[Centraal] PTSS en Traumaverwerking #2

quote:

Op maandag 20 augustus 2018 17:28 schreef Marsenal het volgende:
Welkom in het topic mevrouw, ik zie dat niemand gereageerd heeft, ik ook niet, dat zal wel komen omdat we de hele dag door gespannen en gestresst zijn

Dit is de leven hoor, wat een schijtdag

Misschien donderdag eens inhoudelijk reageren, als ik therapie heb gehad

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 11:12 schreef mascara-klodder het volgende:
Hestia wat heftig zeg!

Wat is C-PTSS?

Ik ga na mijn vakantie even wat uitgebreider reageren en ook een update geven.

Ik ga iig aan EMDR beginnen

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 21:28 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Dankje
Het verschil met een gewone PTSS is:

-Er is sprake van afhankelijkheid van de dader.
-In de thuissituatie gebeurden dingen vaak stiekem en je kon er niet over praten.
-De ouders hadden veelal hun handen vol aan zichzelf en hadden weinig aandacht voor de kinderen. Hierdoor was het onmogelijk om over de ervaringen te praten.

De complexe PTSS heeft dus dezelfde symptomen als de PTSS, maar heeft daarnaast ook nog andere symptomen.

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 21:51 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dit is geen correcte informatie hoor.

Sterkte met je behandeling Hestia. Ik vind het vervelend voor je dat het zo gelopen is.

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 22:08 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Huh wat klopt er niet dan? Ik heb dit uit deze blog overgenomen, maar die vrouw van het onderzoek noemde deze dingen o.a. ook als verschil.
Dankje

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 00:24 schreef Josoca het volgende:
Hoi allemaal,

Ik ben echt helemaal nieuw hier, maar ik ben hier beland toen ik op PTSS zocht. Omdat ik na lange tijd graag wilde weten hoe lotgenoten ermee omgaan. Ik ken jullie niet, maar wil jullie zo erg bedanken voor het delen van jullie verhalen. Het maakt dat ik nu ook steeds eerlijker durf te zijn naar mezelf en te accepteren dat ik nu eenmaal PTSS heb en daarmee moet dealen. Dat is zo'n enorme stap, nogmaals bedankt.

Wat ik mij verder afvroeg is wat voor medicatie jullie krijgen, als dat al zo is. Ik kan niet functioneren zonder.. Ik heb er best wat, waaronder benzodiazepines, antipsychotica en slaapmedicatie.. Ik ben er nogal afhankelijk van, plus blow ik ook nog wel wat. Ik lees overal dat het juist niet goed is om zulke medicatie te krijgen (en om te blowen waarschijnlijk, maar het maakt mij iets rustiger) als je PTSS hebt. Hoe zit dat dus bij jullie?

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 12:46 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Het is best een grote stap om te erkennen dat je ptss hebt. Goed bezig! Wordt je behandeld voor je trauma?

Zelf gebruik ik een lage dosis antidepressiva en af en toe oxazepam op de hele moeilijke momenten. Maar dat gebeurt steeds minder. Verder helpt mijn therapie veel om het allemaal tot rust te brengen.

Ik heb een complex trauma, dat betekent voor mij dat er niet 1 traumatische situatie is geweest maar heel veel, en mijn herbeleving voor ziet op emoties in plaats van specifieke herinneringen. Bij de therapie worden bepaalde types herinneringen herprogrammeerd, waardoor de verwerking op gang kan komen. Het is super heftig en intens maar het helpt wel goed.

quote:

Op maandag 8 oktober 2018 22:15 schreef Josoca het volgende:

[..]

Bedankt voor je reactie en super knap van je dat je daar al zo hard mee bezig bent! Ik denk dat ik dan ook de complexere variant hebt, hoewel dat mij niet expliciet gezegd is. Ik heb niet alleen veel last van angstaanvallen, nachtmerries en herbelevingen. De triggers zitten bij mij ook bij emoties (of emoties die er niet zijn/niet voelbaar). Ik krijg sinds juni intensieve behandeling voor mijn trauma's. Ik vind het heel zwaar en heb het idee dat er juist steeds meer naar boven komt, maar misschien is dat wel een proces..

quote:

Op woensdag 10 oktober 2018 14:01 schreef Schanu het volgende:
Ik kom even spieken op dit forum. Ook ik heb complexe ptss, heb hiervoor jarenlang diverse soorten medicatie gehad, zowel antidepressiva als antipsychotica, even uit mijn hoofd: amitriptyline, mirtazipine, oxazepam als slaapmiddel, seroquel, en meerdere die ik zo even niet weet. Het leek bij mij nooit echt te helpen, ik had vooral last van de bijwerkingen. Qua therapie heb ik emdr gehad, dat heeft iets geholpen maar vond ik ook te confronterend. Ik heb psychologische ondersteuning gehad middels gesprekken en haptonomie. Dat laatste hielp bijzonder goed om mijn grenzen te ontdekken en bij mijn gevoel te komen, maar uiteindelijk werd ik daar zo door overspoeld dat het in mijn geval leidde tot een zm poging. Niet iets wat ik zou aanraden dus zonder de juiste begeleiding ernaast

quote:

Na mijn laatste zwangerschap vier maanden geleden ben ik opnieuw naar de huisarts gegaan omdat de klachten weer erger werden. Ik deed op dat moment niets (meer) aan de klachten en ben het verschuldigd richting mijn dochters om alles uit het leven te halen, in plaats van te accepteren dat ik het leven gewoon meestal niet zo leuk (meer) vind. Uiteindelijk is geconstateerd dat ik ook kamp met een dysthyme stoornis en heb ik nu AD gekregen in de vorm van SSRI, escitalopram. Ik merk dat ik iets meer rust heb ik mijn hoofd nu ik dit slik, maar het is helaas niet het wondermiddel waar ik op hoopte

quote:

Ik heb mij in laten schrijven bij Max Ernst. Voorheen liep ik bij Dimence maar dat is wat lastig daar mijn vader daar werkzaam is. En die is kinda part of the problem, onder andere. Op dit moment sta ik nog op de wachtlijst, die is vrij lang, maar ik twijfel ook of ik het door wil zetten. Ik wacht de intake even af om te kijken wat ze mij kunnen bieden, maar eigenlijk sta ik helemaal niet te springen om psychologische ondersteuning. Ik vind het knap dat jij zo'n intensief traject bent aangegaan Josoca, respect voor jou! Bij mijzelf merk ik vooral angst voor het wat het teweeg brengt, ik ben een enorme opkropper en lach en wuif zaken meestal weg. Dat is enerzijds mijn valkuil, maar anderzijds ook mijn kracht zolang het mij lukt om zo door te gaan. Ik heb zelf de hoop dat ik voldoende gebaat ga zijn bij permanente medicatie en ik op die manier niet hoef te wroeten in wat is gebeurd en hoef te treuren om wat is geweest en had kunnen zijn.

Wel vind ik het heel mooi om te lezen hoe anderen gebaat kunnen zijn bij juist wel psychologische ondersteuning, zoals Mevrouw voor Jou. Ik hoop dat het jullie rust brengt en zorgt dat de pijn draaglijk wordt gemaakt, want volledig wegnemen zal in de meeste gevallen helaas niet mogelijk zijn.

Sterke voor jullie allen!

quote:

Op woensdag 31 oktober 2018 12:14 schreef Lastpost het volgende:
Ik dacht/had de hoop dat ik nu wel van de PTSS klachten af was, maar ik merk nu het weer kouder wordt en sneller donker dat bepaalde 'oude kwaaltjes' weer de kop op steken. (Incident was twee jaar geleden ook rond deze periode)
Ben nu dus echt geforceerd bezig met de oefeningen die ik destijds bij mijn behandeling ook kreeg zodat het niet weer de overhand neemt, maar ik baal wel dat sommige klachten weer terugkeren nu.

Twijfel ook een beetje of ik alweer aan de bel moet trekken bij de huisarts/POH omdat ik verder wel gewoon volledig functioneer en de klachten beperkt blijven bij het angstige gevoel in het donker en wat argwaan naar vreemden in de buurt.

quote:

Op donderdag 1 november 2018 09:54 schreef Lastpost het volgende:
Het is vooral de angst dat de andere symptonen ook weer terug kunnen keren. Maandenlang totaal geen probleem gehad en weer volledig ontspannen buitenshuis en nu dus dit ineens.

Met alleen dit kan ik prima leven trouwens, maar het is dus vooral de angst dat het vermijdende gedrag er ook weer in kan sluipen en ik dan verval in oude patronen nu het juist zo goed gaat.

Denk dat ik het nog even aankijk, merk ik dat m'n gedrag en humeur ook weer in negatieve zin veranderd dan trek ik maar wéér aan de bel.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2018 14:50 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik postte eerder veel in het depressie en angst topic, maar nu mijn depressie is opgeklaard en mijn angsten minder worden merk ik dat mijn psychische klachten vooral door de ptss komen.

Kort samengevat heb ik een lastige jeugd gehad, mijn ouders waren niet in staat om de opvoeding goed te doen wat resulteerde in langdurige verwaarlozing en mishandeling. Bij mij gaan de herbelevingen op emotie ipv op gebeurtenis, alsin ik beleef niet een herinnering opnieuw maar wel de emoties die ik in bepaalde situaties voelde.

Ik zit hiervoor sinds vorig jaar september in therapie en heb al wat stappen gemaakt. Zo schrik ik me niet meer steeds lam als iemand me onverwacht aanraakt. Maar ook zijn mijn emoties minder heftig als iemand een gevoelig punt triggert.

Waar ik nog best mee worstel is met sociaal contact. Ik vind het heel moeilijk om om te gaan met onrechtvaardigheid, zeker als dat om mensen gaat binnen mijn vriendenkring.

Ook vind ik het lastig om mensen dichtbij te laten komen, een stukje in mij voelt een soort intense walging van mensen, terwijl een ander stukje het juist heel leuk vind om contact te maken en ik ook echt wel graag onder de mensen ben. Het is er allebei tegelijk, en ik ben er nog niet helemaal achter wat er achter die walging zit. Gaat nog wel komen. Ik heb een fijne psycholoog die me echt goed helpt om van de gefragmenteerde puinzooi die ik was weer een geheel te maken.

quote:

Op dinsdag 18 december 2018 17:14 schreef _Hestia_ het volgende:
Ik had vandaag uitslag van mn onderzoek en C-PTSS is nu officieel vastgesteld ipv "gewone" PTSS. Dus opnieuw een traumaverwerkingsbehandeling doen. Ik heb zelf alleen ervaring met EMDR en gewone Exposure. Maar er zijn nog meer varianten zoals Narratieve Exposure en Rescripting. Zijn er hier mensen die zo'n andere vorm gedaan hebben?

Ik moet nu dus samen met mn hoofdbehandelaar gaan kijken wat ik dus wil gaan doen (kan ook een combinatie zijn), dus ga me maar in die andere vormen inlezen, maar ben ook benieuwd naar ervaringen. Mag ook via PM.

quote:

Op dinsdag 18 december 2018 18:29 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb een paar keer rescripting gedaan. Ik zal proberen kort te omschrijven hoe het bij mij ging.

Het begon beide keren nadat ik was vastgelopen een situatie in het heden die emoties uit het verleden weer volledig deed herleven.

We begonnen met een ontspanningsoefening waarbij ik in gedachten naar een hele fijne plek ging. De psycholoog vroeg me die te omschrijven, wat ik deed, en daar raakte ik heel ontspannen van.

Vervolgens keken we naar de situatie die aan de hand was, en vroeg ze me om een herinnering uit het verleden op te graven die de sterke gevoelens bij de huidige situatie veroorzaakt.

Ze vroeg me de situatie te beschrijven, hoe alles eruitziet, wat er gebeurt en wat het allemaal met me doet. Op een manier herbeleefde ik het weer en dat was erg heftig. Daarna opnieuw, maar op de momenten dat er dingen gebeurden die voor mij traumatisch waren stapte de psycholoog in de situatie. Ze vroeg me wat ik nodig had op dat moment, en beschreef hoe ze me dat gaf.

Als het 'voorbij' was haalde ze me er heel rustig weer uit. Duurde ook altijd even. Maar het resultaat is dat ik nu een aantal sterkere herinneringen die anders lopen dat de originele herinneringen heb. Zo herinner ik me daadwerkelijk dat zij voor mij opkwam in een situatie.

Het resultaat is op twee vlakken iig. 1. Ik heb een minder nare herinnering. 2. Het bracht de verwerking op gang. Het heeft mij veel geholpen.

quote:

Op vrijdag 21 december 2018 15:09 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Dankjewel voor je heldere uitleg! Fijn dat het voor jou zo goed geholpen heeft. Wat ik me nog afvraag: Is het dan altijd zo dat het gerescript wordt met dat de psycholoog in beeld komt en je geeft wat je nodig heeft, of kan zij zich dan ook "inleven" in een ander persoon.

Stel dat bij een gebeurtenis familielid A iets doet en familielid B niet voor jou opkomt/het laat gebeuren. Kun je het dan ook rescripten dat familielid B zorgt voor wat je nodig hebt op dat moment? Hoop dat je snapt wat ik bedoel.

quote:

Op dinsdag 23 juni 2020 18:30 schreef Me-Myself-And-I-1985 het volgende:
Zelf vorige week erachter gekomen dat ik toch wel last heb van PTSS waarschijnlijk, bij mijn diagnosticering hebben ze dit wel genoemd in maart alleen ik dacht er eigenlijk geen last van te hebben..

Maar zodra mijn partner zijn stem verheft of schreeuwt uit onmacht of omdat hij boos is word ik zo gigantisch bang en word ik echt heel gemeen en trek ik een gigantische muur op en valt er dus ook niet meer te praten met mij en dit kan een half uur tot een dag duren.. Ook dacht ik dat mijn partner vorige week zei dat hij me van de fiets af wilde trappen, maar hij heeft dit helemaal niet gezegd, schijnt dus ook te kunnen als je in de top van je emotie zit..

Ik krijg alleen geen flashbacks o.i.d. dus ik dacht altijd dat dit geen PTSS kon zijn..

Ik moet dit nog bij de psychiater wegleggen, maar mijn medecursisten en behandelaar in mijn therapiegroep zeiden al wel dat dit goed mogelijk is..

Iemand die dit herkend?

quote:

Op vrijdag 26 juni 2020 10:49 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Niet iedereen met ptss heeft flashbacks. En flashbacks kunnen ook op een andere dan de 'er speelt zich een film af' manier. Het kan ook voorkomen dat je de emoties die je bij een bepaalde situatie had herbeleeft.

Dan raakt de huidige situatie iets dat je onbewust herinnert aan een traumatische eerdere situatie en komen alle emoties die daarbij speelden opnieuw naarboven.

Dat is ook waarom mensen met ptss op schijnbaar kleine dingen ineens extreem emotioneel lijken te reageren, ze beleven dan de emoties van hun trauma helemaal opnieuw.

Ik heb daar zelf veel last van gehad, en vond het ook echt moeilijk omdat ik terwijl 't gebeurde doorhad dat mijn reactie extreem was, maar 't niet kon stoppen.

quote:

Op donderdag 7 januari 2021 14:39 schreef Marsenal het volgende:
Benieuwd hoe het hier met jullie gaat.

quote:

Op zaterdag 12 maart 2022 07:14 schreef summer2bird het volgende:
Toch maar even dit topic kicken.
Ben in behandeling voor ptss. Heb trauma van een erg langdurige periode (20 jaar) en krijg hierdoor NET therapie.
Het is enorm heftig. Het maken van die tijdlijn koste überhaupt al 5 uur en nog ben ik nog van alles vergeten.
Het helpt ook niet dat mijn familie mij niet echt steunt. Voel mij nogal depressief de laatste tijd. Vraag me af of het ooit wel goed komt en of ik hier goed aan doe. Heb ook last van nachtmerries en slecht slapen.

quote:

Op zaterdag 12 maart 2022 15:37 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]
Goed dat je nu behandeling krijgt voor je ptss meis! En ik kan je uit eigen ervaring zeggen dat NET echt heel goed werkt bij langdurige en vroegkinderlijke trauma's en als je heel veel verschillende trauma's hebt.

Ik ben namelijk zelf volgende week klaar met mijn NET-behanding 💪
Ik heb er totaal wel 2.5 jaar over gedaan door verschillende omstandigheden (corona, overlijden van m'n vader, uitval therapeute) waardoor het veel langer heeft geduurd dan gepland.

Het is echt ontzettend heftig idd en alles opnieuw tot in detail vertellen en opnieuw voelen is heel zwaar. Maar het heeft mij echt heel erg geholpen met het verwerken, ik heb heel veel inzicht gekregen in patronen en daardoor ook nieuw gedrag geleerd.
De PTSS -klachten zullen vooral na de sessies echt nog wel blijven helaas. Maar het wordt echt beter!

Alleen wel erg rot dat je geen steun hebt. De eerste tijd had ik dat ook niet, maar ik heb nu sinds bijna 2 jaar een vriend die me ontzettend goed steunt. Dus dat scheelt echt enorm
Maar dapper dat je het aangaat en ik hoop echt dat je een fijne therapeut hebt bij wie je je veilig voelt en waarmee je dit traject kunt aangaan. Heel veel succes en sterkte iig 😘

Ik moet dus nog 1 sessie waarin ze mijn laatste 2 trauma's nog moet voorlezen van het levensverhaal wat ze met al die sessies heeft gemaakt. En dan zit het er voor mij eindelijk op en ben ik gelukkig een heel stuk verder dan 2.5 jaar geleden 👍

quote:

Op zaterdag 12 maart 2022 19:56 schreef summer2bird het volgende:

[..]
Dankje voor je reactie
2.5 jaar behandeling is wel lang hoor Maar als het het waard is heb ik het er graag voor over
Wat fijn voor je dat het er voor jou al op zit. Je reactie maakt dat ik me wel wat beter voel over die therapie

Het is soms best lastig dat ik wel al sinds mijn 7e al in de psychiatrie rond loop maar nu pas echte behandeling krijg voor mijn klachten. Het meest van mijn problematiek komt van mijn trauma af. Ben erg blij dat ik nu ook op een plek woon waar ik zo goed begeleid word dat ik dit voor het eerst in mijn leven durf aan te pakken.
Dat mijn familie mij niet steunt wist ik eigenlijk vanaf het begin al. Het is moeilijk maar het is niet anders.
Ik heb gelukkig wel een geweldige therapeute, en geweldige begeleiding thuis, dus dat is erg fijn.

Vandaag mijzelf even uit mijn appartement gesleept om te gaan lunchen in een cafeetje. Daarna voelde ik me al een stuk beter

quote:

Op vrijdag 25 maart 2022 13:46 schreef _flore het volgende:
Je mag dat gewoon voelen. Snap dat je je er schuldig over voelt. Want als kind was je afhankelijk van hem en kon je die haatgedachtes niet hebben. Beter jezelf de schuld geven en loyaal blijven. Voelt zo dubbel nu he.

Het is echt superherkenbaar, alles wat je schrijft over familie die gewoon alles toelaat en jij die je zonder familie voelt. Dat is eigenlijk ook zo, want niemand kwam en komt voor jou op. Dus heel logisch dat je je alleen voelt!

Ik herken ook je worsteling met wel/niet naar een uitvaart gaan. Ik zou zeggen: doe wat voor jou het beste is, want anderen houden -even simpel gezegd- ook geen rekening met jou. Ik lees in wat je schrijft eigenlijk niet dat er iets is waarvoor je wel zou willen gaan.

Veel sterkte!

quote:

Op zaterdag 26 maart 2022 07:55 schreef summer2bird het volgende:
Even iets anders, sinds ik met therapie ben begonnen heb ik enorm last van nachtmerries.
Mijn psychiater heeft al een jaar geleden aangeboden medicatie te geven voor mijn intense dromen (toen had ik 2x per week max nachtmerries en voor de rest intensieve dromen, nu 4-6 keer per week nachtmerries).
Heeft iemand ervaring met medicatie voor nachtmerries?

quote:

Op zaterdag 26 maart 2022 11:24 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar heb er een tijd geleden wel om gevraagd bij de psychiater omdat ik zelf ook veel last van nachtmerries heb en 2 vriendinnen wel goede ervaringen hebben met het middel Topiramaat. Maar mijn psychiater zei dat het twijfelachtig is qua werking en bij heel veel mensen ook niet werkt of juist klachten verergert. Dus zij was er niet echt weg van en wilde het dus niet voorschrijven.
Maar als jouw psychiater er voor open staat zou je dat dus kunnen proberen.

Veel sterkte iig en ook met die keus of je naar die uitvaart gaat of niet. In je post te lezen zie ik zelf weinig redenen om te gaan. En anders kun je hem misschien thuis via een livestream volgen? Door Corona is die mogelijkheid er vaak inmiddels. Bij mijn vaders uitvaart vorig jaar mochten maar een beperkt aantal mensen komen en de rest moest dus thuis kijken. Zo kun je wel de uitvaart zien maar kom je je vader niet in het echt tegen.

quote:

Op dinsdag 19 april 2022 18:59 schreef Naardegallemiezen het volgende:
Ik ga hier posten omdat ik geen zin heb om een heel topic aan te maken.
Ik dacht dat ik prima om kon gaan met mijn PTSS en dat ik er redelijk mee gedeald had. Het is nooit helemaal weggegaan, maar de scherpe kantjes waren er af. Het is leefbaar.

Echter werd ik laatst geconfronteerd met wat voor impact het de laatste jaren op me gehad heeft. Recentelijk in contact gekomen met een leuk persoon, omdat ik me wat meer open wilde stellen, en hij heeft dus wél een sociaal leven, staat er heel positief in, doet van alles, heeft (naar mijn indruk, maar je weet het niet) geen enkel idee wat voor verrotte plaats deze wereld en de mensen die er leven en wat ze elkaar aan kunnen doen. Maar het verbaasde me. Eigenlijk leeft hij een compleet normaal leven voor iemand van mijn leeftijd, en ik niet. En dat was heel confronterend.

Ik heb mezelf nu al jarenlang verwaarloosd (slecht eten, weinig sporten), compleet geïsoleerd van alles en iedereen (op een paar goede vrienden na, maar zelfs daar isoleer ik me vaak nog van), mijn hele zelfbeeld is naar de klote en ik ben continu moe alsof ik een marathon heb gelopen (terwijl ik toch vrij zeker ben dat ik dat niet gedaan heb). Ook krijg ik steeds meer vage en niet te duiden fysieke klachten (rugpijn, nekpijn, buikpijn, vermoeidheid, continu brainfog). Het enige dat me nog boven water houdt is de focus op mijn opleiding, maar zelfs daar heb ik continu faalangst.

Verder is die dissociatie gewoon ronduit klote (is haast permanent aanwezig). Het lukt wel om te functioneren maar je hebt continu het gevoel dat je er een beetje boven 'zweeft'. Alsof je niet echt wakker bent. Maar daar moet ik maar mee leren leven.

Eigenlijk besef ik me dat het nooit helemaal goed behandeld is/dat er iets mis gegaan is. Ik weet dat ik zelf moet ingrijpen, maar ik ben zo moe. Ik wil ook vaak helemaal niet meer. Ik probeer wel te veranderen maar dat gevoel van numbness, verdriet en 'laat eigenlijk allemaal maar zitten' gaat niet weg.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2022 20:34 schreef Medusa666 het volgende:
Word continu getriggerd waardoor ik kwaad wordt op mensen en in fight modus ga en twijfel continu over alles.

Ik twijfel door mijn trauma’s met name over de intenties en het goede in mensen. Ik voel me met name veilig bij maar een paar mensen die met name ook wat zachter en voorzichtiger stemgeluid en stemgebruik communiceren.

is dit herkenbaar voor een van jullie?

Wanneer iemand dit niet doet word ik meteen getriggerd om te gaan “vechten” . Het is gewoon lastig.

Op het moment dat ik mijn wantrouwen volledig loslaat dan wordt er oneindig over me heen gelopen.. ik vergeet dan al mn grenzen wanneer ik mijn wantrouwen loslaat en ga ervan uit dat iedereen dan het beste met me voorheeft omdat ik het dan ook voor anderen heb

En niet om op te scheppen, maar ik heb gewoon gemerkt dat het soms lijkt alsof ik de een van de heel weinige mensen in mijn omgeving ben die tegen mijn egoistische belangen in wilt gaan en naar mezelf wilt kijken om het de ander gemakkelijker te maken en om te zoeken naar een echte middenweg.

Anderen zeggen ook tegen mij dat ik te zacht ben waar weer anderen zeggen dat ik te overdreven reageer.

Ik begrijp de intenties van anderen vaak niet en heb veel duidelihkheid en eerlijke uitleg nodig voor ik me veilig voel. Is dit herkenbaar?

quote:

Op donderdag 4 augustus 2022 21:03 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik word ook door specifieke type mensen getriggerd en ik sla daarvan op de vlucht.
Stemverheffing kan ik absoluut niet tegen.

De rest herken ik niet, ik wantrouw altijd maar dat is bij ieder verschillend.

Dat te zacht genoemd worden of juist dat je overdreven reageert moet je wel mee uitkijken wie dat zegt, dat kan heel goed mindfucken zijn.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2022 21:03 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik word ook door specifieke type mensen getriggerd en ik sla daarvan op de vlucht.
Stemverheffing kan ik absoluut niet tegen.

De rest herken ik niet, ik wantrouw altijd maar dat is bij ieder verschillend.

Dat te zacht genoemd worden of juist dat je overdreven reageert moet je wel mee uitkijken wie dat zegt, dat kan heel goed mindfucken zijn.

quote:

Op zondag 11 september 2022 18:55 schreef Ditdatposse het volgende:
Besloten om dit topic te gaan volgen en mee te schrijven.

Ik;
Moeder eind 30, kinderen en getrouwd.
CPTSS, chronisch depressie, angst en paniekstoornis en bij tijden en wijlen rand psychotisch.
Zeer onveilige jeugd gehad, manipulatieve ouder, die elke dag mij fysiek en geestelijk mishandelde. Andere ouder veelal niet aanwezig, bij aanwezig ouder onder de duim van andere ouder zitten. Oudere sibling die lieveling thuis was en mij het leven behoorlijk zuur maakte.
Beide ouders alcoholist. Van 4 jaar tot 7/8 jaar sexueel misbruikt.

Mijn jeugd en jong volwassen leven ging niet over rozen. Verslavingsgevoelig, opgenomen psychiatrische instelling, suïcide pogingen en dakloos.

Ouder is paar jaar geleden overleden, ene ouder en sibling leven nog. Contact aantal jaar daarmee verbroken.

Op dit moment ben ik compleet ingestort, als nooit tevoren. Ziektewet, aangemeld voor zware therapie (de zoveelste) gericht op cptss en trauma. Ad medicatie is verhoogd, ook de antipsychotica. Ik slaap praktisch niet meer, omdat ik gewoonweg niet durf te slapen. De nachtmerries zijn te heftig.
Gelukkig is partner ontzettend begripvol en steunt mij 100%. Een aantal goede vrienden weten van de situatie af. Kinderen krijgen hopelijk zo weinig mogelijk mee. Probeer altijd de gekke maffe moeder te zijn die ik altijd was.
Ik pak rust, maar probeer ook actief te zijn en niet weg te kwijnen onder de dekens.

Baal zo onwijs dat mijn verleden mij klein heeft gekregen en de beerput volledig open is. Ik ervaar elke dag tig verschillende emoties. Boos, wraak, verdriet, eenzaam etc. En ik weet hier niet mee om te gaan, omdat ik het altijd weg heb kunnen stoppen.

Hoe gaan jullie hiermee om? Zijn er soortgelijke ervaringen en hoe hebben jullie alles aangepakt en losgelaten?

Xx

quote:

Op zondag 11 september 2022 18:55 schreef Ditdatposse het volgende:
Besloten om dit topic te gaan volgen en mee te schrijven.

Ik;
Moeder eind 30, kinderen en getrouwd.
CPTSS, chronisch depressie, angst en paniekstoornis en bij tijden en wijlen rand psychotisch.
Zeer onveilige jeugd gehad, manipulatieve ouder, die elke dag mij fysiek en geestelijk mishandelde. Andere ouder veelal niet aanwezig, bij aanwezig ouder onder de duim van andere ouder zitten. Oudere sibling die lieveling thuis was en mij het leven behoorlijk zuur maakte.
Beide ouders alcoholist. Van 4 jaar tot 7/8 jaar sexueel misbruikt.

Mijn jeugd en jong volwassen leven ging niet over rozen. Verslavingsgevoelig, opgenomen psychiatrische instelling, suïcide pogingen en dakloos.

Ouder is paar jaar geleden overleden, ene ouder en sibling leven nog. Contact aantal jaar daarmee verbroken.

Op dit moment ben ik compleet ingestort, als nooit tevoren. Ziektewet, aangemeld voor zware therapie (de zoveelste) gericht op cptss en trauma. Ad medicatie is verhoogd, ook de antipsychotica. Ik slaap praktisch niet meer, omdat ik gewoonweg niet durf te slapen. De nachtmerries zijn te heftig.
Gelukkig is partner ontzettend begripvol en steunt mij 100%. Een aantal goede vrienden weten van de situatie af. Kinderen krijgen hopelijk zo weinig mogelijk mee. Probeer altijd de gekke maffe moeder te zijn die ik altijd was.
Ik pak rust, maar probeer ook actief te zijn en niet weg te kwijnen onder de dekens.

Baal zo onwijs dat mijn verleden mij klein heeft gekregen en de beerput volledig open is. Ik ervaar elke dag tig verschillende emoties. Boos, wraak, verdriet, eenzaam etc. En ik weet hier niet mee om te gaan, omdat ik het altijd weg heb kunnen stoppen.

Hoe gaan jullie hiermee om? Zijn er soortgelijke ervaringen en hoe hebben jullie alles aangepakt en losgelaten?

Xx

quote:

Op zondag 11 september 2022 20:04 schreef Ditdatposse het volgende:
Ik ben al vanaf mijn 18e bekend in de psychiatrie. Behandelingen waren altijd gericht op andere stoornissen. Nu eind 30 een gerichte behandeling op cptss en trauma. De cptss diagnose heb ik pas sinds 3 jaar, daarvoor nooit een psych gehad die verder onderzocht naar het daadwerkelijke probleem.
Ik ben ondanks ziektewet wel een bezige bij. Ik “werk” op een traningsstal en thuis een lading huisdieren waar ik m’n handen vol aan heb 😬
Nachtmerries worden hopelijk minder als ik goed ingesteld op medicatie. Ik ben sinds vorige week verhoogd.

quote:

Op dinsdag 13 september 2022 14:50 schreef summer2bird het volgende:
Hier gaat het trouwens niet zo lekker de laatste tijd. Ik heb steeds meer nachtmerries, paniekaanvallen, flashbacks en veel sneller getriggerd dan anders.
We behandelen nu ook best zware stof bij de therapie.
Ik heb mijn hele leven altijd alle emoties naar beneden geduwd, en ik heb het gevoel dat het er nu eindelijk uit komt.
Het is nu gewoon een beetje zwaar, bij het minste of geringste krijg in een paniekaanval of word ik anders getriggerd, ik zie het ook nooit aankomen en het gebeurt erg vaak de laatste tijd.
Ben ook echt enorm moe, en ik slaap niet zo lekker.

quote:

Op dinsdag 13 september 2022 22:01 schreef Thaddeus het volgende:
Dag allen,

Ik ben 31 jaar en heb in 2017 een traumatische ervaring gehad. Ik heb (nog) nooit therapie of andere behandelingen gehad. De klachten die ik ervaar zijn nachtmerries, flashbacks, soms als iemand iets zegt begin ik er aan te denken. Daarnaast echt enorm veel zweten.. ook in bed, ik heb een kouschuim topper op het matras maar dit lijkt niet veel te helpen. Verder voel ik mij op sommige momenten emotioneel maar verberg ik dit.

De meeste mensen in mijn omgeving weten dit niet van me en ik lach het voor mijzelf vaak wat weg, soms voelt het alsof ik een masker draag. Mijn vriendin en mijn moeder weten dit wel en mijn moeder adviseerde EMDR.

Ik weet niet precies wat ik hiermee wil zeggen maar wilde het even van mij afschrijven.

quote:

Op dinsdag 13 september 2022 22:33 schreef Medusa666 het volgende:

[..]
Hoi, wat vervelend dat je die gebeurtenis hebt ervaren En nu ook deze klachten hebt..

Ik herken mij in de klachten die je beschrijft en ook het weg willen drukken ervan. Emdr heeft mij heel goed geholpen erbij.

Ben je van plan om naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing? Ik zou dat in jouw geval wel echt doen… dan ben je later ook lekker van die klachten af

quote:

Op vrijdag 16 september 2022 09:58 schreef Thaddeus het volgende:

[..]
Bedankt voor je reactie. Hoe veel sessies emdr had je nodig dat het effect had? En was het zo zwaar als mensen zeggen dat het is?

Wel mooi om te lezen dat het jou heeft geholpen om van je klachten af te komen.

quote:

Op dinsdag 1 november 2022 19:34 schreef summer2bird het volgende:
Ik heb het heel erg zwaar de laatste tijd.
Alles komt snoeihard binnen, ik word overal door getriggerd, lig snachts vaak te huilen, en functioneer nauwelijks.

Mijn huidige psychiater stopt er over een paar weken mee dus dat helpt ook niet.

Het leven is erg zwaar op het moment.

quote:

Op dinsdag 1 november 2022 21:31 schreef Medusa666 het volgende:

[..]
Wat vervelend. Hoe gaat het nu met je?

quote:

Op zaterdag 14 januari 2023 13:34 schreef Speedfight het volgende:
Denken jullie dat het helpt om echt alles wat je aan je trauma herinnert weg te gooien? Bijvoorbeeld zelfs een waterkoker die je aan die tijd kan herinneren?

quote:

Op zaterdag 14 januari 2023 19:43 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik stel me nu zo voor dat @:speedfight alles wat haar aan haar trauma herinnert over het balkon gooit, erop gaat stampen of op marktplaats zet

quote:

Op zaterdag 14 januari 2023 19:49 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Hahahaha ik probeer de neiging te onderdrukken maar die waterkoker gaat morgen weg ja hahaha.
Ik zit al een tijdje met dat soort dingen dat ik denk ja ik ga toch niet een goed werkend product wegdoen en vervangen maar dagelijks herinnert t toch wel aan (kleine) dingen.

quote:

Op woensdag 25 januari 2023 15:47 schreef Speedfight het volgende:
Och ik word net teruggebeld, ze hebben mij er tussen kunnen proppen, dus over een maandje begint in ieder geval de intake. Volgens mij volgt er daarna weer een behoorlijke wachttijd, maar ik hoef dus niet helemaal opnieuw te beginnen.
Lieve mensen, meteen goed gevoel bij

quote:

Op vrijdag 27 januari 2023 12:10 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]
Wat fijn zeg 👍
En hopelijk valt de wachttijd toch mee🤞

Ik heb eind december mijn laatste afspraak bij de GGZ gehad (na 4 jaar behandeling waarvan 3 jaar traumatherapie). En vorige week de laatste afspraak bij verslavingszorg (maar dit is nogal raar gegaan en sta ik niet achter).
Dus ik heb nu helemaal geen professionele hulpverlening meer.
Terwijl ik 36 ben en al vanaf mijn 18e eigenlijk altijd in de hulpverlening heb gezeten🙈

En aan de ene kant ben ik echt trots op de stappen die ik afgelopen jaren gezet heb💪
Maar ik vind het ook spannend en vooral wbt mn verslaving heb ik nog wel regelmatig terugvallen (afgelopen 2 maanden nogal veel heftige dingen meegemaakt weer helaas😥 waardoor ik toch weer thuis ben gaan gebruiken).

Dus ik twijfel nog een beetje of ik niet gewoon mezelf weer moet aanmelden bij een andere instelling. Alleen dan moet ik ook weer helemaal opnieuw beginnen met intake en wachtlijst😓
En aan de andere kant weet ik na jaren verslavingszorg ook wel hoe het "moet", alleen lukt het niet altijd nog, vooral niet in lastige situaties. Dus daar ga ik nog even over nadenken.

En nu door die gebeurtenissen de afgelopen maanden en veel stress wel weer meer last van nachtmerries. Maar verder gaat het qua traumaklachten wel redelijk goed. Ik ben niet klachtenvrij ondanks 3 jaar traumatherapie, maar het gaat wel een stuk beter👍

quote:

Op donderdag 2 februari 2023 13:28 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Heb je meer energie nu je van een aantal traumaklachten af bent?

Op eigen benen gaan staan is altijd spannend, het gevoel niet terug te kunnen vallen op therapie. Zeker met die heftige gebeurtenissen nu. Vaak is er bij een huisarts wel een praktijkbegeleider als tussenstop.

quote:

Op woensdag 8 maart 2023 18:28 schreef scrub_nurse het volgende:
Via mijn therapeute (ze is sinds januari 85jr oud) volg ik nu haar opleiding psychodrama. Zwaar, indrukwekkend, maar volgens mij gaat het me wel helpen 😊

quote:

Op vrijdag 10 maart 2023 21:47 schreef Muisje22 het volgende:
Ja, nice. Ik ga dit van me af typen maar niet in een op zichzelf staand topic, dan maar hier.

Ik ben recent gediagnosticeerd met endometriose en elke maand is een hel voor mij.
Door tromboserisico kan ik geen andere vormen van anticonceptie nemen (om de pijn en schade te beperken door het geven hormonale remming) dan een spiraaltje.

Fijn detail is dat ik ook misbruikt ben, en ik me hierdoor niet kan ontspannen. Het is vrijwel fysiek onmogelijk om die procedure bij mij uit te voeren, dus moet het onder sedatie. Prima, het moet goedkomen.

Het punt is, ik moet iets doen wat ik helemaal niet wil, waar ik mijn hele leven al 'tegen' ben, ik wil niet dat 'daar' iets gebeurd, maar ik heb geen keuze. Het is of dit, of veel pijn blijven houden tot op het punt van niet kunnen functioneren, elke maand ziek zijn, en door uitbreiding van de ziekte eventueel nog onvruchtbaar worden later.

Heb hier al een maand angstaanvallen over, life's good.

quote:

Op vrijdag 10 maart 2023 21:47 schreef Muisje22 het volgende:
Ja, nice. Ik ga dit van me af typen maar niet in een op zichzelf staand topic, dan maar hier.

Ik ben recent gediagnosticeerd met endometriose en elke maand is een hel voor mij.
Door tromboserisico kan ik geen andere vormen van anticonceptie nemen (om de pijn en schade te beperken door het geven hormonale remming) dan een spiraaltje.

Fijn detail is dat ik ook misbruikt ben, en ik me hierdoor niet kan ontspannen. Het is vrijwel fysiek onmogelijk om die procedure bij mij uit te voeren, dus moet het onder sedatie. Prima, het moet goedkomen.

Het punt is, ik moet iets doen wat ik helemaal niet wil, waar ik mijn hele leven al 'tegen' ben, ik wil niet dat 'daar' iets gebeurd, maar ik heb geen keuze. Het is of dit, of veel pijn blijven houden tot op het punt van niet kunnen functioneren, elke maand ziek zijn, en door uitbreiding van de ziekte eventueel nog onvruchtbaar worden later.

Heb hier al een maand angstaanvallen over, life's good.

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 15:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb een gesprek met iemand gehad vandaag en er kwam naar voren dat de problemen waar ik mee worstel die zich met name manifesteren dat ik hardnekkig uitstelgedrag heb en de energie niet eens heb om fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en dat ik mij sociaal isoleer en mensen continu van mij afduw - waarschijnlijk toch te maken hebben met trauma's.

Ik ben in het verleden behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek en daarbij ging de nadruk heel erg naar gedrag en emotieregulatie. Op mijn verleden en om te achterhalen wat zich destijds afspeelde waardoor ik uiteindelijk persoonlijkheidsproblematiek ontwikkelde, werd nauwelijks ingegaan. Ik vertelde er wel over en er leek in eerste instantie begrip voor te zijn. Later vernam ik dat het voor hen niet zozeer belangrijk was in hoeverre ik wel of niet de waarheid spreek, maar dat het om mijn beleving ging. Ik had o.a. de diagnose borderline en ik kreeg vooral vragen terug waaruit ik kon opmaken dat ze duidelijk wilden krijgen in hoeverre de dingen die ik vertelde overtrokken waren of dat ik mijn eigen verantwoordelijkheden op anderen projecteerde.

De diagnose PTSS was bij mij niet gesteld. Ik heb niet iets meegemaakt wat op zichzelf staand te heftig is geweest. Er zijn weleens escalaties geweest vroeger waarbij mijn vader zo nijdig was dat hij mij in elkaar wilde slaan en ik mij moest opsluiten in de badkamer. Wat ik mij dan vooral kan herinneren, is dat ik puur aan mijn gedrag merkte dat ik blijkbaar bang was en dat ik mezelf een laffe schijtluis vond die weer eens te angstig was om de confrontatie aan te gaan. Het was net alsof ik het allemaal in een film beleefde en dat ik buiten mezelf getreden was en ernaast stond in plaats van dat ikzelf degene was die zich opsloot.

Ik begin pas sinds een paar jaar te merken dat er continu stresshormonen gieren door mijn lijf en dat ik mij altijd gejaagd en onder spanning voel staan. Over het algemeen ben ik besluiteloos en lijkt het alsof de kleinste dingetjes mij abnormaal veel angst bezorgen, wat voor mij bevestigt dat er iets mis is met mij. Ik weet immers niet wat een ander voelt: ik constateer wel dat de meeste mensen zich veel minder door angst en geremdheid laten leiden dan ik. Er zijn ook momenten dat het compleet kan omslaan en dan lijkt het alsof die angst een geimplodeerde vorm is van enorm veel woede.

Ik heb sinds de laatste jaren vaker gehoord van mensen dat het best waarschijnlijk is dat ik complexe ptss heb. En dat hoor ik o.a. van mensen die zelf ptss hebben, echter wel een andere levensgeschiedenis dan ik. Zij zijn bijvoorbeeld seksueel misbruikt en dat heb ik niet meegemaakt. Ik heb ook geen herbelevingen. Ik heb er de laatste tijd niet zoveel last van, echter wat regelmatig opduikt is dat ik mij opeens iets herinner wat ikzelf gedaan heb waar ik mij voor schaam. Dat overvalt mij en dan verkramp ik helemaal. Als dat op straat gebeurt, gebeurt het soms dat ik mensen mij vreemd zie aankijken en dan pas realiseer ik dat ze dat doen omdat ik hardop dingen heb geroepen zoals "Ik moet dood" of "Ik ben een klootzak".

In 2021 verwees de huisarts mij door naar een sGGZ voor persoonlijkheidsproblematiek omdat het toch niet goed ging. De telefonische intake hield in of ik toestemming gaf of ze gegevens van mijn vorige behandelaars konden opvragen. Een week later werd mijn voicemail ingesproken dat ze mij geen geschikte behandeling konden aanbieden. De reden waarom werd niet toegelicht. Andere instellingen wilden mij ook niet aannemen. Eén iemand gaf wel eerlijk toe dat ze vastzitten aan een protocol waardoor ik met mijn behandelverleden en problematiek beschouwd word als een te complex geval. Hij zei erbij dat hij nav vorige rapporten wel kon opmaken dat ik mij in positieve zin heb ontwikkeld en mezelf niet als kansloos moet beschouwen, maar dat het met het huidige zorgsysteem heel moeilijk wordt om mij iets te bieden wat aansluit op wat ik nodig heb, omdat het bij mij zo uiteenlopend en breed is.

Komt dit iemand bekend voor?

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 15:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb een gesprek met iemand gehad vandaag en er kwam naar voren dat de problemen waar ik mee worstel die zich met name manifesteren dat ik hardnekkig uitstelgedrag heb en de energie niet eens heb om fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en dat ik mij sociaal isoleer en mensen continu van mij afduw - waarschijnlijk toch te maken hebben met trauma's.

Ik ben in het verleden behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek en daarbij ging de nadruk heel erg naar gedrag en emotieregulatie. Op mijn verleden en om te achterhalen wat zich destijds afspeelde waardoor ik uiteindelijk persoonlijkheidsproblematiek ontwikkelde, werd nauwelijks ingegaan. Ik vertelde er wel over en er leek in eerste instantie begrip voor te zijn. Later vernam ik dat het voor hen niet zozeer belangrijk was in hoeverre ik wel of niet de waarheid spreek, maar dat het om mijn beleving ging. Ik had o.a. de diagnose borderline en ik kreeg vooral vragen terug waaruit ik kon opmaken dat ze duidelijk wilden krijgen in hoeverre de dingen die ik vertelde overtrokken waren of dat ik mijn eigen verantwoordelijkheden op anderen projecteerde.

De diagnose PTSS was bij mij niet gesteld. Ik heb niet iets meegemaakt wat op zichzelf staand te heftig is geweest. Er zijn weleens escalaties geweest vroeger waarbij mijn vader zo nijdig was dat hij mij in elkaar wilde slaan en ik mij moest opsluiten in de badkamer. Wat ik mij dan vooral kan herinneren, is dat ik puur aan mijn gedrag merkte dat ik blijkbaar bang was en dat ik mezelf een laffe schijtluis vond die weer eens te angstig was om de confrontatie aan te gaan. Het was net alsof ik het allemaal in een film beleefde en dat ik buiten mezelf getreden was en ernaast stond in plaats van dat ikzelf degene was die zich opsloot.

Ik begin pas sinds een paar jaar te merken dat er continu stresshormonen gieren door mijn lijf en dat ik mij altijd gejaagd en onder spanning voel staan. Over het algemeen ben ik besluiteloos en lijkt het alsof de kleinste dingetjes mij abnormaal veel angst bezorgen, wat voor mij bevestigt dat er iets mis is met mij. Ik weet immers niet wat een ander voelt: ik constateer wel dat de meeste mensen zich veel minder door angst en geremdheid laten leiden dan ik. Er zijn ook momenten dat het compleet kan omslaan en dan lijkt het alsof die angst een geimplodeerde vorm is van enorm veel woede.

Ik heb sinds de laatste jaren vaker gehoord van mensen dat het best waarschijnlijk is dat ik complexe ptss heb. En dat hoor ik o.a. van mensen die zelf ptss hebben, echter wel een andere levensgeschiedenis dan ik. Zij zijn bijvoorbeeld seksueel misbruikt en dat heb ik niet meegemaakt. Ik heb ook geen herbelevingen. Ik heb er de laatste tijd niet zoveel last van, echter wat regelmatig opduikt is dat ik mij opeens iets herinner wat ikzelf gedaan heb waar ik mij voor schaam. Dat overvalt mij en dan verkramp ik helemaal. Als dat op straat gebeurt, gebeurt het soms dat ik mensen mij vreemd zie aankijken en dan pas realiseer ik dat ze dat doen omdat ik hardop dingen heb geroepen zoals "Ik moet dood" of "Ik ben een klootzak".

In 2021 verwees de huisarts mij door naar een sGGZ voor persoonlijkheidsproblematiek omdat het toch niet goed ging. De telefonische intake hield in of ik toestemming gaf of ze gegevens van mijn vorige behandelaars konden opvragen. Een week later werd mijn voicemail ingesproken dat ze mij geen geschikte behandeling konden aanbieden. De reden waarom werd niet toegelicht. Andere instellingen wilden mij ook niet aannemen. Eén iemand gaf wel eerlijk toe dat ze vastzitten aan een protocol waardoor ik met mijn behandelverleden en problematiek beschouwd word als een te complex geval. Hij zei erbij dat hij nav vorige rapporten wel kon opmaken dat ik mij in positieve zin heb ontwikkeld en mezelf niet als kansloos moet beschouwen, maar dat het met het huidige zorgsysteem heel moeilijk wordt om mij iets te bieden wat aansluit op wat ik nodig heb, omdat het bij mij zo uiteenlopend en breed is.

Komt dit iemand bekend voor?

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 16:44 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Complexe PTSS wordt vaak gesteld bij langdurige emotionele verwaarlozing of psychische mishandeling.
Ik zeg niet dat dit bij jou het geval is, maar verdiep je eens in C-PTSS en emotionele verwaarlozing of zelfs narcistische ouders. Je merkt vanzelf wat voor jou herkenbaar is.
Waar we mee opgegroeid zijn en kennen als normaal, is lang niet altijd normaal.
In mijn ervaring komen veel problemen daarvandaan zonder te weten dat dat problematisch was destijds, omdat je als kind niet beter wist.

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 15:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb een gesprek met iemand gehad vandaag en er kwam naar voren dat de problemen waar ik mee worstel die zich met name manifesteren dat ik hardnekkig uitstelgedrag heb en de energie niet eens heb om fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en dat ik mij sociaal isoleer en mensen continu van mij afduw - waarschijnlijk toch te maken hebben met trauma's.

Ik ben in het verleden behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek en daarbij ging de nadruk heel erg naar gedrag en emotieregulatie. Op mijn verleden en om te achterhalen wat zich destijds afspeelde waardoor ik uiteindelijk persoonlijkheidsproblematiek ontwikkelde, werd nauwelijks ingegaan. Ik vertelde er wel over en er leek in eerste instantie begrip voor te zijn. Later vernam ik dat het voor hen niet zozeer belangrijk was in hoeverre ik wel of niet de waarheid spreek, maar dat het om mijn beleving ging. Ik had o.a. de diagnose borderline en ik kreeg vooral vragen terug waaruit ik kon opmaken dat ze duidelijk wilden krijgen in hoeverre de dingen die ik vertelde overtrokken waren of dat ik mijn eigen verantwoordelijkheden op anderen projecteerde.

De diagnose PTSS was bij mij niet gesteld. Ik heb niet iets meegemaakt wat op zichzelf staand te heftig is geweest. Er zijn weleens escalaties geweest vroeger waarbij mijn vader zo nijdig was dat hij mij in elkaar wilde slaan en ik mij moest opsluiten in de badkamer. Wat ik mij dan vooral kan herinneren, is dat ik puur aan mijn gedrag merkte dat ik blijkbaar bang was en dat ik mezelf een laffe schijtluis vond die weer eens te angstig was om de confrontatie aan te gaan. Het was net alsof ik het allemaal in een film beleefde en dat ik buiten mezelf getreden was en ernaast stond in plaats van dat ikzelf degene was die zich opsloot.

Ik begin pas sinds een paar jaar te merken dat er continu stresshormonen gieren door mijn lijf en dat ik mij altijd gejaagd en onder spanning voel staan. Over het algemeen ben ik besluiteloos en lijkt het alsof de kleinste dingetjes mij abnormaal veel angst bezorgen, wat voor mij bevestigt dat er iets mis is met mij. Ik weet immers niet wat een ander voelt: ik constateer wel dat de meeste mensen zich veel minder door angst en geremdheid laten leiden dan ik. Er zijn ook momenten dat het compleet kan omslaan en dan lijkt het alsof die angst een geimplodeerde vorm is van enorm veel woede.

Ik heb sinds de laatste jaren vaker gehoord van mensen dat het best waarschijnlijk is dat ik complexe ptss heb. En dat hoor ik o.a. van mensen die zelf ptss hebben, echter wel een andere levensgeschiedenis dan ik. Zij zijn bijvoorbeeld seksueel misbruikt en dat heb ik niet meegemaakt. Ik heb ook geen herbelevingen. Ik heb er de laatste tijd niet zoveel last van, echter wat regelmatig opduikt is dat ik mij opeens iets herinner wat ikzelf gedaan heb waar ik mij voor schaam. Dat overvalt mij en dan verkramp ik helemaal. Als dat op straat gebeurt, gebeurt het soms dat ik mensen mij vreemd zie aankijken en dan pas realiseer ik dat ze dat doen omdat ik hardop dingen heb geroepen zoals "Ik moet dood" of "Ik ben een klootzak".

In 2021 verwees de huisarts mij door naar een sGGZ voor persoonlijkheidsproblematiek omdat het toch niet goed ging. De telefonische intake hield in of ik toestemming gaf of ze gegevens van mijn vorige behandelaars konden opvragen. Een week later werd mijn voicemail ingesproken dat ze mij geen geschikte behandeling konden aanbieden. De reden waarom werd niet toegelicht. Andere instellingen wilden mij ook niet aannemen. Eén iemand gaf wel eerlijk toe dat ze vastzitten aan een protocol waardoor ik met mijn behandelverleden en problematiek beschouwd word als een te complex geval. Hij zei erbij dat hij nav vorige rapporten wel kon opmaken dat ik mij in positieve zin heb ontwikkeld en mezelf niet als kansloos moet beschouwen, maar dat het met het huidige zorgsysteem heel moeilijk wordt om mij iets te bieden wat aansluit op wat ik nodig heb, omdat het bij mij zo uiteenlopend en breed is.

Komt dit iemand bekend voor?

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 16:34 schreef summer2bird het volgende:
En dat je geen herbelevingen hebt betekend niet dat je dan helemaal geen last ervan hebt he Het kan hem ook zitten in dingen vermijden zoals plekken, bepaald voedsel, feestdagen, verjaardagen, bepaalde mensen of zelfs mensen die op bepaalde mensen lijken, bepaalde situaties vermijden en nog veel meer.

Herbelevingen kunnen ook herinneringen zijn die je ineens opkomen bij het zien/horen/ruiken/voelen van een bepaald iets of ineens heftige gevoelens hebben over iets kleins.

complexe trauma gaat hem helemaal in je complete leven zitten, hoe je dingen doet, dingen vermijd, hoe je op dingen reageert, alles.

quote:

Op woensdag 8 maart 2023 18:30 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Hoe gaat zo'n sessie?

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 01:32 schreef _flore het volgende:
Ik heb een gekke vraag die ik niet echt irl ergens durf te stellen (mensen begrijpen het niet) en ben benieuwd of jullie dit misschien herkennen.

Ik ben eindelijk op een punt dat ik besef wat mij als kind en later ook nog is aangedaan, door de mensen bij wie ik veilig had moeten zijn en die een verantwoordelijkheid hadden die ze niet genomen hebben. Ik heb het altijd goedgepraat met dingen als: ze wisten niet beter, waren niet bewust/zelf beschadigd, etc. Maar nu ik dus meer en meer de diepte van de ellende besef waar ik me uit heb moeten worstelen omdat ik er helemaal in verstrikt zat, ben ik zo gruwelijk boos dat ik voel: ik vergeef hen nóóit. Niet uit wrok, of omdat ik dat wil alsof het een keuze is. Maar vanuit erkenning/liefde voor mezelf, voor de pijn die me is aangedaan. Alsof ik hiermee zeg: het was zó erg, dat mag een mens/kind gewoon niet meemaken, hoe kún je zo met iemand omgaan. En hierdoor kan ik het juist meer loslaten, terwijl vaak wordt gezegd dat je moet vergeven, of dat je daar naartoe moet (willen) werken. Ik heb daar nooit echt iets mee gekund, 'vergeving'. Voor mij voelt dit gevoel (nu?) kloppend, maar ik durf het dus niet hardop te zeggen. Ik vraag me zo erg af of ik de enige ben hierin.

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 01:32 schreef _flore het volgende:
Ik heb een gekke vraag die ik niet echt irl ergens durf te stellen (mensen begrijpen het niet) en ben benieuwd of jullie dit misschien herkennen.

Ik ben eindelijk op een punt dat ik besef wat mij als kind en later ook nog is aangedaan, door de mensen bij wie ik veilig had moeten zijn en die een verantwoordelijkheid hadden die ze niet genomen hebben. Ik heb het altijd goedgepraat met dingen als: ze wisten niet beter, waren niet bewust/zelf beschadigd, etc. Maar nu ik dus meer en meer de diepte van de ellende besef waar ik me uit heb moeten worstelen omdat ik er helemaal in verstrikt zat, ben ik zo gruwelijk boos dat ik voel: ik vergeef hen nóóit. Niet uit wrok, of omdat ik dat wil alsof het een keuze is. Maar vanuit erkenning/liefde voor mezelf, voor de pijn die me is aangedaan. Alsof ik hiermee zeg: het was zó erg, dat mag een mens/kind gewoon niet meemaken, hoe kún je zo met iemand omgaan. En hierdoor kan ik het juist meer loslaten, terwijl vaak wordt gezegd dat je moet vergeven, of dat je daar naartoe moet (willen) werken. Ik heb daar nooit echt iets mee gekund, 'vergeving'. Voor mij voelt dit gevoel (nu?) kloppend, maar ik durf het dus niet hardop te zeggen. Ik vraag me zo erg af of ik de enige ben hierin.

quote:

Op zaterdag 25 maart 2023 10:41 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Nee, daar ben je zeker de enige niet in. En daarbij kan je niet van jezelf afdwingen hoe jij je voelt t.o.v. een ander en niemand heeft het recht om het van jou af te dwingen. Als zij zich ongemakkelijk voelen omdat jij bent door iets waarvan zij zeggen dat je het achter je moet laten omdat het in het verleden gebeurd is, maar wat wel jouw leven in die mate verpest heeft dat je er in het heden nog dagelijks de gevolgen van ondervindt, dan is het onbeschoft van hen om jou dat ook aan te rekenen. Willen ze geen last hebben van jouw 'negativiteit'? Dat kan, als ze jou eens zouden steunen, zodat jij zelf ook minder last daarvan hebt.

Helaas houdt "het verleden achter je laten" meestal in dat je ook al die mensen achter je moet laten. En dat kan verdomd eenzaam voelen. Totdat ik in mijn geval mij ging realiseren dat ik daarmee blijf vasthouden aan een illusie en dat de realiteit inhoudt dat zij er vroeger ook niet voor mij geweest waren. Als het mij beter gaat lukken om andere mensen in mijn leven toe te laten, ga ik dat zeker doen en gaat er een nieuwe wereld voor mij open. Misschien kan zo'n gedachte jou ook helpen.

quote:

Op vrijdag 24 maart 2023 06:21 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
heel herkenbaar.
Opgegroeid in een gezin waar van alles gebeurde wat niet goed was. Ik besefte wel dat er iets of zelfs veel niet pluis was, maar nadat ik in een studentenhuis ging wonen en meer en meer in contact kwam met anderen van mijn eigen leeftijd, en we vertelden over onze opvoeding en problemen, kwam steeds meer het besef dat het echt absurd bij mij thuis was.
Ik werd bozer en bozer en uiteindelijk heb ik na een zoveelste uitbarsting het contact verbroken.
Beste besluit ever. Uit de situatie, uit de ellende. Gevolgd door een depressie/medicatie/therapie ed.

Later nog meer meegemaakt, lang verhaal. In 2020 op advies van een vriendin naar het programma Geraldine en de vrouwen gekeken. Enorme openbaring gehad over waar ik tegenaan liep in mijn huidige leven en welke overlevingstechnieken ik blijkbaar volledig geïntegreerd had in mijn leven.

Vervolgens in therapie gegaan bij mijn huidige therapeute. Zij heeft mij gediagnosticeerd met c-PTSS maar dit is eigenlijk nooit echt aan bod gekomen, pas toen ik een keer dit opperde als zijnde mijn diagnose, beaamde ze dit. Behandeling was altijd het doel, nooit diagnosticeren. Vond ik heel prettig.
Vorig jaar ben ik naar aanleiding van een podcast van Patrick Kicken, leven met stress (aanrader overigens! ook de podcastpsycholoog overigens), ook begonnen met haptoherapie.

2 jaar geleden is mijn vader overleden, ik had geen behoefte om hem te zien voordat hij stierf. Mijn boosheid is weg, ik heb meer medelijden met hem gekregen omdat hij het nooit voor elkaar heeft gekregen om naar zichzelf te kijken en te erkennen dat hij problemen had die hij overbracht op zijn kinderen en gezin.
Idem voor mijn moeder, waar ik enigszins open stond, om haar toe te laten tot mijn leven, heb ik dat gevoel nu niet meer. Mijn zusje heeft wel contact en als ik hoor wat er allemaal gebeurt tussen hen, en er ook bij mijn moeder geen enkel zicht op zelfreflectie is, heb ik dat idee losgelaten. Geen zin in die ellende in mijn leven.

Nu heb ik ook nog de psychodrama erbij.
En dan hoop ik dat ik volgend jaar toch echt mijn echte ik ontwikkeld heb ipv de overlevende versie van mijzelf

quote:

Op vrijdag 24 maart 2023 06:21 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
heel herkenbaar.
Opgegroeid in een gezin waar van alles gebeurde wat niet goed was. Ik besefte wel dat er iets of zelfs veel niet pluis was, maar nadat ik in een studentenhuis ging wonen en meer en meer in contact kwam met anderen van mijn eigen leeftijd, en we vertelden over onze opvoeding en problemen, kwam steeds meer het besef dat het echt absurd bij mij thuis was.
Ik werd bozer en bozer en uiteindelijk heb ik na een zoveelste uitbarsting het contact verbroken.
Beste besluit ever. Uit de situatie, uit de ellende. Gevolgd door een depressie/medicatie/therapie ed.

Later nog meer meegemaakt, lang verhaal. In 2020 op advies van een vriendin naar het programma Geraldine en de vrouwen gekeken. Enorme openbaring gehad over waar ik tegenaan liep in mijn huidige leven en welke overlevingstechnieken ik blijkbaar volledig geïntegreerd had in mijn leven.

Vervolgens in therapie gegaan bij mijn huidige therapeute. Zij heeft mij gediagnosticeerd met c-PTSS maar dit is eigenlijk nooit echt aan bod gekomen, pas toen ik een keer dit opperde als zijnde mijn diagnose, beaamde ze dit. Behandeling was altijd het doel, nooit diagnosticeren. Vond ik heel prettig.
Vorig jaar ben ik naar aanleiding van een podcast van Patrick Kicken, leven met stress (aanrader overigens! ook de podcastpsycholoog overigens), ook begonnen met haptoherapie.

2 jaar geleden is mijn vader overleden, ik had geen behoefte om hem te zien voordat hij stierf. Mijn boosheid is weg, ik heb meer medelijden met hem gekregen omdat hij het nooit voor elkaar heeft gekregen om naar zichzelf te kijken en te erkennen dat hij problemen had die hij overbracht op zijn kinderen en gezin.
Idem voor mijn moeder, waar ik enigszins open stond, om haar toe te laten tot mijn leven, heb ik dat gevoel nu niet meer. Mijn zusje heeft wel contact en als ik hoor wat er allemaal gebeurt tussen hen, en er ook bij mijn moeder geen enkel zicht op zelfreflectie is, heb ik dat idee losgelaten. Geen zin in die ellende in mijn leven.

Nu heb ik ook nog de psychodrama erbij.
En dan hoop ik dat ik volgend jaar toch echt mijn echte ik ontwikkeld heb ipv de overlevende versie van mijzelf

quote:

Op donderdag 6 april 2023 13:14 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik ga Geraldine en de vrouwen vanavond ook eens opzetten, ben benieuwd..

quote:

Op zondag 16 april 2023 12:39 schreef stropdaz het volgende:
Is PTSS eigenlijk voor altijd?
Dacht altijd dat PTSS langdurige behandeling was maar het zijn maar paar sessies aldus google

quote:

Op donderdag 6 april 2023 13:14 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik ga Geraldine en de vrouwen vanavond ook eens opzetten, ben benieuwd..

quote:

Op zondag 16 april 2023 12:39 schreef stropdaz het volgende:
Is PTSS eigenlijk voor altijd?
Dacht altijd dat PTSS langdurige behandeling was maar het zijn maar paar sessies aldus google

quote:

Op zondag 16 april 2023 14:47 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
en heb je het nog gekeken?

quote:

Op zondag 16 april 2023 14:54 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik kan het nog nergens terug vinden...

quote:

Op zondag 16 april 2023 14:54 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik kan het nog nergens terug vinden...

quote:

Op zondag 16 april 2023 15:10 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
ik heb het volgens mij op videoland gezien, ik heb er geen account meer, ik had een gratis 2 weken gepakt, dus ik weet niet of ze het nog steeds hebben.

quote:

Op zaterdag 29 april 2023 17:32 schreef scrub_nurse het volgende:
@:purrito

quote:

Op zondag 16 april 2023 14:51 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
ik vrees dat het bij mij echt nog jaren duurt voordat ik volledig ermee kan leven zonder de negatieve gevolgen..

Bij haptotherapie tot de conclusie gekomen dat ik moet gaan accepteren dat de maanden maart en april voor mij lastige maanden zijn. Hoewel mijn complexe vorm van PTSS er al was voordat ik het in de gaten had dat het er was, heeft "acuut negatieve ervaring" mijn PTSS op sommige punten verergerd.
Maar het heeft er op den duur ook voor gezorgd dat ik er aan ben gaan werken en mijn gedrag en gedachten beter ben gaan begrijpen. Mijn gedachten, gedrag en gevoelens veranderen, dat heeft nog tijd nodig..

quote:

Op zaterdag 20 mei 2023 17:25 schreef Speedfight het volgende:
Soms heb je zo'n dag dat het allemaal niet gaat. Dat alles teveel lijkt en je je heel verdrietig en klein voelt.
Ik heb zo'n dag vandaag. Na geprobeerd te hebben om er tegen te vechten, leg ik mij er bij neer. Een simpel maaltijdje, een goede film onder een kleedje, een beetje tekenen. En mij niet schuldig voelen dat het te mooi weer daarvoor is. Vandaag lukt het niet, morgen een nieuwe dag.

quote:

Op maandag 12 juni 2023 14:11 schreef Muisje22 het volgende:
Ik heb wel wat reacties erover gelezen in dit topic, maar wilde het toch even vragen nog.

Herkennen meer mensen met (C)PTSS dat ze vaak op momenten doodmoe zijn en ook de motivatie verliezen om iets van hun leven te maken, om het zo maar even te noemen? Heb het gevoel dat ik al een aantal jaren in deze staat verkeer. Natuurlijk probeer ik mezelf er wel uit te slepen en het beste van alles te maken, maar heb al jaren het idee dat ik onder mijn niveau presteer. Op dit moment zit ik in de afrondende fase van mijn studie, maar elk loodje weegt wel heel zwaar (zwaarder dan ik gewend ben van mezelf).

Voor mijn idee had ik er de afgelopen jaren veel meer uit kunnen halen. Qua carrière, qua gezondheid, op sociaal gebied. Ik heb er alleen simpelweg de energie niet voor. Laag zelfbeeld speelt ook heel erg mee, waarom iets proberen als je het toch niet waard bent. De motivatie is er intern wel, maar om het in de praktijk te brengen is dan te moeilijk. En het is niet dat ik het niet kan, ik weet dat ik het kan doen (en ik heb altijd de instelling gehad, gewoon blijven proberen). Het punt is alleen dat ik me verlamd voel. Alsof mijn leven 'gepauzeerd' is, een pauze-knop die ik zelf niet zomaar weer aankrijg. Het voelt alsof ik 'vastzit'. Herkennen mensen dit?

quote:

Op woensdag 8 november 2023 12:11 schreef Speedfight het volgende:
Na anderhalf jaar op de wachtlijst te hebben gestaan begint over minder dan een uur mijn therapie. Ik voel mij alsof ik naar de slachtbank ga

2 keer per week afwisselend emdr en exposure therapie, als het goed is binnen 2 maanden klaar daardoor, dat is wel een groot voordeel.

Ben bang dat ik niet eens een herinnering kan vasthouden, ben zo goed in t wegstoppen .

quote:

Op woensdag 8 november 2023 12:26 schreef bloempjuh het volgende:

[..]
You can do this!
Als ik (dichtklappend schelpdier, qua karakter) EMDR aankan, kun jij 't ook. Zorg dat je vanavond iets makkelijks kan eten en geruststellende films kan kijken (als je ook maar 1% van katten houdt: KEDI op YouTube. Feature lenghth film over katten in Istanbul.

Succes straks!

quote:

Op vrijdag 10 maart 2023 21:47 schreef Muisje22 het volgende:
Ja, nice. Ik ga dit van me af typen maar niet in een op zichzelf staand topic, dan maar hier.

...

quote:

Op woensdag 8 november 2023 12:27 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ahh lief dankjewel! Ik ga 'm zeker kijken

quote:

Op donderdag 9 november 2023 10:00 schreef Speedfight het volgende:
Het was een rustige start, gelukkig.
We hebben een test gedaan hoe de klachten nu zijn om het verloop bij te kunnen houden.
Daarna hebben we de trauma's waar ik aan ga werken komende weken vastgelegd en heb ik vooral veel uitleg gekregen. Ik voel mij nu al sterker merk ik. Het zal vast nog wel op en neer gaan, maar ik heb een helder beeld wat ik kan verwachten, ik weet waar ik aan wil werken en de erkenning dat die dingen traumatiserend zijn, helpen mij.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zondag 21 januari 2024 15:24 schreef kuolema het volgende:
Voor mensen met nachtmerries: dromen jullie steeds dezelfde situatie die gebeurd is? Ik niet namelijk, mijn dromen hebben thema's die gerelateerd zijn aan de traumatische ervaringen maar het verhaal is steeds anders. Wat steeds terugkomt bijvoorbeeld is dat ik weet dat er iets heel ergs gaat gebeuren en daar doodsbang voor ben maar weet dat ik niets kan doen om het te voorkomen. Daarnaast ben ik vaak opgesloten in een ruimte, waar ik dan op allerlei manieren uit probeer te komen maar alles zit op slot of er zijn mensen die me tegenhouden.
Verder word ik soms wakker in doodsangst maar vergeet ik waarom ik zo bang ben. Toch blijf ik dan bang. Wat ook vaak gebeurt is dat ik iets heel naars droom en mezelf dan probeer wakker te maken door mezelf te dwingen mijn ogen open te doen. Ik heb altijd wat licht aan in mijn kamer, want als ik niets zie blijf ik bang. Maar als ik mijn kamer zie ben ik gerustgesteld. Alleen als ik weer in slaap val gebeurt hetzelfde opnieuw.
Ik heb ook wel eens dat ik ineens uit bed spring in mijn slaap of ik voel dat ik word aangeraakt, dat er iets in mijn kamer is. Ook allemaal met intense angst.
Op deze manier kom ik niet tot rust 's nachts. Vannacht 12,5 uur geslapen maar niet echt dus, met al dat wakker worden en die angst en stress. Ik voel me nooit uitgerust.