R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dit is iets wat ik voor mezelf nu al een tijdje afvraag.
Ik ben opgegroeid tussen kennissen / vrienden die grotendeels naar de universiteit gingen, lid werden van studentenverenigingen, op kamers gingen in universiteitssteden over het hele land.
Nu ik eind twintig ben, kun je grofweg het volgende onderscheid maken wat betreft mensen waar ik mee ben opgegroeid : sommigen zijn altijd in een straal van 10-15 KM blijven wonen van waar ze zijn opgegroeid, sommigen hebben wel op kamers gezeten in een universiteitsstad, maar keren nu toch weer terug naar de streek waar ze vandaan komen, en je hebt erbij die niets meer van deze omgeving moeten hebben, hooguit nog een keer terugkomen als hun ouders jarig zijn, maar verder héél ergens anders een nieuw leven hebben opgebouwd, meestal met nieuwe vrienden vanuit hun studententijd.
Ik heb zelf wel op kamers gewoond, maar heb nooit echt heel erg van verandering gehouden. Ik koos dan ook ''gewoon'' de universiteit die (op 1 na) het dichtst bij mijn ouderlijk huis lag. Jaren ben ik in de weekends nog heen en weer naar mijn ouders gependeld, en al relatief vroeg (na mijn 3e studiejaar) besloot ik al het studentenverenigingsleven en mijn studentenkamer gedag te zeggen, omdat ik een studio kon krijgen in een klein gemoedelijk stadje één plaats verderop bij waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders wonen.
Nu ik ouder word, durf ik ook meer mijzelf te zijn. Ik heb lang toch wel proberen mee te komen met bepaalde vrienden/kennissen die een typisch studentenleven hadden, en ik vond dat ik dit ook moest doen, anders bleef ik achter in mijn ontwikkeling. Gelukkig werd ik er echter nooit van.
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren. Ik vind mijzelf niet ambitieloos, maar besef me wel steeds meer dat ik van een rustig, comfortabel leven houd met weinig (grote) veranderingen en dat ik ook erg hecht aan de omgeving waar ik ben opgegroeid en daar ook het liefst niet te ver uit de buurt ga.
Toch komt dit nog altijd in mijn gedachten wel eens in strijd met het tegenovergestelde: avontuur, ergens anders een leven opbouwen. Ik kijk ook best wel op tegen kennissen/vrienden van 'vroeger' die ergens heel anders in NL of in het buitenland een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Ik merk toch dat als ik mij met henzelf vergelijk, ik me toch altijd een beetje wereldvreemd of onder ontwikkeld voel. Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.
Ik vraag me wel af hoe andere fokkers hier tegenaan kijken : in hoeverre dwingen jullie jezelf om je 'comfort zone' te verlaten? Of vinden jullie dit niet nodig en is alles al gauw prima, als de boel gewoon rustig voortkabbelt (zo sta ik er een beetje in).
Ik ben opgegroeid tussen kennissen / vrienden die grotendeels naar de universiteit gingen, lid werden van studentenverenigingen, op kamers gingen in universiteitssteden over het hele land.
Nu ik eind twintig ben, kun je grofweg het volgende onderscheid maken wat betreft mensen waar ik mee ben opgegroeid : sommigen zijn altijd in een straal van 10-15 KM blijven wonen van waar ze zijn opgegroeid, sommigen hebben wel op kamers gezeten in een universiteitsstad, maar keren nu toch weer terug naar de streek waar ze vandaan komen, en je hebt erbij die niets meer van deze omgeving moeten hebben, hooguit nog een keer terugkomen als hun ouders jarig zijn, maar verder héél ergens anders een nieuw leven hebben opgebouwd, meestal met nieuwe vrienden vanuit hun studententijd.
Ik heb zelf wel op kamers gewoond, maar heb nooit echt heel erg van verandering gehouden. Ik koos dan ook ''gewoon'' de universiteit die (op 1 na) het dichtst bij mijn ouderlijk huis lag. Jaren ben ik in de weekends nog heen en weer naar mijn ouders gependeld, en al relatief vroeg (na mijn 3e studiejaar) besloot ik al het studentenverenigingsleven en mijn studentenkamer gedag te zeggen, omdat ik een studio kon krijgen in een klein gemoedelijk stadje één plaats verderop bij waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders wonen.
Nu ik ouder word, durf ik ook meer mijzelf te zijn. Ik heb lang toch wel proberen mee te komen met bepaalde vrienden/kennissen die een typisch studentenleven hadden, en ik vond dat ik dit ook moest doen, anders bleef ik achter in mijn ontwikkeling. Gelukkig werd ik er echter nooit van.
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren. Ik vind mijzelf niet ambitieloos, maar besef me wel steeds meer dat ik van een rustig, comfortabel leven houd met weinig (grote) veranderingen en dat ik ook erg hecht aan de omgeving waar ik ben opgegroeid en daar ook het liefst niet te ver uit de buurt ga.
Toch komt dit nog altijd in mijn gedachten wel eens in strijd met het tegenovergestelde: avontuur, ergens anders een leven opbouwen. Ik kijk ook best wel op tegen kennissen/vrienden van 'vroeger' die ergens heel anders in NL of in het buitenland een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Ik merk toch dat als ik mij met henzelf vergelijk, ik me toch altijd een beetje wereldvreemd of onder ontwikkeld voel. Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.
Ik vraag me wel af hoe andere fokkers hier tegenaan kijken : in hoeverre dwingen jullie jezelf om je 'comfort zone' te verlaten? Of vinden jullie dit niet nodig en is alles al gauw prima, als de boel gewoon rustig voortkabbelt (zo sta ik er een beetje in).
Mwah, ik vind het leuk om m'n grenzen te verleggen, maar iedereen moet doen wat hij zelf het prettigst vindt. Als jij gelukkig wordt van een huisje in het naastliggende dorp, dan moet je dat vooral doen.
Somebody that I used to know
De leukste dingen gebeuren als je je comfortzone verlaat. Ok, je gaat ook wel eens op je bek, maar om te groeien is het wel belangrijk.quote:Op dinsdag 29 mei 2018 20:55 schreef Scrapyard het volgende:
Dit is iets wat ik voor mezelf nu al een tijdje afvraag.
Ik ben opgegroeid tussen kennissen / vrienden die grotendeels naar de universiteit gingen, lid werden van studentenverenigingen, op kamers gingen in universiteitssteden over het hele land.
Nu ik eind twintig ben, kun je grofweg het volgende onderscheid maken wat betreft mensen waar ik mee ben opgegroeid : sommigen zijn altijd in een straal van 10-15 KM blijven wonen van waar ze zijn opgegroeid, sommigen hebben wel op kamers gezeten in een universiteitsstad, maar keren nu toch weer terug naar de streek waar ze vandaan komen, en je hebt erbij die niets meer van deze omgeving moeten hebben, hooguit nog een keer terugkomen als hun ouders jarig zijn, maar verder héél ergens anders een nieuw leven hebben opgebouwd, meestal met nieuwe vrienden vanuit hun studententijd.
Ik heb zelf wel op kamers gewoond, maar heb nooit echt heel erg van verandering gehouden. Ik koos dan ook ''gewoon'' de universiteit die (op 1 na) het dichtst bij mijn ouderlijk huis lag. Jaren ben ik in de weekends nog heen en weer naar mijn ouders gependeld, en al relatief vroeg (na mijn 3e studiejaar) besloot ik al het studentenverenigingsleven en mijn studentenkamer gedag te zeggen, omdat ik een studio kon krijgen in een klein gemoedelijk stadje één plaats verderop bij waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders wonen.
Nu ik ouder word, durf ik ook meer mijzelf te zijn. Ik heb lang toch wel proberen mee te komen met bepaalde vrienden/kennissen die een typisch studentenleven hadden, en ik vond dat ik dit ook moest doen, anders bleef ik achter in mijn ontwikkeling. Gelukkig werd ik er echter nooit van.
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren. Ik vind mijzelf niet ambitieloos, maar besef me wel steeds meer dat ik van een rustig, comfortabel leven houd met weinig (grote) veranderingen en dat ik ook erg hecht aan de omgeving waar ik ben opgegroeid en daar ook het liefst niet te ver uit de buurt ga.
Toch komt dit nog altijd in mijn gedachten wel eens in strijd met het tegenovergestelde: avontuur, ergens anders een leven opbouwen. Ik kijk ook best wel op tegen kennissen/vrienden van 'vroeger' die ergens heel anders in NL of in het buitenland een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Ik merk toch dat als ik mij met henzelf vergelijk, ik me toch altijd een beetje wereldvreemd of onder ontwikkeld voel. Aan de andere kant : ik voel me hier prettig bij.
Ik vraag me wel af hoe andere fokkers hier tegenaan kijken : in hoeverre dwingen jullie jezelf om je 'comfort zone' te verlaten? Of vinden jullie dit niet nodig en is alles al gauw prima, als de boel gewoon rustig voortkabbelt (zo sta ik er een beetje in).
Dat jij hier deze vraag stelt doet mij overigens wel vermoeden dat je een verlangen hebt naar meer/anders.
Mijn advies: probeer het toch maar eens.
En ieders comfortzone ligt ook weer anders hé? Voor de één is een danscursus grensverleggend, de ander vindt het tof om naar de andere kant van het land te verhuizen. En een derde wil zichzelf uitdagen met een sport. Of juist met een baan.
Ik ben er van overtuigd dat jij ook wel eens buiten je comfortzone komt alleen zie je dat zelf niet zo omdat het niet in de categorie reizen enzo valt.
Ik ben er van overtuigd dat jij ook wel eens buiten je comfortzone komt alleen zie je dat zelf niet zo omdat het niet in de categorie reizen enzo valt.
Somebody that I used to know
De reden dat jij dit afvraagt zegt al genoeg: je zit er toch niet lekker mee. Er moet verandering komen. Ik heb precies hetzelfde als jij gehad. Ik kreeg uiteindelijk het gevoel dat ik niet meer voort kwam, en het ging mij steeds meer en meer pijn doen toen ik wel zag hoe mijn vrienden en andere mensen om mij heen wel ''leefde'' naar mijn idee. Het werd haast of ik een observeerder werd van hoe iedereen leefde, en ik dat zelf niet meer deed. Ik was enorm gelukkig met mijn rustige leventje geworden, maar plots schoot langzaam een soort van depressie/ verveling/ gevoel van geen nut in maatschappij/ andere nog iets te melden hebben/ het gevoel hebben dat je zelf stilstaat en anderen niet om je heen/ je niet leeft/ er geen nut meer was te leven/ dacht oh god alweer zo avondje bankhangen , is dit nu geluk, doe ik het hier voor?/ ik klaar was met het leven en ik dacht: is dit het?. Dat werd uiteindelijk zo groot dat gevoel, dat ik nu allemaal nieuwe dingen aan het ondernemen ben. Vond dat erg lastig en oncomfortabel in het begin die wilde veranderingen en dat initiatief nemen ( was dat totaal niet meer gewend), maar nu begin ik weer eraan te wennen aan nieuwe dingen, en voel ik mij weer herboren. Mijn levensroutine en tempo zijn nu aan het veranderen. Lastig is het zeker om je leven weer om te gooien, maar nu doet hij mij minder pijn wanneer mensen mij over hun nieuwe ervaringen vertellen, want ik doe weer mee met actief nieuwe dingen ontdekken.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 29-05-2018 22:04:17 ]
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 29-05-2018 22:04:17 ]
Maar wat is dan je comfort zone?quote:Op dinsdag 29 mei 2018 21:40 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
De leukste dingen gebeuren als je je comfortzone verlaat. Ok, je gaat ook wel eens op je bek, maar om te groeien is het wel belangrijk.
Dat jij hier deze vraag stelt doet mij overigens wel vermoeden dat je een verlangen hebt naar meer/anders.
Mijn advies: probeer het toch maar eens.
De hoog opgeleide neurochirurg komt misschien pas uit zijn comfortzone als hij een keer op een congres in New York moet spreken voor 3000 man. Voor een kapster die moeder is van 4 kinderen en op haar 20e is gaan samenwonen in een huis drie straten verderop bij haar ouders ziet het misschien al als buiten haar comfort zone als ze een keertje de snelweg op durft in de auto.
Wat voor nieuwe dingen moet ik aan denken dan? Hoeft niet per se precies te zijn wat jij doet, maargoed.quote:
De reden dat jij dit afvraagt zegt al genoeg: je zit er toch niet lekker mee. Er moet verandering komen. Ik heb precies hetzelfde als jij gehad. Ik kreeg uiteindelijk het gevoel dat ik niet meer voort kwam, en het ging mij steeds meer en meer pijn doen toen ik wel zag hoe mijn vrienden en andere mensen om mij heen wel ''leefde'' naar mijn idee. Het werd haast of ik een observeerder werd van hoe iedereen leefde, en ik dat zelf niet meer deed. Ik was enorm gelukkig met mijn rustige leventje geworden, maar plots schoot langzaam een soort van depressie/ verveling/ gevoel van geen nut in maatschappij/ andere nog iets te melden hebben/ het gevoel hebben dat je zelf stilstaat en anderen niet om je heen/ je niet leeft/ er geen nut meer was te leven/ dacht oh god alweer zo avondje bankhangen , is dit nu geluk, doe ik het hier voor?/ ik klaar was met het leven en ik dacht: is dit het?. Dat werd uiteindelijk zo groot dat gevoel, dat ik nu allemaal nieuwe dingen aan het ondernemen ben. Vond dat erg lastig en oncomfortabel in het begin die wilde veranderingen en dat initiatief nemen ( was dat totaal niet meer gewend), maar nu begin ik weer eraan te wennen aan nieuwe dingen, en voel ik mij weer herboren. Mijn levensroutine en tempo zijn nu aan het veranderen. Lastig is het zeker om je leven weer om te gooien, maar nu doet hij mij minder pijn wanneer mensen mij over hun nieuwe ervaringen vertellen, want ik doe weer mee met actief nieuwe dingen ontdekken.
Vind het wel interessant namelijk, herken me wel in je verhaal
Ik heb zelf ook een gigantisch comfortabel leven, maar vraag me wel eens af of ik er niet te weinig uit haal.Ik zal nooit een enorm sociaal beest of carrieretijger worden die allerlei netwerkevenementen en congressen af loopt en dag in dag uit van de ene naar de andere afspraak rolt. Daar ben ik gewoon niet sociaal genoeg voor. Maar nu doe ik praktisch bijna alles in mijn eentje na het werken. Vind dat best relaxed maar of ik echt leef?
Vind dit wel een retorische vraag, als je dat jezelf diep van binnen afvraagt.
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Zo voelt het niet voor mij.quote:
Vind dit wel een retorische vraag, als je dat jezelf diep van binnen afvraagt.
Je kunt er heel dubbel tegenaan kijken. Ik ben zelf een introvert persoon en ook best behoudend. Heb ook niet echt een hele grote bewijsdrang ofzo, en in zeker zin wil ik mijn leven ook zo comfortabel mogelijk leven. Alleen de vraag die ik mijzelf vaak stel is : Wanneer ben je je comfortzone aan het vergroten en wanneer ga je in tegen de aard van je persoonlijkheid en doe je iets waar je gewoon écht niet gelukkig van wordt? Die grens vind ik lastig te bepalen.
Maar dat je introvert bent is toch niet je gehele persoonlijkheid (deel ervan)? In bepaalde situaties ben je introvert, en dat is niet erg. Maar jezelf isoleren is wel een probleem (in de zin van dat je zelf denkt ik vind me leven saai maar uit gemak laat ik het zo). Waar ben je bang voor en is die angst terecht vraag ik me zelf altijd af. Die dingen weeg ik dan af. Soms is het de angst voor het onbekende maar persoonlijk zoek ik altijd naar binnen/gevoel wat goed voelt, dat doe ik. Maar dat is voor iedereen anders natuurlijk. Sommige dingen moeten, daar kom je niet onderuit maar je levensgeluk vergroten kan zo makkelijkquote:
[..]
Zo voelt het niet voor mij.
Je kunt er heel dubbel tegenaan kijken. Ik ben zelf een introvert persoon en ook best behoudend. Heb ook niet echt een hele grote bewijsdrang ofzo, en in zeker zin wil ik mijn leven ook zo comfortabel mogelijk leven. Alleen de vraag die ik mijzelf vaak stel is : Wanneer ben je je comfortzone aan het vergroten en wanneer ga je in tegen de aard van je persoonlijkheid en doe je iets waar je gewoon écht niet gelukkig van wordt? Die grens vind ik lastig te bepalen.
(al denk ik heel vaak ook ingewikkeld maar dan maak ik mezelf gek).
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Wat is daar zweverig aan?quote:
Hoewel het wat zweverig klinkt, leer ik mijzelf steeds beter kennen en bovenal : accepteren.
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Deels heeft het ook met je mindstate te maken, zo van het glas is halfvol of halfleeg (en de mogelijkheden die je hebt).
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Dat voel je zelf toch wel?quote:
[..]
Maar wat is dan je comfort zone?
De hoog opgeleide neurochirurg komt misschien pas uit zijn comfortzone als hij een keer op een congres in New York moet spreken voor 3000 man. Voor een kapster die moeder is van 4 kinderen en op haar 20e is gaan samenwonen in een huis drie straten verderop bij haar ouders ziet het misschien al als buiten haar comfort zone als ze een keertje de snelweg op durft in de auto.
En het lijkt mij goed om het met kleine stapjes te doen. Gewoon grenzen steeds verder oprekken.
Ook als ik je tekst lees, leidt dit bij mij alweer tot meer vragen dan antwoorden.quote:
[..]
Maar dat je introvert bent is toch niet je gehele persoonlijkheid (deel ervan)? In bepaalde situaties ben je introvert, en dat is niet erg. Maar jezelf isoleren is wel een probleem (in de zin van dat je zelf denkt ik vind me leven saai maar uit gemak laat ik het zo). Waar ben je bang voor en is die angst terecht vraag ik me zelf altijd af. Die dingen weeg ik dan af. Soms is het de angst voor het onbekende maar persoonlijk zoek ik altijd naar binnen/gevoel wat goed voelt, dat doe ik. Maar dat is voor iedereen anders natuurlijk. Sommige dingen moeten, daar kom je niet onderuit maar je levensgeluk vergroten kan zo makkelijk
Ik vind het oprecht heel moeilijk om voor mijzelf te bepalen of wat ik nu aan het doen ben met mijn leven, oke is.
Eigenlijk ook geen idee of ik wel of niet uit mijn comfort zone aan het komen ben. Misschien doe ik onbewust wel dingen die veel mensen zouden kwalificeren als ''uit je comfort zone komen''.
Ook de term 'sociaal isolement' is weer voor uitleg vatbaar. Ik heb periodes waarin ik een week lang (buiten werk) alleen ben en nauwelijks iemand spreek. Maar nu zit ik weer in een periode waarin mijn aankomende weekend en het weekend daarop al volgepland staan. En eerlijk gezegd, word ik daar eerder chagrijnig van dan blij. Ik hou er gewoon enorm van om mijn tijd vrij te houden en op een dag te kunnen doen wat ik zelf wil. Maar dit werd laatst weer door iemand afkeurend geschaard onder de veilige comfort zone.
En dat is met best veel dingen zo die buiten mijn comfort zone zijn. Komende zaterdag bijvoorbeeld heb ik een verjaardag van een vriend waar ik nu al zo'n 5 jaar elk jaar kom. Ik heb weinig meer aan die gast, en die verjaardagen zijn ook altijd vreselijk want er komen alleen maar van die stelletjes die elkaars hand vasthouden en alleen maar praten met de mensen die ze wél kennen. Ik ken dus niemand. Wel regelmatig geprobeerd om gewoon wat aanspraak te zoeken, maar die mensen zijn enorm verlegen / gesloten.
Dan kun je dus zeggen : toch goed dat je naar die verjaardag gaat, want zo ''kom je buiten je comfort zone''. Maar aan de andere kant denk ik : Waarom zou ik dat eigenlijk in godsnaam doen? Je werkt de hele week hard, hebt maar twee dagen weekend, en dan ga je één van je twee weekend avonden verspillen aan iets waar je geen zin in hebt.
En die afweging vind ik dus altijd lastig te maken : wanneer moet je dat soort dingen wel doorzetten, en wanneer is het een pure verspilling van tijd en energie. Enerzijds vind ik : je moet een beetje buiten je comfort zone komen, anderzijds vind ik : Je moet het jezelf ook niet onnodig moeilijk maken.
In uiterste gevallen wel, maar vaak ook niet. Heb hierboven een voorbeeld gegevenquote:
[..]
Dat voel je zelf toch wel?
En het lijkt mij goed om het met kleine stapjes te doen. Gewoon grenzen steeds verder oprekken.
Heb het idee dat je een soort maximele prestatie wil leveren op het gebied van zelfontwikkeling. En dat je faalt als je door minder dus ook niet als uit het leven haalt.
Je zorgt voor je eigen levensgelukquote:
[..]
Ook als ik je tekst lees, leidt dit bij mij alweer tot meer vragen dan antwoorden.
Ik vind het oprecht heel moeilijk om voor mijzelf te bepalen of wat ik nu aan het doen ben met mijn leven, oke is.
Eigenlijk ook geen idee of ik wel of niet uit mijn comfort zone aan het komen ben. Misschien doe ik onbewust wel dingen die veel mensen zouden kwalificeren als ''uit je comfort zone komen''.
Ook de term 'sociaal isolement' is weer voor uitleg vatbaar. Ik heb periodes waarin ik een week lang (buiten werk) alleen ben en nauwelijks iemand spreek. Maar nu zit ik weer in een periode waarin mijn aankomende weekend en het weekend daarop al volgepland staan. En eerlijk gezegd, word ik daar eerder chagrijnig van dan blij.
En dat is met best veel dingen zo die buiten mijn comfort zone zijn. Komende zaterdag bijvoorbeeld heb ik een verjaardag van een vriend waar ik nu al zo'n 5 jaar elk jaar kom. Ik heb weinig meer aan die gast, en die verjaardagen zijn ook altijd vreselijk want er komen alleen maar van die stelletjes die elkaars hand vasthouden en alleen maar praten met de mensen die ze wél kennen. Ik ken dus niemand. Wel regelmatig geprobeerd om gewoon wat aanspraak te zoeken, maar die mensen zijn enorm verlegen / gesloten.
Dan kun je dus zeggen : toch goed dat je naar die verjaardag gaat, want zo ''kom je buiten je comfort zone''. Maar aan de andere kant denk ik : Waarom zou ik dat eigenlijk in godsnaam doen? Je werkt de hele week hard, hebt maar twee dagen weekend, en dan ga je één van je twee weekend avonden verspillen aan iets waar je geen zin in hebt.
En die afweging vind ik dus altijd lastig te maken : wanneer moet je dat soort dingen wel doorzetten, en wanneer is het een pure verspilling van tijd en energie. Enerzijds vind ik : je moet een beetje buiten je comfort zone komen, anderzijds vind ik : Je moet het jezelf ook niet onnodig moeilijk maken.
dat is wel iets waar je stil bij moet staan, mensen kunnen daar aan bijdragen maar grotendeels zorg je daar zelf voor.Als dat zo'n verjaardag is, waarvan je weet nou dat is toch saai, zou ik niet gaan en gewoon alleen met je vriend afspreken (wat je dan wel leuker vind denk ik) of totaal geen waarde aan die mensen hechten, gewoon plezier maken en het zelf leuk hebben, maar snap dat het wel gewoon beetje vreemde situatie dan is als de mensen zo gesloten zijn
.
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Als een verjaardag al 5 jaar dodelijk saai is, ondanks je inspanningen er iets van te maken heeft het meer weg van jezelf martelen door er weer heen te gaan dan met buiten je comfortzone treden hoor.
Ook iets, belangrijker dan de omstandigheden: je mindset. probeer dan vooral het positieve uit die verjaardag te halen. je loopt nu al dagen van te voren te denken: pffj geen zin in die verjaardag want mensen zullen daar zo en zo zijn. Maar als je al met die mindset komt aanzetten, dan zorgt dat ook zo ervoor dat je het zo ervaart. Je mindset vind niks goed. Je hebt geen zin in die verjaardag of je zit alleen thuis. In beide gevallen focus jij op het negatieve. Bedenk eens even waarom die verjaardag zo geweldig zou kunnen worden. En ja dit is deels forceren, want de hersens functioneren altijd uit gemakzucht vanuit het negatieve. Train je hersens door bewust bij alles te denken waarom iets ook geweldig kan zijn, dan ga je dat vaker automatisch positief denken. Dus geef mij nu even argumenten waarom die verjaardag erg leuk kan gaan zijn/ goed is om heen te gaan: en bedenk eventueel een plan om bepaalde mensen te spreken, of wat je uit zo'n avond nog kan halen voor jezelf: - want je lost niks in je hoofd op of komt met niks verder door te denken: geen zin in, maar toch wel te gaan. of ik ga niet, en thuis je kut lopen voelen dat je niks doet.
ik kwam op een punt waarin ik bij alles wel het negatieve kon gaan inzien, en dat ging steeds een stapje verder, waardoor ik minder en minder ging doen. eerst kon ik voor verjaardagen wel argumenten bedenken waarom het zo kut en nutteloos was en ging ik niet meer, toen kon ik ook plots voor dichtstaande vrienden wel bedenken waarom het niet nodig was om ze nog te zien. En zo ging ik steeds een stapje verder met die negatieve mindset, en deed ik minder en minder, kwam in spiraal, en toen dacht ik nog, ja wat heeft het leven dan voor nut als alles onzin en tijdverspilling is. En ja wat heeft alleen thuis op de bank zitten dan ook nog voor nut eigenlijk?
Niet iedereen heeft dezelfde wensen of doelen. En iemand kan dan wel in het buitenland wonen, exotische foto's via social media verspreiden, maar op den duur wordt dat ook normaal. En het komt alsnog neer op wonen, werken, slapen, eten, kinderen, etc. Het lijkt waarschijnlijk spannender dan dat het in de praktijk, in ieder geval na die eerste maand.
Vind dit wel een beetje het omdraaien van oorzaak-gevolgquote:
Ook iets, belangrijker dan de omstandigheden: je mindset. probeer dan vooral het positieve uit die verjaardag te halen. je loopt nu al dagen van te voren te denken: pffj geen zin in die verjaardag want mensen zullen daar zo en zo zijn. Maar als je al met die mindset komt aanzetten, dan zorgt dat ook zo ervoor dat je het zo ervaart. Je mindset vind niks goed. Je hebt geen zin in die verjaardag of je zit alleen thuis. In beide gevallen focus jij op het negatieve. Bedenk eens even waarom die verjaardag zo geweldig zou kunnen worden. En ja dit is deels forceren, want de hersens functioneren altijd uit gemakzucht vanuit het negatieve. Train je hersens door bewust bij alles te denken waarom iets ook geweldig kan zijn, dan ga je dat vaker automatisch positief denken. Dus geef mij nu even argumenten waarom die verjaardag erg leuk kan gaan zijn/ goed is om heen te gaan: en bedenk eventueel een plan om bepaalde mensen te spreken, of wat je uit zo'n avond nog kan halen voor jezelf: - want je lost niks in je hoofd op of komt met niks verder door te denken: geen zin in, maar toch wel te gaan. of ik ga niet, en thuis je kut lopen voelen dat je niks doet.
Mijn mindset is jarenlang positief geweest, maar op een gegeven moment doe je een bepaalde ervaring (herhaaldelijk) op, en na een tijdje weet je ongeveer wel wat je kunt verwachten. Daar stel je je verwachtingen op in. \
Dat is hetzelfde als een seizoenskaart van FC Volendam kopen en dan hopen dat je Barcelona voetbal te zien krijgt. Een hele enkele keer zal het er misschien een beetje in de buurt komen, maar dan ga je wel je goud op de grote uitzonderingen inzetten.
Verder wel eens hoor met je idee over mindset, maar nog steeds vind ik het lastig om te bepalen wanneer je beter even door het 'kut geen zin' gevoel heen kunt ploeteren dan wanneer dit geen zin heeft en je beter gewoon iets kunt gaan doen dat je zelf tof lijkt.
|
|
