Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.
Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die door herseninfarcten niet aangeboren hersenletsel heeft opgelopen. Ben jij benieuwd wat voor impact dit heeft op iemands leven, hoe zij het ervaren heeft en of zij er ooit bovenop kan komen dan kun je het hier vragen.
Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bosbeetle op 27-05-2019 13:06:40 ]
Even voorstellen, ik ben een vrouw van nu 41 jaar oud, hieronder mijn verhaal in beknopte versie Drie jaar geleden is mijn leven van het een op het andere moment veranderd. Op een donderdag zou ik met een goede vriendin naar een musical gaan. Dat betekende twee uur heen rijden en twee uur rijden terug. Ik voelde me die ochtend een beetje raar en eenmaal bij mijn vriendin thuis kon ik geen woorden vinden. Eigenlijk kon ik helemaal niet praten, in mijn hoofd zag ik de woorden voorbij schieten maar er kwam niks uit mijn mond. Het zal wel stress zijn dacht ik. Ook al ben ik geen type om stress te hebben. We zijn vertrokken naar Utrecht en ook weer veilig terug gekomen, maar ik kreeg wel de opmerking ga morgen toch maar even naar de huisarts. Daar werd ik al gauw doorgestuurd naar de eerste hulp waar de Neuroloog me vertelde, je hebt een herseninfarct gehad.
En dat was het moment dat mijn oude leven ophield, mijn oude ik is daar dood gegaan. De ik voor wie nooit iets teveel was, die zichzelf aan de kant zette voor anderen. De spontane en impulsieve ik die altijd alles leuk vond, en voor wie gezelligheid ontzettend belangrijk was. De ik die veel vrienden had, en een groot sociaal leven. En ook de ik, die altijd alleen maar lachte en alles af deed met een het komt wel goed.
De klachten waarmee ik loop heten niet aangeboren hersenletsel (NAH) Hierbij moet je denken aan:
overprikkeling, zowel door beeld als drukte en geluid
permanent beschadigd evenwichtsorgaan (continu misselijk en duizelig)
vermoeidheid, geen volle batterij meer hebben
energiebalans is verstoord
korte termijn geheugen werkt niet goed
informatieverwerking gaat stroef
concentratieproblemen (gevaarlijk met autorijden)
Ondanks alles sta ik positief in het leven en geniet ik van de kleine dingen! Jullie mogen alles vragen, dan zie ik wel of ik er een antwoord op geef of kan geven
Ik doe mee aan deze Vraag wat je wil rubriek omdat het hebben van niet aangeboren hersenletsel vaak stuit op onbegrip en in plaats van boos worden, probeer ik “de wereld” te laten weten hoe het is om met niet aangeboren hersenletsel te leven in mijn geval.Hoi!quote:Op maandag 27 mei 2019 13:07 schreef Meke het volgende:
Je hebt het vooral over de impact op je sociale leven, maar ik ben ook benieuwd wat de impact op je werkleven is geweest? Doe je nog steeds dezelfde baan en kun je nog evenveel werken?
Sinds mijn infarcten werk in inderdaad niet meer. Ik ben 100% afgekeurd. Dit is ook een heel moeilijk iets geweest voor mij. Je hebt het gevoel dat je er niet meer toe doet of er bij hoort. Je mist zelfs bijv vergaderingen, of etentjes met collega's etc.
Ik had een marketing baan, druk en snel en dat kan ik niet meer. Ik doe vrijwilligerswerk, zo'n anderhalf uur per week. En daarnaast geef ik af en toe presentaties over NAH
je zegt zelf dat je vroegere ik in één klap weg was, voelde dat voor je omgeving ook zo? En zo ja zijn er ook mensen die je door die verandering verloren bent?Ook ben ik wel benieuwd of er eigenlijk ook ooit een oorzaak voor het infarct aangetoond is of is het maar gewoon een kwestie van ongeluk geweest?
Het heeft mij wel zeker een jaar gekost om te merken dat ik niet meer terug kon naar vroeger. In mijn hoofd was ik nog steeds energiek en vol levenslust. Maar mijn lijf trekt dat gewoon niet meer. Omdat je aan mij van de buitenkant niks ziet denkt iedereen vaak dat het wel meevalt. Nu, weet mijn omgeving waar ik tegenaan loop en dat ik bepaalde dingen niet meer kan.quote:
Wow heftig
Ook ben ik wel benieuwd of er eigenlijk ook ooit een oorzaak voor het infarct aangetoond is of is het maar gewoon een kwestie van ongeluk geweest?
Ik heb van een paar vriendinnen idd bewust afscheid genomen omdat ze het niet begrepen en vonden dat ik me aanstelde. De energie die dat kost kan ik goed gebruiken om bijv boodschappen te doen of een terrasje te pikken ofzo.
De oorzaak is trombose door roken in combinatie met de pil. Ik ben met beide gestopt intussen
Haha ja, dat vond ik achteraf ook wel gek. Het was The Bodyguard. Ik ken het verhaal natuurlijk en heb de film al tig keer gezien dat zal wel hebben gescheeld. Merkte dat ik mijn aandacht er niet goed bij kon houden, maar ik denk dat dat kwam omdat ik niet kon praten en me daar toch wel zorgen over maakte.quote:
Misschien een rare vraag maar welke musical en heb je daar nog veel van meegekregen?
Tot in hoeverre zou je zeggen dat je niet meer in staat bent om te zijn wie je was? Kan me best voorstellen dat je veel dingen zult doen die anders ook zo had gedaan maar ook een heleboel niet.quote:En dat was het moment dat mijn oude leven ophield, mijn oude ik is daar dood gegaan.
Klopt het wel dat je oude ik werkelijk er niet meer is?
Ik kan bijv max 3 activiteiten per dag doen. Denk dan aan boodschappen, een vriendin op bezoek of sporten. Dit is dan een drukke dag voor mij. Ik slaap in de middag ook een uurtje. Dat bepaalt wel hoe je je leven leidt.quote:Op maandag 27 mei 2019 13:26 schreef CaseJunky het volgende:
Je zegt opgeven moment
[..]
Tot in hoeverre zou je zeggen dat je niet meer in staat bent om te zijn wie je was? Kan me best voorstellen dat je veel dingen zult doen die anders ook zo had gedaan maar ook een heleboel niet.
Klopt het wel dat je oude ik werkelijk er niet meer is?
Qua karakter ben ik rustiger, meer gelaten. Gelukkig heb ik geen grote karakterveranderingen gehad.
Kan het het beste omschrijven als voor mijn infarct was ik sprankelend en nu een ben ik een beetje dof.
Een paar maanden voor het infarct is mijn relatie stuk gelopen. Misschien had ie het wel voelen aankomenquote:
Heb/had je een partner ten tijde van je infarct? Zo ja, hoe is diegene met de verandering om gegaan?
Ik heb het later wel aan mijn ex gevraagd of hij er mee om had kunnen gaan. Hij zei dat hij het waarschijnlijk niet had aangekund. Hij is een hele drukke man, is continu bezig en kan niet tegen mensen die zitten. Ik zal je verklappen, ik zit nu het grootste gedeelte van de dag
en zou waarschijnlijk ook niet meer tegen hem kunnen (de drukte)Overigens wel full-time werkzaam etc etc. Zelfs nog een opleiding recent afgerond.
Ik wilde bijna zeggen wat leuk een lotgenoot. Maar dat bedoel ik natuurlijk niet helemaal zo. Wat heftig ook zeg. Denk dat je het met me eens bent dat er wel wat meer aandacht voor mag zijn toch?quote:
Tvp post. Enkele jaren geleden op 25-jarige leeftijd een hersenbloeding gekregen. Ben wel benieuwd hoe het bij iemand anders vergaat.
Sterkte !
Lees dat je fulltime werkt en een opleiding hebt gevolgd. Dat is gaaf zeg. Ik kan niks meer mijn koppie in krijgen
Je hersens "herstellen" tot anderhalf jaar na een infarct. Ze maken nieuwe verbindingen aan. Ik kon bijv niet meer praten maar nu wel weer, alleen kost het me meer energie. Ook typen is lastig, zeker foutloos. Eerder was ik een taalvirtuoos, en nu totaal niet meer. Ik twijfel over van alles.quote:
Fijn dat je dit wil delen. Is er iets van herstel mogelijk of is dit permanent?
Ik heb mijn hersteltijd dus gehad en dit is waar ik het mee moet doen.
Dank je wel! Ik ga niet naar dagbesteding. Ik heb voor mezelf een goede planning en heb vrienden en familie om me heen die me accepteren hoe ik nu ben en daar heb ik mijn handen vol aanquote:
Wat heftig hoor, zo dat je alles moet verwerken na NAH. Maar veranderingen na NAH is ook ingrijpend voor iedereen en ook voor de partner. Vooral vind ik het erg voor je dat veel vrienden bij jou is weggelopen zodat je veranderd bent na NAH. Dat zijn hele slechte vrienden die ze jou in steek lieten nadat je herseninfarct hebt gehad. Ik ben zelf lichamelijk beperkt en heb aangeboren hersenletsel. Maar wat goed dat je vrijwilligerswerk doet om nieuwe sociale contacten op te bouwen met nieuwe mensen. Ga je zelf ook naar dagbesteding toe waar je jouw eigen activiteiten doet onder begeleiding van een personeel van een stichting?
Er mag zeker meer aandacht aan zijn. Ik heb natuurlijk ook last van vermoeidheid, of vooral onverwachtse vermoeidheid.quote:
[..]
Ik wilde bijna zeggen wat leuk een lotgenoot. Maar dat bedoel ik natuurlijk niet helemaal zo. Wat heftig ook zeg. Denk dat je het met me eens bent dat er wel wat meer aandacht voor mag zijn toch?
Sterkte !
In feite kan ik alles, doe ook alles. Maar binnen 10 minuten kan mijn energie niveau gewoon weg zijn. De ene keer gaat het prima en rol ik overal als "vanouds" doorheen.
De andere keer trek ik bepaalde activiteiten gewoon totaal niet. Wat natuurlijk wel onbegrip op wekt. Daardoor ook van werkgever gewisseld in het recente heden. Ook mijn toenmalig relatie is er daardoor niet meer. Ooit nog een topic over aangemaakt een enkele jaren geleden.
Met name signalen van vermoeidheid voelen aankomen mis ik. Dus ik ben gewoon ik 1 klap total-loss. Dat maakt het soms wel lastig met mijn werk, en vorig jaar ook nog in combinatie met mijn opleiding.
Veel reacties van jou op dit moment geven ook wel herkenningspunten in meer of mindere mate.
Wat fijn dat je veel mensen om je heen hebt. Het lijkt me wel pittigquote:
[..]
Dank je wel! Ik ga niet naar dagbesteding. Ik heb voor mezelf een goede planning en heb vrienden en familie om me heen die me accepteren hoe ik nu ben en daar heb ik mijn handen vol aan
En heb je af en toe niet ontzettende inzinkingen? 
En volgens mij is NAH echt een ontzettende paraplu waar ze vanalles onder hangen, of niet? Een heel goede vriendin van mij heeft als jonge puber een auto-ongeluk gehad waar ze NAH aan over heeft gehouden, maar die heeft ook haar VWO netjes in 6 jaar afgerond en een masteropleiding. Ik vergeet ook ontzettend vaak dat zij NAH heeft
Maar gelukkig geeft ze het zelf aan als dingen teveel worden en doen we het even rustig aan 
Dat klinkt wel veel milder dan bij jou. Ben jij daarin al ernstig, of kan het nog veel erger? (Ik weet dat 'erg' en 'ernstig' ook woorden zijn die ontzettend om perceptie gaan en dat mensen met lichte NAH misschien het als veel heftiger ervaren, maar wist niet zo goed hoe ik het anders moest omschrijven)Ik vind het wel ontzettend interessant en wil je bedanken dat je je zo openstelt en zo eerlijk bent!
Die vermoeidheid is ook echt wel killing. Ik beleef het net zo als jij. In een keer ben ik dan helemaal klaar. Lastig is dat, en zeker als je een planning hebt gemaakt en het dan niet loopt zoals je wil.quote:
[..]
Er mag zeker meer aandacht aan zijn. Ik heb natuurlijk ook last van vermoeidheid, of vooral onverwachtse vermoeidheid.
In feite kan ik alles, doe ook alles. Maar binnen 10 minuten kan mijn energie niveau gewoon weg zijn. De ene keer gaat het prima en rol ik overal als "vanouds" doorheen.
De andere keer trek ik bepaalde activiteiten gewoon totaal niet. Wat natuurlijk wel onbegrip op wekt. Daardoor ook van werkgever gewisseld in het recente heden. Ook mijn toenmalig relatie is er daardoor niet meer. Ooit nog een topic over aangemaakt een enkele jaren geleden.
Met name signalen van vermoeidheid voelen aankomen mis ik. Dus ik ben gewoon ik 1 klap total-loss. Dat maakt het soms wel lastig met mijn werk, en vorig jaar ook nog in combinatie met mijn opleiding.
Veel reacties van jou op dit moment geven ook wel herkenningspunten in meer of mindere mate.
Ik vind het erg knap, je werk en je opleiding!
Het is een vreselijk iets inderdaad, maar ik ga er gelukkig redelijk positief mee om. Alhoewel ik me ook af en toe heel zielig kan vinden. Zeker als iedereen naar een festival is of een feestje. Daar kom ik niet meer helaas. Dan voel je je echt wel alleen.quote:
[..]
Wat fijn dat je veel mensen om je heen hebt. Het lijkt me wel pittig
En volgens mij is NAH echt een ontzettende paraplu waar ze vanalles onder hangen, of niet? Een heel goede vriendin van mij heeft als jonge puber een auto-ongeluk gehad waar ze NAH aan over heeft gehouden, maar die heeft ook haar VWO netjes in 6 jaar afgerond en een masteropleiding. Ik vergeet ook ontzettend vaak dat zij NAH heeft
Ik vind het wel ontzettend interessant en wil je bedanken dat je je zo openstelt en zo eerlijk bent!
NAH is idd heel breed en het hangt af van waar je hersenletsel zit waar je last van hebt.
Het schijnt dat de overprikkeling bij mij wel heftig is in vergelijking met anderen bijvoorbeeld.
Vooral TS schrijft in haar verhaal dat ze moeite heeft met structuur in haar leven te handhaven zoals ze niet meer alles kan dan voor dat ze NAH heeft gekregen. Maar ik kan me in haar verplaatsen dat dit ook voor haar familie grote compact heeft gehad dat ze hersenbloeding heeft gehad.
Ik heb drie jaar gerevalideerd inderdaad. Je moet jezelf weer opnieuw leren kennen. Daar zijn een hoop psychologen voor geweest. Ik woon gelukkig zelfstandig maar heb hulp in de huishouding.quote:
Mensen, NAH kan nooit genezen worden net als aangeboren hersenletsel. Ik heb soort cursus gevolgd over NAH onder begeleiding van een psycholoog. NAH is echt anders dan aangeboren hersenletsel in karakter, gedrag, cognitieve vaardigheden en andere functies zoals verlamming van een arm of been. Ze hebben meestal intensieve revalidatieperiode nodig om aan hun beperkingen te werken om terug te komen in de maatschappij. Enkele kunnen weer gewoon aan het werk met bemiddeling van UVW en meeste worden meestal 100% arbeidsongeschikt verklaard door UVW waar mee ze een uitkering krijgen. De meeste mensen met NAH wonen meestal in een woonvorm waar mee ze begeleiding en hulp krijgen van een begeleider. Maar ze kunnen ook zelfstandig wonen in een huurhuis of gekochte huis en sommige mensen krijgen dan hulp van ambulant begeleider of Volledig Thuis Pakket via woonvorm van een stichting waarmee hij of zij als cliënt verbonden is.
Vooral TS schrijft in haar verhaal dat ze moeite heeft met structuur in haar leven te handhaven zoals ze niet meer alles kan dan voor dat ze NAH heeft gekregen. Maar ik kan me in haar verplaatsen dat dit ook voor haar familie grote compact heeft gehad dat ze hersenbloeding heeft gehad.
Ik heb een duidelijke structuur en planning in mijn leven, soms wel een beetje te veel. Maar daar voel ik me heel happy mee.
Dat meen je nietquote:
[..]
Ik heb van een paar vriendinnen idd bewust afscheid genomen omdat ze het niet begrepen en vonden dat ik me aanstelde.
Ben je bang voor herhaling? Word je in de gaten gehouden mee controles?
Ik vind het altijd raar dat ik hoor/lees van mensen die echt wel weten dat "opeens moeite met spreken" niet goed is, toch total niet stilstaan bij de ernst en bijvoorbeeld nog gewoon een musical bezoeken. Terwijl diezelfde persoon tegen iemand anders met die symptomen zou zeggen dat ie met spoed naar een dokter moet gaan
meerdere keren gezien.Je hersens "herstellen" tot anderhalf jaar na een infarct of ongeval. Ze maken nieuwe verbindingen aan, maar dat kost heel veel energie. Hersenletsel is eigenlijk topsportquote:
Is er sprake van herstellend vermogen? Of is het allemaal definitief?
Heb jij iets aan 'prikkelarme uurtjes' in winkels e.d., die de laatste tijd steeds hipper lijken te worden?
Ik ben gelukkig niet echt bang voor herhaling, Ik moet twee keer per jaar op controle bij de huisarts en dan wordt er ook bloed geprikt. Plus twee keer per jaar voor mijn hart (boezemfibrileren) en nog naar de internist 1 x per jaar. Dus ik heb een drukke agendaquote:
[..]
Dat meen je niet
Ben je bang voor herhaling? Word je in de gaten gehouden mee controles?
Ik vind het altijd raar dat ik hoor/lees van mensen die echt wel weten dat "opeens moeite met spreken" niet goed is, toch total niet stilstaan bij de ernst en bijvoorbeeld nog gewoon een musical bezoeken. Terwijl diezelfde persoon tegen iemand anders met die symptomen zou zeggen dat ie met spoed naar een dokter moet gaan
Gek is dat he, ik stond er totaal niet bij stil dat ik een herseninfarct had gehad. Daar was ik te jong voor, en dat kwam totaal niet in me op. Stom he. Nu ben ik er natuurlijk wel meer alert op, ook bij anderen. Maar ik denk niet dat het qua herstel wat had uitgemaakt voor mij.
Ik heb een engeltje op mijn schouder gehad die dag (vanwege het rijden)
edit: net al gevraagd en beantwoord.
Is er een speciaal soort training/protocol om dit te doen?quote:
[..]
Je hersens "herstellen" tot anderhalf jaar na een infarct of ongeval. Ze maken nieuwe verbindingen aan, maar dat kost heel veel energie. Hersenletsel is eigenlijk topsport
Mooie vraag! Drie activiteiten is ook wel de max en dan ook echt niet 2 dagen achter elkaar bijvquote:
Wow. Interessant onderwerp weer. Ik ben zeer prikkelgevoelig (autist) en vind drie 'dingen' op een dag twee teveel. Diep respect dus voor jou!
Heb jij iets aan 'prikkelarme uurtjes' in winkels e.d., die de laatste tijd steeds hipper lijken te worden?
Ik heb ooit de bioscoop hier een mail gestuurd of het geluid niet wat zachter kon tijdens de film. Hier is uitgekomen dat ze prikkelarme films gingen draaien. Zonder reclames en voorfilmpjes. Het geluid en licht was gedimd al bij binnenkomst. Dat was echt fantastisch ook al moest ik daarna twee dagen bijkomen. Ze zijn er mee gestopt, het was niet commercieel genoeg helaas.
Ik ga niet naar bijv een prikkelarme kermis dat is te veel voor mij ook vanwege mijn evenwichtsorgaan. Hier in het zuiden zijn nog geen winkels die prikkelarme uurtjes hebben helaas. Daar zou ik zeker gebruik van maken, want ik vergeet de helft als de muziek hard staat ook al heb ik een lijstje bij me
Verhelderend ook, al je antwoorden!
En dat onbegrip lijkt me zo frustrerend, en al helemaal vrienden die afhaken
Ik heb de oorzaak aangepakt en ben gestopt met roken en de pilquote:
In hoeverre loop je verhoogd risico om opnieuw een herseninfarct te krijgen?
edit: net al gevraagd en beantwoord.
Ik heb aardig wat revalidatie gehad.quote:
[..]
Is er een speciaal soort training/protocol om dit te doen?
Eerst 8 maanden in het ziekenhuis (ergotherapie, psycholoog, logopedist, fysio)
Daarna een revalidatie van 3 maanden voor mijn evenwichtsorgaan (omgaan met vooral)
En daarna heb ik een dik jaar een revalidatie gevolgd die je leert omgaan met Hersenletsel (www.hersenz.nl)
Dank je wel, ik doe mijn bestquote:
Mooie (vreselijke-) VWJW.
Verhelderend ook, al je antwoorden!
En dat onbegrip lijkt me zo frustrerend, en al helemaal vrienden die afhaken
Onbegrip is ook echt frustrerend. Ik zeg heel vaak tegen mezelf dat ik alleen verantwoording hoef af te leggen een mezelf en echt aan niemand anders. Dat helpt mij wel.
En die vrienden, tja... ik heb de vriendschap een jaar na mijn infarct verbroken. Het koste me zoveel energie en het legde een enorme druk op me. Klein voorbeeld is dat ik me moest verantwoorden waarom ik wel met Pietje kon afspreken en met Jantje niet.
Daar zijn natuurlijk allerlei redenen voor. De ene dag is de andere niet, ik heb goede en slechte dagen, ik moest nog leren plannen etc. Daar zat echt niks persoonlijks in maar dat maakten die vrienden het wel. Dat vechten daartegen dat wilde ik niet meer.
In omgeving Den Bosch ken ik 1 supermarkt met een prikkelarm uurtje, maar da's op een stomme dag/tijd dus ik ben nog nooit geweest. Muziek in supermarkten kan ik nog nét hebben, maar als er dan ook nog vakkenvullers voor mijn neus lopen en producten op zijn of ineens verhuisd, kun je mij wel opvegen.quote:
[..]
Mooie vraag! Drie activiteiten is ook wel de max en dan ook echt niet 2 dagen achter elkaar bijv
Ik heb ooit de bioscoop hier een mail gestuurd of het geluid niet wat zachter kon tijdens de film. Hier is uitgekomen dat ze prikkelarme films gingen draaien. Zonder reclames en voorfilmpjes. Het geluid en licht was gedimd al bij binnenkomst. Dat was echt fantastisch ook al moest ik daarna twee dagen bijkomen. Ze zijn er mee gestopt, het was niet commercieel genoeg helaas.
Ik ga niet naar bijv een prikkelarme kermis dat is te veel voor mij ook vanwege mijn evenwichtsorgaan. Hier in het zuiden zijn nog geen winkels die prikkelarme uurtjes hebben helaas. Daar zou ik zeker gebruik van maken, want ik vergeet de helft als de muziek hard staat ook al heb ik een lijstje bij me
Zijn er hulpmiddelen die jou kunnen helpen? Ik draag bijvoorbeeld elke dag (ook in de regen) een zonnebril en hoed. Als andere mensen dat raar vinden, jammer dan.
Ik heb een noise-cancelling koptelefoon, KNOPS (oordopjes waarbij je het volume kan instellen) zonnebril idd en in de zomer een hoed of petje want ik heb ook warmte intolerantie door de infarcten. Afgelopen zomer toen het zo heet was, heb ik bijna vijf weken met koorts rond gelopen.quote:
[..]
In omgeving Den Bosch ken ik 1 supermarkt met een prikkelarm uurtje, maar da's op een stomme dag/tijd dus ik ben nog nooit geweest. Muziek in supermarkten kan ik nog nét hebben, maar als er dan ook nog vakkenvullers voor mijn neus lopen en producten op zijn of ineens verhuisd, kun je mij wel opvegen.
Zijn er hulpmiddelen die jou kunnen helpen? Ik draag bijvoorbeeld elke dag (ook in de regen) een zonnebril en hoed. Als andere mensen dat raar vinden, jammer dan.
Ja! En dit kan ook echt mijn hele dag omgooien of verprutsen.quote:
Moet je ook oppassen voor plotselinge impulsen? lichtflitsen, harde geluiden?
Laatst in de supermarkt ging er een hard alarm af. Ik word dan zo misselijk en duizelig, dat ik meteen weg moet en daar echt wel tijd voor nodig heb om bij te komen.
Mijn vader heeft in 2007 zijn eerste hersenbloeding gehad en is uiteindelijk in 2013 aan een hersenbloeding (in de hersenstam) overleden. De tussenliggende jaren waren heel heel zwaar en er was inderdaad veel onbegrip van de buitenwereld.
Het ga je goed! Ik heb geen vraag, maar wilde het toch even zeggen.
Ah wat lief, dank je wel!quote:
Heel goed dat je dit doet! Er is zo weinig over bekend en zoveel onbegrip.
Mijn vader heeft in 2007 zijn eerste hersenbloeding gehad en is uiteindelijk in 2013 aan een hersenbloeding (in de hersenstam) overleden. De tussenliggende jaren waren heel heel zwaar en er was inderdaad veel onbegrip van de buitenwereld.
Het ga je goed! Ik heb geen vraag, maar wilde het toch even zeggen.
Wat rot voor je vader ook maar ook voor familie, onbegrip is echt niet fijn. Veel mensen met NAH raken in een depressie daardoor.
Ik probeer daarom zo open mogelijk te zijn. Niet alleen hier hoor, maar ook in het dagelijks leven.
Dat gaat nog wel, maar ben wel een vrouwquote:
Hoe staat het met je richtingsgevoel? Is die helemaal verstoord of valt dit mee?
Heb wel last gehad bij de zee. Dacht leuk een weekje bij te komen maar water is niet tof voor mijn evenwicht. Ik leek echt stomdronken en kon niet gewoon naar de zee toe lopen. Ik moet daar wel om lachen, maar zal niet snel nog eens naar de zee gaan
Dank je wel!quote:
Ik ben zo vrij VWTJ.. Ik wens je nog veel goede vragen en alle sterkte!
Ik heb ook NAH, maar gelukkig heb ik er relatief weinig last van. Veel dingen die je noemt van klachten zijn wel heel erg herkenbaar, want zeker in het begin had ik ook veel meer klachten. Maar ik werk 40 uur, kan er naast nog sporten/sociaal leven. Al heb ik soms ook wel een terugval als ik te veel van mijn lichaam vraag. Het is soms gewoon op. Wel goed om het hier te delen zodat anderen ook zien wat het inhoud 
Wat heerlijk voor je, dat je er redelijk goed mee kan leven. Dat is niet iedereen gegund. Echt heel fijn!quote:
Heel erg herkenbaar allemaal
En daar gaat het mij ook echt om, wat onbegrip weghalen en wat meer herkenning.
Hoe is je spraak momenteel? Want ik kan me voorstellen door dit soort dingen - en zeker als je spraak nog niet weer helemaal 'normaal' (ook zo'n stom woordquote:
Heb wel last gehad bij de zee. Dacht leuk een weekje bij te komen maar water is niet tof voor mijn evenwicht. Ik leek echt stomdronken en kon niet gewoon naar de zee toe lopen. Ik moet daar wel om lachen, maar zal niet snel nog eens naar de zee gaan
) is, dat mensen je ook vaak inschatten alsof je minder kan dan je kunt? Dat je met een vriend(in) op stap bent en dat ze dan automatisch tegen die ander gaan praten, ook vragen die over jou gaan? Of valt dat reuze mee?Ik kan weer normaal praten, al heb ik wel woordvindingsproblemen. Maar daar moet ik vaak dan wel om lachen. Bijv, een klokuis noemde ik een cockpit laatst, een sneakersok een gymschoentjessok.quote:
[..]
Hoe is je spraak momenteel? Want ik kan me voorstellen door dit soort dingen - en zeker als je spraak nog niet weer helemaal 'normaal' (ook zo'n stom woord
Verder zie ik er net zo uit als een normaal mens
Dat is inderdaad lang geleden leuk dat je nog meeleest, heftig om te horen van je infarctquote:
veel sterkte daarmee...Er zijn leukere groepen om toe te mogen treden dan de NAH/CVA groep, maar welkom ofzo. Fijn dat je ook nog "zo goed" kan typen en je account wist af te stoffen. Dat zegt al heel veel.quote:
Hier nog een lotgenoot, wel een newbie op CVA/NAH gebied. Ik had een acuut infarct op 4 maart jongstleden. Zag dit topic verschijnen en mijn FOK!account maar eens afgestoft. Ik zie in de lijst met punten waar je nu nog last van hebt geen "zenuwpijn" staan, bijvoorbeeld een tintelend gevoel in je arm/gezicht/mond/been etc. Heb je die überhaupt niet gehad, of zijn deze in de herstel periode verdwenen? En zo ja, was dat in de eerste drie maanden of binnen de maanden daarna in het eerste jaar?
Mijn rechterarm en been is niet meer zo sterk als voorheen, en heb wel eens wat last van tintelingen maar ik denk niet in die mate zoals jij beschrijft. Kan je daar helaas niks over vertellen. Heb je revalidatie?
Ik heb nog wel revalidatie, gelukkig poliklinisch. Ik heb enorm veel geluk gehad dat ik na een korte periode kon lopen en de rest van mijn lichaam kon bewegen. Daardoor heb ik de revalidatie na een paar weken teruggebracht tot logopedie i.v.m. mijn aangezichtsverlamming en ergotherapie, die er eigenlijk meer is om er op toe te zien dat ik goed op mezelf let. Omdat het vrij kort geleden is, kan je nog niks zeggen over de rest van herstel. Mij is gezegd dat je pas na een jaar kan aangeven of de problemen blijvend zijn, jij schrijft overigens anderhalf jaar. Ik ga voor het jaar, dat duurt me al te lang.quote:
[..]
Er zijn leukere groepen om toe te mogen treden dan de NAH/CVA groep, maar welkom ofzo. Fijn dat je ook nog "zo goed" kan typen en je account wist af te stoffen. Dat zegt al heel veel.
Mijn rechterarm en been is niet meer zo sterk als voorheen, en heb wel eens wat last van tintelingen maar ik denk niet in die mate zoals jij beschrijft. Kan je daar helaas niks over vertellen. Heb je revalidatie?
In dit topic had iemand het over een paraplu waaronder de NAH onder geschaard wordt. Logisch, maar NAH kan zo enorm verschillend zijn, het is maar waar het infarct en de schade plaatsvindt. Maar dat het enorme invloed heeft op je eigen leven en ook zeker van je naasten is een ding wat zeker is. Ik lees graag met je mee in dit topic.
Niet te snel afbouwen hoor, die revalidatie. Ik wilde er ook zo snel mogelijk vanaf maar daarna begint het pas. Tenminste voor mij. Wat je zegt de invloed op je leven is groot, eigenlijk immens dus alle hulp die je kunt krijgen is ook hard nodig.quote:
[..]
Ik heb nog wel revalidatie, gelukkig poliklinisch. Ik heb enorm veel geluk gehad dat ik na een korte periode kon lopen en de rest van mijn lichaam kon bewegen. Daardoor heb ik de revalidatie na een paar weken teruggebracht tot logopedie i.v.m. mijn aangezichtsverlamming en ergotherapie, die er eigenlijk meer is om er op toe te zien dat ik goed op mezelf let. Omdat het vrij kort geleden is, kan je nog niks zeggen over de rest van herstel. Mij is gezegd dat je pas na een jaar kan aangeven of de problemen blijvend zijn, jij schrijft overigens anderhalf jaar. Ik ga voor het jaar, dat duurt me al te lang.
In dit topic had iemand het over een paraplu waaronder de NAH onder geschaard wordt. Logisch, maar NAH kan zo enorm verschillend zijn, het is maar waar het infarct en de schade plaatsvindt. Maar dat het enorme invloed heeft op je eigen leven en ook zeker van je naasten is een ding wat zeker is. Ik lees graag met je mee in dit topic.
Ik heb gemerkt dat ik nu pas eigenlijk besef wat er gebeurd is allemaal. Volg maar lekker mee, en wie weet hebben mensen ook vragen aan jou
Bedankt voor de vragen! Ik vond het heel even wat spannend vanmiddag, maar het voelt goed om op deze manier mijn ervaringen te delen.
Heb je veel dat mensen niet doorhebben dat je moeite hebt met bepaalde zaken wat weer tot onbegrip leidt?
Hoe oud ben je nu? Wat vind je het ergst dat je moet gaan missen?
De klachten begonnen in 2008 en werden steeds iets erger tot ik in april 2011 gewoon met alles moest stoppen.In 2008 is de "echte" ik doodgegaan en tegenwoordig leef ik niet meer, maar besta ik. En dat is saai en kut.
Ik kan me heel goed voorstellen wat voor impact zoiets op je dagelijks leven kan hebben.
Waar heb je de meeste moeite mee?
Zijn dit de ontstane klachten die je nu ondervindt of is dit angst om opnieuw een infarct te krijgen?
Ik kan me namelijk zo voorstellen dat die angst er altijd is.
'Wanhopig'?quote:
Ben je zo wanhopig dat je alternatieve/experimentele behandelingen/medicijnen zou willen proberen of dat niet?
Wat een negatief woord.
Je kunt dit ook gewoon als nieuwsgierig of open staan voor andere mogelijkheden omschrijven.
Hersenz heeft mijn leven gered om het zo maar te zeggen. Ik heb de module omgaan met verandering en grip op energie gevolgd. Door Hersenz heb ik samen met mijn begeleider een presentatie gehouden thuis voor mijn familie en vrienden. Dit heeft voor hen ook veel opgeleverd.quote:
Wat tof dat je hier in dit topic antwoorden op vragen geeft! Ik werk zelf voor Hersenz en ik vind het een mooi programma, maar dat is van de hulpverlenerskant. Ik heb geen contact meer met oud-deelnemers maar ik vraag me af hoe jij het programma hebt ervaren. Heb je er baat bij gehad? Heb je iets gemist in het programma?
Ik had wel moeite met de indeling. 1 x een halve dag en 1 x een hele dag in de week. Dat laatste was voor mij eigenlijk wat teveel. En de modules volgden elkaar wat snel op, er zaten drie weken tussen. Dit heb ik natuurlijk ook teruggegeven maar buiten dat zou Hersenz eigenlijk voor iedereen moeten zijn die met niet aangeboren hersenletsel te maken krijgt
Je doet in ieder geval fantastisch werk!
Dank je wel!quote:Op maandag 27 mei 2019 17:49 schreef FlippingCoin het volgende:
Heftig verhaal zeg maar chapeau voor je mindset.
Heb je veel dat mensen niet doorhebben dat je moeite hebt met bepaalde zaken wat weer tot onbegrip leidt?
Een van mijn karaktereigenschappen is niet laten zien hoe zwaar ik het heb wat inderdaad voor meer onbegrip zorgt.
Ik doe me altijd sterker voor als dat ik ben. Ik probeer hier zelf aan te werken, want ik heb mezelf hier altijd mee want dat kost heel veel energie.
Ik ben totaal niet wanhopig gelukkig, sommige mensen wel misschien. Maar dat staat voor mij los van het wel of niet gebruiken van alternatieve/experimentele behandelingen/medicijnenquote:
Ben je zo wanhopig dat je alternatieve/experimentele behandelingen/medicijnen zou willen proberen of dat niet?
Sommige mensen hebben er baat bij sommige mensen niet. Ik hou me aan de voorschriften van de dokter en probeer buiten mijn noodzakelijke medicijnen geen andere zaken te nemen.
Ik ben ontzettend gestructureerd geworden. Alles, maar dan ook alles wat er moet gebeuren staat in mijn agenda op mijn telefoon. Op zondag kijk ik altijd de week vooruit zodat ik weet wat er komen gaat en dat werkt heel erg fijn voor mij.quote:
Omdat delen van je hersenen taken over zijn gaan nemen, nieuwe verbindingen is gaan leggen, merk je ook dingen die je nu beter kan dan voorheen? Of zijn er zelfs dingen die je eerst niet kon, maar nu wel? Bijvoorbeeld beter rekenen, of andere talen beter oppakken?
Vroeger was ik heel impulsief
quote:
Misschien ook interessant voor @:sunchaser
Tja ben ik gelukkig, niet elke dag natuurlijk maar ik heb wel vrede met hoe het is. Tuurlijk mis ik dingen. Gewoon meedoen met vrienden mis ik het ergst. Concerten, festivals, etentjes, bioscoop, avondjes in de kroeg zijn voor mij niet weggelegd.quote:
Ben je gelukkig? Heb je vrede maar waar je nu in het leven staat?
Hoe oud ben je nu? Wat vind je het ergst dat je moet gaan missen?
En dat is voor iemand die 41 is niet leuk
Tja ik probeer mezelf niet te veel te laten hangen in het saai en kut (want dat is het wel) Ik probeer te focussen op de dingen die ik wel kan. Ik heb sinds een jaar een huisje met tuin en tuinieren vind ik geweldig bijvoorbeeld.quote:
Ik ken al je klachten helaas maar al te goed... ben sinds 2011 100% afgekeurd voor werk en zit alleen maar thuis omdat alle prikkels enorm overweldigend zijn, heb totaal geen energie, kan nergens meer naartoe
In 2008 is de "echte" ik doodgegaan en tegenwoordig leef ik niet meer, maar besta ik. En dat is saai en kut.
Daar kan ik echt af en toe mijn hoofd mee leeg maken ondanks dat het zwaar werk is
Ik kan heel goed met de angst omgaan, dat speelt geen rol in mijn leven. Ik heb meer moeite met de klachten waardoor ik niet meer mee kan doen met het normale leven.quote:
Hallo,
Ik kan me heel goed voorstellen wat voor impact zoiets op je dagelijks leven kan hebben.
Waar heb je de meeste moeite mee?
Zijn dit de ontstane klachten die je nu ondervindt of is dit angst om opnieuw een infarct te krijgen?
Ik kan me namelijk zo voorstellen dat die angst er altijd is.
quote:
[..]
'Wanhopig'?
Wat een negatief woord.
Je kunt dit ook gewoon als nieuwsgierig of open staan voor andere mogelijkheden omschrijven.
Aan mij is niks te zien en ook niet te horen. Ik oog gewoon normaal waardoor ik inderdaad vaak overschat wordt en dat doe ik zelf ook nog vaak.quote:
Heb je het gevoel dat mensen (onbekende/buitenstaanders) je anders behandelen als voorheen? In de zin van, oh wat zielig, of een 'gehandicapte'? Of is niet niet duidelijk merkbaar dat je dit hebt? Zo nee, vind je het dan soms niet lastig om hulp te vragen als dit nodig is?
Hulp vragen vond ik heel moeilijk, maar dat heb ik inmiddels wel geleerd, al is dat nog niet van harte
Wat vind jij goede hulp?
Het is niet zo zeer dat ik geholpen moet/wil worden maar simpel het rekening houden met.quote:
En hoe kunnen anderen jou helpen?
Wat vind jij goede hulp?
Mooi voorbeeld, elke dinsdagavond komen wij met 6 vriendinnen bij elkaar. Nu was het zo'n mooi weer dat er een voorstel tot bbq met aanhang. Zo gezegd zo gedaan maar dit is voor mij niet te doen qua kids. Dan is er een vriendin die zegt, weet je wat wij bellen je als de kids weg zijn en dan kom je dan voor een borreltje. En dat is waar ik me fijn bij voel. Dat mensen gewoon meedenken en proberen dingen op te lossen.
Ik gok dat ik zo'n 95% van je ervaringen deel.
Het is best zwaar he, jij bent ook nog zo jong. Sterkte!quote:
Herkenbare verhalen... ben zelf 3 jaar geleden, op mijn 33e, getroffen door een hersenbloeding.
Ik gok dat ik zo'n 95% van je ervaringen deel.
Bedankt voor je antwoord. Het programma is erg intensief, daar zijn we ons bewust van. Bij onze organisatie plannen we vaak bewust pauzes in tussen modules, maar dat kan niet bij alle organisaties. Ik maak ook deel uit van de landelijke vakgroep en we bespreken vaak de indeling van het programma, dit is iets wat op de agenda gaat!quote:
[..]
Hersenz heeft mijn leven gered om het zo maar te zeggen. Ik heb de module omgaan met verandering en grip op energie gevolgd. Door Hersenz heb ik samen met mijn begeleider een presentatie gehouden thuis voor mijn familie en vrienden. Dit heeft voor hen ook veel opgeleverd.
Ik had wel moeite met de indeling. 1 x een halve dag en 1 x een hele dag in de week. Dat laatste was voor mij eigenlijk wat teveel. En de modules volgden elkaar wat snel op, er zaten drie weken tussen. Dit heb ik natuurlijk ook teruggegeven maar buiten dat zou Hersenz eigenlijk voor iedereen moeten zijn die met niet aangeboren hersenletsel te maken krijgt
Je doet in ieder geval fantastisch werk!
Mooi dat die presentatie jou en je omgeving zoveel heeft opgeleverd, de behandeling is ook zoveel mogelijk op je omgeving gericht maar dat werkt niet altijd zoals wij voor ogen hebben. Ik vind het erg tof om zo terug te lezen
Maar zijn mensen daar dan ook toe bereid? Of is het maar een klein groepje wat meedenkt?quote:
[..]
Het is niet zo zeer dat ik geholpen moet/wil worden maar simpel het rekening houden met.
Mooi voorbeeld, elke dinsdagavond komen wij met 6 vriendinnen bij elkaar. Nu was het zo'n mooi weer dat er een voorstel tot bbq met aanhang. Zo gezegd zo gedaan maar dit is voor mij niet te doen qua kids. Dan is er een vriendin die zegt, weet je wat wij bellen je als de kids weg zijn en dan kom je dan voor een borreltje. En dat is waar ik me fijn bij voel. Dat mensen gewoon meedenken en proberen dingen op te lossen.
Ik heb zelf aangeboren hersenletsel (CP), dus ik weet niet beter. In hoeverre voel je een overlap/herkenning met de groep mensen met aangeboren hersenletsel? En is dat gevoel veranderd tijdens of na je revalidatie?
Kijk wat fijn dat het op de agenda staat. Ik ben trouwens ook als ervaringsdeskundige aan het werk voor Hersenz. Als er bijeenkomsten zijn voor "nieuwe" lotgenoten, ga ik altijd mijn verhaaltje doen. Werkt voor mij helend en erg herkenbaar voor de lotgenoten die er echt wel wat aan hebben.quote:
[..]
Bedankt voor je antwoord. Het programma is erg intensief, daar zijn we ons bewust van. Bij onze organisatie plannen we vaak bewust pauzes in tussen modules, maar dat kan niet bij alle organisaties. Ik maak ook deel uit van de landelijke vakgroep en we bespreken vaak de indeling van het programma, dit is iets wat op de agenda gaat!
Mooi dat die presentatie jou en je omgeving zoveel heeft opgeleverd, de behandeling is ook zoveel mogelijk op je omgeving gericht maar dat werkt niet altijd zoals wij voor ogen hebben. Ik vind het erg tof om zo terug te lezen
Niet iedereen, en je kiest ook wel je mensen uit. Het is vaak geen onwil van mensen hoor, het is moeilijk te begrijpen. Zolang je dat voor ogen houdt valt het allemaal wel mee.quote:
[..]
Maar zijn mensen daar dan ook toe bereid? Of is het maar een klein groepje wat meedenkt?
Grappig dat je dat vraagtquote:
Allereerst Dankjewel voor de openheid en alle antwoorden.
Ik heb zelf aangeboren hersenletsel (CP), dus ik weet niet beter. In hoeverre voel je een overlap/herkenning met de groep mensen met aangeboren hersenletsel? En is dat gevoel veranderd tijdens of na je revalidatie?
Ben ooit terecht gekomen bij een lotgenoten groep waar mensen bij zaten met aangeboren hersenletsel en niet aangeboren hersenletsel. Daar werd een hele strijd gevoerd met elkaar wie er nou erger aan toe was. Ik ben van mening dat het voor iedereen even erg of rot is. Is het aangeboren, dan weet je niet beter maar je ziet wel dat bij "normale" mensen dingen makkelijker lopen en is het niet aangeboren dan moet je er eerst mee leren omgaan etc.
Wat mij betreft is het voor iedereen rot, aangeboren of niet
En zo jong nog. Sterkte allemaal met het heruitvinden van jezelf.
Nu zijn we 3 jaar verder en merken we pas goed de impact van nah, ook afgekeurd en 3 dingen per dag is eigenlijk te veel.
Het enige lastige bij ons is dat we een zoon van 5 hebben.
Helpt bij jouw een papieren agenda om te plannen of gebruik je de agenda in je telefoon ?
Nee niet echt, het heeft ook geen zin. Hoeveel vrouwen doen dit niet dagelijks?quote:
Voel je je schuldig? Als in: was ik maar nooit begonnen met roken en/of de pil slikken?
Denk heel veel en niet allemaal krijgen een herseninfarct, die kans is vrij klein. Ik was een van de weinigen waarbij het wel gebeurd is.
Ik voel me niet schuldig, maar probeer wel alles er aan te doen dat ik niet nog een keer getroffen word. Maar dat heb je niet in de hand.
Gek he, toen ik in het ziekenhuis kwam met mijn infarct zag ik echt verbazing op het gezicht van de verpleging vanwege mijn leeftijd.quote:
Ik sta er van te kijken hoeveel mensen hier rondlopen die zoiets hebben meegemaakt.
En zo jong nog. Sterkte allemaal met het heruitvinden van jezelf.
Wat fijn dat jullie nog samen zijn, het is voor een partner ook heel wat om mee te maken.quote:
Het is net of ik mijn vrouw hoor/lees, zij was 36 toen ze nah kreeg.
Nu zijn we 3 jaar verder en merken we pas goed de impact van nah, ook afgekeurd en 3 dingen per dag is eigenlijk te veel.
Het enige lastige bij ons is dat we een zoon van 5 hebben.
Helpt bij jouw een papieren agenda om te plannen of gebruik je de agenda in je telefoon ?
Drie dingen per dag is ook echt een topdag hoor
dat moet ik niet twee dagen achter elkaar doen. Ik doe alles via mijn telefoon inderdaad. Ik ben echt heel blij dat ik geen kinderen heb eigenlijk. Het had nog gekund na het infarct maar ze hebben het afgeraden. Ze denken niet dat het goed gaat en daarbij met de mate van overprikkeling wil ik zelf niet eens meer. Plus dat ik ook gewoon 41 ben nu en het voor mij ook wel een beetje voorbij is. Ik geniet wel van de kinderen van mijn vriendinnen en broers.
3 jaar geleden heeft mijn moeder een hersenbloeding gehad en heeft sindsdien geen korte termijn geheugen meer. Ook zij is 100% afgekeurd.
Ik wil je dan ook veel sterkte wensen want het is ontzettend heftig.
Dank je wel! Sterkte ook voor je moederquote:
Het klinkt allemaal akelig bekend.
3 jaar geleden heeft mijn moeder een hersenbloeding gehad en heeft sindsdien geen korte termijn geheugen meer. Ook zij is 100% afgekeurd.
Ik wil je dan ook veel sterkte wensen want het is ontzettend heftig.
Dat is gelijk antwoord op mijn vervolgvraagquote:
[..]
Grappig dat je dat vraagt
Ik ben van mening dat het voor iedereen even erg of rot is. Is het aangeboren, dan weet je niet beter maar je ziet wel dat bij "normale" mensen dingen makkelijker lopen en is het niet aangeboren dan moet je er eerst mee leren omgaan etc.
Wat mij betreft is het voor iedereen rot, aangeboren of niet
. Het is inderdaad maar net aan wie je het vraagt.Ik vond dat toen zo stom, hele rel over wat nou erger was. Ik ben nooit meer gegaanquote:
[..]
Dat is gelijk antwoord op mijn vervolgvraag
Dankjewel, het scheelt misschien dat ze het heel cru gezegd niet weet.quote:
[..]
Dank je wel! Sterkte ook voor je moeder
Welke pil gebruikte je? Wist je dat er kans was op trombose?quote:
[..]
Nee niet echt, het heeft ook geen zin. Hoeveel vrouwen doen dit niet dagelijks?
Denk heel veel en niet allemaal krijgen een herseninfarct, die kans is vrij klein. Ik was een van de weinigen waarbij het wel gebeurd is.
Ik voel me niet schuldig, maar probeer wel alles er aan te doen dat ik niet nog een keer getroffen word. Maar dat heb je niet in de hand.
Maar beseft ze dan ook niet dat ze het niet meer weet? Want mijn vader heeft in 2015 een hersenbloeding gehad en ook geen kortetermijngeheugen meer, maar hij heeft daar wel veel last van. Loopt de hele tijd zo van: “Ik snap het allemaal niet meer, hoe zit het nou, ik begrijp er helemaal niks meer van, wat is er met me aan de hand, ben ik gek geworden of zo?”quote:
[..]
Dankjewel, het scheelt misschien dat ze het heel cru gezegd niet weet.
(ik had dit nog niet opgeschreven of hij begon weer
)Als ze daar geen last van heeft idd hoe rot het ook is. Mijn korte termijn geheugen werkt dan nog wel redelijk. Ik vergeet wel vaak dingetjes maar omdat ik het in mijn agenda noteer heb ik er niet zo'n last van. Heb het ook vaak in een gesprek. Dan begin ik ergens over en halverwege de zin weet ik niet meer waar ik naar toe wildequote:
[..]
Dankjewel, het scheelt misschien dat ze het heel cru gezegd niet weet.
quote:Op dinsdag 28 mei 2019 17:55 schreef Trainwreck het volgende:
[..]
Welke pil gebruikte je? Wist je dat er kans was op trombose?
[..]
Maar beseft ze dan ook niet dat ze het niet meer weet? Want mijn vader heeft in 2015 een hersenbloeding gehad en ook geen kortetermijngeheugen meer, maar hij heeft daar wel veel last van. Loopt de hele tijd zo van: “Ik snap het allemaal niet meer, hoe zit het nou, ik begrijp er helemaal niks meer van, wat is er met me aan de hand, ben ik gek geworden of zo?”
(ik had dit nog niet opgeschreven of hij begon weer
quote:
[..]
Welke pil gebruikte je? Wist je dat er kans was op trombose?
[..]
Maar beseft ze dan ook niet dat ze het niet meer weet? Want mijn vader heeft in 2015 een hersenbloeding gehad en ook geen kortetermijngeheugen meer, maar hij heeft daar wel veel last van. Loopt de hele tijd zo van: “Ik snap het allemaal niet meer, hoe zit het nou, ik begrijp er helemaal niks meer van, wat is er met me aan de hand, ben ik gek geworden of zo?”
(ik had dit nog niet opgeschreven of hij begon weer
Ik geloof dat bij bijna elke pil kans is op trombose. De pil is een en al hormoon. Ik slikte Marvelon, een van de lichtste pillen. Moet er wel bij zeggen dat ik zeker drie jaar de pil continu heb doorgeslikt en geen stopweek heb gehad. Of dat de oorzaak is daar kan geen arts mij een antwoord op geven, maar ja ik mag ze toch niet meer hebbenquote:
[..]
Welke pil gebruikte je? Wist je dat er kans was op trombose?
[..]
Maar beseft ze dan ook niet dat ze het niet meer weet? Want mijn vader heeft in 2015 een hersenbloeding gehad en ook geen kortetermijngeheugen meer, maar hij heeft daar wel veel last van. Loopt de hele tijd zo van: “Ik snap het allemaal niet meer, hoe zit het nou, ik begrijp er helemaal niks meer van, wat is er met me aan de hand, ben ik gek geworden of zo?”
(ik had dit nog niet opgeschreven of hij begon weer
Ach wat sneu is dat, heftig hoor. Zeker ook voor familiequote:
[..]
Welke pil gebruikte je? Wist je dat er kans was op trombose?
[..]
Maar beseft ze dan ook niet dat ze het niet meer weet? Want mijn vader heeft in 2015 een hersenbloeding gehad en ook geen kortetermijngeheugen meer, maar hij heeft daar wel veel last van. Loopt de hele tijd zo van: “Ik snap het allemaal niet meer, hoe zit het nou, ik begrijp er helemaal niks meer van, wat is er met me aan de hand, ben ik gek geworden of zo?”
(ik had dit nog niet opgeschreven of hij begon weer
Oh yikes, ik gebruik ook Marvelon zonder stopweek...quote:
[..]
[..]
[..]
Ik geloof dat bij bijna elke pil kans is op trombose. De pil is een en al hormoon. Ik slikte Marvelon, een van de lichtste pillen. Moet er wel bij zeggen dat ik zeker drie jaar de pil continu heb doorgeslikt en geen stopweek heb gehad. Of dat de oorzaak is daar kan geen arts mij een antwoord op geven, maar ja ik mag ze toch niet meer hebben
Ik rook dan wel niet, maar toch... Denk dat ik toch maar even langs de huisarts ga!Blijkbaar hebben derde en vierde generatie anticonceptiepillen een verhoogde kans op trombose en embolie.
https://www.ad.nl/binnenl(...)den-gelegd~a9678a52/quote:Lareb kreeg een fors aantal meldingen van sterfgevallen, blijkt uit cijfers die deze krant opvroeg. Het gaat niet alleen om Diane-35 (33) maar ook om andere risicopillen als Marvelon (29) en Yasmin (15). ,,Het zijn meldingen waarbij men vermoedt dat het overlijden een gevolg is van de bijwerkingen van anticonceptiepillen'', zegt directeur Agnes Kant.
Ik heb nu een mirenaspiraaltje. Hier zit maar 1 hormoon in en is plaatselijk. Ik had door de bloedverdunners namelijk heel veel last van ongesteld zijn. Zal de details besparenquote:Op dinsdag 28 mei 2019 18:31 schreef Trainwreck het volgende:
[..]
Oh yikes, ik gebruik ook Marvelon zonder stopweek...
Blijkbaar hebben derde en vierde generatie anticonceptiepillen een verhoogde kans op trombose en embolie.
[..]
https://www.ad.nl/binnenl(...)den-gelegd~a9678a52/
Maar dat is een goed alternatief voor de pil
Soms heeft ze zo'n moment. Maar gelukkig niet al te vaak. De grote strijd bij ons is vooral roken. Ze vergeet namelijk steeds dat ze al een sigaretje op heeft en rookt zich dus helemaal te pletter.quote:
[..]
Welke pil gebruikte je? Wist je dat er kans was op trombose?
[..]
Maar beseft ze dan ook niet dat ze het niet meer weet? Want mijn vader heeft in 2015 een hersenbloeding gehad en ook geen kortetermijngeheugen meer, maar hij heeft daar wel veel last van. Loopt de hele tijd zo van: “Ik snap het allemaal niet meer, hoe zit het nou, ik begrijp er helemaal niks meer van, wat is er met me aan de hand, ben ik gek geworden of zo?”
(ik had dit nog niet opgeschreven of hij begon weer
En oh ja we hebben anderhalf jaar geleden de hond in laten slapen. Die is ze ook nog vaak aan het zoeken. Tot ze de kat ziet dan pas beseft ze dat onze Rocky er niet meer is.
Het is vooral voor mijn vaders best wel pittig naast een fulltime baan.
Ah ja wel fijn dat je dankzij een agenda nog wel orde houd. Mijn moeder zou vergeten dat ze een agenda heeftquote:
[..]
Als ze daar geen last van heeft idd hoe rot het ook is. Mijn korte termijn geheugen werkt dan nog wel redelijk. Ik vergeet wel vaak dingetjes maar omdat ik het in mijn agenda noteer heb ik er niet zo'n last van. Heb het ook vaak in een gesprek. Dan begin ik ergens over en halverwege de zin weet ik niet meer waar ik naar toe wilde
Al met al blijft het natuurlijk ontzettend lastig.
Dat lijkt me inderdaad wel heel heftig voor je vader maar ook voor jou hoor. Je bent er continu mee bezig dan he. Als ik dat soort dingen hoor, dan kan ik me toch wel blij voelen met hoe ik er dan vanaf ben gekomen. Het kan altijd erger zeg maar.quote:
[..]
Soms heeft ze zo'n moment. Maar gelukkig niet al te vaak. De grote strijd bij ons is vooral roken. Ze vergeet namelijk steeds dat ze al een sigaretje op heeft en rookt zich dus helemaal te pletter.
En oh ja we hebben anderhalf jaar geleden de hond in laten slapen. Die is ze ook nog vaak aan het zoeken. Tot ze de kat ziet dan pas beseft ze dat onze Rocky er niet meer is.
Het is vooral voor mijn vaders best wel pittig naast een fulltime baan.
Heel veel sterkte ermee
Dat is wat ik net schrijf idd, ik kan mezelf gelukkig prijzen dan nog, met hoe ik er van af ben gekomen. Het had zoveel erger kunnen zijn. Dit besef ik ook bijna dagelijks en daardoor geniet ik ook echt meer van de kleine dingen in het leven.quote:
[..]
Ah ja wel fijn dat je dankzij een agenda nog wel orde houd. Mijn moeder zou vergeten dat ze een agenda heeft
Al met al blijft het natuurlijk ontzettend lastig.
Bedankt voor de tip! Sowieso een eye-opener, dus bedankt voor het delen!quote:
[..]
Ik heb nu een mirenaspiraaltje. Hier zit maar 1 hormoon in en is plaatselijk. Ik had door de bloedverdunners namelijk heel veel last van ongesteld zijn. Zal de details besparen
Maar dat is een goed alternatief voor de pil
Mocht 1 iemand door mijn verhaal het lot bespaard blijven van een herseninfarct dan ben ik heel happyquote:
[..]
Bedankt voor de tip! Sowieso een eye-opener, dus bedankt voor het delen!
Ik herken nagenoeg alle ervaringspunten in de OP. Daarbij heb ik ook een sterke fysieke beperking, maar dat is eigenlijk het minst erge van alles om mee om te gaan.
Wat voor mij het ergste is om te slikken is dat ik nooit van mijn leven zal kunnen functioneren als normaal persoon. Niet volwaardig werken, niet een volwaardig sociaal leven, ik zal nooit een goede baan met dito loon hebben om mooie dingen te kunnen doen en reeel gezien ook nooit een relatie krijgen, laat staan ooit kinderen te kunnen hebben.
Helaas merk je aan de buitenwereld dat je wel een tweederangs mens bent. Niemand zal dat luidop zeggen, maar tussen de regels door gedragen mensen zich anders naar je. Dat is slopend, want ondanks dat je misschien 40% van de dingen niet meer kan, kan je 60% van de dingen nog wel en dat wil je dan graag bewijzen, maar daar hebben veel mensen geen boodschap aan.
Wat mij ook opvalt is dat veel mensen je klachten niet geloven. Ik heb nooit geweten dat iedereen in dit land neuroloog, fysiotherapeut én ergotherapeut is, maar god, wat heeft iedereen opeens een mening over wat ik wel/niet doe en waarom en hoe raar dat is. Mensen proberen je klachten te begrijpen met hun eigen belevingswereld en dat lukt ze uiteraard niet. En dan is de conclusie dat je raar doet of liegt. Maar met NAH werkt het leven gewoon anders.
Ik besef me dat dit een negatieve post is. In het dagelijks leven gaat het wel okee, maar kijkend naar de toekomst is er weinig om blij mee te zijn. 30%-40% van de mensen met een beroerte worden depressief en daar is een 'goede' reden voor.
Het is heel moeilijk voor anderen om te begrijpen wat er omgaat in een persoon met een NAH. Ook al heb ik het van super dichtbij meegemaakt, begrijp ik er eigenlijk ook bar weinig van. Het is heel raar om het mee te maken. De ene avond springlevend en dansend door de woonkamer en nog geen 2 uur later ligt je hele leven onderste boven...
Het is ook gewoon klote idd. Ik herken heel goed dat je je een tweederangsburger voelt. En idd iedereen is specialist tegenwoordig en weten hoe je het ook allemaal zou moeten doen. Het is heel erg moeilijk voor mensen om zich er echt een voorstelling van te kunnen maken.quote:
Hier nog een. 32 was ik toen het gebeurde.
Ik herken nagenoeg alle ervaringspunten in de OP. Daarbij heb ik ook een sterke fysieke beperking, maar dat is eigenlijk het minst erge van alles om mee om te gaan.
Wat voor mij het ergste is om te slikken is dat ik nooit van mijn leven zal kunnen functioneren als normaal persoon. Niet volwaardig werken, niet een volwaardig sociaal leven, ik zal nooit een goede baan met dito loon hebben om mooie dingen te kunnen doen en reeel gezien ook nooit een relatie krijgen, laat staan ooit kinderen te kunnen hebben.
Helaas merk je aan de buitenwereld dat je wel een tweederangs mens bent. Niemand zal dat luidop zeggen, maar tussen de regels door gedragen mensen zich anders naar je. Dat is slopend, want ondanks dat je misschien 40% van de dingen niet meer kan, kan je 60% van de dingen nog wel en dat wil je dan graag bewijzen, maar daar hebben veel mensen geen boodschap aan.
Wat mij ook opvalt is dat veel mensen je klachten niet geloven. Ik heb nooit geweten dat iedereen in dit land neuroloog, fysiotherapeut én ergotherapeut is, maar god, wat heeft iedereen opeens een mening over wat ik wel/niet doe en waarom en hoe raar dat is. Mensen proberen je klachten te begrijpen met hun eigen belevingswereld en dat lukt ze uiteraard niet. En dan is de conclusie dat je raar doet of liegt. Maar met NAH werkt het leven gewoon anders.
Ik besef me dat dit een negatieve post is. In het dagelijks leven gaat het wel okee, maar kijkend naar de toekomst is er weinig om blij mee te zijn. 30%-40% van de mensen met een beroerte worden depressief en daar is een 'goede' reden voor.
Depressie ligt hier ook wel op de loer, tenminste dat komt uit allerlei testen. Het huisje, boompje beestje verhaal is hier ook wel een punt. Vraag me af of er ooit een man komt die NAH erbij neemt en mij gaat accepteren zoals ik ben. Van de andere kant doe ik het ook prima alleen en ik heb ik niet echt een man nodig.
Heel veel sterkte ook!
Dat vind ik ook echt heel apart idd, het ene moment is er niks met je aan de hand en ben je springlevend terwijl je het volgende moment helemaal in de kreukels ligt voor de rest van je leven.quote:
Heel veel dingen herken ik goed. Mijn moeder heeft 6 jaar geleden een herseninfarct gehad midden in de nacht. Het was een tijd waarin ik veel te veel zat te gamen en dat ik haar zachte, maar zeer paniekerige geroep hoorde door het geluid van mijn headset heen is een wonder te noemen. Daardoor heb ik op tijd 112 kunnen bellen en zijn we met loeiende sirenes naar het ziekenhuis vervoerd. Mijn moeder is ook zeer gevoelig voor prikkels van buitenaf en kan niet meer tegen de drukte waar ze dat vroeger wel kan. Ook lichamelijk gezien heeft ze meer last van haar evenwichtsorganen en loopt ze onzeker. Ze is er relatief gezien goed vanaf gekomen.
Het is heel moeilijk voor anderen om te begrijpen wat er omgaat in een persoon met een NAH. Ook al heb ik het van super dichtbij meegemaakt, begrijp ik er eigenlijk ook bar weinig van. Het is heel raar om het mee te maken. De ene avond springlevend en dansend door de woonkamer en nog geen 2 uur later ligt je hele leven onderste boven...
Wat ontzettend fijn dat je je moeder gehoord hebt!
Na lekker uitgeslapen te hebben kwam ze op d’r dooie gemak naar beneden. Het eerste zinnetje wat ze sprak kwam er goed uit en de rest was wartaal.
Ik vertrouwde het niet en heb gelijk 112 gebeld. Die namen het heel serieus en hebben haar met loeiende sirenes meegenomen.
In het ziekenhuis bleek dat ze een herseninfarct heeft gehad door een gescheurde halsslagader.
Ze heeft er veel geluk gehad. Het enige wat aangetast is, is haar spraak. Ze heeft moeite met woordvinding.
Daar krijgt ze 2-3 keer per week logopedie voor.
Verder maakt ze het lichamelijk goed. Ze kan en mag weer alles doen. Ook autorijden.
Zelf is ze nog erg bang. Haar lichaam heeft haar in de steek gelaten. Dat stukje vertrouwen moet ze weer terugvinden.
Succes aan een ieder die er mee te maken hebben.
Dat herken ik ook heel erg ja. Niet dat ik continu vrees dat ik niet meer wakker word of zo.quote:
Zelf is ze nog erg bang. Haar lichaam heeft haar in de steek gelaten. Dat stukje vertrouwen moet ze weer terugvinden.
Maar wel bij elke tinteling of elk doof gevoel denk ik: mijn god, het gebeurt toch niet weer he?!
Want het begon bij mij met dat ik minder gevoel in mijn vingers had en er geen controle meer over had. Ik werd die nacht wakker en toen zakte ik door mijn been.
Laatst sliep na het sporten mijn been en zakte ik er ook doorheen. Ik was volledig in de paniek.
Eerst had ze der leven wel gebeterd maar nu rookt ze weer net zoveel shag en zuipt ze bier als nooit tevoren.
Hou jij rekening ermee ?
Dat is ook wel lastig hoor, vertrouwen krijgen in je lichaam. Ik had dat vooral na het tweede infarct, ik was toen echt even in paniek. Maar sinds ze de oorzaak hebben gevonden en mijn medicijnen daarop zijn afgestemd is dat vertrouwen ook weer teruggekomen.quote:
Afgelopen 1e paasdag heeft mijn vrouw een herseninfarct gehad.
Na lekker uitgeslapen te hebben kwam ze op d’r dooie gemak naar beneden. Het eerste zinnetje wat ze sprak kwam er goed uit en de rest was wartaal.
Ik vertrouwde het niet en heb gelijk 112 gebeld. Die namen het heel serieus en hebben haar met loeiende sirenes meegenomen.
In het ziekenhuis bleek dat ze een herseninfarct heeft gehad door een gescheurde halsslagader.
Ze heeft er veel geluk gehad. Het enige wat aangetast is, is haar spraak. Ze heeft moeite met woordvinding.
Daar krijgt ze 2-3 keer per week logopedie voor.
Verder maakt ze het lichamelijk goed. Ze kan en mag weer alles doen. Ook autorijden.
Zelf is ze nog erg bang. Haar lichaam heeft haar in de steek gelaten. Dat stukje vertrouwen moet ze weer terugvinden.
Succes aan een ieder die er mee te maken hebben.
Ik mag gelukkig ook autorijden, daar ben ik ook ontzettend blij mee. Geeft toch een stukje vrijheid.
Ik ben een paar keer voor niks terug gegaan naar het ziekenhuis. En weet je, dat snappen dokters maar al te goed. Langzaam komt dat vertrouwen wel weer!quote:
[..]
Dat herken ik ook heel erg ja. Niet dat ik continu vrees dat ik niet meer wakker word of zo.
Maar wel bij elke tinteling of elk doof gevoel denk ik: mijn god, het gebeurt toch niet weer he?!
Want het begon bij mij met dat ik minder gevoel in mijn vingers had en er geen controle meer over had. Ik werd die nacht wakker en toen zakte ik door mijn been.
Laatst sliep na het sporten mijn been en zakte ik er ook doorheen. Ik was volledig in de paniek.
Ik rook nu al sinds 18 september 2015 niet meer. Daar ben ik ook heel trots op. Door mijn medicijnen mag ik maar max twee drankjes per dag. Ik hou me er aan, niet dat ik elke dag drink hoor. Ik wil proberen om een nieuw infarct wel te voorkomen. Ook al heb ik daar geen invloed op natuurlijk.quote:Op woensdag 29 mei 2019 12:29 schreef Rozevla het volgende:
Vriendin heeft ook een hersenbloeding gehad maar voordat ze daar achter kwamen had ze al bijna een dag op bed gelegen.
Eerst had ze der leven wel gebeterd maar nu rookt ze weer net zoveel shag en zuipt ze bier als nooit tevoren.
Hou jij rekening ermee ?
Van nabij meegemaakt bij twee jonge collega’s, die ook beiden wel weer terug aan het werk konden, maar vaak met de nodige hindernissen en soms onbegrip van mensen. Zelf trombose gehad (onderbeen) toen ik begin 40 was. Geen roker, slikte wel de pil. Pil was enige wat werd genoemd als mogelijke factor. Ben laatst nog een keer gescand omdat ik klachten had en bang was dat het terug was - bleek loos alarm.
Ik heb niet echt een vraag, wel een opmerking. Namelijk dat ik het heel opmerkelijk vind dat niemand bij het begin van je klachten heeft gezegd: we gaan nu met je naar een huisartsenpost of de spoedeisende hulp. De eerste uren kunnen enorm cruciaal zijn voor het verdere verloop/herstel.
Het is ook niet altijd zo cut and dry wat er gaande is. TS dacht dat het stress was. Ikzelf was al wat ziekjes de dagen ervoor en ik dacht toen mijn arm doof voelde dat ik de nacht ervoor in bed verkeerd op mijn arm gelegen had .quote:
Namelijk dat ik het heel opmerkelijk vind dat niemand bij het begin van je klachten heeft gezegd: we gaan nu met je naar een huisartsenpost of de spoedeisende hulp. De eerste uren kunnen enorm cruciaal zijn voor het verdere verloop/herstel.
Vooral als dertiger, veertiger komt een beroerte echt niet zomaar in je op. Dat speelt eerder bij de 70+. En de symptomen kunnen erg verschillen. Er wil iets niet zoals normaal, tsja, zeg het maar... wat kan het zijn? 1001 dingen.
Ik heb zelf de huisartsenpost gebeld en die wilden mij niet eens zien!! Ik heb moeten aandringen om langs te mogen komen, moest zelf met een taxi naar de post toe en ook de dienstdoende huisarts zat te zuchten en te klagen. Pas nadat er overleg was geweest met de eerste hulp werd ik opgenomen. Daar heeft, tussen bellen en de eerste behandeling, 4 uren tussen gezeten. Ben er nog woest om. De HAP in Utrecht heeft doden op haar geweten, daar ben ik van overtuigd.
Ik kan me voorstellen dat je daar woest om bent.quote:
[..]
Het is ook niet altijd zo cut and dry wat er gaande is. TS dacht dat het stress was. Ikzelf was al wat ziekjes de dagen ervoor en ik dacht toen mijn arm doof voelde dat ik de nacht ervoor in bed verkeerd op mijn arm gelegen had .
Vooral als dertiger, veertiger komt een beroerte echt niet zomaar in je op. Dat speelt eerder bij de 70+. En de symptomen kunnen erg verschillen. Er wil iets niet zoals normaal, tsja, zeg het maar... wat kan het zijn? 1001 dingen.
Ik heb zelf de huisartsenpost gebeld en die wilden mij niet eens zien!! Ik heb moeten aandringen om langs te mogen komen, moest zelf met een taxi naar de post toe en ook de dienstdoende huisarts zat te zuchten en te klagen. Pas nadat er overleg was geweest met de eerste hulp werd ik opgenomen. Daar heeft, tussen bellen en de eerste behandeling, 4 uren tussen gezeten. Ben er nog woest om. De HAP in Utrecht heeft doden op haar geweten, daar ben ik van overtuigd.
Bij niet meer kunnen praten zouden de alarmbellen wel onmiddellijk moeten gaan rinkelen. Ik herinner me een spotje van een tijdje terug, om mensen alerter te maken op tekenen van een infarct/beroerte, kwam het daar niet ook in voor?
Het is totaal niet in me opgekomen en ook niet bij mijn vriendin eigenlijk. Daar hebben we het natuurlijk nog wel eens over. Het is dat ze zei ga morgen toch maar naar de huisarts, anders had ik dat misschien niet eens gedaan. Stom is dat he, daar kun je je geen voorstelling bij maken als je weet wat de uitkomst is. Ik heb zelfs het idee dat het al gebeurd is de avond voor we naar de musical gingen tijdens het sporten.quote:
Aangrijpende verhalen en ervaringen. Maakt wel indruk op me, vooral dat het zoveel gevolgen heeft voor je/jullie dagelijks functioneren.
Van nabij meegemaakt bij twee jonge collega’s, die ook beiden wel weer terug aan het werk konden, maar vaak met de nodige hindernissen en soms onbegrip van mensen. Zelf trombose gehad (onderbeen) toen ik begin 40 was. Geen roker, slikte wel de pil. Pil was enige wat werd genoemd als mogelijke factor. Ben laatst nog een keer gescand omdat ik klachten had en bang was dat het terug was - bleek loos alarm.
Ik heb niet echt een vraag, wel een opmerking. Namelijk dat ik het heel opmerkelijk vind dat niemand bij het begin van je klachten heeft gezegd: we gaan nu met je naar een huisartsenpost of de spoedeisende hulp. De eerste uren kunnen enorm cruciaal zijn voor het verdere verloop/herstel.
De eerste uren zijn idd cruciaal, wie weet had ik nu minder klachten gehad. Maar geloof me, ik heb het totaal niet herkend.
Dat is echt vreselijk, niet worden geloofd door doktoren.quote:
[..]
Het is ook niet altijd zo cut and dry wat er gaande is. TS dacht dat het stress was. Ikzelf was al wat ziekjes de dagen ervoor en ik dacht toen mijn arm doof voelde dat ik de nacht ervoor in bed verkeerd op mijn arm gelegen had .
Vooral als dertiger, veertiger komt een beroerte echt niet zomaar in je op. Dat speelt eerder bij de 70+. En de symptomen kunnen erg verschillen. Er wil iets niet zoals normaal, tsja, zeg het maar... wat kan het zijn? 1001 dingen.
Ik heb zelf de huisartsenpost gebeld en die wilden mij niet eens zien!! Ik heb moeten aandringen om langs te mogen komen, moest zelf met een taxi naar de post toe en ook de dienstdoende huisarts zat te zuchten en te klagen. Pas nadat er overleg was geweest met de eerste hulp werd ik opgenomen. Daar heeft, tussen bellen en de eerste behandeling, 4 uren tussen gezeten. Ben er nog woest om. De HAP in Utrecht heeft doden op haar geweten, daar ben ik van overtuigd.
Maar je vriendin vond het dus niet raar dat je de hele avond niet hebt gepraat?quote:
[..]
Het is totaal niet in me opgekomen en ook niet bij mijn vriendin eigenlijk. Daar hebben we het natuurlijk nog wel eens over. Het is dat ze zei ga morgen toch maar naar de huisarts, anders had ik dat misschien niet eens gedaan. Stom is dat he, daar kun je je geen voorstelling bij maken als je weet wat de uitkomst is. Ik heb zelfs het idee dat het al gebeurd is de avond voor we naar de musical gingen tijdens het sporten.
De eerste uren zijn idd cruciaal, wie weet had ik nu minder klachten gehad. Maar geloof me, ik heb het totaal niet herkend.
Het heeft zelfs de hele dag geduurd, maar we waren totaal niet bezig met ziek zijn of een herseninfarct. We hadden totaal geen idee, anders waren we inderdaad heel snel naar de huisarts gegaan of naar het ziekenhuis.quote:
Maar ma
[..]
Maar je vriendin vond het dus niet raar dat je de hele avond niet hebt gepraat?
Zelf hou ik nu FAST aan. Face, Arms, Speech en Time.quote:
Ik herinner me een spotje van een tijdje terug, om mensen alerter te maken op tekenen van een infarct/beroerte, kwam het daar niet ook in voor?
Hangt je gezicht, kun je je armen in de lucht houden, praat je normaal. Zo niet, dan is tijd van levensbelang.
Toen mijn been zo doof was en ik bang was dat ik weer een beroerte kreeg heb ik die tests ook bij mezelf gedaan.
Volgens mij is er nu weer een andere afkorting die gebruikt wordt, maar komt op hetzelfde neer.
Dit zegt ook niet alles helaas, mijn collega kon praten, armen en benen bewegen. Was wel wat suf, daarom meegenomen door ambulance personeel (die hadden ook niet het idee dat het een hersenbloeding was) Leek heel erg op migraineaanval. In het ziekenhuis bleek dat het geen 5 minueten langer had moeten duren.....quote:
[..]
Zelf hou ik nu FAST aan. Face, Arms, Speech en Time.
Hangt je gezicht, kun je je armen in de lucht houden, praat je normaal. Zo niet, dan is tijd van levensbelang.
Toen mijn been zo doof was en ik bang was dat ik weer een beroerte kreeg heb ik die tests ook bij mezelf gedaan.
Volgens mij is er nu weer een andere afkorting die gebruikt wordt, maar komt op hetzelfde neer.
Ik heb vaak het zinnetje De kat krabt de krullen van de trap gezegd en idd mijn armen gestrekt. Ik praat ook vaak tegen mijn katten om te kijken of het nog goed gaat. Nu wordt dat wel wat minder gelukkig. Ik wilde de angst niet mijn leven laten beheersen, Het is al zo anders dan vroeger.quote:
[..]
Zelf hou ik nu FAST aan. Face, Arms, Speech en Time.
Hangt je gezicht, kun je je armen in de lucht houden, praat je normaal. Zo niet, dan is tijd van levensbelang.
Toen mijn been zo doof was en ik bang was dat ik weer een beroerte kreeg heb ik die tests ook bij mezelf gedaan.
Volgens mij is er nu weer een andere afkorting die gebruikt wordt, maar komt op hetzelfde neer.
Het was bij mij ook niet zo duidelijk inderdaad. Bij twijfel altijd gaan, ik had ook veel eerder moeten gaan. Ik denk dat het op woensdagavond is gebeurd en vrijdagochtend was ik pas op de eerste hulp.quote:
[..]
Dit zegt ook niet alles helaas, mijn collega kon praten, armen en benen bewegen. Was wel wat suf, daarom meegenomen door ambulance personeel (die hadden ook niet het idee dat het een hersenbloeding was) Leek heel erg op migraineaanval. In het ziekenhuis bleek dat het geen 5 minueten langer had moeten duren.....
Toen zij er waren hebben zij ook de bekende testen gedaan maar daaruit bleek niet dat ze een herseninfarct had.
Toch vertrouwden ze het niet en hebben de neuroloog gebeld. Hij heeft het zekere voor het onzekere genomen en haar op laten nemen.
Fijn dat ie het heeft gedaan want we waren er heel vroeg bij
Dat is heel erg fijn! En goed van je!quote:
Op een of andere manier vertrouwde ik het niet en binnen 5 min had ik 112 gebeld.
Toen zij er waren hebben zij ook de bekende testen gedaan maar daaruit bleek niet dat ze een herseninfarct had.
Toch vertrouwden ze het niet en hebben de neuroloog gebeld. Hij heeft het zekere voor het onzekere genomen en haar op laten nemen.
Fijn dat ie het heeft gedaan want we waren er heel vroeg bij
En daaruit blijkt iedereen is anders en reageert anders op hersenletsel he. Het is geen gesneden koek idd.
Inderdaad, ik snap arm spraak etc. wel maar dat is niet alles. Bij mij was het direct, werd 's nacht wakker met een piep in de oren, daarna enorme hoofdpijn, geen zicht en geen kracht. Ik hen anderhalf uur in de slaapkamer geprobeerd hulp te zoeken maar kon niet meer bellen want ik kon niks meer zien. Heb me toen tot bloedens toe naar een andere slaapkamer gesleept en heb alles uit het raam geduwd wat ik kon tot de politie kwam. Die dachten dat ik een verwarde gevaarlijke gek was die spullen uit het raam gooide. Het kan dus ook zo van de een op het andere moment komen, zonder voorteken. Een infarct is vaak gewoon pech, met kutgevolgen.quote:
[..]
Dat is heel erg fijn! En goed van je!
En daaruit blijkt iedereen is anders en reageert anders op hersenletsel he. Het is geen gesneden koek idd.
Daarom ook dit topic, het kan je zomaar overkomen en je leven staat op zijn kop!quote:
[..]
Inderdaad, ik snap arm spraak etc. wel maar dat is niet alles. Bij mij was het direct, werd 's nacht wakker met een piep in de oren, daarna enorme hoofdpijn, geen zicht en geen kracht. Ik hen anderhalf uur in de slaapkamer geprobeerd hulp te zoeken maar kon niet meer bellen want ik kon niks meer zien. Heb me toen tot bloedens toe naar een andere slaapkamer gesleept en heb alles uit het raam geduwd wat ik kon tot de politie kwam. Die dachten dat ik een verwarde gevaarlijke gek was die spullen uit het raam gooide. Het kan dus ook zo van de een op het andere moment komen, zonder voorteken. Een infarct is vaak gewoon pech, met kutgevolgen.
Bedankt! Ik draag het stokje over voor morgen.
Liefs!
Goed gedaan!
quote:
Complimenten voor jou! Ik wilde actiever deelnemen, maar had zelf iets teveel aan mijn hoofd.
Goed gedaan!
En ik weet hoe dat voelt Dank je wel voor de complimenten, ook al is het simpelweg gewoon maar mijn verhaal zoals er zoveel zijn
Meh.quote:
[..]
Inderdaad, ik snap arm spraak etc. wel maar dat is niet alles. Bij mij was het direct, werd 's nacht wakker met een piep in de oren, daarna enorme hoofdpijn, geen zicht en geen kracht. Ik hen anderhalf uur in de slaapkamer geprobeerd hulp te zoeken maar kon niet meer bellen want ik kon niks meer zien. Heb me toen tot bloedens toe naar een andere slaapkamer gesleept en heb alles uit het raam geduwd wat ik kon tot de politie kwam. Die dachten dat ik een verwarde gevaarlijke gek was die spullen uit het raam gooide. Het kan dus ook zo van de een op het andere moment komen, zonder voorteken. Een infarct is vaak gewoon pech, met kutgevolgen.
quote:
Lieve mensen, wat een mooie vragen, opmerkingen en ervaringen. Ik vond het eerst wat spannend maar het heeft mij goed gedaan om jullie mijn wereld met NAH te laten zien.
Bedankt! Ik draag het stokje over voor morgen.
Liefs!
quote:
Lieve mensen, wat een mooie vragen, opmerkingen en ervaringen. Ik vond het eerst wat spannend maar het heeft mij goed gedaan om jullie mijn wereld met NAH te laten zien.
Bedankt! Ik draag het stokje over voor morgen.
Liefs!