Neoliberalisme wat houdt het in? deel #22

quote:

Op maandag 21 januari 2019 21:16 schreef Pietverdriet het volgende:
Democratie is mensen die roepen dat de supermarkt in hun dorp moet blijven en de regering daar voor moet zorgen (maar er niet hun boodschappen doen omdat de jumbo in de stad goedkoper is).
Marktwerking is mensen die vinden dat de supermarkt in hun dorp moet blijven en er daarom hun boodschappen doen.

Denk daar maar eens over na

quote:

Op maandag 21 januari 2019 21:21 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Een kapitein wordt al snel een dictator. Dat wil je ook niet.

quote:

Op maandag 21 januari 2019 22:00 schreef Pietverdriet het volgende:
Heeft niets met dom of slim te maken maar met het nemen van verantwoording en het dragen van de consequenties van je keuzes i.p.v. die bij anderen neer te leggen.

quote:

Zero-hours work takes huge physical and mental toll
Flexible contracts suit employers but many workers pay the price with their own health

Sarah O’Connor JANUARY 17, 2019

quote:

Op dinsdag 22 januari 2019 18:41 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Volgens jou komt de oorlog slechts uit één kant, namelijk van de kapitein die voor het geld zorgt en niet vanuit de kapitein die over de wapens gaat.

quote:

Op dinsdag 22 januari 2019 18:48 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Steden zijn ook steeds mooier. De meeste modernisten waren overigens sociaal-democraat en de Nederlandse aanhangers van Le Corbusier ook. De Bijlmer als grote gelijkheidswijk sprak toch minder mensen aan dan de hyperkapitalistische grachtengordel.

quote:

Op woensdag 23 januari 2019 02:37 schreef deelnemer het volgende:
Effective tax rates for multinational companies in the EU

[ afbeelding ]

quote:

Op woensdag 23 januari 2019 15:35 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Mooie draai, maar nee, de democratische macht heeft nog altijd de kapitalistische macht in bedwang en een oproer onder de burgers kan nog altijd de geldmeester overrompelen. Niet dat me dat een wenselijk scenario lijkt, anders dan dat jij het ziet.

quote:

[..]

Onwaar, de grootschalige ingrepen zijn veelal van sociaal(-democratische) hand. Jan Schaefer (interessante quote: soms moesten particulieren worden uitgekocht. De wethouder had zijn methoden om dat te bespoedigen. “Zeg tegen de sloper dat de sloopbal een beetje uitschiet.”). Maar ook Siegfried Nassuth, architect van de Bijlmer naar voorbeeld van Le Corbusier, maar ook Keppler, de socialist die de Bijlmermeer voor het eerst opperde, waren allen bevlogen door het idee dat een rationele wijk een rationele mens zou voortbrengen. De woonblokken als gelijkheidsmakers, niet voor niets zijn er meer betonnen galerijflats in de voormalige Sovjet-Unie dan in de Verenigde Staten. In Maarssen zijn galerijflats aan het Amsterdam-Rijnkanaal geplaatst die geen ramen op de kopse kant hebben, omdat de architect geen onderscheid wenste te maken tussen gelukkigen met een hoekappartement en de armzaligen met een flat met buren.

De Bijlmer werd gebouwd door mensen die op z'n minst de onteigeningsmacht bezaten en het collectief vermogen om in grote gebaren te denken. Sinds de jaren '80 (in jouw ogen de opkomst van het neoliberalisme) is het initiatief kleinschalig, wat vaak de woningkwaliteit ten goede komt. De grachtengordel is het duurst, maar ook IJburg is gemodelleerd naar de menselijke maat, omdat dit noodzakelijk is voor de afname. Kun je met voorbeelden komen van Bijlmerflats die uit de pen van een neoliberaal zijn opgetekend? Zelfs de Amerikaanse projects zijn een sociaal-democratisch initiatief met rent-control en woningen voor de armen.

quote:

Op woensdag 23 januari 2019 15:35 schreef GSbrder het volgende:

[..]
Sinds de jaren '80 (in jouw ogen de opkomst van het neoliberalisme) is het initiatief kleinschalig, wat vaak de woningkwaliteit ten goede komt. De grachtengordel is het duurst, maar ook IJburg is gemodelleerd naar de menselijke maat, omdat dit noodzakelijk is voor de afname. Kun je met voorbeelden komen van Bijlmerflats die uit de pen van een neoliberaal zijn opgetekend? Zelfs de Amerikaanse projects zijn een sociaal-democratisch initiatief met rent-control en woningen voor de armen.

quote:

Hoog- en laagbouw

In de eerste stedenbouwkundige plannen voor Buyenwegh de Leyens kwam naast hoogbouw en laagbouw ook ‘gestapelde laagbouw’ voor. Dat houdt in dat er twee woningen boven elkaar worden gebouwd, die samen maximaal vier woonlagen hebben. Een ander opvallend element in de wijk is het woondekkenplan van architect Sterenberg. Dat hield in dat woningen bovenop parkeergarages werden gebouwd, net zoals dat in Meerzicht is gedaan. Hoogbouw werd alweer gauw minder populair. De wijk Buytenwegh de Leyens kwam tot stand vanaf 1974 en kreeg vooral laagbouw (60 %) en gestapelde laagbouw (30 %).

Kleinschalig

De woonwijken uit de jaren zeventig waren een reactie op de stedenbouw en architectuur uit de voorafgaande periode. Hoge en massale flatgebouwen vond men onmenselijke pakhuizen die er allemaal hetzelfde uitzagen. Het tegenovergestelde daarvan was kleinschaligheid en veel variatie in woningen. Die werden gebouwd aan kronkelende wegen, knusse pleintjes en woonerven. De weidse uitzichten over de stad vanuit de flats werden ingeruild voor een kijkje op de buren. Geparkeerde auto’s moesten meer plaats maken voor de bewoners. Die konden zo de straat als ontmoetingsruimte gebruiken.

Voor dit soort wijken ontstond een minder vleiende naam: Nieuwe Truttigheid. De wijk Meerzicht is de eerste in Zoetermeer waar men afstand nam van hoogbouw. In Buytenwegh de Leyens komen de nieuwe stedenbouwkundige opvattingen tot volle ontplooiing. Alleen het noordelijk deel van De Leyens is minder doolhofachtig en opener. Daar is zichtbaar dat de ideeën op stedenbouwkundig gebied blijven veranderen.

quote:

Net als in Buytenwegh de Leyens kregen bewoners veel inspraak bij de ontwikkeling van Seghwaert. Het Projectteam Seghwaert dat de wijk ontwierp, stond open voor de wensen van de bevolking. In die jaren kwamen inspraak en medezeggenschap steeds meer op.

quote:

Wijkopzet

Voor de eerste woningen van Noordhove koos men niet voor de kleinschaligheid van de wijken Seghwaert en Buytenwegh de Leyens, maar voor ‘rationele’ stedenbouw en architectuur. Dat kwam omdat men anders over wonen was gaan denken. Ook de verslechterde economische situatie vanaf eind jaren zeventig speelde een rol. De lanen werden strak en lang, de woonblokken recht en hoekig en de architectuur sober. Typisch voor de jaren tachtig: de eerste woningen in Noordhove waren vrijwel allemaal laagbouw. Dat was goedkoper, en er was geen politiek draagvlak voor hoogbouw. In de tweede serie woningen van Noordhove is meer afwisseling in woningbouw. Elk van de zes deelgebieden heeft een eigen soort architectuur, met veel negentiende-eeuws aandoende, vrijstaande bouw. Duurzaamheid is een belangrijk thema. Veel woningen zijn ecologisch opgezet; op sommige plaatsen wordt het regenwater opgevangen.

quote:

Op woensdag 23 januari 2019 15:35 schreef GSbrder het volgende:
de democratische macht heeft nog altijd de kapitalistische macht in bedwang

quote:

Op woensdag 23 januari 2019 21:42 schreef EipNiC het volgende:

[..]

Het functioneren van een (representatieve) democratie (op deze schaal) is inderdaad afhankelijk van een heel scala aan factoren. Je kan niet zomaar democratie op een staat leggen en zeggen: ''functioneer op basis van je eerste principiële uitgangspunt.''.

quote:

Panic is on the agenda at Davos – but it’s too little too late

The results of the rampant inequality engineered by the global elite are finally catching up with them

Pity the poor billionaire, for today he feels a new and unsettling emotion: fear. The world order he once clung to is crumbling faster than the value of the pound. In its place, he frets, will come chaos. Remember this, as the plutocrats gather this week high above us in the ski resort of Davos: they are terrified.

Whatever dog-eared platitudes they may recycle for the TV cameras, what grips them is the havoc far below. Just look at the new report from the summit organisers that begins by asking plaintively, “Is the world sleepwalking into a crisis?” In the accompanying survey of a thousand bosses, money men (because finance, like wealth, is still mainly a male thing) and other “Davos decision-makers”, nine out of 10 say they fear a trade war or other “economic confrontation between major powers”. Most confess to mounting anxieties about “populist and nativist agendas” and “public anger against elites”. As the cause of this political earthquake, they identify two shifting tectonic plates: climate change and “increasing polarisation of societies”.

In its pretend innocence, its barefaced blame-shifting, its sheer ruddy sauce, this is akin to arsonists wailing about the flames from their own bonfire. Populism of all stripes may be anathema to the billionaire class, but they helped create it. For decades, they inflicted insecurity on the rest of us and told us it was for our own good. They have rigged an economic system so that it paid them bonanzas and stiffed others. They have lobbied and funded politicians to give them the easiest of rides. Topped with red Maga caps and yellow vests, this backlash is uglier and more uncouth than anything you’ll see in the snow-capped Alps, but the high rollers meeting there can claim exec producer credits for the whole rotten lot. Shame it’s such a downer for dividends.

This week’s report from Oxfam is just the latest to put numbers to this hoarding of wealth and power. One single minibus-load of fatcats – just 26 people – now own as much as half the planet’s population, and the collective wealth of the billionaire class swells by $2.5bn every day. This economic polarisation is far more obscene than anything detested by Davos man, and it is the root cause of the social and political divide that now makes his world so unstable.

No natural force created this intense unfairness. The gulf between the super-rich and the rest of us did not gape wide open overnight. Rather, it has been decades in the widening and it was done deliberately. The UK was the frontline of the war to create greater inequality: in her first two terms as prime minister, Margaret Thatcher more than halved the top rate of income tax paid by high earners. She broke the back of the trade unions. Over their 16 years in office, Thatcher and John Major flogged off more public assets than France, Italy, Spain, Germany, Australia and Canada put together.

Oh, shrug the Davos set, that’s ancient history. It is no such thing. Thatcher may be gone but her ideology keeps on taking cash out of your pay packets. If workers today got the same share of national income as in the 70s, we would be far better off. According to calculations from the Foundational Economy collective of researchers, a full-time employee now on the median salary of £29,574 would get a pay rise of £5,471.

Meanwhile, FTSE bosses enjoy skyrocketing pay, precisely because bonus schemes give them part-ownership of the big companies they run. So Jeff Fairburn of the housebuilder Persimmon took £47m in 2018 before getting the boot, which works out at £882 for each £1 earned by an average worker at the firm.

Where Thatcher’s shock troops led, the rest of the west more or less followed. Political leaders across the spectrum gave the rich what they wanted. It didn’t matter whether you voted for Tony Blair or David Cameron, Bill Clinton or George W Bush, either way you got Davos man. They cut taxes for top earners and for businesses, they uprooted the public sector to create opportunities for private firms, and they struck trade deals negotiated in secret that gave big corporations as much as they could ever dream of.

At last, more than a decade after the banking crash, the regime has run out of road. Hence the popular anger, so ferocious that the political and financial elites can neither comprehend nor control it. I can think of no better metaphor for the current disarray of the Davos set than the fact that Emmanuel Macron – surely the elite’s platonic ideal of a politician, with his eyes of leporid brightness, his stint as an investment banker and his start-up party – cannot attend this week’s jamboree because he has to stay at home and deal with the gilets jaunes. It’s a bummer when the working poor spoil your holiday plans.

None of this is to say that the 1% – holed up in their resort and fenced off from the world with roadblocks and men toting sharpshooters – don’t care about the immiseration of others. At Davos a couple of years ago, the New York Times reported that among the summit’s attractions was “a simulation of a refugee’s experience, where [conference] attendees crawl on their hands and knees and pretend to flee from advancing armies”. The article continued, “It is one of the most popular events every year.”

They care about other people’s problems – so long as they get to define them, and it’s never acknowledged that they are a large part of the problem. Which they are. If they want capitalism to carry on, the rich will need to give up their winnings and cede some ground. That point evades them. Welcoming Donald Trump last year, Klaus Schwab, Davos’s majordomo, praised the bigot-in-chief’s tax cuts for the rich and said, “I’m aware that your strong leadership is open to misconceptions and biased interpretations.” The super-rich don’t hate all populists – just those who refuse to make them richer.

Cutting the ribbon on this new economic order back in the 80s, Ronald Reagan claimed that the nine most terrifying words in the English language were: “I’m from the government and I’m here to help.” A joke perhaps, but the intention was real enough. The last three decades have seen the political and economic elites hack away at our social scaffolding – rights, taxes and institutions. It proved profitable, for a while, but now it threatens their own world. And still they block the quite reasonable alternatives of more taxes on wealth, of more power for workers, of companies not run solely to enrich their owners. The solutions to this crisis will not be handed down from a mountain top to the grateful hordes: they will rely on us taking power for ourselves. Three decades after Reagan, the nine most laughable words in the English language are: “I’m from the elite and I’m here to help.”

• Aditya Chakrabortty is a Guardian columnist

https://www.theguardian.c(...)quality-global-elite

quote:

Het neo-liberalisme is op de terugweg

COLUMN Het nieuwe centrale thema dat de PvdA in politiek om wil zetten is zekerheid. Zekerheid rond werk, rond wonen, van goede zorg, zekerheid kortom op vrijwel elk terrein. Ook in de PvdA begint nu het neoliberalisme terrein te verliezen. De derde weg van Wim Kok is officieel tot een doodlopende verklaard.

quote:

Jan Terlouw wordt Europese lijstduwer: ‘D66 had het neoliberalisme eerder moeten bestrijden’

DUBBELINTERVIEW D66-coryfee Jan Terlouw wordt lijstduwer voor zijn partij bij de Europese verkiezingen van 23 mei.