Draai hier alle platen in je platenkast #12 (Parts)

quote:

Op woensdag 27 maart 2019 15:48 schreef EP3 het volgende:
Bazbo gaat n heel topic vullen met louter Zappa platen, .

Hihi. Zou kunnen. We zijn al een heel eind, hoor.

quote:

Op woensdag 27 maart 2019 20:09 schreef Gehenna het volgende:
G329 Julian Cope - Fried

[ afbeelding ]

Julian Cope begon z'n uiteenlopende carrière bij The Teardrop Explodes, een tof bandje die post-punk en psychedelica op een leuke manier combineerde. Op z'n 2e solo plaat omarmt hij de new-wave, en levert hij een superleuk plaatje af

In z'n loopbaan heeft hij bijzondere uitstapjes gemaakt. Van het podium delen met Sunn O))) tot het schrijven van verschillende boeken, die ook lekker breed waren, van archeologische over de neolithische cultuur tot aan lofredes over muziekstromingen als Krautrock en Japrock

Julian Cope - reynard the fox

En het organiseren van het syd arthur festival, al is dat meer z'n vrouw en dochter geloof ik

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 23:04 schreef Gehenna het volgende:

Uit '75, punk bestond toen nog net niet, maar Patti legde hier toch zo'n beetje de blauwdrukken neer.

Horses was zeker wel vernieuwend, ja, maar de blauwdrukken voor punk? Dat gaat wat ver, hoor.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

bazbo 0577: Frank Zappa - Orchestral Favorites



Derde 'Panter'-album. Deze komt uit 1979 en ik heb een orginele Duitsche versie uit dat jaar in de Ankcollectie, compleet met de spelfauten in de titels op de labels. Op deze plaat staan de orkestrale stukken (goh) die eigenlijk op Läther hadden moeten staan. Opener Strictly Genteel komt uit 200 Motels en is gelijk een binnenkomer van jewelste. Prachtige melodie, het lijkt of hij steeds herhaald wordt, maar het is echt iedere keer weer anders met een hoofdrol ook voor percussie. Pedro's Dowry is wat abstracter en Naval Aviation In Art? is kort maar hemels. Kant twee begint met Duke Of Prunes, een melodie uit Absolutely Free (1967) en daarna klinkt het magistrale Bogus Pomp, dat een suite is van melodieën uit (alweer) 200 Motels. Naast het orkest horen we her en der wat andere instrumenten: Bozzio op drums, Bruce Fowler op trombone en een enkele gitaarsolo van Zappa zelf (Duke Of Prunes). Beetje vergeten pareltje uit de Zappacollectie, dit.

bazbo 0578: Frank Zappa - Joe's Garage - Act I



In 1979 was Zappa nogal van de pot gerukt. Niet alleen bracht hij een karrevracht aan muziek uit, ook verscheen dit album, een vertelling over muzikant en uitvreter Joe die een band begint in een land waar muziek bij wet is verboden. Allerlei bizarre figuren spelen weer een rol: een homoseksuele stofzuiger, een sekteleider, een groupie en The Central Scrutinizer, een soort Big Brother. Ultieme gekte met een boodschap, dus. Veel klassieke Zappanummers hier die veelvuldig live te horen waren: het titelnummer, Catholic Girls, Crew Slut, Wet T-Shirt Nite, Why Does It Hurt When I Pee en Lucille. Inmiddels was zanger Ike Willis aangesloten en hij is jarenlang dé stem voor Zappa's muziek geweest. Ook rollen voor Warren Cuccurullo, Denny Walley, Tommy Mars, Vinnie Colaiuta, Ed Mann en anderen. Leuke plaat. Ik heb hem twee keer, twee Europese versies uit 1979. De ene zat in de Ankcollectie, de andere heb ik van een vriend gekregen die zijn exemplaar ging opruimen en hem mij voor mijn verjaardag gaf, enige jaren geleden.







[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 29-03-2019 11:56:37 ]

bazbo 0579: Frank Zappa - Joe's Garage - Acts II & III



Ook in 1979 verscheen deze dubbelelpee. Ik zei toch dat het van de pot gerukt was? Op Acts II & III gaat de Joesaga verder en het wordt steeds absurder. Een van de absolute hoogtepunten is de moogsolo in Sy Borg, voorstellende een pijpbeurt door een stofzuiger. Die stofzuiger gaat uiteindelijk kapot doordat Joe het ding iets te hard afranselt tijdens een SM-sessie en hierdoor belandt Joe in de bak. U begrijpt het: Zappa op zijn best. Nog beter zijn de gitaarsolo's. Op deze dubbelaar staan er nogal wat en ze zijn allemaal uitgevoerd volgens de 'xenochrony'-techniek: het gitaarspoor van een nummer heeft Zappa geplakt over de basistracks van een heel ander nummer, liefst ook nog eens in een heel andere maatsoort. Het resultaat is verbazingwekkend. Enige uitzondering is de solo in Watermelon In Easter Hay, een van de allermooiste solo's die Zappa ooit heeft gemaakt. Daarnaast andere prachtstukken: Keep It Greasey, Outside Now, Packard Goose; her en der strooit hij met bandfolklore en maatschappijkritiek en er zitten malle fratsen in: zo is Stick It Out een liedje dat Zappa al in 1971 op het podium speelde (tijdens de Sofa-routine). Ik heb ook van deze plaat exemplaren: Die uit de Ankcollectie is een Europese versie uit 1979; daarnaast heb ik zelf ooit ook eens een exemplaar gekocht (op een beurs vermoed ik, gezien het plasticfolie) en dat is exact eenzelfde.

bazbo 0580: Frank Zappa - Tinsel Town Rebellion



In 1980 kwam er geen Zappaplaat uit. Meneer lag weer eens overhoop met de zoveelste platenmaatschappij. Van 1981 tot en met 1984 maakte hij dat goed door met een ongelofelijke hoeveelheid materiaal te komen, het meeste uitgebracht door zijn eigen bedrijf. Tinsel Town Rebellion is (grotendeels) een liveplaat, met materiaal van de bands uit 1980. In die bands spelen dan onder andere zangers Ike Willis en Ray White, drummer Vinnie Colaiuta, bassisten Arhur Barrow en Patrick O'Hearn, toetsenisten Tommy Mars, Bob Harris en Peter Wolf, én gitaristen Denny Walley, Warren Cuccurullo en Steve Vai. Inderdaad, men wisselde nogal van samenstelling. De plaat start in de studio met een lekker seksistisch lied Fine Girl, dat overloopt van de vocale overdubs. Daarna komt Easy Meat, een mix van studio en live, waarin vooral de 'orkestsectie' en de randdebiele studiogitaarsolo opvalt. Daarna volgt een hele serie korte livestukken, waaronder klassiekers als Love Of My Life, I Ain't Got No Heart en Tell Me You Love Me, in sneltreinvaart gebracht. Er is een gitaarsolo, een danswedstrijd en een uitgebreide oproep aan de dames in het publiek om hun onderbroek het podium op te gooien. Het titelnummer is een aanklacht tegen de muziekindustrie en de maakbaarheid van bandjes. Bamboozled By Love handelt over een man die zijn hem bedriegende vrouw om het leven brengt. Ook leuk. Helemaal aan het eind horen we een knappe en moderne versie van Brown Shoes Don't Make It en een hippe Peaches En Regalia. Dit is een leuke plaat met een hoog meebrulgehalte. Slechts één exemplaar op vinyl hier: een Europese uit jaar van verschijnen 1981.

bazbo 0581: Frank Zappa - Shut Up 'N Play Yer Guitar (3LP box)



Van de pot gerukt, dat zei ik toch al? In 1981 bracht Zappa drie elpees uit vol met gitaarsolo's. Aanvankelijk waren Shut Up 'N Play Yer Guitar, Shut Up 'N Play Yer Guitar Some More en The Return Of The Son Of Shut Up 'N Play Yer Guitar alleen via zijn posterorderbedrijf te krijgen, maar in de loop van 1981 verscheen deze vette driedubbelelpeedoos. Zappa had van allerlei nummers uit shows in Londen february 1979 en oktober-december 1980 de gitaarsolo geknipt. Wat we horen lijkt saai (de solo uit het stuk Inca Roads komt een keer of vier voorbij), maar niets is minder waar. Zappa stond er toch al niet bekend om dat ieder concert hetzelfde was; zijn gitaarsoli noemde hij steevast 'instant composing'. Het vliegt werkelijk alle kanten uit, van lyrisch tot melodieus, van venijnig tot abstract. En nogmaals: wat een debiel goed gitaargeluid had hij toch. Ik heb deze doos in de Ankcollectie en het is een originele Europese uitgave uit 1981. Hoogtepunten eruit noemen is ondoenlijk, maar heel heel heel bijzonder zijn Treacherous Cretins, Ship Ahoy, The Deathless Horsie, Pink Napkins en Canard Du Jour. Dat laatste stuk is de enige studio-opname: een duet tussen Zappa op bouzoukigitaar en Jean-Luc Ponty op viool. Bijna twee uur gitaarvertier. Later zou Zappa het nog eens overdoen met de dubbelcd Guitar en Trance-Fusion. Alsof er nog niet genoeg gitaarwerk op zijn 'reguliere' platen stond. Van de pot gerukt. Maar lekker.









[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 30-03-2019 18:13:56 ]

quote:

Op woensdag 27 maart 2019 21:30 schreef Gehenna het volgende:

HA! En bij dezen nog even een tof youtube kanaal gevonden

Wow! Wat n fantastische video's! !
_{Dat is ongeveer wat er in mijn hoofd gebeurt wanneer ik naar muziek luister.}

[ Bericht 6% gewijzigd door EP3 op 30-03-2019 21:52:17 ]

bazbo 0582: Frank Zappa - You Are What You Is



Dit is wat mij betreft de vrolijkste Zappaplaat ooit. Hij heeft in ieder geval het hoogste meebrulgehalte. Schijn bedriegt echter; de boel zit zo complex in elkaar, dat het me soms duizelt qua laagjes, loopjes, koortjes, gitaarsolootjes, overloopjes en tekstflardjes. Alle stukjes en liedjes lopen naadloos in elkaar over; rond deze tijd waren concerten van Zappa ook één langgerekte suite van stukken geworden. De plaat kwam uit in 1981 en vele bekenden spelen en zingen mee: Willis, White, Harris, Mars, Barrow, Mann, Walley. De 'stuntgitaar'partijen zijn ingespeeld door de toen piepjonge Steve Vai. De teksten gaan over allerlei zaken, waarbij vooral Zappa's woede tegen kerk en politiek op plaatkant drie opvallen. Er gebeurt zo veel op deze plaat. Kant twee gaat over politiek en over buitenissige figuren. Op plaatkant vier horen we een parodie op the Doors, op zelfmoordenaars en op een lastige groupie die ooit eens een bandlid volgde. Laatste stuk is I Don't Wanna Get Drafted, dat in een heel andere versie op single verscheen. Andere bijzonderheid: aan het einde van plaatkant een horen we Theme from the third movement of Sinister Footware, een gitaarsolo die het hele maagdarmkanaal doet beven. Er zit een exemplaar in de Ankcollectie, een Europese uit 1981. Zelf kocht ik mijn vinylversie op 30 juni 1987, een Europese geremasterde heruitgave uit 1986 en die klinkt nog fantastisch. Wat een heerlijk album is dit toch!

bazbo 0583: Frank Zappa - Goblin Girl (12" picture disc single)



Dit is een redelijk unieke picture disc. Hij is maar één keer uitgegeven, in 1981 welteverstaan, vlak na het verschijnen van You Are What You Is. Ik kocht hem ooit op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, maar ik ben vergeten een datum erib te zetten. Het titelnummer staat op YAWYI en is een mal lied over een dwergmeisje. Je hoort er allerlei stemmen doorheen en de tekst van het refrein van Doreen, het nummer dat op YAWYI ervoor komt. Op kant twee Pink Napkins, dat eerder op Shut Up 'N Play Yer Guitar Some More stond. Op Discogs zie ik dat ik redelijk wat poen voor deze plaat kan vragen. Leuk om te weten.

bazbo 0584: Frank Zappa - Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch



In 1982 komt dit album uit. Ik heb 'm in de Ankcollectie, een Europese versie die verscheen op 21 april 1982. Het is een korte, maar bonte verzameling muziek. Op kant 1 de wat 'toegankelijkere' stukken: meebruller No Not Now met de hoge stemmetjes, de 'hit' Valley Girl waarin dochter Moon haar parodie op het accent van de Encino-meisjes mag laten horen, plus I Come From Nowhere met de stem van Roy Estrada (die op vrije voeten was). Op dat laatste stuk valt vooral het gruizige en smerige gitaargeluid op, het geluid dat Zappa veel tijdens de 1982-tour gebruikte. Het doet je onderbuik schudden. Kant twee is heel andere koek. Het opent met Drowning Witch, het nummer waarvan Zappa zelf zei dat het heel moeilijk te spelen is en dat de 1982- en 1984-band het nooit gelukt is zonder fouten. Het is live opgenomen, zij het dat er vijftien edits in zitten, sommigen zelfs in een enkele maat. Het is inderdaad een zeer complex stuk, met malle maatwisselingen en verbluffende gitaarsolo's. Het loopt over in Envelopes, een orkeststuk dat al dateert uit 1978, maar in deze rockversie nooit op plaat was verschenen. Het komt later terug op het LSO-album. De plaat eindigt met Teen-Age Prostitute, een heel kort stuk met hoofdrollen voor de stemmen van Robert Martin en operazangeres Lisa Popeil. En hoor ik daar een variant op de lick van Peter Gunn? Geinige plaat, dit weer.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 31-03-2019 16:36:06 ]

bazbo 0585: Frank Zappa - The Man From Utopia



In 1983 verscheen dit album. Eerst even over de hoes. Die verwijst naar een openluchtconcert uit 1982 waarbij de band zo'n beetje het podium werd afgeplaagd door een zwerm muskieten uit het naastgelegen moeras. Op de achterzijde van de hoes zien we de figuur van de achterzijde en werpen we ene blik in het publiek, waarin rookbommen, oproerpolitie en meer van dat: dit slaat op het beruchte concert in Palermo, waarin de politie en het leger tijdens het concert tussen het publiek met elkaar in conflict kwam. Zappa brak het concert na een half uur af, omdat zijn bandleden het podium af moesten vanwege het traangas dat hen teisterde. En dan het gebodene op dit album: het is een mix van studio en live. Korte songs over allerlei onderwerpen, van politiek tot bandanekdotes. Op dit album horen we ook de 'spreekstem'zang die Zappa nogal eens gebruikte: The Dangerous Kitchen en The Jazz Discharge Party Hats zijn hier voorbeelden van: naderhand overdubde Steve Vai in de studio exact de zangmelodie en het resultaat is verbijsterend. Ook een setje covers: het titelnummer en Mary-Lou (samengevoegd tot één stuk The Man From Utopia Meets Mary Lou) zijn oude doowopnummers, de stijl waar Zappa zo enorm van hield. Ten slotte enkele indrukwekkende instrumentaaltjes: Tink Walks Amok, Moggio en We Are Not Alone. Kortom: een enorm afwisselende plaat. Heel geinig, maar geen hoogtepunt in de catalogus. Toen de plaat op cd uitkwam, gooide Zappa de speelvolgorde helemaal door elkaar en voegde hij er een extra nummertje aan toe. Ik heb een exemplaar van deze elpee in de Ankcollectie: een bijzondere Amerikaanse 'Pitman'-pressing, die op Discogs enkele tientallen neuro's oplevert.

bazbo 0586: Frank Zappa - London Symphony Orchestra vol. I



London Symphony Orchestra bevat wat de titel doet vermoeden: muziek uitgevoerd door het London Symphony Orchestra. In januari 1983 was het Zappa gelukt om een paar sessies met dit orkest te boeken in The Barbican in Londen. Helaas had de band nauwelijks tijd om te repeteren. Bovendien lag de opnameruimte vlakbij een pub. En dus horen we nogal wat missers. Op de tweede plaat die er verscheen met opnames van deze sessies (en die ik niet op vinyl heb), is in Strictly Genteel te horen hoe Zappa heeft geprobeerd de valse trompetpartijen te maskeren met allerlei edits en hoe hem dat niet is gelukt. Op deze plaat valt het allemaal mee en het materiaal op deze plaat is adembenemend. Op plaatkant 1 opent met het schitterende meeslepende Sad Jane. Daarna horen we Pedro's Dowry (dat we al kennen van Orchestral Favorites) en Envelopes (dat in een rockversie te horen was op Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch). Plaatkant twee is helemaal gereserveerd voor Mo 'n Herb's Vacation, een driedelig werkstuk dat wat meer een beroep doet op het abstracte vermogen van de luisteraar. Bij vlagen is dit orkestwerk wat lastig om doorheen te zagen, bij andere vlagen vind het briljant. Ik heb twee identieke exemplaren van deze elpee: de Amerikaanse en enige versie uit 1983. Eentje zat er in de Ankcollectie, maar ik had er al eentje die ik ooit kreeg van Zappaloog Ben Watson tijdens een Zappaquiz op de tweede dag van het Zappateersfestival in Bradford-on-Avon in Groot-Brittannië op zondag 19 februari 2007.

bazbo 0587: Frank Zappa - Rare Meat (12" mini album)



Beetje vreemde eend in de bijt, dit. Het betreft een minialbum met zes liedjes, ooit opgenomen door Zappa in zijn StudioZ in Cucamonga, begin jaren zestig. De jonge Zappa produceerde er (vaak samen met Paul Buff) tientallen singles. Hij schreef ook het merendeel van het materiaal en bracht het uit onder allerlei verschillende bandnamen. Op deze onofficiële uitgave staan een paar vroege pareltjes: How's Your Bird?, Everytime I See You, Cradle Rock en de titelsong van de film The World's Greatest Sinner. Daarnaast de melige nummers Dear Jeepers en Letters From Jeepers. Het Cucamongamateriaal verscheen op verschillende manieren; de meest indrukwekkende is de 5cdbox Paul Buff presents Highlights from the PAL and Original Sound Studio Archives. Mijn versie van dit monominialbum uit 1983 is een 'orginele' Amerikaanse persing.

bazbo 0588: Frank Zappa - Them Or Us



Het is begin juli 1985. Ergens spreek ik een jongeman die zegt dat hij helemaal gek is van Frank Zappa. Ik heb natuurlijk al veel over die man gelezen en vraag de jongeman: 'Als ik wil beginnen met Zappa, waar begin ik dan? Er is zo verschrikkelijk veel!' Zijn antwoord: 'Koop zijn laatste plaat Them Or Us. Daar staat alles op.' Nog geen week later, 9 juli 1985, volg ik zijn advies op. Als ik thuis kom van de platenwinkel, draai ik hem gelijk. Gelijk moet ik toegeven: de jongeman heeft gelijk. Er staat veel op dit dubbelalbum: melige liedjes, rocksongs, complexe stukken, bizarre teksten en wagon- en wagonladingen gitaargeweld. De plaat opent met The Closer You Are, een doowopnummer, oorspronkelijk van The Channels (uit 1956) en het is vooral de uitermate lage stem van Ike Willis die deze versie zo speciaal maakt. Ya Hozna is Zappa's reactie op berichten in het nieuws dat in veel rocksongs allerlei verborgen duivelse boodschappen zaten als je de plaat maar achterstevoren draaide. Als je Ya Hozna achterstevoren draait, hoor je teksten en zangmelodieën van eerdere Zappastukken, vooral Sofa. Sharleena is een herhaling van hetzelfde lied (van het album Chunga's Revenge uit 1970), maar dit keer met een gierende gitaar van de toen veertienjarige zoon Dweezil Zappa. Plaatkant twee kent slechts twee stukken: het complexe Sinister Footwear II en het debiele liedje Truck Driver Divorce. In beide stukken zit een gigantische gitaarsolo van Zappa zelf, die je hele maagdarmkanaal op z'n kop zet. Deze twee stukken zijn zo te horen live opgenomen en in de studio voorzien van containers met overdubs. Op kant drie Stevie's Spanking, het vieze verhaal over een groupie en Steve Vai met een gitaarsolo van de laatstgenoemde. Daarna het liedje met de suggestieve titel Baby Take Your Teeth Out, het prachtige prognummer Marqueson's Chicken en het niemendalletje The Planet Of My Dreams (zo te horen al ergens in 1974 opgenomen). Plaatkant vier kent Be In My Video (een parodie op de recente hits van David Bowie), het titelnummer Them Or Us (een gitaarsolo, geknipt uit een liveopname van The Black Page uit 1982) en Frogs With Dirty Little Lips (weer een melig liedje met een tekst gebaseerd op de kinderverzinsels van zoon Ahmet). De plaat eindigt met een almachtige versie van Whippin' Post. Precies, het stuk van de Allman Brothers. Tijdens de tour van 1974 vroeg een fan in het publiek om dit nummer. Zappa zei dat ze het niet kenden, maar als de fan het even voorzong, zouden ze het voor hem spelen. Er volgde doodse stilte, waarop Zappa zei dat het dan waarschijnlijk een compositie van John Cage was. (De dialoog is te horen op You Can't Do That On Stage Anymore volume 2.) Zappa baalde zo van dat het publiek iets riep waarop hij niet adequaat kon reageren, dat hij besloot de fans vóór te zijn: als ze het weer eens zouden vragen, gingen ze het spelen tijdens de tour van 1984. Echter, niemand vroeg erom, vandaar dat het stuk gewoon op de setlijst verscheen. De plaat die ik kocht is een Europese versie uit 1984, die uit de Ankcollectie een variant erop.







[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 03-04-2019 14:10:36 ]

bazbo 0589: Frank Zappa - Frankie Goes To Rotterdam



Dit zit ook in de Ankcollectie. Een bootleg! Er is een bedrijf (geweest) dat heeft verdiend aan het uitbrengen van een publieksopname, zonder dat de artiest er profijt van heeft (behalve naamsbekendheid). Ik ben erg tegen bootlegs, al moet ik eerlijk bekennen dat ook ik er in het verleden een paar heb gekocht. Niets tegen het maken van publieksopnames en die delen, maar de eventuele opbrengsten moeten naar de artiest en niet naar een of andere profiteur. Ik heb enkele jaren zeer fanatiek allerlei publieksopnames gedownload (van allerlei webstekken en waaraan uploaders en webstekeigenaren niets verdienen) en die brandde ik dan op cdr. Uiteindelijk ontdekte ik dat ze nooit terugluister en dus verdwenen er drie jaar geleden stapels gebrande cdr's, compleet met doosjes en afgedrukte hoesjes, in de container. Het gedrocht dat ik nu draai is een staaltje verlakkerij: slecht klinkende concertopnames van 16 september 1984 in Ahoy, waar Ank waarschijnlijk tientallen guldens voor heeft moeten neertellen. Ik ken een webstek waar je een veel beter klinkende opname kunt vinden: het complete concert en nog eens gratis ook. Op deze illegale plaat, uitgebracht in 1985, horen we slechts een deel van het concert. Wat Zappa brengt is overigens prima. Geen aanrader deze plaat, dus. Bagger.

bazbo 0590: Frank Zappa - Broadway The Hard Way



Zappa's meest politieke plaat (samen met We're Only In It For The Money uit 1967). Tussen 1985 en 1988 was het wat stil op muziekgebied. Er kwam wel wat uit (de bizarre Broadwaycomedy Thing-Fish en de synclavierplaten Francesco Zappa en Jazz From Hell, bijvoorbeeld), maar de meeste tijd was Zappa bezig met politieke acties. Zo zette hij zich tot aan de Senaat in tegen extra belasting op lege cassettebandjes en tegen stickers op grammofoonplaten dat de muziek smerige teksten zou bevatten (met dank aan Prince zijn Darling Nikki). In 1988 stapte hij toch weer het podium op, dit keer met een enorme band (Wackerman, Thunes, Mann, Martin, Willis, Keneally) met een vijfkoppige blazerssectie (waaronder Walt en Bruce Fowler). Naast nieuwe arrangementen van oude bekenden en enkele covers (Bolero, Stairway To Heaven), kreeg het publiek vooral veel geheel nieuwe nummers te horen waarin Zappa zijn kritiek op de Amerikaanse kerk, politiek en recente presidenten niet schuwde. Veel van de tour verscheen op allerlei cd's. Broadway The Hard Way laat vooral het nieuwe werk horen. De elpeeversie is heel anders dan de cd-versie. Ik kocht de elpee voor vijftien euro op de platenbeurs in Utrecht, al zou ik niet meer weten wanneer precies. Heel veel leuk spul op de plaat: van opener Elvis Has Just Left The Building tot aan Planet Of The Baritone Women, van Any Kind Of Pain (met waanzinnig mooie gitaarsolo) tot aan Jesus Thinks You're A Jerk (over de Amerikaanse TV-evangelisten). Op plaatkant twee horen we Dickie's Such An Asshole, dat Zappa in 1974 al speelde ten tijde van het Watergateschandaal. Meer van dat fraais: When The Lie's So Big, Rhymin' Man (over Jesse Jackson) en Promiscuous (een rapnummer?). Afsluiter The Untouchables is een monoloog van Ike Willis waarin hij allerlei politieke kopstukken een kop kleiner maakt. De vinylversie is kort in vergelijking met de cd-uitgave. Daarop staat bijna een half uur meer aan materiaal, inclusief een gastoptreden van Sting tijdens de cover van zijn Policenummer Murder By Numbers. De vinylversie die ik heb is een allereerste Amerikaanse versie, uitgebracht op 25 oktober 1988. Mooi werk, dit.

WWWWWWIIIIIIRRRRREEEEEEE

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 5 april 2019 08:49 schreef Gehenna het volgende:

[..]

Dat dus

Dit dus

quote:

Op vrijdag 5 april 2019 08:57 schreef bartrid het volgende:

[..]

Dit dus

Deze dus

quote:

Op vrijdag 5 april 2019 09:27 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Deze dus

Die dus.

.
_{Pink Flag, Chairs Missing en 154 is naar mijn bescheiden mening 1 van de meest indrukwekkende opeenvolgende reeks albums.}

[ Bericht 40% gewijzigd door EP3 op 05-04-2019 11:47:39 ]

Kaasch 58



Deze hebben we dubbel hij staat ook in mijn kast Ze maken hier toch een stapje ten opzichte van hun vorige plaat iets minder leunend op lange samples van andere muziek, de dansers gingen meezingen en het werd allemaal een beetje ruwer.

Kaasch 59



We doen er nog een stapje bij bovenop de beats worden zwaarder, de onderwerpen grimmiger. Ze werden steeds minder hippies, toch echt wel een geweldige plaat rond deze tijd waren ze ook echt super populair met fire starter, smack my bitch up en breath...

https://www.youtube.com/p(...)YV-U3gZKPvBvVf4sPzoA

Kaasch 60



Na the fat of the land werd het wat stiller rond the prodigy en brachten ze nog wel wat matig spul uit maar echt overtuigen deed het niet meer. En toen kwam invaders must die ze hebben wat oude geluiden uit de kast getrokken en daar een dijk van een plaat mee gemaakt geweldige 'comeback' als je er van kunt spreken dat ze ooit weg waren..

Dan zal Bad Brains zo wel aan de beurt zijn.