R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ben een meisje die jong is en niet weet wat voor functie ze heeft
Ik ben iemand die misschien wel enorm overdrijft, en enorm dom is en zichzelf alleen maar voor de gek houd. Maar ik weet niet wie ik ben. Ik kijk tegen alles en iedereen op. Heb de ene keer een laag zelfbeeld dan weer een hoog zelfbeeld. Ben de ene sus en de andere keer weer zo. Klinkt overdreven maar ik verlies mezelf keer op keer weer. Ik probeer kracht te halen uit de kleinste dingen. Van de simpelse dingen intensief te genieten. Maar het genieten is geforceerd. En alles lijkt geforceerd. Stiekem ben ik misschien wel gek en psychisch gestoord maar stiekem wil ik dat misschien ook wel zijn. Ik weet het zelf niet. Naar de toekomst kijken durf ik niet meer. Ik probeer zo realistisch mogelijk te zijn en niet te ver te denken zoals ik dat vroeger altijd deed... Telkens hopen. Maar dan ben ik weer niet realistisch. Zeggen dat ik goed ben zoals ik ben is ook niet goed. Want ik ben niet goed. Naar een psycholoog of desnoods een psychiater gaan wil ik graag maar ik mag niet. Naar de huisarts gaan durf ik niet omdat ik misschien wel overdrijf...misschien puber ik wel. En misschien ook weer niet. Heb regelmatig neigingen om het gewoon op te geven. Maar dat is weer overdreven want ik heb een goed leven vergeleken met andere mensen.
Ik weet het niet meer. Ik ben diep van binnen zwaar ongelukkig en ik kan mezelf nief uiten of onder woorden brengen. Mensen weten niet wat ze met mij aanmoeten en daar geef ik ze honderd procent gelijk in want dat zou ik ook niet weten. Uiten bij mijn ouders heb ik een aantal malen gedaan... Maar vervolgens werd ik verklaard als een gek... Psychisch gestoord... Maar ik weet niet of ik overdrijf. Want ik overdrijf dit allemaal misschien wel. Ik weet het gewoon niet meer en ik wil niks meer weten. Soms droom ik om heel diep in heel diep in zee te springen. Of ergens ver weg te gaan naar een verlaten plek die wel mooi is met heel veel bloemen en zee. En daar rustig in de aarde zakken of in de water en van ieder moment genieten. Rustig en zonder gedachten heel diep totdat ik zelf verander in aarde of tot een plant of tot een boom. Puber ik misschien nog steeds? Of is dit abnormaal? Weten jullie een verklaring voor mijn gedachten? Op dit moment zie ik alles als een groot zwart gat. En morgen ben ik weer goed. En dan overmorgen ben ik weer als vandaag.
Mijn gedachten beschrijven is onmogelijk. Het is een grote koeienvlaai en ik weet niet wat ike raan moet. Ik wil het liefste gewoon verdwijnen. Heel diep de grond in en mee met de wind. Rust hebben en rust leveren. Gewoon de wind zijn die mensen in en uitademen. Dan ben je tenminste ook nog nuttig.
Ik ben iemand die misschien wel enorm overdrijft, en enorm dom is en zichzelf alleen maar voor de gek houd. Maar ik weet niet wie ik ben. Ik kijk tegen alles en iedereen op. Heb de ene keer een laag zelfbeeld dan weer een hoog zelfbeeld. Ben de ene sus en de andere keer weer zo. Klinkt overdreven maar ik verlies mezelf keer op keer weer. Ik probeer kracht te halen uit de kleinste dingen. Van de simpelse dingen intensief te genieten. Maar het genieten is geforceerd. En alles lijkt geforceerd. Stiekem ben ik misschien wel gek en psychisch gestoord maar stiekem wil ik dat misschien ook wel zijn. Ik weet het zelf niet. Naar de toekomst kijken durf ik niet meer. Ik probeer zo realistisch mogelijk te zijn en niet te ver te denken zoals ik dat vroeger altijd deed... Telkens hopen. Maar dan ben ik weer niet realistisch. Zeggen dat ik goed ben zoals ik ben is ook niet goed. Want ik ben niet goed. Naar een psycholoog of desnoods een psychiater gaan wil ik graag maar ik mag niet. Naar de huisarts gaan durf ik niet omdat ik misschien wel overdrijf...misschien puber ik wel. En misschien ook weer niet. Heb regelmatig neigingen om het gewoon op te geven. Maar dat is weer overdreven want ik heb een goed leven vergeleken met andere mensen.
Ik weet het niet meer. Ik ben diep van binnen zwaar ongelukkig en ik kan mezelf nief uiten of onder woorden brengen. Mensen weten niet wat ze met mij aanmoeten en daar geef ik ze honderd procent gelijk in want dat zou ik ook niet weten. Uiten bij mijn ouders heb ik een aantal malen gedaan... Maar vervolgens werd ik verklaard als een gek... Psychisch gestoord... Maar ik weet niet of ik overdrijf. Want ik overdrijf dit allemaal misschien wel. Ik weet het gewoon niet meer en ik wil niks meer weten. Soms droom ik om heel diep in heel diep in zee te springen. Of ergens ver weg te gaan naar een verlaten plek die wel mooi is met heel veel bloemen en zee. En daar rustig in de aarde zakken of in de water en van ieder moment genieten. Rustig en zonder gedachten heel diep totdat ik zelf verander in aarde of tot een plant of tot een boom. Puber ik misschien nog steeds? Of is dit abnormaal? Weten jullie een verklaring voor mijn gedachten? Op dit moment zie ik alles als een groot zwart gat. En morgen ben ik weer goed. En dan overmorgen ben ik weer als vandaag.
Mijn gedachten beschrijven is onmogelijk. Het is een grote koeienvlaai en ik weet niet wat ike raan moet. Ik wil het liefste gewoon verdwijnen. Heel diep de grond in en mee met de wind. Rust hebben en rust leveren. Gewoon de wind zijn die mensen in en uitademen. Dan ben je tenminste ook nog nuttig.
Dat gevoel komt me bekend voor.
Nee je bent niet gek, maar op zoek rust, een plek waar je even geen gedoe hebt en de boel de boel kunt laten.
Ik had het geluk om zo'n plek te vinden, en als ik rust wou of even alleen wou zijn ging ik daar heen en genoot van de stilte en van het gebrek aan andere mensen.
Zou je misschien niet ook zo'n rustige plek kunnen vinden?
Een park, of een rustig weiland ofzo.
Een plek waar bijna nooit mensen komen.
Hoop voor je dat je gauw je rust vind en dat je toch hulp kunt vinden.
Nee je bent niet gek, maar op zoek rust, een plek waar je even geen gedoe hebt en de boel de boel kunt laten.
Ik had het geluk om zo'n plek te vinden, en als ik rust wou of even alleen wou zijn ging ik daar heen en genoot van de stilte en van het gebrek aan andere mensen.
Zou je misschien niet ook zo'n rustige plek kunnen vinden?
Een park, of een rustig weiland ofzo.
Een plek waar bijna nooit mensen komen.
Hoop voor je dat je gauw je rust vind en dat je toch hulp kunt vinden.
Life is a highway...let's ride it!
Ik had een plekje waarvan ik dacht dat er niemand was. Maar een mevrouw die aan het wandelen was met haar hondje zag mij zitten op het bankje en toen heeft ze de politie gebeld. De politie heeft mij toen naar huis gebracht.quote:Op donderdag 31 maart 2016 18:32 schreef Luuntje het volgende:
Dat gevoel komt me bekend voor.
Nee je bent niet gek, maar op zoek rust, een plek waar je even geen gedoe hebt en de boel de boel kunt laten.
Ik had het geluk om zo'n plek te vinden, en als ik rust wou of even alleen wou zijn ging ik daar heen en genoot van de stilte en van het gebrek aan andere mensen.
Zou je misschien niet ook zo'n rustige plek kunnen vinden?
Een park, of een rustig weiland ofzo.
Een plek waar bijna nooit mensen komen.
Hoop voor je dat je gauw je rust vind en dat je toch hulp kunt vinden.
Mijn ouders begrijpen niet dat ik een plek wil voor mezelf. Ze denken telkens dat ik gek of gestoord ben en zeggen dat ik niet zo autistisch moet doen. Nu zijn ze zelfs van plan om de deur uit mijn kamer weg te halen omdat ze denken dat ik iets verberg omdat ik altijd het liefst met de deur op slot ben en dan rustig verder in mijn eentje wil verdrinken in een donkere kamer maar dat begrijpen ze niet...
Het gekste is.... Het klinkt alsof mijn leven een chaos en drama is maar dat is het niet aps ik erover nadenk. De chaos en drama ben ik zelf/ maak ik zelf. En soms krijs ik misschien wel om aandacht maar ik wil ook niet zielig gevonden worden want ik ben niet zielig. Ik ben eerder triest en zo'n persoon waarvan je denkt 'ufgh wat een aandachtstrekker/ raar kind is dat.' En dat doet mij alleen veel verdriet. Want ik wil niet zo zijn dus ik probeer mezelf steeds te veranderen in een ander persoon maar dat is dus zo ver gegaan dat ik niet meer weet wie ik echt ben.....
Op
Stabiliteit komt met accepteren. Accepteer je mindere en betere punten. Veranderen hoeft helemaal niet. Je bent wie je bent en niemand is perfect. Wel is het fijn te weten waar je niet zo sterk in bent en waarin wel. Zo kan je voorkomen dat je in je eigen valkuilen stapt. Dit is een proces waar tijd voor nodig is. Gun jezelf die tijd.
Verder is het wellicht een goed idee om "iets" te gaan doen. Mijmeren op je kamer of een bankje helpt je niet veel verder. Geef jezelf een doel. Ga sporten bijvoorbeeld of een hobby.
Verder is het wellicht een goed idee om "iets" te gaan doen. Mijmeren op je kamer of een bankje helpt je niet veel verder. Geef jezelf een doel. Ga sporten bijvoorbeeld of een hobby.
Ik zit niet alleen op mijn kamer...... Ik zit op de sportschool en doe aan Zumbadansen, , ik werk, zit op school en ben niet vriendloos. Van de buitenkant lijk ik gewoon normaal. Het probleem is juist dat ik zoveel doelen heb en dat ik alles leuk vind en dat ik niet weet waar ik wel of niet goed in ben.... Ik probeer mijzelf juist alleen maar te veranderen en te veranderen en door te kijken naar mensen....ik wring mezelf juist in allerlei bochten om mijzelf te verbeteren en een beter mens te worden. Maar nu is het juist zover gekomen dat ik niet meer weet wat wat is als je begrijpt wat ik bedoel. Een terugweg vinden is ook eem optie want die weg lijd naar mezelf en die mezelf is een slecht mens die eigenlijk heel erg egoistisch is maar altijd zogenaamd lief probeert te zijn maar eigenlijk gewoon een slecht nutteloos persoon is. En het gekke is... Ik weet ook niet of dat wel mezelf is...quote:Op donderdag 31 maart 2016 18:47 schreef Opa.Bakkebaard het volgende:
Stabiliteit komt met accepteren. Accepteer je mindere en betere punten. Veranderen hoeft helemaal niet. Je bent wie je bent en niemand is perfect. Wel is het fijn te weten waar je niet zo sterk in bent en waarin wel. Zo kan je voorkomen dat je in je eigen valkuilen stapt. Dit is een proces waar tijd voor nodig is. Gun jezelf die tijd.
Verder is het wellicht een goed idee om "iets" te gaan doen. Mijmeren op je kamer of een bankje helpt je niet veel verder. Geef jezelf een doel. Ga sporten bijvoorbeeld of een hobby.
Denk je dat dit allemaal bakvisserig gedrag is? Als dat zo is ben ik er wel blij mee, maar weet je ook toevallig hoe je hiermee omgaat? Het lijkt alsof mijn ware ik opgesloten zit of verdwaald is in een bos waar je de bomen niet meer ziet....quote:
Waarom mag je niet naar een psycholoog of psychiater? Als ik het allemaal zo lees is dat geen slecht idee namelijk.
Heb je teveel doelen dat ze te ver weg blijven? Wil je alleen voor iets kiezen als je er goed in bent? Mag je ook weleens een foutje maken van jezelf?quote:Op donderdag 31 maart 2016 19:30 schreef Anoniem_anoniem het volgende:
[..]
Ik zit niet alleen op mijn kamer...... Ik zit op de sportschool en doe aan Zumbadansen, , ik werk, zit op school en ben niet vriendloos. Van de buitenkant lijk ik gewoon normaal. Het probleem is juist dat ik zoveel doelen heb en dat ik alles leuk vind en dat ik niet weet waar ik wel of niet goed in ben....
Kun je een concreter voorbeeld geven van zo een bocht? Wat is er aan andere mensen dat je ze wil kopiëren?quote:Ik probeer mijzelf juist alleen maar te veranderen en te veranderen en door te kijken naar mensen....ik wring mezelf juist in allerlei bochten om mijzelf te verbeteren en een beter mens te worden. Maar nu is het juist zover gekomen dat ik niet meer weet wat wat is als je begrijpt wat ik bedoel.
Hoe kom je erbij dat je een slecht en egoïstisch mens zou zijn? Wat zijn zogenaamd lieve acties van je die je niet zou menen? En hoe denk je te merken dat je nutteloos bent?quote:Een terugweg vinden is ook eem optie want die weg lijd naar mezelf en die mezelf is een slecht mens die eigenlijk heel erg egoistisch is maar altijd zogenaamd lief probeert te zijn maar eigenlijk gewoon een slecht nutteloos persoon is. En het gekke is... Ik weet ook niet of dat wel mezelf is...
Het kost heel veel geld en mijn moeder haat artsen, psychologen en psychiaters.... Ze doet al moeilijk als uperhaupt naar de huisarts wil. Komt omdat een psychiater ooit iets bij haar had geconstateerd en daarover had die psuchiater gepraat met mijn vader en mijn moeder is er op een of andere manier achtergekomen en nu haat ze psychiaters en alle hulp. Ze haalt steeds gekke ideeën en denkt dat ze de kinderen willen afpakken van haar.... Maar nu klinkt dit wel heftig maar ze is wel gewoon aardig tegen ons hoor. Ze zorgt ons gewoon maar ze staat niet echt open voor mijn gevoelens...ze lacht dan altijd en zegt dat ik me niet moet aanstellen. Als ik spontaan een huilbui heb en haar probeer uit te leggen wat ik precies voel dan verklaart ze mij voor gek en zegt dat ik moet stoppen met huilen en overdrijven. Ook lijkt ze soms niet echt geinteresseerd in wat er in ons leven afspeelt maarja.... Ze heeft zelf natuurlijk ook veel dingen aan haar hoofd. Dat is het enige nare aan haar maar niemand is natuurlijk perfect.quote:
Waarom mag je niet naar een psycholoog of psychiater? Als ik het allemaal zo lees is dat geen slecht idee namelijk.
Hoe oud ben je?
Doorverwijzing naar een psycholoog gaat via de huisarts. Je zou ook zelf de huisarts kunnen bellen en je dan laten doorverwijzen. Ik weet niet in hoeverre je dit zonder medeweten van je moeder kunt doen, maar kun je niet zeggen dat je om een andere reden de huisarts bezoekt en er dan heen gaan om doorverwijzing te krijgen? Zie zo even niet hoe je het anders voor elkaar krijgt, ervan uit gaande dat je thuiswoont en problemen krijgt als je moeder het te weten komt.
Want een psycholoog lijkt mij een juiste stap, en die angst van je moeder zou jou uiteraard niet moeten belemmeren om de juiste hulp te krijgen.
Doorverwijzing naar een psycholoog gaat via de huisarts. Je zou ook zelf de huisarts kunnen bellen en je dan laten doorverwijzen. Ik weet niet in hoeverre je dit zonder medeweten van je moeder kunt doen, maar kun je niet zeggen dat je om een andere reden de huisarts bezoekt en er dan heen gaan om doorverwijzing te krijgen? Zie zo even niet hoe je het anders voor elkaar krijgt, ervan uit gaande dat je thuiswoont en problemen krijgt als je moeder het te weten komt.
Want een psycholoog lijkt mij een juiste stap, en die angst van je moeder zou jou uiteraard niet moeten belemmeren om de juiste hulp te krijgen.
Ligt ook aan je leeftijd en je verzekering. Zie ook: https://www.regelhulp.nl/(...)egang-tot-jeugdhulp/quote:
Fijn dat je begrip hebt voor je ma, dat er kennelijk meer speelt. Maar ondertussen ben jij nog niet geholpen hoe je beter met een en ander om zou kunnen leren gaan. Hoe is de verstandhouding tussen je pa en je ma nadat de psychiater kennelijk wel iets geconstateerd heeft? En hoe is hij met jou?quote:en mijn moeder haat artsen, psychologen en psychiaters.... Ze doet al moeilijk als uperhaupt naar de huisarts wil. Komt omdat een psychiater ooit iets bij haar had geconstateerd en daarover had die psuchiater gepraat met mijn vader en mijn moeder is er op een of andere manier achtergekomen en nu haat ze psychiaters en alle hulp. Ze haalt steeds gekke ideeën en denkt dat ze de kinderen willen afpakken van haar.... Maar nu klinkt dit wel heftig maar ze is wel gewoon aardig tegen ons hoor. Ze zorgt ons gewoon maar ze staat niet echt open voor mijn gevoelens...ze lacht dan altijd en zegt dat ik me niet moet aanstellen. Als ik spontaan een huilbui heb en haar probeer uit te leggen wat ik precies voel dan verklaart ze mij voor gek en zegt dat ik moet stoppen met huilen en overdrijven. Ook lijkt ze soms niet echt geinteresseerd in wat er in ons leven afspeelt maarja.... Ze heeft zelf natuurlijk ook veel dingen aan haar hoofd. Dat is het enige nare aan haar maar niemand is natuurlijk perfect.
Heb je een dagboek ofzo waar je je ei in kwijt kan? Kun je er een beetje met vriendinnen over praten? Hoe zit het met vertrouwenspersonen op school?
Heb vroeger hele afschuwelijke dingen gedaan bij andere mensen en dat was uit eigenbelang. Het is zo afschuwelijk dat ik het niet eens hier anoniem wil vermelden. Met lieve acties bedoel ik dat ik altijd aardig gevonden wil worden en daarom voor andere mensen dingen ga doen. En niet omdat ik ze het beste gunde nee omdat ik zelf dan aardiger gevonden zou worden. Net als bijvoorbeeld een bn'er die een zwerver honderd euro geeft en dat laat filmen. Die bn'er lijkt o zo lief maar uiteindelijk deed hij het voor de fame. Nou zo'n persoon was ik vroeger. En die wil ik niet meer zijn. Nu ben ik wel oprecht aardig tegen mensen maar wanneer die mij kwetsen doet het weer zo'n pijn omdat ik hun wel het beste gunde als je begrijpt wat ik bedoel... Ik weet geen grens tussen voor mezelf zorgen en voor anderen zorgen...als ik voor mezelf zorg ben ik egoistisch en als ik voor anderen zorg dan ben ik dat naieve meisje....quote:
[..]
Heb je teveel doelen dat ze te ver weg blijven? Wil je alleen voor iets kiezen als je er goed in bent? Mag je ook weleens een foutje maken van jezelf?
Ja natuurlijk... Je gaat toch niet iets kiezen waar je slecht in bent? Heb vroeger altijd gedacht 'van proberen kun je leren!' Maar later kom ik erachter dat ik er toch geen aanleg voor heb en iedereen zegt dan dat ik ermee moet stoppen.. Je helemaal niks aantrekken van die mensen gaat ook niet makkelijk want je ziet om je heen mensen die het wel heel makkelijk kunnen... En dan besef je dat je eigenlijk realisitsch naar jezelf moet gaan kijken....
[..]
Kun je een concreter voorbeeld geven van zo een bocht? Wat is er aan andere mensen dat je ze wil kopiëren?
Dat kan van alles zijn. Sommige mensen denken zo verstandig na en zijn bijvoorbeeld heel erg assertief. Dat wil ik dan ook zijn. Anderen zijn bijhoorlijk spontaan en durven zoveel... Dat wil ik dan ook zijn. En dan niet letterlijk zo...maar dan denk ik 'ik kan best wat spontaner zijn/ assertiever....en dat gaat dan best goed tot ik merk dat ik het eigenlijk helemaal niet ben. En zo probeer ik verschillende rollen uit...en dan wanneer ik iets tegenkom dat mij herinnert aan de werkelijkheid en iets of iemand mij met de neus op de feiten drukt... Van dat ik helemaal nirt zo dapper en spontaan ben dat ik eigenlijk ben...Dan krijg ik weer zo'n dip moment zoals nu en besef ik dat ik eigenlijk helemaal niks ben.
[..]
Hoe kom je erbij dat je een slecht en egoïstisch mens zou zijn? Wat zijn zogenaamd lieve acties van je die je niet zou menen? En hoe denk je te merken dat je nutteloos bent?
Ik heb geprobeerd evenwicht tussen die twee extremen te vinden en wanneer dat lukt.. voelt het niet aan alsof ik mijzelf ben.
Ik ben nutteloos omdat ik niks te bieden heb. Ik ben naief, en onaardig. Wat uiterlijk betreft heb ik het ook bepaald niet getroffen. Maar wat mij het meeste pijn doet is dat ik niks voor anderen kan betekenen terwijl ik dat zo graag zou willen nu. En dan niet om aardiger gevonden te worden...maar ook echt iets te betekenen voor de wereld en voor de mensen om me heen. Als ik wat te bieden heb...dan zijn dat rotklusjes die ten koste gaan van mezelf. Daarom voel ik mij enorm ongelukkig... Het lijkt alsof ik en de rest van de mensen om mij heen nooit tegelijk gelukkig kan zijn...
Snap dat het een lastige situatie is, TS. Zou toch proberen naar een psycholoog te gaan, hoe lastig ook i.v.m. je moeder
je typt overigens echt enorm als een oude bekende van me.
je typt overigens echt enorm als een oude bekende van me.
Laten we erop houden dat de relatie tussen mij pa en ma alles behalve goed verloopt... Anders krijg je weer een heel verhaal... Maar hun relatie is ook een patroon geworden....quote:
[..]
Ligt ook aan je leeftijd en je verzekering. Zie ook: https://www.regelhulp.nl/(...)egang-tot-jeugdhulp/
[..]
Fijn dat je begrip hebt voor je ma, dat er kennelijk meer speelt. Maar ondertussen ben jij nog niet geholpen hoe je beter met een en ander om zou kunnen leren gaan. Hoe is de verstandhouding tussen je pa en je ma nadat de psychiater kennelijk wel iets geconstateerd heeft? En hoe is hij met jou?
Heb je een dagboek ofzo waar je je ei in kwijt kan? Kun je er een beetje met vriendinnen over praten? Hoe zit het met vertrouwenspersonen op school?
Ik durf geen dagboek meer bij te houden. Mijn moeder vond een keer mijn dagboek en sindsdien is ze erg bang dat ik rare dingen ga doen. Daarom mag ik tijdens een ruzie ook nooit zomaar even naar buiten om mijn hoofd even te luchten van alles om me heen... Ze maakt grappen over mij en imiteert mij soms voor de grap... Maar ze is tegelijk ook bang dat ik mezelf wat ga aandoen geloof ik. Dat ze zorgen maakt over mij stelt me wel weer gerust..want dat betekent wel dat ze om mij geeft hoewel ze het niet laat merken misschien.
Met een vetrouwenspersoon op school durf ik nooit meer te praten. En met vriendinnen ook niet meer. Soms wel maar niet zoals ik nu met jou doe. In de basisschool en in de 1e en 2e kwam ik over als een aansteller (had toen wel wat andere issues...)..en die vriendinnen aan wie ik het had verteld wilden niet meer met mij omgaan. Ze deden dan wel niet gemeen...maar ze sloten me buiten en op een gegeven moment zeiden ze dat ze geen vriendinnen meer wilden zijn. Mijn vertrouwenspersoon zei dat ze mijn ouders had gesproken en gezien en zei dat het allemaal best wel meeviel en dat ik me niet druk moest maken. Ik voelde me totaal niet serieus genomen en enorm dom en vreselijk en in de steek gelaten maar ik kan het mijn ex vriendinnen en vertrouwenspersoon ook niet kwalijk nemen. Zij reageerden gewoon normaal op een raar persoon. Ik zou als ik hun was mijzelf ook raar vinden. Nu heb ik wel fijne vriendinnen en met hun voel ik mij wel prettig. Maar ik doe mij wel vrolijker voor dan ik eigenlijk ben. Soms als ik ergens mee zit vertel ik het wel en dat nemen ze ook serieus maar het diepste van het diepste zal ik nooit zeggen. Nooit maar dan ook nooit. Geen enkele persoon wil met zo'n persoon omgaan...
Wat hadden de artsen, psychologen en psychiaters dan bij je moeder geconstateerd?quote:
Het kost heel veel geld en mijn moeder haat artsen, psychologen en psychiaters.... Ze doet al moeilijk als uperhaupt naar de huisarts wil. Komt omdat een psychiater ooit iets bij haar had geconstateerd
Als er een manier was om naar een psycholoog te gaan waarvoor je niet hoeft te betalen maar die je wel een goede hulpverlening bied. Graag zelfs.quote:
Snap dat het een lastige situatie is, TS. Zou toch proberen naar een psycholoog te gaan, hoe lastig ook i.v.m. je moeder
je typt overigens echt enorm als een oude bekende van me.
De kindertelefoon heb ik al geprobeerd maar die komen ook niet verder dan... Misschien kun je er met iemand over praten -.-
Als ik dan uitleg waarom dat niet zo makkelijk gaat en waarom ik het het niet meer durf dan krijg je het antwoord
'Zou het toch wel even doen want je voelt erna veel beter' en dan zoeken ze iets om het gesprek af te kappen omdat ze simpelweg geen antwoord/ oplossing kunnen bedenken. Snap het ook wel... Het zijn allemaal vrijwilligers die daar werken geen proffesionele hulpverleners :/
Maar het punt is dat ik met hun niet echt ver kom.
Ik snap het. Erg lastig. Schrijf je nog veel van je af, buiten je dagboek om wat je dus niet meer doet?quote:
[..]
Als er een manier was om naar een psycholoog te gaan waarvoor je niet hoeft te betalen maar die je wel een goede hulpverlening bied. Graag zelfs.
De kindertelefoon heb ik al geprobeerd maar die komen ook niet verder dan... Misschien kun je er met iemand over praten -.-
Als ik dan uitleg waarom dat niet zo makkelijk gaat en waarom ik het het niet meer durf dan krijg je het antwoord
'Zou het toch wel even doen want je voelt erna veel beter' en dan zoeken ze iets om het gesprek af te kappen omdat ze simpelweg geen antwoord/ oplossing kunnen bedenken. Snap het ook wel... Het zijn allemaal vrijwilligers die daar werken geen proffesionele hulpverleners :/
Maar het punt is dat ik met hun niet echt ver kom.
Ik durf niet teveel informatie hier bloot te geven. Ben echt enorm bang dat iemand mij hier zal herkennen.quote:
[..]
Wat hadden de artsen, psychologen en psychiaters dan bij je moeder geconstateerd?
Dat is wel een beetje lastig inderdaad en dat snap ik ook wel, maar voor ons ook moeilijk om je raad te geven ...quote:
[..]
Ik durf niet teveel informatie hier bloot te geven. Ben echt enorm bang dat iemand mij hier zal herkennen.
Je bent nog niet in het reine met jezelf zo te horen. Het verleden kun je niet meer veranderen, maar deze bewustwording heeft je wel veranderd in het hier en nu en je wil dit in de toekomst achter je kunnen laten. Als je jezelf het (nog) niet kan vergeven, kun je het misschien wel een beter plekje leren geven. Wat zou er voor nodig zijn dat je iets meer begrip voor je eigen acties kan krijgen, zoals je bijvoorbeeld hierboven voor je ma kan laten zien?quote:
[..]
Heb vroeger hele afschuwelijke dingen gedaan bij andere mensen en dat was uit eigenbelang. Het is zo afschuwelijk dat ik het niet eens hier anoniem wil vermelden.
Best menselijk dit hoor, maar goed dat je je nu meer bewust bent van het verschil tussen wat goed is voor jou en wat goed zou zijn voor hen. Hoe ben je daar achter gekomen? En hoe kun je je ego nu opzij zetten voor anderen? Ben je iets minder onzeker dan vroeger of..?quote:Met lieve acties bedoel ik dat ik altijd aardig gevonden wil worden en daarom voor andere mensen dingen ga doen. En niet omdat ik ze het beste gunde nee omdat ik zelf dan aardiger gevonden zou worden. Net als bijvoorbeeld een bn'er die een zwerver honderd euro geeft en dat laat filmen. Die bn'er lijkt o zo lief maar uiteindelijk deed hij het voor de fame. Nou zo'n persoon was ik vroeger. En die wil ik niet meer zijn.
Helaas werkt het niet zo dat aardig doen ervoor zorgt dat je niet meer gekwetst kan worden. Maar dan heb je in ieder geval met betere intenties een poging gewaagd om het zo goed mogelijk te laten verlopen en dat is zeker wat waard. Daarnaast is er ook een verschil tussen moedwillig en onbedoelt gekwetst worden, dat jij iets anders het beste vindt hoeft niet te betekenen dat de ander het je misgunt. Probeer te kijken naar die motivatie en hoe je het zelf eventueel anders zou kunnen doen.quote:Nu ben ik wel oprecht aardig tegen mensen maar wanneer die mij kwetsen doet het weer zo'n pijn omdat ik hun wel het beste gunde als je begrijpt wat ik bedoel...
Waarom zit er zo een gat tussen het voor jezelf zorgen en anderen? Kijk je teveel naar de verschillen in plaats van de overeenkomsten of willen jullie niet hetzelfde?quote:Ik weet geen grens tussen voor mezelf zorgen en voor anderen zorgen...als ik voor mezelf zorg ben ik egoistisch en als ik voor anderen zorg dan ben ik dat naieve meisje....
Ik heb geprobeerd evenwicht tussen die twee extremen te vinden en wanneer dat lukt.. voelt het niet aan alsof ik mijzelf ben.
Zou je door voor jezelf te zorgen, niet ook beter voor anderen kunnen zorgen?
Hierboven geef je aan dat je in ieder geval goede intenties te bieden hebt en het beste met anderen voor hebt. Dat is niet niks, laat staan onaardig. Hoe uit die naïviteit zich vindt je?quote:Ik ben nutteloos omdat ik niks te bieden heb. Ik ben naief, en onaardig.
Wil je een soort boetedoening doen voor je verleden of heb je te weinig positieve feedback van je omgeving dat je je een soort nutteloze figurant voelt ofzo? Stelt je omgeving misschien hoge eisen waarvan je het idee hebt niet te kunnen voldoen?quote:Wat uiterlijk betreft heb ik het ook bepaald niet getroffen. Maar wat mij het meeste pijn doet is dat ik niks voor anderen kan betekenen terwijl ik dat zo graag zou willen nu. En dan niet om aardiger gevonden te worden...maar ook echt iets te betekenen voor de wereld en voor de mensen om me heen.
Wat zou je wel nuttig lijken voor de wereld om te doen wat je nu (nog) niet kan of doet?
Shit happens, je kan niet iedereen pleasen en dat is jouw verantwoordelijkheid ook niet. Dat moet iedereen die een beetje volwassen wordt voor zichzelf leren doen. Neemt niet weg dat je natuurlijk wel degelijk kan bijdragen, net zoals anderen dat bij jou kunnen doen. Misschien kun je nog eens wat meer gaan kijken naar de invulling van jouw geluk en dat van anderen. Misschien kun je daar meer overeenkomsten in ontdekken, waardoor het niet zo een of dit of dat keuze hoeft te zijn..quote:Als ik wat te bieden heb...dan zijn dat rotklusjes die ten koste gaan van mezelf. Daarom voel ik mij enorm ongelukkig... Het lijkt alsof ik en de rest van de mensen om mij heen nooit tegelijk gelukkig kan zijn...
In mijn telefoon bij mijn notities... En die kun je dan op slot doen zodat niemand ze leest. Maar tegenwoordig wanneer ik schrijf voel ik mij niet meer beter erdoor. Het lijkt alsof ik tegen een muur praat.. en dan besef ik echt dat er nooit iemand zal zijn die mijn gedachten volledig kan begrijpen. Ik droom zo graag van het idee dat er iemand zou zijn die precies kon zien en voelen wat er allemaal afspeelde in mijn hoofd. Dat ik iemand kon aankijken en niks hoefde te zeggen. En dat diegene dan precies kon zien en voelen wat ik voelde. Dat wens ik maar al te graag. Maar dat is dus onmogelijk want niemand kan gedachten lezen maar met een psycholoog praten zou ik wel heel fijn vinden want die zijn wel getraind en hebben tocu wat meer mensenkennis.... Zou het zo fijn vinden als iets of iemand precies mijn gedachten kon verklaren...zodat ik toch iets van mijn leven zou kunnen maken. Want zoals het nu gaat is het net een grote tornado wat er afspeelt door mijn hoofd.quote:
[..]
Ik snap het. Erg lastig. Schrijf je nog veel van je af, buiten je dagboek om wat je dus niet meer doet?
Oké, fijn dat je toch nog enigszins kan schrijven, hetzij in je telefoon.quote:
[..]
In mijn telefoon bij mijn notities... En die kun je dan op slot doen zodat niemand ze leest. Maar tegenwoordig wanneer ik schrijf voel ik mij niet meer beter erdoor. Het lijkt alsof ik tegen een muur praat.. en dan besef ik echt dat er nooit iemand zal zijn die mijn gedachten volledig kan begrijpen. Ik droom zo graag van het idee dat er iemand zou zijn die precies kon zien en voelen wat er allemaal afspeelde in mijn hoofd. Dat ik iemand kon aankijken en niks hoefde te zeggen. En dat diegene dan precies kon zien en voelen wat ik voelde. Dat wens ik maar al te graag. Maar dat is dus onmogelijk want niemand kan gedachten lezen maar met een psycholoog praten zou ik wel heel fijn vinden want die zijn wel getraind en hebben tocu wat meer mensenkennis.... Zou het zo fijn vinden als iets of iemand precies mijn gedachten kon verklaren...zodat ik toch iets van mijn leven zou kunnen maken. Want zoals het nu gaat is het net een grote tornado wat er afspeelt door mijn hoofd.
Ik snap dat een psycholoog je fijn lijkt, daar moet je ook naar toe zien te werken, op welke manier dan ook.
Kun je je nog een beetje concentreren op school, neem aan dat de examens er aan zitten te komen?
ohjeeequote:
[..]
Denk je dat dit allemaal bakvisserig gedrag is? Als dat zo is ben ik er wel blij mee, maar weet je ook toevallig hoe je hiermee omgaat? Het lijkt alsof mijn ware ik opgesloten zit of verdwaald is in een bos waar je de bomen niet meer ziet....
Dat helpt ook niet mee natuurlijk. Maar goed dat je inziet dat zij ook maar mensen zijn. Bewustwording van zo een patroon is wel heel belangrijk, zonder die stap kun je er immers niet mee om leren gaan.quote:
[..]
Laten we erop houden dat de relatie tussen mij pa en ma alles behalve goed verloopt... Anders krijg je weer een heel verhaal... Maar hun relatie is ook een patroon geworden....
Dan vind ik het niet zo raar dat je een gevoel hebt van je terug willen trekken, stukje rust opzoeken enzo. Heb je wel een andere uitlaatklep? Tekenen of muziek luisteren ofzo?quote:Ik durf geen dagboek meer bij te houden. Mijn moeder vond een keer mijn dagboek en sindsdien is ze erg bang dat ik rare dingen ga doen. Daarom mag ik tijdens een ruzie ook nooit zomaar even naar buiten om mijn hoofd even te luchten van alles om me heen...
Beetje hip en misschien wat vaag, maar iets als mindfulness een idee? Dat je een beetje kan oefenen in even de boel stilzetten en gedachten beter langs je heen kan laten gaan c.q. loslaten? Dit heb je niet meteen onder de knie, dus dat is wel een kwestie van oefenen en ook bijhouden. Op youtube staan begeleide meditaties en voor op de smartfoon zou je kunnen kijken naar de Headspace app bijvoorbeeld.
Is het stiekem dan misschien ook niet wel een beetje fijn als je zo bevestiging krijgt? Kun je ook op andere manieren merken dat ze om je geeft?quote:Ze maakt grappen over mij en imiteert mij soms voor de grap... Maar ze is tegelijk ook bang dat ik mezelf wat ga aandoen geloof ik. Dat ze zorgen maakt over mij stelt me wel weer gerust..want dat betekent wel dat ze om mij geeft hoewel ze het niet laat merken misschien.
Misschien kan je ma überhaupt niet zo best met emoties omgaan.. Kan me voorstellen dat ze erg geschrokken is en als ze een beetje para is dat men d'r kinderen af wil pakken, dat ze dan jouw uitingen probeert te bagateliseren omdat ze haar eigen falen erin ziet. Ofzo. Confronterend dat ze en zichzelf, haar relatie met je pa en met jou eigenlijk niet kan fixen en dan dit als een soort paniekvoetbalcontrole doet. Niet dat het dat ok maakt, maar wel begrijpelijker..
Kan me voorstellen dat je je dan niet zo serieus genomen voelt nee, maar de ene vertrouwenspersoon kan erg verschillen met een ander. Jij bent ook veranderd en dan krijg je ook een andere response. Als je het er toch weer eens op zou willen wagen, kijk dan of je helder kan zijn in wat je van zo een persoon verwacht. In het verleden misschien een oplossing (vanwege contact met je ouders), terwijl je nu misschien meer hebt aan gewoon een luisterend oor en iemand die een beetje met jou meedenkt zonder dat meteen je ouders erbij gehaald moeten worden ofzo.quote:Met een vetrouwenspersoon op school durf ik nooit meer te praten. En met vriendinnen ook niet meer. Soms wel maar niet zoals ik nu met jou doe. In de basisschool en in de 1e en 2e kwam ik over als een aansteller (had toen wel wat andere issues...)..en die vriendinnen aan wie ik het had verteld wilden niet meer met mij omgaan. Ze deden dan wel niet gemeen...maar ze sloten me buiten en op een gegeven moment zeiden ze dat ze geen vriendinnen meer wilden zijn. Mijn vertrouwenspersoon zei dat ze mijn ouders had gesproken en gezien en zei dat het allemaal best wel meeviel en dat ik me niet druk moest maken. Ik voelde me totaal niet serieus genomen en enorm dom en vreselijk en in de steek gelaten maar ik kan het mijn ex vriendinnen en vertrouwenspersoon ook niet kwalijk nemen. Zij reageerden gewoon normaal op een raar persoon.
Dan maak je in ieder geval wel een bewuste keuze in wat je wel vertelt en dan merk je ook dat zij wel luisteren en je serieus nemen. Dat doen ze vast ook niet voor niks of om puur om aardig gevonden te worden. Daar zou je een stukje bevestiging in kunnen zien dat ze niet alleen met je om willen gaan vanwege je ééndimensionale vrolijkheid en accepteren dat er meer is. Misschien kun je eens in een gesprek met hen kijken naar wat je leuk vindt aan elkaar? Positieve feedback geven en krijgen kan heel erg leuk zijn, omdat je een beetje door de bril van hen naar jezelf kan kijken enzo.quote:Ik zou als ik hun was mijzelf ook raar vinden. Nu heb ik wel fijne vriendinnen en met hun voel ik mij wel prettig. Maar ik doe mij wel vrolijker voor dan ik eigenlijk ben. Soms als ik ergens mee zit vertel ik het wel en dat nemen ze ook serieus maar het diepste van het diepste zal ik nooit zeggen. Nooit maar dan ook nooit. Geen enkele persoon wil met zo'n persoon omgaan...
Ik zit niet meer op de middelbare school. Ik kan mij wel concentreren.. opzicht. Alleen de laatste tijd word ik steeds geconfrontreerd met de waarheid en dat valt me wat zwaar. Motivatie is sterk gedaald... Alles lijkt wat meer moeite te kosten. Lijkt alsof ik alles geforceerd doe en alles lijkt te mislukken. Maar ik doe mijn best om het positieve uit het leven te halen maar nu betwijfel ik zelf of het allemaal wel oprecht is en of het wel de moeite waard is allemaal. Het liefst zou ik nu gewoon spontaan willen verdwijnen.quote:
[..]
Oké, fijn dat je toch nog enigszins kan schrijven, hetzij in je telefoon.
Ik snap dat een psycholoog je fijn lijkt, daar moet je ook naar toe zien te werken, op welke manier dan ook.
Kun je je nog een beetje concentreren op school, neem aan dat de examens er aan zitten te komen?
Wat zou het weer waard kunnen maken om toch door te (willen) gaan?quote:
[..]
Ik zit niet meer op de middelbare school. Ik kan mij wel concentreren.. opzicht. Alleen de laatste tijd word ik steeds geconfrontreerd met de waarheid en dat valt me wat zwaar. Motivatie is sterk gedaald... Alles lijkt wat meer moeite te kosten. Lijkt alsof ik alles geforceerd doe en alles lijkt te mislukken. Maar ik doe mijn best om het positieve uit het leven te halen maar nu betwijfel ik zelf of het allemaal wel oprecht is en of het wel de moeite waard is allemaal. Het liefst zou ik nu gewoon spontaan willen verdwijnen.
Ik herken dit zooo goed.. probleem is dat je echt enorm IN je hoofd leeft en zit.. waarmee het steeds moeilijker wordt je te concentreren op 'externe' factoren. Jouw omgeving bagetalliseert omdat ze niet zien hoe jij 'lijdt'. Zoek hulp! ga allereerst naar jouw huisarts en doe je verhaal. Leg ook uit wat je er hier over vertelt, dat mensen jouw gevoelens bagetalliseren en je echt van mening bent dat je hierover moet praten met iemand die jou kan helpen. Als je wat extroverter kan worden/ zijn richting bepaalde mensen en dus je gevoel kwijt kan, raakt je hoofd leger op den duur.
Succes en als je wil babbelen, dm me maar!!!
Succes en als je wil babbelen, dm me maar!!!
wat ook zn voordelen heeft... niks zo erg als dat wel exact te weten en geconfronteerd te worden met de onmogelijkheid daaraan nog veel te veranderen.quote:
Ben een meisje die jong is en niet weet wat voor functie ze heeft
(...)
en ook het 'dromen' wordt dan steeds minder van een (fabelachtig-) realiteit, maar meer van een onbereikbare droomwereld. (van weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.)
Overigens ja, je verhaal klinkt sterk naar een post-puberale fase waarin je jezelf nog steeds bezig bent te vinden..
ik kan je hooguit aanraden dat 'vinden' zeker niet te snel te doen
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
-Ik snap wel dat ik niet aan iedereen iets kan bijdragen. Maar het wordt een probleem als je ziet dat je aan aan niemand iets goeds kan bijdragen...quote:
[..]
Je bent nog niet in het reine met jezelf zo te horen. Het verleden kun je niet meer veranderen, maar deze bewustwording heeft je wel veranderd in het hier en nu en je wil dit in de toekomst achter je kunnen laten. Als je jezelf het (nog) niet kan vergeven, kun je het misschien wel een beter plekje leren geven. Wat zou er voor nodig zijn dat je iets meer begrip voor je eigen acties kan krijgen, zoals je bijvoorbeeld hierboven voor je ma kan laten zien?
[Wat ik heb gedaan verdient geen greintje begrip. Dat doet alleen een psychopaat... Laten we het daar op houden. Ik vind het heel lastig om het een plekje te geven omdat ik bang ben dat ik op die manier mijn acties goedpraat.]
Best menselijk dit hoor, maar goed dat je je nu meer bewust bent van het verschil tussen wat goed is voor jou en wat goed zou zijn voor hen. Hoe ben je daar achter gekomen? En hoe kun je je ego nu opzij zetten voor anderen? Ben je iets minder onzeker dan vroeger of..?
-[Ik ben daar achterkomen omdat er vroeger ooit een jongen in de klas zat die altijd zat te slijmen bij de juffrouw. De andere klasgenoten roddelden over hem over dat hij alleen maar zo aardig doet in de hoop dat hij wordt voorgetrokken door de juf door bijvoorbeeld geen corvee meer te hoeven doen. Door al die roddels over hem ben ik ook een keer naar mezelf aan het kijken geweest en dacht ik na over oprecht aardig zijn....]
Helaas werkt het niet zo dat aardig doen ervoor zorgt dat je niet meer gekwetst kan worden. Maar dan heb je in ieder geval met betere intenties een poging gewaagd om het zo goed mogelijk te laten verlopen en dat is zeker wat waard. Daarnaast is er ook een verschil tussen moedwillig en onbedoelt gekwetst worden, dat jij iets anders het beste vindt hoeft niet te betekenen dat de ander het je misgunt. Probeer te kijken naar die motivatie en hoe je het zelf eventueel anders zou kunnen doen.
-Juist wanneer iemand mij onbedoelt kwetst geeft het een bevestiging dat ik inderdaad helemaal niks voorstel. Juist omdat die mensen het meestal goed bedoelen en vaak ook de waarheid zeggen komt het harder aan dan mensen die je bewust willen kwetsen... Want mensen die je bewust willen kwetsen neem ik automatisch niet zo serieus..van die mensen weet je dat ze zelf issues hebben.
Waarom zit er zo een gat tussen het voor jezelf zorgen en anderen? Kijk je teveel naar de verschillen in plaats van de overeenkomsten of willen jullie niet hetzelfde?
Zou je door voor jezelf te zorgen, niet ook beter voor anderen kunnen zorgen?
-Zo heb ik er nooit over nagedacht eigenlijk. Daarom bewonder ik ook mensen als jij (niet om te slijmen)
Zelf zou ik er nooit op gekomen zijn..
Hierboven geef je aan dat je in ieder geval goede intenties te bieden hebt en het beste met anderen voor hebt. Dat is niet niks, laat staan onaardig. Hoe uit die naïviteit zich vindt je?
-Ik begrijp deze vraag niet helemaal
Wil je een soort boetedoening doen voor je verleden of heb je te weinig positieve feedback van je omgeving dat je je een soort nutteloze figurant voelt ofzo? Stelt je omgeving misschien hoge eisen waarvan je het idee hebt niet te kunnen voldoen?
Wat zou je wel nuttig lijken voor de wereld om te doen wat je nu (nog) niet kan of doet?
-Veel positieve feedback heb ik inderdaad niet gekregen vroeger. Maar dat kan ik die mensen ook niet kwalijk nemen. Waarom zouden ze positieve feedback moeten geven aan iemand die het niet waard is om positieve feedback te ontvangen? Mensen geven alleen maar positieve feedback als ze het ook daadwerkelijk menen en het zien.. Als ik mijzelf zou zijn dan zou ik mezelf ook geen positieve feedback geven. Daarvoor is het niet waard.
Shit happens, je kan niet iedereen pleasen en dat is jouw verantwoordelijkheid ook niet. Dat moet iedereen die een beetje volwassen wordt voor zichzelf leren doen. Neemt niet weg dat je natuurlijk wel degelijk kan bijdragen, net zoals anderen dat bij jou kunnen doen. Misschien kun je nog eens wat meer gaan kijken naar de invulling van jouw geluk en dat van anderen. Misschien kun je daar meer overeenkomsten in ontdekken, waardoor het niet zo een of dit of dat keuze hoeft te zijn..
Ik doe al aan mindfulness/ meditatie... Het probleem is dat mijn ouders denken dat ik aan het bidden ben en nu storen zij mij express wanneer ik aan het mediteren ben. Vroeger heb ik al geprobeerd om buiten te mediteren maar hier in de randstad is er niet echt een plekje waar andere mensen niet langskomen... Het enige wat ik heb is mijn telefoon. :/quote:
[..]
Dat helpt ook niet mee natuurlijk. Maar goed dat je inziet dat zij ook maar mensen zijn. Bewustwording van zo een patroon is wel heel belangrijk, zonder die stap kun je er immers niet mee om leren gaan.
[..]
Dan vind ik het niet zo raar dat je een gevoel hebt van je terug willen trekken, stukje rust opzoeken enzo. Heb je wel een andere uitlaatklep? Tekenen of muziek luisteren ofzo?
Beetje hip en misschien wat vaag, maar iets als mindfulness een idee? Dat je een beetje kan oefenen in even de boel stilzetten en gedachten beter langs je heen kan laten gaan c.q. loslaten? Dit heb je niet meteen onder de knie, dus dat is wel een kwestie van oefenen en ook bijhouden. Op youtube staan begeleide meditaties en voor op de smartfoon zou je kunnen kijken naar de Headspace app bijvoorbeeld.
[..]
Is het stiekem dan misschien ook niet wel een beetje fijn als je zo bevestiging krijgt? Kun je ook op andere manieren merken dat ze om je geeft?
Misschien kan je ma überhaupt niet zo best met emoties omgaan.. Kan me voorstellen dat ze erg geschrokken is en als ze een beetje para is dat men d'r kinderen af wil pakken, dat ze dan jouw uitingen probeert te bagateliseren omdat ze haar eigen falen erin ziet. Ofzo. Confronterend dat ze en zichzelf, haar relatie met je pa en met jou eigenlijk niet kan fixen en dan dit als een soort paniekvoetbalcontrole doet. Niet dat het dat ok maakt, maar wel begrijpelijker..
[..]
Kan me voorstellen dat je je dan niet zo serieus genomen voelt nee, maar de ene vertrouwenspersoon kan erg verschillen met een ander. Jij bent ook veranderd en dan krijg je ook een andere response. Als je het er toch weer eens op zou willen wagen, kijk dan of je helder kan zijn in wat je van zo een persoon verwacht. In het verleden misschien een oplossing (vanwege contact met je ouders), terwijl je nu misschien meer hebt aan gewoon een luisterend oor en iemand die een beetje met jou meedenkt zonder dat meteen je ouders erbij gehaald moeten worden ofzo.
[..]
Dan maak je in ieder geval wel een bewuste keuze in wat je wel vertelt en dan merk je ook dat zij wel luisteren en je serieus nemen. Dat doen ze vast ook niet voor niks of om puur om aardig gevonden te worden. Daar zou je een stukje bevestiging in kunnen zien dat ze niet alleen met je om willen gaan vanwege je ééndimensionale vrolijkheid en accepteren dat er meer is. Misschien kun je eens in een gesprek met hen kijken naar wat je leuk vindt aan elkaar? Positieve feedback geven en krijgen kan heel erg leuk zijn, omdat je een beetje door de bril van hen naar jezelf kan kijken enzo.
De vertrouwenspersoon op onze school is een man en ik praat liever met een vrouw... Weet uit ervaring bij de GGZ dat een man je niet helemaal serieus neemt. En ook bepaalde dingen durf ik niet met een man te bespreken. We hebben wel onze mentor maar die vertrouw ik echt echt voor geen goud. Ik heb het liefste iemand die gediplomeerd is en zwijgplicht heeft. Een psycholoog dus... Iemand die precies mijn gedrag zou kunnen verklaren en mij de benodigde tips zou kunnen geven zonder dat ik bang ben dat ik niet serieus wordt genomen of dat ze naar mijn ouders stappen.
Om die redenn ben ik ook het meest gelukkig met mijn vriendinnen. Met hun heb ik het gevoel het meest normaal en toch gelukkig te zijn. Maar zodra ik thuis ben denk ik altijd terug aan mijn momenten met hun en dan krijg ik dus toch twijfelsessies met hoe echt ik eigenlijk ben tegenover hun. Maar hoe jij hun beschrijft geeft me toch het gevoel dat ik eigenlijk wel mezelf ben bij hun... en dat ik eigenlijk best blij met ze kan zijn....
Dat ik in iets goed ben. Dat kan van alles zijn. Als persoon goed zijn, of goed zijn in anderen helpen. Ik wil iets kunnen betekenen voor anderen/ de wereld of voor mezelf. Maar ik kan niks betekenen voor anderen/ de wereld of voor mezelf. Snap je wat ik bedoel..quote:
[..]
Wat zou het weer waard kunnen maken om toch door te (willen) gaan?
Even een voorbeeld van hoe ik mij voel. Ik voel mij als een voorwerp zonder functie. Je hebt er niks aan, en je kunt er helemaal niks mee. Maar mijn ouders houden echter van dat voorwerp. Dat voorwerp is namelijk een erfstuk van mijn oma en daar zijn zij aan gehecht. Maar het voorwerp verspilt hun energie. Ze moeten het voorwerp heel goed verzorgen want het is een breekbaar voorwerp. Ze steken zoveel moeite en tijd in het voorwerp terwijl het voorwerp eigenlijk niks voorstelt. Het voorwerp lijkt hun energie te vreten. Als het voorwerp breekt zijn ze enorm verdrietig want het heeft een grote waarde voor ze gehad. Ze hebben er zoveel tijd en moeite in gestoken en toch is het gebroken. Maar achteraf gezien zijn ze toch beter af zonder het voorwerp
Het voelt alsof ik dat voorwerp/ iets ben. Iets wat heel veel energie vreet maar eigenlijk niks te bieden heeft. Dat is exact van hoe ik mij voel. En je kunt het voorwerp verbloemen/ het leuk lijken. Maar dat is het eigenlijk niet. Het heeft geen enkele waarde en het is nutteloos. Zo voel ik mij dus ook.
NPSquote:
[..]
Dat is wel een beetje lastig inderdaad en dat snap ik ook wel, maar voor ons ook moeilijk om je raad te geven ...
Lokquote
Sorry, ik weet dat je hier niet veel aan gaat hebben, maar jij hebt echt iemand nodig die begrip voor je heeft. Iemand die jou begrijpt.
Je kan nergens wat kwijt (zelfs het niet durven bijhouden van een dagboek herken ik), je doet je best en overal lijk je vast te lopen.
En toch blijf je proberen, maar de valkuil hier is dat je jezelf op een gegeven moment zult uitputten en als (of wanneer) dat gebeurt, dan ben je nog verder van huis.
Ik vind dat je heel erg helder bent in hoe je je gevoelens omschrijft (of probeert te omschrijven). Wat ik zie (en dit is wat -ik- zie he? Ik kan me vergissen) is dat je je stuurloos voelt, alsof je roeit op een oceaan met nergens land in zicht, geen wind en geen of nauwelijks punten waaraan je je kunt oriënteren.
Je beschrijft alsof je hard probeert een continent te ontdekken/verkennen, maar je vindt alleen maar de ene heuvel en vlakke vallei na de andere heuvel en vlakke vallei, eindeloos. Wat je beschrijft, komt op mij een beetje over als melancholie. Je wilt vooruit komen, maar komt alleen maar steeds dezelfde dingen tegen. Zoiets in elk geval.
Ik kan me voorstellen dat je je ergens compleet hopeloos voelt. Jij lijkt echt een zetje in de rug te kunnen gebruiken. Sturing wellicht ook. In plaats van steeds tegen een muur lopen van wat niet mogelijk is.
Overigens lijkt kamerdeur weghalen me een nachtmerrie. Serieus...das toch niet normaal?
Ik weet niet wat ik voor je kan betekenen (ik weet niet wat je concreet als volgende stap zou kunnen doen), maar ik wens je het beste.
[ Bericht 7% gewijzigd door magnetronkoffie op 02-04-2016 19:54:20 ]
TS...quote:
Sorry, ik weet dat je hier niet veel aan gaat hebben, maar jij hebt echt iemand nodig die begrip voor je heeft. Iemand die jou begrijpt.
Je kan nergens wat kwijt (zelfs het niet durven bijhouden van een dagboek herken ik), je doet je best en overal lijk je vast te lopen.
En toch blijf je proberen, maar de valkuil hier is dat je jezelf op een gegeven moment zult uitputten en als (of wanneer) dat gebeurt, dan ben je nog verder van huis.
Ik vind dat je heel erg helder bent in hoe je je gevoelens omschrijft (of probeert te omschrijven). Wat ik zie (en dit is wat -ik- zie he? Ik kan me vergissen) is dat je je stuurloos voelt, alsof je roeit op een oceaan met nergens land in zicht, geen wind en geen of nauwelijks punten waaraan je je kunt oriënteren.
Je beschrijft alsof je hard probeert een continent te ontdekken/verkennen, maar je vindt alleen maar de ene heuvel en vlakke vallei na de andere heuvel en vlakke vallei, eindeloos. Wat je beschrijft, komt op mij een beetje over als melancholie. Je wilt vooruit komen, maar komt alleen maar steeds dezelfde dingen tegen. Zoiets in elk geval.
Ik kan me voorstellen dat je je ergens compleet hopeloos voelt. Jij lijkt echt een zetje in de rug te kunnen gebruiken. Sturing wellicht ook. In plaats van steeds tegen een muur lopen van wat niet mogelijk is.
Overigens lijkt kamerdeur weghalen me een nachtmerrie. Serieus...das toch niet normaal?
Ik weet niet wat ik voor je kan betekenen (ik weet niet wat je concreet als volgende stap zou kunnen doen), maar ik wens je het beste.
[ Bericht 7% gewijzigd door magnetronkoffie op 02-04-2016 19:54:20 ]
Ik denk dat je zwaar depressief bent als ik dat zo leesquote:
[..]
Dat ik in iets goed ben. Dat kan van alles zijn. Als persoon goed zijn, of goed zijn in anderen helpen. Ik wil iets kunnen betekenen voor anderen/ de wereld of voor mezelf. Maar ik kan niks betekenen voor anderen/ de wereld of voor mezelf. Snap je wat ik bedoel..
Even een voorbeeld van hoe ik mij voel. Ik voel mij als een voorwerp zonder functie. Je hebt er niks aan, en je kunt er helemaal niks mee. Maar mijn ouders houden echter van dat voorwerp. Dat voorwerp is namelijk een erfstuk van mijn oma en daar zijn zij aan gehecht. Maar het voorwerp verspilt hun energie. Ze moeten het voorwerp heel goed verzorgen want het is een breekbaar voorwerp. Ze steken zoveel moeite en tijd in het voorwerp terwijl het voorwerp eigenlijk niks voorstelt. Het voorwerp lijkt hun energie te vreten. Als het voorwerp breekt zijn ze enorm verdrietig want het heeft een grote waarde voor ze gehad. Ze hebben er zoveel tijd en moeite in gestoken en toch is het gebroken. Maar achteraf gezien zijn ze toch beter af zonder het voorwerp
Het voelt alsof ik dat voorwerp/ iets ben. Iets wat heel veel energie vreet maar eigenlijk niks te bieden heeft. Dat is exact van hoe ik mij voel. En je kunt het voorwerp verbloemen/ het leuk lijken. Maar dat is het eigenlijk niet. Het heeft geen enkele waarde en het is nutteloos. Zo voel ik mij dus ook.
Je hebt écht professionele hulp nodig, je ouders gaan je niet helpen, tenminste dat maak ik op
uit je verhaal, misschien kan je huisarts je helpen en stappen ondernemen?
Hoewel ik je niet persoonlijk ken...quote:
Lokquote
[..]
TS...
Sorry, ik weet dat je hier niet veel aan gaat hebben, maar jij hebt echt iemand nodig die begrip voor je heeft. Iemand die jou begrijpt.
Je kan nergens wat kwijt (zelfs het niet durven bijhouden van een dagboek herken ik), je doet je best en overal lijk je vast te lopen.
En toch blijf je proberen, maar de valkuil hier is dat je jezelf op een gegeven moment zult uitputten en als (of wanneer) dat gebeurt, dan ben je nog verder van huis.
Ik vind dat je heel erg helder bent in hoe je je gevoelens omschrijft (of probeert te omschrijven). Wat ik zie (en dit is wat -ik- zie he? Ik kan me vergissen) is dat je je stuurloos voelt, alsof je roeit op een oceaan met nergens land in zicht, geen wind en geen of nauwelijks punten waaraan je je kunt oriënteren.
Je beschrijft alsof je hard probeert een continent te ontdekken/verkennen, maar je vindt alleen maar de ene heuvel en vlakke vallei na de andere heuvel en vlakke vallei, eindeloos. Wat je beschrijft, komt op mij een beetje over als melancholie. Je wilt vooruit komen, maar komt alleen maar steeds dezelfde dingen tegen. Zoiets in elk geval.
Ik kan me voorstellen dat je je ergens compleet hopeloos voelt. Jij lijkt echt een zetje in de rug te kunnen gebruiken. Sturing wellicht ook. In plaats van steeds tegen een muur lopen van wat niet mogelijk is.
Overigens lijkt kamerdeur weghalen me een nachtmerrie. Serieus...das toch niet normaal?
Ik weet niet wat ik voor je kan betekenen (ik weet niet wat je concreet als volgende stap zou kunnen doen), maar ik wens je het beste.
Je reactie heeft mij enorm overweldigt en een hoop emoties losgemaakt. Ieder woord tot aan de laatste zin klopt.. Ik weet niet hoe je het hebt gedaan.. maar het lijkt bijna alsof je werkelijk mijn leven van begin tot het einde hebt gezien.
Mijn kamerdeur is er trouwens toch niet uitgehaald. In verband met verhuisplannen (mijn vader gaat waarschijnlijk terug naar mijn geboorteland met mijn twee broertjes) en ook dat onze kamer vlakbij het balkon is. Wanneer wij die balkondeur opendoen en de kamerdeur is er niet. Dan gaat het tochten door ons hele huis en dat is ook niet de bedoeling. Dus ik heb wel geluk dat die kamerdeur niet weghoeft. Wel moet de deur steeds openblijven wanneer die balkondeur dicht is en mogen we de deur alleen dichtdoen wanneer mijn zusje en ik ons aankleden.
Het doet mij wel veel verdriet dat jij ook niet weet wat en hoe ik kan doen. (Begrijp het niet verkeerd. Is niet jouw schuld en het is heel erg begrijpelijk) Juist omdat jij mij leek schijnt te begrijpen. Daarom voel ik mij op dit moment inderdaad erg geblokkeerd..
Ik herken veel van wat je vertelde (misschien bijna alles). Ik ken je details natuurlijk niet (ten slotte kennen we elkaar niet), maar ik herken de mechaniek wel en daarom kan ik het begrijpen.quote:
[..]
Hoewel ik je niet persoonlijk ken...
Je reactie heeft mij enorm overweldigt en een hoop emoties losgemaakt. Ieder woord tot aan de laatste zin klopt.. Ik weet niet hoe je het hebt gedaan.. maar het lijkt bijna alsof je werkelijk mijn leven van begin tot het einde hebt gezien.
Mijn kamerdeur is er trouwens toch niet uitgehaald. In verband met verhuisplannen (mijn vader gaat waarschijnlijk terug naar mijn geboorteland met mijn twee broertjes) en ook dat onze kamer vlakbij het balkon is. Wanneer wij die balkondeur opendoen en de kamerdeur is er niet. Dan gaat het tochten door ons hele huis en dat is ook niet de bedoeling. Dus ik heb wel geluk dat die kamerdeur niet weghoeft. Wel moet de deur steeds openblijven wanneer die balkondeur dicht is en mogen we de deur alleen dichtdoen wanneer mijn zusje en ik ons aankleden.
Het doet mij wel veel verdriet dat jij ook niet weet wat en hoe ik kan doen. (Begrijp het niet verkeerd. Is niet jouw schuld en het is heel erg begrijpelijk) Juist omdat jij mij leek schijnt te begrijpen. Daarom voel ik mij op dit moment inderdaad erg geblokkeerd..
Ik ben trouwens wel rete-moe en ga zo naar bed, ben even echt niet in staat om goed na te denken voor ik op je reageer, dus die hou je nog even van me tegoed
Zelfs dat gevoel van nuttig zijn herken ik.
ik ben natuurlijk geen Jezus ofzo, maar ik snap wel een beetje waar je naar op zoek bent. Kep alleen niet een pasklare oplossing voor je. Maar misschien dat je vannacht wel wat beter zal slapen nu je soort van bevestiging gekregen hebt dat je niet gek bent zeg maar
Want dat ben je niet, ik vind je zelfs heel helder, alleen is er niemand in je sociale kring die erin slaagt de signalen op een juiste manier op te pikken (ja, dat kan enorm frustrerend zijn. Geef niet op).
Ik ga zo naar bed, want kiep bijna van m'n stoel hier, sorry
Succes, reageer morgen wel op een normalere manier
Ik neig trouwens wel naar het idee om professionele hulp te zoeken (voor TS dus).quote:
[..]
Je hebt écht professionele hulp nodig, je ouders gaan je niet helpen, tenminste dat maak ik op
uit je verhaal, misschien kan je huisarts je helpen en stappen ondernemen?
Alleen snap ik de bezwaren ook, want wat ga je zo'n huisarts vertellen dan?
Dat je door de bomen het bos niet meer ziet? Zo'n huisarts heeft binnen 10 minuten een makkelijkere klant, goeie kans dat TS met niks (of hooguit een pilletje) afgescheept gaat worden. TS heeft iemand nodig die de tijd heeft en neemt om de boel te verduidelijken (zoiets).
Het is schijnbaar nu nog geen ramp, maar het is m.i. een kwestie van tijd met een grote redelijkheid dat dit echt fout kan gaan aflopen (no offense TS, jouw inzet is het probleem nooit geweest denk ik, je deed genoeg om de boel in je voordeel te doen omkeren).
quote:
[..]
Ik neig trouwens wel naar het idee om professionele hulp te zoeken (voor TS dus).
Alleen snap ik de bezwaren ook, want wat ga je zo'n huisarts vertellen dan?
Dat je door de bomen het bos niet meer ziet? Zo'n huisarts heeft binnen 10 minuten een makkelijkere klant, goeie kans dat TS met niks (of hooguit een pilletje) afgescheept gaat worden. TS heeft iemand nodig die de tijd heeft en neemt om de boel te verduidelijken (zoiets).
Het is schijnbaar nu nog geen ramp, maar het is m.i. een kwestie van tijd met een grote redelijkheid dat dit echt fout kan gaan aflopen (no offense TS, jouw inzet is het probleem nooit geweest denk ik, je deed genoeg om de boel in je voordeel te doen omkeren).
ik hoop dat je haar kunt helpen....
Zo.quote:
[..]
Het doet mij wel veel verdriet dat jij ook niet weet wat en hoe ik kan doen. (Begrijp het niet verkeerd. Is niet jouw schuld en het is heel erg begrijpelijk) Juist omdat jij mij leek schijnt te begrijpen. Daarom voel ik mij op dit moment inderdaad erg geblokkeerd..
Ik snap wel dat het mijn schuld niet is hoor, ten slotte had ik jouw topic nog maar net gelezen en ken ik jou verder niet enzo
Ik snap ergens wel waarom je het gevoel hebt dat je aan mannen niks hebt (want ten slotte zijn dat meestal botte horken), maar lijkt erop dat je bij de vrouwen die je tot nu toe bent tegengekomen niet veel beter af was.
Het niet hebben van privacy is gewoon raar. Het steekt. Zoiets doe je je eigen kinderen niet aan en als ik alleen al die gedachte had (als ouder), zou dat voor mijzelf al een (sterk) signaal geweest zijn dat het tijd wordt dat ik zelf hulp moet gaan zoeken.
Hoe is 't contact met je zusje trouwens?
quote:
[..]
Zo.
Ik snap wel dat het mijn schuld niet is hoor, ten slotte had ik jouw topic nog maar net gelezen en ken ik jou verder niet enzo
Ik snap ergens wel waarom je het gevoel hebt dat je aan mannen niks hebt (want ten slotte zijn dat meestal botte horken), maar lijkt erop dat je bij de vrouwen die je tot nu toe bent tegengekomen niet veel beter af was.
Het niet hebben van privacy is gewoon raar. Het steekt. Zoiets doe je je eigen kinderen niet aan en als ik alleen al die gedachte had (als ouder), zou dat voor mijzelf al een (sterk) signaal geweest zijn dat het tijd wordt dat ik zelf hulp moet gaan zoeken.
Hoe is 't contact met je zusje trouwens?
[ Bericht 57% gewijzigd door Anoniem_anoniem op 03-04-2016 19:33:13 ]
Lees eens wat over Jung's analyse van de psyche -en daar laten we het bij-
[ Bericht 23% gewijzigd door Copycat op 03-04-2016 09:46:38 ]
[ Bericht 23% gewijzigd door Copycat op 03-04-2016 09:46:38 ]
Communicatie is iets wat je moet leren (duh) en daar spelen je ouders (maar ook bijvoorbeeld andere familieleden, vrienden, kennissen, docenten, klasgenoten, zelfs dingen als TV en ook bijvoorbeeld fora) een sleutelrol in.quote:
[..]
Ze weten gewoon niet wat er met mij aan de hand is. En ik kan het ze niet kwalijk nemen want ik weet het zelf geeneens. Zodra ik erover praat met hun denken zij dat ik overdrijf en dat ik zielig gevonden wil worden. Daarom pesten ze mij ermee en op dat moment lijken ze wel krengen maar dat zijn ze echt niet. Ze weten gewoon niet wat ze met mij aanmoeten en dat is begrijpelijk...
Inmiddels zeg ik daarom niks meer tegen ze. Niks meer wat ik voel tegenover hen en alles om mij heen. En dat gaat goed. Ze denken zelfs dat het goed met mij gaat en dat ik ben veranderd. En dat is maar goed ook want als ik nu nog naar ze toe zou komen...nou...
En communicatie (en ook je eigen beleveniswereld!) leer je door je te spiegelen en herkenning in elkaar te hebben. Zo reflecteren mensen zich aan elkaar en leren ze niet alleen elkaar, maar ook zichzelf beter kennen en begrijpen.
Wat ik hier beschreven zie worden, is dat jouw ouders jou niet begrijpen, maar blijkbaar moet er wel meteen nu ogenblikkelijk een verklaring zijn (hoe belachelijk die verklaring ook is) voor wat je probeert bij je ouders aan te geven.
Dat zij vervolgens jou pesten (wat ze feitelijk doen is jou onder druk zetten en dan maar hopen dat het je ineens wel lukt, zoiets) is hun zwakte. Ze hebben daar moeite mee en reageren dat op jou af (want schijnbaar ben jij de oorzaak van hun onkunde).
Opvoeden is meer dan alleen maar eten geven, cadeautjes voor je verjaardag, je onderdak geven en je schoolboeken betalen.
Jouw ouders denken dat je overdrijft, maar je wilt je ouders wel serieus nemen (wat normaal is), maar omdat ze jou klem zetten, ga je twijfelen en zit je vast.
Zal ook lekker voor je eigenwaarde zijn (not).
Je zei dat je vroeger iets had misdaan? In welke richting moet ik dat dan zoeken? Heb je iets in de fik gezet ofzo?
k, dat zit dus wel goedquote:Met mijn zusje gaat het uitstekend. Ben enorm trots op haar. Zit in de eerste van het vwo en ze haalt hoge cijfers zonder al te veel moeite. En ze denkt al zo verstandig na... Maar ze blijft tegelijk nog kind op een gezonde manier en dat vind ik zo knap van haar want als ik kijk naar leeftijdsgenoten in deze tijd...hoe die zich gedragen/ aankleden/ denken. Echt respect.
Klinkt alsof je erg met jezelf in de knoop zit (blijkt ook al het voorgaande wat je getikt hebt) en je op zulke momenten schuldig voelt. Je bent erg een gevoelsmens, maar je gevoelens worden niet echt erkent (of herkent).quote:De laatste jaren krijg ik spontaan huilbuien. Dan huil ik op momenten dat ik inzicht heb gekregen als je begrijpt wat ik bedoel. Na 5/10 minuten stop ik en droog ik mijn tranenn af maar mijn zusje ziet meteen aan mijn gezicht of ik gehuild heb of niet. Ze maakt zich dan erg veel zorgen en ze raakt gefrustreert als ik niet zeg wat er aan de hand is. Dat doet mij erg veel pijn omdat ik niet wil dat dat ze zorgen over mij maakt. Ze is nog maar 13 en ze moet niet over mijn problemen inzitten of nog erger oplossen. Maar tegelijk is het ook vreselijk om je zus te zien gehuild hebben en ze vervolgens niet wil zeggen wat er aan de hand is. Ik zou zelf ook gefrustreerd zijn....en dat maakt het ook lastig.
Komt op mij een beetje over als het sjouwen met een emmer vol water (vol omdat je het nergens kwijt kan) en af en toe gaat er wat over de rand. Dat kan op rare plekken en momenten gebeuren. Kan eventueel ook zijn omdat je moe bent?
Enig idee waarom je ouders jou zoveel aandacht gaven?quote:Mijn zusje en mijn broertje laten mij ook zien dat het probleem niet bij mijn ouders ligt. De grootste grap is dat zij de minste aandacht heb gekregen. De meeste aandacht heb ik gehad en mijn ouders leken zelfs meer om mij te geven dan aan mijn broertjes en zusje. Terwijl ik niks opleverde... Hoe hard zij en ik ook zn best deden. Ik leverde niks op. Ik voel me tot de dag van vandaag nog steeds schuldig erover. Mijn ouders hadden hun aandacht veel beter kunnen investeren in andere dingen. Bijvoorbeeld in mijn broertjes en zusje en in hunzelf. Maar dat deden ze niet... Inmiddels zijn ze natuurlijk ongelooflijk trots op mijn zusje en broertje. Met mij lijkt het inmiddels wel beter te gaan. Maar het voelt niet zo... Het lijkt voelt alsof het geluk en plezier dat ik heb in mijn leven nep is..
Op welke/wat voor manier deden ze dat? Heb je ook voorbeelden?
Ben trouwens ook wel benieuwd wat je op had moeten leveren.
Je kunt het zien als overdrijven als je blijft herhalen of bijvoorbeeld harder je best doet je verstaanbaar te maken, dat je geen feedback krijgt en daarom harder je best gaat doen je uit te drukken in de hoop dat het dan wel "over die drempel" komt. Dat is niet zo raar denk ik.quote:Ik weet nog steeds niet of dit resten zijn van de puberteit of dat ik nog steeds overdrijf. Ik weet het niet maar ik weet wel dat als dat het geval zou zijn dat ik het onbewust doe. En ik weet niet hoe ik ervan af kan komen. Maar als ik daadwerkelijk overdrijf... Het bevestigt alleen maar mijn beeld dat ik dat voorwerp ben. Iets wat enorm veel energie vreet uit mensen maar bij wijze van spreken gewoon helemaal niks is...
Ergens loopt er bij de communicatie iets mis en lijkt men moeite te hebben jou te begrijpen.
Maar dit gegeven is toch raar? Hier lukt het je prima (vind ik dan). Met je vocabulaire is zo te zien niks mis en je zal ook wel over een redelijk intellect beschikken neem ik aan?
Je zit niet meer op de middelbare school zei je. Is dat omdat je die hebt afgemaakt of omdat het niet meer ging of...?
Er zijn ontelbare websites gewijd aan dochters van narcistische moeders. Dat is niet voor niks, wij lopen allemaal tegen dezelfde problemen aan. Je een voorwerp voelen, wankel zelfbeeld, bedrieger-syndroom als je eigenlijk alles goed doet, etc. De oplossing is niet altijd pasklaar, maar je bent je ervan bewust en dat is al een grote stap! Lees er zoveel over als je kan verdragen, want het helpt je om de patronen te gaan herkennen.
Paar boeken die gratis online staan:
Alice Miller - The drama of the gifted child
Karyl McBride - Will I ever be good enough, healing the daughters of narcissistic mothers
Kathy Krajco - What makes narcissists tick
John Bradshaw - Healing the shame that binds you
Paar boeken die gratis online staan:
Alice Miller - The drama of the gifted child
Karyl McBride - Will I ever be good enough, healing the daughters of narcissistic mothers
Kathy Krajco - What makes narcissists tick
John Bradshaw - Healing the shame that binds you
think for yourself, question authority
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
Oke dit is heel bizar. Je gelooft het of je gelooft het niet maar ze hebben net een half uur gelede. zojuist mijn deur eruit gehaald.....quote:
[..]
Communicatie is iets wat je moet leren (duh) en daar spelen je ouders (maar ook bijvoorbeeld andere familieleden, vrienden, kennissen, docenten, klasgenoten, zelfs dingen als TV en ook bijvoorbeeld fora) een sleutelrol in.
En communicatie (en ook je eigen beleveniswereld!) leer je door je te spiegelen en herkenning in elkaar te hebben. Zo reflecteren mensen zich aan elkaar en leren ze niet alleen elkaar, maar ook zichzelf beter kennen en begrijpen.
Wat ik hier beschreven zie worden, is dat jouw ouders jou niet begrijpen, maar blijkbaar moet er wel meteen nu ogenblikkelijk een verklaring zijn (hoe belachelijk die verklaring ook is) voor wat je probeert bij je ouders aan te geven.
Dat zij vervolgens jou pesten (wat ze feitelijk doen is jou onder druk zetten en dan maar hopen dat het je ineens wel lukt, zoiets) is hun zwakte. Ze hebben daar moeite mee en reageren dat op jou af (want schijnbaar ben jij de oorzaak van hun onkunde).
Opvoeden is meer dan alleen maar eten geven, cadeautjes voor je verjaardag, je onderdak geven en je schoolboeken betalen.
Jouw ouders denken dat je overdrijft, maar je wilt je ouders wel serieus nemen (wat normaal is), maar omdat ze jou klem zetten, ga je twijfelen en zit je vast.
Zal ook lekker voor je eigenwaarde zijn (not).
Je zei dat je vroeger iets had misdaan? In welke richting moet ik dat dan zoeken? Heb je iets in de fik gezet ofzo?
[..]
k, dat zit dus wel goed
[..]
Klinkt alsof je erg met jezelf in de knoop zit (blijkt ook al het voorgaande wat je getikt hebt) en je op zulke momenten schuldig voelt. Je bent erg een gevoelsmens, maar je gevoelens worden niet echt erkent (of herkent).
Komt op mij een beetje over als het sjouwen met een emmer vol water (vol omdat je het nergens kwijt kan) en af en toe gaat er wat over de rand. Dat kan op rare plekken en momenten gebeuren. Kan eventueel ook zijn omdat je moe bent?
[..]
Enig idee waarom je ouders jou zoveel aandacht gaven?
Op welke/wat voor manier deden ze dat? Heb je ook voorbeelden?
Ben trouwens ook wel benieuwd wat je op had moeten leveren.
[..]
Je kunt het zien als overdrijven als je blijft herhalen of bijvoorbeeld harder je best doet je verstaanbaar te maken, dat je geen feedback krijgt en daarom harder je best gaat doen je uit te drukken in de hoop dat het dan wel "over die drempel" komt. Dat is niet zo raar denk ik.
Ergens loopt er bij de communicatie iets mis en lijkt men moeite te hebben jou te begrijpen.
Maar dit gegeven is toch raar? Hier lukt het je prima (vind ik dan). Met je vocabulaire is zo te zien niks mis en je zal ook wel over een redelijk intellect beschikken neem ik aan?
Je zit niet meer op de middelbare school zei je. Is dat omdat je die hebt afgemaakt of omdat het niet meer ging of...?
Ik had net een heleboel antwoorden op je vragen gegeven maar alles is
weg omdat ze de wifi hebben uitgeachakeld.
Vind je het goed als ik je mail...?
Dm kan ik trouwens niet. Mijn account moet minstens een week bestaan om te dm'en.
Ik weet niet wie mij heeft ge dm't. Maar ik kan je bericht niet lezen. Ik krijg het bericht dat mijn account minstens een week geregistreerd moet zijn..
Ze hebben toch maar de deur eruit gehaald?
Dan is er een goeie kans dat je nog meer drama gaat krijgen vandaag. Misschien beter als je anders gewoon de benodigde 4 dagen uitzit en het tot die tijd met forumposts doet.
Email kan blijkbaar niet per privébericht (want je kunt ze niet lezen) en ik ga sowieso geen contactgegevens op fok zelf zetten.
Als 't goed is, kan je dan over 4 dagen ook PM's sturen (das soort van intern mailsysteem van dit forum), misschien ook handig om te weten.
Kan je niet je hele verhaal in een tekstbestandje tikken en pas zodra het klaar is het hele zooitje in je reactie plakken? Dat is wat ik ook doe (ik zit meestal wel achter een pc, dus das dan ook een stukje minder gedoe), vaak genoeg meegemaakt dat ik een heel tikwerk wilde plaatsen en alles weg was...maar de tweede keer lukte het dan wel en had alles al in een tekstbestand opgeslagen, kon dus alles gewoon nog een keertje plakken en niks verloren (na posten kan je dat tekstbestand sowieso weer weggooien).
Dan is er een goeie kans dat je nog meer drama gaat krijgen vandaag. Misschien beter als je anders gewoon de benodigde 4 dagen uitzit en het tot die tijd met forumposts doet.
Email kan blijkbaar niet per privébericht (want je kunt ze niet lezen) en ik ga sowieso geen contactgegevens op fok zelf zetten.
Als 't goed is, kan je dan over 4 dagen ook PM's sturen (das soort van intern mailsysteem van dit forum), misschien ook handig om te weten.
Kan je niet je hele verhaal in een tekstbestandje tikken en pas zodra het klaar is het hele zooitje in je reactie plakken? Dat is wat ik ook doe (ik zit meestal wel achter een pc, dus das dan ook een stukje minder gedoe), vaak genoeg meegemaakt dat ik een heel tikwerk wilde plaatsen en alles weg was...maar de tweede keer lukte het dan wel en had alles al in een tekstbestand opgeslagen, kon dus alles gewoon nog een keertje plakken en niks verloren
(na posten kan je dat tekstbestand sowieso weer weggooien).
Sorry trouwens. Ik type heel erg slecht. Op een klein schermpje gaat het allemaal wat minder goed...
Ik ben rustig gebleven dus geen drama vandaag..quote:
Ze hebben toch maar de deur eruit gehaald?
Dan is er een goeie kans dat je nog meer drama gaat krijgen vandaag. Misschien beter als je anders gewoon de benodigde 4 dagen uitzit en het tot die tijd met forumposts doet.
Email kan blijkbaar niet per privébericht (want je kunt ze niet lezen) en ik ga sowieso geen contactgegevens op fok zelf zetten.
Als 't goed is, kan je dan over 4 dagen ook PM's sturen (das soort van intern mailsysteem van dit forum), misschien ook handig om te weten.
Kan je niet je hele verhaal in een tekstbestandje tikken en pas zodra het klaar is het hele zooitje in je reactie plakken? Dat is wat ik ook doe (ik zit meestal wel achter een pc, dus das dan ook een stukje minder gedoe), vaak genoeg meegemaakt dat ik een heel tikwerk wilde plaatsen en alles weg was...maar de tweede keer lukte het dan wel en had alles al in een tekstbestand opgeslagen, kon dus alles gewoon nog een keertje plakken en niks verloren
Ik zal het zo wel even proberen of dat gaat op mijn telefoon.
Is goed. Zit je nu weer op de wifi? Die kan elk moment dan weer uitvallen he?quote:
[..]
Ik ben rustig gebleven dus geen drama vandaag..
Ik zal het zo wel even proberen of dat gaat op mijn telefoon.
Mijn ouders zijn weg nuquote:
[..]
Is goed. Zit je nu weer op de wifi? Die kan elk moment dan weer uitvallen he?
Ben alleen thuis met mijn zusje en heb de wifi weer aangedaan.
Worden ze niet boos als ze terugkomen en zien dat je de wifi weer hebt aangezet?quote:
[..]
Mijn ouders zijn weg nu
Ben alleen thuis met mijn zusje en heb de wifi weer aangedaan.
Straks moet je voor straf in de hoek van een kamer zonder deur
Ik zat hier mee te lurken, maar WTF wie haalt er nou de deur uit de kamer van zijn dochter? Ken dit alleen van bepaalde studentenhuizen waar de sjaarzen dit hebben totdat ze een keer iemand mee hebben genomen.
TS kun je niet ergens in een bibliotheek gaan zitten ofzo? Een openbare bieb of desnoods een UB als dat kan? Dat geeft je wellicht wat meer rust (en misschien is daar ook een goede ruimte als je wilt mediteren?)
Voor de rest veel sterkte, ik blijf dit topic iig volgen ook al kan ik je niet echt helpen.
En vergeet niet om je WiFi weer er af te halen als je klaar bent
TS kun je niet ergens in een bibliotheek gaan zitten ofzo? Een openbare bieb of desnoods een UB als dat kan? Dat geeft je wellicht wat meer rust (en misschien is daar ook een goede ruimte als je wilt mediteren?)
Voor de rest veel sterkte, ik blijf dit topic iig volgen ook al kan ik je niet echt helpen.
En vergeet niet om je WiFi weer er af te halen als je klaar bent
Jawel maar zodra ik de sleutel hoor of de deurbel gaat kan ik de internet weer met één knop aanschakelen. En verder... Met rust kom je al heel ver heb ik gemerkt. Zolang ik rustig blijf en gewoon mijn mondje dichthoud zal er niks gebeuren.quote:
[..]
Worden ze niet boos als ze terugkomen en zien dat je de wifi weer hebt aangezet?
Straks moet je voor straf in de hoek van een kamer zonder deur
Wat bedoel je trouwens met het laatste? Want nee ze gaan me niet in de hoek zetten. Of was dat sarcastisch bedoeld? :/
Het klinkt trouwens allemaal veel heftiger dan het is hoor. Lijkt zowat bijna op een film nu mijn topic.... Dat was ook niet mijn bedoeling..
Heb een enorm lap tekst geschreven maar ik ben bezig met inkorten want het is echt veel.
Ik vind het heel lastig om met weinig woorden iets duidelijk te maken.. sorry..
Ik vind het wel aardig dat dit serieus wordt genomen. En ja op het internet/ op papier schrijvend.. kan ik veel beter rustig nadenken.. en kan ik mijn gedachten veel beter en nauwkeuriger beschrijven zonder al te veel haast terwijl als ik iemand voor mij hebt gaat het heel lastig omdat ik telkens naar woorden moet zoeken...je begrijpt vast wel wat ik bedoel....
Mooi zoquote:
[..]
Jawel maar zodra ik de sleutel hoor of de deurbel gaat kan ik de internet weer met één knop aanschakelen. En verder... Met rust kom je al heel ver heb ik gemerkt. Zolang ik rustig blijf en gewoon mijn mondje dichthoud zal er niks gebeuren.
Wat bedoel je trouwens met het laatste? Want nee ze gaan me niet in de hoek zetten. Of was dat sarcastisch bedoeld? :/
Ja, dat was niet letterlijk zo serieus bedoeld
Je hoeft het niet in te korten hoorquote:Het klinkt trouwens allemaal veel heftiger dan het is hoor. Lijkt zowat bijna op een film nu mijn topic.... Dat was ook niet mijn bedoeling..
Heb een enorm lap tekst geschreven maar ik ben bezig met inkorten want het is echt veel.
Ik vind het heel lastig om met weinig woorden iets duidelijk te maken.. sorry..
Ik vind het wel aardig dat dit serieus wordt genomen. En ja op het internet/ op papier schrijvend.. kan ik veel beter rustig nadenken.. en kan ik mijn gedachten veel beter en nauwkeuriger beschrijven zonder al te veel haast terwijl als ik iemand voor mij hebt gaat het heel lastig omdat ik telkens naar woorden moet zoeken...je begrijpt vast wel wat ik bedoel....
Vaak kan ik juist uit die details info halen die anders zou worden gemist
Snap ik ja. Is voor mij een lange leerweg geweest via meerdere omwegen, maar ik kan mezelf wel goed uiten tegenwoordig (niet altijd, maar dat heeft meestal met spanning te maken).
...quote:
[..]
Communicatie is iets wat je moet leren (duh) en daar spelen je ouders (maar ook bijvoorbeeld andere familieleden, vrienden, kennissen, docenten, klasgenoten, zelfs dingen als TV en ook bijvoorbeeld fora) een sleutelrol in.
En communicatie (en ook je eigen beleveniswereld!) leer je door je te spiegelen en herkenning in elkaar te hebben. Zo reflecteren mensen zich aan elkaar en leren ze niet alleen elkaar, maar ook zichzelf beter kennen en begrijpen.
Wat ik hier beschreven zie worden, is dat jouw ouders jou niet begrijpen, maar blijkbaar moet er wel meteen nu ogenblikkelijk een verklaring zijn (hoe belachelijk die verklaring ook is) voor wat je probeert bij je ouders aan te geven.
Dat zij vervolgens jou pesten (wat ze feitelijk doen is jou onder druk zetten en dan maar hopen dat het je ineens wel lukt, zoiets) is hun zwakte. Ze hebben daar moeite mee en reageren dat op jou af (want schijnbaar ben jij de oorzaak van hun onkunde).
Opvoeden is meer dan alleen maar eten geven, cadeautjes voor je verjaardag, je onderdak geven en je schoolboeken betalen.
Jouw ouders denken dat je overdrijft, maar je wilt je ouders wel serieus nemen (wat normaal is), maar omdat ze jou klem zetten, ga je twijfelen en zit je vast.
Zal ook lekker voor je eigenwaarde zijn (not).
Je zei dat je vroeger iets had misdaan? In welke richting moet ik dat dan zoeken? Heb je iets in de fik gezet ofzo?
[..]
k, dat zit dus wel goed
[..]
Klinkt alsof je erg met jezelf in de knoop zit (blijkt ook al het voorgaande wat je getikt hebt) en je op zulke momenten schuldig voelt. Je bent erg een gevoelsmens, maar je gevoelens worden niet echt erkent (of herkent).
Komt op mij een beetje over als het sjouwen met een emmer vol water (vol omdat je het nergens kwijt kan) en af en toe gaat er wat over de rand. Dat kan op rare plekken en momenten gebeuren. Kan eventueel ook zijn omdat je moe bent?
[..]
Enig idee waarom je ouders jou zoveel aandacht gaven?
Op welke/wat voor manier deden ze dat? Heb je ook voorbeelden?
Ben trouwens ook wel benieuwd wat je op had moeten leveren.
[..]
Je kunt het zien als overdrijven als je blijft herhalen of bijvoorbeeld harder je best doet je verstaanbaar te maken, dat je geen feedback krijgt en daarom harder je best gaat doen je uit te drukken in de hoop dat het dan wel "over die drempel" komt. Dat is niet zo raar denk ik.
Ergens loopt er bij de communicatie iets mis en lijkt men moeite te hebben jou te begrijpen.
Maar dit gegeven is toch raar? Hier lukt het je prima (vind ik dan). Met je vocabulaire is zo te zien niks mis en je zal ook wel over een redelijk intellect beschikken neem ik aan?
Je zit niet meer op de middelbare school zei je. Is dat omdat je die hebt afgemaakt of omdat het niet meer ging of...?
[ Bericht 28% gewijzigd door Anoniem_anoniem op 03-04-2016 19:34:19 ]
Het is echt erg veel... als je het niet wilt lezen moet je het zeggen. Dan kort ik hem wel even in maar heb het wel geplaatst..quote:
[..]
Mooi zo
Ja, dat was niet letterlijk zo serieus bedoeld
[..]
Je hoeft het niet in te korten hoor
Vaak kan ik juist uit die details info halen die anders zou worden gemist
Snap ik ja. Is voor mij een lange leerweg geweest via meerdere omwegen, maar ik kan mezelf wel goed uiten tegenwoordig (niet altijd, maar dat heeft meestal met spanning te maken).
Het klinkt trouwens steeds alsof je mij de hele tijd exact lijkt te begrijpen. Ben jij soms tegen dezelfde dingen aangelopen als ik?
Ik zie je dm trouwens wél op de computer. En sorry. Dat met die mannen is een beetje verkeerd opgevat. Daarmee bedoelde ik mannelijke hulpverleners... ik heb er niet bepaalde geweldige ervaringen aan overgehouden... maar inderdaad met vrouwelijke ook niet maar op een andere manier... Maar met jou vind ik het wel prettig (om eerlijk te zijn ben je wel een uitzondering....) om te praten want je lijkt het wel (als een van de weinigen..) te begrijpen.
Wow.......lang verhaal iddquote:
Zit vol met details.
-weggehaald op verzoek-
Verder herken ik dat gedrag van die juf ook, het is hetzelfde type gedrag waar ikzelf al vaker tegenaan gelopen ben.
Veel mensen maakt het niks uit of iets waar is of niet en of je eerlijk bent of niet, zij kijken meer naar "kan ik hiermee wegkomen?" en zolang dat kan, persen ze je helemaal leeg voor hun eigen gewin. Dat die juf en moeder bevriend waren en elkaar zeg maar "rugdekking" gaven, hoe onterecht ook, is iets waar je sowieso voor zou moeten waken. Ik heb ondertussen wel geleerd dat niet iedereen even eerlijk is, ook al zijn ze zelf nog zo overtuigd van hun gelijk.
NPS zelf geen ervaring mee, kan er verder niet veel over kwijt.
Ik reageer straks wel op de rest.
[ Bericht 83% gewijzigd door magnetronkoffie op 03-04-2016 19:34:23 ]
Maak je niet druk, als ik het niet lezen wil, dan merk je dat vanzelf wel (door mijn afwezigheid bijvoorbeeldquote:
[..]
Het is echt erg veel... als je het niet wilt lezen moet je het zeggen. Dan kort ik hem wel even in maar heb het wel geplaatst..
Het klinkt trouwens steeds alsof je mij de hele tijd exact lijkt te begrijpen. Ben jij soms tegen dezelfde dingen aangelopen als ik?
Ik zie je dm trouwens wél op de computer. En sorry. Dat met die mannen is een beetje verkeerd opgevat. Daarmee bedoelde ik mannelijke hulpverleners... ik heb er niet bepaalde geweldige ervaringen aan overgehouden... maar inderdaad met vrouwelijke ook niet maar op een andere manier... Maar met jou vind ik het wel prettig (om eerlijk te zijn ben je wel een uitzondering....) om te praten want je lijkt het wel (als een van de weinigen..) te begrijpen.
).Ik ben ook een uitzondering (soms wel jammer, maarja).
[quote] Op zondag 3 april 2016 16:44 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
...
[ Bericht 90% gewijzigd door Anoniem_anoniem op 03-04-2016 19:41:42 ]
Op zondag 3 april 2016 16:44 schreef magnetronkoffie het volgende:[..]
...
[ Bericht 90% gewijzigd door Anoniem_anoniem op 03-04-2016 19:41:42 ]
Je moet niet vergeten dat het labeltje op zich niet relevant is. Uiteindelijk verandert het namelijk toch niks aan je. Wel weet ik uit ervaring dat zoiets als dit heel makkelijk gemist wordt, vooral bij vrouwen en dit omdat ze zo anders zijn dan wat zeg maar op de wiki staat.quote:
[..]
Ja sorry... ik had je gewaarschuwd voor die lap tekst
Heb die lijst gezien... maar ik weet het niet. Ik vind een ontwikkelingsstoornis best een groot woord. Vind niet dat je van jezelf kan zeggen of je een ontwikkelingsstoornis hebt of niet..en zelfs al zou dat zo zijn waarom kwam de GGZ daar dan niet achter?
Veel mannen met ASS vallen ook totaal niet in de categorie "trainspotter", maar daar hoor je ook vrijwel nooit iemand over.
Het zou wel een hoop 'kunnen' verklaren en maak zelf vaker mee dat het zelfs na een wel positieve diagnose heel lang kan duren voordat die diagnose überhaubt geaccepteerd wordt.
Maar ik kan dat natuurlijk moeilijk beoordelen vanaf hier. Wilde je het wel even laten lezen (lees het desnoods later nog een keertje na ofzo, zie maar).
De delen die ik van je gequote heb, zijn dingen die daarmee te maken zouden kunnen hebben. Het is ook vooral de hoeveelheid herkenningspunten (ook in je andere posts).
Niet alles in dat lijstje hoeft trouwens op te gaan, is voor mij ook niet zo.
Wat wel vrijwel altijd herkenbaar is, is het gevoel te hebben dat je anders bent en dat anderen je niet begrijpen. Vooral bij vrouwen met ASS zie ik dat vaker terug, ook omdat die over het algemeen socialer zijn (ze worden weleens als "active, but odd" bestempeld).
En verder niks mis mee, zijn vaak juist interessantere vrouwen dan vrouwen zonder ASS.
Als je die lap tekst weg wilt doen, zeg maar, dan wis ik ook wel even dat stuk(je) dat ik van je gequote heb
edit: Ik vergeet het belangrijkste punt: Vaak wordt deze diagnose gemist, vooral bij vrouwen. Die zitten vaak 10 jaar of langer in de GGZ en hebben al heel wat diagnoses gehad die later weer geschrapt zijn voordat ze eindelijk de diagnose ASS kregen.
Maar zoals al eerder in dit topic is gezegd, het is misschien toch geen slecht idee om hulp te gaan zoeken. Je thuissituatie is niet echt gezond en zo leer je verkeerde dingen aan. Die rotte kern waar je het over hebt, je kunt er nog zoveel laagjes overheen doen, maar vroeger of later komt zoiets er toch wel uit...en dan heb je grote kans dat je pas echt wat gaat meemaken (in minder positieve zin).
even in nieuwe post, wordt anders zo'n puinzooi zo
Het beste wat je kunt worden, is jezelf. Maar dan zal je wel jezelf moeten kunnen accepteren (wel of niet een labeltje maakt daarbij natuurlijk niks uit), daarna kan je altijd nog aan jezelf gaan sleutelen
Leer jezelf beter kennen, daar heb je duidelijk moeite mee. Maar ik weet dat dat moeilijk is.
Het beste wat je kunt worden, is jezelf. Maar dan zal je wel jezelf moeten kunnen accepteren (wel of niet een labeltje maakt daarbij natuurlijk niks uit), daarna kan je altijd nog aan jezelf gaan sleutelen
Leer jezelf beter kennen, daar heb je duidelijk moeite mee. Maar ik weet dat dat moeilijk is.
Hoe moet ik dan hulp gaan zoeken... heb geen steun van mijn ouders en mijn huisarts (ja die mannelijk is) neemt mij helemaal niet meer serieus (nee heb hem niks gezegd over mijzelf) In het verleden ben ik onnodig naar de huisarts geweest omdat mijn ouders dat persé wilden maar ik mij prima voelde...Laatst nog geweest omdat ik wat maag/darm klachten had en hij deed enorm veel moeite om zijn lach in te houden..quote:
[..]
Je moet niet vergeten dat het labeltje op zich niet relevant is. Uiteindelijk verandert het namelijk toch niks aan je. Wel weet ik uit ervaring dat zoiets als dit heel makkelijk gemist wordt, vooral bij vrouwen en dit omdat ze zo anders zijn dan wat zeg maar op de wiki staat.
Veel mannen met ASS vallen ook totaal niet in de categorie "trainspotter", maar daar hoor je ook vrijwel nooit iemand over.
Het zou wel een hoop 'kunnen' verklaren en maak zelf vaker mee dat het zelfs na een wel positieve diagnose heel lang kan duren voordat die diagnose überhaubt geaccepteerd wordt.
Maar ik kan dat natuurlijk moeilijk beoordelen vanaf hier. Wilde je het wel even laten lezen (lees het desnoods later nog een keertje na ofzo, zie maar).
De delen die ik van je gequote heb, zijn dingen die daarmee te maken zouden kunnen hebben. Het is ook vooral de hoeveelheid herkenningspunten (ook in je andere posts).
Niet alles in dat lijstje hoeft trouwens op te gaan, is voor mij ook niet zo.
Wat wel vrijwel altijd herkenbaar is, is het gevoel te hebben dat je anders bent en dat anderen je niet begrijpen. Vooral bij vrouwen met ASS zie ik dat vaker terug, ook omdat die over het algemeen socialer zijn (ze worden weleens als "active, but odd" bestempeld).
En verder niks mis mee, zijn vaak juist interessantere vrouwen dan vrouwen zonder ASS.
Als je die lap tekst weg wilt doen, zeg maar, dan wis ik ook wel even dat stuk(je) dat ik van je gequote heb
edit: Ik vergeet het belangrijkste punt: Vaak wordt deze diagnose gemist, vooral bij vrouwen. Die zitten vaak 10 jaar of langer in de GGZ en hebben al heel wat diagnoses gehad die later weer geschrapt zijn voordat ze eindelijk de diagnose ASS kregen.
Maar zoals al eerder in dit topic is gezegd, het is misschien toch geen slecht idee om hulp te gaan zoeken. Je thuissituatie is niet echt gezond en zo leer je verkeerde dingen aan. Die rotte kern waar je het over hebt, je kunt er nog zoveel laagjes overheen doen, maar vroeger of later komt zoiets er toch wel uit...en dan heb je grote kans dat je pas echt wat gaat meemaken (in minder positieve zin).
Ik wil het wel maar ik weet niet hoe.
En over ASS...ik heb mij er al eerder in verdiept en ik herken mijzelf er niet in.....
Ik heb geen echte moeite om met anderen te communiceren (alleen gevoelens/ gedachten beschrijven vind ik lastig en gebrek aan inlevingsvermogen? Volgens mij heb ik juist het tegenovergestelde.. ik probeer mij juist zoveel mogelijk in anderen in te leven en ik er werd bij het GGZ ook gezegd dat ik een groot empathisch vermogen had (misschien zelfs té). Op de basisschool/ middelbare school gehoord dat ik 'goedhartig' was (snap nog steeds niet de exacte betekenis ervan maar dat schijnt erop te lijken) ...
Ik heb trouwens ook het tabel van het aspergersyndroom nog eens bekeken.. en ik herken mijzelf he-le-maal niet in de laatste kolom. Echt totaal niet...
De eerste drie kolommen best wel veel, maar sommige dingen die er tussen zitten ook weer totaal niet
Beter gaat tong eens medicinale bijvoeding tot zich nemen en zijn internetabo opzeggen. Buitenlicht en- lucht gaan hem vast goed doen.
Prrrrr
Dit is een goeie vraag. Slechte huisartsen heb ik ook gehad (heb je helemaal niks aan). Ook matige. Heb nu gelukkig wel een hele goeie en wil daar niet wegquote:
[..]
Hoe moet ik dan hulp gaan zoeken... heb geen steun van mijn ouders en mijn huisarts (ja die mannelijk is) neemt mij helemaal niet meer serieus (nee heb hem niks gezegd over mijzelf) In het verleden ben ik onnodig naar de huisarts geweest omdat mijn ouders dat persé wilden maar ik mij prima voelde...Laatst nog geweest omdat ik wat maag/darm klachten had en hij deed enorm veel moeite om zijn lach in te houden..
Ik wil het wel maar ik weet niet hoe.
Ik snap je frustratie wel, maar (en ik wil je niet uhm...betuttelen zeg maar? Kan het goeie woord even niet vinden) het is zondag en dan valt er wat dit betreft toch niet veel te regelen.
Ik vind 't wel jammer dat ik je hier ook geen advies over kan geven, maar er zijn wellicht wel instanties waar je wel terecht zou kunnen, maar dat is per gemeente weer anders.
Misschien dat iemand anders hier daar meer over kan zeggen?
Ben wel benieuwd wat jouw indruk van mij dan isquote:En over ASS...ik heb mij er al eerder in verdiept en ik herken mijzelf er niet in.....
Ik heb geen echte moeite om met anderen te communiceren (alleen gevoelens/ gedachten beschrijven vind ik lastig en gebrek aan inlevingsvermogen? Volgens mij heb ik juist het tegenovergestelde.. ik probeer mij juist zoveel mogelijk in anderen in te leven en ik er werd bij het GGZ ook gezegd dat ik een groot empathisch vermogen had (misschien zelfs té). Op de basisschool/ middelbare school gehoord dat ik 'goedhartig' was (snap nog steeds niet de exacte betekenis ervan maar dat schijnt erop te lijken) ...
Heb jij de indruk dat ik weinig inlevingsvermogen heb?
Vind jij dat ik slecht communiceer?
Denk je dat ikzelf weinig empathie heb?
Goedhartig ben ik dan weer wel
Zoals ik al zei, het is niet een kwestie van "als je autistisch bent, dan voldoe je aan al deze punten", 't gaat dan toch meer om de hoeveelheid punten waarin je jezelf herkent.quote:Ik heb trouwens ook het tabel van het aspergersyndroom nog eens bekeken.. en ik herken mijzelf he-le-maal niet in de laatste kolom. Echt totaal niet...
De eerste drie kolommen best wel veel, maar sommige dingen die er tussen zitten ook weer totaal niet
En nog even snel, maar wel belangrijk. Ik ben niet van plan je een diagnose aan te smeren, dat zou natuurlijk nergens op slaan
Wat of wie is mijzelf dan? Als dat is wie mijzelf denk dat dat het is.. dan wil ik niet door het leven wil als 'mijzelf'. Mijzelf is een heel naar (maar een emotioneel wrak) persoon die hele slechte en vreemde dingen doet en zelf niet inziet dat het fout is...quote:
even in nieuwe post, wordt anders zo'n puinzooi zo
Het beste wat je kunt worden, is jezelf. Maar dan zal je wel jezelf moeten kunnen accepteren (wel of niet een labeltje maakt daarbij natuurlijk niks uit), daarna kan je altijd nog aan jezelf gaan sleutelen
Leer jezelf beter kennen, daar heb je duidelijk moeite mee. Maar ik weet dat dat moeilijk is.
Als ik mijzelf had geaccepteerd had ik nog steeds ziekelijke gedachten gehad en gedaan...
Accepteren is onmogelijk. Dat kan ik anderen niet aandoen en dat zou jij mij ook niet toestaan.
Ik heb eigenlijk geen idee meer waar dit over gaat om eerlijk te zijn
..waarom in het verleden graven als het gaat om het gedrag van nu. Het hele probleem is dat het juist nu allemaal best gaat. Het gaat niet chaotisch meer aan toe thuis omdat ik stil ben... Nu heb ik wel de juiste mensen om mij heen en ik heb wel plezier maar ik heb steeds het idee dat alles veel te veel geforceerd gaat en of deze goede persoon 'mijzelf' wel is. Ik weet niet of ik echt plezier heb... Iedere actie die ik doe voelt heel zwaar aan en ik ben niet ongelukkig of gelukkig. Ik ben meer ongelukkig omdat ik naar niks lijk te gaan. Het liefst wil ik gewoon op de grond ergens ver weg zitten en helemaal niks doen of voelen/ gewoon helemaal verdrinken in de omgeving...
Dan heeft ie vandaag wel een mooie kans gemist.quote:
Beter gaat tong eens medicinale bijvoeding tot zich nemen en zijn internetabo opzeggen. Buitenlicht en- lucht gaan hem vast goed doen.
Hmm, ik denk dat ik hier wat verkeerd overgekomen ben.quote:
[..]
Wat of wie is mijzelf dan? Als dat is wie mijzelf denk dat dat het is.. dan wil ik niet door het leven wil als 'mijzelf'. Mijzelf is een heel naar (maar een emotioneel wrak) persoon die hele slechte en vreemde dingen doet en zelf niet inziet dat het fout is...
Als ik mijzelf had geaccepteerd had ik nog steeds ziekelijke gedachten gehad en gedaan...
Accepteren is onmogelijk. Dat kan ik anderen niet aandoen en dat zou jij mij ook niet toestaan.
Ik bedoelde niet "jezelf zijn" zoals je bent, anders had het ook een slecht idee geweest om te leren fietsen of wat dan ook (dan leer je iets erbij). Slechte gewoontes afleren betekent ook niet per definitie dat jij die slechte gewoonte bent, maar iedereen gaat weleens de mist in en ik heb ook dingen afgeleerd. Dit betekent niet dat ik daardoor wel minder mezelf moest worden.
Zelf zou ik dat eerder bijsturen noemen.
Klinkt meer alsof je je geforceerd voelt je aan regels te moeten houden die niet goed bij je passen.quote:Ik heb eigenlijk geen idee meer waar dit over gaat om eerlijk te zijn
jaquote:
Heb jij de indruk dat ik weinig inlevingsvermogen heb?
jaquote:Vind jij dat ik slecht communiceer?
jaquote:Denk je dat ikzelf weinig empathie heb?
waar blijkt dat uit?quote:Goedhartig ben ik dan weer wel
[..]
Zoals ik al zei, het is niet een kwestie van "als je autistisch bent, dan voldoe je aan al deze punten", 't gaat dan toch meer om de hoeveelheid punten waarin je jezelf herkent.
En nog even snel, maar wel belangrijk. Ik ben niet van plan je een diagnose aan te smeren, dat zou natuurlijk nergens op slaan
[/quote]
Prrrrr
Ik wacht wel even tot je je quotes gefixt hebtquote:
Ik merk trouwens wel dat ik een aantal posts terug ergens een verkeerde snaar heb geraakt.
Even nog een lok-quoteje.quote:
Welke posts heb je liever leeggehaald?
Kan maar tot een paar dagen na plaatsing van de posts en weet niet of ik morgen ook de hele dag thuis ben
Die post met dat hele verhaal en alle details...quote:
[..]
Even nog een lok-quoteje.
Welke posts heb je liever leeggehaald?
Kan maar tot een paar dagen na plaatsing van de posts en weet niet of ik morgen ook de hele dag thuis ben
|
|
