Je comfortzone verlaten, een must?

quote:

Op zaterdag 2 juni 2018 09:26 schreef MCH het volgende:

[..]

geregistreerd op: zaterdag 22 november 2003 @ 20:22

Ook out of comfortzone momentje ja

quote:

Op zaterdag 2 juni 2018 08:09 schreef Beathoven het volgende:

[..]

En dat laatste is helaas waar.

Het (zogenaamd) opgeven van materialisme in de eerste wereld om spiritueler bezig te zijn en meer te ervaren is een teken van verlichting op economisch vlak en ook iets statusverhogend. Dan zit je aan de top van de Maslov piramide en niet aan de bodem.

Dat je tegen die buurman met zn mercedes zegt dat je je dure auto verkocht hebt en nu op je (dure) fiets naar t werk gaat omdat het ontspant en je s'avonds aan meditatie doet om zo nu en dan eens naar land x te vliegen voor een bepaalde periode. Met je dikke bankrekening ervaren hoe het is om "arm" te zijn en met weinig gelukkig te zijn.

Een Nederlander die wat wil ervaren is in bijna 100% van de gevallen gewoon decadent bezig.

Als je al je geld en bezittingen wegdoet en het klooster ingaat of in de 3e wereld voor een appel en een ei gaat werken ben je oprecht met die ervaring bezig, maar dat doet niemand.

Ik ben lang genoeg student geweest. En dus arm.

Overigens is een mooie manier om armoede te kennen op survivalcursus te gaan. Gewoon eens een paar weken in de natuur leven.

Dan snap je ineens waar we vandaan komen. Klikt alles ineens op zijn plek. Ik heb meerdere keren een tijd als jager verzamelaar geleefd in de natuur (met moderne spullen, of zelfs zonder staal en metaal een week).

Man wat Ben je dan blij met een warme douche. Echt de beste uitvinding ooit, op versgebakken brood na.

Het leuke is achteraf dat het heel leerzaam en ontspannend is ondanks de inspanningen. Je komt terug met een mooie ervaring en nieuwe inzichten. Maar wel naar je vrij luxe leven.

Al die onzinnige selfsearch dure tochten naar spirituele plekken snap ik niet. Ga gewoon een week of twee de natuur in. Leef met de natuur mee en je krijgt vanzelf die ervaring. Beklim een berg, zie beren, wolven, of zwerf gewoon ergens twee weken rond met een slaapzak en een stuk zeil.

[ Bericht 11% gewijzigd door Spanky78 op 02-06-2018 09:50:37 ]

quote:

Op zaterdag 2 juni 2018 09:43 schreef MCH het volgende:

[..]

Ik wilde er eerder een andere draai aan geven. Je blaast zelf nogal hoog van de toren door op een bepaalde manier af te geven op mensen terwijl je zelf al een groot deel van je leven op een forum wat op sterven na dood is doorbrengt. Als je het dan hebt over af en toe iets nieuws proberen

Misschien kun je beter eens uit je comfortzone komen in plaats van degenen te beledigen die daar verder geen last van hebben.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 23:03 schreef Jaume_I het volgende:
Je maakt het te moeilijk

Wat mij heel erg helpt is denken : Wat wil ik écht met mijn leven. Alles wat aan dit doel bijdraagt, pak ik op. Alles wat er niet aan bijdraagt, laat ik gaan.

Als ik héél goed naar mijzelf luister, besef ik : Ik ben gewoon een burgerlulletje. Ja het is niet flitsend, stoer, maar ik ben het gewoon. Ik wil gewoon een leuke baan voor 40 uur per week zonder overuren. In het weekend de laptop in de hoek gooien en deze maandagochtend pas weer aanraken.

Verder wil ik een beetje vissen, een degelijke auto rijden maar ook geen patserbak, vakantie mag gewoon naar een camping in Italië en ik wil omgaan met nuchtere, down to earth mensen. Uit eten mag gewoon in een normaal restaurant waar je 25 - 30euro voor een hoofdgerecht betaalt. Niets chique/fancy. Gewoon keurige middenmoot.

Dat houdt voor mij dus in dat ik me ook niet meer gek laat maken door alle mensen om mij heen die als een idioot lopen te stressen om (bovengemiddeld) carrière te maken. Ik steek geen energie meer in contacten waarvan ik weet dat ze mijn beoogde leven niet nastreven of te min vinden (veel van mijn oude vrienden) en ik zorg ervoor dat ik precies genoeg vrienden behoud als die ik nodig heb / die voldoende invulling geven aan mijn sociale behoeftes. Niet meer (want dat kost me te veel sociale energie) en niet minder (want dan voel ik me te eenzaam). Op dit moment zijn dat 4 vrienden, en voor hen doe ik alles, sla ik ook geen verjaardagen etc. over.

Klinkt heel gezond. Als je ontevreden bent kun je wel streven naar meer, maar ook meer waarderen wat je al hebt. Dat laatste past echter niet altijd in een tijd van social media en bedrijven die weinig kunnen verdienen aan tevreden mensen. Best treurig dat een belangrijk deel van onze economie drijft op het aanwakkeren van onze ontevredenheid, eigenlijk.

OT: Zo nu en dan je comfortzone verlaten lijkt me een prima manier om het leven op te leuken. Zolang je je normen en waarden er maar niet mee verloochent

Verstandige woorden van Haushofer. Dingen willen is prima, ze laten opdringen is iets heel anders. Zeker als ze eigenlijk niet bij je passen .

quote:

Op zaterdag 2 juni 2018 09:56 schreef Haushofer het volgende:
OT: Zo nu en dan je comfortzone verlaten lijkt me een prima manier om het leven op te leuken. Zolang je je normen en waarden er maar niet mee verloochent

Soms moet je je comfortzone verlaten om je normen en waarden niet te verloochenen.

Ik weet verder niet hoe oud TS is, maar als het onder de 35 is vind ik het niet eens zo heel gek dat je snakt naar stabiliteit.

Ik ben zo'n 3 maanden voor de crisis de arbeidsmarkt op gegaan en had daarbij ook nog eens last van een stevige quarterlife crisis. Ik heb heel veel gewerkt op flexibele contracten en elk jaartje dat ik ergens mee kon pakken was mooi meegenomen. Op een bepaald moment ga je je dan wel afvragen wat mensen precies bedoelen met hun dromen najagen. De kansen moeten er immers wel zijn en dat ligt niet altijd in je eigen handen. Ik heb mensen mentaal volledig zien verlammen omdat ze 1 keer hun baan verloren maar voor mij was het van baan naar baan naar baan.

Dat vereist natuurlijk een andere insteek dan de vroegere generatie had. Daarom deed ik veel aan netwerken en bleef ik altijd cursussen volgen. Ik heb ook coachingstrajecten gedaan en schrijf veel verslagen van sollicitaties zodat ik ze altijd later nog eens na kan kijken.

Het was pas op mijn 29e dat een werkgever eindelijk bereid was om een vast contract met een toekomstperspectief te bieden en dan was dat nog steeds nadat ze me eerst ontslagen hadden vanwege bedrijfseconomische redenen. Tegen die tijd had ik allang geaccepteerd dat er eigenlijk niet iets is zoals een comfortzone. Ik had echt geen illusie dat ik 40 jaar zou mogen blijven, eerder 2 tot 3 jaar. Reorganiseren is immers nog steeds aan de orde van de dag. Ik heb voor 3 jaar in die zekerheidsbubbel mogen leven en man man man, dat is inderdaad comfortabel! Ik besloot te genieten van iedere minuut terwijl ik me ondertussen aan het voorbereiden was op het klappen van deze bubbel.

Maar ik ben zoals verwacht opnieuw mijn baan kwijt. Zoals ik al zei, zekerheid of een comfortzone bestaat niet meer. Ik heb er maar mee om leren gaan en als ik het toch even heb geniet ik er in volle teugen van.

Soms merk ik dat mensen van de baby-boom generatie het niet goed begrijpen. Maarja als je 25 jaar in de "zekerheidsbubbel" zit, dan is dat natuurlijk wel even anders dan als je er een paar jaar in zit. Dan kan je juist wel eens een keer nadenken of je nog goed zit. Dus juist als een baby-boomer vraagt of je niet eens je comfortzone uit moet, moet je je afvragen of dat wel helemaal fair is en of hij misschien niet zijn eigen situatie projecteert op jou. Gezien zijn eigen situatie heeft hij wellicht een punt. Maar het systeem is zo gebouwd, de regels voor reorganiseren zijn dusdanig en bedrijven reageren er op dusdanige manier op, dat je als jongere vanzelf wel een keertje die bubbel uitgeschopt wordt. Je moet zorgen dat je er dan klaar voor bent, maar veel meer dan dat kun je ook niet doen.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2018 16:06 schreef Daboman het volgende:
Ik weet verder niet hoe oud TS is, maar als het onder de 35 is vind ik het niet eens zo heel gek dat je snakt naar stabiliteit.

Ik ben zo'n 3 maanden voor de crisis de arbeidsmarkt op gegaan en had daarbij ook nog eens last van een stevige quarterlife crisis. Ik heb heel veel gewerkt op flexibele contracten en elk jaartje dat ik ergens mee kon pakken was mooi meegenomen. Op een bepaald moment ga je je dan wel afvragen wat mensen precies bedoelen met hun dromen najagen. De kansen moeten er immers wel zijn en dat ligt niet altijd in je eigen handen. Ik heb mensen mentaal volledig zien verlammen omdat ze 1 keer hun baan verloren maar voor mij was het van baan naar baan naar baan.

Dat vereist natuurlijk een andere insteek dan de vroegere generatie had. Daarom deed ik veel aan netwerken en bleef ik altijd cursussen volgen. Ik heb ook coachingstrajecten gedaan en schrijf veel verslagen van sollicitaties zodat ik ze altijd later nog eens na kan kijken.

Het was pas op mijn 29e dat een werkgever eindelijk bereid was om een vast contract met een toekomstperspectief te bieden en dan was dat nog steeds nadat ze me eerst ontslagen hadden vanwege bedrijfseconomische redenen. Tegen die tijd had ik allang geaccepteerd dat er eigenlijk niet iets is zoals een comfortzone. Ik had echt geen illusie dat ik 40 jaar zou mogen blijven, eerder 2 tot 3 jaar. Reorganiseren is immers nog steeds aan de orde van de dag. Ik heb voor 3 jaar in die zekerheidsbubbel mogen leven en man man man, dat is inderdaad comfortabel! Ik besloot te genieten van iedere minuut terwijl ik me ondertussen aan het voorbereiden was op het klappen van deze bubbel.

Maar ik ben zoals verwacht opnieuw mijn baan kwijt. Zoals ik al zei, zekerheid of een comfortzone bestaat niet meer. Ik heb er maar mee om leren gaan en als ik het toch even heb geniet ik er in volle teugen van.

Soms merk ik dat mensen van de baby-boom generatie het niet goed begrijpen. Maarja als je 25 jaar in de "zekerheidsbubbel" zit, dan is dat natuurlijk wel even anders dan als je er een paar jaar in zit. Dan kan je juist wel eens een keer nadenken of je nog goed zit. Dus juist als een baby-boomer vraagt of je niet eens je comfortzone uit moet, moet je je afvragen of dat wel helemaal fair is en of hij misschien niet zijn eigen situatie projecteert op jou. Gezien zijn eigen situatie heeft hij wellicht een punt. Maar het systeem is zo gebouwd, de regels voor reorganiseren zijn dusdanig en bedrijven reageren er op dusdanige manier op, dat je als jongere vanzelf wel een keertje die bubbel uitgeschopt wordt. Je moet zorgen dat je er dan klaar voor bent, maar veel meer dan dat kun je ook niet doen.

Op deze manier onzekerheid hebben is heel vervelend, voor bijna iedereen.

Dat heeft niet zoveel te maken met wat ts zegt volgens mij. Alhoewel onzekerheid je kan dwingen uit je comfortzone te komen, ging het hier volgens mij vooral om dat ts helemaal geen zin en interesse heeft in zo veel mogelijk ervaren.

Die ervaringscultuur is ook maar mode.niet iedereen is geïnteresseerd in full moon parties, of backpacken in zo Azië.

Er zijn zat mensen die gelukkig zijn in hun vertrouwde omgeving. Hun huisje, tuintje, wekelijkse kop koffie bij ouders, zaterdags een verjaardag en verder werken en huishouden.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2018 16:13 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Op deze manier onzekerheid hebben is heel vervelend, voor bijna iedereen.

Dat heeft niet zoveel te maken met wat ts zegt volgens mij. Alhoewel onzekerheid je kan dwingen uit je comfortzone te komen, ging het hier volgens mij vooral om dat ts helemaal geen zin en interesse heeft in zo veel mogelijk ervaren.

Die ervaringscultuur is ook maar mode.niet iedereen is geïnteresseerd in full moon parties, of backpacken in zo Azië.

Er zijn zat mensen die gelukkig zijn in hun vertrouwde omgeving. Hun huisje, tuintje, wekelijkse kop koffie bij ouders, zaterdags een verjaardag en verder werken en huishouden.

Ah ja dat zou kunnen, maar aangezien er een gedeelte van zijn levensverhaal bij stond had ik zo de indruk dat TS het ook niet makkelijk heeft gehad in de arbeidsmarkt door de flexibilisering. Dan zou ik met klem adviseren om gewoon even van een eenvoudig leventje te genieten als je de kans daarvoor hebt. Het geeft enorm veel rust.

Ik ben het verder met je eens m.b.t. die ervaringscultuur. Niet iedereen zit erop te wachten. Hoeft ook niet. Ik hoor vaak genoeg dat mensen doodongelukkig of zwaar in de knoop terug komen.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 20:55 schreef Scrapyard het volgende:
gewoon

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 20:55 schreef Scrapyard het volgende:
Dit is iets wat ik voor mezelf nu al een tijdje afvraag.

Ik ben opgegroeid tussen kennissen / vrienden die grotendeels naar de universiteit gingen, lid werden van studentenverenigingen, op kamers gingen in universiteitssteden over het hele land.

Nu ik eind twintig ben, kun je grofweg het volgende onderscheid maken wat betreft mensen waar ik mee ben opgegroeid : sommigen zijn altijd in een straal van 10-15 KM blijven wonen van waar ze zijn opgegroeid, sommigen hebben wel op kamers gezeten in een universiteitsstad, maar keren nu toch weer terug naar de streek waar ze vandaan komen, en je hebt erbij die niets meer van deze omgeving moeten hebben, hooguit nog een keer terugkomen als hun ouders jarig zijn, maar verder héél ergens anders een nieuw leven hebben opgebouwd, meestal met nieuwe vrienden vanuit hun studententijd.

Ik heb zelf wel op kamers gewoond, maar heb nooit echt heel erg van verandering gehouden. Ik koos dan ook ''gewoon'' de universiteit die (op 1 na) het dichtst bij mijn ouderlijk huis lag. Jaren ben ik in de weekends nog heen en weer naar mijn ouders gependeld, en al relatief vroeg (na mijn 3e studiejaar) besloot ik al het studentenverenigingsleven en mijn studentenkamer gedag te zeggen, omdat ik een studio kon krijgen in een klein gemoedelijk stadje één plaats verderop bij waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders wonen.

Nu ik ouder word, durf ik ook meer mijzelf te zijn. Ik heb lang toch wel proberen mee te komen met bepaalde vrienden/kennissen die een typisch studentenleven hadden, en ik vond dat ik dit ook moest doen, anders bleef ik achter in mijn ontwikkeling. Gelukkig werd ik er echter nooit van.

Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren. Ik vind mijzelf niet ambitieloos, maar besef me wel steeds meer dat ik van een rustig, comfortabel leven houd met weinig (grote) veranderingen en dat ik ook erg hecht aan de omgeving waar ik ben opgegroeid en daar ook het liefst niet te ver uit de buurt ga.

Toch komt dit nog altijd in mijn gedachten wel eens in strijd met het tegenovergestelde: avontuur, ergens anders een leven opbouwen. Ik kijk ook best wel op tegen kennissen/vrienden van 'vroeger' die ergens heel anders in NL of in het buitenland een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Ik merk toch dat als ik mij met henzelf vergelijk, ik me toch altijd een beetje wereldvreemd of onder ontwikkeld voel. Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.

Ik vraag me wel af hoe andere fokkers hier tegenaan kijken : in hoeverre dwingen jullie jezelf om je 'comfort zone' te verlaten? Of vinden jullie dit niet nodig en is alles al gauw prima, als de boel gewoon rustig voortkabbelt (zo sta ik er een beetje in).

Ben zelf (40) in januari van de bollenstreek naar Berlijn gefietst op mijn oude postbezorgersfiets en ben na drie maanden Berlijn (plan A) doorgefietst naar Munchen en zit me nu in Stuttgart af te vragen of ik hier wel wil werken (eventueel plan B), en zo ja onder welke voorwaarden. (Typ dit nu vanuit een Kroatisch slaappand).

Was wel een leuk avontuur al begin ik aardig door mijn poen heen te raken. Duits sprak ik al redelijk, al had ik geen idee hoe goed ik me ermee kon redden (antwoord: totaal), maar verder kende ik Duitsland alleen van wat korte bezoekjes.

Heb nu het gevoel dat eigelijk alles mogelijk is als ik mezelf er maar toe kan brengen om dat te doen wat nodig is. Zit mezelf eigenlijk nog steeds tamelijk veel in de weg, al is dat in de loop der jaren -mede door mijn buitenlandse avonturen in de loop der jaren- veel minder geworden.

Mijn advies is: probeer het uit. Ze zeggen dat je jezelf altijd meeneemt als je ver weg gaat, maar in mijn ervaring (tot nu toe twee keer als volwassene langdurig in het buitenland geleefd) moet je dat soort dingen gewoon uitproberen en je hoeft niet per se meteen een jaar te gaan.