Omgaan met het overlijden van een dierbare #5

Bij deze de reeks centraal gezet.

Sterkte allemaal .

quote:

Op donderdag 22 maart 2018 21:07 schreef Samzz het volgende:
Bij deze de reeks centraal gezet.

Sterkte allemaal .

Merci Misschien is de before you leave app een mooie toevoeging voor de op, aangezien niet iedereen hier post na een overlijden, maar ook ervoor? Gaat om de gratis app: http://www.beforeyouleave.nl/

Uit de faq: Waarom is Before you leave ontwikkeld? >>

Om naasten van mensen die ongeneeslijk ziek zijn emotioneel te ondersteunen. Uit vele gesprekken met mensen in deze situatie blijkt dat als iemand in je omgeving ernstig ziek is, de zorg vooral gericht is op de patiënt en op fysiek zorgen. Veel naasten gaven juist ook aan dat ze zelf ook behoefte hadden aan emotionele hulp en juist aan gesprekken met de zieke. Daarnaast vertelden mensen die iemand waren verloren ons hoeveel waarde ze hechten aan herinneringen in beeld en tekst. Juist ook van de moeilijke periode. Die combinatie leidde tot deze app.

Waarom zou ik Before you leave willen gebruiken? >>

Met deze app kun je samen herinneringen maken en vastleggen, onafhankelijk van plaats en tijd. Je krijgt handvatten om (soms moeilijke) onderwerpen te bespreken. Onderwerpen waar je het met elkaar wel graag over wilt hebben. Maar waar je zelf misschien niet altijd op was gekomen. Of de juiste manier voor had gevonden. Zie het als een inspiratiebron of een stok achter de deur. Samen met andere familieleden en vrienden die dichtbij staan ben je hiermee emotioneel nog meer betrokken. Zelfs al ben je fysiek misschien niet altijd bij elkaar.

Ik herinner me de weken waarin ik wist dat mijn moeder zou overlijden dat ik niet wist waar ik met mensen kon praten die hetzelfde meemaakten. Geen idee of zo’n app daar ook bij helpt. Helaas heb ik toen dit topic niet gevonden. Ik had er wel heel erg behoefte aan.

Helaas is mijn vader afgelopen maandag, na een ziektebed van ruim 4 weken overleden. Tot afgelopen week was iedereen ervan overtuigd dat hij afgelopen weekend naar huis kon, alles zag er goed uit en hij keek enorm uit naar het mooie weer van deze week.

Zaterdagochtend belde mijn vader mij op, aan zijn stem te horen ging het niet goed. Direct mijn familie op de hoogte gesteld en samen met mijn moeder naar het ziekenhuis gesneld. Helaas bleek bij aankomst dat het foute boel was. Als donderslag bij heldere hemel kregen wij van de arts te horen dat ze niets meer voor hem konden betekenen en dat mijn vader zou komen te overlijden.

Vanaf dat moment bevonden wij ons in een achtbaan. Van de rasoptimist die mijn vader altijd was geweest, was op dat moment niets meer over. Zijn toestand verslechterde, door o.a. uitvallen van organen snel.

In de uren die volgde hebben wij gelukkig goed afscheid kunnen nemen. Voor mijn vader was het goed zo, bedankte en was trots op ons.

Omdat hij geen euthanasieverklaring had opgetekend, was het wachten op het moment dat zijn lichaam het zou opgeven. Langzaam hebben wij op zijn verzoek de morfine laten ophogen, zodat hij pijnvrij zou zijn.

Meer dan 30 uur zijn wij nonstop bij hem geweest, in zijn kamer geslapen om voor hem op te komen: water geven (kon uiteindelijk niet meer door het niet kunnen slikken), lippen insmeren, gevraagd of hij pijn had, of, of hij het fijn vond dat wij er waren. Ook hielden wij hem in de gaten, om zo bij onrust de morfine te laten ophogen.

Uiteindelijk is hij in een diepe slaap beland, dit was voor ons het moment om zelf ook wat rust te pakken.

Maandagmorgen is hij rustig in zijn slaap overleden, geen pijn, geen onrust. Hij had er vrede mee en het was goed zo.

Hoe erg het ook is om mijn vader te verliezen, toch zijn wij blij voor hem dat hij zonder pijn en met afscheid is overleden.

Het is goed zo... we gaan hem missen.

[ Bericht 0% gewijzigd door dudewhereismycar op 17-04-2018 19:40:58 ]

Sterkte. Word wel even stil van dit topic.

Raar hoe iets dat zo bij het leven hoort en in die zin iedereen overkomen zal, toch zo lastig en pijnlijk kan zijn. Zowel als het gebeurt dichtbij je, als daarna.

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 19:35 schreef dudewhereismycar het volgende:
Hoe erg het ook is om mijn vader te verliezen, toch zijn wij blij voor hem dat hij zonder pijn en met afscheid is overleden.

Sterkte! Het is enorm rot, maar je hebt een goede troost dat je goed afscheid hebt kunnen nemen en alles op alles hebt gezet om zijn laatste momenten zo kwalitatief en confortabel mogelijk te maken.

Het ergste (vind ik) is geen afscheid kunnen nemen, zoals bij mijn oma en mijn 'oppas(gevoelsmatig 2e oma)' is geweest, dat blijft je voor altijd bij!

De 19de is het alweer 3 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Heb mijn papa gevraagd of hij mee zou willen naar Eikelenburg naar mijn moeder en hij zei: ja!
Damzzzz wat hou ik van die man.

29 mei is mijn vader opeens overleden. Jammer dat ik dit topic nu pas zie...

Jammer dat hier zo weinig gepost wordt

quote:

Op donderdag 19 april 2018 16:24 schreef cafpow het volgende:

[..]

Sterkte! Het is enorm rot, maar je hebt een goede troost dat je goed afscheid hebt kunnen nemen en alles op alles hebt gezet om zijn laatste momenten zo kwalitatief en confortabel mogelijk te maken.

Het ergste (vind ik) is geen afscheid kunnen nemen, zoals bij mijn oma en mijn 'oppas(gevoelsmatig 2e oma)' is geweest, dat blijft je voor altijd bij!

Waarom kon je geen afscheid nemen?

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2019 01:58 schreef Maureentje het volgende:
Jammer dat hier zo weinig gepost wordt

Nou, dan doe ik even een duit in het zakje.

Ruim een halfjaar geleden is mijn moeder overleden aan een hartstilstand. Ze was terminaal ziek, maar voordat de bekende jeweetwelziekte toesloeg was er ook het nodige aan de hand.

Twintig jaar geleden overleed mijn opa, haar vader, ook aan een hartstilstand. Vrij plotseling. Mijn moeder is daarna in een psychose geraakt. En in de jaren daarna nog een paar keer. Ze is nooit meer de open, sociale, spontane vrouw geworden die ze voor die tijd was.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 11:08 schreef Sarasi het volgende:

[..]

ik doe zo verdomde hard m'n best om dat beeld te vervangen met iets leuks, een lachende moeder, maar dat lukt me gewoon niet en daar baal ik zo vreselijk hard van.

En dan dus dit. Het lukt me ook haast niet meer om me mijn moeder van voor alle narigheid goed te herinneren. Misschien omdat dat al zo lang geleden is, maar misschien is het ook dat die periode (van zorgen) erna gewoon te lang is geweest. Alsof je maar een beperkte hoeveelheid ruimte in je hoofd hebt voor beelden/herinneringen en dat recentere de oudsten vervangen ofzo..

quote:

Op maandag 14 oktober 2019 03:10 schreef Maureentje het volgende:
29 mei is mijn vader opeens overleden. Jammer dat ik dit topic nu pas zie...

Oh wat ontzettend naar. Gecondoleerd ❤️ hoe gaat het nu met jou?

quote:

Op zondag 20 oktober 2019 00:01 schreef Radegast het volgende:

[..]

Nou, dan doe ik even een duit in het zakje.

Ruim een halfjaar geleden is mijn moeder overleden aan een hartstilstand. Ze was terminaal ziek, maar voordat de bekende jeweetwelziekte toesloeg was er ook het nodige aan de hand.

Twintig jaar geleden overleed mijn opa, haar vader, ook aan een hartstilstand. Vrij plotseling. Mijn moeder is daarna in een psychose geraakt. En in de jaren daarna nog een paar keer. Ze is nooit meer de open, sociale, spontane vrouw geworden die ze voor die tijd was.
[..]

En dan dus dit. Het lukt me ook haast niet meer om me mijn moeder van voor alle narigheid goed te herinneren. Misschien omdat dat al zo lang geleden is, maar misschien is het ook dat die periode (van zorgen) erna gewoon te lang is geweest. Alsof je maar een beperkte hoeveelheid ruimte in je hoofd hebt voor beelden/herinneringen en dat recentere de oudsten vervangen ofzo..

Kun je misschien nog oude videobanden (of ander medium) vinden van jouw kindertijd? Zelfs oudere video-opnamen kun je bij bepaalde fotozaken nog op dvd laten zetten. Anders wellicht fotoboeken. Wat mij ook heel erg helpt is bepaalde stomme uitdrukkingen of maniertjes van zeggen op te halen. "Oeh, mien tassie!" bijvoorbeeld. Geen idee meer waar 't vandaan komt, geen idee hoe ze 't zou zeggen, maar ik moet wel automatisch glimlachen als ik daaraan denk want ik weet dat 't bij haar hoort.

Het slijt nooit.

Ik merk hoe moeilijk het is in oktober.

[ Bericht 100% gewijzigd door Maureentje op 26-10-2019 11:39:19 ]

'Grappig' dat ik dit topic nu tegenkom terwijl ik uit het niets even tussen de centrale topics aan het neuzen was. De reden waarom ik het zeg is omdat mijn vader over 3 dagen en 3 uur alweer 3 jaar geleden overleden is.

Om de een of andere reden heb ik er nu en dit jaar meer moeite mee dan voorheen. Sterker nog, ik heb er nu meer moeite mee dan al die tijd bij elkaar opgeteld. Belangrijk detail is dat ik een aantal psychische problemen heb waaronder een vermijdende persoonlijkheidsstoornis die ervoor zorgt dat ik amper in contact sta met mijn eigen gevoel. Zo te zien werkt de behandeling inmiddels een beetje.

Ik weet niet zo goed wat er momenteel overheerst. Het verdriet, het schuldgevoel omdat we een veel beter band hadden kunnen hebben, het missen van mensen om erover te kunnen praten of juist alles bij elkaar.

Dat laatste is wel enorm aangewakkerd door de kerstkaart van een ex-vriendin. Zij was er in die periode standaard bij ook al hadden we op dat moment geen relatie meer. Het bericht "Sterkte deze moeilijke periode" was goed bedoeld en lief, maar ik werd onbewust wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Door omstandigheden is er geen contact meer, maar als ik nu ergens behoefte aan heb is het om over toen te praten met haar, diegene die er bij was.

Eigenlijk weet ik ook niet goed waarom ik dit nu hier post of wat ik precies moet postten. Het moest er even uit gok ik.

Haar kerstkaart is toch een mooie reden om weer eens contact met haar op te nemen? Wat houdt je tegen?

quote:

Op zondag 29 december 2019 01:04 schreef Radegast het volgende:
Haar kerstkaart is toch een mooie reden om weer eens contact met haar op te nemen? Wat houdt je tegen?

Zoiets moet van twee kanten komen. Maar nee inmiddels heeft ze een nieuwe relatie en speelt er een verleden mee.

De kerstkaart is niks meer dan een traditie geworden om te laten weten dat we nog leven zeg maar.

Vooral rond kerst heb ik het moeilijk mee. Mijn moeder is nu bijna 4 jaar dood.
We hadden niet echt iets speciaals met kerst behalve het gebruikelijke eten met de familie enzo.
Maar dat valt me wel zwaar. Mis mijn moeder om alles te relativeren enzo
Kerstdiner kregen mijn zus en ik beetje ruzie, dat hebben we nooit...
Misschien zit zij er ook wel extra mee dan

quote:

Op zaterdag 28 december 2019 23:04 schreef aeque het volgende:

Ik weet niet zo goed wat er momenteel overheerst. Het verdriet, het schuldgevoel omdat we een veel beter band hadden kunnen hebben, het missen van mensen om erover te kunnen praten of juist alles bij elkaar.

Dit is wel heel herkenbaar..
Kreeg de laatste jaren steeds betere band met mijn moeder en dat is weleens moeizaam geweest..

quote:

Op zondag 29 december 2019 12:43 schreef aeque het volgende:

[..]

Zoiets moet van twee kanten komen. Maar nee inmiddels heeft ze een nieuwe relatie en speelt er een verleden mee.

De kerstkaart is niks meer dan een traditie geworden om te laten weten dat we nog leven zeg maar.

Heb je geen familie om het mee over te hebben

quote:

Op zondag 29 december 2019 13:09 schreef Magica het volgende:

[..]

Heb je geen familie om het mee over te hebben

Nope. Laat ik het zo zeggen dat in een gemiddelde week ik mijn therapeuten, maatschappelijk werker en kassière van de supermarkt spreek.

quote:

Op zondag 29 december 2019 15:13 schreef aeque het volgende:

[..]

Nope. Laat ik het zo zeggen dat in een gemiddelde week ik mijn therapeuten, maatschappelijk werker en kassière van de supermarkt spreek.

Oh da's wel klote dan
Sterkte deze dagen

* cafpow lees mee, mid december is mijn vader compleet onverwachts overleden. Het was een aparte relatie, want hij was fysiek afwezig maar tegelijkertijd altijd aanwezig. Hij woonde niet in Nederland...en heeft ook nooit bij mij en mijn moeder gewoond. Maar toch was hij altijd present door middel van een telefoontje 1x in de 2 weken. Toen ik klein was kwam hij heel vaak voor een paar dagen op bezoek.
De laatste jaren was dat minder, mede doordat hij problemen had met de knieën had al 1 protese. Maar desondanks was hij toch mijn vader, en was er een gezien de situatie sterke band.

Momenteel ben ik voor werk in een ander continent, en die ochtend rond 6 uur wordt ik wakker gebeld met het nieuws dat hij in het ziekenhuis ligt en er zeer slecht aan toe is, door een hersenbloeding. En had het locked in syndroom, was dus bewust van alles om zich heen, maar kon dus niet communiceren met de buitenwereld.

Die dag vrij genomen van werk en geprobeerd te gaan sporten om een beetje afleiding te krijgen, want dus enorm niet lukte. En toen ik thuis kwam het 2e telefoontje, dat hij overleden was.

Ondanks de enorme opluchting dat hij niet veel heeft hoeven te lijden, is het nog steeds enorm moeilijk. In mijn directe omgeving kan ik er bijna niet over praten, alleen mijn moeder. Want de rest van de mensen om me heen, kunnen of niet omgaan met emoties(emotioneel gehandicapt) of gaan verder of er niks gebeurd is(logisch ook).

Afscheid nemen zat er dus niet in, en voorlopig het graf bezoeken ook niet. En denk dat ik dat momenteel ook niet aankan.

quote:

Op vrijdag 17 januari 2020 23:28 schreef cafpow het volgende:
* cafpow lees mee, mid december is mijn vader compleet onverwachts overleden. Het was een aparte relatie, want hij was fysiek afwezig maar tegelijkertijd altijd aanwezig. Hij woonde niet in Nederland...en heeft ook nooit bij mij en mijn moeder gewoond. Maar toch was hij altijd present door middel van een telefoontje 1x in de 2 weken. Toen ik klein was kwam hij heel vaak voor een paar dagen op bezoek.
De laatste jaren was dat minder, mede doordat hij problemen had met de knieën had al 1 protese. Maar desondanks was hij toch mijn vader, en was er een gezien de situatie sterke band.

Momenteel ben ik voor werk in een ander continent, en die ochtend rond 6 uur wordt ik wakker gebeld met het nieuws dat hij in het ziekenhuis ligt en er zeer slecht aan toe is, door een hersenbloeding. En had het locked in syndroom, was dus bewust van alles om zich heen, maar kon dus niet communiceren met de buitenwereld.

Die dag vrij genomen van werk en geprobeerd te gaan sporten om een beetje afleiding te krijgen, want dus enorm niet lukte. En toen ik thuis kwam het 2e telefoontje, dat hij overleden was.

Ondanks de enorme opluchting dat hij niet veel heeft hoeven te lijden, is het nog steeds enorm moeilijk. In mijn directe omgeving kan ik er bijna niet over praten, alleen mijn moeder. Want de rest van de mensen om me heen, kunnen of niet omgaan met emoties(emotioneel gehandicapt) of gaan verder of er niks gebeurd is(logisch ook).

Afscheid nemen zat er dus niet in, en voorlopig het graf bezoeken ook niet. En denk dat ik dat momenteel ook niet aankan.

Sterkte en gecondoleerd

Vorige maand is mijn vrouw (42, geen kinderen) overleden aan kanker. Langzaam komt het besef dat er dingen niet meer of anders zullen gaan.
Zaterdag stond ik bij de bakker en daar kocht ik altijd rond Pasen een chocolade haasje voor haar. Als “verrassing” want ze wist dat er altijd wel een haasje voor haar kwam.
Ik heb er 2 gekocht voor mijn nichtjes, dat deed mijn vrouw altijd en ik stond te janken bij de kassa.
Binnenkort is ook haar verjaardag dus dat zal ook een zware tijd worden.
Ik ben zelf 47 en ineens weduwnaar. Het allemaal erg onwerkelijk en heb gelukkig veel steun van veel mensen om me heen maar soms ben ik even de weg kwijt (sta ik met een glas in de garage, geen idee waarom)
Zijn er meer lotgenoten hier?

quote:

Op zondag 26 maart 2023 20:52 schreef Jurgendbr het volgende:
Vorige maand is mijn vrouw (42, geen kinderen) overleden aan kanker. Langzaam komt het besef dat er dingen niet meer of anders zullen gaan.
Zaterdag stond ik bij de bakker en daar kocht ik altijd rond Pasen een chocolade haasje voor haar. Als “verrassing” want ze wist dat er altijd wel een haasje voor haar kwam.
Ik heb er 2 gekocht voor mijn nichtjes, dat deed mijn vrouw altijd en ik stond te janken bij de kassa.
Binnenkort is ook haar verjaardag dus dat zal ook een zware tijd worden.
Ik ben zelf 47 en ineens weduwnaar. Het allemaal erg onwerkelijk en heb gelukkig veel steun van veel mensen om me heen maar soms ben ik even de weg kwijt (sta ik met een glas in de garage, geen idee waarom)
Zijn er meer lotgenoten hier?

Veel sterkte!
Geef jezelf de tijd te wennen aan de nieuwe situatie, het is gewoon kut en dat mag het gewoon zijn.