quote:
Op dinsdag 13 maart 2018 15:53 schreef Chewie het volgende:[..]
Als ik niet zou lezen wat je schrijft dan zou ik niet weten dat je dom aan het liegen bent toch?
In je eerste reactie aan Koos bazel je ook maar wat over Syrië waaruit eigenlijk alleen maar blijkt dat je totaal niet op de hoogte bent of bewust liegt.
Het laatste wat ik er over zeg want schijnbaar storen een heleboel mensen zich aan onze conversatie. Over Syrie heb ik redelijk uitgebreid geschreven. Behalve wat persoonlijke verwijten ben je niet verder gekomen dan 'leugens' zonder dat verder te kunnen onderbouwen. Mocht je daadwerkelijk interesse hebben in een discussie over dit onderwerp, en bereid zijn inhoudelijk te kunnen reageren, vind dan aub in de volgende link een topic dat ik speciaal heb gemaakt:
POL / Politieke ontwikkelingen in het Midden-OostenOok in POL dus je hoeft verder niet eens zo diep te zoeken.
Wat betreft Trump zijn buitenlandse beleid ben ik vooral blij dat hij afstand heeft genomen van Obama's desastreuze beleid. Waar Obama prima in staat was sterke banden op te bouwen met Westerse bondgenoten, zoals het een Amerikaans President betaamt, was hij bijzonder slecht in staat zijn bondgenoten en Amerikaanse belangen te beschermen in de gebieden waar het nodig was waarmee hij uiteindelijk bijzonder veel bondgenootschappen op het spel heeft gezet.
In het Midden-Oosten kwam dit tot uiting in een uiterest slechte houding jegens de gevolgen van de Arabische Lente. Waar Obama actief plaats had moet nemen achter zijn bondgenoten koos hij Qatar als voornaamste partner, een land dat zijn eigen koers tussen Iran en KSA probeerde te varen, en door het steunen van allerlei 'volksbewegingen' in Arabische landen zonder te begrijpen hoe radicaal die bewegingen eigenlijk waren en hoe ver verwijderd ze waren van Amerikaanse belangen met als duidelijkste voorbeeld het Moslimbroederschap in Egypte. Dat heeft Amerikaanse bondgenootschappen met KSA, Egypte, en Israel op het spel gezet. Deze politiek was ook verantwoordelijk voor een meer neutrale houding jegens Iran, waarbij Qatar als soort mediator een belangrijke rol speelde, en met als dieptepunt het nucleaire akkoord dat werd getekend. Op zich prima dat je een nucleair wapen wilt voorkomen maar als het uiteindelijk betekent dat je een tegenstander in de regio versterkt, die bijzonder slecht ligt met een paar van jouw belangrijkste bondgenoten, dan kan dit nooit positief uitpakken. Nog een van de redenen waarom Amerika niet super actief was in Syrie en dat was voor een groot deel ivm Iran.
Trump heeft hier afstand van genomen en zeer snel door vlak na zijn verkiezing richting KSA te reizen. Nog geen paar dagen later werd een enorme wapendeal getekend, Qatar buitenspel gezet (en geboycott), en trokken de Arabische bondgenoten sterk naar elkaar toe, naar Amerika toe, en naar Israel toe om zich te verenigen tegen een versterkt Iran. Precies wat nodig was om de vitale Amerikaanse en Westerse belangen in de regio te kunnen beschermen en te voorkomen dat een Iraans-Russisch regime voortaan over deze regio zou heersen. In Syrie hebben zij misschien de overhand, zelfs nog steeds, maar dat was altijd zo. Door de oppositietroepen en Koerden in Syrie sterk te houden (en niet per se dominant) worden zowel Iran als Rusland, en zelfs Hezbollah, afgeleid om zich te veel met andere regionale conflicten te bemoeien.
Tegelijkertijd heeft een versterkt Arabisch-Israelisch pact tegen Iran de mogelijkheid gecreeerd dat Amerika zich minder actief hoeft te bemoeien met de regio als geheel en de leiding aan dit pact kan laten. Dat betekent dat Amerika indirect steun levert waar nodig en niet direct de klappen meer hoeft op te vangen voor de schade of strijd geleverd in de regio als geheel.
Obama wilde zich ook van het Midden-Oosten keren maar liet daarbij zijn bondgenoten in de steek. Dat heeft Trump helemaal omgedraaid. Obama wilde zich richten op Azie en weerstand bieden tegen China. Prijzenswaardig. Helaas is dit voor een groot deel bij woorden gebleven. Onder Obama is er in deze regio nauwelijks iets veranderd. Ik moet zeggen dat is tot dusverre waar Trump ook nog tegenvalt. Zijn retoriek jegens China. Weliswaar zijn de tarievenstrijd steeds meer gericht tegen China, en dus heb ik ook het vermoeden dat ze eerst de handelsbalans willen herstellen voordat er actief actie kan worden genomen in de regio, maar hier Hoop je toch echt op een sterkere Amerikaanse houding. De handelsoorlog moet ook op de grond worden uitgevochten, weliswaar niet zo zeer letterlijk, maar de Amerikaanse aanwezigheid moet sterker zijn. Zowel Obama als Trump falen hier tot dusverre.
Noord-Korea vind ik Trump sterk omdat, net zoals bij Assad, dit soort dictators alleen luisteren naar harde woorden en daden. Trump viel Syrie wel aan en Syrie hield zich enigszins koest en met Noord-Korea zijn het vooral woorden, maar Chinese druk heeft wel veel losgemaakt om Noord-Korea onder druk te zetten en te frustreren, diplomatieke betrekkingen via bondgenoten hebben nu voor een opening gezorgd. En misschien zal deze ontmoeting tussen Kim en Trump weinig effect hebben. Maar het is een kans. Een mogelijkheid. Een historisch moment ligt in het vooruitschiet, hoe klein dan ook, en dat is meer dan menig Amerikaans leider de afgelopen decennia voor elkaar heeft gekregen.
Betekent dit dat het buitenlands beleid van Trump perfect is tot dusverre? Verre van. Dat heb ik ook nooit beweerd. Zijn houding jegens Rusland en dictators, ivm hun rol, is naief. Je moet niet vergeten de onverkozen leider van het Westen te zijn en in het Westen hebben we op dit moment wat moeite met dictators. Bovendien moet Trump niet vergeten wie zijn beste vrienden zijn, ook al mogen ze hem niet persoonlijk, de frustratie met bepaalde Europese staten drijft sommige van hen steeds verder de Russische kant op en dat is een enorm gevaar.
Maar tegelijkertijd ben ik wel enigszins optimistisch ivm het Midden-Oosten waar hij een groot falen heeft rechtgezet. En daarbij komt dus nog Jeruzalem, de erkenning mag als provocerend worden ervaren door de Palestijnen, maar om de verkeerde reden. Net als Noord-Korea een decennialange patstelling, maar juist door het versterken van de alliantie tussen Arabische staten en Israel, heeft hij hier nu enig schot in de zaak weten te brengen. Uiteindelijk zullen de Palestijnen te afhankelijk zijn van de andere Arabische landen. En nu hebben de Palestijnen weer een reden om naar de onderhandelingstafel te komen voordat ze heel Jeruzalem mogelijk kwijtraken, een vredesakkoord dat nodig is in deze, om Israel en de Arabische staten, met officiele akkoorden nader bijeen te brengen, en een dusdanig collectief op de been te zetten waarbij Amerika niet meer direct hoeft te steunen, meer indirect, en zijn eigen boontjes kan doppen.