R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De vorige delen:quote:Als achterom kijken je pijn doet.
En vooruitblikken je bang maakt.
Kijk dan naar boven.
En ik zal er zijn.
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #1
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #2
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #3
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #4
Een stukje over de 4 taken van het rouwproces.
Laatste posts uit het vorige topic:quote:Hoewel iedereen op een andere manier rouwt en er dus geen draaiboek of recept voor te geven is, heeft elk rouwproces een begin, een midden en een einde. De Amerikaanse rouwdeskundige William Worden heeft in 1992 vier rouwtaken onderscheiden. Dit takenmodel is zeer bruikbaar omdat het niet zozeer uitspraken over het proces van verliesverwerken doet maar de taken benadrukt die verricht moeten worden. De ervaring leert dat de taken gedurende het hele proces door elkaar kunnen lopen.
Taak 1 - Het aanvaarden van de realiteit van het verlies
De realiteit van het overlijden dringt geleidelijk door. Men ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het op een ander niveau nog niet. In de regel vraagt deze taak bij een niet-verwacht overlijden meer tijd. Besef van de onomkeerbaarheid is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Een aspect van de aanvaarding is het innerlijk weten dat hereniging in dit leven niet meer mogelijk is.
Taak 2 - Het doorleven van de pijn en het verdriet
Volgens is het noodzakelijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’ Andere wetenschappers nuanceren dit: in sommige gevallen, bijvoorbeeld bij het overlijden van een ouder op zeer hoge leeftijd kan dit ook met weinig verdriet gepaard gaan. Er hoeft dan ook niet altijd sprake te zijn van veel verdriet of pijn.
Taak 3 - Het aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledene niet meer aanwezig is
De rouwende moet zich als het ware leren instellen op alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en functies voor de ander. Hij of zij was een kameraad, een seksuele partner, iemand die het huishouden organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden. De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Een ouder is na de dood van een enig kind voor de maatschappij geen vader of moeder meer. Het gaat hier dus niet alleen om veranderingen in het dagelijks leven maar ook om veranderingen in de wijze waarop de maatschappij naar de nabestaande en de nabestaande naar zichzelf kijkt.
Taak 4 - De overledene emotioneel een plaats geven en het oppakken van de draad van het leven
Vroeger dacht men dat een voorwaarde voor een goede verliesverwerking zou zijn dat de band met de overledene werd doorgesneden. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. De relatie met de overledene blijft bestaan, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen of in een andere relatie.
Bron: Wikipedia - onderdeel 'Rouw'.
quote:Op vrijdag 20 januari 2017 11:38 schreef lemmethinkaboutit het volgende:
Ik meld me
Vlak voor Kerst is mijn stiefvader overleden aan kanker. Mijn moeder was na een best wel lastig leven eindelijk gelukkig. En toen verloor ze de liefde van haar leven. Op zich gaat het allemaal wel redelijk, want je realiseert je dat leven voor hem echt niet meer ging. Hij heeft een vol leven gehad en veel liefde gekend. Toch vind ik het zo oneerlijk! Hij was nog net geen 60 en zijn dochter heeft plannen om een gezin te starten.. Dat zal hij dus nooit meemaken. Hij was de liefste man die ik ooit gekend heb.
quote:Op vrijdag 24 maart 2017 22:07 schreef Sarasi het volgende:
Tja. Eigenlijk hoor ik hier (nog) niet, maar het voelt al wel zo.
Donderdag werd mijn moeder geopereerd om de kanker weg te laten halen, maar na twee uur zijn ze gestopt met opereren. Teveel uitzaaiingen gevonden. Niks meer aan te doen.
Het voelt heel bizar en onwerkelijk en alsof ik mijn moeder nu al 'kwijt' ben. Volgende week horen we hoe lang nog, maar het rouwen is eigenlijk al begonnen. Ik heb net een afspraak gemaakt met de huisarts om een doorverwijzing te krijgen voor de psycholoog, maar ik twijfel nog even of ik wil vragen om dezelfde psycholoog die ik jaren geleden ook al had, of dat ik beter naar een andere kan gaan.
Het vreemde is ook dat ik echt merk dat m'n hoofd 'vol' zit. Ik maak vreemde zinnen, veel taalfouten en kan niet meer op woorden komen.
[ Bericht 17% gewijzigd door Droopie op 30-03-2017 10:28:26 ]
Hell To The Liars
Ik kom toch maar even hier...
2,5 maand geleden is m'n pa, ondanks ongeneeslijk ziek, toch nog erg onverwachts overleden
En hoewel ik vrede heb dat hij zn rust heeft gevonden. Dat hij geen strijd meer hoeft te leveren. Mis ik hem verschrikkelijk.
Maar merk ook heel erg dat ik heel erg in het rationele blijf hangen en niet mn gevoel kan uiten.
Ik raak op, ben moe,uitgeput.
Maar ik weet niet wat en hoe er mee om te gaan.
Als mensen er naar vragen wuif ik het weg, rationaliseer ik het mij te veel. En ga ik stug door met het ritme waar ik al weer middenin zit van voor zn overlijden.
Ik weet gewoon even niet hoe ik hiermee om moet gaan....
2,5 maand geleden is m'n pa, ondanks ongeneeslijk ziek, toch nog erg onverwachts overleden
En hoewel ik vrede heb dat hij zn rust heeft gevonden. Dat hij geen strijd meer hoeft te leveren. Mis ik hem verschrikkelijk.
Maar merk ook heel erg dat ik heel erg in het rationele blijf hangen en niet mn gevoel kan uiten.
Ik raak op, ben moe,uitgeput.
Maar ik weet niet wat en hoe er mee om te gaan.
Als mensen er naar vragen wuif ik het weg, rationaliseer ik het mij te veel. En ga ik stug door met het ritme waar ik al weer middenin zit van voor zn overlijden.
Ik weet gewoon even niet hoe ik hiermee om moet gaan....
Gecondoleerd, Lingue.
Ik heb geen pasklaar antwoord voor je. Herkenbaar dat je niet weet hoe je hiermee om moet gaan. Eigenlijk weet niemand dat, in jouw situatie. Het overkomt je en je moet door, dus je gaat door. Verdriet en gemis voelen hoort erbij. Maar het kan je ook verlammen, zoals je zegt: je raakt uitgeput, want je gaat wel door maar je kunt de concentratie slecht opbrengen en je energie is laag.
Wat mij hielp, was een leidinggevende die me in de eerste periode alle ruimte gaf. Om erover te praten en gas terug te nemen als het nodig was. Dat gaf qua werk in ieder geval lucht. Ik weet niet hoe dat bij jou zit? En praat er toch over. Je mag mensen best vertellen dat je hem mist, wanneer je hem het meest mist of herinneringen die bij je boven komen.
Sterkte.
Ik heb geen pasklaar antwoord voor je. Herkenbaar dat je niet weet hoe je hiermee om moet gaan. Eigenlijk weet niemand dat, in jouw situatie. Het overkomt je en je moet door, dus je gaat door. Verdriet en gemis voelen hoort erbij. Maar het kan je ook verlammen, zoals je zegt: je raakt uitgeput, want je gaat wel door maar je kunt de concentratie slecht opbrengen en je energie is laag.
Wat mij hielp, was een leidinggevende die me in de eerste periode alle ruimte gaf. Om erover te praten en gas terug te nemen als het nodig was. Dat gaf qua werk in ieder geval lucht. Ik weet niet hoe dat bij jou zit? En praat er toch over. Je mag mensen best vertellen dat je hem mist, wanneer je hem het meest mist of herinneringen die bij je boven komen.
Sterkte.
The love you take is equal to the love you make.
Dankjewel Lienekien.
Opzich heb ik die vrijheid op kantoor. Heb zelfs de mogelijkheid gekregen om via de bedrijfsarts te kijken wat er mogelijk is. Of om een traject te starten met mn eigen coach. Mn leidinggevende is hier heel open, makkelijk en oprecht in.
Het is meer mijzelf die tegenhoudt er iets mee te doen.
Want wat moet ik er mee doen?!
Ja praten... Ergens geeft het (even) ruimte. Maar tegelijk voelt t zinloos (mijn gevoel)...
Ik zou zo graag naar die diepere laag willen van gevoel maar ik blokkeer. Ik loop vast.
Mensen weten niet hoe goed mijn band met mijn vader was. Die begrijpen niet dat ik 2jr lang alles voor hem gedaan heb om het voor hem zo fijn mogelijk te laten zijn.
En ja idd, ik voel mij uitgeput. Het liefst sluit ik mij op. En lig ik de hele dag dom op de bank voor mij uit te staren. Maar dat gaat mij ook niet helpen. Dat heb ik de eerste 2,5 week gedaan.
Maar ergens begint die behoefte nu weer te komen...
Pffff, ben gewoon moe. Klaar. Op.
Opzich heb ik die vrijheid op kantoor. Heb zelfs de mogelijkheid gekregen om via de bedrijfsarts te kijken wat er mogelijk is. Of om een traject te starten met mn eigen coach. Mn leidinggevende is hier heel open, makkelijk en oprecht in.
Het is meer mijzelf die tegenhoudt er iets mee te doen.
Want wat moet ik er mee doen?!
Ja praten... Ergens geeft het (even) ruimte. Maar tegelijk voelt t zinloos (mijn gevoel)...
Ik zou zo graag naar die diepere laag willen van gevoel maar ik blokkeer. Ik loop vast.
Mensen weten niet hoe goed mijn band met mijn vader was. Die begrijpen niet dat ik 2jr lang alles voor hem gedaan heb om het voor hem zo fijn mogelijk te laten zijn.
En ja idd, ik voel mij uitgeput. Het liefst sluit ik mij op. En lig ik de hele dag dom op de bank voor mij uit te staren. Maar dat gaat mij ook niet helpen. Dat heb ik de eerste 2,5 week gedaan.
Maar ergens begint die behoefte nu weer te komen...
Pffff, ben gewoon moe. Klaar. Op.
Gecondoleerd Lingue,
Waarom wil je zo graag naar die diepere laag en wat verwacht je dat er gebeurt als je daar bent?
Ik vraag dat omdat ik het bij mijzelf herken, maar misschien om heel andere redenen.
Ik wilde zo snel mogelijk dat verdriet achter me laten, alles verwerken en weer door. Ja, ik kon huilen en ik had mensen om me heen met wie ik kon praten, maar wat schoot ik daar nou mee op....Ze is dood, dat is een feit. Kom maar door met die diepere laag en de verwerking.
Nu ben ik bijna vier jaar verder (volgende week) en is het heel anders dan ik me had voorgesteld. Er is niet één moment geweest waarbij ik alle emoties heel heftig voelde en daaropvolgend een periode waarin het kon helen, om het zo maar te zeggen. Het gemis en verdriet is er bij mij nog steeds. Soms op de achtergrond en soms kan ik er niet omheen. Ik geef me er maar aan over.
Sterke
Waarom wil je zo graag naar die diepere laag en wat verwacht je dat er gebeurt als je daar bent?
Ik vraag dat omdat ik het bij mijzelf herken, maar misschien om heel andere redenen.
Ik wilde zo snel mogelijk dat verdriet achter me laten, alles verwerken en weer door. Ja, ik kon huilen en ik had mensen om me heen met wie ik kon praten, maar wat schoot ik daar nou mee op....Ze is dood, dat is een feit. Kom maar door met die diepere laag en de verwerking.
Nu ben ik bijna vier jaar verder (volgende week) en is het heel anders dan ik me had voorgesteld. Er is niet één moment geweest waarbij ik alle emoties heel heftig voelde en daaropvolgend een periode waarin het kon helen, om het zo maar te zeggen. Het gemis en verdriet is er bij mij nog steeds. Soms op de achtergrond en soms kan ik er niet omheen. Ik geef me er maar aan over.
Sterke
With the stars as her umbrella
Dankjewel -Miauw-
Ik wil vooral voorkomen dat ik niet achteraf in een donker zwart gat terecht komt. Ervaringen uit het verleden ed... Heb mn lesje wel geleerd met dingen weg te stoppen ipv aan te gaan.
Het gaat me niet om snel verdriet te verwerken. Dat lijkt mij een komen en gaan mbt verlies van een dierbare.
Idd wat je zegt over praten... Dat stukje voelt zo doelloos. Hij is dood. Hij was ziek. Ermee terugkrijgen doe ik niet.
Maar ik zit nu wel op slot. En ga over grenzen van mijzelf heen. Volledig onbewust. Maar wat moet je er aan doen?
Is tijd het enige? Moet ik 'gewoon' maar af en toe mijzelf terugtrekken? Wat is verwerken precies in dit soort gevallen. Een confrontatie met iemand aangaan/bespreken met iemand geeft niet de voldoening.
Ja ze begrijpen het. Ze snappen het gemis (vrienden die hetzelfde hebben doorgemaakt).
Maar t voelt als loze woorden. Betekenisloos. Ik kan er niets mee. Ja fijn dat ze het begrijpen...en nu? Gewoon maar weer doorgaan?
Ik begrijp goed dat er geen stappenplan bestaat.
Ik wil vooral voorkomen dat ik niet achteraf in een donker zwart gat terecht komt. Ervaringen uit het verleden ed... Heb mn lesje wel geleerd met dingen weg te stoppen ipv aan te gaan.
Het gaat me niet om snel verdriet te verwerken. Dat lijkt mij een komen en gaan mbt verlies van een dierbare.
Idd wat je zegt over praten... Dat stukje voelt zo doelloos. Hij is dood. Hij was ziek. Ermee terugkrijgen doe ik niet.
Maar ik zit nu wel op slot. En ga over grenzen van mijzelf heen. Volledig onbewust. Maar wat moet je er aan doen?
Is tijd het enige? Moet ik 'gewoon' maar af en toe mijzelf terugtrekken? Wat is verwerken precies in dit soort gevallen. Een confrontatie met iemand aangaan/bespreken met iemand geeft niet de voldoening.
Ja ze begrijpen het. Ze snappen het gemis (vrienden die hetzelfde hebben doorgemaakt).
Maar t voelt als loze woorden. Betekenisloos. Ik kan er niets mee. Ja fijn dat ze het begrijpen...en nu? Gewoon maar weer doorgaan?
Ik begrijp goed dat er geen stappenplan bestaat.
Praten kan wel helpen. De vraag is even met wie. Maar wat heb je te verliezen? Iemand die vaker met dit bijltje hakt, kan je waarschijnlijk vertellen hoe begrijpelijk je gedachten en gevoelens zijn. Die erkenning kan je goed doen.
Ik merk zelf dat ik in een goed gesprek vooral zelf al pratende tot nieuwe inzichten kom. Het kan heel goed voelen om bepaalde gevoelens of processen voor jezelf te zien en te benoemen, bijv.
Je kunt niet zeggen: 'zo, nu ga ik de boel eens even goed verwerken'. Dat gaat gaandeweg en vaak zie je de ontwikkeling daarin pas achteraf.
Rouw is imo iets wat erbij hoort, wat de tijd mag krijgen. Vooral voor jezelf, want de ervaring leert dat je omgeving er vaak eerder 'klaar mee is' dan jij. Dus je voelt je nu zoals je je voelt, geef je daar dan gewoon af en toe aan over. Maar ga ook door, kom ook weer van die bank af.
Ik merk zelf dat ik in een goed gesprek vooral zelf al pratende tot nieuwe inzichten kom. Het kan heel goed voelen om bepaalde gevoelens of processen voor jezelf te zien en te benoemen, bijv.
Je kunt niet zeggen: 'zo, nu ga ik de boel eens even goed verwerken'. Dat gaat gaandeweg en vaak zie je de ontwikkeling daarin pas achteraf.
Rouw is imo iets wat erbij hoort, wat de tijd mag krijgen. Vooral voor jezelf, want de ervaring leert dat je omgeving er vaak eerder 'klaar mee is' dan jij. Dus je voelt je nu zoals je je voelt, geef je daar dan gewoon af en toe aan over. Maar ga ook door, kom ook weer van die bank af.
The love you take is equal to the love you make.
Tja het is een lastig iets dat rouwen, ongrijpbaar en zo persoonlijk.
Ik vind erover praten ook nooit zo'n succes. Mijn vrienden hebben bijna allemaal wel zoiets meegemaakt, maar in een andere situatie, met een ander persoon. Er is gelukkig begrip maar ze zullen nooit voelen wat ik voel en omgekeerd is dat ook zo.
Wat Lienekien zegt vind ik wel kloppen. Praten kan helpen maar het hangt er vanaf met wie. Ik merk dat ik het fijn vind om met mensen te praten die haar ook gekend hebben, familie in dit geval. Voor mij is het huilen, lachen en erkenning van het verdriet dat ik heb en dat lucht op.
Hoe je er verder mee om moet gaan weet ik niet. Luister naar je gevoel is zo'n open deur maar voor mij werkt het wel. Wat heb ik nodig? Soms is het afleiding in leuke dingen doen, soms wil ik niemand spreken of zien, soms spendeer ik te veel tijd op FOK!
Maar vooral toch die tijd.
Ik vind erover praten ook nooit zo'n succes. Mijn vrienden hebben bijna allemaal wel zoiets meegemaakt, maar in een andere situatie, met een ander persoon. Er is gelukkig begrip maar ze zullen nooit voelen wat ik voel en omgekeerd is dat ook zo.
Wat Lienekien zegt vind ik wel kloppen. Praten kan helpen maar het hangt er vanaf met wie. Ik merk dat ik het fijn vind om met mensen te praten die haar ook gekend hebben, familie in dit geval. Voor mij is het huilen, lachen en erkenning van het verdriet dat ik heb en dat lucht op.
Hoe je er verder mee om moet gaan weet ik niet. Luister naar je gevoel is zo'n open deur maar voor mij werkt het wel. Wat heb ik nodig? Soms is het afleiding in leuke dingen doen, soms wil ik niemand spreken of zien, soms spendeer ik te veel tijd op FOK!
Maar vooral toch die tijd.
With the stars as her umbrella
Wat een ''aanrader'' is om te kijken is : Kijken in de ziel. Achterblijvers.
https://www.ntr.nl/Kijken(...)r-rouw/VPWON_1266527?
Jullie verdriet is nog super vers en hoe cliché het ook klinkt, geef het tijd....Die tijd is niet van te voren te bepalen en voor een ieder is die tijd anders.
En het verdriet mag er ook gewoon zijn. Je bent een heel bijzonder iemand voor jou verloren en ook rouwen is een mooie vorm van liefde.
https://www.ntr.nl/Kijken(...)r-rouw/VPWON_1266527?
Jullie verdriet is nog super vers en hoe cliché het ook klinkt, geef het tijd....Die tijd is niet van te voren te bepalen en voor een ieder is die tijd anders.
En het verdriet mag er ook gewoon zijn. Je bent een heel bijzonder iemand voor jou verloren en ook rouwen is een mooie vorm van liefde.
Dankjewel Laysa.quote:
Wat een ''aanrader'' is om te kijken is : Kijken in de ziel. Achterblijvers.
https://www.ntr.nl/Kijken(...)r-rouw/VPWON_1266527?
Jullie verdriet is nog super vers en hoe cliché het ook klinkt, geef het tijd....Die tijd is niet van te voren te bepalen en voor een ieder is die tijd anders.
En het verdriet mag er ook gewoon zijn. Je bent een heel bijzonder iemand voor jou verloren en ook rouwen is een mooie vorm van liefde.
Ik ga de uitzending bekijken.
Hoe gaat het nu met jou?
With the stars as her umbrella
Zo rauw als dat het 4 jaar geleden was is het gelukkig niet meer.
Het gemis blijft enorm, maar je leert er een soort van mee omgaan.
Het gemis blijft enorm, maar je leert er een soort van mee omgaan.
Voor mij is het nu 10 jaar geleden, zelfs het gemis wordt op den duur een beetje minder. Als ik nu terugkijk merk ik wel dat m'n herinneringen echt uit twee hele aparte delen bestaan, voor en na. Alsof ik twee levens heb gehad. Het is vreemd om in woorden te brengen, het verlies voelt als een soort van staalkabel waar al m'n ervaringen sindsdien omheen zijn gewonden. Het zit er nog wel, ergens in de kern en de rest hangt er aan vast.quote:
Zo rauw als dat het 4 jaar geleden was is het gelukkig niet meer.
Het gemis blijft enorm, maar je leert er een soort van mee omgaan.
Dat gevoel herken ik heel goed. Mijn pa is 3 jaar geleden vrij plotseling overleden en het moment van zijn overlijden zorgde ook voor zo'n scherpe splitsing. Ik heb het maar allemaal over me heen laten komen maar het gemis blijft natuurlijk. De scherpe randjes gaan er vanaf, maar je merkt toch dat het een geestelijke optater van jewelste is. Een enorme dreun.quote:Op woensdag 16 augustus 2017 19:40 schreef Twiitch het volgende:
Als ik nu terugkijk merk ik wel dat m'n herinneringen echt uit twee hele aparte delen bestaan, voor en na. Alsof ik twee levens heb gehad.
.
Mijn zus is op 38-jarige leeftijd overleden aan kanker 3 jaar geleden. Vader (71) zit nu net in een verpleeghuis voor een jaar voor de laatste fase van Alzheimer.
Ik vind zelf dat de huidige wereld niet zo gemaakt is om te rouwen. Iedereen moet maar door en positieve dingen posten op Facebook. Ik ben er al met al wel 3 jaar mee bezig geweest om het een plekje te geven.
En nog steeds refereer ik veel aan de dood: 'Ja maar, je gaat toch uiteindelijk dood.'.
Ik vind zelf dat de huidige wereld niet zo gemaakt is om te rouwen. Iedereen moet maar door en positieve dingen posten op Facebook. Ik ben er al met al wel 3 jaar mee bezig geweest om het een plekje te geven.
En nog steeds refereer ik veel aan de dood: 'Ja maar, je gaat toch uiteindelijk dood.'.
Ik heb de afgelopen paar dagen opeens random jankaanvallen. Op zich is dat nog niet zo erg, maar ik merk dat ik wel nu alweer bezig ben met dat ik me straks weer gewoon 'normaal' moet kunnen profileren, als het studiejaar weer begint. Gelukkig zie ik in september m'n psycholoog weer, maar eigenlijk weet ik ook nog niet zo goed wat ik daarmee moet. Sommige dagen gaan helemaal prima, en op andere dagen krijg ik gewoon geen adem.
Gelukkig zie ik in september m'n psycholoog weer, maar eigenlijk weet ik ook nog niet zo goed wat ik daarmee moet. Sommige dagen gaan helemaal prima, en op andere dagen krijg ik gewoon geen adem.
Your opinion of me is none of my business.
Ik zie dat je in dit topic na maart geen updates meer over je moeder hebt gepost. Is het na de diagnose dat er niks meer aan te doen was snel gegaan?quote:
Ik heb de afgelopen paar dagen opeens random jankaanvallen. Op zich is dat nog niet zo erg, maar ik merk dat ik wel nu alweer bezig ben met dat ik me straks weer gewoon 'normaal' moet kunnen profileren, als het studiejaar weer begint.
Ze is er nog, gelukkig. Maar we staan met z'n allen wel al met één been in het rouwproces. Het blijkt toch een minder agressieve kanker te zijn dan ze dachten, waardoor het maanden (heel misschien jaren) gaan zijn in plaats van weken. Soms baal ik daar ook van, omdat het nu zo onzeker en slepend is, en dan vind ik mezelf weer vreselijk dat ik dat voel.quote:
[..]
Ik zie dat je in dit topic na maart geen updates meer over je moeder hebt gepost. Is het na de diagnose dat er niks meer aan te doen was snel gegaan?
Stiekem hoor ik hier nog niet helemaal, in dit topic, maar ik weet ook niet zo goed waar ik het anders kwijt moet.
Your opinion of me is none of my business.
Ik begrijp je mixed feelings, hopelijk heeft je moeder nog relatief veel goede momenten. Veel sterkte!quote:
[..]
Ze is er nog, gelukkig. Maar we staan met z'n allen wel al met één been in het rouwproces. Het blijkt toch een minder agressieve kanker te zijn dan ze dachten, waardoor het maanden (heel misschien jaren) gaan zijn in plaats van weken. Soms baal ik daar ook van, omdat het nu zo onzeker en slepend is, en dan vind ik mezelf weer vreselijk dat ik dat voel.
Stiekem hoor ik hier nog niet helemaal, in dit topic, maar ik weet ook niet zo goed waar ik het anders kwijt moet.
Ik wil als eerste de mensen hier sterkte wensen met het verlies van hun dierbare.
Ik heb in de jaren al veel dierbare moeten verliezen beide ouders op mijn negentiende veel van verdriet ervaren(en dan na 20 jaar bij een psygoloog langst moeten gaan voor verlatingsangst)
Mijn zwager heb ik drie jaar geleden verloren had ook een speciale plekje in mijn hart.
Mijn broer die al jaren ziek was heeft verleden maand voor euthansie gekozen wat een moeilijk afscheid was .
Een dag ervoor bij hem langst geweest en zijn hand steeds vastgehouden en hem omarmt bij het afscheid.
Ik heb in de jaren al veel dierbare moeten verliezen beide ouders op mijn negentiende veel van verdriet ervaren(en dan na 20 jaar bij een psygoloog langst moeten gaan voor verlatingsangst)
Mijn zwager heb ik drie jaar geleden verloren had ook een speciale plekje in mijn hart.
Mijn broer die al jaren ziek was heeft verleden maand voor euthansie gekozen wat een moeilijk afscheid was .
Een dag ervoor bij hem langst geweest en zijn hand steeds vastgehouden en hem omarmt bij het afscheid.
Lastig he dat soort dingen. Ik was mij er ook heel erg van bewust. Maar kon wel heel erg genieten van alle tijd samen.quote:
[..]
Ze is er nog, gelukkig. Maar we staan met z'n allen wel al met één been in het rouwproces. Het blijkt toch een minder agressieve kanker te zijn dan ze dachten, waardoor het maanden (heel misschien jaren) gaan zijn in plaats van weken. Soms baal ik daar ook van, omdat het nu zo onzeker en slepend is, en dan vind ik mezelf weer vreselijk dat ik dat voel.
Stiekem hoor ik hier nog niet helemaal, in dit topic, maar ik weet ook niet zo goed waar ik het anders kwijt moet.
En dan heel soms kwam ik thuis en heb ik in mijn eentje op de bank wel een uur heel hard moeten janken.
Niet fijn maar lucht wel op.
Daarnaast heb ik, voor mijn gevoel, alles in die kleine 2jr bereikt wat ik kon en wilde bereiken. Dat geeft mij wel veel rust. Natuurlijk zijn er altijd dingen die je nog zou willen weten maar daar probeer ik niet bij stil te staan. Iig niet nu.
Geniet van alle mooie momenten! Maak foto's, herinneringen. Ik vond dat heel belangrijk. En ik vind dat ik te weinig foto's heb (gemaakt).
Gelukkig is echte quality time belangrijker vind ik.
Sterkte met alles!
Jij ook veel sterkte. Afscheid doet veel pijn....quote:
Ik wil als eerste de mensen hier sterkte wensen met het verlies van hun dierbare.
Ik heb in de jaren al veel dierbare moeten verliezen beide ouders op mijn negentiende veel van verdriet ervaren(en dan na 20 jaar bij een psygoloog langst moeten gaan voor verlatingsangst)
Mijn zwager heb ik drie jaar geleden verloren had ook een speciale plekje in mijn hart.
Mijn broer die al jaren ziek was heeft verleden maand voor euthansie gekozen wat een moeilijk afscheid was .
Een dag ervoor bij hem langst geweest en zijn hand steeds vastgehouden en hem omarmt bij het afscheid.
Dat vind ik juist zo moeilijk. Al die dingen die mensen dan zeggen, zo van "ik wou dat ik meer..."quote:
[..]
Lastig he dat soort dingen. Ik was mij er ook heel erg van bewust. Maar kon wel heel erg genieten van alle tijd samen.
En dan heel soms kwam ik thuis en heb ik in mijn eentje op de bank wel een uur heel hard moeten janken.
Niet fijn maar lucht wel op.
Daarnaast heb ik, voor mijn gevoel, alles in die kleine 2jr bereikt wat ik kon en wilde bereiken. Dat geeft mij wel veel rust. Natuurlijk zijn er altijd dingen die je nog zou willen weten maar daar probeer ik niet bij stil te staan. Iig niet nu.
Geniet van alle mooie momenten! Maak foto's, herinneringen. Ik vond dat heel belangrijk. En ik vind dat ik te weinig foto's heb (gemaakt).
Gelukkig is echte quality time belangrijker vind ik.
Sterkte met alles!
Het voelt alsof ik dan dus al die dingen moet doen om het 'goed' te doen. Daarnaast doe ik ontzettend m'n best om leuke dingen samen te doen, om toch ook gewoon af en toe samen jankend op de bank te hangen, en om toch ook m'n eigen grenzen te bewaken. Maar als ik m'n ogen dicht doe, zie ik de arts naast m'n moeders bed staan in de uitslaapkamer, hoofdschuddend, zeggend dat het hem spijt. En ik doe zo verdomde hard m'n best om dat beeld te vervangen met iets leuks, een lachende moeder, maar dat lukt me gewoon niet en daar baal ik zo vreselijk hard van.
Your opinion of me is none of my business.
Je moet vooral doen wat voor jou goed voelt. En niet iets doen wat een ander denkt dat goed voelt want dan doe je jezelf te kort.quote:
[..]
Dat vind ik juist zo moeilijk. Al die dingen die mensen dan zeggen, zo van "ik wou dat ik meer..."
Ik heb alles gedaan binnen mijn grenzen. En ja die ben ik regelmatig te buiten gegaan. Maar ik zag de liefde van mn pa dat hij t fijn vond dat ik van alles voor en met hem deed.
Fijne Herinneringen maken doe je door wat je zelf graag wilt en niet door wat denkt dat moet of wat een ander ke adviseert.
Ik heb de tijd altijd zoveel mogelijk bewust gebruikt. En heel soms was er de autopilot en was ik t ff zat om door de ziekte van mn pa geleefd worfen.
Maar er is geen goed of fout.
Mijn vader is in '99 overleden, of eigenlijk 'gestopt met leven'. Dat werkt nog steeds door in mijn leven in 2017. Niet dagelijks, gelukkig, maar het dringt wel regelmatig tot me door dat het nooit meer wordt zoals 'vroeger'. Dat is natuurlijk logisch, want alles verandert en groeit, maar ik zou steeds vaker willen dat ik hem gewoon even een sms'je zou kunnen sturen ofzo.
Mon 'en!
Nu bijna 10 maanden later begint het verdriet echt voelbaar te zijn. Het gemis is groot. En merk ik dat de normale dingen meer van mij vragen. Het kost allemaal energie om de ballen in de lucht te houden.
Altijd maar moeten aanhoren dat anderen het zo zwaar hebben met het verlies. Überhaupt dat mensen denken dat het verdriet meetbaar is.
Veelal wordt er niet eens over gesproken. Alsof m'n vader niet bestaan heeft. Er wordt overheen gewalst als ik er over begin. Want benoemen is te pijnlijk voor anderen. Maar blijkbaar is niet benoemen voor mij niet pijnlijk genoeg.
Merk dat mijn grenzen steeds meer bereikt worden. Ik denk dat ze zelfs al ver overschreden zijn...
En dan mis ik mijn vader het ergst...
Altijd maar moeten aanhoren dat anderen het zo zwaar hebben met het verlies. Überhaupt dat mensen denken dat het verdriet meetbaar is.
Veelal wordt er niet eens over gesproken. Alsof m'n vader niet bestaan heeft. Er wordt overheen gewalst als ik er over begin. Want benoemen is te pijnlijk voor anderen. Maar blijkbaar is niet benoemen voor mij niet pijnlijk genoeg.
Merk dat mijn grenzen steeds meer bereikt worden. Ik denk dat ze zelfs al ver overschreden zijn...
En dan mis ik mijn vader het ergst...
Bij deze de reeks centraal gezet.
Sterkte allemaal.
Sterkte allemaal
.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Merciquote:
Bij deze de reeks centraal gezet.
Sterkte allemaal
Misschien is de before you leave app een mooie toevoeging voor de op, aangezien niet iedereen hier post na een overlijden, maar ook ervoor? Gaat om de gratis app: http://www.beforeyouleave.nl/Uit de faq: Waarom is Before you leave ontwikkeld? >>
Om naasten van mensen die ongeneeslijk ziek zijn emotioneel te ondersteunen. Uit vele gesprekken met mensen in deze situatie blijkt dat als iemand in je omgeving ernstig ziek is, de zorg vooral gericht is op de patiënt en op fysiek zorgen. Veel naasten gaven juist ook aan dat ze zelf ook behoefte hadden aan emotionele hulp en juist aan gesprekken met de zieke. Daarnaast vertelden mensen die iemand waren verloren ons hoeveel waarde ze hechten aan herinneringen in beeld en tekst. Juist ook van de moeilijke periode. Die combinatie leidde tot deze app.
Waarom zou ik Before you leave willen gebruiken? >>
Met deze app kun je samen herinneringen maken en vastleggen, onafhankelijk van plaats en tijd. Je krijgt handvatten om (soms moeilijke) onderwerpen te bespreken. Onderwerpen waar je het met elkaar wel graag over wilt hebben. Maar waar je zelf misschien niet altijd op was gekomen. Of de juiste manier voor had gevonden. Zie het als een inspiratiebron of een stok achter de deur. Samen met andere familieleden en vrienden die dichtbij staan ben je hiermee emotioneel nog meer betrokken. Zelfs al ben je fysiek misschien niet altijd bij elkaar.
Ik herinner me de weken waarin ik wist dat mijn moeder zou overlijden dat ik niet wist waar ik met mensen kon praten die hetzelfde meemaakten. Geen idee of zo’n app daar ook bij helpt. Helaas heb ik toen dit topic niet gevonden. Ik had er wel heel erg behoefte aan.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Helaas is mijn vader afgelopen maandag, na een ziektebed van ruim 4 weken overleden. Tot afgelopen week was iedereen ervan overtuigd dat hij afgelopen weekend naar huis kon, alles zag er goed uit en hij keek enorm uit naar het mooie weer van deze week.
Zaterdagochtend belde mijn vader mij op, aan zijn stem te horen ging het niet goed. Direct mijn familie op de hoogte gesteld en samen met mijn moeder naar het ziekenhuis gesneld. Helaas bleek bij aankomst dat het foute boel was. Als donderslag bij heldere hemel kregen wij van de arts te horen dat ze niets meer voor hem konden betekenen en dat mijn vader zou komen te overlijden.
Vanaf dat moment bevonden wij ons in een achtbaan. Van de rasoptimist die mijn vader altijd was geweest, was op dat moment niets meer over. Zijn toestand verslechterde, door o.a. uitvallen van organen snel.
In de uren die volgde hebben wij gelukkig goed afscheid kunnen nemen. Voor mijn vader was het goed zo, bedankte en was trots op ons.
Omdat hij geen euthanasieverklaring had opgetekend, was het wachten op het moment dat zijn lichaam het zou opgeven. Langzaam hebben wij op zijn verzoek de morfine laten ophogen, zodat hij pijnvrij zou zijn.
Meer dan 30 uur zijn wij nonstop bij hem geweest, in zijn kamer geslapen om voor hem op te komen: water geven (kon uiteindelijk niet meer door het niet kunnen slikken), lippen insmeren, gevraagd of hij pijn had, of, of hij het fijn vond dat wij er waren. Ook hielden wij hem in de gaten, om zo bij onrust de morfine te laten ophogen.
Uiteindelijk is hij in een diepe slaap beland, dit was voor ons het moment om zelf ook wat rust te pakken.
Maandagmorgen is hij rustig in zijn slaap overleden, geen pijn, geen onrust. Hij had er vrede mee en het was goed zo.
Hoe erg het ook is om mijn vader te verliezen, toch zijn wij blij voor hem dat hij zonder pijn en met afscheid is overleden.
Het is goed zo... we gaan hem missen.
[ Bericht 0% gewijzigd door dudewhereismycar op 17-04-2018 19:40:58 ]
Zaterdagochtend belde mijn vader mij op, aan zijn stem te horen ging het niet goed. Direct mijn familie op de hoogte gesteld en samen met mijn moeder naar het ziekenhuis gesneld. Helaas bleek bij aankomst dat het foute boel was. Als donderslag bij heldere hemel kregen wij van de arts te horen dat ze niets meer voor hem konden betekenen en dat mijn vader zou komen te overlijden.
Vanaf dat moment bevonden wij ons in een achtbaan. Van de rasoptimist die mijn vader altijd was geweest, was op dat moment niets meer over. Zijn toestand verslechterde, door o.a. uitvallen van organen snel.
In de uren die volgde hebben wij gelukkig goed afscheid kunnen nemen. Voor mijn vader was het goed zo, bedankte en was trots op ons.
Omdat hij geen euthanasieverklaring had opgetekend, was het wachten op het moment dat zijn lichaam het zou opgeven. Langzaam hebben wij op zijn verzoek de morfine laten ophogen, zodat hij pijnvrij zou zijn.
Meer dan 30 uur zijn wij nonstop bij hem geweest, in zijn kamer geslapen om voor hem op te komen: water geven (kon uiteindelijk niet meer door het niet kunnen slikken), lippen insmeren, gevraagd of hij pijn had, of, of hij het fijn vond dat wij er waren. Ook hielden wij hem in de gaten, om zo bij onrust de morfine te laten ophogen.
Uiteindelijk is hij in een diepe slaap beland, dit was voor ons het moment om zelf ook wat rust te pakken.
Maandagmorgen is hij rustig in zijn slaap overleden, geen pijn, geen onrust. Hij had er vrede mee en het was goed zo.
Hoe erg het ook is om mijn vader te verliezen, toch zijn wij blij voor hem dat hij zonder pijn en met afscheid is overleden.
Het is goed zo... we gaan hem missen.
[ Bericht 0% gewijzigd door dudewhereismycar op 17-04-2018 19:40:58 ]
Sterkte. Word wel even stil van dit topic.
Raar hoe iets dat zo bij het leven hoort en in die zin iedereen overkomen zal, toch zo lastig en pijnlijk kan zijn. Zowel als het gebeurt dichtbij je, als daarna.
Raar hoe iets dat zo bij het leven hoort en in die zin iedereen overkomen zal, toch zo lastig en pijnlijk kan zijn. Zowel als het gebeurt dichtbij je, als daarna.
Whatever...
Sterkte! Het is enorm rot, maar je hebt een goede troost dat je goed afscheid hebt kunnen nemen en alles op alles hebt gezet om zijn laatste momenten zo kwalitatief en confortabel mogelijk te maken.quote:
Hoe erg het ook is om mijn vader te verliezen, toch zijn wij blij voor hem dat hij zonder pijn en met afscheid is overleden.
Het ergste (vind ik) is geen afscheid kunnen nemen, zoals bij mijn oma en mijn 'oppas(gevoelsmatig 2e oma)' is geweest, dat blijft je voor altijd bij!
De 19de is het alweer 3 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Heb mijn papa gevraagd of hij mee zou willen naar Eikelenburg naar mijn moeder en hij zei: ja!
Damzzzz wat hou ik van die man.
Damzzzz wat hou ik van die man.
Waarom kon je geen afscheid nemen?quote:Op donderdag 19 april 2018 16:24 schreef cafpow het volgende:
[..]
Sterkte! Het is enorm rot, maar je hebt een goede troost dat je goed afscheid hebt kunnen nemen en alles op alles hebt gezet om zijn laatste momenten zo kwalitatief en confortabel mogelijk te maken.
Het ergste (vind ik) is geen afscheid kunnen nemen, zoals bij mijn oma en mijn 'oppas(gevoelsmatig 2e oma)' is geweest, dat blijft je voor altijd bij!
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Nou, dan doe ik even een duit in het zakje.quote:
Jammer dat hier zo weinig gepost wordt
Ruim een halfjaar geleden is mijn moeder overleden aan een hartstilstand. Ze was terminaal ziek, maar voordat de bekende jeweetwelziekte toesloeg was er ook het nodige aan de hand.
Twintig jaar geleden overleed mijn opa, haar vader, ook aan een hartstilstand. Vrij plotseling. Mijn moeder is daarna in een psychose geraakt. En in de jaren daarna nog een paar keer. Ze is nooit meer de open, sociale, spontane vrouw geworden die ze voor die tijd was.
En dan dus dit. Het lukt me ook haast niet meer om me mijn moeder van voor alle narigheid goed te herinneren. Misschien omdat dat al zo lang geleden is, maar misschien is het ook dat die periode (van zorgen) erna gewoon te lang is geweest. Alsof je maar een beperkte hoeveelheid ruimte in je hoofd hebt voor beelden/herinneringen en dat recentere de oudsten vervangen ofzo..quote:Op donderdag 24 augustus 2017 11:08 schreef Sarasi het volgende:
[..]
ik doe zo verdomde hard m'n best om dat beeld te vervangen met iets leuks, een lachende moeder, maar dat lukt me gewoon niet en daar baal ik zo vreselijk hard van.
Oh wat ontzettend naar. Gecondoleerd ❤️ hoe gaat het nu met jou?quote:
29 mei is mijn vader opeens overleden. Jammer dat ik dit topic nu pas zie...
Kun je misschien nog oude videobanden (of ander medium) vinden van jouw kindertijd? Zelfs oudere video-opnamen kun je bij bepaalde fotozaken nog op dvd laten zetten. Anders wellicht fotoboeken. Wat mij ook heel erg helpt is bepaalde stomme uitdrukkingen of maniertjes van zeggen op te halen. "Oeh, mien tassie!" bijvoorbeeld. Geen idee meer waar 't vandaan komt, geen idee hoe ze 't zou zeggen, maar ik moet wel automatisch glimlachen als ik daaraan denk want ik weet dat 't bij haar hoort.quote:
[..]
Nou, dan doe ik even een duit in het zakje.
Ruim een halfjaar geleden is mijn moeder overleden aan een hartstilstand. Ze was terminaal ziek, maar voordat de bekende jeweetwelziekte toesloeg was er ook het nodige aan de hand.
Twintig jaar geleden overleed mijn opa, haar vader, ook aan een hartstilstand. Vrij plotseling. Mijn moeder is daarna in een psychose geraakt. En in de jaren daarna nog een paar keer. Ze is nooit meer de open, sociale, spontane vrouw geworden die ze voor die tijd was.
[..]
En dan dus dit. Het lukt me ook haast niet meer om me mijn moeder van voor alle narigheid goed te herinneren. Misschien omdat dat al zo lang geleden is, maar misschien is het ook dat die periode (van zorgen) erna gewoon te lang is geweest. Alsof je maar een beperkte hoeveelheid ruimte in je hoofd hebt voor beelden/herinneringen en dat recentere de oudsten vervangen ofzo..
Your opinion of me is none of my business.
Het slijt nooit.
Ik merk hoe moeilijk het is in oktober.
Ik merk hoe moeilijk het is in oktober.
Koning, keizer, admiraal, schijten moeten ze allemaal by cafca.
Oooof een taak op oew boekkes, jongens jongens het is toek op je bakkes hé
Oooof een taak op oew boekkes, jongens jongens het is toek op je bakkes hé
'Grappig' dat ik dit topic nu tegenkom terwijl ik uit het niets even tussen de centrale topics aan het neuzen was. De reden waarom ik het zeg is omdat mijn vader over 3 dagen en 3 uur alweer 3 jaar geleden overleden is.
Om de een of andere reden heb ik er nu en dit jaar meer moeite mee dan voorheen. Sterker nog, ik heb er nu meer moeite mee dan al die tijd bij elkaar opgeteld. Belangrijk detail is dat ik een aantal psychische problemen heb waaronder een vermijdende persoonlijkheidsstoornis die ervoor zorgt dat ik amper in contact sta met mijn eigen gevoel. Zo te zien werkt de behandeling inmiddels een beetje.
Ik weet niet zo goed wat er momenteel overheerst. Het verdriet, het schuldgevoel omdat we een veel beter band hadden kunnen hebben, het missen van mensen om erover te kunnen praten of juist alles bij elkaar.
Dat laatste is wel enorm aangewakkerd door de kerstkaart van een ex-vriendin. Zij was er in die periode standaard bij ook al hadden we op dat moment geen relatie meer. Het bericht "Sterkte deze moeilijke periode" was goed bedoeld en lief, maar ik werd onbewust wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Door omstandigheden is er geen contact meer, maar als ik nu ergens behoefte aan heb is het om over toen te praten met haar, diegene die er bij was.
Eigenlijk weet ik ook niet goed waarom ik dit nu hier post of wat ik precies moet postten. Het moest er even uit gok ik.
Om de een of andere reden heb ik er nu en dit jaar meer moeite mee dan voorheen. Sterker nog, ik heb er nu meer moeite mee dan al die tijd bij elkaar opgeteld. Belangrijk detail is dat ik een aantal psychische problemen heb waaronder een vermijdende persoonlijkheidsstoornis die ervoor zorgt dat ik amper in contact sta met mijn eigen gevoel. Zo te zien werkt de behandeling inmiddels een beetje.
Ik weet niet zo goed wat er momenteel overheerst. Het verdriet, het schuldgevoel omdat we een veel beter band hadden kunnen hebben, het missen van mensen om erover te kunnen praten of juist alles bij elkaar.
Dat laatste is wel enorm aangewakkerd door de kerstkaart van een ex-vriendin. Zij was er in die periode standaard bij ook al hadden we op dat moment geen relatie meer. Het bericht "Sterkte deze moeilijke periode" was goed bedoeld en lief, maar ik werd onbewust wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Door omstandigheden is er geen contact meer, maar als ik nu ergens behoefte aan heb is het om over toen te praten met haar, diegene die er bij was.
Eigenlijk weet ik ook niet goed waarom ik dit nu hier post of wat ik precies moet postten. Het moest er even uit gok ik.
Haar kerstkaart is toch een mooie reden om weer eens contact met haar op te nemen? Wat houdt je tegen?
Zoiets moet van twee kanten komen.quote:Op zondag 29 december 2019 01:04 schreef Radegast het volgende:
Haar kerstkaart is toch een mooie reden om weer eens contact met haar op te nemen? Wat houdt je tegen?
Maar nee inmiddels heeft ze een nieuwe relatie en speelt er een verleden mee.De kerstkaart is niks meer dan een traditie geworden om te laten weten dat we nog leven zeg maar.
Vooral rond kerst heb ik het moeilijk mee. Mijn moeder is nu bijna 4 jaar dood.
We hadden niet echt iets speciaals met kerst behalve het gebruikelijke eten met de familie enzo.
Maar dat valt me wel zwaar. Mis mijn moeder om alles te relativeren enzo
Kerstdiner kregen mijn zus en ik beetje ruzie, dat hebben we nooit...
Misschien zit zij er ook wel extra mee dan
We hadden niet echt iets speciaals met kerst behalve het gebruikelijke eten met de familie enzo.
Maar dat valt me wel zwaar. Mis mijn moeder om alles te relativeren enzo
Kerstdiner kregen mijn zus en ik beetje ruzie, dat hebben we nooit...
Misschien zit zij er ook wel extra mee dan
Dit is wel heel herkenbaar..quote:
Ik weet niet zo goed wat er momenteel overheerst. Het verdriet, het schuldgevoel omdat we een veel beter band hadden kunnen hebben, het missen van mensen om erover te kunnen praten of juist alles bij elkaar.
Kreeg de laatste jaren steeds betere band met mijn moeder en dat is weleens moeizaam geweest..
Heb je geen familie om het mee over te hebbenquote:
[..]
Zoiets moet van twee kanten komen.
De kerstkaart is niks meer dan een traditie geworden om te laten weten dat we nog leven zeg maar.
Nope. Laat ik het zo zeggen dat in een gemiddelde week ik mijn therapeuten, maatschappelijk werker en kassière van de supermarkt spreek.quote:
[..]
Heb je geen familie om het mee over te hebben
Ohquote:
[..]
Nope. Laat ik het zo zeggen dat in een gemiddelde week ik mijn therapeuten, maatschappelijk werker en kassière van de supermarkt spreek.
da's wel klote danSterkte deze dagen
* cafpow lees mee, mid december is mijn vader compleet onverwachts overleden. Het was een aparte relatie, want hij was fysiek afwezig maar tegelijkertijd altijd aanwezig. Hij woonde niet in Nederland...en heeft ook nooit bij mij en mijn moeder gewoond. Maar toch was hij altijd present door middel van een telefoontje 1x in de 2 weken. Toen ik klein was kwam hij heel vaak voor een paar dagen op bezoek.
De laatste jaren was dat minder, mede doordat hij problemen had met de knieën had al 1 protese. Maar desondanks was hij toch mijn vader, en was er een gezien de situatie sterke band.
Momenteel ben ik voor werk in een ander continent, en die ochtend rond 6 uur wordt ik wakker gebeld met het nieuws dat hij in het ziekenhuis ligt en er zeer slecht aan toe is, door een hersenbloeding. En had het locked in syndroom, was dus bewust van alles om zich heen, maar kon dus niet communiceren met de buitenwereld.
Die dag vrij genomen van werk en geprobeerd te gaan sporten om een beetje afleiding te krijgen, want dus enorm niet lukte. En toen ik thuis kwam het 2e telefoontje, dat hij overleden was.
Ondanks de enorme opluchting dat hij niet veel heeft hoeven te lijden, is het nog steeds enorm moeilijk. In mijn directe omgeving kan ik er bijna niet over praten, alleen mijn moeder. Want de rest van de mensen om me heen, kunnen of niet omgaan met emoties(emotioneel gehandicapt) of gaan verder of er niks gebeurd is(logisch ook).
Afscheid nemen zat er dus niet in, en voorlopig het graf bezoeken ook niet. En denk dat ik dat momenteel ook niet aankan.
De laatste jaren was dat minder, mede doordat hij problemen had met de knieën had al 1 protese. Maar desondanks was hij toch mijn vader, en was er een gezien de situatie sterke band.
Momenteel ben ik voor werk in een ander continent, en die ochtend rond 6 uur wordt ik wakker gebeld met het nieuws dat hij in het ziekenhuis ligt en er zeer slecht aan toe is, door een hersenbloeding. En had het locked in syndroom, was dus bewust van alles om zich heen, maar kon dus niet communiceren met de buitenwereld.
Die dag vrij genomen van werk en geprobeerd te gaan sporten om een beetje afleiding te krijgen, want dus enorm niet lukte. En toen ik thuis kwam het 2e telefoontje, dat hij overleden was.
Ondanks de enorme opluchting dat hij niet veel heeft hoeven te lijden, is het nog steeds enorm moeilijk. In mijn directe omgeving kan ik er bijna niet over praten, alleen mijn moeder. Want de rest van de mensen om me heen, kunnen of niet omgaan met emoties(emotioneel gehandicapt) of gaan verder of er niks gebeurd is(logisch ook).
Afscheid nemen zat er dus niet in, en voorlopig het graf bezoeken ook niet. En denk dat ik dat momenteel ook niet aankan.
Sterkte en gecondoleerdquote:
* cafpow lees mee, mid december is mijn vader compleet onverwachts overleden. Het was een aparte relatie, want hij was fysiek afwezig maar tegelijkertijd altijd aanwezig. Hij woonde niet in Nederland...en heeft ook nooit bij mij en mijn moeder gewoond. Maar toch was hij altijd present door middel van een telefoontje 1x in de 2 weken. Toen ik klein was kwam hij heel vaak voor een paar dagen op bezoek.
De laatste jaren was dat minder, mede doordat hij problemen had met de knieën had al 1 protese. Maar desondanks was hij toch mijn vader, en was er een gezien de situatie sterke band.
Momenteel ben ik voor werk in een ander continent, en die ochtend rond 6 uur wordt ik wakker gebeld met het nieuws dat hij in het ziekenhuis ligt en er zeer slecht aan toe is, door een hersenbloeding. En had het locked in syndroom, was dus bewust van alles om zich heen, maar kon dus niet communiceren met de buitenwereld.
Die dag vrij genomen van werk en geprobeerd te gaan sporten om een beetje afleiding te krijgen, want dus enorm niet lukte. En toen ik thuis kwam het 2e telefoontje, dat hij overleden was.
Ondanks de enorme opluchting dat hij niet veel heeft hoeven te lijden, is het nog steeds enorm moeilijk. In mijn directe omgeving kan ik er bijna niet over praten, alleen mijn moeder. Want de rest van de mensen om me heen, kunnen of niet omgaan met emoties(emotioneel gehandicapt) of gaan verder of er niks gebeurd is(logisch ook).
Afscheid nemen zat er dus niet in, en voorlopig het graf bezoeken ook niet. En denk dat ik dat momenteel ook niet aankan.
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Vorige maand is mijn vrouw (42, geen kinderen) overleden aan kanker. Langzaam komt het besef dat er dingen niet meer of anders zullen gaan.
Zaterdag stond ik bij de bakker en daar kocht ik altijd rond Pasen een chocolade haasje voor haar. Als “verrassing” want ze wist dat er altijd wel een haasje voor haar kwam.
Ik heb er 2 gekocht voor mijn nichtjes, dat deed mijn vrouw altijd en ik stond te janken bij de kassa.
Binnenkort is ook haar verjaardag dus dat zal ook een zware tijd worden.
Ik ben zelf 47 en ineens weduwnaar. Het allemaal erg onwerkelijk en heb gelukkig veel steun van veel mensen om me heen maar soms ben ik even de weg kwijt (sta ik met een glas in de garage, geen idee waarom)
Zijn er meer lotgenoten hier?
Zaterdag stond ik bij de bakker en daar kocht ik altijd rond Pasen een chocolade haasje voor haar. Als “verrassing” want ze wist dat er altijd wel een haasje voor haar kwam.
Ik heb er 2 gekocht voor mijn nichtjes, dat deed mijn vrouw altijd en ik stond te janken bij de kassa.
Binnenkort is ook haar verjaardag dus dat zal ook een zware tijd worden.
Ik ben zelf 47 en ineens weduwnaar. Het allemaal erg onwerkelijk en heb gelukkig veel steun van veel mensen om me heen maar soms ben ik even de weg kwijt (sta ik met een glas in de garage, geen idee waarom)
Zijn er meer lotgenoten hier?
Veel sterkte!quote:
Vorige maand is mijn vrouw (42, geen kinderen) overleden aan kanker. Langzaam komt het besef dat er dingen niet meer of anders zullen gaan.
Zaterdag stond ik bij de bakker en daar kocht ik altijd rond Pasen een chocolade haasje voor haar. Als “verrassing” want ze wist dat er altijd wel een haasje voor haar kwam.
Ik heb er 2 gekocht voor mijn nichtjes, dat deed mijn vrouw altijd en ik stond te janken bij de kassa.
Binnenkort is ook haar verjaardag dus dat zal ook een zware tijd worden.
Ik ben zelf 47 en ineens weduwnaar. Het allemaal erg onwerkelijk en heb gelukkig veel steun van veel mensen om me heen maar soms ben ik even de weg kwijt (sta ik met een glas in de garage, geen idee waarom)
Zijn er meer lotgenoten hier?
Geef jezelf de tijd te wennen aan de nieuwe situatie, het is gewoon kut en dat mag het gewoon zijn.
|
|
