Omgaan met het overlijden van een dierbare #5

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 01:51 schreef vronie het volgende:
Ik wil als eerste de mensen hier sterkte wensen met het verlies van hun dierbare.
Ik heb in de jaren al veel dierbare moeten verliezen beide ouders op mijn negentiende veel van verdriet ervaren(en dan na 20 jaar bij een psygoloog langst moeten gaan voor verlatingsangst)
Mijn zwager heb ik drie jaar geleden verloren had ook een speciale plekje in mijn hart.
Mijn broer die al jaren ziek was heeft verleden maand voor euthansie gekozen wat een moeilijk afscheid was .
Een dag ervoor bij hem langst geweest en zijn hand steeds vastgehouden en hem omarmt bij het afscheid.

Jij ook veel sterkte. Afscheid doet veel pijn....

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 09:27 schreef Lingue het volgende:

[..]

Lastig he dat soort dingen. Ik was mij er ook heel erg van bewust. Maar kon wel heel erg genieten van alle tijd samen.
En dan heel soms kwam ik thuis en heb ik in mijn eentje op de bank wel een uur heel hard moeten janken.
Niet fijn maar lucht wel op.

Daarnaast heb ik, voor mijn gevoel, alles in die kleine 2jr bereikt wat ik kon en wilde bereiken. Dat geeft mij wel veel rust. Natuurlijk zijn er altijd dingen die je nog zou willen weten maar daar probeer ik niet bij stil te staan. Iig niet nu.

Geniet van alle mooie momenten! Maak foto's, herinneringen. Ik vond dat heel belangrijk. En ik vind dat ik te weinig foto's heb (gemaakt).
Gelukkig is echte quality time belangrijker vind ik.

Sterkte met alles!

Dat vind ik juist zo moeilijk. Al die dingen die mensen dan zeggen, zo van "ik wou dat ik meer..." Het voelt alsof ik dan dus al die dingen moet doen om het 'goed' te doen. Daarnaast doe ik ontzettend m'n best om leuke dingen samen te doen, om toch ook gewoon af en toe samen jankend op de bank te hangen, en om toch ook m'n eigen grenzen te bewaken. Maar als ik m'n ogen dicht doe, zie ik de arts naast m'n moeders bed staan in de uitslaapkamer, hoofdschuddend, zeggend dat het hem spijt. En ik doe zo verdomde hard m'n best om dat beeld te vervangen met iets leuks, een lachende moeder, maar dat lukt me gewoon niet en daar baal ik zo vreselijk hard van.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 11:08 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Dat vind ik juist zo moeilijk. Al die dingen die mensen dan zeggen, zo van "ik wou dat ik meer..." Het voelt alsof ik dan dus al die dingen moet doen om het 'goed' te doen. Daarnaast doe ik ontzettend m'n best om leuke dingen samen te doen, om toch ook gewoon af en toe samen jankend op de bank te hangen, en om toch ook m'n eigen grenzen te bewaken. Maar als ik m'n ogen dicht doe, zie ik de arts naast m'n moeders bed staan in de uitslaapkamer, hoofdschuddend, zeggend dat het hem spijt. En ik doe zo verdomde hard m'n best om dat beeld te vervangen met iets leuks, een lachende moeder, maar dat lukt me gewoon niet en daar baal ik zo vreselijk hard van.

Je moet vooral doen wat voor jou goed voelt. En niet iets doen wat een ander denkt dat goed voelt want dan doe je jezelf te kort.

Ik heb alles gedaan binnen mijn grenzen. En ja die ben ik regelmatig te buiten gegaan. Maar ik zag de liefde van mn pa dat hij t fijn vond dat ik van alles voor en met hem deed.
Fijne Herinneringen maken doe je door wat je zelf graag wilt en niet door wat denkt dat moet of wat een ander ke adviseert.

Ik heb de tijd altijd zoveel mogelijk bewust gebruikt. En heel soms was er de autopilot en was ik t ff zat om door de ziekte van mn pa geleefd worfen.

Maar er is geen goed of fout.

Mijn vader is in '99 overleden, of eigenlijk 'gestopt met leven'. Dat werkt nog steeds door in mijn leven in 2017. Niet dagelijks, gelukkig, maar het dringt wel regelmatig tot me door dat het nooit meer wordt zoals 'vroeger'. Dat is natuurlijk logisch, want alles verandert en groeit, maar ik zou steeds vaker willen dat ik hem gewoon even een sms'je zou kunnen sturen ofzo.

Nu bijna 10 maanden later begint het verdriet echt voelbaar te zijn. Het gemis is groot. En merk ik dat de normale dingen meer van mij vragen. Het kost allemaal energie om de ballen in de lucht te houden.

Altijd maar moeten aanhoren dat anderen het zo zwaar hebben met het verlies. Überhaupt dat mensen denken dat het verdriet meetbaar is.

Veelal wordt er niet eens over gesproken. Alsof m'n vader niet bestaan heeft. Er wordt overheen gewalst als ik er over begin. Want benoemen is te pijnlijk voor anderen. Maar blijkbaar is niet benoemen voor mij niet pijnlijk genoeg.

Merk dat mijn grenzen steeds meer bereikt worden. Ik denk dat ze zelfs al ver overschreden zijn...
En dan mis ik mijn vader het ergst...

Bij deze de reeks centraal gezet.

Sterkte allemaal .

quote:

Op donderdag 22 maart 2018 21:07 schreef Samzz het volgende:
Bij deze de reeks centraal gezet.

Sterkte allemaal .

Merci Misschien is de before you leave app een mooie toevoeging voor de op, aangezien niet iedereen hier post na een overlijden, maar ook ervoor? Gaat om de gratis app: http://www.beforeyouleave.nl/

Uit de faq: Waarom is Before you leave ontwikkeld? >>

Om naasten van mensen die ongeneeslijk ziek zijn emotioneel te ondersteunen. Uit vele gesprekken met mensen in deze situatie blijkt dat als iemand in je omgeving ernstig ziek is, de zorg vooral gericht is op de patiënt en op fysiek zorgen. Veel naasten gaven juist ook aan dat ze zelf ook behoefte hadden aan emotionele hulp en juist aan gesprekken met de zieke. Daarnaast vertelden mensen die iemand waren verloren ons hoeveel waarde ze hechten aan herinneringen in beeld en tekst. Juist ook van de moeilijke periode. Die combinatie leidde tot deze app.

Waarom zou ik Before you leave willen gebruiken? >>

Met deze app kun je samen herinneringen maken en vastleggen, onafhankelijk van plaats en tijd. Je krijgt handvatten om (soms moeilijke) onderwerpen te bespreken. Onderwerpen waar je het met elkaar wel graag over wilt hebben. Maar waar je zelf misschien niet altijd op was gekomen. Of de juiste manier voor had gevonden. Zie het als een inspiratiebron of een stok achter de deur. Samen met andere familieleden en vrienden die dichtbij staan ben je hiermee emotioneel nog meer betrokken. Zelfs al ben je fysiek misschien niet altijd bij elkaar.

Ik herinner me de weken waarin ik wist dat mijn moeder zou overlijden dat ik niet wist waar ik met mensen kon praten die hetzelfde meemaakten. Geen idee of zo’n app daar ook bij helpt. Helaas heb ik toen dit topic niet gevonden. Ik had er wel heel erg behoefte aan.

Helaas is mijn vader afgelopen maandag, na een ziektebed van ruim 4 weken overleden. Tot afgelopen week was iedereen ervan overtuigd dat hij afgelopen weekend naar huis kon, alles zag er goed uit en hij keek enorm uit naar het mooie weer van deze week.

Zaterdagochtend belde mijn vader mij op, aan zijn stem te horen ging het niet goed. Direct mijn familie op de hoogte gesteld en samen met mijn moeder naar het ziekenhuis gesneld. Helaas bleek bij aankomst dat het foute boel was. Als donderslag bij heldere hemel kregen wij van de arts te horen dat ze niets meer voor hem konden betekenen en dat mijn vader zou komen te overlijden.

Vanaf dat moment bevonden wij ons in een achtbaan. Van de rasoptimist die mijn vader altijd was geweest, was op dat moment niets meer over. Zijn toestand verslechterde, door o.a. uitvallen van organen snel.

In de uren die volgde hebben wij gelukkig goed afscheid kunnen nemen. Voor mijn vader was het goed zo, bedankte en was trots op ons.

Omdat hij geen euthanasieverklaring had opgetekend, was het wachten op het moment dat zijn lichaam het zou opgeven. Langzaam hebben wij op zijn verzoek de morfine laten ophogen, zodat hij pijnvrij zou zijn.

Meer dan 30 uur zijn wij nonstop bij hem geweest, in zijn kamer geslapen om voor hem op te komen: water geven (kon uiteindelijk niet meer door het niet kunnen slikken), lippen insmeren, gevraagd of hij pijn had, of, of hij het fijn vond dat wij er waren. Ook hielden wij hem in de gaten, om zo bij onrust de morfine te laten ophogen.

Uiteindelijk is hij in een diepe slaap beland, dit was voor ons het moment om zelf ook wat rust te pakken.

Maandagmorgen is hij rustig in zijn slaap overleden, geen pijn, geen onrust. Hij had er vrede mee en het was goed zo.

Hoe erg het ook is om mijn vader te verliezen, toch zijn wij blij voor hem dat hij zonder pijn en met afscheid is overleden.

Het is goed zo... we gaan hem missen.

[ Bericht 0% gewijzigd door dudewhereismycar op 17-04-2018 19:40:58 ]

Sterkte. Word wel even stil van dit topic.

Raar hoe iets dat zo bij het leven hoort en in die zin iedereen overkomen zal, toch zo lastig en pijnlijk kan zijn. Zowel als het gebeurt dichtbij je, als daarna.

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 19:35 schreef dudewhereismycar het volgende:
Hoe erg het ook is om mijn vader te verliezen, toch zijn wij blij voor hem dat hij zonder pijn en met afscheid is overleden.

Sterkte! Het is enorm rot, maar je hebt een goede troost dat je goed afscheid hebt kunnen nemen en alles op alles hebt gezet om zijn laatste momenten zo kwalitatief en confortabel mogelijk te maken.

Het ergste (vind ik) is geen afscheid kunnen nemen, zoals bij mijn oma en mijn 'oppas(gevoelsmatig 2e oma)' is geweest, dat blijft je voor altijd bij!

De 19de is het alweer 3 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Heb mijn papa gevraagd of hij mee zou willen naar Eikelenburg naar mijn moeder en hij zei: ja!
Damzzzz wat hou ik van die man.

29 mei is mijn vader opeens overleden. Jammer dat ik dit topic nu pas zie...

Jammer dat hier zo weinig gepost wordt

quote:

Op donderdag 19 april 2018 16:24 schreef cafpow het volgende:

[..]

Sterkte! Het is enorm rot, maar je hebt een goede troost dat je goed afscheid hebt kunnen nemen en alles op alles hebt gezet om zijn laatste momenten zo kwalitatief en confortabel mogelijk te maken.

Het ergste (vind ik) is geen afscheid kunnen nemen, zoals bij mijn oma en mijn 'oppas(gevoelsmatig 2e oma)' is geweest, dat blijft je voor altijd bij!

Waarom kon je geen afscheid nemen?

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2019 01:58 schreef Maureentje het volgende:
Jammer dat hier zo weinig gepost wordt

Nou, dan doe ik even een duit in het zakje.

Ruim een halfjaar geleden is mijn moeder overleden aan een hartstilstand. Ze was terminaal ziek, maar voordat de bekende jeweetwelziekte toesloeg was er ook het nodige aan de hand.

Twintig jaar geleden overleed mijn opa, haar vader, ook aan een hartstilstand. Vrij plotseling. Mijn moeder is daarna in een psychose geraakt. En in de jaren daarna nog een paar keer. Ze is nooit meer de open, sociale, spontane vrouw geworden die ze voor die tijd was.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 11:08 schreef Sarasi het volgende:

[..]

ik doe zo verdomde hard m'n best om dat beeld te vervangen met iets leuks, een lachende moeder, maar dat lukt me gewoon niet en daar baal ik zo vreselijk hard van.

En dan dus dit. Het lukt me ook haast niet meer om me mijn moeder van voor alle narigheid goed te herinneren. Misschien omdat dat al zo lang geleden is, maar misschien is het ook dat die periode (van zorgen) erna gewoon te lang is geweest. Alsof je maar een beperkte hoeveelheid ruimte in je hoofd hebt voor beelden/herinneringen en dat recentere de oudsten vervangen ofzo..

quote:

Op maandag 14 oktober 2019 03:10 schreef Maureentje het volgende:
29 mei is mijn vader opeens overleden. Jammer dat ik dit topic nu pas zie...

Oh wat ontzettend naar. Gecondoleerd ❤️ hoe gaat het nu met jou?

quote:

Op zondag 20 oktober 2019 00:01 schreef Radegast het volgende:

[..]

Nou, dan doe ik even een duit in het zakje.

Ruim een halfjaar geleden is mijn moeder overleden aan een hartstilstand. Ze was terminaal ziek, maar voordat de bekende jeweetwelziekte toesloeg was er ook het nodige aan de hand.

Twintig jaar geleden overleed mijn opa, haar vader, ook aan een hartstilstand. Vrij plotseling. Mijn moeder is daarna in een psychose geraakt. En in de jaren daarna nog een paar keer. Ze is nooit meer de open, sociale, spontane vrouw geworden die ze voor die tijd was.
[..]

En dan dus dit. Het lukt me ook haast niet meer om me mijn moeder van voor alle narigheid goed te herinneren. Misschien omdat dat al zo lang geleden is, maar misschien is het ook dat die periode (van zorgen) erna gewoon te lang is geweest. Alsof je maar een beperkte hoeveelheid ruimte in je hoofd hebt voor beelden/herinneringen en dat recentere de oudsten vervangen ofzo..

Kun je misschien nog oude videobanden (of ander medium) vinden van jouw kindertijd? Zelfs oudere video-opnamen kun je bij bepaalde fotozaken nog op dvd laten zetten. Anders wellicht fotoboeken. Wat mij ook heel erg helpt is bepaalde stomme uitdrukkingen of maniertjes van zeggen op te halen. "Oeh, mien tassie!" bijvoorbeeld. Geen idee meer waar 't vandaan komt, geen idee hoe ze 't zou zeggen, maar ik moet wel automatisch glimlachen als ik daaraan denk want ik weet dat 't bij haar hoort.

Het slijt nooit.

Ik merk hoe moeilijk het is in oktober.

[ Bericht 100% gewijzigd door Maureentje op 26-10-2019 11:39:19 ]

'Grappig' dat ik dit topic nu tegenkom terwijl ik uit het niets even tussen de centrale topics aan het neuzen was. De reden waarom ik het zeg is omdat mijn vader over 3 dagen en 3 uur alweer 3 jaar geleden overleden is.

Om de een of andere reden heb ik er nu en dit jaar meer moeite mee dan voorheen. Sterker nog, ik heb er nu meer moeite mee dan al die tijd bij elkaar opgeteld. Belangrijk detail is dat ik een aantal psychische problemen heb waaronder een vermijdende persoonlijkheidsstoornis die ervoor zorgt dat ik amper in contact sta met mijn eigen gevoel. Zo te zien werkt de behandeling inmiddels een beetje.

Ik weet niet zo goed wat er momenteel overheerst. Het verdriet, het schuldgevoel omdat we een veel beter band hadden kunnen hebben, het missen van mensen om erover te kunnen praten of juist alles bij elkaar.

Dat laatste is wel enorm aangewakkerd door de kerstkaart van een ex-vriendin. Zij was er in die periode standaard bij ook al hadden we op dat moment geen relatie meer. Het bericht "Sterkte deze moeilijke periode" was goed bedoeld en lief, maar ik werd onbewust wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Door omstandigheden is er geen contact meer, maar als ik nu ergens behoefte aan heb is het om over toen te praten met haar, diegene die er bij was.

Eigenlijk weet ik ook niet goed waarom ik dit nu hier post of wat ik precies moet postten. Het moest er even uit gok ik.

Haar kerstkaart is toch een mooie reden om weer eens contact met haar op te nemen? Wat houdt je tegen?

quote:

Op zondag 29 december 2019 01:04 schreef Radegast het volgende:
Haar kerstkaart is toch een mooie reden om weer eens contact met haar op te nemen? Wat houdt je tegen?

Zoiets moet van twee kanten komen. Maar nee inmiddels heeft ze een nieuwe relatie en speelt er een verleden mee.

De kerstkaart is niks meer dan een traditie geworden om te laten weten dat we nog leven zeg maar.

Vooral rond kerst heb ik het moeilijk mee. Mijn moeder is nu bijna 4 jaar dood.
We hadden niet echt iets speciaals met kerst behalve het gebruikelijke eten met de familie enzo.
Maar dat valt me wel zwaar. Mis mijn moeder om alles te relativeren enzo
Kerstdiner kregen mijn zus en ik beetje ruzie, dat hebben we nooit...
Misschien zit zij er ook wel extra mee dan

quote:

Op zaterdag 28 december 2019 23:04 schreef aeque het volgende:

Ik weet niet zo goed wat er momenteel overheerst. Het verdriet, het schuldgevoel omdat we een veel beter band hadden kunnen hebben, het missen van mensen om erover te kunnen praten of juist alles bij elkaar.

Dit is wel heel herkenbaar..
Kreeg de laatste jaren steeds betere band met mijn moeder en dat is weleens moeizaam geweest..