Depressie & Angst #143

quote:

Op dinsdag 31 oktober 2017 23:22 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat denk ik. Nu zit ik denk ik nog iets teveel met alle kwartjes die vallen te hannessen.

T blijft apart en ook wel n beetje lastig. Misschien omdat ik mn ouders ineens als mensen ga zien?

Neem je tijd.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 15:29 schreef Quotidien het volgende:
Ik moet steeds de huisarts bellen voor een vervolgrecept, daar heeft de psychiater echt lak aan. Echt zo'n type "ik bel je over 2 weken" en dan na 2 maanden heb je er nog niks van gehoord en is ie weer op vakantie.

Mijn ervaring is dat het best vaak gebeurt dat er dan niet teruggebeld wordt. Moet je er weer zelf achteraan. En uiteraard zijn ze dan weer net op vakantie

Wat die apothekersfaals betreft, het was bij mij zo'n beetje standaard dat het halen van medicatie minimaal 1x per kalenderjaar fout ging.

O.a.: -Medicatie lag niet klaar, recept was nooit ontvangen, ik zou het recept al hebben opgehaald, verkeerd tellen bij het herhaalrecept (er staat dan dat het nog 3x herhaald zou moeten worden, maar dan trekken ze er 2x 1 vanaf in plaats van maar 1x 1), medicatie van iemand anders meegekregen, beweren dat ik het al gekregen had terwijl het gewoon nog in de apotheek lag, verkeerde hoeveelheid medicatie meegekregen, geen medicatie meegeven maar wel in rekening brengen, 2x de standaard medicatie in 1 maand krijgen (kreeg dan een oproep per SMS dat het voor me klaar stond), niet exact dezelfde medicatie krijgen dan voorgeschreven was (bijvoorbeeld de standaard versie ipv de retard versie).

---> Altijd alles tellen voordat je bij de balie vandaan loopt <---

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 01:32 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Ten eerste, wat ontzettend naar. Verschrikkelijk als zoiets gebeurd.
Oke, dit gaat misschien heel hard klinken. Je moeder is er dermate slecht aan toe dat ze zichzelf iets aan wilt doen, en uit je post komt alleen naar voren hoe erg dit voor jóú is. Hoe kun je nou zo met jezelf bezig zijn terwijl zij in deze toestand zit? Hoe moeilijk het ook is, ze heeft nu even heel hard je steun nodig. Probeer sterk te zijn voor d'r. Als ze dan weer een beetje hersteld is komt ook het moment weer afstand te nemen en jezelf weer op 1 te zetten.

Sterkte.

Ik ben zelf ook absoluut niet perfect. Het is ook heel naar voor d’r, naar drukt het denk ik niet eens uit. Het is gewoon verschrikkelijk. Ik wil ook niet dat ze zich zo voelt en ik voel me nog kutter over het feit dat ik als zoon daar schijnbaar niet goed mee om ga.

Toen ze zondag in het ziekenhuis lag, ben ik uiteraard meteen gegaan. De volgende dag heb ik haar opgehaald in de ochtend en thuis gebracht. Ik heb de sociale dienst opgebeld en de situatie heel helder aan ze uitgelegd, haar werk afgebeld. Woensdag weer gebeld, donderdag een bericht via facebook. Zondag weer gebeld (geen antwoord) en elkaar gisteren weer telefonisch gesproken. Toen wilde ik haar uitnodigen dit weekend samen iets te doen, als afleiding.

Het enige wat ik gisteren kreeg was een preek over hoe kut ik met de situatie omga. Hoe weinig ik contact opneem, hoe veel afstand er is, dat we er meer voor haar moeten zijn. Godverdomme man dit is al de 3e zelfmoordpoging die ik meemaak en al 6 jaar zitten ik en m’n zusje in dezelfde depressieve beerput. Vind je het gek dat de afstand er is.

Je hebt ook gewoon gelijk, ik moet er meer voor haar zijn. Maar ik kan het na zo’n lange tijd niet meer. Ik ving altijd iedereen op, ging er kapot aan. Ik wil dichterbij komen, maar dat lukt niet zo lang er van haar kant geen verbetering is. Elke ontmoeting dezelfde verhalen, alles wordt negatief opgevat. Haar borderline speelt echt heel erg op.

Ik houd zo veel van haar en wil haar niet op deze manier verliezen. Ze moet gewoon beter worden, maar het lukt maar niet en dat is hopeloos om mee te maken. We zitten gewoon op zo’n dood punt en we zijn allemaal boos, verdrietig en gefrustreerd. Ze is zo’n goed persoon en vangt haar hele leven al schijt. Nu komt dit met haar kinderen er ook nog bij, dat verdient ze echt niet.

Ik hoop dat ze me volgende week wil zien om verder te praten na ons emotionele gesprek van gisteren. Wie weet is er een oplossing... Ik word er echt gestoord van dit.

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 00:49 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Fijn dat je steun hebt aan je familie en vrienden.

Het is soms lastig (voor beide partijen) een balans te vinden daar waar er vaak jarenlang een patroon ingeslopen is. Weet en begrijpt zij ook waarom je soms wat meer afstand neemt?

Sterkte nogmaals

Ze snapt het wel, maar wij zijn een van de weinige naasten die ze nog heeft. Ik voel me gewoon vreselijk schuldig over wat ik haar aandoe, maar moet ook hard voor mezelf zijn.

Ik hoop volgende week haar te kunnen zien. Ik wil echt dichterbij haar komen en meer initiatief tonen, maar daar moet ook verbetering aan haar kant tegenover staan, anders zie ik niet hoe de situatie verbeterd.

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 10:18 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik vroeg het me al af, maar wat voor hulpverlening hebben je ouders eigenlijk (gehad)?

Je loopt hier al lang mee rond, toch?

Zijn je ouders ook zelf bezig met hulp zoeken? Hebben ze de afgelopen jaren al hulp gehad?
Ik kan me niet meer herinneren of je dit wellicht al eens genoemd had.

Ja dit is eigenlijk de (onbewust) rode draad door m’n leven de laatste 6 jaar, alleen wordt het plaatje nu langzaamaan duidelijk.

Mijn vader is stabiel en heeft psychotherapie gehad. Hij slikt nog wel AD. Mijn zusje is inmiddels net van de AD af, waar ik echt super trots op ben.

Mijn moeder heeft af en aan gesprekken en therapie, maar nooit erg lang. Ze lijkt nu eindelijk open te staan voor meer intensieve therapie zoals EMDR en hypnose. Ze is gewoon moe van alles en de wil om nog te vechten zakt steeds dieper weg.

Het is een situatie waar zowel ik als mijn zusje in moeten groeien en ook hopelijk ooit kunnen ontstijgen.

Bedankt voor je steun en DancingPhoebe ook bedankt voor je reactie!!

quote:

Op woensdag 1 november 2017 21:33 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik ben zelf ook absoluut niet perfect. Het is ook heel naar voor d’r, naar drukt het denk ik niet eens uit. Het is gewoon verschrikkelijk. Ik wil ook niet dat ze zich zo voelt en ik voel me nog kutter over het feit dat ik als zoon daar schijnbaar niet goed mee om ga.

Toen ze zondag in het ziekenhuis lag, ben ik uiteraard meteen gegaan. De volgende dag heb ik haar opgehaald in de ochtend en thuis gebracht. Ik heb de sociale dienst opgebeld en de situatie heel helder aan ze uitgelegd, haar werk afgebeld. Woensdag weer gebeld, donderdag een bericht via facebook. Zondag weer gebeld (geen antwoord) en elkaar gisteren weer telefonisch gesproken. Toen wilde ik haar uitnodigen dit weekend samen iets te doen, als afleiding.

Het enige wat ik gisteren kreeg was een preek over hoe kut ik met de situatie omga. Hoe weinig ik contact opneem, hoe veel afstand er is, dat we er meer voor haar moeten zijn. Godverdomme man dit is al de 3e zelfmoordpoging die ik meemaak en al 6 jaar zitten ik en m’n zusje in dezelfde depressieve beerput. Vind je het gek dat de afstand er is.

Je hebt ook gewoon gelijk, ik moet er meer voor haar zijn. Maar ik kan het na zo’n lange tijd niet meer. Ik ving altijd iedereen op, ging er kapot aan. Ik wil dichterbij komen, maar dat lukt niet zo lang er van haar kant geen verbetering is. Elke ontmoeting dezelfde verhalen, alles wordt negatief opgevat. Haar borderline speelt echt heel erg op.

Ik houd zo veel van haar en wil haar niet op deze manier verliezen. Ze moet gewoon beter worden, maar het lukt maar niet en dat is hopeloos om mee te maken. We zitten gewoon op zo’n dood punt en we zijn allemaal boos, verdrietig en gefrustreerd. Ze is zo’n goed persoon en vangt haar hele leven al schijt. Nu komt dit met haar kinderen er ook nog bij, dat verdient ze echt niet.

Ik hoop dat ze me volgende week wil zien om verder te praten na ons emotionele gesprek van gisteren. Wie weet is er een oplossing... Ik word er echt gestoord van dit.

Jongen, dit advies wil je vast niet maar echt, gun jezelf wat meer hulp in deze. Zodat je een keer echt leert grenzen bewaken en omgaan met dat jij niet het soort familie hebt waar je op kunt bouwen. Elke keer weer in deze shit gezogen worden terwijl je heel hard roept dat je het niet meer zo ver laat komen, kost je volgens mij zo veel te veel...

quote:

Op woensdag 1 november 2017 22:02 schreef Fripsel het volgende:
Hebben jullie wel eens het gevoel dat je nooit hard genoeg je best kan doen om normaal genoeg te zijn om een beetje fatsoenlijk mee te kunnen functioneren hoe zorg je dat dat gevoel niet de overhand neemt.

Men zegt dat het begint bij acceptatie en compassie voor jezelf.
Ik ben er nog niet.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 21:35 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ze snapt het wel, maar wij zijn een van de weinige naasten die ze nog heeft. Ik voel me gewoon vreselijk schuldig over wat ik haar aandoe, maar moet ook hard voor mezelf zijn.

Ik hoop volgende week haar te kunnen zien. Ik wil echt dichterbij haar komen en meer initiatief tonen, maar daar moet ook verbetering aan haar kant tegenover staan, anders zie ik niet hoe de situatie verbeterd.

Hey, jij kunt niets doen om haar ziekte af te nemen hè? Vergeet niet dat jij háár kind bent.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 22:48 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Het is ook altijd zo'n gevecht tussen erover willen praten en de schaamte, van niet de dramatisch of te emotioneel over willen komen.

De eenzaamheid er in begint me ook steeds meer op te eten omdat. Het valt ook gewoon niet zo goed uit te leggen wat er in me zit.

Dat is herkenbaar. Ik denk dat je jezelf niet heel erg hoeft te verklaren, op het moment dat die acceptatie er is. Uitleg geven om anderen de kans te geven beter met je om te gaan, is goed voor iedereen (ook voor degenen zonder ziekte). Echter is uitleg geven iets anders dan een verklaring geven. En ik proef dat je naar dat tweede neigt vooral?


Ik durf er het met anderen ook niet zo goed over te hebben. Je geeft je bloot en bent op dat moment kwetsbaar en afhankelijk van andermans (on)begrip. Ik krijg helaas overwegend niet heel steunende of begripvolle reacties. Ben er verder ook niet aan gewend dus wat dat betreft niet een heel grote shock. Wat het niet minder eenzaam en jammer maakt.

Elke boom ziet eruit om mezelf in op te hangen en ik weet niet of het 'normale' depressie is, winterdepressie, hormonen, burn-out, of gewoon een kutbui

Tot zover mijn perikelen. Over 2 weken heb ik een gesprek met m'n psycholoog (ik zie die man 1 keer per jaar bij dit soort gesprekken ) en m'n spv wilde er ook graag bij zijn. Dus ik ben benieuwd wat we gaan bespreken en vooral waarom zij er graag bij wil zijn.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 21:35 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ze snapt het wel, maar wij zijn een van de weinige naasten die ze nog heeft. Ik voel me gewoon vreselijk schuldig over wat ik haar aandoe, maar moet ook hard voor mezelf zijn.

Ik hoop volgende week haar te kunnen zien. Ik wil echt dichterbij haar komen en meer initiatief tonen, maar daar moet ook verbetering aan haar kant tegenover staan, anders zie ik niet hoe de situatie verbeterd.

Ik heb even meegelezen over wat je hebt meegemaakt, en wat lijkt me dat heftig. En dan ook nog je eugen sores erbij.

Wat me raakt is dat je 'hard voor jezelf moet zijn'. Daar ben ik het niet mee eens, je moet lief en zachr voor jezelf zijn. Het is hard voor je moeder, maar als het jou echt te zwaar weegt dan mag je best aangeven dat je het heel erg vind, en er het liefst voor haar zou willen kunnen zijn, maar dat je het op dit moment niet kan dragen. Dan laat je haar in elk geval weten dat je om haar geeft, en liever zou helpen, maar dat t nu even niet lukt. Dat mag. Je hoeft niet altijd maar alles van anderen maar op te vangen ten koste van jezelf.

En iets anders, dit raakt je heel diep geef je in een ander bericht aan. Is het een idee om emotioneel wat meer afstand te nemen? Het is niet de bedoeling dat je er mee aan onderdoor gaat.

Ik heb zelf een moeder die heel destructief gedrag vertoont. En hoewel ik best om haar geef en het intens sneu vind dat ze is zoals ze is heb ik een aantal jaar geleden bewust wat afstand genomen omdat haar gedrag me enorm kon raken. Ik kom zeker nog wel thuis maar ik heb heel duidelijke grenzen van waar ze wel en niet aan mag komen. Dat geeft mij een hoop rust, en ook ga ik veel makkelijk om met situaties waarin ze destructief bezig is. T blijft natuurlijk wel mn moeder dus helemaal los laat ik r niet.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 17:29 schreef Elvi het volgende:
Elke boom ziet eruit om mezelf in op te hangen en ik weet niet of het 'normale' depressie is, winterdepressie, hormonen, burn-out, of gewoon een kutbui

Tot zover mijn perikelen. Over 2 weken heb ik een gesprek met m'n psycholoog (ik zie die man 1 keer per jaar bij dit soort gesprekken ) en m'n spv wilde er ook graag bij zijn. Dus ik ben benieuwd wat we gaan bespreken en vooral waarom zij er graag bij wil zijn.

*knuffel*
Vraag t je spv anders?
Ik vind t buiten de laatste dagen zo grauw, echt van dat saaie droevige novemberweer. Tijd voor warme chocomel.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 19:53 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

*knuffel*
Vraag t je spv anders?
Ik vind t buiten de laatste dagen zo grauw, echt van dat saaie droevige novemberweer. Tijd voor warme chocomel.

Mja ik hoor het dan wel. Ik ben niet meer zo invested in mn behandeling geloof ik Het duurt mij allemaal te lang en ik heb niet het idee dat we ergens naar toe werken. Het is meer dat ik dan elke 3/4 weken wat vertel en zij vertelt haar visie erop en dan is het weer klaar.

quote:

Op vrijdag 3 november 2017 09:16 schreef Fripsel het volgende:
Altijd fijn die goede telefonische bereikbaarheid, heb om kwart voor 10 die afspraak. Ze zouden vanaf 9 uur bereikbaar moeten zijn.. mooi niet.

Knuffels.
Ik las je verhaal gisteren en hoop dat t niet al te spannend is geweest vannacht.

Ik hoop dat je ze snel bereikt en je n telefonisch consult kan hebben, en vooral dat het je wat oplevert. T is toch niks als die stress steeds.

Sterkte vandaag Bloempjuh!

quote:

Op donderdag 2 november 2017 22:44 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Zouden meer afspraken in jouw geval niet beter zijn? Het lijkt me ook heel moeilijk om er betrokken bij te zijn als je zo weinig contact momenten hebt. Ik zou in ieder geval je gevoel erover uit proberen te spreken ook al is dat moeilijk. Want het klinkt zo niet echt alsof je er iets aan hebt.

Heb je met je svp'er wel fijn contact als in, vertrouw je hem een beetje of dat ook niet? Mij helpt het om van te voren op te schrijven waar ik tegen aan loop en wat ik verwacht merk ik.

Ik weet juist niet of ik meer afspraken nodig heb. Misschien wel geen of andere hulp. Maar dit is nu op dit moment zonde van m'n geld.