[Vraag wat je wil] aan iemand die intern bij een kliniek heeft gewoond

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:38 schreef Tele6 het volgende:
Hoe werd er bepaald dat dit het soort therapie was dat je nodig had?

Hoe denk je dat je je persoonlijkheidsstoornis hebt opgelopen/ontwikkeld?

Heb je overwogen om ergens halverwege te stoppen met de therapie en er weg te gaan?

Wat maakt deze therapie beter dan de dingen die je ervoor had geprobeerd?

Sorry, heb een hoop vragen

Geen probleem, ik beantwoord ze graag!

Hoe het werd bepaald, is een lang verhaal Het is niet per se een kliniek waar je naar werd doorverwezen (het was ook bijvoorbeeld 45 minuten rijden vanaf huis voor mij en er zat ook iemand die 4 uur moest reizen om er te komen). Ik wist mijn diagnose en zeker toen ik een relatie met mijn inmiddels ex-vriendin kreeg, kreeg ik door dat dat ene uurtje per week ambulante behandeling geen fluit hielp. Ik googelde op mijn diagnose en zo kwam ik uit bij de kliniek. Daar heb ik mezelf toen aangemeld en zo is het balletje gaan rollen.

Je wordt eerst uiteraard uitgenodigd voor een algemeen gesprek en van die standaard vragenlijsten, vervolgens heb je nog een paar gesprekken met een van de hoofdtherapeuten daar. Bij de kliniek hebben ze verschillende therapieën (ook bijvoorbeeld dagbehandeling, deeltijdtherapie waarbij je elke avond weer naar huis gaat etc). Tijdens die gesprekken kijken ze ook welke vorm die ze aanbieden het best bij jou zou passen. Vervolgens loop je 1 dag mee in de groep en zie je dus hoe het eraan toe gaat in de praktijk. Je wordt toegewezen aan 1 van de groepsleden, die maakt een verslag over jou met motivatie of je wel of niet binnen de behandeling zou passen. Ten slotte maak je zelf ook nog een motivatie.

Ik heb het hier en daar volgens mij al wel laten vallen, maar wat het wezenlijk anders maakte is dat mensen ECHT door me heen konden prikken. Bij de ambulante behandelingen zei ik dat ik iets zou doen, vervolgens liep de deur uit, deed ik geen reet, en kwam ik de volgende keer terug om te verkondigen hoe fantastisch ik het gedaan had de afgelopen weken. Geen enkele psycholoog die dat door had, ik wond ze allemaal om m'n vinger heen eigenlijk.. Tijdens die interne therapie kon dat natuurlijk niet, er waren altijd therapeuten bij en je groepsgenoten zaten al helemaal 24/7 op je lip. Ik kon daar dus niemand om m'n vingers winden en moest echt gaan werken aan mezelf.

Ik heb eigenlijk alleen op de allereerste avond me heel erg kut gevoeld. Ik had natuurlijk al heel wat psychologen achter de rug, maar het moment dat het besef erin hakte van "nee, ik ga niet naar huis als dit uurtje is afgelopen, ik blijf hier slapen" was wel heel bizar.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:38 schreef bloempjuh het volgende:
Interessant!

Heb je PAAZ en UP! gelezen en zo ja: herken je je erin?

En, gekke vraag misschien: mis je het?

Nee, die heb ik ook allebei niet gelezen

Ik weet overigens wel wat de PAAZ is, maar dat is nou net 1 van de weinige dingen waar ik nooit geweest ben

Missen doe ik het zeker niet. Ik ben heel erg blij dat ik het gedaan heb uiteraard, maar missen: nee. Zoals ik zei is 1 van mijn beste vrienden mijn VIP geweest en de band met hem is bijvoorbeeld heel erg veranderd. Voorheen zaten we elk weekend in de kroeg bier te zuipen en ging het alleen over tieten, auto's en voetbal bij wijzen van spreke. Nu zitten we nog steeds elk weekend in de kroeg bier te zuipen maar we hebben ook echt veel diepe gesprekken. Ik heb hem in die 3 maanden dat ik daar gezeten heb veel beter leren kennen dan in de 15 jaar daarvoor en dat geldt andersom ook. Ik kan dus met alles bij hem terecht.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:39 schreef livelink het volgende:
Hoe moeilijk was het om opgenomen te worden? In deze tijd van bezuinigingen op de zorg worden dit soort indicaties heel lastig afgegeven is mijn ervaring.

Dat viel eigenlijk nog wel mee. Je moet niet bij deze instelling aankloppen als het je eerste aanraking met psychologie/psychiatrie is, want dan gaat het je niet lukken, maar buiten dat was het vrij eenvoudig om opgenomen te worden eigenlijk.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:43 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Echt?! Zo zou ik er zelf ook over denken trouwens, maar bij ons praatten de therapeuten wel normaal over hun privéleven enzo. Vond ik lastig, maar daarmee legden ze wel een connectie met ons /mij. Wist bijvoorbeeld wel van therapeuten waar ze (ongeveer) woonden, getrouwd, kinderen, vakanties idd, dat soort dingen hielden ze niet achter. Vond het ergens ook wel prettig, maakte hen menselijk, maakte de therapie ook menselijk.

Ik snap het aan de ene kant wel, maar aan de andere kant had ik het ook wel fijn gevonden als de therapeuten wat menselijker waren idd. Een van de therapeuten woonde bijvoorbeeld in hetzelfde dorp als waar de kliniek staat, dus die zag je soms in zijn vrije tijd bij de supermarkt. Dan kon er eigenlijk al geen "hoi" vanaf, dat soort dingen vind ik ook wel erg ver gaan...

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:44 schreef Hyperdude het volgende:

[..]

Toen ik studeerde was er op een bepaald moment een gast waar de ouders naar het academie-gebouw kwamen voor de buluitreiking en hij niet op kwam dagen. Gast studeerde al 5 jaar ofzo niet meer.
Best intrigerend, en "erg" tegelijkertijd.

Ik snap hem helemaal dus

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:46 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

Ah oke, dus eigenlijk alles best wel gewoon? Qua dagelijkse dingen als eten et cetera?

Ja hoor, zeker! Eten was misschien niet helemaal normaal qua die strakheid en dat het ook daar allemaal over therapie ging, maar verder waren we gewoon vrij normale mensen hoor

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:47 schreef Hyperdude het volgende:
Wat is eigenlijk het achterliggende idee achter dat streng aan de klok houden?

Vooral het aanleren van verantwoordelijkheid. Er zaten natuurlijk ook mensen (zoals ik ) die nooit verantwoordelijkheid voor iets namen en die het in het normale leven ook geen moer kon schelen of ze nou om 8:00 of om 10:00 op hun werk kwamen bij wijze van spreken.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:52 schreef MissGiraffe het volgende:
Ben je genezen?

Ik ben er nog elke dag mee aan het werk, maar wel zonder professionele hulp. Als je dat genezen noemt, dan ja

Maar ik heb nog steeds trekjes van voor mijn opname, al zijn die een stuk minder geworden!

quote:

Op donderdag 4 april 2019 19:57 schreef pferdfahrer het volgende:
Hoe makkelijk zijn de dames het bed in te lullen die daar ook rondlopen?

Niet

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:07 schreef MissGiraffe het volgende:

[..]

Sorry maar eerlijk gezegd vond ik op basis van de topictitel en de gedachtes die ik er verder zelf bij had dat het allemaal heel triest en overdreven was. Maar nu je dit hebt gezegd, dit is wel heel erg logisch. Vreemd, op basis van dit stukje denk ik er opeens heel anders over. Iig compliment dat je zo aan jezelf hebt gewerkt.

Dat is dan ook de reden dat de meeste mensen uiteindelijk hier terecht kwamen. Als soort laatste redmiddel eigenlijk, omdat andere therapieën gewoon veel te lief waren.

Ze hanteerden overigens ook een methode die volgens mij niet superveel gebruikt wordt verder, transactionele analyse voor de psychologen onder ons

En bedankt!

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:07 schreef Tele6 het volgende:
Heeft de therapie dingen met je gedaan die je niet had verwacht dat ze zouden gebeuren?
(Bv nieuwe gewoontes die eigenlijk niet te maken hebben met waar je voor kwam)

Vond je het moeilijk om om te gaan met dat de mensen om je heen daar ook psychische issues hadden?

Zat je er in de weekenden ook? Of wat deed je in de weekenden?

Eerste vraag is moeilijk te zeggen. De hele therapie was gewoon anders dan ik me had voorgesteld Ik ging er vooral heen om het liegen dat ik continu deed af te leren. Dat is in feite gelukt, maar op een heel andere manier dan ik gedacht had. Ik ben nu echt heel erg bezig met mijn emoties en wat ik voel enzo, terwijl ik dat daarvoor nooit deed en alles onder een dikke laag verstopte. Ik dacht van te voren dat ik gewoon exact dezelfde persoon zou blijven, alleen dan zonder te liegen, maar ik ben gewoon een gevoelig persoon geworden ook

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

In het begin vond ik het wel heel lastig om met de anderen om te gaan ja. Vooral omdat ik al die verhalen hoorde en dan van mezelf vond dat ik helemaal niet zo'n heftig verhaal had. Ik heb hele liefhebbende ouders, die dag en nacht voor me klaar stonden en nog steeds staan, leuke vrienden etc... Dan schaamde ik me gewoon dat ik daar zat met een (in mijn ogen) vrij simpel verhaaltje.

Je ging op vrijdagmiddag naar huis en kwam op zondagmiddag weer terug. Bij die methode transactionele analyse heb je een zogenaamd contract. Dat zijn 2 zinnen waarop jouw hele persoonlijke behandeling gestoeld is, een zin wat je concreet wil leren tijdens de behandeling en 1 zin over waar je in de toekomst heen wil. In het weekend ging je weliswaar naar huis, maar was je ook bezig met werken aan je contract. Dat kan bijvoorbeeld ook gewoon tot 5:00 in de kroeg hangen zijn, zolang dat maar in je contract past.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:10 schreef phoenyx het volgende:

[..]

[..]

Vraag me ook af wat hyperdude vraagt. Lijkt me speciaal dat je bij therapie iemand gewoon laat janken en doei zegt

Vooral die verantwoordelijkheden aanleren dus. Ook om te leren om voor jezelf op te komen en tijd te pakken. Je moest echt zelf beginnen met een gesprek als je iets wilde delen. Het was absoluut niet zo dat alle groepsleden 1 voor 1 werden afgegaan om te vragen of ze iets wilden zeggen..

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:19 schreef livelink het volgende:

[..]

Iedereen had dus dezelfde diagnose? Allemaal een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis?
Ik moest het googelen, ik had er nog nooit van gehoord eerlijk gezegd

Niet allemaal dezelfde diagnose, maar wel allemaal een gedragsstoornis. Iets wat op latere leeftijd is aangeleerd dus. Iemand met bijvoorbeeld autisme kon er niet terecht, aangezien dat aangeboren is en je dat niet kan afleren. Die zou dus niets aan de behandeling hebben.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:29 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Huh, want?

In feite is deze behandeling een soort laatste redmiddel. En dat is dan wel weer voornamelijk in verband met de hoge kosten

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:32 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Kan je een voorbeeld noemen van zo'n contract? Kan me er niet direct iets bij voorstellen

Mijn contract, ivm herkenbaarheid in een spoiler:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:36 schreef MissGiraffe het volgende:

[..]

Wordt het vergoed door de verzekering?

Yep, gelukkig wel.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:37 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Oh zo. Ik dacht : misschien is het te ingewikkeld of alleen voor heel ervaren patiënten oid. Misschien in zekere zin alsnog wel, omdat jullie allemaal wel wisten : en nu moet ik echt met de billen bloot en anders is het verloren.
[..]

In zekere zin ook wel inderdaad!

quote:

Dankje, dapper dat je dat deelt. Kort en bondig, en vat de kern ook wel goed samen, of niet?

Klopt en dat is ook de bedoeling!

Mijn eerste zin spreekt redelijk voor zich denk ik, gezien het voorbeeld dat ik hierboven ergens al gegeven heb

De tweede zin is omdat ik altijd wel heel gemakzuchtig was en vaak met te weinig genoegen nam. Ik heb (en dit vind ik altijd heel kut om te zeggen, aangezien ik opscheppen echt haat ) regelmatig bij mijn behandelingen officiële IQ-tests gedaan en ik scoor daar altijd tussen 140 en 145. Ik ben dus wat slimmer dan gemiddeld en toen ik nog een klein kind was maakte ik daar ook heel erg gebruik van. Ik kon heel vroeg lezen, klokkijken etc...
Alleen ik was op een gegeven moment heel erg verzand in een soort zesjescultuur. Op de middelbare school letterlijk, door alleen in de les aanwezig te zijn en af en toe eens een vraagje huiswerk te maken kon ik altijd wel rond een 5,5-6,5 scoren. Dat is op zich normaal voor een puber natuurlijk, maar bij mij heeft zich dat alleen maar verder en verder doorgezet.

Op de universiteit ging ik niet naar colleges, zodat ook die 5,5 er niet meer in zat (ik sloeg natuurlijk geen boek open en de informatie die ik op de middelbare school in de les binnen kreeg had ik ook niet meer), ik heb na mijn studie een baan gekregen waarbij ik niet echt bij na hoefde te denken en dat vond ik helemaal prima, ik heb tot ver in de 20 bij m'n ouders gewoond zonder serieus na te denken over op mezelf gaan.... Ik heb dus absoluut niet ambitieus of iets dergelijks en daar heeft mijn tweede zin mee te maken.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:46 schreef MissGiraffe het volgende:

[..]

Mooi.

Wel leuk (en vreemd) dat ik door een enkel paragraafje zo anders over t onderwerp ben gaan denken. Dus iig goed dat je hier (deze Fok 'vraagwatjewil' reeks) bent begonnen. Ga zo door. Ik volg dit topic nu.

Mooi zo! Doe ik het in ieder geval niet voor niks

quote:

Op donderdag 4 april 2019 20:57 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Ik snap het hoe kom je tot zo'n zin? Bedenk je die zelf? Of met groepsgenoten? Of met therapeuten? En hoe stel je (stellen ze) vast dat dat dè zin is. Want ik kan me voorstellen dat er ook nog zoveel andere invalshoeken /doelen waren? En het lijkt me best lastig als je je probleem niet helemaal scherp hebt voor jezelf.

In de eerste week, dus vlak nadat de junioren zijn binnen gekomen, beginnen de nieuwelingen de eerste paar dagen met hun levensverhalen. Zo krijg je al een beetje een beeld van hun problemen. Vervolgens is er richting het einde van die week (volgens mij op donderdag) een hele dag vrijgehouden om de contracten voor de junioren op te stellen. Dat is dus in totaal een uur of 5-6 aan therapie. Dat is in bijzijn van de hele groep en ook 2 therapeuten. Over het algemeen heeft iedereen wel een redelijk idee in welke richting het moet gaan en daar kunnen de andere groepsleden en die therapeuten dan allemaal feedback op geven.

De groepsleden hebben je dan al minimaal een halve week gezien en de therapeuten hebben natuurlijk al een hele intake met je achter de rug, dus die feedback die je krijgt is meer dan genoeg om tot een goed contract te komen.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 21:15 schreef Bucketlist het volgende:
Wat voor ‘luxe’ is er eigenlijk in zo’n kliniek? Is er een sportruimte? Boeken? Spelcomputers? WiFi?

Eigenlijk niet zo veel. We woonden dus met z'n tienen, in een soort groot Center Parcs-huis eigenlijk Er was geen WiFi en er was ook geen tv ofzo. Na het ontbijt moesten we allemaal onze telefoons in een kluis leggen en die mocht er na het diner weer uit (met uitzondering van de dinsdag overigens. Dan hebben we na 10:00 vrijaf voor de rest van de dag. Dan mocht je dus ook je telefoon hebben). Daarna moest je het ook tot een minimum beperken en je mocht je telefoon in en om het huis sowieso niet gebruiken.

De huiskamer had een hele grote kast, gevuld met flink wat boeken en een grote stapel bordspellen. Ook hadden we een radio (met usb, aux en bluetooth enzo), piano en gitaar.
Verder was er op het terrein een gymzaal aanwezig waar je gebruik van kon maken. Er waren geen gewichten oid als een fitnesszaal, maar wel volleybalnetten, baskets, zaalvoetbaldoelen etc en uiteraard voor alles de bijbehorende bal.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 21:18 schreef Tele6 het volgende:
Vond je het lastig om met anderen op één kamer te slapen al die tijd?

Kon je een beetje opschieten met je groepsgenoten?

Leerde je andere groepen ook kennen of was je alleen met je eigen groep?

Was het lastig om jezelf bloot te geven in het begin? Hoe zorgden ze dat ze genoeg te weten kwamen over hoe je echt was?

Nee, dat vond ik helemaal niet lastig zelfs! Ik vind het bijvoorbeeld leuk om in m'n eentje op vakantie te gaan en dan slaap ik altijd in hostels. Op gedeelde kamers dus En dit zag ik een beetje als hetzelfde

Ik kon zeker wel overweg met de rest van de groep gelukkig. Zo had ik een vast groepje waar ik elke avond een potje mee ging voetballen en een vast groepje waar ik elke avond mee ging wandelen.

Ik vond dat op zich niet lastig. Het eerste verhaal was natuurlijk een standaard die ik al vaker had afgedraaid. Het lastige is dat ze bij deze behandeling hele andere vragen stelde. Ik was heel erg gewend om mijn verhaal als een soort feitelijke presentatie neer te zetten, in plaats van het met gevoel te vertellen. Dat laatste vond ik wel heel lastig, maar dat was ook een groot deel van mijn probleem. Ze weten natuurlijk nooit 100% of je de waarheid vertelt, maar uiteindelijk zit je er voor jezelf en heb je alleen jezelf ermee als je ergens omheen draait. Daarbij focussen ze zich bij deze vorm van behandeling niet eens zo zeer op je verhaal, maar vooral heel erg op je emoties en gedachtes die je hebt.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 21:35 schreef livelink het volgende:

[..]

Toch nog best luxe eigenlijk. En je had toch geen tijd als ik het zo las.

Toch net iets meer dan je zou denken Vooral tussen diner en bedtijd. Dan ging ik meestal voetballen en wandelen, maar heb ook regelmatig een bordspelletje gespeeld hoor!

quote:

Op donderdag 4 april 2019 21:47 schreef livelink het volgende:
Was er dag en nacht begeleiding aanwezig?

Nee, alleen tussen 8:00 en 23:00. Op dinsdagmiddag ook niemand.

In de eerste week hadden we een zogenaamd binnenweekend (dus ging je niet naar huis op vrijdag). Dat was vlak nadat de nieuwe junioren binnen waren gekomen, dus dat was vooral om je nieuwe groepsleden beter te leren kennen. Op dat binnenweekend waren er ook geen therapeuten.

Wel was er een noodnummer dat ten alle tijden gebeld kon worden en er was ook 24/7 een medische afdeling aanwezig (weliswaar bestaande uit 1 persoon, maar toch ).

quote:

Op donderdag 4 april 2019 21:50 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Dat laatste blok om 22:00, wat deden jullie dan?

Dat was het zogenaamde welterustenmoment. Dat was een huistaak die 1 iemand moest uitvoeren, samen met een therapeut. Iedereen moest dat kwartiertje op z'n kamer zijn en op bed zitten. Degene met die huistaak kwam dan langs met de therapeut om iedereen welterusten te wensen, te vragen hoe je gaat slapen, hoe je dag was geweest. Dat was eigenlijk vooral heel erg aan degene die die taak had. Zo hebben we ook een keertje met z'n allen in de huiskamer gezeten en naar een slaapliedje geluisterd dat door die persoon veel betekenis had.

Daarna mocht je je kamer weer af, kon je gaan slapen, eigenlijk wat je maar wilde.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 21:53 schreef Tele6 het volgende:
Heb je je groepsgenoten nog wel eens gezien nadat je klaar was met de therapie?

Was er eigenlijk nog een nazorgtraject of zo toen je er niet meer woonde?

Er zijn 4 zogenaamde terugkomdagen. Daarbij ga je een hele dag naar de kliniek terug en heb je weer een hele dag therapie (weliswaar in iets afgeslankte vorm), samen met de groep waar je oorspronkelijk in zat. De eerste 2 dagen met jouw senioren, de laatste 2 met jouw junioren.

Buiten die dagen heb ik ze niet meer gezien, maar ik heb wel van iedereen het telefoonnummer en af toe appen we nog wel eens.

quote:

Op donderdag 4 april 2019 21:55 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Oh interessant

Waarvoor hielp dat?

Wat vond je ervan als jij dat moest doen?

Ik heb die taak 1 keer (je hebt een week lang een taak) gehad. In het begin had ik eigenlijk geen flauw idee wat ik er mee moest Maar uiteindelijk vond ik het wel een leuke taak.

Het was vooral een rustige afsluiting van de dag en degene die die taak had moest uiteraard een vorm vinden waarmee hij aan zijn contract kon werken.