quote:
Op vrijdag 30 september 2016 15:50 schreef awijmans het volgende:Voor degenen die het nog niet weten: Pathe gaat "Eight days a week" eindelijk ook draaien.
In het hele land zijn de algemene tijden:
Maandag 17 etktober 19:00
Donderdag 20 oktober 21:00
Zondag 23 oktober 15:00
In sommige bioscopen draait 'ie iets minder.
Grote voorpremiere in de grote zaal van Tuschinski, Amsterdam: 17 oktober 20:30.
(wat dan ook de enige keer is dat 'ie daar draait
)
Als het dan toch zo laat komt, weet ik niet zeker of ik nog wel wil. Ik voel me een beetje 2e rangs Beatles-fan dan. Misschien wacht ik nog een maandje langer en koop alleen de disc (of verjaardagscadeau).
Inderdaad leuk, mosterd na de maaltijd. Het is alweer passé, maar ik zag de recensies vandaag voorbij komen en wilde er nog even op terugkomen. Een terechte drie sterren van Gijsbert Kamer in de Volkskrant bijvoorbeeld, die de talking heads hekelt.
Het is inderdaad het een of het ander: of het gelijk met de rest van de wereld kunnen zien, of lekker wachten op de Blu-Ray. Ter vergelijking, de langverwachte Oasis-documentaire ging gewoon tegelijkertijd in 15 Pathe's in Nederland in première, inclusief live telecast van de première in Londen en Manchester. Ze hebben op deze manier het hele momentum om zeep geholpen, terwijl in de rest van de wereld het zo'n relatief groot succes is gebleken dat er extra weken bij aan zijn geplakt. Het is voor een docu, een “kleine film”, in bepaalde territoria een groter succes gebleken dan verwacht. Zélfs nadat ze al een groot gedeelte van het publiek figuurlijk de nek om hadden gedraaid door het een dag na première te laten streamen in Amerika op een platform waar je gratis gebruik van kan maken als je je abonnement binnen een week opzegt. (
http://www.billboard.com/(...)m-extended-theaters)Die Oasis-docu documentaire was overigens dan ook gelijk alles waar Ron Howard in gefaald heeft. De niet te vergelijken hoeveelheid beeldmateriaal doet niet ter zake, ook als dat beter te vergelijken zou zijn is het verschil in cinematografische kwaliteit stuitend. Want waar je bij ‘Supersonic’ helemaal in het tijdperk en de tijdsgeest wordt gezogen door het ontbreken aan talking heads in combinatie met 0 seconden hedendaagse beelden en de moderne vertelling slechts in audio, vingerknipt Ron Howard je elke keer wakker door hedendaagse full-HD oude koppen en stemmen in beeld te brengen, de meeste totaal irrelevant, met de helft van de hoofdrolspelers helaas ontbrekend door de levensloop.
Ik zit er dan wel weer aan te denken om alsnog een kijkje te nemen nu hij éindelijk in de Nederlandse bioscopen draait deze week, maar dan alleen om binnen te lopen richting het einde, voor Shea ná de film
. Want die gaan we natuurlijk nooit meer terugzien buiten deze korte run in de bioscopen. De film zelf ondertussen 2 keer gezien: op de dag van release en een paar dagen daarna, dat is voor wat het is wel genoeg, heb ‘em al niet eens meer op m’n schijf. Had vorige maand nog een uitgebreide recensie beloofd, geloof ik...
Jammer genoeg heeft Giles Martin echt een potje van de audio van Shea gemaakt. Ik weet niet wat er met hem is gebeurd, maar hij is van een audio-held (de uitdagingen en revelaties op ‘Love’ uiteraard, de verschillende remixes voor de film re-releases) met veel gevoel voor authenticiteit en oog voor detail afgegleden naar een slordige, conservatieve gevallen held met de ‘A Hard Day’s Night’-remix en de ‘1’-remixes vorig jaar en nu de ‘Eight Days A Week’-soundtrack - de échte, niet de Hollywood Bowl-uitgave, al doet de foeilelijke reclamefolder als hoes anders vermoeden - en de Shea Stadium-remix.
Je snapt soms niet waar ze mee bezig zijn. ‘Twist & Shout’ is vervangen door de studio-versie (!), elementen zoals de solo van ‘Act Naturally’ zijn erin geplakt vanaf de studio-versie. The Beatles zélf hebben een overdub-sessie gedaan een half jaar na Shea Stadium om het een en ander op te poetsen, onder andere bas-overdubs en sommige songs aan de hand van de beelden geheel opnieuw opgenomen. Dat is ook ‘nep’, maar in ieder geval wel een beslissing gemaakt én uitgevoerd door de 4 originele en levende Beatles, uit artistiek en creatief oogpunt én in de tijd zelf. Giles Martin zei in vertrouwen dat die tapes kwijt zijn, in een interview zegt hij dat ze in slechte staat zijn. Beide lijkt me sterk, ze zijn relatief recent nog prima gebruikt, in een tijd waar ze alles al andermaal gedigitaliseerd hadden. Echt een puinhoop.
En de compromises die hij nu heeft gesloten maken het geenszins beter, niet op artistiek gebied en niet op geluidstechnisch gebied. Neem ‘Act Naturally’, die is door de letterlijke valse start van Ringo in de TV-special uit 1966 vervangen door de studio-versie, maar voor de nieuwe versie hebben ze eindelijk merendeels de originele audio gebruikt, dan weer net degene die eigenlijk vocaal opgepoetst had moeten worden. Eigenlijk mogen we blij zijn dat dit broddelwerk niet op Blu-Ray gaat uitkomen. Ik adviseer de in begin jaren '90 afgekeurde Apple VHS-release door Ron Furmanek: HMC-030.
En echt doodzonde dat ook die beelden ondertussen vaal zijn geworden. Gelukkig nog niet zo sneu als ‘Penny Lane’, maar ook dit had voorkomen kunnen worden. Tuurlijk, we mogen blij zijn dat er überhaupt beelden van zijn. Want het blijft frustrerend dat de hele show en alles eromheen door maar liefst 14 (!) 35mm-camera's is geregistreerd, en alles wat er nog van over is in één en dezelfde edit voor de TV-special in 1966 is: 2 nummers eruit geknipt, van zo'n 10 uur aan ruw materiaal naar 25 minuten, met soms Frankenstein-edits waarin George Harrison bijvoorbeeld in één song van Gibson naar Rickenbacker en weer terug flitst en close-ups die ze in 1966 hebben moeten opblazen, waardoor het kwaliteitsverschil tussen de beelden groot is. Ik vrees dat een combinatie van alles hierboven de reden is dat we deze helaas nooit buiten de bioscoop gaan zien.