David Bowie is dood.
Ik kan het nu nog niet beseffen, dat dit echt de realiteit is. 
Niet alleen omdat het (voor ons) zo plots is, maar ook omdat hij voor mij iets onsterfelijks had. David Bowie sterft niet, dood gaan was aan hem niet besteed. Hij gaat gewoon ergens anders naar toe.
Mn eerste kennismaking met hem was met de film Labyrinth. Naast The Neverending Story en The Goonies één van mn favoriete kinderfilms. Toen was ik me nog niet bewust van wat ''geïntrigeerd zijn'' betekend, maar die ''rare & enge'' tovenaar Jareth vond ik toen al erg leuk en bijzonder in plaats van ''eng & raar''.
Outside was één van de allereerste albums die met mijn zuur verdiende en gespaarde guldens kocht. Het zou één van de eerste en invloedrijkste ''objecten'' worden die zou bepalen hoe ik naar kunst en muziek zou gaan kijken. Mn voorliefde voor achterliggende totaal concepten in albums, de nieuwsgierigheid naar onbewandelende paden en de fusie van totaal verschillende sounds en invloeden en dan vervolgens de gesmeden éénheid die het uitdraagt.
Vervolgens stiekem een best off album van Bowie uit de kast van mn ouders ''jatten'' (was uit den boze dat ik daar aan kwam) en via de wat bekendere hits het oude werk gaan ontdekken. De eerste keer dat ik op mn kamertje met een koptelefoon op naar Space Oddity luisterde voelde dat als ''thuiskomen''. Ik had een plek gevonden waar ik me thuis voelde. Niet op mn slaapkamer, maar op een plek ergens in mn hoofd. Het was een raar besef dat iemand die ik niet kende en nooit had ontmoet me naar die plek wist te begeleiden.
Het ''handige'' ervan om zo'n iemand als David Bowie en zn muziek te bewonderen is dat je met veel verschillende muziek stromingen in aanraking komt. Als ik nu terug kijk op alles wat mij aanspreekt, dan is Bowie één van de voornaamste artiesten die vanaf het begin altijd in het midden van die kern heeft gestaan. Van Nine Inch Nails tot gelikte pop met sentimentele hooks, van soul & funk tot vage ambient en art-pop.
Één van de eerste concerten waar ik naar toe ging was Bowie in de Ahoy, '96. Zeven jaar later opnieuw in de Ahoy, dit concert is voor mij het beste waar ik ooit bij ben geweest, als het gaat om een zaal met daarin een podium en iemand daarop die het publiek vermaakt. Voor zover je dat kunt vergelijken natuurlijk.
Bowie leek niet van deze wereld. Met zn rare en tot de verbeelding sprekende teksten, ideeen en performances. Zo ondoorgrondelijk. Zoveel lagen. 
Ik weiger om te geloven dat hij echt niet meer bestaat. Liever kies ik ervoor om te geloven dat het tijd vond om naar zijn thuis te wederkeren, zn menselijke vessel achterlatend. Daar anderen te vertellen over de vreemde wezens op deze planeet. En deze wezens vooral met rust te laten, door niet te dicht in de buurt te komen. Een troostend beeld voor mij, en voor mij helpt het mijzelf deels snappen wat ik niet wil of kan snappen.
David Bowie is niet dood.