R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dit is iets wat ik voor mezelf nu al een tijdje afvraag.
Ik ben opgegroeid tussen kennissen / vrienden die grotendeels naar de universiteit gingen, lid werden van studentenverenigingen, op kamers gingen in universiteitssteden over het hele land.
Nu ik eind twintig ben, kun je grofweg het volgende onderscheid maken wat betreft mensen waar ik mee ben opgegroeid : sommigen zijn altijd in een straal van 10-15 KM blijven wonen van waar ze zijn opgegroeid, sommigen hebben wel op kamers gezeten in een universiteitsstad, maar keren nu toch weer terug naar de streek waar ze vandaan komen, en je hebt erbij die niets meer van deze omgeving moeten hebben, hooguit nog een keer terugkomen als hun ouders jarig zijn, maar verder héél ergens anders een nieuw leven hebben opgebouwd, meestal met nieuwe vrienden vanuit hun studententijd.
Ik heb zelf wel op kamers gewoond, maar heb nooit echt heel erg van verandering gehouden. Ik koos dan ook ''gewoon'' de universiteit die (op 1 na) het dichtst bij mijn ouderlijk huis lag. Jaren ben ik in de weekends nog heen en weer naar mijn ouders gependeld, en al relatief vroeg (na mijn 3e studiejaar) besloot ik al het studentenverenigingsleven en mijn studentenkamer gedag te zeggen, omdat ik een studio kon krijgen in een klein gemoedelijk stadje één plaats verderop bij waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders wonen.
Nu ik ouder word, durf ik ook meer mijzelf te zijn. Ik heb lang toch wel proberen mee te komen met bepaalde vrienden/kennissen die een typisch studentenleven hadden, en ik vond dat ik dit ook moest doen, anders bleef ik achter in mijn ontwikkeling. Gelukkig werd ik er echter nooit van.
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren. Ik vind mijzelf niet ambitieloos, maar besef me wel steeds meer dat ik van een rustig, comfortabel leven houd met weinig (grote) veranderingen en dat ik ook erg hecht aan de omgeving waar ik ben opgegroeid en daar ook het liefst niet te ver uit de buurt ga.
Toch komt dit nog altijd in mijn gedachten wel eens in strijd met het tegenovergestelde: avontuur, ergens anders een leven opbouwen. Ik kijk ook best wel op tegen kennissen/vrienden van 'vroeger' die ergens heel anders in NL of in het buitenland een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Ik merk toch dat als ik mij met henzelf vergelijk, ik me toch altijd een beetje wereldvreemd of onder ontwikkeld voel. Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.
Ik vraag me wel af hoe andere fokkers hier tegenaan kijken : in hoeverre dwingen jullie jezelf om je 'comfort zone' te verlaten? Of vinden jullie dit niet nodig en is alles al gauw prima, als de boel gewoon rustig voortkabbelt (zo sta ik er een beetje in).
Ik ben opgegroeid tussen kennissen / vrienden die grotendeels naar de universiteit gingen, lid werden van studentenverenigingen, op kamers gingen in universiteitssteden over het hele land.
Nu ik eind twintig ben, kun je grofweg het volgende onderscheid maken wat betreft mensen waar ik mee ben opgegroeid : sommigen zijn altijd in een straal van 10-15 KM blijven wonen van waar ze zijn opgegroeid, sommigen hebben wel op kamers gezeten in een universiteitsstad, maar keren nu toch weer terug naar de streek waar ze vandaan komen, en je hebt erbij die niets meer van deze omgeving moeten hebben, hooguit nog een keer terugkomen als hun ouders jarig zijn, maar verder héél ergens anders een nieuw leven hebben opgebouwd, meestal met nieuwe vrienden vanuit hun studententijd.
Ik heb zelf wel op kamers gewoond, maar heb nooit echt heel erg van verandering gehouden. Ik koos dan ook ''gewoon'' de universiteit die (op 1 na) het dichtst bij mijn ouderlijk huis lag. Jaren ben ik in de weekends nog heen en weer naar mijn ouders gependeld, en al relatief vroeg (na mijn 3e studiejaar) besloot ik al het studentenverenigingsleven en mijn studentenkamer gedag te zeggen, omdat ik een studio kon krijgen in een klein gemoedelijk stadje één plaats verderop bij waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders wonen.
Nu ik ouder word, durf ik ook meer mijzelf te zijn. Ik heb lang toch wel proberen mee te komen met bepaalde vrienden/kennissen die een typisch studentenleven hadden, en ik vond dat ik dit ook moest doen, anders bleef ik achter in mijn ontwikkeling. Gelukkig werd ik er echter nooit van.
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren. Ik vind mijzelf niet ambitieloos, maar besef me wel steeds meer dat ik van een rustig, comfortabel leven houd met weinig (grote) veranderingen en dat ik ook erg hecht aan de omgeving waar ik ben opgegroeid en daar ook het liefst niet te ver uit de buurt ga.
Toch komt dit nog altijd in mijn gedachten wel eens in strijd met het tegenovergestelde: avontuur, ergens anders een leven opbouwen. Ik kijk ook best wel op tegen kennissen/vrienden van 'vroeger' die ergens heel anders in NL of in het buitenland een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Ik merk toch dat als ik mij met henzelf vergelijk, ik me toch altijd een beetje wereldvreemd of onder ontwikkeld voel. Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.
Ik vraag me wel af hoe andere fokkers hier tegenaan kijken : in hoeverre dwingen jullie jezelf om je 'comfort zone' te verlaten? Of vinden jullie dit niet nodig en is alles al gauw prima, als de boel gewoon rustig voortkabbelt (zo sta ik er een beetje in).
Mwah, ik vind het leuk om m'n grenzen te verleggen, maar iedereen moet doen wat hij zelf het prettigst vindt. Als jij gelukkig wordt van een huisje in het naastliggende dorp, dan moet je dat vooral doen.
Somebody that I used to know
De leukste dingen gebeuren als je je comfortzone verlaat. Ok, je gaat ook wel eens op je bek, maar om te groeien is het wel belangrijk.quote:Op dinsdag 29 mei 2018 20:55 schreef Scrapyard het volgende:
Dit is iets wat ik voor mezelf nu al een tijdje afvraag.
Ik ben opgegroeid tussen kennissen / vrienden die grotendeels naar de universiteit gingen, lid werden van studentenverenigingen, op kamers gingen in universiteitssteden over het hele land.
Nu ik eind twintig ben, kun je grofweg het volgende onderscheid maken wat betreft mensen waar ik mee ben opgegroeid : sommigen zijn altijd in een straal van 10-15 KM blijven wonen van waar ze zijn opgegroeid, sommigen hebben wel op kamers gezeten in een universiteitsstad, maar keren nu toch weer terug naar de streek waar ze vandaan komen, en je hebt erbij die niets meer van deze omgeving moeten hebben, hooguit nog een keer terugkomen als hun ouders jarig zijn, maar verder héél ergens anders een nieuw leven hebben opgebouwd, meestal met nieuwe vrienden vanuit hun studententijd.
Ik heb zelf wel op kamers gewoond, maar heb nooit echt heel erg van verandering gehouden. Ik koos dan ook ''gewoon'' de universiteit die (op 1 na) het dichtst bij mijn ouderlijk huis lag. Jaren ben ik in de weekends nog heen en weer naar mijn ouders gependeld, en al relatief vroeg (na mijn 3e studiejaar) besloot ik al het studentenverenigingsleven en mijn studentenkamer gedag te zeggen, omdat ik een studio kon krijgen in een klein gemoedelijk stadje één plaats verderop bij waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders wonen.
Nu ik ouder word, durf ik ook meer mijzelf te zijn. Ik heb lang toch wel proberen mee te komen met bepaalde vrienden/kennissen die een typisch studentenleven hadden, en ik vond dat ik dit ook moest doen, anders bleef ik achter in mijn ontwikkeling. Gelukkig werd ik er echter nooit van.
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren. Ik vind mijzelf niet ambitieloos, maar besef me wel steeds meer dat ik van een rustig, comfortabel leven houd met weinig (grote) veranderingen en dat ik ook erg hecht aan de omgeving waar ik ben opgegroeid en daar ook het liefst niet te ver uit de buurt ga.
Toch komt dit nog altijd in mijn gedachten wel eens in strijd met het tegenovergestelde: avontuur, ergens anders een leven opbouwen. Ik kijk ook best wel op tegen kennissen/vrienden van 'vroeger' die ergens heel anders in NL of in het buitenland een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Ik merk toch dat als ik mij met henzelf vergelijk, ik me toch altijd een beetje wereldvreemd of onder ontwikkeld voel. Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.
Ik vraag me wel af hoe andere fokkers hier tegenaan kijken : in hoeverre dwingen jullie jezelf om je 'comfort zone' te verlaten? Of vinden jullie dit niet nodig en is alles al gauw prima, als de boel gewoon rustig voortkabbelt (zo sta ik er een beetje in).
Dat jij hier deze vraag stelt doet mij overigens wel vermoeden dat je een verlangen hebt naar meer/anders.
Mijn advies: probeer het toch maar eens.
En ieders comfortzone ligt ook weer anders hé? Voor de één is een danscursus grensverleggend, de ander vindt het tof om naar de andere kant van het land te verhuizen. En een derde wil zichzelf uitdagen met een sport. Of juist met een baan.
Ik ben er van overtuigd dat jij ook wel eens buiten je comfortzone komt alleen zie je dat zelf niet zo omdat het niet in de categorie reizen enzo valt.
Ik ben er van overtuigd dat jij ook wel eens buiten je comfortzone komt alleen zie je dat zelf niet zo omdat het niet in de categorie reizen enzo valt.
Somebody that I used to know
De reden dat jij dit afvraagt zegt al genoeg: je zit er toch niet lekker mee. Er moet verandering komen. Ik heb precies hetzelfde als jij gehad. Ik kreeg uiteindelijk het gevoel dat ik niet meer voort kwam, en het ging mij steeds meer en meer pijn doen toen ik wel zag hoe mijn vrienden en andere mensen om mij heen wel ''leefde'' naar mijn idee. Het werd haast of ik een observeerder werd van hoe iedereen leefde, en ik dat zelf niet meer deed. Ik was enorm gelukkig met mijn rustige leventje geworden, maar plots schoot langzaam een soort van depressie/ verveling/ gevoel van geen nut in maatschappij/ andere nog iets te melden hebben/ het gevoel hebben dat je zelf stilstaat en anderen niet om je heen/ je niet leeft/ er geen nut meer was te leven/ dacht oh god alweer zo avondje bankhangen , is dit nu geluk, doe ik het hier voor?/ ik klaar was met het leven en ik dacht: is dit het?. Dat werd uiteindelijk zo groot dat gevoel, dat ik nu allemaal nieuwe dingen aan het ondernemen ben. Vond dat erg lastig en oncomfortabel in het begin die wilde veranderingen en dat initiatief nemen ( was dat totaal niet meer gewend), maar nu begin ik weer eraan te wennen aan nieuwe dingen, en voel ik mij weer herboren. Mijn levensroutine en tempo zijn nu aan het veranderen. Lastig is het zeker om je leven weer om te gooien, maar nu doet hij mij minder pijn wanneer mensen mij over hun nieuwe ervaringen vertellen, want ik doe weer mee met actief nieuwe dingen ontdekken.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 29-05-2018 22:04:17 ]
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 29-05-2018 22:04:17 ]
Maar wat is dan je comfort zone?quote:Op dinsdag 29 mei 2018 21:40 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
De leukste dingen gebeuren als je je comfortzone verlaat. Ok, je gaat ook wel eens op je bek, maar om te groeien is het wel belangrijk.
Dat jij hier deze vraag stelt doet mij overigens wel vermoeden dat je een verlangen hebt naar meer/anders.
Mijn advies: probeer het toch maar eens.
De hoog opgeleide neurochirurg komt misschien pas uit zijn comfortzone als hij een keer op een congres in New York moet spreken voor 3000 man. Voor een kapster die moeder is van 4 kinderen en op haar 20e is gaan samenwonen in een huis drie straten verderop bij haar ouders ziet het misschien al als buiten haar comfort zone als ze een keertje de snelweg op durft in de auto.
Wat voor nieuwe dingen moet ik aan denken dan? Hoeft niet per se precies te zijn wat jij doet, maargoed.quote:
De reden dat jij dit afvraagt zegt al genoeg: je zit er toch niet lekker mee. Er moet verandering komen. Ik heb precies hetzelfde als jij gehad. Ik kreeg uiteindelijk het gevoel dat ik niet meer voort kwam, en het ging mij steeds meer en meer pijn doen toen ik wel zag hoe mijn vrienden en andere mensen om mij heen wel ''leefde'' naar mijn idee. Het werd haast of ik een observeerder werd van hoe iedereen leefde, en ik dat zelf niet meer deed. Ik was enorm gelukkig met mijn rustige leventje geworden, maar plots schoot langzaam een soort van depressie/ verveling/ gevoel van geen nut in maatschappij/ andere nog iets te melden hebben/ het gevoel hebben dat je zelf stilstaat en anderen niet om je heen/ je niet leeft/ er geen nut meer was te leven/ dacht oh god alweer zo avondje bankhangen , is dit nu geluk, doe ik het hier voor?/ ik klaar was met het leven en ik dacht: is dit het?. Dat werd uiteindelijk zo groot dat gevoel, dat ik nu allemaal nieuwe dingen aan het ondernemen ben. Vond dat erg lastig en oncomfortabel in het begin die wilde veranderingen en dat initiatief nemen ( was dat totaal niet meer gewend), maar nu begin ik weer eraan te wennen aan nieuwe dingen, en voel ik mij weer herboren. Mijn levensroutine en tempo zijn nu aan het veranderen. Lastig is het zeker om je leven weer om te gooien, maar nu doet hij mij minder pijn wanneer mensen mij over hun nieuwe ervaringen vertellen, want ik doe weer mee met actief nieuwe dingen ontdekken.
Vind het wel interessant namelijk, herken me wel in je verhaal
Ik heb zelf ook een gigantisch comfortabel leven, maar vraag me wel eens af of ik er niet te weinig uit haal.Ik zal nooit een enorm sociaal beest of carrieretijger worden die allerlei netwerkevenementen en congressen af loopt en dag in dag uit van de ene naar de andere afspraak rolt. Daar ben ik gewoon niet sociaal genoeg voor. Maar nu doe ik praktisch bijna alles in mijn eentje na het werken. Vind dat best relaxed maar of ik echt leef?
Vind dit wel een retorische vraag, als je dat jezelf diep van binnen afvraagt.
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Zo voelt het niet voor mij.quote:
Vind dit wel een retorische vraag, als je dat jezelf diep van binnen afvraagt.
Je kunt er heel dubbel tegenaan kijken. Ik ben zelf een introvert persoon en ook best behoudend. Heb ook niet echt een hele grote bewijsdrang ofzo, en in zeker zin wil ik mijn leven ook zo comfortabel mogelijk leven. Alleen de vraag die ik mijzelf vaak stel is : Wanneer ben je je comfortzone aan het vergroten en wanneer ga je in tegen de aard van je persoonlijkheid en doe je iets waar je gewoon écht niet gelukkig van wordt? Die grens vind ik lastig te bepalen.
Maar dat je introvert bent is toch niet je gehele persoonlijkheid (deel ervan)? In bepaalde situaties ben je introvert, en dat is niet erg. Maar jezelf isoleren is wel een probleem (in de zin van dat je zelf denkt ik vind me leven saai maar uit gemak laat ik het zo). Waar ben je bang voor en is die angst terecht vraag ik me zelf altijd af. Die dingen weeg ik dan af. Soms is het de angst voor het onbekende maar persoonlijk zoek ik altijd naar binnen/gevoel wat goed voelt, dat doe ik. Maar dat is voor iedereen anders natuurlijk. Sommige dingen moeten, daar kom je niet onderuit maar je levensgeluk vergroten kan zo makkelijkquote:
[..]
Zo voelt het niet voor mij.
Je kunt er heel dubbel tegenaan kijken. Ik ben zelf een introvert persoon en ook best behoudend. Heb ook niet echt een hele grote bewijsdrang ofzo, en in zeker zin wil ik mijn leven ook zo comfortabel mogelijk leven. Alleen de vraag die ik mijzelf vaak stel is : Wanneer ben je je comfortzone aan het vergroten en wanneer ga je in tegen de aard van je persoonlijkheid en doe je iets waar je gewoon écht niet gelukkig van wordt? Die grens vind ik lastig te bepalen.
(al denk ik heel vaak ook ingewikkeld maar dan maak ik mezelf gek).
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Wat is daar zweverig aan?quote:
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren.
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Deels heeft het ook met je mindstate te maken, zo van het glas is halfvol of halfleeg (en de mogelijkheden die je hebt).
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Dat voel je zelf toch wel?quote:
[..]
Maar wat is dan je comfort zone?
De hoog opgeleide neurochirurg komt misschien pas uit zijn comfortzone als hij een keer op een congres in New York moet spreken voor 3000 man. Voor een kapster die moeder is van 4 kinderen en op haar 20e is gaan samenwonen in een huis drie straten verderop bij haar ouders ziet het misschien al als buiten haar comfort zone als ze een keertje de snelweg op durft in de auto.
En het lijkt mij goed om het met kleine stapjes te doen. Gewoon grenzen steeds verder oprekken.
Ook als ik je tekst lees, leidt dit bij mij alweer tot meer vragen dan antwoorden.quote:
[..]
Maar dat je introvert bent is toch niet je gehele persoonlijkheid (deel ervan)? In bepaalde situaties ben je introvert, en dat is niet erg. Maar jezelf isoleren is wel een probleem (in de zin van dat je zelf denkt ik vind me leven saai maar uit gemak laat ik het zo). Waar ben je bang voor en is die angst terecht vraag ik me zelf altijd af. Die dingen weeg ik dan af. Soms is het de angst voor het onbekende maar persoonlijk zoek ik altijd naar binnen/gevoel wat goed voelt, dat doe ik. Maar dat is voor iedereen anders natuurlijk. Sommige dingen moeten, daar kom je niet onderuit maar je levensgeluk vergroten kan zo makkelijk
Ik vind het oprecht heel moeilijk om voor mijzelf te bepalen of wat ik nu aan het doen ben met mijn leven, oke is.
Eigenlijk ook geen idee of ik wel of niet uit mijn comfort zone aan het komen ben. Misschien doe ik onbewust wel dingen die veel mensen zouden kwalificeren als ''uit je comfort zone komen''.
Ook de term 'sociaal isolement' is weer voor uitleg vatbaar. Ik heb periodes waarin ik een week lang (buiten werk) alleen ben en nauwelijks iemand spreek. Maar nu zit ik weer in een periode waarin mijn aankomende weekend en het weekend daarop al volgepland staan. En eerlijk gezegd, word ik daar eerder chagrijnig van dan blij. Ik hou er gewoon enorm van om mijn tijd vrij te houden en op een dag te kunnen doen wat ik zelf wil. Maar dit werd laatst weer door iemand afkeurend geschaard onder de veilige comfort zone.
En dat is met best veel dingen zo die buiten mijn comfort zone zijn. Komende zaterdag bijvoorbeeld heb ik een verjaardag van een vriend waar ik nu al zo'n 5 jaar elk jaar kom. Ik heb weinig meer aan die gast, en die verjaardagen zijn ook altijd vreselijk want er komen alleen maar van die stelletjes die elkaars hand vasthouden en alleen maar praten met de mensen die ze wél kennen. Ik ken dus niemand. Wel regelmatig geprobeerd om gewoon wat aanspraak te zoeken, maar die mensen zijn enorm verlegen / gesloten.
Dan kun je dus zeggen : toch goed dat je naar die verjaardag gaat, want zo ''kom je buiten je comfort zone''. Maar aan de andere kant denk ik : Waarom zou ik dat eigenlijk in godsnaam doen? Je werkt de hele week hard, hebt maar twee dagen weekend, en dan ga je één van je twee weekend avonden verspillen aan iets waar je geen zin in hebt.
En die afweging vind ik dus altijd lastig te maken : wanneer moet je dat soort dingen wel doorzetten, en wanneer is het een pure verspilling van tijd en energie. Enerzijds vind ik : je moet een beetje buiten je comfort zone komen, anderzijds vind ik : Je moet het jezelf ook niet onnodig moeilijk maken.
In uiterste gevallen wel, maar vaak ook niet. Heb hierboven een voorbeeld gegevenquote:
[..]
Dat voel je zelf toch wel?
En het lijkt mij goed om het met kleine stapjes te doen. Gewoon grenzen steeds verder oprekken.
Heb het idee dat je een soort maximele prestatie wil leveren op het gebied van zelfontwikkeling. En dat je faalt als je door minder dus ook niet als uit het leven haalt.
Je zorgt voor je eigen levensgelukquote:
[..]
Ook als ik je tekst lees, leidt dit bij mij alweer tot meer vragen dan antwoorden.
Ik vind het oprecht heel moeilijk om voor mijzelf te bepalen of wat ik nu aan het doen ben met mijn leven, oke is.
Eigenlijk ook geen idee of ik wel of niet uit mijn comfort zone aan het komen ben. Misschien doe ik onbewust wel dingen die veel mensen zouden kwalificeren als ''uit je comfort zone komen''.
Ook de term 'sociaal isolement' is weer voor uitleg vatbaar. Ik heb periodes waarin ik een week lang (buiten werk) alleen ben en nauwelijks iemand spreek. Maar nu zit ik weer in een periode waarin mijn aankomende weekend en het weekend daarop al volgepland staan. En eerlijk gezegd, word ik daar eerder chagrijnig van dan blij.
En dat is met best veel dingen zo die buiten mijn comfort zone zijn. Komende zaterdag bijvoorbeeld heb ik een verjaardag van een vriend waar ik nu al zo'n 5 jaar elk jaar kom. Ik heb weinig meer aan die gast, en die verjaardagen zijn ook altijd vreselijk want er komen alleen maar van die stelletjes die elkaars hand vasthouden en alleen maar praten met de mensen die ze wél kennen. Ik ken dus niemand. Wel regelmatig geprobeerd om gewoon wat aanspraak te zoeken, maar die mensen zijn enorm verlegen / gesloten.
Dan kun je dus zeggen : toch goed dat je naar die verjaardag gaat, want zo ''kom je buiten je comfort zone''. Maar aan de andere kant denk ik : Waarom zou ik dat eigenlijk in godsnaam doen? Je werkt de hele week hard, hebt maar twee dagen weekend, en dan ga je één van je twee weekend avonden verspillen aan iets waar je geen zin in hebt.
En die afweging vind ik dus altijd lastig te maken : wanneer moet je dat soort dingen wel doorzetten, en wanneer is het een pure verspilling van tijd en energie. Enerzijds vind ik : je moet een beetje buiten je comfort zone komen, anderzijds vind ik : Je moet het jezelf ook niet onnodig moeilijk maken.
dat is wel iets waar je stil bij moet staan, mensen kunnen daar aan bijdragen maar grotendeels zorg je daar zelf voor.Als dat zo'n verjaardag is, waarvan je weet nou dat is toch saai, zou ik niet gaan en gewoon alleen met je vriend afspreken (wat je dan wel leuker vind denk ik) of totaal geen waarde aan die mensen hechten, gewoon plezier maken en het zelf leuk hebben, maar snap dat het wel gewoon beetje vreemde situatie dan is als de mensen zo gesloten zijn
.
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Als een verjaardag al 5 jaar dodelijk saai is, ondanks je inspanningen er iets van te maken heeft het meer weg van jezelf martelen door er weer heen te gaan dan met buiten je comfortzone treden hoor.
Ook iets, belangrijker dan de omstandigheden: je mindset. probeer dan vooral het positieve uit die verjaardag te halen. je loopt nu al dagen van te voren te denken: pffj geen zin in die verjaardag want mensen zullen daar zo en zo zijn. Maar als je al met die mindset komt aanzetten, dan zorgt dat ook zo ervoor dat je het zo ervaart. Je mindset vind niks goed. Je hebt geen zin in die verjaardag of je zit alleen thuis. In beide gevallen focus jij op het negatieve. Bedenk eens even waarom die verjaardag zo geweldig zou kunnen worden. En ja dit is deels forceren, want de hersens functioneren altijd uit gemakzucht vanuit het negatieve. Train je hersens door bewust bij alles te denken waarom iets ook geweldig kan zijn, dan ga je dat vaker automatisch positief denken. Dus geef mij nu even argumenten waarom die verjaardag erg leuk kan gaan zijn/ goed is om heen te gaan: en bedenk eventueel een plan om bepaalde mensen te spreken, of wat je uit zo'n avond nog kan halen voor jezelf: - want je lost niks in je hoofd op of komt met niks verder door te denken: geen zin in, maar toch wel te gaan. of ik ga niet, en thuis je kut lopen voelen dat je niks doet.
ik kwam op een punt waarin ik bij alles wel het negatieve kon gaan inzien, en dat ging steeds een stapje verder, waardoor ik minder en minder ging doen. eerst kon ik voor verjaardagen wel argumenten bedenken waarom het zo kut en nutteloos was en ging ik niet meer, toen kon ik ook plots voor dichtstaande vrienden wel bedenken waarom het niet nodig was om ze nog te zien. En zo ging ik steeds een stapje verder met die negatieve mindset, en deed ik minder en minder, kwam in spiraal, en toen dacht ik nog, ja wat heeft het leven dan voor nut als alles onzin en tijdverspilling is. En ja wat heeft alleen thuis op de bank zitten dan ook nog voor nut eigenlijk?
Niet iedereen heeft dezelfde wensen of doelen. En iemand kan dan wel in het buitenland wonen, exotische foto's via social media verspreiden, maar op den duur wordt dat ook normaal. En het komt alsnog neer op wonen, werken, slapen, eten, kinderen, etc. Het lijkt waarschijnlijk spannender dan dat het in de praktijk, in ieder geval na die eerste maand.
Vind dit wel een beetje het omdraaien van oorzaak-gevolgquote:
Ook iets, belangrijker dan de omstandigheden: je mindset. probeer dan vooral het positieve uit die verjaardag te halen. je loopt nu al dagen van te voren te denken: pffj geen zin in die verjaardag want mensen zullen daar zo en zo zijn. Maar als je al met die mindset komt aanzetten, dan zorgt dat ook zo ervoor dat je het zo ervaart. Je mindset vind niks goed. Je hebt geen zin in die verjaardag of je zit alleen thuis. In beide gevallen focus jij op het negatieve. Bedenk eens even waarom die verjaardag zo geweldig zou kunnen worden. En ja dit is deels forceren, want de hersens functioneren altijd uit gemakzucht vanuit het negatieve. Train je hersens door bewust bij alles te denken waarom iets ook geweldig kan zijn, dan ga je dat vaker automatisch positief denken. Dus geef mij nu even argumenten waarom die verjaardag erg leuk kan gaan zijn/ goed is om heen te gaan: en bedenk eventueel een plan om bepaalde mensen te spreken, of wat je uit zo'n avond nog kan halen voor jezelf: - want je lost niks in je hoofd op of komt met niks verder door te denken: geen zin in, maar toch wel te gaan. of ik ga niet, en thuis je kut lopen voelen dat je niks doet.
Mijn mindset is jarenlang positief geweest, maar op een gegeven moment doe je een bepaalde ervaring (herhaaldelijk) op, en na een tijdje weet je ongeveer wel wat je kunt verwachten. Daar stel je je verwachtingen op in. \
Dat is hetzelfde als een seizoenskaart van FC Volendam kopen en dan hopen dat je Barcelona voetbal te zien krijgt. Een hele enkele keer zal het er misschien een beetje in de buurt komen, maar dan ga je wel je goud op de grote uitzonderingen inzetten.
Verder wel eens hoor met je idee over mindset, maar nog steeds vind ik het lastig om te bepalen wanneer je beter even door het 'kut geen zin' gevoel heen kunt ploeteren dan wanneer dit geen zin heeft en je beter gewoon iets kunt gaan doen dat je zelf tof lijkt.
Nu gaat het goed met mij want positieve mindset. Het kost dan wel mentale inspanning en het is uit je comfortzone, vooral in het begin, maar dan bouw je wel weer op. En dan ga je dingen ook weer als leuker ervaren.
Waarom vind je dat lastig als ik vragen mag? Iedereen doet wat hij zelf wilt uiteindelijk toch? Moet jij ook gewoon doenquote:
[..]
Vind dit wel een beetje het omdraaien van oorzaak-gevolg
Mijn mindset is jarenlang positief geweest, maar op een gegeven moment doe je een bepaalde ervaring (herhaaldelijk) op, en na een tijdje weet je ongeveer wel wat je kunt verwachten. Daar stel je je verwachtingen op in. \
Dat is hetzelfde als een seizoenskaart van FC Volendam kopen en dan hopen dat je Barcelona voetbal te zien krijgt. Een hele enkele keer zal het er misschien een beetje in de buurt komen, maar dan ga je wel je goud op de grote uitzonderingen inzetten.
Verder wel eens hoor met je idee over mindset, maar nog steeds vind ik het lastig om te bepalen wanneer je beter even door het 'kut geen zin' gevoel heen kunt ploeteren dan wanneer dit geen zin heeft en je beter gewoon iets kunt gaan doen dat je zelf tof lijkt.
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Daarom je grenzen opzoeken, dat leer je soms pas met de tijd. Of door erg stil te staan bij alles waar je naartoe gaat. Ik heb het daar ook moeilijk mee, maar ik probeer nu veel dingen uit , ga op dit moment naar veel verschillende activiteiten na een huismuis voor een jaar te zijn geweest, zodat ik kan selecteren welke evenementen ik wil blijven doen in het verschiet.quote:
[..]
Vind dit wel een beetje het omdraaien van oorzaak-gevolg
Mijn mindset is jarenlang positief geweest, maar op een gegeven moment doe je een bepaalde ervaring (herhaaldelijk) op, en na een tijdje weet je ongeveer wel wat je kunt verwachten. Daar stel je je verwachtingen op in. \
Dat is hetzelfde als een seizoenskaart van FC Volendam kopen en dan hopen dat je Barcelona voetbal te zien krijgt. Een hele enkele keer zal het er misschien een beetje in de buurt komen, maar dan ga je wel je goud op de grote uitzonderingen inzetten.
Verder wel eens hoor met je idee over mindset, maar nog steeds vind ik het lastig om te bepalen wanneer je beter even door het 'kut geen zin' gevoel heen kunt ploeteren dan wanneer dit geen zin heeft en je beter gewoon iets kunt gaan doen dat je zelf tof lijkt.
Omdat ik denk dat buiten je comfort zone treden iets is dat bij veel mensen in eerste instantie weerstand oproept. Maar dingen doen die niet bij je passen / waar je geen zin in hebt, roepen ook weerstand op.quote:
[..]
Waarom vind je dat lastig als ik vragen mag? Iedereen doet wat hij wilt uiteindelijk.
Het bepalen of een bepaalde activiteit onder het eerste of het tweede valt, vind ik erg lastig.
Ik ben bijvoorbeeld (zoals ik in mijn OP al aangaf) ooit in mijn universiteitsstad gaan studeren. Ik vond destijds dat ik dit moest doen, want het ''hoorde erbij''. Echt naar mijn zin heb ik het er nooit gehad, het heeft me ook klauwen vol met geld gekost. Ik heb ook best veel energie gestoken in sociale contacten (corporale studenten) die niet bij mij passen als persoonlijkheid.
De vraag is : Hoe kijk je hier tegenaan? JE kunt het zien als een verspilling van geld, energie en tijd. Of je kunt het zien als buiten je comfort zone treden. Want ik had immers ook lekker bij mijn ouders kunnen blijven wonen, geld kunnen sparen en lekker met mijn oude vrienden van de middelbare school kunnen blijven om gaan.
Enerzijds heb ik in die drie jaar wel iets meegemaakt wat ik anders niet had meegemaakt. Anderzijds denk ik oprecht dat ik die drie jaar gelukkiger was geweest als ik die stap niet had gezet.
En zo is het voor mij met heel veel dingen een worsteling in die zin dat ik een flauw benul heb of het zin heeft ja of nee.
Ik doe naast mijn master nu ook wat vrijwilligerswerk met dieren ( kan ik toch lekker in mijn eigen wereldje blijven met de dieren, maar heb ik toch mensen om mij heen met dezelfde interesse. Ook lekker simpel werk naast een lastige master) , en ik ben weer gaan vrij tennissen en wil weer tennis lessen gaan volgen. Heb ook wat mensen aangesproken die ik lang niet meer gesproken had ( had lange relatie die ik 6x in de week zag waardoor vanalles verwaterd was) , was eerst wat ongemakkelijk maar viel goed in aarde, en die mensen zie ik met sporten, zodat ik toch mijn eigen sport kan voortzetten maar mij minder eenzaam voel, en toch nieuwe dingen hoor. Ook ga ik op stijldansen wat ik vroeger ooit gedaan had. Mijn ex was depressief, ik nam zijn kijk op de wereld over, en leerde er veel van want vroeger deed ik vanalles zonder na te denken, totdat ik anti alles werd en alleen maar ging nadenken waarom het nutteloos was. En nu kom ik erachter dat je moet accepteren dat het leven grotendeels nutteloos is, maar je gewoon moet accepteren en domme ontspanning en mensen en fysieke activiteit eenmal wel zo mental gezond voor je is. Al heb je iets gedaan wat onzin was, je voelt je toch goed achteraf, en daar draait het allemaal om: want als je je goed voelt, dan kan ook je ook de belangrijke dingen weer met goede focus uitvoeren. Ik doe nu niet meer random activiteiten zoals ik vroeger deed, ( toen kon ik echt niks opbouwen en deed ik dingen die eigenlijk niet bij mij paste) nu ga ik wel gericht op activiteiten af die ik écht leuk vind en bij mij past.quote:
[..]
Wat voor nieuwe dingen moet ik aan denken dan? Hoeft niet per se precies te zijn wat jij doet, maargoed.
Vind het wel interessant namelijk, herken me wel in je verhaal
Ik zal nooit een enorm sociaal beest of carrieretijger worden die allerlei netwerkevenementen en congressen af loopt en dag in dag uit van de ene naar de andere afspraak rolt. Daar ben ik gewoon niet sociaal genoeg voor. Maar nu doe ik praktisch bijna alles in mijn eentje na het werken. Vind dat best relaxed maar of ik echt leef?
Moet alles zin hebben neequote:
[..]
Omdat ik denk dat buiten je comfort zone treden iets is dat bij veel mensen in eerste instantie weerstand oproept. Maar dingen doen die niet bij je passen / waar je geen zin in hebt, roepen ook weerstand op.
Het bepalen of een bepaalde activiteit onder het eerste of het tweede valt, vind ik erg lastig.
Ik ben bijvoorbeeld (zoals ik in mijn OP al aangaf) ooit in mijn universiteitsstad gaan studeren. Ik vond destijds dat ik dit moest doen, want het ''hoorde erbij''. Echt naar mijn zin heb ik het er nooit gehad, het heeft me ook klauwen vol met geld gekost. Ik heb ook best veel energie gestoken in sociale contacten (corporale studenten) die niet bij mij passen als persoonlijkheid.
De vraag is : Hoe kijk je hier tegenaan? JE kunt het zien als een verspilling van geld, energie en tijd. Of je kunt het zien als buiten je comfort zone treden. Want ik had immers ook lekker bij mijn ouders kunnen blijven wonen, geld kunnen sparen en lekker met mijn oude vrienden van de middelbare school kunnen blijven om gaan.
Enerzijds heb ik in die drie jaar wel iets meegemaakt wat ik anders niet had meegemaakt. Anderzijds denk ik oprecht dat ik die drie jaar gelukkiger was geweest als ik die stap niet had gezet.
En zo is het voor mij met heel veel dingen een worsteling in die zin dat ik een flauw benul heb of het zin heeft ja of nee.
maar die dingen die je gedaan hebt trek je daar je les uit zo zie ik dat. Ook uit slechte dingen of dingen waar je niet comfortabel mee was kan je dingen uithalen zo van '' zo wil ik het niet meer'' '' of dit zou ik in de toekomst anders doen''. En uit je comfortzone stappen is niet altijd geforceerd iets moeten hoor ben ik van mening, maar dat is gewoon ook dingen op een andere manier doen toch? Waar je gewoon achter staat. En je kan het ook zo zien van ja die keuze heb ik toen gemaakt, ja het ging dan miss niet zoals ik wou maar ja zo is het nou eenmaal en daar kan ik nu nog weinig aan veranderen (dat het zo ging).
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Je maakt het te moeilijk
Wat mij heel erg helpt is denken : Wat wil ik écht met mijn leven. Alles wat aan dit doel bijdraagt, pak ik op. Alles wat er niet aan bijdraagt, laat ik gaan.
Als ik héél goed naar mijzelf luister, besef ik : Ik ben gewoon een burgerlulletje. Ja het is niet flitsend, stoer, maar ik ben het gewoon. Ik wil gewoon een leuke baan voor 40 uur per week zonder overuren. In het weekend de laptop in de hoek gooien en deze maandagochtend pas weer aanraken.
Verder wil ik een beetje vissen, een degelijke auto rijden maar ook geen patserbak, vakantie mag gewoon naar een camping in Italië en ik wil omgaan met nuchtere, down to earth mensen. Uit eten mag gewoon in een normaal restaurant waar je 25 - 30euro voor een hoofdgerecht betaalt. Niets chique/fancy. Gewoon keurige middenmoot.
Dat houdt voor mij dus in dat ik me ook niet meer gek laat maken door alle mensen om mij heen die als een idioot lopen te stressen om (bovengemiddeld) carrière te maken. Ik steek geen energie meer in contacten waarvan ik weet dat ze mijn beoogde leven niet nastreven of te min vinden (veel van mijn oude vrienden) en ik zorg ervoor dat ik precies genoeg vrienden behoud als die ik nodig heb / die voldoende invulling geven aan mijn sociale behoeftes. Niet meer (want dat kost me te veel sociale energie) en niet minder (want dan voel ik me te eenzaam). Op dit moment zijn dat 4 vrienden, en voor hen doe ik alles, sla ik ook geen verjaardagen etc. over.
Wat mij heel erg helpt is denken : Wat wil ik écht met mijn leven. Alles wat aan dit doel bijdraagt, pak ik op. Alles wat er niet aan bijdraagt, laat ik gaan.
Als ik héél goed naar mijzelf luister, besef ik : Ik ben gewoon een burgerlulletje. Ja het is niet flitsend, stoer, maar ik ben het gewoon. Ik wil gewoon een leuke baan voor 40 uur per week zonder overuren. In het weekend de laptop in de hoek gooien en deze maandagochtend pas weer aanraken.
Verder wil ik een beetje vissen, een degelijke auto rijden maar ook geen patserbak, vakantie mag gewoon naar een camping in Italië en ik wil omgaan met nuchtere, down to earth mensen. Uit eten mag gewoon in een normaal restaurant waar je 25 - 30euro voor een hoofdgerecht betaalt. Niets chique/fancy. Gewoon keurige middenmoot.
Dat houdt voor mij dus in dat ik me ook niet meer gek laat maken door alle mensen om mij heen die als een idioot lopen te stressen om (bovengemiddeld) carrière te maken. Ik steek geen energie meer in contacten waarvan ik weet dat ze mijn beoogde leven niet nastreven of te min vinden (veel van mijn oude vrienden) en ik zorg ervoor dat ik precies genoeg vrienden behoud als die ik nodig heb / die voldoende invulling geven aan mijn sociale behoeftes. Niet meer (want dat kost me te veel sociale energie) en niet minder (want dan voel ik me te eenzaam). Op dit moment zijn dat 4 vrienden, en voor hen doe ik alles, sla ik ook geen verjaardagen etc. over.
Same ik zat ook bij corporale lui en koste ook bakken geld en zat precies in zelfde gedachtegang van: geld en tijdverspilling. Ik vond die corporale lui totaal niet bij mij passen qua persoonlijkheid. Nu ook niet.quote:
[..]
Omdat ik denk dat buiten je comfort zone treden iets is dat bij veel mensen in eerste instantie weerstand oproept. Maar dingen doen die niet bij je passen / waar je geen zin in hebt, roepen ook weerstand op.
Het bepalen of een bepaalde activiteit onder het eerste of het tweede valt, vind ik erg lastig.
Ik ben bijvoorbeeld (zoals ik in mijn OP al aangaf) ooit in mijn universiteitsstad gaan studeren. Ik vond destijds dat ik dit moest doen, want het ''hoorde erbij''. Echt naar mijn zin heb ik het er nooit gehad, het heeft me ook klauwen vol met geld gekost. Ik heb ook best veel energie gestoken in sociale contacten (corporale studenten) die niet bij mij passen als persoonlijkheid.
De vraag is : Hoe kijk je hier tegenaan? JE kunt het zien als een verspilling van geld, energie en tijd. Of je kunt het zien als buiten je comfort zone treden. Want ik had immers ook lekker bij mijn ouders kunnen blijven wonen, geld kunnen sparen en lekker met mijn oude vrienden van de middelbare school kunnen blijven om gaan.
Enerzijds heb ik in die drie jaar wel iets meegemaakt wat ik anders niet had meegemaakt. Anderzijds denk ik oprecht dat ik die drie jaar gelukkiger was geweest als ik die stap niet had gezet.
En zo is het voor mij met heel veel dingen een worsteling in die zin dat ik een flauw benul heb of het zin heeft ja of nee.
Maar ik leer wel nu ik ouder word, dat het steeds minder uitmaakt en ik minder aantrek dat ze totaal anders zijn. Ik merk dat ''vrienden'' altijd toch op de oppervlakte blijven en heb daar vrede mee . Een partner en gezin streef ik vooral naar qua diepgang. De band gaat nu juist beter tussen mij en corporale clubgenoten, nu we ouder worden en het wel leuk is om te zien hoe we in nieuwe fases terecht komen, en dat interessante studentiekoze gedoe niet meer zo nodig is. We en ze komen in een fase dat er lekker veel over toekomstige partners of kinderen word gepraat ipv prominente oppervlakkige bullshit praat, en dat bevalt me wel ;p.
Wat is je probleem dan?quote:
Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
''Aan de andere kant, ik voel mij hier prettig bij''quote:
Op Omdat hij aan de andere kant van de andere kant , hij zich niet prettig voelt
Ja en dan hoeft ie dus niks met die andere kant te doen. Het leven is veel te kort om je te bezigen met zaken waarbij je je niet prettig voelt. Optiefen met die kutzooi! Ik ga wat doen waar ik me prettig bij voel!!quote:
[..]
''Aan de andere kant, ik voel mij hier prettig bij''
Omdat hij aan de andere kant van de andere kant , hij zich niet prettig voelt
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
ik vond dit wel een verhelderend artikel over het fenomeen comfort zone: https://www.ad.nl/ad-werk(...)zone-komen~a4d13272/ .
.
Geschreven door iemand die een karikatuur van uit je comfort zone gebruikt als norm.quote:
ik vond dit wel een verhelderend artikel over het fenomeen comfort zone: https://www.ad.nl/ad-werk(...)zone-komen~a4d13272/
Ja, dat gaat helpen.
Groei bereik je alleen maar door dingen te proberen die je niet kan, of waar je nerveus van wordt, enz. Juist door die dingen te oefenen komen ze in jouw comfort zone. Het is helemaal niet gezegd dat het radicaal anders moet, integendeel, dat is gedoemd te mislukken.
Daar is het opzoeken en soms ook overschrijden van die grens dan ook voor. Dat je die grens beter leert kennen, want het hoeft niet per se een strakke lijn voor de rest van je leven te zijn, die nooit meer zal verplaatsen. Daarnaast kan je gevoel van comfort juist vergroot worden door af en toe eens een dal op te zoeken, zodat je het reguliere weer als een piek ervaart zeg maar. Dan is het korte termijn ongeluk/ongemak voor wat langduriger geluk zeg maar en de wetenschap of liever gezegd bevestiging dat dit is wat voor je werkt.quote:
[..]
Zo voelt het niet voor mij.
Je kunt er heel dubbel tegenaan kijken. Ik ben zelf een introvert persoon en ook best behoudend. Heb ook niet echt een hele grote bewijsdrang ofzo, en in zeker zin wil ik mijn leven ook zo comfortabel mogelijk leven. Alleen de vraag die ik mijzelf vaak stel is : Wanneer ben je je comfortzone aan het vergroten en wanneer ga je in tegen de aard van je persoonlijkheid en doe je iets waar je gewoon écht niet gelukkig van wordt? Die grens vind ik lastig te bepalen.
Wat ook kan helpen is proberen te bedenken of het iets is wat jij vanuit jezelf voor jezelf wil of met het oog op je andere topic, of je het wil omdat je denkt dat het je positie t.o.v. van de anderen verbeterd. Omdat je in het laatste geval voor een gevoel van succes/geluk ook afhankelijk bent van anderen, die er wellicht heel anders tegen aan kijken..
Het klinkt bijna als een gekozen excuus om niet meer te ondernemen. Ikzelf ben afgelopen jaar naar Nieuw Zeeland vertrokken en ik moet zeggen dat ik dat zeker 15 jaar eerder had moeten doen. Ik zou zeggen .......... kom uit je comfortzone, maar doe dit met beleid.quote:
In God we trust; The rest we monitor
Als je iets concreets wilt, GA ERVOOR
En als je het zo naar je zin hebt dan is dat toch ook prima?
En als je het zo naar je zin hebt dan is dat toch ook prima?
"Het enkele feit dat de gewasbeschermingsmiddelen zijn toegelaten, geeft in ieder geval geen garantie op het ontbreken van met name een uitgesteld schadelijk effect op de gezondheid van mensen."
Reageer je nu op mij of op degene die ik quote (TS)?quote:
[..]
Het klinkt bijna als een gekozen excuus om niet meer te ondernemen. Ikzelf ben afgelopen jaar naar Nieuw Zeeland vertrokken en ik moet zeggen dat ik dat zeker 15 jaar eerder had moeten doen. Ik zou zeggen .......... kom uit je comfortzone, maar doe dit met beleid.
https://forum.fok.nl/topic/2442704/1/50#p179476936
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Maar het is dus wel waar jij gelukkig van wordt. Aan de andere kant is het ook weer niet veilig, want als je teveel op jezelf bent en te weinig in sociale contacten investeert heb je straks een eenzame zone waar je niet zo makkelijk meer uitkomt. Hoe zou je dat vinden?quote:
Ook de term 'sociaal isolement' is weer voor uitleg vatbaar. Ik heb periodes waarin ik een week lang (buiten werk) alleen ben en nauwelijks iemand spreek. Maar nu zit ik weer in een periode waarin mijn aankomende weekend en het weekend daarop al volgepland staan. En eerlijk gezegd, word ik daar eerder chagrijnig van dan blij. Ik hou er gewoon enorm van om mijn tijd vrij te houden en op een dag te kunnen doen wat ik zelf wil. Maar dit werd laatst weer door iemand afkeurend geschaard onder de veilige comfort zone.
Als je dit vooral als een test uit je comfortzone zou ervaren, dan zou je kunnen stellen dat je dit behaald hebt door het simpelweg te doen. Bonuspunten voor pogingen tot gesprekken ook. Maar dit maakt je dus niet gelukkig kennelijk, dus buiten je comfortzone is wellicht dan toch nog niet het eigenlijke doel.quote:En dat is met best veel dingen zo die buiten mijn comfort zone zijn. Komende zaterdag bijvoorbeeld heb ik een verjaardag van een vriend waar ik nu al zo'n 5 jaar elk jaar kom. Ik heb weinig meer aan die gast, en die verjaardagen zijn ook altijd vreselijk want er komen alleen maar van die stelletjes die elkaars hand vasthouden en alleen maar praten met de mensen die ze wél kennen. Ik ken dus niemand. Wel regelmatig geprobeerd om gewoon wat aanspraak te zoeken, maar die mensen zijn enorm verlegen / gesloten.
Dan kun je dus zeggen : toch goed dat je naar die verjaardag gaat, want zo ''kom je buiten je comfort zone''. Maar aan de andere kant denk ik : Waarom zou ik dat eigenlijk in godsnaam doen? Je werkt de hele week hard, hebt maar twee dagen weekend, en dan ga je één van je twee weekend avonden verspillen aan iets waar je geen zin in hebt.
En die afweging vind ik dus altijd lastig te maken : wanneer moet je dat soort dingen wel doorzetten, en wanneer is het een pure verspilling van tijd en energie. Enerzijds vind ik : je moet een beetje buiten je comfort zone komen, anderzijds vind ik : Je moet het jezelf ook niet onnodig moeilijk maken.
Dat lijkt dan vooral contact krijgen en dat is niet voldoende gelukt. Is het dan niet daarom dat je dit als verspilde tijd beschouwt?
En aangezien dit een vriend is, waarom voelt het niet als investeren in jullie vriendschap? Je geeft aan dat je niets meer aan die gast hebt, is dat niet iets wat je beter kan bekijken dan? Je kent hem minimaal vijf jaar, dus ergens is iets van een basis toch? Dat is wellicht een betere basis om op voort te borduren dan fresh met iemand anders te proberen. Maar je vraagt niet om tips hoe je die vriendschap misschien weer wat zou kunnen activeren.. Gebruik je hem dan om jezelf het gevoel te geven dat je heus wel je best doet of zit er ergens nog iets op persoonlijk vlak waar je met hem of een van zijn vrienden iets mee wil proberen aan te jagen? Wil je wel echt contact maken met deze lui?
Daar had ik trouwens over heen gelezen '' heb nog maar weinig aan die gast''. Klinkt niet best dan.
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Degene die je quotequote:
[..]
Reageer je nu op mij of op degene die ik quote (TS)?
https://forum.fok.nl/topic/2442704/1/50#p179476936
In God we trust; The rest we monitor
Niet alles gelezen.
Mar de vraag is vooral WIL je ook echt al die dingen (aan de andere kant van 't land wonen etc etc) omdat het je stiekem wel leuk lijkt. En je doet ze nu niet omdat je het eng vindt.
Of..
Denk je vooral dat je dat leuk hoort te vinden, omdat zoveel mensen dat vinden. En omdat je niet 'saai' mag zijn en je dergelijke verhalen 'hoort' te hebben
Mar de vraag is vooral WIL je ook echt al die dingen (aan de andere kant van 't land wonen etc etc) omdat het je stiekem wel leuk lijkt. En je doet ze nu niet omdat je het eng vindt.
Of..
Denk je vooral dat je dat leuk hoort te vinden, omdat zoveel mensen dat vinden. En omdat je niet 'saai' mag zijn en je dergelijke verhalen 'hoort' te hebben
quote:
Als iedereen aan zichzelf denkt wordt er aan iedereen gedacht.
Op 't randje en erover.
Op fietsen zonder bende kwam'm zie schooieren um spek
Op 't randje en erover.
Op fietsen zonder bende kwam'm zie schooieren um spek
Dat. Als jij in je diepste gevoel van jezelf geen probleem hebt met hoe jij je leven leidt maar enkel nieuwsgierig bent (zonder ontevredenheid) dan zou ik er niet te veel moeite in steken. Leuk dat je het denkt en stap anders eens hobbymatig/kortstondig buiten je comfortzone en kijk wat je ervan vindt. Weekendje Berlijn in je eentje of Londen of Praag of wat dan ook.quote:
Maar als je tevreden bent en je houdt zelf gewoon niet zo van verandering en je leven gaat gewoon lekker qua sociale contacten, familie en werk dan boeit het verder weinig lijkt me. Sommige mensen hebben gewoon peper in hun reet en moeten elke dag/week iets anders ervaren anders worden ze ontevreden en anderen kunnen genot vinden in de regelmatigheid van hun bestaan. Je kan er ook vergif op innemen dat de mensen die elke dag/week wat nieuws MOETEN meemaken soms jaloers zijn op mensen die gewoon tevreden zijn met hoe het gaat en lekker door het leven gaan.
Iedereen is de hoofdrolspeler van zijn eigen comedie.
'Goatboy is hurt by your indifference'
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=M9srplWe_QQ" target="_blank" rel="nofollow">Vrijheid</a>
[b]Dean Radin presenteert: "Science and the taboo of psi"[/b]
'Goatboy is hurt by your indifference'
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=M9srplWe_QQ" target="_blank" rel="nofollow">Vrijheid</a>
[b]Dean Radin presenteert: "Science and the taboo of psi"[/b]
Welk gevoel? Het gevoel dat ze te weinig uit hun comfortzone komen?quote:
Ik ken vrij weinig mensen die dit gevoel nooit hebben ervaren.
Ja.quote:
[..]
Welk gevoel? Het gevoel dat ze te weinig uit hun comfortzone komen?
Je moet helemaal niks. Als je graag op de automatische piloot leeft, geen ambities hebt en alles dat gewoon is al gek genoeg vind dan moet je vooral niks nieuws proberen en nooit open staan voor mensen buiten je vertrouwde wereldje. Persoonlijk lijkt het mee een uitermate troosteloos en bestaan. Maar wie ben ik om het af te keuren als iemand er blij mee is.
Maar wat ik bij veel van die figuren die zo leven vermoed is dat ze vooral bang zijn voor de reacties van vreemden en mogelijk nog banger zijn wat de mensen in hun omgeving er wel niet van zullen denken. Als je je constant laat leiden door angst voor het vreemde dan zul je weinig uit het leven halen.
Als je het leven een beetje leuk en spannend wilt maken dan is het aan te raden af en toe eens wat nieuws te proberen. Dat hoeft niet meteen te zijn dat je je eigen sportschool in Vanuatu begint. Maar nodig die aardige collega eens uit voor een etentje. Probeer eens een nieuwe sport uit. Ga eens naar een evenement van een interessant onderwerp. Ga eens een nevenfunctie naast je werk doen. En soms zal het wel eens verspilde energie zijn. Maar dat is beter dan altijd maar kiezen voor het vertrouwde voortkabbelen en nooit boven de grauwe middelmaat uitkomen.
[ Bericht 2% gewijzigd door Hexagon op 30-05-2018 15:46:34 ]
Maar wat ik bij veel van die figuren die zo leven vermoed is dat ze vooral bang zijn voor de reacties van vreemden en mogelijk nog banger zijn wat de mensen in hun omgeving er wel niet van zullen denken. Als je je constant laat leiden door angst voor het vreemde dan zul je weinig uit het leven halen.
Als je het leven een beetje leuk en spannend wilt maken dan is het aan te raden af en toe eens wat nieuws te proberen. Dat hoeft niet meteen te zijn dat je je eigen sportschool in Vanuatu begint. Maar nodig die aardige collega eens uit voor een etentje. Probeer eens een nieuwe sport uit. Ga eens naar een evenement van een interessant onderwerp. Ga eens een nevenfunctie naast je werk doen. En soms zal het wel eens verspilde energie zijn. Maar dat is beter dan altijd maar kiezen voor het vertrouwde voortkabbelen en nooit boven de grauwe middelmaat uitkomen.
[ Bericht 2% gewijzigd door Hexagon op 30-05-2018 15:46:34 ]
Bij mijn is tegenovergestelde, 27 jaar, nog thuiswonend, vrienden middelbaar/hoger opgeleid, allemaal thuis blijven wonen tijdens studie/opleiding. Meeste nu wel huis uit, sommige getrouwd en kinderen.
Ik vond het altijd jammer dat ik niet op kamers heb gezeten. En ondanks dat ik nog thuis woon, wel diverse langere verre reizen gemaakt, zowel alleen als met een vriend. Echter steekt dit me nog steeds, enerzijds ga ik nog steeds om met vrienden uit mijn pubertijd (kon ze van voetbalvereniging) en is die band ook vrij hecht, dus dat is mooi. Maar anderzijds vind ik het ontzettend jammer dat ik mijn horizon niet verbeet heb. Nieuwe vrienden maken, zelfstandigheid etc.
Ik heb het studentenleven ongetwijfeld mooier in mijn hoofd zitten dan het in werkelijkheid is. En ik vraag me of het mogelijk is om echte goede vrienden te maken als je elke keer 'verhuist' naar een andere stad. Ik ken bijvoorbeeld de gezinnen van mijn vrienden vrij goed, ik weet hoe de families in elkaar steken etc. ik weet wat ik aan mijn vrienden heb. Ik denk niet dat dat het geval is als ik bijv. op mijn 20ste op kamers had gegaan naar een totaal andere stad waar ik nieuwe 'vrienden' maak van wie ik de achtergrond enkel ken uit verhalen van diezelfde vriend.
Ach, het is maar net waar je behoeft ligt.
The green green grass of home van Tom Jones vind ik ook een toepasselijk nummertje. Ondanks dat mijn dromen elders lagen (en bij vlagen ligger) voelt het altijd goed als ik weer thuis kom.
Ik vond het altijd jammer dat ik niet op kamers heb gezeten. En ondanks dat ik nog thuis woon, wel diverse langere verre reizen gemaakt, zowel alleen als met een vriend. Echter steekt dit me nog steeds, enerzijds ga ik nog steeds om met vrienden uit mijn pubertijd (kon ze van voetbalvereniging) en is die band ook vrij hecht, dus dat is mooi. Maar anderzijds vind ik het ontzettend jammer dat ik mijn horizon niet verbeet heb. Nieuwe vrienden maken, zelfstandigheid etc.
Ik heb het studentenleven ongetwijfeld mooier in mijn hoofd zitten dan het in werkelijkheid is. En ik vraag me of het mogelijk is om echte goede vrienden te maken als je elke keer 'verhuist' naar een andere stad. Ik ken bijvoorbeeld de gezinnen van mijn vrienden vrij goed, ik weet hoe de families in elkaar steken etc. ik weet wat ik aan mijn vrienden heb. Ik denk niet dat dat het geval is als ik bijv. op mijn 20ste op kamers had gegaan naar een totaal andere stad waar ik nieuwe 'vrienden' maak van wie ik de achtergrond enkel ken uit verhalen van diezelfde vriend.
Ach, het is maar net waar je behoeft ligt.
The green green grass of home van Tom Jones vind ik ook een toepasselijk nummertje. Ondanks dat mijn dromen elders lagen (en bij vlagen ligger) voelt het altijd goed als ik weer thuis kom.
Inderdaad, het zijn leuke dooddoeners om je gedrag te verdedigen. Maar je schiet er geen reet mee op.quote:
[..]
Geschreven door iemand die een karikatuur van uit je comfort zone gebruikt als norm.
Ja, dat gaat helpen.
Groei bereik je alleen maar door dingen te proberen die je niet kan, of waar je nerveus van wordt, enz. Juist door die dingen te oefenen komen ze in jouw comfort zone. Het is helemaal niet gezegd dat het radicaal anders moet, integendeel, dat is gedoemd te mislukken.
Die hele levensstijl van TS en consorten zie ik een beetje als op school alleen maar zessen halen. Het is goed genoeg en kost een minimale inspanning. Maar ik haal toch liever wel eens een zeven of een acht.
Nouja uiteindelijk moet je gewoon zelf kiezen waar je wel en niet gelukkig van wordt. Mij maak je bijvoorbeeld niet bepaald blij met extreme sporten. Ik zou zeven kleuren schijten als ik bijvoorbeeld uit een vliegtuig zou moeten springen. Dus dat doe ik dan ook niet en blijf ik op dat vlak lekker in mn comfortzone.quote:
[..]
Zo voelt het niet voor mij.
Je kunt er heel dubbel tegenaan kijken. Ik ben zelf een introvert persoon en ook best behoudend. Heb ook niet echt een hele grote bewijsdrang ofzo, en in zeker zin wil ik mijn leven ook zo comfortabel mogelijk leven. Alleen de vraag die ik mijzelf vaak stel is : Wanneer ben je je comfortzone aan het vergroten en wanneer ga je in tegen de aard van je persoonlijkheid en doe je iets waar je gewoon écht niet gelukkig van wordt? Die grens vind ik lastig te bepalen.
Desalnietemin zijn de mooiste ervaringen in mijn leven steeds terug te herleiden naar momenten dat ik wel uit die comfortzone stapte.
Maar als je altijd maar voor de gemakkelijke vertrouwde weg kiest en nooit eens onbekend terrein op durft te zoeken dan wordt die comfortzone eerder een dwangbuis. Het lijkt erop alsof je zo bang bent dat het daarbuiten niet leuk is dat je maar niets probeert. Geef het onbekende ook eens een kans, misschien is het wel leuk.
[ Bericht 2% gewijzigd door Hexagon op 30-05-2018 17:29:06 ]
Het is ook gewoon te kort door de bocht om voor iemand anders te concluderen dat ze vaker buiten hun comfort zone zouden moeten komen.quote:
[..]
Inderdaad, het zijn leuke dooddoeners om je gedrag te verdedigen. Maar je schiet er geen reet mee op.
Herkenbaar, ik heb dat zelf ook. Het leven kabbelt een beetje voort en mag echt nergens over klagen, maar ik heb bijvoorbeeld ook nooit echte tegenslagen gekend. Op zich heel fijn en prettig natuurlijk, maar ik zie wel dat mensen die dat wél hebben gekend, in welke vorm dan ook, dat ze er sterker uit kwamen.
Door dingen buiten je comfort zone te doen wordt je comfort zone wel een stuk groter. Zo was ik vroeger helemaal niet van het reizen buiten Europa, tot mijn vriendin me meesleurde naar Uganda. Ik vond het prachtig, ondanks dat ik daar mijn tand nog heb moeten laten trekken.
Maar laat je wel niet teveel meeslepen door wat anderen op social media zetten. Daar zet je natuurlijk alleen de mooie, goede, leuke dingen op. Dat doet iedereen, ikzelf ook. Op dit moment resulteert dat in al maanden geen post omdat er niets spannends gebeurt, maar ga niet alleen naar die mooie momenten van anderen kijken. Ook die mensen hebben hun mindere momenten, maar die delen ze niet op Facebook en dat is ook prima, want m.i. is dat daar niet voor bedoeld.
Door dingen buiten je comfort zone te doen wordt je comfort zone wel een stuk groter. Zo was ik vroeger helemaal niet van het reizen buiten Europa, tot mijn vriendin me meesleurde naar Uganda. Ik vond het prachtig, ondanks dat ik daar mijn tand nog heb moeten laten trekken.
Maar laat je wel niet teveel meeslepen door wat anderen op social media zetten. Daar zet je natuurlijk alleen de mooie, goede, leuke dingen op. Dat doet iedereen, ikzelf ook. Op dit moment resulteert dat in al maanden geen post omdat er niets spannends gebeurt, maar ga niet alleen naar die mooie momenten van anderen kijken. Ook die mensen hebben hun mindere momenten, maar die delen ze niet op Facebook en dat is ook prima, want m.i. is dat daar niet voor bedoeld.
Don't let my username fool you...
Dat kun je vooral concluderen als die persoon zelf loopt te klagen over zn levenquote:
[..]
Het is ook gewoon te kort door de bocht om voor iemand anders te concluderen dat ze vaker buiten hun comfort zone zouden moeten komen.
Ik vind het zo'n gelul he die hele comfort zone.quote:
[..]
Nouja uiteindelijk moet je gewoon zelf kiezen waar je wel en niet gelukkig van wordt. Mij maak je bijvoorbeeld niet bepaald blij met extreme sporten. Ik zou zeven kleuren schijten als ik bijvoorbeeld uit een vliegtuig zou moeten springen. Dus dat doe ik dan ook niet en blijf ik op dat vlak lekker in mn comfortzone.
Desalnietemin zijn de mooiste ervaringen in mijn leven steeds terug te herleiden naar momenten dat ik wel uit die comfortzone stapte.
Maar als je altijd maar voor de gemakkelijke vertrouwde weg kiest en nooit eens onbekend terrein op durft te zoeken dan wordt die comfortzone eerder een dwangbuis. Het lijkt erop alsof je zo bang bent dat het daarbuiten niet leuk is dat je maar niets probeert. Geef het onbekende ook eens een kans, misschien is het wel leuk.
Tegenwoordig ''moeten'' we van alles. Ik kan soms echt verwonderd kijken naar mensen die zich de hele dag door zo druk maken om van alles, terwijl ik me echt af vraag of je er nu écht gelukkiger van wordt.
Mijn opa hield altijd een dagboek bij, waarin hij per dag met 5-10 zinnen beschreef wat hij had gedaan. Na zijn overlijden heb ik er een paar bewaard en ik lees dat nog regelmatig. Vind het zo opvallend hoe relaxed en overzichtelijk het leven destijds was. Je werkte, je hadi een groente tuin, je had een kaartclub, je was vrijwilliger bij de kerk en/of een lokale vereniging en in de zomer ging je met de caravan naar zuid-frankrijk. Nu was hij nog vooruitstrevend door ook gewoon naar Amerika etc, te gaan.
Maar dat vind ik ook echt iets typisch nederlands: we kijken hier heel erg ''op'' tegen verre landen en andere culturen omdat we zelf een klein, braaf landje zijn. Ver weg gaan op vakantie wordt daarom als ''beter'' of ''leerzamer'' gezien dan op vakantie naar Spanje. Ik ben van mening dat je echt geen fuck meer leert als je naar Peru gaat in plaats van Spanje. Ook daar moeten mensen gewoon vreten en schijten, alleen eten ze net even wat anders. Zo enorm verhelderend vind ik het allemaal niet hoor.
Je hebt echt niet zo veel dingen nodig om gelukkig van te worden. Je hoeft ook niet allerlei geforceerde dingen te doen om ''echt te leven''.
Geen idee of ik zelf weinig of veel uit mijn comfort zone kom (wat valt daar überhaupt onder). Maar ik doe bewust niet mee aan die ratrace die vooral onder hoger opgeleiden wordt gestreden om maar zo veel mogelijk dingen te doen in je leven, en voor wat uiteindelijk?
Wat versta je überhaupt onder de comfort zone? Wat is in jouw ogen nu iets dat buiten de comfort zone ligt, waar je beter van wordt door het te doen?
Het is geen must. Het is wat je zelf graag wilt of niet.
Ik houd van avontuur. En ander body liever in zijn vertrouwde omgeving. Dat is niet erg of raar, tenzij je zelf liever anders zou leven. Dan is het aan jou om actie te ondernemen.
Ik houd van avontuur. En ander body liever in zijn vertrouwde omgeving. Dat is niet erg of raar, tenzij je zelf liever anders zou leven. Dan is het aan jou om actie te ondernemen.
Whatever...
Van mij moet jij helemaal niks. Het is jouw leven. Als jij blij bent met een voorspelbaar leven zonder noemenswaardige hoogtepunten dan is er niemand die je gaat tegenhouden. Er zal ook niemand zijn die er last van heeft dus ik vraag me oko af waar je je druk om maakt.quote:
[..]
Ik vind het zo'n gelul he die hele comfort zone.
Tegenwoordig ''moeten'' we van alles. Ik kan soms echt verwonderd kijken naar mensen die zich de hele dag door zo druk maken om van alles, terwijl ik me echt af vraag of je er nu écht gelukkiger van wordt.
Mijn opa hield altijd een dagboek bij, waarin hij per dag met 5-10 zinnen beschreef wat hij had gedaan. Na zijn overlijden heb ik er een paar bewaard en ik lees dat nog regelmatig. Vind het zo opvallend hoe relaxed en overzichtelijk het leven destijds was.
Je hebt echt niet zo veel dingen nodig om gelukkig van te worden. Je hoeft ook niet allerlei geforceerde dingen te doen om ''echt te leven''.
Geen idee of ik zelf weinig of veel uit mijn comfort zone kom (wat valt daar überhaupt onder). Maar ik doe bewust niet mee aan die ratrace die vooral onder hoger opgeleiden wordt gestreden om maar zo veel mogelijk dingen te doen in je leven, en voor wat uiteindelijk?
Wat versta je überhaupt onder de comfort zone? Wat is in jouw ogen nu iets dat buiten de comfort zone ligt, waar je beter van wordt door het te doen?
Ik heb toch graag iets meer spanning en afwisseling in mijn leven. Niet om anderen te behagen maar omdat ik op die manier toffere dingen mee kan maken dan dat ik gewoon een beetje de grijze middelmaat zou volgen. Dus doe ik wel eens dingen die buiten mijn vertrouwde patroon vallen. Actief lid worden van een studentenvereniging, een tweede opleiding volgen, redacteur zijn van een online dancemagazine, me kandidaat stellen voor de gemeenteraad, meedoen met diverse politieke acties, een boek maken, . Allemaal dingen waar mijn vertrouwde leventje een nieuwe draai kreeg en die veel moois hebben opgeleverd. Er zijn ook wel dingen mislukt maar ook daar heb ik van geleerd.
En die comfort zone speelt dus vooral bij degenen die eigenlijk wel meer willen, en daar hier over lopen te mopperen, maar die veel te bang zijn voor alles dat ze niet kennen of ze vertrouwd is, en daarom niets doen.
En wat is precies "geforceerd" eigenlijk? Dat is typisch een FOK! woord dat die negatieve grondhouding ten opzichte van alles dat vreemd en nieuw is illustreert. Alsof mensen niet gewoon gemotiveerd kunnen zijn om meer uit het leven te halen en open kunnen staan voor iets nieuws. Een typische "wat de boer niet kent vreet ie niet" mentaliteit
Jezelf kandidaat stellen voor de GR vind ik inderdaad wel redelijk buiten de comfortzone.quote:
[..]
Van mij moet jij helemaal niks. Het is jouw leven. Als jij blij bent met een voorspelbaar leven zonder noemenswaardige hoogtepunten dan is er niemand die je gaat tegenhouden. Er zal ook niemand zijn die er last van heeft dus ik vraag me oko af waar je je druk om maakt.
Ik heb toch graag iets meer spanning en afwisseling in mijn leven. Niet om anderen te behagen maar omdat ik op die manier toffere dingen mee kan maken dan dat ik gewoon een beetje de grijze middelmaat zou volgen. Dus doe ik wel eens dingen die buiten mijn vertrouwde patroon vallen. Actief lid worden van een studentenvereniging, een tweede opleiding volgen, redacteur zijn van een online dancemagazine, me kandidaat stellen voor de gemeenteraad, meedoen met diverse politieke acties, een boek maken, . Allemaal dingen waar mijn vertrouwde leventje een nieuwe draai kreeg en die veel moois hebben opgeleverd. Er zijn ook wel dingen mislukt maar ook daar heb ik van geleerd.
En die comfort zone speelt dus vooral bij degenen die eigenlijk wel meer willen, en daar hier over lopen te mopperen, maar die veel te bang zijn voor alles dat ze niet kennen of ze vertrouwd is, en daarom niets doen.
En wat is precies "geforceerd" eigenlijk? Dat is typisch een FOK! woord dat die negatieve grondhouding ten opzichte van alles dat vreemd en nieuw is illustreert. Alsof mensen niet gewoon gemotiveerd kunnen zijn om meer uit het leven te halen en open kunnen staan voor iets nieuws. Een typische "wat de boer niet kent vreet ie niet" mentaliteit
Maar nog ben ik het er niet mee eens dat je leven geen (noemenswaardige) hoogtepunten kan kennen zonder uit je comfortzone te stappen.
Ik ben zelf, zoals je waarschijnlijk al door had, wel redelijk van de comfort zone. Simpelweg omdat het me te veel (negatieve) energie kost om er uit te komen.
Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit iets meemaak of nooit hoogtepunten heb.
Nouja als jij helemaal blij bent met jouw leventje van nu dan zal ik niet zeggen dat je iets anders moet doen. Ik weet niet wat je precies als hoogtepunten ervaart. Die zijn wellicht wat anders dan wat ik als hoogtepunten ervaar. Maar dat is geheel persoonlijk.quote:
[..]
Jezelf kandidaat stellen voor de GR vind ik inderdaad wel redelijk buiten de comfortzone.
Maar nog ben ik het er niet mee eens dat je leven geen (noemenswaardige) hoogtepunten kan kennen zonder uit je comfortzone te stappen.
Ik ben zelf, zoals je waarschijnlijk al door had, wel redelijk van de comfort zone. Simpelweg omdat het me te veel (negatieve) energie kost om er uit te komen.
Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit iets meemaak of nooit hoogtepunten heb.
Het is pas de comfort zone waar we commentaar op hebben wanneer jij dingen niet zou doen die je eigenlijk wel zou willen uit angst voor het onbekende.
[ Bericht 0% gewijzigd door Hexagon op 31-05-2018 00:05:58 ]
Je bent enorm denigrerend over de mensen in die zogenaamde comfort zone..quote:
[..]
Nouja als jij helemaal blij bent met jouw leventje van nu dan zal ik niet zeggen dat je iets anders moet doen. Ik weet niet wat je precies als hoogtepunten ervaart. Die zijn wellicht wat anders dan wat ik als hoogtepunten ervaar. Maar dat is geheel persoonlijk.
Het is pas de comfort zone waar we commentaar op hebben wanneer jij dingen niet doen die je eigenlijk wel zou willen uit angst voor het onbekende.
Je stelt dat iemand die binnen zijn comfort zone blijft iemand is die:
-op de automatische piloot leeft
-geen ambities heeft
-alles dat gewoon is al gek genoeg vind
-nooit boven de grauwe middelmaat uit komt
-geen noemenswaardige hoogtepunten kan ervaren
Vervolgens zeg je wel dingen in de trant van 'maar ik keur het niet af', maar uit alles wat je zegt blijkt dat je het weldegelijk minderwaardig vindt.
Tja het is maar net hoe erg je de realiteit waardeert. Als je vind dat de realiteit alles is dan haal je er ook alles uit. Als je de realiteit minder belangrijk vind dan kun je net zo goed in je comfort zone blijven en dingen verzinnen. Uiteindelijk weet je toch niet of het achteraf allemaal vergeefs is geweest of niet. In mijn eerdere topic , waarom reizen als je ook Google Maps hebt, zei iemand dat je door Google maps te kijken niet verandert als persoon. Daar zit natuurlijk wat in. Maar wat gebeurt er vervolgens als je verandert bent en je gaat dood. Beland je dan in de hemel of zo?
[ Bericht 15% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 31-05-2018 00:17:25 ]
[ Bericht 15% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 31-05-2018 00:17:25 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Het lijkt me persoonlijk een bijzonder weinig aantrekkelijke levensstijl en ik wordt al somber van het idee om mn dagen zoals TS en consorten te moeten slijten.quote:
[..]
Je bent enorm denigrerend over de mensen in die zogenaamde comfort zone..
Je stelt dat iemand die binnen zijn comfort zone blijft iemand is die:
-op de automatische piloot leeft
-geen ambities heeft
-alles dat gewoon is al gek genoeg vind
-nooit boven de grauwe middelmaat uit komt
-geen noemenswaardige hoogtepunten kan ervaren
Vervolgens zeg je wel dingen in de trant van 'maar ik keur het niet af', maar uit alles wat je zegt blijkt dat je het weldegelijk minderwaardig vindt.
Maar als bepaalde mensen er blijkbaar helemaal blij en gelukkig mee zijn dan hebben ze mijn zegen. Het is hun leven en niet het mijne.
De comfort zone slaat vooral op mensen die er niet gelukkig mee zijn maar die ook niets doen om dat te veranderen, omdat ze te bang zijn voor het onbekende. En verder vooral lopen te klagen en dingen die buiten hun comfort zone afkraken. Met dat gedrag doen ze zichzelf ernstig tekort.
Meestal heb je meer spijt van dingen die je niet gedaan hebt dan dingen die je gedaan hebt. Als ik mijn goede jaren zou verlummelen dan zou ik daar later als oude krakkemikkige man behoorlijk van balen.quote:
Tja het is maar net hoe erg je de realiteit waardeert. Als je vind dat de realiteit alles is dan haal je er ook alles uit. Als je de realiteit minder belangrijk vind dan kun je net zo goed in je comfort zone blijven en dingen verzinnen. Uiteindelijk weet je toch niet of het achteraf allemaal vergeefs is geweest of niet. In mijn eerdere topic , waarom reizen als je ook Google Maps hebt, zei iemand dat je door Google maps te kijken niet verandert als persoon. Daar zit natuurlijk wat in. Maar wat gebeurt er vervolgens als je verandert bent en je gaat dood. Beland je dan in de hemel of zo?
Waarschijnlijk wel ja, maar omgekeerd kan het ook zijn dat er dan meer is om je oude dag naar terug te willen en meer wat je toen wel kon en dan niet meer, wat misschien ook weer depressief kan maken. Als je het nooit hebt gedaan kan je altijd nog denken het zal toch wel niks zijn geweest.quote:
Meestal heb je meer spijt van dingen die je niet gedaan hebt dan dingen die je gedaan hebt. Als ik mijn goede jaren zou verlummelen dan zou ik daar later als oude krakkemikkige man behoorlijk van balen.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik denk niet dat mensen dat gaan denken als ze spijt hebben van dingen niet doen.quote:
[..]
Waarschijnlijk wel ja, maar omgekeerd kan het ook zijn dat er dan meer is om je oude dag naar terug te willen en meer wat je toen wel kon en dan niet meer, wat misschien ook weer depressief kan maken. Als je het nooit hebt gedaan kan je altijd nog denken het zal toch wel niks zijn geweest.
Ik vind mijn comfort zone ge-wel-dig. Maar ik begrijp nu dat ik het geen comfort zone mag noemen? Het heet alleen een comfort zone als je eigenlijk hartstikke ongelukkig bent in je status quo?
The love you take is equal to the love you make.
Zo werkt dat echt niet.quote:
[..]
Waarschijnlijk wel ja, maar omgekeerd kan het ook zijn dat er dan meer is om je oude dag naar terug te willen en meer wat je toen wel kon en dan niet meer, wat misschien ook weer depressief kan maken. Als je het nooit hebt gedaan kan je altijd nog denken het zal toch wel niks zijn geweest.
Natuurlijk kan het verlies van mogelijkheden pijnlijk zijn, maar mensen vinden juist vaak comfort in dat ze weten dat ze in hun leven alles hebben kunnen doen wat ze wilden.
En juist gemiste kansen worden geromantiseerd. Denk aan dat leuke meisje in de trein die je niet hebt durven aan te spreken. In jouw hoofd blijft die geweldig leuk, maar als je haar aan had gesproken was het misschien wel meteen duidelijk dat je geen enkele klik had.
Een mislukte ervaring brengt je in ieder geval een leermoment. Een gemiste ervaring kan in jouw hoofd werkelijk alle kanten op. En niet iedereen heeft de gave om zichzelf voor te liegen dat het maar goed is dat je die gemist hebt.
Het lijkt mij goed om daar ook van te genieten. Het is niet zo dat je moet kiezen tussen altijd in je comfort zone of altijd daarbuiten. De vraag is alleen: wil je een kleine zone, of een grote zone?quote:Op donderdag 31 mei 2018 11:40 schreef Lienekien het volgende:
Ik vind mijn comfort zone ge-wel-dig. Maar ik begrijp nu dat ik het geen comfort zone mag noemen? Het heet alleen een comfort zone als je eigenlijk hartstikke ongelukkig bent in je status quo?
Mijn bezwaar is een beetje wat Martin Bril ook zei: ‘je mist meer dan je meemaakt’. (Wat hij overigens liet volgen door ‘en dat is helemaal niet erg’.) Er zijn dus potentieel enorm veel mogelijkheden voor gemiste ervaringen. Dat is toch ook geen manier van leven: allemaal ervaringen najagen omdat je anders misschien ooit spijt krijgt dat je het niet hebt gedaan?quote:
[..]
Zo werkt dat echt niet.
Natuurlijk kan het verlies van mogelijkheden pijnlijk zijn, maar mensen vinden juist vaak comfort in dat ze weten dat ze in hun leven alles hebben kunnen doen wat ze wilden.
En juist gemiste kansen worden geromantiseerd. Denk aan dat leuke meisje in de trein die je niet hebt durven aan te spreken. In jouw hoofd blijft die geweldig leuk, maar als je haar aan had gesproken was het misschien wel meteen duidelijk dat je geen enkele klik had.
Een mislukte ervaring brengt je in ieder geval een leermoment. Een gemiste ervaring kan in jouw hoofd werkelijk alle kanten op. En niet iedereen heeft de gave om zichzelf voor te liegen dat het maar goed is dat je die gemist hebt.
Doen wat je wilt is mooi (voor zover reëel, want niet alles wat je zou willen zou ook kunnen), maar hoe bepaal je wat je wilt? Wat jij écht wilt? Niet wat je denkt dat je leuk moet vinden omdat ‘iedereen’ dat leuk vindt. Van die typische bucketlistdingen.
The love you take is equal to the love you make.
Het merendeel van wat je ‘mist’ heb je ook geen interesse in lijkt mij zo.quote:
[..]
Mijn bezwaar is een beetje wat Martin Bril ook zei: ‘je mist meer dan je meemaakt’. (Wat hij overigens liet volgen door ‘en dat is helemaal niet erg’.) Er zijn dus potentieel enorm veel mogelijkheden voor gemiste ervaringen. Dat is toch ook geen manier van leven: allemaal ervaringen najagen omdat je anders misschien ooit spijt krijgt dat je het niet hebt gedaan?
Doen wat je wilt is mooi (voor zover reëel, want niet alles wat je zou willen zou ook kunnen), maar hoe bepaal je wat je wilt? Wat jij écht wilt? Niet wat je denkt dat je leuk moet vinden omdat ‘iedereen’ dat leuk vindt. Van die typische bucketlistdingen.
Waar het natuurlijk om gaat is de dingen die je wel leuk lijken, of waar je interesse in hebt, maar die je nalaat omdat ze buiten je comfort zone liggen. Daar wringt het.
En zijn dat dan dingen waar je later spijt van krijgt als je ze niet doet?quote:
[..]
Het merendeel van wat je ‘mist’ heb je ook geen interesse in lijkt mij zo.
Waar het natuurlijk om gaat is de dingen die je wel leuk lijken, of waar je interesse in hebt, maar die je nalaat omdat ze buiten je comfort zone liggen. Daar wringt het.
Ik weet het niet, hoor.
The love you take is equal to the love you make.
Je moet natuurlijk keuzes maken in het leven. Maar sommigen lijken te kiezen om maar helemaal niks te doen terwijl ze wel wat willenquote:
[..]
Mijn bezwaar is een beetje wat Martin Bril ook zei: ‘je mist meer dan je meemaakt’. (Wat hij overigens liet volgen door ‘en dat is helemaal niet erg’.) Er zijn dus potentieel enorm veel mogelijkheden voor gemiste ervaringen. Dat is toch ook geen manier van leven: allemaal ervaringen najagen omdat je anders misschien ooit spijt krijgt dat je het niet hebt gedaan?
Door erover na te denken bijvoorbeeld?quote:Doen wat je wilt is mooi (voor zover reëel, want niet alles wat je zou willen zou ook kunnen), maar hoe bepaal je wat je wilt? Wat jij écht wilt? Niet wat je denkt dat je leuk moet vinden omdat ‘iedereen’ dat leuk vindt. Van die typische bucketlistdingen.
--Gemaakt
Als je nadenkt doe je toch ook niks? Sommige mensen kunnen jaren blijven nadenken en weten dan nog steeds niet wat ze willen.quote:
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Vaak proberen die in ieder geval nog wat uit.quote:
[..]
Als je nadenkt doe je toch ook niks? Sommige mensen kunnen jaren blijven nadenken en weten dan nog steeds niet wat ze willen.
Maar dat is ook het kernprobleem van die comfort zone. Mensen die nooit wat proberen omdat ze alles dat ze niet kennen al negatief benaderen.
Mensen die jaren blijven nadenken proberen vaak nog wel wat uit?quote:
[..]
Vaak proberen die in ieder geval nog wat uit.
Maar dat is ook het kernprobleem van die comfort zone. Mensen die nooit wat proberen omdat ze alles dat ze niet kennen al negatief benaderen.
De meeste mensen zijn wat sneller tussen de oren.quote:
[..]
Mensen die jaren blijven nadenken proberen vaak nog wel wat uit?
Ik denk dat er mensen zijn die echt geen behoefte hebben.aan avontuur en spanning. Die zijn liever in hun eigen domein. Werken lang bij dezelfde baas en zijn vaak ook superbetrouwbaar, met al nadeel dat ze over het algemeen moeite hebben met verandering.
Niets mis mee. Als het je geen plezier doet om risico's te nemen, iets nieuws te doen, spanning op te zoeken dan is dat gewoon prima.
Echter als je eigenlijk wel vanalles zou willen maar niet durft, dan krijg je daar wel spijt van denk ik.
Zelf ben ik iemand die floreert bij nieuwe dingen, een beetje stress, verandering en ik zoek spanning op.
Maar als je dat vreselijk vindt, waarom zou je? Ga vooral lekker met een boek in de tuin zitten. Wees die superbetrouwbaar collega die ergens al 40 jaar werkt en elke dag exact om 10 uur een kop koffie gaat drinken.
Doe waar je je fijn bij voelt.het wordt lastiger als anderen last krijgen van jouw gedrag, bijvoorbeeld door bij elke kleine verandering de hakken in het zand te zetten. Maar verder.. who cares?
De meeste mensen zitten een beetje tussen de extremen in. Lekker laten zitten...
Niets mis mee. Als het je geen plezier doet om risico's te nemen, iets nieuws te doen, spanning op te zoeken dan is dat gewoon prima.
Echter als je eigenlijk wel vanalles zou willen maar niet durft, dan krijg je daar wel spijt van denk ik.
Zelf ben ik iemand die floreert bij nieuwe dingen, een beetje stress, verandering en ik zoek spanning op.
Maar als je dat vreselijk vindt, waarom zou je? Ga vooral lekker met een boek in de tuin zitten. Wees die superbetrouwbaar collega die ergens al 40 jaar werkt en elke dag exact om 10 uur een kop koffie gaat drinken.
Doe waar je je fijn bij voelt.het wordt lastiger als anderen last krijgen van jouw gedrag, bijvoorbeeld door bij elke kleine verandering de hakken in het zand te zetten. Maar verder.. who cares?
De meeste mensen zitten een beetje tussen de extremen in. Lekker laten zitten...
Whatever...
Dan heb je het over passieve mensen die vastzitten in negativiteit. Niet over mensen die lekker functioneren in hun comfortzone. Die lekker hun ding doen en nergens over klagen.quote:
[..]
Je moet natuurlijk keuzes maken in het leven. Maar sommigen lijken te kiezen om maar helemaal niks te doen terwijl ze wel wat willen
[..]
Door erover na te denken bijvoorbeeld?
The love you take is equal to the love you make.
Te noemen..quote:
[..]
Vaak proberen die in ieder geval nog wat uit.
Maar dat is ook het kernprobleem van die comfort zone. Mensen die nooit wat proberen omdat ze alles dat ze niet kennen al negatief benaderen.
Stormfront.org, cocaine, Het grote IS vakantie doe-boek, en de steaks van Donald Trump
Dat terugkeren naar je geboorteplaats kan gewoon handig zijn: familie en vrienden in de buurt die je altijd kunnen helpen. Je ouders als kinderoppas en zo. En jij mantelzorger voor oudere familieleden. Als je uit een fijne plaats afkomstig bent, hoeft het gras elders niet groener te zijn.
Bovendien: dit soort gejammer over comfortzone hoor je vooral over dorpsjeugd. Het zal nooit gezegd worden over een Amsterdammer die zijn comfortzone maar eens moet inruilen voor uitdagende avonturen in Luttelgeest of Maasdriel of zo.
Bovendien: dit soort gejammer over comfortzone hoor je vooral over dorpsjeugd. Het zal nooit gezegd worden over een Amsterdammer die zijn comfortzone maar eens moet inruilen voor uitdagende avonturen in Luttelgeest of Maasdriel of zo.
Ik zie bij deze post ook heel duidelijk die "bucket lists", 500 dingen die je in je leven gedaan moet hebben.quote:
[..]
Ik vind het zo'n gelul he die hele comfort zone.
Tegenwoordig ''moeten'' we van alles. Ik kan soms echt verwonderd kijken naar mensen die zich de hele dag door zo druk maken om van alles, terwijl ik me echt af vraag of je er nu écht gelukkiger van wordt.
Mijn opa hield altijd een dagboek bij, waarin hij per dag met 5-10 zinnen beschreef wat hij had gedaan. Na zijn overlijden heb ik er een paar bewaard en ik lees dat nog regelmatig. Vind het zo opvallend hoe relaxed en overzichtelijk het leven destijds was. Je werkte, je hadi een groente tuin, je had een kaartclub, je was vrijwilliger bij de kerk en/of een lokale vereniging en in de zomer ging je met de caravan naar zuid-frankrijk. Nu was hij nog vooruitstrevend door ook gewoon naar Amerika etc, te gaan.
Maar dat vind ik ook echt iets typisch nederlands: we kijken hier heel erg ''op'' tegen verre landen en andere culturen omdat we zelf een klein, braaf landje zijn. Ver weg gaan op vakantie wordt daarom als ''beter'' of ''leerzamer'' gezien dan op vakantie naar Spanje. Ik ben van mening dat je echt geen fuck meer leert als je naar Peru gaat in plaats van Spanje. Ook daar moeten mensen gewoon vreten en schijten, alleen eten ze net even wat anders. Zo enorm verhelderend vind ik het allemaal niet hoor.
Je hebt echt niet zo veel dingen nodig om gelukkig van te worden. Je hoeft ook niet allerlei geforceerde dingen te doen om ''echt te leven''.
Geen idee of ik zelf weinig of veel uit mijn comfort zone kom (wat valt daar überhaupt onder). Maar ik doe bewust niet mee aan die ratrace die vooral onder hoger opgeleiden wordt gestreden om maar zo veel mogelijk dingen te doen in je leven, en voor wat uiteindelijk?
Wat versta je überhaupt onder de comfort zone? Wat is in jouw ogen nu iets dat buiten de comfort zone ligt, waar je beter van wordt door het te doen?
Niks tegen zo'n lijstje, maar dat iedereen dezelfde bucket list wordt aangepraat is idioot. Sommige dingen zijn onrealistisch, onhaalbaar, als in niet iedereen heeft geld, een goede gezondheid en een partner of kinderen die dat allemaal wel best vinden. Hier zo'n treurige lijst: http://www.menshealth.nl/(...)n-voor-je-vijftigste.
Door de lijst vergeet je echt te leven en te genieten van kleine dingen.
Het woordje comfortzone komt doorgaans ook vooral voor op momenten dat iemand wel klaagt. Het is om te duiden waarom ze geen stappen maken om te bereiken wat ze willen.quote:
[..]
Dan heb je het over passieve mensen die vastzitten in negativiteit. Niet over mensen die lekker functioneren in hun comfortzone. Die lekker hun ding doen en nergens over klagen.
Nog maar 7 te gaan. Al staan daar vooral dingen bij die ik liever aan mij voorbij laat gaan.quote:Op donderdag 31 mei 2018 23:54 schreef Lunatiek het volgende:
[..]
Ik zie bij deze post ook heel duidelijk die "bucket lists", 500 dingen die je in je leven gedaan moet hebben.
Niks tegen zo'n lijstje, maar dat iedereen dezelfde bucket list wordt aangepraat is idioot. Sommige dingen zijn onrealistisch, onhaalbaar, als in niet iedereen heeft geld, een goede gezondheid en een partner of kinderen die dat allemaal wel best vinden. Hier zo'n treurige lijst: http://www.menshealth.nl/(...)n-voor-je-vijftigste.
Door de lijst vergeet je echt te leven en te genieten van kleine dingen.
Je hoort het eerder over types die hier op FOK! lopen te klagen hoe saai, troosteloos en ingekakt hun leven is. Maar die iedere suggestie om er wat aan te doen in de wind slaan omdat ze geen stap durven zetten.quote:
Bovendien: dit soort gejammer over comfortzone hoor je vooral over dorpsjeugd. Het zal nooit gezegd worden over een Amsterdammer die zijn comfortzone maar eens moet inruilen voor uitdagende avonturen in Luttelgeest of Maasdriel of zo.
Ik zit op 18 pas. En ben eigenlijk ook maar in 8 openstaande punten geinteresseerd.quote:
[..]
Nog maar 7 te gaan. Al staan daar vooral dingen bij die ik liever aan mij voorbij laat gaan.
De dingen die ik wil staan er veelal niet bij
Dan is deze vast uitdagender, qua comfortzone: http://www.quotenet.nl/Ni(...)n-moet-hebben-156699quote:
[..]
Nog maar 7 te gaan. Al staan daar vooral dingen bij die ik liever aan mij voorbij laat gaan.
En voor next level, qua comfortzone: https://www.cosmopolitan.(...)50-dingen-al-gedaan/
Maar dat is het punt: bij iedereen ligt de grens van die zone ergens anders. Een reislustige vriend van me, die zelden langer dan twee jaar ergens woont, vindt het eng om te settelen met het idee dat je er de komende tien jaar blijft wonen. Tegenovergestelde van TS. Maar omdat reizen stoer is wordt van hèm niet verwacht dat hij uit zijn comfortzone stapt als ie weer eens zit te zeuren over de moeite die het kost een volgende tijdelijke woning te vinden.
Maar dat is het punt: bij iedereen ligt de grens van die zone ergens anders. Een reislustige vriend van me, die zelden langer dan twee jaar ergens woont, vindt het eng om te settelen met het idee dat je er de komende tien jaar blijft wonen. Tegenovergestelde van TS. Maar omdat reizen stoer is wordt van hèm niet verwacht dat hij uit zijn comfortzone stapt als ie weer eens zit te zeuren over de moeite die het kost een volgende tijdelijke woning te vinden.
Daar staan er meer op die ik dan nog zou ’moeten’, al is dat niet echt comfort zone werk, maar meer geen zin an, dan wel onmogelijk (Johan Cruijff).quote:
[..]
Dan is deze vast uitdagender, qua comfortzone: http://www.quotenet.nl/Ni(...)n-moet-hebben-156699
De enige uitdaging hier is dat ik geen vrouw ben.quote:
En voor next level, qua comfortzone: https://www.cosmopolitan.(...)50-dingen-al-gedaan/
Maargied, een hoop mensen even in de veronderstelling gat ze van alles "moeten". Ik moet helemaal niks. Behalve werken en belasting betalen dan. Verder doe ik waar ik zin in heb. Maar er zijn geen dingen waar ik zin in heb en die ik niet doe vanwege comfortzone.
Dat laatste is waar het over gaat inderdaad. Maar door het te draaien is het voor sommigen makkelijker om recht te praten dat ze hun verlangens negeren uit angst of luiheid.quote:
Maargied, een hoop mensen even in de veronderstelling gat ze van alles "moeten". Ik moet helemaal niks. Behalve werken en belasting betalen dan. Verder doe ik waar ik zin in heb. Maar er zijn geen dingen waar ik zin in heb en die ik niet doe vanwege comfortzone.
Ik vraag me af of die mensen daadwerkelijk bestaan.quote:
Ik denk dat er mensen zijn die echt geen behoefte hebben.aan avontuur en spanning. Die zijn liever in hun eigen domein. Werken lang bij dezelfde baas en zijn vaak ook superbetrouwbaar, met al nadeel dat ze over het algemeen moeite hebben met verandering.
Niets mis mee. Als het je geen plezier doet om risico's te nemen, iets nieuws te doen, spanning op te zoeken dan is dat gewoon prima.
Echter als je eigenlijk wel vanalles zou willen maar niet durft, dan krijg je daar wel spijt van denk ik.
Zelf ben ik iemand die floreert bij nieuwe dingen, een beetje stress, verandering en ik zoek spanning op.
Maar als je dat vreselijk vindt, waarom zou je? Ga vooral lekker met een boek in de tuin zitten. Wees die superbetrouwbaar collega die ergens al 40 jaar werkt en elke dag exact om 10 uur een kop koffie gaat drinken.
Doe waar je je fijn bij voelt.het wordt lastiger als anderen last krijgen van jouw gedrag, bijvoorbeeld door bij elke kleine verandering de hakken in het zand te zetten. Maar verder.. who cares?
De meeste mensen zitten een beetje tussen de extremen in. Lekker laten zitten...
Kiezen voor veiligheid is natuurlijk iets anders dan dit ook écht willen.
Ben zelf ook best een introvert persoon en vaak geneigd om voor veiligheid te kiezen, maar ik weet ook dondersgoed dat de momenten waarop ik écht blijheid ervaar of een meer intens gevoel van ''ik leef'' ervaar, wanneer ik buiten mijn comfort zone ga.
En nog steeds, telkens voorafgaand aan wanneer ik de comfort zone uit moet, bedenk ik allerlei redenen om er lekker in te blijven. Dan maak ik mijzelf wijs : Wat doe ik nu toch moeilijk, al die stress, is dat het waard?
Als ik puur naar mijn gevoel zou luisteren, zou ik ook alles skippen : Personeelsuitjes? Flikker op, ik zie die mensen al genoeg, ik ga liever gewoon gamen. Presentatie houden? Fuck no, dat bezorgt mij een slapeloze nacht en dat schijnt slecht te zijn voor je hart, dus het is lichamelijk ook nog eens slecht, bla bla bla.
Maar na afloop besef ik dat het juist dat soort dingen zijn die zorgen voor de verdieping in je leven, die net even dat extra element en die extra belevenis toevoegen.
Ik heb hier ook ooit wel eens een grote bek gehad van mede fokkers omdat ik geen mening mocht hebben over die typische burgerlijke mensen die volledig in hun comfort zone zitten, nooit iets doen dat daarbuiten ligt, alleen maar om gaan met hun partner en (schoon) familie. er wordt dan al gauw gezegd : Als zij daar nu gelukkig van worden?
Kijk ik voel me ook niet ongelukkig als ik in mijn comfort zone blijf. Lekker comfortabel, etc. Maar het echte gevoel dat je leeft, dat pure/rauwe gevoel en die echte levenslust, (pieken) kun je niet ervaren als je in zo'n klein wereldje ronddraait. Je kunt het best prima/comfortabel hebben, maar het is allemaal maar een beetje ''moa''.
Ik heb op 3 continenten gewoond en het kunnen reizen is eigenlijk wel iets dat binnen de comfortzone van de gemiddelde Nederlander ligt. Het begint in NL al gewoonte te worden voor jongeren om even een wereldreis te doen. Als in.. even de grotere "efteling" verkennen want dat is het backpacken vaak wel. Hier heb je veel koffers met geld voor nodig want vliegtickets naar verre landen zijn zelfs als ze niets kosten nog duur.quote:
En voor next level, qua comfortzone: https://www.cosmopolitan.(...)50-dingen-al-gedaan/
Maar dat is het punt: bij iedereen ligt de grens van die zone ergens anders. Een reislustige vriend van me, die zelden langer dan twee jaar ergens woont, vindt het eng om te settelen met het idee dat je er de komende tien jaar blijft wonen. Tegenovergestelde van TS. Maar omdat reizen stoer is wordt van hèm niet verwacht dat hij uit zijn comfortzone stapt als ie weer eens zit te zeuren over de moeite die het kost een volgende tijdelijke woning te vinden.
Iemand uit een 3e wereldland is blij als hij of zij 1x in zn leven een klein tripje kan maken. Voor zo iemand zijn vliegtickets dan ook stervensduur en moet hij iedere dag letterlijk centen opzij zetten. En daar staat de Nederlander met zn sabbatical en zn "even een jaartje eruit" als God tegenover.
Klopt, dankbaarheid voor wat je hebt ipv altijd meer willen en minder dingen beleven, maar wel met meer aandacht wordt niet gewaardeerd, op uitzondering na als weer eens een nieuwe goeroe coach met zelfhulpboek daarover komt preken.quote:
Ik heb op 3 continenten gewoond en het kunnen reizen is eigenlijk wel iets dat binnen de comfortzone van de gemiddelde Nederlander ligt. Het begint in NL al gewoonte te worden voor jongeren om even een wereldreis te doen. Als in.. even de grotere "efteling" verkennen want dat is het backpacken vaak wel. Hier heb je veel koffers met geld voor nodig want vliegtickets naar verre landen zijn zelfs als ze niets kosten nog duur.
Iemand uit een 3e wereldland is blij als hij of zij 1x in zn leven een klein tripje kan maken. Voor zo iemand zijn vliegtickets dan ook stervensduur en moet hij iedere dag letterlijk centen opzij zetten. En daar staat de Nederlander met zn sabbatical en zn "even een jaartje eruit" als God tegenover.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
En dat laatste is helaas waar.quote:
[..]
Klopt, dankbaarheid voor wat je hebt ipv altijd meer willen en minder dingen beleven, maar wel met meer aandacht wordt niet gewaardeerd, op uitzondering na als weer eens een nieuwe goeroe coach met zelfhulpboek daarover komt preken.
Het (zogenaamd) opgeven van materialisme in de eerste wereld om spiritueler bezig te zijn en meer te ervaren is een teken van verlichting op economisch vlak en ook iets statusverhogend. Dan zit je aan de top van de Maslov piramide en niet aan de bodem.
Dat je tegen die buurman met zn mercedes zegt dat je je dure auto verkocht hebt en nu op je (dure) fiets naar t werk gaat omdat het ontspant en je s'avonds aan meditatie doet om zo nu en dan eens naar land x te vliegen voor een bepaalde periode. Met je dikke bankrekening ervaren hoe het is om "arm" te zijn en met weinig gelukkig te zijn.
Een Nederlander die wat wil ervaren is in bijna 100% van de gevallen gewoon decadent bezig.
Als je al je geld en bezittingen wegdoet en het klooster ingaat of in de 3e wereld voor een appel en een ei gaat werken ben je oprecht met die ervaring bezig, maar dat doet niemand.
Sommige mensen wel. Ik ken een paar.quote:
[..]
En dat laatste is helaas waar.
Het (zogenaamd) opgeven van materialisme in de eerste wereld om spiritueler bezig te zijn en meer te ervaren is een teken van verlichting op economisch vlak en ook iets statusverhogend. Dan zit je aan de top van de Maslov piramide en niet aan de bodem.
Dat je tegen die buurman met zn mercedes zegt dat je je dure auto verkocht hebt en nu op je (dure) fiets naar t werk gaat omdat het ontspant en je s'avonds aan meditatie doet om zo nu en dan eens naar land x te vliegen voor een bepaalde periode. Met je dikke bankrekening ervaren hoe het is om "arm" te zijn en met weinig gelukkig te zijn.
Een Nederlander die wat wil ervaren is in bijna 100% van de gevallen gewoon decadent bezig.
Als je al je geld en bezittingen wegdoet en het klooster ingaat of in de 3e wereld voor een appel en een ei gaat werken ben je oprecht met die ervaring bezig, maar dat doet niemand.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
geregistreerd op: zaterdag 22 november 2003 @ 20:22quote:
Je moet helemaal niks. Als je graag op de automatische piloot leeft, geen ambities hebt en alles dat gewoon is al gek genoeg vind dan moet je vooral niks nieuws proberen en nooit open staan voor mensen buiten je vertrouwde wereldje. Persoonlijk lijkt het mee een uitermate troosteloos en bestaan. Maar wie ben ik om het af te keuren als iemand er blij mee is.
Maar wat ik bij veel van die figuren die zo leven vermoed is dat ze vooral bang zijn voor de reacties van vreemden en mogelijk nog banger zijn wat de mensen in hun omgeving er wel niet van zullen denken. Als je je constant laat leiden door angst voor het vreemde dan zul je weinig uit het leven halen.
Als je het leven een beetje leuk en spannend wilt maken dan is het aan te raden af en toe eens wat nieuws te proberen. Dat hoeft niet meteen te zijn dat je je eigen sportschool in Vanuatu begint. Maar nodig die aardige collega eens uit voor een etentje. Probeer eens een nieuwe sport uit. Ga eens naar een evenement van een interessant onderwerp. Ga eens een nevenfunctie naast je werk doen. En soms zal het wel eens verspilde energie zijn. Maar dat is beter dan altijd maar kiezen voor het vertrouwde voortkabbelen en nooit boven de grauwe middelmaat uitkomen.
Ook out of comfortzone momentje jaquote:
[..]
geregistreerd op: zaterdag 22 november 2003 @ 20:22
Ik wilde er eerder een andere draai aan geven. Je blaast zelf nogal hoog van de toren door op een bepaalde manier af te geven op mensen terwijl je zelf al een groot deel van je leven op een forum wat op sterven na dood is doorbrengt. Als je het dan hebt over af en toe iets nieuws proberenquote:
Ik ben lang genoeg student geweest. En dus arm.quote:
[..]
En dat laatste is helaas waar.
Het (zogenaamd) opgeven van materialisme in de eerste wereld om spiritueler bezig te zijn en meer te ervaren is een teken van verlichting op economisch vlak en ook iets statusverhogend. Dan zit je aan de top van de Maslov piramide en niet aan de bodem.
Dat je tegen die buurman met zn mercedes zegt dat je je dure auto verkocht hebt en nu op je (dure) fiets naar t werk gaat omdat het ontspant en je s'avonds aan meditatie doet om zo nu en dan eens naar land x te vliegen voor een bepaalde periode. Met je dikke bankrekening ervaren hoe het is om "arm" te zijn en met weinig gelukkig te zijn.
Een Nederlander die wat wil ervaren is in bijna 100% van de gevallen gewoon decadent bezig.
Als je al je geld en bezittingen wegdoet en het klooster ingaat of in de 3e wereld voor een appel en een ei gaat werken ben je oprecht met die ervaring bezig, maar dat doet niemand.
Overigens is een mooie manier om armoede te kennen op survivalcursus te gaan. Gewoon eens een paar weken in de natuur leven.
Dan snap je ineens waar we vandaan komen. Klikt alles ineens op zijn plek. Ik heb meerdere keren een tijd als jager verzamelaar geleefd in de natuur (met moderne spullen, of zelfs zonder staal en metaal een week).
Man wat Ben je dan blij met een warme douche. Echt de beste uitvinding ooit, op versgebakken brood na.
Het leuke is achteraf dat het heel leerzaam en ontspannend is ondanks de inspanningen. Je komt terug met een mooie ervaring en nieuwe inzichten. Maar wel naar je vrij luxe leven.
Al die onzinnige selfsearch dure tochten naar spirituele plekken snap ik niet. Ga gewoon een week of twee de natuur in. Leef met de natuur mee en je krijgt vanzelf die ervaring. Beklim een berg, zie beren, wolven, of zwerf gewoon ergens twee weken rond met een slaapzak en een stuk zeil.
[ Bericht 11% gewijzigd door Spanky78 op 02-06-2018 09:50:37 ]
Whatever...
Misschien kun je beter eens uit je comfortzone komen in plaats van degenen te beledigen die daar verder geen last van hebben.quote:
[..]
Ik wilde er eerder een andere draai aan geven. Je blaast zelf nogal hoog van de toren door op een bepaalde manier af te geven op mensen terwijl je zelf al een groot deel van je leven op een forum wat op sterven na dood is doorbrengt. Als je het dan hebt over af en toe iets nieuws proberen
Klinkt heel gezond. Als je ontevreden bent kun je wel streven naar meer, maar ook meer waarderen wat je al hebt. Dat laatste past echter niet altijd in een tijd van social media en bedrijven die weinig kunnen verdienen aan tevreden mensen. Best treurig dat een belangrijk deel van onze economie drijft op het aanwakkeren van onze ontevredenheid, eigenlijk.quote:
Je maakt het te moeilijk
Wat mij heel erg helpt is denken : Wat wil ik écht met mijn leven. Alles wat aan dit doel bijdraagt, pak ik op. Alles wat er niet aan bijdraagt, laat ik gaan.
Als ik héél goed naar mijzelf luister, besef ik : Ik ben gewoon een burgerlulletje. Ja het is niet flitsend, stoer, maar ik ben het gewoon. Ik wil gewoon een leuke baan voor 40 uur per week zonder overuren. In het weekend de laptop in de hoek gooien en deze maandagochtend pas weer aanraken.
Verder wil ik een beetje vissen, een degelijke auto rijden maar ook geen patserbak, vakantie mag gewoon naar een camping in Italië en ik wil omgaan met nuchtere, down to earth mensen. Uit eten mag gewoon in een normaal restaurant waar je 25 - 30euro voor een hoofdgerecht betaalt. Niets chique/fancy. Gewoon keurige middenmoot.
Dat houdt voor mij dus in dat ik me ook niet meer gek laat maken door alle mensen om mij heen die als een idioot lopen te stressen om (bovengemiddeld) carrière te maken. Ik steek geen energie meer in contacten waarvan ik weet dat ze mijn beoogde leven niet nastreven of te min vinden (veel van mijn oude vrienden) en ik zorg ervoor dat ik precies genoeg vrienden behoud als die ik nodig heb / die voldoende invulling geven aan mijn sociale behoeftes. Niet meer (want dat kost me te veel sociale energie) en niet minder (want dan voel ik me te eenzaam). Op dit moment zijn dat 4 vrienden, en voor hen doe ik alles, sla ik ook geen verjaardagen etc. over.
-
OT: Zo nu en dan je comfortzone verlaten lijkt me een prima manier om het leven op te leuken. Zolang je je normen en waarden er maar niet mee verloochent
-
Verstandige woorden van Haushofer. Dingen willen is prima, ze laten opdringen is iets heel anders. Zeker als ze eigenlijk niet bij je passen .
Whatever...
Soms moet je je comfortzone verlaten om je normen en waarden niet te verloochenen.quote:
OT: Zo nu en dan je comfortzone verlaten lijkt me een prima manier om het leven op te leuken. Zolang je je normen en waarden er maar niet mee verloochent
Ik weet verder niet hoe oud TS is, maar als het onder de 35 is vind ik het niet eens zo heel gek dat je snakt naar stabiliteit.
Ik ben zo'n 3 maanden voor de crisis de arbeidsmarkt op gegaan en had daarbij ook nog eens last van een stevige quarterlife crisis. Ik heb heel veel gewerkt op flexibele contracten en elk jaartje dat ik ergens mee kon pakken was mooi meegenomen. Op een bepaald moment ga je je dan wel afvragen wat mensen precies bedoelen met hun dromen najagen. De kansen moeten er immers wel zijn en dat ligt niet altijd in je eigen handen. Ik heb mensen mentaal volledig zien verlammen omdat ze 1 keer hun baan verloren maar voor mij was het van baan naar baan naar baan.
Dat vereist natuurlijk een andere insteek dan de vroegere generatie had. Daarom deed ik veel aan netwerken en bleef ik altijd cursussen volgen. Ik heb ook coachingstrajecten gedaan en schrijf veel verslagen van sollicitaties zodat ik ze altijd later nog eens na kan kijken.
Het was pas op mijn 29e dat een werkgever eindelijk bereid was om een vast contract met een toekomstperspectief te bieden en dan was dat nog steeds nadat ze me eerst ontslagen hadden vanwege bedrijfseconomische redenen. Tegen die tijd had ik allang geaccepteerd dat er eigenlijk niet iets is zoals een comfortzone. Ik had echt geen illusie dat ik 40 jaar zou mogen blijven, eerder 2 tot 3 jaar. Reorganiseren is immers nog steeds aan de orde van de dag. Ik heb voor 3 jaar in die zekerheidsbubbel mogen leven en man man man, dat is inderdaad comfortabel! Ik besloot te genieten van iedere minuut terwijl ik me ondertussen aan het voorbereiden was op het klappen van deze bubbel.
Maar ik ben zoals verwacht opnieuw mijn baan kwijt. Zoals ik al zei, zekerheid of een comfortzone bestaat niet meer. Ik heb er maar mee om leren gaan en als ik het toch even heb geniet ik er in volle teugen van.
Soms merk ik dat mensen van de baby-boom generatie het niet goed begrijpen. Maarja als je 25 jaar in de "zekerheidsbubbel" zit, dan is dat natuurlijk wel even anders dan als je er een paar jaar in zit. Dan kan je juist wel eens een keer nadenken of je nog goed zit. Dus juist als een baby-boomer vraagt of je niet eens je comfortzone uit moet, moet je je afvragen of dat wel helemaal fair is en of hij misschien niet zijn eigen situatie projecteert op jou. Gezien zijn eigen situatie heeft hij wellicht een punt. Maar het systeem is zo gebouwd, de regels voor reorganiseren zijn dusdanig en bedrijven reageren er op dusdanige manier op, dat je als jongere vanzelf wel een keertje die bubbel uitgeschopt wordt. Je moet zorgen dat je er dan klaar voor bent, maar veel meer dan dat kun je ook niet doen.
Ik ben zo'n 3 maanden voor de crisis de arbeidsmarkt op gegaan en had daarbij ook nog eens last van een stevige quarterlife crisis. Ik heb heel veel gewerkt op flexibele contracten en elk jaartje dat ik ergens mee kon pakken was mooi meegenomen. Op een bepaald moment ga je je dan wel afvragen wat mensen precies bedoelen met hun dromen najagen. De kansen moeten er immers wel zijn en dat ligt niet altijd in je eigen handen. Ik heb mensen mentaal volledig zien verlammen omdat ze 1 keer hun baan verloren maar voor mij was het van baan naar baan naar baan.
Dat vereist natuurlijk een andere insteek dan de vroegere generatie had. Daarom deed ik veel aan netwerken en bleef ik altijd cursussen volgen. Ik heb ook coachingstrajecten gedaan en schrijf veel verslagen van sollicitaties zodat ik ze altijd later nog eens na kan kijken.
Het was pas op mijn 29e dat een werkgever eindelijk bereid was om een vast contract met een toekomstperspectief te bieden en dan was dat nog steeds nadat ze me eerst ontslagen hadden vanwege bedrijfseconomische redenen. Tegen die tijd had ik allang geaccepteerd dat er eigenlijk niet iets is zoals een comfortzone. Ik had echt geen illusie dat ik 40 jaar zou mogen blijven, eerder 2 tot 3 jaar. Reorganiseren is immers nog steeds aan de orde van de dag. Ik heb voor 3 jaar in die zekerheidsbubbel mogen leven en man man man, dat is inderdaad comfortabel! Ik besloot te genieten van iedere minuut terwijl ik me ondertussen aan het voorbereiden was op het klappen van deze bubbel.
Maar ik ben zoals verwacht opnieuw mijn baan kwijt. Zoals ik al zei, zekerheid of een comfortzone bestaat niet meer. Ik heb er maar mee om leren gaan en als ik het toch even heb geniet ik er in volle teugen van.
Soms merk ik dat mensen van de baby-boom generatie het niet goed begrijpen. Maarja als je 25 jaar in de "zekerheidsbubbel" zit, dan is dat natuurlijk wel even anders dan als je er een paar jaar in zit. Dan kan je juist wel eens een keer nadenken of je nog goed zit. Dus juist als een baby-boomer vraagt of je niet eens je comfortzone uit moet, moet je je afvragen of dat wel helemaal fair is en of hij misschien niet zijn eigen situatie projecteert op jou. Gezien zijn eigen situatie heeft hij wellicht een punt. Maar het systeem is zo gebouwd, de regels voor reorganiseren zijn dusdanig en bedrijven reageren er op dusdanige manier op, dat je als jongere vanzelf wel een keertje die bubbel uitgeschopt wordt. Je moet zorgen dat je er dan klaar voor bent, maar veel meer dan dat kun je ook niet doen.
Op deze manier onzekerheid hebben is heel vervelend, voor bijna iedereen.quote:
Ik weet verder niet hoe oud TS is, maar als het onder de 35 is vind ik het niet eens zo heel gek dat je snakt naar stabiliteit.
Ik ben zo'n 3 maanden voor de crisis de arbeidsmarkt op gegaan en had daarbij ook nog eens last van een stevige quarterlife crisis. Ik heb heel veel gewerkt op flexibele contracten en elk jaartje dat ik ergens mee kon pakken was mooi meegenomen. Op een bepaald moment ga je je dan wel afvragen wat mensen precies bedoelen met hun dromen najagen. De kansen moeten er immers wel zijn en dat ligt niet altijd in je eigen handen. Ik heb mensen mentaal volledig zien verlammen omdat ze 1 keer hun baan verloren maar voor mij was het van baan naar baan naar baan.
Dat vereist natuurlijk een andere insteek dan de vroegere generatie had. Daarom deed ik veel aan netwerken en bleef ik altijd cursussen volgen. Ik heb ook coachingstrajecten gedaan en schrijf veel verslagen van sollicitaties zodat ik ze altijd later nog eens na kan kijken.
Het was pas op mijn 29e dat een werkgever eindelijk bereid was om een vast contract met een toekomstperspectief te bieden en dan was dat nog steeds nadat ze me eerst ontslagen hadden vanwege bedrijfseconomische redenen. Tegen die tijd had ik allang geaccepteerd dat er eigenlijk niet iets is zoals een comfortzone. Ik had echt geen illusie dat ik 40 jaar zou mogen blijven, eerder 2 tot 3 jaar. Reorganiseren is immers nog steeds aan de orde van de dag. Ik heb voor 3 jaar in die zekerheidsbubbel mogen leven en man man man, dat is inderdaad comfortabel! Ik besloot te genieten van iedere minuut terwijl ik me ondertussen aan het voorbereiden was op het klappen van deze bubbel.
Maar ik ben zoals verwacht opnieuw mijn baan kwijt. Zoals ik al zei, zekerheid of een comfortzone bestaat niet meer. Ik heb er maar mee om leren gaan en als ik het toch even heb geniet ik er in volle teugen van.
Soms merk ik dat mensen van de baby-boom generatie het niet goed begrijpen. Maarja als je 25 jaar in de "zekerheidsbubbel" zit, dan is dat natuurlijk wel even anders dan als je er een paar jaar in zit. Dan kan je juist wel eens een keer nadenken of je nog goed zit. Dus juist als een baby-boomer vraagt of je niet eens je comfortzone uit moet, moet je je afvragen of dat wel helemaal fair is en of hij misschien niet zijn eigen situatie projecteert op jou. Gezien zijn eigen situatie heeft hij wellicht een punt. Maar het systeem is zo gebouwd, de regels voor reorganiseren zijn dusdanig en bedrijven reageren er op dusdanige manier op, dat je als jongere vanzelf wel een keertje die bubbel uitgeschopt wordt. Je moet zorgen dat je er dan klaar voor bent, maar veel meer dan dat kun je ook niet doen.
Dat heeft niet zoveel te maken met wat ts zegt volgens mij. Alhoewel onzekerheid je kan dwingen uit je comfortzone te komen, ging het hier volgens mij vooral om dat ts helemaal geen zin en interesse heeft in zo veel mogelijk ervaren.
Die ervaringscultuur is ook maar mode.niet iedereen is geïnteresseerd in full moon parties, of backpacken in zo Azië.
Er zijn zat mensen die gelukkig zijn in hun vertrouwde omgeving. Hun huisje, tuintje, wekelijkse kop koffie bij ouders, zaterdags een verjaardag en verder werken en huishouden.
Whatever...
Ah ja dat zou kunnen, maar aangezien er een gedeelte van zijn levensverhaal bij stond had ik zo de indruk dat TS het ook niet makkelijk heeft gehad in de arbeidsmarkt door de flexibilisering. Dan zou ik met klem adviseren om gewoon even van een eenvoudig leventje te genieten als je de kans daarvoor hebt. Het geeft enorm veel rust.quote:
[..]
Op deze manier onzekerheid hebben is heel vervelend, voor bijna iedereen.
Dat heeft niet zoveel te maken met wat ts zegt volgens mij. Alhoewel onzekerheid je kan dwingen uit je comfortzone te komen, ging het hier volgens mij vooral om dat ts helemaal geen zin en interesse heeft in zo veel mogelijk ervaren.
Die ervaringscultuur is ook maar mode.niet iedereen is geïnteresseerd in full moon parties, of backpacken in zo Azië.
Er zijn zat mensen die gelukkig zijn in hun vertrouwde omgeving. Hun huisje, tuintje, wekelijkse kop koffie bij ouders, zaterdags een verjaardag en verder werken en huishouden.
Ik ben het verder met je eens m.b.t. die ervaringscultuur. Niet iedereen zit erop te wachten. Hoeft ook niet. Ik hoor vaak genoeg dat mensen doodongelukkig of zwaar in de knoop terug komen.
quote:
Ben zelf (40) in januari van de bollenstreek naar Berlijn gefietst op mijn oude postbezorgersfiets en ben na drie maanden Berlijn (plan A) doorgefietst naar Munchen en zit me nu in Stuttgart af te vragen of ik hier wel wil werken (eventueel plan B), en zo ja onder welke voorwaarden. (Typ dit nu vanuit een Kroatisch slaappand).quote:
Dit is iets wat ik voor mezelf nu al een tijdje afvraag.
Ik ben opgegroeid tussen kennissen / vrienden die grotendeels naar de universiteit gingen, lid werden van studentenverenigingen, op kamers gingen in universiteitssteden over het hele land.
Nu ik eind twintig ben, kun je grofweg het volgende onderscheid maken wat betreft mensen waar ik mee ben opgegroeid : sommigen zijn altijd in een straal van 10-15 KM blijven wonen van waar ze zijn opgegroeid, sommigen hebben wel op kamers gezeten in een universiteitsstad, maar keren nu toch weer terug naar de streek waar ze vandaan komen, en je hebt erbij die niets meer van deze omgeving moeten hebben, hooguit nog een keer terugkomen als hun ouders jarig zijn, maar verder héél ergens anders een nieuw leven hebben opgebouwd, meestal met nieuwe vrienden vanuit hun studententijd.
Ik heb zelf wel op kamers gewoond, maar heb nooit echt heel erg van verandering gehouden. Ik koos dan ook ''gewoon'' de universiteit die (op 1 na) het dichtst bij mijn ouderlijk huis lag. Jaren ben ik in de weekends nog heen en weer naar mijn ouders gependeld, en al relatief vroeg (na mijn 3e studiejaar) besloot ik al het studentenverenigingsleven en mijn studentenkamer gedag te zeggen, omdat ik een studio kon krijgen in een klein gemoedelijk stadje één plaats verderop bij waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders wonen.
Nu ik ouder word, durf ik ook meer mijzelf te zijn. Ik heb lang toch wel proberen mee te komen met bepaalde vrienden/kennissen die een typisch studentenleven hadden, en ik vond dat ik dit ook moest doen, anders bleef ik achter in mijn ontwikkeling. Gelukkig werd ik er echter nooit van.
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren. Ik vind mijzelf niet ambitieloos, maar besef me wel steeds meer dat ik van een rustig, comfortabel leven houd met weinig (grote) veranderingen en dat ik ook erg hecht aan de omgeving waar ik ben opgegroeid en daar ook het liefst niet te ver uit de buurt ga.
Toch komt dit nog altijd in mijn gedachten wel eens in strijd met het tegenovergestelde: avontuur, ergens anders een leven opbouwen. Ik kijk ook best wel op tegen kennissen/vrienden van 'vroeger' die ergens heel anders in NL of in het buitenland een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Ik merk toch dat als ik mij met henzelf vergelijk, ik me toch altijd een beetje wereldvreemd of onder ontwikkeld voel. Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.
Ik vraag me wel af hoe andere fokkers hier tegenaan kijken : in hoeverre dwingen jullie jezelf om je 'comfort zone' te verlaten? Of vinden jullie dit niet nodig en is alles al gauw prima, als de boel gewoon rustig voortkabbelt (zo sta ik er een beetje in).
Was wel een leuk avontuur al begin ik aardig door mijn poen heen te raken. Duits sprak ik al redelijk, al had ik geen idee hoe goed ik me ermee kon redden (antwoord: totaal), maar verder kende ik Duitsland alleen van wat korte bezoekjes.
Heb nu het gevoel dat eigelijk alles mogelijk is als ik mezelf er maar toe kan brengen om dat te doen wat nodig is. Zit mezelf eigenlijk nog steeds tamelijk veel in de weg, al is dat in de loop der jaren -mede door mijn buitenlandse avonturen in de loop der jaren- veel minder geworden.
Mijn advies is: probeer het uit. Ze zeggen dat je jezelf altijd meeneemt als je ver weg gaat, maar in mijn ervaring (tot nu toe twee keer als volwassene langdurig in het buitenland geleefd) moet je dat soort dingen gewoon uitproberen en je hoeft niet per se meteen een jaar te gaan.
|
|
