Weet niet wie ik ben en wat ik hier doe

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 22:26 schreef Toto69 het volgende:

[..]

Oké, fijn dat je toch nog enigszins kan schrijven, hetzij in je telefoon.
Ik snap dat een psycholoog je fijn lijkt, daar moet je ook naar toe zien te werken, op welke manier dan ook.
Kun je je nog een beetje concentreren op school, neem aan dat de examens er aan zitten te komen?

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 22:19 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Je bent nog niet in het reine met jezelf zo te horen. Het verleden kun je niet meer veranderen, maar deze bewustwording heeft je wel veranderd in het hier en nu en je wil dit in de toekomst achter je kunnen laten. Als je jezelf het (nog) niet kan vergeven, kun je het misschien wel een beter plekje leren geven. Wat zou er voor nodig zijn dat je iets meer begrip voor je eigen acties kan krijgen, zoals je bijvoorbeeld hierboven voor je ma kan laten zien?

[Wat ik heb gedaan verdient geen greintje begrip. Dat doet alleen een psychopaat... Laten we het daar op houden. Ik vind het heel lastig om het een plekje te geven omdat ik bang ben dat ik op die manier mijn acties goedpraat.]

Best menselijk dit hoor, maar goed dat je je nu meer bewust bent van het verschil tussen wat goed is voor jou en wat goed zou zijn voor hen. Hoe ben je daar achter gekomen? En hoe kun je je ego nu opzij zetten voor anderen? Ben je iets minder onzeker dan vroeger of..?

-[Ik ben daar achterkomen omdat er vroeger ooit een jongen in de klas zat die altijd zat te slijmen bij de juffrouw. De andere klasgenoten roddelden over hem over dat hij alleen maar zo aardig doet in de hoop dat hij wordt voorgetrokken door de juf door bijvoorbeeld geen corvee meer te hoeven doen. Door al die roddels over hem ben ik ook een keer naar mezelf aan het kijken geweest en dacht ik na over oprecht aardig zijn....]

Helaas werkt het niet zo dat aardig doen ervoor zorgt dat je niet meer gekwetst kan worden. Maar dan heb je in ieder geval met betere intenties een poging gewaagd om het zo goed mogelijk te laten verlopen en dat is zeker wat waard. Daarnaast is er ook een verschil tussen moedwillig en onbedoelt gekwetst worden, dat jij iets anders het beste vindt hoeft niet te betekenen dat de ander het je misgunt. Probeer te kijken naar die motivatie en hoe je het zelf eventueel anders zou kunnen doen.

-Juist wanneer iemand mij onbedoelt kwetst geeft het een bevestiging dat ik inderdaad helemaal niks voorstel. Juist omdat die mensen het meestal goed bedoelen en vaak ook de waarheid zeggen komt het harder aan dan mensen die je bewust willen kwetsen... Want mensen die je bewust willen kwetsen neem ik automatisch niet zo serieus..van die mensen weet je dat ze zelf issues hebben.

Waarom zit er zo een gat tussen het voor jezelf zorgen en anderen? Kijk je teveel naar de verschillen in plaats van de overeenkomsten of willen jullie niet hetzelfde?
Zou je door voor jezelf te zorgen, niet ook beter voor anderen kunnen zorgen?

-Zo heb ik er nooit over nagedacht eigenlijk. Daarom bewonder ik ook mensen als jij (niet om te slijmen)
Zelf zou ik er nooit op gekomen zijn..

Hierboven geef je aan dat je in ieder geval goede intenties te bieden hebt en het beste met anderen voor hebt. Dat is niet niks, laat staan onaardig. Hoe uit die naïviteit zich vindt je?

-Ik begrijp deze vraag niet helemaal

Wil je een soort boetedoening doen voor je verleden of heb je te weinig positieve feedback van je omgeving dat je je een soort nutteloze figurant voelt ofzo? Stelt je omgeving misschien hoge eisen waarvan je het idee hebt niet te kunnen voldoen?
Wat zou je wel nuttig lijken voor de wereld om te doen wat je nu (nog) niet kan of doet?

-Veel positieve feedback heb ik inderdaad niet gekregen vroeger. Maar dat kan ik die mensen ook niet kwalijk nemen. Waarom zouden ze positieve feedback moeten geven aan iemand die het niet waard is om positieve feedback te ontvangen? Mensen geven alleen maar positieve feedback als ze het ook daadwerkelijk menen en het zien.. Als ik mijzelf zou zijn dan zou ik mezelf ook geen positieve feedback geven. Daarvoor is het niet waard.

Shit happens, je kan niet iedereen pleasen en dat is jouw verantwoordelijkheid ook niet. Dat moet iedereen die een beetje volwassen wordt voor zichzelf leren doen. Neemt niet weg dat je natuurlijk wel degelijk kan bijdragen, net zoals anderen dat bij jou kunnen doen. Misschien kun je nog eens wat meer gaan kijken naar de invulling van jouw geluk en dat van anderen. Misschien kun je daar meer overeenkomsten in ontdekken, waardoor het niet zo een of dit of dat keuze hoeft te zijn..

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 22:44 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Dat helpt ook niet mee natuurlijk. Maar goed dat je inziet dat zij ook maar mensen zijn. Bewustwording van zo een patroon is wel heel belangrijk, zonder die stap kun je er immers niet mee om leren gaan.

[..]

Dan vind ik het niet zo raar dat je een gevoel hebt van je terug willen trekken, stukje rust opzoeken enzo. Heb je wel een andere uitlaatklep? Tekenen of muziek luisteren ofzo?
Beetje hip en misschien wat vaag, maar iets als mindfulness een idee? Dat je een beetje kan oefenen in even de boel stilzetten en gedachten beter langs je heen kan laten gaan c.q. loslaten? Dit heb je niet meteen onder de knie, dus dat is wel een kwestie van oefenen en ook bijhouden. Op youtube staan begeleide meditaties en voor op de smartfoon zou je kunnen kijken naar de Headspace app bijvoorbeeld.

[..]

Is het stiekem dan misschien ook niet wel een beetje fijn als je zo bevestiging krijgt? Kun je ook op andere manieren merken dat ze om je geeft?

Misschien kan je ma überhaupt niet zo best met emoties omgaan.. Kan me voorstellen dat ze erg geschrokken is en als ze een beetje para is dat men d'r kinderen af wil pakken, dat ze dan jouw uitingen probeert te bagateliseren omdat ze haar eigen falen erin ziet. Ofzo. Confronterend dat ze en zichzelf, haar relatie met je pa en met jou eigenlijk niet kan fixen en dan dit als een soort paniekvoetbalcontrole doet. Niet dat het dat ok maakt, maar wel begrijpelijker..

[..]

Kan me voorstellen dat je je dan niet zo serieus genomen voelt nee, maar de ene vertrouwenspersoon kan erg verschillen met een ander. Jij bent ook veranderd en dan krijg je ook een andere response. Als je het er toch weer eens op zou willen wagen, kijk dan of je helder kan zijn in wat je van zo een persoon verwacht. In het verleden misschien een oplossing (vanwege contact met je ouders), terwijl je nu misschien meer hebt aan gewoon een luisterend oor en iemand die een beetje met jou meedenkt zonder dat meteen je ouders erbij gehaald moeten worden ofzo.

[..]

Dan maak je in ieder geval wel een bewuste keuze in wat je wel vertelt en dan merk je ook dat zij wel luisteren en je serieus nemen. Dat doen ze vast ook niet voor niks of om puur om aardig gevonden te worden. Daar zou je een stukje bevestiging in kunnen zien dat ze niet alleen met je om willen gaan vanwege je ééndimensionale vrolijkheid en accepteren dat er meer is. Misschien kun je eens in een gesprek met hen kijken naar wat je leuk vindt aan elkaar? Positieve feedback geven en krijgen kan heel erg leuk zijn, omdat je een beetje door de bril van hen naar jezelf kan kijken enzo.

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 22:56 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Wat zou het weer waard kunnen maken om toch door te (willen) gaan?

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 22:19 schreef FANN het volgende:

[..]

Dat is wel een beetje lastig inderdaad en dat snap ik ook wel, maar voor ons ook moeilijk om je raad te geven ...

quote:

Op zaterdag 2 april 2016 19:47 schreef magnetronkoffie het volgende:
Lokquote

[..]

TS...

Sorry, ik weet dat je hier niet veel aan gaat hebben, maar jij hebt echt iemand nodig die begrip voor je heeft. Iemand die jou begrijpt.

Je kan nergens wat kwijt (zelfs het niet durven bijhouden van een dagboek herken ik), je doet je best en overal lijk je vast te lopen.
En toch blijf je proberen, maar de valkuil hier is dat je jezelf op een gegeven moment zult uitputten en als (of wanneer) dat gebeurt, dan ben je nog verder van huis.

Ik vind dat je heel erg helder bent in hoe je je gevoelens omschrijft (of probeert te omschrijven). Wat ik zie (en dit is wat -ik- zie he? Ik kan me vergissen) is dat je je stuurloos voelt, alsof je roeit op een oceaan met nergens land in zicht, geen wind en geen of nauwelijks punten waaraan je je kunt oriënteren.

Je beschrijft alsof je hard probeert een continent te ontdekken/verkennen, maar je vindt alleen maar de ene heuvel en vlakke vallei na de andere heuvel en vlakke vallei, eindeloos. Wat je beschrijft, komt op mij een beetje over als melancholie. Je wilt vooruit komen, maar komt alleen maar steeds dezelfde dingen tegen. Zoiets in elk geval.

Ik kan me voorstellen dat je je ergens compleet hopeloos voelt. Jij lijkt echt een zetje in de rug te kunnen gebruiken. Sturing wellicht ook. In plaats van steeds tegen een muur lopen van wat niet mogelijk is.

Overigens lijkt kamerdeur weghalen me een nachtmerrie. Serieus...das toch niet normaal?

Ik weet niet wat ik voor je kan betekenen (ik weet niet wat je concreet als volgende stap zou kunnen doen), maar ik wens je het beste.

quote:

Op zondag 3 april 2016 04:06 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Zo.

Ik snap wel dat het mijn schuld niet is hoor, ten slotte had ik jouw topic nog maar net gelezen en ken ik jou verder niet enzo

Ik snap ergens wel waarom je het gevoel hebt dat je aan mannen niks hebt (want ten slotte zijn dat meestal botte horken), maar lijkt erop dat je bij de vrouwen die je tot nu toe bent tegengekomen niet veel beter af was.

Het niet hebben van privacy is gewoon raar. Het steekt. Zoiets doe je je eigen kinderen niet aan en als ik alleen al die gedachte had (als ouder), zou dat voor mijzelf al een (sterk) signaal geweest zijn dat het tijd wordt dat ik zelf hulp moet gaan zoeken.

Hoe is 't contact met je zusje trouwens?

quote:

Op zondag 3 april 2016 09:22 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Communicatie is iets wat je moet leren (duh) en daar spelen je ouders (maar ook bijvoorbeeld andere familieleden, vrienden, kennissen, docenten, klasgenoten, zelfs dingen als TV en ook bijvoorbeeld fora) een sleutelrol in.
En communicatie (en ook je eigen beleveniswereld!) leer je door je te spiegelen en herkenning in elkaar te hebben. Zo reflecteren mensen zich aan elkaar en leren ze niet alleen elkaar, maar ook zichzelf beter kennen en begrijpen.
Wat ik hier beschreven zie worden, is dat jouw ouders jou niet begrijpen, maar blijkbaar moet er wel meteen nu ogenblikkelijk een verklaring zijn (hoe belachelijk die verklaring ook is) voor wat je probeert bij je ouders aan te geven.

Dat zij vervolgens jou pesten (wat ze feitelijk doen is jou onder druk zetten en dan maar hopen dat het je ineens wel lukt, zoiets) is hun zwakte. Ze hebben daar moeite mee en reageren dat op jou af (want schijnbaar ben jij de oorzaak van hun onkunde).

Opvoeden is meer dan alleen maar eten geven, cadeautjes voor je verjaardag, je onderdak geven en je schoolboeken betalen.

Jouw ouders denken dat je overdrijft, maar je wilt je ouders wel serieus nemen (wat normaal is), maar omdat ze jou klem zetten, ga je twijfelen en zit je vast.

Zal ook lekker voor je eigenwaarde zijn (not).

Je zei dat je vroeger iets had misdaan? In welke richting moet ik dat dan zoeken? Heb je iets in de fik gezet ofzo?

[..]

k, dat zit dus wel goed

[..]

Klinkt alsof je erg met jezelf in de knoop zit (blijkt ook al het voorgaande wat je getikt hebt) en je op zulke momenten schuldig voelt. Je bent erg een gevoelsmens, maar je gevoelens worden niet echt erkent (of herkent).

Komt op mij een beetje over als het sjouwen met een emmer vol water (vol omdat je het nergens kwijt kan) en af en toe gaat er wat over de rand. Dat kan op rare plekken en momenten gebeuren. Kan eventueel ook zijn omdat je moe bent?

[..]

Enig idee waarom je ouders jou zoveel aandacht gaven?
Op welke/wat voor manier deden ze dat? Heb je ook voorbeelden?

Ben trouwens ook wel benieuwd wat je op had moeten leveren.

[..]

Je kunt het zien als overdrijven als je blijft herhalen of bijvoorbeeld harder je best doet je verstaanbaar te maken, dat je geen feedback krijgt en daarom harder je best gaat doen je uit te drukken in de hoop dat het dan wel "over die drempel" komt. Dat is niet zo raar denk ik.
Ergens loopt er bij de communicatie iets mis en lijkt men moeite te hebben jou te begrijpen.
Maar dit gegeven is toch raar? Hier lukt het je prima (vind ik dan). Met je vocabulaire is zo te zien niks mis en je zal ook wel over een redelijk intellect beschikken neem ik aan?

Je zit niet meer op de middelbare school zei je. Is dat omdat je die hebt afgemaakt of omdat het niet meer ging of...?