Het Grote Beatles topic - Deel 62: Nu ook op Spotify!

De pre-show is helemaal op de schop. Het principe is exact hetzelfde als sinds 2009, maar nu gaan de beelden op de schermen in een soort carrousel, een rondje, in plaats van van onder naar boven. Allerlei nieuwe elementen, leuk om te zien. Chris Holmes, die vreselijke DJ met z’n Beatles-cover-dreunen is vooraf nog van de partij overigens. Wel een droombaan. En zelfs de opkomst is voor het eerst sinds hij weer volledige tournees doet helemaal anders. Niet meer plots de orgel-tonen van Booker T’s ‘The End’ en de Hofner-bas die op de schermen gevormd wordt. Nu gaat als het moment daar is het zaallicht langzaam uit, de muziek gaat harder en harder terwijl de ‘A Day In The Life’ crescendo inclusief piano-climax klinkt, de carrousel stopt op de schermen, terwijl het geluid overgaat in de laatste maten van een versie - welke is iedereen een raadsel - van ‘The End’, mashed-up, flitsende geluiden, en het rondje - ehhh iemand een woord voor dat ding? - opent zich en daar… jawel… verschijnt de Hofner-bas met vuurwerk als een soort unlocked level in een game, en de zaal wordt volledig donker. Kippenvel.

En daar was Paul McCartney weer, 73 jaar oud, Hofner-bas om z’n schouder, wow. Hij loopt nog altijd op, heb het al eens vaker gezegd, maar dat blijft het meest indrukwekkende. Wat is de opener…?! Abe Jr. tikt af. Ja, dat is het tempo van ‘I Want To Hold Your Hand’, zie je wel, ik wist h…“ZING!!!!” Ik wist niet wat ik meemaakte. ‘A Hard Days’ Night’, de iconische openingstonen en die brok energie. Ik had mijn geld ingezet op een hele grote Lennon/McCartney-hit die hij nog nooit gedaan heeft als opener, waarschijnlijk ‘She Loves You’ of ‘I Want To Hold You Hand’. Gelukkig niet mijn spaargeld want al zat ik met het idee goed, had ik deze nooit verwacht. Ja, wéér een Lennon-song d’r bij. Maar wie klaagt hier nu over? “Een Beatle op het podium!” Goede versie, al schrok ik gelijk van McCartney zijn vocalen. Hij kon niet niet meer opzingen tegen de strakke harmonieën van z’n bandleden. Zijn eigen stuk in de brug was al helemaal even slikken, zeker als het enige vergelijksmateriaal z’n stem als begin 20-er is. (En een fragmentje tijdens een Superbowl-interview een jaar of 15 geleden…). Trillend, noten half zingend, enkel de “tiiiiight” halend omdat hij hem kan schreeuwen, Abe Jr. to the rescue. Ach, het is het eerste nummer… Terwijl Wix als een bezetene op percussie ramt. Hele mooie touch, net als op de studio-versie, dit doen coverbands ze niet na. ’Save Us’, zie m’n Liverpool-verslag van vorig jaar, daar had ‘Jet’ moeten staan, jammer, zijn we alweer terug bij af? Ik dacht dat nieuw materiaal dood voor hem was als de album-cyclus was afgelopen? Wat een zwakke broeder. Oef, oef, oef, het tempo van de meter van de vocalen in deze song lukt ook al niet meer, bijna onverstaanbaar, zó erg was het in Liverpool en Amsterdam vorig jaar toch nog niet, dacht ik bij mijzelf. Gelijk ook de tekst kwijt, maar dat kan gebeuren. Effe dat bekende schuine oog op de autocue en weer op de rails. Maar die bibber in de stem is iets zeer recents. Ik was nog te veel onder de indruk van de opener en het moment zelf om er al te veel over na te denken, maar ik vreesde nog wel voor wat nog zou komen.

“If get a feeling we are going to get a good…” ja ja ja ja… Ah yes, ‘Can’t Buy Me Love’, zoals al veelvuldig besproken kan je niet mis gaan met early Beatles-klassiekers. De bekende Beatles-beelden op het scherm, McCartney in pak voor je. Of vanaf mijn zicht naast je, want mijn stoelen waren zo’n beetje op gelijke hoogte met het podium, aan de zijkant. Heb hem dus nog nooit op deze manier gezien, maar het viel niet tegen, een volledig onbelemmerd zicht op het podium, het is geen wonder dat ze dit onder de beste tickets in het huis verstonden. Beeld is leuker dan tekst, dus hier een klein beetje pro-shot van wat ik hier bespreek: http://www.cbc.ca/player/play/2687212728/ Helaas werd mijn gevoel over de vocalen hiermee bevestigd, “looo-ho-ho-ho-ho-ve…”

“You know what, I’m going to take a moment to drink it all in…” ja ja ja… 4 songs in, hier kwam een moment waar ik om gesmeekt had. “Waarom niet eens afwisselen met de songs die je zo kort hebt gespeeld en altijd nog tijdens de soundcheck doet?!”, zei ik nog zo vaak. JAWEL, ‘Letting Go’ gewoon terug, op de Wings-spot. Dat had ik niet verwacht. Voor het eerst in 5 jaar op tournee. Het is enerzijds wel duidelijk dat er echt maar minimale moeite gedaan wordt om nieuw materiaal te repeteren, en we gewoon in cirkels gaan. Anderzijds: niet lullen, ‘Letting Go’ horen is gewoon fantastisch. Maar voor iedereen die denkt dat McCartney rekening houdt met z’n releases bij het uitkienen van z’n set moet dit toch wel de nagel aan de doodskist voor die theorie zijn: ‘Letting Go’, 70’s-single, wereldwijd top 40-hitje, key-track van 2 van z’n populairste 70’s-albums, staat níét op ‘Pure McCartney’, de aankomende 4-CD solo-compilatie. Hij deed z’n bas-nuances uit 1976 (én 2010!) niet meer, helaas. Evenals de schreeuwende, heftige climax van het einde uit 2010 die hij probeerde maar nu half afbrak. Maar dit zit in een toonsoort die nog niet te pijnlijk is voor hem, en het was weer een fenomenale versie, met een hoofdrol voor Brian en Rusty. Veelzeggend genoeg maakt de terugkomst van ‘Letting Go’ gelijk ook de gig van de veel te korte - er zit echt geen lijn in zijn recente tours hè - Up & Coming-tournee die ik zag in de zomer van 2010 in Dublin een met geen énkele song die ik daarna nooit meer zou horen. En dat was een tour met 10+ nieuwe toevoegingen inclusief solo-krakers die we toentertijd nooit hadden durven dromen. Zegt genoeg. Nu ik dit helemaal getypt heb bedenk ik me dat ik ‘Two Of Us’ van die tour nooit meer daarna heb gehoord, dus ik zit in dubio of ik deze alinea moet schrappen. Nou ja, punt blijft staan.

Paul McCartney - Letting Go [Live at Rogers Arena, Vancouver, BC - 19-04-2016]

“This next song we haven’t done in a while” (!?), en het rare met de haren bijgesleepte introotje over “een DJ in een club” die dit nummer draaide kwam toch maar weer naar boven: ‘Temporary Secretary’. “A bit more recent” zei hij elders, doodserieus. Jawel, Temporary Secretary’, 36 jaar oud. Eén van de 6 tracks van de afgelopen 40 jaar, geen wonder. Dit is de enige track die ik me kan bedenken die ze ooit met click-track - of meer, Abe Jr. speelt mee met de sequencer die natuurlijk gewoon in één tempo loopt - hebben gedaan. De sequencer kwam verkeerd/te laat in, Abe Jr. ging er vanuit dat hij de snare op de 2 moest spelen terwijl de sequencer al een stukje verder was wat niet te horen is totdat het al misgaat aangezien elke halve maat identiek is en je dus een halve maat verd… Nevermind, hij kwam verkeerd in maar herstelde zich werkelijk binnen een halve maat, heel knap, gestroomlijnd. Brian Ray was ook van slag en kwam te laat in met zijn akoestische gitaar, maar toen het couplet begon was alles alweer op de rails, denk niet dat veel mensen het gemerkt hebben. En McCartney nog steeds z’n ogen vastgelijmd op de autocue, ik geef hem geen ongelijk. Hate it or love it, ik denk dat het echt een hele goede versie is, wat een band. Ik wil er niet pessimistisch over blijven doorgaan, maar terwijl McCartney deze track vocaal logischerwijs stukken beter aan kan, liet hij de hogere en snellere noten in elke brug voor wat het was, en zat er echt geen enkele kracht, passie of energie in het gesproken stuk tijdens de laatste brug.

Daar is de custom-painted Les Paul-gitaar weer, op exact hetzelfde punt in de set, met Abe Jr. die weer een halve minuut lang aftikt en jawel hoor… Hahaha… ‘Let Me Roll It. Disclaimer: hierboven ben ik met frisse blik kritisch op zijn vocalen en op momenten in de set, dat betekent niet dat ik op het moment zelf niet heb genoten van een unieke kans om McCartney nog eens te zien. Sterker nog, ik was in zo’n goede stemming door het geluk hier bij te zijn, de verrassingen tot nu toe, dat ik warempel gewoon weer inzag wat voor een beest van een song dit is. Mijn favoriete moment is als Abe Jr. (heb ik hem al eens genoemd

) staccato op de cymbals ramt tijdens het laatste refrein. De Hendrix-jam en het verhaaltje, woord voor woord, 15de jaar (bijna) op rij, zette me weer met beide voeten op de grond. (En vocaal is deze song aan het eind van z’n Latijn.)

Hij deed een schorre en lage “Vancouverrrrr” en het was tijd om z’n gitaar te ruilen. Maar de gitaar met het feestelijke patroon werd niet verwisseld door John Hammel voor de Epiphone Casino. Nee, John Hammel is met pensioen! Heel onwennig om te zien dat zo’n groot onderdeel van zijn shows - roadie sinds de 70’s! - nu verleden tijd is. Maar McCartney gaat door… Hij heeft een nieuwe roadie/assistent: Philip Docherty, gitaar-technicus van Bono, het klinkt als een klucht

. Wederom, wát een baan! En die gaf ook niet de Casino aan, want hij deed 2 songs op dezelfde gitaar… wat zal dit betekenen? Mwah… Intro ‘I’ve Got A Feeling’, wederom bevestigend dat we in cirkels gaan, daar waren we nou juist net éindelijk van af na 9 volle jaren (2004-2013). Maar goed, het werkte, gitaar-song op deze plek, het is een afwisseling. En éindelijk is ‘Paperback Writer’ weg. Geweldige Beatles-single, mooi dat hij die eindelijk weer ging doen bijna een decennium terug, maar dat was toch wel een van de meest platgereden paden, inclusief de verlenging die niet nodig was en de wiebelende vocalen. Publiek valt alleen altijd helemaal dood bij ‘I’ve Got A Feeling’. Dat was nog veel erger toen het ergens richting het einde van de set zat. Vooral het moment dat je Lennon mist, en Rusty de lead-vocaal doet. Het zijn best songs die gelijk nogal wat van hem eisen, juist die hij heeft teruggebracht, maar ook deze zit weer in een toonsoort waar hij zich doorheen kan schreeuwen, zie de brug.

De piano-set. Die bestond de afgelopen 4/5 jaar uit één liedje die me gestolen kan worden (‘The Long And Winding Road’) en 3 grote favorieten (‘My Valentine’, ‘Nineteen Hundred And Eighty Five’ en ‘Maybe I’m Amazed’). Het werd weer spannend, zou hij iets durven te veranderen…? “At this point we would like to introduce a surprise in the show tonight, this is someone who I made the record of this next song with.” Wow! Diana Krall! ‘My Valentine’! Te gek. “This is a hometown girl, she’s going to play piano for us, this is Diana Krall!” Later zag ik ook foto’s langskomen van fans op de eerste rijen met Elvis Costello, haar man. Iemand had durven te vragen of hij de volgende gast was, voor ‘My Brave Face’. Maar zoals we weten is dat te veel gevraagd. Heel leuk moment, eindelijk eens afwijkend van het script, en het allertofste was dat ik McCartney voor het allereerst live zag zonder instrument. Hij stond als een crooner naast Diana Krall aan de piano, soms een beetje ongemakkelijk met zijn handen, naar elkaar lachend. “This is a song which I wrote for my wife Nancy” tijdens het intro, smooth getimed. En wat een prachtig liedje blijft het, Beatles-kwaliteit. Stem gelukkig heel goed, maar als hij een 4 jaar oude track niet meer zou kunnen zingen was ik nog meer geschrokken. En vlak voor de solo zijn trademark falsetto! En de band ook weer zo goed, Rusty on point, Abe Jr. die zich eens mag inhouden, zelfs de geluiden uit een doosje van Wix mogen er hier best zijn. Hoogtepunt van de avond. Hij kán zo veel mooie “offbeat” momenten hebben, het zal voor altijd een raadsel blijven waarom hij het niet vaker doet. Het publiek van de tweede avond in Vancouver kreeg geen Diana Krall, maar een dansende Jimmy Fallon voorgeschoteld op ‘I Saw Her Standing There’. Ik weet wel wie het beter had…

Paul McCartney with Diana Krall - My Valentine [Live at Rogers Arena, Vancouver, BC - 19-04-2016]

Ah, yes, “this one is for the Wings fans!”. ‘Nineteen Hundred And Eighty Five’ zit er gewoon nog bij, volle 6 jaren nu. Alles over gezegd, I just can’t get enough. Wat een energie. Kijk naar hoe het publiek opleeft, deze en ook bij ‘Letting Go’ (heb nog even het publiek gefilmd aan het einde), zijn “publiek loopt weg als ik solo-tracks speel”-argument loopt spaak, en hij is er elke avond zelf bij! Tering, een pitch-perfect en rake schreeuw van 5 seconden aan het eind! En zijn falsetto was best sterk, zelfs. Hij staat op, hij doet z’n dansje, je kent het. Het klassieke piano-intro volgt, het intro van ‘The Long And Winding Road’ en de energie die uit de zaal wordt gezogen, etc. etc. het is allemaal bekend. Hetzelfde blokje, hetzelfde liedje. Ik stond op het punt om wat email te beantwoorden - dit is een grapje - en terwijl ik de grootste domper in de set probeerde te incasseren merkte ik dat het klassieke piano-intro… anders klonk? “To lead a better life…”. Wa… maar… dit… wow. 2,5 minuut ademloos. Gewoon, uit het niets. In een prachtig arrangement. Een begin met vocalen, harmonieën, piano en strijkers. Daarna kwamen de drums er pas bij, de gitaar zoals we het van de studio-versie kennen. Dit is alles waar ik op hoopte. Al jaren hoop ik dat ‘The Long And Winding Road’ plaats maakt, precies op die plek. En exact daar komt een van de mooiste liedjes aller tijden terug, eentje die altijd gespeeld zou moeten worden, eentje bovenaan op mijn verlanglijstje. Wat een moment. Paul McCartney, alles is vergeven. Een gouden greep. Het leek wel alsof ik een concertvideo aan het bekijken was, ik keek met een half oog op de schermen, zag de professionele close-beelden van McCartney die toch écht deze song aan het zingen was in dezelfde ruimte waar ik ook was. Zijn doorleefde stem was prachtig en gaf het een extra dimensie. Ik durf wel te zeggen dat het na 11 concerten in 8 landen in m’n top 3 McCartney live-momenten terecht zal komen.

Ik wil geen Negative Nancy worden na dit emotionele betoog, dus ‘Maybe I’m Amazed’ zeg ik niets over. Terug naar voren, akoestische gitaar. Het praatje over de “signs”. “My divorce is final, free as a bird, sign me!” Okay, die was leuk. “I know how it feels”, zelfs als reactie. ‘We Can Work It Out’, categorie “Beatles-klassieker die je niet wilt missen”. Dit hierna was zo cool, de gehele band inclusief drummer met mini-drumstelletje komt naar voren, ze maken een knusse huiskamer en ze zijn voor heel even een skiffle-groep. ‘In Spite Of All The Danger’, bijna 60 jaar na dato. Wederom een verfrissend gedeelte in de set, en een mooie song-keuze. Het raakte mij extra, aangezien ik The Quarrymen inclusief de 2 niet-Beatles op het originele plaatje uit de 50’s vorig jaar live heb gezien en heb ontmoet in Liverpool, op exact dezelfde plek waar Lennon en McCartney elkaar hebben ontmoet. Ja, echt, daar zal ik ooit wat over neertypen… En nu doet McCartney het live. En ja, hij heeft dit nummer al eens eerder gedaan, 2004/2005 akoestisch, met hetzelfde verhaal (die hij vanavond niet helemaal compleet vertelde, maar een paar gigs later in de tour stukje bij beetje gaat het langzaamaan wel weer die richting op, haha). Maar nu met de gehele band, harmonieën, en McCartney die zijn eigen solo doet.

Paul McCartney - In Spite Of All The Danger [Live at Rogers Arena, Vancouver, BC - 19-04-2016]

Volgende liedje, “this song started with this musical phrase”. Bij het horen van het intro en het alleen horen van “it started with this phrase” hoopte ik op ‘This One” (“this swan”). Maar wtf,’ You Won’t See Me’, in deze versie? Wederom een grote verrassing. Ze hebben echt hun best gedaan op dit gedeelte. Een bijzondere keuze, een mooie uitvoering. Niet het eerste liedje wat je in zo’n versie verwacht. Eerste keer sinds 2004, toen in een volledige band-versie, exclusief tijdens de Europese zomer-tournee. Volgende, ‘Love Me Do’! Eerste keer sinds 1963 live, een Beatles-icoon, in het originele arrangement. Dat maakt het 3 op een rij. Wix op mondharmonica. Na afloop een ode aan George Martin, het liedje opgedragen aan hem. McCartney vertelde het verhaal wat we allemaal kennen, maar het is een nieuw live-verhaaltje, inclusief grappige imitatie. Dit hele blok is een van de tofste dingen die ik hem ooit heb zien doen. Maar het is dus niet alleen de songkeuze die dit zo bijzonder maakt, ook de gehele setting. De band heeft er zo veel lol in, en ik kan ze geen ongelijk geven, het is volledig vers, iets waar ze naar moeten smachten. ‘And I Love Her’ in hetzelfde blokje, zie vorige tour. Die kan ik niet missen. Ik vind hem anno 2016 akoestisch sowieso het sterkste, intiem en subtiel, het komt goed overeen met zijn meer breekbare stem nu. 5 sterren.

Paul McCartney - You Won't See Me [Semi-acoustic - live at Rogers Arena, Vancouver, BC - 19-04-2016]

Paul McCartney's tribute to Sir George Martin: Love Me Do [Live in Vancouver, BC - 19-04-2016]

Maar het kan geen feest blijven. Vanaf hier weer identiek aan vorige set. Met dat stomme extra podium nog steeds op z’n plek, ja. Het verhaaltje over “way back in the 1960’s… no, you don’t remember that!”, ‘Blackbird’, “let’s hear it for John!”, ‘Here Today’, “we’re gonna lift the mood a bit”, ‘Queenie Eye’ en ‘New’ (die laatste 2 omgedraaid nu). Oh jeetje, dit piano-intro, dit is ‘The Fool On The Hill’! Eentje die wederom bovenaan op het lijstje stond van de 2002/2003-tracks die ik nooit heb meegemaakt. Dat ik dit nog mag meemaken. Alwéér een toevoeging, we worden verwend. Met deze band voor het eerst in het ‘Magical Mystery Tour’-arrangement, dus met de volledige band ipv semi-akoestisch, inclusief deze de afgelopen 3 songs McCartney vooraan op The Magic Piano. Er zit nu een flitsend LED-scherm voorop the Magic Piano. Béétje in de categorie “we weten van gekkigheid niet meer wat we nu nog moeten doen om de show een beetje op te frissen”, maar wel cool verder. Dit viel nog wel mee met zijn stem. Nog maar op een kwart van de kracht van de laatste keer dat hij het speelde, het refrein van deze song wordt met tijden zo’n beetje door Abe Jr. gedaan, maar die melodie blijft gewoon staan, blij dat ik het eens heb meegemaakt. ‘Lady Madonna’, we kennen het. En nog steeds z’n piano waar beelden op te zien zijn tijdens dit nummer.

Terug naar akoestische gitaar. “We hebben het oudste liedje wat we ooit hebben gedaan al gespeeld, en dit is het meest recente!” Cue ‘FourFiveSeconds’, het publiek zingt woord voor woord mee, een van die liedjes die van kleuter tot gepensioneerde heeft weten te bereiken. Sterke versie, en het is hilarisch om McCartney een verse van Kanye West te horen doen, “then I heard you was talkin’ trash, hold me back I’m about to spazz”! Couplet-refrein-couplet-refrein-Ahoy’break-einde, niet de Rihanna-brug. Helemaal niet misplaatst, sterke zet. ‘Eleanor Rigby’ volgt. Weer een liedje waar zijn breekbare oudere stem het bijna een extra waarde geeft. Ik stop hier met track-voor-track uitspellen, wees niet bang. Het was gewoon weer hetzelfde als de vorige tournees. Maar de buit was binnen! Wix Wickens kreeg een shout-out voor ‘Eleanor Rigby’. Nieuwe lasers/lichtshow voor ‘Mr. Kite’, eentje die toch echt na 3 jaar op tournee wel klaar was. “George was a very good ukelele player…” De beelden op de schermen op de achtergrond zijn sowieso mooi ververst, maar deze had zelfs nieuwe foto’s inclusief 2 hele mooie momenten: een volledig nieuwe foto van McCartney en Harrison mid-70’s (!) lachend (!), plus een mega-foto van The Threetles bij elkaar tijdens de laatste noot. Bijzonder.

‘Ob-La-Di’ (zucht), singalong, ‘Band On The Run’ (werkt áltijd, nooit schrappen, en nog altijd de hoge schop in de lucht), vliegtuig-geluiden, ‘Back In The USSR’, “and then the defence minister of Russia said…first record I ever bought…”, ‘Let It Be’, aanstekers in de lucht, spannend intro terwijl McCartney in het donker stiekem z’n oordopjes uit doet, ‘Live And Let Die’, vuurwerk, op laatste explosie McCartney die naar z’n hoofd grijpt en als een soort goochelaar die zijn publiek weet af te leiden z’n oordopjes uitdoet, gekscherend gebarend naar het publiek aan de zijkanten van de zaal dat het te luid was, naar voren, The Magic Piano, ‘Hey Jude’, nu de jongens, nu de meisjes, “you were great, you were great, you were all great”. Ja, “alles is hier nog bij het oude.” Saillant detail: de pyro op ‘Live And Let Die’ is een klein beetje teruggeschroefd! Althans vanavond, geen zijwaarts vuurwerk meer tijdens het eerste instrumentale stuk.

Encore break, minuutje of 2. De Canadese vlag op het podium, Abe Jr. met z’n wijntje, ‘Yesterday’. Wow, ‘Yesterday’, door Paul McCartney, wederom zoals wat ik over ‘Here, There & Everywhere’ en ‘Eleanor Rigby’ zei, meer breekbaar dan ooit. In dit gezapige gedeelte van de set moet je je zelf even wakker schudden hoe bijzonder dit moment en hoe prachtig dit liedje blijft. Maar was dit niet altijd toegift 2? “He says you wanna keep rocking?!” Yup, de nieuwe roadie heeft zelfs de toneelstukjes over moeten nemen. “Each evening we try to select one of the signs and bring them up on the stage.” Het is gewoon een vast item geworden. De show een minuut of 7 tot halt geroepen. Een hele familie, aan de lopende band. Deze was weer eens leuk, ook altijd een paar geinige “offbeat”-momenten met McCartney als de fans mondig zijn, maar het hoort natuurlijk niet thuis in een rock ’n’ roll-show, en het geregisseerde heeft de charme van de incidentele momenten van vroeger er wel van afgehaald.

Paul McCartney invites fans up on stage and waves the Canadian flag in Vancouver - 19-04-2016

“We get high on life with Wings”, ja ja… high on life… po-ly-gun

. Wat kun je nog zeggen, nooit schrappen, hoogtepunt van de set, ‘Hi Hi Hi’, gelukkig nog altijd onderdeel van de set, enzovoorts. “Everybody say yeaaaah, everybody say alrightttt, everybody say okayyyy, etc.” Akoestische gitaar? Gewoon ‘Mull Of Kintyre’. Stiekem natuurlijk wel zien aankomen, maar het bleef tot het laatste moment spannend, hoor. Ok, ok, ok… De voltallige doedelzakband die ik klaar zag staan naast het podium gaf het al wel een heel klein beetje weg

… Nee, in alle serieusheid was dit natuurlijk een voltreffer, al zo veel nummers gehoord die ik nooit meer had durven dromen, en dan de wereldwijd grootste non-charity single aller tijden als bonus. Ik moest er nooit veel van hebben, maar dit was indrukwekkend. Wat een gelukje. Natuurlijk omdat we in Canada waren. Na 1979 pas een keer of 20 in totaal live gedaan. Wel droog dat m’n zicht op McCartney volledig werd geblokt door de band, hehe. Deze gaat op m’n hele korte “eenmalig gehoord”-lijstje eindigen, denk ik.

Paul McCartney with the Delta Police Pipe Band - Mull Of Kintyre [Live in Vancouver - 19-04-2016]

En nóg een verrassing, ‘Birthday’. Ook al nog nooit gehoord. Lang geleden dat ik 2 voor mij nieuwe songs in de toegift hoorde. Talloze keren gespeeld tijdens alle tours sinds 1989, maar ik had ‘em nog nooit live mogen meemaken. Sinds 2011 een stuk of 10 keer in Amerika als hij ergens 2 dagen stond. Maar in Europa al 13 jaar niet meer, alleen Stockholm en Oslo vorig jaar. McCartney op z’n best, rockend, goed geplaatst in de set.

Paul McCartney - Birthday [Live at Rogers Arena, Vancouver, BC - 19-04-2016]

En dat was het, McCartney bedankt het publiek en de crew en de band. Zoals ik al aan had zien komen met ‘Yesterday’ in het begin, hebben de twee 2 x 3 song monster-toegiften plaatsgemaakt voor één toegift met 4 songs, en vanavond dus alsnog 5 songs, de Abbey Road-medley als een geheel gerekend. Die medley die ongeëvenaard blijft, een meer prachtige afsluiting kun je niet bedenken. De show korter, één toegift verdwenen, z’n vaste compagnon met pensioen. Je merkt aan alles dat hij het beetje bij beetje aan het afbouwen is. En dit was ook opvallend: vaak blijft hij zelfs na de allerlaatste noot nog even plakken, en richt hij zich tot het publiek om iedereen voor de 5de keer te bedanken. Denk aan Amsterdam vorig jaar, “thank you, thank you, we always love you, you’re beautiful, we always love you, we love you tonight” enzovoorts, en had hij nog altijd veel plezier met z’n “de mazzel, Mokum” terwijl hij lachte en “see you next time!!!” uitschreeuwde. Zoiets kan ik me van elke gig herinneren, binnen en buitenland. In Rotterdam had hij z’n “Rotterdaaaammm” en z’n “tot ziens”, andere gigs in het buitenland ook iets lokaals. En altijd de “see you next tiiimmeee!!!” en nog even zwaaien naar het publiek aan de zijkanten, de laatste knikjes en duimen omhoog, soms nog terugkomend om items die op het podium zijn gegooid te signeren. Het verbaasde me daarom dat deze keer terwijl de amps bij wijze van spreken nog nabuzzde McCartney al met één been naast het podium stond, een vluchtig “hey Vancouver, thanks for the beautiful welcome, see you next time” oplepelde, dat laatste opgezegd zonder enige kracht en gesproken met een vlakke intonatie en hij daarna zó snel van het podium ging dat hij zelfs z’n persoonlijke beveiliger op het verkeerde been zette die werkelijk waar een sprint inzette van de rechterkant van het podium waar hij stond, naar de linkerkant waar McCartney plots afliep, alsof hij Olympisch Goud kon winnen. Als je erg in symboliek gelooft… hehe.

Nee, ik moet trouwens sowieso opmerken - dat verslag van vorig jaar gaat er natuurlijk nooit meer van komen

- dat Nederlands publiek voor al z’n ergernissen toch wel een bijzondere sfeer oplevert. Komt natuurlijk ook door de staanplaatsen. Vooral daarin verschillen de shows toch wel echt. Misschien lag daar het ongebruikelijke koude afscheid aan. Buiten Nederland was de enige andere show die ik van hem heb gezien met staanplaatsen in Italië, en daar hing ook wat in de lucht, met heel veel “offbeat”-momenten van McCartney zelf, wat het geloof ik ook automatisch de langste show maakte, denk dat dat echt het verschil maakt.

Niet alleen confetti, maar ook flink veel rook aan het eind. En de confetti is ook van andere structuur. Nou, heb ik nu alle details genoemd? Lol.

Wat een avond. Het begon als een fiasco met derderangs plekken, en eindigde als een van de meest indrukwekkende shows die ik van hem gezien heb, natuurlijk grotendeels doordat ik na 10 keer eindelijk een keertje verrast kon worden, in combinatie met de relaxte plek die ik had. Grappig om het na 10 keer vooraan/heel dichtbij eens vanaf deze kant bekeken te hebben. Beetje op de schermen van Wix loeren, de crew bezig zien, McCartney’s hele profiel zien en overzicht over het gehele podium. Je kunt vanaf die plek ook mooi zien hoe doorgewinterd de band is. Het lijkt alsof, op een nootje hier en daar mis - ‘Birthday’ was beetje slordig, Rusty en Wix zaten achter elkaar mis - het technisch 100% in orde is. Waarheid is dat als er iets mis is, ze gewoon even een uitje naar de zijkanten maken om het publiek aldaar te betrekken, een halve blik richting een crewlid geven terwijl ze lachen richting de mensen, en alles gefixed wordt. Leuk ook hoe de taken verdeeld zijn, altijd. Rusty Anderson heeft z’n gebruikelijke “shtick”, het vallen tijdens ‘Live And Let Die’, de dansjes, de lokale boodschap op de achterkant van z’n gitaar die hij laat zien richting het einde, vroeger de “inklapgitaar” waarvan hij deed alsof hij ‘em brak (‘A Day In The Life’), en meer van dat. Brian Ray betrekt het publiek meer direct, met wijzen, lachen, handjes in de lucht willen krijgen aan de zijkanten, en natuurlijk het moment waarop hij tamboerijn speelt tijdens het intro van ‘Hey Jude’, en dan toch ineens moet bassen, en… z’n tamboerijn in het publiek gooit. (Er staat dus gewoon een crewlid daar 5 minuten met een zaklamp op z’n kop en z’n handen omhoog in het publiek hè

.) Beetje beangstigend dat Brian Ray tijdens ‘Eleanor Rigby’ niet afliep, backstage, maar steeds maar serieus bleef wijzen naar mensen naast mij, terwijl er 3 man crew om hem heen stond die ook aan het kijken waren, en ze zelfs een zaklampje begonnen te schijnen. Pas richting de toegift bleek waarom. Twee vrouwen, een hoogbejaarde tweeling, zaten te genieten in hetzelfde vak. En jawel, McCartney’s mannen kwamen naar ze toe toen de show voorbij was, spraken ze toe, de dames reageerden geëmotioneerd, kregen een keycord omgehangen, sloegen de handen voor hun ogen, en liepen met de crew backstage. Lief. Het verhaal erachter zullen we nooit weten.

Dan toch nog even over de vocalen. Ik schrok er in het begin dus erg van. De man is volgende maand 74, het is elk jaar een stukje minder, en dan net als je denkt dat het voorbij is komt hij weer keihard terug. Maar nu, in het begin had hij amper kracht in zijn stem toen hij een lage “Vancouuuuuver” uitsprak, de brug van AHDN deed Abe Jr. terwijl ik op de achtergrond McCartney een paar noten hoorde proberen te raken. Waar hij de afgelopen jaren veel wist te verbloemen door noten te schreeuwen, klonk hij nu bibberig, met heel weinig controle, iets wat ik zelfs vorig jaar nog niet zo erg hoorde. Naar mate de show vorderde was het wel weer merendeel op niveau van de afgelopen jaren, en gilde hij als allerallerlaatste noot van de avond zoals gebruikelijk weer een hele hoge noot er uit, maar het was met afstand de minste vocale set die ik ooit van hem gehoord heb, vooral door die heftige nummers in het begin waar hij het niet kon bijbenen. Snelle lijnen zoals ‘Save Us’ slikte hij woorden in. ’Maybe I’m Amazed’ is het aandoenlijke voorbij, het kan echt niet meer. En nu zelfs een song als ‘Let It Be’ is het knijpen geblazen, wat het 4 jaar geleden echt nog niet was. Zelfs in ‘Hi Hi Hi’ begint Abe Jr. zeer zorgvuldig de coupletten te “ghosten” als McCartney het niet meer haalt. De natuur doet helaas haar werk, en het is grappig hoe we in 2005 onze grote zorgen uitspraken over zijn stem, en dat in vergelijking in topvorm was.

Ik begin te denken dat dit de laatste tour in deze vorm is, maar aan de andere kant vrees ik dat niemand hem zal tegenhouden als hij écht geen enkele noot meer op bijvoorbeeld ‘Maybe I’m Amazed’ kan raken. Opnieuw, ik waardeer het op “face value”, het is een man op leeftijd die zijn stem tot het laatste beetje aan het gebruiken is. Het is logischerwijs niet meer zo sterk als in 2012, laat staan 2009, laat staan 2005, laat staan 2002, laat staan… Iets als ‘In Spite Of All Danger’ was prachtig, inclusief laatste hogere noot. Bijna 60 jaar geleden geschreven en opgenomen. 60 jaar…! Net 16 jaar oud. En daar staat hij het te spelen, een heel leven verder. Dat is indrukwekkend. Iets als ‘Here, There & Everywhere’ komt keihard binnen. Ik zei het al. Dit jaar 50 jaar oud, een halve eeuw, een totaal andere inval als hoe hij het schreef als 23-jarige. Juist met die eerder genoemde doorleefde stem. En hetzelfde geldt natuurlijk voor ‘Yesterday’. Prachtig. Rockers in een bepaald register als ‘Letting Go’ kunnen nog prima, maar zelfs die haalt het niet meer bij 2010, en de schreeuw-climax laat hij nu dus ook achterwege. Maar jeetje, op bepaalde stukken in songs had hij zijn stem gewoon helemaal niet meer onder controle en was het prijsschieten, daar zal iets betere voorbereiding - drinken, geen mini-concert als soundcheck, geen 4 gigs in een week/back-to-back gigs, niet continu heen-en-weer vliegen tussen Engeland en Amerika tijdens de tournee - toch wel het een en ander aan kunnen veranderen. Maar laten we het niet op een “verkoudheid” gooien, zoals ik vaak elders lees. Dit is gewoon hoe hij nu klinkt. Want de realiteit is dat we een paar jaar terug nog spraken over af en toe een vocaal mindere show, en dat de vocaal goede shows anno 2016 steeds schaarser zijn. Ik besefte me dat, met name doordat hij nog zo scherp is, nog over het podium lijkt te huppelen en z’n levensstijl die van een (hele rijke) 20-jarige is, ik bijna lijk te vergeten dat hij ook ouder aan het worden is. Iedereen die in 2016 serieus nog hoopt - absoluut inclusief mijzelf - op ‘Silly Love Songs’ of ‘Uncle Albert’ is niet realistisch. Het is niet meer mogelijk. Tenzij we een soort Jeff Foskett (nu Matt Jardine)/Brian Wilson-situatie gaan krijgen, en dat zie ik toch echt niet gebeuren. Hij was ook niet zo scherp als we gewend waren, veel autocue kijken voor elk couplet, en tot 2 maal toe een stukje van z’n gebruikelijke door en door geregisseerde shtick vergeten, hij kwam zelfs na afloop van een song ineens terug op het feit dat hij z’n jasje uittrok. Ja, dat is de enige wardrobe change van de avond

. Toen de aloude geruchten over “afscheidstournee” in 2009/2010/2011/2012 weer eens de ronde deden was ik er zeker van dat hij nog zeker een decennium dit patroon zou volgen. “Heb je hem zien spelen?! Die is nog lang niet klaar!” Dit is de eerste keer dat ik het gevoel krijg dat hij deze tournee met zijn ereronde bezig is. De formule van de shows zal nooit meer wijzigen, elk liedje wat hij nog ooit zal toevoegen moeten we dankbaar voor zijn. Je gaat nog altijd met een bevredigend gevoel richting huis, maar het is natuurlijk jammer dat je nu al weet dat het overweldigende gevoel van deze avond, een McCartney-concert met zo veel verrassingen als vanavond, misschien wel nooit meer gaat gebeuren.

Ik heb het al jaren geaccepteerd dat ik - en waarschijnlijk velen met mij in dit topic, maar we blijven een niche - in de absolute minderheid ben met de manier waarop we zijn concerten bezoeken. Gezien de prijs zal het voor het absolute merendeel de eerste en waarschijnlijk enige keer zijn dat ze een McCartney-concert zien. “Een Beatle in concert!” Er valt niet aan te tornen, vanaf de opener tot aan alle blokjes, de verhaaltjes en de toegift is het een totaalpakket, de energie en persoonlijkheid, vijf sterren. De hoop dat hij ooit (kleinere) shows gaat geven waar de fans eens getrakteerd worden heb ik in 2007 laten varen toen hij een paar club-shows deed en het gewoon de gebruikelijke show was met wat ouwe covers die hij elke show-dag tijdens de soundcheck doet. Het feit dat hij dingen als ‘Alligator’, ’Sun Is Shining’, ‘Hope of Deliverance’, ‘Bluebird’ every other soundcheck in volle glorie doet en er nooit eens ingooit, hoe hoog de fans op de eerste rij de bordjes ook in de lucht houden: het is een bewuste keuze, deze shows zijn niet gericht aan de die-hards. Fair enough. Maar tooooch, van de reguliere set zijn van de laatste 15 nummers de helft exact dezelfde als bijvoorbeeld Gelredome in 2009. Enige niet-Wings solo-track toegevoegd in de afgelopen 5 jaar ‘Temporary Secretary’? Ik-kan-het-niet-bijhouden-hoe-veel shows en 3 tours verder. Het is zo raar dat je aan de ene kant ziet dat er zo veel tijd, energie, passie in de hele productie en bijvoorbeeld dat hele nieuwe akoestische blok zit. Zo origineel, nieuwe arrangementen, de band echt als band bij elkaar, elkaar complimenterend. Daar ligt het gewoon niet aan, het is geen luiheid of onkunde. Maar aan de andere kant heb je gewoon de Amerikaanse musical met alle showelementen gesynchroniseerd zoals hij het al 15 jaar doet. Het is bijna niet voor te stellen dat de man die avond na avond dezelfde 5 verhaaltjes vertelt dezelfde man is die dan de studio ingaat om zichzelf creatief te verliezen in een The Fireman-project, of zelfs de Skype-soundclips, of produceert met Kanye West.

Onderaan de streep kunnen we concluderen dat sinds de meest recente vaste setlist vorig jaar nu vaste toevoegingen uit de laatste tour ‘Eight Days A Week’, ‘Lovely Rita, ‘All Together Now’, ‘Another Day’ en ‘Listen To The Man Said’ (nu definitief) afgeschreven zijn. Op die eerste en laatste na heel erg content met die beslissingen. Songs die er al járen inzitten die geschrapt zijn ‘The Long And Winding Road’ en ‘Paperback Writer’ was ook precies waar ik op hoopte, beter kan niet, waren de meest platgewalste stukken in de set. ’Helter Skelter’ had mogen blijven, maar is ook verdwenen, wat de dubbele toegift heeft gereduceerd tot één toegift. Voorspelbaar, maar ook verse toevoegingen ’Another Girl’ en ‘Hope For The Future’ geschrapt. Die eerste, zo’n knaller, zal nu een rariteit zijn gebleken, onbegrijpelijk. 20 keer over 3 keer een maand en klaar. En de rotatie-tracks (uit de laatste leg) ‘I’m Looking Through You’, ‘One After 909’, ‘Good Day Sunshine’, ‘Got To Get You Into My Life’, ‘I’ve Just Seen A Face’ zijn ook niet meer langsgekomen tot nu toe.

Toevoegingen: ‘In Spite Of All Danger’ voor het eerst sinds 2005, nu met band-arrangement en hij die voor het eerst de solo doet. ‘Love Me Do’ voor de allereerste keer sinds 1963, de tenenkrommende ‘P.S. Love Me Do’-medley uit 1990 uit het collectieve geheugen verdringend. ‘A Hard Day’s Night’ voor het eerst sinds 1965. Het coupletje-refreintje-coupletje ‘FourFiveSeconds’ is nu vaste prik, geen medley met ‘We Can Work It Out’ zoals vorig jaar. ‘I’ve Got A Feeling’ voor het eerst sinds eind 2012 (sja). ‘You Won’t See Me’ voor het eerst sinds 2004, eerste keer in semi-akoestische versie. ‘Here, There & Everywhere’ voor het eerst sinds 2008 (eenmalig), voor het eerst op tour sinds 2003, en voor het eerst ooit op piano. ‘Letting Go’ voor het eerst sinds 2011. ’The Fool On The Hill’ voor het eerst sinds 2003. ‘Birthday’ al jaren heel af en toe in de set, nu voor het eerst sinds 2003 op tour. En in Vancouver dus ‘Mull Of Kintyre’, voor zo’n beetje de 20ste keer aller tijden, enkel gedaan in territoria met Schotse connecties.

Nieuwe/oude toevoegingen tijdens een gloednieuwe tour: 9. Songs nog nooit solo gedaan: 1,5. Toegevoegde/teruggebrachte songs van de afgelopen 40 jaar: 0.

Paul was deze avond erg goed bij stem over het algemeen. Alleen de 1e 2 nummers was het geluid 'overstuurd' (net als het laatste, hardere deel van de DJ set trouwens), dat maskeerde mogelijk het opwarmen van mcCartney's stem. Wel een geweldige opening: A HARD DAYS NIGHT, eindelijk hoor ik het in het echt. En wat fantastisch. Daarna een mooie mengelmoes van NEW, wings, Beatles op gitaar en bass. Tijd om even uit te rusten achter de piano met ballads & rockers.

Ik ben niet emotioneel. Ik geniet enorm van prachtige momenten, maar verder kan ik best een kil persoon zijn. Ik ben ook niet iemand die verrast hoeft te worden op de avond zelf, ik had de setlisten (en de extra's etc) van de afgelopen 2 maanden allemaal al gezien. Ik wist precies welke nummers er zouden komen, vind ik geen probleem. Ik keek dan ook erg uit naar sommige nummers om die eens live te horen, voor de 1e keer, voor de 2e keer, voor de 10e keer. En dan ineens werd ik toch in een bepaald moment gezogen........ here, there and everywhere..... dat is het trouwlied van mij en mijn vrouw van toen wij het gemeentehuis binnenkwamen. Als ik het nummer nu draai op "CD" denk ik daar altijd nog even aan terug. En nu wordt het live gespeeld, voor je neus, ik sta samen met mijn 12-jarige zoon, door de enige echte Paul mcCartney, waar ik al ruim 30 jaar fan van ben, in een werkelijk prachtige versie op piano. Ik heb gejankt. Je kan het je niet voorstellen. Top.

De unplugged-achtige sessie vooraan met z'n allen vind ik geweldig. Enkele nieuwe nummers in de setlist en gouwe ouwe, incl Quarrymens In Spite of all the danger. Die krijgt een reprise zodat iedereen Oo-hoooo-o-ho nog een keer mee kan zingen. And I Love her bevat een solo van Rusty waar paul met zijn rug naar het publiek met zijn kont wiegt en danst, gejoel uit de zaal. Paul draait zich om "What?" gevolgd door een glimlach

Verder You Won't See Me & Love Me Do in prachtige versies, goede songkeuze in deze setting. Een zeer goede vernieuwing voor OneOnOne. Met de akkoestische gitaar gaat Paul 5 meter de lucht in met dezelfde nummers als de afgelopen jaren (geen vraag wie er allemaal thuis Blackbird probeert te spelen). Ik lach stiekem een beetje over onze Belgische VIP's die nu pijn in hun nek aan het krijgen zijn. Daarna duikt Paul achter de magic piano, en het valt me nu pas voor het eerst op dat er een flatscreen voor staat!!

Standaard met de mooie kleuren, maar er zijn ook effecten en andere beelden op te zien. Was dat al jaren zo? Je kan het het beste zien als de camera's de zijkant van de piano laten zien op het grote scherm. Fool on the hill vind ik fantastisch, en als ik goed heb geluisterd haalde hij ook alle hoge stukken, beter in ieder geval van eerdere versies dit jaar. (ik zag dit nummer trouwens in 1989 voor het eerst, waar Paul de lucht in gaat met piano op een ronddraaiend podium).

En dan komt het meest recente nummer.....4-5 seconds. Paul moet het er werkelijk uit persen, wat eigenlijk best goed lukt. Ik heb enkele versies gehoord de afgelopen 2 maanden die echt te slecht waren. Niet mijn favoriet, maar dat komt ook omdat ik die Kanye echt niet mag, die heeft het nummer voor mij vanaf dag 1 al verpest. Komen er foto's langs op de schermen: Paul lacht, Kanye chagerijnig. Eikel.

Volgens mij bestaat vanaf hier de hele setlist uit dezelfde nummers, behalve dat de toegift uit 1 deel bestaat en 1 nummer minder bevat dan voorheen. Birthday is voor mij een bekende uit 1989(?). En gelukkig met Hi Hi Hi, en geen Jet zoals in Buenos Aires (de enige wisseling in die set ten opzicht van 2 dagen eerder) Dat scheelt een stuk in de tijd. Ook vanavond mensen op het podium. Moeder heeft een bord met tekst "my daugher is too young for a tatoo, please sign her drawing." Een Tug Of War tekening wordt getekend. Wat is dat toch met al die tatoo's? Waarom alleen die mensen op het podium? Omdat je die handtekening niet op eBay kan verkopen? (huid eraf snijden is geen optie).

Nog even iets grappigs, vind ik, en best cru. Let It Be is afgelopen en ik zeg tegen mijn zoon "kom op de stoel staan, het volgende nummer moet je echt goed zien.... en voelen". Een rustig nummer begint, mooi. En ineens heeft mijn zoon 3 heart attacks

het vuurwerk in Live And Let Die ist angefangen.

Veel nummers die er al jaren inzitten krijgen dezelfde aankondigingen (letterlijk), een enkeling verdwijnt. Ik weet nog dat Paul zich in Amsterdam 7 juni versprak door de naam Putin te noemen, later werd dat algemener met "russian government members". De grap die er ook in blijft is de gitaarman van Paul die in de toegift aangeeft "dat het publiek nog meer wil". John Hammel deed het al, de nieuwe John Hammel doet dat precies hetzelfde, alsof het gescript is

De hele avond door praat Paul regelmatig in het Duits, over Hamburg (dat zij daar hun vocabulaire hebben uitgebreid en dat die woorden vanavond niet voor herhaling vatbaar zijn), "zwei frikandellen" (jawel, dat gaf de vegetarier als voorbeeld) en dat hij Duitse les op school heeft gehad, inclusief zijn rijmpje over Jacob die hij wel eens eerder heeft opgezegd.

Verder heb ik vooral genoten en hoop ik op een bootleg om het nog eens na te kunnen beleven (mocht iemand iets vinden, dan houd ik me aanbevolen). Er waren best nog wel wat grappige dingen en apartigheden, maar sommige details zakken snel weg bij mij. Ik weet nog wel een nummer (was het Let It Be?) dat Rusty misschien iets te enthousiast met zijn solo aan het eind was dat hij bijna vergat te stoppen :-) Paul greep ook enkele akkoorden mis, maar dat zijn juist de leuke dingen van live! Er zat ook ergens storing tijdens het ukelele stuk van Something, een rustig deel dus het gekraak was erg goed te horen, en ineens was het weg. Ik denk dat het in totaal 2,5 uur duurde, misschien net iets langer, misschien net iets korter. Sinds de nieuwe toegift in 1 keer en een nummer minder in de toegift scheelt dat best iets in de tijd. Van de Belgen hoorden we dat Paul vermoeid leek tijdens de soundcheck. Het was erg warm en ik had het idee dat Paul dat ook vond, hij leek af toe wat te zuchten. Wel apart dat aan het eind Belgisch gekleurde confetti werd gestrooid in Duitsland

Al met al een zeer geslaagde avond voor mij en mijn zoon. Paul was zelf sterk bij stem, maar wordt ook goed ondersteund door zijn band of brothers die hem aanvullen waar nodig. Op die manier blijft alles gewoon goed klinken als geheel. De instrumenten worden ouder, maar verliezen nooit in kracht. Het is een man van bijna 74, zijn stem wordt misschien minder, maar bedenk wel dat er een legende op het podium staat. En dit is hoe hij is. Dit is Paul mcCartney NU. Ik blijf het geweldig vinden. Ik hoop snel op een One On One concert in Nederland, maar dat zou ook best nog eens 3 jaar kunnen duren. En wie weet wel nooit meer. Wie weet? Pinkpop sla ik over, Werchter ook. Een half concert op een festival zie ik niet zitten. Ik was blij dat ik mijn in eerste instantie gekregen 2 vrijkaarten Pinkpop heel makkelijk kon omruilen voor Dusseldorf :-) Een goede, zeer goede keus. Top avond. Mijn zoon en ik zijn naar buiten gelopen met beiden hetzelfde tour shirt op zak, als enige verschil de maat

Mijn hoogtepunt is absoluut

Paul McCartney 28-5-2016 DÃ¼sseldorf- here, there and everywhere