Depressie & Angst #137

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:06 schreef Elvi het volgende:

[..]

Dat weet ik wel zeker. Zoals ik al zei heb ik hier al lang niet gepost, wel gelurkt. Ik hou niet van dat soort beschuldigingen.

Dan vergis ik me. Excuses.

Wel jammer dat je dan alleen daar op reageert en niet op de rest.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:19 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dan vergis ik me. Excuses.

Wel jammer dat je dan alleen daar op reageert en niet op de rest.

ja als je al zo'n grove fout maakt dan heb ik ook geen zin om de rest te lezen. je geloofwaardigheid is voor mij dan al weg

*voel de liefde*

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:21 schreef Elvi het volgende:

[..]

ja als je al zo'n grove fout maakt dan heb ik ook geen zin om de rest te lezen. je geloofwaardigheid is voor mij dan al weg

Oh ja natuurlijk, want ik sta hier bekend als vast gemeen en opzettelijk beschuldigend en maakt graag grove fouten. Verdient vooral geen tweede kansen. Nogmaals excuus.

Maar Kuo, wat heb je al gedaan? En zit er iets in de planning nog?

Ook ik weet niet het hele traject van iedereen, maar kan me nog wel een reeks posts van je herinneren waarin je aangaf in een behandeling te zitten maar dat je je niet echt aan "de regels" hield? Vooral mbt drank- en ik dacht ook drugsgebruik?

Is het een optie om een termijn met jezelf af te spreken waarin je je overgeeft aan de behandeling? Ipv verzet?

Een soort *handen in de lucht gooien* en "zeggen júllie het dan maar, als jullie het zo goed weten allemaal!"?

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:30 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Oh ja natuurlijk, want ik sta hier bekend als vast gemeen en opzettelijk beschuldigend en maakt graag grove fouten. Verdient vooral geen tweede kansen. Nogmaals excuus.

Je staat bij mij bekend als iemand die -ondanks een warrig hoofd- tegen wil en dank probeert bij te dragen op een lieve, warme en positieve, helpende manier. Gecombineerd met zelf in een erg lastig parket (pakket??) zitten, dus dat maakt het nog attenter.

Ik begrijp die ophef niet.

quote:

Op maandag 24 oktober 2016 21:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat is er gebeurd dan dat je studie verpest is? Ben je gestopt?

Nee ik ben niet gestopt. Maar ik ben wel al jaren aan het falen. En ben heel erg bang dat het nu weer niet gaat lukken. Ik ben net weer begonnen en dat ging best goed, ik kan gedisciplineerd zijn en het lukte me vaak (maar regelmatig ook niet) om me te concentreren. Maar nu het tentamen dichterbij komt heb ik er geen vertrouwen in. Het gaat moeizaam en ik word er heel erg gespannen van.

quote:

Op maandag 24 oktober 2016 22:02 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Niemand heeft garantie op verbetering, wel kans op. Maar wat mankeer jij dat jij die kans niet hebt en wie zegt dat?

Omdat het er altijd al was en na ouder worden en behandelingen niet minder is geworden.

quote:

Op maandag 24 oktober 2016 22:59 schreef j95 het volgende:

[..]

Er is iemand die je kan helpen. Echt.

Wie, wie, tell me!

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 09:06 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Self fulfilling prophecy kuo.

Ja zo lijkt het, maar op momenten dat ik wel geloof dat er verbetering gaat komen en ik mijn best doe, lukt het ook niet. Het is nogal moeilijk om, als dat steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw gebeurt, optimistisch te zijn.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 09:08 schreef Samzz het volgende:

[..]

Wat heb je al ondernomen om je situatie te verbeteren?

Wat behandeling betreft: twee keer cognitieve gedragstherapie, (schema)groepstherapie waar ik voortijdig mee ben gestopt omdat het niet ging, individuele gesprekken, daarna andere diagnose en psycho-educatie, daarna wijkteam, poging tot gesprekken met psycholoog maar we wisten niet zo goed wat te doen. Nu zit ik sinds een paar weken in een kliniek voor een woontraining. En ik heb 16 verschillende soorten medicatie geprobeerd (hoewel sommige daarvan maar eenmalig waren).
Zelfstandig doe ik mijn best om de crisismomenten te zien als iets tijdelijks en geen 'oplossingen' te gebruiken die nog langer gevolgen hebben maar iets anders te zoeken om de spanning te verlichten. Ik probeer mijn falen soms te accepteren en weer door te gaan. Ik heb mijn studie niet opgegeven, blijf proberen. Ik blijf sociale dingen ondernemen.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 09:12 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Verbetering zal er wel komen hoor, maar als je dingen wil die nu of later niet kunnen wordt je verbitterd als nu.

Dingen voor anderen doen klinkt zo hol.
Probeer te zoeken wat bij jou past, en vergroot dat steeds meer uit.

Zorg dat je energie kwijtraakt op een goede en fijne manier.

En wat dan nog?
Een niet volmaakt leven?
Denken dat je niet van nut bent voor anderen en voor jezelf?
Waarom zou dat allemaal zo erg zijn?

Je hoeft niks.
Je mag alles.

Nut is geen verplichting, maar het idee erachter was dat het dan makkelijker zou worden om te leven. Maar dat is dus niet zo.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:43 schreef DancingPhoebe het volgende:
Maar Kuo, wat heb je al gedaan? En zit er iets in de planning nog?

Ook ik weet niet het hele traject van iedereen, maar kan me nog wel een reeks posts van je herinneren waarin je aangaf in een behandeling te zitten maar dat je je niet echt aan "de regels" hield? Vooral mbt drank- en ik dacht ook drugsgebruik?

Is het een optie om een termijn met jezelf af te spreken waarin je je overgeeft aan de behandeling? Ipv verzet?

Een soort *handen in de lucht gooien* en "zeggen júllie het dan maar, als jullie het zo goed weten allemaal!"?

Staat hierboven. Dat voorbeeld dat je noemt ging om een gedwongen crisisopname. Het is niet representatief voor de normale situatie en ik schaam me er kapot voor.
Ik vind het moeilijk om bij hulpverleners aan te geven dat ik hulp nodig heb, of dat het niet goed gaat, tenzij ze er direct naar vragen. Mijn ervaring als ik dan toch die drempel over ga is dat ze me vragen zelf te bedenken wat ik moet doen, wat ik niet weet, - dat is waarom ik om hulp vraag - en dat zij het ook niet weten. Dat voelt ook nog eens als een afwijzing en maakt de wanhoop nog groter. Zo was de situatie dus ook toen in de kliniek.
Ik ben nu wel weer met mijn signaleringsplan bezig, want dat werkt dus niet zoals het nu is.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 25-10-2016 11:22:36 ]

Niet voor kapot schamen muts. Je deed een fuck up, dat maakt je geen fuck up.

Goed hoe je nu bezig bent met je signaleringsplan!

Ik ben zelf totaal niet bekend met hoe de hulpverlening werkt, ik heb na een x aantal pogingen eindelijk 2 fijne psychologen gevonden die zinnige dingen weten te zeggen, maar daarvoor heb ik de psychologen die ik trof altijd als incompetent ervaren. Kan me voorstellen dat je dat in alle lagen van de hulpverlening hebt en dat dat niet helpt.

Heb je schriftelijk contact met ze? Is het voor jou ook zo dat het face to face allemaal wat lastiger is om de juiste woorden te vinden en ze ook daadwerkelijk je strot uit te krijgen? Zou het kunnen helpen om die vraag "dit helpt niet (genoeg) en ik heb geen antwoord op de vraag "wat dan wel", kunnen jullie me daar niet beter bij helpen?" bij hen neer te leggen?

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 11:09 schreef kuolema het volgende:
Ik begrijp die ophef niet.

[..]

Nee ik ben niet gestopt. Maar ik ben wel al jaren aan het falen. En ben heel erg bang dat het nu weer niet gaat lukken. Ik ben net weer begonnen en dat ging best goed, ik kan gedisciplineerd zijn en het lukte me vaak (maar regelmatig ook niet) om me te concentreren. Maar nu het tentamen dichterbij komt heb ik er geen vertrouwen in. Het gaat moeizaam en ik word er heel erg gespannen van.

[..]

Omdat het er altijd al was en na ouder worden en behandelingen niet minder is geworden.

[..]

Wie, wie, tell me!

[..]

Ja zo lijkt het, maar op momenten dat ik wel geloof dat er verbetering gaat komen en ik mijn best doe, lukt het ook niet. Het is nogal moeilijk om, als dat steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw gebeurt, optimistisch te zijn.

[..]

Wat behandeling betreft: twee keer cognitieve gedragstherapie, (schema)groepstherapie waar ik voortijdig mee ben gestopt omdat het niet ging, individuele gesprekken, daarna andere diagnose en psycho-educatie, daarna wijkteam, poging tot gesprekken met psycholoog maar we wisten niet zo goed wat te doen. Nu zit ik sinds een paar weken in een kliniek voor een woontraining. En ik heb 16 verschillende soorten medicatie geprobeerd (hoewel sommige daarvan maar eenmalig waren).
Zelfstandig doe ik mijn best om de crisismomenten te zien als iets tijdelijks en geen 'oplossingen' te gebruiken die nog langer gevolgen hebben maar iets anders te zoeken om de spanning te verlichten. Ik probeer mijn falen soms te accepteren en weer door te gaan. Ik heb mijn studie niet opgegeven, blijf proberen. Ik blijf sociale dingen ondernemen.

[..]

Nut is geen verplichting, maar het idee erachter was dat het dan makkelijker zou worden om te leven. Maar dat is dus niet zo.

[..]

Staat hierboven. Dat voorbeeld dat je noemt ging om een gedwongen crisisopname. Het is niet representatief voor de normale situatie en ik schaam me er kapot voor.
Ik vind het moeilijk om bij hulpverleners aan te geven dat ik hulp nodig heb, of dat het niet goed gaat, tenzij ze er direct naar vragen. Mijn ervaring als ik dan toch die drempel over ga is dat ze me vragen zelf te bedenken wat ik moet doen, wat ik niet weet, - dat is waarom ik om hulp vraag - en dat zij het ook niet weten. Dat voelt ook nog eens als een afwijzing en maakt de wanhoop nog groter. Zo was de situatie dus ook toen in de kliniek.
Ik ben nu wel weer met mijn signaleringsplan bezig, want dat werkt dus niet zoals het nu is.

Zoals je hier uiteen zet wat je gedaan hebt, hoe je jezelf probeert te helpen, sowieso hoe je overkomt, klink je absoluut niet als een mislukking . Je klinkt als iemand die de weg kwijt is, mede dankzij hulpverleners die je niet konden helpen en je zelf dingen op lieten lossen/uitzoeken.

Bedenk dat niemand alleswetend en alles kunnend is, jij niet, ik niet, niemand. Iedereen faalt wel eens in het leven, dat maakt je geen mislukking. Erkennen dat je er niet uit komt en daar een oplossing voor proberen te zoeken is alleen maar prijzenswaarsig.

Waarin ging het mis in de gesprekken met een psycholoog? Aangezien je aangeeft dat jullie het beide niet wisten.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 10:49 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Thanks.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 11:09 schreef kuolema het volgende:
Ik begrijp die ophef niet.

[..]

Nee ik ben niet gestopt. Maar ik ben wel al jaren aan het falen. En ben heel erg bang dat het nu weer niet gaat lukken. Ik ben net weer begonnen en dat ging best goed, ik kan gedisciplineerd zijn en het lukte me vaak (maar regelmatig ook niet) om me te concentreren. Maar nu het tentamen dichterbij komt heb ik er geen vertrouwen in. Het gaat moeizaam en ik word er heel erg gespannen van.

[..]

Omdat het er altijd al was en na ouder worden en behandelingen niet minder is geworden.

[..]

Ik had gemist dat je begonnen was met die woning training. Hoe is dat?

Weet je Kuolema, je hebt er geen fuck aan want voor jou voelt het allemaal als heel erg falend en geen verandering. Maar als jij schrijft helemaal verpest, dan denk ik of dat je gestopt bent of dat ze je met loeiende sirenes hebben moeten weghalen uit de schoolbanken en je een toegangsverbod heb opgelegd gekregen En stoppen is ook niet erg. Ik bedoel meer, stoppen als in door er tegenaan te schoppen.
Je bent nog bezig, je gaat nog naar je studie, je bent de training aangegaan, je bent bezig met je signaleringsplan. Niet alles wat je doet is destructief.

Ik snap dat je wanhopig bent als je geen verbetering ziet en voelt. En ik ga echt niet zeggen van er komt hulp, of er is iemand want daar geloof ik niet zo in. Ik hoop gewoon dat je weer even kunt volhouden. Slechte concentratie is echt een bitch. Speel je weleens ouderwetse Tetris? Sterkte weer.

[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 25-10-2016 12:49:24 ]

quote:

Op donderdag 20 oktober 2016 21:44 schreef Andromache het volgende:
Nou ik heb geen energie om dat huisje af te maken. Ofzo. Door dat kutwerk en doordat mijn psychische toestand zo enorme energie vraagt.

Directe aanleiding is dat ik het geweldig vond afgelopen zondag om een hele dag met mijn directe familie een dag op stap te zijn. Geen moment dacht ik dat ik alleen was. Kom ik weer thuis, is het daar zo leeg. Zo leeg. En dat verandert niet. Ik word zelden verliefd. Tinderen houdt na twee-drie berichtjes heen en weer wel weer op. Iedereen is al voorzien. Kinderen maken gaat waarschijnlijk niet meer lukken. Ik ben te oud om het nog met een partner te proberen als je ook een beetje wil kijken of je bij elkaar past. Het lijkt voorbij. Allemaal. Ik wil dat leven niet. Ik wil niet eenzaam zijn. Graag alleen volleyballen en op de fiets in de natuur en boekje lezen hoor, maar verder is mijn leven fokking dorre ellende. Ik zit volledig vast. Ik wil er mee op houden. Er is geen uitzicht op verbetering.

Ja ik heb een psycholoog en heb gisteren het antwoordapparaat ingesproken. Ze werkt niet op donderdag.

Is een huisdier misschien een idee om de lege kilte van je huis wat weg te vangen? Natuurlijk geen vervanging van menselijk gezelschap, noch een oplossing voor depressie, maar ik kan me zo voorstellen dat het wat meer gezelligheid brengt.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 15:11 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Is een huisdier misschien een idee om de lege kilte van je huis wat weg te vangen? Natuurlijk geen vervanging van menselijk gezelschap, noch een oplossing voor depressie, maar ik kan me zo voorstellen dat het wat meer gezelligheid brengt.

Maar als de verzorging veel moeite kost en te veel wordt, is het beestje de sjaak, dus dat kan ik ook niet aanraden.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 11:23 schreef DancingPhoebe het volgende:

Ik ben zelf totaal niet bekend met hoe de hulpverlening werkt, ik heb na een x aantal pogingen eindelijk 2 fijne psychologen gevonden die zinnige dingen weten te zeggen, maar daarvoor heb ik de psychologen die ik trof altijd als incompetent ervaren. Kan me voorstellen dat je dat in alle lagen van de hulpverlening hebt en dat dat niet helpt.

Ik overweeg - voor het eerst in mijn leven - toch maar eens professionele hulp te gaan zoeken. _{Teringzooi uit je jeugd gaat blijkbaar niet weg als je doet alsof het niet bestaat, maar ik heb het in ieder geval bijna twintig jaar geprobeerd om er zeker van te zijn.} Maar hier zit ik dus wel mee, hoe vind je de vorm die bij je past en hoe vind je een behandelaar waar het mee werkt. Hoe heb jij dat gedaan?

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 17:53 schreef LadyOracle het volgende:

[..]

Ik overweeg - voor het eerst in mijn leven - toch maar eens professionele hulp te gaan zoeken. _{Teringzooi uit je jeugd gaat blijkbaar niet weg als je doet alsof het niet bestaat, maar ik heb het in ieder geval bijna twintig jaar geprobeerd om er zeker van te zijn.} Maar hier zit ik dus wel mee, hoe vind je de vorm die bij je past en hoe vind je een behandelaar waar het mee werkt. Hoe heb jij dat gedaan?

Ik DM je.

Mijn huisarts was mijn held hierin. Dat heeft niet iedereen natuurlijk

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2016 15:36 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Maar als de verzorging veel moeite kost en te veel wordt, is het beestje de sjaak, dus dat kan ik ook niet aanraden.

Nee, dan moet je inderdaad wel in staat zijn om ervoor te zorgen. Maar als eenzaamheid bij andro het voornaamste probleem is zou dat wel moeten lukken. Heb eerder al gelezen over iets van alleenstaande moeder, dus dan is een huisdier een stuk laagdrempeliger.

Ik hou me even buiten de discussie en ga ervan uit dat iedereen hier met de beste bedoelingen post.

Aan het eind van het jaar ga ik mn behandeltraject afsluiten. Het gaat echt goed ondanks de tegenslagen die het leven je soms toebedeeld. Ik mag niet klagen en ben blij met het resultaat, had het niet verwacht dat het zo goed zou gaan na de jaren van ellende.

quote:

Op vrijdag 28 oktober 2016 09:36 schreef zomie het volgende:
Ik hou me even buiten de discussie en ga ervan uit dat iedereen hier met de beste bedoelingen post.

Aan het eind van het jaar ga ik mn behandeltraject afsluiten. Het gaat echt goed ondanks de tegenslagen die het leven je soms toebedeeld. Ik mag niet klagen en ben blij met het resultaat, had het niet verwacht dat het zo goed zou gaan na de jaren van ellende.

Wat fijn voor je Zomie. Ik hoop voor je dat het zo goed blijft gaan

Blijk ik naast een angststoornis ook nog een depressie te hebben, mooi is dat. Dosis antidepressiva verdubbeld Van het ene probleem naar het andere..

Hoi, ik voel mij al een hele lange tijd (2 jaar) geleidelijk steeds vreselijker en vreselijker te voelen. op dit moment kan ik nog maar nauwelijks functioneren op m'n werk en daarnaast wil ik eigenlijk alleen maar thuis huilen. Dingen waar ik vroeger zo erg naar uitkeek (uit eten gaan, leuke dingen ondernemen met vrienden), kosten me nu veel te veel energie. Schrik gewoon heel erg van mezelf, de persoon die ik nu ben is zo anders dan de persoon van 2 jaar geleden. Ik krijg random paniekaanvallen terwijl er niks aan de hand is. Als ik in bed lig heb ik een hartslag van 180 en lukt het me niet om te ontspannen. Vandaag dan eindelijk de stap gezet naar de huisarts te gaan en ik was echt een emotioneel wrak . Huisarts vindt m'n verhaal erg lijken op een burn-out en daarbij komende angststoornis en depressie. Doorverwijzing naar psychiater en ze probeert er spoed achter te zetten. Ze heeft me eerder doorverwezen voor m'n ADHD medicatie, maar aangezien er 4 maanden tussen verwijzing en eerste behandeling zit werd de drempel voor mij te hoog en heb ik het laten zitten (dom). in de tussentijd heeft ze me geadviseerd om een afspraak te maken met de POH-GGZ. Volgende week woensdag ga ik daar voor het eerst naartoe. Kijk er echt vreselijk tegen op omdat ik niet zon persoon ben die het leuk vindt te praten over m'n gevoelens enz . Heeft iemand hier ervaring met zon POH-GGZ? Wat gaan ze daar precies doen? Is het alleen maar praten, of kunnen zij ook medicatie voorschrijven en je daarmee begeleiden ofzo? Voor nu heb ik 5 tabletten Temazepam gekregen zodat ik in ieder geval een paar nachten normaal kan slapen, hopelijk werkt dat

Ik weet even niet wat poh-ggz is is dat met iemand bij de huisarts? Of echt bij de ggz?

quote:

Op maandag 7 november 2016 17:54 schreef Elvi het volgende:
Ik weet even niet wat poh-ggz is is dat met iemand bij de huisarts? Of echt bij de ggz?

ik weet het eerlijk gezegd ook niet . Het staat voor praktijkerondersteuner huisarts ggz, en het zit wel in hetzelfde gebouw als waar m'n huisarts zit. Maar ik heb echt 0 ervaring met ggz en ook niet zoveel met huisartsen eerlijk gezegd haha.

Ik denk dat de praktijkondersteuner je geen medicatie mag voorschrijven. Maar omdat die bekend is bij en samenwerkt met je huisarts, zullen die lijntjes kort zijn, Je huisarts zal je dan waarschijnlijk even spreken en gecombineerd met het verslag van de praktijkondersteuner wel of geen medicatie voorschrijven.

Ik herken je gevoel heel goed. Zou (los van het ADHD gedeelte) een post van mij geweest kunnen zijn, zo begin van het jaar.

Inmiddels zit mijn traject er bijna op en voel ik me weer mezelf Ik zal altijd alert moeten blijven ben ik bang, maar ik heb een hoop geleerd in het afgelopen jaar. Over mezelf, over mijn gedachten en mijn manier van doen en hoe die impact hebben op mijn stemming...

Neem de stap en ga gedegen aan met de hulp die je (nu nog!) krijgt aangeboden. Stap over je gene heen om over jezelf te praten. Je kunt er alleen maar van leren en beter van worden.

quote:

Op maandag 7 november 2016 17:58 schreef SLP_ het volgende:

[..]

ik weet het eerlijk gezegd ook niet . Het staat voor praktijkerondersteuner huisarts ggz, en het zit wel in hetzelfde gebouw als waar m'n huisarts zit. Maar ik heb echt 0 ervaring met ggz en ook niet zoveel met huisartsen eerlijk gezegd haha.

Ah ja dat is dan ggz-light zeg maar. Als je niet in een paar gesprekken vooruit gaat mag je naar de 'echte' ggz.
Er is geen psycholoog of psychiater dus il weet niet of er dan ook een diagnose kan worden gesteld. Medicatie zal wel via de huisarts gaan.

quote:

Op maandag 7 november 2016 18:00 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik denk dat de praktijkondersteuner je geen medicatie mag voorschrijven. Maar omdat die bekend is bij en samenwerkt met je huisarts, zullen die lijntjes kort zijn, Je huisarts zal je dan waarschijnlijk even spreken en gecombineerd met het verslag van de praktijkondersteuner wel of geen medicatie voorschrijven.

Ik herken je gevoel heel goed. Zou (los van het ADHD gedeelte) een post van mij geweest kunnen zijn, zo begin van het jaar.

Inmiddels zit mijn traject er bijna op en voel ik me weer mezelf Ik zal altijd alert moeten blijven ben ik bang, maar ik heb een hoop geleerd in het afgelopen jaar. Over mezelf, over mijn gedachten en mijn manier van doen en hoe die impact hebben op mijn stemming...

Neem de stap en ga gedegen aan met de hulp die je (nu nog!) krijgt aangeboden. Stap over je gene heen om over jezelf te praten. Je kunt er alleen maar van leren en beter van worden.

Fijn dat jij je weer jezelf voelt! Hoe lang heeft jouw traject geduurd?

Ja, ik ga de stap nu zeker aan en probeer echt wat met de hulp te doek. Vind het best spannend, maar ik besef me heel goed dat als ik zo door blijf gaan dat ik dan op een gegeven moment veel verder van huis ben. Het heeft nu te lang geduurd.

quote:

Op maandag 7 november 2016 18:00 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ah ja dat is dan ggz-light zeg maar. Als je niet in een paar gesprekken vooruit gaat mag je naar de 'echte' ggz.
Er is geen psycholoog of psychiater dus il weet niet of er dan ook een diagnose kan worden gesteld. Medicatie zal wel via de huisarts gaan.

De diagnose krijg ik straks met de psychiater. Maar in de tussentijd moet ik dus naar die "light" ggz. Ben benieuwd wat ze daar dan gaan vertellen.

quote:

Op maandag 7 november 2016 18:05 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Fijn dat jij je weer jezelf voelt! Hoe lang heeft jouw traject geduurd?

Ja, ik ga de stap nu zeker aan en probeer echt wat met de hulp te doek. Vind het best spannend, maar ik besef me heel goed dat als ik zo door blijf gaan dat ik dan op een gegeven moment veel verder van huis ben. Het heeft nu te lang geduurd.

Nou het loopt nog, maar dat is omdat ik ook doorgestuurd ben naar de specialistische GGZ. De eigenlijke depressie was toen wel al over. Ook met behulp van de medicatie.

Tijdens de gesprekken in de basis bleek dat er voor mij nog wel wat uit te puzzelen was mbt mijn verleden en daarom dus een doorverwijzing naar een ander traject. Moet ook toekomstige depressies helpen voorkomen.

Echt, zet die stap. Ik heb spijt dat ik niet veel eerder serieus aan de slag ben gegaan.

GGZ heeft mn verwijzing nu al in behandeling genomen, dat is een stuk sneller dan de vorige keer Maar huisarts heeft me doorverwezen naar een locatie voor Jeugd & Gezin, maar ik heb geen gezin en val ook niet meer onder jeugd

F*ck. Zou vandaag met broer+zus+mama+aanhang naar intocht van Sinterklaas gaan. Al dágen voor lopen opnaaien. En vanmorgen hield ik het niet meer. Een half uurtje voor ik de deur uit moest kreeg ik een mega-paniekaanval. Echt een gevalletje 'ik ga nu dood' en bijna flauwvallen enzo. Mijn lief liet me in zijn armen uithuilen en droeg me toen naar bed. "Jij gaat NU slapen en ik laat iedereen wel weten dat we niet komen."

Voel me weer een behoorlijke loser en durf mijn broer en zus nu even niet onder ogen te komen. Zóveel afgezegde afspraken dit jaar!

[Edit: inmiddels een paar uur geslapen, maar voel me nog steeds ongemakkelijk. Mijn 'vel past niet'. En ik maar denken dat ik bijna van mijn paniek af was. #thinkagain

quote:

Op zondag 13 november 2016 14:49 schreef bloempjuh het volgende:
F*ck. Zou vandaag met broer+zus+mama+aanhang naar intocht van Sinterklaas gaan. Al dágen voor lopen opnaaien. En vanmorgen hield ik het niet meer. Een half uurtje voor ik de deur uit moest kreeg ik een mega-paniekaanval. Echt een gevalletje 'ik ga nu dood' en bijna flauwvallen enzo. Mijn lief liet me in zijn armen uithuilen en droeg me toen naar bed. "Jij gaat NU slapen en ik laat iedereen wel weten dat we niet komen."

Voel me weer een behoorlijke loser en durf mijn broer en zus nu even niet onder ogen te komen. Zóveel afgezegde afspraken dit jaar!

[Edit: inmiddels een paar uur geslapen, maar voel me nog steeds ongemakkelijk. Mijn 'vel past niet'. En ik maar denken dat ik bijna van mijn paniek af was. #thinkagain

Pff, wat super kut zeg

quote:

Op zondag 13 november 2016 22:00 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Pff, wat super kut zeg

Geen idee of ik hier goed zit, maar ik zoek wat handvaten hoe hier mee om te gaan.

Ik vermoed dat mijn man een depressie o.i.d. heeft. Vanwege herkenbaarheid wil ik er niet te veel over kwijt, maar de afgelopen weken zijn een rollercoaster geweest. Willen scheiden, maar niet weten wat dan te moeten doen. Nu weer niet willen scheiden omdat ik daar zo verdrietig van wordt. Hij meent dat hij maar gewoon niet gelukkig kan zijn en wil zich daar bij neerleggen. Volgens hem niet erg, want sommige mensen zijn niet gemaakt voor het geluk Zolang ik maar gelukkig ben.

En daar kan ik me uiteraard niet bij neerleggen. Het doet me zoveel pijn dat hij zo denkt. Ik wil zo graag dat hij gelukkig is. En als scheiden de oplossing zou zijn, zou ik dat doen. Maar hij kampt met zo veel dingen dat ik niet denk dat dat (nu) de oplossing is.

Ik wil zo graag dat hij met iemand gaat praten. Maar hij wil dat echt niet. En wil nu z'n kop in het zand steken en doorgaan. Maar dat kan ik niet, wetende dat hij ongelukkig is.

Wat kan ik nu doen om hem te helpen en hem die drempel over te krijgen om hulp te zoeken?
Heeft er iemand tips?

Ga zelf eens naar je huisarts?

Kaart dit probleem aan, maar kaart ook aan wat het met jou doet. Je hebt hier zelf waarschijnlijk meer last van dan je nu denkt. Je huisarts kan je misschien adviseren en ondersteunen bij het je man richting de juiste personen krijgen.

Pff, dit is pas de tweede dag van mijn twee weken durende vakantie en ik dacht van tevoren dat het heel fijn zou zijn om even niet met werk bezig te zijn zodat ik ietwat meer rust in mn hoofd zou krijgen, maar ik ben het nu al zat. Lig tot 11 uur in mn nest en dan kost het alsnog de grootste moeite om op te staan, heb totaal geen afleiding waardoor ik alleen maar negatief emotioneel ben en de halve dag loop te janken. Voel me zo nutteloos nu ik alleen maar thuis zit, maar tegelijkertijd wil ik ook niet naar buiten. Het doen van boodschappen is de laatste tijd een crime omdat paniekaanvallen op de loer liggen dus ik vreet alleen pakken cruesli en soep omdat ik dat nu eenmaal in huis heb. Mn kamer is een bende, maar ik heb gewoon niet de energie om wat op te ruimen. Ik voel me zo'n loser, voor mn vakantie voelde ik me helemaal gesloopt en kapot, maar nu ik ineens zeeën van tijd heb voel ik me nog slechter dan hiervoor. Had het iets anders ingebeeld van tevoren. Mn werk vrat energie, maar op de een of andere manier gaf me dat ook wel energie, ook al wat het negatieve energie, en nu heb ik niks. Maar aan de andere kant wil ik ook helemaal niks omdat alles teveel is, maar ook dat voelt niet goed aan. Voel me zo triest nu, er waren tijden dat ik mn vakanties vol plande met allemaal leuke activiteiten, en nu ben ik op een punt waarin ik eigenlijk niet eens meer kan bedenken wat ik nou precies nog leuk vind.

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 13:50 schreef SLP_ het volgende:
Pff, dit is pas de tweede dag van mijn twee weken durende vakantie en ik dacht van tevoren dat het heel fijn zou zijn om even niet met werk bezig te zijn zodat ik ietwat meer rust in mn hoofd zou krijgen, maar ik ben het nu al zat. Lig tot 11 uur in mn nest en dan kost het alsnog de grootste moeite om op te staan, heb totaal geen afleiding waardoor ik alleen maar negatief emotioneel ben en de halve dag loop te janken. Voel me zo nutteloos nu ik alleen maar thuis zit, maar tegelijkertijd wil ik ook niet naar buiten. Het doen van boodschappen is de laatste tijd een crime omdat paniekaanvallen op de loer liggen dus ik vreet alleen pakken cruesli en soep omdat ik dat nu eenmaal in huis heb. Mn kamer is een bende, maar ik heb gewoon niet de energie om wat op te ruimen. Ik voel me zo'n loser, voor mn vakantie voelde ik me helemaal gesloopt en kapot, maar nu ik ineens zeeën van tijd heb voel ik me nog slechter dan hiervoor. Had het iets anders ingebeeld van tevoren. Mn werk vrat energie, maar op de een of andere manier gaf me dat ook wel energie, ook al wat het negatieve energie, en nu heb ik niks. Maar aan de andere kant wil ik ook helemaal niks omdat alles teveel is, maar ook dat voelt niet goed aan. Voel me zo triest nu, er waren tijden dat ik mn vakanties vol plande met allemaal leuke activiteiten, en nu ben ik op een punt waarin ik eigenlijk niet eens meer kan bedenken wat ik nou precies nog leuk vind.

Doe gewoon iets. Je hoeft het niet leuk te vinden, je hoeft er niet van te genieten, maar doe iets waarvan je weet dat het "goed" is.

In jouw geval noem je boodschappen halen en je kamer opruimen. Ik kan me voorstellen dat de stap naar boodschappen doen groot is en ook lastig op te breken. Start dan met je kamer opruimen.

Laat het idee los dat wanneer je start, het ook af en perfect moet. Doe IETS waar je kamer opgeruimder van wordt. Maak hierover een afspraak met jezelf. Dus of "ik ga 10 minuten lang een begin maken met het grove werk (kleren in de wasmand, vuil in de vuilnisbak, vaat in de gootsteen/vaatwasser, bed verschonen, vloer leeg, ik noem maar een aantal voorbeelden) of kies een specifieke taak die je af gaat maken (bureau opruimen, boekenkast ordenen, kledingkast aan kant maken.)

Concentreer je op de overtuiging dat het hiervan doen GOED voor je is. Ook al vind je het op dat moment verschrikkelijk en heb je er totaal geen zin in. Ik denk dat je dat rationeel ook wel weet? Dus start met iets GOEDS. Maak een begin. Je kunt waarschijnlijk erg veel dingen bedenken die in je leven anders/beter zouden moeten en waarschijnlijk is dat ronduit overweldigend veel, dus doe je maar niks. Doorbreek dat. Maar laat wel het idee los dat je al die dingen tegelijkertijd (of zelfs op korte termijn) moet of kunt fixen. Dagani, dus doe gewoon IETS. Pep jezelf een beetje op en START.

Wees trots op jezelf als het je lukt dit doel te halen, wees lief voor jezelf als het je niet (altijd) lukt. Kijk na afloop vooruit, naar je volgende stap. Is het gelukt? In ieder geval morgen weer! Of kun je misschien nu nog wel even door? Of vanavond nog een paar minuutjes een volgende stap uitvoeren? Zo niet, ook goed, morgen verder.

Lukt het je niet, kijk dan OOK vooruit. Liep je even vast, maar heb je het idee dat je later op de dag nog wel een poging kunt wagen? Doe dat dan. Ben je helemaal kapot van deze poging? Doe je er morgen gewoon weer eentje. Geef niet op omdat het op de eerste dag (of elke willekeurige dag) niet lukt. Fietsen kon je ook niet in 1 keer.

Start ergens. En dit bedoel ik niet onaardig, maar geef jezelf een schop onder de kont om dat beginnetje te maken. Wees streng. Start er iig mee en mogelijk is het zo, dat je wanneer je eenmaal bezig bent ook wel weer lekker in die modus komt. Als je het het meest grote drama oooooit vindt, boeien, het duurt maar 10 minuten...

Wat ik deed: in blokken van een kwartier of een half uur werken als je iets moet doen. Doe ik nog steeds trouwens En ik klink nu net als m'n moeder: een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimd hoofd. Maak er een routine vast, schrijf het desnoods op, dat je elke dag bepaalde dingen doet. Je zult er waarschijnlijk enorm tegen opzien, maar als het eenmaal gebeurd is, lucht het enorm op.

Ok, heb uiteindelijk toch halfuurtje wat opgeruimd en gaf wel fijn gevoel, maar was na een halfuurtje zo moe dat ik ''ff'' ging liggen en toen 3 uur geslapen had. Ik heb normaal best wel slaapproblemen en de Temazepam die ik had gekregen helpt helaas niet, dus misschien moet ik 's avonds maar vaker opruimen Morgenmiddag eerste afspraak bij poh-ggz en vind het toch wel spannend. Weet natuurlijk nog niet waar ze het precies over gaan hebben en hoe lang zo'n afspraak duurt enz. Hoop ook niet dat ik daar als een emotioneel wrak de hele afspraak alleen maar kan janken want dat vind ik echt kut.

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 20:02 schreef SLP_ het volgende:
Ok, heb uiteindelijk toch halfuurtje wat opgeruimd en gaf wel fijn gevoel, maar was na een halfuurtje zo moe dat ik ''ff'' ging liggen en toen 3 uur geslapen had. Ik heb normaal best wel slaapproblemen en de Temazepam die ik had gekregen helpt helaas niet, dus misschien moet ik 's avonds maar vaker opruimen Morgenmiddag eerste afspraak bij poh-ggz en vind het toch wel spannend. Weet natuurlijk nog niet waar ze het precies over gaan hebben en hoe lang zo'n afspraak duurt enz. Hoop ook niet dat ik daar als een emotioneel wrak de hele afspraak alleen maar kan janken want dat vind ik echt kut.

Succes morgen!

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 20:03 schreef j95 het volgende:

[..]

Succes morgen!

Thanks! Ben me er nu al over aan het opwinden, maar probeer maar in mn achterhoofd te houden dat ik vast blij ben als de afspraak geweest is

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 20:07 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Thanks! Ben me er nu al over aan het opwinden, maar probeer maar in mn achterhoofd te houden dat ik vast blij ben als de afspraak geweest is

Zo is het ook, kan ik je uit ervaring vertellen. Al ben ik nog nooit naar een praktijkondersteuner geweest. Ben benieuwd hoe dat is!

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 20:30 schreef j95 het volgende:

[..]

Zo is het ook, kan ik je uit ervaring vertellen. Al ben ik nog nooit naar een praktijkondersteuner geweest. Ben benieuwd hoe dat is!

Ja, ik kijk er altijd zo erg tegenop om naar een tandarts, huisarts, ziekenhuis oid te gaan, terwijl het na afloop best meevalt. Vind het nu ook al kut dat ik straks ook weer langs psychiater moet enz, maarja moet maar. Ik zal morgen na afloop wel vertellen hoe het was

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 20:02 schreef SLP_ het volgende:
Ok, heb uiteindelijk toch halfuurtje wat opgeruimd en gaf wel fijn gevoel, maar was na een halfuurtje zo moe dat ik ''ff'' ging liggen en toen 3 uur geslapen had. Ik heb normaal best wel slaapproblemen en de Temazepam die ik had gekregen helpt helaas niet, dus misschien moet ik 's avonds maar vaker opruimen Morgenmiddag eerste afspraak bij poh-ggz en vind het toch wel spannend. Weet natuurlijk nog niet waar ze het precies over gaan hebben en hoe lang zo'n afspraak duurt enz. Hoop ook niet dat ik daar als een emotioneel wrak de hele afspraak alleen maar kan janken want dat vind ik echt kut.

Goed bezig geweest .

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 20:49 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Ja, ik kijk er altijd zo erg tegenop om naar een tandarts, huisarts, ziekenhuis oid te gaan, terwijl het na afloop best meevalt. Vind het nu ook al kut dat ik straks ook weer langs psychiater moet enz, maarja moet maar. Ik zal morgen na afloop wel vertellen hoe het was

Ja, snap ik. Ik vond het allemaal maar een beetje gek dat ik naar een psycholoog enzo ging, maar nu zie ik echt uit naar de gesprekken. Ligt er waarschijnlijk ook aan wie je treft. Die van mij is erg fijn.

quote:

Op dinsdag 15 november 2016 22:19 schreef j95 het volgende:

[..]

Ja, snap ik. Ik vond het allemaal maar een beetje gek dat ik naar een psycholoog enzo ging, maar nu zie ik echt uit naar de gesprekken. Ligt er waarschijnlijk ook aan wie je treft. Die van mij is erg fijn.

Ja, het lijkt mij ook erg gek. Ik ben wel een drukke prater, maar vind het niet chill om over mezelf te praten. En dat moet je denk ik wel doen bij een psycholoog Maargoed, het is maar even afwachten wie ik tref.

Ben volgende week zondag trouwens jarig en kijk er super tegenop omdat ik dan met het openbaar vervoer helemaal naar mn ouders moet en daar een hele dag leuk moet doen tegen familie. Maar nu heeft mn vader maandagavond een groot feest van zn werk in de HMH en heb ik gevraagd of mn ouders me die nacht na het feest op kunnen halen. Scheelt weer een treinrit en een potentiële paniekaanval. Maar nu liet mn pa al heel subtiel merken dat ie het wel leuk zou vinden als ik dan een paar dagen bij hun blijf omdat ze me niet zoveel spreken en zien (omdat ik niet wil dat ze weten hoe slecht het met me gaat neem ik niet zoveel contact met ze op). Dus heb gezegd dat ik donderdagmiddag weer terugga, maar ben toch ook wel zenuwachtig dat ik 2 en halve dag moet acteren daar. Vind het zo stom van mezelf, want het zijn gewoon mn ouders en zij zijn heel blij mij te zien, maar het alsmaar leuk en spontaan en vrolijk doen tegen iedereen kost me zoveel energie. Maar ik weet ook dat ik mn ouders super veel pijn doe als ze weten hoe ik me echt voel. Wil niet dat ze zich zorgen gaan maken om me, vooral omdat ze op 85km afstand ofzo wonen en niet even langs kunnen komen. Ga mn verjaardag niet uitgebreid vieren, maar moet wel mn oma's even zien en voel me dan zo schuldig dat zij dan zo lief zijn en me cadeaus enzo geven terwijl ik het eigenlijk vreselijk vind om daar leuk te zijn en niet kan wachten tot ik weer terug naar Amsterdam kan gaan zodat ik me weer op kan sluiten in mn kamer. Hoe zit dat met jullie? Weten jullie familie/vrienden van hoe je je voelt en hoe gaan zij daar mee om? Bij mij weet eigenlijk alleen mn bff een beetje hoe het met me gaat, maar voor de rest hou ik iedereen heel erg op afstand en stoot ik een ieder die een beetje te dichtbij komt af. Vind het heel erg kut om alsmaar die leuke, spontane, gezellige persoon te spelen, maar vind het ook moeilijk om echt mezelf te zijn ofzo Omdat ik nu nou eenmaal niet zo'n leuk persoon ben, zoals ik vroeger wel was.

Edit: Ok mn ouders vinden het toch leuker als ik heel het weekend daar ben dus ik moet vrijdagmiddag met het ov naar hun toe en dan rij ik maandagmiddag met hen terug naar huis. Maar op vrijdagmiddag is het superdruk met ov omdat de studenten dan terug naar pa en ma gaan en dan zit de trein overvol en dat is een slechte trigger voor me

[ Bericht 3% gewijzigd door SLP_ op 15-11-2016 23:36:47 ]

(ik ben doodmoe en kan me totaal niet focussen, ik hoop dat het verhaal een niet al te grote chaos is geworden)

't Loopt allemaal niet zo lekker. Altijd al snel bang geweest, op mijn 12e mijn eerste angst/hyperventilatieaanval gehad. Heel veel maanden mee rondgelopen, bijna iedere huilen, derealisatie was een symptoom dat mijn angst alleen erger maakte (het gevoel dat je in een droom leeft). Dit is uiteindelijk vanzelf over gegaan.

2 weken geleden op donderdag zat ik in de bus naar school. Ik zat op mijn telefoon op Twitch een livestream te kijken. Opeens begon ik snel te ademen, ik kreeg een verdoofd gevoel in mijn gezicht, mond en keel, ik kon amper slikken, ik kreeg allerlei lichamelijke klachten en ik werd helemaal gek. Ik ben toen bij de eerste de beste bushalte uitgestapt en heb 112 gebeld. De ambulance kwam toen en heeft alles gecontroleerd: mijn hartslag, bloeddruk, bloedsuikerspiegel.. alles was 100% in orde, ondanks het feit dat ik de afgelopen maanden op bijna niks anders dan fast food en light frisdranken heb geleefd en 120 kilo weeg (ik ben 19 jaar en 175cm). Sindsdien heb ik ernstige angstaanvallen gehad, bleef ik iedere dag thuis van school en sliep ik 15+ uur per dag omdat ik zo doodmoe was. De derealisatie is op het moment ook weer terug, dat nare gevoel dat het net is alsof ik er niet echt ben. Ik heb dit echter alleen als ik er echt aan denk, als ik afleiding heb merk ik er niks van. Afgelopen weekend heb ik een angstaanval gehad die zo erg was dat ik letterlijk dacht dat ik doodging, ik heb toen 30 minuten achter elkaar gehuild (ik huil bijna nooit) en pas na 2 uur was ik weer helemaal rustig. Ik denk dan aan wat voor ziektes ik allemaal wel niet zou hebben, of ik bijvoorbeeld een psychose zou hebben en dat ik bang ben de controle over mezelf te verliezen en zelfmoord pleeg.. dat ik bang ben voor de toekomst en dat ik me opeens super schuldig over alles voel. Als ik ook maar 1 keer mijn moeder tegensprak moest ik al huilen uit schuldgevoel.

De oorzaak hiervan is duidelijk.. Sinds het in maart 2015 uit is gegaan met mijn vriendin ben ik mezelf eigenlijk steeds meer gaan isoleren. Ik heb vanwege haar mijn vriendengroep in de steek gelaten dus die zie ik ook niet meer. Op school ga ik heel veel om met twee klasgenoten maar buiten school doe ik nooit wat met ze. Ik heb niet zo'n sterke band met mijn broertje en mijn ouders, en eigenlijk ook niet echt met de rest van mijn familie. Daarom zit ik zo ongeveer 95% van de dag op mijn slaapkamer, behalve op schooldagen. Op vrije dagen en in de weekenden kom ik zo ongeveer alleen mijn slaapkamer uit om te eten, als mijn ouders me nodig hebben of als we iets met het gezin gaan doen (waar ik me eigenlijk ook nooit in meng want als mijn ouders bijvoorbeeld uit eten gaan dan eet ik ook liever thuis friet). De afgelopen zomervakantie en herfstvakantie is mijn slaapritme helemaal verpest, ik ging op z'n vroegst om 4 uur 's ochtends naar bed en werd 's middags rond 3 uur pas wakker. Ik heb de afgelopen maanden maar zelden gezond gegeten, zo ongeveer het enige dat ik doe is de frituur aanzetten of thuisbezorgd bestellen (soms zelfs middernacht omdat ik dan een eetbui krijg). Mijn ouders doen er ook gewoon niks meer aan omdat ik te eigenwijs ben om zelf de discipline aan te leren om gezonder te leven, en zij weten ook niet meer wat ze moeten.

Vorige week woensdag de huisarts bezocht, hij heeft mij 10 stuks temazepam (20mg) en 15 alprazolam (0.5mg) voorgeschreven. Temazepam om sneller in slaap te komen en alprazolam voor wanneer ik me angstig voel. De temazepam werkt echt als een charm, na het innemen ben ik na 20-30 minuten helemaal buiten westen en slaap ik (meestal) in 1 keer door. Ik mocht het eigenlijk maar 3 dagen achter elkaar gebruiken maar zit nu al aan de 6 dagen (ik heb op internet gelezen dat dit niet per se een probleem is). Alprazolam werkt opzich ook kalmerend overdag maar ik ben er heel de dag suf door. Mijn ogen zijn doodmoe en ik kan bijna niet stoppen met staren. Ik ben allang blij dat ik 's avonds goed in slaap kan komen (ook al ben ik de volgende dag niet 100% uitgerust)

Ik sta al ingeschreven bij Mentaal Beter, een zorginstantie die meerdere vestigingen door Nederland heeft. Ik heb hier 1 maand geleden mijn eerste intakegesprek gehad vanwege mijn eetproblemen. Nu de angst/depressie-problemen echter langzaam mijn leven overnemen, en mijn tweede intakegesprek a.s. vrijdag is, ga ik deze als prioriteit #1 bespreken met mijn psycholoog. Ik hoop dat we na een aantal vragenlijsten/tests een goede diagnose kunnen stellen en tot een goed behandelplan (graag i.c.m. medicatie) kunnen komen. Ik wil namelijk weer de realiteit in kunnen stappen, kunnen genieten van het leven en voor het eerst in jaren weer ECHT uit kunnen kijken naar bepaalde dingen. Ik wil graag weer extravert zijn, lekker willen socialiseren, uit willen gaan met vrienden.. dit zijn dingen die ik de afgelopen jaren gewoon niet meer durf, en waar ik ook geen behoefte/zin meer in heb. Ik voel me niet als een doorsnee 19 jarige jongen, en zo zou ik me wel graag willen voelen.

Dit is mijn eerste post hier, en ik zal het hier de komende tijd ook een beetje bijhouden Zijn er hier mensen die een angst- en/of paniekstoornis hebben (ervanuit gaande dat ik hier ook last van heb) en hoe gaan jullie hiermee om? Welke medicatie krijgen jullie en hoe staan jullie er momenteel voor? Dankjewel alvast

Edit: Herkent iemand deze zogehete ''derealisatie'' trouwens? Gewoon het gevoel alsof je meer in je hersenen leeft, dat je alles in een soort tunnelvisie ziet en het net is alsof je in een droom leeft. Het is heel eng en maakt op dit moment voor mij de angst ook erger.

[ Bericht 2% gewijzigd door iPancakeMix op 16-11-2016 01:37:45 ]