[Centraal] PTSS en Traumaverwerking #2

Nou, ik stond al sinds juni vorig jaar op de wachtlijst, nu mijn intake gehad en nu nog een half jaar op de wachtlijst.
Bizar!!
Ik functioneer gelukkig nog wel, ik slaap goed en werk, maar als dat allemaal niet meer gaat, dan is die wachttijd toch bijna niet te doen?
Ik krijg een combinatie van EMDR en Imaginaire Exposure, 2 keer per week.
Heftig wel, moet even kijken hoe ik dat ga doen met het normale leven eromheen, maar het duurt nog even

Via mijn therapeute (ze is sinds januari 85jr oud) volg ik nu haar opleiding psychodrama. Zwaar, indrukwekkend, maar volgens mij gaat het me wel helpen 😊

quote:

Op woensdag 8 maart 2023 18:28 schreef scrub_nurse het volgende:
Via mijn therapeute (ze is sinds januari 85jr oud) volg ik nu haar opleiding psychodrama. Zwaar, indrukwekkend, maar volgens mij gaat het me wel helpen 😊

Hoe gaat zo'n sessie?

Ja, nice. Ik ga dit van me af typen maar niet in een op zichzelf staand topic, dan maar hier.

Ik ben recent gediagnosticeerd met endometriose en elke maand is een hel voor mij.
Door tromboserisico kan ik geen andere vormen van anticonceptie nemen (om de pijn en schade te beperken door het geven hormonale remming) dan een spiraaltje.

Fijn detail is dat ik ook misbruikt ben, en ik me hierdoor niet kan ontspannen. Het is vrijwel fysiek onmogelijk om die procedure bij mij uit te voeren, dus moet het onder sedatie. Prima, het moet goedkomen.

Het punt is, ik moet iets doen wat ik helemaal niet wil, waar ik mijn hele leven al 'tegen' ben, ik wil niet dat 'daar' iets gebeurd, maar ik heb geen keuze. Het is of dit, of veel pijn blijven houden tot op het punt van niet kunnen functioneren, elke maand ziek zijn, en door uitbreiding van de ziekte eventueel nog onvruchtbaar worden later.

Heb hier al een maand angstaanvallen over, life's good.

quote:

Op vrijdag 10 maart 2023 21:47 schreef Muisje22 het volgende:
Ja, nice. Ik ga dit van me af typen maar niet in een op zichzelf staand topic, dan maar hier.

Ik ben recent gediagnosticeerd met endometriose en elke maand is een hel voor mij.
Door tromboserisico kan ik geen andere vormen van anticonceptie nemen (om de pijn en schade te beperken door het geven hormonale remming) dan een spiraaltje.

Fijn detail is dat ik ook misbruikt ben, en ik me hierdoor niet kan ontspannen. Het is vrijwel fysiek onmogelijk om die procedure bij mij uit te voeren, dus moet het onder sedatie. Prima, het moet goedkomen.

Het punt is, ik moet iets doen wat ik helemaal niet wil, waar ik mijn hele leven al 'tegen' ben, ik wil niet dat 'daar' iets gebeurd, maar ik heb geen keuze. Het is of dit, of veel pijn blijven houden tot op het punt van niet kunnen functioneren, elke maand ziek zijn, en door uitbreiding van de ziekte eventueel nog onvruchtbaar worden later.

Heb hier al een maand angstaanvallen over, life's good.

Ach wat verschrikkelijk. Gaat er iemand met je mee die je vertrouwt?

Ik heb een gekke vraag die ik niet echt irl ergens durf te stellen (mensen begrijpen het niet) en ben benieuwd of jullie dit misschien herkennen.

Ik ben eindelijk op een punt dat ik besef wat mij als kind en later ook nog is aangedaan, door de mensen bij wie ik veilig had moeten zijn en die een verantwoordelijkheid hadden die ze niet genomen hebben. Ik heb het altijd goedgepraat met dingen als: ze wisten niet beter, waren niet bewust/zelf beschadigd, etc. Maar nu ik dus meer en meer de diepte van de ellende besef waar ik me uit heb moeten worstelen omdat ik er helemaal in verstrikt zat, ben ik zo gruwelijk boos dat ik voel: ik vergeef hen nóóit. Niet uit wrok, of omdat ik dat wil alsof het een keuze is. Maar vanuit erkenning/liefde voor mezelf, voor de pijn die me is aangedaan. Alsof ik hiermee zeg: het was zó erg, dat mag een mens/kind gewoon niet meemaken, hoe kún je zo met iemand omgaan. En hierdoor kan ik het juist meer loslaten, terwijl vaak wordt gezegd dat je moet vergeven, of dat je daar naartoe moet (willen) werken. Ik heb daar nooit echt iets mee gekund, 'vergeving'. Voor mij voelt dit gevoel (nu?) kloppend, maar ik durf het dus niet hardop te zeggen. Ik vraag me zo erg af of ik de enige ben hierin.

quote:

Op vrijdag 10 maart 2023 21:47 schreef Muisje22 het volgende:
Ja, nice. Ik ga dit van me af typen maar niet in een op zichzelf staand topic, dan maar hier.

Ik ben recent gediagnosticeerd met endometriose en elke maand is een hel voor mij.
Door tromboserisico kan ik geen andere vormen van anticonceptie nemen (om de pijn en schade te beperken door het geven hormonale remming) dan een spiraaltje.

Fijn detail is dat ik ook misbruikt ben, en ik me hierdoor niet kan ontspannen. Het is vrijwel fysiek onmogelijk om die procedure bij mij uit te voeren, dus moet het onder sedatie. Prima, het moet goedkomen.

Het punt is, ik moet iets doen wat ik helemaal niet wil, waar ik mijn hele leven al 'tegen' ben, ik wil niet dat 'daar' iets gebeurd, maar ik heb geen keuze. Het is of dit, of veel pijn blijven houden tot op het punt van niet kunnen functioneren, elke maand ziek zijn, en door uitbreiding van de ziekte eventueel nog onvruchtbaar worden later.

Heb hier al een maand angstaanvallen over, life's good.

Pff, wat ontzettend shit Ik zou dat ook echt niet trekken. Beide, de pijn (niet omdat ik een watje ben maar omdat het herinnert aan), maar ook dat er iets moet gebeuren. Veel sterkte!

Ik heb een gesprek met iemand gehad vandaag en er kwam naar voren dat de problemen waar ik mee worstel die zich met name manifesteren dat ik hardnekkig uitstelgedrag heb en de energie niet eens heb om fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en dat ik mij sociaal isoleer en mensen continu van mij afduw - waarschijnlijk toch te maken hebben met trauma's.

Ik ben in het verleden behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek en daarbij ging de nadruk heel erg naar gedrag en emotieregulatie. Op mijn verleden en om te achterhalen wat zich destijds afspeelde waardoor ik uiteindelijk persoonlijkheidsproblematiek ontwikkelde, werd nauwelijks ingegaan. Ik vertelde er wel over en er leek in eerste instantie begrip voor te zijn. Later vernam ik dat het voor hen niet zozeer belangrijk was in hoeverre ik wel of niet de waarheid spreek, maar dat het om mijn beleving ging. Ik had o.a. de diagnose borderline en ik kreeg vooral vragen terug waaruit ik kon opmaken dat ze duidelijk wilden krijgen in hoeverre de dingen die ik vertelde overtrokken waren of dat ik mijn eigen verantwoordelijkheden op anderen projecteerde.

De diagnose PTSS was bij mij niet gesteld. Ik heb niet iets meegemaakt wat op zichzelf staand te heftig is geweest. Er zijn weleens escalaties geweest vroeger waarbij mijn vader zo nijdig was dat hij mij in elkaar wilde slaan en ik mij moest opsluiten in de badkamer. Wat ik mij dan vooral kan herinneren, is dat ik puur aan mijn gedrag merkte dat ik blijkbaar bang was en dat ik mezelf een laffe schijtluis vond die weer eens te angstig was om de confrontatie aan te gaan. Het was net alsof ik het allemaal in een film beleefde en dat ik buiten mezelf getreden was en ernaast stond in plaats van dat ikzelf degene was die zich opsloot.

Ik begin pas sinds een paar jaar te merken dat er continu stresshormonen gieren door mijn lijf en dat ik mij altijd gejaagd en onder spanning voel staan. Over het algemeen ben ik besluiteloos en lijkt het alsof de kleinste dingetjes mij abnormaal veel angst bezorgen, wat voor mij bevestigt dat er iets mis is met mij. Ik weet immers niet wat een ander voelt: ik constateer wel dat de meeste mensen zich veel minder door angst en geremdheid laten leiden dan ik. Er zijn ook momenten dat het compleet kan omslaan en dan lijkt het alsof die angst een geimplodeerde vorm is van enorm veel woede.

Ik heb sinds de laatste jaren vaker gehoord van mensen dat het best waarschijnlijk is dat ik complexe ptss heb. En dat hoor ik o.a. van mensen die zelf ptss hebben, echter wel een andere levensgeschiedenis dan ik. Zij zijn bijvoorbeeld seksueel misbruikt en dat heb ik niet meegemaakt. Ik heb ook geen herbelevingen. Ik heb er de laatste tijd niet zoveel last van, echter wat regelmatig opduikt is dat ik mij opeens iets herinner wat ikzelf gedaan heb waar ik mij voor schaam. Dat overvalt mij en dan verkramp ik helemaal. Als dat op straat gebeurt, gebeurt het soms dat ik mensen mij vreemd zie aankijken en dan pas realiseer ik dat ze dat doen omdat ik hardop dingen heb geroepen zoals "Ik moet dood" of "Ik ben een klootzak".

In 2021 verwees de huisarts mij door naar een sGGZ voor persoonlijkheidsproblematiek omdat het toch niet goed ging. De telefonische intake hield in of ik toestemming gaf of ze gegevens van mijn vorige behandelaars konden opvragen. Een week later werd mijn voicemail ingesproken dat ze mij geen geschikte behandeling konden aanbieden. De reden waarom werd niet toegelicht. Andere instellingen wilden mij ook niet aannemen. Eén iemand gaf wel eerlijk toe dat ze vastzitten aan een protocol waardoor ik met mijn behandelverleden en problematiek beschouwd word als een te complex geval. Hij zei erbij dat hij nav vorige rapporten wel kon opmaken dat ik mij in positieve zin heb ontwikkeld en mezelf niet als kansloos moet beschouwen, maar dat het met het huidige zorgsysteem heel moeilijk wordt om mij iets te bieden wat aansluit op wat ik nodig heb, omdat het bij mij zo uiteenlopend en breed is.

Komt dit iemand bekend voor?

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 15:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb een gesprek met iemand gehad vandaag en er kwam naar voren dat de problemen waar ik mee worstel die zich met name manifesteren dat ik hardnekkig uitstelgedrag heb en de energie niet eens heb om fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en dat ik mij sociaal isoleer en mensen continu van mij afduw - waarschijnlijk toch te maken hebben met trauma's.

Ik ben in het verleden behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek en daarbij ging de nadruk heel erg naar gedrag en emotieregulatie. Op mijn verleden en om te achterhalen wat zich destijds afspeelde waardoor ik uiteindelijk persoonlijkheidsproblematiek ontwikkelde, werd nauwelijks ingegaan. Ik vertelde er wel over en er leek in eerste instantie begrip voor te zijn. Later vernam ik dat het voor hen niet zozeer belangrijk was in hoeverre ik wel of niet de waarheid spreek, maar dat het om mijn beleving ging. Ik had o.a. de diagnose borderline en ik kreeg vooral vragen terug waaruit ik kon opmaken dat ze duidelijk wilden krijgen in hoeverre de dingen die ik vertelde overtrokken waren of dat ik mijn eigen verantwoordelijkheden op anderen projecteerde.

De diagnose PTSS was bij mij niet gesteld. Ik heb niet iets meegemaakt wat op zichzelf staand te heftig is geweest. Er zijn weleens escalaties geweest vroeger waarbij mijn vader zo nijdig was dat hij mij in elkaar wilde slaan en ik mij moest opsluiten in de badkamer. Wat ik mij dan vooral kan herinneren, is dat ik puur aan mijn gedrag merkte dat ik blijkbaar bang was en dat ik mezelf een laffe schijtluis vond die weer eens te angstig was om de confrontatie aan te gaan. Het was net alsof ik het allemaal in een film beleefde en dat ik buiten mezelf getreden was en ernaast stond in plaats van dat ikzelf degene was die zich opsloot.

Ik begin pas sinds een paar jaar te merken dat er continu stresshormonen gieren door mijn lijf en dat ik mij altijd gejaagd en onder spanning voel staan. Over het algemeen ben ik besluiteloos en lijkt het alsof de kleinste dingetjes mij abnormaal veel angst bezorgen, wat voor mij bevestigt dat er iets mis is met mij. Ik weet immers niet wat een ander voelt: ik constateer wel dat de meeste mensen zich veel minder door angst en geremdheid laten leiden dan ik. Er zijn ook momenten dat het compleet kan omslaan en dan lijkt het alsof die angst een geimplodeerde vorm is van enorm veel woede.

Ik heb sinds de laatste jaren vaker gehoord van mensen dat het best waarschijnlijk is dat ik complexe ptss heb. En dat hoor ik o.a. van mensen die zelf ptss hebben, echter wel een andere levensgeschiedenis dan ik. Zij zijn bijvoorbeeld seksueel misbruikt en dat heb ik niet meegemaakt. Ik heb ook geen herbelevingen. Ik heb er de laatste tijd niet zoveel last van, echter wat regelmatig opduikt is dat ik mij opeens iets herinner wat ikzelf gedaan heb waar ik mij voor schaam. Dat overvalt mij en dan verkramp ik helemaal. Als dat op straat gebeurt, gebeurt het soms dat ik mensen mij vreemd zie aankijken en dan pas realiseer ik dat ze dat doen omdat ik hardop dingen heb geroepen zoals "Ik moet dood" of "Ik ben een klootzak".

In 2021 verwees de huisarts mij door naar een sGGZ voor persoonlijkheidsproblematiek omdat het toch niet goed ging. De telefonische intake hield in of ik toestemming gaf of ze gegevens van mijn vorige behandelaars konden opvragen. Een week later werd mijn voicemail ingesproken dat ze mij geen geschikte behandeling konden aanbieden. De reden waarom werd niet toegelicht. Andere instellingen wilden mij ook niet aannemen. Eén iemand gaf wel eerlijk toe dat ze vastzitten aan een protocol waardoor ik met mijn behandelverleden en problematiek beschouwd word als een te complex geval. Hij zei erbij dat hij nav vorige rapporten wel kon opmaken dat ik mij in positieve zin heb ontwikkeld en mezelf niet als kansloos moet beschouwen, maar dat het met het huidige zorgsysteem heel moeilijk wordt om mij iets te bieden wat aansluit op wat ik nodig heb, omdat het bij mij zo uiteenlopend en breed is.

Komt dit iemand bekend voor?

Ik heb je bericht gelezen en wat mij opviel is dat je jezelf een beetje wegcijfert qua de trauma terwijl je toch wel een best heftige herinnering erin zet (jezelf opsluiten voor je vader)

Ik dacht vroeger ook altijd dat ik geen trauma had. Verkracht was ik toen (nog) niet en ook kon ik mij niet 1 grote gebeurtenis herrineren.
Probleem was dat ik veel verdrukt heb en ook continu bezig was om afleiding te zoeken. Als je hele leven bestaat uit mensen die je kleineren op school en thuis denk je dat dat normaal is.

Nu dat ik compleet uit die situatie ben en onder behandeling ben van een traumapsycholoog zie ik pas hoe erg mijn verleden is geweest.

En dat je geen herbelevingen hebt betekend niet dat je dan helemaal geen last ervan hebt he Het kan hem ook zitten in dingen vermijden zoals plekken, bepaald voedsel, feestdagen, verjaardagen, bepaalde mensen of zelfs mensen die op bepaalde mensen lijken, bepaalde situaties vermijden en nog veel meer.

Herbelevingen kunnen ook herinneringen zijn die je ineens opkomen bij het zien/horen/ruiken/voelen van een bepaald iets of ineens heftige gevoelens hebben over iets kleins.

complexe trauma gaat hem helemaal in je complete leven zitten, hoe je dingen doet, dingen vermijd, hoe je op dingen reageert, alles.

Een voorbeeld bijvoorbeeld, ik zit nu al een jaar in traumatherapie en pas laatst bedacht ik mij dat het feit dat ik bij mijn sport altijd zo snel mogelijk weg ben na het sporten bij douchen en omkleden en het pesten dat ik als kind had op school en in de kleedkamer met elkaar te maken had.
Tot die tijd had ik geen idee maar was ik altijd meteen weg na de sport, geen idee waarom, dacht dat ik gewoon zo was

En dat stuk over dat je te complex ben hoor ik helaas vaker tegenwoordig. Gebeurd ook vaak bij mensen met een eetstoornis die nog een andere diagnose ernaast hebben. Kan je helaas er niet bij helpen.

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 15:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb een gesprek met iemand gehad vandaag en er kwam naar voren dat de problemen waar ik mee worstel die zich met name manifesteren dat ik hardnekkig uitstelgedrag heb en de energie niet eens heb om fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en dat ik mij sociaal isoleer en mensen continu van mij afduw - waarschijnlijk toch te maken hebben met trauma's.

Ik ben in het verleden behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek en daarbij ging de nadruk heel erg naar gedrag en emotieregulatie. Op mijn verleden en om te achterhalen wat zich destijds afspeelde waardoor ik uiteindelijk persoonlijkheidsproblematiek ontwikkelde, werd nauwelijks ingegaan. Ik vertelde er wel over en er leek in eerste instantie begrip voor te zijn. Later vernam ik dat het voor hen niet zozeer belangrijk was in hoeverre ik wel of niet de waarheid spreek, maar dat het om mijn beleving ging. Ik had o.a. de diagnose borderline en ik kreeg vooral vragen terug waaruit ik kon opmaken dat ze duidelijk wilden krijgen in hoeverre de dingen die ik vertelde overtrokken waren of dat ik mijn eigen verantwoordelijkheden op anderen projecteerde.

De diagnose PTSS was bij mij niet gesteld. Ik heb niet iets meegemaakt wat op zichzelf staand te heftig is geweest. Er zijn weleens escalaties geweest vroeger waarbij mijn vader zo nijdig was dat hij mij in elkaar wilde slaan en ik mij moest opsluiten in de badkamer. Wat ik mij dan vooral kan herinneren, is dat ik puur aan mijn gedrag merkte dat ik blijkbaar bang was en dat ik mezelf een laffe schijtluis vond die weer eens te angstig was om de confrontatie aan te gaan. Het was net alsof ik het allemaal in een film beleefde en dat ik buiten mezelf getreden was en ernaast stond in plaats van dat ikzelf degene was die zich opsloot.

Ik begin pas sinds een paar jaar te merken dat er continu stresshormonen gieren door mijn lijf en dat ik mij altijd gejaagd en onder spanning voel staan. Over het algemeen ben ik besluiteloos en lijkt het alsof de kleinste dingetjes mij abnormaal veel angst bezorgen, wat voor mij bevestigt dat er iets mis is met mij. Ik weet immers niet wat een ander voelt: ik constateer wel dat de meeste mensen zich veel minder door angst en geremdheid laten leiden dan ik. Er zijn ook momenten dat het compleet kan omslaan en dan lijkt het alsof die angst een geimplodeerde vorm is van enorm veel woede.

Ik heb sinds de laatste jaren vaker gehoord van mensen dat het best waarschijnlijk is dat ik complexe ptss heb. En dat hoor ik o.a. van mensen die zelf ptss hebben, echter wel een andere levensgeschiedenis dan ik. Zij zijn bijvoorbeeld seksueel misbruikt en dat heb ik niet meegemaakt. Ik heb ook geen herbelevingen. Ik heb er de laatste tijd niet zoveel last van, echter wat regelmatig opduikt is dat ik mij opeens iets herinner wat ikzelf gedaan heb waar ik mij voor schaam. Dat overvalt mij en dan verkramp ik helemaal. Als dat op straat gebeurt, gebeurt het soms dat ik mensen mij vreemd zie aankijken en dan pas realiseer ik dat ze dat doen omdat ik hardop dingen heb geroepen zoals "Ik moet dood" of "Ik ben een klootzak".

In 2021 verwees de huisarts mij door naar een sGGZ voor persoonlijkheidsproblematiek omdat het toch niet goed ging. De telefonische intake hield in of ik toestemming gaf of ze gegevens van mijn vorige behandelaars konden opvragen. Een week later werd mijn voicemail ingesproken dat ze mij geen geschikte behandeling konden aanbieden. De reden waarom werd niet toegelicht. Andere instellingen wilden mij ook niet aannemen. Eén iemand gaf wel eerlijk toe dat ze vastzitten aan een protocol waardoor ik met mijn behandelverleden en problematiek beschouwd word als een te complex geval. Hij zei erbij dat hij nav vorige rapporten wel kon opmaken dat ik mij in positieve zin heb ontwikkeld en mezelf niet als kansloos moet beschouwen, maar dat het met het huidige zorgsysteem heel moeilijk wordt om mij iets te bieden wat aansluit op wat ik nodig heb, omdat het bij mij zo uiteenlopend en breed is.

Komt dit iemand bekend voor?

Complexe PTSS wordt vaak gesteld bij langdurige emotionele verwaarlozing of psychische mishandeling.
Ik zeg niet dat dit bij jou het geval is, maar verdiep je eens in C-PTSS en emotionele verwaarlozing of zelfs narcistische ouders. Je merkt vanzelf wat voor jou herkenbaar is.
Waar we mee opgegroeid zijn en kennen als normaal, is lang niet altijd normaal.
In mijn ervaring komen veel problemen daarvandaan zonder te weten dat dat problematisch was destijds, omdat je als kind niet beter wist.

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 16:44 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Complexe PTSS wordt vaak gesteld bij langdurige emotionele verwaarlozing of psychische mishandeling.
Ik zeg niet dat dit bij jou het geval is, maar verdiep je eens in C-PTSS en emotionele verwaarlozing of zelfs narcistische ouders. Je merkt vanzelf wat voor jou herkenbaar is.
Waar we mee opgegroeid zijn en kennen als normaal, is lang niet altijd normaal.
In mijn ervaring komen veel problemen daarvandaan zonder te weten dat dat problematisch was destijds, omdat je als kind niet beter wist.

Kleine zijtour hierop maar ik dacht altijd dat alle ouders veel dronken. Mijn vader zei altijd dat volwassenen die niet dronken logen. Dus geloofde ik dat altijd En ik dacht dat dat normaal was.
Als je altijd in een blauw huis bent opgevoed zonder de buitenwereld te zien denk je dat alles blauw is

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 15:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb een gesprek met iemand gehad vandaag en er kwam naar voren dat de problemen waar ik mee worstel die zich met name manifesteren dat ik hardnekkig uitstelgedrag heb en de energie niet eens heb om fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en dat ik mij sociaal isoleer en mensen continu van mij afduw - waarschijnlijk toch te maken hebben met trauma's.

Ik ben in het verleden behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek en daarbij ging de nadruk heel erg naar gedrag en emotieregulatie. Op mijn verleden en om te achterhalen wat zich destijds afspeelde waardoor ik uiteindelijk persoonlijkheidsproblematiek ontwikkelde, werd nauwelijks ingegaan. Ik vertelde er wel over en er leek in eerste instantie begrip voor te zijn. Later vernam ik dat het voor hen niet zozeer belangrijk was in hoeverre ik wel of niet de waarheid spreek, maar dat het om mijn beleving ging. Ik had o.a. de diagnose borderline en ik kreeg vooral vragen terug waaruit ik kon opmaken dat ze duidelijk wilden krijgen in hoeverre de dingen die ik vertelde overtrokken waren of dat ik mijn eigen verantwoordelijkheden op anderen projecteerde.

De diagnose PTSS was bij mij niet gesteld. Ik heb niet iets meegemaakt wat op zichzelf staand te heftig is geweest. Er zijn weleens escalaties geweest vroeger waarbij mijn vader zo nijdig was dat hij mij in elkaar wilde slaan en ik mij moest opsluiten in de badkamer. Wat ik mij dan vooral kan herinneren, is dat ik puur aan mijn gedrag merkte dat ik blijkbaar bang was en dat ik mezelf een laffe schijtluis vond die weer eens te angstig was om de confrontatie aan te gaan. Het was net alsof ik het allemaal in een film beleefde en dat ik buiten mezelf getreden was en ernaast stond in plaats van dat ikzelf degene was die zich opsloot.

Ik begin pas sinds een paar jaar te merken dat er continu stresshormonen gieren door mijn lijf en dat ik mij altijd gejaagd en onder spanning voel staan. Over het algemeen ben ik besluiteloos en lijkt het alsof de kleinste dingetjes mij abnormaal veel angst bezorgen, wat voor mij bevestigt dat er iets mis is met mij. Ik weet immers niet wat een ander voelt: ik constateer wel dat de meeste mensen zich veel minder door angst en geremdheid laten leiden dan ik. Er zijn ook momenten dat het compleet kan omslaan en dan lijkt het alsof die angst een geimplodeerde vorm is van enorm veel woede.

Ik heb sinds de laatste jaren vaker gehoord van mensen dat het best waarschijnlijk is dat ik complexe ptss heb. En dat hoor ik o.a. van mensen die zelf ptss hebben, echter wel een andere levensgeschiedenis dan ik. Zij zijn bijvoorbeeld seksueel misbruikt en dat heb ik niet meegemaakt. Ik heb ook geen herbelevingen. Ik heb er de laatste tijd niet zoveel last van, echter wat regelmatig opduikt is dat ik mij opeens iets herinner wat ikzelf gedaan heb waar ik mij voor schaam. Dat overvalt mij en dan verkramp ik helemaal. Als dat op straat gebeurt, gebeurt het soms dat ik mensen mij vreemd zie aankijken en dan pas realiseer ik dat ze dat doen omdat ik hardop dingen heb geroepen zoals "Ik moet dood" of "Ik ben een klootzak".

In 2021 verwees de huisarts mij door naar een sGGZ voor persoonlijkheidsproblematiek omdat het toch niet goed ging. De telefonische intake hield in of ik toestemming gaf of ze gegevens van mijn vorige behandelaars konden opvragen. Een week later werd mijn voicemail ingesproken dat ze mij geen geschikte behandeling konden aanbieden. De reden waarom werd niet toegelicht. Andere instellingen wilden mij ook niet aannemen. Eén iemand gaf wel eerlijk toe dat ze vastzitten aan een protocol waardoor ik met mijn behandelverleden en problematiek beschouwd word als een te complex geval. Hij zei erbij dat hij nav vorige rapporten wel kon opmaken dat ik mij in positieve zin heb ontwikkeld en mezelf niet als kansloos moet beschouwen, maar dat het met het huidige zorgsysteem heel moeilijk wordt om mij iets te bieden wat aansluit op wat ik nodig heb, omdat het bij mij zo uiteenlopend en breed is.

Komt dit iemand bekend voor?

Er is niks 'mis' met je. Besluiteloosheid, niet de puf hebben voor jezelf te zorgen, uitstelgedrag, zijn allemaal dingen die te maken hebben met de freeze response. Megarot, want je komt tot niks en voelt je ook nog slecht daarover. Ik herken het van eerder. Je lijf en brein zitten gevangen in overlevingsmodus en hebben helemaal geen energie/aandacht voor normale dingen. Daar moet je je veilig voor voelen, om die te ontwikkelen en doen.

En ja, het zorgsysteem is super waardeloos. Ik zou, als je hulp wil, nog eens naar je huisarts gaan en bespreken wat voor hulp volgens jou passend is (gericht op trauma) en benoemen dat je die eerder nog niet gehad hebt. Wie weet onderzoeken en beginnen ze dan opnieuw ipv uitgaan van je behandelverleden. Of zien ze je behandelverleden in een ander licht, waardoor ze je ergens toch een behandeling gericht op de onderliggende oorzaken van je persoonlijkheidsproblematiek kunnen bieden, namelijk (mogelijk) trauma.

[ Bericht 1% gewijzigd door _flore op 22-03-2023 23:16:46 ]

En ik zeg 'mogelijk' even tussen haakjes, niet omdat ik je verhaal in twijfel trek, maar omdat ik niet een diagnose kan stellen

Bedankt voor de reacties so far. Ze zijn allemaal herkenbaar en bevestigend.

Ik heb mij inderdaad eerder een beetje verdiept in c-ptss en daar zitten inderdaad raakvlakken in die ik bij mezelf herken. Datgene wat ik beschreef over mijn vader: het zijn niet alleen die incidenten op zich, het is ook niet alleen mijn vader op zich, maar ook de mensen eromheen.

Ik heb al een paar jaar geen contact meer met hem, omdat ik anders niet 'uit de situatie' kon komen. Nu ik dat wel ben, gaan puzzelstukjes op hun plek vallen. Ik heb eerder in een ander topic verwoordt dat ik in hem een narcistische persoonlijkheidsstoornis herken. Het begint mij nu ook duidelijker te worden wat daarachter zit. Zijn coping-mechanisme is anders, maar ik vermoed dat de pijn vrijwel hetzelfde is. Hij is zelf opgegroeid in een milieu waarvan ik eerst ook niet in de gaten had hoe ongezond het was. De familie gaat zo met elkaar om dat bij conflicten niks op een directe manier uitgesproken werd; in plaats daarvan wordt er altijd gekonkeld en gemanipuleerd. Toen hij 65 werd kreeg van zijn familie allemaal cadeaus zoals shampoo tegen grijs haar, pantoffels voor een ouwe man ... het gebeurde vlak voor mijn neus en ik had niet eens in de gaten dat ze hem in zijn eigen huis tegenover al zijn kennissen voor lul zetten. Als ik de tijd terug kon draaien, zou ik ondanks alle issues die ik met hem heb, hem wel verdedigen en geroepen hebben wat hen in godsnaam bezielt om hem zo te vernederen.

Ik heb dat c-ptss vooral weggeduwd omdat behandelaars bij de GGZ het niet wilden erkennen. Dan is het van: je moet aan minimaal 5 van deze criteria voldoen en dat zien we niet bij jou, dus van ptss is bij jou geen sprake en daarom zal EMDR ook niet helpen.

Ik heb 1x EMDR gehad van een vrijgevestigde 1e lijnspsycholoog met de bedoeling als ik zou merken dat het iets positiefs teweegbrengt ik daarmee verder zou kunnen bij PsyQ (ik stond ondertussen op de wachtlijst van 18! maanden, dus ter overbrugging wilde die 1e lijnspsycholoog mij toch behandelen) Het leek idd op te leveren dat het mij beter lukte om bij bepaalde herinneringen te komen ipv verzuipen in allemaal twijfels. Echter bij PsyQ was het net alsof ik tegen een boom zat te ouwehoeren. Als ze bij mij een bepaalde diagnose stelden, dan werd er verondersteld dat ik dus daar en daar last van heb, dat ik mij zus en zo moet voelen en daarvoor is therapie dit en dat nodig. En als ik aangaf dat ik mij niet 100% exact daarin herken, leek het alsof ze dat uitermate vreemd vonden en bijna alsof ze zelf overstuur raakten omdat ik het hen allemaal zo moeilijk maak.

Ik begrijp achteraf dus dat het vooral te maken heeft omdat er op hen veel druk wordt gelegd om op een bepaalde manier te werken. Het zegt niet zoveel over hen als persoon maar meer over een hele verziekte samenleving waarin wij leven.

[ Bericht 100% gewijzigd door _flore op 22-03-2023 23:16:17 (ik klunsde) ]

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 16:34 schreef summer2bird het volgende:
En dat je geen herbelevingen hebt betekend niet dat je dan helemaal geen last ervan hebt he Het kan hem ook zitten in dingen vermijden zoals plekken, bepaald voedsel, feestdagen, verjaardagen, bepaalde mensen of zelfs mensen die op bepaalde mensen lijken, bepaalde situaties vermijden en nog veel meer.

Herbelevingen kunnen ook herinneringen zijn die je ineens opkomen bij het zien/horen/ruiken/voelen van een bepaald iets of ineens heftige gevoelens hebben over iets kleins.

complexe trauma gaat hem helemaal in je complete leven zitten, hoe je dingen doet, dingen vermijd, hoe je op dingen reageert, alles.

Nu ik dat zo lees van jou, vind ik het erg logisch klinken. Het hangt er vanaf lijkt me wát iemand hebt meegemaakt.

Als jij bijvoorbeeld getuige bent geweest van een heel heftig verkeersongeluk is het zeker niet raar dat je bepaalde beelden van die specifieke gebeurtenis steeds voor je ziet.

Als je vroeger gepest zou zijn, dan kan het waarschijnlijker zijn dat je die herbelevingen niet hebt. In de loop der jaren ben je anders over jezelf gaan denken en ben je wellicht beter gaan begrijpen waarom jongeren in de kindertijd en puberteit toegeven aan pestgedrag en weet je ook dat de meesten van hen later uit zichzelf zijn gaan inzien dat het niet goed is geweest en dat ze niet meer op zo'n manier met anderen willen omgaan.

Maar de schade zit 'm dan in het feit dat het heel frequent is gebeurd. Als je vroeger elke dag gestrest was wat jou mogelijk weer te wachten kon staan en vooral de onmacht, dat alles wat je doet om jezelf te verdedigen op zo'n manier wordt verdraait dat het tegen je wordt gebruikt om jou het gevoel te geven dat je een sukkel bent die toch niet op kan tegen een hele grote groep mensen.

Dat heb ik dus zelf meegemaakt (wat je waarschijnlijk wel uit de beschrijving kan opmaken). Het allerergste vond ik vooral dat ik mezelf elke keer bewees als inferieur: het lukte mij niet om mij te verdedigen, waarmee ik bevestigde voor mezelf dat ik een te angstige schijtbroek was en ik kon mij niet voorstellen dat iemand een sukkel zoals ik goed genoeg vond. En die anti-pest campagnes werkten op mij vooral averechts, want ik wilde zelf in staat kunnen zijn mij te verdedigen en mij te kunnen bewijzen dat ik potentie had. En het maakte mij ook in de war, want ik voelde destijds dat het niet het pestgedrag is wat mijn leven blokkeerde, maar dat het 'iets' in mezelf was. En dat klopt ook, echter dat 'iets' is dus een trauma wat ik toen al meedroeg en niet wie ik als persoon hoor te zijn.

En met die hele klote-GGZ wordt in wezen datzelfde patroon herhaald. Ik ben echt niet onredelijk dat ik niet snap dat zorgverleners ook mensen zijn die fouten maken. Maar het is vooral de machteloosheid: dat ik mij in allerlei bochten moet wringen om duidelijk te maken waar ik last van heb en dat ik zo graag wil dat dit niet langer meer mijn leven gaat beperken, maar de boodschap lijkt elke keer weer niet aan te komen of wordt op een te kortzichtige manier geinterpreteerd.

quote:

Op woensdag 8 maart 2023 18:30 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Hoe gaat zo'n sessie?

ik heb 3 dinsdagen per maand van 16-21u les/bijeenkomst met een groep van 6 deelnemers. Ieder op zijn gebied of getraumatiseerd en loopt in het heden, privé en/ of in werksituaties tegen problemen aan. In deze sessie komen een heel aantal thema's aan bod, nu bijvoorbeeld veiligheid. Vervolgens wordt aan je gevraagd welke situatie in je op komt, uit het verleden of misschien iets in de toekomst, waar je tegenop kijkt. Denk bv aan een gesprek voeren met je leidinggevende oid. Dan ga je met je groep deze situatie proberen na te spelen mbv allerlei technieken en oefenmethoden onder begeleiding van de docent. Hierdoor kan je je voorbereiden op situaties of situaties analyseren.
Heel erg verhelderen, en bij mij heeft de vorige sessie ervoor gezorgd dat ik uit mijn apathische periode gekomen ben en allerlei klusjes eindelijk uitgevoerd heb.

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 01:32 schreef _flore het volgende:
Ik heb een gekke vraag die ik niet echt irl ergens durf te stellen (mensen begrijpen het niet) en ben benieuwd of jullie dit misschien herkennen.

Ik ben eindelijk op een punt dat ik besef wat mij als kind en later ook nog is aangedaan, door de mensen bij wie ik veilig had moeten zijn en die een verantwoordelijkheid hadden die ze niet genomen hebben. Ik heb het altijd goedgepraat met dingen als: ze wisten niet beter, waren niet bewust/zelf beschadigd, etc. Maar nu ik dus meer en meer de diepte van de ellende besef waar ik me uit heb moeten worstelen omdat ik er helemaal in verstrikt zat, ben ik zo gruwelijk boos dat ik voel: ik vergeef hen nóóit. Niet uit wrok, of omdat ik dat wil alsof het een keuze is. Maar vanuit erkenning/liefde voor mezelf, voor de pijn die me is aangedaan. Alsof ik hiermee zeg: het was zó erg, dat mag een mens/kind gewoon niet meemaken, hoe kún je zo met iemand omgaan. En hierdoor kan ik het juist meer loslaten, terwijl vaak wordt gezegd dat je moet vergeven, of dat je daar naartoe moet (willen) werken. Ik heb daar nooit echt iets mee gekund, 'vergeving'. Voor mij voelt dit gevoel (nu?) kloppend, maar ik durf het dus niet hardop te zeggen. Ik vraag me zo erg af of ik de enige ben hierin.

heel herkenbaar.
Opgegroeid in een gezin waar van alles gebeurde wat niet goed was. Ik besefte wel dat er iets of zelfs veel niet pluis was, maar nadat ik in een studentenhuis ging wonen en meer en meer in contact kwam met anderen van mijn eigen leeftijd, en we vertelden over onze opvoeding en problemen, kwam steeds meer het besef dat het echt absurd bij mij thuis was.
Ik werd bozer en bozer en uiteindelijk heb ik na een zoveelste uitbarsting het contact verbroken.
Beste besluit ever. Uit de situatie, uit de ellende. Gevolgd door een depressie/medicatie/therapie ed.

Later nog meer meegemaakt, lang verhaal. In 2020 op advies van een vriendin naar het programma Geraldine en de vrouwen gekeken. Enorme openbaring gehad over waar ik tegenaan liep in mijn huidige leven en welke overlevingstechnieken ik blijkbaar volledig geïntegreerd had in mijn leven.

Vervolgens in therapie gegaan bij mijn huidige therapeute. Zij heeft mij gediagnosticeerd met c-PTSS maar dit is eigenlijk nooit echt aan bod gekomen, pas toen ik een keer dit opperde als zijnde mijn diagnose, beaamde ze dit. Behandeling was altijd het doel, nooit diagnosticeren. Vond ik heel prettig.
Vorig jaar ben ik naar aanleiding van een podcast van Patrick Kicken, leven met stress (aanrader overigens! ook de podcastpsycholoog overigens), ook begonnen met haptoherapie.

2 jaar geleden is mijn vader overleden, ik had geen behoefte om hem te zien voordat hij stierf. Mijn boosheid is weg, ik heb meer medelijden met hem gekregen omdat hij het nooit voor elkaar heeft gekregen om naar zichzelf te kijken en te erkennen dat hij problemen had die hij overbracht op zijn kinderen en gezin.
Idem voor mijn moeder, waar ik enigszins open stond, om haar toe te laten tot mijn leven, heb ik dat gevoel nu niet meer. Mijn zusje heeft wel contact en als ik hoor wat er allemaal gebeurt tussen hen, en er ook bij mijn moeder geen enkel zicht op zelfreflectie is, heb ik dat idee losgelaten. Geen zin in die ellende in mijn leven.

Nu heb ik ook nog de psychodrama erbij.
En dan hoop ik dat ik volgend jaar toch echt mijn echte ik ontwikkeld heb ipv de overlevende versie van mijzelf

quote:

Op woensdag 22 maart 2023 01:32 schreef _flore het volgende:
Ik heb een gekke vraag die ik niet echt irl ergens durf te stellen (mensen begrijpen het niet) en ben benieuwd of jullie dit misschien herkennen.

Ik ben eindelijk op een punt dat ik besef wat mij als kind en later ook nog is aangedaan, door de mensen bij wie ik veilig had moeten zijn en die een verantwoordelijkheid hadden die ze niet genomen hebben. Ik heb het altijd goedgepraat met dingen als: ze wisten niet beter, waren niet bewust/zelf beschadigd, etc. Maar nu ik dus meer en meer de diepte van de ellende besef waar ik me uit heb moeten worstelen omdat ik er helemaal in verstrikt zat, ben ik zo gruwelijk boos dat ik voel: ik vergeef hen nóóit. Niet uit wrok, of omdat ik dat wil alsof het een keuze is. Maar vanuit erkenning/liefde voor mezelf, voor de pijn die me is aangedaan. Alsof ik hiermee zeg: het was zó erg, dat mag een mens/kind gewoon niet meemaken, hoe kún je zo met iemand omgaan. En hierdoor kan ik het juist meer loslaten, terwijl vaak wordt gezegd dat je moet vergeven, of dat je daar naartoe moet (willen) werken. Ik heb daar nooit echt iets mee gekund, 'vergeving'. Voor mij voelt dit gevoel (nu?) kloppend, maar ik durf het dus niet hardop te zeggen. Ik vraag me zo erg af of ik de enige ben hierin.

Nee, daar ben je zeker de enige niet in. En daarbij kan je niet van jezelf afdwingen hoe jij je voelt t.o.v. een ander en niemand heeft het recht om het van jou af te dwingen. Als zij zich ongemakkelijk voelen omdat jij bent door iets waarvan zij zeggen dat je het achter je moet laten omdat het in het verleden gebeurd is, maar wat wel jouw leven in die mate verpest heeft dat je er in het heden nog dagelijks de gevolgen van ondervindt, dan is het onbeschoft van hen om jou dat ook aan te rekenen. Willen ze geen last hebben van jouw 'negativiteit'? Dat kan, als ze jou eens zouden steunen, zodat jij zelf ook minder last daarvan hebt.

Helaas houdt "het verleden achter je laten" meestal in dat je ook al die mensen achter je moet laten. En dat kan verdomd eenzaam voelen. Totdat ik in mijn geval mij ging realiseren dat ik daarmee blijf vasthouden aan een illusie en dat de realiteit inhoudt dat zij er vroeger ook niet voor mij geweest waren. Als het mij beter gaat lukken om andere mensen in mijn leven toe te laten, ga ik dat zeker doen en gaat er een nieuwe wereld voor mij open. Misschien kan zo'n gedachte jou ook helpen.

quote:

Op zaterdag 25 maart 2023 10:41 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Nee, daar ben je zeker de enige niet in. En daarbij kan je niet van jezelf afdwingen hoe jij je voelt t.o.v. een ander en niemand heeft het recht om het van jou af te dwingen. Als zij zich ongemakkelijk voelen omdat jij bent door iets waarvan zij zeggen dat je het achter je moet laten omdat het in het verleden gebeurd is, maar wat wel jouw leven in die mate verpest heeft dat je er in het heden nog dagelijks de gevolgen van ondervindt, dan is het onbeschoft van hen om jou dat ook aan te rekenen. Willen ze geen last hebben van jouw 'negativiteit'? Dat kan, als ze jou eens zouden steunen, zodat jij zelf ook minder last daarvan hebt.

Helaas houdt "het verleden achter je laten" meestal in dat je ook al die mensen achter je moet laten. En dat kan verdomd eenzaam voelen. Totdat ik in mijn geval mij ging realiseren dat ik daarmee blijf vasthouden aan een illusie en dat de realiteit inhoudt dat zij er vroeger ook niet voor mij geweest waren. Als het mij beter gaat lukken om andere mensen in mijn leven toe te laten, ga ik dat zeker doen en gaat er een nieuwe wereld voor mij open. Misschien kan zo'n gedachte jou ook helpen.

Ja, dat is wel heel kloppend wat je schrijft. Ze zijn er alleen als ik in hun ogen acceptabel gedrag/emotie toon. Als ik laat zien wat ik écht voel, blijven er maar een paar mensen over die daar niet ongemakkelijk van worden. Dat was echt vreemd vond ik en een flinke desillusie. Maar degenen die overgebleven zijn, zijn wel de beste: échte vrienden! Thanks voor de realisatie!

quote:

Op vrijdag 24 maart 2023 06:21 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
heel herkenbaar.
Opgegroeid in een gezin waar van alles gebeurde wat niet goed was. Ik besefte wel dat er iets of zelfs veel niet pluis was, maar nadat ik in een studentenhuis ging wonen en meer en meer in contact kwam met anderen van mijn eigen leeftijd, en we vertelden over onze opvoeding en problemen, kwam steeds meer het besef dat het echt absurd bij mij thuis was.
Ik werd bozer en bozer en uiteindelijk heb ik na een zoveelste uitbarsting het contact verbroken.
Beste besluit ever. Uit de situatie, uit de ellende. Gevolgd door een depressie/medicatie/therapie ed.

Later nog meer meegemaakt, lang verhaal. In 2020 op advies van een vriendin naar het programma Geraldine en de vrouwen gekeken. Enorme openbaring gehad over waar ik tegenaan liep in mijn huidige leven en welke overlevingstechnieken ik blijkbaar volledig geïntegreerd had in mijn leven.

Vervolgens in therapie gegaan bij mijn huidige therapeute. Zij heeft mij gediagnosticeerd met c-PTSS maar dit is eigenlijk nooit echt aan bod gekomen, pas toen ik een keer dit opperde als zijnde mijn diagnose, beaamde ze dit. Behandeling was altijd het doel, nooit diagnosticeren. Vond ik heel prettig.
Vorig jaar ben ik naar aanleiding van een podcast van Patrick Kicken, leven met stress (aanrader overigens! ook de podcastpsycholoog overigens), ook begonnen met haptoherapie.

2 jaar geleden is mijn vader overleden, ik had geen behoefte om hem te zien voordat hij stierf. Mijn boosheid is weg, ik heb meer medelijden met hem gekregen omdat hij het nooit voor elkaar heeft gekregen om naar zichzelf te kijken en te erkennen dat hij problemen had die hij overbracht op zijn kinderen en gezin.
Idem voor mijn moeder, waar ik enigszins open stond, om haar toe te laten tot mijn leven, heb ik dat gevoel nu niet meer. Mijn zusje heeft wel contact en als ik hoor wat er allemaal gebeurt tussen hen, en er ook bij mijn moeder geen enkel zicht op zelfreflectie is, heb ik dat idee losgelaten. Geen zin in die ellende in mijn leven.

Nu heb ik ook nog de psychodrama erbij.
En dan hoop ik dat ik volgend jaar toch echt mijn echte ik ontwikkeld heb ipv de overlevende versie van mijzelf

Wat een weg! Heel herkenbaar, dat geen enkele zelfreflectie. Kun je helemaal niks mee inderdaad, alleen je over opwinden of ervoor kiezen dat je daar geen trek meer in hebt. Thanks voor de herkenning!

Ik kom eigenlijk continu weer dezelfde mannen tegen, de types waarin je voor mum van tijd aan t zorgen bent.
Ik ben er zo klaar mee. Ik heb 0 libido over en 0 geduld
Misschien duw ik alles te snel weg of het is gewoon alles wat ik aan trek, ik zie alleen maar rode vlaggen.

quote:

Op vrijdag 24 maart 2023 06:21 schreef scrub_nurse het volgende:

[..]
heel herkenbaar.
Opgegroeid in een gezin waar van alles gebeurde wat niet goed was. Ik besefte wel dat er iets of zelfs veel niet pluis was, maar nadat ik in een studentenhuis ging wonen en meer en meer in contact kwam met anderen van mijn eigen leeftijd, en we vertelden over onze opvoeding en problemen, kwam steeds meer het besef dat het echt absurd bij mij thuis was.
Ik werd bozer en bozer en uiteindelijk heb ik na een zoveelste uitbarsting het contact verbroken.
Beste besluit ever. Uit de situatie, uit de ellende. Gevolgd door een depressie/medicatie/therapie ed.

Later nog meer meegemaakt, lang verhaal. In 2020 op advies van een vriendin naar het programma Geraldine en de vrouwen gekeken. Enorme openbaring gehad over waar ik tegenaan liep in mijn huidige leven en welke overlevingstechnieken ik blijkbaar volledig geïntegreerd had in mijn leven.

Vervolgens in therapie gegaan bij mijn huidige therapeute. Zij heeft mij gediagnosticeerd met c-PTSS maar dit is eigenlijk nooit echt aan bod gekomen, pas toen ik een keer dit opperde als zijnde mijn diagnose, beaamde ze dit. Behandeling was altijd het doel, nooit diagnosticeren. Vond ik heel prettig.
Vorig jaar ben ik naar aanleiding van een podcast van Patrick Kicken, leven met stress (aanrader overigens! ook de podcastpsycholoog overigens), ook begonnen met haptoherapie.

2 jaar geleden is mijn vader overleden, ik had geen behoefte om hem te zien voordat hij stierf. Mijn boosheid is weg, ik heb meer medelijden met hem gekregen omdat hij het nooit voor elkaar heeft gekregen om naar zichzelf te kijken en te erkennen dat hij problemen had die hij overbracht op zijn kinderen en gezin.
Idem voor mijn moeder, waar ik enigszins open stond, om haar toe te laten tot mijn leven, heb ik dat gevoel nu niet meer. Mijn zusje heeft wel contact en als ik hoor wat er allemaal gebeurt tussen hen, en er ook bij mijn moeder geen enkel zicht op zelfreflectie is, heb ik dat idee losgelaten. Geen zin in die ellende in mijn leven.

Nu heb ik ook nog de psychodrama erbij.
En dan hoop ik dat ik volgend jaar toch echt mijn echte ik ontwikkeld heb ipv de overlevende versie van mijzelf

Ik ga Geraldine en de vrouwen vanavond ook eens opzetten, ben benieuwd..