We gaan dit jaar natuurlijk winnen. En natuurlijk willen we dan ook niet twee jaar achter elkaar de boel organiseren. We moeten dus iets sturen waar we 100% zeker van zijn dat het nooit kan winnen. Dan kom je eigenlijk maar op 1 logische keuze uit, en die is nog goed voor de nodige dramatiek ook:
(Even schaamteloos uit een oude bijdrage van mezelf gekopieerd)In
2006 werd de formule van het NSF aangepast. Omdat 90% van de deelnemers in de jaren ervoor onbekenden waren, meestal met nauwelijks ervaring en ongeschikt voor een ESF, werden er drie professionele acts aangesteld. Dat waren talentenjachtsterretje Maud, rockgroep Behave en fantasietaaltrio Treble. Allen zongen drie liedjes, de jury bepaalde daarvan de beste en het publiek zou dan in de grote finale de winnaar bepalen. Maud was vocaal dusdanig matig dat jurylid Giel Beelen zich onthield van stemmen, omdat hij al haar liedjes te zwak vond. De onvermijdelijke Cornald Maas riep ook op om in elk geval op Behave of Treble te stemmen. Behave was echter zo saai dat het in een competitie met een witte muur en een huisje van
CenterParcs nog alle moeite zou hebben. Zo werd het dus Treble, dat kort daarvoor een Nummer 1-hit had gescoord met
Ramaganana en nu won met
Amambanda. En heel Europa zou dat weten, want ze besloten een bustour te maken langs alle landen die in de halve finale gingen stemmen.
Waar de slechte prestaties van de eerdere jaren vooral ergernis opwekten, was de geheel verwachte afgang van Treble er vooral één die op de lachspieren werkte. Het begon in de repetitieweek al met de jurken. De dames van Treble, zusjes Djem en Niña en de wat oudere Caroline, zouden outfits dragen die door de moeder van de zusjes gemaakt waren. Op zich geen probleem, alleen bij vertrek naar Athene waren die nog niet klaar. Dus gingen moeder, naaimachine en drie halve jurken mee het vliegtuig in. Na aankomst ging moeder weer aan de slag om ze op de hotelkamer af te maken. Daar sloeg het noodlot toe, want 2 dagen voor de repetities van de halve finale ging de naaimachine stuk. Zo moest het oefenen voor het optreden even wachten, en ging de Nederlandse delegatie eerst op zoek naar een naaimachine. En ook naar het Griekse woord voor naaimachine.
Gelukkig wist een plaatselijke taxichauffeur een naai-atelier aan de andere kant van de stad, waar ze konden proberen een professionele naaimachine te lenen. Omdat dit natuurlijk in het Grieks moest, werd de buitenlandcorrespondent van de NOS in Athene als tolk ingezet en die kon blijkbaar praten als Brugman, want de naaimachine mocht gebruikt worden. De hele kermis sprong weer in de taxi terug naar het hotel en moeder kon aan de slag om een kostuumdrama te voorkomen. Net op tijd waren de outfits soort van 'klaar' en wonder boven wonder had de pers niets gemerkt.
Treble in 2007.Daarmee kon er dus gerepeteerd worden. Dat zijn zeg maar de sessies waar landen als Zweden of Rusland nog eens de puntjes op de i zetten en checken of alle camerastandpunten goed uitkomen. Naar goed Nederlands gebruik was Treble bij aankomst in de zaal nog niet eens begonnen met nadenken over wat ze wilden doen. Daar gingen ze dus eerst eens op het gemak over discussiëren, terwijl de klok met minuten wegtikte. Uiteindelijk wist men toch nog een paar keer iets van een show te tonen, en toen kwam het volgende probleem: Treble deed maar wat. Maar dan letterlijk. Elke repetitierun lieten ze hun gevoel het werk doen, waardoor er telkens weer een heel ander resultaat uitkwam. En dat zorgde er voor dat de Griekse eindregisseur op een gegeven moment bijna ontplofte, omdat het ESF geen Muziekfeest op het Plein is, waar iedereen maar wat doet, maar een professionele show, waar elk camerabeeld doordacht is. En als de dames zich dan drie minuten lang op willekeurige plekken op het podium bevinden, is het nogal lastig inzoomen.
Echt druk maakte Treble zich niet, want het was immers feest en de drie spontane, blonde dames waren geliefd bij de pers en deden het goed op de feestjes. Het optreden zou vanzelf wel goedkomen. Dat was het moment dat de Nederlandse delegatieleider ingreep. In een poging te redden wat er te redden viel, huurde hij een Engelse choreograaf in en regelde hij een oefenruimte. Maar dit was toch een gevalletje
too little, too late. Zelfs met deze extra oefentijd kreeg Treble het niet voor elkaar om zich op de juiste manier over het podium te begeven en moesten ze zich geregeld haasten om op tijd bij de camera te zijn, waardoor ze al snel buiten adem zongen. Ook pakten ze nog af en toe simpelweg de verkeerde camera. Het eindresultaat was vermoedelijk het maximaal haalbare, maar kon toch niet voorkomen dat televoters van IJsland tot Armenië zich drie minuten hebben afgevraagd waar ze in vredesnaam naar aan het kijken waren. Nederland werd dan ook 20e.
De leden van Treble hebben ze zich echter prima vermaakt, en ze maakten zelfs als enigen kennis met de heren in de pakken van Lordi. Ook hadden ze van elk land een kinderliedje ingestudeerd om indruk te maken op de lokale pers, stuurden ze tussendoor nog een stylist naar huis en zadelden ze de platenmaatschappij op met een telefoonrekening van meer dan 10.000 euro. Maar degenen die meer over die avonturen willen weten, moeten het
boek van onze grote vriend Richard van de Crommert maar lezen. Zelf zijn de dames sindsdien in de relatieve anonimiteit verdwenen. Djem en Niña deden nog eens mee aan The Voice, maar zonder al te veel succes. Niña heeft tegenwoordig een Amsterdamse muziekschool. Djem werkt als zangeres en componiste en houdt elke zondag Djem Sessions. Caroline houdt zich bezig met haar paarden en is naar eigen zeggen actief als Independent Music Professional.