Tappa 4: Orbetello - Frascati, 235 km

In een grote ronde werkt het vaak zo dat er geen waaiers komen als iedereen waaiers verwacht. Dat was ook nu weer het geval. Het waaide de hele dag wel, maar geen enkele ploeg ondernam een poging om de boel aan flarden te fietsen. Vooraf waren de ploegen wel nerveus en mede daarom waren er maar weinig renners met zin om in de vroege vlucht te gaan zitten. Uiteindelijk was het Sho Hatsuyama, bijnaam Shostopper, die in z'n eentje in de aanval ging. Niemand volgde hem en dus kreeg hij uitgebreid de kans om het nieuwe truitje van Nippo-Vini Fantini aan het publiek te tonen. De eenzame Japanner kreeg een flinke voorsprong. Achter hem deed het peloton het rustig aan. Ondanks het feit dat de wind een groot deel van de dag in de rug stond reden we langzamer dan het langzaamste schema. Op een kilometer of 70 van het eind werd Hatsuyama weer ingerekend en daarna was het wachten op het ons voorspelde waaierspektakel. Dat spektakel kwam alleen niet. In de buurt van Grosseto was er wat open terrein, maar men werkte deze kilometers gegroepeerd af, zonder te versnellen. In de finale zou er nog een stuk volgen waar het eventueel in waaiers kon worden getrokken, maar ook dat viel in de praktijk reuze mee. Dus reden we op een vrij kalme manier naar de finish. Pas in de laatste kilometers gebeurde er wat, er gingen een paar renners op de grond liggen. Daardoor reed er een wat kleinere groep naar de finish. In aanloop naar de sprint leek Groupama-FDJ goed werk te verrichten, maar ze kwamen uiteindelijk toch wat te kort. De lastige chicane op 450 meter van het eind leverde verrassend genoeg geen valpartijen op, wel verloor Ackermann hier eigenlijk al de sprint. Hij kwam te vroeg op kop te zitten en ging ook te vroeg aan. Viviani zat in z'n wiel, terwijl er nogal veel tegenwind stond. Lachend reed Viviani hem voorbij, waarbij hij wel nog een zwieper naar links maakte. Een zwieper die hem duur zou komen te staan. Hij kwam als eerste over de streep, voor Gaviria en Demare. Moschetti, die uit moest wijken voor Viviani, werd achter Ackermann vijfde. Vrij snel na de finish bleek dat de jury geen moeite heeft om de Italiaanse kampioen te deklasseren. Dankzij zijn manoeuvre staat hij nu 73e in de daguitslag, terwijl Gaviria een plaatsje opschuift. Winst voor de Colombiaan, zonder te winnen. Een onverwacht succes voor UAE-Emirates en een grandioze woedeuitbarsting van Viviani, Bramati, Lefevere en co. Nadat er al frustatie was wegens het mislopen van de ritzege een dag eerder is de normaal vrij kalme, grijze en saaie Viviani nu pisnijdig. Hij zal nog even moeten wachten om sportieve revanche te nemen, rit 4 is een wat lastigere rit, met een aankomst die naar het zich laat aanzien niet helemaal op zijn maat gesneden is. We krijgen waarschijnlijk eerder de puncheurs te zien. Een van die puncheurs, Enrico Battaglin, was een van de slachtoffers van de valpartij aan het eind. Ook Tao Geoghegan Hart en Jan Hirt verloren tijd, daarnaast liep ook de nummer 4 van vorig jaar, Richard Carapaz, achterstand op door een lekke band aan het eind. Toch nog wat interessante ontwikkelingen, ondanks het feit dat het een waardeloze rit was. Hopelijk wordt de volgende rit een stuk leuker.




We gaan van start waar we een dag geleden zijn geëindigd. In het centrumpje van Orbetello wordt de vierde rit in gang geschoten. Ik heb al heel wat verteld over Orbetello, maar ik had wel nog even over het hoofd gezien dat de afdeling toeristische propaganda een prachtige manier heeft gevonden om de vorm van Orbetello te omschrijven: het lijkt op een boot, of met een beetje fantasie zelf op een amandel. Ja, vast wel, als je maar genoeg lokale wijn drinkt lijkt het overal op. Als je trouwens toch aan de zuip gaat moet je zeker even bij een van de vele barretjes of restaurantjes gaan eten, want aangezien er toch zoveel water in de buurt is kun je hier vele lekkere gerechten met vis eten. Gerookte paling is blijkbaar een lokale specialiteit. Buiten dat zijn er ook pastagerechten, bijvoorbeeld de tortelli maremmana. Tortellinidingen gevuld met spinazie en ricotta, klinkt niet slecht. Beetje wild zwijn erbij, dat schijnt ook bij deze streek te horen. De organisatie probeert Orbetello af te schilderen als een ideale uitvalsbasis voor een vakantie. Je hebt natuurlijk een aantal stranden in de buurt, je kan het water op, er is een natuurgebied en er zijn verschillende fraaie dorpjes in de buurt. Je kan bijvoorbeeld naar Porte Ercole, daar hadden Juliana en Bernhard blijkbaar ooit een buitenverblijf. Dat kregen ze ooit gratis en werd later verkocht voor een miljoen of 10, de koninlijke familie kent dus meer pandjesprinsen. Tijdens de vorige rit kwamen de renners door Fonteblanda, daar even verderop is het dorpje Talamone te vinden. Mooi dorpje met wat oude stadsmuren en een historisch centrumpje. De andere kant op kun je ook naar Ansedonia gaan. Daar bovenop een heuvel komen we Cosa tegen, wat vroeger een Romeinse nederzetting was. Er zijn nog wat ruïnes over, zeker de moeite waard. Je moet er ook wel naartoe als je hier bent, want in Orbetello zelf ben je snel klaar.



Tijdens de neutralisatie rijden de renners dwars door Orbetello, over het inhammetje dat de vorm zou hebben van een boot. Buiten de stad slaat men linksaf, waarna de neutralisatie nog even verdergaat over een brede en rechte snelweg. Vervolgens slaat het peloton rechtsaf waarna de koers echt begint. In het begin van de rit rijden we richting het oosten, over brede en rechte wegen die ook nog eens vlak zijn. Het terrein is ook nog eens volledig open, deze weg hadden we beter tijdens de vorige rit kunnen nemen. De eerste 12 kilometer van de rit gaat het rechtdoor, tot in Marsiliana. In dit dorp gaan we bij een rotonde links, waarna het nog een kilometer of 15 vlak blijft, terwijl de weg wel wat bochtiger worden. Draaien en keren, vooral als we in de buurt van Manciano komen. In de buurt van dit fraaie dorpje boven op een heuvel gaan we klimmen. Niet de enige van de dag, maar boven op deze eerste bult van de dag liggen wel de enige bergpunten van vandaag. In totaal is de klim acht kilometer lang, in deze kilometers gaat het aan 4% gemiddeld omhoog, waardoor het een redelijk makkelijke lijkt. Klopt ongeveer, maar het is nog wel de moeite van het vermelden waard dat het een aantal kilometer vals plat is, waarna het in de laatste meters van de klim richting Manciano nog even wat steiler omhoog gaat. Na de passage in dit fraaie dorpje, tevens de geboorteplaats van Massimiliano Lelli, volgt er een korte afdaling die door het nodige bochtenwerk vrij pittig is. De afdaling wordt opgevolgd door een stukje in stijgende lijn, waarna het nog een tweede keer kort naar beneden gaat. Vervolgens gaan we op weg naar Pitigliano, een van de mooiste dorpjes van Toscane. De weg richting Pitigliano lopt licht omhoog, waarna het weer kort naar beneden gaat zodra het dorp in beeld komt. Het is een opvallend dorp, want het is bovenop een rotspartij gebouwd. Rotsen van tufsteen, jawel. De Etrusken zagen al dat dit een handige plaats was om te bebouwen. Bovenop de heuvel zijn wat stadsmuren gebouwd en een flink aantal fraaie gebouwtjes. Onder de stad schijnt er dan weer een heel gangenstelstel te zijn, waar vooral wijn wordt bewaard. Dat tufsteen is nogal makkelijk om een stuk uit te hakken, in de hele stad zie je allerlei garages die zijn uitgehakt in het steen. Die garages komen de renners tegen als ze na het korte afdalinkje weer omhoog fietsen, de stad in. Die matige nieuwe interviewer van Eurosport vraagt vaak aan de renners of ze genieten. Het antwoord is altijd nee, want natuurlijk geniet je niet als je een grote ronde aan het fietsen bent. Deze locatie is dan alleen wel weer geschikt om heel even kort van te genieten. Na 50 kilometer koers kan dat wel.




Boven op de heuvel in Pitigliano zijn we eigenlijk nog lang niet boven. De komende 13 kilometer gaat er geklommen worden richting Poggio Evangelista. Het stijgt gemiddeld aan 3%, wat niet wil zeggen dat het continu makkelijk is. Er zitten een aantal vlakke stukken tussen, daardoor gaat het ook een aantal keer wat steviger omhoog. Op de grens van Toscane en Lazio, na 63 kilometer, komen we boven op deze klim. Eenmaal in Lazio gaan we de komende kilometers vooral naar beneden rijden, met wel nog een paar hellende stroken tussendoor. De weg waar we ons op bevinden is behoorlijk nieuw, het asfalt ligt er nog prima bij. Aangezien het verder nooit enorm steil naar beneden gaat en er weinig lastige bochten zijn, is het de komende kilometers heerlijk fietsen. Naarmate we dichter in de buurt komen van Tuscania wordt het steeds vlakker, al blijft het terrein toch wel licht glooiend. In dorpen als Marinello en Piansano komen we wat bochten tegen, maar verder gaat het toch vooral rechtdoor verder. Buiten Piansano verlaten we de mooie nieuwe weg en rijden we verder over een iets oudere weg, die iets meer aan slijtage onderhevig is. De weg leidt naar Tuscania, waar we na 93 kilometer passeren. Opmerkelijk genoeg ligt Tuscania niet in Toscane, best verwarrend. We bevinden ons in de provincie Viterbo, regio Lazio. Tuscania is een oud stadje waar nog het nodige bewijs te vinden is dat hier Etrusken hebben gewoond. Daarnaast is er nog een heleboel moois te vinden dat in de middeleeuwen is gebouwd. Was vroeger een belangrijk dorpje, dicht bij de zee, waar diverse handelroutes liepen. Gebouwd op een heuveltje natuurlijk. Wat uit de tijd van de Etrusken nog bewaard is gebleven zijn enkele sarcofagen, waar rijke inwoners van Tuscania die kwamen te overlijden in gestopt werden. Een beeld van zichzelf boven op de sarcofaag, liggend, alsof ze aan het eten waren.



In 2015 kwam de koers ook door Tuscania. Dat is op zichzelf niet zo opvallend, wel is het opmerkelijk dat we de komende 100 kilometer dezelfde route gaan volgen als in 2015. Vier jaar geleden tekende de organisatie een rit uit van 264 kilometer tussen Grosseto en Fiuggi. Na 95 kilometer kwamen de renners toen door Tuscania en daarna werden ze over dezelfde glooiende wegen gestuurd als nu. Aangezien de organisatie aan recyclen doet ga ik hun uitstekende voorbeeld volgen. Waarbij ik toch altijd tot de pijnlijke conclusie komen dat ik het mezelf een paar jaar geleden veel makkelijker maakte. Voorbij Tuscania is het een tijdje zo goed als vlak, waarna de weg richting de eerste tussensprint van de dag omhoog begint te lopen. Het gaat in totaal zeven kilometer omhoog aan een procent of drie, met tussendoor ook hier weer een paar zwaardere stroken. Ergens halverwege rijden we door Vetralla, waar na 115 kilometer de eerste tussensprint van de dag ligt. Na een afdaling van een paar kilometer gaat het weer een heel stuk vooral rechtdoor over wat vlakkere wegen. Aan het eind van de afdaling komen de renners langs Capranica, weer zo'n typisch dorpje gelegen op een heuvel. Nog een paar linke bochten hier, maar daarna komen we weinig tegen tot het Autodromo di Vallelunga. Hier lag in 2015 een tussensprint, nu niet. Na 150 kilometer passeren we langs dit circuit dat wel eens wordt gebruikt door teams uit de Formule 1 om te testen. Het circuit is vernoemd naar Piero Taruffi, dat schijnt vroeger een goede courreur te zijn geweest.



Na dit circuit dus weer een klimmetje, maar veel stelt dat niet voor. Vier kilometer aan een procent of drie, schijnt het te zijn. Daarna een licht dalend stukje richting Castelnuovo di Porto. Voorbij dit plaatsje dalen we nog wat verder richting een klimmetje waar in 2015 nog wat bergpunten te verdienen vielen. Dat is nu niet zo, maar we gaan alsnog richting Monterotondo. Een korte klim van anderhalve kilometer aan een procent of zes, vervelend dingetje. Na 183 kilometer komen de renners boven in dit stadje met 34.000 inwoners. Ze rijden vervolgens verder naar Mentana, waar drie kilometer later de tweede tussensprint van de dag volgt. In de straten van Mentana loopt de weg nog wat verder omhoog, het zal dus geen vlakke tussensprint zijn. Na de tussensprint gaat het een tijdje naar beneden, waarna het ook weer even kort vals plat omhoog gaat. Vervolgens krijgen we te maken met heel wat vlakke kilometers. Over brede wegen rijden we dwars door het Romeinse platteland. Via Guidonia rijden we tussen Tivoli en Tivoli Terme door. Af en toe een rotonde, af en toe een bocht. Verder toch vooral rechtdoor, zonder hoogteverschil. Na ongeveer 208 kilometer rijden we door Villaggio Adriano. Even verderop in de heuvels ligt Villa Adriana, een uitgestrekte residentie die de Romeinse keizer Hadrianus tussen 126 en 134 liet aanleggen. Een deel ervan is nog bewaard gebleven, best ziek allemaal.



Na Villaggio Adriano blijft het nog een tijdje vooral rechtdoor gaan. Er wordt koers gezet richting Gallicano nel Lazio en richting dit dorpje gaan we in 10 kilometer tijd 150 meter hoger uitkomen. Het gaat dus een tijd vals plat omhoog. We zijn ondertussen afgeweken van het parcours van 2015 en gaan nieuwe wegen verkennen. De weg die we nu volgen is breed en wordt omgeven door flink wat bomen. De strook vals plat lijkt bijna oneindig, het blijft steeds maar een beetje zeurend verder omhoog lopen. In de buurt van Gallicano, na 217 kilometer koers, gaat het even kort naar beneden. De renners slaan rechtsaf en dan gaat het weer anderhalve kilometer omhoog. Dit korte klimmetje heeft één verdomd steile bocht, maar verder is het weer vals plat. Eenmaal boven moeten de renners nog over een viaduct en een spoorbrug, waardoor het wat op en af gaat. We rijden richting Colonna en de weg daarnaartoe wordt gekenmerkt door talloze wijngaarden langs de kant van de weg. Het gaat voornamelijk rechtdoor, maar helemaal vlak wil het niet worden. In Colonna gaat de weg zelfs weer een kilometer omhoog, een pittig klimmetje aan een procent of zes met een paar steile stroken tussendoor. Het is toch best een venijnige finale, stiekem.



Na het klimmetje in Colonna is het nog tien kilometer fietsen tot de finish. Het gaat eerst eventjes naar beneden, waarna een nieuwe strook van anderhalve kilometer bergop volgt. Het gaat aan een procent of vier omhoog, toch best lastig. Na dit klimmetje is het even vlak, de renners stuiten vervolgens op een rotonde waar ze de rechterkant moeten aanhouden. Na deze rotonde duurt het niet lang voor het weer vals plat omhoog gaat lopen. Tot op vijf kilometer van de streep blijft het stijgen, waarna men een nieuwe rotonde tegenkomt. Hier volgt een bocht naar rechts en een duik naar beneden. Het gaat een kilometer rechtdoor naar beneden, tot aan de volgende rotonde. Hier moeten we dan weer linksaf slaan, waarna het 600 meter rechtdoor gaat. Vals plat omhoog, want vlak doen we niet meer aan. Kort achter elkaar krijgen we dan weer met twee rotondes te maken. Bij de eerste gaan we rechtdoor, bij de tweede slaan we rechtsaf. Inmiddels bevinden we ons op drie kilometer van de streep en het gaat weer even naar beneden. Vrij snel volgt de volgende rotonde, waar het naar links gaat. Na een paar meter rechtdoor te hebben gereden volgt er weer een rotonde, waar we rechtdoor gaan. Daarna komen we bijna direct bij de volgende rotonde uit, waar het dan weer naar links gaat. We bevinden ons nu op twee kilometer van het einde en hier begint de laatste klim van de dag. Het gaat direct aan 7% omhoog, het steilste stuk van het laatste klimmetje zit meteen aan het begin. Na dit brutale begin vlakt het vrij snel af, maar vervolgens loopt het weer wat steviger omhoog. Dit tweede steile stukje is korter en wordt opgevolgd door een stuk dat bijna volledig vlak is. Pas richting de boog van de laatste kilometer loopt de weg weer wat meer omhoog. Voor de laatste kilometer begint krijgen we nog wel te maken met een flauwe bocht naar rechts en een scherpere naar links. Eenmaal onder de vod door gaat het een paar hectometer rechtdoor, terwijl het aan een procent of drie omhoog blijft lopen. Op 700 meter van het eind volgt er een bocht naar rechts, waarna er nog even kort een wat steiler stukje van 5% volgt. Dit duurt niet lang, het zwakt al snel weer af richting 3%. Dit blijft zo tot de finish. In de laatste meters van de rit zit er nog wat bochtenwerk verstopt. We maken een lange bocht naar links. Het is amper recht tot aan de finish, pas in de laatste 100 meter gaat het volledig rechtdoor.




Deze typisch Italiaanse finale eindigt in de stad Frascati. Een plaats met 22.000 inwoners in de provincie Rome, regio Lazio. De stad is gebouwd op een van de Albaanse heuvels, een gebergte van vulkanische origine. Het is een stad die enige affiniteit heeft met wielrennen. Niet in de laatste plaats omdat er in de stad ooit een WK wielrennen werd georganiseerd. Dat was wel lang geleden, in 1955. De Belg Stan Ockers ging toen met de titel aan de haal. Ook in de Giro heeft Frascati een geschiedenis. Vier keer eerder kwam er een rit aan in de stad. In hetzelfde jaar dat het WK passeerde kwam er hier ook een Girorit aan, dat moet een goed jaar zijn geweest voor de lokale gemeenschap. De Spanjaard Bernardo Ruiz won die rit in de Giro. Twee jaar later kwam de Giro terug en toen ging de iets bekendere Spanjaard Miguel Poblet er met de zege vandoor. Daarna moest Frascati meer dan 30 jaar wachten op een nieuwe aankomst. In 1998 kwam de Giro terug. Mario Cipollini won, de gedroomde winnaar. Tijdens de laatste passage in Frascati kregen we dan weer te maken met een iets minder gedroomde winnaar. Robert Förster won, voor Hushovd en Petacchi. Die rit was wel iets makkelijker dan de rit van vandaag, anders had Förster natuurlijk nooit kunnen winnen. Wat opvalt aan de stad Frascati is dat de mensen die hier geboren worden vaak briljante namen hebben. Zo komt de mij tot een paar seconden geleden onbekende renner Adriano Angeloni hier vandaan. Ook Francesca Lollobrigada is afkomstig uit Frascati. Zij doet iets met schaatsen ofzo, geen idee, boeit niet, het gaat om de naam. Ook Amedeo Amadei komt uit Frascati, dat was lang geleden een voetballer van AS Roma en het Italiaanse elftal. En dan is er ook nog eens een Bonaparte geboren in Frascati! Jawel, familie van Napoleon. Frascati staat bekend vanwege de vele villa's die er in en rond de stad te vinden zijn. In een van die villa's, de Villa Parisi, woonde Pauline Bonaparte. Dat was dan weer de zus van Napoleon. Best een decadent stadje, dat Frascati. Morgen meer, want dan gaan we hier van start.



In startplaats Orbetello wordt het overdag 18 graden. Het zal nog steeds hard waaien, maar wel iets minder hard dan gisteren. Kans op regen is er niet. Zodra we Orbetello verlaten en verder naar het zuiden fietsen neemt de wind in kracht af. In Frascati waait het helemaal niet hard. Het zonnetje schijnt er ook iets minder fel, slechts 16 graden. Minieme kans op neerslag, het blijft gewoon droog dus. Het is een lange rit, dus gaan we vroeg van start. Om 11:15 vertrekken de renners voor een stukje neutralisatie van een kwartier. Om 11:30 begint het dus officieel en wij krijgen beelden vanaf 13:15. Eerlijk gezegd lijkt het me niet de moeite waard om deze rit bijna volledig integraal te kijken. De aankomst wordt verwacht tussen 16:57 en 17:23. Als je rond een uur of vier inschakelt ben je waarschijnlijk ruim op tijd. De finale kan nog wel interessant worden, alles daarvoor wat minder.

In eerste instantie zou deze rit een andere finale hebben. Een vlakkere aanloop en daarna een kilometer of vier klimmen richting Frascati. Dat hebben ze omgegooid, waardoor we nu een finale hebben met allemaal korte klimmetjes en uiteindelijk een laatste klim van twee kilometer. Of het direct heel veel makkelijker is geworden weet ik niet. Het is een lange rit, dus alle inspanningen onderweg kunnen aan het eind door gaan wegen. Continu op en af is waarschijnlijk wel wat vermakelijker dan een massasprint richting de voet van de laatste klim. De aankomst is lastig, maar niet extreem lastig. Sprinters die goed vooraan worden afgezet en beschikken over een fatsoenlijke conditie doen hier mee om de dagzege. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. In totaal bevat de rit toch bijna 3000 hoogtemeters, verspreid over 235 kilometer. Op een van de laatste klimmetjes van de dag, bijvoorbeeld in de buurt van Colonna, zouden er best al eens jongens kunnen afhaken. Het is een beetje lastig in te schatten. Ik ga er toch maar vanuit dat het net wat te lastig is voor jongens als Ackermann en Viviani. We krijgen de puncheurs en beter klimmende sprinters aan het werk te zien. Denk ik. Weet ik veel joh. Kan ook gewoon naar de vluchters gaan, als ploegen als Bora en Lotto-Soudal geen zin hebben om te achtervolgen.
1. Ewan. Met tegenzin zet ik de naakte molrat op 1. In Turkije liet hij zien dat hij een man is voor dit soort aankomsten. Ook in het verleden heeft hij zich wel eens van voren laten zien in vergelijkbare ritten, dit jaar op Hatta Dam nog bijvoorbeeld. Bovendien heeft hij na twee mislukte sprints iets goed te maken. Vooral in Orbetello leek het helemaal nergens op wat hij liet zijn.
2. Moschetti. Waarschijnlijk sla ik nu een beetje door, maar dit zou zomaar een goede rit kunnen zijn voor Moschetti. Op papier is dit in ieder geval een aankomst voor hem. De afstand is natuurlijk wel weer een ander verhaal, plus het feit dat het een grote ronde is. Zou dus prima kunnen dat hij vroeg lost en 128e wordt, maar als hij weet te overleven tot aan de slotklim is het iemand om ernstig rekening mee te houden. Liet vorig jaar zien dat hij dit soort klimmetjes aankan, al was dat wel op een lager niveau. Dit jaar liet hij dan vooral op Hatta Dam een teken van leven zien. Ik dacht dat hij slechte benen had in aanloop naar de Giro en dat leek bevestigd te worden tijdens de eerste sprintrit. Toch herpakte hij zich knap, zonder de zwieper van Viviani was hij misschien wel bij de eerste drie geëindigd tijdens de vorige rit. Opportunistisch als ik ben noteer ik hem daarom nu.
3. Cimolai. Komt tijdens de vlakke sprints nog wel wat tekort ten opzichte van de grote kanonnen. Daarom moet hij het tijdens deze rit nog maar eens proberen. In een verder verleden, toen hij nog bij Lampre reed, kon hij nog wel eens wat laten zien tijdens dit soort etappes. Won nog een keer zo'n lastig ritje in Parijs-Nice, al is dat ook zo ongeveer zijn enige wapenfeit meteen. Maar afijn.
4. Vendrame. Het wordt tijd dat de jongens van Savio zich eens gaan tonen. Ik begin ongeduldig te worden. Vendrame komt tot nu toe niet in het stuk voor, maar dat is geen schande. Dit is alleen wel een etappe waar hij zich moet laten zien. Als hij dat tijdens deze Giro niet voor elkaar krijgt gaat het geen renner voor de World Tour worden. Die stevige stelling gooi ik er zomaar even in. Hoppa.
5. Ulissi. Een usual suspect voor dit soort aankomsten. Je zou ook aan Battaglin en Lobato kunnen denken, maar Lobato heeft volgens mij weer eens geen benen en Battaglin kwam tijdens de vorige rit ten val. Daarom schuif ik Ulissi naar voren, al denk ik dat dit eigenlijk nog net iets te makkelijk is voor hem. Er komen nog wel ritten die hem beter liggen.

quote:

Op dinsdag 14 mei 2019 16:46 schreef wimderon het volgende:

[..]

Wet van Bartje _©Tourdejose

twitter:

thijszonneveld twitterde op dinsdag 14-05-2019 om 16:43:49

om deze externe inhoud weer te geven is het noodzakelijk dat je toestemming geeft voor het gebruik van tracking en social mediacookies.

Ja toon me deze inhoud
ik accepteer de cookies.

meer informatie

Tof, die live beelden vanaf de fiets. reageer retweet

quote:

Op dinsdag 14 mei 2019 16:48 schreef showtimer het volgende:
De Teun sprint mee, klootzak.

Bizar simpele overwinning.

quote:

Op dinsdag 14 mei 2019 16:51 schreef El-Stinho het volgende:

[..]

Het liefst gewoon een Thijs-verbod hier. Thijs staat in zijn recht om te twitteren.

Dit was specifiek gericht richting Wim vanwege de inhoud.

quote:

Op dinsdag 14 mei 2019 16:48 schreef showtimer het volgende:
De Teun sprint mee, klootzak.

Laporte niet.

quote:

Op dinsdag 14 mei 2019 17:26 schreef Mani89 het volgende:
Gelijk afstappen en naar de Toer.

Puccio