quote:
Op woensdag 20 april 2016 13:05 schreef Aisumasen het volgende:Vancouver, hemeltjelief. Een week lang elke vorm van sociale media ontweken, en wat is dat het waard geweest, zeg. Europa gaat het heel leuk krijgen van de zomer.
Vancouver dus, 19 april 2016. Iemand die interesse heeft om een uitgebreid verslag van een uitgebreid verslag te lezen is hier aan het juiste adres.
Ik wist dat het ging gebeuren, en toch is het telkens weer vervelend: McCartney die z’n gigs een paar weken van tevoren bekend maakt, eventuele plannen volledig in de war gooiende. Natuurlijk, ik had een trip naar California gepland, en ik wist van de geruchten, maar hoe lang kun je wachten tot team-McCartney z’n gigs die al maanden vastliggen eindelijk naar buiten brengt? Dus ik boekte. Natuurlijk, een paar dagen later was de aankondiging daar: Paul McCartney opent een gloednieuwe tournee voor het eerst in 3 jaar. In California. De dag voordat ik zou arriveren. Goed, ik ben niet voor één gat te vangen, en zo wist ik Vancouver, Canada, in te voegen in een vrije 20 uur die ik had. San Francisco-LA-Vancouver-LA in 2 dagen. Douanebeambte vond m’n route maar verdacht, en ik moest alles 3 keer uitleggen. Begrijpelijk.
Maar er ging meer aan vooraf. Noord-Amerika, zitplaatsen, peperdure stoelen. Ik had deze manoeuvres niet gemaakt als het diep in de tour was geweest en ik hem al vaak zat had gezien met deze set. Maar wow, de week van een debuut van een tournee, de absolute enige kans dat je ooit eens verrast kunt worden door z’n show, hoe vaak gaan we dit nog meemaken? De laatste keer dat hij wat songs ververste duurde de tour zowat 3 jaar… 74 jaar+3=77 jaar. Nee, dit moet ik meegemaakt hebben. Vancouver dus. Eerste vlucht heen, eerste vlucht terug. Maar dat was niet het grootste struikelblok. Hem vorig jaar nog 3 keer van heel dichtbij gezien, waarvan de tweede avond in Amsterdam zo dichtbij dat als ik een iets langere arm had gehad ik hem vlak voor ‘Blackbird’ had kúnnen aanraken, zelfs met dat domme extra podium wat het publiek meters en meters naar achteren schuift. Iets wat de dames om mij heen - als bij een hondje fluitend, joelend, met hun ring op het hek slaand, en naar hem roepend tijdens deze akoestische set… - die avond graag hadden willen doen. Ik snapte die avond ineens waarom hij z’n publiek zo veel meters naar achter wilt hebben. En ik heb hem eigenlijk nooit veel slechter gezien. Deze keer kaarten op de vloer 250 euro, eerste 10-20 rijen champagnepakketten voor 500-1500 euro, en dan moet je er nog je best voor gaan doen ook. Sja… Weet je wat, ik neem genoegen met de voordelige kaarten van 150 euro (…). “Fan” pre-sale leverde zoals gewoonlijk met zijn team alleen belabberde kaarten op in dezelfde secties. Ondertussen waren er nog 4 pre-sales geweest, van een exclusief clubje van een CreditCard-maatschappij, van de zaal zelf, van een automerk, van de verzekeringsmaatschappij, de industrie is ziek. Nou, de reguliere verkoop maar eens proberen dan. Niet door te komen. Niets op het scherm. En vele fans met mij. 2 avonden in Vancouver, capaciteit 2x18,630, 3 jaar terug er nog gestaan. Wát een animo. Dit had ik nog nooit meegemaakt, en ik heb heel wat exclusievere evenementen bezocht. Na een half uur op goede hoop te hebben geklikt, kreeg ik eindelijk wat absolute “nosebleeds” op m’n scherm, en ben ik er maar voor gegaan. In een hoek, tweede rang, maar eens moet de eerste keer zijn om de principes overboord te gooien. Een snelle afweging, wat is de andere keuze…? Hem vooralsnog helemaal niet zien, en tegen de tijd dat ik wel eventueel in de gelegenheid ben een show zien die je van A tot Z kan dromen, net als vorig jaar. Bij het afrekenen (200 euro inclusief pp) stonden er al talloze mooie plaatsen in alle rangen op Ticketmaster Resale in het scherm voor driedubbel face value. Een doorverkoopstructuur bíj het officiële ticketverkooppunt, op dezelfde pagina. Ziek, zei ik al.
Goed, niet meer over nadenken, niet meer klagen. Instant uitverkocht, beide data, Noord-Amerikaanse animo. Ik ga de tour in ieder geval zien. Heb ‘em al vaak genoeg goed gezien. Enzovoorts. Maar wat gebeurde er hier… In de weken daarna kwamen er eerst al complete rijen vrij op de eerste en tweede rang. Uitverkocht toch? Maar daarna zelfs talloze plekken op de eerste 20 rijen voor normale prijs, ik kreeg zelfs rij 3 in het midden op m’n scherm. Ja, zo zijn we niet getrouwd, eerst de klote-plaatsen aan de fans verkopen, en als die opgevuld zijn het meerendeel van de normale secties opengooien. Ik ga het verhaal vanaf hier even versnellen, want hier zit weer niemand op te wachten, excuses: ik klagen bij Ticketmaster over de situatie, zij mij een royale upgrade aanbieden tegen bijbetaling - ja, dan maar nog een extra meijer, nu zijn we toch al bezig… - zij mij nooit meer opvolgen, niet bereikbaar zijn via email of telefoon, ik dagenlang emailen en bellen tot aan een paar uur voor de show, ik nooit meer een reactie gekregen. Dus ik ging op de dag zelf naar de zaal, legde m’n verhaal uit, en werd geweldig geholpen door een vriendelijke jongedame. Sowieso een pluim voor de lokale bevolking in Vancouver, bijzonder schappelijke mensen. En na echt een kwartier overleg en alle leidinggevenden in het box office-hokje gezien te hebben hadden ze een oplossing: geef die arme jongen dan maar z’n 2 tickets in een bobo-sectie, en laat hem maar niets extra’s betalen. Dank u, Rogers Arena! (Dagen na de show overigens nog een uitgebreid excuus van Ticketmaster ontvangen.)
Wel, het hoeft geen verrassing meer te zijn: het was verre van uitverkocht, kaarten voor dump-prijzen aan de deur, en mijn sectie bestond werkelijk waar alleen maar uit zakenpikken die tijdens de pre-show een wazig fotootje van de zaal op Facebook knalden met ondertitel “last minute Paul McCartney, premium seats, thanks to the boss!” en pas aan het eind bij ‘Hey Jude’ opveerden na al 3 keer op en neer naar de bar te zijn geweest. Echt schofterig hoe er met de fans omgegaan wordt. Voorverkoop niet doorheen te komen, goede tickets op hun eigen resale-site, en ter plekke blijkt het allemaal rigged te zijn. Goed, maar ik had een geluk bij een ongeluk. Het was wel echt een evenement. In de stad overal billboards en aanplakbiljetten, het leek wel alsof de hele stad er van wist, McCartney-klanken uit elk barretje.
Ja, de show komt zo echt aan bod…Maar dit was belangrijk: een openingsweek
. Alle tags op sociale media met variaties op “McCartney” op mute, alle potentiële spoileraars onzichtbaar gemaakt. De gig was nog niet bezig of ik zag alsnog berichten links en rechts langskomen en ik dacht COLD TURKEY! (Het begrip, niet de song.) Geen sociale media meer durven te openen. Wat was het heerlijk rustig. Kan het iedereen aanraden. Nee, had het geluk dat ik die 5 dagen die ik moest doorstaan toch weinig tijd had en eigenlijk alleen maar aan het reizen was. En dan natuurlijk tot 3 keer toe iemand moeten onderbreken die over McCartney wilde praten, inclusief een willekeurige oude vrouw op LAX die tijdens een gezellig praatje uit het niets vertelde dat haar vriendin Paul McCartney de avond daarvoor gezien had en ze hem al eerder had gezien maar dat het deze keer heel bijzonder was want hij… Het was een hele opgave. Maar ik was binnen, ik zat, en het was me gelukt: ik wist 0,0 over de nieuwe setlist. Dan nu, de show. Ik vertel nog net niet over de nieuwe kleur tamboerijn tijdens ‘Hey Jude’, dus mocht je de setlist willen ontduiken… Spoiler!
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Aisumasen op 28-05-2016 05:59:17 (vergeet ik gewoon het beeldmateriaal) ]