R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ja dat was ook echt niet zoals het de bedoeling was dat het zolang zou duren, maarja het is wat het is.quote:Op zaterdag 12 maart 2022 19:56 schreef summer2bird het volgende:
[..]
Dankje voor je reactie
2.5 jaar behandeling is wel lang hoorMaar als het het waard is heb ik het er graag voor over
Wat fijn voor je dat het er voor jou al op zit. Je reactie maakt dat ik me wel wat beter voel over die therapie
Het is soms best lastig dat ik wel al sinds mijn 7e al in de psychiatrie rond loop maar nu pas echte behandeling krijg voor mijn klachten. Het meest van mijn problematiek komt van mijn trauma af. Ben erg blij dat ik nu ook op een plek woon waar ik zo goed begeleid word dat ik dit voor het eerst in mijn leven durf aan te pakken.
Dat mijn familie mij niet steunt wist ik eigenlijk vanaf het begin al. Het is moeilijk maar het is niet anders.
Ik heb gelukkig wel een geweldige therapeute, en geweldige begeleiding thuis, dus dat is erg fijn.
Vandaag mijzelf even uit mijn appartement gesleept om te gaan lunchen in een cafeetje. Daarna voelde ik me al een stuk beter
En dat is wel herkenbaar hoor. Ik alleen dan vanaf mijn 18e tot nu mijn 35e maar dus ook pas sinds 2.5 jaar echt de goede behandeling. Daarvoor alleen behandeld voor mijn depressies en persoonlijkheidsproblematiek, maar pas 2.5 jaar geleden is die complexe PTSS vastgesteld en ben ik dus met die traumatherapie begonnen.
Wel fijn dat je nu op zo'n fijne plek woont en de goede begeleiding krijgt.
En goed van je dat je ondanks je depressieve gevoelens toch even eruit bent geweest vandaag!
Net bericht gehad dat mijn opa op sterven ligt. Ik weet niet goed wat ik er van moet denken alleen ben wel erg somber. Niet omdat hij dood gaat an sich, het was geen leuke man/opa en de laatste keer dat ik hem zag was hij erg gemeen en naar.
Maar meer omdat dit betekend dat ik de keuze moet maken of ik naar de begrafenis ga of niet. Mijn vader waarmee ik geen contact heb zal er 100% bij zijn. Hij is bij alle familieaangelegenheden, iets wat hij voorheen nooit deed, nu gaat hij overal heen hopende dat ik/mijn moeder/zusje er bij zullen zijn zodat hij ons kan confronteren.
Ben doodsbang voor die man.
Het moeilijke is ook dat bijna niemand in mijn familie erkent dat hij mij mishandeld heeft al die jaren. Allemaal hebben ze het wel vaak gezien, ook zijn zware alcoholisme, en velen mogen hem ook niet. Maar toch alles toelaten met altijd maar zeggen "het is toch mijn broer/familie"
Ik heb vaak het gevoel totaal geen familie te hebben.
Ik voel me soms zo alleen.
Ik wou soms dat mijn vader gewoon dood ging van de alcohol, dan hoefde ik niet meer bang te zijn. Ik weet dat dat een slechte gedachte is maar ik voel het wel soms. Ik haat hem, ik ben bang voor hem en ik wou dat hij er nooit meer was.
Maar meer omdat dit betekend dat ik de keuze moet maken of ik naar de begrafenis ga of niet. Mijn vader waarmee ik geen contact heb zal er 100% bij zijn. Hij is bij alle familieaangelegenheden, iets wat hij voorheen nooit deed, nu gaat hij overal heen hopende dat ik/mijn moeder/zusje er bij zullen zijn zodat hij ons kan confronteren.
Ben doodsbang voor die man.
Het moeilijke is ook dat bijna niemand in mijn familie erkent dat hij mij mishandeld heeft al die jaren. Allemaal hebben ze het wel vaak gezien, ook zijn zware alcoholisme, en velen mogen hem ook niet. Maar toch alles toelaten met altijd maar zeggen "het is toch mijn broer/familie"
Ik heb vaak het gevoel totaal geen familie te hebben.
Ik voel me soms zo alleen.
Ik wou soms dat mijn vader gewoon dood ging van de alcohol, dan hoefde ik niet meer bang te zijn. Ik weet dat dat een slechte gedachte is maar ik voel het wel soms. Ik haat hem, ik ben bang voor hem en ik wou dat hij er nooit meer was.
Twiddel
Je mag dat gewoon voelen. Snap dat je je er schuldig over voelt. Want als kind was je afhankelijk van hem en kon je die haatgedachtes niet hebben. Beter jezelf de schuld geven en loyaal blijven. Voelt zo dubbel nu he.
Het is echt superherkenbaar, alles wat je schrijft over familie die gewoon alles toelaat en jij die je zonder familie voelt. Dat is eigenlijk ook zo, want niemand kwam en komt voor jou op. Dus heel logisch dat je je alleen voelt!
Ik herken ook je worsteling met wel/niet naar een uitvaart gaan. Ik zou zeggen: doe wat voor jou het beste is, want anderen houden -even simpel gezegd- ook geen rekening met jou. Ik lees in wat je schrijft eigenlijk niet dat er iets is waarvoor je wel zou willen gaan.
Veel sterkte!
Het is echt superherkenbaar, alles wat je schrijft over familie die gewoon alles toelaat en jij die je zonder familie voelt. Dat is eigenlijk ook zo, want niemand kwam en komt voor jou op. Dus heel logisch dat je je alleen voelt!
Ik herken ook je worsteling met wel/niet naar een uitvaart gaan. Ik zou zeggen: doe wat voor jou het beste is, want anderen houden -even simpel gezegd- ook geen rekening met jou. Ik lees in wat je schrijft eigenlijk niet dat er iets is waarvoor je wel zou willen gaan.
Veel sterkte!
Dankjequote:
Je mag dat gewoon voelen. Snap dat je je er schuldig over voelt. Want als kind was je afhankelijk van hem en kon je die haatgedachtes niet hebben. Beter jezelf de schuld geven en loyaal blijven. Voelt zo dubbel nu he.
Het is echt superherkenbaar, alles wat je schrijft over familie die gewoon alles toelaat en jij die je zonder familie voelt. Dat is eigenlijk ook zo, want niemand kwam en komt voor jou op. Dus heel logisch dat je je alleen voelt!
Ik herken ook je worsteling met wel/niet naar een uitvaart gaan. Ik zou zeggen: doe wat voor jou het beste is, want anderen houden -even simpel gezegd- ook geen rekening met jou. Ik lees in wat je schrijft eigenlijk niet dat er iets is waarvoor je wel zou willen gaan.
Veel sterkte!
Mijn moeder gaat wel naar de begrafenis, dus denk dat ik ook ga. Wil er toch bij zijn voor haar. Het zal moeilijk worden maar als mijn moeder erbij is durft mijn vader niet zoveel. Tenzij hij me ergens alleen ziet, dus gewoon bij mijn moeder blijven dan
Ik heb ook altijd zo'n moeite met jaloursie naar andere mensen die ik ken die wel een fantastische familie hebben.
Heb soms zo moeite met dat je soms gewoon pech hebt met welke familie je word geboren.
Twiddel
Even iets anders, sinds ik met therapie ben begonnen heb ik enorm last van nachtmerries.
Mijn psychiater heeft al een jaar geleden aangeboden medicatie te geven voor mijn intense dromen (toen had ik 2x per week max nachtmerries en voor de rest intensieve dromen, nu 4-6 keer per week nachtmerries).
Heeft iemand ervaring met medicatie voor nachtmerries?
Mijn psychiater heeft al een jaar geleden aangeboden medicatie te geven voor mijn intense dromen (toen had ik 2x per week max nachtmerries en voor de rest intensieve dromen, nu 4-6 keer per week nachtmerries).
Heeft iemand ervaring met medicatie voor nachtmerries?
Twiddel
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar heb er een tijd geleden wel om gevraagd bij de psychiater omdat ik zelf ook veel last van nachtmerries heb en 2 vriendinnen wel goede ervaringen hebben met het middel Topiramaat. Maar mijn psychiater zei dat het twijfelachtig is qua werking en bij heel veel mensen ook niet werkt of juist klachten verergert. Dus zij was er niet echt weg van en wilde het dus niet voorschrijven.quote:
Even iets anders, sinds ik met therapie ben begonnen heb ik enorm last van nachtmerries.
Mijn psychiater heeft al een jaar geleden aangeboden medicatie te geven voor mijn intense dromen (toen had ik 2x per week max nachtmerries en voor de rest intensieve dromen, nu 4-6 keer per week nachtmerries).
Heeft iemand ervaring met medicatie voor nachtmerries?
Maar als jouw psychiater er voor open staat zou je dat dus kunnen proberen.
Veel sterkte iig en ook met die keus of je naar die uitvaart gaat of niet. In je post te lezen zie ik zelf weinig redenen om te gaan. En anders kun je hem misschien thuis via een livestream volgen? Door Corona is die mogelijkheid er vaak inmiddels. Bij mijn vaders uitvaart vorig jaar mochten maar een beperkt aantal mensen komen en de rest moest dus thuis kijken. Zo kun je wel de uitvaart zien maar kom je je vader niet in het echt tegen.
Ik hoop dat het helpt want het loopt een beetje de spuigaten uit. 6 van de 7 nachten heb ik een nachtmerrie, overdag enorm moe en soms schrik ik vroeg wakker van een nachtmerrie en kan ik niet verder slapen wat als gevolg heb dat ik een zombie ben overdag omdat ik al vanaf 3 uur wakker ben.quote:
[..]
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar heb er een tijd geleden wel om gevraagd bij de psychiater omdat ik zelf ook veel last van nachtmerries heb en 2 vriendinnen wel goede ervaringen hebben met het middel Topiramaat. Maar mijn psychiater zei dat het twijfelachtig is qua werking en bij heel veel mensen ook niet werkt of juist klachten verergert. Dus zij was er niet echt weg van en wilde het dus niet voorschrijven.
Maar als jouw psychiater er voor open staat zou je dat dus kunnen proberen.
Veel sterkte iig en ook met die keus of je naar die uitvaart gaat of niet. In je post te lezen zie ik zelf weinig redenen om te gaan. En anders kun je hem misschien thuis via een livestream volgen? Door Corona is die mogelijkheid er vaak inmiddels. Bij mijn vaders uitvaart vorig jaar mochten maar een beperkt aantal mensen komen en de rest moest dus thuis kijken. Zo kun je wel de uitvaart zien maar kom je je vader niet in het echt tegen.
Met mijn intensieve dromen kan ik wel dealen, dat heb ik altijd al gehad, maar zoveel nachtmerries is niet normaal meer.
Mijn moeder heeft aangegeven dat ze naar de begrafenis wilt en als zij gaat ga ik ook. Het is voor haar ook enorm zwaar omdat mijn opa en oma voor haar vroeger haar 2e ouders waren (kan je nagaan hoe verschrikkelijk haar eigen ouders waren
), en ik wil haar steunen. Bovendien voel ik me een stuk veiliger als mijn moeder er is, want mijn vader durft niet veel als mijn moeder erbij is omdat zij wat meer tegen hem is opgewassen dan ik.Ik wil wel graag afscheid nemen. Opa was nooit een fijne opa maar oma (zijn vrouw) was de beste oma die ik had. Zij stierf toen ik een tiener was en daarna was de familie uit elkaar gevallen. Zij zou ook echt het gedrag van mijn vader niet hebben getolereerd, en ik mis haar erg. Naar opa's begrafenis gaan voelt als het afsluiten van een hoofdstuk, dat altijd nog een beetje heeft open gestaan met mijn opa.
Twiddel
Ik ga hier posten omdat ik geen zin heb om een heel topic aan te maken.
Ik dacht dat ik prima om kon gaan met mijn PTSS en dat ik er redelijk mee gedeald had. Het is nooit helemaal weggegaan, maar de scherpe kantjes waren er af. Het is leefbaar.
Echter werd ik laatst geconfronteerd met wat voor impact het de laatste jaren op me gehad heeft. Recentelijk in contact gekomen met een leuk persoon, omdat ik me wat meer open wilde stellen, en hij heeft dus wél een sociaal leven, staat er heel positief in, doet van alles, heeft (naar mijn indruk, maar je weet het niet) geen enkel idee wat voor verrotte plaats deze wereld en de mensen die er leven en wat ze elkaar aan kunnen doen. Maar het verbaasde me. Eigenlijk leeft hij een compleet normaal leven voor iemand van mijn leeftijd, en ik niet. En dat was heel confronterend.
Ik heb mezelf nu al jarenlang verwaarloosd (slecht eten, weinig sporten), compleet geïsoleerd van alles en iedereen (op een paar goede vrienden na, maar zelfs daar isoleer ik me vaak nog van), mijn hele zelfbeeld is naar de klote en ik ben continu moe alsof ik een marathon heb gelopen (terwijl ik toch vrij zeker ben dat ik dat niet gedaan heb). Ook krijg ik steeds meer vage en niet te duiden fysieke klachten (rugpijn, nekpijn, buikpijn, vermoeidheid, continu brainfog). Het enige dat me nog boven water houdt is de focus op mijn opleiding, maar zelfs daar heb ik continu faalangst.
Verder is die dissociatie gewoon ronduit klote (is haast permanent aanwezig). Het lukt wel om te functioneren maar je hebt continu het gevoel dat je er een beetje boven 'zweeft'. Alsof je niet echt wakker bent. Maar daar moet ik maar mee leren leven.
Eigenlijk besef ik me dat het nooit helemaal goed behandeld is/dat er iets mis gegaan is. Ik weet dat ik zelf moet ingrijpen, maar ik ben zo moe. Ik wil ook vaak helemaal niet meer. Ik probeer wel te veranderen maar dat gevoel van numbness, verdriet en 'laat eigenlijk allemaal maar zitten' gaat niet weg.
Ik dacht dat ik prima om kon gaan met mijn PTSS en dat ik er redelijk mee gedeald had. Het is nooit helemaal weggegaan, maar de scherpe kantjes waren er af. Het is leefbaar.
Echter werd ik laatst geconfronteerd met wat voor impact het de laatste jaren op me gehad heeft. Recentelijk in contact gekomen met een leuk persoon, omdat ik me wat meer open wilde stellen, en hij heeft dus wél een sociaal leven, staat er heel positief in, doet van alles, heeft (naar mijn indruk, maar je weet het niet) geen enkel idee wat voor verrotte plaats deze wereld en de mensen die er leven en wat ze elkaar aan kunnen doen. Maar het verbaasde me. Eigenlijk leeft hij een compleet normaal leven voor iemand van mijn leeftijd, en ik niet. En dat was heel confronterend.
Ik heb mezelf nu al jarenlang verwaarloosd (slecht eten, weinig sporten), compleet geïsoleerd van alles en iedereen (op een paar goede vrienden na, maar zelfs daar isoleer ik me vaak nog van), mijn hele zelfbeeld is naar de klote en ik ben continu moe alsof ik een marathon heb gelopen (terwijl ik toch vrij zeker ben dat ik dat niet gedaan heb). Ook krijg ik steeds meer vage en niet te duiden fysieke klachten (rugpijn, nekpijn, buikpijn, vermoeidheid, continu brainfog). Het enige dat me nog boven water houdt is de focus op mijn opleiding, maar zelfs daar heb ik continu faalangst.
Verder is die dissociatie gewoon ronduit klote (is haast permanent aanwezig). Het lukt wel om te functioneren maar je hebt continu het gevoel dat je er een beetje boven 'zweeft'. Alsof je niet echt wakker bent. Maar daar moet ik maar mee leren leven.
Eigenlijk besef ik me dat het nooit helemaal goed behandeld is/dat er iets mis gegaan is. Ik weet dat ik zelf moet ingrijpen, maar ik ben zo moe. Ik wil ook vaak helemaal niet meer. Ik probeer wel te veranderen maar dat gevoel van numbness, verdriet en 'laat eigenlijk allemaal maar zitten' gaat niet weg.
Hey, ik dacht ik geef eens een update.
De begrafenis is achter de rug. Jullie hadden gelijk, ik had niet moeten gaan. Ik ging voor mijn moeder maar volgens mij viel het voor haar enorm mee.
Heb er een enorme klap van gehad, teruggevallen met wat dingen en het was het echt niet waard dit allemaal.
Ik ging voor mijn moeder maar misschien moet ik eens wat meer gaan nadenken over hoe ik mijzelf altijd snel op offer en niet na ga wat het voor mij doet.
De medicatie voor de nachtmerries werkt trouwens niet helaas. Ze zetten onverminderd door.
De begrafenis is achter de rug. Jullie hadden gelijk, ik had niet moeten gaan. Ik ging voor mijn moeder maar volgens mij viel het voor haar enorm mee.
Heb er een enorme klap van gehad, teruggevallen met wat dingen en het was het echt niet waard dit allemaal.
Ik ging voor mijn moeder maar misschien moet ik eens wat meer gaan nadenken over hoe ik mijzelf altijd snel op offer en niet na ga wat het voor mij doet.
De medicatie voor de nachtmerries werkt trouwens niet helaas. Ze zetten onverminderd door.
Twiddel
Ik herken veel in je bericht. Zelf heb ik enorm last van jaloursie tegen mensen die wel een normale liefhebbende familie hebben.quote:
Ik ga hier posten omdat ik geen zin heb om een heel topic aan te maken.
Ik dacht dat ik prima om kon gaan met mijn PTSS en dat ik er redelijk mee gedeald had. Het is nooit helemaal weggegaan, maar de scherpe kantjes waren er af. Het is leefbaar.
Echter werd ik laatst geconfronteerd met wat voor impact het de laatste jaren op me gehad heeft. Recentelijk in contact gekomen met een leuk persoon, omdat ik me wat meer open wilde stellen, en hij heeft dus wél een sociaal leven, staat er heel positief in, doet van alles, heeft (naar mijn indruk, maar je weet het niet) geen enkel idee wat voor verrotte plaats deze wereld en de mensen die er leven en wat ze elkaar aan kunnen doen. Maar het verbaasde me. Eigenlijk leeft hij een compleet normaal leven voor iemand van mijn leeftijd, en ik niet. En dat was heel confronterend.
Ik heb mezelf nu al jarenlang verwaarloosd (slecht eten, weinig sporten), compleet geïsoleerd van alles en iedereen (op een paar goede vrienden na, maar zelfs daar isoleer ik me vaak nog van), mijn hele zelfbeeld is naar de klote en ik ben continu moe alsof ik een marathon heb gelopen (terwijl ik toch vrij zeker ben dat ik dat niet gedaan heb). Ook krijg ik steeds meer vage en niet te duiden fysieke klachten (rugpijn, nekpijn, buikpijn, vermoeidheid, continu brainfog). Het enige dat me nog boven water houdt is de focus op mijn opleiding, maar zelfs daar heb ik continu faalangst.
Verder is die dissociatie gewoon ronduit klote (is haast permanent aanwezig). Het lukt wel om te functioneren maar je hebt continu het gevoel dat je er een beetje boven 'zweeft'. Alsof je niet echt wakker bent. Maar daar moet ik maar mee leren leven.
Eigenlijk besef ik me dat het nooit helemaal goed behandeld is/dat er iets mis gegaan is. Ik weet dat ik zelf moet ingrijpen, maar ik ben zo moe. Ik wil ook vaak helemaal niet meer. Ik probeer wel te veranderen maar dat gevoel van numbness, verdriet en 'laat eigenlijk allemaal maar zitten' gaat niet weg.
Het helpt mij veel door daarover te praten.
Heb jij iemand om mee te praten?
Twiddel
Hoiiii, ik ben nog niet zo'n actieve poster hier maar diagnose c-ptss en dat voorzichtig aan het accepteren.
Wat me vanavond weer opviel is dat ik bij stress/verdriet/vermoeidheid vaak terugga naar liedjes of films uit mijn kindertijd en daar bepaalde troost/veiligheid uit haal. Die veiligheid had ik thuis niet. Is dat een herkenbare coping of is dat normaal of heeft t er wellicht helemaal niet mee te maken?
Wat me vanavond weer opviel is dat ik bij stress/verdriet/vermoeidheid vaak terugga naar liedjes of films uit mijn kindertijd en daar bepaalde troost/veiligheid uit haal. Die veiligheid had ik thuis niet. Is dat een herkenbare coping of is dat normaal of heeft t er wellicht helemaal niet mee te maken?
So rest assured I have the key to every opening
To every wishing well that's deep enough to dream
I want to show you just how fascinating kissing is
When earth collides with all the space between
To every wishing well that's deep enough to dream
I want to show you just how fascinating kissing is
When earth collides with all the space between
Word continu getriggerd waardoor ik kwaad wordt op mensen en in fight modus ga en twijfel continu over alles.
Ik twijfel door mijn trauma’s met name over de intenties en het goede in mensen. Ik voel me met name veilig bij maar een paar mensen die met name ook wat zachter en voorzichtiger stemgeluid en stemgebruik communiceren.
is dit herkenbaar voor een van jullie?
Wanneer iemand dit niet doet word ik meteen getriggerd om te gaan “vechten” . Het is gewoon lastig.
Op het moment dat ik mijn wantrouwen volledig loslaat dan wordt er oneindig over me heen gelopen.. ik vergeet dan al mn grenzen wanneer ik mijn wantrouwen loslaat en ga ervan uit dat iedereen dan het beste met me voorheeft omdat ik het dan ook voor anderen heb
En niet om op te scheppen, maar ik heb gewoon gemerkt dat het soms lijkt alsof ik de een van de heel weinige mensen in mijn omgeving ben die tegen mijn egoistische belangen in wilt gaan en naar mezelf wilt kijken om het de ander gemakkelijker te maken en om te zoeken naar een echte middenweg.
Anderen zeggen ook tegen mij dat ik te zacht ben waar weer anderen zeggen dat ik te overdreven reageer.
Ik begrijp de intenties van anderen vaak niet en heb veel duidelihkheid en eerlijke uitleg nodig voor ik me veilig voel. Is dit herkenbaar?
Ik twijfel door mijn trauma’s met name over de intenties en het goede in mensen. Ik voel me met name veilig bij maar een paar mensen die met name ook wat zachter en voorzichtiger stemgeluid en stemgebruik communiceren.
is dit herkenbaar voor een van jullie?
Wanneer iemand dit niet doet word ik meteen getriggerd om te gaan “vechten” . Het is gewoon lastig.
Op het moment dat ik mijn wantrouwen volledig loslaat dan wordt er oneindig over me heen gelopen.. ik vergeet dan al mn grenzen wanneer ik mijn wantrouwen loslaat en ga ervan uit dat iedereen dan het beste met me voorheeft omdat ik het dan ook voor anderen heb
En niet om op te scheppen, maar ik heb gewoon gemerkt dat het soms lijkt alsof ik de een van de heel weinige mensen in mijn omgeving ben die tegen mijn egoistische belangen in wilt gaan en naar mezelf wilt kijken om het de ander gemakkelijker te maken en om te zoeken naar een echte middenweg.
Anderen zeggen ook tegen mij dat ik te zacht ben waar weer anderen zeggen dat ik te overdreven reageer.
Ik begrijp de intenties van anderen vaak niet en heb veel duidelihkheid en eerlijke uitleg nodig voor ik me veilig voel. Is dit herkenbaar?
Ik word ook door specifieke type mensen getriggerd en ik sla daarvan op de vlucht.quote:Op donderdag 4 augustus 2022 20:34 schreef Medusa666 het volgende:
Word continu getriggerd waardoor ik kwaad wordt op mensen en in fight modus ga en twijfel continu over alles.
Ik twijfel door mijn trauma’s met name over de intenties en het goede in mensen. Ik voel me met name veilig bij maar een paar mensen die met name ook wat zachter en voorzichtiger stemgeluid en stemgebruik communiceren.
is dit herkenbaar voor een van jullie?
Wanneer iemand dit niet doet word ik meteen getriggerd om te gaan “vechten” . Het is gewoon lastig.
Op het moment dat ik mijn wantrouwen volledig loslaat dan wordt er oneindig over me heen gelopen.. ik vergeet dan al mn grenzen wanneer ik mijn wantrouwen loslaat en ga ervan uit dat iedereen dan het beste met me voorheeft omdat ik het dan ook voor anderen heb
En niet om op te scheppen, maar ik heb gewoon gemerkt dat het soms lijkt alsof ik de een van de heel weinige mensen in mijn omgeving ben die tegen mijn egoistische belangen in wilt gaan en naar mezelf wilt kijken om het de ander gemakkelijker te maken en om te zoeken naar een echte middenweg.
Anderen zeggen ook tegen mij dat ik te zacht ben waar weer anderen zeggen dat ik te overdreven reageer.
Ik begrijp de intenties van anderen vaak niet en heb veel duidelihkheid en eerlijke uitleg nodig voor ik me veilig voel. Is dit herkenbaar?
Stemverheffing kan ik absoluut niet tegen.
De rest herken ik niet, ik wantrouw altijd
maar dat is bij ieder verschillend.Dat te zacht genoemd worden of juist dat je overdreven reageert moet je wel mee uitkijken wie dat zegt, dat kan heel goed mindfucken zijn.
So rest assured I have the key to every opening
To every wishing well that's deep enough to dream
I want to show you just how fascinating kissing is
When earth collides with all the space between
To every wishing well that's deep enough to dream
I want to show you just how fascinating kissing is
When earth collides with all the space between
Ah heel herkenbaar. Bedankt voor de reminderquote:Op donderdag 4 augustus 2022 21:03 schreef Speedfight het volgende:
[..]
Ik word ook door specifieke type mensen getriggerd en ik sla daarvan op de vlucht.
Stemverheffing kan ik absoluut niet tegen.
De rest herken ik niet, ik wantrouw altijd
Dat te zacht genoemd worden of juist dat je overdreven reageert moet je wel mee uitkijken wie dat zegt, dat kan heel goed mindfucken zijn.
Weggehaald ivm bekendheid
[ Bericht 97% gewijzigd door Ditdatposse op 12-09-2022 15:28:12 (Te bekend) ]
[ Bericht 97% gewijzigd door Ditdatposse op 12-09-2022 15:28:12 (Te bekend) ]
Ik werd laatst getriggered door een (oude) medewerker op mijn werk die zei dat iemand zich niet mocht aanstellen dat ze het koud had.quote:
[..]
Ik word ook door specifieke type mensen getriggerd en ik sla daarvan op de vlucht.
Stemverheffing kan ik absoluut niet tegen.
De rest herken ik niet, ik wantrouw altijd
Dat te zacht genoemd worden of juist dat je overdreven reageert moet je wel mee uitkijken wie dat zegt, dat kan heel goed mindfucken zijn.
Soms zit het hem in zulke rare dingen.
Twiddel
Ik zit nog in therapie. Kon pas vanaf 25 jaar een beetje er over praten en sinds dit jaar voor het eerst therapie ervoor. De kicker is dat ik al sinds mijn 7e in de psychiatrie loop maar niemand keek ooit naar gezinssituatiequote:
Besloten om dit topic te gaan volgen en mee te schrijven.
Ik;
Moeder eind 30, kinderen en getrouwd.
CPTSS, chronisch depressie, angst en paniekstoornis en bij tijden en wijlen rand psychotisch.
Zeer onveilige jeugd gehad, manipulatieve ouder, die elke dag mij fysiek en geestelijk mishandelde. Andere ouder veelal niet aanwezig, bij aanwezig ouder onder de duim van andere ouder zitten. Oudere sibling die lieveling thuis was en mij het leven behoorlijk zuur maakte.
Beide ouders alcoholist. Van 4 jaar tot 7/8 jaar sexueel misbruikt.
Mijn jeugd en jong volwassen leven ging niet over rozen. Verslavingsgevoelig, opgenomen psychiatrische instelling, suïcide pogingen en dakloos.
Ouder is paar jaar geleden overleden, ene ouder en sibling leven nog. Contact aantal jaar daarmee verbroken.
Op dit moment ben ik compleet ingestort, als nooit tevoren. Ziektewet, aangemeld voor zware therapie (de zoveelste) gericht op cptss en trauma. Ad medicatie is verhoogd, ook de antipsychotica. Ik slaap praktisch niet meer, omdat ik gewoonweg niet durf te slapen. De nachtmerries zijn te heftig.
Gelukkig is partner ontzettend begripvol en steunt mij 100%. Een aantal goede vrienden weten van de situatie af. Kinderen krijgen hopelijk zo weinig mogelijk mee. Probeer altijd de gekke maffe moeder te zijn die ik altijd was.
Ik pak rust, maar probeer ook actief te zijn en niet weg te kwijnen onder de dekens.
Baal zo onwijs dat mijn verleden mij klein heeft gekregen en de beerput volledig open is. Ik ervaar elke dag tig verschillende emoties. Boos, wraak, verdriet, eenzaam etc. En ik weet hier niet mee om te gaan, omdat ik het altijd weg heb kunnen stoppen.
Hoe gaan jullie hiermee om? Zijn er soortgelijke ervaringen en hoe hebben jullie alles aangepakt en losgelaten?
Xx
Ook lang opgenomen gezeten en woon voor het eerst in mijn leven nu op een plek die echt veilig voelt.
Geen idee hoe je het aanpakt of loslaat, ik ben vooral heel goed in dingen wegstoppen
kan je voor de nachtmerries misschien medicatie krijgen? Bij mij hielp het niet echt, maar iedereen is anders.
Zou sporten je misschien wat helpen? Ik merk dat mijn zwemsport helpt omdat ik dan de woede kan overzetten naar fysieke inspanning.
Sterkte
Twiddel
Och meiske tochquote:
Besloten om dit topic te gaan volgen en mee te schrijven.
Ik;
Moeder eind 30, kinderen en getrouwd.
CPTSS, chronisch depressie, angst en paniekstoornis en bij tijden en wijlen rand psychotisch.
Zeer onveilige jeugd gehad, manipulatieve ouder, die elke dag mij fysiek en geestelijk mishandelde. Andere ouder veelal niet aanwezig, bij aanwezig ouder onder de duim van andere ouder zitten. Oudere sibling die lieveling thuis was en mij het leven behoorlijk zuur maakte.
Beide ouders alcoholist. Van 4 jaar tot 7/8 jaar sexueel misbruikt.
Mijn jeugd en jong volwassen leven ging niet over rozen. Verslavingsgevoelig, opgenomen psychiatrische instelling, suïcide pogingen en dakloos.
Ouder is paar jaar geleden overleden, ene ouder en sibling leven nog. Contact aantal jaar daarmee verbroken.
Op dit moment ben ik compleet ingestort, als nooit tevoren. Ziektewet, aangemeld voor zware therapie (de zoveelste) gericht op cptss en trauma. Ad medicatie is verhoogd, ook de antipsychotica. Ik slaap praktisch niet meer, omdat ik gewoonweg niet durf te slapen. De nachtmerries zijn te heftig.
Gelukkig is partner ontzettend begripvol en steunt mij 100%. Een aantal goede vrienden weten van de situatie af. Kinderen krijgen hopelijk zo weinig mogelijk mee. Probeer altijd de gekke maffe moeder te zijn die ik altijd was.
Ik pak rust, maar probeer ook actief te zijn en niet weg te kwijnen onder de dekens.
Baal zo onwijs dat mijn verleden mij klein heeft gekregen en de beerput volledig open is. Ik ervaar elke dag tig verschillende emoties. Boos, wraak, verdriet, eenzaam etc. En ik weet hier niet mee om te gaan, omdat ik het altijd weg heb kunnen stoppen.
Hoe gaan jullie hiermee om? Zijn er soortgelijke ervaringen en hoe hebben jullie alles aangepakt en losgelaten?
Xx
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 11-09-2022 20:02:12 ]
Ik ben al vanaf mijn 18e bekend in de psychiatrie. Behandelingen waren altijd gericht op andere stoornissen. Nu eind 30 een gerichte behandeling op cptss en trauma. De cptss diagnose heb ik pas sinds 3 jaar, daarvoor nooit een psych gehad die verder onderzocht naar het daadwerkelijke probleem.
Ik ben ondanks ziektewet wel een bezige bij. Ik “werk” op een traningsstal en thuis een lading huisdieren waar ik m’n handen vol aan heb 😬
Nachtmerries worden hopelijk minder als ik goed ingesteld op medicatie. Ik ben sinds vorige week verhoogd.
Ik ben ondanks ziektewet wel een bezige bij. Ik “werk” op een traningsstal en thuis een lading huisdieren waar ik m’n handen vol aan heb 😬
Nachtmerries worden hopelijk minder als ik goed ingesteld op medicatie. Ik ben sinds vorige week verhoogd.
Hier gaat het trouwens niet zo lekker de laatste tijd. Ik heb steeds meer nachtmerries, paniekaanvallen, flashbacks en veel sneller getriggerd dan anders.
We behandelen nu ook best zware stof bij de therapie.
Ik heb mijn hele leven altijd alle emoties naar beneden geduwd, en ik heb het gevoel dat het er nu eindelijk uit komt.
Het is nu gewoon een beetje zwaar, bij het minste of geringste krijg in een paniekaanval of word ik anders getriggerd, ik zie het ook nooit aankomen en het gebeurt erg vaak de laatste tijd.
Ben ook echt enorm moe, en ik slaap niet zo lekker.
We behandelen nu ook best zware stof bij de therapie.
Ik heb mijn hele leven altijd alle emoties naar beneden geduwd, en ik heb het gevoel dat het er nu eindelijk uit komt.
Het is nu gewoon een beetje zwaar, bij het minste of geringste krijg in een paniekaanval of word ik anders getriggerd, ik zie het ook nooit aankomen en het gebeurt erg vaak de laatste tijd.
Ben ook echt enorm moe, en ik slaap niet zo lekker.
Twiddel
Dag allen,
Ik ben 31 jaar en heb in 2017 een traumatische ervaring gehad. Ik heb (nog) nooit therapie of andere behandelingen gehad. De klachten die ik ervaar zijn nachtmerries, flashbacks, soms als iemand iets zegt begin ik er aan te denken. Daarnaast echt enorm veel zweten.. ook in bed, ik heb een kouschuim topper op het matras maar dit lijkt niet veel te helpen. Verder voel ik mij op sommige momenten emotioneel maar verberg ik dit.
De meeste mensen in mijn omgeving weten dit niet van me en ik lach het voor mijzelf vaak wat weg, soms voelt het alsof ik een masker draag. Mijn vriendin en mijn moeder weten dit wel en mijn moeder adviseerde EMDR.
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil zeggen maar wilde het even van mij afschrijven.
[ Bericht 4% gewijzigd door Thaddeus op 13-09-2022 22:12:24 ]
Ik ben 31 jaar en heb in 2017 een traumatische ervaring gehad. Ik heb (nog) nooit therapie of andere behandelingen gehad. De klachten die ik ervaar zijn nachtmerries, flashbacks, soms als iemand iets zegt begin ik er aan te denken. Daarnaast echt enorm veel zweten.. ook in bed, ik heb een kouschuim topper op het matras maar dit lijkt niet veel te helpen. Verder voel ik mij op sommige momenten emotioneel maar verberg ik dit.
De meeste mensen in mijn omgeving weten dit niet van me en ik lach het voor mijzelf vaak wat weg, soms voelt het alsof ik een masker draag. Mijn vriendin en mijn moeder weten dit wel en mijn moeder adviseerde EMDR.
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil zeggen maar wilde het even van mij afschrijven.
[ Bericht 4% gewijzigd door Thaddeus op 13-09-2022 22:12:24 ]
Strijderquote:
Ik ben al vanaf mijn 18e bekend in de psychiatrie. Behandelingen waren altijd gericht op andere stoornissen. Nu eind 30 een gerichte behandeling op cptss en trauma. De cptss diagnose heb ik pas sinds 3 jaar, daarvoor nooit een psych gehad die verder onderzocht naar het daadwerkelijke probleem.
Ik ben ondanks ziektewet wel een bezige bij. Ik “werk” op een traningsstal en thuis een lading huisdieren waar ik m’n handen vol aan heb 😬
Nachtmerries worden hopelijk minder als ik goed ingesteld op medicatie. Ik ben sinds vorige week verhoogd.
Wat bedoel je met verhoogd?
Wat vervelend…heb je toevallig behalve die therapie ook nog andere bezigheden die extra stress opleveren?quote:
Hier gaat het trouwens niet zo lekker de laatste tijd. Ik heb steeds meer nachtmerries, paniekaanvallen, flashbacks en veel sneller getriggerd dan anders.
We behandelen nu ook best zware stof bij de therapie.
Ik heb mijn hele leven altijd alle emoties naar beneden geduwd, en ik heb het gevoel dat het er nu eindelijk uit komt.
Het is nu gewoon een beetje zwaar, bij het minste of geringste krijg in een paniekaanval of word ik anders getriggerd, ik zie het ook nooit aankomen en het gebeurt erg vaak de laatste tijd.
Ben ook echt enorm moe, en ik slaap niet zo lekker.
Hoi, wat vervelend dat je die gebeurtenis hebt ervarenquote:
Dag allen,
Ik ben 31 jaar en heb in 2017 een traumatische ervaring gehad. Ik heb (nog) nooit therapie of andere behandelingen gehad. De klachten die ik ervaar zijn nachtmerries, flashbacks, soms als iemand iets zegt begin ik er aan te denken. Daarnaast echt enorm veel zweten.. ook in bed, ik heb een kouschuim topper op het matras maar dit lijkt niet veel te helpen. Verder voel ik mij op sommige momenten emotioneel maar verberg ik dit.
De meeste mensen in mijn omgeving weten dit niet van me en ik lach het voor mijzelf vaak wat weg, soms voelt het alsof ik een masker draag. Mijn vriendin en mijn moeder weten dit wel en mijn moeder adviseerde EMDR.
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil zeggen maar wilde het even van mij afschrijven.
En nu ook deze klachten hebt.. Ik herken mij in de klachten die je beschrijft en ook het weg willen drukken ervan. Emdr heeft mij heel goed geholpen erbij.
Ben je van plan om naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing? Ik zou dat in jouw geval wel echt doen… dan ben je later ook lekker van die klachten af
Bedankt voor je reactie. Hoe veel sessies emdr had je nodig dat het effect had? En was het zo zwaar als mensen zeggen dat het is?quote:
[..]
Hoi, wat vervelend dat je die gebeurtenis hebt ervaren
Ik herken mij in de klachten die je beschrijft en ook het weg willen drukken ervan. Emdr heeft mij heel goed geholpen erbij.
Ben je van plan om naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing? Ik zou dat in jouw geval wel echt doen… dan ben je later ook lekker van die klachten af
Wel mooi om te lezen dat het jou heeft geholpen om van je klachten af te komen.
|
|
