Heb de docu gisteren volledig legaal bekeken. Met dank aan de Nederlandse bioscopen en distributeurs 2 tientjes in de zak gestoken waar ik dan maar de Blu-Ray van ga kopen over 2 maanden.
Als kritische die-hard fan krijgt hij 2, misschien 2,5 ster. Maar als ik me indenk dat dit mijn introductie tot The Beatles zou zijn en ik niet beter zou weten denk ik 4 sterren. Er zitten veel gemiste kansen in, waardoor duidelijk wordt dat dit gedaan is door een team die geen Beatles-experts zijn en geen benul hebben welk materiaal ze precies hadden kunnen gebruiken of wat de fans zouden willen zien. Ron Howard is zelfs nog nooit in Liverpool geweest, en lijkt de impact in Engeland voordat ze de Amerikaanse bodem bereikten te beschouwen als een voetnoot. Dit blijkt ook uit de vele foutjes in data, en verkeerd gebruikte dingen zoals Ed Sullivan waar ze klinken als chipmunks zoals altijd omdat niemand lijkt te begrijpen dat de snelheid van de tape - welke op dat formaat er maar één kan zijn - gewoon klopt en ze voor die opnames alles in een lagere toonsoort speelden.
Er zal hooguit een minuut in totaal aan materiaal inzitten wat nog niet bekend was. En zelfs daarin is veel knip- en plakwerk te vinden. Zelfs de schitterende glasheldere vol-kleur bekende beelden uit Manchester '63 is mee geknoeid en heeft de stadion-schreeuw-audio van de Hollywood Bowl. Andere opnames zijn studio-elementen voor gebruikt. De grootste audio-gerelateerde nieuwe dingen zijn in deze documentaire over de jaren op tournee (1963-1966), jawel, snippets uit de studio, vooral ‘Sgt. Pepper’… Je vraagt je af of dit nou is waar ze jarenlang oproepen voor hebben gedaan om fans uit de 60’s hun eigen (amateur)-materiaal in te laten leveren, vooral om gaten in te vullen die nooit officieel zijn geregistreerd? Dit heeft ze meerdere hoeken van de allerlaatste show, die in Candlestick Park, opgeleverd. Maar daar is dan weer niet de heel behoorlijk klinkende audio voor gebruikt...
https://www.youtube.com/[spatie]watch?v=KMh4P4GB1kc (copy-paste zonder spatie, dit is al uit 2012, en het project loopt al zo lang dat zelfs de in begin 2008 overleden Neil Aspinall een interview heeft gedaan specifiek voor de docu.)
Waar ze op momenten wél in zijn geslaagd is vooral de humor en charisma van de band en de hysterie in die jaren over te brengen, aan de hand van snelle collages van beelden, waarin je je goed doet beseffen dat het geen sprookjesverhaal uit een jongensboek is, maar dat dit fenomeen daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. En niet op obscuur level waar van alles bij moet worden verzonnen, maar op een wereldniveau. Lastig uit te leggen, maar je ziet al die merchandise-stands, de prijsvragen op de radio, de kaartverkoop met ellenlange rijen door de straten heen. Die dingen die we anno 2016 bij bijna elke grote show normaal vinden, was bij The Beatles meer dan 50 jaar geleden al zo, en toen was het uniek.
En ook het plezier komt geweldig over, de knikjes onderling, de lach op hun gezicht, de overdonderde reacties. Ringo krijgt ook een echte plek om te schijnen, veel close-ups van zijn fills, en bijvoorbeeld Washington ’64 met 'I Saw Her Standing There', een van de weinige liedjes die niet na een coupletje-refreintje wordt afgebroken, spreekt natuurlijk voor zichzelf (12:15 in deze link, maar ook 'Long Tall Sally', enzovoorts):
https://vimeo.com/135623866Dit is het even voor nu, ik zal er later nog uitgebreid op teruggekomen.