Help, ik durf geen oorbellen te dragen

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 02:03 schreef Za het volgende:
Het is denk ik vrij makkelijk op te lossen.
Indien je je bevrijd en blij voelt wanneer je oorbellen draagt mag er geen mens zijn die jou ervan weerhoudt dat te doen, zeker niet mensen die om je geven.

Echter, waarschijnlijk voel je je zo bevrijd en blij wanneer je ze indoet, juist omdat iedereen er zo op tegen is, en je je op dat moment even onttrekt aan het juk van je familie collega's etc.

Wanneer je ze altijd in hebt valt die spanning en daarmee het gevoel van bevrijding weg.

In principe is je situatie qua oorbellen dus ideaal, draag ze incidenteel (bv op weg naar je werk) en geniet van het gevoel juist omdat je het waarschijnlijk alleen dan zo kan beleven.

Ik ben ook bang dat als ik altijd oorbellen in heb, de spanning wegvalt. En dat ik het, als het heel normaal is om oorbellen in te hebben, niet meer leuk vind. Waarna ik ze dan uit ‘armoede’, want waarom zou ik in dat geval nog oorbellen dragen, weer uit doe.

Zoals ik dat nu kan bekijken, zou ik dat vreselijk vinden. Want nu geeft het mij veel plezier om oorbellen in te hebben. En dat gevoel wil ik niet kwijtraken.

Maar het zou evengoed anders kunnen zijn. Dat dit iets is dat ik altijd heb gemist. En ik mijn oorbellen nooit meer uit doe. Of tenminste heel lang in houd of vaak in doe.

Maar goed, dat weet ik dus niet. En wat ik wel weet is dat ik nu enorm geniet van de momenten dat ik oorbellen in heb. En er behoorlijk tegenop zie als iedereen die ik ken, mij nu ineens met oorbellen in zou zien.

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 10:26 schreef D. het volgende:
Oorbellen klinkt niet, noemt het knopjes, of ringen als dat is wat je bedoelt.

Ik heb beide gehad, in mijn pubertijd, fashionstatement zeg maar, en als twintiger doe je ze weer uit, omdat het dan niet meer ‘past’

Uh, oorknopjes of oorringen zijn toch oorbellen.

Vroeger wilde ik ook oorringen dragen. Dat kwam doordat ik twee oorbellen wilde. En omdat destijds voornamelijk/alleen vrouwen dat hadden, moesten het wel een beetje stoere oorbellen zijn. En oorknopjes waren dat niet zo, in elk geval minder dan oorringen.

Omdat oorringen echter veel lastiger in en uit zijn te doen dan oorknopjes, en ik dus niet continu oorbellen in had, had ik toch meestal oorknopjes in. Dat beviel mij goed. En nu veel mannen die oorbellen dragen twee oorknopjes in hebben, is dat ook niet meer raar.

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 10:14 schreef Lienekien het volgende:
Het geeft jou dus een soort opwinding en spanning, die oorbellen dragen, dat je eigenlijk niet durft en dat je vrouw het afkeurt. En die opwinding en spanning vind je lekker. En dit topic heeft dus ook een functie daarin. Het gaat je dus niet om het oplossen van je ‘probleem’ dat je je oorbellen niet altijd zou durven dragen of dat je vrouw het niet wil. Het gaat je ook niet om het willen begrijpen waar je ‘obsessie’ vandaan komt of waarom je het zo belangrijk vindt. Dit topic is ook gewoon het beleven van die opwinding en spanning.

Ik vind dat een beetje... ongepast, eigenlijk. Maar dat ben ik maar.

Het is niet zo dat ik dit Topic heb opgestart omdat ik hier enige opwinding aan beleef. Ik vind het wel prettig om er over te praten, met andere mensen, maar dat komt omdat ik er altijd over heb gezwegen. Dat terwijl het mij, zeker de laatste tijd, erg dwars zit en ik er met niemand in mijn omgeving over durf te praten. Zodoende is zo’n forum wel een uitkomst.

In feite kost hij mij soms (veel) moeite om er over te praten. Dit omdat ik nu met enkele (verborgen) zaken wordt geconfronteerd en als het ware een soort van 'persoonlijke beerput' opengaat.

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 10:43 schreef RM-rf het volgende:
Ik heb al sinds begin jaren negentig een oorbel... nooit een idee gehad daar speciale gevoelens bij te hebben, het is een sieraad, zoals een ring of een ketting voor mij (kettingen draag ik verder niet, en de enige ring die ik verder draag is mn trouwring)
Ook heb ik nooit echt de behoefte gehad er een 'goedkeuring' van mn sociale omgeving over te krijgen en/of te ervaren wat anderen erover zouden vinden...

Dat valt me bj jouw verhaal eigenlijk vooral op... je kennelijke 'nederigheid' en 'volgzaamheid' ten opzichte van anderen:
Waarbij je kennelijk braaf navolgt wat zij vertellen dat je moet doen en waarbij je heel uitgebreid 'stiekem' eromheen gaat plannen en ook moeite doet je oorbellen enkel daar te dragen waar geen bekende je ziet.
Zelfs je eigen indruk dat er een grot 'taboe' omheen bestaat vind ikzelf eerder een beetje kunstmatig, je lijkt er heel erg in te geloven en naar te leven, maar het lijkt eerder ook je eigen persoonlijke instelling eromheen.

Ik vermoed dat dat een eigen leven is gaan leiden, je 'stiekemheid' eromheen..
mogelijk dat juist dat 'stiekem' doen ook een sexuele component heeft, je opwinding geeft..

Ik denk ook niet dat veel mannen of vrouwen speciale gevoelens hebben bij het dragen van oorbellen. En het puur als een sieraad zien. Zo beschouw ik het ook bij andere mensen. Alleen wekt het bij mij wel een speciaal gevoel op. En kijk ik er, als ik op de oorbellen van vrouwen let, ook zo naar. Al komt dat gelukkig, omdat ik tijdens een gesprek wel andere dingen aan mijn hoofd heb, niet zo vaak voor en gaat dit meestal aan mij voorbij.

Dat maakt het misschien/allemaal extra lastig om oorbellen te dragen. Al zal niemand dit vermoeden als ik oorbellen ik heb. En vraagt men zich waarschijnlijk alleen maar af waarom ik denk met oorbellen in er beter uit te zien.

Maar het is dan weer ook niet zo dat ik continu opgewonden ben/raak als ik oorbellen in heb. Nadat ik ze in heb gedaan, weet ik niet eens meer dat ik oorbellen in heb. En gaat het leven gewoon verder. Alleen als ik er dan aan denk dat ik oorbellen in heb, krijg ik een blij/bevrijdend gevoel.

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 11:51 schreef RM-rf het volgende:
Ik heb het verder niet over dat 'opgewonden zijn' waar jijzelf enorm op gefixeerd lijkt te zijn.

Véél vreemder is voor mij, dat je zo loopt te doen alsof het een groot taboe zou zijn en je het 'geheim' moet houden.

Jouw neiging zo geheimzinnig te doen vind ik véél vreemder, en moeilijk te begrijpen.
Eerlijk gezegd lees ik nergens een goede verklaring daarvoor in je post, je focussed juist de hele tijd op een vermeende 'fetish' of je eigen verklaring van 'opwinding' waarvan je zelf eigenlijk ook moet aangeven dat het misschien niet eens zo 'sexueel' is, maar vooral om 'spanning' gaat, of je 'speciaal/bevrijd' voelen.

Heb je wel eens overwogen dat het je 'bevrijd voelen' ook kan komen doordat je in de rest van je leven heel erg 'beperkt' kunt zijn, of je je sterk laat inperken door je sociale omgeving?

Misschien, en dat weet ik eigenlijk wel zeker, heb ik mij in mijn leven altijd te afhankelijk van iedereen opgesteld. En doe ik dat nog steeds. Want je hebt maar één ‘sociale omgeving’, zeg maar.
Op mijn werk bijvoorbeeld zijn mijn bevoegdheden behoorlijk ingeperkt, maar om de een of andere reden blijf ik gewoon. Omdat ik het idee heb dat het elders ook niet veel beter is/zal zijn, wat natuurlijk niet het geval hoeft te zijn.

Misschien dat oorbellen daarom door mij als symbool van vrijheid worden gezien. Omdat ik deze vroeger graag wilde dragen en iedereen die min of meer invloed op mij wilde uitoefenen, dit afkeurde/afkeurt. Zodat het niet mocht (ouders), durfde (vrienden) of niet gebruikelijk was (school). En nu is het vanwege mijn vrouw, werk en sociale omgeving ‘lastig’ om oorbellen in te doen.

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 12:51 schreef Za het volgende:

[..]

Maar dat gevoel ga je wel kwijtraken als je ze altijd draagt, dus is je situatie ideaal.
Je vrouw is er fel op tegen, evenzo je omgeving, je kunt ze alleen ongezien dragen, en op die manier houd je de spanning en bevrijding in stand.
[..]

Dat lijkt me niet, er is een overduidelijke samenhang met het taboe.

Je kunt dat geluksgevoel niet altijd hebben, je zegt zelf al dit:
[..]

Het is een duidelijke zaak denk ik.

Tja, als ik het zo bekijk heb jij helemaal gelijk.

Het is echter niet iets dat voor de hand ligt/lag. En ik ook niet wist toen ik dit Topic startte. Voor mijn gevoel is het namelijk erg raar dat iets was je graag wilt, juist niet moet (altijd) doen. Omdat het anders de drang/hunkering er naar wegvalt en het niet meer leuk is.

Maar ja, zoals iemand anders al schreef, als je een buitenechtelijke relatie hebt is het leuk omdat het jouw geheim is. Zodat het spannend is. Als je eenmaal voor die relatie kiest, en gaat scheiden, wordt deze relatie normaal en kom je in dezelfde situatie als je voorheen/in je huidige relatie terecht.

Wat dat betreft zou ik met dit ‘probleem’ juist heel gelukkig i.p.v. ongelukkig moeten zijn. Ik haal namelijk veel plezier uit iets simpels, het dragen van een paar oorbellen. Omdat het mijn geheim is. Dat terwijl het dragen van oorbellen voor andere mensen, omdat ze dit, als ze dat willen, gewoon doen/hebben gedaan. En is het niet spannend (meer).

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 15:01 schreef RM-rf het volgende:
Is dat niet een serieuzere zaak waar je aan moet werken, dan dat bezig-zijn met je oorbellen, die je een kortstondig gevoel van vrijheid geven?

Ik heb een licht gevoel dat misschien als je beter omgaat met dat vormgeven aan je eigen leven naar je eigen wensen, je ook misschien veel minder de behoefte voelt die oorbellen stiekem te dragen (wat best kan betekenen dat je ze dan gewoon altijd openlijk draagt, zonder het gevoel te hebben ze te moeten verstoppen)

Mijn baan, dus/en een vast inkomen, is voor mij erg belangrijk. Het gaat op dit moment niet zoals het zou moeten gaan, maar men is wel erg tevreden over mijn functioneren. En als ik naar het werk en de omstandigheden van mijn collega’s kijk, die ook HBO/WO zijn opgeleid, wordt ik daar ook niet altijd vrolijk van.

Ik ben het wel met jou eens dat, doordat waarschijnlijk niet alles loopt zoals gepland, de behoefte om oorbellen te dragen wordt vergroot. Of is ontstaan. Want als ik in mijn element ben, zoals bij vrienden, familie of op de sportvereniging, mis ik ze geen moment. En vind ik de gedachte om oorbellen in te hebben maar raar, zodat ik ze zelfs niet eens zou willen doen. Maar dat komt misschien ook omdat ik het niet durf. Maar dat weet ik dus niet.

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 01:13 schreef SugeLucky het volgende:
Hoe denk je dat zij zal reageren als jij zegt dat ze vanaf nu af aan geen broeken meer mag dragen en alleen nog maar rokken omdat je vindt dat broeken voor mannen zijn?

Wedden dat ze zich niets van je mening aantrekt en gewoon door gaat met broeken dragen.

Waarom trek jij je dan wel zoveel van haar mening aan?

Als ze niet kan accepteren dat zoiets kleins als oorbellen dragen belangrijk voor je is en je eigenlijk gewoon verbied ze buitenshuis te dragen, dan moet je je afvragen of het het waard is om met zo iemand samen te zijn.

Of je moet gewoon je ballen tonen en die dingen gewoon dragen en dat heeft ze maar te accepteren.

Zoals je er nu mee omgaat ben je in ieder geval een onwijze softie.

Feitelijk gezien heb jij gelijk. Zij trekt zich ook nooit iets aan wat van ik van vind over hoe zij zichzelf kleed. Meestal krijg ik dan te horen dat aan mij ook het e.e.a. schort. Dus begin ik daar niets eens meer aan.

Maar zoals ik al aangaf, of zij het nu wel of niet goed vind/vond, ik durf gewoon geen oorbellen te dragen. Dus ja, dan ben ik een enorme softie. Dat weet ik ook wel en dat maakt het allemaal niet gemakkelijk. Terwijl je met een paar oorbellen in echt niets kwaad doet of erg voor schut loopt.

Ik denk wel dat het allemaal veel anders was gelopen als zij mij hier bijvoorbeeld in had gesteund. Als zij had gezegd dat als ik graag oorbellen wilde dragen, dat zeker moest doen. En mij voor zoiets onschuldigs zeker niet de mening van anderen op had moeten laten dringen. Niet dat ik dan ook daadwerkelijk altijd oorbellen in had gehad, want dat weet ik niet, maar de kans daarop was in elk geval wel een flink stuk groter geweest.

quote:

Op dinsdag 21 mei 2019 08:52 schreef Candaasje het volgende:
Waarom laat je je leven zo bepalen door je vriendin (en collega's)? Eens dat je best een beetje rekening met elkaar mag houden, maar dat komt van twee kanten hè?! En het gaat hier over oorbellen..... wat voor schade doe je daar precies mee?

Je vriendin maakt van haar onzekerheid (ik weet namelijk niet wat het anders is) jóuw probleem. Dat doen heel veel mensen regelmatig, en ik heb me er ook schuldig aan gemaakt;
Ik vond het maar niks dat mijn vriend aan Yoga deed in de tijd dat het nog iets was voor enkel vrouwen en 'vrouwelijkere mannen', en ergens wat vage guru's op een berg in India enzo. Maar godzijdank heeft hij zijn schouders opgehaald en me heel duidelijk gemaakt dat hij het prettig vond om te doen en ik daar mee moest leren leven, en ben ik in gaan zien dat het hem echt helpt en voldoening geeft. Oh, en dat het dus mijn eigen onzekerheid was die ik naar hem uitte.
Te beschamend voor woorden eigenlijk, ik ben er ook niet trots op.

Waarom durf je hierin niet te kiezen voor jezelf? Zij kiest namelijk wél voor zichzelf, kennelijk zonder problemen want jij laat het gebeuren, en hierbij schuiven jullie jouw gevoelens en behoeften gewoon linea recta aan de kant. Geen wonder dat je juist het gemis zo sterk ervaart en hunkert naar het dragen van die dingen.

Ik denk dat ik mijn leven door mijn vrouw e.d. laat bepalen omdat ik, zeker in het begin van de relatie, graag bij haar was. En als je iemand houdt, wil je die persoon geen pijn doen. Natuurlijk gaat later in de relatie, omdat niet alles vlekkeloos verloopt, van alles fout. Toch ga je dan niet (direct) uit elkaar. Daarvoor heb je, simpelweg gezegd, samen te veel opgebouwd. En is de band te sterk.

Echter, als ik oorbellen in doe, weet ik dat zo net nog niet. Zij vindt oorbellen echt een no-go. Want als ik aanstalten maak om in het openbaar, waar zij bij is, oorbellen in te doen, zoals met carnaval, raakt zij helemaal in paniek. En zou het zomaar eens het item kunnen zijn dat ons over de rand duwt.

Persoonlijk vind het lastig te accepteren dat zij hier zo’n aversie tegen heeft. Maar ook omdat zij dus zelf eveneens geen oorbellen wil dragen. Want ik vind het gewoon mooi als een vrouw oorbellen, eenvoudige oorknopjes of grote(re) oorringen, in heeft.

Misschien dat mijn drang/hunkering om oorbellen te dragen daardoor wordt vergroot. Want ik denk dat als zij deze oorbellen in zou doen, ik het een stuk minder lastig zou hebben met de eenzame momenten dat ik oorbellen mag/wil/durf te dragen. Dan zou immers één van ons wel gewoon zichzelf kunnen zijn. Of, en ik denk dat dit beter is, zij (voor mij?) de oorbellen draagt die ik graag in zou willen hebben. Maar dan klinkt het een beetje eng.

En ja, het gaat maar over oorbellen, twee zilveren dingen van één centimeter groot die in je oren zitten en verder niets doen.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 13:01 schreef Lienekien het volgende:
Ik word eerlijk gezegd een beetje moe van je obsessie met oorbellen. For fuck’s sake, zeg. Kijk eens naar het grotere plaatje en live a little.

Ja, daar heb je wel gelijk in. Maar op de een of andere manier lukt het mij niet om mij over mijn obsessie heen te zetten. Want hoewel ik al mijn hele leven worstel met de vraag waarom ik maar geen oorbellen in durf te doen, doen anderen het gewoon. Zonder enige gêne of schuldgevoel. Want wat stellen een paar oorbellen nu daadwerkelijk voor.

Dus is het eigenlijk voor niemand een issue. Dat is voor mij, eerlijk gezegd, wel een openbaring. Net als de meesten het raar vinden dat mijn vrouw het niets vind en ik ze daarom niet in heb. Want zij zou juist mijn keuze moeten respecteren i.p.v. ik de hare.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 13:57 schreef Lienekien het volgende:
Andere mensen hebben weer andere issues. En je bent niet de enige die zich zodanig op één ding focust dat het veel (te veel) aandacht opslokt.

Kijk, of je doet er echt wat mee of je laat het achter je. Maar wat je nu doet, al jaren, is maar steeds in hetzelfde krampachtige cirkeltje blijven ronddraaien. Dat is niet goed.

Ja, ik wordt er helemaal gek van. Maar buiten het feit dat mijn vrouw het echt, echt niet wil, ben ik doodsbang voor de reacties. En durf ik gewoon geen oorbellen in te doen.

Daar schaam ik mij enorm voor. Ik ben immers geen puber meer, maar een volwassen vent. En volwassen mensen reageren ook anders op dan pubers. Dus wordt ik in elk geval niet meer uitgescholden of voor homo uitgemaakt. Al sluit ik dat laatste niet uit.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 14:57 schreef Lienekien het volgende:
Ja, dit is dus dat cirkeltje waarin je maar blijft ronddraaien.

Ik weet het. Daarom voel ik mij, als ik aan (mijn) oorbellen denk, ook zo'n sukkel. Terwijl dat nergens voor nodig is.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 15:38 schreef Tinkepink het volgende:
Je hebt twee opties:
- je doet wat je zelf wil en neemt de reacties van anderen voor lief
- of je voegt je naar de mening van je vrouw (dit is namelijk de enige opinie van anderen waar je zeker van bent, de rest zit in he eigen hoofd) en doet het niet. Maar dan moet je het ook echt loslaten.

Aan jou de keus.

Tja, dan denk ik toch dat het laatste wordt. Ondanks alle goede bedoelingen van de mensen die reageren. Het zit namelijk niet echt in mij om alleen datgene te doen wat ik zelf wil. Ondanks het feit dat, behalve mijn vrouw, anderen het misschien niet zoveel kan schelen als ik denk.

Maar goed, dan blijft wel aan mij knagen dat ik misschien, terwijl dat helemaal niet nodig is, in het openbaar geen oorbellen in heb. En als je zo graag met oorbellen in rond wilt lopen als ik, is dat niet zo gemakkelijk te verdragen.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 16:27 schreef Chia het volgende:
Ben je nooit in het openbaar zonder je vrouw?Tijdens woonwerkverkeer zou je oorbellen kunnen dragen bijvoorbeeld.

Ja, natuurlijk wel. Dan heb ik ook altijd oorbellen in. Dus koester ik deze momenten.

Alleen doen deze momenten mij verlangen naar meer. Want als ik bijvoorbeeld (alleen) de stad in ga, heb ik geen oorbellen in. Dit omdat ik dan bang ben om bekenden tegen te komen.