopen en daar schijn je idd heel de dag alleen maar te kleuren/knutselen. Hoe vul je de dagen daar eigenlijk?

Bij mij is het complex, ik moet nog onderzocht worden. Ik heb al hulp gehad, maar ben dus nu idd doorverwezen naar een grotere instelling die ook een speciale afdeling voor persoonlijkheidsproblematiek heeft. Ik heb er in ieder geval meerdere, zowel cluster C (ontwijkende ps en obsessief-compulsieve ps) als cluster B (borderline). Zelf heb ik mijn twijfels bij de cluster C, ik herken me voornamelijk in borderline (stemmingswisselingen, suicidaal, aantrekken en afstoten, zelfbeschadigend gedrag, problemen met woede en ook met alcohol )

quote:

Op donderdag 13 juni 2019 16:26 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Het schiet lekker op zo inderdaad.

Ik heb zaterdag gewoon zoals vanouds gezopen, was er wel aan toe ook

Dat geloof ik na zoveel weken maar dan is het wel maar goed dat je meteen door kunt voor je anders thuis weer helemaal terugvalt in de tussentijd. Ben ook benieuwd hoe dat in de verslavingskliniek gaat met je andere dingen. Vaak is dat toch lastig weet ik uit ervaring.

@Fayen. veel succes met je intake en onderzoeken

quote:

Op donderdag 13 juni 2019 16:53 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Verslaving bij mij is gekomen door alcohol te gebruiken als (zelf)bescherming.. Dat maakt het lastiger voor mij. Ik zit ook in cluster B, met ontwikkelingspsychopathie.
Ik vul mijn dagen met van alles, om maar niet naar het knutselen te hoeven. En als ik er heen ga, zit ik in de ¨kantoortuin (lees, 2 tafels met een paar stoelen, te midden van veel zooi)¨met de laptop.

Fijn dat je doorverwezen bent. Hopen dat ze je daar kunnen helpen.
Gaan ze je daar verder testen?
Ik ben heel benieuwd hoe de verslavingskliniek het eraf gaat brengen mbt de andere klachten.

Ja wat betreft alcohol herkenbaar. Ik vind mezelf niet verslaafd, maar ik heb wel een 'probleem'. Drink toch wel iedere dag in de avond een paar glazen, vooral voor de roes. Ik heb dan meer dan alles veel positiever lijkt en ik ervan ontspan. Gelukkig heb je op de PAAZ wel je laptop idd. Anders zouden het lange dagen worden denk ik. Wat is trouwens ontwikkelingspsychopathie? Is dat hetzelfde als 'gewone' psychopathie? Ik heb het gegoogled maar werd er niet echt wijzer van haha.

Ik heb nog geen idee wat het plan de campagne is. Ik weet in ieder geval dat ik volgende week twee intakegesprekken heb en dat ik een aantal vragenlijsten zal moeten doen. En dat mijn vorige behandelaar met aangemeld heeft voor dialectische gedragstherapie. Ik hou jullie op de hoogte

_Hestia_ @ Bedankt! Komt vast goed, later meer haha

quote:

Op zaterdag 15 juni 2019 12:07 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Ik val wel onder het kopje verslaafd, maar dat geef ik ook eerlijk toe. Ik gebruik het voor de roes, en om te zorgen dat ik geen gekke dingen doe en in slaap val.
Ontwikkelingspsychopathie houdt in dat het een veroorzaakte psychopathie is en daardoor behandelbaar. Maar omdat ik ook een cluster b heb, heeft het waarschijnlijk elkaar versterkt. En de aanleg en het verergeren ervan in mijn jeugd door allerlei gebeurtenissen.

Dat je intakes hebt en vragenlijsten moet invullen, is in ieder geval al een stap in de goede richting, heb je tenminste het gevoel dat er iets gebeurd, lijkt me.

Volgens mij als je idd echt verslaafd bent, moet je eerst daaraan behandeld worden voor je in aanmerking komt voor andere behandelingen (was tenminste zo bij meerdere groepsbehandelingen die ik heb gedaan). Maar als ik het goed begrijp, is ontwikkelingspsychopathie in principe dus net als persoonlijkheidsproblematiek te behandelen, omdat het niet aangeboren is. Dat biedt dan wel perspectiefl.

Ben idd wel blij dat er wat gebeurt. Zeker omdat ik niet functioneer en ik graag mijn leven weer wil oppakken

quote:

Op zondag 16 juni 2019 13:02 schreef RedShoe het volgende:
Zijn hier ook mensen met borderline?

Jup

quote:

Op zondag 16 juni 2019 18:58 schreef RedShoe het volgende:
Hier ook borderline.

Kan er weinig mee.

Ben je wel al in behandeling of heb je behandelingen gevolgd?

Hier gaat het momenteel dramatisch. Ik ben er dus achter gekomen dat mijn ex (tot paar weken geleden nog samenwonend met elkaar) al een ander heeft. Gehoord van een gemeenschappelijke vriendin. Hierna natuurlijk compleet (virtueel) drama en ik zit er nu doorheen. Voel me echt zelfdestructief momenteel. Stomme kloteverlatingsangst

Gaat hier best prima en stabiel de laatste weken.

Begin zelfs aan mijn borderline diagnose te twijfelen

Nooit echt gedacht dat ik FOK! hiervoor zou gebruiken, maar ik heb toch eigenlijk wat (Nederlandse) input nodig omdat ik zelf nu helemaal vastloop en zodanig aan mijn eigen realiteitszin twijfel dat ik hoop dat jullie me eventueel recht kunnen zetten als mijn gedachten echt de verkeerde kant opgaan.

Waarschijnlijk is het handigst om mezelf eerst even voor te stellen: hallo iedereen, ik ben greyhunted, 25 jaar oud en sinds kort gediagnosticeerd (april) met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis. En met dat laatste zit ik momenteel een beetje in de problemen.

Ik loop namelijk momenteel circa twee jaar bij de lokale GGZ, waarbij er in een eerder stadium een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis met schizoïde kenmerken werd vastgesteld. De schematherapie die hiervoor werd aangeboden sloeg hierbij niet aan en naar verloop van tijd is de diagnose gewijzigd naar puur schizoïde. Vervolgens zijn mijn behandelaren gaan zoeken naar een vervolgtraject, omdat mijn symptomen (dissociatie, depressieve klachten en paranoia/wantrouwen) in een vrij rappe mate toenamen waardoor ik mijzelf weer zoveel mogelijk isoleer (en slecht functioneer wanneer ik dit niet doe).

Daarom is in eerste instantie geprobeerd om mij in te brengen in het F-ACT team van de regio. Mijn behandelaren waren overtuigt dat dit het beste zou kunnen helpen, omdat men daar de expertise zou hebben om mij verder te helpen sinds er geen behandelaanbod bestaat voor de stoornis. Het traject zou dan eerder worden ingesteld om om te leren gaan met de stoornis dan op enige mogelijkheid van herstel. Dit was op zichzelf al niet echt begerenswaardig, maar omdat ik zelf het probleem snapte was ik hiermee akkoord gegaan omdat ik hoopte hiermee te kunnen werken.

Het F-ACT team heeft mij echter vervolgens gedurende de intake afgewezen om een reden die mij nog steeds niet duidelijk is. De oorspronkelijk afwijzingsbrief vermeld het volgende:

quote:

Beste Greyhunted,

Tijdens het intakegesprek bij Fact-team Y hebben we geconstateerd dat je hulpvragen vooral gaan over het structureren van je leven, hulp bij het voltooien van je studie en t.z.t. hulp bij vinden van passend werk. Er is geen indicatie voor FACT zorg of GGZ behandeling. We verwijzen je daarom terug naar je verwijzers/ behandelaren. We hebben hen geadviseerd via het Sociale wijkteam bijvoorbeeld woonbegeleiding aan te vragen. Of bijvoorbeeld hulp in te schakelen van een Studentendecaan voor het voltooien van je studie. Daarnaast adviseren we dat er wellicht t.z.t. via het UWV een jobcoach ingezet kan worden zodat je begeleid kunt worden naar gepast werk.

Met vriendelijke groet,

X

Mijn behandelaar heeft vervolgens een intern bemiddelingstraject ingezet, omdat het onbegrijpelijk was waarom ik was afgewezen. Dit traject heeft circa een maand gekost, waarna het antwoord min of meer was dat het F-ACT team het eens was met de behandelaar dat er bij mij sprake was van een ernstige psychiatrische aandoening (wat normaal gesproken de toets is en ook door hun eigen sectie op de website van de instelling vermeld wordt) maar dat ze mij niet zorgbehoevend genoeg achtten waardoor ik alsnog afgewezen wordt.

Het gevolg hiervan is dat er voor mij dus geen vervolgtraject is bij de ggz terwijl er volgens de instelling wel sprake is van een ernstige psychiatrische aandoening waarmee ik momenteel vastloop. Het huidige voorstel van mij behandelaar is nu om een WMO aanvraag bij de gemeente in te dienen en beschermd wonen aan te vragen, maar voor mij is dat niet echt een optie omdat dit het probleem zelf vervolgens onbehandeld laat en er bij een dergelijk traject geen psychische hulp meer komt. Daarnaast geeft de gemeente aan dat de wachttijd tussen de 1.5 en 2 jaar ligt, dus ook vanuit een praktisch opzicht is dit niet echt een oplossing.

Ondertussen is er wel (over één week) een afspraak gemaakt met een psychiater waar ik met spoed voor een drie jaar lange wachtlijst ben gezet, maar eerlijk gezegd is mijn wantrouwen nu zo groot dat ik gewoon niet eens weet of ik wel naar die afspraak ga en wat ik hier verder mee aanmoet.

Is er toevallig iemand die enig advies kan bieden in dit geval? Want het is gigantisch lastig om dit soort situaties zelf te beoordelen als je weet dat je paranoïde bent en dus niet alles goed kan inschatten.

-Doe maar gewoon niet.-

[ Bericht 50% gewijzigd door Samzz op 15-07-2019 19:46:54 ]

quote:

Op maandag 15 juli 2019 16:12 schreef greyhunted het volgende:
Nooit echt gedacht dat ik FOK! hiervoor zou gebruiken, maar ik heb toch eigenlijk wat (Nederlandse) input nodig omdat ik zelf nu helemaal vastloop en zodanig aan mijn eigen realiteitszin twijfel dat ik hoop dat jullie me eventueel recht kunnen zetten als mijn gedachten echt de verkeerde kant opgaan.

Waarschijnlijk is het handigst om mezelf eerst even voor te stellen: hallo iedereen, ik ben greyhunted, 25 jaar oud en sinds kort gediagnosticeerd (april) met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis. En met dat laatste zit ik momenteel een beetje in de problemen.

Ik loop namelijk momenteel circa twee jaar bij de lokale GGZ, waarbij er in een eerder stadium een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis met schizoïde kenmerken werd vastgesteld. De schematherapie die hiervoor werd aangeboden sloeg hierbij niet aan en naar verloop van tijd is de diagnose gewijzigd naar puur schizoïde. Vervolgens zijn mijn behandelaren gaan zoeken naar een vervolgtraject, omdat mijn symptomen (dissociatie, depressieve klachten en paranoia/wantrouwen) in een vrij rappe mate toenamen waardoor ik mijzelf weer zoveel mogelijk isoleer (en slecht functioneer wanneer ik dit niet doe).

Daarom is in eerste instantie geprobeerd om mij in te brengen in het F-ACT team van de regio. Mijn behandelaren waren overtuigt dat dit het beste zou kunnen helpen, omdat men daar de expertise zou hebben om mij verder te helpen sinds er geen behandelaanbod bestaat voor de stoornis. Het traject zou dan eerder worden ingesteld om om te leren gaan met de stoornis dan op enige mogelijkheid van herstel. Dit was op zichzelf al niet echt begerenswaardig, maar omdat ik zelf het probleem snapte was ik hiermee akkoord gegaan omdat ik hoopte hiermee te kunnen werken.

Het F-ACT team heeft mij echter vervolgens gedurende de intake afgewezen om een reden die mij nog steeds niet duidelijk is. De oorspronkelijk afwijzingsbrief vermeld het volgende:
[..]

Mijn behandelaar heeft vervolgens een intern bemiddelingstraject ingezet, omdat het onbegrijpelijk was waarom ik was afgewezen. Dit traject heeft circa een maand gekost, waarna het antwoord min of meer was dat het F-ACT team het eens was met de behandelaar dat er bij mij sprake was van een ernstige psychiatrische aandoening (wat normaal gesproken de toets is en ook door hun eigen sectie op de website van de instelling vermeld wordt) maar dat ze mij niet zorgbehoevend genoeg achtten waardoor ik alsnog afgewezen wordt.

Het gevolg hiervan is dat er voor mij dus geen vervolgtraject is bij de ggz terwijl er volgens de instelling wel sprake is van een ernstige psychiatrische aandoening waarmee ik momenteel vastloop. Het huidige voorstel van mij behandelaar is nu om een WMO aanvraag bij de gemeente in te dienen en beschermd wonen aan te vragen, maar voor mij is dat niet echt een optie omdat dit het probleem zelf vervolgens onbehandeld laat en er bij een dergelijk traject geen psychische hulp meer komt. Daarnaast geeft de gemeente aan dat de wachttijd tussen de 1.5 en 2 jaar ligt, dus ook vanuit een praktisch opzicht is dit niet echt een oplossing.

Ondertussen is er wel (over één week) een afspraak gemaakt met een psychiater waar ik met spoed voor een drie jaar lange wachtlijst ben gezet, maar eerlijk gezegd is mijn wantrouwen nu zo groot dat ik gewoon niet eens weet of ik wel naar die afspraak ga en wat ik hier verder mee aanmoet.

Is er toevallig iemand die enig advies kan bieden in dit geval? Want het is gigantisch lastig om dit soort situaties zelf te beoordelen als je weet dat je paranoïde bent en dus niet alles goed kan inschatten.

Ik zou sowieso naar die afspraak gaan. Slik je al medicatie?

quote:

Op maandag 15 juli 2019 16:12 schreef greyhunted het volgende:

Is er toevallig iemand die enig advies kan bieden in dit geval? Want het is gigantisch lastig om dit soort situaties zelf te beoordelen als je weet dat je paranoïde bent en dus niet alles goed kan inschatten.

Ik heb last van psychotische klachten en terugkerende depressiviteit. Dus ik herken wel wat.

Ik vraag me na het lezen vooral af in hoeverre jij je kan redden in het dagelijks leven. Als het slecht met je gaat zal dat behoorlijk minder zijn dan wanneer het beter/goed gaat.

Als jouw behandelaar het FACT wel passend vindt, kan hij of zij dan niet alsnog overleggen? Het lijkt me dat jouw behandelaar dit niet zomaar passend bij jou vindt.

Het lijkt mij sowieso goed om de afspraak met de psychiater door te laten gaan! Ik zou zelf proberen te bedenken wat ik nodig zou hebben, voor zover dat lukt. En dat zou ik proberen aan te geven in het gesprek.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 20:03 schreef madam-april het volgende:

[..]

Ik zou sowieso naar die afspraak gaan. Slik je al medicatie?

Nee, dat was juist een van de redenen waarom mijn huidige behandelaar zo graag er een psychiater bij wilde hebben. Verder heb ik ook geen idee wat exact de bedoeling is, maar het is waarschijnlijk inderdaad beter om in ieder geval proberen om te gaan. Mocht het dan een kant opgaan die ik echt niet wil, kan ik het altijd later nog weigeren.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 21:35 schreef appelsap het volgende:

[..]

Als jouw behandelaar het FACT wel passend vindt, kan hij of zij dan niet alsnog overleggen? Het lijkt me dat jouw behandelaar dit niet zomaar passend bij jou vindt.

Wel, dat had ze dus ook gedaan via die interne bemiddelingsprocedure. Wat daar verder exact is besproken weet ik niet. Het enigste wat ik weet is dat mijn behandelaar in eerste instantie vrij opgewonden daar naar toe is gegaan, terwijl ik dat zelf eigenlijk al niet meer wilde omdat de manier waarop dit was gegaan de hele vertrouwensband al heeft laten klappen en het voor mij dus weinig nu heeft om daar verder op in te zetten. Mijn behandelaar gaf aan dat dat daar dan eventueel later een oplossing voor kon worden gezocht, maar dat ze eerst echt die procedure wilde starten omdat dit de plek zou zijn waar ik terecht zou moeten komen.

Vervolgens zijn er meerdere mails over en weer gestuurd, waar ze nog steeds niets mee kon. Die situatie hield voor heel juni aan totdat ze een mondeling gesprek had met de psychiater die de afwijzing had gegeven, waarna ze plotseling een 180 heeft gemaakt en er nu mee akkoord gaat.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 23:08 schreef greyhunted het volgende:

[..]

Nee, dat was juist een van de redenen waarom mijn huidige behandelaar zo graag er een psychiater bij wilde hebben. Verder heb ik ook geen idee wat exact de bedoeling is, maar het is waarschijnlijk inderdaad beter om in ieder geval proberen om te gaan. Mocht het dan een kant opgaan die ik echt niet wil, kan ik het altijd later nog weigeren.
[..]

Wel, dat had ze dus ook gedaan via die interne bemiddelingsprocedure. Wat daar verder exact is besproken weet ik niet. Het enigste wat ik weet is dat mijn behandelaar in eerste instantie vrij opgewonden daar naar toe is gegaan, terwijl ik dat zelf eigenlijk al niet meer wilde omdat de manier waarop dit was gegaan de hele vertrouwensband al heeft laten klappen en het voor mij dus weinig nu heeft om daar verder op in te zetten. Mijn behandelaar gaf aan dat dat daar dan eventueel later een oplossing voor kon worden gezocht, maar dat ze eerst echt die procedure wilde starten omdat dit de plek zou zijn waar ik terecht zou moeten komen.

Vervolgens zijn er meerdere mails over en weer gestuurd, waar ze nog steeds niets mee kon. Die situatie hield voor heel juni aan totdat ze een mondeling gesprek had met de psychiater die de afwijzing had gegeven, waarna ze plotseling een 180 heeft gemaakt en er nu mee akkoord gaat.

Medicatie zal je hoogstwaarschijnlijk echt enorm gaan helpen. Het zal zeker in het begin even zoeken zijn naar welke medicatie en in welke dosis jouw het beste gaat helpen, maar als je eenmaal ingesteld bent op de juiste medicatie en de juiste dosis zal dit hoogstwaarschijnlijk echt een enorme verbetering voor je zijn.

Ik kan je adviseren om hetgeen de hulpverlening (psychiater in dit geval dus) adviseert op zijn minst een aantal weken/maanden te proberen en het echt een kans te geven, ook als je het eigenlijk niet wil..

quote:

Op zaterdag 10 augustus 2019 14:47 schreef Burner82 het volgende:
Laatste verlof, dan nog 12 dagen, zitten 9 weken opname er alweer op. Nazorgtraject zijn ze eindelijk eens mee begonnen om dat te regelen.

En hoe voelt dat? Heb je er wat aan (gehad)?

Fijn dat je in ieder geval dat inzicht hebt gekregen en je weet wat je kunt doen als je het bij jezelf opmerkt.

Mooi ook dat er een goede nazorg is geregeld ook met die kamer. Veel succes nog

Goedemorgen,

Even een nieuw account aangemaakt i.v.m. herkenbaarheid..

Loop nu een paar maanden bij het GGZ en ze denken aan een 'Andere gespecificeerde-persoonlijkheidsstoornis / Ongespecificeerde-persoonlijkheidsstoornis', meer mensen hier die dit hebben?

Ze willen mij nu DGT-therapie gaan aanbieden, maar is een wachtlijst van 1 jaar..

Ik ben btw, 33 jaar, heb gewoon een baan van 40 uur (zit nu wel thuis, omdat het psychisch even niet meer gaat, werk wel 2 x 4 uur nu) en heb een relatie van 15,5 jaar met een hele lieve partner die me door dik en dun steunt..

10 jaar geleden al eens opgenomen geweest op de PAAZ i.v.m. depressie en angststoornis, 9 maanden deeltijdtherapie gedaan en later is er ook nog ADHD geconstateerd..

Slik nu alleen 2 x 0,25mg alprazolam, maar in het verleden wel meerdere AD's geslikt en medicatie voor ADHD..

quote:

Op zaterdag 7 september 2019 12:23 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Welkom!

volgens mij hebben we hier allemaal een wel/niet gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis.
Ik val er een beetje buiten, want ik val, natuurlijk, niet in 1 hokje. Ik heb wel hele sterke trekken van een cluster C persoonlijkheidsstoornis, maar niet 1 per se. Onder andere.

Waarom ben je gestopt met de andere medicatie?

Ik val ook niet in 1 hokje zeggen ze, weet niet of ik daar nu blij moet zijn..

Ik slikte al 5 jaar lang geen medicatie meer, was n.a.v. de PAAZ.. Ben daar toen na 4 jaar doorverwezen naar het GGZ, maar dat was 1 fiasco toen dus helemaal gestopt, wel nog bij mentaal beter geprobeerd, maar bij de intake zeiden ze al gelijk dat ze twijfelden aan ADHD dus was er ook wel klaar mee toen, maar ik was ook een te gecompliceerd geval.. Raar, want ik functioneerde wel redelijk in de maatschappij.. Heb toen alles op eigen houtje gedaan voor 5 jaar..


In februari dit jaar begon het weer mis te gaan, kon terug naar de psych van de PAAZ puur voor medicatie, Concerta geprobeerd, maar mezelf helemaal kwijt geraakt toen bij het afkicken eind juni..
Was ook veel miscommunicatie met mijn teamleiders, zou promotie krijgen, maar werd maar niet doorgevoerd terwijl dit bij mijn andere 5 collega's wel was gebeurd, nieuwe arbeidsvoorwaarden door fusie kwamen er nog tussendoor waardoor het niet ging, maar ik hoorde ook maar niks erover van mijn teamleiders en aangezien ik al super onzeker was inmiddels door akkefietjes met sommige lompe collega's is het een eigen leven gaan leiden.. Mailtjes die ik verkeerd opvatte, werk wat ik zelf kon, maar niet durfde en collega's liet opknappen en dan nog een andere vrouwelijke collega (we zijn de enige 2 in dit team) waarbij ik iets verkeerds had gezegd wat ik na maanden geen contact hoorde terwijl ik dacht dat we vriendinnen waren.. Totaal verkeerd gedacht dus en ik had al moeite om nieuwe vriendschappen op te bouwen dus dat vetrouwen is compleet weg nu..

Begin juli thuis komen te zitten na een hele zware week, schoonvader had een open hart operatie gehad en ook nog een herseninfarct (gelukkig goed afgelopen) en daarbij nog een erg drukke standby-dienst (55 uur in 1 week), mijn vriend had begin van de avond mijn teamleider gebeld dat het psychisch niet goed ging en er werd hem verteld dat hij hier niet op zat te wachten 's avonds.. Dus ben helemaal geflipt die avond, crisisdienst erbij en seroquel gehad voor de avond, want het leven interesseerde me niet meer, zou niet actief een poging doen, want ik heb 5 jaar geleden afgesproken dat ik dat niet meer zou doen (voor zover dat mogelijk is natuurlijk), maar als ik niet wakker zou worden zou ik dat niet erg vinden..
Uiteindelijk is het goed gekomen met de teamleiders, ze weten niet om te gaan met psychische problemen kwam het op neer en ze hebben daar nu ook hulp bij.. Functie is ook doorgevoerd uiteindelijk dus op dat vlak is het nu goed.. Even afgezien van de andere frustraties op het werk..

Sinds half juni loop ik nu bij het GGZ, daar hebben ze me 2 x op m'n slechtst gezien, gelukkig wel een hele goede klik met mijn behandelaar, een vrouw net zo oud als mij (maar dan ook precies, dezelfde geboortedatum, haha)..
We hebben een signaleringsplan moeten opstellen, alleen stap 4 en 5 kon ik niet invullen hoe ik daar uit moet komen..
De psychiater waar ik tussendoor naartoe moest omdat het niet ging begin juli, zou eigenlijk een andere hebben, maar afspraak stond niet goed dus bij een andere die zei alleen dat hij niet geloofde in een persoonlijkheidsstoornis omdat hij gewoon een gesprek met mij kon voeren dus dat was heel apart.. Wel schreef hij Alprazolam voor dus mag nu ook al maanden niet meer autorijden dus die 2 x 4 uur werken dan ga ik met een collega mee, want autorijden hoort bij ons werk.. Van klant naar klant of van storing buiten naar storing buiten (ben monteur)..

Paar weken terug nog bij de bedrijfsarts geweest en die zei dat ik nu heus wel kon rijden omdat ik er gewend aan was, maar het mag niet dus ook duidelijk gemaakt dat ik dat niet doe i.v.m. gezeik CBR vorig jaar.. Was 10 jaar terug gekeurd, mocht toen voor 3 jaar rijden, maar na die 3 jaar nooit meer wat gehoord tot vorig jaar, puntje bij paaltje heb ik 2 dagen zonder rijbewijs gezeten en toen kon ik hem verlengen gelukkig, maar ook hoop gezeik geweest toen, want ze wilden toen dat ik terug ging naar de psychiater van de PAAZ terwijl ik daar allang niet meer onder behandeling was, probeer dan maar eens terecht te komen daar..

En ik merk dat ik nu nog niet eens alles heb verteld, maar dat komt wel..

quote:

Op zaterdag 7 september 2019 14:03 schreef Burner82 het volgende:

[..]

1 ding voorop, bijna iedereen functioneert fatsoenlijk in de maatschappij. Iedereen maakt het een heel stuk groter dan het daadwerkelijk is. Misschien hebben wij alleen een extra bladzijde in onze handleiding staan, maar niet functioneren, is gewoon onzin,

Concerta is ook wel heftig spul. Eigenlijk slik je dan legale speed. Met ADD/ADHD ga je wel goed op dat spul, het werkt echt.

Verder zijn het inderdaad veel triggers die je omschrijft, gebruik je ook middelen?

Het scheelt veel dat het op het werk wel goed gekomen is tot nu, dat geeft best wel wat rust. Ik ken die werk-stress wel.

Met bijna alle medicatie mag je wel rijden na goedkeuring van een arts. Het gaat dan vooral om het opbouwen van een spiegel, waardoor je hersenen net een tikkeltje anders werken, maar na de bijwerkings-periode geen last meer van hebt.

Dat ze je terug sturen naar de psychiater van de PAAZ is niet zo heel gek, hij was waarschijnlijk de verwijzer aan het begin van het traject. Bij de meeste mensen is het de huisarts, maar als je via de paaz bent gegaan, is het meestal die psychiater. Dat is op zich ook wel logisch, paaz-psychiaters zijn meestal iets meer op de hoogte van wat er aan de hand is/wat de mogelijkheden zijn, dan je huisarts.

Ja ik vond het zo'n rare uitspraak van die psychiater..

Oh het werkte zeker goed alleen ik werd er heel passief van, was niet meer spontaan en wist het allemaal niet meer zo goed.. Op het werk moesten ze me ineens zoeken terwijl ik daarvoor nogal aanwezig was, maar mijn onzekerheid en angsten waren ook veel erger dus dat ging gewoon niet meer.. Ik rook al sinds m'n 18e iedere avond 1 à 2 joints, net voor de Concerta was ik hier door de weeks mee gestopt, maar met Concerta werd die behoefte weer meer en sindsdien er nog niet mee gestopt..

Ja ik begrijp wat je zegt met de medicatie, alleen officieel gezien zou dit dan weer via het CBR en keuringsarts moeten, want ik gebruik mijn rijbewijs voornamelijk voor mijn werk en verzekeringstechnisch wil ik dat risico niet nemen.. Vroeger mocht je overigens nog wel rijden met Alprazolam, nu absoluut niet meer, pas na 72 uur na laatste inname, maar vind mezelf ook niet capabel om te rijden nu, want ik zit nog steeds met een behoorlijk kort lontje waardoor ik heel soms wel eens dingen doe op de weg die niet kunnen als je met grote reclame op je bus rijd.. Autorijden met deze medicatie is dus echt geen optie, maar ga in het volgende gesprek wel aangeven dat ik wil dat hier naar gekeken word, dan desnoods maar terug naar de Sertraline (Ik zit ook met een kinderwens volgend jaar of jaar daarop) en aangezien ik al eens heb moeten afkicken wat geen pretje was moet het dan ook medicatie zijn die ik met zwanger zijn door kan slikken.. Alhoewel ik nu wel weer heel erg zit te twijfelen daarover, omdat mijn jeugd verre van goed was en ik nou niet 2 geweldige ouders heb waarop ik kan bouwen, moeder is gelukkig dood en vader loopt bij het FACT-team en een erg moeilijk persoon vaak.. Mijn vriend en zijn ouders daarin tegen hebben wel laten zien hoe het ook kan en ik hoef het ook niet alleen te doen.. Maar mijn partner is chronisch ziek, ziekte van Crohn en MS (MS: erg weinig symptomen en weinig klachten) en zijn Crohn is onder controle, maar door zijn weerstand heeft hij weer chronische ooronstekingen wat het soms dan ook weer lastig maakt.. Aan de andere kant zou een kind er ook wel weer voor zorgen dat ik m'n eigen sowieso niet van kant maak en nog iets heb om voor te leven..

Nee dat je daar naartoe terug moet is niet gek, maar ze waren 6,5 jaar te laat hè.. Ik mocht het vorig jaar nog even regelen omdat hun administratie niet op orde was.. Ik heb toen in 2013 ook gebeld van "Joh moet ik niet herkeurd worden?", toen werd er gezegd dat ik vanzelf bericht zou krijgen.. Dus ook al regel je het allemaal netjes, kun je beter niet doen dus vandaar dat ik nu zeg dan rij ik niet, ik wil niet weer dat keuringstraject in wat mij vooral heel veel geld gaat kosten..

quote:

Op zaterdag 7 september 2019 14:56 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Ok, ff stoot info hier. Ik ga even focussen op een paar dingen die voor mij eruit springen.
De kans dat concerta werkt, of uberhaupt een vorm van therapie, heeft wel als basis dat je clean bent.

Ik ken alprazolam niet, maar sertraline wel, dat is gewoon een AD. Ik heb het een week gekregen, ik reageerde er zo raar op, dat de 1e de beste psychiater het meteen stopte (opgenomen in een kliniek, k kreeg meteen de melding erbij dat ik positief kon testen op benzo's erdoor...)

Dat je vind dat je moeder gelukkig dood is, zegt wel al best veel. Dat je vader bij een fact-team zit, hoeft niet veel te zeggen.... Ik heb een stapje erger, for-fact is mijn case-manager, ik voldoe prima aan de maatschappij. Hij kan natuurlijk wel zeker een moeilijk persoon zijn.

Een chronische zieke partner helpt inderdaad ook niet. Tijdens coginitieve therapie heb je vast wel meegekregen welke risico's dat met zich meebrengt.

Och ja, ze zijn allemaal te laat.
Maar, je hebt een nieuw account aangemaakt hier, je praat hier, deelt veel. Stel je zou dit doen in een dagbehandeling/klinische setting, of met iemand die er iets aan kan doen...
Wat zou je dan willen dat er zou gebeuren?

Ja van Sertraline heb ik me de eerste 2 weken echt zo koekwaus gevoeld, maar heeft me toen wel goed geholpen.. Slikte ook Welbutrin toen en Ritalin.. En heb nog Mirtazapine gehad een tijdje voor het slapen..

De reden dat ik in maart medicatie wilde was dat ik zo onrustig werd toen ik door de weeks gestopt was met blowen, was puur voor het slapen gaan, om m'n hoofd leeg te maken.. Het is slaap vallen ging op zich wel, maar de onrust werd erg 's avonds.. Nu word er bij het GGZ gezegd dat ik nog niet mag stoppen met blowen, medicatie of roken..

Mijn vader schuift zijn verantwoordelijkheid af op alles en iedereen behalve zichzelf eigenlijk.. Nu ook, heeft ie weer een aanslag van de belastingdienst van ¤1800,- terwijl dit voorkomen had kunnen worden, hij is van de drank naar wiet gegaan en probeert nu voor december met al z'n medicatie te stoppen omdat zijn rijbewijs verlengd moet worden, zonder z'n scooter kan hij niks meer en is zijn leven niks waard zegt hij.. Dat ik er ook nog ben lijkt hem weinig te doen terwijl wij altijd hem met alles proberen te helpen.. Nu is er weer even geen contact tussen hem en mij, hij heeft wel contact met mijn partner, omdat ik er slecht tegen kan dat hij nou nooit eens zegt ; ja stom van mij, hoe kunnen we dit oplossen?

Fact team zegt inderdaad niet per definitie iets, maar het is wel voor mensen waarbij geen behandeling meer mogelijk is toch? Of zie ik dit verkeerd?

Met mijn partner en zijn ziekte(s) weet ik inmiddels wel te dealen, door de jaren heen moet je ook wel, dat word makkelijker en mijn partner houd soms ook bewust informatie achter uit bescherming voor mij, belangrijke informatie krijg ik wel uiteraard..

Wat ik wil? Ja dat is een goede, ik wil in ieder geval m'n emoties onder controle kunnen houden en alles weer in perspectief kunnen zien.. Ik wil weer autorijden en genieten en niet op iedere slak zout leggen en alles op mezelf betrekken.. Ik wil weer kunnen voelen en niet iedere keer die hele hoge muur optrekken, want dan valt er gewoon niet te praten met mij..

GGZ wil mij nu naar DGT therapie hebben, maar is een wachtlijst van een jaar, ik wil sneller hulp, ik wil niet nog een jaar thuis zitten, moet zeggen dat ik de dagen nog wel goed doorkom nu, maar mijn werk vind ik ook super leuk, geeft me voldoening, maar ook weer de triggers dat het mis gaat.. Ik heb nu 17 september weer een gesprek staan dus ik ben heel benieuwd..
GGZ wilde ook dat ik pas in 2020 überhaupt weer ging werken, hier was ik het sowieso al niet mee eens, dan maar zolang wat minder, werk is ook een soort houvast en daar zeggen ze gelukkig ook neem je tijd, ik doe mijn werk namelijk gewoon goed.. Alleen thuis lukt het dan weer niet zo goed dus balans vinden is ook belangrijk..

Hallo! Lang niet gepost hier!

Nou de boel is bij mij natuurlijk weer ontploft, mevrouw is weer terug naar haar ex en ik kan de tyfus genieten. Maar dit keer ben ik degene die er een punt achter gezet heeft, hah!
Anyway, ik ben er inmiddels ook achter gekomen dat mensen die een lange periode last hebben gehad van een narcist vaak onterecht bestempeld worden als borderliner. Denk dat dat bij mij ook wel gaande is gezien het feit dat ik eigenlijk al weken aardig stabiel ben. Natuurlijk ben ik wel enigszins boos door deze hele situatie maar alle rare moodswings en impulsieve acties blijven al weken uit terwijl die eerder juist in dit soort emotioneel zwaardere situaties voorkwamen.

Ik denk gewoon niet dat ik echt borderline heb, sterker nog. Ik denk dat ik helemaal geen persoonlijkheidsstoornis heb

Hoi hoi ik meld me hier.

Ik lees vooral mee, maar dacht ik zal me even voorstellen. Mocht ik ooit reageren dat niemand denkt 'wie is dat nou weer'.

Ik ben dus Conquering Chaos. Ik ben 30 woon in zuid-oost brabant waar ik woon samen met mijn kat

Ik ben al verschillende jaren in behandeling voor o.a. borderline (diagnose sinds 2012). Met een jaar een opname gehad op een behandelafeling.
Nu ben ik nog in behandeling van een FACT-team. Ik heb al het nodige behandeld en overwonnen maar blijkbaar lukt het me nog niet helemaal om het leven te leven.

Later volgt misschien wel meer. Maar voor nu misschien voldoende?

quote:

Op zondag 6 oktober 2019 19:28 schreef ConqueringChaos het volgende:
Hoi hoi ik meld me hier.

Ik lees vooral mee, maar dacht ik zal me even voorstellen. Mocht ik ooit reageren dat niemand denkt 'wie is dat nou weer'.

Ik ben dus Conquering Chaos. Ik ben 30 woon in zuid-oost brabant waar ik woon samen met mijn kat

Ik ben al verschillende jaren in behandeling voor o.a. borderline (diagnose sinds 2012). Met een jaar een opname gehad op een behandelafeling.
Nu ben ik nog in behandeling van een FACT-team. Ik heb al het nodige behandeld en overwonnen maar blijkbaar lukt het me nog niet helemaal om het leven te leven.

Later volgt misschien wel meer. Maar voor nu misschien voldoende?

Op de naam van de kat na, lijkt mij dit wel voldoende ja. Welkom bij de club.

quote:

Op zondag 6 oktober 2019 20:00 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Op de naam van de kat na, lijkt mij dit wel voldoende ja. Welkom bij de club.

Hij heet Macho

[ Bericht 8% gewijzigd door ConqueringChaos op 06-10-2019 20:17:17 (Dubbele tekst) ]

quote:

Op zondag 6 oktober 2019 20:16 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Hij heet Macho

Dat is wel een leuke naam. Is het ook een macho?

quote:

Op zondag 6 oktober 2019 20:21 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Dat is wel een leuke naam. Is het ook een macho?

Als er bezoek is wel. Bij mij ist gewoon een knuffelkont die erg graag bij me in de buurt is. Of hij ligt naast me of op schoot of op mijn bovenlijf. Maar zodra er bezoek is is het doen alsof hij de stoere huiskater is die geen aandacht wil

quote:

Op zondag 6 oktober 2019 20:33 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Als er bezoek is wel. Bij mij ist gewoon een knuffelkont die erg graag bij me in de buurt is. Of hij ligt naast me of op schoot of op mijn bovenlijf. Maar zodra er bezoek is is het doen alsof hij de stoere huiskater is die geen aandacht wil

Duidelijk een normale kat dus. Leuk hoor.

Lopen jullie ook zo tegen het stigma aan zoals bij daten enzo?

quote:

Op vrijdag 11 oktober 2019 14:51 schreef Comp_Lex het volgende:
Lopen jullie ook zo tegen het stigma aan zoals bij daten enzo?

Nee, want ik meld het nooit. Vind het ook niet relevant. Ik ben tenslotte niet de aandoening zelve.

quote:

Op vrijdag 11 oktober 2019 14:51 schreef Comp_Lex het volgende:
Lopen jullie ook zo tegen het stigma aan zoals bij daten enzo?

De meeste mannen vallen als een blok voor borderliners en denken dat ze kortstondig goede seks kunnen hebben.

quote:

Op vrijdag 11 oktober 2019 22:13 schreef Mishu het volgende:

[..]

De meeste mannen vallen als een blok voor borderliners en denken dat ze kortstondig goede seks kunnen hebben.

Haha ja. Hoe komen ze toch altijd bij die gedachte?

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 21:36 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Welkom!
Een jaar opname, wat heb je gedaan dan?

MBT behandeling

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 21:47 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Ik heb 9 weken klinisch gezeten mbt behandeling, dat was al (verzekerings-technisch) ellende. Een jaar.. Dan moet je het wel bont gemaakt hebben. Was zeker geen vrijwillige opname? (PM mag ook hoor)

Jawel was in 2013. De kliniek is vanwege de bezuinigen in '14 gesloten. Er konden toen 27 mensen een jaar lang een mbt of dgt volgen (mbt 18, dgt 9). Vrijwillig. Aanmelding moest door jezelf met een motivatiebrief (tuurlijk ook wel doorverwijzing maar ze keken bij de intake vooral naar je brief). Verplicht levensverhaal schrijven. Soort van verplicht systeemtherapie (althans poging tot). En 1 jaar. Korter was niet wenselijk en ze deden er ook echt moeite voor je dat jaar vol te laten maken. Langer kon absoluut niet verzekeringstechnisch.

Er is toen veel gebeurd door bezuinigen. Er zaten vooral mensen die vastliepen in dagbehandelingen. Om mezelf als voorbeeld te nemen : Ik slikte heel de dag alles in en ging thuis uit mn plaat tegen mijn omgeving of klapte juist helemaal dicht.
Na een tijd werken en school wat beide gigantisch faalde heb ik me aangemeld voor die kliniek. In september intake.
Dat soort behandelingen waren er toen al weinig, en nu nog minder...

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 22:21 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Aparte behandeling. Vooral verzekeringtechnisch.
Levensverhaal kom je overal tegen... De mijne wilde ze vooraf lezen. Na 5 minuten zei ze: doe het maar gewoon. Ze kon het niet lezen

Ik heb hem geschreven in de 1e 6 weken. En heb er nooit meer naar gekeken

Ik zal je DM sturen

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 21:42 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

MBT behandeling

Heeft het je wat opgeleverd?

quote:

Op maandag 14 oktober 2019 19:20 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Heeft het je wat opgeleverd?

Ik heb vooral geleerd hoe en waarom ik voel ik voel. Ik kan nu mezelf heel goed analyseren. Wat ik er dan vervolgens mee aan moet weet ik dan weer niet. Ik kan niet ineens anders denken. Daar loop ik ook vooral tegenaan..


Heb ook wel geleerd dat anderen mijn niet zo verschrikkelijk vinden als dat ik mezelf vind. Ik dacht nog een tijd 'jaja dat zeggen jullie alleen maar omdat jullie met mij opgescheept zitten'. Maar heb ik met ongeveer de helft van mijn groep nog contact. Met anderen ben ik uit elkaar gegroeid wat ook oké is. En 1 is inmiddels overleden.

Maar ik kan er dus vanuir gaan dat ze toch mij graag zien want we kennen elkaae toch al zo'n 7 jaar bijna. En ze willen nog steeds een paar keer per jaar wat afspreken Sociale contacten waren nogal een dingetje..

quote:

Op maandag 14 oktober 2019 19:24 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Ik heb vooral geleerd hoe en waarom ik voel ik voel. Ik kan nu mezelf heel goed analyseren. Wat ik er dan vervolgens mee aan moet weet ik dan weer niet. Ik kan niet ineens anders denken. Daar loop ik ook vooral tegenaan..

Heb ook wel geleerd dat anderen mijn niet zo verschrikkelijk vinden als dat ik mezelf vind. Ik dacht nog een tijd 'jaja dat zeggen jullie alleen maar omdat jullie met mij opgescheept zitten'. Maar heb ik met ongeveer de helft van mijn groep nog contact. Met anderen ben ik uit elkaar gegroeid wat ook oké is. En 1 is inmiddels overleden.

Maar ik kan er dus vanuir gaan dat ze toch mij graag zien want we kennen elkaae toch al zo'n 7 jaar bijna. En ze willen nog steeds een paar keer per jaar wat afspreken Sociale contacten waren nogal een dingetje..

Zo, dan zit je zeker op de juiste weg. Vind het knap dat je er zo goed mee omgaat. En dan ook nog eens zelfreflectie hebben. Je bent haast een zeldzaamheid onder ons borderliners.

quote:

Op maandag 14 oktober 2019 19:26 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Zo, dan zit je zeker op de juiste weg. Vind het knap dat je er zo goed mee omgaat. En dan ook nog eens zelfreflectie hebben. Je bent haast een zeldzaamheid onder ons borderliners.

Ik vraag me nog steeds wel af waarom hoor.. Want in vind mezelf alles behalve boeiend of contactwaardig..
Mijn zelfbeeld is daarin nog hardnekkig slecht. Maar ik zie wel in dat alles wat ik denk een eigen oordeel is. En dat hoeft niet te zijn dat anderen dat ook vinden.


Ik ben in het vertrouwen buiten familie en vrienden wel wantrouwiger. Ook omdat ik nogal wel eens merk dat mensen vaak gewoon niet eerlijk zijn. Maar dat laat ik dan maar los. Ik hecht waarde aan de familie en vrienden en voor de rest voel ik amper binding met mensen want ik laat ze niet toe. Dat wil zeggen als iemand dan van de 1 op andere dag verdwijnt uit mijn leven doet dat me niet veel. Kf hooguit even. Want ik ga er altijd al van uit dat mensen me verlaten.


Mijn vrienden laat ik meer toe. Ik ben es bang dat ze besluiten me zat te zijn. Maar ze hebben mijn hoogte en dieptepunten zovaak van dichtbij gezien. Het is ook meer dat we elkaar gewoon niet supervaak kunnen zien. En daarmew is er ook ruimte. Zo ga ik ze niet claimen (neig ik wel naar) maar durf ik wel aan te geven wanneer het goed of minder goed gaat.


Zo wat een lulverhaal weer. Sorry

quote:

Op maandag 14 oktober 2019 22:45 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Ik vraag me nog steeds wel af waarom hoor.. Want in vind mezelf alles behalve boeiend of contactwaardig..
Mijn zelfbeeld is daarin nog hardnekkig slecht. Maar ik zie wel in dat alles wat ik denk een eigen oordeel is. En dat hoeft niet te zijn dat anderen dat ook vinden.

Ik ben in het vertrouwen buiten familie en vrienden wel wantrouwiger. Ook omdat ik nogal wel eens merk dat mensen vaak gewoon niet eerlijk zijn. Maar dat laat ik dan maar los. Ik hecht waarde aan de familie en vrienden en voor de rest voel ik amper binding met mensen want ik laat ze niet toe. Dat wil zeggen als iemand dan van de 1 op andere dag verdwijnt uit mijn leven doet dat me niet veel. Kf hooguit even. Want ik ga er altijd al van uit dat mensen me verlaten.

Mijn vrienden laat ik meer toe. Ik ben es bang dat ze besluiten me zat te zijn. Maar ze hebben mijn hoogte en dieptepunten zovaak van dichtbij gezien. Het is ook meer dat we elkaar gewoon niet supervaak kunnen zien. En daarmew is er ook ruimte. Zo ga ik ze niet claimen (neig ik wel naar) maar durf ik wel aan te geven wanneer het goed of minder goed gaat.

Zo wat een lulverhaal weer. Sorry

Verre van een lulverhaal hoor. Vind je hele verhaal behoorlijk herkenbaar. Ik hou meer afstand van mensen, puur om conflicten te voorkomen. En dat ze geen contact meer opnemen, dan zie ik dat weer als een negatieve bevestiging omdat niemand mij leuk genoeg vind om mee om te gaan. Het is allemaal wat. Scheelt dat jij je kat nog hebt.

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 21:38 schreef Burner82 het volgende:

[..]

In mijn ervaring, als je de symptomen verteld, komt er ineens een hele andere kant van je date naar boven...

Dat is mijn ervaring ook.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 19:02 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat is mijn ervaring ook.

Daarom mooi de lippen op elkaar houden. De drama's komen later wel.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 19:20 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Daarom mooi de lippen op elkaar houden. De drama's komen later wel.

Ik begrijp waarom je het zegt. Maar er is in mijn geval een probleempje. Het is namelijk bij mij heel erg duidelijk dat ik er één heb. Je hoeft maar even een dag met me mee te lopen en dan heb je het al door.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 19:47 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik begrijp waarom je het zegt. Maar er is in mijn geval een probleempje. Het is namelijk bij mij heel erg duidelijk dat ik er één heb. Je hoeft maar even een dag met me mee te lopen en dan heb je het al door.

Is dat zo? Noem eens een punt op. Ben nu wel nieuwsgierig geworden.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 14:11 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Verre van een lulverhaal hoor. Vind je hele verhaal behoorlijk herkenbaar. Ik hou meer afstand van mensen, puur om conflicten te voorkomen. En dat ze geen contact meer opnemen, dan zie ik dat weer als een negatieve bevestiging omdat niemand mij leuk genoeg vind om mee om te gaan. Het is allemaal wat. Scheelt dat jij je kat nog hebt.

Jazeker. Die kat.. ik ben stiekem iets té gehecht aan dag beestje. Helpt me door velen depressies heen. En als ik denk dat ik op wil geven, zie ik dat beest liggen en denk ik 'nee. Ik ben een commitment aangegaan. Ik zou voor jouw zorgen en dat moet ik ook blijven doen'.

Ja die bevestiging is heel verdrietig. Zijn er wel mensen om je heen? Al is er maar 1? Waar je je wel oké bij voelt?

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 19:55 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Jazeker. Die kat.. ik ben stiekem iets té gehecht aan dag beestje. Helpt me door velen depressies heen. En als ik denk dat ik op wil geven, zie ik dat beest liggen en denk ik 'nee. Ik ben een commitment aangegaan. Ik zou voor jouw zorgen en dat moet ik ook blijven doen'.

Ja die bevestiging is heel verdrietig. Zijn er wel mensen om je heen? Al is er maar 1? Waar je je wel oké bij voelt?

Kijk, fijn om te lezen dat je zo'n enorm hart voor je beestje hebt. Altijd een pluspunt.

Ik heb wel mensen om mij heen. Ben alleen zo afgestompt dat het mij niet meer zo interesseert. Als ze er zijn, is het fijn. Zijn ze er niet meer, ook goed. Zo hoef ik ook niet meer te rekenen op teleurstellingen binnen relaties.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 19:54 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Is dat zo? Noem eens een punt op. Ben nu wel nieuwsgierig geworden.

Bijvoorbeeld mijn drive om veel alleen te willen zijn. Dat betekent dat, wanneer je langs zou komen, ik je weg zal sturen, terwijl dat heel raar is gezien ik sowieso al veel alleen ben. Je zou denken dat ik veel meer behoefte aan contact heb en gewoon met mensen om kan gaan, maar dat is dus niet zo.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:08 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Bijvoorbeeld mijn drive om veel alleen te willen zijn. Dat betekent dat, wanneer je langs zou komen, ik je weg zal sturen, terwijl dat heel raar is gezien ik sowieso al veel alleen ben. Je zou denken dat ik veel meer behoefte aan contact heb en gewoon met mensen om kan gaan, maar dat is dus niet zo.

Dat klinkt best klote. Ervaar je dat ook zo?

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:00 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Kijk, fijn om te lezen dat je zo'n enorm hart voor je beestje hebt. Altijd een pluspunt.

Ik heb wel mensen om mij heen. Ben alleen zo afgestompt dat het mij niet meer zo interesseert. Als ze er zijn, is het fijn. Zijn ze er niet meer, ook goed. Zo hoef ik ook niet meer te rekenen op teleurstellingen binnen relaties.

Beetje kut. Ik herken dat wel ergens,vooral wanneer ik in een zwart gat zit.

Mijn borderline kan er soms juist ook voor zorgen dat ik euforisch wordt. Ik denk dat ik uit elkaar spat van liefde en geluk voor vrienden en familie. Vooral wanneer ik gewaardeerd wordt doordat ik ze help. Zij hun liefde aan mij laten zien (als in soms stuurt mijn beste vriendin dan zo'n oppepper met dat ze trots is blabla). Of met van die melodramtische dagen als verjaardagen en kerst etc.

Maar ik ken jouw gevoel ook wel. Wanneer ik in een depressie zit voel ik me niet geliefd, standaard in dr steek gelaten ook. Ik moet het allemaal alleen doen en nieeeemand ziet en begrijpt mij. En ik kan het maar beter ook alleen doen want dat is beter voor iedereen.

En ja zelfs dan vraag ik me af of ik mijn kat depressief kan maken. Oftie dan niet beter een baasje kan hebben die wel positieve vibes heeft ofzo..

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:09 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Dat klinkt best klote. Ervaar je dat ook zo?

Ja, dat ervaar ik ook zo. Het probleem is namelijk dat ik eigenlijk geen robot ben en ik ook mijn PS niet ben. Dus heel stiekem wil ik wel diepgaand contact met mensen hebben, maar die behoefte is in mijn geval heel erg afgevlakt.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:11 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Beetje kut. Ik herken dat wel ergens,vooral wanneer ik in een zwart gat zit.

Mijn borderline kan er soms juist ook voor zorgen dat ik euforisch wordt. Ik denk dat ik uit elkaar spat van liefde en geluk voor vrienden en familie. Vooral wanneer ik gewaardeerd wordt doordat ik ze help. Zij hun liefde aan mij laten zien (als in soms stuurt mijn beste vriendin dan zo'n oppepper met dat ze trots is blabla). Of met van die melodramtische dagen als verjaardagen en kerst etc.

Maar ik ken jouw gevoel ook wel. Wanneer ik in een depressie zit voel ik me niet geliefd, standaard in dr steek gelaten ook. Ik moet het allemaal alleen doen en nieeeemand ziet en begrijpt mij. En ik kan het maar beter ook alleen doen want dat is beter voor iedereen.

En ja zelfs dan vraag ik me af of ik mijn kat depressief kan maken. Oftie dan niet beter een baasje kan hebben die wel positieve vibes heeft ofzo..

Helemaal opgaan in een vriendschap of liefde ken ik ook. Dan wil je alles voor ze doen en oh wee als het schip strand! Ik kan dan alles meteen afkappen en de deur dichtgooien voor een hele lange tijd. Kan altijd boos worden om die oppeppers, haha. Ze bedoelen het goed voor, maar het zijn vaak enorm open deuren die ze je sturen.

Vind het altijd wel fijn om alleen te zijn. Ook tijdens diepe dalen die komen en gaan. Voel mij vaak moedeloos tussen de mensen. Alsof zij het altijd maar leuk hebben en ik niet.

Hoe zou een depressieve kat er dan uitzien, volgens jou?

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ja, dat ervaar ik ook zo. Het probleem is namelijk dat ik eigenlijk geen robot ben en ik ook mijn PS niet ben. Dus heel stiekem wil ik wel diepgaand contact met mensen hebben, maar die behoefte is in mijn geval heel erg afgevlakt.

Ik snap je. Ervaar dat zelf ook. Ik wil ook graag met ze omgaan, maar heb simpelweg de drive niet om het te doen. Stiekem maak ik mij dan weer boos om de drama's van een ander, haha.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:16 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Helemaal opgaan in een vriendschap of liefde ken ik ook. Dan wil je alles voor ze doen en oh wee als het schip strand! Ik kan dan alles meteen afkappen en de deur dichtgooien voor een hele lange tijd. Kan altijd boos worden om die oppeppers, haha. Ze bedoelen het goed voor, maar het zijn vaak enorm open deuren die ze je sturen.

Vind het altijd wel fijn om alleen te zijn. Ook tijdens diepe dalen die komen en gaan. Voel mij vaak moedeloos tussen de mensen. Alsof zij het altijd maar leuk hebben en ik niet.

Hoe zou een depressieve kat er dan uitzien, volgens jou?

Ik kan ook goed alleen zijn. Maar ik kan me tegelijkertijd ook heeel eenzaam voelen. Wanneer je dan zou vragen of je iets kunt doen of langs moet komen krijg nog een nee ook Het is meer een gevoel.


Geen idee. Ik weet alleen dat katten ook depressief kunnen worden.

Soms heeft Macho wel van die dagen. Dan loopt ie rondjes door mijn hele appartement. Blijft ie niet lang op 1 plek liggen, speelt niet. Dan merk je dat ie zijn draai niet helemaal kan vinden. Is vaak maar 1 dag. Maar wanneer hij aan me vast plakt en me niet alleen laat omdat ik me zo slecht voel denk ik 'waar heb ik jou aan verdiend en hoezo wil je bij me liggen ik me alleen maar heel vedrietig en somber nu'. En dan denk ik dus 'dalijk wordt hij ook depri omdat ik alleen maar depri ben.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:23 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Ik kan ook goed alleen zijn. Maar ik kan me tegelijkertijd ook heeel eenzaam voelen. Wanneer je dan zou vragen of je iets kunt doen of langs moet komen krijg nog een nee ook Het is meer een gevoel.

Geen idee. Ik weet alleen dat katten ook depressief kunnen worden.

Soms heeft Macho wel van die dagen. Dan loopt ie rondjes door mijn hele appartement. Blijft ie niet lang op 1 plek liggen, speelt niet. Dan merk je dat ie zijn draai niet helemaal kan vinden. Is vaak maar 1 dag. Maar wanneer hij aan me vast plakt en me niet alleen laat omdat ik me zo slecht voel denk ik 'waar heb ik jou aan verdiend en hoezo wil je bij me liggen ik me alleen maar heel vedrietig en somber nu'. En dan denk ik dus 'dalijk wordt hij ook depri omdat ik alleen maar depri ben.

Katten zullen zoiets wel aanvoelen. Andere dieren hebben dat ook.

Voelde je je ook weleens eenzaam in relaties? Dat je gewoon wist dat de ander je maar niet begreep en daardoor je geliefde weg ging duwen?

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:33 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Katten zullen zoiets wel aanvoelen. Andere dieren hebben dat ook.

Voelde je je ook weleens eenzaam in relaties? Dat je gewoon wist dat de ander je maar niet begreep en daardoor je geliefde weg ging duwen?

Mijn 1e relatie was een korte traumatische relatie op mijn 17e.

Heb daarna 1x een relatie gehad van 5 jaar. Ik heb wel eens in blinde paniek geroepen 'ik wil dood als je weggaat bij me' of juist 'we moeten maar uit elkaar gaan'. Ik ben een typische binnenvetter. Ik vind het moeilijk om steeds maar te moeten vertellen hoe ik me voel. En daardoor praat ik maar niet. In die 5 jaar heb ik me ook wel suf geblowd waardoor we soms beiden nogal een muur/afstand creërde. Ik wist dat hij van mij hield, en ik van hem. Maar ik heb ook vaak gezegd 'Ik denk dat je gelukkiger bent zonder mij'. Na 5 jaar van van periodes van afstand en nabijheid konden we het ook beiden niet aan. Naast dat ik de kliniek in ging had hij semi dezelfde problemen (zou me niks verbazen als hij ook een persoonheidsstoornis oid zou hebben, iig trekken van). En dus zijn we uit elkaar gegaan en sindsdien (2013) ben ik geen relaties meer aangegaan.


Wat zijn jouw ervaringen? Of jullie, wie er ook wil delen

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:40 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Mijn 1e relatie was een korte traumatische relatie op mijn 17e.

Heb daarna 1x een relatie gehad van 5 jaar. Ik heb wel eens in blinde paniek geroepen 'ik wil dood als je weggaat bij me' of juist 'we moeten maar uit elkaar gaan'. Ik ben een typische binnenvetter. Ik vind het moeilijk om steeds maar te moeten vertellen hoe ik me voel. En daardoor praat ik maar niet. In die 5 jaar heb ik me ook wel suf geblowd waardoor we soms beiden nogal een muur/afstand creërde. Ik wist dat hij van mij hield, en ik van hem. Maar ik heb ook vaak gezegd 'Ik denk dat je gelukkiger bent zonder mij'. Na 5 jaar van van periodes van afstand en nabijheid konden we het ook beiden niet aan. Naast dat ik de kliniek in ging had hij semi dezelfde problemen (zou me niks verbazen als hij ook een persoonheidsstoornis oid zou hebben, iig trekken van). En dus zijn we uit elkaar gegaan en sindsdien (2013) ben ik geen relaties meer aangegaan.

Wat zijn jouw ervaringen? Of jullie, wie er ook wil delen

Heftig verhaal om te lezen. Vind het wel dapper om na 5 jaar alsnog de handdoek in de ring te gooien. Je wil zoiets toch een kans geven.

Tot nu toe heb ik alleen maar in kortstondige relaties gezeten. Twee keer zelfs met dezelfde vrouw. Het stak mij enorm dat ook een tweede keer niet wilde lukken, maar goed. Dat is alweer 4 jaar geleden. Daarna (op een affaire na) geen relatie weer gehad. Het klinkt best triest als ik het zo weer teruglees.

quote:

Op dinsdag 15 oktober 2019 20:40 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Mijn 1e relatie was een korte traumatische relatie op mijn 17e.

Heb daarna 1x een relatie gehad van 5 jaar. Ik heb wel eens in blinde paniek geroepen 'ik wil dood als je weggaat bij me' of juist 'we moeten maar uit elkaar gaan'. Ik ben een typische binnenvetter. Ik vind het moeilijk om steeds maar te moeten vertellen hoe ik me voel. En daardoor praat ik maar niet. In die 5 jaar heb ik me ook wel suf geblowd waardoor we soms beiden nogal een muur/afstand creërde. Ik wist dat hij van mij hield, en ik van hem. Maar ik heb ook vaak gezegd 'Ik denk dat je gelukkiger bent zonder mij'. Na 5 jaar van van periodes van afstand en nabijheid konden we het ook beiden niet aan. Naast dat ik de kliniek in ging had hij semi dezelfde problemen (zou me niks verbazen als hij ook een persoonheidsstoornis oid zou hebben, iig trekken van). En dus zijn we uit elkaar gegaan en sindsdien (2013) ben ik geen relaties meer aangegaan.

Wat zijn jouw ervaringen? Of jullie, wie er ook wil delen

Ja, wel wat gehad, maar mijn probleem is dat ik mijn interesse heel snel kan verliezen. Ik schijn behoorlijk gestimuleerd te moeten worden om mijn interesse te behouden, want dat ik heb niet van mezelf met mijn type PS.

Mijn meisje is in C, vaak erg last van.
Ik zelf ben gezond mentaal.

quote:

Op vrijdag 18 oktober 2019 14:39 schreef Burner82 het volgende:
Verslavingszorg gaat niet door, want ze hebben een patiëntenstop voor mensen met verzekering X....

Whut ??

Mooi klote. (Zacht gezegd)


En nu?

PsyQ adviseert mij om schematherapie te gaan doen.

Ik heb al twee intensieve behandelingen achter de rug. Ik zie dit advies eigenlijk niet zitten - omdat het weer een herhaling is van wat ik al ken. Ik kan wel weer 1x per week over mijn gevoelens praten en bedenken hoe ik het moet gaan aanpakken. Maar verandering komt alleen als ik het ook daadwerkelijk doe. Heel vaak kan ik dat niet opbrengen, omdat ik door de chaos in mijn kop het niet overzie of heel vermoeid ben.

Ik ken schematherapie al een beetje en ik heb sowieso het schema mislukking.

Ik zit nu bij afdeling ADHD. Mensen die dat hebben, hoeven zeker niet persé persoonlijkheidsstoornissen te hebben, maar ik heb wel gemerkt dat ze vaak meer emotionele bagage hebben en begrijpen hoe moeilijk het soms kan zijn. Er hangt ook een veel betere sfeer.

Bij persoonlijkheidsstoornissen is de focus vooral op 'verkeerde denkpatronen'. Ik ben er nogal klaar mee dat mensen mij weer gaan vertellen dat ik op een verkeerde manier denk en maar naar hen moet luisteren omdat ik het anders niet goed doe. En maar in mijn ziel blijven knijpen, zodat ik weer besef dat ik mij weer alleen voel. Maar dat lost niks op.

Ik heb het altijd toegelaten dat mensen mij klein hielden. Iedereen zei dat ik me kwetsbaar moet opstellen en hulp moet aanvaarden. Ik heb dat gedaan. Ik ben door schade en schande wijzer geworden.

Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik mezelf meer serieus kan nemen en wat meer schijt moet krijgen aan anderen.

quote:

Op zondag 20 oktober 2019 14:41 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik mezelf meer serieus kan nemen en wat meer schijt moet krijgen aan anderen.

Hoe ga je dat dan doen?

quote:

Op zondag 20 oktober 2019 19:02 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Hoe ga je dat dan doen?

Ik merk dat ik in die zin al veranderd ben.

Voorheen zou ik bijvoorbeeld al meteen akkoord gegaan zijn met deze therapie, want anderen zeggen immers dat ik dat moet doen en dat het goed is voor mij.

Ik kan nu beter bij mezelf blijven en me afvragen wat het mij überhaupt gaat opleveren.

Wat ik al zei, als het er uiteindelijk op neerkomt dat ik na de therapie weer in hetzelfde patroon kom, is het alleen maar tijdverspilling.

Het is veel waardevoller de problemen op zich aan te pakken dan het allemaal op borderline te gooien en daarvoor therapie te volgen.

Hoi! Ik loop sinds mei vorig jaar bij GGZ, bijna schematherapie afgerond voor hoofdzakelijk een vermijdende persoonlijkheidsstoornis en word binnenkort getest op ADD. Ik heb pas net mn account weer geactiveerd, moet dus ook nog even bijlezen maar ik zag dit topic en wil graag met jullie meepraten.

quote:

Op zondag 20 oktober 2019 19:33 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik merk dat ik in die zin al veranderd ben.

Voorheen zou ik bijvoorbeeld al meteen akkoord gegaan zijn met deze therapie, want anderen zeggen immers dat ik dat moet doen en dat het goed is voor mij.

Ik kan nu beter bij mezelf blijven en me afvragen wat het mij überhaupt gaat opleveren.

Wat ik al zei, als het er uiteindelijk op neerkomt dat ik na de therapie weer in hetzelfde patroon kom, is het alleen maar tijdverspilling.

Het is veel waardevoller de problemen op zich aan te pakken dan het allemaal op borderline te gooien en daarvoor therapie te volgen.

Heb je voor ogen welke problemen je aan wil pakken ? Je hoeft niet heel specifiek te zijn hoor. Maar zij die op te lossen zonder bepaalde therapie ?

@Speedfight welkom

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 19:04 schreef Speedfight het volgende:
Hoi! Ik loop sinds mei vorig jaar bij GGZ, bijna schematherapie afgerond voor hoofdzakelijk een vermijdende persoonlijkheidsstoornis en word binnenkort getest op ADD. Ik heb pas net mn account weer geactiveerd, moet dus ook nog even bijlezen maar ik zag dit topic en wil graag met jullie meepraten.

Hallo! Pak een stoel en kom er bij zitten. Hoe kwam het zo dat je de diagnose kreeg?

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 19:10 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Hallo! Pak een stoel en kom er bij zitten. Hoe kwam het zo dat je de diagnose kreeg?

Hahaha, gezellig.
Ik kreeg bijna 3 jaar terug een burn-out, ik was pas 25. Na een jaar weinig verbetering en intensieve gesprekken met een psycholoog ben ik doorgestuurd naar het ggz voor schematherapie waar erg duidelijk probleempatronen naar boven kwamen. Nu ben ik de schematherapie aan het afronden en ben ik me aan het verdiepen in narcisme. Ik begin me steeds meer te beseffen dat ik opgevoed ben door narcistische ouders en daardoor heel erg ben vastgelopen in onzekerheid en gevoel van falen.

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 19:45 schreef Speedfight het volgende:

[..]

Hahaha, gezellig.
Ik kreeg bijna 3 jaar terug een burn-out, ik was pas 25. Na een jaar weinig verbetering en intensieve gesprekken met een psycholoog ben ik doorgestuurd naar het ggz voor schematherapie waar erg duidelijk probleempatronen naar boven kwamen. Nu ben ik de schematherapie aan het afronden en ben ik me aan het verdiepen in narcisme. Ik begin me steeds meer te beseffen dat ik opgevoed ben door narcistische ouders en daardoor heel erg ben vastgelopen in onzekerheid en gevoel van falen.

Nou, lekker dan. Hopelijk ga je iets hebben aan de schematherapie. Hoe gaat het verder dan met je?

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 19:48 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Nou, lekker dan. Hopelijk ga je iets hebben aan de schematherapie. Hoe gaat het verder dan met je?

Eigenlijk wel goed. Ik vind het een heftige periode van veel puzzelstukjes op zn plek plaatsen maar ik heb ook eindelijk weer het gevoel van vooruitgang
Schematherapie heb ik ontzettend veel aan gehad, was een lange weg maar ik ben steviger in mn schoenen gaan staan en leer anders naar mezelf en mijn omgeving te kijken.

Wat is jouw verhaal?

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 19:54 schreef Speedfight het volgende:

[..]

Eigenlijk wel goed. Ik vind het een heftige periode van veel puzzelstukjes op zn plek plaatsen maar ik heb ook eindelijk weer het gevoel van vooruitgang
Schematherapie heb ik ontzettend veel aan gehad, was een lange weg maar ik ben steviger in mn schoenen gaan staan en leer anders naar mezelf en mijn omgeving te kijken.

Wat is jouw verhaal?

Kijk aan, je gaat er wel dus wel komen. Vind zoiets altijd weer knap van mensen.

Zal het kort samenvatten voor je? Officieel borderliner sinds 2013, daarvoor ook al het één en ander meegekregen in een diagnose. Werd al kind niet gepushed in dingen, waardoor veel in mijn hoofd werd getriggered. Gelukkig wel hoog functionerend in mijn borderline gedrag, dat scheelt een hele hoop. Heb diverse therapie vormen gevolgd. Ben nu uitbehandeld en hopen op het beste.

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 19:59 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Kijk aan, je gaat er wel dus wel komen. Vind zoiets altijd weer knap van mensen.

Zal het kort samenvatten voor je? Officieel borderliner sinds 2013, daarvoor ook al het één en ander meegekregen in een diagnose. Werd al kind niet gepushed in dingen, waardoor veel in mijn hoofd werd getriggered. Gelukkig wel hoog functionerend in mijn borderline gedrag, dat scheelt een hele hoop. Heb diverse therapie vormen gevolgd. Ben nu uitbehandeld en hopen op het beste.

Heb je zelf ook het gevoel dat je "uitbehandeld" bent? Ik ken die term niet, is dat iets wat je zelf bepaald of komt dat vanuit de gezondheidszorg?

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 20:04 schreef Speedfight het volgende:

[..]

Heb je zelf ook het gevoel dat je "uitbehandeld" bent? Ik ken die term niet, is dat iets wat je zelf bepaald of komt dat vanuit de gezondheidszorg?

Psych bepaalde het en ik ben het er ook mee eens. Het had geen zin om nog verder te gaan praten over het verleden en heden. Heb ook wel het idee dat de scherpe kantjes ervan af zijn.