MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
Bazbo
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
nee, jij dan!
G316 ABBA - Super Trouper
Ik zou zweren dat ik Voulez-Vous ook had, maar die ligt denk ik nog bij m'n ouders op zolder dan
Goed gaan we verder met deze klassieker
ABBA goes disco 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-380614-1476812108-1749.jpeg.jpg)
Ik zou zweren dat ik Voulez-Vous ook had, maar die ligt denk ik nog bij m'n ouders op zolder dan
Goed gaan we verder met deze klassieker
ABBA goes disco 
nee, jij dan!
Da's eigenlijk het enige nummer van hun dat ik ken waarbij ik niet de neiging krijg om meteen teringherrie op te zetten_O-
en vind het desondanks mijn Abba-verafschuwing oprecht een vet nummer
en vind het desondanks mijn Abba-verafschuwing oprecht een vet nummer
das einzige erleuchtenden an religion ist ein brennende tempel bei nacht
The Visitors vind ik ws het beste nummer van ze. Begint vrij onheilspellend en werkt dan langzaam toe naar een heerlijk uptempo feestnummer waarbij je onmogelijk stil kan blijven zitten, om daarna weer over te schakelen om zodoende het nummer naar n nieuwe climax te brengen...
Zit werkelijk briljant in mekaar. 10/10
Zit werkelijk briljant in mekaar. 10/10
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Kaasch 53
Dit is de laatste van Metallica in de kast van Kaasch. Dit is het album dat bij mij voor het eerst registreerde mede doordat ik als 9~11 jarige nogal into Queen was en toen kwam de schok van freddie die overleed en niet veel later op een Pasen het freddie mercury tribute concert. En daar speelde ook Metallica een band die ik wel van naam kende en ik kon hun logo tekenen maar toen kwam er ook ineens muziek bij... Nothing else marters maar ook one kwam in roelatie en maar bij mij kwam enter sandman het hardste binnen, later reload gekocht maar dat kwam toch heel wat minder binnen... Veel mensen zien Black als het begin van het einde voor mij was het een begin...
Dit is de laatste van Metallica in de kast van Kaasch. Dit is het album dat bij mij voor het eerst registreerde mede doordat ik als 9~11 jarige nogal into Queen was en toen kwam de schok van freddie die overleed en niet veel later op een Pasen het freddie mercury tribute concert. En daar speelde ook Metallica een band die ik wel van naam kende en ik kon hun logo tekenen maar toen kwam er ook ineens muziek bij... Nothing else marters maar ook one kwam in roelatie en maar bij mij kwam enter sandman het hardste binnen, later reload gekocht maar dat kwam toch heel wat minder binnen... Veel mensen zien Black als het begin van het einde voor mij was het een begin...
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Kaasch 54
the mission is een typisch 80s wave bandje met volgensmij vooral één grote hit 'wasteland' waar deze plaat dan ook mee begint. Een heerlijk voorbeeld van de donkere kant van de 80s
the mission is een typisch 80s wave bandje met volgensmij vooral één grote hit 'wasteland' waar deze plaat dan ook mee begint. Een heerlijk voorbeeld van de donkere kant van de 80s
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Kaasch 55
Op het randje van de 80s is er een herdefiniëren van wat industrial is... Waar het industrial domein heel erg postpunk was trekt nine inch nails het een andere kant op, moeilijk om nu te toetsen maar heipaal geluid met veel distortion en heldere elektronica vormt een soort nieuwe mal... Ook visueel worden hier paden ingeslagen die later een half genre definieren. Erg lekkere plaat en baanbrekend.
Op het randje van de 80s is er een herdefiniëren van wat industrial is... Waar het industrial domein heel erg postpunk was trekt nine inch nails het een andere kant op, moeilijk om nu te toetsen maar heipaal geluid met veel distortion en heldere elektronica vormt een soort nieuwe mal... Ook visueel worden hier paden ingeslagen die later een half genre definieren. Erg lekkere plaat en baanbrekend.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Kaasch 56
Van de ene rebel naar de volgende maar wel een van een hele andere soort. Zeker een held die menig Coffeeshop van een soundtrack voorziet, maar het is zoveel meer dan dat, toch een voorvechter van gelijkheid en vooral gewoon aardig zijn voor elkaar. Een prima uitgangspunt wat mij betreft.
Van de ene rebel naar de volgende maar wel een van een hele andere soort. Zeker een held die menig Coffeeshop van een soundtrack voorziet, maar het is zoveel meer dan dat, toch een voorvechter van gelijkheid en vooral gewoon aardig zijn voor elkaar. Een prima uitgangspunt wat mij betreft.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Vakje twee is begonnen 
Kaasch 57
Nu volgt een blok the prodigy, ongelofelijk hoe deze band uit de startblokken kwam... Heerlijke breakbeat, rare stemmetjes, goede samples, wazige dansers (RIP Keith)... Een bazenband vanaf hun eerste plaat
Kaasch 57
Nu volgt een blok the prodigy, ongelofelijk hoe deze band uit de startblokken kwam... Heerlijke breakbeat, rare stemmetjes, goede samples, wazige dansers (RIP Keith)... Een bazenband vanaf hun eerste plaat
![The Prodigy Jericho [Original Version]](https://i.ytimg.com/vi/6EMFvkcWMSY/0.jpg)
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Volgensmij noemde ik ze toen ze in mijn eigen kast stonden dat ik eigenlijk te oud ben voor deze muziek maar het geweldig vind... En dat is zeker zo heerlijk energetische puber muziek dat is het gewoon
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
G317 ABBA - The Visitors
Voor diegene die ABBA normaal te zoet, en te.. ABBA-achtig (?) vinden, is dit wellicht een mooie startplek. Want deze plaat klinkt een stuk volwassener, ingetogener en wat somberder. Geen wonder ook, want beide stellen lagen in scheiding tijdens de opnames. En dan toch het voor elkaar krijgen om - met z'n 4en - misschien wel hun beste plaat af te leveren.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1048146-1336399337.jpeg.jpg)
Voor diegene die ABBA normaal te zoet, en te.. ABBA-achtig (?) vinden, is dit wellicht een mooie startplek. Want deze plaat klinkt een stuk volwassener, ingetogener en wat somberder. Geen wonder ook, want beide stellen lagen in scheiding tijdens de opnames. En dan toch het voor elkaar krijgen om - met z'n 4en - misschien wel hun beste plaat af te leveren.
nee, jij dan!
bazbo 0529: Yes - Time And A Word
Tweede album, uit 1970. De groep zoekt naar een verbreding van het geluid en schakelt een heus orkest in. Dat levert geweldig materiaal op. Van de Big Country-achtige cowboyriedel in opener No Opportunity Necessary, No Experience Needed (een cover van Ritchie Havens) tot de tetterdetetriffs in het fenomenale Then. Ook interessant: de cover van Steven Stills Everydays en het proggy The Prophet. Rockers zijn er ook: Sweet Dreams en Astral Traveller. Clear Day is het lieflijke liedje en het titelnummer is het titelnummer. Verder valt vooral het baswerk weer op: loeihard in de mix. Fijn! Kortom: goede plaat. Nog altijd is hét geluid er nog nét niet, maar het scheelt niet veel. Ik kocht deze heruitgave uit een onbekend jaar op 29 augustus 1983, vrij kort voor Owner Of A Lonely Heart uitkwam.
Tweede album, uit 1970. De groep zoekt naar een verbreding van het geluid en schakelt een heus orkest in. Dat levert geweldig materiaal op. Van de Big Country-achtige cowboyriedel in opener No Opportunity Necessary, No Experience Needed (een cover van Ritchie Havens) tot de tetterdetetriffs in het fenomenale Then. Ook interessant: de cover van Steven Stills Everydays en het proggy The Prophet. Rockers zijn er ook: Sweet Dreams en Astral Traveller. Clear Day is het lieflijke liedje en het titelnummer is het titelnummer. Verder valt vooral het baswerk weer op: loeihard in de mix. Fijn! Kortom: goede plaat. Nog altijd is hét geluid er nog nét niet, maar het scheelt niet veel. Ik kocht deze heruitgave uit een onbekend jaar op 29 augustus 1983, vrij kort voor Owner Of A Lonely Heart uitkwam.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0530: Yes - The Yes Album
Kijk, dit lijkt er veel meer op! Dit was de eerste Yeselpee die ik ooit hoorde. In 1981 probeerde ik mijn vriendjes ervan te overtuigen hoe goed Emerson Lake & Palmer zijn. Het lukt niet. Als ik bij Ruud ben, neemt hij me mee naar de slaapkamer van zijn broer. Hij zet een elpee op en zegt: 'Moet je dít eens horen.' Ik hoor de virtuositeit van ELP, de mooie melodieën en samenzang van Electric Light Orchestra, de hoge stem van Roger Hodgson in Supertramp. En ik hoor iets nieuws: gitaarsolo's die me wél iets doen. Wat hoor ik in hemelsnaam? Ik hoor The Yes Album. Ruud zet hem op een cassettebandje. Omdat het een C60 is krijg ik alleen de eerste vier stukken; op de andere tig bandjes staan meer Yesalbums. Zelf koop ik The Yes Album op 2 oktober 1983, een tweede hands Amerikaanse versie. In 1971 heeft gitarist Peter Banks plaats gemaakt voor ene Steve Howe. Howe is van wat meer markten thuis en heeft een veel diverser geluid dan Banks. De band sluit zichzelf op in een landhuis ergens in de Britse weilanden en komt op de proppen met dit album. Slechts zes nummers staan erop. Opener Yours Is No Disgrace zet de toon: afwisselend, melodieus, meerdere lagen en veel ruimte voor de solo's van Howe. Howe krijgt een soloplekje en mag zijn indrukwekkende Clap spelen. Starship Trooper is de voorbode van de lange stukken die nog gaan komen; het valt in drie delen uiteen. Op de tweede plaatkant publiekslieveling I've Seen All Good People (dat als studioversie lang niet zo spectaculair is als tijdens concerten), het niemendalletje A Venture en het indrukwekkende Perpetual Change. Velen zien het als de eerste echte Yesplaat, maar dat vind ik oneerlijk. Het is wel een heel goede. Dat wel.
Kijk, dit lijkt er veel meer op! Dit was de eerste Yeselpee die ik ooit hoorde. In 1981 probeerde ik mijn vriendjes ervan te overtuigen hoe goed Emerson Lake & Palmer zijn. Het lukt niet. Als ik bij Ruud ben, neemt hij me mee naar de slaapkamer van zijn broer. Hij zet een elpee op en zegt: 'Moet je dít eens horen.' Ik hoor de virtuositeit van ELP, de mooie melodieën en samenzang van Electric Light Orchestra, de hoge stem van Roger Hodgson in Supertramp. En ik hoor iets nieuws: gitaarsolo's die me wél iets doen. Wat hoor ik in hemelsnaam? Ik hoor The Yes Album. Ruud zet hem op een cassettebandje. Omdat het een C60 is krijg ik alleen de eerste vier stukken; op de andere tig bandjes staan meer Yesalbums. Zelf koop ik The Yes Album op 2 oktober 1983, een tweede hands Amerikaanse versie. In 1971 heeft gitarist Peter Banks plaats gemaakt voor ene Steve Howe. Howe is van wat meer markten thuis en heeft een veel diverser geluid dan Banks. De band sluit zichzelf op in een landhuis ergens in de Britse weilanden en komt op de proppen met dit album. Slechts zes nummers staan erop. Opener Yours Is No Disgrace zet de toon: afwisselend, melodieus, meerdere lagen en veel ruimte voor de solo's van Howe. Howe krijgt een soloplekje en mag zijn indrukwekkende Clap spelen. Starship Trooper is de voorbode van de lange stukken die nog gaan komen; het valt in drie delen uiteen. Op de tweede plaatkant publiekslieveling I've Seen All Good People (dat als studioversie lang niet zo spectaculair is als tijdens concerten), het niemendalletje A Venture en het indrukwekkende Perpetual Change. Velen zien het als de eerste echte Yesplaat, maar dat vind ik oneerlijk. Het is wel een heel goede. Dat wel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0531: Yes - Fragile
In 1971 staat de band onder druk om snel een opvolger van The Yes Album te maken. Probleempje: toetsenist Tony Kaye was net uit de band gezet en ene meneer Rick Wakeman repeteerde nog maar pas mee. Oplossinkje: we nemen de vier stukken die we hebben op en vullen die aan met vijf solostukjes, voor ieder bandlid één. Wakeman komt met Cans And Brahms (een deel uit Brahms' vierde symfonie, waarin ieder toetsenapparaat een partij speelt), Anderson zingt alles uit het veelstemmige We Have Heaven, Bruford levert het korte maar krachtige Five Percent For Nothing aan, Squire dubt allerlei baspartijen over elkaar in The Fish en Howe speelt zijn solostuk Mood For A Day. De vier groepsstukken zijn stuk voor stuk krachtig en zeer goed. Opener Roundabout is de grote hit van de band, South Side Of The Sky de rocker (met het mooie piano-interlude in het midden), Long Distance Runaround het zo typische Andersonliedje en afsluiter Heart Of The Sunrise is een van de sterkste stukken van de band. Het resultaat is een wat fragmentarische en gespleten plaat, maar behoort tot een van de vele hoogtepunten in het Yesoeuvre. Ik kocht 'm op 4 augustus 1983, een Nederlandse heruitgave uit een onbekend jaar. En ik heb nog een tweede exemplaar. Geen idee meer hoe ik eraan kom, maar het is een Spaanse heruitgave uit 1982 met de titels van de nummers in het Spaans.
In 1971 staat de band onder druk om snel een opvolger van The Yes Album te maken. Probleempje: toetsenist Tony Kaye was net uit de band gezet en ene meneer Rick Wakeman repeteerde nog maar pas mee. Oplossinkje: we nemen de vier stukken die we hebben op en vullen die aan met vijf solostukjes, voor ieder bandlid één. Wakeman komt met Cans And Brahms (een deel uit Brahms' vierde symfonie, waarin ieder toetsenapparaat een partij speelt), Anderson zingt alles uit het veelstemmige We Have Heaven, Bruford levert het korte maar krachtige Five Percent For Nothing aan, Squire dubt allerlei baspartijen over elkaar in The Fish en Howe speelt zijn solostuk Mood For A Day. De vier groepsstukken zijn stuk voor stuk krachtig en zeer goed. Opener Roundabout is de grote hit van de band, South Side Of The Sky de rocker (met het mooie piano-interlude in het midden), Long Distance Runaround het zo typische Andersonliedje en afsluiter Heart Of The Sunrise is een van de sterkste stukken van de band. Het resultaat is een wat fragmentarische en gespleten plaat, maar behoort tot een van de vele hoogtepunten in het Yesoeuvre. Ik kocht 'm op 4 augustus 1983, een Nederlandse heruitgave uit een onbekend jaar. En ik heb nog een tweede exemplaar. Geen idee meer hoe ik eraan kom, maar het is een Spaanse heruitgave uit 1982 met de titels van de nummers in het Spaans.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0532: Yes - Close To The Edge
Nog geen jaar later, in 1972, gaat de band nog een stapje verder. Slechts drie composities op deze plaat, die velen zien als het ultieme Yesalbum. Wakeman is volledig geïntegreerd in de groep en mag al zijn kunde en kennis uit de kast halen. Anderson weet zijn stem en zweefteksten uit te buiten en onderdeel van het instrumentarium te maken (want waar gáát het allemaal eigenlijk over? geen idee!). Het titelnummer beslaat de hele eerste plaatkant en is met zijn vier delen een soort progsymfonie. And You And I start als het rustpunt van de plaat, maar blijkt toch complexer uit te vallen. Een van mijn persoonlijk favoriete Yesstukken. Rocker Siberian Khatru (zeg het maar, waar gáát het allemaal eigenlijk over?) kent gave riffs en een legendarische solo van Howe. Wat Squire op zijn bas doet op deze plaat, doet niemand hem na en drukt, samen met de ragfijne drumpartijen van Bruford, een geweldige stempel op het groepsgeluid. Meesterwerk. Misschien ook wel mijn favoriete Yesplaat. Onlangs kwam ik erachter dat er echter een ding zo gruwelijk fout is aan dit album en dat is: de volgorde. Stonden de drie stukken in omgekeerde volgorde, dan was het waarschijnlijk een van de allerbeste platen aller tijden. Met een cd programmeer je dat zo, maar ondertussen ben ik zo verknocht aan de 'oude' volgorde, dat ik niet langer zeik. Ik kocht mijn plaat op 9 mei 1983, een Canadese heruitgave uit 1977.
Nog geen jaar later, in 1972, gaat de band nog een stapje verder. Slechts drie composities op deze plaat, die velen zien als het ultieme Yesalbum. Wakeman is volledig geïntegreerd in de groep en mag al zijn kunde en kennis uit de kast halen. Anderson weet zijn stem en zweefteksten uit te buiten en onderdeel van het instrumentarium te maken (want waar gáát het allemaal eigenlijk over? geen idee!). Het titelnummer beslaat de hele eerste plaatkant en is met zijn vier delen een soort progsymfonie. And You And I start als het rustpunt van de plaat, maar blijkt toch complexer uit te vallen. Een van mijn persoonlijk favoriete Yesstukken. Rocker Siberian Khatru (zeg het maar, waar gáát het allemaal eigenlijk over?) kent gave riffs en een legendarische solo van Howe. Wat Squire op zijn bas doet op deze plaat, doet niemand hem na en drukt, samen met de ragfijne drumpartijen van Bruford, een geweldige stempel op het groepsgeluid. Meesterwerk. Misschien ook wel mijn favoriete Yesplaat. Onlangs kwam ik erachter dat er echter een ding zo gruwelijk fout is aan dit album en dat is: de volgorde. Stonden de drie stukken in omgekeerde volgorde, dan was het waarschijnlijk een van de allerbeste platen aller tijden. Met een cd programmeer je dat zo, maar ondertussen ben ik zo verknocht aan de 'oude' volgorde, dat ik niet langer zeik. Ik kocht mijn plaat op 9 mei 1983, een Canadese heruitgave uit 1977.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0533: Yes - Yessongs
Legendarisch livealbum dat bekend staat als een van de beste liveplaten aller tijden. Driedubbelaar. Gekker moest het toch niet worden in 1973. Anderson, Howe, Squire en Wakeman hadden kort voor de tour een nogal groot probleem: drummer Bruford stapte uit de band om zich aan te sluiten bij Fripp en King Crimson. Alan White bleek snel gevonden en had nog sneller het hele oeuvre onder de knie. Bruford is hier nog slechts op drie stukken te horen, waaronder een fenomenale versie van Perpetual Change (met drumsolo); verder dwingt White respect af met zijn wat rockier manier van spelen. Opener Siberian Khatru is representatief voor wat gaat komen: niet de allerbeste geluidskwaliteit en wat rauw, maar eerlijk en recht-voor-z'n-raap. Heart Of The Sunrise is hemels, vooral de hoge uithalen van Anderson. De toetsensolo van Wakeman is meesterlijk, de meebrulversie van I've Seen All Good People is heerlijk aanstekelijk, Squire's bassolo's in The Fish zijn indrukwekkend, het plaatkantlange Close To The Edge laat horen dat het stuk live ook heel goed uit de verf kwam, Howe ragt er fijn op los in het geluidstechnisch belabberde Yours Is No Disgrace en het absolute hoogtepunt is afsluiter Starship Trooper, met de snijdende moogsolo als ultraklapper. Het zou nog drie jaar duren voordat de gelijknamige filmregistratie van deze tour uitkwam. Ik kocht deze zware jongen op 7 september 1983, een Europese heruitgave uit een onbekend jaar. Het is niet de 4-panelen-uitklapper, maar de 'simpele' 3-paneelshoes. Grijsgedraaid.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 13-03-2019 15:27:27 ]
Legendarisch livealbum dat bekend staat als een van de beste liveplaten aller tijden. Driedubbelaar. Gekker moest het toch niet worden in 1973. Anderson, Howe, Squire en Wakeman hadden kort voor de tour een nogal groot probleem: drummer Bruford stapte uit de band om zich aan te sluiten bij Fripp en King Crimson. Alan White bleek snel gevonden en had nog sneller het hele oeuvre onder de knie. Bruford is hier nog slechts op drie stukken te horen, waaronder een fenomenale versie van Perpetual Change (met drumsolo); verder dwingt White respect af met zijn wat rockier manier van spelen. Opener Siberian Khatru is representatief voor wat gaat komen: niet de allerbeste geluidskwaliteit en wat rauw, maar eerlijk en recht-voor-z'n-raap. Heart Of The Sunrise is hemels, vooral de hoge uithalen van Anderson. De toetsensolo van Wakeman is meesterlijk, de meebrulversie van I've Seen All Good People is heerlijk aanstekelijk, Squire's bassolo's in The Fish zijn indrukwekkend, het plaatkantlange Close To The Edge laat horen dat het stuk live ook heel goed uit de verf kwam, Howe ragt er fijn op los in het geluidstechnisch belabberde Yours Is No Disgrace en het absolute hoogtepunt is afsluiter Starship Trooper, met de snijdende moogsolo als ultraklapper. Het zou nog drie jaar duren voordat de gelijknamige filmregistratie van deze tour uitkwam. Ik kocht deze zware jongen op 7 september 1983, een Europese heruitgave uit een onbekend jaar. Het is niet de 4-panelen-uitklapper, maar de 'simpele' 3-paneelshoes. Grijsgedraaid.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 13-03-2019 15:27:27 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
quote:Op woensdag 13 maart 2019 14:21 schreef Gehenna het volgende:
Close to the EdgeKomt hier later ook nog langs
Ben benieuwd naar uw verhaal hierbij!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0534: Yes - Tales From Topographic Oceans
Jawel. Het kon nóg gekker in 1973. Wat dacht je van een dubbelelpee met slechts één stuk erop, onderverdeeld in vier delen, ieder op een plaatkant? Anderson vond de inspiratie in een voetnoot (!) van het boek Autobiography Of A Yogi (Paramahansa Yogananda) en prepareerde tijdens de wereldtour van 1973 in hotelkamers samen met Howe de basis van dit monstrueuze werk. Je houdt ervan of je haat het. Ik houd ervan. Het is niet mijn favoriete Yesplaat, maar er staat veel prachtigs op. De eerste plaatkant, The Revealing Science Of God (Dance Of The Dawn) is in zijn geheel redelijk representatief. Wakeman komt vooral aan bod op plaatkant 2 (al is zijn moogsolo op 1 legendarisch), Howe op 3 en de ritmetandem Squire en White op 4. Wakeman vond het allemaal niet zo sterk, saboteerde de opnamesessies nogal en verveelde zich te pletter. Probleem was dat hij tijdens de tour wel aan de bak moest en het weinige werk dat hij had (de band speelde de gehele dubbelelpee van voren naar achteren) ergerde hem dusdanig, dat hij besloot de band vaarwel te zeggen. Oei. Ik kocht de plaat tweedehands op 17 mei 1983 (ik was op mijn achttiende verjaardag in Concerto), een tweedehands originele Duitsche versie uit 1973.
Jawel. Het kon nóg gekker in 1973. Wat dacht je van een dubbelelpee met slechts één stuk erop, onderverdeeld in vier delen, ieder op een plaatkant? Anderson vond de inspiratie in een voetnoot (!) van het boek Autobiography Of A Yogi (Paramahansa Yogananda) en prepareerde tijdens de wereldtour van 1973 in hotelkamers samen met Howe de basis van dit monstrueuze werk. Je houdt ervan of je haat het. Ik houd ervan. Het is niet mijn favoriete Yesplaat, maar er staat veel prachtigs op. De eerste plaatkant, The Revealing Science Of God (Dance Of The Dawn) is in zijn geheel redelijk representatief. Wakeman komt vooral aan bod op plaatkant 2 (al is zijn moogsolo op 1 legendarisch), Howe op 3 en de ritmetandem Squire en White op 4. Wakeman vond het allemaal niet zo sterk, saboteerde de opnamesessies nogal en verveelde zich te pletter. Probleem was dat hij tijdens de tour wel aan de bak moest en het weinige werk dat hij had (de band speelde de gehele dubbelelpee van voren naar achteren) ergerde hem dusdanig, dat hij besloot de band vaarwel te zeggen. Oei. Ik kocht de plaat tweedehands op 17 mei 1983 (ik was op mijn achttiende verjaardag in Concerto), een tweedehands originele Duitsche versie uit 1973.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G318 Killing Joke - Killing Joke
Geen idee waarom deze plaat tussen ABBA en meer new wave achtige dingen in de kast zit, maar het zij zo. Een nieuwe indeling stond sowieso al op de planning na dit projectje
Want tja, wat voor muziek maakt Killing Joke eigenlijk? Het is een vrij unieke Post-punk / Industrial rock combi? Vooral die laatste hebben ze zo'n beetje uitgevonden met deze plaat. Grote invloed geweest op latere bandjes als Nine Inch Nails en Ministry
Maar wat mij vooral elke keer opvalt hoe absurd fris en modern deze plaat nog steeds klinkt. Er zijn nog steeds veel bandjes die deze sound veel gebruiken tegenwoordig (En waarschijnlijk zonder dat ze het weten ).
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-390456-1320161626.jpeg.jpg)
Geen idee waarom deze plaat tussen ABBA en meer new wave achtige dingen in de kast zit, maar het zij zo. Een nieuwe indeling stond sowieso al op de planning na dit projectje
Want tja, wat voor muziek maakt Killing Joke eigenlijk? Het is een vrij unieke Post-punk / Industrial rock combi? Vooral die laatste hebben ze zo'n beetje uitgevonden met deze plaat. Grote invloed geweest op latere bandjes als Nine Inch Nails en Ministry
Maar wat mij vooral elke keer opvalt hoe absurd fris en modern deze plaat nog steeds klinkt. Er zijn nog steeds veel bandjes die deze sound veel gebruiken tegenwoordig (En waarschijnlijk zonder dat ze het weten
).
nee, jij dan!
Origineel van Nirvana is natuurlijk het bestequote:Op donderdag 14 maart 2019 16:01 schreef EP3 het volgende:
Die hebben Come As You Are van Nirvana nog gecoverd.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.nee, jij dan!
G319 Tubeway Army - Replicas
Een beetje een kraftwerk-ripoff qua image, maar verder is er weinig mis met deze plaat
Tubeway Army zou eerst een punk band moeten worden, maar toen ze hun eerste plaat wilden opnemen, kwam bandleider Gary Numan een synth tegen in de gang. En die stond - zonder dat Gary het wist - toevallig op een heel lomp en hard geluid ingesteld, hij drukte op één toets en de halve studio begon te schudden van het massieve geluid, en vanaf dat moment was het nieuwe geluid van de band bepaald.
Staat ook een leuke cover van de Sugababes op
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-49235-1485286584-9065.jpeg.jpg)
Een beetje een kraftwerk-ripoff qua image, maar verder is er weinig mis met deze plaat
Tubeway Army zou eerst een punk band moeten worden, maar toen ze hun eerste plaat wilden opnemen, kwam bandleider Gary Numan een synth tegen in de gang. En die stond - zonder dat Gary het wist - toevallig op een heel lomp en hard geluid ingesteld, hij drukte op één toets en de halve studio begon te schudden van het massieve geluid, en vanaf dat moment was het nieuwe geluid van de band bepaald.
Staat ook een leuke cover van de Sugababes op
nee, jij dan!
quote:Op donderdag 14 maart 2019 09:48 schreef Gehenna het volgende:
G318 Killing Joke - Killing Joke
[ afbeelding ]
Geen idee waarom deze plaat tussen ABBA en meer new wave achtige dingen in de kast zit, maar het zij zo. Een nieuwe indeling stond sowieso al op de planning na dit projectje
Want tja, wat voor muziek maakt Killing Joke eigenlijk? Het is een vrij unieke Post-punk / Industrial rock combi? Vooral die laatste hebben ze zo'n beetje uitgevonden met deze plaat. Grote invloed geweest op latere bandjes als Nine Inch Nails en Ministry
Maar wat mij vooral elke keer opvalt hoe absurd fris en modern deze plaat nog steeds klinkt. Er zijn nog steeds veel bandjes die deze sound veel gebruiken tegenwoordig (En waarschijnlijk zonder dat ze het weten
Geweldig album. En Requiem is wellicht een van de beste post-punk singles ooit.
G320 Gary Numan - The Pleasure Principle
Ach ja, als je naast de bass en drums, toch al zo'n beetje alles, tot het produceren aan toe zelf deed op het album van je band. Dan kun je net zo goed daarna het gewoon uitbrengen onder je eigen naam. Zeker als je ook nog de drummer de laan uit schopt en overgaat naar een drumcomputer Verslavend leuk album
En deze heeft een leuke cover van Fear Factory (Ok, ik beloof dat dat de laatste keer is dat ik die grap maak 
)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-45996-1478712716-1998.jpeg.jpg)
Ach ja, als je naast de bass en drums, toch al zo'n beetje alles, tot het produceren aan toe zelf deed op het album van je band. Dan kun je net zo goed daarna het gewoon uitbrengen onder je eigen naam. Zeker als je ook nog de drummer de laan uit schopt en overgaat naar een drumcomputer
Verslavend leuk album En deze heeft een leuke cover van Fear Factory
(Ok, ik beloof dat dat de laatste keer is dat ik die grap maak )
nee, jij dan!
G321 John Foxx - Metamatic
Ja, mannen met stropdassen, die een beetje moeilijk staan te kijken naar lichtgevende abstracte vormen is het thema van vanavond.
John Foxx had natuurlijk al een flinke bekendheid gekregen als zanger van Ultravox, na een tijdje was hij wel klaar met die band en ging zich focussen op een solo carrière. Blij van, want ik heb er zelf ook niet bijster veel mee.
Bij z'n vertrek maakte hij met de rest van de band de deal dat hij de synth en drumcomputer van de band mee mocht nemen. En die zijn duidelijk weer terug te horen op deze plaat. Briljante geluidjes haalt hij daar uit, en die giet hij weer in verder ijzersterke songs.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-45338-1499876589-3533.jpeg.jpg)
Ja, mannen met stropdassen, die een beetje moeilijk staan te kijken naar lichtgevende abstracte vormen is het thema van vanavond.
John Foxx had natuurlijk al een flinke bekendheid gekregen als zanger van Ultravox, na een tijdje was hij wel klaar met die band en ging zich focussen op een solo carrière. Blij van, want ik heb er zelf ook niet bijster veel mee.
Bij z'n vertrek maakte hij met de rest van de band de deal dat hij de synth en drumcomputer van de band mee mocht nemen. En die zijn duidelijk weer terug te horen op deze plaat. Briljante geluidjes haalt hij daar uit, en die giet hij weer in verder ijzersterke songs.
nee, jij dan!
Die hoes komt me bekend voor... Ergens eerder gezien... Maar waar...quote:Op donderdag 14 maart 2019 21:06 schreef Gehenna het volgende:
G321 John Foxx - Metamatic
[ afbeelding ]
Ja, mannen met stropdassen, die een beetje moeilijk staan te kijken naar lichtgevende abstracte vormen is het thema van vanavond.
John Foxx had natuurlijk al een flinke bekendheid gekregen als zanger van Ultravox, na een tijdje was hij wel klaar met die band en ging zich focussen op een solo carrière. Blij van, want ik heb er zelf ook niet bijster veel mee.
Bij z'n vertrek maakte hij met de rest van de band de deal dat hij de synth en drumcomputer van de band mee mocht nemen. En die zijn duidelijk weer terug te horen op deze plaat. Briljante geluidjes haalt hij daar uit, en die giet hij weer in verder ijzersterke songs.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Ik ben zelf stiekem ook een man met een stropdas die de hele dag moeilijk naar een lichtgevend abstracte vorm (lees: beeldscherm ) zit te kijken.[ Bericht 55% gewijzigd door Gehenna op 15-03-2019 09:45:04 ]
nee, jij dan!
Jouw tomeloze enthousiasme heeft me toch aangestoken, Gehenna. Abba heeft hier de afgelopen dagen ws vaker gedraaid dan in mijn hele leven ervoor. En het is verder vast toeval dat de buren sindsdien met n grote boog om mij heen lopen.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
quote:
Jouw tomeloze enthousiasme heeft me toch aangestoken, Gehenna. Abba heeft hier de afgelopen dagen ws vaker gedraaid dan in mijn hele leven ervoor. En het is verder vast toeval dat de buren sindsdien met n grote boog om mij heen lopen.
haha tof!
nee, jij dan!
bazbo 0535: Yes - Yesterdays
Vreemde verzamelaar uit 1974. Zes stukken van de eerste twee platen (1969/1970), één outtake (B-kant single) van Time And A Word (1970) en America, een cover van het Paul Simonnummer, gespeeld in de bezetting met Howe en Wakeman ten tijde van Fragile, die eerder verscheen op een Atlanticverzamelaar. Voor die tijd een mooi hebbeding, later zijn Dear Father en America in volle glorie verschenen op diverse cd-heruitgaven van Time And A Word en Fragile. Ik kocht deze op 15 december 1983, een Duitsche versie uit 1974!
Vreemde verzamelaar uit 1974. Zes stukken van de eerste twee platen (1969/1970), één outtake (B-kant single) van Time And A Word (1970) en America, een cover van het Paul Simonnummer, gespeeld in de bezetting met Howe en Wakeman ten tijde van Fragile, die eerder verscheen op een Atlanticverzamelaar. Voor die tijd een mooi hebbeding, later zijn Dear Father en America in volle glorie verschenen op diverse cd-heruitgaven van Time And A Word en Fragile. Ik kocht deze op 15 december 1983, een Duitsche versie uit 1974!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0536: Yes - Relayer
Daar is-ie! Dit is misschien wel mijn favoriete Yesplaat. In 1974 heeft Yes nogal een probleem: hun toetsenist Rick Wakeman is ermee gestopt uit onvrede met de richting die de band op wil en kiest voor een solocarrière. Eerste poging om ene Vangelis bij de band te voegen mislukt (Vangelis is nogal een vreemde einzelgänger, maar gaat uiteindelijk wel veel samenwerken met Anderson onder de naam Jon & Vangelis) en uiteindelijk vindt de band Patrick Moraz. Zijn levendige toetsenwerk geeft de band een heel ander geluid. Tijdens de eerste repetities samen knutselen ze al Sound Chaser in elkaar en het pianointro daarvan is tamelijk verbluffend. Howe zit in een waanzinnige gitaarperiode, zijn instrument giert werkelijk alle kanten op. Daartegenover staat To Be Over, een bijna lieflijk lied vol prachtmelodieën; het is een rustpunt, maar bevat toch een boel verrassende wendingen. Hoogtepunt is het plaatkantlange The Gates Of Delirium. Verhaal gaat dat Anderson de studio binnenkwam, achter de piano ging zitten en alle ideeën die hij voor dit nummer in zijn hoofd had van zich af hengstte en zong. Anderson kan geen piano spelen, dus ik bedoel maar. Het stuk is gebaseerd op Tolstoj's Oorlog en vrede en halverwege is er dan ook een complete oorlog aan de gang, inclusief geluidseffecten (die de band op allerlei percussie, metaal, afval en dergelijke ramde). De gitaar- en toetsensolo's wisselen elkaar af. Aan het eind volgt dan de 'oplossing' in de vorm van het deel Soon. Enige minpunt van dit album vind ik wederom de volgorde. Als de twee plaatkanten omgewisseld waren, was de opbouw van het album echt werkelijk super geweest. Ik gaf de plaat mijzelf cadeau voor Sinterklaas op 1983. Ik heb potdomme een originele Duitsche versie uit 1974, met gecensureerde (zwart doorgehaalde) credits aan de binnenzijde van de klaphoes, die op Discogs tientallen neuros oplivert. Die klaphoes, ontworpen door huiskunstenaar Roger Dean is overigens waanzinnig. Meesterwerk, dit.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 15-03-2019 11:35:48 ]
Daar is-ie! Dit is misschien wel mijn favoriete Yesplaat. In 1974 heeft Yes nogal een probleem: hun toetsenist Rick Wakeman is ermee gestopt uit onvrede met de richting die de band op wil en kiest voor een solocarrière. Eerste poging om ene Vangelis bij de band te voegen mislukt (Vangelis is nogal een vreemde einzelgänger, maar gaat uiteindelijk wel veel samenwerken met Anderson onder de naam Jon & Vangelis) en uiteindelijk vindt de band Patrick Moraz. Zijn levendige toetsenwerk geeft de band een heel ander geluid. Tijdens de eerste repetities samen knutselen ze al Sound Chaser in elkaar en het pianointro daarvan is tamelijk verbluffend. Howe zit in een waanzinnige gitaarperiode, zijn instrument giert werkelijk alle kanten op. Daartegenover staat To Be Over, een bijna lieflijk lied vol prachtmelodieën; het is een rustpunt, maar bevat toch een boel verrassende wendingen. Hoogtepunt is het plaatkantlange The Gates Of Delirium. Verhaal gaat dat Anderson de studio binnenkwam, achter de piano ging zitten en alle ideeën die hij voor dit nummer in zijn hoofd had van zich af hengstte en zong. Anderson kan geen piano spelen, dus ik bedoel maar. Het stuk is gebaseerd op Tolstoj's Oorlog en vrede en halverwege is er dan ook een complete oorlog aan de gang, inclusief geluidseffecten (die de band op allerlei percussie, metaal, afval en dergelijke ramde). De gitaar- en toetsensolo's wisselen elkaar af. Aan het eind volgt dan de 'oplossing' in de vorm van het deel Soon. Enige minpunt van dit album vind ik wederom de volgorde. Als de twee plaatkanten omgewisseld waren, was de opbouw van het album echt werkelijk super geweest. Ik gaf de plaat mijzelf cadeau voor Sinterklaas op 1983. Ik heb potdomme een originele Duitsche versie uit 1974, met gecensureerde (zwart doorgehaalde) credits aan de binnenzijde van de klaphoes, die op Discogs tientallen neuros oplivert. Die klaphoes, ontworpen door huiskunstenaar Roger Dean is overigens waanzinnig. Meesterwerk, dit.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 15-03-2019 11:35:48 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0537: Yes - Going For The One
Eind 1976, na allerlei soloalbums en veel lange tours met Moraz, gaat de Zwitserse toetseneur toch weg. De band heeft dan allerlei demo's gemaakt en manager Brian Lane laat deze aan Wakeman horen. Die is enthousiast en wil graag meewerken. Eerst als sessiemuzikant, maar al snel is hij weer voltijds bandlid. Het resultaat is dit album uit 1977, opgenomen in Zwitserland (!), waar Wakeman op dat moment woont (ivm zijn werk voor de soundtrack van de officiële documentaire over de Olympische Winterspelen aldaar). Wat we horen zijn vijf prachtstukken. Opener is het titelnummer, een Andersonlied dat binnenkomt als een moker: gierende gitaar (pedalsteel van Howe) en scherpe zang. Turn Of The Century is een klein klankschilderij, met een nogal Renaissance-achtig verhaal en instrumentatie (akoestische gitaar en piano). Parallells is Squire's lied, waarin vooral het kerkorgel bepalend is. Wonderous Stories het schitterende kleine klassieke lied. En de absolute klapper is Awaken, een soort ultiem Yessymfonietje, bestaande uit meerdere delen, waarin de band alles uit de kast trekt wat er maar in de kast kan staan. Meanderend, fel, melodieus, hectisch, ruimtelijk, vol: alles, zei ik toch? Opnieuw veel kerkorgel, de gierende pedal steel en de prachtstem. Ik kocht deze plaat op 31 oktober 1983 en heb een Duitse heruitgave uit een onbekend jaar, wel met de prachtige driepaneelsuitklaphoes. Mooi album, dit.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 15-03-2019 19:04:33 ]
Eind 1976, na allerlei soloalbums en veel lange tours met Moraz, gaat de Zwitserse toetseneur toch weg. De band heeft dan allerlei demo's gemaakt en manager Brian Lane laat deze aan Wakeman horen. Die is enthousiast en wil graag meewerken. Eerst als sessiemuzikant, maar al snel is hij weer voltijds bandlid. Het resultaat is dit album uit 1977, opgenomen in Zwitserland (!), waar Wakeman op dat moment woont (ivm zijn werk voor de soundtrack van de officiële documentaire over de Olympische Winterspelen aldaar). Wat we horen zijn vijf prachtstukken. Opener is het titelnummer, een Andersonlied dat binnenkomt als een moker: gierende gitaar (pedalsteel van Howe) en scherpe zang. Turn Of The Century is een klein klankschilderij, met een nogal Renaissance-achtig verhaal en instrumentatie (akoestische gitaar en piano). Parallells is Squire's lied, waarin vooral het kerkorgel bepalend is. Wonderous Stories het schitterende kleine klassieke lied. En de absolute klapper is Awaken, een soort ultiem Yessymfonietje, bestaande uit meerdere delen, waarin de band alles uit de kast trekt wat er maar in de kast kan staan. Meanderend, fel, melodieus, hectisch, ruimtelijk, vol: alles, zei ik toch? Opnieuw veel kerkorgel, de gierende pedal steel en de prachtstem. Ik kocht deze plaat op 31 oktober 1983 en heb een Duitse heruitgave uit een onbekend jaar, wel met de prachtige driepaneelsuitklaphoes. Mooi album, dit.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 15-03-2019 19:04:33 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0538: Yes - Tormato
1978. Onder invloed van de opkomende punk besluit de band om meer kortere stukken op te nemen. Resultaat is deze plaat, niet de allerbeste van de band, al staat er veel goed spul op. De openingssuite Future Times / Rejoice is alleraardigst, Squire's Don't Kill The Whale een rechttoerechtaanrocker, Madrigal het prachtige klassiekerige Howe/Wakemankunststukje, Release Release de stadionrocker (al hebben ze het nooit live in een stadion gespeeld). Op de tweede kant vinden we het wazige Arriving UFO, het zweverige Circus Of Heaven, de iets te stemmige ballad Onward en de afsluitende klapper On The Silent Wings Of Freedom. Opvallend zijn de voor die tijd hypermoderne toetsengeluiden (weg piano en Hammond). Bespeur ik ook een gebrek aan inspiratie en bevlogenheid? Alles uit zich in het hoesontwerp en dan vooral de fotomontage op de achterkant. De bandleden willen niet gezien worden en krijgen een boel viezigheid over zich heen. Nee, de allerbeste Yesplaat is het niet. Toch kocht ik hem. Op 15 februari 1983, welteverstaan, en ik heb een Amerikaanse versie uit 1978.
1978. Onder invloed van de opkomende punk besluit de band om meer kortere stukken op te nemen. Resultaat is deze plaat, niet de allerbeste van de band, al staat er veel goed spul op. De openingssuite Future Times / Rejoice is alleraardigst, Squire's Don't Kill The Whale een rechttoerechtaanrocker, Madrigal het prachtige klassiekerige Howe/Wakemankunststukje, Release Release de stadionrocker (al hebben ze het nooit live in een stadion gespeeld). Op de tweede kant vinden we het wazige Arriving UFO, het zweverige Circus Of Heaven, de iets te stemmige ballad Onward en de afsluitende klapper On The Silent Wings Of Freedom. Opvallend zijn de voor die tijd hypermoderne toetsengeluiden (weg piano en Hammond). Bespeur ik ook een gebrek aan inspiratie en bevlogenheid? Alles uit zich in het hoesontwerp en dan vooral de fotomontage op de achterkant. De bandleden willen niet gezien worden en krijgen een boel viezigheid over zich heen. Nee, de allerbeste Yesplaat is het niet. Toch kocht ik hem. Op 15 februari 1983, welteverstaan, en ik heb een Amerikaanse versie uit 1978.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0539: Yes - The Affirmative - The Great Lost Yes Tapes
Dit is een illegale, die ik kocht op 4 april 1986, bij een goede platenzaak ergens in het centrum van Enschede. Het is een rete-interessante. Want wat gebeurde er in 1978, na Tormato en de daarop volgende In The Round-tour? Yes stapte in 1979 een studio in Parijs binnen met een zwik demo's onder de arm. Roy Thomas Baker zou de nieuwe plaat gaan produceren. De stemming was echter niet goed, de producer viel uit de gratie en tot overmaat van ramp brak drummer Alan White zijn enkel bij een rondje rolschaatsen. Anderson en Wakeman zaten zich te bezatten in een Parijse kroeg en besloten ermee te kappen. Zij hadden (zo te horen) het meeste demomateriaal aangeleverd en stapten uit de band. De Parijsplaat is er nooit gekomen. Op deze bootleg (die verscheen in 1984) staan de demo's, aangevuld met een liveversie van Awaken opgenomen in 1978 tijdens de Tormatotour. En het demomateriaal is schitterend. Ik weet zeker dat als de opnames wel gelukt waren, dat het een geweldige plaat geworden was. Opener Dancing Through Light kwam later terug op Drama (de volgende Yesplaat), Everybody Loves You en elementen van The Golden Age zijn terug te horen op de tweede soloplaat van Anderson (Song Of Seven uit 1980). The Golden Age bevat ook zo'n typische Wakemanstampmelodie. Tango is een lang nummer vol malle wendingen en met een bizar Middeleeuws verhaal. 'Opvuller' Awaken laat nog eens horen wat een grandioos stuk het is, hoe goed het live uit de verf kwam en wat een gigantisch gave liveband Yes destijds was. Geluidskwaliteit is natuurlijk prut, maar wat dondert het? Mij niet. Ik heb deze al meer dan twintig jaar niet meer gehoord en zit hier te genieten.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 15-03-2019 15:05:59 ]
Dit is een illegale, die ik kocht op 4 april 1986, bij een goede platenzaak ergens in het centrum van Enschede. Het is een rete-interessante. Want wat gebeurde er in 1978, na Tormato en de daarop volgende In The Round-tour? Yes stapte in 1979 een studio in Parijs binnen met een zwik demo's onder de arm. Roy Thomas Baker zou de nieuwe plaat gaan produceren. De stemming was echter niet goed, de producer viel uit de gratie en tot overmaat van ramp brak drummer Alan White zijn enkel bij een rondje rolschaatsen. Anderson en Wakeman zaten zich te bezatten in een Parijse kroeg en besloten ermee te kappen. Zij hadden (zo te horen) het meeste demomateriaal aangeleverd en stapten uit de band. De Parijsplaat is er nooit gekomen. Op deze bootleg (die verscheen in 1984) staan de demo's, aangevuld met een liveversie van Awaken opgenomen in 1978 tijdens de Tormatotour. En het demomateriaal is schitterend. Ik weet zeker dat als de opnames wel gelukt waren, dat het een geweldige plaat geworden was. Opener Dancing Through Light kwam later terug op Drama (de volgende Yesplaat), Everybody Loves You en elementen van The Golden Age zijn terug te horen op de tweede soloplaat van Anderson (Song Of Seven uit 1980). The Golden Age bevat ook zo'n typische Wakemanstampmelodie. Tango is een lang nummer vol malle wendingen en met een bizar Middeleeuws verhaal. 'Opvuller' Awaken laat nog eens horen wat een grandioos stuk het is, hoe goed het live uit de verf kwam en wat een gigantisch gave liveband Yes destijds was. Geluidskwaliteit is natuurlijk prut, maar wat dondert het? Mij niet. Ik heb deze al meer dan twintig jaar niet meer gehoord en zit hier te genieten.
![Yes â–º Awaken Live in Chicago 1979 [HQ Audio] The Word is Live](https://i.ytimg.com/vi/Pmdk4DIOWGg/0.jpg)
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 15-03-2019 15:05:59 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0540: Yes - Drama
En dus zaten Howe, Squire en White eind 1979 zonder zanger en toetsenist. Nogal moedeloos gingen ze de studio in om wat opnames proberen te maken. Manager Brian Lane liet de drie kennismaken met het tweetal dat in de studio ernaast bezig was. Voor iedereen het zelf goed doorhad, waren Trevor Horn en Geoffrey Downs (beter bekend als The Buggles en van hun monsterhit Video Killed The Radio Star) volwaardig lid van de groep. In 1980 kwam Drama uit. Toen ik de plaat voor het eerst (in 1981 op een geleende voorbespeelde cassette) hoorde, vond ik dat de titel aardig weergaf hoe hij klonk; ik was dan ook een echte Anderson-en-Wakeman-adept. Tegenwoordig denk ik er heel anders over. Ik kocht de plaat zelf op 17 juli 1983, een Europese versie uit 1980. Nu vind ik opener Machine Messiah een almachtig hoogtepunt: scherp, punky, vol onverwachte wendingen en ja, zelfs de zang van Horn is krachtig. Does It Really Happen? vind ik ook nu nog een fijne stamper en ik baal nu nog steeds van de fade-out. Kant twee kent Into The Lens, een springerig progstuk, dat ook een plek kreeg op de tweede Bugglesplaat (zij het zonder alle Yesgefiedel erin). De overige stukken zijn aardig, maar mijns inziens niet wereldschokkend. Achteraf een fijne plaat, dit. In 2016 tourde Yes met een show waarin ze deze hele plaat van voor naar achteren speelden; ik zag ze in Utrecht en het was niet al te best: invaller Billy Sherwood wist beter hoe de deunen gingen dan de originele uitvoerenden en moest hen aanwijzingen geven. Vorig jaar rond deze tijd zag ik Yes in The Palladium in London en wie kwam daar Tempus Fugit meezingen? Precies: Horn. En het was nog goed ook.
En dus zaten Howe, Squire en White eind 1979 zonder zanger en toetsenist. Nogal moedeloos gingen ze de studio in om wat opnames proberen te maken. Manager Brian Lane liet de drie kennismaken met het tweetal dat in de studio ernaast bezig was. Voor iedereen het zelf goed doorhad, waren Trevor Horn en Geoffrey Downs (beter bekend als The Buggles en van hun monsterhit Video Killed The Radio Star) volwaardig lid van de groep. In 1980 kwam Drama uit. Toen ik de plaat voor het eerst (in 1981 op een geleende voorbespeelde cassette) hoorde, vond ik dat de titel aardig weergaf hoe hij klonk; ik was dan ook een echte Anderson-en-Wakeman-adept. Tegenwoordig denk ik er heel anders over. Ik kocht de plaat zelf op 17 juli 1983, een Europese versie uit 1980. Nu vind ik opener Machine Messiah een almachtig hoogtepunt: scherp, punky, vol onverwachte wendingen en ja, zelfs de zang van Horn is krachtig. Does It Really Happen? vind ik ook nu nog een fijne stamper en ik baal nu nog steeds van de fade-out. Kant twee kent Into The Lens, een springerig progstuk, dat ook een plek kreeg op de tweede Bugglesplaat (zij het zonder alle Yesgefiedel erin). De overige stukken zijn aardig, maar mijns inziens niet wereldschokkend. Achteraf een fijne plaat, dit. In 2016 tourde Yes met een show waarin ze deze hele plaat van voor naar achteren speelden; ik zag ze in Utrecht en het was niet al te best: invaller Billy Sherwood wist beter hoe de deunen gingen dan de originele uitvoerenden en moest hen aanwijzingen geven. Vorig jaar rond deze tijd zag ik Yes in The Palladium in London en wie kwam daar Tempus Fugit meezingen? Precies: Horn. En het was nog goed ook.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0541: Yes - Yesshows
In 1980 toert Yes met de ingelijfde Buggles. Een groot succes is die tour niet; tijdens meerdere gelegenheden jouwt het publiek de nieuwelingen uit. Begrijpelijk: Downes is geen Wakeman en Horn klinkt niet als Anderson. De poging om ook de oudere stukken te vertolken is moedig, maar mislukt. En dus besluit de band in 1981 dat het zo niet langer kan. Howe en Downes starten de band Asia (met John Wetton en Carl Palmer) en Horn wordt producer van wereldformaat. Squire en White blijven hopeloos achter. In 1981 nemen ze nog een kerstsingle op (Run With The Fox) en Squire buigt zich over het archief. Er verschijnt een verzamelaartje (Classic Yes, die ik niet op vinyl heb) en in 1980 een livealbum. Squire heeft dubbelaar Yesshows gevuld met opnames uit 1974 (met Moraz) en 1977/1978 (met Wakeman) en er staat debiel goed spul op. De opener is vreemd genoeg Parallells, een Squirenummer, dat heel wat beter en feller uitpakt dan het origineel (met een fenomenale moogsolo van Wakeman) en is opgenomen in Ahoy, Rotterdam. Daarna volgt Time And A Word, dat tijdens concerten deel uitmaakte van wat later bekend werd als The Big Medley. Going For The One rockt de bocht uit en Don't Kill The Whale klinkt puntig en beter dan het origineel. In de uitgesponnen versie van Ritual (van Tales From Topographic Oceans) is de bassolo van Squire heel lekker en het afsluitende Wonderous Stories voegt weinig toe, zij het dat het ook weer afkomstig is van het 1977-concert in Ahoy. Maar het absolute hoogtepunt is de agressieve versie van The Gates Of Delirium. Allemensen, wat een energie, wat een kracht; de gitaar giert waar hij moet gieren, de toetsensolo's knallen door de kamer en de apotheose Soon met de coda is een van de grotere Yeskippenvelmomenten. Dit was overigens de eerste Yesplaat die ik kocht, op 13 augustus 1982, tweedehands in Concerto, Amsterdam. Het is een Duitsche versie uit 1980. Compleet grijsgedraaid, deze. Hoewel, eigenlijk klinkt hij nog heel goed.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-03-2019 17:23:25 ]
In 1980 toert Yes met de ingelijfde Buggles. Een groot succes is die tour niet; tijdens meerdere gelegenheden jouwt het publiek de nieuwelingen uit. Begrijpelijk: Downes is geen Wakeman en Horn klinkt niet als Anderson. De poging om ook de oudere stukken te vertolken is moedig, maar mislukt. En dus besluit de band in 1981 dat het zo niet langer kan. Howe en Downes starten de band Asia (met John Wetton en Carl Palmer) en Horn wordt producer van wereldformaat. Squire en White blijven hopeloos achter. In 1981 nemen ze nog een kerstsingle op (Run With The Fox) en Squire buigt zich over het archief. Er verschijnt een verzamelaartje (Classic Yes, die ik niet op vinyl heb) en in 1980 een livealbum. Squire heeft dubbelaar Yesshows gevuld met opnames uit 1974 (met Moraz) en 1977/1978 (met Wakeman) en er staat debiel goed spul op. De opener is vreemd genoeg Parallells, een Squirenummer, dat heel wat beter en feller uitpakt dan het origineel (met een fenomenale moogsolo van Wakeman) en is opgenomen in Ahoy, Rotterdam. Daarna volgt Time And A Word, dat tijdens concerten deel uitmaakte van wat later bekend werd als The Big Medley. Going For The One rockt de bocht uit en Don't Kill The Whale klinkt puntig en beter dan het origineel. In de uitgesponnen versie van Ritual (van Tales From Topographic Oceans) is de bassolo van Squire heel lekker en het afsluitende Wonderous Stories voegt weinig toe, zij het dat het ook weer afkomstig is van het 1977-concert in Ahoy. Maar het absolute hoogtepunt is de agressieve versie van The Gates Of Delirium. Allemensen, wat een energie, wat een kracht; de gitaar giert waar hij moet gieren, de toetsensolo's knallen door de kamer en de apotheose Soon met de coda is een van de grotere Yeskippenvelmomenten. Dit was overigens de eerste Yesplaat die ik kocht, op 13 augustus 1982, tweedehands in Concerto, Amsterdam. Het is een Duitsche versie uit 1980. Compleet grijsgedraaid, deze. Hoewel, eigenlijk klinkt hij nog heel goed.
![Don't Kill The Whale [Live @ Empire Pool Version]](https://i.ytimg.com/vi/Udnu-NvSreE/0.jpg)
![The Gates of Delirium [Live @ Cobo Hall, Detroit Version]](https://i.ytimg.com/vi/tPghboSkX6s/0.jpg)
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-03-2019 17:23:25 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Beetje late reactie, maar Gary Numan heeft ergens in de afgelopen 10 jaar een hele ander spin gegeven aan dat nummer, die echt fucking vet isquote:
G319 Tubeway Army - Replicas
[ afbeelding ]
Een beetje een kraftwerk-ripoff qua image, maar verder is er weinig mis met deze plaat
Tubeway Army zou eerst een punk band moeten worden, maar toen ze hun eerste plaat wilden opnemen, kwam bandleider Gary Numan een synth tegen in de gang. En die stond - zonder dat Gary het wist - toevallig op een heel lomp en hard geluid ingesteld, hij drukte op één toets en de halve studio begon te schudden van het massieve geluid, en vanaf dat moment was het nieuwe geluid van de band bepaald.
Staat ook een leuke cover van de Sugababes op
das einzige erleuchtenden an religion ist ein brennende tempel bei nacht
En godver zeg, die Sugababes kuffer 
das einzige erleuchtenden an religion ist ein brennende tempel bei nacht
bazbo 0542: Yes - 90125
Het is het najaar van 1983. Op de radio hoor ik iets. Een hip nummer, pakkend, met duizelingwekkende gitaar en tetterdetetuitbarstingen. Maar wat me het meest opvalt: de stem! Jon Anderson! Eind van het nummer noemt de discjockey de naam van de band. Yes! In de week dat de elpee uitkomt, koop ik hem: 11 november 1983. Een Europese versie is het. Wat was er met de band gebeurd? Eind 1981 willen Squire en White een band beginnen met Jimmy Page, onder de naam XYZ (eX-Yes-Zeppelin). De drie heren willen graag samenwerken, maar de verschillende managementbedrijven niet. Dan schuift iemand van de platenmaatschappij een cassette onder Squire's neus. Het zijn demo-opnames van ene meneer Trevor Rabin, een van origine Zuid-Afrikaanse gitarist die in dat land furore maakte met zijn band Rabitt. Op de cassette staat de basis van drie nummers, waaronder Changes en Owner Of A Lonely Heart. Squire vindt het materiaal goed en vraagt zijn oude vriend Tony Kaye (van de eerste drie Yeselpees uit 1969-1971) om toetsen te komen spelen. Geruime tijd speelt de band in de studio onder de naam Cinema, maar de opnames willen maar niet naar ieders tevredenheid worden. Dan komt producer Trevor Horn om de hoek kijken. Hij doet de suggestie eens contact op te nemen met Jon Anderson. Die hoort de stukken en besluit dat hij erop wil zingen. Hij brengt allerlei veranderingen aan en zegt dat deze muziek alleen naar buiten mag onder de naam Yes. Zulks geschiedt en de rest is geschiedenis. OOALH is de hit van formaat, maar er staat meer prachtspul op. De productie van Horn is zoals de wereld van hem gewend gaat zijn. Rabin blijkt de nieuwe impuls die de band nodig heeft en Anderson zorgt voor die zo kenmerkende zangmelodieën. Voor mij zijn It Can Happen, Changes en Hearts de hoogtepunten van de plaat. Ondanks het wat typische jaren tachtiggeluid vind ik het album toch veel tijdloos' in zich hebben.
Het is het najaar van 1983. Op de radio hoor ik iets. Een hip nummer, pakkend, met duizelingwekkende gitaar en tetterdetetuitbarstingen. Maar wat me het meest opvalt: de stem! Jon Anderson! Eind van het nummer noemt de discjockey de naam van de band. Yes! In de week dat de elpee uitkomt, koop ik hem: 11 november 1983. Een Europese versie is het. Wat was er met de band gebeurd? Eind 1981 willen Squire en White een band beginnen met Jimmy Page, onder de naam XYZ (eX-Yes-Zeppelin). De drie heren willen graag samenwerken, maar de verschillende managementbedrijven niet. Dan schuift iemand van de platenmaatschappij een cassette onder Squire's neus. Het zijn demo-opnames van ene meneer Trevor Rabin, een van origine Zuid-Afrikaanse gitarist die in dat land furore maakte met zijn band Rabitt. Op de cassette staat de basis van drie nummers, waaronder Changes en Owner Of A Lonely Heart. Squire vindt het materiaal goed en vraagt zijn oude vriend Tony Kaye (van de eerste drie Yeselpees uit 1969-1971) om toetsen te komen spelen. Geruime tijd speelt de band in de studio onder de naam Cinema, maar de opnames willen maar niet naar ieders tevredenheid worden. Dan komt producer Trevor Horn om de hoek kijken. Hij doet de suggestie eens contact op te nemen met Jon Anderson. Die hoort de stukken en besluit dat hij erop wil zingen. Hij brengt allerlei veranderingen aan en zegt dat deze muziek alleen naar buiten mag onder de naam Yes. Zulks geschiedt en de rest is geschiedenis. OOALH is de hit van formaat, maar er staat meer prachtspul op. De productie van Horn is zoals de wereld van hem gewend gaat zijn. Rabin blijkt de nieuwe impuls die de band nodig heeft en Anderson zorgt voor die zo kenmerkende zangmelodieën. Voor mij zijn It Can Happen, Changes en Hearts de hoogtepunten van de plaat. Ondanks het wat typische jaren tachtiggeluid vind ik het album toch veel tijdloos' in zich hebben.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0543: Yes - Owner Of A Lonely Heart (12" single)
Zoals gezegd: dit is de wereldhit. Met superclip. Dit is een maxisingle met daarop een ronduit stuitende 'Red & Blue mix'. Op de tweede zijde een singleversie van OOALH en het albumnummer Our Song. Ik kocht een Amerikaanse versie van deze maxi pas op 1 maart 1986, toen ik hem vond in de uitverkoopbakken.
Zoals gezegd: dit is de wereldhit. Met superclip. Dit is een maxisingle met daarop een ronduit stuitende 'Red & Blue mix'. Op de tweede zijde een singleversie van OOALH en het albumnummer Our Song. Ik kocht een Amerikaanse versie van deze maxi pas op 1 maart 1986, toen ik hem vond in de uitverkoopbakken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0544: Yes - Leave It (12" single)
En op 16 augustus 1985 vond ik bij Free Record Shop in de uitverkoop deze maxisingle, een Duitsche uit 1983. Op de voorzijde een vervelende 'Hello-Goodbye-mix' van het titelnummer. Op de tweede zijde een singleversie en een acapella versie. Die laatste is dan wel zeer geinig. De clip ook wel. Voor die tijd, dan.
En op 16 augustus 1985 vond ik bij Free Record Shop in de uitverkoop deze maxisingle, een Duitsche uit 1983. Op de voorzijde een vervelende 'Hello-Goodbye-mix' van het titelnummer. Op de tweede zijde een singleversie en een acapella versie. Die laatste is dan wel zeer geinig. De clip ook wel. Voor die tijd, dan.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0545: Yes - 9012Live - The Solos
Na 90125 kwam er natuurlijk een wereldtour. En daarna werd het stil. De band werkte aan een opvolger, maar die deed lang op zich wachten. In 1985 kwam dit tussendoortje, duidelijk een poging om de fans stil te houden. Een mini-album, godbetert. Waarom niet gewoon een compleet liveconcert? In 1984 kwam nog wel de video van een concert uit en deze miniplaat laat slechts een heel klein stukje horen, waaronder de solos die men tijdens concerten speelde en die solos staan dan weer niet op de video 9012Live. Verwarrend, allemaal. De plaat opent met Hold On (mooie versie), daarna drie solostukjes. Een wazig toetsenstukje van Kaye (die duidelijk helemaal niet zo'n goede toetsenist is, al vind ik zijn Hammondspel op de eerste drie Yesplaten prima), het akoestische gitaarfiedelsstuk Solly's Beard van Rabin en een korte liedversie van Soon door Anderson. De tweede kant start met Changes dat live duidelijk wat iel is, vervolgens horen we de bassolo Amazing Grace en daarna komt een lange bas- en drumjam onder de titel Whitefish, waarin we fragmenten horen van The Fish, Sound Chaser en Tempus Fugit. Leuk om te horen allemaal, maar ik zat er niet op te wachten. Want waar bleef de nieuwe plaat die ons beloofd was? Toch kocht ik 'm toen hij verscheen: op 9 december 1985, een van de eerste Europese versies.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 16-03-2019 21:09:24 ]
Na 90125 kwam er natuurlijk een wereldtour. En daarna werd het stil. De band werkte aan een opvolger, maar die deed lang op zich wachten. In 1985 kwam dit tussendoortje, duidelijk een poging om de fans stil te houden. Een mini-album, godbetert. Waarom niet gewoon een compleet liveconcert? In 1984 kwam nog wel de video van een concert uit en deze miniplaat laat slechts een heel klein stukje horen, waaronder de solos die men tijdens concerten speelde en die solos staan dan weer niet op de video 9012Live. Verwarrend, allemaal. De plaat opent met Hold On (mooie versie), daarna drie solostukjes. Een wazig toetsenstukje van Kaye (die duidelijk helemaal niet zo'n goede toetsenist is, al vind ik zijn Hammondspel op de eerste drie Yesplaten prima), het akoestische gitaarfiedelsstuk Solly's Beard van Rabin en een korte liedversie van Soon door Anderson. De tweede kant start met Changes dat live duidelijk wat iel is, vervolgens horen we de bassolo Amazing Grace en daarna komt een lange bas- en drumjam onder de titel Whitefish, waarin we fragmenten horen van The Fish, Sound Chaser en Tempus Fugit. Leuk om te horen allemaal, maar ik zat er niet op te wachten. Want waar bleef de nieuwe plaat die ons beloofd was? Toch kocht ik 'm toen hij verscheen: op 9 december 1985, een van de eerste Europese versies.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 16-03-2019 21:09:24 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0546: Yes - Domino
Een illegale, die ik kocht op 11 februari 1986. Duitsche makelij en verscheen in 1984. Opgenomen ergens in Duitschland, onbekend wanneer in 1984 en waar precies. Of wacht: ergens zingt Anderson: 'Thank you, Dortmund'. Op de eerste plaatkant staat de eerste plaatkant van 90125, op de tweede plaatkant een goede versie van City Of Love (ook van 90125), dat overgaat in Starship Trooper. Vooral in dit laatste stuk gaat Trevor Rabin helemaal over de top met zijn gitaar. De geluidskwaliteit van deze plaat is mono en prut met een rietstengel, maar dat zijn we wel gewend van dit soort bootlegs. Paar keer gedraaid, daarna nooit meer.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-03-2019 11:17:56 ]
Een illegale, die ik kocht op 11 februari 1986. Duitsche makelij en verscheen in 1984. Opgenomen ergens in Duitschland, onbekend wanneer in 1984 en waar precies. Of wacht: ergens zingt Anderson: 'Thank you, Dortmund'. Op de eerste plaatkant staat de eerste plaatkant van 90125, op de tweede plaatkant een goede versie van City Of Love (ook van 90125), dat overgaat in Starship Trooper. Vooral in dit laatste stuk gaat Trevor Rabin helemaal over de top met zijn gitaar. De geluidskwaliteit van deze plaat is mono en prut met een rietstengel, maar dat zijn we wel gewend van dit soort bootlegs. Paar keer gedraaid, daarna nooit meer.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-03-2019 11:17:56 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0547: Yes - Big Generator
Vanaf 1986 bezocht ik wekelijks de plaatselijke Plato om te vragen of de nieuwe Yes al uit was. Halverwege 1987 vroeg ik er niet meer naar; die plaat leek er nooit meer te komen. Tot 1 oktober van dat jaar. In de bakken 'nieuw binnen' stond-ie. Hebbes! Anderson-Kaye-Rabin-Squire-White hadden er lang over gedaan. De plaat ligt in het verlengde van voorganger 90125, maar klinkt nog wat moderner. Rabin heeft duidelijk een nóg dikkere vinger in de pap. Mijn favoriete stukken zijn Shoot High Aim Low, Final Eyes en I'm Running. Hitjes zijn er ook. Alles bij elkaar klinkt het allemaal erg gelikt en gepolijst en laten we wel wezen: hij valt tegen. Ondertussen drukte Rabin een zo grote stempel op de muziek en het geluid, dat Anderson het welletjes vond. Hij stapte uit de band en begon een nieuwe, met Bruford, Howe en Wakeman. De Yessoap was nog lang niet afgelopen. Mijn versie van deze elpee is een originele eerste Britse.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-03-2019 12:36:37 ]
Vanaf 1986 bezocht ik wekelijks de plaatselijke Plato om te vragen of de nieuwe Yes al uit was. Halverwege 1987 vroeg ik er niet meer naar; die plaat leek er nooit meer te komen. Tot 1 oktober van dat jaar. In de bakken 'nieuw binnen' stond-ie. Hebbes! Anderson-Kaye-Rabin-Squire-White hadden er lang over gedaan. De plaat ligt in het verlengde van voorganger 90125, maar klinkt nog wat moderner. Rabin heeft duidelijk een nóg dikkere vinger in de pap. Mijn favoriete stukken zijn Shoot High Aim Low, Final Eyes en I'm Running. Hitjes zijn er ook. Alles bij elkaar klinkt het allemaal erg gelikt en gepolijst en laten we wel wezen: hij valt tegen. Ondertussen drukte Rabin een zo grote stempel op de muziek en het geluid, dat Anderson het welletjes vond. Hij stapte uit de band en begon een nieuwe, met Bruford, Howe en Wakeman. De Yessoap was nog lang niet afgelopen. Mijn versie van deze elpee is een originele eerste Britse.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-03-2019 12:36:37 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0548: Yes - Rhythm Of Love (12" single)
Twee compleet overbodige remixen op de eerste kant van deze maxisingle uit 1987. Toch kocht ik 'm, een Europese versie, op 2 februari 1988, omdat er op de tweede kant, naast nóg een belachelijke remix van het titelnummer, een live versie staat van City Of Love. U is liefhebber of niet, hè.
Twee compleet overbodige remixen op de eerste kant van deze maxisingle uit 1987. Toch kocht ik 'm, een Europese versie, op 2 februari 1988, omdat er op de tweede kant, naast nóg een belachelijke remix van het titelnummer, een live versie staat van City Of Love. U is liefhebber of niet, hè.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0549: Yes - Love Will Find A Way (12" single)
Tweede single van Big Generator uit 1987. Ik heb de Britse versie en ik kocht 'm op 9 oktober van dat jaar. Geen idee waarom, want de extended mix van kant A is totaal overbodig, de 'rise and fall mix' op kant B is ronduit belachelijk en het studionummer Holy Lamb - Song For Harmonic Convergence staat ook al op Big Generator. Hierna kocht ik mijn Yesplaten alleen nog maar op cd, dus hiermede is deze Yessectie afgelopen.
Tweede single van Big Generator uit 1987. Ik heb de Britse versie en ik kocht 'm op 9 oktober van dat jaar. Geen idee waarom, want de extended mix van kant A is totaal overbodig, de 'rise and fall mix' op kant B is ronduit belachelijk en het studionummer Holy Lamb - Song For Harmonic Convergence staat ook al op Big Generator. Hierna kocht ik mijn Yesplaten alleen nog maar op cd, dus hiermede is deze Yessectie afgelopen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0550: Dweezil Zappa - My Guitar Wants To Kill Your Mama
19 december 2002. Er is een bestelling voor mij binnen bij Plato Apeldoorn. Deze plaat dus. Op de achterzijde van het plasticfolie zat en zit een sticker met mijn bestellingsgegevens én de prijs: ¤3,99. De rechterbovenhoek van de hoes is rigoureus afgeknipt. Deze komt vast uit de rams. Met dank aan Niek, de vaste medewerker van Plato destijds. Hij wist dat ik een Zappafiel was en hield me op de hoogte van wat er zoal te verkrijgen was. Het exemplaar dat ik heb is een eerste Amerikaanse versie. Dit is de eerste soloplaat van Dweezil, de zoon van. De plaat is uit 1987, toen Dweezil zeventien/achttien jaar oud was, en hij staat vol luchtige hardrocknummers, in de stijl van Van Halen en dergelijken. Niet wereldschokkend, niet erg. Interessant is het titelnummer, een cover van een lied van zijn vader uit 1969. Het lied was de single destijds en er is een heuse videoclip van. Toen ik op 19 december thuis kwam, heb ik de elpee een keer gedraaid. Verder niet meer. Leuk om weer te horen dus!
19 december 2002. Er is een bestelling voor mij binnen bij Plato Apeldoorn. Deze plaat dus. Op de achterzijde van het plasticfolie zat en zit een sticker met mijn bestellingsgegevens én de prijs: ¤3,99. De rechterbovenhoek van de hoes is rigoureus afgeknipt. Deze komt vast uit de rams. Met dank aan Niek, de vaste medewerker van Plato destijds. Hij wist dat ik een Zappafiel was en hield me op de hoogte van wat er zoal te verkrijgen was. Het exemplaar dat ik heb is een eerste Amerikaanse versie. Dit is de eerste soloplaat van Dweezil, de zoon van. De plaat is uit 1987, toen Dweezil zeventien/achttien jaar oud was, en hij staat vol luchtige hardrocknummers, in de stijl van Van Halen en dergelijken. Niet wereldschokkend, niet erg. Interessant is het titelnummer, een cover van een lied van zijn vader uit 1969. Het lied was de single destijds en er is een heuse videoclip van. Toen ik op 19 december thuis kwam, heb ik de elpee een keer gedraaid. Verder niet meer. Leuk om weer te horen dus!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0551: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Freak Out!
Dan zijn we nu beland bij een zeer uitgebreide en interessante sectie. Het moet ergens tussen 2010 en 2013 zijn geweest. In de kroeg kwam een mevrouw op mij af. Ik had de mevrouw wel vaker gezien en zij mij. We hadden wel eens een vriendelijke begroeting uitgewisseld, maar nooit uitgebreid met elkaar gesproken. 'Jij bent toch een liefhebber van Zappa?' vroeg ze nu. Ik knikte met grote ogen. Welnu, ze had een rijtje Zappaelpees en die stonden ergens in een doos in een schuur en of ik die wilde hebben? Dat wilde ik wel. Ik heb natuurlijk het complete oeuvre op cd in de kast staan en heb een paar vinyls, maar wie weet zit er in haar rijtje wat bijzonder spul: altijd leuk. Een klein tijdje later kwam ze ze bij me thuis brengen. Ik was haar zeer dankbaar en de volgende keren dat ik haar in het café zag, gaf ik haar volop te drinken. Het rijtje elpees zette ik in de platenkast. Ze zijn er sindsdien één keer uitgekomen: toen ik verhuisde naar mijn huidige woning. Dit is dus de eerste keer dat ik ze draai! Ik had al wel een paar platen op vinyl, maar lang niet alles compleet. Sommige platen heb ik dubbel, sommige drie of vier keer, we zullen nog zien. Freak Out! was de allereerste 'officiële' plaat van Zappa, uit 1966. Het was ook de allereerste dubbelelpee, geloof ik. De plaat staat vol parodieën op de toenmalige popcultuur en maatschappij, in combinatie met allerlei musique concrète en avant-gardegedoe. Er is veel maatschappijkritisch spul (Trouble Everyday over de Watts-riots, bijvoorbeeld) en het hoogtepunt is de vierde plaatkant, die spontaan is ontstaan toen Zappa een club halfdronken freaks van de straat plukte en loos liet gaan op een batterij aan voor honderdtallen dollars gehuurde orkestpercussie. Er valt bij iedere Zappaplaat verschrikkelijk veel te vertellen, dus dat laat ik verder na. Wat ik hier nu in mijn poten heb, blijkt goddomme een van de allereerste Amerikaanse persingen op het Verve-label te zijn. Er zit echter nog een prijsstickertje op de hoes en die zegt F34.90. Dat lijkt me wat veel geld voor 1966, dus ik vermoed dat Ank hem wat later heeft aangeschaft. Deze plaat is en blijft een klassieker.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-03-2019 20:10:13 ]
Dan zijn we nu beland bij een zeer uitgebreide en interessante sectie. Het moet ergens tussen 2010 en 2013 zijn geweest. In de kroeg kwam een mevrouw op mij af. Ik had de mevrouw wel vaker gezien en zij mij. We hadden wel eens een vriendelijke begroeting uitgewisseld, maar nooit uitgebreid met elkaar gesproken. 'Jij bent toch een liefhebber van Zappa?' vroeg ze nu. Ik knikte met grote ogen. Welnu, ze had een rijtje Zappaelpees en die stonden ergens in een doos in een schuur en of ik die wilde hebben? Dat wilde ik wel. Ik heb natuurlijk het complete oeuvre op cd in de kast staan en heb een paar vinyls, maar wie weet zit er in haar rijtje wat bijzonder spul: altijd leuk. Een klein tijdje later kwam ze ze bij me thuis brengen. Ik was haar zeer dankbaar en de volgende keren dat ik haar in het café zag, gaf ik haar volop te drinken. Het rijtje elpees zette ik in de platenkast. Ze zijn er sindsdien één keer uitgekomen: toen ik verhuisde naar mijn huidige woning. Dit is dus de eerste keer dat ik ze draai! Ik had al wel een paar platen op vinyl, maar lang niet alles compleet. Sommige platen heb ik dubbel, sommige drie of vier keer, we zullen nog zien. Freak Out! was de allereerste 'officiële' plaat van Zappa, uit 1966. Het was ook de allereerste dubbelelpee, geloof ik. De plaat staat vol parodieën op de toenmalige popcultuur en maatschappij, in combinatie met allerlei musique concrète en avant-gardegedoe. Er is veel maatschappijkritisch spul (Trouble Everyday over de Watts-riots, bijvoorbeeld) en het hoogtepunt is de vierde plaatkant, die spontaan is ontstaan toen Zappa een club halfdronken freaks van de straat plukte en loos liet gaan op een batterij aan voor honderdtallen dollars gehuurde orkestpercussie. Er valt bij iedere Zappaplaat verschrikkelijk veel te vertellen, dus dat laat ik verder na. Wat ik hier nu in mijn poten heb, blijkt goddomme een van de allereerste Amerikaanse persingen op het Verve-label te zijn. Er zit echter nog een prijsstickertje op de hoes en die zegt F34.90. Dat lijkt me wat veel geld voor 1966, dus ik vermoed dat Ank hem wat later heeft aangeschaft. Deze plaat is en blijft een klassieker.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-03-2019 20:10:13 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0552: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Absolutely Free
De volgende uit de Ankcollectie. The Mothers zijn niet langer een rockkwintet, maar bestaan uit een man of zeven, acht: Zappa, Roy Estrada (bas), Jimmy Carl Black (drums), Ray Collins (zang), Billy Mundi (ook drums), Don Preston (toetsen), Bunk Gardner (saxen en klarinetten en fluiten) en Motorhead Sherwood (tamboerijn en saxofoon). Waanzinnige stukken hier, vol laagjes en orkestraties. Zappa heeft veel ervaring met opnametechnieken opgedaan voordat hij de Mothers startte: in Studio Z nam hij met allerlei artiesten wagonladingen nummers op en bracht hij tientallen singles uit. Veel van die stukken had hij zelf geschreven, gearrangeerd en geproduceerd. Plaatkant een bevat een suite van drie stukken: Plastic People, Call Any Vegetable en Duke Of Prunes. Op de tweede plaatkant een suite van een paar kortere liedjes en de fenomenale mini-opera Brown Shoes Don't Make It. De plaatkant opent en eindigt met America Drinks en America Drinks And Goes Home, nogal vrije jazzachtige loungeimprovzooi, ware het niet dat er een magistrale melodie aan ten grondslag ligt. Op deze plaat is Zappa op zijn best en dat al zo vroeg in zijn Motherscarrière. Ank heeft F24.90 voor dit album betaald en dat doet me wederom vermoeden dat ze deze elpee niet in 1967 heeft gekocht. Even zoeken op Discogs: ha, inderdaad! Het is een Italiaanse nepperd, nagemaakt van een Britse versie op het Vervelabel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-03-2019 20:14:04 ]
De volgende uit de Ankcollectie. The Mothers zijn niet langer een rockkwintet, maar bestaan uit een man of zeven, acht: Zappa, Roy Estrada (bas), Jimmy Carl Black (drums), Ray Collins (zang), Billy Mundi (ook drums), Don Preston (toetsen), Bunk Gardner (saxen en klarinetten en fluiten) en Motorhead Sherwood (tamboerijn en saxofoon). Waanzinnige stukken hier, vol laagjes en orkestraties. Zappa heeft veel ervaring met opnametechnieken opgedaan voordat hij de Mothers startte: in Studio Z nam hij met allerlei artiesten wagonladingen nummers op en bracht hij tientallen singles uit. Veel van die stukken had hij zelf geschreven, gearrangeerd en geproduceerd. Plaatkant een bevat een suite van drie stukken: Plastic People, Call Any Vegetable en Duke Of Prunes. Op de tweede plaatkant een suite van een paar kortere liedjes en de fenomenale mini-opera Brown Shoes Don't Make It. De plaatkant opent en eindigt met America Drinks en America Drinks And Goes Home, nogal vrije jazzachtige loungeimprovzooi, ware het niet dat er een magistrale melodie aan ten grondslag ligt. Op deze plaat is Zappa op zijn best en dat al zo vroeg in zijn Motherscarrière. Ank heeft F24.90 voor dit album betaald en dat doet me wederom vermoeden dat ze deze elpee niet in 1967 heeft gekocht. Even zoeken op Discogs: ha, inderdaad! Het is een Italiaanse nepperd, nagemaakt van een Britse versie op het Vervelabel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-03-2019 20:14:04 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Daar sluit ik me bij aanquote:
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
G322 - Sinéad O'Connor - The Lion And The Cobra
Sinéad kende ik al een tijdje voordat ik deze plaat eens ging luisteren. Vond haar muziek wel aardig, maar had er niet heel veel mee. Des te meer werd ik nogal weggeblazen door deze, wat een emotie en power straalt ze uit zeg, en wat een controle over haar stem En toch ook weer heel fragiel tegelijkertijd. Ben haar andere werk ook wel meer gaan waarderen, maar deze steekt er wel met kop en schouders bovenuit wat mij betreft.
[ Bericht 1% gewijzigd door Gehenna op 17-03-2019 21:05:16 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-394334-1522233510-3837.jpeg.jpg)
Sinéad kende ik al een tijdje voordat ik deze plaat eens ging luisteren. Vond haar muziek wel aardig, maar had er niet heel veel mee. Des te meer werd ik nogal weggeblazen door deze, wat een emotie en power straalt ze uit zeg, en wat een controle over haar stem
En toch ook weer heel fragiel tegelijkertijd. Ben haar andere werk ook wel meer gaan waarderen, maar deze steekt er wel met kop en schouders bovenuit wat mij betreft.
[ Bericht 1% gewijzigd door Gehenna op 17-03-2019 21:05:16 ]
nee, jij dan!
Ja, maar we zijn nog niet halverwege dit vierde vak. En daarna komt er nóg een vak.quote:
Zappa
Maar dat is ook zo'n beetje de laatste artiest in je kast neem ik aan?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G323 Kate Bush - Never for Ever
Powervrouwen uit de 80's met een dijk een van een stem? Nou dan kan Kate Bush ook nooit ver zijn. Ooit ontdekt door David Gilmour, en bracht haar geweldige debuutplaat al uit op haar 19e. Dit is haar 3e album alweer, die ze opnam op haar 20e. Doet me toch afvragen wat ik in vredesnaam met mijn leven aan het doen ben
Sowieso een dikke kwaliteitsplaat (waar ze er nog veel van ging maken ook), grote hit is natuurlijk:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-508248-1474741790-3505.jpeg.jpg)
Powervrouwen uit de 80's met een dijk een van een stem? Nou dan kan Kate Bush ook nooit ver zijn. Ooit ontdekt door David Gilmour, en bracht haar geweldige debuutplaat al uit op haar 19e. Dit is haar 3e album alweer, die ze opnam op haar 20e. Doet me toch afvragen wat ik in vredesnaam met mijn leven aan het doen ben
Sowieso een dikke kwaliteitsplaat (waar ze er nog veel van ging maken ook), grote hit is natuurlijk:
nee, jij dan!
ha had al zo'n idee dat deze nog wel even ging duren.quote:Op zondag 17 maart 2019 21:25 schreef bazbo het volgende:
[..]
Ja, maar we zijn nog niet halverwege dit vierde vak. En daarna komt er nóg een vak.
Wel maar eentje van Beefheart toch?
nee, jij dan!
Ja die is inderdaad ook tof.quote:
[..]
Beetje late reactie, maar Gary Numan heeft ergens in de afgelopen 10 jaar een hele ander spin gegeven aan dat nummer, die echt fucking vet is
Sowieso cool dat hij bands als Nine Inch Nails heeft geïnspireerd, en dat hij dan later weer geïnspireerd door hun raakt
Zoals op Pure bijv.
nee, jij dan!
NIet één op vinyl.quote:
[..]
ha had al zo'n idee dat deze nog wel even ging duren.
Wel alles op cd. Dat vuilnisbakkengeluid op cd ...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G324 David Bowie - Low
Ik heb heel lang vol kunnen houden dat ik Bowie niets vond. Ik respecteerde 'm als artiest wel, vooral door al z'n transformaties door de jaren heen, maar kon gewoon zelf niets met z'n muziek.
Maar toen ik behoorlijk fan van Brian Eno begon te worden, moest ik dit album (die Eno produceerde) toch ook maar eens proberen. Direct om
Kant A zijn fijne tegendraadse rock nummers, Kant B staat vol met bijna krautrock achtige ambient . Vooral B wordt hier wel redelijk grijs gedraaid.
Verder leuk feitje is dat Nick Lowe als antwoord op deze plaat in hetzelfde jaar een EP'tje uitbracht met de titel 'Bowi'
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-216166-1275625649.jpeg.jpg)
Ik heb heel lang vol kunnen houden dat ik Bowie niets vond. Ik respecteerde 'm als artiest wel, vooral door al z'n transformaties door de jaren heen, maar kon gewoon zelf niets met z'n muziek.
Maar toen ik behoorlijk fan van Brian Eno begon te worden, moest ik dit album (die Eno produceerde) toch ook maar eens proberen. Direct om
Kant A zijn fijne tegendraadse rock nummers, Kant B staat vol met bijna krautrock achtige ambient . Vooral B wordt hier wel redelijk grijs gedraaid.
Verder leuk feitje is dat Nick Lowe als antwoord op deze plaat in hetzelfde jaar een EP'tje uitbracht met de titel 'Bowi'
nee, jij dan!
G325 Spiritualized - And Nothing Hurt
Mijn kast staat toch helemaal door elkaar, dus dan kan deze (die ik afgelopen vrijdag bij hun toffe concert kocht) wel even tussendoor.
De nieuwste plaat van Spiritualized, verder weinig interessants over te melden behalve dat ik 'm - van begin tot eind - weer erg tof vind. Kwam ook live erg goed uit de verf
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 19-03-2019 22:08:37 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12489351-1540306589-6212.jpeg.jpg)
Mijn kast staat toch helemaal door elkaar, dus dan kan deze (die ik afgelopen vrijdag bij hun toffe concert kocht) wel even tussendoor.
De nieuwste plaat van Spiritualized, verder weinig interessants over te melden behalve dat ik 'm - van begin tot eind - weer erg tof vind. Kwam ook live erg goed uit de verf
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 19-03-2019 22:08:37 ]
nee, jij dan!
quote:Op dinsdag 19 maart 2019 18:39 schreef Gehenna het volgende:
G324 David Bowie - Low
[ afbeelding ]
Ik heb heel lang vol kunnen houden dat ik Bowie niets vond.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Ja ik weet, ik was in de minderheid.quote:
Maaarrr ik kende dan ook enkel z'n grote hits uit de 80's (Let's Dance, Dancing in the Street, die thuis op dadrock FM werden gedraaid.
En die vind ik nog steeds niet heel super). En in combinatie met hoe mensen 'm altijd ophemelden, werd ik er nogal allergisch voor. Ben nu wel echt fan van z'n Berlijn Trilogie, z'n vreemdere albums als 1.Outside, Blacktstar en natuurlijk de supercatchy Hunky Dory, etc.
Maar een Ziggy Stardust vind ik bijv. nog steeds een behoorlijke meh-plaat. En dat is ook prima, ik vind al die verschillende stijlen in z'n carrière al indrukwekkend genoeg
nee, jij dan!
Nou, vooruit dan maar. Ik zal doen alsof ik die voorlaatste zin niet gezien heb, 
.
.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
quote:
Nou, vooruit dan maar. Ik zal doen alsof ik die voorlaatste zin niet gezien heb,
nee, jij dan!
bazbo 0553: Frank Zappa - Lumpy Gravy
'The way I see it, Barry, this should be a very dynamite show.' In 1968 nam Zappa dit album op, zijn eerste officiële soloplaat. Hoewel, 'solo' is niet het goede woord. Er spelen tientallen gasten op. Een heel orkest, verschillende muzikanten en allerlei stemmen. Zappa had een microfoon in het binnenwerk van een grote piano gemonteerd en vroeg her en der willekeurige en onwillekeurige mensen om iets in het binnenwerk van de piano te zeggen, al dan niet naar aanleiding van wat onderwerpen en thema's die hij aandroeg. Vervolgens knipte en plakte hij alle orkest-, band en stemopnamen tot een kaleidoscopisch en bizar geheel. De elpee kent officieel maar een stuk, dat in twee plaatkanten uiteenvalt. Er zijn wel verschillende secties te onderscheiden. Zo is er het openingsdeuntje Theme From Lumpy Gravy (dat later ook op 200 Motels terug te horen is), een wonderschone orkestversie van Oh No en het afsluitende Take Your Clothes Off When You Dance. Ook deze zit in de Ankcollectie. Er zitten grote deuken in het vinyl en soms blijft hij hangen. Grappig genoeg past dat prima in het bric-à-brac-karakter van de plaat. Mijn blik op Discogs bevestigt mijn vermoeden: ook dit is een 'counterfeit', in dit geval een Italiaanse namaak uit van een Britse heruitgave uit 1972.
'The way I see it, Barry, this should be a very dynamite show.' In 1968 nam Zappa dit album op, zijn eerste officiële soloplaat. Hoewel, 'solo' is niet het goede woord. Er spelen tientallen gasten op. Een heel orkest, verschillende muzikanten en allerlei stemmen. Zappa had een microfoon in het binnenwerk van een grote piano gemonteerd en vroeg her en der willekeurige en onwillekeurige mensen om iets in het binnenwerk van de piano te zeggen, al dan niet naar aanleiding van wat onderwerpen en thema's die hij aandroeg. Vervolgens knipte en plakte hij alle orkest-, band en stemopnamen tot een kaleidoscopisch en bizar geheel. De elpee kent officieel maar een stuk, dat in twee plaatkanten uiteenvalt. Er zijn wel verschillende secties te onderscheiden. Zo is er het openingsdeuntje Theme From Lumpy Gravy (dat later ook op 200 Motels terug te horen is), een wonderschone orkestversie van Oh No en het afsluitende Take Your Clothes Off When You Dance. Ook deze zit in de Ankcollectie. Er zitten grote deuken in het vinyl en soms blijft hij hangen. Grappig genoeg past dat prima in het bric-à-brac-karakter van de plaat. Mijn blik op Discogs bevestigt mijn vermoeden: ook dit is een 'counterfeit', in dit geval een Italiaanse namaak uit van een Britse heruitgave uit 1972.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0554: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - We're Only In It For The Money
Kijk, ik heb maar drie exemplaren van deze plaat: een originele Duitsche uit 1968, een namaak uit de Ankcollectie en een heruitgave uit 1995 (met de originele bas- en drumpartijen; op de eerste cd-uitgave begin jaren negentig meende Zappa die partijen opnieuw in te moeten laten spelen, dat is hier dus niet het geval). Voor mijn originele uit 1986 kan ik zo tientallen euro's vragen, blijkt. Dit album nam Zappa op tegelijkertijd met Lumpy Gravy en waarschijnlijk startten de opnames voor Money nog eerder dan die van Lumpy. De plaat is vooral beroemd om het hoesontwerp: een parodie op Sgt. Pepper. Andersom gevouwen, met een enorme fotocollage binnenin en een inlegvel met uitknipzappasnor en uitkniptiet. En dan de muziek: meesterlijk. Opnieuw veel knip- en plakwerk, versnelde stemmen, psychadelische gitaren, akoestische fragmenten en hemelse melodiën.De teksten van die liedjes zijn één grote aanklacht tegen de maatschappij vol hippies, militair geweld op straat, mislukte ouders, idiote gewoontes, trotsdoenerij en meer van dat fraais. Ook horen we weer allerlei geluidscollages tussen de liedjes door, uiteindelijk leidend naar The Chrome Plated Megaphone Of Destiny. Zappa was de koning van de editing. Er staan zo veel schitterende nummers op met prachtmelodieën: Concentration Moon, Mom & Dad, The Idiot Bastard Son, Take Your Clothes Off When You Dance, noem ze maar op. Een van de allermooiste stukken is Absolutely Free (dat niet te vinden is op de elpee met die titel). Dit is een van mijn (vele) favoriete Zappaplaten: nog altijd relevant.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 12:43:41 ]
Kijk, ik heb maar drie exemplaren van deze plaat: een originele Duitsche uit 1968, een namaak uit de Ankcollectie en een heruitgave uit 1995 (met de originele bas- en drumpartijen; op de eerste cd-uitgave begin jaren negentig meende Zappa die partijen opnieuw in te moeten laten spelen, dat is hier dus niet het geval). Voor mijn originele uit 1986 kan ik zo tientallen euro's vragen, blijkt. Dit album nam Zappa op tegelijkertijd met Lumpy Gravy en waarschijnlijk startten de opnames voor Money nog eerder dan die van Lumpy. De plaat is vooral beroemd om het hoesontwerp: een parodie op Sgt. Pepper. Andersom gevouwen, met een enorme fotocollage binnenin en een inlegvel met uitknipzappasnor en uitkniptiet. En dan de muziek: meesterlijk. Opnieuw veel knip- en plakwerk, versnelde stemmen, psychadelische gitaren, akoestische fragmenten en hemelse melodiën.De teksten van die liedjes zijn één grote aanklacht tegen de maatschappij vol hippies, militair geweld op straat, mislukte ouders, idiote gewoontes, trotsdoenerij en meer van dat fraais. Ook horen we weer allerlei geluidscollages tussen de liedjes door, uiteindelijk leidend naar The Chrome Plated Megaphone Of Destiny. Zappa was de koning van de editing. Er staan zo veel schitterende nummers op met prachtmelodieën: Concentration Moon, Mom & Dad, The Idiot Bastard Son, Take Your Clothes Off When You Dance, noem ze maar op. Een van de allermooiste stukken is Absolutely Free (dat niet te vinden is op de elpee met die titel). Dit is een van mijn (vele) favoriete Zappaplaten: nog altijd relevant.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 12:43:41 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0555: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Cruising With Ruben And The Jets
Ank liet zich wel bedonderen, zeg. Dit is opnieuw een nepperd. Maar hij klinkt goed én hij heeft de originele bas- en drumpartijen. Ook hier liet Zappa begin jaren negentig die partijen opnieuw inspelen, omdat hij het geluid niet zo goed vond. Toegegeven, de drums klinken als kartonnen dozen en de bas is wat stoffig, maar ik vind het wel wat hebben; het is een mooi tijdsbeeld. Dit album (óók uit 1968) is Zappa's grote ode aan de doowopmuziek. Tegelijkertijd is het een parodie: alle clichés komen voorbij: de akkoordenreeksen, het timbre van de stemmen, de koortjes, de instrumentatie en de teksten van debiel niveau. Op de voorkant van de hoes kon je niet zien dat het een Zappa/Mothersplaat was. Verhaal gaat dat er een Amerikaanse discjockey was die de plaat geweldig vond totdat hij ontdekte dat Ruben niet bestond en het Frank Zappa was, toen spoelde hij 'm door de plee. Hij had beter kunnen weten: er staan versies op van liedjes die eerder op Freak Out! staan en af en toe hoor je achter de falsetto's ook duidelijk de stem van Zappa. Er zitten ook allerlei (verborgen) verwijzingen in: her en der spelen instrumenten fragmenten of lijntjes van klassieke werken of andere liedjes en meer van dat soort grappen. Ik vind het een heerlijke plaat vol meebrulliederen. Aan het eind van het allerlaatste lied (Stuff Up The Cracks, waarin iemand zelfmoord pleegt) zit dan eindelijk iets dat iets van de ware identiteit van de maker verraadt: een gitaarsolo in de stijl waarmee Zappa later furore onder de fans ging maken. Leuk werk, dit.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 13:44:54 ]
Ank liet zich wel bedonderen, zeg. Dit is opnieuw een nepperd. Maar hij klinkt goed én hij heeft de originele bas- en drumpartijen. Ook hier liet Zappa begin jaren negentig die partijen opnieuw inspelen, omdat hij het geluid niet zo goed vond. Toegegeven, de drums klinken als kartonnen dozen en de bas is wat stoffig, maar ik vind het wel wat hebben; het is een mooi tijdsbeeld. Dit album (óók uit 1968) is Zappa's grote ode aan de doowopmuziek. Tegelijkertijd is het een parodie: alle clichés komen voorbij: de akkoordenreeksen, het timbre van de stemmen, de koortjes, de instrumentatie en de teksten van debiel niveau. Op de voorkant van de hoes kon je niet zien dat het een Zappa/Mothersplaat was. Verhaal gaat dat er een Amerikaanse discjockey was die de plaat geweldig vond totdat hij ontdekte dat Ruben niet bestond en het Frank Zappa was, toen spoelde hij 'm door de plee. Hij had beter kunnen weten: er staan versies op van liedjes die eerder op Freak Out! staan en af en toe hoor je achter de falsetto's ook duidelijk de stem van Zappa. Er zitten ook allerlei (verborgen) verwijzingen in: her en der spelen instrumenten fragmenten of lijntjes van klassieke werken of andere liedjes en meer van dat soort grappen. Ik vind het een heerlijke plaat vol meebrulliederen. Aan het eind van het allerlaatste lied (Stuff Up The Cracks, waarin iemand zelfmoord pleegt) zit dan eindelijk iets dat iets van de ware identiteit van de maker verraadt: een gitaarsolo in de stijl waarmee Zappa later furore onder de fans ging maken. Leuk werk, dit.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 13:44:54 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0556: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Uncle Meat
Waren de vorige platen al 'raar'; deze is nog bizarder. Bijna orkestrale muziek, zij het gespeeld door de band, met veel 'opgevoerde'/versnelde blazers- en toetsenpartijen, malle koortjes, prachtige percussie- en marimbagerammel, dialoogfragmenten en vooral wonderschone melodieën. Het openingsstuk, Uncle Meat Main Title Theme is gelijk al geweldig, maar er staan meer 'klassieke' Zappastukken op: Pound For A Brown (On The Bus), The Dog Breath Variations, Mr. Green Genes en ga zo maar door. Het almachtige King Kong beslaat de hele vierde plaatkant. De dubbelelpee komt uit 1969 en ik heb hier een Canadese herdruk uit de Ankcollectie. Niet de klaphoes, maar twee platen in een enkele hoes, plaatkant 1+4 op de ene en 2+3 op de andere. Het bijbehorende inlegvel ontbreekt, helaas. Dit is een briljante plaat.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 14:28:56 ]
Waren de vorige platen al 'raar'; deze is nog bizarder. Bijna orkestrale muziek, zij het gespeeld door de band, met veel 'opgevoerde'/versnelde blazers- en toetsenpartijen, malle koortjes, prachtige percussie- en marimbagerammel, dialoogfragmenten en vooral wonderschone melodieën. Het openingsstuk, Uncle Meat Main Title Theme is gelijk al geweldig, maar er staan meer 'klassieke' Zappastukken op: Pound For A Brown (On The Bus), The Dog Breath Variations, Mr. Green Genes en ga zo maar door. Het almachtige King Kong beslaat de hele vierde plaatkant. De dubbelelpee komt uit 1969 en ik heb hier een Canadese herdruk uit de Ankcollectie. Niet de klaphoes, maar twee platen in een enkele hoes, plaatkant 1+4 op de ene en 2+3 op de andere. Het bijbehorende inlegvel ontbreekt, helaas. Dit is een briljante plaat.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 14:28:56 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0557: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Burnt Weeny Sandwich
Ook een grote favoriet hier. Ik heb twee versies van dit album uit 1970: die uit de Ankcollectie is een Britse heruitgave uit een onbekend jaar, de andere is ook een Britse heruitgave maar uit 1971. Ik draai die uit 1971, die ik ooit eens kocht van een grote Zappafiel die een monsterlijk grote verzameling heeft. Op de plaat staat materiaal dat is opgenomen tussen augustus 1967 en juli 1969. Vooral wordt duidelijk hoe groot de inbreng van Ian Underwood is; zijn bijdragen vallen ook al op Money en Uncle Meat op. Plaatkant een heeft vooral studiomateriaal, beginnend met een cover van WPLJ (The Four Deuces), een heerlijk doowopnummer. Dan volgt een serie instrumentale stukken, waarvan vooral de melodie van Holiday In Berlin (dat Zappa later nog een paar keer zou hergebruiken op 200 Motels) en het supermooie Aybe Sea in het oor springen. Op plaatkant twee staat Little House I Used To Live In (een mix van studio- en liveopname), een lang stuk met een rustig intro, complex thema en uitgebreide solo's. De plaat eindigt met Valerie, ook weer een cover van een doowopnummer (van Jackie & The Starlites). Ondanks het materiaal van verschillend karakter en tijdstip van opname, is dit misschien wel een van de meest consistente platen van FZ. Ik vind 'm heerlijk.
Ook een grote favoriet hier. Ik heb twee versies van dit album uit 1970: die uit de Ankcollectie is een Britse heruitgave uit een onbekend jaar, de andere is ook een Britse heruitgave maar uit 1971. Ik draai die uit 1971, die ik ooit eens kocht van een grote Zappafiel die een monsterlijk grote verzameling heeft. Op de plaat staat materiaal dat is opgenomen tussen augustus 1967 en juli 1969. Vooral wordt duidelijk hoe groot de inbreng van Ian Underwood is; zijn bijdragen vallen ook al op Money en Uncle Meat op. Plaatkant een heeft vooral studiomateriaal, beginnend met een cover van WPLJ (The Four Deuces), een heerlijk doowopnummer. Dan volgt een serie instrumentale stukken, waarvan vooral de melodie van Holiday In Berlin (dat Zappa later nog een paar keer zou hergebruiken op 200 Motels) en het supermooie Aybe Sea in het oor springen. Op plaatkant twee staat Little House I Used To Live In (een mix van studio- en liveopname), een lang stuk met een rustig intro, complex thema en uitgebreide solo's. De plaat eindigt met Valerie, ook weer een cover van een doowopnummer (van Jackie & The Starlites). Ondanks het materiaal van verschillend karakter en tijdstip van opname, is dit misschien wel een van de meest consistente platen van FZ. Ik vind 'm heerlijk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0558: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Weasels Ripped My Flesh
Leek Burnt een wat bonte verzameling stukken en opnames van allerlei tijden, Weasels Ripped My Flesh is helemaal een allegaartje. Studio- en liveopnames, verschillende bandsamenstellingen en stijlen lopen op dit album uit 1970 in elkaar over. Zappa had in 1969 zijn Mothers Of Invention al opgedoekt en van de vele opnames die hij (nog) had, stelde hij Burnt en Weasels samen. Ik heb hier een Duitse heruitgave uit een onbekend jaar uit de Ankcollectie. De hoes van dit album is gemaakt door Neon Park, de man die ook alle covers van de eerste platen van Little Feat maakte. De plaat opent genadeloos met het grotendeels geïmproviseerde Didja Get On Ya?. 'Geïmproviseerd' is niet het goede woord; Zappa had een heel systeem van handgebaren ontwikkeld waarmee hij de bandleden aanwijzingen gaf wat te doen of spelen of in welke stijl. Hoe dat klonk, hoor je in dit stuk. De cover van het bluesmonster Directly From My Heart To You kent een gastoptreden van Don 'Sugarcane' Harris op (elektrische) viool. Prelude To The Afternoon Of A Sexually Aroused Gas Mask kent weer allerlei musique concrète. Dan is er de rocker My Guitar Wants To Kill Your Mama, het mooie Oh No en de plaat sluit af met het titelnummer: twee minuten lang lawaaifeedback. Ook een leuke plaat!
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 15:54:54 ]
Leek Burnt een wat bonte verzameling stukken en opnames van allerlei tijden, Weasels Ripped My Flesh is helemaal een allegaartje. Studio- en liveopnames, verschillende bandsamenstellingen en stijlen lopen op dit album uit 1970 in elkaar over. Zappa had in 1969 zijn Mothers Of Invention al opgedoekt en van de vele opnames die hij (nog) had, stelde hij Burnt en Weasels samen. Ik heb hier een Duitse heruitgave uit een onbekend jaar uit de Ankcollectie. De hoes van dit album is gemaakt door Neon Park, de man die ook alle covers van de eerste platen van Little Feat maakte. De plaat opent genadeloos met het grotendeels geïmproviseerde Didja Get On Ya?. 'Geïmproviseerd' is niet het goede woord; Zappa had een heel systeem van handgebaren ontwikkeld waarmee hij de bandleden aanwijzingen gaf wat te doen of spelen of in welke stijl. Hoe dat klonk, hoor je in dit stuk. De cover van het bluesmonster Directly From My Heart To You kent een gastoptreden van Don 'Sugarcane' Harris op (elektrische) viool. Prelude To The Afternoon Of A Sexually Aroused Gas Mask kent weer allerlei musique concrète. Dan is er de rocker My Guitar Wants To Kill Your Mama, het mooie Oh No en de plaat sluit af met het titelnummer: twee minuten lang lawaaifeedback. Ook een leuke plaat!
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 15:54:54 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0559: Frank Zappa - Hot Rats
Ik zie nu dat ik een faut in de volgorde heb gemaakt. Hot Rats verscheen al in 1969 en hoewel het materiaal van Burnt en Weasels uit de jaren ervoor stamt, bracht Zappa ze pas in 1970 uit. Ik heb twee versies van Hot Rats op vinyl: een onofficiële Franse picturedisc uit 2005 en een Italiaanse heruitgave uit 1975 uit de Ankcollectie. Dit is de Zappaplaat die zelfs mensen die niet van Zappa houden goed vinden. Het staat vol met een soort aanstekelijke instrumentale jazzrock, in zijn stijl vrij ongekend in die tijd. Opener Peaches En Regalia is zo'n beetje de herkenningstune van Zappamuziek. Willie The Pimp is het enige nummer op de plaat met zang. Tenminste: als je dat wat Captain Beefheart doet 'zang' wilt noemen. Ik wel. Het is voor mij een van de allerbeste Zappastukken; in de gitaarsolo hoor je hem fouten maken en weer oplossen en het gaat maar door en gaat maar door en ik kan er geen genoeg van krijgen. Son Of Mr. Green Genes is een instrumentale variant van Mr. Green Genes (van Uncle Meat). Op de tweede kant de wat luchtiger lijkende Little Umbrellas en It Must Be A Camel, plus de lange jam The Gumbo Variations. Hoofdrollen voor de violen van Don 'Sugarcane' Harris en Jean-Luc Ponty en natuurlijk de gitaar van de meester zelf. Op de eerste cd-versie begin jaren negentig voegde Zappa veel extra partijen toe die hij destijds opgenomen had, maar die vinyl toen niet aankon. Het maakt die cd-versie tot een wat druk maar toch interessant iets; de vinylversie (die in 2012 ook op cd verscheen) is wat ruimtelijker en biedt al volop gelaagd vertier. Een van de vele hoogtepunten in het Zappaoeuvre, dit album. Uiterst verslavend.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 16:49:10 ]
Ik zie nu dat ik een faut in de volgorde heb gemaakt. Hot Rats verscheen al in 1969 en hoewel het materiaal van Burnt en Weasels uit de jaren ervoor stamt, bracht Zappa ze pas in 1970 uit. Ik heb twee versies van Hot Rats op vinyl: een onofficiële Franse picturedisc uit 2005 en een Italiaanse heruitgave uit 1975 uit de Ankcollectie. Dit is de Zappaplaat die zelfs mensen die niet van Zappa houden goed vinden. Het staat vol met een soort aanstekelijke instrumentale jazzrock, in zijn stijl vrij ongekend in die tijd. Opener Peaches En Regalia is zo'n beetje de herkenningstune van Zappamuziek. Willie The Pimp is het enige nummer op de plaat met zang. Tenminste: als je dat wat Captain Beefheart doet 'zang' wilt noemen. Ik wel. Het is voor mij een van de allerbeste Zappastukken; in de gitaarsolo hoor je hem fouten maken en weer oplossen en het gaat maar door en gaat maar door en ik kan er geen genoeg van krijgen. Son Of Mr. Green Genes is een instrumentale variant van Mr. Green Genes (van Uncle Meat). Op de tweede kant de wat luchtiger lijkende Little Umbrellas en It Must Be A Camel, plus de lange jam The Gumbo Variations. Hoofdrollen voor de violen van Don 'Sugarcane' Harris en Jean-Luc Ponty en natuurlijk de gitaar van de meester zelf. Op de eerste cd-versie begin jaren negentig voegde Zappa veel extra partijen toe die hij destijds opgenomen had, maar die vinyl toen niet aankon. Het maakt die cd-versie tot een wat druk maar toch interessant iets; de vinylversie (die in 2012 ook op cd verscheen) is wat ruimtelijker en biedt al volop gelaagd vertier. Een van de vele hoogtepunten in het Zappaoeuvre, dit album. Uiterst verslavend.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-03-2019 16:49:10 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0560: Frank Zappa - Chunga's Revenge
Deze plaat uit 1970 heb ik ook maar drie keer op vinyl. Een Italiaanse heruitgave uit 1978 uit de Ankcollectie, een Britse versie uit 1971 met de olijfkleurige hoes (was een cadeautje van Giles voor mijn vijftigste verjaardag en die op DIscogs zo honderd ballen oplevert) en een Amerikaanse promoversie uit 1970 met witte labels (die ook tientallen euro's kost) die ik voor twee tientjes kocht van een enorme fiel met groteske verzameling.. Ik draai de plaat uit de Ankcollectie en laat die nou net vaak blijven hangen... Ook dit album is een collectie van opnames uit 1969/1970. Zo is er Twenty Small Cigars (een outtake van Hot Rats), Transylvania Boogie en het titelnummer, allen instrumentale gitaarnummers. Inmiddels had Zappa een andere band om zich heen, met George Duke, Ian Underwood, Ainsley Dunbar en Flo en Eddie (Howard Kaylan en Mark Volman, bekend van The Turtles). De hoes vermeldt dat de teksten en vocalen een voorbode zijn van de soundtrack voor de film 200 Motels, waarover later meer. Road Ladies is een lekker bluesje, The Nancy & Mary Music een liveopname met hoofdrol voor Dunbar en Duke, Tell Me You Love Me de schreeuwrocker en Sharleena is een gewoon een goede song. Het titelnummer is overigens nog eens gecovered door Gotan Project in tangostijl. Veel mensen vinden de bijdragen van Flo&Eddie niet zo leuk; ik kan het hoogst waarderen. Fijne plaat weer.
Deze plaat uit 1970 heb ik ook maar drie keer op vinyl. Een Italiaanse heruitgave uit 1978 uit de Ankcollectie, een Britse versie uit 1971 met de olijfkleurige hoes (was een cadeautje van Giles voor mijn vijftigste verjaardag en die op DIscogs zo honderd ballen oplevert) en een Amerikaanse promoversie uit 1970 met witte labels (die ook tientallen euro's kost) die ik voor twee tientjes kocht van een enorme fiel met groteske verzameling.. Ik draai de plaat uit de Ankcollectie en laat die nou net vaak blijven hangen... Ook dit album is een collectie van opnames uit 1969/1970. Zo is er Twenty Small Cigars (een outtake van Hot Rats), Transylvania Boogie en het titelnummer, allen instrumentale gitaarnummers. Inmiddels had Zappa een andere band om zich heen, met George Duke, Ian Underwood, Ainsley Dunbar en Flo en Eddie (Howard Kaylan en Mark Volman, bekend van The Turtles). De hoes vermeldt dat de teksten en vocalen een voorbode zijn van de soundtrack voor de film 200 Motels, waarover later meer. Road Ladies is een lekker bluesje, The Nancy & Mary Music een liveopname met hoofdrol voor Dunbar en Duke, Tell Me You Love Me de schreeuwrocker en Sharleena is een gewoon een goede song. Het titelnummer is overigens nog eens gecovered door Gotan Project in tangostijl. Veel mensen vinden de bijdragen van Flo&Eddie niet zo leuk; ik kan het hoogst waarderen. Fijne plaat weer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0561: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Fillmore East - June, 1971
Ik heb twee versies van deze plaat. Uit de Ankcollectie komt een Duitsche heruitgave uit 1978, die ik nu draai en weer her en der blijft hangen. Zelf had ik al een Britse heruitgave uit 1972 gekregen van een oud-collega die hij voor F16,95 kocht bij Diskorama hier in het zo majestueuze Apeldoorn. Zappa tourde in 1970 en 1971 volop met zijn nieuwe Mothers, ook bekend onder de Veaudevilleband. Hoofdrollen voor Flo&Eddie en hun 'comedyshit'. Mudsharks, groupies, a dick that is a monster en meer van dat soort gedoe. Je moet ervan houden en ik houd ervan. De band zelf is retestrak en toch losjes. Hoogtepunten voor mij zijn opener Little House I Used To Live In, Latex Solar Beef, Happy Together (jaja) en Tears Began To Fall. Veel melodieën die op de plaat zijn te horen, komen ook weer terug in de orkestrale stukken van 200 Motels. Ook leuk om te weten: tijdens deze concerten, opgenomen in de Fillmore East in 1971, waren er twee gastmuzikanten. De opnames daarvan staan helaas niet op de plaat. Die kwamen pas veel later uit op Playground Psychotics. De gastmuzikanten zelf brachten het wel uit en wel op hun plaat Some Time in New York City. Inderdaad, het waren John en Yoko.
Ik heb twee versies van deze plaat. Uit de Ankcollectie komt een Duitsche heruitgave uit 1978, die ik nu draai en weer her en der blijft hangen. Zelf had ik al een Britse heruitgave uit 1972 gekregen van een oud-collega die hij voor F16,95 kocht bij Diskorama hier in het zo majestueuze Apeldoorn. Zappa tourde in 1970 en 1971 volop met zijn nieuwe Mothers, ook bekend onder de Veaudevilleband. Hoofdrollen voor Flo&Eddie en hun 'comedyshit'. Mudsharks, groupies, a dick that is a monster en meer van dat soort gedoe. Je moet ervan houden en ik houd ervan. De band zelf is retestrak en toch losjes. Hoogtepunten voor mij zijn opener Little House I Used To Live In, Latex Solar Beef, Happy Together (jaja) en Tears Began To Fall. Veel melodieën die op de plaat zijn te horen, komen ook weer terug in de orkestrale stukken van 200 Motels. Ook leuk om te weten: tijdens deze concerten, opgenomen in de Fillmore East in 1971, waren er twee gastmuzikanten. De opnames daarvan staan helaas niet op de plaat. Die kwamen pas veel later uit op Playground Psychotics. De gastmuzikanten zelf brachten het wel uit en wel op hun plaat Some Time in New York City. Inderdaad, het waren John en Yoko.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0562: Frank Zappa - 200 Motels
Dit vind ik een van de meest intrigerende werken van Zappa. In 1970 had hij een compleet filmscript klaar. Filmopnames vonden plaats in Londen. Hoofdrolspelers: Ringo Starr, Theodore Bikel, Keith Moon en de band zelf. Het gaat allemaal over het bizarre leven van een rockmuzikant. Uiteindelijk kreeg Zappa nog niet de helft van het script op film, maar het eindresultaat is al indrukwekkend genoeg. De film is een briljante, bizarre en kaleidoscopische gewaarwording. Voor de soundtrack liet hij een compleet orkest aanrukken (dat ook in de film te zien is) en op de plaat wisselen de orkest- en bandnummers elkaar af. Veel 'klassieke' Zappamelodieën zijn terug te horen. Hoogtepunten zijn voor mij nauwelijks te noemen, omdat de hele plaat als een geheel klinkt. Noemenswaardig zijn de ouverture, de Sealed Tuna Sandwich-suite, Centreville ('A real nice place to raise your kids up!'), Lonesome Cowboy Burt, Magic Fingers en vooruit: de waanzinnig mooie afsluiter Strictly Genteel! Ik heb een Franse versie, een heruitgave uit 1981. Volgens mij komt hij uit de Ankcollectie, maar ik weet het niet zeker.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-03-2019 19:56:39 ]
Dit vind ik een van de meest intrigerende werken van Zappa. In 1970 had hij een compleet filmscript klaar. Filmopnames vonden plaats in Londen. Hoofdrolspelers: Ringo Starr, Theodore Bikel, Keith Moon en de band zelf. Het gaat allemaal over het bizarre leven van een rockmuzikant. Uiteindelijk kreeg Zappa nog niet de helft van het script op film, maar het eindresultaat is al indrukwekkend genoeg. De film is een briljante, bizarre en kaleidoscopische gewaarwording. Voor de soundtrack liet hij een compleet orkest aanrukken (dat ook in de film te zien is) en op de plaat wisselen de orkest- en bandnummers elkaar af. Veel 'klassieke' Zappamelodieën zijn terug te horen. Hoogtepunten zijn voor mij nauwelijks te noemen, omdat de hele plaat als een geheel klinkt. Noemenswaardig zijn de ouverture, de Sealed Tuna Sandwich-suite, Centreville ('A real nice place to raise your kids up!'), Lonesome Cowboy Burt, Magic Fingers en vooruit: de waanzinnig mooie afsluiter Strictly Genteel! Ik heb een Franse versie, een heruitgave uit 1981. Volgens mij komt hij uit de Ankcollectie, maar ik weet het niet zeker.
![Frank Zappa - Lonesome Cowboy Burt [from the film '200 Motels' - 1971]](https://i.ytimg.com/vi/Is0JEbFRNqI/0.jpg)
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-03-2019 19:56:39 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0563: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Just Another Band From L.A.
Deze verscheen in 1972. Opnames van een concert van de Veaudevilleband uit de Pauley Pavillion in LA. We horen het bizarre verhaal Billy The Mountain op kant 1. Het is een soort soundtrack bij een tekenfilm die nooit is verschenen en het zit vol met verwijzingen naar en citaten van reclames, personen, gebeurtenissen uit die tijd en regio. Op kant twee een nieuw arrangement van Call Any Vegetable, dat aanvankelijk lekker wegrockt, maar later toch complexer blijkt. Eddie Are You Kidding? is het wat luchtiger lijkende liedje. Magdalena is tekstueel misschien wel het meest controversiële stuk van Zappa, omdat het ogenschijnlijk incest verheerlijkt. De plaat sluit af met een meesterlijke versie van Dog Breath Variations. Flo en Eddie zijn op hun top op deze plaat. Ik heb twee exemplaren: die uit de Ankcollectie is een Duitsche heruitgave uit 1976 en ik had zelf ooit eens een originele Britse uit 1972 van iemand overgekocht. Beroemde hoes door Cal Schenkel. Zitten veel 'verborgen' aanwijzingen in. Zappa noemde die aanwijzingen en steeds terugkerende thema's en motiefjes Conceptual continuity: alles is onderdeel van een groter geheel. Op de hoes zien we een gipsbeen uit de auto steken. Op 4 december 1971 stak een fan tijdens het concert in Montreux een vuurpijl af, waardoor het casino in de fik vloog en de band alle instrumenten en apparatuur verloor. (Deep Purple maakte er nog een leuk liedje over.) Een week later speelde de band in het Rainbow Theatre in Londen met gehuurde spullen. Tijdens de toegift kwam er een boze fan het podium op en die duwde Zappa van het podium af. Die viel in de orkestbak, brak zijn been en een paar ribben en raakte bewusteloos. Zappa moest de rest van de tour afzeggen en zat bijna een jaar in een rolstoel. De band overleefde het niet. Tijdens zijn jaar in de rolstoel toerde Zappa niet, maar hij vond de tijd en gelegenheid om een zwik platen uit te brengen, waaronder deze. Ik vind 'm wel weer gaaf.
Deze verscheen in 1972. Opnames van een concert van de Veaudevilleband uit de Pauley Pavillion in LA. We horen het bizarre verhaal Billy The Mountain op kant 1. Het is een soort soundtrack bij een tekenfilm die nooit is verschenen en het zit vol met verwijzingen naar en citaten van reclames, personen, gebeurtenissen uit die tijd en regio. Op kant twee een nieuw arrangement van Call Any Vegetable, dat aanvankelijk lekker wegrockt, maar later toch complexer blijkt. Eddie Are You Kidding? is het wat luchtiger lijkende liedje. Magdalena is tekstueel misschien wel het meest controversiële stuk van Zappa, omdat het ogenschijnlijk incest verheerlijkt. De plaat sluit af met een meesterlijke versie van Dog Breath Variations. Flo en Eddie zijn op hun top op deze plaat. Ik heb twee exemplaren: die uit de Ankcollectie is een Duitsche heruitgave uit 1976 en ik had zelf ooit eens een originele Britse uit 1972 van iemand overgekocht. Beroemde hoes door Cal Schenkel. Zitten veel 'verborgen' aanwijzingen in. Zappa noemde die aanwijzingen en steeds terugkerende thema's en motiefjes Conceptual continuity: alles is onderdeel van een groter geheel. Op de hoes zien we een gipsbeen uit de auto steken. Op 4 december 1971 stak een fan tijdens het concert in Montreux een vuurpijl af, waardoor het casino in de fik vloog en de band alle instrumenten en apparatuur verloor. (Deep Purple maakte er nog een leuk liedje over.) Een week later speelde de band in het Rainbow Theatre in Londen met gehuurde spullen. Tijdens de toegift kwam er een boze fan het podium op en die duwde Zappa van het podium af. Die viel in de orkestbak, brak zijn been en een paar ribben en raakte bewusteloos. Zappa moest de rest van de tour afzeggen en zat bijna een jaar in een rolstoel. De band overleefde het niet. Tijdens zijn jaar in de rolstoel toerde Zappa niet, maar hij vond de tijd en gelegenheid om een zwik platen uit te brengen, waaronder deze. Ik vind 'm wel weer gaaf.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0564: Frank Zappa - Waka/Jawaka
Zappa goes jazz. Niet heel vreemd. Er zat al zeer veel improvisatie in zijn werk en zeker in zijn concerten. Heel 1972 zit hij in een rolstoel. Niet dat hij stilzit. Verre van dat. Hij schrijft een getikt soort sprookje Hunchentoot, ordent de concertopnames van 1970/1971 en brengt Just Another Band uit. Daarnaast schrijft hij nieuwe muziek en nodigt hij een arsenaal studiomuzikanten uit voor jams en opnames. Het resultaat is Waka/Jawaka. Tony Duran speelt slideguitar en Don Preston mag tekeer gaan op zijn Moog modular. Daarnaast heel veel koperblazers; vooral het titelnummer zit er vol mee. Your Mouth en It Just Might Be A One Shot Deal zijn de twee korte vocale stukken, die ook gelijk het minst interessant zijn. Naast het titelnummer is Big Swifty een klapper: een plaatlang stuk dat overal heen springt, vol met solo's zit en toch swingt. Mijn versie uit de Ankcollectie is een Duitsche heruitgave uit een onbekend jaar. Klinkt uitstekend. De muziek is dan ook lekkâh.
Zappa goes jazz. Niet heel vreemd. Er zat al zeer veel improvisatie in zijn werk en zeker in zijn concerten. Heel 1972 zit hij in een rolstoel. Niet dat hij stilzit. Verre van dat. Hij schrijft een getikt soort sprookje Hunchentoot, ordent de concertopnames van 1970/1971 en brengt Just Another Band uit. Daarnaast schrijft hij nieuwe muziek en nodigt hij een arsenaal studiomuzikanten uit voor jams en opnames. Het resultaat is Waka/Jawaka. Tony Duran speelt slideguitar en Don Preston mag tekeer gaan op zijn Moog modular. Daarnaast heel veel koperblazers; vooral het titelnummer zit er vol mee. Your Mouth en It Just Might Be A One Shot Deal zijn de twee korte vocale stukken, die ook gelijk het minst interessant zijn. Naast het titelnummer is Big Swifty een klapper: een plaatlang stuk dat overal heen springt, vol met solo's zit en toch swingt. Mijn versie uit de Ankcollectie is een Duitsche heruitgave uit een onbekend jaar. Klinkt uitstekend. De muziek is dan ook lekkâh.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0565: Frank Zappa & The Mothers - The Grand Wazoo
Beetje onduidelijk waarom deze plaat dan weer onder de Mothersvlag is en de vorige niet. Op dit album, ook uit 1972, trekt Zappa de lijn van Waka/Jawaka met nagenoeg dezelfde sessiemuzikanten verder door. De plaat opent nogal vreemd: For Calvin (And His Next Two Hitch-Hikers) lijkt een soort nachtmerrieverhaal. Daarna volop de stijl met de grote big band. Het titelnummer is zo'n heerlijk stuk met grandioze tetterdetet. Toen de plaat op cd uit kwam, had Zappa de twee stukken van de eerste plaatkant in omgekeerde volgorde gezet. (Zo ken ik het album dan ook van oudsher; voor mij voelt deze 'oorspronkelijke' volgorde raar.) Op de tweede plaatkant horen we Cleetus-Awreetus-Awrightus, een kort proggy intermezzo. Eat That Question zit vol solo's over een aanstekelijke riff en Blessed Relief is de lieflijke afsluiter met de kippenvelmelodie. Na deze plaat was Zappa weer op de been en formeerde hij een gigantische Grand Wazoo en een paar maanden later de afgeslankte Petit Wazoo band om het materiaal live uit te voeren. Er zijn opnames van die tour, maar het duurde dertig jaar voordat we daar iets van zouden horen. Ik heb hier uit de Ankcollectie een Duitsche heruitgave van The Grand Wazoo uit een onbekend jaar.
Beetje onduidelijk waarom deze plaat dan weer onder de Mothersvlag is en de vorige niet. Op dit album, ook uit 1972, trekt Zappa de lijn van Waka/Jawaka met nagenoeg dezelfde sessiemuzikanten verder door. De plaat opent nogal vreemd: For Calvin (And His Next Two Hitch-Hikers) lijkt een soort nachtmerrieverhaal. Daarna volop de stijl met de grote big band. Het titelnummer is zo'n heerlijk stuk met grandioze tetterdetet. Toen de plaat op cd uit kwam, had Zappa de twee stukken van de eerste plaatkant in omgekeerde volgorde gezet. (Zo ken ik het album dan ook van oudsher; voor mij voelt deze 'oorspronkelijke' volgorde raar.) Op de tweede plaatkant horen we Cleetus-Awreetus-Awrightus, een kort proggy intermezzo. Eat That Question zit vol solo's over een aanstekelijke riff en Blessed Relief is de lieflijke afsluiter met de kippenvelmelodie. Na deze plaat was Zappa weer op de been en formeerde hij een gigantische Grand Wazoo en een paar maanden later de afgeslankte Petit Wazoo band om het materiaal live uit te voeren. Er zijn opnames van die tour, maar het duurde dertig jaar voordat we daar iets van zouden horen. Ik heb hier uit de Ankcollectie een Duitsche heruitgave van The Grand Wazoo uit een onbekend jaar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Zittend in de zon, met een biertje, lees ik alle Zappa verhalen.
Ik leerde Zappa ongeveer zo'n 30 naar geleden kennen door de ver afgeprijsde CD bak in een amersfoortse platenzaak. Sindsdien ben ik leip van Zappa.
Jou vinyl collectie maakt mij rond uit jaloers.
Ik leerde Zappa ongeveer zo'n 30 naar geleden kennen door de ver afgeprijsde CD bak in een amersfoortse platenzaak. Sindsdien ben ik leip van Zappa.
Jou vinyl collectie maakt mij rond uit jaloers.
quote:
Zittend in de zon, met een biertje, lees ik alle Zappa verhalen.
Ik leerde Zappa ongeveer zo'n 30 naar geleden kennen door de ver afgeprijsde CD bak in een amersfoortse platenzaak. Sindsdien ben ik leip van Zappa.
Jou vinyl collectie maakt mij rond uit jaloers.
Heb je nog favoriete platen?
Ik was helemaal niet zo'n vinylverzamelaar en dat ben ik nog niet. Heb het complete FZ-oeuvre wel op cd. Er verschijnt vandaag de dag nog veel moois. Over een week de 5cd Zappa In New York box!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0566: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Over-Nite Sensation
Na de Grand en Petit Wazoo tours had Zappa een beetje genoeg van de intellectuele muzikanten die tijdens een tournee schaken leuker vonden dan het ruige rock&rolleven (achter de groupies aan). Hij boekte maar weer eens een studio en nam op wat een van zijn populairste platen zou worden. Waarschijnlijk omdat het op het eerste gehoor 'gewone' rocksongs bevat. Nadere beluistering doet anders beseffen: ze zitten geweldig goed in elkaar, zijn complex van arrangement en er komen tamelijk ingewikkelde passages voorbij. De muzikanten die meespelen zijn ook geen kleintjes: George Duke, Jean-Luc Ponty, Tina Turner en meer van dergelijke lui. Camarillo Brillo en Dirty Love zijn de bekendste stukken, maar mijn favorieten zijn I'm The Slime, Fifty-Fifty en Zomby Woof. Zappa werd later zelf een beetje moe van steeds maar weer die publiekslievelingen (Dinah-Moe-Hummm!) spelen, dat hij ze helemaal achter in het concert plaatste en dan ook nog eens op topsnelheid uitvoeren. Deze plaat is belangrijk, want het opende de poort naar nog beter werk, dat terecht kwam op het volgende en nog weer volgende album. Hoes van de plaat is van David B. McMacken en bevat allerlei verwijzingen naar bandleden, songteksten en zaken die al eens eerder aan de orde kwamen; kortom: Conceptual continuity. Over-Nite Sensation kwam uit in 1973. Mijn exemplaar uit de Ankcollectie is wederom een Duitsche heruitgave uit een onbekend jaar.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 23-03-2019 22:02:36 ]
Na de Grand en Petit Wazoo tours had Zappa een beetje genoeg van de intellectuele muzikanten die tijdens een tournee schaken leuker vonden dan het ruige rock&rolleven (achter de groupies aan). Hij boekte maar weer eens een studio en nam op wat een van zijn populairste platen zou worden. Waarschijnlijk omdat het op het eerste gehoor 'gewone' rocksongs bevat. Nadere beluistering doet anders beseffen: ze zitten geweldig goed in elkaar, zijn complex van arrangement en er komen tamelijk ingewikkelde passages voorbij. De muzikanten die meespelen zijn ook geen kleintjes: George Duke, Jean-Luc Ponty, Tina Turner en meer van dergelijke lui. Camarillo Brillo en Dirty Love zijn de bekendste stukken, maar mijn favorieten zijn I'm The Slime, Fifty-Fifty en Zomby Woof. Zappa werd later zelf een beetje moe van steeds maar weer die publiekslievelingen (Dinah-Moe-Hummm!) spelen, dat hij ze helemaal achter in het concert plaatste en dan ook nog eens op topsnelheid uitvoeren. Deze plaat is belangrijk, want het opende de poort naar nog beter werk, dat terecht kwam op het volgende en nog weer volgende album. Hoes van de plaat is van David B. McMacken en bevat allerlei verwijzingen naar bandleden, songteksten en zaken die al eens eerder aan de orde kwamen; kortom: Conceptual continuity. Over-Nite Sensation kwam uit in 1973. Mijn exemplaar uit de Ankcollectie is wederom een Duitsche heruitgave uit een onbekend jaar.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 23-03-2019 22:02:36 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0567: Frank Zappa - Apostrophe (')
Een alleraardigste verrassing uit de Ankcollectie. Ik heb een Italiaanse versie uit 1974, het jaar dat deze plaat verscheen. Het is een 'klassieke' Zappaplaat. De Yellow Snow-suite opent het album. De zin 'Watch out where the huskies go and don't you eat the yellow snow' zal iedereen wel kennen. En er staan meer Zappaklassiekers op: Cosmik Debris en Stinkfoot, bijvoorbeeld. Tekstueel is het allemaal nogal geestig, al zit er ook weer flink veel venijn in. In het titelnummer wilde Zappa een keer Creampje spelen: hij nodigde Jack Bruce en Jim Gordon uit en jamde met hen een instrumentaal monument. Allerlei andere groten spelen ook weer mee: Duke, Ponty, Aynsley Dunbar en Zappa-bekenden Ray Collins, Ruth Underwood, Don Guerin en Sal Marquez. Dit is het eerste album waarop Napoleon Murphy Brock meedoet, de man met de elastieke benen en stembanden, die Zappa op Hawaii ontdekte en uit een andere band wegkaapte. Hij zou een paar jaar lang hét vocale geluid van Zappa zijn en vooral zijn stem-pel drukken op het volgende album. Meesterwerk dit, overigens.
Een alleraardigste verrassing uit de Ankcollectie. Ik heb een Italiaanse versie uit 1974, het jaar dat deze plaat verscheen. Het is een 'klassieke' Zappaplaat. De Yellow Snow-suite opent het album. De zin 'Watch out where the huskies go and don't you eat the yellow snow' zal iedereen wel kennen. En er staan meer Zappaklassiekers op: Cosmik Debris en Stinkfoot, bijvoorbeeld. Tekstueel is het allemaal nogal geestig, al zit er ook weer flink veel venijn in. In het titelnummer wilde Zappa een keer Creampje spelen: hij nodigde Jack Bruce en Jim Gordon uit en jamde met hen een instrumentaal monument. Allerlei andere groten spelen ook weer mee: Duke, Ponty, Aynsley Dunbar en Zappa-bekenden Ray Collins, Ruth Underwood, Don Guerin en Sal Marquez. Dit is het eerste album waarop Napoleon Murphy Brock meedoet, de man met de elastieke benen en stembanden, die Zappa op Hawaii ontdekte en uit een andere band wegkaapte. Hij zou een paar jaar lang hét vocale geluid van Zappa zijn en vooral zijn stem-pel drukken op het volgende album. Meesterwerk dit, overigens.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0568: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - Roxy & Elsewhere
Over meesterwerken gesproken. Ook deze behoort tot mijn meest favoriete Zappaplaten. FZ had in 1974 een geweldige band om zich heen: George Duke op toetsen, Tom en Bruce Fowler op resp. bas en trombone, Napoleon Murphy Brock op sax en vocalen,Ruth Underwood op percussie plus de drummers Ralph Humphries en Chester Thompson. Deze plaat uit 1974 is opgenomen tijdens drie avonden in de Roxy in L.A. Er was ook een cameraploeg aanwezig (en we hebben uiteindelijk meer dan veertig jaar moeten wachten tot de concertfilm verscheen). Het klinkt allemaal fantastisch, of je erbij bent, ook al zijn er nogal wat overdubs. Veel nieuw materiaal horen we, maar ook een paar oude bekenden. Pygmy Twylyte valt op, evenals de stamper Cheepnis en de Bebop Tango vol malle wendingen en improvisatie. Absoluut geniaal is de hele tweede plaatkant, die begint met het nostalgische Village Of The Sun en dan doorgaat in Echidna's Arf (Of You) en Don't You Ever Wash That Thing?. De loopjes, tempo- en maatwisselingen volgen elkaar in duizelingwekkend tempo op en tegelijkertijd is het bijna onmenselijk retestrak. Waanzin. Mijn exemplaar komt uit de Ankcollectie en ik heb een Duitse heruitgave uit een onbekend jaar. Had ik al gezegd dat dit een meesterwerk is?
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 23-03-2019 22:06:18 ]
Over meesterwerken gesproken. Ook deze behoort tot mijn meest favoriete Zappaplaten. FZ had in 1974 een geweldige band om zich heen: George Duke op toetsen, Tom en Bruce Fowler op resp. bas en trombone, Napoleon Murphy Brock op sax en vocalen,Ruth Underwood op percussie plus de drummers Ralph Humphries en Chester Thompson. Deze plaat uit 1974 is opgenomen tijdens drie avonden in de Roxy in L.A. Er was ook een cameraploeg aanwezig (en we hebben uiteindelijk meer dan veertig jaar moeten wachten tot de concertfilm verscheen). Het klinkt allemaal fantastisch, of je erbij bent, ook al zijn er nogal wat overdubs. Veel nieuw materiaal horen we, maar ook een paar oude bekenden. Pygmy Twylyte valt op, evenals de stamper Cheepnis en de Bebop Tango vol malle wendingen en improvisatie. Absoluut geniaal is de hele tweede plaatkant, die begint met het nostalgische Village Of The Sun en dan doorgaat in Echidna's Arf (Of You) en Don't You Ever Wash That Thing?. De loopjes, tempo- en maatwisselingen volgen elkaar in duizelingwekkend tempo op en tegelijkertijd is het bijna onmenselijk retestrak. Waanzin. Mijn exemplaar komt uit de Ankcollectie en ik heb een Duitse heruitgave uit een onbekend jaar. Had ik al gezegd dat dit een meesterwerk is?
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 23-03-2019 22:06:18 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0569: Frank Zappa & The Mothers Of Invention - One Size Fits All
Een soort sleutelalbum in het oeuvre van Zappa, dit album uit 1975. Alleen al in de hoes zitten ik weet niet hoe veel verwijzingen (conceptual continuity) en de plaat zelf bevat enkele van de allersterkste stukken die Zappa ooit heeft gemaakt. Veel van dit materiaal had hij live uitgetest. Meesterstuk Inca Roads is opgenomen in de studio, behalve dan de gitaarsolo, die komt van een concert uit 1974 in Helsinki (de complete versie van dat concert is te vinden op You Can't Do That On Stage Anymore Volume 2). De hoofdmelodie van de solo zelf is weer een melodie die al in 200 Motels te horen was. En ga zo maar door. Alleen maar sterke nummers op dit album. Voor mij zijn naast Inca Roads ook Po-Jama People en Florentine Pogen twee hoogtepunten. Wat me daarin vooral opvalt, is hoe fenomenaal zijn gitaargeluid was in die tijd (1974-1976, maar eigenlijk was zijn gitaargeluid altijd goed), uit duizenden herkenbaar. Sofa kent een van de mooiste Zappamelodieën die er zijn; vooral in de instrumentale versie Sofa No. 2 hoe zeer Zappa beïnvloed is door Stravinsky: een prachtige melodielijn krijgt aan het eind een bizarre en uitermate geestige wending. Ik vind het schitterend en raak er nooit op uitgeluisterd. Op de plaat spelen George Duke, Napoleon Murphy Brock, Chester Thompson, Ruth Underwood, Beefheart en Johnny 'Guitar' Watson mee. Dit album heb ik twee keer: een orginele Italiaanse uit 1975 en een Argentijnse (!) versie (getiteld Una Medida Adecuada A Todo en ook de andere songtitels zijn in het Spaans) die ik ooit eens kocht van een Oostenrijkse fiel met een megacollectie. Beide platen zijn tientallen euro's waard, zie ik.
Een soort sleutelalbum in het oeuvre van Zappa, dit album uit 1975. Alleen al in de hoes zitten ik weet niet hoe veel verwijzingen (conceptual continuity) en de plaat zelf bevat enkele van de allersterkste stukken die Zappa ooit heeft gemaakt. Veel van dit materiaal had hij live uitgetest. Meesterstuk Inca Roads is opgenomen in de studio, behalve dan de gitaarsolo, die komt van een concert uit 1974 in Helsinki (de complete versie van dat concert is te vinden op You Can't Do That On Stage Anymore Volume 2). De hoofdmelodie van de solo zelf is weer een melodie die al in 200 Motels te horen was. En ga zo maar door. Alleen maar sterke nummers op dit album. Voor mij zijn naast Inca Roads ook Po-Jama People en Florentine Pogen twee hoogtepunten. Wat me daarin vooral opvalt, is hoe fenomenaal zijn gitaargeluid was in die tijd (1974-1976, maar eigenlijk was zijn gitaargeluid altijd goed), uit duizenden herkenbaar. Sofa kent een van de mooiste Zappamelodieën die er zijn; vooral in de instrumentale versie Sofa No. 2 hoe zeer Zappa beïnvloed is door Stravinsky: een prachtige melodielijn krijgt aan het eind een bizarre en uitermate geestige wending. Ik vind het schitterend en raak er nooit op uitgeluisterd. Op de plaat spelen George Duke, Napoleon Murphy Brock, Chester Thompson, Ruth Underwood, Beefheart en Johnny 'Guitar' Watson mee. Dit album heb ik twee keer: een orginele Italiaanse uit 1975 en een Argentijnse (!) versie (getiteld Una Medida Adecuada A Todo en ook de andere songtitels zijn in het Spaans) die ik ooit eens kocht van een Oostenrijkse fiel met een megacollectie. Beide platen zijn tientallen euro's waard, zie ik.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0570: Frank Zappa & The Mothers Of Invention & Captain Beefheart - Bongo Fury
Gloeiende, wat een gitaargeluid had Zappa toch. Op deze plaat hoor je hem heerlijk tekeergaan. In 1975 durfde Zappa het eindelijk aan om met Beefheart op tournee te gaan. Daarvóór bleek de Captain te onbetrouwbaar. Heel veel goede herinneringen heeft Zappa niet aan deze tour (ook weer vanwege de onvoorspelbaarheid van Van Vliet), vandaar dat dit album het enige is dat hij ooit met werk ervan uitbracht. De band is geweldig: Terry Bozzio, George Duke, Denny Walley, Napoleon Murphy Brock en dan ook nog eens de waanzinnige stem en teksten van Don van Vliet. Twee nummers komen uit de studio en die vind ik niet zo heel interessant; de rest is live opgenomen. De plaat begint bijna provocerend met een schreeuwstuk: Debra Kadabra. Je zou verwachten dat het van Beefheart is, omdat hij de abstracte tekst brult, maar het is geschreven door Zappa. Erna komt Carolina Hard-Core Ecstacy, een lied over een vrouw die (letterlijk) graag over zich heen laat lopen, een hoogtepunt van de plaat. Iets verderop het lange Advance Romance, waarin alles zit wat een goed Zappastuk in zich moet hebben. Wat een gitaargeluid. Ook de slide van Denny Walley giert hier heerlijk. Afsluiter Muffin Man is een soort 'klassieker', het intro komt uit de studio en zo gauw de reuzenriff start, zitten we weer live. Gave plaat. Ik heb in de Ankcollectie een Duitsche heruitgave uit een onbekend jaar. Klinkt als een tiet.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-03-2019 19:15:10 ]
Gloeiende, wat een gitaargeluid had Zappa toch. Op deze plaat hoor je hem heerlijk tekeergaan. In 1975 durfde Zappa het eindelijk aan om met Beefheart op tournee te gaan. Daarvóór bleek de Captain te onbetrouwbaar. Heel veel goede herinneringen heeft Zappa niet aan deze tour (ook weer vanwege de onvoorspelbaarheid van Van Vliet), vandaar dat dit album het enige is dat hij ooit met werk ervan uitbracht. De band is geweldig: Terry Bozzio, George Duke, Denny Walley, Napoleon Murphy Brock en dan ook nog eens de waanzinnige stem en teksten van Don van Vliet. Twee nummers komen uit de studio en die vind ik niet zo heel interessant; de rest is live opgenomen. De plaat begint bijna provocerend met een schreeuwstuk: Debra Kadabra. Je zou verwachten dat het van Beefheart is, omdat hij de abstracte tekst brult, maar het is geschreven door Zappa. Erna komt Carolina Hard-Core Ecstacy, een lied over een vrouw die (letterlijk) graag over zich heen laat lopen, een hoogtepunt van de plaat. Iets verderop het lange Advance Romance, waarin alles zit wat een goed Zappastuk in zich moet hebben. Wat een gitaargeluid. Ook de slide van Denny Walley giert hier heerlijk. Afsluiter Muffin Man is een soort 'klassieker', het intro komt uit de studio en zo gauw de reuzenriff start, zitten we weer live. Gave plaat. Ik heb in de Ankcollectie een Duitsche heruitgave uit een onbekend jaar. Klinkt als een tiet.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-03-2019 19:15:10 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0571: Frank Zappa - Zoot Allures
Vanaf Zoot Allures gebruikt Zappa de naam The Mothers Of Invention niet meer. Een teken dat het vanaf nu volledig om hem draait. Niet erg. Bijzondere plaat dit. De diepdonkere stem zit helemaal vooraan in de mix. Er staan wat luchtige songs op, maar ook wat interessant gitaarwerk. Opvallend is Friendly Little Finger, waarin de gitaarsolopartij van een concert is gemixt met de bas/drumpartij van een heel ander nummer uit een heel ander concert. Dit is voor het eerst dat Zappa deze techniek, die hij zelf 'xenochrony' noemde, gebruikte; op latere platen zullen we het vaker terughoren. The Torture Never Stops is een slome, lange nachtmerrie en het verhaal gaat dat Gail, Zappa's vrouw, de erotische geluiden maakte. Black Napkins is een van die solo's die tot het beste gitaarwerk van Zappa horen. MsPinky gaat over een seksspeeltje voor mannen, Disco Boy beschrijft het bestaan van een sneue versierder en het titelnummer is ook weer een van de mooiste melodieën uit het Zappaoeuvre. De plaat verscheen in 1976, net toen Zappa de samenstelling van zijn band had verwisseld. Bozzio bleef; bassist Patrick O'Hearn en toetsenist/violist Eddie Jobson. Dit kwartet staat op de hoes en dat terwijl O'Hearn en Jobson niet op de plaat spelen. Op de hoes ook aandacht voor de erectie van Frank Zappa. Ik heb maar drie versies van dit album. Een originele Nederlandse persing uit 1976 uit de Ankcollectie, een Japanse (compleet met een inlegvel met Japanse teksten) (geen idee meer hoe ik hieraan kwam) en een allereerste Britse versie die ik ooit van de Oostenrijkse fiel kocht.
Vanaf Zoot Allures gebruikt Zappa de naam The Mothers Of Invention niet meer. Een teken dat het vanaf nu volledig om hem draait. Niet erg. Bijzondere plaat dit. De diepdonkere stem zit helemaal vooraan in de mix. Er staan wat luchtige songs op, maar ook wat interessant gitaarwerk. Opvallend is Friendly Little Finger, waarin de gitaarsolopartij van een concert is gemixt met de bas/drumpartij van een heel ander nummer uit een heel ander concert. Dit is voor het eerst dat Zappa deze techniek, die hij zelf 'xenochrony' noemde, gebruikte; op latere platen zullen we het vaker terughoren. The Torture Never Stops is een slome, lange nachtmerrie en het verhaal gaat dat Gail, Zappa's vrouw, de erotische geluiden maakte. Black Napkins is een van die solo's die tot het beste gitaarwerk van Zappa horen. MsPinky gaat over een seksspeeltje voor mannen, Disco Boy beschrijft het bestaan van een sneue versierder en het titelnummer is ook weer een van de mooiste melodieën uit het Zappaoeuvre. De plaat verscheen in 1976, net toen Zappa de samenstelling van zijn band had verwisseld. Bozzio bleef; bassist Patrick O'Hearn en toetsenist/violist Eddie Jobson. Dit kwartet staat op de hoes en dat terwijl O'Hearn en Jobson niet op de plaat spelen. Op de hoes ook aandacht voor de erectie van Frank Zappa. Ik heb maar drie versies van dit album. Een originele Nederlandse persing uit 1976 uit de Ankcollectie, een Japanse (compleet met een inlegvel met Japanse teksten) (geen idee meer hoe ik hieraan kwam) en een allereerste Britse versie die ik ooit van de Oostenrijkse fiel kocht.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0572: Frank Zappa - Zappa In New York
Ook weer een van mijn favoriete Zappaplaten. Ik heb hier een eerste Duitsche uitgave uit 1978; de plaat verscheen origineel een jaar eerder. Rond Kerst 1976 gaf Zappa een serie concerten in de Felt Forum in New York met zijn band (Bozzio, O'Hearn, Jobson), plus Ray White (de stem!), Ruth Underwood en een hele blazerssectie, waaronder de Brecker Brothers en een deel van de Saturday Night Live band. Zappa wilde opnames van deze concertserie aanvankelijk mengen met allerlei studio-opnames als één grote vierdubbelelpee (getiteld Läther), maar daar wilde zijn platenmaatschappij niet aan. Zappa was furieus, draaide in een halfdronken bui alle acht plaatkanten op een regionale radiozender en nodigde alle fans uit om het op te nemen. Warner Brothers bracht het vele studiomateriaal van Läther op een andere manier uit: het studiowerk kwam terecht op de drie 'Panther'albums (genoemd naar de hoesontwerper) Studio Tan, Sleep Dirt en Orchestral Favourites; voor het livewerk maakte men Zappa In New York. Vooruit, aan de laatste wilde Zappa dan nog wel meewerken. Probleem was het stuk Punky's Whips, waarin hij drummer Terry Bozzio nogal expliciet zijn liefde voor Punky Meadows, de gitarist van de groep Angel, liet uiten. Vermeende seksueel getinte teksten konden natuurlijk niet en Warner Brothers censureerden de plaat door het nummer van de elpee af te halen. Er bestaan enkele persingen met het nummer er wel op en dat zijn ware verzamelobjecten. Mijn versie heeft het nummer niet. Het maakt de eerste twee plaatkanten extreem kort. Niettemin is het materiaal van grote hoogte. The Illinois Enema Bandit gaat over [vul zelf in] en heeft de wonderschone stem van Ray White in de hoofdrol. The Black Page is een onspeelbare drumsolo, die Zappa speciaal schreef voor Bozzio; later bedacht hij een melodie erbij en de twee versies (ook in disco-variant, haha) zijn hier te horen. Ook prachtig; een felle versie van het bloedmooie Sofa. Volop verder instrumentaal vertier ook: I Promise Not To Come In Your Mouth heeft een hoofdrol voor de Moogsolo van Eddie Jobson en The Purple Lagoon is het vehikel voor veel (al dan niet overdubde) solo's. Toen de eerste cd-versie verscheen, stond Punky's Whips er gelukkig wel op, samen met wat (zeer goed) extra materiaal. Eind deze week verschijnt (als het goed is) een box met vijf cd's vol met al het materiaal van alle avonden. Ben benieuwd!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-03-2019 19:23:16 ]
Ook weer een van mijn favoriete Zappaplaten. Ik heb hier een eerste Duitsche uitgave uit 1978; de plaat verscheen origineel een jaar eerder. Rond Kerst 1976 gaf Zappa een serie concerten in de Felt Forum in New York met zijn band (Bozzio, O'Hearn, Jobson), plus Ray White (de stem!), Ruth Underwood en een hele blazerssectie, waaronder de Brecker Brothers en een deel van de Saturday Night Live band. Zappa wilde opnames van deze concertserie aanvankelijk mengen met allerlei studio-opnames als één grote vierdubbelelpee (getiteld Läther), maar daar wilde zijn platenmaatschappij niet aan. Zappa was furieus, draaide in een halfdronken bui alle acht plaatkanten op een regionale radiozender en nodigde alle fans uit om het op te nemen. Warner Brothers bracht het vele studiomateriaal van Läther op een andere manier uit: het studiowerk kwam terecht op de drie 'Panther'albums (genoemd naar de hoesontwerper) Studio Tan, Sleep Dirt en Orchestral Favourites; voor het livewerk maakte men Zappa In New York. Vooruit, aan de laatste wilde Zappa dan nog wel meewerken. Probleem was het stuk Punky's Whips, waarin hij drummer Terry Bozzio nogal expliciet zijn liefde voor Punky Meadows, de gitarist van de groep Angel, liet uiten. Vermeende seksueel getinte teksten konden natuurlijk niet en Warner Brothers censureerden de plaat door het nummer van de elpee af te halen. Er bestaan enkele persingen met het nummer er wel op en dat zijn ware verzamelobjecten. Mijn versie heeft het nummer niet. Het maakt de eerste twee plaatkanten extreem kort. Niettemin is het materiaal van grote hoogte. The Illinois Enema Bandit gaat over [vul zelf in] en heeft de wonderschone stem van Ray White in de hoofdrol. The Black Page is een onspeelbare drumsolo, die Zappa speciaal schreef voor Bozzio; later bedacht hij een melodie erbij en de twee versies (ook in disco-variant, haha) zijn hier te horen. Ook prachtig; een felle versie van het bloedmooie Sofa. Volop verder instrumentaal vertier ook: I Promise Not To Come In Your Mouth heeft een hoofdrol voor de Moogsolo van Eddie Jobson en The Purple Lagoon is het vehikel voor veel (al dan niet overdubde) solo's. Toen de eerste cd-versie verscheen, stond Punky's Whips er gelukkig wel op, samen met wat (zeer goed) extra materiaal. Eind deze week verschijnt (als het goed is) een box met vijf cd's vol met al het materiaal van alle avonden. Ben benieuwd!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-03-2019 19:23:16 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G325 Fischer-Z - Word Salad
Leuk bandje is dit toch, gewoon heerlijke no-nonsense rock/new-wave. En de vocalen van John Watts geven er mooie unieke draai aan. The Worker was natuurlijk een wereldhit die nog steeds vaak hoort (al weet men vaak niet eens de band erbij te noemen ), maar er staan meer pareltjes op.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-259341-1449238731-7783.jpeg.jpg)
Leuk bandje is dit toch, gewoon heerlijke no-nonsense rock/new-wave. En de vocalen van John Watts geven er mooie unieke draai aan. The Worker was natuurlijk een wereldhit die nog steeds vaak hoort (al weet men vaak niet eens de band erbij te noemen
), maar er staan meer pareltjes op. 
nee, jij dan!
G326 Fischer-Z - Red Skies Over Paradise
Hun 3e album is wat mij betreft hun meesterwerk, een van de leukste en tijdloze platen uit de '80s wat mij betreft
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-372436-1265567232.jpeg.jpg)
Hun 3e album is wat mij betreft hun meesterwerk, een van de leukste en tijdloze platen uit de '80s wat mij betreft
nee, jij dan!
G327 Buggles - The Age of Plastic
Had nooit verwacht dat dit zo'n leuke plaat zou zijn, Buggles hebben alles in zich om een one-hit-wonder te zijn, maar niets blijkt minder waar, dit is een essentiële jaren '80 new-wave feestje De band bestond uit Trevor Horn en Geoff Downes die beide rond die tijd een naampje hadden gemaakt in Yes (en talloze andere projectjes)
Trivia: Video Killed the Radio Star was niet alleen de eerste clip ooit op MTV in 1981, maar ook de miljoenste afgespeelde clip in 2000. En een aantal nationale MTV afsplitsingen draaide deze als laatste toen ze er mee stopten.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-51267-1373391394-1292.jpeg.jpg)
Had nooit verwacht dat dit zo'n leuke plaat zou zijn, Buggles hebben alles in zich om een one-hit-wonder te zijn, maar niets blijkt minder waar, dit is een essentiële jaren '80 new-wave feestje
De band bestond uit Trevor Horn en Geoff Downes die beide rond die tijd een naampje hadden gemaakt in Yes (en talloze andere projectjes)Trivia: Video Killed the Radio Star was niet alleen de eerste clip ooit op MTV in 1981, maar ook de miljoenste afgespeelde clip in 2000. En een aantal nationale MTV afsplitsingen draaide deze als laatste toen ze er mee stopten.
nee, jij dan!
G328 Devo - Duty Now for the Future
De 'vergeten' 2e plaat van Devo, wat denk ik komt door de populariteit van debuutplaat "Q: Are We Not Men? A: We Are Devo!" en opvolger "Freedom of Choice". Vrij tof plaatje wel, niet echt essentieel, maar prima voor zo tussendoor af en toe
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-66782-1370021110-3673.jpeg.jpg)
De 'vergeten' 2e plaat van Devo, wat denk ik komt door de populariteit van debuutplaat "Q: Are We Not Men? A: We Are Devo!" en opvolger "Freedom of Choice". Vrij tof plaatje wel, niet echt essentieel, maar prima voor zo tussendoor af en toe
nee, jij dan!
bazbo 0573: Frank Zappa - Studio Tan
Warner Brothers bracht (ten Zappa's zin) al het studiomateriaal van Läther uit op drie losse elpees, die bekend zijn geworden onder de 'Panter'-albums, vernoemd naar hoesontwerper Gary Panter. Studio Tan uit 1978 was de eerste. Op kant 1 vinden we The Adventures Of Greggary Peccary, een plaatkantvullend onzinverhaal over Greggary Peccary, een groot knaagdier dat de kalender uitvindt. Zeer veel 'conceptual continuity' in dit stuk (waaronder allerlei verwijzingen naar Billy The Mountain) en muzikaal is het erg gelinkt aan het werk van The Grand Wazoo-band. Kant 2 begint met het melige Lemme Take You To The Beach en vervolgens horen we een stuk dat op deze plaat is getiteld REDUNZL, maar verder in de FZ-catalogus RDNZL heet. Het begint met een duizelingwekkende openingslick en ontpopt zich als een prachtig vehikel voor een uitgebreide gitaar- en pianosolo (George Duke!). Het loopt over in Revised Music For Guitar And Low Budget Orchestra. Dit is een voorbode van orkestraal werk dat verderop in Zappa's carrière ruim aan bod komt. Ook bijzonder: in 1971 was de opening van dit stuk gebruikelijk ook de opening van Billy The Mountain (het is in die vorm ook te horen op Playground Psychotics). Wat we op Studio Tan voorgeschoteld krijgen, is een avontuurlijke en bonte mix van klassiek, jazz, complexe rock en malle stemmen. Ik heb twee exemplaren op vinyl. Die uit de Ankcollectie is een originele Duitsche uit 1978; de andere kreeg ik van een oud-collega die zijn vinyl opruimde en dat is ook een Duitsche uit 1978 en werkelijk exact dezelfde. De oud-collega kocht hem bij de keten Elpee en hij betaalde er destijds F17.90 voor.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-03-2019 17:57:50 ]
Warner Brothers bracht (ten Zappa's zin) al het studiomateriaal van Läther uit op drie losse elpees, die bekend zijn geworden onder de 'Panter'-albums, vernoemd naar hoesontwerper Gary Panter. Studio Tan uit 1978 was de eerste. Op kant 1 vinden we The Adventures Of Greggary Peccary, een plaatkantvullend onzinverhaal over Greggary Peccary, een groot knaagdier dat de kalender uitvindt. Zeer veel 'conceptual continuity' in dit stuk (waaronder allerlei verwijzingen naar Billy The Mountain) en muzikaal is het erg gelinkt aan het werk van The Grand Wazoo-band. Kant 2 begint met het melige Lemme Take You To The Beach en vervolgens horen we een stuk dat op deze plaat is getiteld REDUNZL, maar verder in de FZ-catalogus RDNZL heet. Het begint met een duizelingwekkende openingslick en ontpopt zich als een prachtig vehikel voor een uitgebreide gitaar- en pianosolo (George Duke!). Het loopt over in Revised Music For Guitar And Low Budget Orchestra. Dit is een voorbode van orkestraal werk dat verderop in Zappa's carrière ruim aan bod komt. Ook bijzonder: in 1971 was de opening van dit stuk gebruikelijk ook de opening van Billy The Mountain (het is in die vorm ook te horen op Playground Psychotics). Wat we op Studio Tan voorgeschoteld krijgen, is een avontuurlijke en bonte mix van klassiek, jazz, complexe rock en malle stemmen. Ik heb twee exemplaren op vinyl. Die uit de Ankcollectie is een originele Duitsche uit 1978; de andere kreeg ik van een oud-collega die zijn vinyl opruimde en dat is ook een Duitsche uit 1978 en werkelijk exact dezelfde. De oud-collega kocht hem bij de keten Elpee en hij betaalde er destijds F17.90 voor.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-03-2019 17:57:50 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0574: Frank Zappa - Sleep Dirt
Tweede 'Panter'-album, deze komt uit 1979 en is volledig instrumentale (jazz-)rock. Hoewel, toen in de jaren negentig zijn platen op cd verschenen, meende Zappa van deze elpee een compleet andere versie te moeten uitbrengen. Drie instrumentale stukken hadden ineens zangmelodiën, verzorgd door Thana Harris. Heel mooi, overigens. Maar de fans vonden het geschiedvervalsing. In 2012 kwam de gehele catalogus opnieuw uit op cd en toen heeft het familiebedrijf wel de originele mix zonder zang uitgebracht. Ik heb hier een originele Duitsche versie uit de Ankcollectie. Mooi werk, vooral Filthy Habits blijf ik geweldig vinden. De drie stukken die later door Thana Harris zijn ingezongen, blijken onderdeel te zijn van het sprookje Hunchentoot, dat Zappa schreef toen hij heel 1972 in een rolstoel zat. Het is nooit in zijn geheel uitgebracht (heel jammer), maar deze drie werkjes geven een mooi beeld van hoe het compositorisch had kunnen zijn. Het titelnummer is een duet tussen Zappa en James 'Bird Legs' Youman op akoestische gitaren. Ook bijzonder is The Ocean Is The Ultimate Solution, waarin Zappa een lange rhythmguitarsolo speelt. Fijne plaat.
Tweede 'Panter'-album, deze komt uit 1979 en is volledig instrumentale (jazz-)rock. Hoewel, toen in de jaren negentig zijn platen op cd verschenen, meende Zappa van deze elpee een compleet andere versie te moeten uitbrengen. Drie instrumentale stukken hadden ineens zangmelodiën, verzorgd door Thana Harris. Heel mooi, overigens. Maar de fans vonden het geschiedvervalsing. In 2012 kwam de gehele catalogus opnieuw uit op cd en toen heeft het familiebedrijf wel de originele mix zonder zang uitgebracht. Ik heb hier een originele Duitsche versie uit de Ankcollectie. Mooi werk, vooral Filthy Habits blijf ik geweldig vinden. De drie stukken die later door Thana Harris zijn ingezongen, blijken onderdeel te zijn van het sprookje Hunchentoot, dat Zappa schreef toen hij heel 1972 in een rolstoel zat. Het is nooit in zijn geheel uitgebracht (heel jammer), maar deze drie werkjes geven een mooi beeld van hoe het compositorisch had kunnen zijn. Het titelnummer is een duet tussen Zappa en James 'Bird Legs' Youman op akoestische gitaren. Ook bijzonder is The Ocean Is The Ultimate Solution, waarin Zappa een lange rhythmguitarsolo speelt. Fijne plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Wacht! Ik ontdek nu dat ik van Zappa In New York TWEE exemplaren heb. Ze stonden op verschillende plekken in vak 4. De 'extra' versie heb ik gekocht van de Oostenrijkse fiel uit zijn verzameling. Het is dan ook een Oostenrijkse uitgave uit 1978 (de enige die er bestaat) en daarmee best bijzonder.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0575: Frank Zappa - Sheik Yerbouti
Het is begin 1979. Ik ben dertien jaar en zie op televisie bij Toppop een mal clipje waarin (in mijn herinnering; ik weet helemaal niet of het echt zo was) een vent met een duidelijk neppe kaalkop en een bijzondere snor een gek lied zingt over disco. Veel begrijp ik niet, maar ik hoor duidelijk dat hij de draak steekt met het genre en met de mensen die er helemaal in mee gaan. Ik vind het uitermate grappig en denk: 'Onthouden.' Het liedje dat ik hoor is Dancin' Fool van Frank Zappa en het staat op deze dubbelelpee uit 1979. Enkele liedjes hiervan stonden ook op Läther, zij het in een andere versie of mix. Bijzonder is hoe de plaat is opgenomen: de basisopnames zijn van liveoptredens uit 1978 in Hammersmith in Londen. Zappa heeft er later wagonladingen overdubs aan toegevoegd. Rubber Shirt is weer helemáál uitzonderlijk tot stand gekomen: een bassolopartij in 11/4 heeft hij geplakt over de drumpartij in 4/4 van een gitaarsolo uit een heel ander concert: een knap staaltje 'xenochrony', zoals Zappa de techniek zelf noemde. Zo staan er meer bijzondere uitkomsten op deze plaat. Wat is gebleven is de losse 'feel' en de live-energie. En wat een materiaal, zeg. De band is dan ook een van de besten die hij ooit heeft gehad (en hij heeft zeer veel zeer goede bands gehad): Terry Bozzio (drums), Patrick O'Hearn (bas), Adrian Belew (gitaar), Tommy Mars (toetsen), Peter Wolf (toetsen) en Ed Mann (percussie). I Have Been In You is een parodie op Peter Frampton's elpee I'm In You, Flakes bezingt de middelmatige kwaliteit van de middenstand ('The toilet went crazy yesterday afternoon, the plummer he said: 'never flush a tampoon', this great information cost me half a week's pay, and the toilet blew up later on the next day'), er zijn volop liedjes over de belachelijkheid van de homo- en punkbeweging, drugsgebruik en meer van dat soort spul. En ja, Dancin' Fool staat er ook op; het maakt de discoganger belachelijk. De titel van de elpee is een verbastering van 'Shake your body', een hitje van KC & The Sunshine Band. Daarnaast enkele geniale instrumentaaltjes. Hoogtepunt is Yo Mama met daarin een lange gitaarsolo, die weer van een heel ander nummer in een heel andere maatsoort uit een heel ander concert komt en het resultaat is debiel goed. Kortom: meesterwerk. Ik kocht de plaat uiteindelijk pas op 23 juni 1987, een Europese digitaal geremasterde heruitgave uit 1985, made in Holland. Daarnaast heb ik een exemplaar uit de Ankcollectie: een Britse versie uit 1979.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 27-03-2019 18:06:33 ]
Het is begin 1979. Ik ben dertien jaar en zie op televisie bij Toppop een mal clipje waarin (in mijn herinnering; ik weet helemaal niet of het echt zo was) een vent met een duidelijk neppe kaalkop en een bijzondere snor een gek lied zingt over disco. Veel begrijp ik niet, maar ik hoor duidelijk dat hij de draak steekt met het genre en met de mensen die er helemaal in mee gaan. Ik vind het uitermate grappig en denk: 'Onthouden.' Het liedje dat ik hoor is Dancin' Fool van Frank Zappa en het staat op deze dubbelelpee uit 1979. Enkele liedjes hiervan stonden ook op Läther, zij het in een andere versie of mix. Bijzonder is hoe de plaat is opgenomen: de basisopnames zijn van liveoptredens uit 1978 in Hammersmith in Londen. Zappa heeft er later wagonladingen overdubs aan toegevoegd. Rubber Shirt is weer helemáál uitzonderlijk tot stand gekomen: een bassolopartij in 11/4 heeft hij geplakt over de drumpartij in 4/4 van een gitaarsolo uit een heel ander concert: een knap staaltje 'xenochrony', zoals Zappa de techniek zelf noemde. Zo staan er meer bijzondere uitkomsten op deze plaat. Wat is gebleven is de losse 'feel' en de live-energie. En wat een materiaal, zeg. De band is dan ook een van de besten die hij ooit heeft gehad (en hij heeft zeer veel zeer goede bands gehad): Terry Bozzio (drums), Patrick O'Hearn (bas), Adrian Belew (gitaar), Tommy Mars (toetsen), Peter Wolf (toetsen) en Ed Mann (percussie). I Have Been In You is een parodie op Peter Frampton's elpee I'm In You, Flakes bezingt de middelmatige kwaliteit van de middenstand ('The toilet went crazy yesterday afternoon, the plummer he said: 'never flush a tampoon', this great information cost me half a week's pay, and the toilet blew up later on the next day'), er zijn volop liedjes over de belachelijkheid van de homo- en punkbeweging, drugsgebruik en meer van dat soort spul. En ja, Dancin' Fool staat er ook op; het maakt de discoganger belachelijk. De titel van de elpee is een verbastering van 'Shake your body', een hitje van KC & The Sunshine Band. Daarnaast enkele geniale instrumentaaltjes. Hoogtepunt is Yo Mama met daarin een lange gitaarsolo, die weer van een heel ander nummer in een heel andere maatsoort uit een heel ander concert komt en het resultaat is debiel goed. Kortom: meesterwerk. Ik kocht de plaat uiteindelijk pas op 23 juni 1987, een Europese digitaal geremasterde heruitgave uit 1985, made in Holland. Daarnaast heb ik een exemplaar uit de Ankcollectie: een Britse versie uit 1979.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 27-03-2019 18:06:33 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0576: Frank Zappa - Bobby Brown (12" single)
Deze is mal. De single (van Sheik Yerbouti) die het vooral in Duitschland goed deed en nog altijd goed doet. Ik heb twee versies van de maxisingle. De eerste is een originele Duitsche uit 1979, die ik ooit kocht op het jaarlijkse Zappafestival in Bad Doberan, Duitschland. Deze maxisingle moet op 33 toeren en de uitloopgroef is bijna langer dan het (titel)nummer zelf. Op kant 2 staat Baby Snakes en dat liedje is mogelijk nóg korter: slechts 1 minuut en 50 seconden. De tweede is een Duitsche heruitgave uit 1991 op Zappa Records. Deze mag op 45 toeren en op de B-kant staan twee andere albumnummers: I Have Been In You en Dancing Fool (verkeerd gespeld). Ik heb een tijdje gretig alle singleversies van dit nummer verzameld (ik heb er dus ook een paar op 7"). Waarom? In 1997 ontdekte ik dat we hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een band hebben die het werk van Zappa spelen: The FoolZ. Een jaar later ontdekte ik ook dat ze hun leadzanger kwijt waren. Kijk. Niet lang daarna stond ik in de oefenruimte een auditie te doen. Voor de grap. Ik weet dat ik helemaal geen goede stem heb en daar kwam de band ook achter, maar ze waren onder de indruk van mijn Bobby Brown. Heel lang reisde ik met de band mee naar optredens, hielp mee met sjouwen en opbouwen en als hun en mijn hoofd ernaar stond, speelden ze Bobby Brown en zong ik het op het podium. Nu al ruim tien jaar niet meer, hoor. Ik ben me steeds meer bewust van mijn tekortkomingen.
Deze is mal. De single (van Sheik Yerbouti) die het vooral in Duitschland goed deed en nog altijd goed doet. Ik heb twee versies van de maxisingle. De eerste is een originele Duitsche uit 1979, die ik ooit kocht op het jaarlijkse Zappafestival in Bad Doberan, Duitschland. Deze maxisingle moet op 33 toeren en de uitloopgroef is bijna langer dan het (titel)nummer zelf. Op kant 2 staat Baby Snakes en dat liedje is mogelijk nóg korter: slechts 1 minuut en 50 seconden. De tweede is een Duitsche heruitgave uit 1991 op Zappa Records. Deze mag op 45 toeren en op de B-kant staan twee andere albumnummers: I Have Been In You en Dancing Fool (verkeerd gespeld). Ik heb een tijdje gretig alle singleversies van dit nummer verzameld (ik heb er dus ook een paar op 7"). Waarom? In 1997 ontdekte ik dat we hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een band hebben die het werk van Zappa spelen: The FoolZ. Een jaar later ontdekte ik ook dat ze hun leadzanger kwijt waren. Kijk. Niet lang daarna stond ik in de oefenruimte een auditie te doen. Voor de grap. Ik weet dat ik helemaal geen goede stem heb en daar kwam de band ook achter, maar ze waren onder de indruk van mijn Bobby Brown. Heel lang reisde ik met de band mee naar optredens, hielp mee met sjouwen en opbouwen en als hun en mijn hoofd ernaar stond, speelden ze Bobby Brown en zong ik het op het podium. Nu al ruim tien jaar niet meer, hoor. Ik ben me steeds meer bewust van mijn tekortkomingen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Hihi. Zou kunnen. We zijn al een heel eind, hoor.quote:Op woensdag 27 maart 2019 15:48 schreef EP3 het volgende:
Bazbo gaat n heel topic vullen met louter Zappa platen,
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G329 Julian Cope - Fried
Julian Cope begon z'n uiteenlopende carrière bij The Teardrop Explodes, een tof bandje die post-punk en psychedelica op een leuke manier combineerde. Op z'n 2e solo plaat omarmt hij de new-wave, en levert hij een superleuk plaatje af
In z'n loopbaan heeft hij bijzondere uitstapjes gemaakt. Van het podium delen met Sunn O))) tot het schrijven van verschillende boeken, die ook lekker breed waren, van archeologische over de neolithische cultuur tot aan lofredes over muziekstromingen als Krautrock en Japrock
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-372058-1380454394-9742.jpeg.jpg)
Julian Cope begon z'n uiteenlopende carrière bij The Teardrop Explodes, een tof bandje die post-punk en psychedelica op een leuke manier combineerde. Op z'n 2e solo plaat omarmt hij de new-wave, en levert hij een superleuk plaatje af
In z'n loopbaan heeft hij bijzondere uitstapjes gemaakt. Van het podium delen met Sunn O))) tot het schrijven van verschillende boeken, die ook lekker breed waren, van archeologische over de neolithische cultuur tot aan lofredes over muziekstromingen als Krautrock en Japrock
nee, jij dan!
G330 The Police - Reggatta De Blanc
Nog een klassiekertje, maar wel een die ik eigenlijk niet zo vaak op zet. Terwijl het wel heel aanstekelijk werkt hun new-wave / reggae combi. Prijsnummers zijn uiteraard de grote hits 'Message in a Bottle' en 'Walking on the Moon'.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3666020-1339503349-7402.jpeg.jpg)
Nog een klassiekertje, maar wel een die ik eigenlijk niet zo vaak op zet. Terwijl het wel heel aanstekelijk werkt hun new-wave / reggae combi. Prijsnummers zijn uiteraard de grote hits 'Message in a Bottle' en 'Walking on the Moon'.
nee, jij dan!
G331 Talking Heads - Remain in Light
Één van de beste platen uit de 80's wat mij betreft. En weer eentje waar Brian Eno zich flink mee bemoeid heeft als producer, wat een held blijft dat toch
En goed, er staan natuurlijk dikke hits op, maar absoluut prijsnummer voor mij is toch echt 'The Great Curve'. Die laagjes Die groove DIE GROOVE MAN!
HA! En bij dezen nog even een tof youtube kanaal gevonden
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-116491-1541945472-4795.jpeg.jpg)
Één van de beste platen uit de 80's wat mij betreft. En weer eentje waar Brian Eno zich flink mee bemoeid heeft als producer, wat een held blijft dat toch
En goed, er staan natuurlijk dikke hits op, maar absoluut prijsnummer voor mij is toch echt 'The Great Curve'. Die laagjes
Die groove DIE GROOVE MAN! 
HA! En bij dezen nog even een tof youtube kanaal gevonden
nee, jij dan!
G332 Nina Hagen Band - Nina Hagen Band
We komen langzaam in de buurt van de punk, met Nina
Aan de ene kant knotsgek, aan de andere kant enorm kundig. Want probeer het maar eens na te doen, zingen kon ze wel. Ze begon dan ook als opera zangeres. Ongetwijfeld dat Björk deze plaat in haar kast had staan
Super catchy nummers, en Naturträne doet het ook nog steeds goed op feestjes
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5552628-1396356991-3692.jpeg.jpg)
We komen langzaam in de buurt van de punk, met Nina
Aan de ene kant knotsgek, aan de andere kant enorm kundig. Want probeer het maar eens na te doen, zingen kon ze wel. Ze begon dan ook als opera zangeres. Ongetwijfeld dat Björk deze plaat in haar kast had staan
Super catchy nummers, en Naturträne doet het ook nog steeds goed op feestjes
nee, jij dan!
En het organiseren van het syd arthur festival, al is dat meer z'n vrouw en dochter geloof ikquote:
G329 Julian Cope - Fried
[ afbeelding ]
Julian Cope begon z'n uiteenlopende carrière bij The Teardrop Explodes, een tof bandje die post-punk en psychedelica op een leuke manier combineerde. Op z'n 2e solo plaat omarmt hij de new-wave, en levert hij een superleuk plaatje af
In z'n loopbaan heeft hij bijzondere uitstapjes gemaakt. Van het podium delen met Sunn O))) tot het schrijven van verschillende boeken, die ook lekker breed waren, van archeologische over de neolithische cultuur tot aan lofredes over muziekstromingen als Krautrock en Japrock
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
ohjaquote:Op woensdag 27 maart 2019 22:43 schreef Bosbeetle het volgende:
[..]
En het organiseren van het syd arthur festival, al is dat meer z'n vrouw en dochter geloof ik
nee, jij dan!
G333 Patti Smith - Horses
Patti Potverdikke wat een tof mens is dat toch
"jesus died for somebodies sins but not mine" BAM!
Uit '75, punk bestond toen nog net niet, maar Patti legde hier toch zo'n beetje de blauwdrukken neer.
Zo voorspeld opener Gloria de komende scene vat tegelijkertijd alvast de hele ethos erachter samen. Uiteraard een cover van Van Morrison's Them, wat een superleuk liedje op zichzelf al was. Maar de epische proporties die Patti er hier aan geeft maakt 'm voor mij m'n favoriete nummer uit de 70s.
De rest van de plaat is ook bijzonder tof, sowieso vind ik dat ze een van de meeslepende zangstemmen heeft die ik ken, en die benut ze dan ook erg goed, alles tilt ze tot ongekende hoogte en ook wordt je zo meegezogen in de wat rustigere nummers.
Maar goed, misschien heb ik ook wel gewoon een enorm zwak voor haar, want zelfs het album The Coral Sea van 11 jaar terug - een samenwerking met Kevin Shields - waar ze 2 uur lang poëzie opleest terwijl Shield wazige en abstracte soundscapes maakt gaat er hier in als koek
[ Bericht 7% gewijzigd door Gehenna op 28-03-2019 23:13:15 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3624373-1337818237-5993.jpeg.jpg)
Patti
Potverdikke wat een tof mens is dat toch "jesus died for somebodies sins but not mine" BAM!
Uit '75, punk bestond toen nog net niet, maar Patti legde hier toch zo'n beetje de blauwdrukken neer.
Zo voorspeld opener Gloria de komende scene vat tegelijkertijd alvast de hele ethos erachter samen. Uiteraard een cover van Van Morrison's Them, wat een superleuk liedje op zichzelf al was. Maar de epische proporties die Patti er hier aan geeft maakt 'm voor mij m'n favoriete nummer uit de 70s.
De rest van de plaat is ook bijzonder tof, sowieso vind ik dat ze een van de meeslepende zangstemmen heeft die ik ken, en die benut ze dan ook erg goed, alles tilt ze tot ongekende hoogte en ook wordt je zo meegezogen in de wat rustigere nummers.
Maar goed, misschien heb ik ook wel gewoon een enorm zwak voor haar, want zelfs het album The Coral Sea van 11 jaar terug - een samenwerking met Kevin Shields - waar ze 2 uur lang poëzie opleest terwijl Shield wazige en abstracte soundscapes maakt gaat er hier in als koek
[ Bericht 7% gewijzigd door Gehenna op 28-03-2019 23:13:15 ]
nee, jij dan!
Horses was zeker wel vernieuwend, ja, maar de blauwdrukken voor punk? Dat gaat wat ver, hoor.quote:
Uit '75, punk bestond toen nog net niet, maar Patti legde hier toch zo'n beetje de blauwdrukken neer.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."Now which way do we go?" - Dorothy Gale
haha uiteraard, 'een van de'.quote:
[..]
Horses was zeker wel vernieuwend, ja, maar de blauwdrukken voor punk? Dat gaat wat ver, hoor.
Maar natuurlijk wel een van die eerste punky-bands die de CBGB's op de kaart zette (samen met Television) waar de hele scene zo'n beetje begon
nee, jij dan!
bazbo 0577: Frank Zappa - Orchestral Favorites
Derde 'Panter'-album. Deze komt uit 1979 en ik heb een orginele Duitsche versie uit dat jaar in de Ankcollectie, compleet met de spelfauten in de titels op de labels. Op deze plaat staan de orkestrale stukken (goh) die eigenlijk op Läther hadden moeten staan. Opener Strictly Genteel komt uit 200 Motels en is gelijk een binnenkomer van jewelste. Prachtige melodie, het lijkt of hij steeds herhaald wordt, maar het is echt iedere keer weer anders met een hoofdrol ook voor percussie. Pedro's Dowry is wat abstracter en Naval Aviation In Art? is kort maar hemels. Kant twee begint met Duke Of Prunes, een melodie uit Absolutely Free (1967) en daarna klinkt het magistrale Bogus Pomp, dat een suite is van melodieën uit (alweer) 200 Motels. Naast het orkest horen we her en der wat andere instrumenten: Bozzio op drums, Bruce Fowler op trombone en een enkele gitaarsolo van Zappa zelf (Duke Of Prunes). Beetje vergeten pareltje uit de Zappacollectie, dit.
Derde 'Panter'-album. Deze komt uit 1979 en ik heb een orginele Duitsche versie uit dat jaar in de Ankcollectie, compleet met de spelfauten in de titels op de labels. Op deze plaat staan de orkestrale stukken (goh) die eigenlijk op Läther hadden moeten staan. Opener Strictly Genteel komt uit 200 Motels en is gelijk een binnenkomer van jewelste. Prachtige melodie, het lijkt of hij steeds herhaald wordt, maar het is echt iedere keer weer anders met een hoofdrol ook voor percussie. Pedro's Dowry is wat abstracter en Naval Aviation In Art? is kort maar hemels. Kant twee begint met Duke Of Prunes, een melodie uit Absolutely Free (1967) en daarna klinkt het magistrale Bogus Pomp, dat een suite is van melodieën uit (alweer) 200 Motels. Naast het orkest horen we her en der wat andere instrumenten: Bozzio op drums, Bruce Fowler op trombone en een enkele gitaarsolo van Zappa zelf (Duke Of Prunes). Beetje vergeten pareltje uit de Zappacollectie, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0578: Frank Zappa - Joe's Garage - Act I
In 1979 was Zappa nogal van de pot gerukt. Niet alleen bracht hij een karrevracht aan muziek uit, ook verscheen dit album, een vertelling over muzikant en uitvreter Joe die een band begint in een land waar muziek bij wet is verboden. Allerlei bizarre figuren spelen weer een rol: een homoseksuele stofzuiger, een sekteleider, een groupie en The Central Scrutinizer, een soort Big Brother. Ultieme gekte met een boodschap, dus. Veel klassieke Zappanummers hier die veelvuldig live te horen waren: het titelnummer, Catholic Girls, Crew Slut, Wet T-Shirt Nite, Why Does It Hurt When I Pee en Lucille. Inmiddels was zanger Ike Willis aangesloten en hij is jarenlang dé stem voor Zappa's muziek geweest. Ook rollen voor Warren Cuccurullo, Denny Walley, Tommy Mars, Vinnie Colaiuta, Ed Mann en anderen. Leuke plaat. Ik heb hem twee keer, twee Europese versies uit 1979. De ene zat in de Ankcollectie, de andere heb ik van een vriend gekregen die zijn exemplaar ging opruimen en hem mij voor mijn verjaardag gaf, enige jaren geleden.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 29-03-2019 11:56:37 ]
In 1979 was Zappa nogal van de pot gerukt. Niet alleen bracht hij een karrevracht aan muziek uit, ook verscheen dit album, een vertelling over muzikant en uitvreter Joe die een band begint in een land waar muziek bij wet is verboden. Allerlei bizarre figuren spelen weer een rol: een homoseksuele stofzuiger, een sekteleider, een groupie en The Central Scrutinizer, een soort Big Brother. Ultieme gekte met een boodschap, dus. Veel klassieke Zappanummers hier die veelvuldig live te horen waren: het titelnummer, Catholic Girls, Crew Slut, Wet T-Shirt Nite, Why Does It Hurt When I Pee en Lucille. Inmiddels was zanger Ike Willis aangesloten en hij is jarenlang dé stem voor Zappa's muziek geweest. Ook rollen voor Warren Cuccurullo, Denny Walley, Tommy Mars, Vinnie Colaiuta, Ed Mann en anderen. Leuke plaat. Ik heb hem twee keer, twee Europese versies uit 1979. De ene zat in de Ankcollectie, de andere heb ik van een vriend gekregen die zijn exemplaar ging opruimen en hem mij voor mijn verjaardag gaf, enige jaren geleden.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 29-03-2019 11:56:37 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0579: Frank Zappa - Joe's Garage - Acts II & III
Ook in 1979 verscheen deze dubbelelpee. Ik zei toch dat het van de pot gerukt was? Op Acts II & III gaat de Joesaga verder en het wordt steeds absurder. Een van de absolute hoogtepunten is de moogsolo in Sy Borg, voorstellende een pijpbeurt door een stofzuiger. Die stofzuiger gaat uiteindelijk kapot doordat Joe het ding iets te hard afranselt tijdens een SM-sessie en hierdoor belandt Joe in de bak. U begrijpt het: Zappa op zijn best. Nog beter zijn de gitaarsolo's. Op deze dubbelaar staan er nogal wat en ze zijn allemaal uitgevoerd volgens de 'xenochrony'-techniek: het gitaarspoor van een nummer heeft Zappa geplakt over de basistracks van een heel ander nummer, liefst ook nog eens in een heel andere maatsoort. Het resultaat is verbazingwekkend. Enige uitzondering is de solo in Watermelon In Easter Hay, een van de allermooiste solo's die Zappa ooit heeft gemaakt. Daarnaast andere prachtstukken: Keep It Greasey, Outside Now, Packard Goose; her en der strooit hij met bandfolklore en maatschappijkritiek en er zitten malle fratsen in: zo is Stick It Out een liedje dat Zappa al in 1971 op het podium speelde (tijdens de Sofa-routine). Ik heb ook van deze plaat exemplaren: Die uit de Ankcollectie is een Europese versie uit 1979; daarnaast heb ik zelf ooit ook eens een exemplaar gekocht (op een beurs vermoed ik, gezien het plasticfolie) en dat is exact eenzelfde.
Ook in 1979 verscheen deze dubbelelpee. Ik zei toch dat het van de pot gerukt was? Op Acts II & III gaat de Joesaga verder en het wordt steeds absurder. Een van de absolute hoogtepunten is de moogsolo in Sy Borg, voorstellende een pijpbeurt door een stofzuiger. Die stofzuiger gaat uiteindelijk kapot doordat Joe het ding iets te hard afranselt tijdens een SM-sessie en hierdoor belandt Joe in de bak. U begrijpt het: Zappa op zijn best. Nog beter zijn de gitaarsolo's. Op deze dubbelaar staan er nogal wat en ze zijn allemaal uitgevoerd volgens de 'xenochrony'-techniek: het gitaarspoor van een nummer heeft Zappa geplakt over de basistracks van een heel ander nummer, liefst ook nog eens in een heel andere maatsoort. Het resultaat is verbazingwekkend. Enige uitzondering is de solo in Watermelon In Easter Hay, een van de allermooiste solo's die Zappa ooit heeft gemaakt. Daarnaast andere prachtstukken: Keep It Greasey, Outside Now, Packard Goose; her en der strooit hij met bandfolklore en maatschappijkritiek en er zitten malle fratsen in: zo is Stick It Out een liedje dat Zappa al in 1971 op het podium speelde (tijdens de Sofa-routine). Ik heb ook van deze plaat exemplaren: Die uit de Ankcollectie is een Europese versie uit 1979; daarnaast heb ik zelf ooit ook eens een exemplaar gekocht (op een beurs vermoed ik, gezien het plasticfolie) en dat is exact eenzelfde.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0580: Frank Zappa - Tinsel Town Rebellion
In 1980 kwam er geen Zappaplaat uit. Meneer lag weer eens overhoop met de zoveelste platenmaatschappij. Van 1981 tot en met 1984 maakte hij dat goed door met een ongelofelijke hoeveelheid materiaal te komen, het meeste uitgebracht door zijn eigen bedrijf. Tinsel Town Rebellion is (grotendeels) een liveplaat, met materiaal van de bands uit 1980. In die bands spelen dan onder andere zangers Ike Willis en Ray White, drummer Vinnie Colaiuta, bassisten Arhur Barrow en Patrick O'Hearn, toetsenisten Tommy Mars, Bob Harris en Peter Wolf, én gitaristen Denny Walley, Warren Cuccurullo en Steve Vai. Inderdaad, men wisselde nogal van samenstelling. De plaat start in de studio met een lekker seksistisch lied Fine Girl, dat overloopt van de vocale overdubs. Daarna komt Easy Meat, een mix van studio en live, waarin vooral de 'orkestsectie' en de randdebiele studiogitaarsolo opvalt. Daarna volgt een hele serie korte livestukken, waaronder klassiekers als Love Of My Life, I Ain't Got No Heart en Tell Me You Love Me, in sneltreinvaart gebracht. Er is een gitaarsolo, een danswedstrijd en een uitgebreide oproep aan de dames in het publiek om hun onderbroek het podium op te gooien. Het titelnummer is een aanklacht tegen de muziekindustrie en de maakbaarheid van bandjes. Bamboozled By Love handelt over een man die zijn hem bedriegende vrouw om het leven brengt. Ook leuk. Helemaal aan het eind horen we een knappe en moderne versie van Brown Shoes Don't Make It en een hippe Peaches En Regalia. Dit is een leuke plaat met een hoog meebrulgehalte. Slechts één exemplaar op vinyl hier: een Europese uit jaar van verschijnen 1981.
In 1980 kwam er geen Zappaplaat uit. Meneer lag weer eens overhoop met de zoveelste platenmaatschappij. Van 1981 tot en met 1984 maakte hij dat goed door met een ongelofelijke hoeveelheid materiaal te komen, het meeste uitgebracht door zijn eigen bedrijf. Tinsel Town Rebellion is (grotendeels) een liveplaat, met materiaal van de bands uit 1980. In die bands spelen dan onder andere zangers Ike Willis en Ray White, drummer Vinnie Colaiuta, bassisten Arhur Barrow en Patrick O'Hearn, toetsenisten Tommy Mars, Bob Harris en Peter Wolf, én gitaristen Denny Walley, Warren Cuccurullo en Steve Vai. Inderdaad, men wisselde nogal van samenstelling. De plaat start in de studio met een lekker seksistisch lied Fine Girl, dat overloopt van de vocale overdubs. Daarna komt Easy Meat, een mix van studio en live, waarin vooral de 'orkestsectie' en de randdebiele studiogitaarsolo opvalt. Daarna volgt een hele serie korte livestukken, waaronder klassiekers als Love Of My Life, I Ain't Got No Heart en Tell Me You Love Me, in sneltreinvaart gebracht. Er is een gitaarsolo, een danswedstrijd en een uitgebreide oproep aan de dames in het publiek om hun onderbroek het podium op te gooien. Het titelnummer is een aanklacht tegen de muziekindustrie en de maakbaarheid van bandjes. Bamboozled By Love handelt over een man die zijn hem bedriegende vrouw om het leven brengt. Ook leuk. Helemaal aan het eind horen we een knappe en moderne versie van Brown Shoes Don't Make It en een hippe Peaches En Regalia. Dit is een leuke plaat met een hoog meebrulgehalte. Slechts één exemplaar op vinyl hier: een Europese uit jaar van verschijnen 1981.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G334 Modern Lovers - Modern Lovers
Één van de eerste albums die ik volgens mij via het internet ontdekte. En sindsdien grijs gedraaid. Belachelijk goed album. En des te indrukwekkender als je bedenkt dat deze al in '72 al opgenomen zijn (door John Cale van VU), en eigenlijk niet meer dan demo's waren.
Wederom een plaat die enorme invloed op de punk rock scene heeft gehad. The Sex Pistols waren bijv. fan en coverden Roadrunner
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1169502-1197850475.jpeg.jpg)
Één van de eerste albums die ik volgens mij via het internet ontdekte. En sindsdien grijs gedraaid. Belachelijk goed album.
En des te indrukwekkender als je bedenkt dat deze al in '72 al opgenomen zijn (door John Cale van VU), en eigenlijk niet meer dan demo's waren. Wederom een plaat die enorme invloed op de punk rock scene heeft gehad. The Sex Pistols waren bijv. fan en coverden Roadrunner
nee, jij dan!
G335 Ramones - It's Alive
Feestje
20 klassieke punk nummers knallen als een onophoudende wervelstorm je kamer binnen. Misschien wel mijn favoriete live plaat ooit Nadat ik deze heb gehoord, draai ik vrijwel nooit meer de studio albums
Ramones wisten als de beste wat hun tekortkomingen waren, en hoe ze hier omheen perfecte pop liedjes moesten schrijven. simpel, catchy, snel en hard.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-888102-1390044123-7579.jpeg.jpg)
Feestje 20 klassieke punk nummers knallen als een onophoudende wervelstorm je kamer binnen. Misschien wel mijn favoriete live plaat ooit
Nadat ik deze heb gehoord, draai ik vrijwel nooit meer de studio albums Ramones wisten als de beste wat hun tekortkomingen waren, en hoe ze hier omheen perfecte pop liedjes moesten schrijven. simpel, catchy, snel en hard.
nee, jij dan!
bazbo 0581: Frank Zappa - Shut Up 'N Play Yer Guitar (3LP box)
Van de pot gerukt, dat zei ik toch al? In 1981 bracht Zappa drie elpees uit vol met gitaarsolo's. Aanvankelijk waren Shut Up 'N Play Yer Guitar, Shut Up 'N Play Yer Guitar Some More en The Return Of The Son Of Shut Up 'N Play Yer Guitar alleen via zijn posterorderbedrijf te krijgen, maar in de loop van 1981 verscheen deze vette driedubbelelpeedoos. Zappa had van allerlei nummers uit shows in Londen february 1979 en oktober-december 1980 de gitaarsolo geknipt. Wat we horen lijkt saai (de solo uit het stuk Inca Roads komt een keer of vier voorbij), maar niets is minder waar. Zappa stond er toch al niet bekend om dat ieder concert hetzelfde was; zijn gitaarsoli noemde hij steevast 'instant composing'. Het vliegt werkelijk alle kanten uit, van lyrisch tot melodieus, van venijnig tot abstract. En nogmaals: wat een debiel goed gitaargeluid had hij toch. Ik heb deze doos in de Ankcollectie en het is een originele Europese uitgave uit 1981. Hoogtepunten eruit noemen is ondoenlijk, maar heel heel heel bijzonder zijn Treacherous Cretins, Ship Ahoy, The Deathless Horsie, Pink Napkins en Canard Du Jour. Dat laatste stuk is de enige studio-opname: een duet tussen Zappa op bouzoukigitaar en Jean-Luc Ponty op viool. Bijna twee uur gitaarvertier. Later zou Zappa het nog eens overdoen met de dubbelcd Guitar en Trance-Fusion. Alsof er nog niet genoeg gitaarwerk op zijn 'reguliere' platen stond. Van de pot gerukt. Maar lekker.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 30-03-2019 18:13:56 ]
Van de pot gerukt, dat zei ik toch al? In 1981 bracht Zappa drie elpees uit vol met gitaarsolo's. Aanvankelijk waren Shut Up 'N Play Yer Guitar, Shut Up 'N Play Yer Guitar Some More en The Return Of The Son Of Shut Up 'N Play Yer Guitar alleen via zijn posterorderbedrijf te krijgen, maar in de loop van 1981 verscheen deze vette driedubbelelpeedoos. Zappa had van allerlei nummers uit shows in Londen february 1979 en oktober-december 1980 de gitaarsolo geknipt. Wat we horen lijkt saai (de solo uit het stuk Inca Roads komt een keer of vier voorbij), maar niets is minder waar. Zappa stond er toch al niet bekend om dat ieder concert hetzelfde was; zijn gitaarsoli noemde hij steevast 'instant composing'. Het vliegt werkelijk alle kanten uit, van lyrisch tot melodieus, van venijnig tot abstract. En nogmaals: wat een debiel goed gitaargeluid had hij toch. Ik heb deze doos in de Ankcollectie en het is een originele Europese uitgave uit 1981. Hoogtepunten eruit noemen is ondoenlijk, maar heel heel heel bijzonder zijn Treacherous Cretins, Ship Ahoy, The Deathless Horsie, Pink Napkins en Canard Du Jour. Dat laatste stuk is de enige studio-opname: een duet tussen Zappa op bouzoukigitaar en Jean-Luc Ponty op viool. Bijna twee uur gitaarvertier. Later zou Zappa het nog eens overdoen met de dubbelcd Guitar en Trance-Fusion. Alsof er nog niet genoeg gitaarwerk op zijn 'reguliere' platen stond. Van de pot gerukt. Maar lekker.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 30-03-2019 18:13:56 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G336 Sex Pistols - Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols
Klassieker, geen idee wat ik hier nog over zou moeten vertellen. Weet nog wel dat toen ik 'm voor eerst luisterde dat ik redelijk weggeblazen werd. Had verwacht dat het een one/two-hit wonder bandje zou zijn, maar de hele plaat bleek geweldig
Behoorlijk actueel weer
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2767956-1504089822-4585.jpeg.jpg)
Klassieker, geen idee wat ik hier nog over zou moeten vertellen. Weet nog wel dat toen ik 'm voor eerst luisterde dat ik redelijk weggeblazen werd. Had verwacht dat het een one/two-hit wonder bandje zou zijn, maar de hele plaat bleek geweldig
Behoorlijk actueel weer
nee, jij dan!
Wow! Wat n fantastische video's!quote:
HA! En bij dezen nog even een tof youtube kanaal gevonden
!Dat is ongeveer wat er in mijn hoofd gebeurt wanneer ik naar muziek luister.
[ Bericht 6% gewijzigd door EP3 op 30-03-2019 21:52:17 ]
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
bazbo 0582: Frank Zappa - You Are What You Is
Dit is wat mij betreft de vrolijkste Zappaplaat ooit. Hij heeft in ieder geval het hoogste meebrulgehalte. Schijn bedriegt echter; de boel zit zo complex in elkaar, dat het me soms duizelt qua laagjes, loopjes, koortjes, gitaarsolootjes, overloopjes en tekstflardjes. Alle stukjes en liedjes lopen naadloos in elkaar over; rond deze tijd waren concerten van Zappa ook één langgerekte suite van stukken geworden. De plaat kwam uit in 1981 en vele bekenden spelen en zingen mee: Willis, White, Harris, Mars, Barrow, Mann, Walley. De 'stuntgitaar'partijen zijn ingespeeld door de toen piepjonge Steve Vai. De teksten gaan over allerlei zaken, waarbij vooral Zappa's woede tegen kerk en politiek op plaatkant drie opvallen. Er gebeurt zo veel op deze plaat. Kant twee gaat over politiek en over buitenissige figuren. Op plaatkant vier horen we een parodie op the Doors, op zelfmoordenaars en op een lastige groupie die ooit eens een bandlid volgde. Laatste stuk is I Don't Wanna Get Drafted, dat in een heel andere versie op single verscheen. Andere bijzonderheid: aan het einde van plaatkant een horen we Theme from the third movement of Sinister Footware, een gitaarsolo die het hele maagdarmkanaal doet beven. Er zit een exemplaar in de Ankcollectie, een Europese uit 1981. Zelf kocht ik mijn vinylversie op 30 juni 1987, een Europese geremasterde heruitgave uit 1986 en die klinkt nog fantastisch. Wat een heerlijk album is dit toch!
Dit is wat mij betreft de vrolijkste Zappaplaat ooit. Hij heeft in ieder geval het hoogste meebrulgehalte. Schijn bedriegt echter; de boel zit zo complex in elkaar, dat het me soms duizelt qua laagjes, loopjes, koortjes, gitaarsolootjes, overloopjes en tekstflardjes. Alle stukjes en liedjes lopen naadloos in elkaar over; rond deze tijd waren concerten van Zappa ook één langgerekte suite van stukken geworden. De plaat kwam uit in 1981 en vele bekenden spelen en zingen mee: Willis, White, Harris, Mars, Barrow, Mann, Walley. De 'stuntgitaar'partijen zijn ingespeeld door de toen piepjonge Steve Vai. De teksten gaan over allerlei zaken, waarbij vooral Zappa's woede tegen kerk en politiek op plaatkant drie opvallen. Er gebeurt zo veel op deze plaat. Kant twee gaat over politiek en over buitenissige figuren. Op plaatkant vier horen we een parodie op the Doors, op zelfmoordenaars en op een lastige groupie die ooit eens een bandlid volgde. Laatste stuk is I Don't Wanna Get Drafted, dat in een heel andere versie op single verscheen. Andere bijzonderheid: aan het einde van plaatkant een horen we Theme from the third movement of Sinister Footware, een gitaarsolo die het hele maagdarmkanaal doet beven. Er zit een exemplaar in de Ankcollectie, een Europese uit 1981. Zelf kocht ik mijn vinylversie op 30 juni 1987, een Europese geremasterde heruitgave uit 1986 en die klinkt nog fantastisch. Wat een heerlijk album is dit toch!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0583: Frank Zappa - Goblin Girl (12" picture disc single)
Dit is een redelijk unieke picture disc. Hij is maar één keer uitgegeven, in 1981 welteverstaan, vlak na het verschijnen van You Are What You Is. Ik kocht hem ooit op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, maar ik ben vergeten een datum erib te zetten. Het titelnummer staat op YAWYI en is een mal lied over een dwergmeisje. Je hoort er allerlei stemmen doorheen en de tekst van het refrein van Doreen, het nummer dat op YAWYI ervoor komt. Op kant twee Pink Napkins, dat eerder op Shut Up 'N Play Yer Guitar Some More stond. Op Discogs zie ik dat ik redelijk wat poen voor deze plaat kan vragen. Leuk om te weten.
Dit is een redelijk unieke picture disc. Hij is maar één keer uitgegeven, in 1981 welteverstaan, vlak na het verschijnen van You Are What You Is. Ik kocht hem ooit op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, maar ik ben vergeten een datum erib te zetten. Het titelnummer staat op YAWYI en is een mal lied over een dwergmeisje. Je hoort er allerlei stemmen doorheen en de tekst van het refrein van Doreen, het nummer dat op YAWYI ervoor komt. Op kant twee Pink Napkins, dat eerder op Shut Up 'N Play Yer Guitar Some More stond. Op Discogs zie ik dat ik redelijk wat poen voor deze plaat kan vragen. Leuk om te weten.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0584: Frank Zappa - Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch
In 1982 komt dit album uit. Ik heb 'm in de Ankcollectie, een Europese versie die verscheen op 21 april 1982. Het is een korte, maar bonte verzameling muziek. Op kant 1 de wat 'toegankelijkere' stukken: meebruller No Not Now met de hoge stemmetjes, de 'hit' Valley Girl waarin dochter Moon haar parodie op het accent van de Encino-meisjes mag laten horen, plus I Come From Nowhere met de stem van Roy Estrada (die op vrije voeten was). Op dat laatste stuk valt vooral het gruizige en smerige gitaargeluid op, het geluid dat Zappa veel tijdens de 1982-tour gebruikte. Het doet je onderbuik schudden. Kant twee is heel andere koek. Het opent met Drowning Witch, het nummer waarvan Zappa zelf zei dat het heel moeilijk te spelen is en dat de 1982- en 1984-band het nooit gelukt is zonder fouten. Het is live opgenomen, zij het dat er vijftien edits in zitten, sommigen zelfs in een enkele maat. Het is inderdaad een zeer complex stuk, met malle maatwisselingen en verbluffende gitaarsolo's. Het loopt over in Envelopes, een orkeststuk dat al dateert uit 1978, maar in deze rockversie nooit op plaat was verschenen. Het komt later terug op het LSO-album. De plaat eindigt met Teen-Age Prostitute, een heel kort stuk met hoofdrollen voor de stemmen van Robert Martin en operazangeres Lisa Popeil. En hoor ik daar een variant op de lick van Peter Gunn? Geinige plaat, dit weer.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 31-03-2019 16:36:06 ]
In 1982 komt dit album uit. Ik heb 'm in de Ankcollectie, een Europese versie die verscheen op 21 april 1982. Het is een korte, maar bonte verzameling muziek. Op kant 1 de wat 'toegankelijkere' stukken: meebruller No Not Now met de hoge stemmetjes, de 'hit' Valley Girl waarin dochter Moon haar parodie op het accent van de Encino-meisjes mag laten horen, plus I Come From Nowhere met de stem van Roy Estrada (die op vrije voeten was). Op dat laatste stuk valt vooral het gruizige en smerige gitaargeluid op, het geluid dat Zappa veel tijdens de 1982-tour gebruikte. Het doet je onderbuik schudden. Kant twee is heel andere koek. Het opent met Drowning Witch, het nummer waarvan Zappa zelf zei dat het heel moeilijk te spelen is en dat de 1982- en 1984-band het nooit gelukt is zonder fouten. Het is live opgenomen, zij het dat er vijftien edits in zitten, sommigen zelfs in een enkele maat. Het is inderdaad een zeer complex stuk, met malle maatwisselingen en verbluffende gitaarsolo's. Het loopt over in Envelopes, een orkeststuk dat al dateert uit 1978, maar in deze rockversie nooit op plaat was verschenen. Het komt later terug op het LSO-album. De plaat eindigt met Teen-Age Prostitute, een heel kort stuk met hoofdrollen voor de stemmen van Robert Martin en operazangeres Lisa Popeil. En hoor ik daar een variant op de lick van Peter Gunn? Geinige plaat, dit weer.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 31-03-2019 16:36:06 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0585: Frank Zappa - The Man From Utopia
In 1983 verscheen dit album. Eerst even over de hoes. Die verwijst naar een openluchtconcert uit 1982 waarbij de band zo'n beetje het podium werd afgeplaagd door een zwerm muskieten uit het naastgelegen moeras. Op de achterzijde van de hoes zien we de figuur van de achterzijde en werpen we ene blik in het publiek, waarin rookbommen, oproerpolitie en meer van dat: dit slaat op het beruchte concert in Palermo, waarin de politie en het leger tijdens het concert tussen het publiek met elkaar in conflict kwam. Zappa brak het concert na een half uur af, omdat zijn bandleden het podium af moesten vanwege het traangas dat hen teisterde. En dan het gebodene op dit album: het is een mix van studio en live. Korte songs over allerlei onderwerpen, van politiek tot bandanekdotes. Op dit album horen we ook de 'spreekstem'zang die Zappa nogal eens gebruikte: The Dangerous Kitchen en The Jazz Discharge Party Hats zijn hier voorbeelden van: naderhand overdubde Steve Vai in de studio exact de zangmelodie en het resultaat is verbijsterend. Ook een setje covers: het titelnummer en Mary-Lou (samengevoegd tot één stuk The Man From Utopia Meets Mary Lou) zijn oude doowopnummers, de stijl waar Zappa zo enorm van hield. Ten slotte enkele indrukwekkende instrumentaaltjes: Tink Walks Amok, Moggio en We Are Not Alone. Kortom: een enorm afwisselende plaat. Heel geinig, maar geen hoogtepunt in de catalogus. Toen de plaat op cd uitkwam, gooide Zappa de speelvolgorde helemaal door elkaar en voegde hij er een extra nummertje aan toe. Ik heb een exemplaar van deze elpee in de Ankcollectie: een bijzondere Amerikaanse 'Pitman'-pressing, die op Discogs enkele tientallen neuro's oplevert.
In 1983 verscheen dit album. Eerst even over de hoes. Die verwijst naar een openluchtconcert uit 1982 waarbij de band zo'n beetje het podium werd afgeplaagd door een zwerm muskieten uit het naastgelegen moeras. Op de achterzijde van de hoes zien we de figuur van de achterzijde en werpen we ene blik in het publiek, waarin rookbommen, oproerpolitie en meer van dat: dit slaat op het beruchte concert in Palermo, waarin de politie en het leger tijdens het concert tussen het publiek met elkaar in conflict kwam. Zappa brak het concert na een half uur af, omdat zijn bandleden het podium af moesten vanwege het traangas dat hen teisterde. En dan het gebodene op dit album: het is een mix van studio en live. Korte songs over allerlei onderwerpen, van politiek tot bandanekdotes. Op dit album horen we ook de 'spreekstem'zang die Zappa nogal eens gebruikte: The Dangerous Kitchen en The Jazz Discharge Party Hats zijn hier voorbeelden van: naderhand overdubde Steve Vai in de studio exact de zangmelodie en het resultaat is verbijsterend. Ook een setje covers: het titelnummer en Mary-Lou (samengevoegd tot één stuk The Man From Utopia Meets Mary Lou) zijn oude doowopnummers, de stijl waar Zappa zo enorm van hield. Ten slotte enkele indrukwekkende instrumentaaltjes: Tink Walks Amok, Moggio en We Are Not Alone. Kortom: een enorm afwisselende plaat. Heel geinig, maar geen hoogtepunt in de catalogus. Toen de plaat op cd uitkwam, gooide Zappa de speelvolgorde helemaal door elkaar en voegde hij er een extra nummertje aan toe. Ik heb een exemplaar van deze elpee in de Ankcollectie: een bijzondere Amerikaanse 'Pitman'-pressing, die op Discogs enkele tientallen neuro's oplevert.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0586: Frank Zappa - London Symphony Orchestra vol. I
London Symphony Orchestra bevat wat de titel doet vermoeden: muziek uitgevoerd door het London Symphony Orchestra. In januari 1983 was het Zappa gelukt om een paar sessies met dit orkest te boeken in The Barbican in Londen. Helaas had de band nauwelijks tijd om te repeteren. Bovendien lag de opnameruimte vlakbij een pub. En dus horen we nogal wat missers. Op de tweede plaat die er verscheen met opnames van deze sessies (en die ik niet op vinyl heb), is in Strictly Genteel te horen hoe Zappa heeft geprobeerd de valse trompetpartijen te maskeren met allerlei edits en hoe hem dat niet is gelukt. Op deze plaat valt het allemaal mee en het materiaal op deze plaat is adembenemend. Op plaatkant 1 opent met het schitterende meeslepende Sad Jane. Daarna horen we Pedro's Dowry (dat we al kennen van Orchestral Favorites) en Envelopes (dat in een rockversie te horen was op Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch). Plaatkant twee is helemaal gereserveerd voor Mo 'n Herb's Vacation, een driedelig werkstuk dat wat meer een beroep doet op het abstracte vermogen van de luisteraar. Bij vlagen is dit orkestwerk wat lastig om doorheen te zagen, bij andere vlagen vind het briljant. Ik heb twee identieke exemplaren van deze elpee: de Amerikaanse en enige versie uit 1983. Eentje zat er in de Ankcollectie, maar ik had er al eentje die ik ooit kreeg van Zappaloog Ben Watson tijdens een Zappaquiz op de tweede dag van het Zappateersfestival in Bradford-on-Avon in Groot-Brittannië op zondag 19 februari 2007.
London Symphony Orchestra bevat wat de titel doet vermoeden: muziek uitgevoerd door het London Symphony Orchestra. In januari 1983 was het Zappa gelukt om een paar sessies met dit orkest te boeken in The Barbican in Londen. Helaas had de band nauwelijks tijd om te repeteren. Bovendien lag de opnameruimte vlakbij een pub. En dus horen we nogal wat missers. Op de tweede plaat die er verscheen met opnames van deze sessies (en die ik niet op vinyl heb), is in Strictly Genteel te horen hoe Zappa heeft geprobeerd de valse trompetpartijen te maskeren met allerlei edits en hoe hem dat niet is gelukt. Op deze plaat valt het allemaal mee en het materiaal op deze plaat is adembenemend. Op plaatkant 1 opent met het schitterende meeslepende Sad Jane. Daarna horen we Pedro's Dowry (dat we al kennen van Orchestral Favorites) en Envelopes (dat in een rockversie te horen was op Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch). Plaatkant twee is helemaal gereserveerd voor Mo 'n Herb's Vacation, een driedelig werkstuk dat wat meer een beroep doet op het abstracte vermogen van de luisteraar. Bij vlagen is dit orkestwerk wat lastig om doorheen te zagen, bij andere vlagen vind het briljant. Ik heb twee identieke exemplaren van deze elpee: de Amerikaanse en enige versie uit 1983. Eentje zat er in de Ankcollectie, maar ik had er al eentje die ik ooit kreeg van Zappaloog Ben Watson tijdens een Zappaquiz op de tweede dag van het Zappateersfestival in Bradford-on-Avon in Groot-Brittannië op zondag 19 februari 2007.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0587: Frank Zappa - Rare Meat (12" mini album)
Beetje vreemde eend in de bijt, dit. Het betreft een minialbum met zes liedjes, ooit opgenomen door Zappa in zijn StudioZ in Cucamonga, begin jaren zestig. De jonge Zappa produceerde er (vaak samen met Paul Buff) tientallen singles. Hij schreef ook het merendeel van het materiaal en bracht het uit onder allerlei verschillende bandnamen. Op deze onofficiële uitgave staan een paar vroege pareltjes: How's Your Bird?, Everytime I See You, Cradle Rock en de titelsong van de film The World's Greatest Sinner. Daarnaast de melige nummers Dear Jeepers en Letters From Jeepers. Het Cucamongamateriaal verscheen op verschillende manieren; de meest indrukwekkende is de 5cdbox Paul Buff presents Highlights from the PAL and Original Sound Studio Archives. Mijn versie van dit monominialbum uit 1983 is een 'orginele' Amerikaanse persing.
Beetje vreemde eend in de bijt, dit. Het betreft een minialbum met zes liedjes, ooit opgenomen door Zappa in zijn StudioZ in Cucamonga, begin jaren zestig. De jonge Zappa produceerde er (vaak samen met Paul Buff) tientallen singles. Hij schreef ook het merendeel van het materiaal en bracht het uit onder allerlei verschillende bandnamen. Op deze onofficiële uitgave staan een paar vroege pareltjes: How's Your Bird?, Everytime I See You, Cradle Rock en de titelsong van de film The World's Greatest Sinner. Daarnaast de melige nummers Dear Jeepers en Letters From Jeepers. Het Cucamongamateriaal verscheen op verschillende manieren; de meest indrukwekkende is de 5cdbox Paul Buff presents Highlights from the PAL and Original Sound Studio Archives. Mijn versie van dit monominialbum uit 1983 is een 'orginele' Amerikaanse persing.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0588: Frank Zappa - Them Or Us
Het is begin juli 1985. Ergens spreek ik een jongeman die zegt dat hij helemaal gek is van Frank Zappa. Ik heb natuurlijk al veel over die man gelezen en vraag de jongeman: 'Als ik wil beginnen met Zappa, waar begin ik dan? Er is zo verschrikkelijk veel!' Zijn antwoord: 'Koop zijn laatste plaat Them Or Us. Daar staat alles op.' Nog geen week later, 9 juli 1985, volg ik zijn advies op. Als ik thuis kom van de platenwinkel, draai ik hem gelijk. Gelijk moet ik toegeven: de jongeman heeft gelijk. Er staat veel op dit dubbelalbum: melige liedjes, rocksongs, complexe stukken, bizarre teksten en wagon- en wagonladingen gitaargeweld. De plaat opent met The Closer You Are, een doowopnummer, oorspronkelijk van The Channels (uit 1956) en het is vooral de uitermate lage stem van Ike Willis die deze versie zo speciaal maakt. Ya Hozna is Zappa's reactie op berichten in het nieuws dat in veel rocksongs allerlei verborgen duivelse boodschappen zaten als je de plaat maar achterstevoren draaide. Als je Ya Hozna achterstevoren draait, hoor je teksten en zangmelodieën van eerdere Zappastukken, vooral Sofa. Sharleena is een herhaling van hetzelfde lied (van het album Chunga's Revenge uit 1970), maar dit keer met een gierende gitaar van de toen veertienjarige zoon Dweezil Zappa. Plaatkant twee kent slechts twee stukken: het complexe Sinister Footwear II en het debiele liedje Truck Driver Divorce. In beide stukken zit een gigantische gitaarsolo van Zappa zelf, die je hele maagdarmkanaal op z'n kop zet. Deze twee stukken zijn zo te horen live opgenomen en in de studio voorzien van containers met overdubs. Op kant drie Stevie's Spanking, het vieze verhaal over een groupie en Steve Vai met een gitaarsolo van de laatstgenoemde. Daarna het liedje met de suggestieve titel Baby Take Your Teeth Out, het prachtige prognummer Marqueson's Chicken en het niemendalletje The Planet Of My Dreams (zo te horen al ergens in 1974 opgenomen). Plaatkant vier kent Be In My Video (een parodie op de recente hits van David Bowie), het titelnummer Them Or Us (een gitaarsolo, geknipt uit een liveopname van The Black Page uit 1982) en Frogs With Dirty Little Lips (weer een melig liedje met een tekst gebaseerd op de kinderverzinsels van zoon Ahmet). De plaat eindigt met een almachtige versie van Whippin' Post. Precies, het stuk van de Allman Brothers. Tijdens de tour van 1974 vroeg een fan in het publiek om dit nummer. Zappa zei dat ze het niet kenden, maar als de fan het even voorzong, zouden ze het voor hem spelen. Er volgde doodse stilte, waarop Zappa zei dat het dan waarschijnlijk een compositie van John Cage was. (De dialoog is te horen op You Can't Do That On Stage Anymore volume 2.) Zappa baalde zo van dat het publiek iets riep waarop hij niet adequaat kon reageren, dat hij besloot de fans vóór te zijn: als ze het weer eens zouden vragen, gingen ze het spelen tijdens de tour van 1984. Echter, niemand vroeg erom, vandaar dat het stuk gewoon op de setlijst verscheen. De plaat die ik kocht is een Europese versie uit 1984, die uit de Ankcollectie een variant erop.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 03-04-2019 14:10:36 ]
Het is begin juli 1985. Ergens spreek ik een jongeman die zegt dat hij helemaal gek is van Frank Zappa. Ik heb natuurlijk al veel over die man gelezen en vraag de jongeman: 'Als ik wil beginnen met Zappa, waar begin ik dan? Er is zo verschrikkelijk veel!' Zijn antwoord: 'Koop zijn laatste plaat Them Or Us. Daar staat alles op.' Nog geen week later, 9 juli 1985, volg ik zijn advies op. Als ik thuis kom van de platenwinkel, draai ik hem gelijk. Gelijk moet ik toegeven: de jongeman heeft gelijk. Er staat veel op dit dubbelalbum: melige liedjes, rocksongs, complexe stukken, bizarre teksten en wagon- en wagonladingen gitaargeweld. De plaat opent met The Closer You Are, een doowopnummer, oorspronkelijk van The Channels (uit 1956) en het is vooral de uitermate lage stem van Ike Willis die deze versie zo speciaal maakt. Ya Hozna is Zappa's reactie op berichten in het nieuws dat in veel rocksongs allerlei verborgen duivelse boodschappen zaten als je de plaat maar achterstevoren draaide. Als je Ya Hozna achterstevoren draait, hoor je teksten en zangmelodieën van eerdere Zappastukken, vooral Sofa. Sharleena is een herhaling van hetzelfde lied (van het album Chunga's Revenge uit 1970), maar dit keer met een gierende gitaar van de toen veertienjarige zoon Dweezil Zappa. Plaatkant twee kent slechts twee stukken: het complexe Sinister Footwear II en het debiele liedje Truck Driver Divorce. In beide stukken zit een gigantische gitaarsolo van Zappa zelf, die je hele maagdarmkanaal op z'n kop zet. Deze twee stukken zijn zo te horen live opgenomen en in de studio voorzien van containers met overdubs. Op kant drie Stevie's Spanking, het vieze verhaal over een groupie en Steve Vai met een gitaarsolo van de laatstgenoemde. Daarna het liedje met de suggestieve titel Baby Take Your Teeth Out, het prachtige prognummer Marqueson's Chicken en het niemendalletje The Planet Of My Dreams (zo te horen al ergens in 1974 opgenomen). Plaatkant vier kent Be In My Video (een parodie op de recente hits van David Bowie), het titelnummer Them Or Us (een gitaarsolo, geknipt uit een liveopname van The Black Page uit 1982) en Frogs With Dirty Little Lips (weer een melig liedje met een tekst gebaseerd op de kinderverzinsels van zoon Ahmet). De plaat eindigt met een almachtige versie van Whippin' Post. Precies, het stuk van de Allman Brothers. Tijdens de tour van 1974 vroeg een fan in het publiek om dit nummer. Zappa zei dat ze het niet kenden, maar als de fan het even voorzong, zouden ze het voor hem spelen. Er volgde doodse stilte, waarop Zappa zei dat het dan waarschijnlijk een compositie van John Cage was. (De dialoog is te horen op You Can't Do That On Stage Anymore volume 2.) Zappa baalde zo van dat het publiek iets riep waarop hij niet adequaat kon reageren, dat hij besloot de fans vóór te zijn: als ze het weer eens zouden vragen, gingen ze het spelen tijdens de tour van 1984. Echter, niemand vroeg erom, vandaar dat het stuk gewoon op de setlijst verscheen. De plaat die ik kocht is een Europese versie uit 1984, die uit de Ankcollectie een variant erop.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 03-04-2019 14:10:36 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0589: Frank Zappa - Frankie Goes To Rotterdam
Dit zit ook in de Ankcollectie. Een bootleg! Er is een bedrijf (geweest) dat heeft verdiend aan het uitbrengen van een publieksopname, zonder dat de artiest er profijt van heeft (behalve naamsbekendheid). Ik ben erg tegen bootlegs, al moet ik eerlijk bekennen dat ook ik er in het verleden een paar heb gekocht. Niets tegen het maken van publieksopnames en die delen, maar de eventuele opbrengsten moeten naar de artiest en niet naar een of andere profiteur. Ik heb enkele jaren zeer fanatiek allerlei publieksopnames gedownload (van allerlei webstekken en waaraan uploaders en webstekeigenaren niets verdienen) en die brandde ik dan op cdr. Uiteindelijk ontdekte ik dat ze nooit terugluister en dus verdwenen er drie jaar geleden stapels gebrande cdr's, compleet met doosjes en afgedrukte hoesjes, in de container. Het gedrocht dat ik nu draai is een staaltje verlakkerij: slecht klinkende concertopnames van 16 september 1984 in Ahoy, waar Ank waarschijnlijk tientallen guldens voor heeft moeten neertellen. Ik ken een webstek waar je een veel beter klinkende opname kunt vinden: het complete concert en nog eens gratis ook. Op deze illegale plaat, uitgebracht in 1985, horen we slechts een deel van het concert. Wat Zappa brengt is overigens prima. Geen aanrader deze plaat, dus. Bagger.
Dit zit ook in de Ankcollectie. Een bootleg! Er is een bedrijf (geweest) dat heeft verdiend aan het uitbrengen van een publieksopname, zonder dat de artiest er profijt van heeft (behalve naamsbekendheid). Ik ben erg tegen bootlegs, al moet ik eerlijk bekennen dat ook ik er in het verleden een paar heb gekocht. Niets tegen het maken van publieksopnames en die delen, maar de eventuele opbrengsten moeten naar de artiest en niet naar een of andere profiteur. Ik heb enkele jaren zeer fanatiek allerlei publieksopnames gedownload (van allerlei webstekken en waaraan uploaders en webstekeigenaren niets verdienen) en die brandde ik dan op cdr. Uiteindelijk ontdekte ik dat ze nooit terugluister en dus verdwenen er drie jaar geleden stapels gebrande cdr's, compleet met doosjes en afgedrukte hoesjes, in de container. Het gedrocht dat ik nu draai is een staaltje verlakkerij: slecht klinkende concertopnames van 16 september 1984 in Ahoy, waar Ank waarschijnlijk tientallen guldens voor heeft moeten neertellen. Ik ken een webstek waar je een veel beter klinkende opname kunt vinden: het complete concert en nog eens gratis ook. Op deze illegale plaat, uitgebracht in 1985, horen we slechts een deel van het concert. Wat Zappa brengt is overigens prima. Geen aanrader deze plaat, dus. Bagger.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0590: Frank Zappa - Broadway The Hard Way
Zappa's meest politieke plaat (samen met We're Only In It For The Money uit 1967). Tussen 1985 en 1988 was het wat stil op muziekgebied. Er kwam wel wat uit (de bizarre Broadwaycomedy Thing-Fish en de synclavierplaten Francesco Zappa en Jazz From Hell, bijvoorbeeld), maar de meeste tijd was Zappa bezig met politieke acties. Zo zette hij zich tot aan de Senaat in tegen extra belasting op lege cassettebandjes en tegen stickers op grammofoonplaten dat de muziek smerige teksten zou bevatten (met dank aan Prince zijn Darling Nikki). In 1988 stapte hij toch weer het podium op, dit keer met een enorme band (Wackerman, Thunes, Mann, Martin, Willis, Keneally) met een vijfkoppige blazerssectie (waaronder Walt en Bruce Fowler). Naast nieuwe arrangementen van oude bekenden en enkele covers (Bolero, Stairway To Heaven), kreeg het publiek vooral veel geheel nieuwe nummers te horen waarin Zappa zijn kritiek op de Amerikaanse kerk, politiek en recente presidenten niet schuwde. Veel van de tour verscheen op allerlei cd's. Broadway The Hard Way laat vooral het nieuwe werk horen. De elpeeversie is heel anders dan de cd-versie. Ik kocht de elpee voor vijftien euro op de platenbeurs in Utrecht, al zou ik niet meer weten wanneer precies. Heel veel leuk spul op de plaat: van opener Elvis Has Just Left The Building tot aan Planet Of The Baritone Women, van Any Kind Of Pain (met waanzinnig mooie gitaarsolo) tot aan Jesus Thinks You're A Jerk (over de Amerikaanse TV-evangelisten). Op plaatkant twee horen we Dickie's Such An Asshole, dat Zappa in 1974 al speelde ten tijde van het Watergateschandaal. Meer van dat fraais: When The Lie's So Big, Rhymin' Man (over Jesse Jackson) en Promiscuous (een rapnummer?). Afsluiter The Untouchables is een monoloog van Ike Willis waarin hij allerlei politieke kopstukken een kop kleiner maakt. De vinylversie is kort in vergelijking met de cd-uitgave. Daarop staat bijna een half uur meer aan materiaal, inclusief een gastoptreden van Sting tijdens de cover van zijn Policenummer Murder By Numbers. De vinylversie die ik heb is een allereerste Amerikaanse versie, uitgebracht op 25 oktober 1988. Mooi werk, dit.
Zappa's meest politieke plaat (samen met We're Only In It For The Money uit 1967). Tussen 1985 en 1988 was het wat stil op muziekgebied. Er kwam wel wat uit (de bizarre Broadwaycomedy Thing-Fish en de synclavierplaten Francesco Zappa en Jazz From Hell, bijvoorbeeld), maar de meeste tijd was Zappa bezig met politieke acties. Zo zette hij zich tot aan de Senaat in tegen extra belasting op lege cassettebandjes en tegen stickers op grammofoonplaten dat de muziek smerige teksten zou bevatten (met dank aan Prince zijn Darling Nikki). In 1988 stapte hij toch weer het podium op, dit keer met een enorme band (Wackerman, Thunes, Mann, Martin, Willis, Keneally) met een vijfkoppige blazerssectie (waaronder Walt en Bruce Fowler). Naast nieuwe arrangementen van oude bekenden en enkele covers (Bolero, Stairway To Heaven), kreeg het publiek vooral veel geheel nieuwe nummers te horen waarin Zappa zijn kritiek op de Amerikaanse kerk, politiek en recente presidenten niet schuwde. Veel van de tour verscheen op allerlei cd's. Broadway The Hard Way laat vooral het nieuwe werk horen. De elpeeversie is heel anders dan de cd-versie. Ik kocht de elpee voor vijftien euro op de platenbeurs in Utrecht, al zou ik niet meer weten wanneer precies. Heel veel leuk spul op de plaat: van opener Elvis Has Just Left The Building tot aan Planet Of The Baritone Women, van Any Kind Of Pain (met waanzinnig mooie gitaarsolo) tot aan Jesus Thinks You're A Jerk (over de Amerikaanse TV-evangelisten). Op plaatkant twee horen we Dickie's Such An Asshole, dat Zappa in 1974 al speelde ten tijde van het Watergateschandaal. Meer van dat fraais: When The Lie's So Big, Rhymin' Man (over Jesse Jackson) en Promiscuous (een rapnummer?). Afsluiter The Untouchables is een monoloog van Ike Willis waarin hij allerlei politieke kopstukken een kop kleiner maakt. De vinylversie is kort in vergelijking met de cd-uitgave. Daarop staat bijna een half uur meer aan materiaal, inclusief een gastoptreden van Sting tijdens de cover van zijn Policenummer Murder By Numbers. De vinylversie die ik heb is een allereerste Amerikaanse versie, uitgebracht op 25 oktober 1988. Mooi werk, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G338 Wire - Pink Flag
Eigenlijk hilarisch hoe kort de punk-scene eigenlijk maar bestond. Je hebt een enorme reeks aan proto-punk bandjes, die uitmonden in hoogstens een jaar of 1,5 aan daadwerkelijk punk-punk, en toen ging men verder met nieuwe dingen.
Een deel ging steeds ruiger en harder spelen en ontwikkelde de hardcore-punk, een deel ging juist meer melodischer spelen en kwam uit in de pop/skate-punk hoek (wat ik niet zo goed trek over het algemeen ). En een deel zocht het experiment op, de post/art-punk scene. En daar zijn echt pareltjes in gemaakt. 
Zoals deze, één van de eerste post-punk platen. En wat hou ik van deze plaat Zelfs al zou het niet zulke toffe nummers bevatten, of zo boordevol met ideeën zitten, of zo vernieuwend zijn, met enkel dat fantastische gitaar geluid zou ik al om zijn geweest
En is 12XU niet het eerste hardcore-punk nummer eigenlijk?
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-223354-1381947085-7813.jpeg.jpg)
Eigenlijk hilarisch hoe kort de punk-scene eigenlijk maar bestond. Je hebt een enorme reeks aan proto-punk bandjes, die uitmonden in hoogstens een jaar of 1,5 aan daadwerkelijk punk-punk, en toen ging men verder met nieuwe dingen.
Een deel ging steeds ruiger en harder spelen en ontwikkelde de hardcore-punk
, een deel ging juist meer melodischer spelen en kwam uit in de pop/skate-punk hoek (wat ik niet zo goed trek over het algemeen ). En een deel zocht het experiment op, de post/art-punk scene. En daar zijn echt pareltjes in gemaakt. Zoals deze, één van de eerste post-punk platen. En wat hou ik van deze plaat
Zelfs al zou het niet zulke toffe nummers bevatten, of zo boordevol met ideeën zitten, of zo vernieuwend zijn, met enkel dat fantastische gitaar geluid zou ik al om zijn geweest En is 12XU niet het eerste hardcore-punk nummer eigenlijk?
nee, jij dan!
G339 Wire - 154
Hun 2e plaat heb ik helaas nog niet (komt nog wel een keer ), dus door met hun 3e. De afsluiting van hun legendarische trilogie En een stuk meer experimenteel dan de vorigen. Ik weet nog dat ik jaren terug, behoorlijk 'in' moest komen in deze sound. Maar toen het klikte, was er ook geen weg meer terug.
En deze heeft ook mijn favoriete song van hun, 'A Touching Display', wat een unieke mindfuck is dat zeg
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-540618-1381945153-4338.jpeg.jpg)
Hun 2e plaat heb ik helaas nog niet (komt nog wel een keer
), dus door met hun 3e. De afsluiting van hun legendarische trilogie En een stuk meer experimenteel dan de vorigen. Ik weet nog dat ik jaren terug, behoorlijk 'in' moest komen in deze sound. Maar toen het klikte, was er ook geen weg meer terug. En deze heeft ook mijn favoriete song van hun, 'A Touching Display', wat een unieke mindfuck is dat zeg
nee, jij dan!
En ik post deze ook alvast, want ga zo de laptop afsluiten
G340 Wire - Wire
In begin jaren '80 brak de groep uiteen, om even later weer bij elkaar te komen. En hetzelfde deden ze nog een keer in begin jaren '90. Vanaf 2000 draaien ze weer lekker volle toeren, met een flink aantal platen als gevolg zeker niet meer zo 'cutting edge' als het klassieke werk, maar toch verdomd degelijke albums
Deze gekocht na hun toffe concert op Incubate (rip ) in Tilburg, waar ze hun concert afsloten met het titelnummer van 'Pink Flag', wat ze dan spelen met tientallen gitaristen die dat weekend op het festival optraden, wat een muur van geluid zeg
G340 Wire - Wire
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6990913-1435782111-5915.jpeg.jpg)
In begin jaren '80 brak de groep uiteen, om even later weer bij elkaar te komen. En hetzelfde deden ze nog een keer in begin jaren '90. Vanaf 2000 draaien ze weer lekker volle toeren, met een flink aantal platen als gevolg
zeker niet meer zo 'cutting edge' als het klassieke werk, maar toch verdomd degelijke albums Deze gekocht na hun toffe concert op Incubate (rip
) in Tilburg, waar ze hun concert afsloten met het titelnummer van 'Pink Flag', wat ze dan spelen met tientallen gitaristen die dat weekend op het festival optraden, wat een muur van geluid zeg 
nee, jij dan!
WWWWWWIIIIIIRRRRREEEEEEE SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."Now which way do we go?" - Dorothy Gale
quote:Op donderdag 4 april 2019 21:56 schreef EP3 het volgende:
Dat dusSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.nee, jij dan!
Dit dusquote:
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
Deze dusquote:
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
.Pink Flag, Chairs Missing en 154 is naar mijn bescheiden mening 1 van de meest indrukwekkende opeenvolgende reeks albums.
[ Bericht 40% gewijzigd door EP3 op 05-04-2019 11:47:39 ]
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Kaasch 58
Deze hebben we dubbel hij staat ook in mijn kast Ze maken hier toch een stapje ten opzichte van hun vorige plaat iets minder leunend op lange samples van andere muziek, de dansers gingen meezingen en het werd allemaal een beetje ruwer.
Deze hebben we dubbel hij staat ook in mijn kast
Ze maken hier toch een stapje ten opzichte van hun vorige plaat iets minder leunend op lange samples van andere muziek, de dansers gingen meezingen en het werd allemaal een beetje ruwer. 
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Kaasch 59
We doen er nog een stapje bij bovenop de beats worden zwaarder, de onderwerpen grimmiger. Ze werden steeds minder hippies, toch echt wel een geweldige plaat rond deze tijd waren ze ook echt super populair met fire starter, smack my bitch up en breath...
https://www.youtube.com/p(...)YV-U3gZKPvBvVf4sPzoA
We doen er nog een stapje bij bovenop de beats worden zwaarder, de onderwerpen grimmiger. Ze werden steeds minder hippies, toch echt wel een geweldige plaat
rond deze tijd waren ze ook echt super populair met fire starter, smack my bitch up en breath... https://www.youtube.com/p(...)YV-U3gZKPvBvVf4sPzoA
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Kaasch 60
Na the fat of the land werd het wat stiller rond the prodigy en brachten ze nog wel wat matig spul uit maar echt overtuigen deed het niet meer. En toen kwam invaders must die ze hebben wat oude geluiden uit de kast getrokken en daar een dijk van een plaat mee gemaakt geweldige 'comeback' als je er van kunt spreken dat ze ooit weg waren..
Na the fat of the land werd het wat stiller rond the prodigy en brachten ze nog wel wat matig spul uit maar echt overtuigen deed het niet meer. En toen kwam invaders must die
ze hebben wat oude geluiden uit de kast getrokken en daar een dijk van een plaat mee gemaakt geweldige 'comeback' als je er van kunt spreken dat ze ooit weg waren..
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
even wat administratie bijwerken:
G341 The Misfits - Static Age
De tofheid van de misfits kwam ik ook pas vrij later. Het eerste wat ik namelijk van hun hoorde was hun meer recentere werk (Scream etc.). En hoewel ik dat nu ook wel cool vind, vond die horror-poppunk als puber maar enorm sneu. En ging ik ook maar niet verder kijken.
Stumper dat ik was
Want godver, wat een toffe plaat is dit Ik denk mijn favo hardcore plaat. Zoveel energie, maar ook zo onweerstaanbaar catchy. 'The Doors on steroids'. Zo'n nummer als Bullet bijv. ook, ongekend voor die tijd ('78) zowel muzikaal, maar ook qua expliciete lyrics. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat deze plaat - die eigenlijk hun debuutplaat zou moeten zijn - pas in '97 werd uitgebracht. Destijds durfde geen label het aan. De fans moesten het tot die tijd doen met onvindbare EP's of incomplete compilaties.
G341 The Misfits - Static Age
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-489145-1264605053.jpeg.jpg)
De tofheid van de misfits kwam ik ook pas vrij later. Het eerste wat ik namelijk van hun hoorde was hun meer recentere werk (Scream etc.). En hoewel ik dat nu ook wel cool vind, vond die horror-poppunk als puber maar enorm sneu. En ging ik ook maar niet verder kijken.
Stumper dat ik was
Want godver, wat een toffe plaat is dit
Ik denk mijn favo hardcore plaat. Zoveel energie, maar ook zo onweerstaanbaar catchy. 'The Doors on steroids'. Zo'n nummer als Bullet bijv. ook, ongekend voor die tijd ('78) zowel muzikaal, maar ook qua expliciete lyrics. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat deze plaat - die eigenlijk hun debuutplaat zou moeten zijn - pas in '97 werd uitgebracht. Destijds durfde geen label het aan. De fans moesten het tot die tijd doen met onvindbare EP's of incomplete compilaties. 
nee, jij dan!
G342 Black Flag - First Four Years
Ik zal maar bekennen, dat ik geen fan ben van Henry Rollins. Ik vind 'm nog net geen droeftoeter, maar kan er gewoon weinig mee. Van de periode van black flag waar hij bij zat vond ik de instrumentale free-jazz (ja, geen grap ) EP het tofst. De held van de band is toch wel gitarist Greg Ginn voor mij.
En toen hoorde ik dat ervoor Henry nog een handjevol andere zangers die rol vervulde in de band. Toch maar even uitchecken, wat blijkt: Hardcore goud En alle officiële output ervan, werd handig verzameld op dit plaatje. Wat het direct één van m'n favo punk platen maakt.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1575356-1500589101-3953.jpeg.jpg)
Ik zal maar bekennen, dat ik geen fan ben van Henry Rollins. Ik vind 'm nog net geen droeftoeter, maar kan er gewoon weinig mee. Van de periode van black flag waar hij bij zat vond ik de instrumentale free-jazz (ja, geen grap
) EP het tofst. De held van de band is toch wel gitarist Greg Ginn voor mij.En toen hoorde ik dat ervoor Henry nog een handjevol andere zangers die rol vervulde in de band. Toch maar even uitchecken, wat blijkt: Hardcore goud
En alle officiële output ervan, werd handig verzameld op dit plaatje. Wat het direct één van m'n favo punk platen maakt. 
nee, jij dan!
G343 Black Flag - Everything Went Black
Nouja en als je die vorige plaat hebt, dan is dit een logische volgende. Want deze verzameld alle niet-uitgebrachte output van de band uit diezelfde periode. Wederom: Hardcore goud
Alleen kant D, wat enkel bestaat uit 17 min. lange verzameling radio commercials Had van mij niet gehoeven, maar blijkbaar moest er nog een plaatkant vol
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1220150-1379583007-2040.jpeg.jpg)
Nouja en als je die vorige plaat hebt, dan is dit een logische volgende. Want deze verzameld alle niet-uitgebrachte output van de band uit diezelfde periode. Wederom: Hardcore goud
Alleen kant D, wat enkel bestaat uit 17 min. lange verzameling radio commercials
Had van mij niet gehoeven, maar blijkbaar moest er nog een plaatkant vol 
nee, jij dan!
G344 The Faith / Void - Split
Legendarische split release. Ook om dat zo'n beetje (voor lange tijd) de enige output was van beide groepen. The Faith (met broertje Alec van held Ian MacKaye op zang) brengt een flinke lading toffe hardcore. Maar eigenlijk heeft eigenlijk geen mens het ooit over die kant. En dat komt puur door de complete waanzin die er op de Void kant staat Potdomme zeg. Compleet weggeblazen wordt je erdoor. Kan me niet voorstellen hoe dit moest zijn om voor het eerst te horen in '82.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1128409-1529277066-1911.jpeg.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1128409-1529277078-5671.jpeg.jpg)
Legendarische split release. Ook om dat zo'n beetje (voor lange tijd) de enige output was van beide groepen. The Faith (met broertje Alec van held Ian MacKaye op zang) brengt een flinke lading toffe hardcore. Maar eigenlijk heeft eigenlijk geen mens het ooit over die kant. En dat komt puur door de complete waanzin die er op de Void kant staat
Potdomme zeg. Compleet weggeblazen wordt je erdoor. Kan me niet voorstellen hoe dit moest zijn om voor het eerst te horen in '82. 
nee, jij dan!
G345 Minor Threat - Out of Step
Het enige album van de legendarische Minor Threat. En met maar 20 minuten is het eerlijk gezegd net zo goed een EP net als de rest van de output. Wel een kwaliteitspurt aan energie, en behoorlijk melodisch voor het genre. Heerlijk
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1627979-1447732598-5705.jpeg.jpg)
Het enige album van de legendarische Minor Threat. En met maar 20 minuten is het eerlijk gezegd net zo goed een EP net als de rest van de output.
Wel een kwaliteitspurt aan energie, en behoorlijk melodisch voor het genre. Heerlijk 
nee, jij dan!
G346 Rites of Spring - Rites of Spring
We zijn alweer aangekomen bij de post-hardcore. Of in dit geval de geboorte plaat van de emo. Niet langer was het puur energie en agressie, maar was het ook prima om je andere gevoelens te uiten via hardcore
Ooit uitgecheckt omdat 2 leden (drummer Brendan Canty en zanger Guy Picciotto) zich hierna aansloten bij Ian MacKaye's nieuwe band: Fugazi. Maar deze staat ook als een huis
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2063030-1261776026.jpeg.jpg)
We zijn alweer aangekomen bij de post-hardcore. Of in dit geval de geboorte plaat van de emo. Niet langer was het puur energie en agressie, maar was het ook prima om je andere gevoelens te uiten via hardcore
Ooit uitgecheckt omdat 2 leden (drummer Brendan Canty en zanger Guy Picciotto) zich hierna aansloten bij Ian MacKaye's nieuwe band: Fugazi. Maar deze staat ook als een huis
nee, jij dan!
G347 Fugazi - 7 Songs/Fugazi
Eerste EP van Fugazi. Ook een van mijn favo bandjes. Energiek, innovatief, catchy en verdomd muzikaal: Fugazi in een notendop. Deze trapt direct al af met hun meest bekende nummer 'Waiting Room'. Maar ook de rest doet er nauwelijks aan onder, wat ook dat is typisch Fugazi: belachelijk consistent zijn.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3319190-1445162790-9984.jpeg.jpg)
Eerste EP van Fugazi. Ook een van mijn favo bandjes. Energiek, innovatief, catchy en verdomd muzikaal: Fugazi in een notendop. Deze trapt direct al af met hun meest bekende nummer 'Waiting Room'. Maar ook de rest doet er nauwelijks aan onder, wat ook dat is typisch Fugazi: belachelijk consistent zijn.
nee, jij dan!
G348 Fugazi - Repeater
Het debuut album. Je hoort waar ze wegkomen, maar verder klinkt het een flink stunk minder 'hardcore' en meer als echt z'n eigen unieke hoekje.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-563515-1445165240-9354.jpeg.jpg)
Het debuut album. Je hoort waar ze wegkomen, maar verder klinkt het een flink stunk minder 'hardcore' en meer als echt z'n eigen unieke hoekje.
nee, jij dan!
G349 Fugazi - Steady Diet Of Nothing
Net als Minor Threat, had Fugazi ook genoeg van die eigen trekjes. Compleet DIY, om de creatieve vrijheid te waarborgen. En heel duidelijk zijn in dat bijv. een concert kaartje nooit duurder mocht zijn dan $5,-, zo pronkt er ook op elke plaat duidelijk een verkoopprijs. Deze mocht $11,- kosten blijkbaar, 2e hands was ie voor mij toch iets duurder, maar wel dicht bij die prijs Dat is wel leuk verzamelen
Volgens RYM is deze plaat de 'minste' uit de discografie. En dat zegt genoeg over deze band. Want dit is gewoon een meer dan dikke prima plaat (hoor ook totaal niet waarom deze minder zou moeten zijn )
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3157301-1318372523.jpeg.jpg)
Net als Minor Threat, had Fugazi ook genoeg van die eigen trekjes. Compleet DIY, om de creatieve vrijheid te waarborgen. En heel duidelijk zijn in dat bijv. een concert kaartje nooit duurder mocht zijn dan $5,-, zo pronkt er ook op elke plaat duidelijk een verkoopprijs. Deze mocht $11,- kosten blijkbaar, 2e hands was ie voor mij toch iets duurder, maar wel dicht bij die prijs
Dat is wel leuk verzamelen Volgens RYM is deze plaat de 'minste' uit de discografie. En dat zegt genoeg over deze band. Want dit is gewoon een meer dan dikke prima plaat
(hoor ook totaal niet waarom deze minder zou moeten zijn )
nee, jij dan!
G350 Fugazi - Red Medicine
Hé, komt 'In on the Kill Taker' niet eerst, @gehenna?
- Ja, maar die heb ik nog niet
Dus door met deze. Zoals het hoesje al doet vermoeden is deze een stukje abstracter/experimenteler dan de vorigen. En meer richting de noise rock af en toe. Geen heel makkelijk plaatje dus, maar ik hou er wel erg van.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2267144-1279075420.jpeg.jpg)
Hé, komt 'In on the Kill Taker' niet eerst, @gehenna?
- Ja, maar die heb ik nog niet
Dus door met deze. Zoals het hoesje al doet vermoeden is deze een stukje abstracter/experimenteler dan de vorigen. En meer richting de noise rock af en toe. Geen heel makkelijk plaatje dus, maar ik hou er wel erg van.
nee, jij dan!
G351 Fugazi - End Hits
En doorrr! Opnieuw een flink stuk experimenteler dan het vroegere werk, en ook vooral een stuk meer 'jazzy'. Ongekend hoe gefocust en professioneel deze gasten al die tijd bleven
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-614839-1180955332.jpeg.jpg)
En doorrr! Opnieuw een flink stuk experimenteler dan het vroegere werk, en ook vooral een stuk meer 'jazzy'.
Ongekend hoe gefocust en professioneel deze gasten al die tijd bleven 
nee, jij dan!
Ja, Fugazi... Daar ga ik ook eens wat vaker naar luisteren.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Fugazi, geweldige band, geen slechte plaat gemaakt. En Instrument is ook een geweldige film
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
iddquote:
Fugazi, geweldige band, geen slechte plaat gemaakt. En Instrument is ook een geweldige film
nee, jij dan!
G352 Fugazi - The Argument
"The Abbey Road of punk rock" lees ik op RYM. Geen idee wat men daar mee wil zeggen, maar ik ben er wel in zo verre mee eens dat ik dit hun meesterwerk vind. En hij ligt ook een stuk makkelijk in het gehoor, neigt meer naar indie rock dan naar noise rock.
En hier hield het helaas ook op voor de band, hierna ging de band in "indefinite hiatus".. Maar met elk jaar komen er meer geruchten dat ze weer bij elkaar komen. Ze spelen nog steeds geregeld samen, gewoon in bij elkaar thuis, omdat dat leuk is. Maar echt de draad weer oppakken zit er eerst nog niet in. Ik blijf in ieder geval geduldig hopen
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-981158-1250676938.jpeg.jpg)
"The Abbey Road of punk rock" lees ik op RYM. Geen idee wat men daar mee wil zeggen, maar ik ben er wel in zo verre mee eens dat ik dit hun meesterwerk vind.
En hij ligt ook een stuk makkelijk in het gehoor, neigt meer naar indie rock dan naar noise rock. En hier hield het helaas ook op voor de band, hierna ging de band in "indefinite hiatus".. Maar met elk jaar komen er meer geruchten dat ze weer bij elkaar komen. Ze spelen nog steeds geregeld samen, gewoon in bij elkaar thuis, omdat dat leuk is. Maar echt de draad weer oppakken zit er eerst nog niet in. Ik blijf in ieder geval geduldig hopen
nee, jij dan!
quote:
G352 Fugazi - The Argument
[ afbeelding ]
"The Abbey Road of punk rock" lees ik op RYM. Geen idee wat men daar mee wil zeggen
quote:En hier hield het helaas ook op voor de band,
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
G353 Drive Like Jehu - Yank Crime
Bam! beste bak rauwe energie tegen je kanis. The Shape of 'The Shape of Punk to Come' to Come
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-464883-1117450182.jpg.jpg)
Bam! beste bak rauwe energie tegen je kanis. The Shape of 'The Shape of Punk to Come' to Come
nee, jij dan!
G354 Big Black - Songs About Fucking
Big Black, een van de meer bekende bandjes van Steve Albini, de legendarische producer. Al best veel platen die door hem geproduceerd zijn gedraaid inmiddels
Compromisloze mind fuck deze plaat. Post-hardcore met een flinke dosis noise rock. Grote held van deze plaat is natuurlijk de drummer die hierna nog toffe dingen ging doen bij o.a. Godflesh.
Iconische hoes ook btw
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-374563-1458950290-3253.jpeg.jpg)
Big Black, een van de meer bekende bandjes van Steve Albini, de legendarische producer. Al best veel platen die door hem geproduceerd zijn gedraaid inmiddels
Compromisloze mind fuck deze plaat. Post-hardcore met een flinke dosis noise rock. Grote held van deze plaat is natuurlijk de drummer die hierna nog toffe dingen ging doen bij o.a. Godflesh.
Iconische hoes ook btw
nee, jij dan!
quote:
Grote held van deze plaat is natuurlijk de drummer die hierna nog toffe dingen ging doen bij o.a. Godflesh.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
G355 Siekiera - Nowa Aleksandria
Een wat meer obscuur plaatje, uit Polen. Siekiera begon als enorm lompe crust punk (weten we nu, want pas onlangs werden enkele archief opnames uitgebracht.). Maar voordat ze deze debuutplaat uitbrachten, hadden ze eerst blijkbaar goed naar Joy Division en Killing Joke geluisterd, en hun eigen visie op die sound losgelaten.
Het resultaat: Een ijzersterk plaatje in het niche genre 'coldwave'. Wat in de 80's redelijk populair was onder alto's in Polen en Frankrijk. Ik draai 'm redelijk grijs in ieder geval
Tot 2011 was dit hun enige plaat, daarna brachten ze nog een neo-folk (
) plaat uit waar blijkbaar niemand op zat te wachten, en hielden ze er mee op.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5329209-1394304209-3647.jpeg.jpg)
Een wat meer obscuur plaatje, uit Polen. Siekiera begon als enorm lompe crust punk (weten we nu, want pas onlangs werden enkele archief opnames uitgebracht.). Maar voordat ze deze debuutplaat uitbrachten, hadden ze eerst blijkbaar goed naar Joy Division en Killing Joke geluisterd, en hun eigen visie op die sound losgelaten.
Het resultaat: Een ijzersterk plaatje in het niche genre 'coldwave'. Wat in de 80's redelijk populair was onder alto's in Polen en Frankrijk.
Ik draai 'm redelijk grijs in ieder geval Tot 2011 was dit hun enige plaat, daarna brachten ze nog een neo-folk (
) plaat uit waar blijkbaar niemand op zat te wachten, en hielden ze er mee op.
nee, jij dan!
quote:
quote:Joy Division en Killing Joke
Ben zelden zo getriggerd.quote:eigen visie
Slingert spotify aan.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
en?quote:
[..]
[..]
[..]
Ben zelden zo getriggerd.
Slingert spotify aan.
nee, jij dan!
Misschien heb ik het een beetje over-selledquote:
maar vind het zelf dan ook wel erg tof #chromehoofing
nee, jij dan!
bazbo 0591: Frank Zappa - You Can't Do That On Stage Anymore - Sampler
In 1988 kondigt Zappa een alleraardigst projectje aan. De cd-serie You Can't Do That On Stage Anymore bevat meer dan dertien uur livemateriaal, opgenomen tussen 1967 en 1988. Om zijn publiek alvast een beetje lekker te maken, brengt hij deze sampler uit. Op deze dubbelelpee horen we inderdaad een mengelmoes van materiaal. Kennelijk had Zappa op dat moment slechts de inhoud van de eerste vier dubbelcd's voor ogen, want op deze verzamelaar staat niets van wat later op YCDTOSA nummers 5 en 6 te horen is. Maar wat er wel op staat, is natuurlijk geweldig: van de vroege Mothers tot de Veaudevilleband en van de Roxy-band tot en met het grandioze ensemble uit 1979 en de luchtige 1984-tour. Het leuke is dat deze sampler interessant is, ook als je alle zes dubbelcd's al hebt. Afwijkende mixen en inkortingen, bijzondere overgangen van het ene naar het andere nummer. Vermeldenswaardig zijn de monsterversie van The Torture Never Stops (uit 1977 met Adrian Belew), de ietwat ingekorte Dickie's Such An Asshole (uit de Roxyconcerten 1974, met een hoofdrol voor de piano van George Duke) en de 1984-versie van The Evil Prince (oorspronkelijk van Thing Fish). YCDTOSA volume 1 was overigens de eerste cd van Zappa die ik ooit kocht (in 1992); deze sampler (een allereerste Amerikaanse versie uit 1988) kocht ik op 7 november 2002 en ik zou niet meer weten waar.
In 1988 kondigt Zappa een alleraardigst projectje aan. De cd-serie You Can't Do That On Stage Anymore bevat meer dan dertien uur livemateriaal, opgenomen tussen 1967 en 1988. Om zijn publiek alvast een beetje lekker te maken, brengt hij deze sampler uit. Op deze dubbelelpee horen we inderdaad een mengelmoes van materiaal. Kennelijk had Zappa op dat moment slechts de inhoud van de eerste vier dubbelcd's voor ogen, want op deze verzamelaar staat niets van wat later op YCDTOSA nummers 5 en 6 te horen is. Maar wat er wel op staat, is natuurlijk geweldig: van de vroege Mothers tot de Veaudevilleband en van de Roxy-band tot en met het grandioze ensemble uit 1979 en de luchtige 1984-tour. Het leuke is dat deze sampler interessant is, ook als je alle zes dubbelcd's al hebt. Afwijkende mixen en inkortingen, bijzondere overgangen van het ene naar het andere nummer. Vermeldenswaardig zijn de monsterversie van The Torture Never Stops (uit 1977 met Adrian Belew), de ietwat ingekorte Dickie's Such An Asshole (uit de Roxyconcerten 1974, met een hoofdrol voor de piano van George Duke) en de 1984-versie van The Evil Prince (oorspronkelijk van Thing Fish). YCDTOSA volume 1 was overigens de eerste cd van Zappa die ik ooit kocht (in 1992); deze sampler (een allereerste Amerikaanse versie uit 1988) kocht ik op 7 november 2002 en ik zou niet meer weten waar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0592: Frank Zappa - Strictly Commercial - The Best Of Frank Zappa
Verzamelelpee uit 1995, bijna drie jaar na het overlijden van Zappa. Er is een cd-versie, maar op deze dubbelelpee staat wat extra materiaal: de 12" Dance Mix in plaats van de studioversie van Dancin' Fool, bijvoorbeeld. Compleet overbodig, maar leuk voor de verzamelaar. Die verzamelaar had/heeft alles al lang ergens in de kast staan, maar de hoesfoto('s) en de 'liner notes' maken ook dit album interessant. En het is natuurlijk heel mooi om zo'n prachtige elpee in je klauwen te houwen in plaats van een plastic pokkedoosje. Ik kocht mijn elpee pas op 3 december 1997 en ik heb een Amerikaanse 'limited' versie, genummerd en al. Ik heb nummer 13735. Dat u het weet.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-04-2019 15:58:29 ]
Verzamelelpee uit 1995, bijna drie jaar na het overlijden van Zappa. Er is een cd-versie, maar op deze dubbelelpee staat wat extra materiaal: de 12" Dance Mix in plaats van de studioversie van Dancin' Fool, bijvoorbeeld. Compleet overbodig, maar leuk voor de verzamelaar. Die verzamelaar had/heeft alles al lang ergens in de kast staan, maar de hoesfoto('s) en de 'liner notes' maken ook dit album interessant. En het is natuurlijk heel mooi om zo'n prachtige elpee in je klauwen te houwen in plaats van een plastic pokkedoosje. Ik kocht mijn elpee pas op 3 december 1997 en ik heb een Amerikaanse 'limited' versie, genummerd en al. Ik heb nummer 13735. Dat u het weet.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-04-2019 15:58:29 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0593: Frank Zappa - How's Your Bird? (10" clear vinyl)
Dit is een redelijk bijzondere. Niet alleen 10", maar ook nog eens doorkijkbaar vinyl. Blijkt dat die versie nogal een verzamelaarsdingetje is: ik schijn er tientallen euro's voor te kunnen vangen. Ik kocht dit minialbum van Italiaanse makelij uit 1998 op 8 november 2003 in mijn plaatselijke Plato, toen die nog bestond. Wat erop staat, is niet nieuw. Veel ervan staat op het eerder gedraaide Rare Meat of op de eerder genoemde 5cd met alle opnamen van Studio Z, die Zappa begin jaren zestig maakte samen met Paul Buff. Het gebodene op dit minialbumpje wordt dan ook formeel vertolkt door meerdere bandjes. Het is echter voornamelijk Zappa die erachter zit. Vermakelijk is het wel. Het titelnummer is al absurd; Dear Jeepers is van die bizarre meligheid die Zappa later op zijn eigen platen zeer uitbouwde. Leuk werk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-04-2019 13:35:43 ]
Dit is een redelijk bijzondere. Niet alleen 10", maar ook nog eens doorkijkbaar vinyl. Blijkt dat die versie nogal een verzamelaarsdingetje is: ik schijn er tientallen euro's voor te kunnen vangen. Ik kocht dit minialbum van Italiaanse makelij uit 1998 op 8 november 2003 in mijn plaatselijke Plato, toen die nog bestond. Wat erop staat, is niet nieuw. Veel ervan staat op het eerder gedraaide Rare Meat of op de eerder genoemde 5cd met alle opnamen van Studio Z, die Zappa begin jaren zestig maakte samen met Paul Buff. Het gebodene op dit minialbumpje wordt dan ook formeel vertolkt door meerdere bandjes. Het is echter voornamelijk Zappa die erachter zit. Vermakelijk is het wel. Het titelnummer is al absurd; Dear Jeepers is van die bizarre meligheid die Zappa later op zijn eigen platen zeer uitbouwde. Leuk werk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-04-2019 13:35:43 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Ah, gevonden.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."Now which way do we go?" - Dorothy Gale
bazbo 0594: Frank Zappa - Rollo (10" clear vinyl single)
Record Store Day 2017 uitgave. Rollo hier gespeeld door The Petit Wazoo band in 1972. Hoop blazers en tetterdetet. Het nummer is eind jaren zeventig onderdeel geworden van The Yellow Snow Suite, compleet met teksten. Hier dus de 'originele' instrumentale versie. Op de B-kant de uitgerekte Portland Improvisation door hetzelfde ensemble. Ook leuk. Blijft jammer dat Zappa zelf zo weinig van de Petit Wazoo uitbracht. Postuum zijn de albums Imaginary Diseases en Little Dots door het familiebedrijf op de markt gemikt en blijkt dat het materiaal echt fenomenaal goed was. Ik kocht deze single op 24 april 2017, Record Store Day, dus. Er is maar één Europese versie van en ik heb nummer 007069. Dit is de tweede keer dat ik 'm draai.
Record Store Day 2017 uitgave. Rollo hier gespeeld door The Petit Wazoo band in 1972. Hoop blazers en tetterdetet. Het nummer is eind jaren zeventig onderdeel geworden van The Yellow Snow Suite, compleet met teksten. Hier dus de 'originele' instrumentale versie. Op de B-kant de uitgerekte Portland Improvisation door hetzelfde ensemble. Ook leuk. Blijft jammer dat Zappa zelf zo weinig van de Petit Wazoo uitbracht. Postuum zijn de albums Imaginary Diseases en Little Dots door het familiebedrijf op de markt gemikt en blijkt dat het materiaal echt fenomenaal goed was. Ik kocht deze single op 24 april 2017, Record Store Day, dus. Er is maar één Europese versie van en ik heb nummer 007069. Dit is de tweede keer dat ik 'm draai.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0595: Frank Zappa - Lumpy Gravy Primordial (12" burgundy 180g vinyl single)
Deze kocht ik op 21 april 2018. Precies: Record Store Day 2018. Ook deze draai ik voor de tweede keer. Op dit minialbum staat de monomix van de instrumentale suite zoals Zappa die in eerste instantie in elkaar had gepuzzeld. Voornamelijk orkest met af en toe begeleiding van elektrische band, zonder de stemfragmenten, de musique concrète en de malle bandinstrumentaaltjes. Wat opvalt, is hoe goed en gedegen het al in elkaar zit, zeker als je bedenkt dat Zappa in 1968 nog pas aan het begin stond van zijn orkestrale carrière. En dan die melodieën... zo zitten er al wat voorbodes in van wat Zappa op latere platen nog verder uitwerkt. ergens horen we het 7/8 loopje van Pound For A Brown, bijvoorbeeld. Werkelijk een prachtwerk, dit. De stereoversie verscheen een paar jaar eerder in de 3cdset Lumpy Money, waarop veel opnames ten tijde van Lumpy Gravy/We're Only In It For The Money staan. Van deze Primordial verschenen twee varianten: ik heb de bordeaurode 180grams vinylversie uit de Verenigde Staten. Op Discogs zijn er al gasten die deze voor tien- en tientallen euro's te koop aanbieden.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-04-2019 19:31:45 ]
Deze kocht ik op 21 april 2018. Precies: Record Store Day 2018. Ook deze draai ik voor de tweede keer. Op dit minialbum staat de monomix van de instrumentale suite zoals Zappa die in eerste instantie in elkaar had gepuzzeld. Voornamelijk orkest met af en toe begeleiding van elektrische band, zonder de stemfragmenten, de musique concrète en de malle bandinstrumentaaltjes. Wat opvalt, is hoe goed en gedegen het al in elkaar zit, zeker als je bedenkt dat Zappa in 1968 nog pas aan het begin stond van zijn orkestrale carrière. En dan die melodieën... zo zitten er al wat voorbodes in van wat Zappa op latere platen nog verder uitwerkt. ergens horen we het 7/8 loopje van Pound For A Brown, bijvoorbeeld. Werkelijk een prachtwerk, dit. De stereoversie verscheen een paar jaar eerder in de 3cdset Lumpy Money, waarop veel opnames ten tijde van Lumpy Gravy/We're Only In It For The Money staan. Van deze Primordial verschenen twee varianten: ik heb de bordeaurode 180grams vinylversie uit de Verenigde Staten. Op Discogs zijn er al gasten die deze voor tien- en tientallen euro's te koop aanbieden.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-04-2019 19:31:45 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Oh, vak VIER is voorbij!
Dat betekent dat ik de pop, rock en jazz heb gehad. Nu volgt vak VIJF: de filmmuziek, de folk en volksmuziek, het klassieke werk, wat cabaret en de verzamelplaten. Ook leuk.
Dat betekent dat ik de pop, rock en jazz heb gehad. Nu volgt vak VIJF: de filmmuziek, de folk en volksmuziek, het klassieke werk, wat cabaret en de verzamelplaten. Ook leuk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Maak je op voor enkele krakers uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. En schrik niet.quote:
Filmmuziek. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0596: OST - Easy Rider
Filmmuziek. Nou ja, dit is gewoon een verzameling rocksongs van eind jaren zestig. Geen slecht spul erop. Born To Be Wild van Steppenwolf is wel het bekendste. Daarnaast staat er werk op van Jimi Hendrix, Roger McGuinn, The Electric Prunes, The Byrds en meer. Ik kocht deze op 11 juli 1987 bij Free Record Shop in de bak met goedkopies. Legendarische film uit 1969; mijn elpee is een heruitgave uit 1984. Mooi tijdsbeeld, dit album.
[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 12-04-2019 12:50:26 ]
Filmmuziek. Nou ja, dit is gewoon een verzameling rocksongs van eind jaren zestig. Geen slecht spul erop. Born To Be Wild van Steppenwolf is wel het bekendste. Daarnaast staat er werk op van Jimi Hendrix, Roger McGuinn, The Electric Prunes, The Byrds en meer. Ik kocht deze op 11 juli 1987 bij Free Record Shop in de bak met goedkopies. Legendarische film uit 1969; mijn elpee is een heruitgave uit 1984. Mooi tijdsbeeld, dit album.
[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 12-04-2019 12:50:26 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0597: OST - Jesus Christ Superstar
Over legendarisch gesproken. Deze plaat kreeg ik van mijn ouders op 17 mei 1981, de dag dat ik zestien jaar jong werd. Waarom weet ik niet meer. Kan me herinneren dat ik ergens had gelezen dat het goede muziek was en dat aan mijn ouders had verteld toen zij vroegen: 'Wat wil je voor je verjaardag?' Ik heb een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen 1973. Heb ik de film eigenlijk ooit gezien? Geen idee. Misschien wel. Hij is me in ieder geval niet bij gebleven. Het materiaal van Loyd-Webber blijft nog steeds goed hangen. Goede muziek, jammer dat het niet heel goed uit de verf komt op deze plaat. Fantastische stemmen op deze plaat ook, maar ik moet zeggen dat de veelheid eraan me af en toe de keel uit komt. Vandaag de dag zie ik dagelijks in de krant advertenties dat Ted Neeley (Jesus) nog steeds rondtourt met de musical. Hoef ik niet te zien. Ik ben niet zo van de musicals. Niettemin, het stuk Gethsemane vind ik het sterkste van de hele dubbelelpee. Ook deze heel lang niet gehoord, dus leuk om het weer eens te draaien. En het is nog niet eens Pasen.
Over legendarisch gesproken. Deze plaat kreeg ik van mijn ouders op 17 mei 1981, de dag dat ik zestien jaar jong werd. Waarom weet ik niet meer. Kan me herinneren dat ik ergens had gelezen dat het goede muziek was en dat aan mijn ouders had verteld toen zij vroegen: 'Wat wil je voor je verjaardag?' Ik heb een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen 1973. Heb ik de film eigenlijk ooit gezien? Geen idee. Misschien wel. Hij is me in ieder geval niet bij gebleven. Het materiaal van Loyd-Webber blijft nog steeds goed hangen. Goede muziek, jammer dat het niet heel goed uit de verf komt op deze plaat. Fantastische stemmen op deze plaat ook, maar ik moet zeggen dat de veelheid eraan me af en toe de keel uit komt. Vandaag de dag zie ik dagelijks in de krant advertenties dat Ted Neeley (Jesus) nog steeds rondtourt met de musical. Hoef ik niet te zien. Ik ben niet zo van de musicals. Niettemin, het stuk Gethsemane vind ik het sterkste van de hele dubbelelpee. Ook deze heel lang niet gehoord, dus leuk om het weer eens te draaien. En het is nog niet eens Pasen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0598: OST - Bilitis
De Vrouw herkent deze filmmuziek bij de eerste tonen. Niet raar, want het is haar plaat, gekocht ver voordat ik ooit in beeld was. Francis Lai kon er wat van, van herkenbare rolprentklanken maken. Hij is vorig jaar overleden, zo blijkt. Dit is de muziek die hij maakte bij de kraker van beslagenfilmlensregisseur David Hamilton uit 1975. Edelkitsch van het zuiverste bronwater. Niet erg. De plaat is kort. De Vrouw heeft de Nederlandsche uitgave uit 1977. Film nooit gezien. Heb ik er iets aan gemist? Overigens, ik heb jarenlang gedacht dat de titel van de film was: Billetjes.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 12-04-2019 16:48:59 ]
De Vrouw herkent deze filmmuziek bij de eerste tonen. Niet raar, want het is haar plaat, gekocht ver voordat ik ooit in beeld was. Francis Lai kon er wat van, van herkenbare rolprentklanken maken. Hij is vorig jaar overleden, zo blijkt. Dit is de muziek die hij maakte bij de kraker van beslagenfilmlensregisseur David Hamilton uit 1975. Edelkitsch van het zuiverste bronwater. Niet erg. De plaat is kort. De Vrouw heeft de Nederlandsche uitgave uit 1977. Film nooit gezien. Heb ik er iets aan gemist? Overigens, ik heb jarenlang gedacht dat de titel van de film was: Billetjes.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 12-04-2019 16:48:59 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Ik constateer dat mijn nieuwsgierigheid naar de rest van de filmmuziek inmiddels enigszins is getemperd, bazbo.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
quote:Op vrijdag 12 april 2019 15:45 schreef EP3 het volgende:
Ik constateer dat mijn nieuwsgierigheid naar de rest van de filmmuziek inmiddels enigszins is getemperd, bazbo.
Het wordt nog veel beter, hoor. Houd je maar vast vast.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0599: OST - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
Ook deze film nooit gezien! Ik kreeg deze dubbelelpee op mijn vijftiende verjaardag 17 mei 1980. Van MoCo staat met dik potlood in de binnenhoes. Geen idee wie dat was of waren. Ik was in de nadagen van mijn Bee Gees-verzamelwoede. Twee maanden later hoorde ik voor het eerst Emerson Lake & Palmer en betrad ik een geheel nieuwe wereld. Op deze soundtrack staan Beatlesnummers, voornamelijk afkomstig van Sgt. Pepper (goh) en Abbey Road, voornamelijk vertolkt door de gebroeders Gibb, Paul Nicholas en Peter Frampton (jaja). Daanaast gastoptredens van Earth Wind & Fire, Alice Cooper (Because!), Aerosmith, Billy Preston, Steve Martin, Donald Pleasence, George Burns en anderen. Bij het album zit een poster die nog een tijd op mijn zolderkamer aan het plafond heeft gehangen. Wat ik aan de filmstills op de hoes zie, is dat het een kleurrijke muziekfilm moet zijn; de makers/acteurs hebben in ieder geval lol gehad bij het opnemen van de film. Ik geloof dat de film zelf een enorme flop was. Ik heb een Amerikaanse persing uit het jaar van verschijnen 1978. Het haalt het natuurlijk allemaal helemaal niet bij de originelen, maar veel van deze vertolkingen vind ik geinig om weer eens terug te horen na meer dan dertig jaar.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 12-04-2019 16:57:57 ]
Ook deze film nooit gezien! Ik kreeg deze dubbelelpee op mijn vijftiende verjaardag 17 mei 1980. Van MoCo staat met dik potlood in de binnenhoes. Geen idee wie dat was of waren. Ik was in de nadagen van mijn Bee Gees-verzamelwoede. Twee maanden later hoorde ik voor het eerst Emerson Lake & Palmer en betrad ik een geheel nieuwe wereld. Op deze soundtrack staan Beatlesnummers, voornamelijk afkomstig van Sgt. Pepper (goh) en Abbey Road, voornamelijk vertolkt door de gebroeders Gibb, Paul Nicholas en Peter Frampton (jaja). Daanaast gastoptredens van Earth Wind & Fire, Alice Cooper (Because!), Aerosmith, Billy Preston, Steve Martin, Donald Pleasence, George Burns en anderen. Bij het album zit een poster die nog een tijd op mijn zolderkamer aan het plafond heeft gehangen. Wat ik aan de filmstills op de hoes zie, is dat het een kleurrijke muziekfilm moet zijn; de makers/acteurs hebben in ieder geval lol gehad bij het opnemen van de film. Ik geloof dat de film zelf een enorme flop was. Ik heb een Amerikaanse persing uit het jaar van verschijnen 1978. Het haalt het natuurlijk allemaal helemaal niet bij de originelen, maar veel van deze vertolkingen vind ik geinig om weer eens terug te horen na meer dan dertig jaar.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 12-04-2019 16:57:57 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0600: Captain Beefheart & His Magic Band - Trout Mask Replica
Deze kocht ik gisteren. Ik was op zoek naar de speciale uitgaven van Zappa en Peter Gabriel, maar die had mijn kleine Plato hier in het zo majestueuze Apeldoorn niet. Wel vond ik deze. Het is een legendarische plaat, geproduceerd door Frank Zappa. Het verhaal gaat dat Beefheart het materiaal voor deze dubbelelpee in een halve dag had geschreven. Zappa wilde de band op de elpee laten klinken zoals hij tijdens het ontstaan van liedjes was en dus zette hij allerlei opnamespullen in het huis waar Beefheart en zijn band toen bivakkeerden. Beefheart hoorde het resultaat, vond dat Zappa er zich te gemakkelijk vanaf maakte en eiste een echte studio. Beefheart zong daar zijn partijen in zonder hoofdtelefoon; hij hoorde slechts de begeleidende muziek door het glas van de opnamecabine heen en brulde daaroverheen in de microfoon. The Blimp is bijzonder: bandlid The Mascara Snake draagt een gedicht van Beefheart (door de telefoon) en op de achtergrond hoor je het stuk Charles Ives van Zappa en The Mothers uit 1968. Heerlijke rammelherrie, die hoog op de lijst van 'weirdest' album aller tijden staat. Ik heb dit album natuurlijk al op cd (gotspe), maar deze vinyluitgave voor Record Store Day 2019 is een mooi hebbeding. 180g vinyl, de hoes komt goed uit en hij klinkt zoals Beefheart moet klinken: gruizig, rammelend, rauw, heerlijk. Klassieker.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-04-2019 10:01:11 ]
Deze kocht ik gisteren. Ik was op zoek naar de speciale uitgaven van Zappa en Peter Gabriel, maar die had mijn kleine Plato hier in het zo majestueuze Apeldoorn niet. Wel vond ik deze. Het is een legendarische plaat, geproduceerd door Frank Zappa. Het verhaal gaat dat Beefheart het materiaal voor deze dubbelelpee in een halve dag had geschreven. Zappa wilde de band op de elpee laten klinken zoals hij tijdens het ontstaan van liedjes was en dus zette hij allerlei opnamespullen in het huis waar Beefheart en zijn band toen bivakkeerden. Beefheart hoorde het resultaat, vond dat Zappa er zich te gemakkelijk vanaf maakte en eiste een echte studio. Beefheart zong daar zijn partijen in zonder hoofdtelefoon; hij hoorde slechts de begeleidende muziek door het glas van de opnamecabine heen en brulde daaroverheen in de microfoon. The Blimp is bijzonder: bandlid The Mascara Snake draagt een gedicht van Beefheart (door de telefoon) en op de achtergrond hoor je het stuk Charles Ives van Zappa en The Mothers uit 1968. Heerlijke rammelherrie, die hoog op de lijst van 'weirdest' album aller tijden staat. Ik heb dit album natuurlijk al op cd (gotspe), maar deze vinyluitgave voor Record Store Day 2019 is een mooi hebbeding. 180g vinyl, de hoes komt goed uit en hij klinkt zoals Beefheart moet klinken: gruizig, rammelend, rauw, heerlijk. Klassieker.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-04-2019 10:01:11 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0601: Jethro Tull - North Sea Oil (10" EP)
Deze vond ik ook gisteren. Wist niet eens dat het een RSD-uitgave was. Nu wel. Bij nader inzien is het een voorproefje van de doos met heruitgave van het album Stormwatch uit 1979, hergemixt door meneer Steven Wilson, die deze zomer eraan komt. (Ben benieuwd!) Op deze EP zes liedjes uit 1979, een tweetal in de nieuwe hermix, twee in de oude, een van de EP Home en een nog nooit uitgebracht. Folky prog, dit. Heel fijn.
Deze vond ik ook gisteren. Wist niet eens dat het een RSD-uitgave was. Nu wel. Bij nader inzien is het een voorproefje van de doos met heruitgave van het album Stormwatch uit 1979, hergemixt door meneer Steven Wilson, die deze zomer eraan komt. (Ben benieuwd!) Op deze EP zes liedjes uit 1979, een tweetal in de nieuwe hermix, twee in de oude, een van de EP Home en een nog nooit uitgebracht. Folky prog, dit. Heel fijn.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
like a squid eating dough in a polystyrene bag
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo 0602: OST - Saturday Night Fever
Dit was de tweede elpee die ik ooit kocht. Op 9 juli 1979 was dat. Heb ik de film ooit gezien? Volgens mij wel, ergens halverwege de jaren tachtig op televisie. Veel is me er niet van bijgebleven. Op deze dubbelelpee zes stukken van the Bee Gees, waar ik in 1979 nogal gek van was. Grote klappers Stayin' Alive en How Deep Is Your Love staan erop, maar ook de wat oudere nummers Jive Talkin' en You Should Be Dancing. Daarnaast nummers van allerlei andere artiesten, die ik toen helemaal niet kende. Het lange Disco Inferno van The Trammps is een klassieker. Ik vond destijds de bewerkingen van de klassieke stukken het mooist: A Fifth Of Beethoven (Walter Murphy) en Night On Disco Mountain (David Shire); Beethoven en Moussorgski draaien zich om in hun graf nu ik het zo terughoor. De typisch Amerikaanse bigbandstukken Manhattan Skyline, Calypso Breakdown, Salsation en K-Jee blijven verrassend sterk overeind. Ook is er ruimte voor Tavares, Kool & The Gang en K.C. & The Sunshine Band. De Vrouw heeft ook een exemplaar van deze soundtrack. Het is dezelfde versie, een Nederlandsche uit 1977, zij het dat haar exemplaar wél het dikkartonnen inlegvel met informatie heeft en die van mij niet. Meer dan dertig jaar niet gehoord, dit. Leuk!
Dit was de tweede elpee die ik ooit kocht. Op 9 juli 1979 was dat. Heb ik de film ooit gezien? Volgens mij wel, ergens halverwege de jaren tachtig op televisie. Veel is me er niet van bijgebleven. Op deze dubbelelpee zes stukken van the Bee Gees, waar ik in 1979 nogal gek van was. Grote klappers Stayin' Alive en How Deep Is Your Love staan erop, maar ook de wat oudere nummers Jive Talkin' en You Should Be Dancing. Daarnaast nummers van allerlei andere artiesten, die ik toen helemaal niet kende. Het lange Disco Inferno van The Trammps is een klassieker. Ik vond destijds de bewerkingen van de klassieke stukken het mooist: A Fifth Of Beethoven (Walter Murphy) en Night On Disco Mountain (David Shire); Beethoven en Moussorgski draaien zich om in hun graf nu ik het zo terughoor. De typisch Amerikaanse bigbandstukken Manhattan Skyline, Calypso Breakdown, Salsation en K-Jee blijven verrassend sterk overeind. Ook is er ruimte voor Tavares, Kool & The Gang en K.C. & The Sunshine Band. De Vrouw heeft ook een exemplaar van deze soundtrack. Het is dezelfde versie, een Nederlandsche uit 1977, zij het dat haar exemplaar wél het dikkartonnen inlegvel met informatie heeft en die van mij niet. Meer dan dertig jaar niet gehoord, dit. Leuk!
![Bee Gees - Stayin' Alive [Version 1] (Official Video)](https://i.ytimg.com/vi/fNFzfwLM72c/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0603: OST - Xanadu
7 juli 1980. Ik logeer bij mijn neef Sjoerd in Nijmegen. We fietsen de stad rond en komen uiteindelijk in het centrum bij een platenwinkel. Deze elpee is net uit. Ik ben bezig om alle elpees van Electric Light Orchestra te kopen en de gehele tweede plaatkant is volgespeeld door Jeff Lynne en zijn (nog weinige) bandmaatjes. Dat Olivia Newton-John de eerste plaatkant vult, neem ik voor lief. Op die eerste plaatkant zijn alle liedjes geschreven door ene John Farrar, nogal een begrip in die tijd. Twee liedjes zingt Olijfje in haar eentje; de andere drie zijn duetten. Met Cliff Richard, Gene Kelly en The Tubes (!). Maar het ging om die tweede plaatkant. Van de vijf liedjes zijn er drie singles: I'm Alive, All Over The World en het titelnummer. In dat titelnummer neemt Olijfje de zang voor haar rekening. Onlangs nog zei Jeff Lynne dat Xanadu zijn eigen favoriete lied aller tijden is, vanwege de akkoorden en het arrangement. De plaat die ik heb, is een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen: 1980. Neef Sjoerd heeft nu een hoge functie in de hofhouding bij Koning Willem-Alexander. En de film heb ik nooit gezien.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-04-2019 21:44:03 ]
7 juli 1980. Ik logeer bij mijn neef Sjoerd in Nijmegen. We fietsen de stad rond en komen uiteindelijk in het centrum bij een platenwinkel. Deze elpee is net uit. Ik ben bezig om alle elpees van Electric Light Orchestra te kopen en de gehele tweede plaatkant is volgespeeld door Jeff Lynne en zijn (nog weinige) bandmaatjes. Dat Olivia Newton-John de eerste plaatkant vult, neem ik voor lief. Op die eerste plaatkant zijn alle liedjes geschreven door ene John Farrar, nogal een begrip in die tijd. Twee liedjes zingt Olijfje in haar eentje; de andere drie zijn duetten. Met Cliff Richard, Gene Kelly en The Tubes (!). Maar het ging om die tweede plaatkant. Van de vijf liedjes zijn er drie singles: I'm Alive, All Over The World en het titelnummer. In dat titelnummer neemt Olijfje de zang voor haar rekening. Onlangs nog zei Jeff Lynne dat Xanadu zijn eigen favoriete lied aller tijden is, vanwege de akkoorden en het arrangement. De plaat die ik heb, is een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen: 1980. Neef Sjoerd heeft nu een hoge functie in de hofhouding bij Koning Willem-Alexander. En de film heb ik nooit gezien.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-04-2019 21:44:03 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G356 Sunny Day Real Estate - Dairy
Het begin van de nieuwe wave aan emo. Er was ooit een tijd dat ik dacht dat Emo enkel uit afschuwelijke bands als Panic at the Disco en Fall Out Boy etc. bestond
. Daar kwam met de ontdekken van de vroege pots-hardcore scene al verandering in, bands als Fugazi, Gray Matter, Embrace en Rites of Spring vond ik toch wel geweldig.
Dan moest het wel die 'nieuwe' emo zijn dat allemaal verschrikkelijk was, had ik mijzelf overtuigd. nouja totdat ik op deze band stuitte.
Sunny Day Real Estate, blijft qua sound wat meer weg bij de oude post-hardcore en zit veel dichter tegen de indie-rock met een randje aan. En heeft hordes met bands weer geïnspireerd. Muzikaal staat het ook als een huis, wat bij hun directe volgers hier en daar wat minder is.
Qua band was het wat minder rotsvast allemaal, want voordat ze hun 2e plaat af hadden ging de helft al vrij vlot op in Foo Fighters, het toen nieuwe solo-projectje van Dave Grohl. En dat is denk ik ook hoe ze bij de grote massa bekend zullen zijn, als die voetnoot in de muziekgeschiedenis.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3914950-1432467364-1958.jpeg.jpg)
Het begin van de nieuwe wave aan emo. Er was ooit een tijd dat ik dacht dat Emo enkel uit afschuwelijke bands als Panic at the Disco en Fall Out Boy etc. bestond
. Daar kwam met de ontdekken van de vroege pots-hardcore scene al verandering in, bands als Fugazi, Gray Matter, Embrace en Rites of Spring vond ik toch wel geweldig. Dan moest het wel die 'nieuwe' emo zijn dat allemaal verschrikkelijk was, had ik mijzelf overtuigd. nouja totdat ik op deze band stuitte.
Sunny Day Real Estate, blijft qua sound wat meer weg bij de oude post-hardcore en zit veel dichter tegen de indie-rock met een randje aan. En heeft hordes met bands weer geïnspireerd. Muzikaal staat het ook als een huis, wat bij hun directe volgers hier en daar wat minder is.
Qua band was het wat minder rotsvast allemaal, want voordat ze hun 2e plaat af hadden ging de helft al vrij vlot op in Foo Fighters, het toen nieuwe solo-projectje van Dave Grohl. En dat is denk ik ook hoe ze bij de grote massa bekend zullen zijn, als die voetnoot in de muziekgeschiedenis.
![Sunny Day Real Estate - In Circles [OFFICIAL VIDEO]](https://i.ytimg.com/vi/41YqzHoCgk4/0.jpg)
nee, jij dan!
G357 Sunny Day Real Estate - How It Feels To Be Something On
Zoals gezegd hierboven, hun 2e album was nog niet eens af toen de band uit elkaar viel in '95. De laatste vocalen erop waren enkel wat fonetische klanken omdat de teksten er niet waren. En qua hoes ontwerp, moest het label het doen met 'doe maar iets roze':
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1438437-1219741474.jpeg.jpg)
Zoals gezegd hierboven, hun 2e album was nog niet eens af toen de band uit elkaar viel in '95. De laatste vocalen erop waren enkel wat fonetische klanken omdat de teksten er niet waren. En qua hoes ontwerp, moest het label het doen met 'doe maar iets roze':
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Gelukkig genoeg zagen de heren in '98 toch eventjes de mogelijkheid om de band toch voort te zetten. Dat resulteerde in dit comeback album. Die een stuk volwassener en uitdagender klinkt dan de vorige twee. Ook gezien de tijdsgeest, zie ik dit album echt als hun eigen Ok Computer.
Waar de vorige twee nog wel (aandoenlijk) naïef en puberaal klinken op plekken, en het album hierna meer richting de wat meer gepolijste prog/art-rock ging. Vinden we de band op dit album op de - voor mij - perfecte plek. Alles klopt. En daarmee inmiddels één van m'n favorieten uit de 90s
nee, jij dan!
G358 - The Worlds Shortest Album
Een van mijn meest stompzinnige platen die in de kast staan
Een 5" plaatje met een verzameling van korte grindcore nummers. 13 nummers in amper een minuut.
- Toerental veranderen
- De naald precies in die absurde kleine begin marge krijgen
- Naar de bank lopen om op de laptop dit stukje tekst proberen te typen
- Zodra je de bank aanraak, terug kunnen lopen om 'm om te keren
Mijn oude platen speler kon deze niet eens spelen, omdat het die zo'n automatisch stop-systeem had, en deze plaat gewoon te klein is daarvoor..
Maargoed, grindcore dus. Een genre dat de punk tot z'n meest extreem mogelijk variant vormt.
Prijsnummer is natuurlijk You Suffer, is al z'n 1.316 seconden lange glorie:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4492305-1366473053-4555.jpeg.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4492305-1497413657-1343.jpeg.jpg)
Een van mijn meest stompzinnige platen die in de kast staan
Een 5" plaatje met een verzameling van korte grindcore nummers. 13 nummers in amper een minuut.
- Toerental veranderen
- De naald precies in die absurde kleine begin marge krijgen
- Naar de bank lopen om op de laptop dit stukje tekst proberen te typen
- Zodra je de bank aanraak, terug kunnen lopen om 'm om te keren
Mijn oude platen speler kon deze niet eens spelen, omdat het die zo'n automatisch stop-systeem had, en deze plaat gewoon te klein is daarvoor..
Maargoed, grindcore dus. Een genre dat de punk tot z'n meest extreem mogelijk variant vormt.
Prijsnummer is natuurlijk You Suffer, is al z'n 1.316 seconden lange glorie:
nee, jij dan!
G359 Amebix - Monolith
Naast grindcore, was er nog een genre die de punk met de metal combineerde: Crust Punk.
Amebix was een van de uitvinders ervan. Op deze tweede plaat gaan ze meer richting de klassieke metal (Mötorhead), maar ik denk dat fans van het wat latere werk van Bathory dit ook wel kunnen waarderen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3458168-1348877044-8230.jpeg.jpg)
Naast grindcore, was er nog een genre die de punk met de metal combineerde: Crust Punk.
Amebix was een van de uitvinders ervan. Op deze tweede plaat gaan ze meer richting de klassieke metal (Mötorhead), maar ik denk dat fans van het wat latere werk van Bathory dit ook wel kunnen waarderen.
nee, jij dan!
G360 Dirty Rotten Imbeciles - Dealing With It!
En de laatste plaat die flinke roots in de punk heeft, daarna gaan we hier over naar de metal. D.R.I. staan precies tussen beide werelden. Het is zoveel Hardcore punk als Thrash Metal. Behoorlijk grijs gedraaid hier. En ook tof om te zien dat de stijl tegenwoordig weer wat opleving heeft, dankzij evenzo toffe bandjes als Municipal Waste en Power Trip.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-417964-1440616694-3090.jpeg.jpg)
En de laatste plaat die flinke roots in de punk heeft, daarna gaan we hier over naar de metal. D.R.I. staan precies tussen beide werelden. Het is zoveel Hardcore punk als Thrash Metal. Behoorlijk grijs gedraaid hier. En ook tof om te zien dat de stijl tegenwoordig weer wat opleving heeft, dankzij evenzo toffe bandjes als Municipal Waste en Power Trip.
nee, jij dan!
WTF...quote:
G358 - The Worlds Shortest Album
Een 5" plaatje met een verzameling van korte grindcore nummers. 13 nummers in amper een minuut.
- Toerental veranderen
- De naald precies in die absurde kleine begin marge krijgen
- Naar de bank lopen om op de laptop dit stukje tekst proberen te typen
- Zodra je de bank aanraak, terug kunnen lopen om 'm om te keren
Prijsnummer is natuurlijk You Suffer, is al z'n 1.316 seconden lange glorie:
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
You suffer... But why?
En dat spelen ze ook gewoon live
En dat spelen ze ook gewoon live
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
G361 Cirith Ungol - Frost and Fire
Cirith Ungol waren er vroeg bij, begonnen in '71 al. Maar het duurde tot '81 tot ze deze debuutplaat uitbrachten. Destijds compleet verketterd, dit album werd bijv. meerdere keren verkozen tot 'worst album ever' in reviews. Tegenwoordig zijn het behoorlijke cult-helden geworden.
Qua sound zitten ze een beetje in de buurt van Iron Maiden qua episch-heid (en bas-loopjes) en Rush maar dan een stukje minder snel, meer oude doom. En het heeft duidelijk een garage randje. En dankzij de unieke/wat vreemde vocalen, zie ik ze als de Dead Moon van de heavy metal.
Ook qua waardering ging ik door een vergelijkbaar proces als toen bij Dead Moon. De eerste keer dat ik het hoorde vond ik het vooral heel sneu klinken. Dan kom je toch steeds weer terug, blijken de nummers gewoon ijzersterk te zijn. En dan ineens is er een klik, en alles wat ooit vreemd en sneu was, klinkt ineens sympathiek of zo. En dat is vaak het moment dat er vrij vlot platen van in huis komen
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4521828-1367337210-6154.jpeg.jpg)
Cirith Ungol waren er vroeg bij, begonnen in '71 al. Maar het duurde tot '81 tot ze deze debuutplaat uitbrachten. Destijds compleet verketterd, dit album werd bijv. meerdere keren verkozen tot 'worst album ever' in reviews. Tegenwoordig zijn het behoorlijke cult-helden geworden.
Qua sound zitten ze een beetje in de buurt van Iron Maiden qua episch-heid (en bas-loopjes) en Rush maar dan een stukje minder snel, meer oude doom. En het heeft duidelijk een garage randje. En dankzij de unieke/wat vreemde vocalen, zie ik ze als de Dead Moon van de heavy metal.
Ook qua waardering ging ik door een vergelijkbaar proces als toen bij Dead Moon. De eerste keer dat ik het hoorde vond ik het vooral heel sneu klinken. Dan kom je toch steeds weer terug, blijken de nummers gewoon ijzersterk te zijn. En dan ineens is er een klik, en alles wat ooit vreemd en sneu was, klinkt ineens sympathiek of zo. En dat is vaak het moment dat er vrij vlot platen van in huis komen
nee, jij dan!
G362 Mercyful Fate - Melissa
Debuutplaat van de legendarische band van zanger King Diamond uit '83. Enorme invloed geweest op de Thrash metal, maar ook qua image en thematiek op de Black Metal bijv. Maar ook zonder dat, zijn dit gewoon ijzersterke songs. Ultieme heavy metal feestje
Een stuk duisterder, en meer punch dan de NWOBHM scene in de tijd. Naast Venom een van de eerste bands die het aandurfde om het expliciet over satanisme etc. te hebben. En de compleet over the top vocalen van King Diamond maken het helemaal af. Ik snap als mensen er daardoor op af zouden knappen, maar ik wordt er enorm vrolijk van
King Diamond is natuurlijk ook flinke theatrale verschijning, die heeft destijds heel wat ouders over de zeik gekregen waarschijnlijk
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1236151-1202735638.jpeg.jpg)
Debuutplaat van de legendarische band van zanger King Diamond uit '83. Enorme invloed geweest op de Thrash metal, maar ook qua image en thematiek op de Black Metal bijv. Maar ook zonder dat, zijn dit gewoon ijzersterke songs. Ultieme heavy metal feestje
Een stuk duisterder, en meer punch dan de NWOBHM scene in de tijd. Naast Venom een van de eerste bands die het aandurfde om het expliciet over satanisme etc. te hebben. En de compleet over the top vocalen van King Diamond maken het helemaal af. Ik snap als mensen er daardoor op af zouden knappen, maar ik wordt er enorm vrolijk van
King Diamond is natuurlijk ook flinke theatrale verschijning, die heeft destijds heel wat ouders over de zeik gekregen waarschijnlijk
nee, jij dan!
King diamond, heb niets met dat soort vocalen normaal maar wel een zwak voor hem. Vroeger vaak met mijn broer naar zijn platen geluisterd, hele analyses gemaakt over achtervolgings scènes. En natuurlijk De legende dat die twee botten waar hij zijn microfoon altijd aan vast maakte menselijk waren. Toffe artiest. Inmiddels twee keer live gezien, hij schijnt wel erg ziek te zijn
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Hier dus net zoquote:
Ah nice! Ik helaas nog nooit, staat wel hoog op het lijstje hierquote:Vroeger vaak met mijn broer naar zijn platen geluisterd, hele analyses gemaakt over achtervolgings scènes. En natuurlijk De legende dat die twee botten waar hij zijn microfoon altijd aan vast maakte menselijk waren. Toffe artiest. Inmiddels twee keer live gezien,
Oh damn, dat wist ik niet. Ik hoorde wel een paar jaar terug dat ie een hart operatie had gehad, maar dacht dat het inmiddels wel weer aardig met 'm gingquote:hij schijnt wel erg ziek te zijn
nee, jij dan!
G363 Mercyful Fate - Don't Break the Oath
Volgens mij één van de eerste albums die ik ooit gedownload had, puur om de hoes Potdomme zeg, dat is wel eentje die opvalt.
Muzikaal is het het logische vervolg op het debuut, alles groter, beter en nog catchiër en nog meer over the top aangepakt.
Hierna ging King Diamond verder onder z'n eigen naam. Mercyful Fate werd af en toe nog wel eens nieuw leven in gebracht, met eigenlijk wel tof resultaat, maar zo episch als deze eerste 2 albums is voor mij nooit meer geworden.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-728378-1476451522-5006.jpeg.jpg)
Volgens mij één van de eerste albums die ik ooit gedownload had, puur om de hoes
Potdomme zeg, dat is wel eentje die opvalt.Muzikaal is het het logische vervolg op het debuut, alles groter, beter en nog catchiër en nog meer over the top aangepakt.
Hierna ging King Diamond verder onder z'n eigen naam. Mercyful Fate werd af en toe nog wel eens nieuw leven in gebracht, met eigenlijk wel tof resultaat, maar zo episch als deze eerste 2 albums is voor mij nooit meer geworden.
nee, jij dan!
G364 Slayer - Reign in Blood
Zou niet weten wat ik nog over deze plaat zou kunnen schrijven, wat nog niet geschreven is. Ultieme metal klassieker. 28 minuten pure adrenaline
[ Bericht 8% gewijzigd door Gehenna op 21-04-2019 13:49:42 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-980953-1437133571-5561.jpeg.jpg)
Zou niet weten wat ik nog over deze plaat zou kunnen schrijven, wat nog niet geschreven is. Ultieme metal klassieker. 28 minuten pure adrenaline
[ Bericht 8% gewijzigd door Gehenna op 21-04-2019 13:49:42 ]
nee, jij dan!
Klassieker
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
G365 Slayer - South of Heaven
Slayer speelde met elke release steeds sneller en sneller, en met Reign in Blood heb je wel een beetje een limiet van wat menselijk mogelijk is gehaald Dus wat je dan? Juist, je doet het wat langzamer aan, want heavyness komt niet alleen van snelheid. Deze plaat klinkt ook veel meer sinister dan al het voorgaande werk van hun. En dan valt de muzikaliteit ook een stuk meer op
Overigens blijf ik het wel hilarisch vinden dat Slayer met de vorige plaat ineens op het Def Jam label zat. Dat daarvoor enkel hiphop als LL Cool J en Run DMC had. En ook producer Rick Rubin was vooral bekend met die hoek.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-415463-1529337447-1691.jpeg.jpg)
Slayer speelde met elke release steeds sneller en sneller, en met Reign in Blood heb je wel een beetje een limiet van wat menselijk mogelijk is gehaald
Dus wat je dan? Juist, je doet het wat langzamer aan, want heavyness komt niet alleen van snelheid. Deze plaat klinkt ook veel meer sinister dan al het voorgaande werk van hun. En dan valt de muzikaliteit ook een stuk meer op Overigens blijf ik het wel hilarisch vinden dat Slayer met de vorige plaat ineens op het Def Jam label zat. Dat daarvoor enkel hiphop als LL Cool J en Run DMC had. En ook producer Rick Rubin was vooral bekend met die hoek.
nee, jij dan!
G366 Entombed - Left Hand Path
Tijd voor wat death metal classics.
Het label Earache heeft onlangs een flink aantal klassieker opnieuw uitgebracht onder de vlag 'full dynamic range', en die klinken echt geweldig, wat een verbetering sinds de oude opnames
Het vroege Entombed is natuurlijk de cream-of-the-crop van de Zweedse scene. Gewoon kwalitatief en zonder nonsense beuken met die bende!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-464893-1276293420.jpeg.jpg)
Tijd voor wat death metal classics.
Het label Earache heeft onlangs een flink aantal klassieker opnieuw uitgebracht onder de vlag 'full dynamic range', en die klinken echt geweldig, wat een verbetering sinds de oude opnames
Het vroege Entombed is natuurlijk de cream-of-the-crop van de Zweedse scene. Gewoon kwalitatief en zonder nonsense beuken met die bende!
nee, jij dan!
G367 Carcass - Necroticism - Descanting the Insalubrious
De eerste release van Carcass waar wat meer plek voor melodie was. Die oude lompe grindcore albums van hun zijn wel lollig op z'n tijd, maar vanaf hier begon ik echt fan te worden.
Achter al dat gebeuk blijkt namelijk behoorlijk wat muzikaliteit te zitten. De songs zijn wat mij betreft ook een stuk progressiever dan gebruikelijk was in die tijd, en ik durf zelfs te zeggen: catchy
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-367218-1486224056-7736.jpeg.jpg)
De eerste release van Carcass waar wat meer plek voor melodie was. Die oude lompe grindcore albums van hun zijn wel lollig op z'n tijd, maar vanaf hier begon ik echt fan te worden.
Achter al dat gebeuk blijkt namelijk behoorlijk wat muzikaliteit te zitten. De songs zijn wat mij betreft ook een stuk progressiever dan gebruikelijk was in die tijd, en ik durf zelfs te zeggen: catchy
![Carcass - Incarnated Solvent Abuse [Official Video]](https://i.ytimg.com/vi/AfjYYh2AWrs/0.jpg)
nee, jij dan!
G368 Carcass - Hearthwork
Het toffe van Carcass is dat ze per album evolueren naar iets nieuws. Dit album stond aan de wieg van (en is nog steeds wmb het beste voorbeeld van) de melodische death metal.
Leuk feitje: Dat sculptuur op de hoes is van H.R. Giger
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3670209-1359418697-5161.jpeg.jpg)
Het toffe van Carcass is dat ze per album evolueren naar iets nieuws. Dit album stond aan de wieg van (en is nog steeds wmb het beste voorbeeld van) de melodische death metal.
Leuk feitje: Dat sculptuur op de hoes is van H.R. Giger
nee, jij dan!
G369 Bolt Thrower - The IVth Crusade
De leukste beuk-band is voor mij toch wel Bolt Thrower. Gewoon de tofste riffjes, pakkendste ritmes, meest epische gitaar sound. Gewoon feestje dus
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-976873-1387199261-8358.jpeg.jpg)
De leukste beuk-band is voor mij toch wel Bolt Thrower. Gewoon de tofste riffjes, pakkendste ritmes, meest epische gitaar sound. Gewoon feestje dus
nee, jij dan!
G370 Bolt Thrower - ..For Victory
Bolt Thrower stond nooit zo bekend om hun variatie. Ze deden gewoon waar ze goed in waren, kwalitatief beukende death metal platen afleveren, allen consistent van begin tot eind en vol karakter. Maar toch steekt deze (samen met de latere 'Those Once Loyal') er voor mij net even boven de rest uit. Alles wat ik tof aan hun vind, zit hier in, maar dan plus een extra schepje
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-425894-1275693777.jpeg.jpg)
Bolt Thrower stond nooit zo bekend om hun variatie. Ze deden gewoon waar ze goed in waren, kwalitatief beukende death metal platen afleveren, allen consistent van begin tot eind en vol karakter. Maar toch steekt deze (samen met de latere 'Those Once Loyal') er voor mij net even boven de rest uit. Alles wat ik tof aan hun vind, zit hier in, maar dan plus een extra schepje
![Bolt Thrower - ...For Victory [HQ]](https://i.ytimg.com/vi/8vNjMOuO_fI/0.jpg)
nee, jij dan!
Bolt Thrower is 1 van mijn favoriete death metal bands. Als je ze nog niet gehoord hebt, Memoriam is ook lekker. Karl Willetts en leden van Benediction. Lekker old school
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
quote:
Bolt Thrower is 1 van mijn favoriete death metal bands. Als je ze nog niet gehoord hebt, Memoriam is ook lekker. Karl Willetts en leden van Benediction. Lekker old school
nee, jij dan!
G371 Cryptopsy - None So Vile
Ik denk dat dit wel de lompste plaat is die in mijn collectie zit. Dit is zo over the top dat het bijna komisch wordt, bijna. Veel death-metal bands gaan tegenwoordig net over die grens heen, en dan moet ik er om lachen en haak ik gewoon af.
Cryptopsy houdt die old-skool sound lekker vast, en beukt er absurd hard op los. Virtuoos tot en met, ik bedoel: die drums man, die drums!, de tering, hoe is het mogelijk dat iemand zo speelt en dat langer dan een paar seconden vol kan houden
Ook dat bass-loopje op 1:51
[ Bericht 6% gewijzigd door Gehenna op 22-04-2019 23:47:17 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1430330-1325093856.jpeg.jpg)
Ik denk dat dit wel de lompste plaat is die in mijn collectie zit.
Dit is zo over the top dat het bijna komisch wordt, bijna. Veel death-metal bands gaan tegenwoordig net over die grens heen, en dan moet ik er om lachen en haak ik gewoon af. Cryptopsy houdt die old-skool sound lekker vast, en beukt er absurd hard op los. Virtuoos tot en met, ik bedoel: die drums man, die drums!, de tering, hoe is het mogelijk dat iemand zo speelt en dat langer dan een paar seconden vol kan houden
Ook dat bass-loopje op 1:51
[ Bericht 6% gewijzigd door Gehenna op 22-04-2019 23:47:17 ]
nee, jij dan!
G372 Melvins - Bullhead
Dan volgen nu nog een paar laatste platen in dit vakje, die er eigenlijk gewoon vrij random staan.
Te beginnen met deze klassieker van Melvins. Die bestaan steevast uit de helden King Buzzo op gitaar en zang en Dale Crover op drums. De bassist wisselt nog wel eens een keer, hier op hun 3e plaat is het Lori Black.
Melvins staan vaak met het ene been in de sludge metal en de andere in de grunge. En dan krijg je hele lompe maar wel übercatchy liedjes, ik hou er wel van. En gecombineerd met het unieke karakter van de band/muziek, is er niemand zoals Melvins.
Leuk feitje: De Japanse band Boris is vernoemd naar het openingsnummer
Leuk feitje 2: Lori Black is de dochter van Shirley Temple
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 22-04-2019 23:47:29 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-436065-1298961238.jpeg.jpg)
Dan volgen nu nog een paar laatste platen in dit vakje, die er eigenlijk gewoon vrij random staan.
Te beginnen met deze klassieker van Melvins. Die bestaan steevast uit de helden King Buzzo op gitaar en zang en Dale Crover op drums. De bassist wisselt nog wel eens een keer, hier op hun 3e plaat is het Lori Black.
Melvins staan vaak met het ene been in de sludge metal en de andere in de grunge. En dan krijg je hele lompe maar wel übercatchy liedjes, ik hou er wel van. En gecombineerd met het unieke karakter van de band/muziek, is er niemand zoals Melvins.
Leuk feitje: De Japanse band Boris is vernoemd naar het openingsnummer
Leuk feitje 2: Lori Black is de dochter van Shirley Temple
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 22-04-2019 23:47:29 ]
nee, jij dan!
G373 Melvins - Lysol
Lori was eventjes een tijdje uit Melvins, en werd vervangen door Joe Preston. Die speelde hiervoor in de Drone band Earth (waar ik een tijdje terug ook flink wat van gedraaid heb ). En zijn invloed is goed te horen op deze plaat. Niet voor niets staat zijn naam bij de credits op de achterkant ook iets prominenter op de hoes:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9068782-1478538923-7044.jpeg.jpg)
Lori was eventjes een tijdje uit Melvins, en werd vervangen door Joe Preston. Die speelde hiervoor in de Drone band Earth (waar ik een tijdje terug ook flink wat van gedraaid heb
). En zijn invloed is goed te horen op deze plaat. Niet voor niets staat zijn naam bij de credits op de achterkant ook iets prominenter op de hoes: SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dit is dan ook weer een bijzondere collectie van songs, één van hun meer experimentelere platen. Verweven als 1 lang nummer van 32 minuten. Beginend met een flinke bak drone metal, maar later komen ook nog toffe 3 covers langs, 1 van Flipper en daarna 2 van niemand minder dan Alice Cooper (de originelen staan bij mij in het volgende vakje).
Leuk feitje: Opener Hung Bunny is nog gecoverd door Sunn O))) als 'Rabbit's Revenge' op 00 Void.
Leuk feitje: Alleen de eerste persingen van dit album heten daadwerkelijk 'Lysol', na een klacht van het gelijknamige schoonmaakmiddelen-bedrijf, is de naam overal van de hoes gepoetst (in het begin door er een zwart stuk plakband overheen te plakken).
Minder leuk feitje: Ik heb zo'n latere persing (die oude zijn niet te betalen)
[ Bericht 1% gewijzigd door Gehenna op 22-04-2019 23:47:37 ]nee, jij dan!
![Melvins – Lysol [FULL ALBUM | HQ SOUND]](https://i.ytimg.com/vi/-tktU0JK1Tg/0.jpg)
G374 Sonic Youth - Goo
Sonic Youth bazen-band was dat toch, 30 jaar lang tegendraadse kwaliteit geleverd.
Heb 'slechts' 2 op vinyl van hun, maar denk wel dat daar nog een paar bij gaan komen de komende jaren
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 22-04-2019 23:47:45 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-370151-1462720365-8649.jpeg.jpg)
Sonic Youth
bazen-band was dat toch, 30 jaar lang tegendraadse kwaliteit geleverd. Heb 'slechts' 2 op vinyl van hun, maar denk wel dat daar nog een paar bij gaan komen de komende jaren
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 22-04-2019 23:47:45 ]
nee, jij dan!
G375 Sonic Youth - Dirty
Vraag me niet hoe, maar blijkbaar had ik lange tijd deze plaat (een van hun populairste) niet opgemerkt in hun discografie. Bijna alle 22+ albums had ik inmiddels geluisterd, behalve deze
Nouja dat was wel een leuk cadeautje toen ik 'm eens opzette, want dit is gewoon na Daydream Nation, mijn favoriet van hun geworden
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12930193-1548958203-7753.jpeg.jpg)
Vraag me niet hoe, maar blijkbaar had ik lange tijd deze plaat (een van hun populairste) niet opgemerkt in hun discografie. Bijna alle 22+ albums had ik inmiddels geluisterd, behalve deze
Nouja dat was wel een leuk cadeautje toen ik 'm eens opzette, want dit is gewoon na Daydream Nation, mijn favoriet van hun geworden
nee, jij dan!
G376 The Fall - The Wonderful And Frightening World Of...
Over jarenlang tegendraadse kwaliteit leveren gesproken, The Fall is nog zo'n band, 42 jaar lang brachten ze bijna jaarlijks een plaat uit. Heb er inmiddels een flink deel van geluisterd, en nog niet één rukplaat gehoord. Dit is de enige van hun in mijn collectie, maar daar gaan er ook wel meer van volgen
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-372503-1279733153.jpeg.jpg)
Over jarenlang tegendraadse kwaliteit leveren gesproken, The Fall is nog zo'n band, 42 jaar lang brachten ze bijna jaarlijks een plaat uit. Heb er inmiddels een flink deel van geluisterd, en nog niet één rukplaat gehoord. Dit is de enige van hun in mijn collectie, maar daar gaan er ook wel meer van volgen
nee, jij dan!
The Fall 1 van de weinige bands waar ik alle platen van heb Zelfs op de mindere platen staan altijd wel goeie nummers
https://www.stereogum.com(...)hises/counting-down/
vanavond m'n platenspeler maar weer eens aansluiten.
1 van de weinige bands waar ik alle platen van heb Zelfs op de mindere platen staan altijd wel goeie nummers https://www.stereogum.com(...)hises/counting-down/
vanavond m'n platenspeler maar weer eens aansluiten.
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
quote:
The Fall
https://www.stereogum.com(...)hises/counting-down/
vanavond m'n platenspeler maar weer eens aansluiten.
nee, jij dan!
Alle langspeelplaten, geen singles, verzamelaars en live platen Dat wordt me wat te veel.
Dat wordt me wat te veel.
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
Daar ging ik ook vanuitquote:
Alle langspeelplaten, geen singles, verzamelaars en live platen
Maar nog steeds bijna 40
nee, jij dan!
G377 The Shadows - 20 Golden Greats
We zijn inmiddels aangekomen bij het volgende vakje
En in deze staan ook een heleboel van mijn ouders. Waaronder dus deze.
Er was een tijd, dat ik helemaal niets met The Shadows had. Maar moet nu toch wel bekennen dat hier veel epische eind-bazendeuntjes op staan. En juist de lulligheid ervan, maakt het nog leuker, wordt er enorm vrolijk van
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1997613-1363167231-4753.jpeg.jpg)
We zijn inmiddels aangekomen bij het volgende vakje
En in deze staan ook een heleboel van mijn ouders. Waaronder dus deze.
Er was een tijd, dat ik helemaal niets met The Shadows had. Maar moet nu toch wel bekennen dat hier veel epische eind-bazendeuntjes op staan. En juist de lulligheid ervan, maakt het nog leuker, wordt er enorm vrolijk van
![THE SHADOWS - Wonderful Land [ 60's Video in NEW STEREO ]](https://i.ytimg.com/vi/_rR0trsOUaY/0.jpg)
![The Shadows – F.B.I. (1961) [High Quality Stereo Sound]](https://i.ytimg.com/vi/C8COV_x7MB4/0.jpg)
nee, jij dan!
G378 Bob Marley - Live!
Volgens mij heb ik deze eens van mijn oom gekregen. Ik luister 'm eigenlijk te weinig. Maar elke keer als ik 'm opzet besef ik mij weer wat voor held Bob Marley wel niet was En wat veel briljante songs heeft hij toch gemaakt. Op één of andere manier zakken die dingen over tijd weg bij mij, 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1201323-1385480314-1628.jpeg.jpg)
Volgens mij heb ik deze eens van mijn oom gekregen. Ik luister 'm eigenlijk te weinig. Maar elke keer als ik 'm opzet besef ik mij weer wat voor held Bob Marley wel niet was
En wat veel briljante songs heeft hij toch gemaakt. Op één of andere manier zakken die dingen over tijd weg bij mij, 
nee, jij dan!
G379 Bob Marley - Exodus
Slechte platen heeft Bob nooit gemaakt, alle 10 (+2 live) die hij tijdens z'n leven maakte zijn gewoon super tof. Maar als ik er eentje moet kiezen als favoriet, dan ga ik toch wel voor deze. Deze voelt gewoon aan als meesterwerkje
Vreemd genoeg komt deze uit de collectie van mijn ouders, die er beide niet veel aan vonden.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-525689-1543578373-3980.jpeg.jpg)
Slechte platen heeft Bob nooit gemaakt, alle 10 (+2 live) die hij tijdens z'n leven maakte zijn gewoon super tof. Maar als ik er eentje moet kiezen als favoriet, dan ga ik toch wel voor deze. Deze voelt gewoon aan als meesterwerkje
Vreemd genoeg komt deze uit de collectie van mijn ouders, die er beide niet veel aan vonden.
nee, jij dan!
G380 Blind Lemon Jefferson - Early Blues
Dan krijgen we nu een aantal voor-oorlogse blues platen Heb echt een zwak voor die oude krakende blues opnames.
Blind Lemon Jefferson werd blind geboren in Texas in (waarschijnlijk) 1894 en is een van de oudste uit mijn collectie. Begon als straatmuzikant in de vroege 1910s, Trad later samen op met, en had grote invloed op Leadbelly. Rond 1917 leerde hij T-Bone Walker gitaar spelen, die sinds de 1940s ook een enorme stempel op de (elektrische) blues heeft gehad.
In de vroege jaren 20 had hij genoeg geld verdiend met optreden door het land, om een aantal opnames te maken. Uiteindelijk nam hij zo'n 100 songs op tussen 1925 en 1929.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2603360-1515337712-9798.jpeg.jpg)
Dan krijgen we nu een aantal voor-oorlogse blues platen
Heb echt een zwak voor die oude krakende blues opnames.Blind Lemon Jefferson werd blind geboren in Texas in (waarschijnlijk) 1894 en is een van de oudste uit mijn collectie. Begon als straatmuzikant in de vroege 1910s, Trad later samen op met, en had grote invloed op Leadbelly. Rond 1917 leerde hij T-Bone Walker gitaar spelen, die sinds de 1940s ook een enorme stempel op de (elektrische) blues heeft gehad.
In de vroege jaren 20 had hij genoeg geld verdiend met optreden door het land, om een aantal opnames te maken. Uiteindelijk nam hij zo'n 100 songs op tussen 1925 en 1929.
nee, jij dan!
bazbo 0604: OST - Fame
De Vrouw was destijds nogal gek van deze film uit 1980. En van de televisieserie. Ik niet. Op zich alleraardigste jarentachtigmeuk. Met grote hit voor Irene Cara. In de hoes staat met pen geschreven dat ze deze kreeg van ene Janny en André. Wie zijn dat nou weer?
De Vrouw was destijds nogal gek van deze film uit 1980. En van de televisieserie. Ik niet. Op zich alleraardigste jarentachtigmeuk. Met grote hit voor Irene Cara. In de hoes staat met pen geschreven dat ze deze kreeg van ene Janny en André. Wie zijn dat nou weer?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0605: OST - The Kids From Fame
Starmaker was de grote hit van de televisieserie uit 1982. Kan me herinneren dat ik begin jaren tachtig een paar afleveringen heb gezien, maar ik haakte ook al snel af vanwege het zeer voorspelbare karakter van de serie. De muziek voldoet ook aan die verwachtingen. Ik vind het niet wat en De Vrouw volgens mij ook niet meer. Wat houd ik van haar. En wat is Starmaker een kwijlnummer, zeg.
Starmaker was de grote hit van de televisieserie uit 1982. Kan me herinneren dat ik begin jaren tachtig een paar afleveringen heb gezien, maar ik haakte ook al snel af vanwege het zeer voorspelbare karakter van de serie. De muziek voldoet ook aan die verwachtingen. Ik vind het niet wat en De Vrouw volgens mij ook niet meer. Wat houd ik van haar. En wat is Starmaker een kwijlnummer, zeg.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0606: OST - Als Je Begrijpt Wat Ik Bedoel - De Bommelplaat
Nee, dan dit! Ik kocht deze op 13 juli 1984, tijdens een van mijn laatste vakanties met mijn ouders, broertje en zusje, in Vlissingen. Er is slechts één versie van deze elpee uit 1983. Ik ben lange tijd een aardige Bommelfanaat geweest. De plaat is een korte geluidsversie van de film. Ik had het leuker gevonden als er slechts muziek op zou staan, want die klinkt goed maar zeer op de achtergrond. De stemmen van veel grote Nederlandse namen zijn te horen: Fred Benavente, Luc Lutz, André van den Heuvel, Arnold Gelderman, Joan Remmelts en Harry Geelen. Maar het leukst zijn die van Paul Haenen en van Fred Emmer (die nieuwslezer speelt). De film is een tijdlang (zal jaren negentig zijn geweest) bijna wekelijks op televisie te zien geweest en dus kwam hij me toen redelijk de keel uit. Voor die tijd wel revolutionair, het was de eerste 'avondvullende' tekenfilm van Nederlandsche bodem. Een klein uurtje Hollandsch filmglorie dit en leuk om weer eens terug te horen na meer dan dertig jaar.
Nee, dan dit! Ik kocht deze op 13 juli 1984, tijdens een van mijn laatste vakanties met mijn ouders, broertje en zusje, in Vlissingen. Er is slechts één versie van deze elpee uit 1983. Ik ben lange tijd een aardige Bommelfanaat geweest. De plaat is een korte geluidsversie van de film. Ik had het leuker gevonden als er slechts muziek op zou staan, want die klinkt goed maar zeer op de achtergrond. De stemmen van veel grote Nederlandse namen zijn te horen: Fred Benavente, Luc Lutz, André van den Heuvel, Arnold Gelderman, Joan Remmelts en Harry Geelen. Maar het leukst zijn die van Paul Haenen en van Fred Emmer (die nieuwslezer speelt). De film is een tijdlang (zal jaren negentig zijn geweest) bijna wekelijks op televisie te zien geweest en dus kwam hij me toen redelijk de keel uit. Voor die tijd wel revolutionair, het was de eerste 'avondvullende' tekenfilm van Nederlandsche bodem. Een klein uurtje Hollandsch filmglorie dit en leuk om weer eens terug te horen na meer dan dertig jaar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
quote:
bazbo 0606: OST - Als Je Begrijpt Wat Ik Bedoel - De Bommelplaat
[ afbeelding ]
Nee, dan dit! Ik kocht deze op 13 juli 1984, tijdens een van mijn laatste vakanties met mijn ouders, broertje en zusje, in Vlissingen. Er is slechts één versie van deze elpee uit 1983. Ik ben lange tijd een aardige Bommelfanaat geweest. De plaat is een korte geluidsversie van de film. Ik had het leuker gevonden als er slechts muziek op zou staan, want die klinkt goed maar zeer op de achtergrond. De stemmen van veel grote Nederlandse namen zijn te horen: Fred Benavente, Luc Lutz, André van den Heuvel, Arnold Gelderman, Joan Remmelts en Harry Geelen. Maar het leukst zijn die van Paul Haenen en van Fred Emmer (die nieuwslezer speelt). De film is een tijdlang (zal jaren negentig zijn geweest) bijna wekelijks op televisie te zien geweest en dus kwam hij me toen redelijk de keel uit. Voor die tijd wel revolutionair, het was de eerste 'avondvullende' tekenfilm van Nederlandsche bodem. Een klein uurtje Hollandsch filmglorie dit en leuk om weer eens terug te horen na meer dan dertig jaar.
Zwelgje....
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo 0607: OST - The Last Emperor
Ik zag de film uit 1987 toen hij net uit was in Nederland en niet lang daarna kocht ik de filmmuziek, op 6 juni 1988 om precies te zijn. Ryuichi Sakamoto verzorgt de eerste plaatkant en zijn materiaal vind ik werkelijk schitterend. Orkestraal met de traditionele instrumenten erin en de zo typische Sakamotomelodieën. Op kant twee staan vijf stukken van David Byrne en eentje van Cong Su. Daarnaast twee marcheerstukjes uit de film en een versie van The Emperor's Waltz vertolkt door The Ball Orchestra Of Vienna. Ik kan me niet veel meer herinneren van de film, behalve dat ik hem destijds zeer indrukwekkend vond. Mijn versie van de filmsoundtrack is een Britse versie. Vreemd dat ik dit later nooit op cd heb gekocht, want ik vind het nog steeds prachtige muziek.
Ik zag de film uit 1987 toen hij net uit was in Nederland en niet lang daarna kocht ik de filmmuziek, op 6 juni 1988 om precies te zijn. Ryuichi Sakamoto verzorgt de eerste plaatkant en zijn materiaal vind ik werkelijk schitterend. Orkestraal met de traditionele instrumenten erin en de zo typische Sakamotomelodieën. Op kant twee staan vijf stukken van David Byrne en eentje van Cong Su. Daarnaast twee marcheerstukjes uit de film en een versie van The Emperor's Waltz vertolkt door The Ball Orchestra Of Vienna. Ik kan me niet veel meer herinneren van de film, behalve dat ik hem destijds zeer indrukwekkend vond. Mijn versie van de filmsoundtrack is een Britse versie. Vreemd dat ik dit later nooit op cd heb gekocht, want ik vind het nog steeds prachtige muziek.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0608: OST - Cry Freedom
Juli 1988. Ik ben nogal verliefd op een leuk meisje en neem haar mee naar de film. Niet de meest romantische, deze rolprent van Sir David Attenborough met Kevin Kline en Denzel Washington in de hoofdrollen. Gebaseerd op het verhaal van Donald Woods, de journalist die halverwege en eind jaren zeventig de Zuidafrikaanse vrijheidsstrijder Steve Biko volgt. Als Biko in een politiecel sterft, schrijft Woods daar kritisch over en dat moet hij bijna met de dood bekopen, maar na een hachelijk ontsnappingsavontuur komt alles goed. Met het leuke meisje en mij ook. Na afloop van de film gaan we bij haar thuis nog iets drinken en dan gebeurt het. Nog geen maand later, op 15 augustus koop ik dit album, de Britse versie. De stemmige muziek van George Fenton en Jonas Gwangwa heb ik bijna dertig jaar niet gehoord en maakt gelijk weer diepe indruk. Krijg zin om de film weer eens te gaan bekijken. Met het leuke meisje en mij loopt het later nóg beter af. Inmiddels zijn we bijna negenentwintig jaar getrouwd.
Juli 1988. Ik ben nogal verliefd op een leuk meisje en neem haar mee naar de film. Niet de meest romantische, deze rolprent van Sir David Attenborough met Kevin Kline en Denzel Washington in de hoofdrollen. Gebaseerd op het verhaal van Donald Woods, de journalist die halverwege en eind jaren zeventig de Zuidafrikaanse vrijheidsstrijder Steve Biko volgt. Als Biko in een politiecel sterft, schrijft Woods daar kritisch over en dat moet hij bijna met de dood bekopen, maar na een hachelijk ontsnappingsavontuur komt alles goed. Met het leuke meisje en mij ook. Na afloop van de film gaan we bij haar thuis nog iets drinken en dan gebeurt het. Nog geen maand later, op 15 augustus koop ik dit album, de Britse versie. De stemmige muziek van George Fenton en Jonas Gwangwa heb ik bijna dertig jaar niet gehoord en maakt gelijk weer diepe indruk. Krijg zin om de film weer eens te gaan bekijken. Met het leuke meisje en mij loopt het later nóg beter af. Inmiddels zijn we bijna negenentwintig jaar getrouwd.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0609: OST - Labyrinth
Deze elpee staat verkeerd in de kast. Moet voor de vorige, want hij komt uit 1986. Nou ja. Ik zag deze door Jim Henson geregisseerde rolprent met David Bowie in de hoofdrol in dat jaar in de bioscoop samen met een toenmalige filmvriendin. Op 4 maart 1987 vond ik de soundtrack voor een mooi prijsje. Op deze elpee staan zes stukken die David Bowie (deels) heeft gecomponeerd, de andere muziekskes zijn van filmmuziekmaker Trevor Jones. Nu ik mijn Europese versie uit het jaar van verschijnen zo na dik vijfentwintig jaar weer eens terug hoor, vind ik het alleraardigst. De Bowienummers blijven overeind, maar de instrumentaaltjes ook. Underground was de grote hit voor Bowie. Onder de liefhebbers heerst de opvatting dat de rol van Bowie in de film niet eens zijn allerslechtste is. Van die hele film kan ik me eigenlijk bijna niets herinneren. Hij staat hier al jaren op dvd in de kast en hij zit nog altijd in het plastic. Wie weet ...
Deze elpee staat verkeerd in de kast. Moet voor de vorige, want hij komt uit 1986. Nou ja. Ik zag deze door Jim Henson geregisseerde rolprent met David Bowie in de hoofdrol in dat jaar in de bioscoop samen met een toenmalige filmvriendin. Op 4 maart 1987 vond ik de soundtrack voor een mooi prijsje. Op deze elpee staan zes stukken die David Bowie (deels) heeft gecomponeerd, de andere muziekskes zijn van filmmuziekmaker Trevor Jones. Nu ik mijn Europese versie uit het jaar van verschijnen zo na dik vijfentwintig jaar weer eens terug hoor, vind ik het alleraardigst. De Bowienummers blijven overeind, maar de instrumentaaltjes ook. Underground was de grote hit voor Bowie. Onder de liefhebbers heerst de opvatting dat de rol van Bowie in de film niet eens zijn allerslechtste is. Van die hele film kan ik me eigenlijk bijna niets herinneren. Hij staat hier al jaren op dvd in de kast en hij zit nog altijd in het plastic. Wie weet ...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0610: OST - The Music Of Cosmos
Cosmos: A Personal Voyage was een dertiendelige Amerikaanse televisieserie, uitgezonden van september tot en met december 1980 door de Public Broadcasting Service omroep. In de serie kwamen allerlei wetenschappelijke onderwerpen aan de orde, van de oorsprong van het leven tot en met de positie van de mens in het heelal. Zelf heb ik die serie van Carl Sagan nooit gezien. Voor de muziek in de serie maakte men gebruik van bestaande klassieke en synthesizermuziek. Bach, Stravinsky en andere klassiers gaan fijn samen met Tomita, Synergy en Vangelis. Hoe ik aan dit album kom: geen idee. Ik vrees dat ik hem heb meegepikt uit een collectie van iemand die al zijn vinyl bij het oud vuil ging zetten. Er is zowaar een Nederlandse versie van het album uit 1981 en die heb ik. Leuk!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-04-2019 15:10:37 ]
Cosmos: A Personal Voyage was een dertiendelige Amerikaanse televisieserie, uitgezonden van september tot en met december 1980 door de Public Broadcasting Service omroep. In de serie kwamen allerlei wetenschappelijke onderwerpen aan de orde, van de oorsprong van het leven tot en met de positie van de mens in het heelal. Zelf heb ik die serie van Carl Sagan nooit gezien. Voor de muziek in de serie maakte men gebruik van bestaande klassieke en synthesizermuziek. Bach, Stravinsky en andere klassiers gaan fijn samen met Tomita, Synergy en Vangelis. Hoe ik aan dit album kom: geen idee. Ik vrees dat ik hem heb meegepikt uit een collectie van iemand die al zijn vinyl bij het oud vuil ging zetten. Er is zowaar een Nederlandse versie van het album uit 1981 en die heb ik. Leuk!
![Vangelis - Theme from the TV Series "Cosmos" (Heaven and Hell, 3rd Movement) [Audio]](https://i.ytimg.com/vi/JE1H5FymBaw/0.jpg)
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-04-2019 15:10:37 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0611: OST - James Bond Grootste Hits
Ik wist niet dat James Bond zelf ook hits had gescoord. O wacht, een of andere Hollandsche platenmaatschappij heeft deze verzamelaar een wat misleidende titel meegegeven. Op deze plaat die De Vrouw ooit kocht staat wat je mag verwachten: de bekendste titelsongs uit de Bondfilms. Van het instrumentale thema tot Goldfinger en van Diamonds Are Forever tot For Your Eyes Only. Wat mij opvalt, is dat de twee stukken met Shirley Bassey met kop en schouders boven alle andere uitsteken. Deze verzamelaar uit 1981 is wereldwijd uitgegeven en wij hebben - zoals de titel doet vermoeden - een Nederlandsche versie ervan.
Ik wist niet dat James Bond zelf ook hits had gescoord. O wacht, een of andere Hollandsche platenmaatschappij heeft deze verzamelaar een wat misleidende titel meegegeven. Op deze plaat die De Vrouw ooit kocht staat wat je mag verwachten: de bekendste titelsongs uit de Bondfilms. Van het instrumentale thema tot Goldfinger en van Diamonds Are Forever tot For Your Eyes Only. Wat mij opvalt, is dat de twee stukken met Shirley Bassey met kop en schouders boven alle andere uitsteken. Deze verzamelaar uit 1981 is wereldwijd uitgegeven en wij hebben - zoals de titel doet vermoeden - een Nederlandsche versie ervan.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0612: OST - De bekendste liedjes uit Ja Zuster, Nee Zuster - De geschiedenis van een rusthuis vol herrie
Deze heb ik meegenomen uit de kleine platenverzameling van mijn ouders toen ik definitief het huis uit ging op 5 mei 1989. Deze elpee komt uit 1968 en ik kan me niet anders herinneren dan dat we hem thuis hadden. Ik ben van 1965, dus mijn ouders - ik vermoed Onze Vader - moeten hem toen hebben gekocht. Moeders had een koffergrammofoon en we draaiden deze plaat veel op onze slaapkamer, luid de liedjes van de Vara-televisieserie meezingend. De teksten zitten nog altijd voor in mijn geheugen. Dit is Hollandsch erfgoed. Stuk voor stuk klassiekers: Hendrik Haan, Wilt u een stekkie?, Bello, Bello, Bello, M'n Opa, Duifies, duifies en Lodewijk, waar zit je?. Van de televisieserie kan ik me niets herinneren en het is eeuwig zonde dat de originele banden gewist zijn. Maar ik heb de elpee, de enige uitgave ervan. Jeugdsentiment, dit.
Deze heb ik meegenomen uit de kleine platenverzameling van mijn ouders toen ik definitief het huis uit ging op 5 mei 1989. Deze elpee komt uit 1968 en ik kan me niet anders herinneren dan dat we hem thuis hadden. Ik ben van 1965, dus mijn ouders - ik vermoed Onze Vader - moeten hem toen hebben gekocht. Moeders had een koffergrammofoon en we draaiden deze plaat veel op onze slaapkamer, luid de liedjes van de Vara-televisieserie meezingend. De teksten zitten nog altijd voor in mijn geheugen. Dit is Hollandsch erfgoed. Stuk voor stuk klassiekers: Hendrik Haan, Wilt u een stekkie?, Bello, Bello, Bello, M'n Opa, Duifies, duifies en Lodewijk, waar zit je?. Van de televisieserie kan ik me niets herinneren en het is eeuwig zonde dat de originele banden gewist zijn. Maar ik heb de elpee, de enige uitgave ervan. Jeugdsentiment, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Kaasch 61
De tweede plaat van de pet shop boys. Deze plaat doet me denken aan de zomers in de late jaren 80 liggend op het gras met een Donald duck en radio drie op. What have I done to deserve this ziend als vooral een erg vrolijk lied, de tekst niet bevattend. Ondanks de teksten zie ik het toch vooral als erg vrolijke 80s muziek.
De tweede plaat van de pet shop boys. Deze plaat doet me denken aan de zomers in de late jaren 80 liggend op het gras met een Donald duck en radio drie op. What have I done to deserve this ziend als vooral een erg vrolijk lied, de tekst niet bevattend. Ondanks de teksten zie ik het toch vooral als erg vrolijke 80s muziek.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Toni Valen - Zelda.
Hele fijne Nederlandse Wave plaat.
Zonder Woorden is mijn favoriet.
Hele fijne Nederlandse Wave plaat.
Zonder Woorden is mijn favoriet.
my ambition is handicapped by my laziness
bazbo 0613: OST - Sesamstraat
Hoe komen we hier nu weer aan? De Vrouw denkt dat hij van haar zus is geweest. Toen die uit de kleine kinderen raakte, zaten wij er net in (eentje). Het zou kunnen. Deze elpee komt uit 1976. Ernie heeft nog een lage en bijna fluisterende stem, Tommie juist een hoge, Pino is onherkenbaar en Bert is Bert. Er staan een zwik liedjes op, afgewisseld met dialoog. Wij hebben overigens een heruitgave uit 1981, zie ik nu. Dat u het even weet.
Hoe komen we hier nu weer aan? De Vrouw denkt dat hij van haar zus is geweest. Toen die uit de kleine kinderen raakte, zaten wij er net in (eentje). Het zou kunnen. Deze elpee komt uit 1976. Ernie heeft nog een lage en bijna fluisterende stem, Tommie juist een hoge, Pino is onherkenbaar en Bert is Bert. Er staan een zwik liedjes op, afgewisseld met dialoog. Wij hebben overigens een heruitgave uit 1981, zie ik nu. Dat u het even weet.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0614: OST - De Stratemakeropzeeshow - Originele liedjes uit de gelijknamige VARA TV-serie
Deze kreeg ik een jaar of wat geleden van iemand, maar ik zou niet meer weten van wie. Slordig. Het is een elpee uit 1973 en er is maar één versie van. Erop zingen Aart Staartjes ('De Straat'), Wieteke van Dort (de Deftige Dame) en Joost Prinsen (Erik Engerd) de liedjes met teksten van Willem Wilmink en Hans Dorrestijn. Over jeugdsentiment gesproken. Als kind zag ik het programma op televisie, al mocht de aflevering over seks niet aan. Die over poep en pies nog net. Vandaag de dag onbegrijpelijk dat dit ooit zo controversieel was... Mooi werk, dit.
Deze kreeg ik een jaar of wat geleden van iemand, maar ik zou niet meer weten van wie. Slordig. Het is een elpee uit 1973 en er is maar één versie van. Erop zingen Aart Staartjes ('De Straat'), Wieteke van Dort (de Deftige Dame) en Joost Prinsen (Erik Engerd) de liedjes met teksten van Willem Wilmink en Hans Dorrestijn. Over jeugdsentiment gesproken. Als kind zag ik het programma op televisie, al mocht de aflevering over seks niet aan. Die over poep en pies nog net. Vandaag de dag onbegrijpelijk dat dit ooit zo controversieel was... Mooi werk, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0615: Africa Soli - Bamoulé
We zijn bij de volksmuziek, folk en wereldmuziekskes! Gelijk de eerste weet ik niet meer van hoe ik eraan kom. Ik vrees dat ik hem heb afgepakt van iemand die zijn hele vinylverzameling bij het oud vuil wilde zetten. Ik heb hem nog nooit gedraaid. Tot vandaag, dan. Africa Soli is volgens mij een Nederlandsche aangelegenheid. De band bestaat uit zes muzikanten waaronder een Nederlander, de plaat is opgenomen in de Vuurland Studio in Utrecht in 1988, de producent heet Stefan van Compenhout en de hoes is ontworpen door Jan Willem Baggerman uit Rotterdam. Op de plaat hoor ik voornamelijk negergetrommel. Leuk voor even, maar na een plaatkant ben ik het wel zat. Gelukkig is er wat afwisseling doordat er af en toe wat negergezang is. Er is maar één versie van deze plaat en gezien het aanbod op Discogs is het niet echt een heel bijzonder iets.
We zijn bij de volksmuziek, folk en wereldmuziekskes! Gelijk de eerste weet ik niet meer van hoe ik eraan kom. Ik vrees dat ik hem heb afgepakt van iemand die zijn hele vinylverzameling bij het oud vuil wilde zetten. Ik heb hem nog nooit gedraaid. Tot vandaag, dan. Africa Soli is volgens mij een Nederlandsche aangelegenheid. De band bestaat uit zes muzikanten waaronder een Nederlander, de plaat is opgenomen in de Vuurland Studio in Utrecht in 1988, de producent heet Stefan van Compenhout en de hoes is ontworpen door Jan Willem Baggerman uit Rotterdam. Op de plaat hoor ik voornamelijk negergetrommel. Leuk voor even, maar na een plaatkant ben ik het wel zat. Gelukkig is er wat afwisseling doordat er af en toe wat negergezang is. Er is maar één versie van deze plaat en gezien het aanbod op Discogs is het niet echt een heel bijzonder iets.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0616: Joan Baez - A Package Of Joan Baez
De Vrouw vraagt waarom dit bij de folk staat. 'Het repertoire is hetzelfde als op die plaat van Harry Belafonte!' zegt ze fel. Ja, en die staat bij de pop-rock-jazz. Joan Baez werd vooral bekend als folkie in de jaren zestig. Ik probeer nog een vergelijking met Dylan te maken, maar De Vrouw heeft met Dylan niks te maken. Dit album is een heruitgave van Joan Baez in San Francisco uit mei 1964. De Vrouw heeft een Duitsche versie uit 1978. Tijdens het concert zingt mevrouw allerlei traditionals en covers. Niet bijster origineel, maar daar gaat het in de folk ook niet om. Waar het wel om gaat, weet ik zo even niet. Mooie stem, maar mij grijpt het niet zo. Gelukkig duurt het album net een half uurtje.
De Vrouw vraagt waarom dit bij de folk staat. 'Het repertoire is hetzelfde als op die plaat van Harry Belafonte!' zegt ze fel. Ja, en die staat bij de pop-rock-jazz. Joan Baez werd vooral bekend als folkie in de jaren zestig. Ik probeer nog een vergelijking met Dylan te maken, maar De Vrouw heeft met Dylan niks te maken. Dit album is een heruitgave van Joan Baez in San Francisco uit mei 1964. De Vrouw heeft een Duitsche versie uit 1978. Tijdens het concert zingt mevrouw allerlei traditionals en covers. Niet bijster origineel, maar daar gaat het in de folk ook niet om. Waar het wel om gaat, weet ik zo even niet. Mooie stem, maar mij grijpt het niet zo. Gelukkig duurt het album net een half uurtje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0617: Bleizi Ruz - Bleizi Ruz
Begin jaren tachtig bestond er in ons zo majestueuze Apeldoorn een heuse folkscene en De Vrouw maakte daar fanatiek deel van uit. Niet dat ze muziek maakte, maar ze bezocht concerten in de folkclub van Gigant en het gebeurde wel eens dat muzikanten overnachtten in het (studenten)huis waarin ze een kamer had. De leden van Bleizi Ruz sliepen op de gang, zo gaat het verhaal. Meer wil ik niet van het verhaal weten. De Vrouw zegt dat dit jarenlang haar favoriete elpee is geweest. Ik begrijp het wel: het is aanstekelijke Keltische volksmuziek uit Normandië op viool, accordeon, fluit, bodhran, gitaar en meer van zulks. Deze elpee komt uit 1980 en De Vrouw heeft de originele Franse uitgave (daarnaast is er slechts nog een Spaanse). Obscuur spul, maar leuk!
Begin jaren tachtig bestond er in ons zo majestueuze Apeldoorn een heuse folkscene en De Vrouw maakte daar fanatiek deel van uit. Niet dat ze muziek maakte, maar ze bezocht concerten in de folkclub van Gigant en het gebeurde wel eens dat muzikanten overnachtten in het (studenten)huis waarin ze een kamer had. De leden van Bleizi Ruz sliepen op de gang, zo gaat het verhaal. Meer wil ik niet van het verhaal weten. De Vrouw zegt dat dit jarenlang haar favoriete elpee is geweest. Ik begrijp het wel: het is aanstekelijke Keltische volksmuziek uit Normandië op viool, accordeon, fluit, bodhran, gitaar en meer van zulks. Deze elpee komt uit 1980 en De Vrouw heeft de originele Franse uitgave (daarnaast is er slechts nog een Spaanse). Obscuur spul, maar leuk!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0618: Chickenfeed and guests - The Best Of What?
Chickenfeed was een Nederlands bandje dat vooral westernmuziek speelde. Je zou het in eerste instantie niet zeggen, want het klinkt zeer origineel. Tot halverwege de eerste plaatkant 't Boemeltje van Purmerend klinkt. Dit album komt uit 1977 en er staat een bonte verzameling vertolkingen op. Van Honky Tonk Blues (Hank Williams) tot en met de Maple Leaf Rag (Scott Joplin). Allemaal hoogst vermakelijk. Het instrumentarium is breed: banjo, mandoline, blazers, gitaren, viool, enzovoorts. Op youtube niets te vinden. De band heeft ook maar een plaat gemaakt. Jammer, want het is aanstekelijk! De hoes vermeldt: 'Recorded At Fendal Sound Studios, Loenen (NL), 1977' en de plaat is uitgebracht op een label dat Stoof heet.
Chickenfeed was een Nederlands bandje dat vooral westernmuziek speelde. Je zou het in eerste instantie niet zeggen, want het klinkt zeer origineel. Tot halverwege de eerste plaatkant 't Boemeltje van Purmerend klinkt. Dit album komt uit 1977 en er staat een bonte verzameling vertolkingen op. Van Honky Tonk Blues (Hank Williams) tot en met de Maple Leaf Rag (Scott Joplin). Allemaal hoogst vermakelijk. Het instrumentarium is breed: banjo, mandoline, blazers, gitaren, viool, enzovoorts. Op youtube niets te vinden. De band heeft ook maar een plaat gemaakt. Jammer, want het is aanstekelijk! De hoes vermeldt: 'Recorded At Fendal Sound Studios, Loenen (NL), 1977' en de plaat is uitgebracht op een label dat Stoof heet.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0619: The Chieftains - Live!
Aha, de legendarische Ieren! De Vrouw betaalde ooit f24,90 voor een Canadese herpersing uit 1983. De hoes heeft jarenlang ingelijst op een prominente plaats in de woonkamer gehangen. Paddy Moloney en de zijnen geven hier een staaltje Keltische folk van hoog niveau ten beste, opgenomen in de Massey Hall in Toronto in 1977. We horen jigs en reels en een enkele air, uitgevoerd op fiddles, bodhrans, whistles, harp en pipes. Prachtig, prachtig.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-04-2019 20:10:22 ]
Aha, de legendarische Ieren! De Vrouw betaalde ooit f24,90 voor een Canadese herpersing uit 1983. De hoes heeft jarenlang ingelijst op een prominente plaats in de woonkamer gehangen. Paddy Moloney en de zijnen geven hier een staaltje Keltische folk van hoog niveau ten beste, opgenomen in de Massey Hall in Toronto in 1977. We horen jigs en reels en een enkele air, uitgevoerd op fiddles, bodhrans, whistles, harp en pipes. Prachtig, prachtig.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-04-2019 20:10:22 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0620: Clannad - Dúlamán
Clannad 1976. De band speelt de Keltische folk waarmee het ooit begon. Pas veel later schakelden ze over naar de synthesizerzwijmelarij en werden ze bekend. Dit is authentiek werk, gearrangeerd door Cíarán Ó Braonáin. Harp, mandoline, whistles, gitaar en meerdere stemmen bepalen het geluid. Niet eens echt opzienbarend, maar wel degelijk werk. Het titelnummer is wat dat betreft wel representatief. De Vrouw heeft een originele Ierse versie uit 1976 met een uitklaphoes van verrekte dun karton. Ze betaalde er ooit f21,50 voor.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-04-2019 20:11:33 ]
Clannad 1976. De band speelt de Keltische folk waarmee het ooit begon. Pas veel later schakelden ze over naar de synthesizerzwijmelarij en werden ze bekend. Dit is authentiek werk, gearrangeerd door Cíarán Ó Braonáin. Harp, mandoline, whistles, gitaar en meerdere stemmen bepalen het geluid. Niet eens echt opzienbarend, maar wel degelijk werk. Het titelnummer is wat dat betreft wel representatief. De Vrouw heeft een originele Ierse versie uit 1976 met een uitklaphoes van verrekte dun karton. Ze betaalde er ooit f21,50 voor.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-04-2019 20:11:33 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G381 Charley Patton - Electrically Recorded: Prayer Of Death
Door met de volgende oude blues held. Charley (of Charlie, zoals hij het zelf schreef) Patton.
Behoorlijk wat opnames gemaakt in 4 sessies tussen '29 en '34. Rond de 120, waaronder een flink aantal als sessie muzikant.
Was van grote invloed op andere bekende blues muzikanten, speelde o.a samen met Howlin' Wolf en Robert Johnson. En later nog covered door hordes aan artiesten, van Bob Dylan tot Canned Heat en Andrew Bird.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1916599-1252272842.jpeg.jpg)
Door met de volgende oude blues held. Charley (of Charlie, zoals hij het zelf schreef) Patton.
Behoorlijk wat opnames gemaakt in 4 sessies tussen '29 en '34. Rond de 120, waaronder een flink aantal als sessie muzikant.
Was van grote invloed op andere bekende blues muzikanten, speelde o.a samen met Howlin' Wolf en Robert Johnson. En later nog covered door hordes aan artiesten, van Bob Dylan tot Canned Heat en Andrew Bird.
nee, jij dan!
G382 Robert Johnson - King of the Delta Blues Singers
Prima titel voor deze plaat, want van alle oude (delta) blues artiesten, blijft hij toch veruit mijn favoriet. Maar naast zanger, is hij voor mij ook de koning van het gitaarspel. De eerste keer dat ik het hoorde ging ik op zoek naar wie die gast was die samen met hem speelt. Maar hij bleek 't allemaal alleen te doen (Keith Richards dacht overigens hetzelfde toen ie het voor het eerst luisterde las ik onlangs ).
Hij heeft ook een legendarische verhaal. Speelde een beetje gitaar, maar niet noemenswaardig volgens de overige artiesten in de buurt. Op een avond zou hij op een kruispunt zijn gitaar hebben laten stemmen door een lange dunne man, en sindsdien speelde hij de sterren van de hemel.
Het verhaal ging natuurlijk vrij snel dat die man de duivel zelf was. En dat Robert z'n ziel had verkocht aan hem in ruil om zo goed te kunnen spelen. Robert haakte hier goed op in, door heel geheimzinnig te doen over hoe hij z'n gitaar stemde (dat mocht niemand zien). Door over occulte zaken te hebben, zoals helhonden die 'm op de hielen zaten te hebben in nummers (sowieso heb je redelijke ballen als je in '36 over zulke zaken hebt.). En om z'n 2 opname sessies (in '36 en '37) op te nemen met de rug naar de engineer toe.
Z'n leven eindigde vrij kortstondig, nadat hij in een club waar hij optrad de vrouw van de eigenaar had versierd. Die hem later uit wraak daarom later op de avond een vergiftigd biertje gaf. Hij stierf een paar dagen later op 27 jarige leeftijd. En is daarmee de eerste in de 27 club. 30 jaar lang was zijn muziek nagenoeg vergeten, maar in de '60s kwam er door deze verzamelaar een enorme opleving in de herwaardering van z'n muziek. En is hij de voornaamste inspiratiebron geweest voor de hele blues-rock wave die er daarna aan kwam.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-565868-1491227126-1188.jpeg.jpg)
Prima titel voor deze plaat, want van alle oude (delta) blues artiesten, blijft hij toch veruit mijn favoriet. Maar naast zanger, is hij voor mij ook de koning van het gitaarspel. De eerste keer dat ik het hoorde ging ik op zoek naar wie die gast was die samen met hem speelt. Maar hij bleek 't allemaal alleen te doen
(Keith Richards dacht overigens hetzelfde toen ie het voor het eerst luisterde las ik onlangs ).Hij heeft ook een legendarische verhaal. Speelde een beetje gitaar, maar niet noemenswaardig volgens de overige artiesten in de buurt. Op een avond zou hij op een kruispunt zijn gitaar hebben laten stemmen door een lange dunne man, en sindsdien speelde hij de sterren van de hemel.
Het verhaal ging natuurlijk vrij snel dat die man de duivel zelf was. En dat Robert z'n ziel had verkocht aan hem in ruil om zo goed te kunnen spelen. Robert haakte hier goed op in, door heel geheimzinnig te doen over hoe hij z'n gitaar stemde (dat mocht niemand zien). Door over occulte zaken te hebben, zoals helhonden die 'm op de hielen zaten te hebben in nummers (sowieso heb je redelijke ballen als je in '36 over zulke zaken hebt.). En om z'n 2 opname sessies (in '36 en '37) op te nemen met de rug naar de engineer toe.
Z'n leven eindigde vrij kortstondig, nadat hij in een club waar hij optrad de vrouw van de eigenaar had versierd. Die hem later uit wraak daarom later op de avond een vergiftigd biertje gaf. Hij stierf een paar dagen later op 27 jarige leeftijd. En is daarmee de eerste in de 27 club. 30 jaar lang was zijn muziek nagenoeg vergeten, maar in de '60s kwam er door deze verzamelaar een enorme opleving in de herwaardering van z'n muziek. En is hij de voornaamste inspiratiebron geweest voor de hele blues-rock wave die er daarna aan kwam.
nee, jij dan!
G383 Cuby + Blizzards - Groeten uit Grollo
Van de blues, op naar de blues rock. Vlak voor Cuby er bezig ging had je slechts een paar bandjes die muziek maakte die ik als zodanig kon benoemen. The Rolling Stones, The Yardbirds, The Animals, The Pretty Things uuh dan houdt het voor mij wel op. Cuby was er gewoon belachelijk vroeg bij, zo ver ik weet sowieso als eerste in NL en waarschijnlijk ook de eerste buiten de UK en VS om.
Nouja, een van de eersten zijn is leuk en indrukwekkend natuurlijk, maar als je anno nu nog steeds geluisterd wordt dan heb je ook meer als dat in huis. En dat klopt, dit plaatje staat dan ook vol met ijzersterke nummers En sinds ik 'm voor het eerst eens gehoord heb jaaaaaren terug, draai ik 'm nog steeds geregeld Want niemand had de 'blues' zoals Cuby dat kon hebben op bijv. 'Somebody Will Know Some Day'.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-425348-1390316800-9265.jpeg.jpg)
Van de blues, op naar de blues rock. Vlak voor Cuby er bezig ging had je slechts een paar bandjes die muziek maakte die ik als zodanig kon benoemen. The Rolling Stones, The Yardbirds, The Animals, The Pretty Things uuh dan houdt het voor mij wel op. Cuby was er gewoon belachelijk vroeg bij, zo ver ik weet sowieso als eerste in NL en waarschijnlijk ook de eerste buiten de UK en VS om.
Nouja, een van de eersten zijn is leuk en indrukwekkend natuurlijk, maar als je anno nu nog steeds geluisterd wordt dan heb je ook meer als dat in huis. En dat klopt, dit plaatje staat dan ook vol met ijzersterke nummers
En sinds ik 'm voor het eerst eens gehoord heb jaaaaaren terug, draai ik 'm nog steeds geregeld Want niemand had de 'blues' zoals Cuby dat kon hebben op bijv. 'Somebody Will Know Some Day'.
nee, jij dan!
G384 Rory Gallagher - Live! In Europe
De eerste (volgens mij) uit de collectie van mij ouders die langs komt. Gitaarheld Rory Gallagher. Had natuurlijk al een paar prima platen uitgebracht met Taste, ging toen solo in 1970. Bracht nog eens 2 prima soloplaten uit. En dit is z'n eerste live-plaat, waar hij echt op schittert.
Er zijn zoveel van die steengoede bluesgitaristen, die urenlange doelloze solo's op het podium houden. Er zijn weinig muzikale dingen waar ik echt allergisch voor ben, maar die gasten staan wel bovenaan in mijn lijst echt verschrikkelijk Toch vind ik Rory fantastisch, z'n geheim? IJzersterke songs, plezier in het spelen spat ervan af, en gewoon een toffe en sympathieke vent zijn
Verder heb ik altijd al een enorm zwak gehad voor mandoline-klassieker 'Going to my Hometown'
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7405100-1543320194-1258.mpo.jpg)
De eerste (volgens mij) uit de collectie van mij ouders die langs komt. Gitaarheld Rory Gallagher. Had natuurlijk al een paar prima platen uitgebracht met Taste, ging toen solo in 1970. Bracht nog eens 2 prima soloplaten uit. En dit is z'n eerste live-plaat, waar hij echt op schittert.
Er zijn zoveel van die steengoede bluesgitaristen, die urenlange doelloze solo's op het podium houden. Er zijn weinig muzikale dingen waar ik echt allergisch voor ben, maar die gasten staan wel bovenaan in mijn lijst
echt verschrikkelijk Toch vind ik Rory fantastisch, z'n geheim? IJzersterke songs, plezier in het spelen spat ervan af, en gewoon een toffe en sympathieke vent zijn Verder heb ik altijd al een enorm zwak gehad voor mandoline-klassieker 'Going to my Hometown'
nee, jij dan!
G385 Led Zeppelin - Led Zeppelin II
Nog zo'n plaat waar ik mee opgegroeid ben, kan deze wel dromen. Dit is zo'n beetje de blauwdruk en maatstaaf voor mij voor alle rock die ik m'n leven gehoord heb. Briljant album
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2344041-1400333337-7374.jpeg.jpg)
Nog zo'n plaat waar ik mee opgegroeid ben, kan deze wel dromen. Dit is zo'n beetje de blauwdruk en maatstaaf voor mij voor alle rock die ik m'n leven gehoord heb. Briljant album
nee, jij dan!
G386 Bang - Bang
Ooit een vrij obscuur plaatje/bandje uit begin jaren '70, maar dankzij het internet geniet het een redelijke opleving. Zo ver zelfs dat ik de band weer bij elkaar kwam in 2014. Ik zag ze in 2016 op Roadburn, erg tof optreden btw, en kocht natijd dit plaatje. Een mooie luxe en moderne uitgave op zwaar doorzichtig vinyl
Lekker zware hard rock voor die tijd, super catchy nummers, met lekkere riffs. Denk aan de hoek van Black Sabbath, Budgie, Blue Cheer, Buffalo en andere bands met een 'B' uit die tijd Raar dat dit toen der tijd niet bekender is geworden. Nouja, beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3747968-1415265512-7134.jpeg.jpg)
Ooit een vrij obscuur plaatje/bandje uit begin jaren '70, maar dankzij het internet geniet het een redelijke opleving. Zo ver zelfs dat ik de band weer bij elkaar kwam in 2014. Ik zag ze in 2016 op Roadburn, erg tof optreden btw, en kocht natijd dit plaatje. Een mooie luxe en moderne uitgave op zwaar doorzichtig vinyl
Lekker zware hard rock voor die tijd, super catchy nummers, met lekkere riffs. Denk aan de hoek van Black Sabbath, Budgie, Blue Cheer, Buffalo en andere bands met een 'B' uit die tijd
Raar dat dit toen der tijd niet bekender is geworden. Nouja, beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.
nee, jij dan!
G387 Stonewall - Stonewall
Zelfde verhaal als hierboven, maar dan nog obscuurder: Stonewall maakte in hun korte bestaan van '69 tot '70 een vrij tof hard rock album. Maar omdat de band verteld werd dat werkelijk niemand interesse had in deze plaat, stopte ze er maar mee.
Een paar jaar later (in 1976) kwam er een release in kleine oplage, zonder dat dit met de band was overlegd en die werd voor veel geld verkocht (zonder dat er iets naar de band ging uiteraard). Jaren later vroeg een verzamelaar aan de drummer of hij nog kopieën van de plaat had, en dat was het moment dat de band er pas achter kwam dat een label er met hun muziek vandoor was gegaan.
Ook dankzij het internet uiteindelijk een breder publiek kunnen vinden.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6405829-1418434681-4298.jpeg.jpg)
Zelfde verhaal als hierboven, maar dan nog obscuurder: Stonewall maakte in hun korte bestaan van '69 tot '70 een vrij tof hard rock album. Maar omdat de band verteld werd dat werkelijk niemand interesse had in deze plaat, stopte ze er maar mee.
Een paar jaar later (in 1976) kwam er een release in kleine oplage, zonder dat dit met de band was overlegd en die werd voor veel geld verkocht (zonder dat er iets naar de band ging uiteraard). Jaren later vroeg een verzamelaar aan de drummer of hij nog kopieën van de plaat had, en dat was het moment dat de band er pas achter kwam dat een label er met hun muziek vandoor was gegaan.
Ook dankzij het internet uiteindelijk een breder publiek kunnen vinden.
nee, jij dan!
G388 Flower Travellin' Band - Satori
Één van de eerste platen die ik zelf kocht. Japanse psychband, misschien wel de de zwaarste rock-muziek die er gemaakt werd in '71, sommige nummers doen haast denken aan een langzame proto-slayer andere weer aan proto-doom
Dit album is in principe één lange suite, opgedeeld in 5 stukken. Door de oosterse toonladders die ze gebruiken (op een elektrische sitar?), krijgt het een enorme uniek atmosfeer waar ik een behoorlijk zwak voor heb.
De band kwam rond de eeuwwisseling weer bij elkaar. Gitarist Hideki Ishima vond rond die tijd een nieuw soort snaarinstrument uit, de Sitaria (wat ergens tussen een sitar en een gitaar zit). Met het overlijden van zanger Joe Yamanaka in 2011, is het definitief uit met de band.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1477383-1510975126-3243.jpeg.jpg)
Één van de eerste platen die ik zelf kocht. Japanse psychband, misschien wel de de zwaarste rock-muziek die er gemaakt werd in '71, sommige nummers doen haast denken aan een langzame proto-slayer
andere weer aan proto-doomDit album is in principe één lange suite, opgedeeld in 5 stukken. Door de oosterse toonladders die ze gebruiken (op een elektrische sitar?), krijgt het een enorme uniek atmosfeer waar ik een behoorlijk zwak voor heb.
De band kwam rond de eeuwwisseling weer bij elkaar. Gitarist Hideki Ishima vond rond die tijd een nieuw soort snaarinstrument uit, de Sitaria (wat ergens tussen een sitar en een gitaar zit). Met het overlijden van zanger Joe Yamanaka in 2011, is het definitief uit met de band.
nee, jij dan!
G389 T. Rex - Electric Warrior
Een plaatje met iets meer 'glam' tussendoor. De epische hoes deed 't 'm voor mij, maar uiteindelijk bleef ik voor de muziek. Die gewoon super catchy en een lekkere unieke relaxte en naïeve vibe heeft Get in On (Bang a Gong) was natuurlijk een enorm dikke hit, maar mijn persoonlijke favoriet is opener Mambo Sun
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-451183-1384080656-2600.jpeg.jpg)
Een plaatje met iets meer 'glam' tussendoor. De epische hoes deed 't 'm voor mij, maar uiteindelijk bleef ik voor de muziek. Die gewoon super catchy en een lekkere unieke relaxte en naïeve vibe heeft
Get in On (Bang a Gong) was natuurlijk een enorm dikke hit, maar mijn persoonlijke favoriet is opener Mambo Sun 
nee, jij dan!
quote:
G388 Flower Travellin' Band - Satori
[ afbeelding ]
Één van de eerste platen die ik zelf kocht. Japanse psychband, misschien wel de de zwaarste rock-muziek die er gemaakt werd in '71, sommige nummers doen haast denken aan een langzame proto-slayer
Dit album is in principe één lange suite, opgedeeld in 5 stukken. Door de oosterse toonladders die ze gebruiken (op een elektrische sitar?), krijgt het een enorme uniek atmosfeer waar ik een behoorlijk zwak voor heb.
De band kwam rond de eeuwwisseling weer bij elkaar. Gitarist Hideki Ishima vond rond die tijd een nieuw soort snaarinstrument uit, de Sitaria (wat ergens tussen een sitar en een gitaar zit). Met het overlijden van zanger Joe Yamanaka in 2011, is het definitief uit met de band.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
G390 Massada - Astaganaga
Nee geen projectje van Jorn Zorn. Dit is een Mullukse band uit Nederland, redelijk vergeten ook heb ik het idee. Ze zitten een beetje in het straatje van Santana, met van die latin rock/jazz. Misschien wel 25 jaar geleden dat ik 't voor het laatst gehoord heb. Maar wel een prima relaxt plaatje.
[ Bericht 7% gewijzigd door Gehenna op 01-05-2019 23:03:06 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-800772-1449864235-1266.jpeg.jpg)
Nee geen projectje van Jorn Zorn. Dit is een Mullukse band uit Nederland, redelijk vergeten ook heb ik het idee. Ze zitten een beetje in het straatje van Santana, met van die latin rock/jazz. Misschien wel 25 jaar geleden dat ik 't voor het laatst gehoord heb. Maar wel een prima relaxt plaatje.
[ Bericht 7% gewijzigd door Gehenna op 01-05-2019 23:03:06 ]
nee, jij dan!
Ah zou zweren dat ik hier ook 2 plaatjes van Santana had liggen, maar die zullen nog wel bij m'n ouders op zolder liggen. en doorrrr...
G391 Queen - A Night at the Opera
Ik moet eerlijk bekennen, ik had geen zin om deze te draaien. Je wordt de hele tijd (en vooral sinds die afschuwelijke film) zo doodgegooid met Queen, dat die hele band me gewoon tegen is gaan zitten.
Vooral Bohemian Rhapsody, die kan ik echt niet meer horen, compleet kapot gedraaid en daar komt nog dat eeuwige opgehemel bij
Maar nu ik 'm opzet en 'Death On Two Legs' eruit knalt, blijkt dat ik het toch nog wel een toffe plaat vindt. Zelfs zo'n dom nummer als 'I'm In Love With My Car' is - op de tekst na - eigenlijk weinig is mee. Staan wel een paar onnodige vullers op zoals 'Lazing On A Sunday Afternoon' en 'Seaside Rendezvous'.
Maar goed, daar tegenover staan een paar echte parels als ''39', misschien wel hun mooiste ballad. En het epische 'The Prophet's Song', van die geweldige nummers die je bijna zou vergeten, en dat zou erg jammer zijn. Aan de andere kant, omdat ik Queen nu amper luister, is het net alsof ik die minder bekende pareltjes steeds weer opnieuw ontdek
G391 Queen - A Night at the Opera
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-371966-1405694823-9368.jpeg.jpg)
Ik moet eerlijk bekennen, ik had geen zin om deze te draaien. Je wordt de hele tijd (en vooral sinds die afschuwelijke film) zo doodgegooid met Queen, dat die hele band me gewoon tegen is gaan zitten.
Vooral Bohemian Rhapsody, die kan ik echt niet meer horen, compleet kapot gedraaid en daar komt nog dat eeuwige opgehemel bij Maar nu ik 'm opzet en 'Death On Two Legs' eruit knalt, blijkt dat ik het toch nog wel een toffe plaat vindt
. Zelfs zo'n dom nummer als 'I'm In Love With My Car' is - op de tekst na - eigenlijk weinig is mee. Staan wel een paar onnodige vullers op zoals 'Lazing On A Sunday Afternoon' en 'Seaside Rendezvous'. Maar goed, daar tegenover staan een paar echte parels als ''39', misschien wel hun mooiste ballad.
En het epische 'The Prophet's Song', van die geweldige nummers die je bijna zou vergeten, en dat zou erg jammer zijn. Aan de andere kant, omdat ik Queen nu amper luister, is het net alsof ik die minder bekende pareltjes steeds weer opnieuw ontdek 
nee, jij dan!
G392 Birth Control - Plastic People
Jaren terug eens een 20-tal krautrock platen gekocht op Marktplaats voor evenveel euro's. Het ging mij destijds voornamelijk om La Düsseldorf, de rest had ik nooit van gehoord. Achteraf bleken dat allemaal best leuke plaatjes, zo ook deze. Al zit ie dichter bij de prog-rock dan bij de far-out krautrock.
Ik zie ook dat deze voor redelijk absurde prijzen weg gaat op Discogs, dus een prima geïnvesteerde ¤1,-.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-795809-1294176769.jpeg.jpg)
Jaren terug eens een 20-tal krautrock platen gekocht op Marktplaats voor evenveel euro's. Het ging mij destijds voornamelijk om La Düsseldorf, de rest had ik nooit van gehoord. Achteraf bleken dat allemaal best leuke plaatjes, zo ook deze. Al zit ie dichter bij de prog-rock dan bij de far-out krautrock.
Ik zie ook dat deze voor redelijk absurde prijzen weg gaat op Discogs, dus een prima geïnvesteerde ¤1,-.
nee, jij dan!
bazbo 0621: De Danann - Selected Jigs, Reels & Songs - Established 1975
Een Ierse band, dit. Maken traditionele Keltische folk. Op deze plaat uit 1977 staan jigs, reels en songs. Goh. Fiddle, whistles, mandoline, banjo, bouzouki, bodhran en stampen maar! Of je in een Ierse pub zit. Niet heel bijzonder, dus. Toch aangenaam. De Vrouw heeft een Amerikaanse heruitgave uit 1978. Grappig: de plaat is geproduceerd en opgenomen door Conny Plank, de Duitsche krautrockkunstenaar. In 1987 veranderde de band de bandnaam van De Danann in Dannan. Schiet mij maar lek.
Een Ierse band, dit. Maken traditionele Keltische folk. Op deze plaat uit 1977 staan jigs, reels en songs. Goh. Fiddle, whistles, mandoline, banjo, bouzouki, bodhran en stampen maar! Of je in een Ierse pub zit. Niet heel bijzonder, dus. Toch aangenaam. De Vrouw heeft een Amerikaanse heruitgave uit 1978. Grappig: de plaat is geproduceerd en opgenomen door Conny Plank, de Duitsche krautrockkunstenaar. In 1987 veranderde de band de bandnaam van De Danann in Dannan. Schiet mij maar lek.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Ah wist ik nietquote:
Grappig: de plaat is geproduceerd en opgenomen door Conny Plank
die heeft wel meer grappige uitstapjes gemaakt die men niet zo snel bij hem zo verwachten, zoals The Eurythmics, D.A.F. en Killing Joke
nee, jij dan!
bazbo 0622: The Dubliners - On Stage
Deze plaat is uitgebracht in 1974 en De Vrouw heeft een Nederlandsche heruitgave, volgens Discogs van een onbekend jaar, terwijl er toch vrij groot 1978 op staat. Verder horen we wat we van The Dubliners mogen verwachten. Saaie songs, afgewisseld met aardige instrumentaaltjes. Klassiek Keltisch. Ik begrijp nog altijd niet zo goed wat deze band nou zo speciaal en legendarisch maakt. Niet dat het slecht is, zeker niet, maar ik vind het gewoon niet zo bijzonder.
Deze plaat is uitgebracht in 1974 en De Vrouw heeft een Nederlandsche heruitgave, volgens Discogs van een onbekend jaar, terwijl er toch vrij groot 1978 op staat. Verder horen we wat we van The Dubliners mogen verwachten. Saaie songs, afgewisseld met aardige instrumentaaltjes. Klassiek Keltisch. Ik begrijp nog altijd niet zo goed wat deze band nou zo speciaal en legendarisch maakt. Niet dat het slecht is, zeker niet, maar ik vind het gewoon niet zo bijzonder.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0623: The Dubliners - Fifteen Years On
Verzamelplaat uit 1977, toen The Dubliners al vijftien jaar bezig waren. Meer Keltische traditionals, veelal live uitgevoerd, ook al is nergens te achterhalen waar en wanneer. Ook niet wie er op welk stuk speelt. Vaag. De Vrouw heeft een Britse uitgave van deze dubbelaar en betaalde er ooit f24,95 voor.
Verzamelplaat uit 1977, toen The Dubliners al vijftien jaar bezig waren. Meer Keltische traditionals, veelal live uitgevoerd, ook al is nergens te achterhalen waar en wanneer. Ook niet wie er op welk stuk speelt. Vaag. De Vrouw heeft een Britse uitgave van deze dubbelaar en betaalde er ooit f24,95 voor.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0624: The Dubliners - Together Again
Album uit 1979 met meer van hetzelfde: traditionele Keltische muziek op gitaartje, fiddle en whistle en met een boel samenzang. Soms saai, soms opzwepend. Schijnt dat de roodbebaarde zanger en snarenman Luke Kelly het beste de weemoedige stukken kon vertolken. En dan John Sheahan's jankviool erbij. De Vrouw heeft een Ierse uitgave van deze plaat.
Album uit 1979 met meer van hetzelfde: traditionele Keltische muziek op gitaartje, fiddle en whistle en met een boel samenzang. Soms saai, soms opzwepend. Schijnt dat de roodbebaarde zanger en snarenman Luke Kelly het beste de weemoedige stukken kon vertolken. En dan John Sheahan's jankviool erbij. De Vrouw heeft een Ierse uitgave van deze plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0625: Fairport Convention - The History Of Fairport Convention
Ik kocht deze dubbelelpee een jaar of tien, vijftien geleden, tweedehands, in de nadagen van het bestaan van Tommy, de geweldige platenwinkel in het centrum van Tilburg. Ik heb helaas geen datum in de hoes gezet, zoals ik altijd doe/deed. Ik wist een originele Britse versie te kopen; het zegel is helaas van de hoes af, maar het boek zit er nog mooi in. De platen zitten nog in de originele Islands Records binnenhoezen. Dit is een verzamelalbum uit 1972 van de koningen van de folkrock en erop staan stukken van de eerste zes albums (lees: de hoogtijdagen) van de groep, plus een nummer dat op dat moment nog niet verschenen was. De band speelt een mengelmoes van eigen stukken en traditionals (en een enkele Dylancover), zowel akoestisch als meer elektrisch. We horen RIchard Thompson in zijn glorietijd, Sandy Denny toen ze nog leefde, Ashley Hutchings en de andere oerleden. Vooral de stem van Denny blijft me bij de strot grijpen. Jammer dat er geen prehistorisch materiaal van de groep op deze elpee staat, maar dat heeft beginzangeres Judy Dyble een paar jaar geleden goedgemaakt op een latere knoert van een verzamelset, waarop zij schittert. Ik heb en ken niet veel van de Fairports, maar weet dat ze een jaarlijks festival organiseren rondom hun werk en waar veel andere bekende artiesten komen optreden (het Cropredy festival), waar hele families naartoe gaan en waar een zeer vriendelijke sfeer heerst. De muziek leeft nog altijd enorm onder de liefhebbers en als ik deze dubbelaar zo hoor, dan begrijp ik wel waarom.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 03-05-2019 16:02:42 ]
Ik kocht deze dubbelelpee een jaar of tien, vijftien geleden, tweedehands, in de nadagen van het bestaan van Tommy, de geweldige platenwinkel in het centrum van Tilburg. Ik heb helaas geen datum in de hoes gezet, zoals ik altijd doe/deed. Ik wist een originele Britse versie te kopen; het zegel is helaas van de hoes af, maar het boek zit er nog mooi in. De platen zitten nog in de originele Islands Records binnenhoezen. Dit is een verzamelalbum uit 1972 van de koningen van de folkrock en erop staan stukken van de eerste zes albums (lees: de hoogtijdagen) van de groep, plus een nummer dat op dat moment nog niet verschenen was. De band speelt een mengelmoes van eigen stukken en traditionals (en een enkele Dylancover), zowel akoestisch als meer elektrisch. We horen RIchard Thompson in zijn glorietijd, Sandy Denny toen ze nog leefde, Ashley Hutchings en de andere oerleden. Vooral de stem van Denny blijft me bij de strot grijpen. Jammer dat er geen prehistorisch materiaal van de groep op deze elpee staat, maar dat heeft beginzangeres Judy Dyble een paar jaar geleden goedgemaakt op een latere knoert van een verzamelset, waarop zij schittert. Ik heb en ken niet veel van de Fairports, maar weet dat ze een jaarlijks festival organiseren rondom hun werk en waar veel andere bekende artiesten komen optreden (het Cropredy festival), waar hele families naartoe gaan en waar een zeer vriendelijke sfeer heerst. De muziek leeft nog altijd enorm onder de liefhebbers en als ik deze dubbelaar zo hoor, dan begrijp ik wel waarom.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 03-05-2019 16:02:42 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
G392 Jane - Age of Madness
Jane, nog een Duitse krautrock bandje. Maar deze plaat komt net na hun leuke periode. Hier maken ze eigenlijk vrij generieke prog-rock. Niet veel mis mee, maar ik wordt er ook niet heel enthousiast van. Het lijkt erop dat ze ook nog steeds bestaan
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1841561-1247131312.jpeg.jpg)
Jane, nog een Duitse krautrock bandje. Maar deze plaat komt net na hun leuke periode. Hier maken ze eigenlijk vrij generieke prog-rock. Niet veel mis mee, maar ik wordt er ook niet heel enthousiast van. Het lijkt erop dat ze ook nog steeds bestaan
nee, jij dan!
G393 Grobschnitt - Grobschnitt
'Grobschnitt', Duitser kan een bandnaam haast niet klinken
Deze vind ik dan wel weer een hele puike prog-rock plaat. Lekker lange suite's, complex maar toch prima behapbaar, super strak, mooi aangevuld met viooltjes op z'n tijd en nooit 'te'.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-400541-1244979738.jpeg.jpg)
'Grobschnitt', Duitser kan een bandnaam haast niet klinken
Deze vind ik dan wel weer een hele puike prog-rock plaat. Lekker lange suite's, complex maar toch prima behapbaar, super strak, mooi aangevuld met viooltjes op z'n tijd en nooit 'te'.
nee, jij dan!
G394 Grobschnitt - Kinder + Narren
Een vrij leuke band die al z'n creatiefste bandleden kwijt raakt, en dan net voordat ze zich opheffen nog even helemaal onderdompelt in de pop-trends van die tijd, om zo nog een beetje succes proberen te halen.
En nu hoor ik jullie denken: "Maar, Gehenna dat klinkt niet als een al te beste plaat."
Goed gezien! Want dit is nou wat ze in de vakliteratuur vaak omschrijven als een 'ontiegelijke kutplaat'. Het klinkt gewoon als een fucking Duitse Toontje Lager..
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-876625-1168183637.jpeg.jpg)
Een vrij leuke band die al z'n creatiefste bandleden kwijt raakt, en dan net voordat ze zich opheffen nog even helemaal onderdompelt in de pop-trends van die tijd, om zo nog een beetje succes proberen te halen.
En nu hoor ik jullie denken: "Maar, Gehenna dat klinkt niet als een al te beste plaat."
Goed gezien! Want dit is nou wat ze in de vakliteratuur vaak omschrijven als een 'ontiegelijke kutplaat'. Het klinkt gewoon als een fucking Duitse Toontje Lager..
nee, jij dan!
G394 Grobschnitt - Sonnentanz: Live
Nog eentje dan. De bedoeling van dit album was om de redelijk legendarische live-plaat solar-music van hun nieuw leven in te blazen. Door er een stuk meer muzikanten en synths tegenaan te gooien. Het resultaat is gewoon een prima plaatje, maar wel eentje die het bij lange na niet haalt bij die plaat.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1690167-1293626469.jpeg.jpg)
Nog eentje dan. De bedoeling van dit album was om de redelijk legendarische live-plaat solar-music van hun nieuw leven in te blazen. Door er een stuk meer muzikanten en synths tegenaan te gooien. Het resultaat is gewoon een prima plaatje, maar wel eentje die het bij lange na niet haalt bij die plaat.
nee, jij dan!
G395 Eroc - Eroc III
Een van de betere hoezen die in de kast staan hier
Eroc was de drummer van Grobschnitt, en een van de leden die wat vaker het experiment op wilde zoeken. Zijn solo albums gaan dan ook veel meer richting de klassieke krautrock.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-868525-1364123165-5007.jpeg.jpg)
Een van de betere hoezen die in de kast staan hier
Eroc was de drummer van Grobschnitt, en een van de leden die wat vaker het experiment op wilde zoeken. Zijn solo albums gaan dan ook veel meer richting de klassieke krautrock.
nee, jij dan!
G395 Eroc - Eroc 4
En nog eentje van Eroc. Weer fijne jams waarin van alles ingegoten wordt van accordeons tot synths.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-541331-1397449214-3185.jpeg.jpg)
En nog eentje van Eroc. Weer fijne jams waarin van alles ingegoten wordt van accordeons tot synths.
nee, jij dan!
G396 Eloy - Silent Cries And Mighty Echoes
Heerlijk spacy progrock album uit Duitsland. Qua muziek zit het een beetje tussen Pink Floyd en Amon Düül II. Vernoemd naar de het futuristische ras in H.G. Wells 'Time Machine'. Eloy bestaat vandaag de dag nog steeds, en gaan helemaal terug naar 1969. Mid jaren 80 hebben ze wel een korte pauze gehouden, nadat ze hun enige echte kutplaat uitbrachten, de soundtrack voor een vrij flutte actie-film 'Code Name: Wild Geese'. En drie keer raden wie die in de kast heeft staan..
Maar goed, verder heeft Eloy in al die jaren (voor zover ik gehoord heb), eigenlijk alleen maar (20+ !) prima platen afgeleverd. Het enige waar je je een beetje moet overheen zetten is het duidelijke Duitse accent wat terug te horen is in de teksten, maar ik vind dat zelf wel lollig
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-427987-1271093048.jpeg.jpg)
Heerlijk spacy progrock album uit Duitsland. Qua muziek zit het een beetje tussen Pink Floyd en Amon Düül II. Vernoemd naar de het futuristische ras in H.G. Wells 'Time Machine'. Eloy bestaat vandaag de dag nog steeds, en gaan helemaal terug naar 1969. Mid jaren 80 hebben ze wel een korte pauze gehouden, nadat ze hun enige echte kutplaat uitbrachten, de soundtrack voor een vrij flutte actie-film 'Code Name: Wild Geese'. En drie keer raden wie die in de kast heeft staan..
Maar goed, verder heeft Eloy in al die jaren (voor zover ik gehoord heb), eigenlijk alleen maar (20+ !) prima platen afgeleverd. Het enige waar je je een beetje moet overheen zetten is het duidelijke Duitse accent wat terug te horen is in de teksten, maar ik vind dat zelf wel lollig
nee, jij dan!
G397 Sweet Smoke - Just a Poke
Deze zag ik ook al een paar keer voorbij komen bij anderen in deze reeks. Heerlijk psychedlisch plaatje uit 1970. Blijkbaar in NL wel een redelijk hit, gezien hoeveel (ouders) hem hebben
En geheel terecht wat mij betreft, deze heb ik helemaal grijs gedraaid. Het album bestaat uit 2 lange nummers. De eerste is een soort funky versie van Inna-Gadda-Da-Vida heel aanstekelijk in ieder geval. En de tweede blijft bij mij vooral herinnerd worden door die unieke drum-solo halverwege.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4818244-1376472750-4746.jpeg.jpg)
Deze zag ik ook al een paar keer voorbij komen bij anderen in deze reeks. Heerlijk psychedlisch plaatje uit 1970. Blijkbaar in NL wel een redelijk hit, gezien hoeveel (ouders) hem hebben
En geheel terecht wat mij betreft, deze heb ik helemaal grijs gedraaid. Het album bestaat uit 2 lange nummers. De eerste is een soort funky versie van Inna-Gadda-Da-Vida
heel aanstekelijk in ieder geval. En de tweede blijft bij mij vooral herinnerd worden door die unieke drum-solo halverwege. 
nee, jij dan!
Hij doet deze:quote:
G395 Eroc - Eroc III
[ afbeelding ]
Een van de betere hoezen die in de kast staan hier
.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
G398 Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida
Legendarisch album, en dat komt enkel door de B kant. De A-kant staan wel een paar leuke nummers op, maar die werd volgens mij amper gedraaid in menig huishouden
De B-kant is natuurlijk een van de meeste fantastische jams uit de hele jaren '60. Je hoort bijna de inktdia's uit de speakers komen . Volgens de legende kwam de titel tot stand doordat de bandleden zo high waren dat ze echte titel 'In the Garden of Eden' niet meer fatsoenlijk uit konden spreken.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1644602-1234203059.jpeg.jpg)
Legendarisch album, en dat komt enkel door de B kant. De A-kant staan wel een paar leuke nummers op, maar die werd volgens mij amper gedraaid in menig huishouden
De B-kant is natuurlijk een van de meeste fantastische jams uit de hele jaren '60. Je hoort bijna de inktdia's uit de speakers komen
. Volgens de legende kwam de titel tot stand doordat de bandleden zo high waren dat ze echte titel 'In the Garden of Eden' niet meer fatsoenlijk uit konden spreken. 
nee, jij dan!
G399 Iron Butterfly - Live
Live album van dezelfde band. Mijn vader kocht vaker live-platen dan de studio varianten. Daar stonden de betere nummers op, en de enthousiasme van het publiek vond ie tof om te horen.
Dit album geldt wederom, paar aardige nummers op de A-kant. Maar geen hond luistert ze, je komt ook hier voor de live uitvoering van Inna-Gadda-Da-Vida op de B-kant
Mooi ook dat op de achterkant van de hoes een stukje tekst staat welke er eigenlijk op neer komt dat dit toch wel de ideale muziek is om te luisteren onder invloed. Dat heb ik als puber menig maal gebruikt in discussies tussen mijn ouders, toen ik steeds vaker thuis kwam met muziek waar zij helemaal niet mee hadden, en dus de vraag kreeg of men/ik eerst drugs moest gebruiken om dit mooi te vinden.
Ze treden ook nog steeds op, met enkel de drummer uit de oude periode:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5291874-1408278174-8814.jpeg.jpg)
Live album van dezelfde band. Mijn vader kocht vaker live-platen dan de studio varianten. Daar stonden de betere nummers op, en de enthousiasme van het publiek vond ie tof om te horen.
Dit album geldt wederom, paar aardige nummers op de A-kant. Maar geen hond luistert ze, je komt ook hier voor de live uitvoering van Inna-Gadda-Da-Vida op de B-kant
Mooi ook dat op de achterkant van de hoes een stukje tekst staat welke er eigenlijk op neer komt dat dit toch wel de ideale muziek is om te luisteren onder invloed. Dat heb ik als puber menig maal gebruikt in discussies tussen mijn ouders, toen ik steeds vaker thuis kwam met muziek waar zij helemaal niet mee hadden, en dus de vraag kreeg of men/ik eerst drugs moest gebruiken om dit mooi te vinden.
Ze treden ook nog steeds op, met enkel de drummer uit de oude periode:
nee, jij dan!
G400 Rare Earth - Get Ready
Naast Inna-Gadda-Da-Vida en Autobahn, is dit de derde plaat die in mijn hoofd komt, als ik denk aan platen waar men enkel de B-kant van draait.
Op de A-kant staan een paar vrij toffe psychedelische soul/pop songs op, weinig mis mee, echt niet, maar potdomme wat is hun extra-lange versie van The Tempations's 'Get Ready' op de andere kant fantastisch
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-500008-1150910947.jpeg.jpg)
Naast Inna-Gadda-Da-Vida en Autobahn, is dit de derde plaat die in mijn hoofd komt, als ik denk aan platen waar men enkel de B-kant van draait.
Op de A-kant staan een paar vrij toffe psychedelische soul/pop songs op, weinig mis mee, echt niet, maar potdomme wat is hun extra-lange versie van The Tempations's 'Get Ready' op de andere kant fantastisch
nee, jij dan!
G401 Hawkwind - Space Ritual Vol. 1
SPACE IS THE PLACE
Hawkwind had een heerlijke sound, en ze werden hier op hun toppunt, perfect opgenomen op deze live-plaat. En als kers op de taart: Lemmy doet ook mee Weinig platen in de '70s (of überhaupt) die meer bad-ass klinken dan deze
Tussen de nummers door komt er af en toe een poëet op het podium, die wat 'space poetry' ten gehore brengt. Wat het hele optreden ook nog eens een mooie rode draad mee geeft.
Lemmy sloeg wat mij betreft ook de spijker op z'n kop toen ie eens de muziek van Hawkwind beschreef, "we waren de enige krautrock band die een hekel had aan Karlheinz Stockhausen". Wel de psychedelica, maar niet moeilijk doen, gewoon rocken!
cadeautje overigens van BB, TCM, Bosfrollie en Spoilerman (als ik me niet vergis)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5825077-1403722309-9477.jpeg.jpg)
SPACE IS THE PLACE Hawkwind had een heerlijke sound, en ze werden hier op hun toppunt, perfect opgenomen op deze live-plaat. En als kers op de taart: Lemmy doet ook mee
Weinig platen in de '70s (of überhaupt) die meer bad-ass klinken dan deze Tussen de nummers door komt er af en toe een poëet op het podium, die wat 'space poetry' ten gehore brengt. Wat het hele optreden ook nog eens een mooie rode draad mee geeft.
Lemmy sloeg wat mij betreft ook de spijker op z'n kop toen ie eens de muziek van Hawkwind beschreef, "we waren de enige krautrock band die een hekel had aan Karlheinz Stockhausen". Wel de psychedelica, maar niet moeilijk doen, gewoon rocken!
cadeautje overigens van BB, TCM, Bosfrollie en Spoilerman (als ik me niet vergis)
nee, jij dan!
G402 Hawkwind - Space Ritual Vol. 2
Tja en als je dan van iets 'Vol.1' op je verjaardag krijgt, dan moet je dus op zoek naar de andere helft En dat was nog wel even zoeken, maar een paar jaar later vond ik 'm wel
Deze plaat is op vele verschillende manier uitgebracht, maar zoals ik 'm nu heb. Is het het volledige concert, zonder afgekapte nummers. op 4 LP's Helemaal prima, want meer Space Ritual = meer beter!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3487326-1361971860-7058.jpeg.jpg)
Tja en als je dan van iets 'Vol.1' op je verjaardag krijgt, dan moet je dus op zoek naar de andere helft
En dat was nog wel even zoeken, maar een paar jaar later vond ik 'm wel Deze plaat is op vele verschillende manier uitgebracht, maar zoals ik 'm nu heb. Is het het volledige concert, zonder afgekapte nummers. op 4 LP's
Helemaal prima, want meer Space Ritual = meer beter!
nee, jij dan!
Lekker bezig, Gehenna!
Grobschnitt had een fenomenaal album: Rockpommel's Land.
En Iron Butterfly zag ik op Arrow Rock festival 2003. Met inderdaad alleen de drummer nog van de oude bezetting. Het was afgrijselijk en na de eerste paar nummers was het veld leeg.
Get Ready van Rare Earth. Oei, ik heb wat op dat stuk staan dansen met een huisgenootje uit het studentenhuis van toen (1983/1984) ...
De twee studioplaten van Sweet Smoke zijn een paar jaar geleden op een cd uitgebracht; de tweede is minder spontaan en bevat kortere stukken. Er bestaat ook een liveplaat: die is ook geweldig met z'n lange jams. En Hawkwind ... de eerste platen uit de jaren zeventig vind ik gaaf; ik heb zo'n doos met veel erin (op cd), maar ik draai het bijna niet ... Als het gaat om spacerock, gaat er toch niets boven Ed Wynne en zijn Ozric Tentacles.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-05-2019 17:15:40 ]
Grobschnitt had een fenomenaal album: Rockpommel's Land.
En Iron Butterfly zag ik op Arrow Rock festival 2003. Met inderdaad alleen de drummer nog van de oude bezetting. Het was afgrijselijk en na de eerste paar nummers was het veld leeg.
Get Ready van Rare Earth. Oei, ik heb wat op dat stuk staan dansen met een huisgenootje uit het studentenhuis van toen (1983/1984) ...
De twee studioplaten van Sweet Smoke zijn een paar jaar geleden op een cd uitgebracht; de tweede is minder spontaan en bevat kortere stukken. Er bestaat ook een liveplaat: die is ook geweldig met z'n lange jams. En Hawkwind ... de eerste platen uit de jaren zeventig vind ik gaaf; ik heb zo'n doos met veel erin (op cd), maar ik draai het bijna niet ... Als het gaat om spacerock, gaat er toch niets boven Ed Wynne en zijn Ozric Tentacles.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-05-2019 17:15:40 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0626: Folkstow - Danish Folk
Fiedeldiedelfolk uit 1980. Vijfkoppig bandje. Drie koppen uit Nederland, de andere twee uit Denemarken. Er is maar een uitgave van deze elpee, op het Stoof label, door het Munich bedrijf, destijds gevestigd in Bennekom. Drie fiddles, een tweetal mandolines, gitaren en een accordeon en spaarzaam wat zang. Leuk wel, eigenlijk.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 05-05-2019 12:04:06 ]
Fiedeldiedelfolk uit 1980. Vijfkoppig bandje. Drie koppen uit Nederland, de andere twee uit Denemarken. Er is maar een uitgave van deze elpee, op het Stoof label, door het Munich bedrijf, destijds gevestigd in Bennekom. Drie fiddles, een tweetal mandolines, gitaren en een accordeon en spaarzaam wat zang. Leuk wel, eigenlijk.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 05-05-2019 12:04:06 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0627: Michel Fugain et le Big Bazar - Numero 4
Waarom heb ik dit bij de folk/volksmuziek gezet? Omdat het hitje Le Printemps een wat folky toets heeft? Het past beter gewoon bij de pop. Wat maakt het uit. Dit album komt uit 1976. Uit de hoesinformatie word ik niet veel wijs. De meeste stukken heeft meneer Fugain aan meegeschreven, wie de muzikanten en zangerts zijn, blijft een raadsel. Wel is er ene meneer Jean Bouchéty van de Direction Musicale en de arrangementen en de dirigeerstok, dus ik vermoed dat deze meneer een tamelijk grote klauw in de BigBazarpap heeft. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat alle informatie op een binnenhoes staat die bij het exemplaar van De Vrouw, een Franse uitgave uit het jaar van verschijnen, ontbreekt. Vrolijk is het allemaal zeker. Fijne jarenzeventigpositivopop. En: ik ontdek dat er naast Le Printemps nóg een hitje op staat.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 05-05-2019 14:03:35 ]
Waarom heb ik dit bij de folk/volksmuziek gezet? Omdat het hitje Le Printemps een wat folky toets heeft? Het past beter gewoon bij de pop. Wat maakt het uit. Dit album komt uit 1976. Uit de hoesinformatie word ik niet veel wijs. De meeste stukken heeft meneer Fugain aan meegeschreven, wie de muzikanten en zangerts zijn, blijft een raadsel. Wel is er ene meneer Jean Bouchéty van de Direction Musicale en de arrangementen en de dirigeerstok, dus ik vermoed dat deze meneer een tamelijk grote klauw in de BigBazarpap heeft. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat alle informatie op een binnenhoes staat die bij het exemplaar van De Vrouw, een Franse uitgave uit het jaar van verschijnen, ontbreekt. Vrolijk is het allemaal zeker. Fijne jarenzeventigpositivopop. En: ik ontdek dat er naast Le Printemps nóg een hitje op staat.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 05-05-2019 14:03:35 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0628: Michel Fugain - 20 Grands Succes
Meer van de Big Bazar en Le Compagnie, onder leiding van de heer Michel Fugain. Meer van hetzelfde, eigenlijk. Dit is een Nederlandsche verzamelaar uit 1978 en er zijn twee uitgaven van. De ene is op blauw vinyl en het moge duidelijk zijn: De Vrouw heeft de andere. Het bonte gezelschap van Fugain (veel negerts) deed het opmerkelijk goed ook buiten Frankrijk, ook bij Rudi Carell.
Meer van de Big Bazar en Le Compagnie, onder leiding van de heer Michel Fugain. Meer van hetzelfde, eigenlijk. Dit is een Nederlandsche verzamelaar uit 1978 en er zijn twee uitgaven van. De ene is op blauw vinyl en het moge duidelijk zijn: De Vrouw heeft de andere. Het bonte gezelschap van Fugain (veel negerts) deed het opmerkelijk goed ook buiten Frankrijk, ook bij Rudi Carell.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0629: Ferre Grignard - Ring, Ring, I've Got To Sing
Ferre Grignard? Nooit van gehoord. Blijkt een Antwerpse skifflezanger te zijn. Geweest, want hij overleed al in 1982. (Dank, wikipedia!) Puntige, bluesy en folkachtige liedjes à la Dylan in zijn begintijd met af en toe een wat country/westernachtige inslag. Dit album verscheen in 1966 onder de titel Ferre Grignard en werd later onder andere titels heruitgebracht. Het titelnummer en My Crucified Jesus maakten hem in bepaalde kringen legendarisch. Hoe De Vrouw erbij kwam om dit ooit (in de jaren tachtig) te kopen, weet ik niet. Ze heeft een heruitgave van de plaat uit een onbekend jaar.
Ferre Grignard? Nooit van gehoord. Blijkt een Antwerpse skifflezanger te zijn. Geweest, want hij overleed al in 1982. (Dank, wikipedia!) Puntige, bluesy en folkachtige liedjes à la Dylan in zijn begintijd met af en toe een wat country/westernachtige inslag. Dit album verscheen in 1966 onder de titel Ferre Grignard en werd later onder andere titels heruitgebracht. Het titelnummer en My Crucified Jesus maakten hem in bepaalde kringen legendarisch. Hoe De Vrouw erbij kwam om dit ooit (in de jaren tachtig) te kopen, weet ik niet. Ze heeft een heruitgave van de plaat uit een onbekend jaar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0630: Kentigern - Kentigern
Alleraardigste plaat uit 1979 van Brits bandje. Heeft maar een elpee gemaakt en van die elpee is maar een persing. Deze dus. Het materiaal op de plaat is op zich niet zo opzienbarend: Veelal traditionele fiedelfolk, met gitaren, fiddle, whistles, pipes, bodhran en zowaar een vrouwenstem. Het is zeker niet slecht, maar het stijgt niet boven iets anders uit. En dat is jammer, want veel van de stukken zitten toch complexer in elkaar dan je in eerste instantie doet vermoeden. Zo staat het openingsstukje Cullen Bay bijvoorbeeld in 5/4 en dat is een lastige maatsoort om op te dansen. Hoogst aangenaam om eens te horen, deze plaat.
Alleraardigste plaat uit 1979 van Brits bandje. Heeft maar een elpee gemaakt en van die elpee is maar een persing. Deze dus. Het materiaal op de plaat is op zich niet zo opzienbarend: Veelal traditionele fiedelfolk, met gitaren, fiddle, whistles, pipes, bodhran en zowaar een vrouwenstem. Het is zeker niet slecht, maar het stijgt niet boven iets anders uit. En dat is jammer, want veel van de stukken zitten toch complexer in elkaar dan je in eerste instantie doet vermoeden. Zo staat het openingsstukje Cullen Bay bijvoorbeeld in 5/4 en dat is een lastige maatsoort om op te dansen. Hoogst aangenaam om eens te horen, deze plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
ah thanksquote:
Lekker bezig, Gehenna!
Grobschnitt had een fenomenaal album: Rockpommel's Land.
En Iron Butterfly zag ik op Arrow Rock festival 2003. Met inderdaad alleen de drummer nog van de oude bezetting. Het was afgrijselijk en na de eerste paar nummers was het veld leeg.
Get Ready van Rare Earth. Oei, ik heb wat op dat stuk staan dansen met een huisgenootje uit het studentenhuis van toen (1983/1984) ...
De twee studioplaten van Sweet Smoke zijn een paar jaar geleden op een cd uitgebracht; de tweede is minder spontaan en bevat kortere stukken. Er bestaat ook een liveplaat: die is ook geweldig met z'n lange jams. En Hawkwind ... de eerste platen uit de jaren zeventig vind ik gaaf; ik heb zo'n doos met veel erin (op cd), maar ik draai het bijna niet ... Als het gaat om spacerock, gaat er toch niets boven Ed Wynne en zijn Ozric Tentacles.
Die van Grobschnitt ga ik eens opzoeken. Zie al wel dat de hoes er al redelijk Yes-achtig uit ziet, en dat is nooit verkeerd
Ik denk dat je in 2004 op Arrow Classic Rock was
ik was er namelijk in 2003, dat was m'n eerste festival ooit. Mooie dag (ondanks dat ik halverwege dankzij migraine barstende koppijn had ), En toen stonden o.a. Deep Purple, Wishbone Ash, Lynyrd Skynyrd en Uriah Heep er Ozric is ook fijn idd
Nog niet veel van gehoord, maar dat smaakte toen wel naar meer
nee, jij dan!
G403 Aphrodite's Child - 666
Beetje lullig gezegd bestond Aphrodite's Child uit Synthesizer held Vangelis, zanger Demis Roussos en nog 2 andere gasten. En hoewel die laatste 2 hier een knap staaltje neerzetten, hebben ze nooit echt iets noemenswaardig gemaakt na deze plaat (op hier en daar een keer meespelen op een solo plaat van die eerste 2).
Vangelis en Demis hebben hierna beide enorm succesvolle solo-carrières gehad. Vangelis met vele hoogtepunten en Demis met meer dieptepunten (imho uiteraard)
Dit plaatje vind ik overigens het tofste wat alle heren gemaakt hebben. Gewoon hele fijne prog-rock, en echt een flink meer far-out there, dan je zou verwachten Grootste hit is uiteraard 'The Four Horsemen', die het nog steeds erg goed doet op afterparties
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2501532-1287486444.jpeg.jpg)
Beetje lullig gezegd bestond Aphrodite's Child uit Synthesizer held Vangelis, zanger Demis Roussos en nog 2 andere gasten. En hoewel die laatste 2 hier een knap staaltje neerzetten, hebben ze nooit echt iets noemenswaardig gemaakt na deze plaat (op hier en daar een keer meespelen op een solo plaat van die eerste 2).
Vangelis en Demis hebben hierna beide enorm succesvolle solo-carrières gehad. Vangelis met vele hoogtepunten en Demis met meer dieptepunten (imho uiteraard)
Dit plaatje vind ik overigens het tofste wat alle heren gemaakt hebben. Gewoon hele fijne prog-rock, en echt een flink meer far-out there, dan je zou verwachten
Grootste hit is uiteraard 'The Four Horsemen', die het nog steeds erg goed doet op afterparties 
nee, jij dan!
Ik ben bang dat mijn buren bij kant C ook wel vreemd opkijken bij al die bijna-porno-achtige geluiden
nee, jij dan!
Die band heb ik jaren genegeerd (voornamelijk vanwege dat tenenkrommende Rain and Tears) maar een paar jaar geleden die plaat goedkoop gekocht en het is inderdaad erg fijn
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
haha, die is hier nog wel een guilty pleasurequote:
Die band heb ik jaren genegeerd (voornamelijk vanwege dat tenenkrommende Rain and Tears) maar een paar jaar geleden die plaat goedkoop gekocht en het is inderdaad erg fijn
Hij heeft veel erger gemaakt
nee, jij dan!
Ik heb dat gelukkig uit mijn geheugen verbannen
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |