[Centraal] PTSS en Traumaverwerking #2

quote:

Op donderdag 6 april 2023 13:14 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik ga Geraldine en de vrouwen vanavond ook eens opzetten, ben benieuwd..

Ik zat na 5 minuten al onbedaarlijk te huilen..

Is PTSS eigenlijk voor altijd?
Dacht altijd dat PTSS langdurige behandeling was maar het zijn maar paar sessies aldus google

quote:

Op zondag 16 april 2023 12:39 schreef stropdaz het volgende:
Is PTSS eigenlijk voor altijd?
Dacht altijd dat PTSS langdurige behandeling was maar het zijn maar paar sessies aldus google

PTSS kan 'genezen' worden, of in elk geval dusdanig behandeld dat alle bijkomende klachten verdwijnen. Complexe PTSS, daar moet je rekening mee houden dat ie je hele leven lang ergens mee rondloopt.

quote:

Op donderdag 6 april 2023 13:14 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik ga Geraldine en de vrouwen vanavond ook eens opzetten, ben benieuwd..

en heb je het nog gekeken?

quote:

Op zondag 16 april 2023 12:39 schreef stropdaz het volgende:
Is PTSS eigenlijk voor altijd?
Dacht altijd dat PTSS langdurige behandeling was maar het zijn maar paar sessies aldus google

ik vrees dat het bij mij echt nog jaren duurt voordat ik volledig ermee kan leven zonder de negatieve gevolgen..

Bij haptotherapie tot de conclusie gekomen dat ik moet gaan accepteren dat de maanden maart en april voor mij lastige maanden zijn. Hoewel mijn complexe vorm van PTSS er al was voordat ik het in de gaten had dat het er was, heeft "acuut negatieve ervaring" mijn PTSS op sommige punten verergerd.
Maar het heeft er op den duur ook voor gezorgd dat ik er aan ben gaan werken en mijn gedrag en gedachten beter ben gaan begrijpen. Mijn gedachten, gedrag en gevoelens veranderen, dat heeft nog tijd nodig..

quote:

Op zondag 16 april 2023 14:47 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
en heb je het nog gekeken?

Ik kan het nog nergens terug vinden...

quote:

Op zondag 16 april 2023 14:54 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik kan het nog nergens terug vinden...

ik heb het volgens mij op videoland gezien, ik heb er geen account meer, ik had een gratis 2 weken gepakt, dus ik weet niet of ze het nog steeds hebben.

quote:

Op zondag 16 april 2023 14:54 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Ik kan het nog nergens terug vinden...

quote:

Op zondag 16 april 2023 15:10 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
ik heb het volgens mij op videoland gezien, ik heb er geen account meer, ik had een gratis 2 weken gepakt, dus ik weet niet of ze het nog steeds hebben.

Ik heb wel een account en het staat nog op Videoland.
Ik kende deze serie niet en twijfel of het voor mij wel geschikt is gezien mijn eigen ervaringen hiermee. Maar aan de andere kant vind ik het ook vaak juist wel interessant en fijn om het verhaal van lotgenoten te zien. En het klinkt wel als een goede serie erover.

Ik zit nu vanwege allerlei stress in een minder goede periode. Dus voorlopig wordt het hem iig niet om te kijken. Maar ik heb hem op mijn kijklijst gezet👍

@Purrito

quote:

Op zaterdag 29 april 2023 17:32 schreef scrub_nurse het volgende:
@:purrito

Ik zie het nu pas, bedankt! Ik zal meelezen en posten.

Nu heel veel aan het lezen hier:

http://www.issendai.com/p(...)nk-were-abusive.html

quote:

Op zondag 16 april 2023 14:51 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
ik vrees dat het bij mij echt nog jaren duurt voordat ik volledig ermee kan leven zonder de negatieve gevolgen..

Bij haptotherapie tot de conclusie gekomen dat ik moet gaan accepteren dat de maanden maart en april voor mij lastige maanden zijn. Hoewel mijn complexe vorm van PTSS er al was voordat ik het in de gaten had dat het er was, heeft "acuut negatieve ervaring" mijn PTSS op sommige punten verergerd.
Maar het heeft er op den duur ook voor gezorgd dat ik er aan ben gaan werken en mijn gedrag en gedachten beter ben gaan begrijpen. Mijn gedachten, gedrag en gevoelens veranderen, dat heeft nog tijd nodig..

Oei, dat lijkt me zwaar. Bij mij niet duidelijk hoe lang het genezingsproces zal duren helaas.

Hey een vraagje. Ik heb nu al een jaartje de diagnose cptss en zit al een jaartje ervoor in therapie. Het gaat vrij langzaam, we zijn nu nog maar bij leeftijd 8, omdat er zoveel gebeurd is.

Ik merk sinds de afgelopen herfst dat ik steeds slechter word. Ik lijk elke griep, verkoudheid en wat dan ook te krijgen wat er maar is, heb in een half jaar bronchitis, griep én corona gehad, regelmatig aanhoudende lage koorts (tussen 37.8 en 38.5 meestal) blijvende hoest.

Conditie is waardeloos, ben enorm moe de hele tijd, loop al tijdje bij een longarts maar die weet het ook niet.

Ondertussen ben ik erg snel aangeslagen over dingen, gisten nota bene nog emotioneel geworden tijdens een vergadering, heb regelmatig het gevoel dat ik op mijn tanden loop.

Als ik iets doe ben ik dagen erna nog ziek, met koorts, hoofdpijn en hoesten.

Ik merk dat ik moeite heb met op tijd naar bed gaan vanwege nachtmerries.

Ik zeg al zo lang tegen mijzelf "het word vanzelf beter" maar ik zie het uitzicht niet meer zo goed.

Als we met therapie nog maar bij leeftijd 8 zijn in een jaar, hoe moet ik dit in Godsnaam allemaal doen?

Meld me steeds ziek voor mijn dagbesteding omdat ik vaak de avond ervoor emotioneel ben geweest dus dag erop geen energie, of ik heb hoofdpijn, overprikkeld, slecht geslapen en ik voel mij zo intens schuldig daarover.

Ook heb ik enorm moeite met mijn familie nu ik echt zie wat voor rol ze hebben gespeeld, dus ik zie hun het liefst zo weinig mogelijk, want ik heb een steeds grotere moeite met mij inhouden. Laatst al ruzie gehad met mijn moeder nadat ze een rotte opmerking had gemaakt en het leverde niks op, ze blijft van mening dat het allemaal aan mij ligt.

Hoe moet ik dit in Godsnaam allemaal doen, alles voelt als een gigantische berg en het is zo zwaar.

Heb je de mogelijkheid om een periode slechts gedeeltelijk naar de dagopvang te gaan? Bv van 10 tot 15 ofzo? Zodat je wat meer opstarttijd hebt? En wat meer tijd voor jezelf? Ik heb op mijn werk ook een tijdje 1 dag in de week minder gewerkt om te voorkomen dat ik me ziek moest gaan melden

Meld je ziek op het werk.

Soms heb je zo'n dag dat het allemaal niet gaat. Dat alles teveel lijkt en je je heel verdrietig en klein voelt.
Ik heb zo'n dag vandaag. Na geprobeerd te hebben om er tegen te vechten, leg ik mij er bij neer. Een simpel maaltijdje, een goede film onder een kleedje, een beetje tekenen. En mij niet schuldig voelen dat het te mooi weer daarvoor is. Vandaag lukt het niet, morgen een nieuwe dag.

Vanochtend was er heel duidelijk huiselijk geweld te horen onderin de flat. Een schreeuwende man, gegooi met meubels, slaan met deuren.

Ik meteen in doodsangst uiteindelijk toch trillend naar beneden gegaan, want moet ik nou de politie bellen of niet. Er stonden al genoeg mensen bij dus ik ben uiteindelijk niet op de betreffende verdieping geweest.

T is heel stom en niet realistisch maar t wakkert echt een haat aan mannen op bij mij. Die machtsmisbruik, t schreeuwen, de overmatige kracht. T maakt mij zo boos.

Kijk mij er niet op aan, ik weet dat t niet alle mannen zijn en niet realistisch is. T is alleen hoe ik nu snel geneigd ben om mannen te zien, door wat mij overkomen is en daar werk ik aan.

Ik meld me alvast in dit topic:

Eind vorig jaar aan de bel getrokken bij de huisarts omdat ik me steeds minder waardevol begon te voelen. Mijn negatieve zelfbeeld zat me steeds meer in de weg.

Ik woon weliswaar onder begeleiding van de GGz, maar aangezien ik daar geen echte behandelaar heb, moest ik gewoon netjes achteraan sluiten voor de wachtrij en terecht..

In maart had ik dan het intake gesprek en behalve het negatieve zelfbeeld kwam ook naar voren dat ik dat zelfbeeld mede te danken heb aan het vele gepest worden vroeger.

Ze kwamen bij het tweede gesprek met 2 opties. De zogeheten COMET training en de KIT ( Kort intensief traumabehandeling). Over de COMET training ga ik niet verder over posten, die zit er inmiddels bijna op en dat is ook niets voor dit topic

Voor de KIT heb ik gisteren het indicatiegesprek gehad en nu sta ik dus op de wachtlijst voor EMDR. Erg spannend allemaal, maar gelukkig heb ik de woonbegeleiding om me in de gaten te houden tijdens de wat ik begrijp soms best zware therapie.

Ook op het werk (SW bedrijf) hebben ze ale begrip voor de situatie. Ik kan zodra de EMDR van start gaat of verlof opnemen of in de ziektewet, dat moet ik nog overleggen. Persoon die ik op de hoogte heb gesteld van het voortraject, was vandaag vrij

De psychologe kon alleen nog geen tijd noemen, wanneer ik aan de beurt ben, Dat is geheel afhankelijk van hoeveel mensen er nog voor mij aan de beurt zijn en hoelang hun behandeling duurt, maar aangezien het een Korte behandeling is, zal het denk ik nog wel dit jaar zijn...

quote:

Op zaterdag 20 mei 2023 17:25 schreef Speedfight het volgende:
Soms heb je zo'n dag dat het allemaal niet gaat. Dat alles teveel lijkt en je je heel verdrietig en klein voelt.
Ik heb zo'n dag vandaag. Na geprobeerd te hebben om er tegen te vechten, leg ik mij er bij neer. Een simpel maaltijdje, een goede film onder een kleedje, een beetje tekenen. En mij niet schuldig voelen dat het te mooi weer daarvoor is. Vandaag lukt het niet, morgen een nieuwe dag.

Yes.

Ik heb vandaag ook zo'n dag. Heb geprobeerd er wat van te maken (naar buiten, afleiding zoeken, aan het thuiswerk, wat overigens prima gaat) maar heb het nu maar gewoon laten gaan. Ik doe wel wat ik kan en wat niet gaat komt morgen wel.

Ben doodmoe, veel dingen die gebeurd zijn komen terug, ook dingen die ik weggestopt had. Veel huilen. Normaliter functioneer ik gewoon goed en ga ik gewoon op de automatische piloot door, dat lukt vandaag niet.

Ik heb wel wat reacties erover gelezen in dit topic, maar wilde het toch even vragen nog.

Herkennen meer mensen met (C)PTSS dat ze vaak op momenten doodmoe zijn en ook de motivatie verliezen om iets van hun leven te maken, om het zo maar even te noemen? Heb het gevoel dat ik al een aantal jaren in deze staat verkeer. Natuurlijk probeer ik mezelf er wel uit te slepen en het beste van alles te maken, maar heb al jaren het idee dat ik onder mijn niveau presteer. Op dit moment zit ik in de afrondende fase van mijn studie, maar elk loodje weegt wel heel zwaar (zwaarder dan ik gewend ben van mezelf).

Voor mijn idee had ik er de afgelopen jaren veel meer uit kunnen halen. Qua carrière, qua gezondheid, op sociaal gebied. Ik heb er alleen simpelweg de energie niet voor. Laag zelfbeeld speelt ook heel erg mee, waarom iets proberen als je het toch niet waard bent. De motivatie is er intern wel, maar om het in de praktijk te brengen is dan te moeilijk. En het is niet dat ik het niet kan, ik weet dat ik het kan doen (en ik heb altijd de instelling gehad, gewoon blijven proberen). Het punt is alleen dat ik me verlamd voel. Alsof mijn leven 'gepauzeerd' is, een pauze-knop die ik zelf niet zomaar weer aankrijg. Het voelt alsof ik 'vastzit'. Herkennen mensen dit?

Heel herkenbaar, mij heeft het enorm geholpen om een psychotherapeut te zoeken die wel wat gewend is. Een inmiddels 85 jarige dame die mij de afgelopen 2,5 jaar geholpen heeft.

Paniekaanval omdat de buren zichzelf buiten hadden gesloten en het slot vervangen moest worden. Continu geboor en geklop. Ik word er zo moe van, ik weet letterlijk wat er gebeurd en toch reageert mijn hele lijf.
Hebben jullie daar tips voor?

quote:

Op maandag 12 juni 2023 14:11 schreef Muisje22 het volgende:
Ik heb wel wat reacties erover gelezen in dit topic, maar wilde het toch even vragen nog.

Herkennen meer mensen met (C)PTSS dat ze vaak op momenten doodmoe zijn en ook de motivatie verliezen om iets van hun leven te maken, om het zo maar even te noemen? Heb het gevoel dat ik al een aantal jaren in deze staat verkeer. Natuurlijk probeer ik mezelf er wel uit te slepen en het beste van alles te maken, maar heb al jaren het idee dat ik onder mijn niveau presteer. Op dit moment zit ik in de afrondende fase van mijn studie, maar elk loodje weegt wel heel zwaar (zwaarder dan ik gewend ben van mezelf).

Voor mijn idee had ik er de afgelopen jaren veel meer uit kunnen halen. Qua carrière, qua gezondheid, op sociaal gebied. Ik heb er alleen simpelweg de energie niet voor. Laag zelfbeeld speelt ook heel erg mee, waarom iets proberen als je het toch niet waard bent. De motivatie is er intern wel, maar om het in de praktijk te brengen is dan te moeilijk. En het is niet dat ik het niet kan, ik weet dat ik het kan doen (en ik heb altijd de instelling gehad, gewoon blijven proberen). Het punt is alleen dat ik me verlamd voel. Alsof mijn leven 'gepauzeerd' is, een pauze-knop die ik zelf niet zomaar weer aankrijg. Het voelt alsof ik 'vastzit'. Herkennen mensen dit?

Ja heel herkenbaar dit. Ik ging 10 jaar geleden stoppen met mijn HBO-studie en "1 jaartje" aan mezelf werken.Inmiddels zijn we 10 jaar later, zit ik al 10 jaar in de Wajong en heb ik een CV vol met behandelingen en opnames. Sinds begin dit jaar ben ik klaar met mijn traumabehandeling bij de GGZ en ook mijn verslaving redelijk onder controle, dus ook uitgeschreven bij verslavingszorg.
Ik heb 1x in de 3 weken een gesprek met de POH, volg cursussen en doe mee aan activiteiten bij het herstelcentrum en ik doe 2 uur vrijwilligerswerk in de week.
Ik ben nu 36 en ga na 18 jaar hulpverlening waarvan 10 jaar volledig nu pas echt mijn leven "beginnen" voor mijn gevoel. Alleen hoe en wat weet ik allemaal niet en dat zorgt bij mij ook voor een soort verlamming, geen keuzes durven maken, niet actief aan de slag gaan.

Ik heb ook wel hulp van een loopbaan-trajectbegeleider gehad, maar op dat vrijwilligerswerk na wat ik nu doe kom ik gewoon niet echt verder omdat ik niet eens de keus kan maken of ik nog een studie wil doen (ik heb nu alleen Havo en HBO -Propedeuse) of gewoon maar ergens aan het werk moet gaan. Maar welke richting, geen idee. Wat dat betreft voel ik me gewoon echt nog een puber die moet kiezen. Alleen zit ik ook met een laag zelfbeeld en perfectionisme en wil ik niet "verkeerd" kiezen of weer falen door iets af te moeten breken of dat het me toch niet lukt om vol te houden. Dus ik herken je worsteling heel erg, maar zelf weet ik ook niet hoe ik er mee moet omgaan.

KICK

Morgen mijn eerste EMDR-sessie (van de zes). Behoorlijk zenuwachtig en gespannen....

Na anderhalf jaar op de wachtlijst te hebben gestaan begint over minder dan een uur mijn therapie. Ik voel mij alsof ik naar de slachtbank ga

2 keer per week afwisselend emdr en exposure therapie, als het goed is binnen 2 maanden klaar daardoor, dat is wel een groot voordeel.

Ben bang dat ik niet eens een herinnering kan vasthouden, ben zo goed in t wegstoppen .

quote:

Op woensdag 8 november 2023 12:11 schreef Speedfight het volgende:
Na anderhalf jaar op de wachtlijst te hebben gestaan begint over minder dan een uur mijn therapie. Ik voel mij alsof ik naar de slachtbank ga

2 keer per week afwisselend emdr en exposure therapie, als het goed is binnen 2 maanden klaar daardoor, dat is wel een groot voordeel.

Ben bang dat ik niet eens een herinnering kan vasthouden, ben zo goed in t wegstoppen .

You can do this!
Als ik (dichtklappend schelpdier, qua karakter) EMDR aankan, kun jij 't ook. Zorg dat je vanavond iets makkelijks kan eten en geruststellende films kan kijken (als je ook maar 1% van katten houdt: KEDI op YouTube. Feature lenghth film over katten in Istanbul.

Succes straks!