Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.
Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die 3 maanden intern bij een kliniek heeft gewoond voor een psychiatrische behandeling. Ben je benieuwd hoe dit in zijn werk ging, wat de behandeling inhield of je nog privacy hebt in zo'n kliniek, vraag het dan hier.
Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.
Een tijdje geleden heb ik een psychologische therapie ondergaan voor een gedragsstoornis. Deze therapie was intern, dus ik heb 3 maanden in een kliniek gewoond. Dat was geheel vrijwillig en dus geen gedwongen opname in de zin van TBS ofzo
In principe kan alles gevraagd worden, maar ik zal de naam van de kliniek niet noemen. Waarschijnlijk zal de kliniek wel herkend worden aan de hand van wat ik vertel door mensen die er bekend mee zijn, maar ik wil jullie vragen de naam voor je te houden. Tevens zal ik niet in gaan op vragen over mijn groepsleden, de redenen daarvoor zullen duidelijk zijn!
Over mijn eigen stoornis mag wat mij betreft alles gevraagd worden.
Ik ben benieuwd!
Dat is lastig te beantwoorden, eigenlijk kan je het niet onder 1 van die kopjes plaatsen. Er waren zeker momenten dat je vrij was en van het terrein af kon, maar daar zaten nog steeds veel regels (al kan je beter zeggen afspraken ipv regels) aan verbonden.quote:Op donderdag 4 april 2019 19:01 schreef naatje_1 het volgende:
Was het in een open, besloten of gesloten inrichting?
Ik heb (want durf nog niet te zeggen "had"quote:
Op 
) een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. De naam zegt eigenlijk al een beetje wat het is Volgens mij is dat dan een besloten inrichting, gesloten dan mag je alleen onder begeleiding buiten de kliniek komen en met open kan je in principe altijd zonder.quote:Op donderdag 4 april 2019 19:07 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Dat is lastig te beantwoorden, eigenlijk kan je het niet onder 1 van die kopjes plaatsen. Er waren zeker momenten dat je vrij was en van het terrein af kon, maar daar zaten nog steeds veel regels (al kan je beter zeggen afspraken ipv regels) aan verbonden.
[..]
Ik heb 9 weken, dat is ook bijna 3 maanden, in een kliniek gezeten ivm manie, maar dat was betrekkelijk lang. Wilden ze je niet op een gegeven moment weghebben zodat ze ruimte konden maken voor volgende cliënten?
Eigenlijk al zolang ik me kan herinneren loop ik bij psychologen, al toen ik een jaar of 4-5 was zijn mijn ouders voor het eerst met mij naar de dokter geweest voor een doorverwijzing. Psychologen zijn dus altijd en deel van mijn leven geweest, in golfbewegingen weliswaar! Alleen dat ging nooit verder dan eens per twee weken een uurtje babbelen en daar deed ik buiten de muren van zijn kantoor eigenlijk vrijwel niks meer mee... Dat werkte dus helemaal niet goed.quote:Op donderdag 4 april 2019 19:06 schreef uitstelgedrag het volgende:
Hoe ben je tot de keuze gekomen om jezelf te laten opnemen?
Op een gegeven moment had ik voor het eerst in mijn leven een relatie en ik merkte aan mezelf dat ik zelfs als ik "blanco" met een nieuw persoon begin ik dezelfde fouten bleef maken. Toen besloot ik mijn leven rigoreus om te gooien en voor een stevige behandeling te gaan, wat dus een opname werd.
Vreemd genoeg heb ik eigenlijk weinig ECHT gekke dingen meegemaakt, dat er iemand doordraaide ofzo. Iedereen die er zit, zit er vrijwillig en het zijn allemaal mensen met een gedragsstoornis. Een gedragsstoornis is gedrag dat je jezelf hebt aangeleerd gedurende jouw leven. Dat kan je jezelf dus ook weer afleren en dat doe je in de behandeling daar. Er zitten dus ook geen gevaarlijke mensen of mensen met een aangeboren kronkel in hun hoofd die uit het niets kunnen flippen of iets dergelijks.quote:
Wat is het gekste dat je hebt meegemaakt?
Als ik iets moet noemen, is het het feit dat letterlijk alles als therapie werd gezien. Het kon bijvoorbeeld voorkomen dat er discussies van een uur waren over in welk bed iemand ging liggen en waarom diegene precies dat ene bed koos.
Heeft de opname je gebracht wat je wilde?quote:
[..]
Toen besloot ik mijn leven rigoreus om te gooien en voor een stevige behandeling te gaan, wat dus een opname werd.
Vooral veel therapieën volgen! We hadden van 7:45 tot 8:15 een therapieblok, van 8:30 tot 10:00, van 10:00 tot 10:30, van 10:30 tot 12:00, van 12:30 tot 13:00, van 13:30 tot 15:00, van 15:00 tot 15:30, van 15:30 tot 17:00, van 18:00 tot 18:30 en van 22:00 tot 22:15....quote:
Tussendoor was het vooral je huistaak uitvoeren, zoals bijvoorbeeld koken, afwassen, tafel dekken en dat soort dingen.
Daarnaast maakte ik 's avonds meestal een wandeling in de omgeving met een paar groepsgenoten.
Van 22:15 tot 7:45 sliep ik, want het is echt supervermoeiend
Oh wow dat klinkt echt super intens ja.quote:
[..]
Vooral veel therapieën volgen! We hadden van 7:45 tot 8:15 een therapieblok, van 8:30 tot 10:00, van 10:00 tot 10:30, van 10:30 tot 12:00, van 12:30 tot 13:00, van 13:30 tot 15:00, van 15:00 tot 15:30, van 15:30 tot 17:00, van 18:00 tot 18:30 en van 22:00 tot 22:15....
Tussendoor was het vooral je huistaak uitvoeren, zoals bijvoorbeeld koken, afwassen, tafel dekken en dat soort dingen.
Daarnaast maakte ik 's avonds meestal een wandeling in de omgeving met een paar groepsgenoten.
Van 22:15 tot 7:45 sliep ik, want het is echt supervermoeiend
wow, wat een bootcampquote:
[..]
Vooral veel therapieën volgen! We hadden van 7:45 tot 8:15 een therapieblok, van 8:30 tot 10:00, van 10:00 tot 10:30, van 10:30 tot 12:00, van 12:30 tot 13:00, van 13:30 tot 15:00, van 15:00 tot 15:30, van 15:30 tot 17:00, van 18:00 tot 18:30 en van 22:00 tot 22:15....
Tussendoor was het vooral je huistaak uitvoeren, zoals bijvoorbeeld koken, afwassen, tafel dekken en dat soort dingen.
Daarnaast maakte ik 's avonds meestal een wandeling in de omgeving met een paar groepsgenoten.
Van 22:15 tot 7:45 sliep ik, want het is echt supervermoeiend
Nee, er was een zeer strak schema. De behandeling bestond uit 6,5 week intern, halve week thuis, 6,5 week intern. De groep bestond uit 10 personen, waarvan 5 "junioren" en 5 "senioren". De junioren kwamen allemaal op dezelfde dag binnen, de dag dat de senioren terug kwamen van hun halve week thuis. 6,5 week later gingen de senioren met ontslag en de junioren naar huis voor het halve weekje. Niemand bleef langer, niemand bleef korter (al heb ik meegemaakt dat iemand na een paar weken stopte met de behandeling. Aangezien het vrijwillig is kan dat natuurlijk altijd).quote:
[..]
Volgens mij is dat dan een besloten inrichting, gesloten dan mag je alleen onder begeleiding buiten de kliniek komen en met open kan je in principe altijd zonder.
Ik heb 9 weken, dat is ook bijna 3 maanden, in een kliniek gezeten ivm manie, maar dat was betrekkelijk lang. Wilden ze je niet op een gegeven moment weghebben zodat ze ruimte konden maken voor volgende cliënten?
Tering zeg. Heb zelf deeltijd therapie gevolgd, maar dat was wel een tandje minder. Ook meer pauzes (half uur tussen elke therapie door, plus uur lunch). Maar goed, wij konden ook niet zoveel aanquote:
[..]
Vooral veel therapieën volgen! We hadden van 7:45 tot 8:15 een therapieblok, van 8:30 tot 10:00, van 10:00 tot 10:30, van 10:30 tot 12:00, van 12:30 tot 13:00, van 13:30 tot 15:00, van 15:00 tot 15:30, van 15:30 tot 17:00, van 18:00 tot 18:30 en van 22:00 tot 22:15....
Tussendoor was het vooral je huistaak uitvoeren, zoals bijvoorbeeld koken, afwassen, tafel dekken en dat soort dingen.
Daarnaast maakte ik 's avonds meestal een wandeling in de omgeving met een paar groepsgenoten.
Van 22:15 tot 7:45 sliep ik, want het is echt supervermoeiend
Maareh.. Wanneer ontbijt /douche je? Of is dat eigenlijk de inhoud van het eerste therapieblok?
Had je geen "eigen" kamer?quote:
[..]
...
Als ik iets moet noemen, is het het feit dat letterlijk alles als therapie werd gezien. Het kon bijvoorbeeld voorkomen dat er discussies van een uur waren over in welk bed iemand ging liggen en waarom diegene precies dat ene bed koos.
En wordt er net zoveel gerookt als in de psychiatrie?
[ Bericht 1% gewijzigd door Hyperdude op 04-04-2019 19:28:24 ]
Huh? Dit gaat toch over de psychiatrie?quote:
[..]
Had je geen "eigen" kamer?
En wordt er net zoveel gerookt als in de psychiatrie?
Zoals hiervoor beschreven vooral heel veel therapieën volgen. Dat ging vooral over je gedachtes, welke emoties je daarbij voelt en dat soort dingen. In zekere zin dus heel erg wat je van een therapie zou verwachten, vooral veel praten! Al hadden we ook therapieën als boogschieten, sporten, beeldende vorming etc. Maar ook daar werd veel bij gepraat over wat je nou precies getekend had, aan wie je dacht als je tegen de boksbal sloeg... Dat soort dingen.quote:
Bedoelde eigenlijk of er nog steeds zoveel gerookt wordt in de psychiatrie, maar kwam er anders uit.quote:
[..]
Huh? Dit gaat toch over de psychiatrie?
Zeker weten! Ik ben er nog niet hoor, er zijn nog steeds trekjes waar ik vanaf wil. Maar sinds ik de therapie heb gedaan heb ik een leuke nieuwe baan gevonden, waar ik me bijvoorbeeld ook echt laat gelden in vergadering en dergelijke (terwijl ik daarvoor altijd voor de vorm erbij zat en nooit iets vond van dingen..) en het allerbelangrijkste: ik heb het zelfvertrouwen gevonden om op mezelf te gaan wonen.quote:
[..]
Heeft de opname je gebracht wat je wilde?
Ik heb noch dat boek gelezen noch die film gezienquote:Op donderdag 4 april 2019 19:18 schreef FlippingCoin het volgende:
Vergeef mij deze vraag daar die niet schertsend is bedoeld maar hoe ver staat het nou af van one flew over the cuckoo's nest?
Ah. Hm... Is het echt zo dat er her en der wat mensen knikkebollende in dwangbuisen zitten en er wat mannen luidvloekend schaken en zo.quote:
[..]
Ik heb noch dat boek gelezen noch die film gezien
Nou ja ik bedoel hoe ver staat dit af van de realiteit eigenlijk.
Is dit allemaal met 1 therapeut? Of met hoeveel sprak je?quote:
[..]
Vooral veel therapieën volgen! We hadden van 7:45 tot 8:15 een therapieblok, van 8:30 tot 10:00, van 10:00 tot 10:30, van 10:30 tot 12:00, van 12:30 tot 13:00, van 13:30 tot 15:00, van 15:00 tot 15:30, van 15:30 tot 17:00, van 18:00 tot 18:30 en van 22:00 tot 22:15....
Tussendoor was het vooral je huistaak uitvoeren, zoals bijvoorbeeld koken, afwassen, tafel dekken en dat soort dingen.
Daarnaast maakte ik 's avonds meestal een wandeling in de omgeving met een paar groepsgenoten.
Van 22:15 tot 7:45 sliep ik, want het is echt supervermoeiend
quote:
[..]
Oh wow dat klinkt echt super intens ja.
Dat kan je wel zeggen ja...quote:
Om het misschien iets meer in perspectief te plaatsen:
7:45 tot 8:15 was het ontbijt
10:00 tot 10:30 was koffiedrinken
12:30 tot 13:00 was lunch
15:00 tot 15:30 was koffiedrinken
18:00 tot 18:30 was diner
Maar (op het ontbijt na) overal zat een therapeut bij en er werd gewoon aan therapie gedaan. Je kon even rustig gaan kletsen over de voetbal van gisteravond of wat voor een kutweer het vandaag wel niet is zeg maar.
maar 30 min voor lunch en diner, das echt weinig, dat is op vers 5 etenquote:
[..]
[..]
Dat kan je wel zeggen ja...
Om het misschien iets meer in perspectief te plaatsen:
7:45 tot 8:15 was het ontbijt
10:00 tot 10:30 was koffiedrinken
12:30 tot 13:00 was lunch
15:00 tot 15:30 was koffiedrinken
18:00 tot 18:30 was diner
Maar (op het ontbijt na) overal zat een therapeut bij en er werd gewoon aan therapie gedaan. Je kon even rustig gaan kletsen over de voetbal van gisteravond of wat voor een kutweer het vandaag wel niet is zeg maar.
Mooiquote:
[..]
Zeker weten! Ik ben er nog niet hoor, er zijn nog steeds trekjes waar ik vanaf wil. Maar sinds ik de therapie heb gedaan heb ik een leuke nieuwe baan gevonden, waar ik me bijvoorbeeld ook echt laat gelden in vergadering en dergelijke (terwijl ik daarvoor altijd voor de vorm erbij zat en nooit iets vond van dingen..) en het allerbelangrijkste: ik heb het zelfvertrouwen gevonden om op mezelf te gaan wonen.
en dus een VWJW 
Eten en drinken zat inderdaad in die therapieblokken! Dingen als douchen en je bedtijd kon je zelf bepalen, zolang je maar op tijd was bij alle blokken. Er werd niet begonnen met de therapie als er iemand ontbrak. Dan zat je echt letterlijk met je handen over elkaar te wachten zonder dat er iets gezegd werd..quote:
[..]
Tering zeg. Heb zelf deeltijd therapie gevolgd, maar dat was wel een tandje minder. Ook meer pauzes (half uur tussen elke therapie door, plus uur lunch). Maar goed, wij konden ook niet zoveel aan
Maareh.. Wanneer ontbijt /douche je? Of is dat eigenlijk de inhoud van het eerste therapieblok?
De tijd werd ook echt letterlijk op de seconde bijgehouden. Stel je zat om 12:29 aan tafel voor de lunch EN iedereen was aanwezig, dan was het absoluut niet de bedoeling om al een boterham te pakken. Dat gold ook voor het einde, het kwam soms voor dat er iemand in een superheftig gesprek zat en in tranen zat, maar dan werd er gewoon gezegd "het blok is klaar, doei".
Nee, we woonden met 10 personen in een huis en er waren 4 slaapkamers: 2 driepersoons en 2 tweepersoons.quote:
[..]
Had je geen "eigen" kamer?
En wordt er net zoveel gerookt als in de psychiatrie?
Zelf rook ik niet en ik de groep was het een beetje 50/50. De therapeuten, geen flauw idee
Die deden vooral keihard hun best om professioneel te blijven tegenover de groep. Als ze bijvoorbeeld zeiden "de komende week ben ik er niet, want vakantie" en je vroeg uit interesse "oh, leuk, waarheen?" dan mochten ze geen eens antwoord geven..Hoe denk je dat je je persoonlijkheidsstoornis hebt opgelopen/ontwikkeld?
Heb je overwogen om ergens halverwege te stoppen met de therapie en er weg te gaan?
Wat maakt deze therapie beter dan de dingen die je ervoor had geprobeerd?
Sorry, heb een hoop vragen
Heb je PAAZ en UP! gelezen en zo ja: herken je je erin?
En, gekke vraag misschien: mis je het?
Mijn gedrag is vooral problemen vermijdenquote:
Wat voor gedrag heb je door je stoornis waar je last van hebt/had?
In de praktijk loog ik heel erg veel, met name over grote dingen als opleiding en werk. Ik heb bijvoorbeeld een hele tijd tegenover mijn ouders volgehouden dat ik een opleiding volgde, omdat ik niet durfde te vertellen dat ik bij de opleiding die ik wilde doen niet in februari kon instromen maar dat pas in de zomer kon. Toen ben ik een hele tijd elke gewoon de deur uit gegaan, ik photoshopte brieven van school met uitslagen ed....Inmiddels is mijn zelfbeeld gewoon een stuk hoger geworden dan het was en durf ik steeds meer en meer mijn eigen mening te vormen en die ook te verkondigen. Al ben ik blijf ik gewoon een introvert persoon
Dat ligt er maar net aan hoe goed je groepsgenoten kunnen kokenquote:
Dat moet je namelijk allemaal zelf regelen. Er is iemand die de huistaak "boodschappen doen" heeft en een duo dat moet koken. Die huistaken rouleerden per week, koken was elke dag een ander duo.
Iemand bij mij in de groep was kok, dus bij mij zat het wel goed
Maar je eet vooral veel pasta en rijst. Je hebt om te koken eigenlijk alleen dat "vrije" blok tussen 17:00 en 18:00 (waarbij het eten echt om 18:00 er moet zijn, als je het om 18:01 op tafel zette kon je er donder op zeggen dat het hele diner daarover gepraat werd) en omdat je voor minimaal 11 man moest koken (de groep van 10 plus een therapeut, soms 2) was het het makkelijkst om dat soort bulkvoer te doen. Enorm veel aardappelen schillen en 11 lapjes vlees bakken is gewoon niet te doen
Echt?! Zo zou ik er zelf ook over denken trouwens, maar bij ons praatten de therapeuten wel normaal over hun privéleven enzo. Vond ik lastig, maar daarmee legden ze wel een connectie met ons /mij. Wist bijvoorbeeld wel van therapeuten waar ze (ongeveer) woonden, getrouwd, kinderen, vakanties idd, dat soort dingen hielden ze niet achter. Vond het ergens ook wel prettig, maakte hen menselijk, maakte de therapie ook menselijk.quote:
[..]
Als ze bijvoorbeeld zeiden "de komende week ben ik er niet, want vakantie" en je vroeg uit interesse "oh, leuk, waarheen?" dan mochten ze geen eens antwoord geven..
Toen ik studeerde was er op een bepaald moment een gast waar de ouders naar het academie-gebouw kwamen voor de buluitreiking en hij niet op kwam dagen. Gast studeerde al 5 jaar ofzo niet meer.quote:
[..]
Mijn gedrag is vooral problemen vermijden
Inmiddels is mijn zelfbeeld gewoon een stuk hoger geworden dan het was en durf ik steeds meer en meer mijn eigen mening te vormen en die ook te verkondigen. Al ben ik blijf ik gewoon een introvert persoon
Best intrigerend, en "erg" tegelijkertijd.
Hahaha, nou, nee, absoluut nietquote:
[..]
Ah. Hm... Is het echt zo dat er her en der wat mensen knikkebollende in dwangbuisen zitten en er wat mannen luidvloekend schaken en zo.
Nou ja ik bedoel hoe ver staat dit af van de realiteit eigenlijk.
Dat is meer het beeld dat ik bij TBS-klinieken heb Maar die heb ik gelukkig nooit van binnen gezien Hier was het gewoon best gezellig ook hoor!
Er zaten 8 verschillende therapeuten op "mijn" groep.quote:
[..]
Is dit allemaal met 1 therapeut? Of met hoeveel sprak je?
Ah oke, dus eigenlijk alles best wel gewoon? Qua dagelijkse dingen als eten et cetera?quote:
[..]
Hahaha, nou, nee, absoluut niet
Hier was het gewoon best gezellig ook hoor!
Ja, maar het was puur voor het eten zelf. Het koken ervoor moest daarvoor gebeuren.quote:
[..]
maar 30 min voor lunch en diner, das echt weinig, dat is op vers 5 eten
Al is daar bij lunch eigenlijk geen sprake van
Ook nog ja, maar ik vind het wel leuk om te doenquote:
Ja, als je dat wilde wel. Hierboven heb ik ergens neergezet hoe de opzet qua tijd was (met de twee keer 6,5 week). In elke 6,5 week zaten 2 zogenaamde VIP-avonden (dus tijdens je hele cyclus had je er 4 in totaal) met elk hun eigen thema. Als groep van 10 mochten we in totaal 35 VIPS uitnodigen (wat natuurlijk weer een stukje therapie opleverde, aangezien dit 3,5 VIP per persoon isquote:
Werd je familie ook bij de therapie betrokken? Waren er ook gesprekken met hen?
). Dat kon natuurlijk iedereen zijn die je maar wilde, dus ook familie ja. Mijn VIPs waren mijn ouders en mijn beste vriend.
Geen probleem, ik beantwoord ze graag!quote:
Hoe werd er bepaald dat dit het soort therapie was dat je nodig had?
Hoe denk je dat je je persoonlijkheidsstoornis hebt opgelopen/ontwikkeld?
Heb je overwogen om ergens halverwege te stoppen met de therapie en er weg te gaan?
Wat maakt deze therapie beter dan de dingen die je ervoor had geprobeerd?
Sorry, heb een hoop vragen
Hoe het werd bepaald, is een lang verhaal
Het is niet per se een kliniek waar je naar werd doorverwezen (het was ook bijvoorbeeld 45 minuten rijden vanaf huis voor mij en er zat ook iemand die 4 uur moest reizen om er te komen). Ik wist mijn diagnose en zeker toen ik een relatie met mijn inmiddels ex-vriendin kreeg, kreeg ik door dat dat ene uurtje per week ambulante behandeling geen fluit hielp. Ik googelde op mijn diagnose en zo kwam ik uit bij de kliniek. Daar heb ik mezelf toen aangemeld en zo is het balletje gaan rollen.Je wordt eerst uiteraard uitgenodigd voor een algemeen gesprek en van die standaard vragenlijsten, vervolgens heb je nog een paar gesprekken met een van de hoofdtherapeuten daar. Bij de kliniek hebben ze verschillende therapieën (ook bijvoorbeeld dagbehandeling, deeltijdtherapie waarbij je elke avond weer naar huis gaat etc). Tijdens die gesprekken kijken ze ook welke vorm die ze aanbieden het best bij jou zou passen. Vervolgens loop je 1 dag mee in de groep en zie je dus hoe het eraan toe gaat in de praktijk. Je wordt toegewezen aan 1 van de groepsleden, die maakt een verslag over jou met motivatie of je wel of niet binnen de behandeling zou passen. Ten slotte maak je zelf ook nog een motivatie.
Ik heb het hier en daar volgens mij al wel laten vallen, maar wat het wezenlijk anders maakte is dat mensen ECHT door me heen konden prikken. Bij de ambulante behandelingen zei ik dat ik iets zou doen, vervolgens liep de deur uit, deed ik geen reet, en kwam ik de volgende keer terug om te verkondigen hoe fantastisch ik het gedaan had de afgelopen weken. Geen enkele psycholoog die dat door had, ik wond ze allemaal om m'n vinger heen eigenlijk.. Tijdens die interne therapie kon dat natuurlijk niet, er waren altijd therapeuten bij en je groepsgenoten zaten al helemaal 24/7 op je lip. Ik kon daar dus niemand om m'n vingers winden en moest echt gaan werken aan mezelf.
Ik heb eigenlijk alleen op de allereerste avond me heel erg kut gevoeld. Ik had natuurlijk al heel wat psychologen achter de rug, maar het moment dat het besef erin hakte van "nee, ik ga niet naar huis als dit uurtje is afgelopen, ik blijf hier slapen" was wel heel bizar.
Nee, die heb ik ook allebei niet gelezenquote:
Interessant!
Heb je PAAZ en UP! gelezen en zo ja: herken je je erin?
En, gekke vraag misschien: mis je het?
Ik weet overigens wel wat de PAAZ is, maar dat is nou net 1 van de weinige dingen waar ik nooit geweest ben
Missen doe ik het zeker niet. Ik ben heel erg blij dat ik het gedaan heb uiteraard, maar missen: nee. Zoals ik zei is 1 van mijn beste vrienden mijn VIP geweest en de band met hem is bijvoorbeeld heel erg veranderd. Voorheen zaten we elk weekend in de kroeg bier te zuipen en ging het alleen over tieten, auto's en voetbal bij wijzen van spreke. Nu zitten we nog steeds elk weekend in de kroeg bier te zuipen
maar we hebben ook echt veel diepe gesprekken. Ik heb hem in die 3 maanden dat ik daar gezeten heb veel beter leren kennen dan in de 15 jaar daarvoor en dat geldt andersom ook. Ik kan dus met alles bij hem terecht.Dat viel eigenlijk nog wel mee. Je moet niet bij deze instelling aankloppen als het je eerste aanraking met psychologie/psychiatrie is, want dan gaat het je niet lukken, maar buiten dat was het vrij eenvoudig om opgenomen te worden eigenlijk.quote:
Hoe moeilijk was het om opgenomen te worden? In deze tijd van bezuinigingen op de zorg worden dit soort indicaties heel lastig afgegeven is mijn ervaring.
Sorry maar eerlijk gezegd vond ik op basis van de topictitelquote:
Ik heb het hier en daar volgens mij al wel laten vallen, maar wat het wezenlijk anders maakte is dat mensen ECHT door me heen konden prikken. Bij de ambulante behandelingen zei ik dat ik iets zou doen, vervolgens liep de deur uit, deed ik geen reet, en kwam ik de volgende keer terug om te verkondigen hoe fantastisch ik het gedaan had de afgelopen weken. Geen enkele psycholoog die dat door had, ik wond ze allemaal om m'n vinger heen eigenlijk.. Tijdens die interne therapie kon dat natuurlijk niet, er waren altijd therapeuten bij en je groepsgenoten zaten al helemaal 24/7 op je lip. Ik kon daar dus niemand om m'n vingers winden en moest echt gaan werken aan mezelf.
en de gedachtes die ik er verder zelf bij had dat het allemaal heel triest en overdreven was. Maar nu je dit hebt gezegd, dit is wel heel erg logisch. Vreemd, op basis van dit stukje denk ik er opeens heel anders over. Iig compliment dat je zo aan jezelf hebt gewerkt.Ik snap het aan de ene kant wel, maar aan de andere kant had ik het ook wel fijn gevonden als de therapeuten wat menselijker waren idd. Een van de therapeuten woonde bijvoorbeeld in hetzelfde dorp als waar de kliniek staat, dus die zag je soms in zijn vrije tijd bij de supermarkt. Dan kon er eigenlijk al geen "hoi" vanaf, dat soort dingen vind ik ook wel erg ver gaan...quote:
[..]
Echt?! Zo zou ik er zelf ook over denken trouwens, maar bij ons praatten de therapeuten wel normaal over hun privéleven enzo. Vond ik lastig, maar daarmee legden ze wel een connectie met ons /mij. Wist bijvoorbeeld wel van therapeuten waar ze (ongeveer) woonden, getrouwd, kinderen, vakanties idd, dat soort dingen hielden ze niet achter. Vond het ergens ook wel prettig, maakte hen menselijk, maakte de therapie ook menselijk.
(Bv nieuwe gewoontes die eigenlijk niet te maken hebben met waar je voor kwam)
Vond je het moeilijk om om te gaan met dat de mensen om je heen daar ook psychische issues hadden?
Zat je er in de weekenden ook? Of wat deed je in de weekenden?
Ik snap hem helemaal dusquote:
[..]
Toen ik studeerde was er op een bepaald moment een gast waar de ouders naar het academie-gebouw kwamen voor de buluitreiking en hij niet op kwam dagen. Gast studeerde al 5 jaar ofzo niet meer.
Best intrigerend, en "erg" tegelijkertijd.
Roep maar een alternatief...quote:
Ja hoor, zeker! Eten was misschien niet helemaal normaal qua die strakheid en dat het ook daar allemaal over therapie ging, maar verder waren we gewoon vrij normale mensen hoorquote:
[..]
Ah oke, dus eigenlijk alles best wel gewoon? Qua dagelijkse dingen als eten et cetera?
quote:
Wat is eigenlijk het achterliggende idee achter dat streng aan de klok houden?
Vraag me ook af wat hyperdude vraagt. Lijkt me speciaal dat je bij therapie iemand gewoon laat janken en doei zegtquote:
Dat gold ook voor het einde, het kwam soms voor dat er iemand in een superheftig gesprek zat en in tranen zat, maar dan werd er gewoon gezegd "het blok is klaar, doei".
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 04-04-2019 20:11:08 ]
Vooral het aanleren van verantwoordelijkheid. Er zaten natuurlijk ook mensen (zoals ikquote:
Wat is eigenlijk het achterliggende idee achter dat streng aan de klok houden?
) die nooit verantwoordelijkheid voor iets namen en die het in het normale leven ook geen moer kon schelen of ze nou om 8:00 of om 10:00 op hun werk kwamen bij wijze van spreken.Ik ben er nog elke dag mee aan het werk, maar wel zonder professionele hulp. Als je dat genezen noemt, dan jaquote:
Maar ik heb nog steeds trekjes van voor mijn opname, al zijn die een stuk minder geworden!
quote:
Hoe makkelijk zijn de dames het bed in te lullen die daar ook rondlopen?
Niet
Dat is dan ook de reden dat de meeste mensen uiteindelijk hier terecht kwamen. Als soort laatste redmiddel eigenlijk, omdat andere therapieën gewoon veel te lief waren.quote:
[..]
Sorry maar eerlijk gezegd vond ik op basis van de topictitel
Ze hanteerden overigens ook een methode die volgens mij niet superveel gebruikt wordt verder, transactionele analyse voor de psychologen onder ons
En bedankt!
Geen idee, het ligt verder ook aan mezelf zoals ik aangaf. Dacht 'weer een wappie'.quote:
Op Iedereen had dus dezelfde diagnose? Allemaal een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis?quote:
[..]
Dat is dan ook de reden dat de meeste mensen uiteindelijk hier terecht kwamen. Als soort laatste redmiddel eigenlijk, omdat andere therapieën gewoon veel te lief waren.
Ze hanteerden overigens ook een methode die volgens mij niet superveel gebruikt wordt verder, transactionele analyse voor de psychologen onder ons
En bedankt!
Ik moest het googelen, ik had er nog nooit van gehoord eerlijk gezegd
Eerste vraag is moeilijk te zeggen. De hele therapie was gewoon anders dan ik me had voorgesteldquote:
Heeft de therapie dingen met je gedaan die je niet had verwacht dat ze zouden gebeuren?
(Bv nieuwe gewoontes die eigenlijk niet te maken hebben met waar je voor kwam)
Vond je het moeilijk om om te gaan met dat de mensen om je heen daar ook psychische issues hadden?
Zat je er in de weekenden ook? Of wat deed je in de weekenden?
Ik ging er vooral heen om het liegen dat ik continu deed af te leren. Dat is in feite gelukt, maar op een heel andere manier dan ik gedacht had. Ik ben nu echt heel erg bezig met mijn emoties en wat ik voel enzo, terwijl ik dat daarvoor nooit deed en alles onder een dikke laag verstopte. Ik dacht van te voren dat ik gewoon exact dezelfde persoon zou blijven, alleen dan zonder te liegen, maar ik ben gewoon een gevoelig persoon geworden ook In het begin vond ik het wel heel lastig om met de anderen om te gaan ja. Vooral omdat ik al die verhalen hoorde en dan van mezelf vond dat ik helemaal niet zo'n heftig verhaal had. Ik heb hele liefhebbende ouders, die dag en nacht voor me klaar stonden en nog steeds staan, leuke vrienden etc... Dan schaamde ik me gewoon dat ik daar zat met een (in mijn ogen) vrij simpel verhaaltje.SPOILERIk heb sinds kort een nieuwe vriendin en op onze allereerste date heb ik zelfs zitten janken om een recent overleden familielid
Je ging op vrijdagmiddag naar huis en kwam op zondagmiddag weer terug. Bij die methode transactionele analyse heb je een zogenaamd contract. Dat zijn 2 zinnen waarop jouw hele persoonlijke behandeling gestoeld is, een zin wat je concreet wil leren tijdens de behandeling en 1 zin over waar je in de toekomst heen wil. In het weekend ging je weliswaar naar huis, maar was je ook bezig met werken aan je contract. Dat kan bijvoorbeeld ook gewoon tot 5:00 in de kroeg hangen zijn, zolang dat maar in je contract past.
Vooral die verantwoordelijkheden aanleren dus. Ook om te leren om voor jezelf op te komen en tijd te pakken. Je moest echt zelf beginnen met een gesprek als je iets wilde delen. Het was absoluut niet zo dat alle groepsleden 1 voor 1 werden afgegaan om te vragen of ze iets wilden zeggen..quote:
[..]
[..]
Vraag me ook af wat hyperdude vraagt. Lijkt me speciaal dat je bij therapie iemand gewoon laat janken en doei zegt
Huh, want?quote:
[..]
Dat viel eigenlijk nog wel mee. Je moet niet bij deze instelling aankloppen als het je eerste aanraking met psychologie/psychiatrie is, want dan gaat het je niet lukken, maar buiten dat was het vrij eenvoudig om opgenomen te worden eigenlijk.
Niet allemaal dezelfde diagnose, maar wel allemaal een gedragsstoornis. Iets wat op latere leeftijd is aangeleerd dus. Iemand met bijvoorbeeld autisme kon er niet terecht, aangezien dat aangeboren is en je dat niet kan afleren. Die zou dus niets aan de behandeling hebben.quote:
[..]
Iedereen had dus dezelfde diagnose? Allemaal een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis?
Ik moest het googelen, ik had er nog nooit van gehoord eerlijk gezegd
Kan je een voorbeeld noemen van zo'n contract? Kan me er niet direct iets bij voorstellenquote:
[..]
Bij die methode transactionele analyse heb je een zogenaamd contract. Dat zijn 2 zinnen waarop jouw hele persoonlijke behandeling gestoeld is, een zin wat je concreet wil leren tijdens de behandeling en 1 zin over waar je in de toekomst heen wil.
In feite is deze behandeling een soort laatste redmiddel. En dat is dan wel weer voornamelijk in verband met de hoge kostenquote:
Mijn contract, ivm herkenbaarheid in een spoiler:quote:
[..]
Kan je een voorbeeld noemen van zo'n contract? Kan me er niet direct iets bij voorstellen
SPOILERIk spreek me oprecht uit
Ik daag mezelf uit
Wordt het vergoed door de verzekering?quote:
[..]
In feite is deze behandeling een soort laatste redmiddel. En dat is dan wel weer voornamelijk in verband met de hoge kosten
Yep, gelukkig wel.quote:
[..]
Wordt het vergoed door de verzekering?
Oh zo. Ik dacht : misschien is het te ingewikkeld of alleen voor heel ervaren patiënten oid. Misschien in zekere zin alsnog wel, omdat jullie allemaal wel wisten : en nu moet ik echt met de billen bloot en anders is het verloren.quote:
[..]
In feite is deze behandeling een soort laatste redmiddel. En dat is dan wel weer voornamelijk in verband met de hoge kosten
Dankje, dapper dat je dat deelt. Kort en bondig, en vat de kern ook wel goed samen, of niet?quote:
[..]
Mijn contract, ivm herkenbaarheid in een spoiler:SPOILER[Ik zal 'm even uit de quote halen...]
Mooi.quote:
Wel leuk (en vreemd) dat ik door een enkel paragraafje zo anders over t onderwerp ben gaan denken. Dus iig goed dat je hier (deze Fok 'vraagwatjewil' reeks) bent begonnen. Ga zo door. Ik volg dit topic nu.
In zekere zin ook wel inderdaad!quote:
[..]
Oh zo. Ik dacht : misschien is het te ingewikkeld of alleen voor heel ervaren patiënten oid. Misschien in zekere zin alsnog wel, omdat jullie allemaal wel wisten : en nu moet ik echt met de billen bloot en anders is het verloren.
[..]
Klopt en dat is ook de bedoeling!quote:Dankje, dapper dat je dat deelt. Kort en bondig, en vat de kern ook wel goed samen, of niet?
Mijn eerste zin spreekt redelijk voor zich denk ik, gezien het voorbeeld dat ik hierboven ergens al gegeven heb
De tweede zin is omdat ik altijd wel heel gemakzuchtig was en vaak met te weinig genoegen nam. Ik heb (en dit vind ik altijd heel kut om te zeggen, aangezien ik opscheppen echt haat
) regelmatig bij mijn behandelingen officiële IQ-tests gedaan en ik scoor daar altijd tussen 140 en 145. Ik ben dus wat slimmer dan gemiddeld en toen ik nog een klein kind was maakte ik daar ook heel erg gebruik van. Ik kon heel vroeg lezen, klokkijken etc... Alleen ik was op een gegeven moment heel erg verzand in een soort zesjescultuur. Op de middelbare school letterlijk, door alleen in de les aanwezig te zijn en af en toe eens een vraagje huiswerk te maken kon ik altijd wel rond een 5,5-6,5 scoren. Dat is op zich normaal voor een puber natuurlijk, maar bij mij heeft zich dat alleen maar verder en verder doorgezet.
Op de universiteit ging ik niet naar colleges, zodat ook die 5,5 er niet meer in zat (ik sloeg natuurlijk geen boek open en de informatie die ik op de middelbare school in de les binnen kreeg had ik ook niet meer), ik heb na mijn studie een baan gekregen waarbij ik niet echt bij na hoefde te denken en dat vond ik helemaal prima, ik heb tot ver in de 20 bij m'n ouders gewoond zonder serieus na te denken over op mezelf gaan.... Ik heb dus absoluut niet ambitieus of iets dergelijks en daar heeft mijn tweede zin mee te maken.
Mooi zo! Doe ik het in ieder geval niet voor niksquote:
[..]
Mooi.
Wel leuk (en vreemd) dat ik door een enkel paragraafje zo anders over t onderwerp ben gaan denken. Dus iig goed dat je hier (deze Fok 'vraagwatjewil' reeks) bent begonnen. Ga zo door. Ik volg dit topic nu.
Ja je moet jezelf de baas zijnquote:Op donderdag 4 april 2019 20:54 schreef DaMook het volgende:
Veel herkenbare dingen, ben zelf ook opgenomen geweest (4 weken) voor iets anders, maar dat deed mij goed, maar bij thuiskomst heel erg hard teruggevallen in mijn oude gedrag.
iedere avond oordelen over jezelf en jezelf corrigeren
Ik snap hetquote:
[..]
Ik heb dus absoluut niet ambitieus of iets dergelijks en daar heeft mijn tweede zin mee te maken.
hoe kom je tot zo'n zin? Bedenk je die zelf? Of met groepsgenoten? Of met therapeuten? En hoe stel je (stellen ze) vast dat dat dè zin is. Want ik kan me voorstellen dat er ook nog zoveel andere invalshoeken /doelen waren? En het lijkt me best lastig als je je probleem niet helemaal scherp hebt voor jezelf.En DAT is heel lastig.quote:
[..]
Ja je moet jezelf de baas zijn
iedere avond oordelen over jezelf en jezelf corrigeren
In de eerste week, dus vlak nadat de junioren zijn binnen gekomen, beginnen de nieuwelingen de eerste paar dagen met hun levensverhalen. Zo krijg je al een beetje een beeld van hun problemen. Vervolgens is er richting het einde van die week (volgens mij op donderdag) een hele dag vrijgehouden om de contracten voor de junioren op te stellen. Dat is dus in totaal een uur of 5-6 aan therapie. Dat is in bijzijn van de hele groep en ook 2 therapeuten. Over het algemeen heeft iedereen wel een redelijk idee in welke richting het moet gaan en daar kunnen de andere groepsleden en die therapeuten dan allemaal feedback op geven.quote:
[..]
Ik snap het
De groepsleden hebben je dan al minimaal een halve week gezien en de therapeuten hebben natuurlijk al een hele intake met je achter de rug, dus die feedback die je krijgt is meer dan genoeg om tot een goed contract te komen.
nee, dat is nietquote:
objectief oordelen
als of het je buurman is
Geef jezelf iedere dag een cijfer
10 minuten per dag , bezinning
Kon je een beetje opschieten met je groepsgenoten?
Leerde je andere groepen ook kennen of was je alleen met je eigen groep?
Was het lastig om jezelf bloot te geven in het begin? Hoe zorgden ze dat ze genoeg te weten kwamen over hoe je echt was?
Eigenlijk niet zo veel. We woonden dus met z'n tienen, in een soort groot Center Parcs-huis eigenlijkquote:
Wat voor ‘luxe’ is er eigenlijk in zo’n kliniek? Is er een sportruimte? Boeken? Spelcomputers? WiFi?
Er was geen WiFi en er was ook geen tv ofzo. Na het ontbijt moesten we allemaal onze telefoons in een kluis leggen en die mocht er na het diner weer uit (met uitzondering van de dinsdag overigens. Dan hebben we na 10:00 vrijaf voor de rest van de dag. Dan mocht je dus ook je telefoon hebben). Daarna moest je het ook tot een minimum beperken en je mocht je telefoon in en om het huis sowieso niet gebruiken.De huiskamer had een hele grote kast, gevuld met flink wat boeken en een grote stapel bordspellen. Ook hadden we een radio (met usb, aux en bluetooth enzo), piano en gitaar.
Verder was er op het terrein een gymzaal aanwezig waar je gebruik van kon maken. Er waren geen gewichten oid als een fitnesszaal, maar wel volleybalnetten, baskets, zaalvoetbaldoelen etc en uiteraard voor alles de bijbehorende bal.
Toch nog best luxe eigenlijk. En je had toch geen tijd als ik het zo las.quote:
[..]
Eigenlijk niet zo veel. We woonden dus met z'n tienen, in een soort groot Center Parcs-huis eigenlijk
De huiskamer had een hele grote kast, gevuld met flink wat boeken en een grote stapel bordspellen. Ook hadden we een radio (met usb, aux en bluetooth enzo), piano en gitaar.
Verder was er op het terrein een gymzaal aanwezig waar je gebruik van kon maken. Er waren geen gewichten oid als een fitnesszaal, maar wel volleybalnetten, baskets, zaalvoetbaldoelen etc en uiteraard voor alles de bijbehorende bal.
Nee, dat vond ik helemaal niet lastig zelfs! Ik vind het bijvoorbeeld leuk om in m'n eentje op vakantie te gaan en dan slaap ik altijd in hostels. Op gedeelde kamers dusquote:
Vond je het lastig om met anderen op één kamer te slapen al die tijd?
Kon je een beetje opschieten met je groepsgenoten?
Leerde je andere groepen ook kennen of was je alleen met je eigen groep?
Was het lastig om jezelf bloot te geven in het begin? Hoe zorgden ze dat ze genoeg te weten kwamen over hoe je echt was?
En dit zag ik een beetje als hetzelfde Ik kon zeker wel overweg met de rest van de groep gelukkig. Zo had ik een vast groepje waar ik elke avond een potje mee ging voetballen en een vast groepje waar ik elke avond mee ging wandelen.
Ik vond dat op zich niet lastig. Het eerste verhaal was natuurlijk een standaard die ik al vaker had afgedraaid. Het lastige is dat ze bij deze behandeling hele andere vragen stelde. Ik was heel erg gewend om mijn verhaal als een soort feitelijke presentatie neer te zetten, in plaats van het met gevoel te vertellen. Dat laatste vond ik wel heel lastig, maar dat was ook een groot deel van mijn probleem. Ze weten natuurlijk nooit 100% of je de waarheid vertelt, maar uiteindelijk zit je er voor jezelf en heb je alleen jezelf ermee als je ergens omheen draait. Daarbij focussen ze zich bij deze vorm van behandeling niet eens zo zeer op je verhaal, maar vooral heel erg op je emoties en gedachtes die je hebt.
Toch net iets meer dan je zou denkenquote:
[..]
Toch nog best luxe eigenlijk. En je had toch geen tijd als ik het zo las.
Vooral tussen diner en bedtijd. Dan ging ik meestal voetballen en wandelen, maar heb ook regelmatig een bordspelletje gespeeld hoor!Dat laatste blok om 22:00, wat deden jullie dan?quote:
[..]
Vooral veel therapieën volgen! We hadden van 7:45 tot 8:15 een therapieblok, van 8:30 tot 10:00, van 10:00 tot 10:30, van 10:30 tot 12:00, van 12:30 tot 13:00, van 13:30 tot 15:00, van 15:00 tot 15:30, van 15:30 tot 17:00, van 18:00 tot 18:30 en van 22:00 tot 22:15....
Tussendoor was het vooral je huistaak uitvoeren, zoals bijvoorbeeld koken, afwassen, tafel dekken en dat soort dingen.
Daarnaast maakte ik 's avonds meestal een wandeling in de omgeving met een paar groepsgenoten.
Van 22:15 tot 7:45 sliep ik, want het is echt supervermoeiend
Nee, alleen tussen 8:00 en 23:00. Op dinsdagmiddag ook niemand.quote:
Was er dag en nacht begeleiding aanwezig?
In de eerste week hadden we een zogenaamd binnenweekend (dus ging je niet naar huis op vrijdag). Dat was vlak nadat de nieuwe junioren binnen waren gekomen, dus dat was vooral om je nieuwe groepsleden beter te leren kennen. Op dat binnenweekend waren er ook geen therapeuten.
Wel was er een noodnummer dat ten alle tijden gebeld kon worden en er was ook 24/7 een medische afdeling aanwezig (weliswaar bestaande uit 1 persoon, maar toch
).Was er eigenlijk nog een nazorgtraject of zo toen je er niet meer woonde?
Dat was het zogenaamde welterustenmoment. Dat was een huistaak die 1 iemand moest uitvoeren, samen met een therapeut. Iedereen moest dat kwartiertje op z'n kamer zijn en op bed zitten. Degene met die huistaak kwam dan langs met de therapeut om iedereen welterusten te wensen, te vragen hoe je gaat slapen, hoe je dag was geweest. Dat was eigenlijk vooral heel erg aan degene die die taak had. Zo hebben we ook een keertje met z'n allen in de huiskamer gezeten en naar een slaapliedje geluisterd dat door die persoon veel betekenis had.quote:
[..]
Dat laatste blok om 22:00, wat deden jullie dan?
Daarna mocht je je kamer weer af, kon je gaan slapen, eigenlijk wat je maar wilde.
Oh interessantquote:
[..]
Dat was het zogenaamde welterustenmoment. Dat was een huistaak die 1 iemand moest uitvoeren, samen met een therapeut. Iedereen moest dat kwartiertje op z'n kamer zijn en op bed zitten. Degene met die huistaak kwam dan langs met de therapeut om iedereen welterusten te wensen, te vragen hoe je gaat slapen, hoe je dag was geweest. Dat was eigenlijk vooral heel erg aan degene die die taak had. Zo hebben we ook een keertje met z'n allen in de huiskamer gezeten en naar een slaapliedje geluisterd dat door die persoon veel betekenis had.
Daarna mocht je je kamer weer af, kon je gaan slapen, eigenlijk wat je maar wilde.
Waarvoor hielp dat?
Wat vond je ervan als jij dat moest doen?
Er zijn 4 zogenaamde terugkomdagen. Daarbij ga je een hele dag naar de kliniek terug en heb je weer een hele dag therapie (weliswaar in iets afgeslankte vorm), samen met de groep waar je oorspronkelijk in zat. De eerste 2 dagen met jouw senioren, de laatste 2 met jouw junioren.quote:
Heb je je groepsgenoten nog wel eens gezien nadat je klaar was met de therapie?
Was er eigenlijk nog een nazorgtraject of zo toen je er niet meer woonde?
Buiten die dagen heb ik ze niet meer gezien, maar ik heb wel van iedereen het telefoonnummer en af toe appen we nog wel eens.
Als je nu naar jezelf kijkt met de hernieuwde blik hoe jij jezelf nu ziet, wat vindt jij dan mooi aan jezelf, of welke kwaliteiten vind je dat je hebt, of op welke dingen van jezelf ben je dan trots op?
Ik wil er minstens drie horen, maar je mag er ook net zo veel noemen als je wilt
Ik heb die taak 1 keer (je hebt een week lang een taak) gehad. In het begin had ik eigenlijk geen flauw idee wat ik er mee moestquote:
[..]
Oh interessant
Waarvoor hielp dat?
Wat vond je ervan als jij dat moest doen?
Maar uiteindelijk vond ik het wel een leuke taak.Het was vooral een rustige afsluiting van de dag en degene die die taak had moest uiteraard een vorm vinden waarmee hij aan zijn contract kon werken.
Ah okee, dus je moest ook iets met je contract doen dan. (Dat moesten jullie zeker bij zowat alles wat je daar deed?)quote:
[..]
Ik heb die taak 1 keer (je hebt een week lang een taak) gehad. In het begin had ik eigenlijk geen flauw idee wat ik er mee moest
Het was vooral een rustige afsluiting van de dag en degene die die taak had moest uiteraard een vorm vinden waarmee hij aan zijn contract kon werken.
Hoe verwerkte je jouw contract in het welterusten wensen? (Als dat te specifiek/privé is, sorry, en laat maar)
Hehe, leuke vraagquote:
Mooi voor je dat je zulke stappen voor jezelf gemaakt hebt
Als je nu naar jezelf kijkt met de hernieuwde blik hoe jij jezelf nu ziet, wat vindt jij dan mooi aan jezelf, of welke kwaliteiten vind je dat je hebt, of op welke dingen van jezelf ben je dan trots op?
Ik wil er minstens drie horen, maar je mag er ook net zo veel noemen als je wilt
Waar ik vooral trots op ben, is dat ik aan het einde van de behandeling überhaupt trots voelde. Ik was dat nooit geweest op mezelf als ik iets bereikte. Toen ik bijvoorbeeld mijn middelbare schooldiploma haalde vond ik dat vooral een vanzelfsprekendheid, niet een reden om trots te zijn op mezelf. Aan het einde van de therapie was ik echt heel trots dat ik het had afgerond en dat was een hele opluchting!
Daarbij ben ik inmiddels best een gevoelig persoon geworden, waar ik dat voorheen altijd begroef onder lading middelvingers, zoals een van mijn therapeuten poëtisch omschreef
Het is misschien niet heel mannelijk om te huilen om dingen, maar ik ben erg blij dat ik dat inmiddels schaamteloos kan doen!Ik ben ook trots als ik zie hoe anders ik nu doe in werksituaties. Niet meer een beetje erbij hangen en dingen doen die mijn baas vraagt, maar eigen initiatief tonen, een mening hebben en dat soort dingen. En ik ben trots dat ik nu alleen woon en dat allemaal vrij goed draaiende weet te houden
Daarbij heb ik nog een paar standaard goede eigenschappen die ik in elk sollicitatiegesprek erin gooi, zoals stressbestendig, rustig etc, maar die had ik voor de behandeling ook al wel
Maar nu zie ik dat pas echt in en durf ik dat ook over mezelf te zeggen, in plaats van dat ik me op de achtergrond hou omdat ik denk dat ik arrogant overkom als ik iets goeds over mezelf zeg.Het contract was inderdaad de leidraad voor de hele behandeling en kwam bij alles wat je deed kijken. Dus ook die dinsdagmiddagen vrij en weekenden thuis. Je had ook van te voren besprekingen over wat je van plan was te gaan doen op die dagen.quote:
[..]
Ah okee, dus je moest ook iets met je contract doen dan. (Dat moesten jullie zeker bij zowat alles wat je daar deed?)
Hoe verwerkte je jouw contract in het welterusten wensen? (Als dat te specifiek/privé is, sorry, en laat maar)
Wat betreft het welterustenmoment heb ik het vooral gezocht in die tweede zin. Ik had geen flauw idee hoe ik het allemaal aan moest pakken, dus het was een uitdaging om in die week een juiste vorm daarin te vinden en niet tevreden te zijn met alleen het standaard "hoi, hoe was je dag? slaap lekker!" wat vaak wel gebeurde als anderen die taak hadden.
Wat gaaf om te horen!quote:
[..]
Hehe, leuke vraag
Waar ik vooral trots op ben, is dat ik aan het einde van de behandeling überhaupt trots voelde. Ik was dat nooit geweest op mezelf als ik iets bereikte. Toen ik bijvoorbeeld mijn middelbare schooldiploma haalde vond ik dat vooral een vanzelfsprekendheid, niet een reden om trots te zijn op mezelf. Aan het einde van de therapie was ik echt heel trots dat ik het had afgerond en dat was een hele opluchting!
Daarbij ben ik inmiddels best een gevoelig persoon geworden, waar ik dat voorheen altijd begroef onder lading middelvingers, zoals een van mijn therapeuten poëtisch omschreef
Ik ben ook trots als ik zie hoe anders ik nu doe in werksituaties. Niet meer een beetje erbij hangen en dingen doen die mijn baas vraagt, maar eigen initiatief tonen, een mening hebben en dat soort dingen. En ik ben trots dat ik nu alleen woon en dat allemaal vrij goed draaiende weet te houden
Daarbij heb ik nog een paar standaard goede eigenschappen die ik in elk sollicitatiegesprek erin gooi, zoals stressbestendig, rustig etc, maar die had ik voor de behandeling ook al wel
Een man met gevoel, die gewoon durft te huilen omdat hem iets raakt of omdat hij verdriet voelt. En zich tegelijkertijd geen watje voelt 
Iemand die de ballen heeft om ten overstaan van andere mensen gewoon durft te claimen waar hij goed in is zonder daarbij te hoeven overdrijven
En iemand die autonoom is en zichzelf in de spiegel durft te zien wie hij werkelijk is met alle dingen die hij liever anders zou willen en daar ook verantwoordelijkheid voor durft te nemen. Dat is pas ballen
Ook leuk om dit te lezen, dank je!quote:
[..]
Wat gaaf om te horen!
Iemand die de ballen heeft om ten overstaan van andere mensen gewoon durft te claimen waar hij goed in is zonder daarbij te hoeven overdrijven
En iemand die autonoom is en zichzelf in de spiegel durft te zien wie hij werkelijk is met alle dingen die hij liever anders zou willen en daar ook verantwoordelijkheid voor durft te nemen. Dat is pas ballen
quote:
[..]
Ook leuk om dit te lezen, dank je!
Ik ben er 20 jaar geleden ook geweest. Er is wat betreft aanpak nauwelijks iets veranderd. Betreffende kliniek is echt het neusje van de zalm op therapiegebied.
. Er worden persoonlijkheidsstoornissen behandeld, geen gedragsstoornissen.Je hebt uiteraard helemaal gelijkquote:
Oh, en een kleine correctie
En dat doet niets aan jou afquote:
[..]
Je hebt uiteraard helemaal gelijk
Voor mezelf geldt dat het heel lang heeft doorgewerkt en dat ik eigenlijk pas een jaar of 7 na ontslag écht 'beter' was.
Ik dacht al! (ik vond het al vreemd)quote:
Oh, en een kleine correctie
Dank je!quote:
Voor mij is het nu op de kop af 2 jaar geleden. En wat je zegt, ik ben er zeker nog regelmatig mee bezig! Mijn contract had bijvoorbeeld pontificaal in mijn slaapkamer (net als daar dus eigenlijkquote:
Hoe lang is het geleden dat jij er zat? Ben je er nog veel mee bezig?
Voor mezelf geldt dat het heel lang heeft doorgewerkt en dat ik eigenlijk pas een jaar of 7 na ontslag écht 'beter' was.
), dus die zie ik alvast elke dag. Ook heb ik gewoon de perfecte VIPs gehad, waarmee ik heel regelmatig praat.En ik beschouw mezelf inderdaad nog niet als "beter". Tuurlijk gaan er veel dingen een stuk beter, maar ik kan bijvoorbeeld nog steeds heel erg kinderachtig/puberaal zijn terwijl ik dit jaar toch echt 30 word!
Oh ja!quote:
Mijn contract had bijvoorbeeld pontificaal in mijn slaapkamer (net als daar dus eigenlijk
was ik vergeten, maar idd boven je bed! Je vrije kind!quote:En ik beschouw mezelf inderdaad nog niet als "beter". Tuurlijk gaan er veel dingen een stuk beter, maar ik kan bijvoorbeeld nog steeds heel erg kinderachtig/puberaal zijn terwijl ik dit jaar toch echt 30 word!
En als er zoals je zegt iemand dan instortte 2 minuten voor het einde werd die dan ook aan zijn lot overgelaten als het precies einde maaltijd was. Of was er dan nog iemand van de leiding die zich daar toch nog even om bekommerde?quote:
[..]
Eten en drinken zat inderdaad in die therapieblokken! Dingen als douchen en je bedtijd kon je zelf bepalen, zolang je maar op tijd was bij alle blokken. Er werd niet begonnen met de therapie als er iemand ontbrak. Dan zat je echt letterlijk met je handen over elkaar te wachten zonder dat er iets gezegd werd..
De tijd werd ook echt letterlijk op de seconde bijgehouden. Stel je zat om 12:29 aan tafel voor de lunch EN iedereen was aanwezig, dan was het absoluut niet de bedoeling om al een boterham te pakken. Dat gold ook voor het einde, het kwam soms voor dat er iemand in een superheftig gesprek zat en in tranen zat, maar dan werd er gewoon gezegd "het blok is klaar, doei".
Precies, die!quote:
[..]
Oh ja!
[..]
Je vrije kind!
Al weet ik niet of ik per se in mijn positieve kind zit in dat soort gevallen hoor
Ik word zoals gezegd dit jaar dus 30, maar tussen m'n oren voel ik me misschien 18 ofzo. Als ik bijvoorbeeld op Facebook kijk naar de mensen waar ik mee in de klas heb gezeten... Die wonen in rijtjeshuizen, zijn getrouwd, hebben kinderen...... Ik woon in m'n eentje in een flatje en zit elk weekend met m'n beste vriend (en VIP
) tot 6:00 in de kroeg bier te drinken... Als ik die foto's op Facebook dan soms zie moet ik wel eens slikken en denk ik dingen als "welke vent van 30 vind het nog steeds leuk om tot 6:00 bier te drinken in de kroeg en over tieten te praten, dat doen toch alleen 18-jarigen?"... Dat is niet altijd even handig dus eigenlijk Ik vind het bijvoorbeeld ook nog steeds moeilijk om maat te houden op zo'n avond. Ik drink doordeweeks en thuis nooit alcohol, dus ik ben geen alcoholist ofzo, maar op zo'n avondje in de kroeg blijf ik wel altijd gewoon doordrinken en ga ik altijd wel redelijk aangeschoten naar huis (gelukkig niet tot kotsen aan toe, dat heb ik toen ik 16-17 was wel een paar keer gedaan, maar daar ben ik dan wél weer klaar mee
). Dan denk ik toch vaak, dat hoort niet meer op je 30e toch? Maar het is inderdaad wél mijn vrije kind
Soms bleef de therapeut er even bij zitten als die het niet vertrouwde, maar de rest van de groep stond inderdaad gewoon op en ging weg. Daarnaast was er 1 huistaak die inhield dat je zorg droeg voor dit soort gevallen. Diegene moest dus er altijd bijblijven als er iets in deze trant gebeurde.quote:
[..]
En als er zoals je zegt iemand dan instortte 2 minuten voor het einde werd die dan ook aan zijn lot overgelaten als het precies einde maaltijd was. Of was er dan nog iemand van de leiding die zich daar toch nog even om bekommerde?
Vraag je maar eens af welke ouder dat tegen je zegt...quote:
Dan denk ik toch vaak, dat hoort niet meer op je 30e toch?
Maar ik wil er geen therapeutisch topic van maken hoor. Maar it brings back memories om hier te lezen.
Weet je, toen ik pas weer thuis was had ik echt het idee dat iedereen eens intern zou 'moeten'. Het brengt je zó veel, je leert jezelf zó door en door kennen. Plus ik heb veel meer inzicht gekregen in menselijk gedrag en drijfveren in zijn algemeenheid. Hoe zwaar het ook was, ik ben heel dankbaar voor het feit dat ik daar opgenomen ben geweest.
Heb het nog niet kunnen vinden, maar kun je vertellen wat de diepste oorzaak van je PS was? Wat was de diepste gedachte die je over jezelf had die al die vervormingen creeerde, en hoe is dat bij jou ontstaan?
Als die vraag al gesteld is, laat dan maar hoor, dan lees ik weer verder
[ Bericht 0% gewijzigd door Tengano op 04-04-2019 23:31:39 ]
Wat een mooie setup zeg. Klinkt best als een goeie kliniek wel.quote:
[..]
Soms bleef de therapeut er even bij zitten als die het niet vertrouwde, maar de rest van de groep stond inderdaad gewoon op en ging weg. Daarnaast was er 1 huistaak die inhield dat je zorg droeg voor dit soort gevallen. Diegene moest dus er altijd bijblijven als er iets in deze trant gebeurde.
Iig laten ze er daar geen gras over groeien
Wat fijn dat je dat nog doet! Genoeg ouwe lullen van 30 met rijtjeshuis die denken: deed ik dat maar.quote:
[..]
Dan denk ik toch vaak, dat hoort niet meer op je 30e toch?
Maar het is inderdaad wél mijn vrije kind
Idd: je vrije kind. Niet laten intomen
Dat snap ikquote:
[..]
Vraag je maar eens af welke ouder dat tegen je zegt...
Maar ik wil er geen therapeutisch topic van maken hoor. Maar it brings back memories om hier te lezen.
Weet je, toen ik pas weer thuis was had ik echt het idee dat iedereen eens intern zou 'moeten'. Het brengt je zó veel, je leert jezelf zó door en door kennen. Plus ik heb veel meer inzicht gekregen in menselijk gedrag en drijfveren in zijn algemeenheid. Hoe zwaar het ook was, ik ben heel dankbaar voor het feit dat ik daar opgenomen ben geweest.
En verder amen! Helemaal eens met wat je zegt!
Nee, daar heb ik nog geen antwoord op gegeven!quote:
Ik ben pas bij post 52 van dit topic; kan het bijna niet bijbenen
Heb het nog niet kunnen vinden, maar kun je vertellen wat de diepste oorzaak van je PS was? Wat was de diepste gedachte die je over jezelf had die al die vervormingen creeerde, en hoe is dat bij jou ontstaan?
Als die vraag al gesteld is, laat dan maar hoor, dan lees ik weer verder
Het is natuurlijk heel lastig om er een specifiek moment aan te hangen. Bij is het in ieder geval al héél erg vroeg in mijn leven ontstaan. Vroeger was ik gewoon een vrolijk, heel oprecht kind dat informatie opzoog als een spons zeg maar. Ik kon al heel vroeg lezen, keek altijd naar het jeugdjournaal etc.. Toen ik op de kleuterschool kwam, maakte ik me bijvoorbeeld druk om hongersnood in Rwanda en vond ik het raar dat niemand in mijn klas wist wie Hitler was...
In groep 3 moest ik gewoon beginnen met lezen bij De Vis In De Kom enzo. Kortom, ik realiseerde me daar dat ik best wel heel anders dat de rest was en daar werd ik ook veel mee gepest. Daar heb ik me wel een verdedigingsmechanisme aangeleerd, wat dus bestond uit m'n mond houden, vooral niet laten merken dat ik al kon lezen en meedoen met wat er gevraagd werd. Niet opvallen dus zeg maar. Dat mechanisme is er dus keihard in gebleven en heb ik me steeds meer en meer eigen gemaakt.
Nee, zeker niet!quote:
[..]
Wat een mooie setup zeg. Klinkt best als een goeie kliniek wel.
Iig laten ze er daar geen gras over groeien
Ik zal ook nooit het allereerste gesprek bij de intake vergeten daar... Normaal draaide ik altijd een heel standaard verhaal af als ik weer eens bij een nieuwe behandelaar kwam. Dit was de eerste keer dat ze daar geen genoegen mee namen en echt doorvroegen zeg maar... Dat was echt schrikken...
Hehe, dat doe ik als puntje bij paaltje komt ook zeker niet hoorquote:
[..]
Wat fijn dat je dat nog doet! Genoeg ouwe lullen van 30 met rijtjeshuis die denken: deed ik dat maar.
Idd: je vrije kind. Niet laten intomen
Ik vind het ook wel fijn dat het nog kan! Wie weet hoe snel die kinderen enzo gaan komen
Herkenbaar wel hoorquote:
[..]
Precies, die!
Al weet ik niet of ik per se in mijn positieve kind zit in dat soort gevallen hoor
Ik woon in m'n eentje in een flatje en zit elk weekend met m'n beste vriend (en VIP
Ik vind het bijvoorbeeld ook nog steeds moeilijk om maat te houden op zo'n avond. Ik drink doordeweeks en thuis nooit alcohol, dus ik ben geen alcoholist ofzo, maar op zo'n avondje in de kroeg blijf ik wel altijd gewoon doordrinken en ga ik altijd wel redelijk aangeschoten naar huis (gelukkig niet tot kotsen aan toe, dat heb ik toen ik 16-17 was wel een paar keer gedaan, maar daar ben ik dan wél weer klaar mee
Maar het is inderdaad wél mijn vrije kind
36, al jaren getrouwd, moeder, en zonder enige psychiatrische geschiedenis
Maar met innerlijk kind wat eeuwig 17 blijft
Gebruik het in je voordeel, dan heb je er geen last maar plezier van
Verder leerzaam om te lezen. Mooi dat je je zo bloot durft te geven
Goh, wat bizar om te horen hoe dat bij jou ontstaan is dan. Het was dus puur een verdedigings- of overlevingsmechanisme door die kutkinderen bij jou in de klasquote:
[..]
Nee, daar heb ik nog geen antwoord op gegeven!
Het is natuurlijk heel lastig om er een specifiek moment aan te hangen. Bij is het in ieder geval al héél erg vroeg in mijn leven ontstaan. Vroeger was ik gewoon een vrolijk, heel oprecht kind dat informatie opzoog als een spons zeg maar. Ik kon al heel vroeg lezen, keek altijd naar het jeugdjournaal etc.. Toen ik op de kleuterschool kwam, maakte ik me bijvoorbeeld druk om hongersnood in Rwanda en vond ik het raar dat niemand in mijn klas wist wie Hitler was...
In groep 3 moest ik gewoon beginnen met lezen bij De Vis In De Kom enzo. Kortom, ik realiseerde me daar dat ik best wel heel anders dat de rest was en daar werd ik ook veel mee gepest. Daar heb ik me wel een verdedigingsmechanisme aangeleerd, wat dus bestond uit m'n mond houden, vooral niet laten merken dat ik al kon lezen en meedoen met wat er gevraagd werd. Niet opvallen dus zeg maar. Dat mechanisme is er dus keihard in gebleven en heb ik me steeds meer en meer eigen gemaakt.
Maar nu op je 30ste zit je weer in dezelfde situatie; Nu heb jij je therapie gehad, weet je wat je vervormingen zijn, en zie je die ook bij anderen die makkelijk 25 jaar ouder zijn, en zij hebben er totaal geen weet van
Ik moet morgen weer de kantoorslaaf gaan uithangen, dus ik ga mijn bedje eens opzoeken. Er zal vannacht heus nog wel het een en ander in het topic komen, maar ik heb het account morgen nog als het goed is, dus dan zal ik nog even een paar blikken in het topic werpen als het niet te druk is op werk!
En gelijk heb je!quote:
[..]
Herkenbaar wel hoor
36, al jaren getrouwd, moeder, en zonder enige psychiatrische geschiedenis
Maar met innerlijk kind wat eeuwig 17 blijft
Gebruik het in je voordeel, dan heb je er geen last maar plezier van
Verder leerzaam om te lezen. Mooi dat je je zo bloot durft te geven
Gelukkig dat het leerzaam is ook
Tuurlijk, ik zeker dingen bij mensen die ik anders niet had gezien! Maar het is natuurlijk ook zo dat als jij (en in mindere mate je omgeving) er geen last van hebt, het in feite niet veel uitmaakt als je je niet laat behandelen..quote:
[..]
Goh, wat bizar om te horen hoe dat bij jou ontstaan is dan. Het was dus puur een verdedigings- of overlevingsmechanisme door die kutkinderen bij jou in de klas
Maar nu op je 30ste zit je weer in dezelfde situatie; Nu heb jij je therapie gehad, weet je wat je vervormingen zijn, en zie je die ook bij anderen die makkelijk 25 jaar ouder zijn, en zij hebben er totaal geen weet van
Heb je het gevoel dat je met deze intensieve therapie, verder bent gekomen?
Ik woon zelf extern van kliniek.. of tenminste, Altrecht is om de hoek
Bekend verhaal overigens.quote:
[..]
Nee, daar heb ik nog geen antwoord op gegeven!
Het is natuurlijk heel lastig om er een specifiek moment aan te hangen. Bij is het in ieder geval al héél erg vroeg in mijn leven ontstaan. Vroeger was ik gewoon een vrolijk, heel oprecht kind dat informatie opzoog als een spons zeg maar. Ik kon al heel vroeg lezen, keek altijd naar het jeugdjournaal etc.. Toen ik op de kleuterschool kwam, maakte ik me bijvoorbeeld druk om hongersnood in Rwanda en vond ik het raar dat niemand in mijn klas wist wie Hitler was...
In groep 3 moest ik gewoon beginnen met lezen bij De Vis In De Kom enzo. Kortom, ik realiseerde me daar dat ik best wel heel anders dat de rest was en daar werd ik ook veel mee gepest. Daar heb ik me wel een verdedigingsmechanisme aangeleerd, wat dus bestond uit m'n mond houden, vooral niet laten merken dat ik al kon lezen en meedoen met wat er gevraagd werd. Niet opvallen dus zeg maar. Dat mechanisme is er dus keihard in gebleven en heb ik me steeds meer en meer eigen gemaakt.
Ik was ook altijd de "professor" van de klas, werd daar ook mee gepest en dus deed ik maar minder m'n best om maar gelijk te zijn met de anderen.
Niet dat dat iets uitmaakte overigens.
Man man man, daarvan raak je toch automatisch gek...quote:
[..]
Vooral veel therapieën volgen! We hadden van 7:45 tot 8:15 een therapieblok, van 8:30 tot 10:00, van 10:00 tot 10:30, van 10:30 tot 12:00, van 12:30 tot 13:00, van 13:30 tot 15:00, van 15:00 tot 15:30, van 15:30 tot 17:00, van 18:00 tot 18:30 en van 22:00 tot 22:15....
Tussendoor was het vooral je huistaak uitvoeren, zoals bijvoorbeeld koken, afwassen, tafel dekken en dat soort dingen.
Daarnaast maakte ik 's avonds meestal een wandeling in de omgeving met een paar groepsgenoten.
Van 22:15 tot 7:45 sliep ik, want het is echt supervermoeiend
Ik ben ook al in de 30, en idd dat zie ik ook om mij heen en juist totaal geen zin in..gewoon lekker beetje zuipen, vakantie...beetje het studentenleven maar dan wel met de verantwoordelijkheden van een baan en eigen huis..quote:
[..]
Precies, die!
Al weet ik niet of ik per se in mijn positieve kind zit in dat soort gevallen hoor
Ik woon in m'n eentje in een flatje en zit elk weekend met m'n beste vriend (en VIP
Ik vind het bijvoorbeeld ook nog steeds moeilijk om maat te houden op zo'n avond. Ik drink doordeweeks en thuis nooit alcohol, dus ik ben geen alcoholist ofzo, maar op zo'n avondje in de kroeg blijf ik wel altijd gewoon doordrinken en ga ik altijd wel redelijk aangeschoten naar huis (gelukkig niet tot kotsen aan toe, dat heb ik toen ik 16-17 was wel een paar keer gedaan, maar daar ben ik dan wél weer klaar mee
Maar het is inderdaad wél mijn vrije kind
quote:
[..]
Ah. Hm... Is het echt zo dat er her en der wat mensen knikkebollende in dwangbuisen zitten en er wat mannen luidvloekend schaken en zo.
Nou ja ik bedoel hoe ver staat dit af van de realiteit eigenlijk.
deze gast.Die types heb je vast maar die zijn te ver heen om nog iets van therapie te volgen, hoogstens wat speltherapie voor de motorische vaardigheden.quote:
[..]
Ah. Hm... Is het echt zo dat er her en der wat mensen knikkebollende in dwangbuisen zitten en er wat mannen luidvloekend schaken en zo.
Nou ja ik bedoel hoe ver staat dit af van de realiteit eigenlijk.
De gemiddelde mens die therapie volgt is verder gewoon "normaal" (maar goed, wat is normaal?) maar loopt tegen bepaalde blokkades op.
je kan bijv,. therapie volgen tegen depressie maar ook therapie om meer zelfvertrouwen te krijgen.
Ik heb zelf toevallig pas een Acceptance and Commitment Therapie gevolgd, helpt om dingen te accepteren en om dingen uit te voeren.
Intern zitten betekent ook vaak gewoon meer tijd om je aan de therapie te wijden, niet dat je gek bent.
Ben je met zo'n 3 maanden klaar ipv dat je 2 jaar lang een keer per week therapie volgt.
echt zwakzinnigen worden ook niet snel in een dwamgbuis gestopt trouwens, alleen als er kas is dat ze zichzelf of anderen verwonden door bijv. spieerspasmes maar dat is niet bewust.
Ik heb 5 jaar geleden een zelfde soort opname gedaan in een andere kliniek, alleen duurde die officieel 1 jaar. Alleen ben ik vanwege persoonlijke omstandigheden na ruim 4 maanden gestopt. Zo'n opname is heel intensief omdat echt alles therapie is en je constant gespiegeld wordt. Maar daardoor moet je het idd wel aan gaan en kun je niet vermijden.
Ik herken wel veel dingen die hetzelfde zijn, al waren er bij mij ook wel veel dingen anders. Zo hadden wij gewoon individuele startdata, dus geen junioren/senioren systeem. Wel kreeg je in je eindfase meer privileges, zoals een eigen slaapkamer (wij sliepen verder op 2-persoons kamers)
En wij zaten met 27!!! mensen (3 groepen van 9) in 1 huis. De meeste therapieën hadden we met onze eigen stamgroep van 9, maar dus ook wel dingen met iedereen. Bij ons was er wel 24/7 begeleiding aanwezig. En wij hadden gelukkig wel gewoon een tv, internet, pc's (of gewoon je eigen laptop) en naast de woonkamer ook nog een hobbyruimte.
Nadat ik gestopt was met de klinische behandeling ben ik nog wel verder gegaan met de 3-daagse deeltijd. Maar nu jaren later blijkt dat ik helemaal geen PS heb, maar iets anders. Maar desondanks heb ik er wel veel aan gehad en heb ik toch wel veel geleerd over mezelf.
Fijn dat het nu 2 jaar later met jou al zoveel beter gaat.
Heb je op die terugkomdagen na helemaal geen andere therapie meer gehad?
Bij ons stroomden de meesten daarna toch nog door naar een deeltijd om af te bouwen of kregen ze nog wel ambulante behandeling. En er waren ook mensen die de behandeling zelfs voor de tweede keer deden.
Ooit eens geweest toen mijn broer op zo'n afdeling zat. Toch wel een van de meest bizarre ervaringen van mijn leven.quote:
[..]
Ja, als je dat wilde wel. Hierboven heb ik ergens neergezet hoe de opzet qua tijd was (met de twee keer 6,5 week). In elke 6,5 week zaten 2 zogenaamde VIP-avonden (dus tijdens je hele cyclus had je er 4 in totaal) met elk hun eigen thema. Als groep van 10 mochten we in totaal 35 VIPS uitnodigen (wat natuurlijk weer een stukje therapie opleverde, aangezien dit 3,5 VIP per persoon is
Mijn VIPs waren mijn ouders en mijn beste vriend.
wat voor fouten ??quote:
Op een gegeven moment had ik voor het eerst in mijn leven een relatie en ik merkte aan mezelf dat ik zelfs als ik "blanco" met een nieuw persoon begin ik dezelfde fouten bleef maken. Toen besloot ik mijn leven rigoreus om te gooien en voor een stevige behandeling te gaan, wat dus een opname werd.
Sloeg je een nieuwe kennis gelijk op haar / zijn bek voor je hallo zei?
Kan me niets voorstellen wat je met een blanco persoon fout zou kunnen doen
Ah ja oké, ald ik zie hoe veel therapie dat dan weer is per dag snap ik dat ja.quote:
[..]
Die types heb je vast maar die zijn te ver heen om nog iets van therapie te volgen, hoogstens wat speltherapie voor de motorische vaardigheden.
De gemiddelde mens die therapie volgt is verder gewoon "normaal" (maar goed, wat is normaal?) maar loopt tegen bepaalde blokkades op.
je kan bijv,. therapie volgen tegen depressie maar ook therapie om meer zelfvertrouwen te krijgen.
Ik heb zelf toevallig pas een Acceptance and Commitment Therapie gevolgd, helpt om dingen te accepteren en om dingen uit te voeren.
Intern zitten betekent ook vaak gewoon meer tijd om je aan de therapie te wijden, niet dat je gek bent.
Ben je met zo'n 3 maanden klaar ipv dat je 2 jaar lang een keer per week therapie volgt.
echt zwakzinnigen worden ook niet snel in een dwamgbuis gestopt trouwens, alleen als er kas is dat ze zichzelf of anderen verwonden door bijv. spieerspasmes maar dat is niet bewust.
Dat heb ik zeker wel ja! Sterker nog, ik heb ook het idee dat de mensen om mij heen er iets aan gehad hebben voor hunzelf.quote:
Zo vanaf je 4de a 5de al getekend voor het leven.
Heb je het gevoel dat je met deze intensieve therapie, verder bent gekomen?
Het zeker wel gezellig ook hoor! Ik sliep met iemand op de kamer die wel aardig overeenkomende interesses had, dus dat was altijd wel leuk. Daarnaast gingen we op die vrije dinsdagmiddag vaak uit eten oid met de hele groep.quote:
Was het gezellig op de afdeling?
Ik woon zelf extern van kliniek.. of tenminste, Altrecht is om de hoek
[..]
Bekend verhaal overigens.
Ik was ook altijd de "professor" van de klas, werd daar ook mee gepest en dus deed ik maar minder m'n best om maar gelijk te zijn met de anderen.
Niet dat dat iets uitmaakte overigens.
Klinkt wel herkenbaar hoor! Veel mensen zijn inderdaad nog verder gegaan met andere vormen van therapie. Ikzelf heb buiten de terugkomdagen niks meer gedaan. Ik heb ook niet het idee dat het nodig is geweest. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds heel veel aan mijn VIPs.quote:
Interessant om te lezen hoe het er bij jou in de kliniek aan toe ging en goed dat je je verhaal deelt hier
Ik heb 5 jaar geleden een zelfde soort opname gedaan in een andere kliniek, alleen duurde die officieel 1 jaar. Alleen ben ik vanwege persoonlijke omstandigheden na ruim 4 maanden gestopt. Zo'n opname is heel intensief omdat echt alles therapie is en je constant gespiegeld wordt. Maar daardoor moet je het idd wel aan gaan en kun je niet vermijden.
Ik herken wel veel dingen die hetzelfde zijn, al waren er bij mij ook wel veel dingen anders. Zo hadden wij gewoon individuele startdata, dus geen junioren/senioren systeem. Wel kreeg je in je eindfase meer privileges, zoals een eigen slaapkamer (wij sliepen verder op 2-persoons kamers)
En wij zaten met 27!!! mensen (3 groepen van 9) in 1 huis. De meeste therapieën hadden we met onze eigen stamgroep van 9, maar dus ook wel dingen met iedereen. Bij ons was er wel 24/7 begeleiding aanwezig. En wij hadden gelukkig wel gewoon een tv, internet, pc's (of gewoon je eigen laptop) en naast de woonkamer ook nog een hobbyruimte.
Nadat ik gestopt was met de klinische behandeling ben ik nog wel verder gegaan met de 3-daagse deeltijd. Maar nu jaren later blijkt dat ik helemaal geen PS heb, maar iets anders. Maar desondanks heb ik er wel veel aan gehad en heb ik toch wel veel geleerd over mezelf.
Fijn dat het nu 2 jaar later met jou al zoveel beter gaat.
Heb je op die terugkomdagen na helemaal geen andere therapie meer gehad?
Bij ons stroomden de meesten daarna toch nog door naar een deeltijd om af te bouwen of kregen ze nog wel ambulante behandeling. En er waren ook mensen die de behandeling zelfs voor de tweede keer deden.
Ik startte al heel snel met verkeerd gedrag dat ik altijd al had, met name veel liegen tegen haar. Dus dat. Niet fysiek uiteraardquote:
[..]
wat voor fouten ??
Sloeg je een nieuwe kennis gelijk op haar / zijn bek voor je hallo zei?
Kan me niets voorstellen wat je met een blanco persoon fout zou kunnen doen
Mijn neef heeft dit ook en die komt zijn huis helemaal niet uit, bijna nooit gewerkt, en zit al 8 jaar in een uitkering. Die heeft ook de vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Het lijkt me sterk dat je daar in 3 maanden vanaf kunt komen.
waarom zou je liegen, het creëert een muur tussen jou en je naasten , die nauwelijks weer af te breken is,quote:
Zo, ik zit weer de kantoorslaaf uit te hangen, dus nog even een paar antwoorden zo tussendoor
[..]
Ik startte al heel snel met verkeerd gedrag dat ik altijd al had, met name veel liegen tegen haar. Dus dat. Niet fysiek uiteraard
Tenzij je bang bent de waarheid te vertellen uit angst voor de consequenties, maar dan nog moet je een eenheid met je partner blijven
Althans proberen
Zonder naasten ben je alleen in de wereld
Je wilt ook niet dat zei tegen jou liegen
Zeker zijn er gradaties in. Sommige mensen gaan inderdaad zo ver als jouw neef. Bij mij valt dat dus wel weer mee, als je me net ontmoet zou je niks aan me merken. Ik werk gewoon, ik vind het leuk om te gaan stappen etc, dus ik ben eigenlijk in de koetjes-en-kalfjes-omgang heel normaalquote:
Volgens mij heb je wel een "lichte" gedragsstoornis of niet? Zijn daar gradaties in?
Mijn neef heeft dit ook en die komt zijn huis helemaal niet uit, bijna nooit gewerkt, en zit al 8 jaar in een uitkering. Die heeft ook de vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Het lijkt me sterk dat je daar in 3 maanden vanaf kunt komen.
Er vanaf komen lukt ook zeker niet in die 3 maanden. Je krijgt alleen wel allerlei inzichten over jezelf aangeleerd en hoe je met bepaalde situaties kan omgaan en dat soort zaken. Hoe het in de kliniek genoemd werd, je krijgt een nieuw script.
Het is daarna aan jou om daar mee verder te gaan en dat nieuwe script te ontwikkelen en uit te bouwen, net zoals dat je met je oude script hebt gedaan. Daar gaat dus veel en veel meer tijd overheen dan die 3 maanden, maar je hebt een houvast.
Ergens kan je het vergelijken met autorijlessen. Tijdens je lessen leer je hoe je auto reageert enzo, maar het échte autorijden leer je pas op het moment dat je het papiertje in je zak hebt.
Tja, als het zo makkelijk was, dan waren psychologen en klinieken niet nodigquote:
[..]
waarom zou je liegen, het creëert een muur tussen jou en je naasten , die nauwelijks weer af te breken is,
Tenzij je bang bent de waarheid te vertellen uit angst voor de consequenties, maar dan nog moet je een eenheid met je partner blijven
Althans proberen
Zonder naasten ben je alleen in de wereld
Je wilt ook niet dat zei tegen jou liegen
Rationeel gezien klopt het natuurlijk helemaal wat je zegt en dat wist ik destijds ook allemaal wel. Maar ratio en handelen in de praktijk als er zich iets voordoet zijn 2 hele verschillende dingen.
Heb je de indruk dat het verblijf je echt geholpen heeft?
Vind je de therapieën niet enorm naïef geitenwollensokkerig?
Nee en zelfs nog nooit eentje aantrekkelijk gevondenquote:Op vrijdag 5 april 2019 14:23 schreef Metalfrost het volgende:
Ben je wel eens verliefd geworden op een psycholo(o)g(e) ?
Ik heb niet echt een aha-moment gehad, alleen een moment dat ik besefte dat het echt niet goed was hoe ik bezig was toen ik iets met m'n ex kreeg.quote:
Had je ook een aha moment en wat was dat?
Heb je de indruk dat het verblijf je echt geholpen heeft?
Vind je de therapieën niet enorm naïef geitenwollensokkerig?
Ik heb zeker het idee dat het me geholpen heeft ja!
Ik snap dat mensen dat kunnen vinden, maar dat verschilt heel erg per soort therapie en zelfs per behandelaar binnen de therapie. Hier viel het heel erg mee.
Hoe was dat voor je? En deed dat niet iets met je beeld van de gemiddelde mens, als in dat je het erop gaat lijken dat dergelijke problematiek de norm is? Dus dat je toen je weer buiten was eraan moest wennen dat er ook een heleboel mensen zijn zonder dergelijke problematiek, wiens leven eigenlijk wel soepeltjes loopt en met wie je niet zo'n diepe openheid zult hebben als met je therapiegenoten?
-weg-
welke vorm van therapie volgde je?
[ Bericht 17% gewijzigd door #ANONIEM op 06-04-2019 09:30:58 (Dit zouden we niet doen.) ]
Lees dan wél alles.quote:
niet alles gelezen.
-weg-
welke vorm van therapie volgde je?
Dan wist je dat hij in dit topic niet gaat vertellen waar hij gezeten heeft (en ook niet wil dat iemand die het uit de context opmaakt het hier vertelt). Ook zijn therapievorm is al uitgebreid besproken.Dat lijkt mij nou ook.quote:
Weet je, toen ik pas weer thuis was had ik echt het idee dat iedereen eens intern zou 'moeten'. Het brengt je zó veel, je leert jezelf zó door en door kennen. Plus ik heb veel meer inzicht gekregen in menselijk gedrag en drijfveren in zijn algemeenheid.
Op mijn middelbare school hadden we zoiets in het klein. We zaten een paar dagen achter elkaar in een vakantiehuisje met de klas (of de helft?). We sliepen wel thuis, maar de rest van de tijd waren we dan ook zonder afleiding aan het werk met dit soort thema's. Het contact met de klasgenoten had die dagen veel meer diepgang dan normaal gesproken op school, we leerden elkaar en onszelf beter kennen, en gingen elkaar en onszelf zo automatisch meer waarderen. 
Wel jammer dat die fijne vibe toch vrij snel weer verdween, eenmaal terug in het normale leven.[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 06-04-2019 09:31:28 ]
En had je psychotherapeuten of psychologen?
Knap dat je hebt kunnen doen, mij zou zoiets niet goed doen.
Vragen:
Wordt je nooit opstandig daar? Van alle strakheid, discipline?
Hoe luisteren ze naar klachten, nemen ze de cliënt serieus?
Heb je wel eens agressie daar gezien? Zo ja: Wat gebeurde er tijdens en na agressieve conflicten?
Mocht een cliënt niet mee willen werken, wat gebeurde er dan?
Zaten er ook mensen langer dan 3 maanden?
Hoe dachten ze over alcohol, medicatie en drugs?
Nee, daar had ik eigenlijk allemaal niet zo'n last van. Rationeel gezien kon ik allemaal heel goed bedenken dat mijn gedrag niet normaal was en dat lang niet iedereen dat heeft. Het was eerder zo dat ik jaloers kon kijken naar mensen zonder problemen. Ook die diepe openheid vond ik niet zo'n probleem. Ik was bijvoorbeeld zonder werk naar binnen gegaan en had erna vrij snel weer een baan maar mijn collega's daar weten van niks. Dat vind ik ook helemaal geen probleem, het gaat ze wat mij betreft niks aan. De mensen waarmee ik open wil zijn daar kan ik het mee en daarbuiten gaat het wat mij betreft niemand iets aan.quote:
Je leeft dan dus 3 maanden lang vrijwel continue met psychologen in hun professionele context enerzijds en mensen met toch wel serieuze mentale problematiek anderzijds.
Hoe was dat voor je? En deed dat niet iets met je beeld van de gemiddelde mens, als in dat je het erop gaat lijken dat dergelijke problematiek de norm is? Dus dat je toen je weer buiten was eraan moest wennen dat er ook een heleboel mensen zijn zonder dergelijke problematiek, wiens leven eigenlijk wel soepeltjes loopt en met wie je niet zo'n diepe openheid zult hebben als met je therapiegenoten?
Alleen toen ik voor het eerst weer ging daten na de therapie vond ik het wel heel lastig wat ik ermee moest.
De methode was transactionele analyse. De therapieën die ik deed bestonden uit groepsgesprekken, boogschieten, sporten en beeldende therapie.quote:
niet alles gelezen.
-weg-
welke vorm van therapie volgde je?
Voor de eerste vraag zie hier bovenquote:
Welke soorten therapie had je allemaal?
En had je psychotherapeuten of psychologen?
Voor de tweede vraag: een mix van psychotherapeuten, sociotherapeuten, psychologen en een psychiater.
Op die moment vooral blijheid, omdat ik dit topic leuk vind om te doenquote:
Vooral in het begin was ik best opstandig ja. Je zat in zo'n strak keurslijf, achter elk onschuldig grapje werd iets gezocht.. Dat was wel heel lastig. Er zat iemand anders in mijn groep die datzelfde had, dus daar kon ik af en toe wel wel even stoom bij afblazen en andersom.quote:
Sommige dingen klinken mij bekend in de oren, en anderen totaal niet.
Knap dat je hebt kunnen doen, mij zou zoiets niet goed doen.
Vragen:
Wordt je nooit opstandig daar? Van alle strakheid, discipline?
Hoe luisteren ze naar klachten, nemen ze de cliënt serieus?
Heb je wel eens agressie daar gezien? Zo ja: Wat gebeurde er tijdens en na agressieve conflicten?
Mocht een cliënt niet mee willen werken, wat gebeurde er dan?
Zaten er ook mensen langer dan 3 maanden?
Hoe dachten ze over alcohol, medicatie en drugs?
Maar ze nemen iedereen wel heel serieus hoor. Wat dat betreft is geen klacht gek genoeg.
Agressie heb ik gelukkig niet meegemaakt. Zoals ik ergens eerder al zei was iedereen eigenlijk heel gewoon, er zaten geen mensen met rare kronkels oid.
Het blijft een vrijwillige opname. Als iemand niet wil meewerken, dan wordt er over gepraat, maar als puntje bij paaltje komt en diegene wil weg dan kan je hem niet tegenhouden.
Qua alcohol en drugs, ze hadden liever niet dat je dat gebruikte tijdens de behandeling. Op het terrein was het sowieso verboden uiteraard, maar in die weekenden was de afspraak dat je het niet zou gebruiken. Uiteraard kon het niet verboden worden, dus een regel kan je het niet noemen, maar als je iets gebruikte dan werd er wel over gepraat uiteraard (als je het toegaf dan!). Ikzelf heb gedurende die 3 maanden geen druppel alcohol gedronken (drugs heb ik sowieso nog nooit van m'n leven gebruikt), maar er zijn mensen geweest die in zo'n weekend 1 of 2 biertjes op hadden en dat was dan wel altijd een reden om verder te vragen. Overigens heb ik op de dag van ontslag een dikke fles champagne gekocht en die dezelfde dag nog soldaat gemaakt
Roken was geen probleem. Er waren in mijn groep ook rokers die wilden stoppen maar die werden zelfs aangeraden dat niet tijdens de behandeling te doen naar daarna pas daaraan te beginnen.
Qua medicatie, er was een psychiater aanwezig. Die kon je medicatie voorschrijven voor psychologische klachten. De voorkeur was echter om dat niet te doen en ook bestaande medicatie af te bouwen. Ikzelf had geen antidepressiva oid, alleen medicatie voor mijn astma (en pillen voor vitamine D kreeg ik daar want volgens de bloedtest had ik er te weinig van). Dat soort dingen moest je op de eerste dag allemaal afstaan. Elke dinsdagavond moest je vervolgens langs de medische dienst en kreeg je een hoeveelheid medicatie mee waar je precies 1 week mee kon doen.
ik denk dat ik weet waar je gezeten hebt. Ik weet zelfs de locatie.Ik heb daar nml ook gezeten, 13 jaar geleden op de jeugdafdeling.
4 groepen van 10jongeren
Ik zat er 12 maanden volledig intern, muv 3 weekenden per maand
Ik neem aan dat je op het moment dat je je astma medicatie inlevert, wel meteen weer de medicatie meekrijgt, al is het een mindere voorraad?quote:
De voorkeur was echter om dat niet te doen en ook bestaande medicatie af te bouwen. Ikzelf had geen antidepressiva oid, alleen medicatie voor mijn astma (en pillen voor vitamine D kreeg ik daar want volgens de bloedtest had ik er te weinig van). Dat soort dingen moest je op de eerste dag allemaal afstaan. Elke dinsdagavond moest je vervolgens langs de medische dienst en kreeg je een hoeveelheid medicatie mee waar je precies 1 week mee kon doen.
Is het wel eens voorgekomen dat ze bij iemand dachten: misschien is verplichte opname wel beter?
Dat zou goed kunnen, die afdeling is er ook!quote:
Ik heb daar nml ook gezeten, 13 jaar geleden op de jeugdafdeling.
4 groepen van 10jongeren
Ik zat er 12 maanden volledig intern, muv 3 weekenden per maand
Zeker, je kreeg genoeg mee tot aan het eerste "medicijnmoment"quote:
[..]
Ik neem aan dat je op het moment dat je je astma medicatie inlevert, wel meteen weer de medicatie meekrijgt, al is het een mindere voorraad?
Precies dat eerste inderdaad!quote:
Als ik het goed begrijp (heb nog niet alles door kunnen lezen), ben je vrijwillig naar de kliniek gegaan en 3 maanden interne behandeling gehad, maar wel met een duidelijke, door een psycholoog/psychiater gestelde diagnose?
Is het wel eens voorgekomen dat ze bij iemand dachten: misschien is verplichte opname wel beter?
Wat betreft dat tweede, een opname verplichten is gewoon niet mogelijk (ja, bij veroordeelde criminelen..). Het kan zeer sterk geadviseerd worden, maar verplichten is gewoonweg niet mogelijk.
Dit is wel een beetje een "als/stel/dan" vraag, maar heb je daar mensen meegemaakt waarvan je denkt: Misschien zou verplichte opname wel beter zijn?quote:
Wat betreft dat tweede, een opname verplichten is gewoon niet mogelijk (ja, bij veroordeelde criminelen..). Het kan zeer sterk geadviseerd worden, maar verplichten is gewoonweg niet mogelijk.
SPOILERIk heb maandag mijn afspraak bij een FPP, ik hoop op een opname, maar dat zal er wel niet inzitten, want bezuinigingen.. Vrijwillige opname zou voor mij wel een goed alternatief kunnen zijn. Wist niet dat dit mogelijk was.
Dank voor je antwoord!quote:
[..]
Nee, daar had ik eigenlijk allemaal niet zo'n last van. Rationeel gezien kon ik allemaal heel goed bedenken dat mijn gedrag niet normaal was en dat lang niet iedereen dat heeft. Het was eerder zo dat ik jaloers kon kijken naar mensen zonder problemen. Ook die diepe openheid vond ik niet zo'n probleem. Ik was bijvoorbeeld zonder werk naar binnen gegaan en had erna vrij snel weer een baan maar mijn collega's daar weten van niks. Dat vind ik ook helemaal geen probleem, het gaat ze wat mij betreft niks aan. De mensen waarmee ik open wil zijn daar kan ik het mee en daarbuiten gaat het wat mij betreft niemand iets aan.
Alleen toen ik voor het eerst weer ging daten na de therapie vond ik het wel heel lastig wat ik ermee moest.
Zou je over dat daten wat meer willen vertellen? Hoe je daarmee bent omgegaan, hoe dat is gelopen tot dusver?
Dit topic gaat over deze persoon zelf die ook duidelijk aangeeft het niet over groepsgenoten te willen hebben. Lijkt me dus een nogal ongepaste vraag waarvan ik totaal het nut niet zie anders dan indiscrete nieuwsgierigheid.quote:
Omschrijf de raarste/opvallendste personen die daar met jou waren opgenomen.
Ik vind het moeilijk om daar antwoord op te geven eerlijk gezegd. Ik denk dat gedwongen opname over het algemeen averechts zou werken. Het slagen van een therapie is maar van 1 ding afhankelijk en dat is hoe graag jij zelf wil.quote:
[..]
Dit is wel een beetje een "als/stel/dan" vraag, maar heb je daar mensen meegemaakt waarvan je denkt: Misschien zou verplichte opname wel beter zijn?SPOILERIk heb maandag mijn afspraak bij een FPP, ik hoop op een opname, maar dat zal er wel niet inzitten, want bezuinigingen.. Vrijwillige opname zou voor mij wel een goed alternatief kunnen zijn. Wist niet dat dit mogelijk was.
Voor wat betreft je spoiler:
SPOILERde instelling waar ik geweest ben had geen boodschap aan bezuinigingen, budgetten en dat soort dingen. Die adviseerden met klem gewoon dat waarvan zij dachten dat het beste voor de cliënt was. Het kwam ook best voor dat cliënten dat advies niet opvolgen en voor een ander soort behandeling gingen en dat kon ook gewoon. Als je wil kan ik je de naam van de instelling DM'en?
Ik had me in eerste instantie dus aangemeld omdat ik merkte dat ik bepaald gedrag ook vertoonde vanaf het allereerste moment dat ik mijn toenmalige vriendin ontmoette. Zij heeft de relatie echter uitgemaakt een paar maanden voordat ik intern ging.quote:
[..]
Dank voor je antwoord!
Zou je over dat daten wat meer willen vertellen? Hoe je daarmee bent omgegaan, hoe dat is gelopen tot dusver?
Na de behandeling heb ik iets van anderhalf jaar niet gedate, aangezien ik daar totaal geen behoefte aan had. Toen ik doe behoefte weer kreeg heb ik met 2 dames kort na elkaar gedate en dat was dus wel heel moeilijk voor me.
Zoals ik al zei vind ik niet dat mensen als collega's er iets mee te maken hebben en die weten het dus ook niet van me. Alleen vind ik dat een potentiële levenspartner zoiets wél zou moeten weten uiteraard. Maar dan weer de vraag: wanneer vertel je dat? Niet casual tijdens de eerste date bijvoorbeeld...
Dame 1 waar ik toen mee gedate heb lag tijdens de eerste date al in m'n bed
maar na iets van 4 of 5 dates had ik nog steeds niet het gevoel gehad dat ik dit verhaal met haar kon delen. Hoe gezellig het verder ook was, dat was voor mij DE reden om niet verder te gaan met haar. Dame 2 is mijn huidige vriendin, daar liep het zo dat ik me zo op m'n gemak voelde dat ik het op de allereerste date allemaal verteld heb. Daarvoor gold dus eigenlijk het tegenovergestelde van dame 1, hoe zij daarop reageerde is DE reden dat ik definitief besloot haar leuk te vinden
Dank, dit dus. Er is een grote mate van geheimhouding afgesproken met de kliniek, die ik niet wil schenden. Dat ik over mezelf wil vertellen is mijn eigen keuze, andere van mijn groepsleden hebben die keuze niet.quote:
[..]
Dit topic gaat over deze persoon zelf die ook duidelijk aangeeft het niet over groepsgenoten te willen hebben. Lijkt me dus een nogal ongepaste vraag waarvan ik totaal het nut niet zie anders dan indiscrete nieuwsgierigheid.
Gericht op persoonlijkheidsstoornissen.
Zie wel enkele gelijkenissen
Gelukkig hadden wij 8.00 ontbijt. Vanaf 8.30 therapie tot aan 16.30. Daarna gezamelijk eten en dan was de therapie dag om. Uiteraard alles wat op de afdeling gebeurde kwam toch wel terug in therapie, maar je was vrij om te gaan en staan waar je wilde.
In de weekenden was je thuis.
Maar ik heb juist bizarre dingen meegemaakt hoor. Dingen die wat privacy gevoelig zijn maar denk aan : automutilatie, eetstoornisgedrag, suicidepogingen, psychoses etc.
En toch zat iedereen er ook vrijwillig. Je moest zelfs een motivatiebrief als aanmelding schrijven.
Ik ben wel blij dat ik 1 jaar kreeg (was vast geen keuze in). Ik had in 3 maanden niks kunnen bereiken. Gelukkig voor jou jij wel !
quote:
[..]
Voor wat betreft je spoiler:SPOILERde instelling waar ik geweest ben had geen boodschap aan bezuinigingen, budgetten en dat soort dingen. Die adviseerden met klem gewoon dat waarvan zij dachten dat het beste voor de cliënt was. Het kwam ook best voor dat cliënten dat advies niet opvolgen en voor een ander soort behandeling gingen en dat kon ook gewoon. Als je wil kan ik je de naam van de instelling DM'en?
SPOILERIk ben erg benieuwd, voor het geval dat het maandag niks oplevert.
Dat is idd wel bizar zeg! Uiteraard waren er wel eens mensen die er helemaal klaar mee waren en weg liepen oid, maar die hadden dan gewoon meer behoefte aan eventjes alleen... Dat soort bizarre momenten als jij beschrijft heb ik niet meegemaakt!quote:
Ik heb zelf 1 jaar in een kliniek gezeten.
Gericht op persoonlijkheidsstoornissen.
Zie wel enkele gelijkenissen
Gelukkig hadden wij 8.00 ontbijt. Vanaf 8.30 therapie tot aan 16.30. Daarna gezamelijk eten en dan was de therapie dag om. Uiteraard alles wat op de afdeling gebeurde kwam toch wel terug in therapie, maar je was vrij om te gaan en staan waar je wilde.
In de weekenden was je thuis.
Maar ik heb juist bizarre dingen meegemaakt hoor. Dingen die wat privacy gevoelig zijn maar denk aan : automutilatie, eetstoornisgedrag, suicidepogingen, psychoses etc.
En toch zat iedereen er ook vrijwillig. Je moest zelfs een motivatiebrief als aanmelding schrijven.
Ik ben wel blij dat ik 1 jaar kreeg (was vast geen keuze in). Ik had in 3 maanden niks kunnen bereiken. Gelukkig voor jou jij wel !
Succes vandaag! Ik ga je DM'en.quote:
[..]SPOILERIk ben erg benieuwd, voor het geval dat het maandag niks oplevert.
was niet altijd een pretje.Vaak was het gewoon sympthoomgedrag. Precies het gedrag dat ervoor zorgde dag ze vastliepen in het leven, dus wel begrijpelijk
Dit topic geeft me zowel hoop als angst.
Sorry als ik dit hier niet mag posten overigens, verwijder het dan maar meer. Ben weinig up to date met de huidige policy op FOK! en deze reeks.
Oh, mag je wel zeggen hoor. Succes... Ook voor je vriend. Is voor hem natuurlijk ook niet leuk.quote:Op dinsdag 9 april 2019 16:15 schreef RockNijntje het volgende:
Oh help dit klinkt zo herkenbaar. Mijn vriend heeft een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (en wellicht nog wat anderen dingen) en wordt al 1,5 jaar lang bij iedere psycholoog weggestuurd omdat ze niks voor hem kunnen doen. Hij moet nu een paar maanden wachten op psychotherapie en ze zeggen dat er niets meer voor hem te doen valt als dat niet aanslaat.
Dit topic geeft me zowel hoop als angst.
Sorry als ik dit hier niet mag posten overigens, verwijder het dan maar meer. Ben weinig up to date met de huidige policy op FOK! en deze reeks.
Kan me voorstellen dat dat geen pretje was... Ik heb wel meegemaakt dat mensen bijvoorbeeld kwaad wegliepen uit een therapie, maar die hadden dan altijd even een afkoelperiode nodig en kwamen snel genoeg weer bij zinnen..quote:
Haha gelukkig maar
Vaak was het gewoon sympthoomgedrag. Precies het gedrag dat ervoor zorgde dag ze vastliepen in het leven, dus wel begrijpelijk
Dat is inderdaad voor niemand leuk... Kan je er een beetje mee omgaan? En hoe erg heeft hij het?quote:
Oh help dit klinkt zo herkenbaar. Mijn vriend heeft een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (en wellicht nog wat anderen dingen) en wordt al 1,5 jaar lang bij iedere psycholoog weggestuurd omdat ze niks voor hem kunnen doen. Hij moet nu een paar maanden wachten op psychotherapie en ze zeggen dat er niets meer voor hem te doen valt als dat niet aanslaat.
Dit topic geeft me zowel hoop als angst.
Sorry als ik dit hier niet mag posten overigens, verwijder het dan maar meer. Ben weinig up to date met de huidige policy op FOK! en deze reeks.
Mocht je er behoefte aan hebben of vragen willen stellen oid zal ik je DM'en met m'n echte account (deze zal binnenkort wel overgaan)?
Succes iig!
Het is echt heel erg zwaar om continu afgewezen te worden en omringd te zijn met alleen maar negativiteit en ik denk dat ik zelf op een bepaald punt ook depressief was of daar tegenaan zat. Ik heb toen gelukkig de kracht kunnen vinden om wat egoïstischer te worden en meer voor mezelf te kiezen, met als hoogtepunt het maken van een lange reis (hij is niet de hoofdreden dat ik dat heb gedaan, ik wilde gewoon mooie dingen zien, maar even een paar maanden fysiek ontsnappen van mijn grootste belemmering was natuurlijk erg welkom).quote:
[..]
Kan me voorstellen dat dat geen pretje was... Ik heb wel meegemaakt dat mensen bijvoorbeeld kwaad wegliepen uit een therapie, maar die hadden dan altijd even een afkoelperiode nodig en kwamen snel genoeg weer bij zinnen..
[..]
Dat is inderdaad voor niemand leuk... Kan je er een beetje mee omgaan? En hoe erg heeft hij het?
Mocht je er behoefte aan hebben of vragen willen stellen oid zal ik je DM'en met m'n echte account (deze zal binnenkort wel overgaan)?
Succes iig!
Als ik terug ben kan hij hopelijk snel beginnen met zijn psychotherapie waarna alles hopelijk wat beter wordt. Ik vind alleen het vreemde dat zowel hij als zijn therapeuten zeggen dat het klaar is als dit niet werkt, dat hij dan zal moeten leven met zijn 'ziekte'. Ik snap dat iedereens situatie volkomen persoonlijk en anders is en er geen standaardremedies zijn, maar zou een potentiële volgende stap en laatste redmiddel inderdaad niet opname kunnen zijn?
Ik wil dit topic niet over mij maken, wat mij betreft is dit het laatste wat ik er over zeg (DM is dus ook niet nodig, super bedankt voor het aanbod wel, is lief). Maar omfg dit kost me al 1,5 jaar zoveel bloed, zweet en tranen en dan wordt er even lollig verteld dat alles afhangt van deze ene poging psychotherapie en dat het daarna gewoon klaar is en hij hier maar mee moet leren leven.
Oh en over de vraag van hoe erg heeft hij het: bij hem zit het voornamelijk op het gebied van relaties vanwege shit met zijn ouders in zijn jeugd en de uitwerking daarvan is dat hij mij liever nooit zou zien zodat hij het ook niet kan verpesten. Opzich wil hij alles wat bij een relatie komt kijken wel, maar de enorme angst om alles continu te verpesten is op dit moment groter waardoor hij iedere interactie ontwijkt. Toen ik nog in Nederland was, was het enige wat we een paar keer in de maand konden doen een paar afleveringen van een serie kijken. Op een goede dag zouden we samen naar de supermarkt kunnen en samen kunnen koken en eten.
Vet goed dat je dat toen hebt gedaan. Jullie hebben er beiden niets aan als jij ook op hem gaat zitten wachten. Goed als je doorgaat met je eigen leven, echt waar. Hij komt wel weer.quote:Op woensdag 10 april 2019 13:06 schreef RockNijntje het volgende:
Ik heb toen gelukkig de kracht kunnen vinden om wat egoïstischer te worden en meer voor mezelf te kiezen, met als hoogtepunt het maken van een lange reis (hij is niet de hoofdreden dat ik dat heb gedaan, ik wilde gewoon mooie dingen zien, maar even een paar maanden fysiek ontsnappen van mijn grootste belemmering was natuurlijk erg welkom).
Hoe ziet je vriend dit zelf? Denkt hij dat hij 'te redden' is (mits met goede hulp)?quote:Als ik terug ben kan hij hopelijk snel beginnen met zijn psychotherapie waarna alles hopelijk wat beter wordt. Ik vind alleen het vreemde dat zowel hij als zijn therapeuten zeggen dat het klaar is als dit niet werkt, dat hij dan zal moeten leven met zijn 'ziekte'. Ik snap dat iedereens situatie volkomen persoonlijk en anders is en er geen standaardremedies zijn, maar zou een potentiële volgende stap en laatste redmiddel inderdaad niet opname kunnen zijn?
En je ziet het ook aan deze TS, ook hij heeft baat gehad bij de behandeling. Je hebt twintig verschillende soorten behandelingen, en geen één is het ultieme middel, maar het gaat erom dat je één vindt die past bij jou (en pro-tip: sommige hulpverleners hebben er ook wel kijk op.)SPOILERMijzelf werd ook verteld dat ik nooit volledig zou kunnen herstellen en dat het vooral een kwestie was van 'mee leren omgaan'. Ik was het daar niet mee eens en weigerde me erbij neer te leggen. Heb net zo hard doorgezocht totdat ik wel vond waarvan ik dacht: hehe, dit is wat ik bedoelde, hier kan ik me aan overgeven en dan komt het goed. Daar ben ik nu mee bezig, en ik zie de veranderingen bij mijzelf. Echt een dikke vinger naar iedereen die ooit zei: 'je moet leren leven met je ziekte'. Dat is soms een andere taal voor 'ik weet niet hoe ik je moet helpen' en 'ik heb je opgegeven' En dat is niet erg, maar projecteer dat niet op je patiënt. Geef hem het vertrouwen en de hulp om wel daar te komen waar hij moet wil zijn. Want werkelijk, iedereen is te helpen. Is het niet hier, ga dan op zoek naar hoe/waar wel. En durf soms te vertrouwen op/je over te geven aan de expertise van een zorgverlener.
SPOILEROh, en mijn persoonlijke mening: psychologen moet je mijden. Liefst psychiaters of psychotherapeuten, en het liefst vrijgevestigd (en nog liever contractloos: vrij van alle regels, puur kijkend naar wat voor een patiënt werkt, maar dan moet je een goede zorgverzekering hebben of het zelf betalen). Dat zijn de mensen die diep gaan. De rest blijft aan de oppervlakte.
[ Bericht 2% gewijzigd door Postbus100 op 10-04-2019 16:49:30 ]
Thnx!quote:
Hij denkt zelf van niet omdat alle psychologen tegen hem zeggen dat hij niet te redden is en ze niks met hem kunnen en dat het klaar is als psychotherapie niet werkt. Verhelderende inzichten daarom ook wel, wat je zegt over psychologen. Voor nu wordt het gewoon wachten op de psychotherapie en als dat niets wordt ga ik wel weer met hem praten, of zo. Ik denk er hetzelfde over als jij, er moet een soort therapie zijn die werkt voor iemand.quote:Op woensdag 10 april 2019 15:14 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Vet goed dat je dat toen hebt gedaan. Jullie hebben er beiden niets aan als jij ook op hem gaat zitten wachten. Goed als je doorgaat met je eigen leven, echt waar. Hij komt wel weer.
[..]
Hoe ziet je vriend dit zelf? Denkt hij dat hij 'te redden' is (mits met goede hulp)?En je ziet het ook aan deze TS, ook hij heeft baat gehad bij de behandeling. Je hebt twintig verschillende soorten behandelingen, en geen één is het ultieme middel, maar het gaat erom dat je één vindt die past bij jou (en pro-tip: sommige hulpverleners hebben er ook wel kijk op.)SPOILERMijzelf werd ook verteld dat ik nooit volledig zou kunnen herstellen en dat het vooral een kwestie was van 'mee leren omgaan'. Ik was het daar niet mee eens en weigerde me erbij neer te leggen. Heb net zo hard doorgezocht totdat ik wel vond waarvan ik dacht: hehe, dit is wat ik bedoelde, hier kan ik me aan overgeven en dan komt het goed. Daar ben ik nu mee bezig, en ik zie de veranderingen bij mijzelf. Echt een dikke vinger naar iedereen die ooit zei: 'je moet leren leven met je ziekte'SPOILEROh, en mijn persoonlijke mening: psychologen moet je mijden. Liefst psychiaters of psychotherapeuten, en het liefst vrijgevestigd (en nog liever contractloos: vrij van alle regels, puur kijkend naar wat voor een patiënt werkt, maar dan moet je een goede zorgverzekering hebben of het zelf betalen). Dat zijn de mensen die diep gaan. De rest blijft aan de oppervlakte.
Mijn ervaring: psychologen denken het te weten, maar die handelen ook alleen maar vanuit hun ervaringskader en hun kennis. Allemaal theorieën waarom het wel/niet haalbaar is. Ze hebben een casus (je vriend), ze voeren daar methode 1, 2 en 3 op uit (en misschien nog wel 4-10 ook), constateren dat het niet werkt (op zich juiste constatering), en concluderen daaruit dat je vriend niet te helpen is. Terwijl er weinig/niet wordt gekeken naar wààrom het niet werkt. Wat heeft je vriend nou echt nodig? Wat is er echt aan de hand? Daar wordt (te) weinig naar gekeken. Daar wil men liever niet naar kijken. Je vriend moet zich verdorie houden aan hun stappenplannen. Lukt dat niet, dan ligt dat aan je vriend, niet aan de 'wetenschappelijk bewezen' (quote:
[..]
Hij denkt zelf van niet omdat alle psychologen tegen hem zeggen dat hij niet te redden is en ze niks met hem kunnen en dat het klaar is als psychotherapie niet werkt. Verhelderende inzichten daarom ook wel, wat je zegt over psychologen. Voor nu wordt het gewoon wachten op de psychotherapie en als dat niets wordt ga ik wel weer met hem praten, of zo. Ik denk er hetzelfde over als jij, er moet een soort therapie zijn die werkt voor iemand.
) methode.Je vriend weet ten diepste heus wel wat hij kan gebruiken. Het wordt hem alleen niet gevraagd...
Als je wil, kan ik in een pm wel meer uitleggen over wat ik doe, wat het voor mij doet en hoe ik daar zo toe gekomen ben? Is dus een heel andere richting dan deze VWJW. Zoveel mensen, zoveel smaken
Er zijn een aantal registraties die iemand kan halen na een studie psychologie en die ook een bepaalde mate van kwaliteit kan waarborgen. Deze mensen mogen zich daarna GZ-psycholoog of gezondheidszorgpsycholoog, psychotherapeut of klinisch (neuro)psycholoog. Op gebied van moeilijke behandelingen zijn psychotherapeuten en klinisch psychologen expert. Maar een psychotherapeut is dus doorgaans ook een psycholoog (en anders psychiater). Over het algemeen is het ook zo dat psychiaters vaak minder bekwaam zijn is psychotherapie dan psychologen (tenzij ze ook geregistreerd zijn als psychotherapeut).
I know, maar ook over de GZ-psychologen ben ik niet te spreken (iig de twee die ik kende). Blijven toch vooral vanuit de protocollen en theoretische kaders denken, in plaats van gewoon te luisteren. Liever heb ik dan nog de 'gewone' therapeuten (ook een onbeschermde titel, dacht ik). Die lui hebben een veel praktischere insteek, maar ook vooral een menselijke benadering. Soms heel fijn.quote:
Deze mensen mogen zich daarna GZ-psycholoog of gezondheidszorgpsycholoog, psychotherapeut of klinisch (neuro)psycholoog. Op gebied van moeilijke behandelingen zijn psychotherapeuten en klinisch psychologen expert. Maar een psychotherapeut is dus doorgaans ook een psycholoog (en anders psychiater). Over het algemeen is het ook zo dat psychiaters vaak minder bekwaam zijn is psychotherapie dan psychologen (tenzij ze ook geregistreerd zijn als psychotherapeut).
Psychotherapeuten (liefst vanuit psychiaterhoek=geneeskunde) hebben toch een andere, ingrijpendere manier van benaderen.
[ Bericht 13% gewijzigd door Postbus100 op 10-04-2019 20:47:39 ]
. Het is namelijk gewoon gruwelijk kak als degene waar je gek op bent en waarvan je weet dat het er wel in zit, zo verschrikkelijk weg glijdt elke keer het zuigt energie zeker ook van de partner