R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ben een meisje die jong is en niet weet wat voor functie ze heeft
Ik ben iemand die misschien wel enorm overdrijft, en enorm dom is en zichzelf alleen maar voor de gek houd. Maar ik weet niet wie ik ben. Ik kijk tegen alles en iedereen op. Heb de ene keer een laag zelfbeeld dan weer een hoog zelfbeeld. Ben de ene sus en de andere keer weer zo. Klinkt overdreven maar ik verlies mezelf keer op keer weer. Ik probeer kracht te halen uit de kleinste dingen. Van de simpelse dingen intensief te genieten. Maar het genieten is geforceerd. En alles lijkt geforceerd. Stiekem ben ik misschien wel gek en psychisch gestoord maar stiekem wil ik dat misschien ook wel zijn. Ik weet het zelf niet. Naar de toekomst kijken durf ik niet meer. Ik probeer zo realistisch mogelijk te zijn en niet te ver te denken zoals ik dat vroeger altijd deed... Telkens hopen. Maar dan ben ik weer niet realistisch. Zeggen dat ik goed ben zoals ik ben is ook niet goed. Want ik ben niet goed. Naar een psycholoog of desnoods een psychiater gaan wil ik graag maar ik mag niet. Naar de huisarts gaan durf ik niet omdat ik misschien wel overdrijf...misschien puber ik wel. En misschien ook weer niet. Heb regelmatig neigingen om het gewoon op te geven. Maar dat is weer overdreven want ik heb een goed leven vergeleken met andere mensen.
Ik weet het niet meer. Ik ben diep van binnen zwaar ongelukkig en ik kan mezelf nief uiten of onder woorden brengen. Mensen weten niet wat ze met mij aanmoeten en daar geef ik ze honderd procent gelijk in want dat zou ik ook niet weten. Uiten bij mijn ouders heb ik een aantal malen gedaan... Maar vervolgens werd ik verklaard als een gek... Psychisch gestoord... Maar ik weet niet of ik overdrijf. Want ik overdrijf dit allemaal misschien wel. Ik weet het gewoon niet meer en ik wil niks meer weten. Soms droom ik om heel diep in heel diep in zee te springen. Of ergens ver weg te gaan naar een verlaten plek die wel mooi is met heel veel bloemen en zee. En daar rustig in de aarde zakken of in de water en van ieder moment genieten. Rustig en zonder gedachten heel diep totdat ik zelf verander in aarde of tot een plant of tot een boom. Puber ik misschien nog steeds? Of is dit abnormaal? Weten jullie een verklaring voor mijn gedachten? Op dit moment zie ik alles als een groot zwart gat. En morgen ben ik weer goed. En dan overmorgen ben ik weer als vandaag.
Mijn gedachten beschrijven is onmogelijk. Het is een grote koeienvlaai en ik weet niet wat ike raan moet. Ik wil het liefste gewoon verdwijnen. Heel diep de grond in en mee met de wind. Rust hebben en rust leveren. Gewoon de wind zijn die mensen in en uitademen. Dan ben je tenminste ook nog nuttig.
Ik ben iemand die misschien wel enorm overdrijft, en enorm dom is en zichzelf alleen maar voor de gek houd. Maar ik weet niet wie ik ben. Ik kijk tegen alles en iedereen op. Heb de ene keer een laag zelfbeeld dan weer een hoog zelfbeeld. Ben de ene sus en de andere keer weer zo. Klinkt overdreven maar ik verlies mezelf keer op keer weer. Ik probeer kracht te halen uit de kleinste dingen. Van de simpelse dingen intensief te genieten. Maar het genieten is geforceerd. En alles lijkt geforceerd. Stiekem ben ik misschien wel gek en psychisch gestoord maar stiekem wil ik dat misschien ook wel zijn. Ik weet het zelf niet. Naar de toekomst kijken durf ik niet meer. Ik probeer zo realistisch mogelijk te zijn en niet te ver te denken zoals ik dat vroeger altijd deed... Telkens hopen. Maar dan ben ik weer niet realistisch. Zeggen dat ik goed ben zoals ik ben is ook niet goed. Want ik ben niet goed. Naar een psycholoog of desnoods een psychiater gaan wil ik graag maar ik mag niet. Naar de huisarts gaan durf ik niet omdat ik misschien wel overdrijf...misschien puber ik wel. En misschien ook weer niet. Heb regelmatig neigingen om het gewoon op te geven. Maar dat is weer overdreven want ik heb een goed leven vergeleken met andere mensen.
Ik weet het niet meer. Ik ben diep van binnen zwaar ongelukkig en ik kan mezelf nief uiten of onder woorden brengen. Mensen weten niet wat ze met mij aanmoeten en daar geef ik ze honderd procent gelijk in want dat zou ik ook niet weten. Uiten bij mijn ouders heb ik een aantal malen gedaan... Maar vervolgens werd ik verklaard als een gek... Psychisch gestoord... Maar ik weet niet of ik overdrijf. Want ik overdrijf dit allemaal misschien wel. Ik weet het gewoon niet meer en ik wil niks meer weten. Soms droom ik om heel diep in heel diep in zee te springen. Of ergens ver weg te gaan naar een verlaten plek die wel mooi is met heel veel bloemen en zee. En daar rustig in de aarde zakken of in de water en van ieder moment genieten. Rustig en zonder gedachten heel diep totdat ik zelf verander in aarde of tot een plant of tot een boom. Puber ik misschien nog steeds? Of is dit abnormaal? Weten jullie een verklaring voor mijn gedachten? Op dit moment zie ik alles als een groot zwart gat. En morgen ben ik weer goed. En dan overmorgen ben ik weer als vandaag.
Mijn gedachten beschrijven is onmogelijk. Het is een grote koeienvlaai en ik weet niet wat ike raan moet. Ik wil het liefste gewoon verdwijnen. Heel diep de grond in en mee met de wind. Rust hebben en rust leveren. Gewoon de wind zijn die mensen in en uitademen. Dan ben je tenminste ook nog nuttig.
Dat gevoel komt me bekend voor.
Nee je bent niet gek, maar op zoek rust, een plek waar je even geen gedoe hebt en de boel de boel kunt laten.
Ik had het geluk om zo'n plek te vinden, en als ik rust wou of even alleen wou zijn ging ik daar heen en genoot van de stilte en van het gebrek aan andere mensen.
Zou je misschien niet ook zo'n rustige plek kunnen vinden?
Een park, of een rustig weiland ofzo.
Een plek waar bijna nooit mensen komen.
Hoop voor je dat je gauw je rust vind en dat je toch hulp kunt vinden.
Nee je bent niet gek, maar op zoek rust, een plek waar je even geen gedoe hebt en de boel de boel kunt laten.
Ik had het geluk om zo'n plek te vinden, en als ik rust wou of even alleen wou zijn ging ik daar heen en genoot van de stilte en van het gebrek aan andere mensen.
Zou je misschien niet ook zo'n rustige plek kunnen vinden?
Een park, of een rustig weiland ofzo.
Een plek waar bijna nooit mensen komen.
Hoop voor je dat je gauw je rust vind en dat je toch hulp kunt vinden.
Life is a highway...let's ride it!
Ik had een plekje waarvan ik dacht dat er niemand was. Maar een mevrouw die aan het wandelen was met haar hondje zag mij zitten op het bankje en toen heeft ze de politie gebeld. De politie heeft mij toen naar huis gebracht.quote:Op donderdag 31 maart 2016 18:32 schreef Luuntje het volgende:
Dat gevoel komt me bekend voor.
Nee je bent niet gek, maar op zoek rust, een plek waar je even geen gedoe hebt en de boel de boel kunt laten.
Ik had het geluk om zo'n plek te vinden, en als ik rust wou of even alleen wou zijn ging ik daar heen en genoot van de stilte en van het gebrek aan andere mensen.
Zou je misschien niet ook zo'n rustige plek kunnen vinden?
Een park, of een rustig weiland ofzo.
Een plek waar bijna nooit mensen komen.
Hoop voor je dat je gauw je rust vind en dat je toch hulp kunt vinden.
Mijn ouders begrijpen niet dat ik een plek wil voor mezelf. Ze denken telkens dat ik gek of gestoord ben en zeggen dat ik niet zo autistisch moet doen. Nu zijn ze zelfs van plan om de deur uit mijn kamer weg te halen omdat ze denken dat ik iets verberg omdat ik altijd het liefst met de deur op slot ben en dan rustig verder in mijn eentje wil verdrinken in een donkere kamer maar dat begrijpen ze niet...
Het gekste is.... Het klinkt alsof mijn leven een chaos en drama is maar dat is het niet aps ik erover nadenk. De chaos en drama ben ik zelf/ maak ik zelf. En soms krijs ik misschien wel om aandacht maar ik wil ook niet zielig gevonden worden want ik ben niet zielig. Ik ben eerder triest en zo'n persoon waarvan je denkt 'ufgh wat een aandachtstrekker/ raar kind is dat.' En dat doet mij alleen veel verdriet. Want ik wil niet zo zijn dus ik probeer mezelf steeds te veranderen in een ander persoon maar dat is dus zo ver gegaan dat ik niet meer weet wie ik echt ben.....
Op
Stabiliteit komt met accepteren. Accepteer je mindere en betere punten. Veranderen hoeft helemaal niet. Je bent wie je bent en niemand is perfect. Wel is het fijn te weten waar je niet zo sterk in bent en waarin wel. Zo kan je voorkomen dat je in je eigen valkuilen stapt. Dit is een proces waar tijd voor nodig is. Gun jezelf die tijd.
Verder is het wellicht een goed idee om "iets" te gaan doen. Mijmeren op je kamer of een bankje helpt je niet veel verder. Geef jezelf een doel. Ga sporten bijvoorbeeld of een hobby.
Verder is het wellicht een goed idee om "iets" te gaan doen. Mijmeren op je kamer of een bankje helpt je niet veel verder. Geef jezelf een doel. Ga sporten bijvoorbeeld of een hobby.
Ik zit niet alleen op mijn kamer...... Ik zit op de sportschool en doe aan Zumbadansen, , ik werk, zit op school en ben niet vriendloos. Van de buitenkant lijk ik gewoon normaal. Het probleem is juist dat ik zoveel doelen heb en dat ik alles leuk vind en dat ik niet weet waar ik wel of niet goed in ben.... Ik probeer mijzelf juist alleen maar te veranderen en te veranderen en door te kijken naar mensen....ik wring mezelf juist in allerlei bochten om mijzelf te verbeteren en een beter mens te worden. Maar nu is het juist zover gekomen dat ik niet meer weet wat wat is als je begrijpt wat ik bedoel. Een terugweg vinden is ook eem optie want die weg lijd naar mezelf en die mezelf is een slecht mens die eigenlijk heel erg egoistisch is maar altijd zogenaamd lief probeert te zijn maar eigenlijk gewoon een slecht nutteloos persoon is. En het gekke is... Ik weet ook niet of dat wel mezelf is...quote:Op donderdag 31 maart 2016 18:47 schreef Opa.Bakkebaard het volgende:
Stabiliteit komt met accepteren. Accepteer je mindere en betere punten. Veranderen hoeft helemaal niet. Je bent wie je bent en niemand is perfect. Wel is het fijn te weten waar je niet zo sterk in bent en waarin wel. Zo kan je voorkomen dat je in je eigen valkuilen stapt. Dit is een proces waar tijd voor nodig is. Gun jezelf die tijd.
Verder is het wellicht een goed idee om "iets" te gaan doen. Mijmeren op je kamer of een bankje helpt je niet veel verder. Geef jezelf een doel. Ga sporten bijvoorbeeld of een hobby.
Denk je dat dit allemaal bakvisserig gedrag is? Als dat zo is ben ik er wel blij mee, maar weet je ook toevallig hoe je hiermee omgaat? Het lijkt alsof mijn ware ik opgesloten zit of verdwaald is in een bos waar je de bomen niet meer ziet....quote:
Waarom mag je niet naar een psycholoog of psychiater? Als ik het allemaal zo lees is dat geen slecht idee namelijk.
Heb je teveel doelen dat ze te ver weg blijven? Wil je alleen voor iets kiezen als je er goed in bent? Mag je ook weleens een foutje maken van jezelf?quote:Op donderdag 31 maart 2016 19:30 schreef Anoniem_anoniem het volgende:
[..]
Ik zit niet alleen op mijn kamer...... Ik zit op de sportschool en doe aan Zumbadansen, , ik werk, zit op school en ben niet vriendloos. Van de buitenkant lijk ik gewoon normaal. Het probleem is juist dat ik zoveel doelen heb en dat ik alles leuk vind en dat ik niet weet waar ik wel of niet goed in ben....
Kun je een concreter voorbeeld geven van zo een bocht? Wat is er aan andere mensen dat je ze wil kopiëren?quote:Ik probeer mijzelf juist alleen maar te veranderen en te veranderen en door te kijken naar mensen....ik wring mezelf juist in allerlei bochten om mijzelf te verbeteren en een beter mens te worden. Maar nu is het juist zover gekomen dat ik niet meer weet wat wat is als je begrijpt wat ik bedoel.
Hoe kom je erbij dat je een slecht en egoïstisch mens zou zijn? Wat zijn zogenaamd lieve acties van je die je niet zou menen? En hoe denk je te merken dat je nutteloos bent?quote:Een terugweg vinden is ook eem optie want die weg lijd naar mezelf en die mezelf is een slecht mens die eigenlijk heel erg egoistisch is maar altijd zogenaamd lief probeert te zijn maar eigenlijk gewoon een slecht nutteloos persoon is. En het gekke is... Ik weet ook niet of dat wel mezelf is...
Het kost heel veel geld en mijn moeder haat artsen, psychologen en psychiaters.... Ze doet al moeilijk als uperhaupt naar de huisarts wil. Komt omdat een psychiater ooit iets bij haar had geconstateerd en daarover had die psuchiater gepraat met mijn vader en mijn moeder is er op een of andere manier achtergekomen en nu haat ze psychiaters en alle hulp. Ze haalt steeds gekke ideeën en denkt dat ze de kinderen willen afpakken van haar.... Maar nu klinkt dit wel heftig maar ze is wel gewoon aardig tegen ons hoor. Ze zorgt ons gewoon maar ze staat niet echt open voor mijn gevoelens...ze lacht dan altijd en zegt dat ik me niet moet aanstellen. Als ik spontaan een huilbui heb en haar probeer uit te leggen wat ik precies voel dan verklaart ze mij voor gek en zegt dat ik moet stoppen met huilen en overdrijven. Ook lijkt ze soms niet echt geinteresseerd in wat er in ons leven afspeelt maarja.... Ze heeft zelf natuurlijk ook veel dingen aan haar hoofd. Dat is het enige nare aan haar maar niemand is natuurlijk perfect.quote:
Waarom mag je niet naar een psycholoog of psychiater? Als ik het allemaal zo lees is dat geen slecht idee namelijk.
Hoe oud ben je?
Doorverwijzing naar een psycholoog gaat via de huisarts. Je zou ook zelf de huisarts kunnen bellen en je dan laten doorverwijzen. Ik weet niet in hoeverre je dit zonder medeweten van je moeder kunt doen, maar kun je niet zeggen dat je om een andere reden de huisarts bezoekt en er dan heen gaan om doorverwijzing te krijgen? Zie zo even niet hoe je het anders voor elkaar krijgt, ervan uit gaande dat je thuiswoont en problemen krijgt als je moeder het te weten komt.
Want een psycholoog lijkt mij een juiste stap, en die angst van je moeder zou jou uiteraard niet moeten belemmeren om de juiste hulp te krijgen.
Doorverwijzing naar een psycholoog gaat via de huisarts. Je zou ook zelf de huisarts kunnen bellen en je dan laten doorverwijzen. Ik weet niet in hoeverre je dit zonder medeweten van je moeder kunt doen, maar kun je niet zeggen dat je om een andere reden de huisarts bezoekt en er dan heen gaan om doorverwijzing te krijgen? Zie zo even niet hoe je het anders voor elkaar krijgt, ervan uit gaande dat je thuiswoont en problemen krijgt als je moeder het te weten komt.
Want een psycholoog lijkt mij een juiste stap, en die angst van je moeder zou jou uiteraard niet moeten belemmeren om de juiste hulp te krijgen.
Ligt ook aan je leeftijd en je verzekering. Zie ook: https://www.regelhulp.nl/(...)egang-tot-jeugdhulp/quote:
Fijn dat je begrip hebt voor je ma, dat er kennelijk meer speelt. Maar ondertussen ben jij nog niet geholpen hoe je beter met een en ander om zou kunnen leren gaan. Hoe is de verstandhouding tussen je pa en je ma nadat de psychiater kennelijk wel iets geconstateerd heeft? En hoe is hij met jou?quote:en mijn moeder haat artsen, psychologen en psychiaters.... Ze doet al moeilijk als uperhaupt naar de huisarts wil. Komt omdat een psychiater ooit iets bij haar had geconstateerd en daarover had die psuchiater gepraat met mijn vader en mijn moeder is er op een of andere manier achtergekomen en nu haat ze psychiaters en alle hulp. Ze haalt steeds gekke ideeën en denkt dat ze de kinderen willen afpakken van haar.... Maar nu klinkt dit wel heftig maar ze is wel gewoon aardig tegen ons hoor. Ze zorgt ons gewoon maar ze staat niet echt open voor mijn gevoelens...ze lacht dan altijd en zegt dat ik me niet moet aanstellen. Als ik spontaan een huilbui heb en haar probeer uit te leggen wat ik precies voel dan verklaart ze mij voor gek en zegt dat ik moet stoppen met huilen en overdrijven. Ook lijkt ze soms niet echt geinteresseerd in wat er in ons leven afspeelt maarja.... Ze heeft zelf natuurlijk ook veel dingen aan haar hoofd. Dat is het enige nare aan haar maar niemand is natuurlijk perfect.
Heb je een dagboek ofzo waar je je ei in kwijt kan? Kun je er een beetje met vriendinnen over praten? Hoe zit het met vertrouwenspersonen op school?
Heb vroeger hele afschuwelijke dingen gedaan bij andere mensen en dat was uit eigenbelang. Het is zo afschuwelijk dat ik het niet eens hier anoniem wil vermelden. Met lieve acties bedoel ik dat ik altijd aardig gevonden wil worden en daarom voor andere mensen dingen ga doen. En niet omdat ik ze het beste gunde nee omdat ik zelf dan aardiger gevonden zou worden. Net als bijvoorbeeld een bn'er die een zwerver honderd euro geeft en dat laat filmen. Die bn'er lijkt o zo lief maar uiteindelijk deed hij het voor de fame. Nou zo'n persoon was ik vroeger. En die wil ik niet meer zijn. Nu ben ik wel oprecht aardig tegen mensen maar wanneer die mij kwetsen doet het weer zo'n pijn omdat ik hun wel het beste gunde als je begrijpt wat ik bedoel... Ik weet geen grens tussen voor mezelf zorgen en voor anderen zorgen...als ik voor mezelf zorg ben ik egoistisch en als ik voor anderen zorg dan ben ik dat naieve meisje....quote:
[..]
Heb je teveel doelen dat ze te ver weg blijven? Wil je alleen voor iets kiezen als je er goed in bent? Mag je ook weleens een foutje maken van jezelf?
Ja natuurlijk... Je gaat toch niet iets kiezen waar je slecht in bent? Heb vroeger altijd gedacht 'van proberen kun je leren!' Maar later kom ik erachter dat ik er toch geen aanleg voor heb en iedereen zegt dan dat ik ermee moet stoppen.. Je helemaal niks aantrekken van die mensen gaat ook niet makkelijk want je ziet om je heen mensen die het wel heel makkelijk kunnen... En dan besef je dat je eigenlijk realisitsch naar jezelf moet gaan kijken....
[..]
Kun je een concreter voorbeeld geven van zo een bocht? Wat is er aan andere mensen dat je ze wil kopiëren?
Dat kan van alles zijn. Sommige mensen denken zo verstandig na en zijn bijvoorbeeld heel erg assertief. Dat wil ik dan ook zijn. Anderen zijn bijhoorlijk spontaan en durven zoveel... Dat wil ik dan ook zijn. En dan niet letterlijk zo...maar dan denk ik 'ik kan best wat spontaner zijn/ assertiever....en dat gaat dan best goed tot ik merk dat ik het eigenlijk helemaal niet ben. En zo probeer ik verschillende rollen uit...en dan wanneer ik iets tegenkom dat mij herinnert aan de werkelijkheid en iets of iemand mij met de neus op de feiten drukt... Van dat ik helemaal nirt zo dapper en spontaan ben dat ik eigenlijk ben...Dan krijg ik weer zo'n dip moment zoals nu en besef ik dat ik eigenlijk helemaal niks ben.
[..]
Hoe kom je erbij dat je een slecht en egoïstisch mens zou zijn? Wat zijn zogenaamd lieve acties van je die je niet zou menen? En hoe denk je te merken dat je nutteloos bent?
Ik heb geprobeerd evenwicht tussen die twee extremen te vinden en wanneer dat lukt.. voelt het niet aan alsof ik mijzelf ben.
Ik ben nutteloos omdat ik niks te bieden heb. Ik ben naief, en onaardig. Wat uiterlijk betreft heb ik het ook bepaald niet getroffen. Maar wat mij het meeste pijn doet is dat ik niks voor anderen kan betekenen terwijl ik dat zo graag zou willen nu. En dan niet om aardiger gevonden te worden...maar ook echt iets te betekenen voor de wereld en voor de mensen om me heen. Als ik wat te bieden heb...dan zijn dat rotklusjes die ten koste gaan van mezelf. Daarom voel ik mij enorm ongelukkig... Het lijkt alsof ik en de rest van de mensen om mij heen nooit tegelijk gelukkig kan zijn...
Snap dat het een lastige situatie is, TS. Zou toch proberen naar een psycholoog te gaan, hoe lastig ook i.v.m. je moeder
je typt overigens echt enorm als een oude bekende van me.
je typt overigens echt enorm als een oude bekende van me.
Laten we erop houden dat de relatie tussen mij pa en ma alles behalve goed verloopt... Anders krijg je weer een heel verhaal... Maar hun relatie is ook een patroon geworden....quote:
[..]
Ligt ook aan je leeftijd en je verzekering. Zie ook: https://www.regelhulp.nl/(...)egang-tot-jeugdhulp/
[..]
Fijn dat je begrip hebt voor je ma, dat er kennelijk meer speelt. Maar ondertussen ben jij nog niet geholpen hoe je beter met een en ander om zou kunnen leren gaan. Hoe is de verstandhouding tussen je pa en je ma nadat de psychiater kennelijk wel iets geconstateerd heeft? En hoe is hij met jou?
Heb je een dagboek ofzo waar je je ei in kwijt kan? Kun je er een beetje met vriendinnen over praten? Hoe zit het met vertrouwenspersonen op school?
Ik durf geen dagboek meer bij te houden. Mijn moeder vond een keer mijn dagboek en sindsdien is ze erg bang dat ik rare dingen ga doen. Daarom mag ik tijdens een ruzie ook nooit zomaar even naar buiten om mijn hoofd even te luchten van alles om me heen... Ze maakt grappen over mij en imiteert mij soms voor de grap... Maar ze is tegelijk ook bang dat ik mezelf wat ga aandoen geloof ik. Dat ze zorgen maakt over mij stelt me wel weer gerust..want dat betekent wel dat ze om mij geeft hoewel ze het niet laat merken misschien.
Met een vetrouwenspersoon op school durf ik nooit meer te praten. En met vriendinnen ook niet meer. Soms wel maar niet zoals ik nu met jou doe. In de basisschool en in de 1e en 2e kwam ik over als een aansteller (had toen wel wat andere issues...)..en die vriendinnen aan wie ik het had verteld wilden niet meer met mij omgaan. Ze deden dan wel niet gemeen...maar ze sloten me buiten en op een gegeven moment zeiden ze dat ze geen vriendinnen meer wilden zijn. Mijn vertrouwenspersoon zei dat ze mijn ouders had gesproken en gezien en zei dat het allemaal best wel meeviel en dat ik me niet druk moest maken. Ik voelde me totaal niet serieus genomen en enorm dom en vreselijk en in de steek gelaten maar ik kan het mijn ex vriendinnen en vertrouwenspersoon ook niet kwalijk nemen. Zij reageerden gewoon normaal op een raar persoon. Ik zou als ik hun was mijzelf ook raar vinden. Nu heb ik wel fijne vriendinnen en met hun voel ik mij wel prettig. Maar ik doe mij wel vrolijker voor dan ik eigenlijk ben. Soms als ik ergens mee zit vertel ik het wel en dat nemen ze ook serieus maar het diepste van het diepste zal ik nooit zeggen. Nooit maar dan ook nooit. Geen enkele persoon wil met zo'n persoon omgaan...
Wat hadden de artsen, psychologen en psychiaters dan bij je moeder geconstateerd?quote:
Het kost heel veel geld en mijn moeder haat artsen, psychologen en psychiaters.... Ze doet al moeilijk als uperhaupt naar de huisarts wil. Komt omdat een psychiater ooit iets bij haar had geconstateerd
Als er een manier was om naar een psycholoog te gaan waarvoor je niet hoeft te betalen maar die je wel een goede hulpverlening bied. Graag zelfs.quote:
Snap dat het een lastige situatie is, TS. Zou toch proberen naar een psycholoog te gaan, hoe lastig ook i.v.m. je moeder
je typt overigens echt enorm als een oude bekende van me.
De kindertelefoon heb ik al geprobeerd maar die komen ook niet verder dan... Misschien kun je er met iemand over praten -.-
Als ik dan uitleg waarom dat niet zo makkelijk gaat en waarom ik het het niet meer durf dan krijg je het antwoord
'Zou het toch wel even doen want je voelt erna veel beter' en dan zoeken ze iets om het gesprek af te kappen omdat ze simpelweg geen antwoord/ oplossing kunnen bedenken. Snap het ook wel... Het zijn allemaal vrijwilligers die daar werken geen proffesionele hulpverleners :/
Maar het punt is dat ik met hun niet echt ver kom.
Ik snap het. Erg lastig. Schrijf je nog veel van je af, buiten je dagboek om wat je dus niet meer doet?quote:
[..]
Als er een manier was om naar een psycholoog te gaan waarvoor je niet hoeft te betalen maar die je wel een goede hulpverlening bied. Graag zelfs.
De kindertelefoon heb ik al geprobeerd maar die komen ook niet verder dan... Misschien kun je er met iemand over praten -.-
Als ik dan uitleg waarom dat niet zo makkelijk gaat en waarom ik het het niet meer durf dan krijg je het antwoord
'Zou het toch wel even doen want je voelt erna veel beter' en dan zoeken ze iets om het gesprek af te kappen omdat ze simpelweg geen antwoord/ oplossing kunnen bedenken. Snap het ook wel... Het zijn allemaal vrijwilligers die daar werken geen proffesionele hulpverleners :/
Maar het punt is dat ik met hun niet echt ver kom.
Ik durf niet teveel informatie hier bloot te geven. Ben echt enorm bang dat iemand mij hier zal herkennen.quote:
[..]
Wat hadden de artsen, psychologen en psychiaters dan bij je moeder geconstateerd?
Dat is wel een beetje lastig inderdaad en dat snap ik ook wel, maar voor ons ook moeilijk om je raad te geven ...quote:
[..]
Ik durf niet teveel informatie hier bloot te geven. Ben echt enorm bang dat iemand mij hier zal herkennen.
Je bent nog niet in het reine met jezelf zo te horen. Het verleden kun je niet meer veranderen, maar deze bewustwording heeft je wel veranderd in het hier en nu en je wil dit in de toekomst achter je kunnen laten. Als je jezelf het (nog) niet kan vergeven, kun je het misschien wel een beter plekje leren geven. Wat zou er voor nodig zijn dat je iets meer begrip voor je eigen acties kan krijgen, zoals je bijvoorbeeld hierboven voor je ma kan laten zien?quote:
[..]
Heb vroeger hele afschuwelijke dingen gedaan bij andere mensen en dat was uit eigenbelang. Het is zo afschuwelijk dat ik het niet eens hier anoniem wil vermelden.
Best menselijk dit hoor, maar goed dat je je nu meer bewust bent van het verschil tussen wat goed is voor jou en wat goed zou zijn voor hen. Hoe ben je daar achter gekomen? En hoe kun je je ego nu opzij zetten voor anderen? Ben je iets minder onzeker dan vroeger of..?quote:Met lieve acties bedoel ik dat ik altijd aardig gevonden wil worden en daarom voor andere mensen dingen ga doen. En niet omdat ik ze het beste gunde nee omdat ik zelf dan aardiger gevonden zou worden. Net als bijvoorbeeld een bn'er die een zwerver honderd euro geeft en dat laat filmen. Die bn'er lijkt o zo lief maar uiteindelijk deed hij het voor de fame. Nou zo'n persoon was ik vroeger. En die wil ik niet meer zijn.
Helaas werkt het niet zo dat aardig doen ervoor zorgt dat je niet meer gekwetst kan worden. Maar dan heb je in ieder geval met betere intenties een poging gewaagd om het zo goed mogelijk te laten verlopen en dat is zeker wat waard. Daarnaast is er ook een verschil tussen moedwillig en onbedoelt gekwetst worden, dat jij iets anders het beste vindt hoeft niet te betekenen dat de ander het je misgunt. Probeer te kijken naar die motivatie en hoe je het zelf eventueel anders zou kunnen doen.quote:Nu ben ik wel oprecht aardig tegen mensen maar wanneer die mij kwetsen doet het weer zo'n pijn omdat ik hun wel het beste gunde als je begrijpt wat ik bedoel...
Waarom zit er zo een gat tussen het voor jezelf zorgen en anderen? Kijk je teveel naar de verschillen in plaats van de overeenkomsten of willen jullie niet hetzelfde?quote:Ik weet geen grens tussen voor mezelf zorgen en voor anderen zorgen...als ik voor mezelf zorg ben ik egoistisch en als ik voor anderen zorg dan ben ik dat naieve meisje....
Ik heb geprobeerd evenwicht tussen die twee extremen te vinden en wanneer dat lukt.. voelt het niet aan alsof ik mijzelf ben.
Zou je door voor jezelf te zorgen, niet ook beter voor anderen kunnen zorgen?
Hierboven geef je aan dat je in ieder geval goede intenties te bieden hebt en het beste met anderen voor hebt. Dat is niet niks, laat staan onaardig. Hoe uit die naïviteit zich vindt je?quote:Ik ben nutteloos omdat ik niks te bieden heb. Ik ben naief, en onaardig.
Wil je een soort boetedoening doen voor je verleden of heb je te weinig positieve feedback van je omgeving dat je je een soort nutteloze figurant voelt ofzo? Stelt je omgeving misschien hoge eisen waarvan je het idee hebt niet te kunnen voldoen?quote:Wat uiterlijk betreft heb ik het ook bepaald niet getroffen. Maar wat mij het meeste pijn doet is dat ik niks voor anderen kan betekenen terwijl ik dat zo graag zou willen nu. En dan niet om aardiger gevonden te worden...maar ook echt iets te betekenen voor de wereld en voor de mensen om me heen.
Wat zou je wel nuttig lijken voor de wereld om te doen wat je nu (nog) niet kan of doet?
Shit happens, je kan niet iedereen pleasen en dat is jouw verantwoordelijkheid ook niet. Dat moet iedereen die een beetje volwassen wordt voor zichzelf leren doen. Neemt niet weg dat je natuurlijk wel degelijk kan bijdragen, net zoals anderen dat bij jou kunnen doen. Misschien kun je nog eens wat meer gaan kijken naar de invulling van jouw geluk en dat van anderen. Misschien kun je daar meer overeenkomsten in ontdekken, waardoor het niet zo een of dit of dat keuze hoeft te zijn..quote:Als ik wat te bieden heb...dan zijn dat rotklusjes die ten koste gaan van mezelf. Daarom voel ik mij enorm ongelukkig... Het lijkt alsof ik en de rest van de mensen om mij heen nooit tegelijk gelukkig kan zijn...
In mijn telefoon bij mijn notities... En die kun je dan op slot doen zodat niemand ze leest. Maar tegenwoordig wanneer ik schrijf voel ik mij niet meer beter erdoor. Het lijkt alsof ik tegen een muur praat.. en dan besef ik echt dat er nooit iemand zal zijn die mijn gedachten volledig kan begrijpen. Ik droom zo graag van het idee dat er iemand zou zijn die precies kon zien en voelen wat er allemaal afspeelde in mijn hoofd. Dat ik iemand kon aankijken en niks hoefde te zeggen. En dat diegene dan precies kon zien en voelen wat ik voelde. Dat wens ik maar al te graag. Maar dat is dus onmogelijk want niemand kan gedachten lezen maar met een psycholoog praten zou ik wel heel fijn vinden want die zijn wel getraind en hebben tocu wat meer mensenkennis.... Zou het zo fijn vinden als iets of iemand precies mijn gedachten kon verklaren...zodat ik toch iets van mijn leven zou kunnen maken. Want zoals het nu gaat is het net een grote tornado wat er afspeelt door mijn hoofd.quote:
[..]
Ik snap het. Erg lastig. Schrijf je nog veel van je af, buiten je dagboek om wat je dus niet meer doet?
|
|
