Toen ik mijn vriendin, en huidige vrouw, daarna mijn geheim vertelde, gaf zij aan dat ze het afschuwelijk vond als jongens oorbellen in hadden. Dat was volgens haar iets voor vrouwen/meisjes. Toch wilde zij mij ze niet onthouden, onder de voorwaarde dat ik mijn oorbellen niet in het openbaar in zou doen. En dat haar ouders er niet achter kwamen. Dus heb ik, voordat wij samen twee weekjes op vakantie gingen, oorbellen laten schieten. Zodat ik alleen daar met oorbellen rond zou lopen en mijn gaatjes rustig konden genezen.
Nadat ik aan het einde van mijn vakantie de zweerknopjes eruit haalde, en constateerde dat de gaatjes goed waren gelukt, heb ik in het openbaar nooit meer oorbellen in gehad. Tenminste niet op plaatsen waar ik de kans had iemand tegen te komen die ik ken/kende. Dat begint steeds meer aan mij te knagen. Het liefst zou ik de hele dag oorbellen in hebben. Dus heb ik er eigenlijk flink spijt van dat ik destijds niet gewoon eigenwijs ben geweest. En schijt had aan de mening van mijn vriendin, ouders en vrienden. En gewoon oorbellen in had gedaan/gehouden. Immers, hoe ouder je bent, hoe vreemder het is als je ineens oorbellen met oorbellen rond loopt. Zeker als je een goed betaalde baan bij de overheid hebt, waar ze verwachten dat je, omdat ik altijd op kantoor zit, er representatief uit ziet (je ziet hier ook geen mannen met oorbellen in).
Omdat deze reden ben ik mij ook gaan afvragen waar dit gevoel vandaan komt. Waarom ik niet gewoon, net als alle andere mannen die oorbellen willen dragen, oorbellen in heb? En de mening van anderen hierover niet naast mij neer kan leggen.
Nu denk ik dat het een soort van fetisj is. Ik wordt namelijk ook opgewonden van het dragen van oorbellen. Maar ik weet dus niet of dit altijd zo is geweest. En of dit het gevolg is van het feit niemand lijkt te willen dat ik oorbellen draag, zodat het daardoor spannend (en opwindend) is om ze dragen. Immers als ik oorbellen zou dragen, zou ik ook niet de hele dag opgewonden kunnen zijn. Dat lijkt mij zowel fysisch als fysiek onmogelijk.
Zodoende vraag ik mij af of meer mensen hier last van hebben? En of het wellicht een uitvloeisel is van de oorlel-fetisj, iets wat heel gebruikelijk blijkt te zijn. In de oorlel zitten namelijk veel zenuwen, zodat wrijven, samenvouwen, sabbelen en zachtjes bijten aan oorlellen voor veel mensen erg prettig en daardoor ontspannend (en opwindend) aanvoelt. Ik heb namelijk ook geen behoefte om in andere lichaamsdelen een gaatje aan te brengen en wil ook niet meer dan één gaatje in mijn oren.
Maar als je stelt, oorbellen, wat bedoel je dan? oorknopjes, of echt oorbellen? Dus van die dingen die hangen en zo?
Ik zou gewoon zilver- of goudkleurige oorknopjes in willen doen. Of oorringen, die vind ik ook wel leuk. Maar dan wel wat dikkere en grotere ringen dan normaal, van 3 cm of zo.
Deze oorbellen heb ik dus ook. Maar ik heb ze bijna nooit in. Alleen thuis, als de kinderen op bed liggen, en in de auto op weg naar het werk.
Omdat ik het niet meer volhield om nooit oorbellen te dragen, heb ik recent één dag op mijn werk mijn oorknopjes in gehad. Toen ik op een andere locatie werkzaam was.Iedereen sloeg zo wat stijl achterover van verbazing. Ook nadat ik aangaf dat al gaatjes in mijn oren had, want velen dachten dat ik ze zojuist had laten schieten. Toen ik daarna, vlak voordat ik thuis kwam (bij vrouw en kinderen), mijn oorbellen uit deed, voelde ik mij erg schuldig. En heb ik geen oorbellen meer in gehad.
Beetje triest van je vrouw dat ze het zo afkeurt. Ik vind het persoonlijk ook raar staan bij mannen, maar als mijn partner ze graag zou dragen zou ik alleen maar blij zijn dat hij zichzelf durft te zijn bij mij, het gaan afkeuren schiet niemand wat mee op. Gesprekje aangaan met haar dus imo. En mocht ze het opeens uit willen maken door zoiets dan is het beter dat je er nu al achter komt dat ze niet bij je past..
Sindsdien (30+ nu) draag ik deze.
Zijn gewoon zwarte titanium knopjes en als ik ze niet draag voel ik mij kaal.
Heb eigenlijk nooit een boodschap gehad aan mijn omgeving of wat dan ook. Ik wou dat dus deed dat.
Op werk ook geen probleem ondanks ambtenaar en geen andere collega's met oorbellen.
Dat terwijl ze, toen ik haar leerde kennen, haar gaatjes zelf opnieuw doorprikte. En ze, tot ons eerste kind werd geboren, regelmatig oorbellen droeg.Van die kleine oorknopjes die ik dus voor haar had gekocht en ze kwijt was.
Ging dat ook gepaard met het aankomen van gewicht en het afknippen van haar haar?quote:Op vrijdag 17 mei 2019 15:47 schreef Alucarma het volgende:
Mijjn vrouw is dus echt helemaal anti-oorbellen. Daar ben ik recent nog achter gekomen, toen ik vanwege valentijnsdag voor haar een paar kleine witgouden oorknopjes had gekocht. Die heb ik terug kunnen brengen, met de mededeling dat alleen mensen uit een achterbuurt oorbellen dragen.
Dat terwijl ze, toen ik haar leerde kennen, haar gaatjes zelf opnieuw doorprikte. En ze, tot ons eerste kind werd geboren, regelmatig oorbellen droeg.Van die kleine oorknopjes die ik dus voor haar had gekocht en ze kwijt was.
klinkt in elk geval als een leuk en totaal niet hypocriet mens.Hm, maar deze houding heeft ze pas sinds zij weet dat jij dit graag wil?quote:
Mijjn vrouw is dus echt helemaal anti-oorbellen. Daar ben ik recent nog achter gekomen, toen ik vanwege valentijnsdag voor haar een paar kleine witgouden oorknopjes had gekocht. Die heb ik terug kunnen brengen, met de mededeling dat alleen mensen uit een achterbuurt oorbellen dragen.
Dat terwijl ze, toen ik haar leerde kennen, haar gaatjes zelf opnieuw doorprikte. En ze, tot ons eerste kind werd geboren, regelmatig oorbellen droeg.Van die kleine oorknopjes die ik dus voor haar had gekocht en ze kwijt was.
Want dan zou ik eerder zeggen dat ze op die manier wil voorkomen dat jij ze draagt omdat jij je wat aantrekt van haar mening, zonder dat ze hoeft te zeggen 'ik wil niet dat jij oorbellen draagt'.
Tenminste, dat gevoel krijg ik erbij.
Zelf kreeg ik, toen ik mijn haren iets liet groeien (ze zijn overigens nooit lang geworden want ik kreeg ontzettend last van roos) tijdens een functioneringsgesprek de vraag of ik het leuk vond er onverzorgd bij te lopen. En kreeg ik een slechte beoordeling. Iets wat nu weer verleden tijd is.
MIjn vrouw heeft wel wat gezondheidsproblemen, maar gelukkig niet haar haren afgeknipt.quote:Ging dat ook gepaard met het aankomen van gewicht en het afknippen van haar haar?
- knip, TS reageert selectief op het meest irrelevante deel van mijn post, dus die haal ik maar gewoon weg-quote:
Op mijn werk krijg je al commentaar als je kleding niet 'aan de voorschriften' voldoet. Of als je jezelf niet hebt geschoren.
Zelf kreeg ik, toen ik mijn haren iets liet groeien (ze zijn overigens nooit lang geworden want ik kreeg ontzettend last van roos) tijdens een functioneringsgesprek de vraag of ik het leuk vond er onverzorgd bij te lopen. En kreeg ik een slechte beoordeling. Iets wat nu weer verleden tijd is.
Ik vind het ook niet heel gepast om op je werk iets fetisj gerelateerds te dragen, want dat is het blijkbaar voor jou, ipv puur een accessoire. Daarom voelt het misschien ook zo ongemakkelijk voor je in het openbaar.
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 17-05-2019 16:28:42 ]
Maar waarom kies je dan juist je werk uit als moment om ze weer te dragen? Ipv gewoon thuis, tijdens boodschappen doen en eventueel onder vrienden?quote:
Ik maak het inderdaad veel te groot, dat gevoel heb ik ook. Maar ik weet niet of dat komt doordat mijn omgeving (vrouw, familie en wellciht ook vrienden) het afkeurt, of dat het iets erotisch is. Al denk ik dat dit laatste een gevolg is van het niet mogen/willen/durven dragen van oorbellen.
Omdat ik het niet meer volhield om nooit oorbellen te dragen, heb ik recent één dag op mijn werk mijn oorknopjes in gehad. Toen ik op een andere locatie werkzaam was.Iedereen sloeg zo wat stijl achterover van verbazing. Ook nadat ik aangaf dat al gaatjes in mijn oren had, want velen dachten dat ik ze zojuist had laten schieten. Toen ik daarna, vlak voordat ik thuis kwam (bij vrouw en kinderen), mijn oorbellen uit deed, voelde ik mij erg schuldig. En heb ik geen oorbellen meer in gehad.
Ik heb niet het idee dat ze dit vind om te voorkomen dat ik oorbellen in doe. Ze vond oorbellen bij jongens/mannen altijd al niets, maar nu dus ook bij vrouwen. Eigenlijk had ik, op het moment dat ik haar leerde kennen en de gaatjes in haar oren waren dichtgegroeid, al 'onraad moeten ruiken'. Maar ja, toen wist ik ook niet dat mijn drang om oorbellen te dragen zo groot zou worden.quote:Hm, maar deze houding heeft ze pas sinds zij weet dat jij dit graag wil?
Want dan zou ik eerder zeggen dat ze op die manier wil voorkomen dat jij ze draagt omdat jij je wat aantrekt van haar mening, zonder dat ze hoeft te zeggen 'ik wil niet dat jij oorbellen draagt'.
Tenminste, dat gevoel krijg ik erbij.
Voordat je haren zo lang zijn dat je er een knotje van kunt maken, en het er verzorgt uit ziet, moet je meer dan een jaar wachten. Dit mede omdat ik loshangende lange haren niet zag zitten. Dus ga je door een periode heen dat jij/ouw kapsel er niet uit ziet. Zodoende kwam ik er achter dat toch niets voor mij was. Buiten het feit dat ik ook weinig jongens/mannen met een knotje ken. Dus zou ik in dezelfde situatie terecht komen als met mijn oorbellen.quote:Maar oorknopjes zijn iets anders dan onverzorgd. Als je je haar laat groeien is het handiger om een kapsel te kiezen waarbij dat passend is. Het lukraak laten groeien kan daarom je haar onverzorgd doen ogen.
Maar waarom reageer je zo selectief? Waarom wil je per se je oorbellen naar werk dragen? Er zit ook nogal een tussen een latexbroek dragen, omdat dat in de mode is of een latexbroek dragen, omdat dat je fetisj is. Dat laatste hoort ook niet thuis op het werk mi.quote:
[..]
Voordat je haren zo lang zijn dat je er een knotje van kunt maken, en het er verzorgt uit ziet, moet je meer dan een jaar wachten. Dit mede omdat ik loshangende lange haren niet zag zitten. Dus ga je door een periode heen dat jij/ouw kapsel er niet uit ziet. Zodoende kwam ik er achter dat toch niets voor mij was. Buiten het feit dat ik ook weinig jongens/mannen met een knotje ken. Dus zou ik in dezelfde situatie terecht komen als met mijn oorbellen.
Dat fetisj-idee weet ik niet zeker, maar schat ik zo in. Oorbellen zijn voor mij in elk geval geen gewoon accesoire, zoal als een ring, ketting, armband of horloge. Die draag ik geen van allen en daar heb ik ook geen behoefte aan.quote:Ik vind het ook niet heel gepast om op je werk iets fetisj gerelateerds te dragen, want dat is het blijkbaar voor jou, ipv puur een accessoire. Daarom voelt het misschien ook zo ongemakkelijk voor je in het openbaar.
Dus ja, dat maakt het extra lastig om oorbellen in te hebben. Al is het natuurlijk niet zo dat ik, als ik bijvoorbeeld voor mijn werk onderweg ben en oorbellen in heb, constant aan sex denk. Nee, ik krijg dan eerder een blij/bevrijdend gevoel. En dan komt dat andere gevoel er achteraan/erbij.
Oh, ik hoef niet per sé op mijn werk oorbellen te dragen. Als het gebruikelijk is om dat niet te doen, en dat is nu eenmaal zo, is dat geen probleem. Maar als het zou kunnen, dan zou ik het zeker doen.quote:Maar waarom reageer je zo selectief? Waarom wil je per se je oorbellen naar werk dragen? Er zit ook nogal een tussen een latexbroek dragen, omdat dat in de mode is of een latexbroek dragen, omdat dat je fetisj is. Dat laatste hoort ook niet thuis op het werk mi.
Dat geldt ook voor thuis, in het openbaar of bij vrienden. Maar omdat mijn vrouw zich dan voor mij schaamt, mijn familie het afkeurt (dat weet ik gewoon) en mijn vrienden het waarschijnlijk raar vinden (geen enkele man in mijn omgeving draagt oorbellen), lukt het daar/dan al helemaal niet.
Tja, dan blijven er weinig plekken over om ze te dragenquote:
[..]
Oh, ik hoef niet per sé op mijn werk oorbellen te dragen. Als het gebruikelijk is om dat niet te doen, en dat is nu eenmaal zo, is dat geen probleem. Maar als het zou kunnen, dan zou ik het zeker doen.
Dat geldt ook voor thuis, in het openbaar of bij vrienden. Maar omdat mijn vrouw zich dan voor mij schaamt, mijn familie het afkeurt (dat weet ik gewoon) en mijn vrienden het waarschijnlijk raar vinden (geen enkele man in mijn omgeving draagt oorbellen), lukt het daar/dan al helemaal niet.
schijt aan wat anderen vinden joh, het went vanzelf. Als ze je om zoiets al dumpen of je over zoiets gaan oordelen dan is het fijner om nu al te weten dat het simpele mensen zijn..Maar aan de andere kant ben ik ook wel een beetje bang dat als ik zou besluiten om oorbellen te dragen, en dan niet per se ook op het werk, ik het op een gegeven moment normaal vind. De kans is dan groot dat ik mijn oorbellen, omdat ik er zelf geen plezier meer aan beleef en al die andere mensen het toch een beetje raar vinden, weer uit doe. En heb ik al die moeite voor niets gedaan. Maar goed, dat weet ik dus niet. Misschien blijf ik het ook wel leuk vinden om oorbellen te dragen.
Je doet veel moeilijker dan strikt noodzakelijk johquote:
Er zijn inderdaad niet veel plekken waar ik oorbellen kan dragen. Dat maakt het ook zo vervelend. En trek ik het soms even niet meer.
Maar aan de andere kant ben ik ook wel een beetje bang dat als ik zou besluiten om oorbellen te dragen, en dan niet per se ook op het werk, ik het op een gegeven moment normaal vind. De kans is dan groot dat ik mijn oorbellen, omdat ik er zelf geen plezier meer aan beleef en al die andere mensen het toch een beetje raar vinden, weer uit doe. En heb ik al die moeite voor niets gedaan. Maar goed, dat weet ik dus niet. Misschien blijf ik het ook wel leuk vinden om oorbellen te dragen.
of je houd rekening met alles en iedereen of je doet gewoon lekker waar jij behoefte aan hebt, zolang het anderen geen kwaad doet. Oorbellen dragen en na verloop van tijd niet meer dragen doe je niemand kwaad mee. Het zit je waarschijnlijk meer dwars dan dat het andere mensen dwars zou zitten. Iedereen veranderd wel eens iets aan zijn of haar uiterlijk.Ik bedoel, je kan ook blijven klagen dat je vriendin het niet tof vind en dat je vrienden het misschien raar vinden, of je kan je leven gaan leven. Jouw keuze.
Maar toch, zo maar ineens, voor mijn gevoel vanuit het niets, oorbellen in doen, jeminee, wat een stap zeg. Het lijkt wel alsof ik uit de kast moet komen. Gelukkig heb ik dat nooit hoeven meemaken.
Ik denk dat ik zo eind jaren 80, begin 90 voor het eerst oorbellen wilde. Ook oorringen, want van op glimmers ben I’m nooit zo dol geweest. Toen was het niet hip, zeker niet op de kakkerige HAVO/VWO waar ik op zat. En later op de Technische Hogeschool ook niet. Dus had ik, toen de tijd rijp was om twee oorbellen te dragen, al een nette kantoorbaan. En, of maar, moest ik mezelf in het bedrijfsleven bewijzen.
Daarnaast kun je tunnels niet zomaar even uit doen. Dat lijkt mij toch wel erg lastig en zal het zoal op mijn werk niet worden gewaardeerd.
https://www.alloverpierci(...)ider-plug-version-15quote:
Nee, tunnels zijn niets voor mij. Mijn inziens is dat nog een stuk extremer dan oorbellen. Daar zie je veel meer mensen, ook mannen, mee en heb je maar een klein gaatje in je oren.
Daarnaast kun je tunnels niet zomaar even uit doen. Dat lijkt mij toch wel erg lastig en zal het zoal op mijn werk niet worden gewaardeerd.
Geen oorbellen dragen omdat je vriendin/vrouw dat niet wil.
Daarnaast ben ik ook wel een beetje huiverig voor de pijn. Al kan dat ook weer fijn/bevrijdend werken. Maar het feit dat je bij tunnels (voorlopig) geen/nooit meer gewone oorbellen meer in zou kunnen doen, zou ik rampzalig vinden.
En tegenwoordig zelfs vals. Laatst gingen we naar een feestje toe en had ik, bij wijze van test, op de badkamer mijn oorbellen in gedaan. Toen zij mij daarna met oorbellen in zag, maakte zij mij duidelijk dat ik haar niet voor schut mocht zetten. En ze direct uit moest doen. Dus voordat ik kon aangeven dat het eigenlijk een grapje was, had zij de deur al dicht gedaan.
Misschien heb ik zodoende ook wel het idee dat ik met oorbellen in daadwerkelijk voor schut loop. Want als ik mijn oorbellen in heb, alleen thuis of in de auto, voel ik mij nooit op mijn gemak.
Een vrouw die niet wil dat je jezelf kan zijn (helemaal zoiets kleins....)....is dat echt een vrouw voor jou, joh? Logisch dat je niet zomaar een huwelijk opgeeft, dat zeg ik niet, maar ik zou toch wel ff een goed gesprek aangaan. Ik vind het er ook raar uit zien, mannen met oorbellen, maar als een partner het wil.....zijn geluk staat dan voor op. Als zij om zoiets kleins zo moeilijk doet...quote:
Mijn vrouw weet dat ik graag oorbellen in zou willen hebben. Maar zij wordt er ook ongelukkig van als ik ze wel in zou doen.
En tegenwoordig zelfs vals. Laatst gingen we naar een feestje toe en had ik, bij wijze van test, op de badkamer mijn oorbellen in gedaan. Toen zij mij daarna met oorbellen in zag, maakte zij mij duidelijk dat ik haar niet voor schut mocht zetten. En ze direct uit moest doen. Dus voordat ik kon aangeven dat het eigenlijk een grapje was, had zij de deur al dicht gedaan.
Misschien heb ik zodoende ook wel het idee dat ik met oorbellen in daadwerkelijk voor schut loop. Want als ik mijn oorbellen in heb, alleen thuis of in de auto, voel ik mij nooit op mijn gemak.
Onze huidige relatie is echter niet dusdanig goed dat wij hier op dit moment samen over kunnen praten. De enige keer dat ze het oké vond dat ik in het openbaar oorbellen in had was met Carnaval. Omdat we alleen met het gezin ergens naar toe gingen en ik een grote pruik op had, zodat de oorbellen niet opvielen.
Anders ben je echt een ongelofelijke pussy.
Mss eens eerst bedenken wat je echt wil? Op dit moment is het een hoop gedoe om weinig.quote:
Maar goed, afgezien van de mening van mijn vrouw, weet ik dus zelf ook niet eens of ik wel altijd en overal oorbellen in zou durven te doen. Het klinkt allemaal zo raar en onwerkelijk. Al zou ik, diep in mijn hart, natuurlijk niets liever willen.
Je wil wel maar ook niet want wat als je het dan niet meer speciaal gaat vinden? Dan ben je ook het gevoel kwijt en dat wil je ook niet?
Kortom: het is hele ding is mega beladen.
Is het niet gewoon het beste om het te houden zoals het is? Want nou is het stiekem en fout en op zeldzame momenten en net dat geeft je dat opwindende gevoel! Het mag niet en iedereen is afkeurend dus je bent lekker stout! Beetje zoals vreemdgaan: maar als je voor je minnares kiest dan wordt dit ook een gewoonte na een tijd en is de spanning er vanaf af.
Dus mss beter verder gaan zoals het is en genieten van je geheim!
Maar aan de andere kant zou het ook wel een hele opluchting zijn om niet meer telkens te hoeven zoeken naar momenten dat ik oorbellen in kan doen. Dus kan het ook bevrijdend en rustgevend werken.
Dus weet ik het gewoon niet.
Opgelost.
Wat een gedoe om een paar oorbellen zeg.
Wat ik van iedereen hier wel heb geleerd is dat ik mijn oren te veel naar anderen heb laten hangen. Want wat hebben zij er eigenlijk mee te maken of ik oorbellen draag, niets toch. Ik heb immers ook niets te maken met hoe zij er uit zien.
Maar toch is het gebeurd. En zit ik nu een beetje met de gebakken peren. Want ik durf het, zelfs op deze leeftijd, gewoon niet te veranderen.
quote:
Mijjn vrouw is dus echt helemaal anti-oorbellen. Daar ben ik recent nog achter gekomen, toen ik vanwege valentijnsdag voor haar een paar kleine witgouden oorknopjes had gekocht. Die heb ik terug kunnen brengen, met de mededeling dat alleen mensen uit een achterbuurt oorbellen dragen.
Een wijffie uit een achterbuurt.
Ja ik heb daar ook mee rondgelopen, en dat was ook echt niet uitzonderlijk of zo. Maar speelt die afkeuring die jij overal meent te zien zich niet vooral af in jouw perceptie. De vrouw die ze schoot keek afkeurend.....vul je dat niet gewoon zelf in? Wat kan haar het nou in hemelsnaam schelen hoeveel oorbellen en waar je ze draagt? Ieder gat dat ze schiet is voor haar omzet.quote:
Hey wat goed zeg. Jij hebt destijds dus wel gewoon met twee oorbellen/oorringen rondgelopen. Dat begon toen inderdaad hip te worden bij mannen. Al keek die vrouw waar ik ze liet schieten wel een beetje verbaasd (en afkeurend) toen in zei dat ik twee oorbellen wilde, maar niet in een oor.
Ik denk dat ik zo eind jaren 80, begin 90 voor het eerst oorbellen wilde. Ook oorringen, want van op glimmers ben I’m nooit zo dol geweest. Toen was het niet hip, zeker niet op de kakkerige HAVO/VWO waar ik op zat. En later op de Technische Hogeschool ook niet. Dus had ik, toen de tijd rijp was om twee oorbellen te dragen, al een nette kantoorbaan. En, of maar, moest ik mezelf in het bedrijfsleven bewijzen.
Weet je zeker dat dit alleen om oorbellen gaat? Ik vind je er wel echt op een hele vreemde manier mee bezig die me vrij ongezond lijkt. Zit er niet meer achter?
Ik heb als puber oorbellen gedragen, en toen ik een jaar of 22-23 was heb ik ze uit gedaan en er nooit meer aan gedacht. Jij bent nu begin 40 en je lijkt er dagelijks mee bezig te zijn. Je maakt mij niet wijs dat er niet meer speelt. Vertel eens het hele verhaal.
[ Bericht 6% gewijzigd door Kapitein_Scheurbuik op 19-05-2019 01:19:17 ]
Doe lekker je eigen dingen en laat je niet op de kast jagen
Over het algemeen zal iets visueels veranderen aan je lichaam, zij het of dat nu het dragen van oorbellen, een baard, een tattoo of iets anders is, een kwestie van even wennen zijn voor jezelf en je omgeving. Echter wordt hier de kans niet voor gegeven omdat zowel jij als je omgeving dit obsessief behandelt alsof je iets heel ongehoords doet wat eigenlijk uit den boze is. Dan wordt het niets.
Maar als ervaringsdeskundige op zeker ander gebied gaan hier nogal wat alarmbellen af.
Ga voor jezelf eens nadenken wat er nou ECHT aan de hand is.
Tijd om je eens wat meer in te gaan lezen in masochisme?
Tja, ik weet niet of er meer achter zit. Maar als alles was gelopen zoals gepland, dan had ik ook als puber met twee oorbellen rondgelopen. Maar van mijn ouders had ik nooit oorbellen gekregen. Zelfs nu ik ze begin 20 liet schieten, mocht ik ze, omdat ik nog thuis woonde, niet in doen. Dus heb ik voor mijn vakantie gaatjes laten schieten, waarna ik mijn oorbellen, na afloop hiervan, weer uit heb gedaan.quote:Weet je zeker dat dit alleen om oorbellen gaat? Ik vind je er wel echt op een hele vreemde manier mee bezig die me vrij ongezond lijkt. Zit er niet meer achter?
Daarnaast was ik (vroeger en wellicht ook nu) niet zo'n held. Dus had ik, als het wel van mijn ouders had gemogen, waarschijnlijk ook geen oorbellen in gedaan. Dit omdat geen van mijn (goede) vrienden oorbellen droeg en zij zich daar ook wel eens laatdunkend over uitlieten. En was het op de school waar ik zat ook 'not done'. Dus zou ik dan een 'geval apart' zijn geweest.
Mijn (goede) vrienden weten allemaal dat ik gaatjes in mijn oren heb. Maar behalve een keertje bij de sportclub, toen ik was vergeten mijn oorbellen uit te doen, hebben ze mij er echter nooit mee gezien. En hebben ze het er ook nooit over. Want zij kennen natuurlijk ook genoeg mannen die gaatjes in een oor hebben/oorbellen hebben gedragen, dus zo bijzonder is dat niet. Alleen was dat voor hen wel zo toen ze er achter kwamen dat ik, een goeie vriend, gaatjes in zijn oren had, terwijl ze mij nooit met oorbellen in hadden gezien.quote:Even wat anders, denk je dat niemand die gaatjes nog heeft gezien? Iedereen weet allang dat je oorbellen hebt. Ik denk echt dat je over je eigen drempel moet gaan.
Inderdaad, ik heb een ontzettend grote drang om oorbellen in te doen, maar als ik ze in heb, voel ik mij erg ongemakkelijk.quote:
Hmm dus even de samenvatting... je voelt je niet prettig zonder oorbelen en je voelt je niet prettig met oorbellen.
Maar als ervaringsdeskundige op zeker ander gebied gaan hier nogal wat alarmbellen af.
Ga voor jezelf eens nadenken wat er nou ECHT aan de hand is.
Zelf denk ik dat het iets te maken heeft met loslaten, 'loskomen van je (vertrouwde) omgeving'. Om de een of andere reden stel ik mij altijd heel onafhankelijk op, maar ben ik nooit helemaal/echt vrij geworden.
Op veel andere vlakken heb ik ook geen problemen om mijzelf te zijn. Het lukt mij alleen niet om oorbellen te dragen. Maar ook ringen, armbanden en kettingen zul je mij niet zien dragen.Misschien om dezelfde reden, maar dat weet ik niet. Want ik heb geen behoefte om deze sieraden te dragen.
Maar we hebben het hier over oorbellen, en het waren volgens mij geen hangende oorbellen dus knopjes ofzo. Tenzij het hele vrouwelijke oorbellen zijn snap ik je issue echt niet, maar gezien hoe zeer je hier mee bezig bent geloof ik niet helemaal dat je het volledige verhaal geeft hier.quote:
[..]
Inderdaad, ik heb een ontzettend grote drang om oorbellen in te doen, maar als ik ze in heb, voel ik mij erg ongemakkelijk.
Zelf denk ik dat het iets te maken heeft met loslaten, 'loskomen van je (vertrouwde) omgeving'. Om de een of andere reden stel ik mij altijd heel onafhankelijk op, maar ben ik nooit helemaal/echt vrij geworden.
Op veel andere vlakken heb ik ook geen problemen om mijzelf te zijn. Het lukt mij alleen niet om oorbellen te dragen. Maar ook ringen, armbanden en kettingen zul je mij niet zien dragen.Misschien om dezelfde reden, maar dat weet ik niet. Want ik heb geen behoefte om deze sieraden te dragen.
Je maakt een issue van iets wat geen issue is tenzij het echt vrouwelijke oorbellen zijn, dán zou ik me kunnen voorstellen dat je je wat aantrekt van je omgeving. Dat je vrouw zo extreem reageert op dat alleen bepaalde vrouwen oorbellen dragen terwijl dat onzin is doet mij denken dat ze daarmee wil voorkomen dat jij toegeeft aan je drang omdat dat de deur open zet voor waar dit eigenlijk om gaat ofzo.
Ik heb geen behoefte om hangende oorbellen of zo te dragen. Tenminste als je oorhangers bedoeld. Ooringen vind ik dan wel weer leuk, als ze maar iets dikker en groter zijn (3 cm of zo). Ik houd namelijk van wat stoerdere oorbellen. Dus ook geen gekleurde oorbellen of oorbellen met diamantjes er in.quote:
Maar we hebben het hier over oorbellen, en het waren volgens mij geen hangende oorbellen dus knopjes ofzo. Tenzij het hele vrouwelijke oorbellen zijn snap ik je issue echt niet, maar gezien hoe zeer je hier mee bezig bent geloof ik niet helemaal dat je het volledige verhaal geeft hier.
Mijn favoriete oorbellen zijn zilveren bolle oorknopjes met een vlakke achterzijde. De oorbellen zijn 1 cm groot en lijken op de oorbellen die Will Smith in de film 'I Robot' droeg. Hierdoor lijkt het alsof je je oorlellen hebt gestretcht, maar toch zitten ze in een gewoon oorgaatje. Deze oorbellen heb ik dan wel weer op de 'vrouwenafdeling' gekocht.
Zoals dit dus.
Ik ben niet erg bedreven in het invoegen van plaatjes, dus bij dezen nog een poging.
De oorbellen zelf kan ik niet laten zien, aangezien die bij een webshop staan afgebeeld.
Ja maar daar ga je al. Will Smith droeg ze, dus geen vrouwelijke dingen per se, dus dat is toch geen enkel issue om die te dragen? Dus wat maakt het uit wat je omgeving daar van vindt? Je vrouw dnap ik dat je daar rekening mee wil houden, maar ik vind haar reactie... Tja... Ik vind dat manipulatie, en niet gewoon een volwassen gesprek.quote:
[..]
Ik heb geen behoefte om hangende oorbellen of zo te dragen. Tenminste als je oorhangers bedoeld. Ooringen vind ik dan wel weer leuk, als ze maar iets dikker en groter zijn (3 cm of zo). Ik houd namelijk van wat stoerdere oorbellen. Dus ook geen gekleurde oorbellen of oorbellen met diamantjes er in.
Mijn favoriete oorbellen zijn zilveren bolle oorknopjes met een vlakke achterzijde. De oorbellen zijn 1 cm groot en lijken op de oorbellen die Will Smith in de film 'I Robot' droeg. Hierdoor lijkt het alsof je je oorlellen hebt gestretcht, maar toch zitten ze in een gewoon oorgaatje. Deze oorbellen heb ik dan wel weer op de 'vrouwenafdeling' gekocht.
[ Bericht 100% gewijzigd door Uhmmpie op 20-05-2019 14:28:43 ]
Je bent nu ook een “geval apart” omdat je je halve leven hierdoor laat beheersen.quote:
[..]
Tja, ik weet niet of er meer achter zit. Maar als alles was gelopen zoals gepland, dan had ik ook als puber met twee oorbellen rondgelopen. Maar van mijn ouders had ik nooit oorbellen gekregen. Zelfs nu ik ze begin 20 liet schieten, mocht ik ze, omdat ik nog thuis woonde, niet in doen. Dus heb ik voor mijn vakantie gaatjes laten schieten, waarna ik mijn oorbellen, na afloop hiervan, weer uit heb gedaan.
Daarnaast was ik (vroeger en wellicht ook nu) niet zo'n held. Dus had ik, als het wel van mijn ouders had gemogen, waarschijnlijk ook geen oorbellen in gedaan. Dit omdat geen van mijn (goede) vrienden oorbellen droeg en zij zich daar ook wel eens laatdunkend over uitlieten. En was het op de school waar ik zat ook 'not done'. Dus zou ik dan een 'geval apart' zijn geweest.
Held of niet... als je je er 20 jaar ellendig over kan voelen.... wat heb je dan te verliezen als je ze draagt?
Of wil je je nog 20 jaar ellendig voelen.
En de opmerking van je vrouw/vriendin is gewoon kinderachtig en getuigd van geen enkel respect voor hoe jij je voelt.
Als dat altijd zo gaat... kun je je ook daar afvragen wat je te verliezen hebt.
Nee, ik vind het ook geen vrouwelijke oorbellen. Eerder mannelijk. Maar omdat de meeste mannen die oorknopjes dragen diamantjes, zwarte of kleinere zilveren bolletjes (die je bijna niet ziet) in hebben, zijn ze op de webshop bij ‘vrouwen’ getagd.quote:
Ja maar daar ga je al. Will Smith droeg ze, dus geen vrouwelijke dingen per se, dus dat is toch geen enkel issue om die te dragen? Dus wat maakt het uit wat je omgeving daar van vindt? Je vrouw dnap ik dat je daar rekening mee wil houden, maar ik vind haar reactie... Tja... Ik vind dat manipulatie, en niet gewoon een volwassen gesprek.
Deze oorbellen heb ik dus ook één dag, toen ik op een andere, kleine locatie werkzaam was, naar mijn werk in gehad. Toen kreeg de opmerking dat het wel erg grote oorbellen waren. Dus daar kan het ook mee te maken hebben. Al denk ik meer dat men dit vond omdat ze mij al jaren kennen en nog nooit met oorbellen in hadden gezien. En het daarom nogal grote oorbellen leken.
De mening van mijn vrouw over oorbellen is duidelijk, die zijn niet voor mensen zoals zij en ik. Daar hoef ik geen discussie met haar over te voeren. Dat heeft ze mij, als ik er vroeger met haar over sprak, duidelijk heeft gemaakt. Ik denk daarom dat dit ‘vooroordeel’, in combinatie met de mening van mijn familie vroeger, (vrij) hard in mijn hoofd zit geprent. Dus voel ik mij zelfs, als ik bijvoorbeeld in de stad waar ik werk naar de supermarkt ga en deze oorbellen in heb, of met deze oorbellen in met de trein/bus reis, altijd een beetje opgejaagd.
Maar toch... om je er 20 jaar lang ongelukkig over te voelen.. dat is ECHT heel erg lang he.
Dan zit het kennelijk toch diep en zul je voor jezelf een oplossing moeten gaan verzinnen.
Anders blijf je je er nog 20 jaar rot over voelen..
lijkt me geen aanrader.
En ja... mensen die het voor het eerst zien... zullen er wellicht een opmerking over maken.
1 keer... daarna is het nieuw meer.
Dat ik een geval apart ben, begin ik mij nu ook steeds meer te realiseren. Dat had ik toch echt niet verwacht. Kijk, dat mannen die oorbellen willen dragen dat meestal gewoon doen, had ik wel verwacht. Maar ik had ook verwacht dat als hun partner niet wil dat ze oorbellen dragen, ze uitgaan. Dit omdat oorbellen voor een man vaak niet zo belangrijk zijn, dat hun leven er vanaf hangt.quote:
Je bent nu ook een “geval apart” omdat je je halve leven hierdoor laat beheersen.
En de opmerking van je vrouw/vriendin is gewoon kinderachtig en getuigd van geen enkel respect voor hoe jij je voelt.
Als dat altijd zo gaat... kun je je ook daar afvragen wat je te verliezen hebt.
Nu wordt echter gesteld dat je uiteraard rekening kunt houden met de mening van je partner, maar dat je, als je hier echt ongelukkig van wordt, dat beter niet kunt doen. Ook als zij er erg verdrietig van wordt.
Dat is nogal wat. En ik weet niet of dat het mij waard is. Al zit ik nu eigenlijk in het schuitje waar zij dan eventueel in terecht zou komen.
Maar tegelijkertijd is zo strikt in dr mening.. dat ze daardoor dus geen rekning houdt met jou.
Kun je er niet gewoon eens over praten en iets afspreken mbt wanneer je ze eventueel WEL zou kunnen dragen.
Snap dat het niet haar favo onderwerp is.
Maar als ik jou moet geloven is ze er zo fel er in... dat het de moeite loont om eens te vragen waarom en kijken of je tot een compromis kunt komen.
Desnoods op momenten dat zij er “geen last” van heeft.
Maar als dit is zoals jij het nu brengt.. lijkt het me niet slim daar nog 20 jaar mee te blijven lopen.
Want ik ben een boon als hier niet een achterliggend verhaal achter zit.
Bewust danwel onbewust.
En een geval apart zijn... daar is niks mee.
Stel we zouden allemaal gelijk zijn...
Zoquote:
Ik ben niet erg bedreven in het invoegen van plaatjes, dus bij dezen nog een poging.
De oorbellen zelf kan ik niet laten zien, aangezien die bij een webshop staan afgebeeld.
Dank je wel. Zo is het voor iedereen wel duidelijk, denk ik.quote:
Ik besef mij nu ook dat ik al 20 jaar tegen een bepaalde drang aan zit te worstelen. Al moet ik zeggen dat ik niet altijd de behoefte heb gehad om oorbellen te dragen. Ook niet toen ik gaatjes had. Maar de laatste tijd is dit ‘gemis’ zo enorm in omvang toegenomen dat ik er helemaal gek van wordt. En ik bij wijze van spreken al in paniek raak als ik een lange autorit voor de boeg heb en mijn oorbellen ben vergeten.quote:
Maar toch... om je er 20 jaar lang ongelukkig over te voelen.. dat is ECHT heel erg lang he.
Dan zit het kennelijk toch diep en zul je voor jezelf een oplossing moeten gaan verzinnen.
Anders blijf je je er nog 20 jaar rot over voelen..
lijkt me geen aanrader.
En ja... mensen die het voor het eerst zien... zullen er wellicht een opmerking over maken.
1 keer... daarna is het nieuw meer.
Daarom denk ik wel eens dat het met een mid-life-crisis heeft te maken. Die ontstaat grofweg tussen de 35 en 55 jaar, waarin ik mij bevind, en is een identiteitscrisis op de helft van ons leven, net zoals de pubertijd dat eerder was. Bovenaan het lijstje met symptomen staat de intense behoefte om een lang gekoesterde droom nu eindelijk te gaan verwezenlijken. Daar lijkt mijn probleem verdraaid veel op.
Of had je 20 jaar terug ook al last van een midlife crisis.
Minder internetten.. meer zelfkennis.
Zelfs al is het nu heftiger door een zogenaamde midlife crisis.
Dat verandert niks aan het oorspronkelijke probleem.
Nee, 20 jaar geleden zat ik niet in een midlife crisis. Maar ik heb nu sterk het idee dat ik iets ‘opgelosts’ uit mijn pubertijd wil rechtzetten. En wordt de drang om hier aan toe te geven behoorlijk heftig.quote:Op maandag 20 mei 2019 15:11 schreef Uhmmpie het volgende:
@:alucarma: zoek het probleem eens in jezelf?
Of had je 20 jaar terug ook al last van een midlife crisis.
Minder internetten.. meer zelfkennis.
Zelfs al is het nu heftiger door een zogenaamde midlife crisis.
Dat verandert niks aan het oorspronkelijke probleem.
Ik heb dus wel altijd de behoefte gehad om oorbellen te dragen, zowel ruim voordat ik gaatjes in mijn oren had als daarna, maar niet zo sterk als de afgelopen periode.
Wij hebben ook duidelijk afspraken gemaakt over wanneer ik mijn oorbellen in mag hebben. Niet in het bijzijn van de kinderen of in het openbaar, als wij samen zijn.quote:
@:alucarma: mja ik snap dat je rekening met haar houdt.
Maar tegelijkertijd is zo strikt in dr mening.. dat ze daardoor dus geen rekning houdt met jou.
Kun je er niet gewoon eens over praten en iets afspreken mbt wanneer je ze eventueel WEL zou kunnen dragen.
Snap dat het niet haar favo onderwerp is.
Maar als ik jou moet geloven is ze er zo fel er in... dat het de moeite loont om eens te vragen waarom en kijken of je tot een compromis kunt komen.
Desnoods op momenten dat zij er “geen last” van heeft.
Maar als dit is zoals jij het nu brengt.. lijkt het me niet slim daar nog 20 jaar mee te blijven lopen.
Dus ik kan ze best vaak in. Of juist niet. Want ook in het bijzijn van familie, vrienden of op de sportvereniging heb ik dus geen oorbellen in. En niet op mijn werk. Deels omdat zij dat niet wil, maar ook omdat ik het zelf gewoon niet durf. En mij met oorbellen in voor aap voel staan.
Waarom laat je je leven zo bepalen door je vriendin (en collega's)? Eens dat je best een beetje rekening met elkaar mag houden, maar dat komt van twee kanten hè?! En het gaat hier over oorbellen..... wat voor schade doe je daar precies mee?quote:
[..]
Wij hebben ook duidelijk afspraken gemaakt over wanneer ik mijn oorbellen in mag hebben. Niet in het bijzijn van de kinderen of in het openbaar, als wij samen zijn.
Dus ik kan ze best vaak in. Of juist niet. Want ook in het bijzijn van familie, vrienden of op de sportvereniging heb ik dus geen oorbellen in. En niet op mijn werk. Deels omdat zij dat niet wil, maar ook omdat ik het zelf gewoon niet durf. En mij met oorbellen in voor aap voel staan.
Je vriendin maakt van haar onzekerheid (ik weet namelijk niet wat het anders is) jóuw probleem. Dat doen heel veel mensen regelmatig, en ik heb me er ook schuldig aan gemaakt;
Ik vond het maar niks dat mijn vriend aan Yoga deed in de tijd dat het nog iets was voor enkel vrouwen en 'vrouwelijkere mannen', en ergens wat vage guru's op een berg in India enzo. Maar godzijdank heeft hij zijn schouders opgehaald en me heel duidelijk gemaakt dat hij het prettig vond om te doen en ik daar mee moest leren leven, en ben ik in gaan zien dat het hem echt helpt en voldoening geeft. Oh, en dat het dus mijn eigen onzekerheid was die ik naar hem uitte.
Te beschamend voor woorden eigenlijk, ik ben er ook niet trots op.
Waarom durf je hierin niet te kiezen voor jezelf? Zij kiest namelijk wél voor zichzelf, kennelijk zonder problemen want jij laat het gebeuren, en hierbij schuiven jullie jouw gevoelens en behoeften gewoon linea recta aan de kant. Geen wonder dat je juist het gemis zo sterk ervaart en hunkert naar het dragen van die dingen.
Zo, heb jij al 40 jaar oorbellen in. Dat is wel heel erg lang. Dat hoor/zie je niet vaak. Meestal zijn mannen na 10 a 20 jaar hun oorbellen beu. Omdat ze zichzelf daar dan te oud voor vinden.quote:Op dinsdag 21 mei 2019 09:00 schreef nogeenoudebekende het volgende:
Verkoop gewoon je ballen. Ik draag al 40 jaar oorbellen, dag in dag uit. Werkelijk nooit problemen mee gehad.
Maar toch niet al die tijd in beide oren? Want dat was in de jaren 80 en 90 niet gebruikelijk.
Wedden dat ze zich niets van je mening aantrekt en gewoon door gaat met broeken dragen.
Waarom trek jij je dan wel zoveel van haar mening aan?
Als ze niet kan accepteren dat zoiets kleins als oorbellen dragen belangrijk voor je is en je eigenlijk gewoon verbied ze buitenshuis te dragen, dan moet je je afvragen of het het waard is om met zo iemand samen te zijn.
Of je moet gewoon je ballen tonen en die dingen gewoon dragen en dat heeft ze maar te accepteren.
Zoals je er nu mee omgaat ben je in ieder geval een onwijze softie.
[ Bericht 3% gewijzigd door SugeLucky op 22-05-2019 01:20:07 ]
It is better to be absolutely ridiculous than be absolutely boring.
Het is denk ik vrij makkelijk op te lossen.quote:
ik krijg dan eerder een blij/bevrijdend gevoel.
Indien je je bevrijd en blij voelt wanneer je oorbellen draagt mag er geen mens zijn die jou ervan weerhoudt dat te doen, zeker niet mensen die om je geven.
Echter, waarschijnlijk voel je je zo bevrijd en blij wanneer je ze indoet, juist omdat iedereen er zo op tegen is, en je je op dat moment even onttrekt aan het juk van je familie collega's etc.
Wanneer je ze altijd in hebt valt die spanning en daarmee het gevoel van bevrijding weg.
In principe is je situatie qua oorbellen dus ideaal, draag ze incidenteel (bv op weg naar je werk) en geniet van het gevoel juist omdat je het waarschijnlijk alleen dan zo kan beleven.
Ik ben ook bang dat als ik altijd oorbellen in heb, de spanning wegvalt. En dat ik het, als het heel normaal is om oorbellen in te hebben, niet meer leuk vind. Waarna ik ze dan uit ‘armoede’, want waarom zou ik in dat geval nog oorbellen dragen, weer uit doe.quote:
Het is denk ik vrij makkelijk op te lossen.
Indien je je bevrijd en blij voelt wanneer je oorbellen draagt mag er geen mens zijn die jou ervan weerhoudt dat te doen, zeker niet mensen die om je geven.
Echter, waarschijnlijk voel je je zo bevrijd en blij wanneer je ze indoet, juist omdat iedereen er zo op tegen is, en je je op dat moment even onttrekt aan het juk van je familie collega's etc.
Wanneer je ze altijd in hebt valt die spanning en daarmee het gevoel van bevrijding weg.
In principe is je situatie qua oorbellen dus ideaal, draag ze incidenteel (bv op weg naar je werk) en geniet van het gevoel juist omdat je het waarschijnlijk alleen dan zo kan beleven.
Zoals ik dat nu kan bekijken, zou ik dat vreselijk vinden. Want nu geeft het mij veel plezier om oorbellen in te hebben. En dat gevoel wil ik niet kwijtraken.
Maar het zou evengoed anders kunnen zijn. Dat dit iets is dat ik altijd heb gemist. En ik mijn oorbellen nooit meer uit doe. Of tenminste heel lang in houd of vaak in doe.
Maar goed, dat weet ik dus niet. En wat ik wel weet is dat ik nu enorm geniet van de momenten dat ik oorbellen in heb. En er behoorlijk tegenop zie als iedereen die ik ken, mij nu ineens met oorbellen in zou zien.
Ik vind dat een beetje... ongepast, eigenlijk. Maar dat ben ik maar.
Ik heb beide gehad, in mijn pubertijd, fashionstatement zeg maar, en als twintiger doe je ze weer uit, omdat het dan niet meer ‘past’
ik heb al sinds begin jaren negentig een oorbel... nooit een idee gehad daar speciale gevoelens bij te hebben, het is een sieraad, zoals een ring of een ketting voor mij (kettingen draag ik verder niet, en de enige ring die ik verder draag is mn trouwring)quote:
Zodoende vraag ik mij af of meer mensen hier last van hebben?
Ook heb ik nooit echt de behoefte gehad er een 'goedkeuring' van mn sociale omgeving over te krijgen en/of te ervaren wat anderen erover zouden vinden...
Dat valt me bj jouw verhaal eigenlijk vooral op... je kennelijke 'nederigheid' en 'volgzaamheid' ten opzichte van anderen:
Waarbij je kennelijk braaf navolgt wat zij vertellen dat je moet doen en waarbij je heel uitgebreid 'stiekem' eromheen gaat plannen en ook moeite doet je oorbellen enkel daar te dragen waar geen bekende je ziet.
Zelfs je eigen indruk dat er een grot 'taboe' omheen bestaat vind ikzelf eerder een beetje kunstmatig, je lijkt er heel erg in te geloven en naar te leven, maar het lijkt eerder ook je eigen persoonlijke instelling eromheen.
Ik vermoed dat dat een eigen leven is gaan leiden, je 'stiekemheid' eromheen..
mogelijk dat juist dat 'stiekem' doen ook een sexuele component heeft, je opwinding geeft..
Eerder dan een bewering "dat er veel zenuwen in je oorlel zitten".. dat is een beetje onzin, er zitten nu juist nauwelijks zenuwen daar en dat is de exacte grond waarom het een van de meest gebruikelijke plek is een 'doorsteking' aan te brengen: je voelt er daar juist weinig van.
[ Bericht 1% gewijzigd door RM-rf op 22-05-2019 10:49:25 ]
Uh, oorknopjes of oorringen zijn toch oorbellen.quote:
Oorbellen klinkt niet, noemt het knopjes, of ringen als dat is wat je bedoelt.
Ik heb beide gehad, in mijn pubertijd, fashionstatement zeg maar, en als twintiger doe je ze weer uit, omdat het dan niet meer ‘past’
Vroeger wilde ik ook oorringen dragen. Dat kwam doordat ik twee oorbellen wilde. En omdat destijds voornamelijk/alleen vrouwen dat hadden, moesten het wel een beetje stoere oorbellen zijn. En oorknopjes waren dat niet zo, in elk geval minder dan oorringen.
Omdat oorringen echter veel lastiger in en uit zijn te doen dan oorknopjes, en ik dus niet continu oorbellen in had, had ik toch meestal oorknopjes in. Dat beviel mij goed. En nu veel mannen die oorbellen dragen twee oorknopjes in hebben, is dat ook niet meer raar.
Het is niet zo dat ik dit Topic heb opgestart omdat ik hier enige opwinding aan beleef. Ik vind het wel prettig om er over te praten, met andere mensen, maar dat komt omdat ik er altijd over heb gezwegen. Dat terwijl het mij, zeker de laatste tijd, erg dwars zit en ik er met niemand in mijn omgeving over durf te praten. Zodoende is zo’n forum wel een uitkomst.quote:
Het geeft jou dus een soort opwinding en spanning, die oorbellen dragen, dat je eigenlijk niet durft en dat je vrouw het afkeurt. En die opwinding en spanning vind je lekker. En dit topic heeft dus ook een functie daarin. Het gaat je dus niet om het oplossen van je ‘probleem’ dat je je oorbellen niet altijd zou durven dragen of dat je vrouw het niet wil. Het gaat je ook niet om het willen begrijpen waar je ‘obsessie’ vandaan komt of waarom je het zo belangrijk vindt. Dit topic is ook gewoon het beleven van die opwinding en spanning.
Ik vind dat een beetje... ongepast, eigenlijk. Maar dat ben ik maar.
In feite kost hij mij soms (veel) moeite om er over te praten. Dit omdat ik nu met enkele (verborgen) zaken wordt geconfronteerd en als het ware een soort van 'persoonlijke beerput' opengaat.
Ik denk ook niet dat veel mannen of vrouwen speciale gevoelens hebben bij het dragen van oorbellen. En het puur als een sieraad zien. Zo beschouw ik het ook bij andere mensen. Alleen wekt het bij mij wel een speciaal gevoel op. En kijk ik er, als ik op de oorbellen van vrouwen let, ook zo naar. Al komt dat gelukkig, omdat ik tijdens een gesprek wel andere dingen aan mijn hoofd heb, niet zo vaak voor en gaat dit meestal aan mij voorbij.quote:
Ik heb al sinds begin jaren negentig een oorbel... nooit een idee gehad daar speciale gevoelens bij te hebben, het is een sieraad, zoals een ring of een ketting voor mij (kettingen draag ik verder niet, en de enige ring die ik verder draag is mn trouwring)
Ook heb ik nooit echt de behoefte gehad er een 'goedkeuring' van mn sociale omgeving over te krijgen en/of te ervaren wat anderen erover zouden vinden...
Dat valt me bj jouw verhaal eigenlijk vooral op... je kennelijke 'nederigheid' en 'volgzaamheid' ten opzichte van anderen:
Waarbij je kennelijk braaf navolgt wat zij vertellen dat je moet doen en waarbij je heel uitgebreid 'stiekem' eromheen gaat plannen en ook moeite doet je oorbellen enkel daar te dragen waar geen bekende je ziet.
Zelfs je eigen indruk dat er een grot 'taboe' omheen bestaat vind ikzelf eerder een beetje kunstmatig, je lijkt er heel erg in te geloven en naar te leven, maar het lijkt eerder ook je eigen persoonlijke instelling eromheen.
Ik vermoed dat dat een eigen leven is gaan leiden, je 'stiekemheid' eromheen..
mogelijk dat juist dat 'stiekem' doen ook een sexuele component heeft, je opwinding geeft..
Dat maakt het misschien/allemaal extra lastig om oorbellen te dragen. Al zal niemand dit vermoeden als ik oorbellen ik heb. En vraagt men zich waarschijnlijk alleen maar af waarom ik denk met oorbellen in er beter uit te zien.
Maar het is dan weer ook niet zo dat ik continu opgewonden ben/raak als ik oorbellen in heb. Nadat ik ze in heb gedaan, weet ik niet eens meer dat ik oorbellen in heb. En gaat het leven gewoon verder. Alleen als ik er dan aan denk dat ik oorbellen in heb, krijg ik een blij/bevrijdend gevoel.
Ik heb het verder niet over dat 'opgewonden zijn' waar jijzelf enorm op gefixeerd lijkt te zijn.quote:
Maar het is dan weer ook niet zo dat ik continu opgewonden ben/raak als ik oorbellen in heb.
Véél vreemder is voor mij, dat je zo loopt te doen alsof het een groot taboe zou zijn en je het 'geheim' moet houden.
Jouw neiging zo geheimzinnig te doen vind ik véél vreemder, en moeilijk te begrijpen.
Eerlijk gezegd lees ik nergens een goede verklaring daarvoor in je post, je focussed juist de hele tijd op een vermeende 'fetish' of je eigen verklaring van 'opwinding' waarvan je zelf eigenlijk ook moet aangeven dat het misschien niet eens zo 'sexueel' is, maar vooral om 'spanning' gaat, of je 'speciaal/bevrijd' voelen.
Heb je wel eens overwogen dat het je 'bevrijd voelen' ook kan komen doordat je in de rest van je leven heel erg 'beperkt' kunt zijn, of je je sterk laat inperken door je sociale omgeving?
Ik ga mee met @Lienekien ...
TS wil helemaal geen oplossing maar gewoon aandacht en er over praten.
Prima... maar dan stop ik met meedenken.
Genoeg mensen die betaalt krijgen voor dergelijk werk en die er bovendien veel beter in zijn dan ik.
Misschien, en dat weet ik eigenlijk wel zeker, heb ik mij in mijn leven altijd te afhankelijk van iedereen opgesteld. En doe ik dat nog steeds. Want je hebt maar één ‘sociale omgeving’, zeg maar.quote:
Ik heb het verder niet over dat 'opgewonden zijn' waar jijzelf enorm op gefixeerd lijkt te zijn.
Véél vreemder is voor mij, dat je zo loopt te doen alsof het een groot taboe zou zijn en je het 'geheim' moet houden.
Jouw neiging zo geheimzinnig te doen vind ik véél vreemder, en moeilijk te begrijpen.
Eerlijk gezegd lees ik nergens een goede verklaring daarvoor in je post, je focussed juist de hele tijd op een vermeende 'fetish' of je eigen verklaring van 'opwinding' waarvan je zelf eigenlijk ook moet aangeven dat het misschien niet eens zo 'sexueel' is, maar vooral om 'spanning' gaat, of je 'speciaal/bevrijd' voelen.
Heb je wel eens overwogen dat het je 'bevrijd voelen' ook kan komen doordat je in de rest van je leven heel erg 'beperkt' kunt zijn, of je je sterk laat inperken door je sociale omgeving?
Op mijn werk bijvoorbeeld zijn mijn bevoegdheden behoorlijk ingeperkt, maar om de een of andere reden blijf ik gewoon. Omdat ik het idee heb dat het elders ook niet veel beter is/zal zijn, wat natuurlijk niet het geval hoeft te zijn.
Misschien dat oorbellen daarom door mij als symbool van vrijheid worden gezien. Omdat ik deze vroeger graag wilde dragen en iedereen die min of meer invloed op mij wilde uitoefenen, dit afkeurde/afkeurt. Zodat het niet mocht (ouders), durfde (vrienden) of niet gebruikelijk was (school). En nu is het vanwege mijn vrouw, werk en sociale omgeving ‘lastig’ om oorbellen in te doen.
Maar dat gevoel ga je wel kwijtraken als je ze altijd draagt, dus is je situatie ideaal.quote:
Ik ben ook bang dat als ik altijd oorbellen in heb, de spanning wegvalt. En dat ik het, als het heel normaal is om oorbellen in te hebben, niet meer leuk vind. Waarna ik ze dan uit ‘armoede’, want waarom zou ik in dat geval nog oorbellen dragen, weer uit doe.
Zoals ik dat nu kan bekijken, zou ik dat vreselijk vinden. Want nu geeft het mij veel plezier om oorbellen in te hebben. En dat gevoel wil ik niet kwijtraken.
Je vrouw is er fel op tegen, evenzo je omgeving, je kunt ze alleen ongezien dragen, en op die manier houd je de spanning en bevrijding in stand.
Dat lijkt me niet, er is een overduidelijke samenhang met het taboe.quote:Maar het zou evengoed anders kunnen zijn. Dat dit iets is dat ik altijd heb gemist. En ik mijn oorbellen nooit meer uit doe. Of tenminste heel lang in houd of vaak in doe.
Je kunt dat geluksgevoel niet altijd hebben, je zegt zelf al dit:
Het is een duidelijke zaak denk ik.quote:Nadat ik ze in heb gedaan, weet ik niet eens meer dat ik oorbellen in heb.
Tja, als ik het zo bekijk heb jij helemaal gelijk.quote:
[..]
Maar dat gevoel ga je wel kwijtraken als je ze altijd draagt, dus is je situatie ideaal.
Je vrouw is er fel op tegen, evenzo je omgeving, je kunt ze alleen ongezien dragen, en op die manier houd je de spanning en bevrijding in stand.
[..]
Dat lijkt me niet, er is een overduidelijke samenhang met het taboe.
Je kunt dat geluksgevoel niet altijd hebben, je zegt zelf al dit:
[..]
Het is een duidelijke zaak denk ik.
Het is echter niet iets dat voor de hand ligt/lag. En ik ook niet wist toen ik dit Topic startte. Voor mijn gevoel is het namelijk erg raar dat iets was je graag wilt, juist niet moet (altijd) doen. Omdat het anders de drang/hunkering er naar wegvalt en het niet meer leuk is.
Maar ja, zoals iemand anders al schreef, als je een buitenechtelijke relatie hebt is het leuk omdat het jouw geheim is. Zodat het spannend is. Als je eenmaal voor die relatie kiest, en gaat scheiden, wordt deze relatie normaal en kom je in dezelfde situatie als je voorheen/in je huidige relatie terecht.
Wat dat betreft zou ik met dit ‘probleem’ juist heel gelukkig i.p.v. ongelukkig moeten zijn. Ik haal namelijk veel plezier uit iets simpels, het dragen van een paar oorbellen. Omdat het mijn geheim is. Dat terwijl het dragen van oorbellen voor andere mensen, omdat ze dit, als ze dat willen, gewoon doen/hebben gedaan. En is het niet spannend (meer).
Is dat niet een serieuzere zaak waar je aan moet werken, dan dat bezig-zijn met je oorbellen, die je een kortstondig gevoel van vrijheid geven?quote:
Op mijn werk bijvoorbeeld zijn mijn bevoegdheden behoorlijk ingeperkt, maar om de een of andere reden blijf ik gewoon.
Ik heb een licht gevoel dat misschien als je beter omgaat met dat vormgeven aan je eigen leven naar je eigen wensen, je ook misschien veel minder de behoefte voelt die oorbellen stiekem te dragen (wat best kan betekenen dat je ze dan gewoon altijd openlijk draagt, zonder het gevoel te hebben ze te moeten verstoppen)
Mijn baan, dus/en een vast inkomen, is voor mij erg belangrijk. Het gaat op dit moment niet zoals het zou moeten gaan, maar men is wel erg tevreden over mijn functioneren. En als ik naar het werk en de omstandigheden van mijn collega’s kijk, die ook HBO/WO zijn opgeleid, wordt ik daar ook niet altijd vrolijk van.quote:
Is dat niet een serieuzere zaak waar je aan moet werken, dan dat bezig-zijn met je oorbellen, die je een kortstondig gevoel van vrijheid geven?
Ik heb een licht gevoel dat misschien als je beter omgaat met dat vormgeven aan je eigen leven naar je eigen wensen, je ook misschien veel minder de behoefte voelt die oorbellen stiekem te dragen (wat best kan betekenen dat je ze dan gewoon altijd openlijk draagt, zonder het gevoel te hebben ze te moeten verstoppen)
Ik ben het wel met jou eens dat, doordat waarschijnlijk niet alles loopt zoals gepland, de behoefte om oorbellen te dragen wordt vergroot. Of is ontstaan. Want als ik in mijn element ben, zoals bij vrienden, familie of op de sportvereniging, mis ik ze geen moment. En vind ik de gedachte om oorbellen in te hebben maar raar, zodat ik ze zelfs niet eens zou willen doen. Maar dat komt misschien ook omdat ik het niet durf. Maar dat weet ik dus niet.
Feitelijk gezien heb jij gelijk. Zij trekt zich ook nooit iets aan wat van ik van vind over hoe zij zichzelf kleed. Meestal krijg ik dan te horen dat aan mij ook het e.e.a. schort. Dus begin ik daar niets eens meer aan.quote:
Hoe denk je dat zij zal reageren als jij zegt dat ze vanaf nu af aan geen broeken meer mag dragen en alleen nog maar rokken omdat je vindt dat broeken voor mannen zijn?
Wedden dat ze zich niets van je mening aantrekt en gewoon door gaat met broeken dragen.
Waarom trek jij je dan wel zoveel van haar mening aan?
Als ze niet kan accepteren dat zoiets kleins als oorbellen dragen belangrijk voor je is en je eigenlijk gewoon verbied ze buitenshuis te dragen, dan moet je je afvragen of het het waard is om met zo iemand samen te zijn.
Of je moet gewoon je ballen tonen en die dingen gewoon dragen en dat heeft ze maar te accepteren.
Zoals je er nu mee omgaat ben je in ieder geval een onwijze softie.
Maar zoals ik al aangaf, of zij het nu wel of niet goed vind/vond, ik durf gewoon geen oorbellen te dragen. Dus ja, dan ben ik een enorme softie. Dat weet ik ook wel en dat maakt het allemaal niet gemakkelijk. Terwijl je met een paar oorbellen in echt niets kwaad doet of erg voor schut loopt.
Ik denk wel dat het allemaal veel anders was gelopen als zij mij hier bijvoorbeeld in had gesteund. Als zij had gezegd dat als ik graag oorbellen wilde dragen, dat zeker moest doen. En mij voor zoiets onschuldigs zeker niet de mening van anderen op had moeten laten dringen. Niet dat ik dan ook daadwerkelijk altijd oorbellen in had gehad, want dat weet ik niet, maar de kans daarop was in elk geval wel een flink stuk groter geweest.
Ik denk dat ik mijn leven door mijn vrouw e.d. laat bepalen omdat ik, zeker in het begin van de relatie, graag bij haar was. En als je iemand houdt, wil je die persoon geen pijn doen. Natuurlijk gaat later in de relatie, omdat niet alles vlekkeloos verloopt, van alles fout. Toch ga je dan niet (direct) uit elkaar. Daarvoor heb je, simpelweg gezegd, samen te veel opgebouwd. En is de band te sterk.quote:
Waarom laat je je leven zo bepalen door je vriendin (en collega's)? Eens dat je best een beetje rekening met elkaar mag houden, maar dat komt van twee kanten hè?! En het gaat hier over oorbellen..... wat voor schade doe je daar precies mee?
Je vriendin maakt van haar onzekerheid (ik weet namelijk niet wat het anders is) jóuw probleem. Dat doen heel veel mensen regelmatig, en ik heb me er ook schuldig aan gemaakt;
Ik vond het maar niks dat mijn vriend aan Yoga deed in de tijd dat het nog iets was voor enkel vrouwen en 'vrouwelijkere mannen', en ergens wat vage guru's op een berg in India enzo. Maar godzijdank heeft hij zijn schouders opgehaald en me heel duidelijk gemaakt dat hij het prettig vond om te doen en ik daar mee moest leren leven, en ben ik in gaan zien dat het hem echt helpt en voldoening geeft. Oh, en dat het dus mijn eigen onzekerheid was die ik naar hem uitte.
Te beschamend voor woorden eigenlijk, ik ben er ook niet trots op.
Waarom durf je hierin niet te kiezen voor jezelf? Zij kiest namelijk wél voor zichzelf, kennelijk zonder problemen want jij laat het gebeuren, en hierbij schuiven jullie jouw gevoelens en behoeften gewoon linea recta aan de kant. Geen wonder dat je juist het gemis zo sterk ervaart en hunkert naar het dragen van die dingen.
Echter, als ik oorbellen in doe, weet ik dat zo net nog niet. Zij vindt oorbellen echt een no-go. Want als ik aanstalten maak om in het openbaar, waar zij bij is, oorbellen in te doen, zoals met carnaval, raakt zij helemaal in paniek. En zou het zomaar eens het item kunnen zijn dat ons over de rand duwt.
Persoonlijk vind het lastig te accepteren dat zij hier zo’n aversie tegen heeft. Maar ook omdat zij dus zelf eveneens geen oorbellen wil dragen. Want ik vind het gewoon mooi als een vrouw oorbellen, eenvoudige oorknopjes of grote(re) oorringen, in heeft.
Misschien dat mijn drang/hunkering om oorbellen te dragen daardoor wordt vergroot. Want ik denk dat als zij deze oorbellen in zou doen, ik het een stuk minder lastig zou hebben met de eenzame momenten dat ik oorbellen mag/wil/durf te dragen. Dan zou immers één van ons wel gewoon zichzelf kunnen zijn. Of, en ik denk dat dit beter is, zij (voor mij?) de oorbellen draagt die ik graag in zou willen hebben. Maar dan klinkt het een beetje eng.
En ja, het gaat maar over oorbellen, twee zilveren dingen van één centimeter groot die in je oren zitten en verder niets doen.
Ja, daar heb je wel gelijk in. Maar op de een of andere manier lukt het mij niet om mij over mijn obsessie heen te zetten. Want hoewel ik al mijn hele leven worstel met de vraag waarom ik maar geen oorbellen in durf te doen, doen anderen het gewoon. Zonder enige gêne of schuldgevoel. Want wat stellen een paar oorbellen nu daadwerkelijk voor.quote:
Ik word eerlijk gezegd een beetje moe van je obsessie met oorbellen. For fuck’s sake, zeg. Kijk eens naar het grotere plaatje en live a little.
Dus is het eigenlijk voor niemand een issue. Dat is voor mij, eerlijk gezegd, wel een openbaring. Net als de meesten het raar vinden dat mijn vrouw het niets vind en ik ze daarom niet in heb. Want zij zou juist mijn keuze moeten respecteren i.p.v. ik de hare.
Andere mensen hebben weer andere issues. En je bent niet de enige die zich zodanig op één ding focust dat het veel (te veel) aandacht opslokt.quote:
[..]
Ja, daar heb je wel gelijk in. Maar op de een of andere manier lukt het mij niet om mij over mijn obsessie heen te zetten. Want hoewel ik al mijn hele leven worstel met de vraag waarom ik maar geen oorbellen in durf te doen, doen anderen het gewoon. Zonder enige gêne of schuldgevoel. Want wat stellen een paar oorbellen nu daadwerkelijk voor.
Dus is het eigenlijk voor niemand een issue. Dat is voor mij, eerlijk gezegd, wel een openbaring. Net als de meesten het raar vinden dat mijn vrouw het niets vind en ik ze daarom niet in heb. Want zij zou juist mijn keuze moeten respecteren i.p.v. ik de hare.
Kijk, of je doet er echt wat mee of je laat het achter je. Maar wat je nu doet, al jaren, is maar steeds in hetzelfde krampachtige cirkeltje blijven ronddraaien. Dat is niet goed.
Ja, ik wordt er helemaal gek van. Maar buiten het feit dat mijn vrouw het echt, echt niet wil, ben ik doodsbang voor de reacties. En durf ik gewoon geen oorbellen in te doen.quote:
Andere mensen hebben weer andere issues. En je bent niet de enige die zich zodanig op één ding focust dat het veel (te veel) aandacht opslokt.
Kijk, of je doet er echt wat mee of je laat het achter je. Maar wat je nu doet, al jaren, is maar steeds in hetzelfde krampachtige cirkeltje blijven ronddraaien. Dat is niet goed.
Daar schaam ik mij enorm voor. Ik ben immers geen puber meer, maar een volwassen vent. En volwassen mensen reageren ook anders op dan pubers. Dus wordt ik in elk geval niet meer uitgescholden of voor homo uitgemaakt. Al sluit ik dat laatste niet uit.
Ja, dit is dus dat cirkeltje waarin je maar blijft ronddraaien.quote:
[..]
Ja, ik wordt er helemaal gek van. Maar buiten het feit dat mijn vrouw het echt, echt niet wil, ben ik doodsbang voor de reacties. En durf ik gewoon geen oorbellen in te doen.
Daar schaam ik mij enorm voor. Ik ben immers geen puber meer, maar een volwassen vent. En volwassen mensen reageren ook anders op dan pubers. Dus wordt ik in elk geval niet meer uitgescholden of voor homo uitgemaakt. Al sluit ik dat laatste niet uit.
Ik weet het. Daarom voel ik mij, als ik aan (mijn) oorbellen denk, ook zo'n sukkel. Terwijl dat nergens voor nodig is.quote:
Ja, dit is dus dat cirkeltje waarin je maar blijft ronddraaien.
Je hebt twee opties:quote:
[..]
Ik weet het. Daarom voel ik mij, als ik aan (mijn) oorbellen denk, ook zo'n sukkel. Terwijl dat nergens voor nodig is.
- je doet wat je zelf wil en neemt de reacties van anderen voor lief
- of je voegt je naar de mening van je vrouw (dit is namelijk de enige opinie van anderen waar je zeker van bent, de rest zit in he eigen hoofd) en doet het niet. Maar dan moet je het ook echt loslaten.
Aan jou de keus.
Tja, dan denk ik toch dat het laatste wordt. Ondanks alle goede bedoelingen van de mensen die reageren. Het zit namelijk niet echt in mij om alleen datgene te doen wat ik zelf wil. Ondanks het feit dat, behalve mijn vrouw, anderen het misschien niet zoveel kan schelen als ik denk.quote:
Je hebt twee opties:
- je doet wat je zelf wil en neemt de reacties van anderen voor lief
- of je voegt je naar de mening van je vrouw (dit is namelijk de enige opinie van anderen waar je zeker van bent, de rest zit in he eigen hoofd) en doet het niet. Maar dan moet je het ook echt loslaten.
Aan jou de keus.
Maar goed, dan blijft wel aan mij knagen dat ik misschien, terwijl dat helemaal niet nodig is, in het openbaar geen oorbellen in heb. En als je zo graag met oorbellen in rond wilt lopen als ik, is dat niet zo gemakkelijk te verdragen.
Ben je nooit in het openbaar zonder je vrouw?Tijdens woonwerkverkeer zou je oorbellen kunnen dragen bijvoorbeeld.quote:
[..]
Tja, dan denk ik toch dat het laatste wordt. Ondanks alle goede bedoelingen van de mensen die reageren. Het zit namelijk niet echt in mij om alleen datgene te doen wat ik zelf wil. Ondanks het feit dat, behalve mijn vrouw, anderen het misschien niet zoveel kan schelen als ik denk.
Maar goed, dan blijft wel aan mij knagen dat ik misschien, terwijl dat helemaal niet nodig is, in het openbaar geen oorbellen in heb. En als je zo graag met oorbellen in rond wilt lopen als ik, is dat niet zo gemakkelijk te verdragen.
Ja, natuurlijk wel. Dan heb ik ook altijd oorbellen in. Dus koester ik deze momenten.quote:
Ben je nooit in het openbaar zonder je vrouw?Tijdens woonwerkverkeer zou je oorbellen kunnen dragen bijvoorbeeld.
Alleen doen deze momenten mij verlangen naar meer. Want als ik bijvoorbeeld (alleen) de stad in ga, heb ik geen oorbellen in. Dit omdat ik dan bang ben om bekenden tegen te komen.