TKKLPT - 19-09-2015.

In figuurlijke zin lijden heel veel mensen aan dat syndroom.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 13:26 schreef LXIV het volgende:

[..]

Dat zegt dus over jou meer dan over die banen

Zeker, maar het klopt dan weer niet om hieruit te concluderen dat ik een pessimist ben.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 17:37 schreef Franny_G het volgende:

Dat zegt dus over jou meer dan over die banen
Zeker, maar het klopt dan weer niet om hieruit te concluderen dat ik e

Zou je echt niet het vermogen hebben om van, laten we zeggen 50% van de banen, iets te maken als je tot een van die banen veroordeeld was?
Laten we zeggen dat je bakker was en niet de mogelijkheid had om dat te veranderen. Zou je leven dan ondragelijk en vervelend zijn of heb je de kracht om dat dan toch maar zo goed mogelijk te doen en gelukkig te worden? Of boswachter, pianiste, verpleegster, baliemedewerkster, kelnerin of boerin. Is het voor jou dan echt in meer dan de helft van deze beroepen onmogelijk om gelukkig te zijn

Ik zou al die banen voor een beperkte duur leuk vinden en ook uitdagend. Ik heb dat soort werk ook gedaan. Als kind en tiener heb ik heel wat dagen in het tuinbouwbedrijf van mijn vader gewerkt, als student in de horeca en verschillende winkels, ik heb een keer een administratieve bijbaan gehad, bij een telecombedrijf gewerkt, langere tijd een kantoorbaan bij de IND. Bij al die banen kreeg ik vroeg of laat een verstikkend gevoel, liep ik tegen dagelijkse sleur aan, het gevoel van zinloosheid van dat alles, het idee dat ik mijn leven aan het verdoen was, dezelfde mensen elke dag, en nog zo wat van die zaken. En laten we niet vergeten: de zeer deprimerende omgeving van zoiets als een kantoortuin of een bedrijfskantine.

En ja, die 95% is vast ook overdreven, maar daar neem ik ook in mee dat ik voor bepaalde banen om andere meer praktische redenen ongeschikt ben.

[ Bericht 6% gewijzigd door Franny_G op 08-10-2015 17:51:56 ]

Ik heb hier geloof ik ooit wel eens iets gepost dat sommige woorden (fonetisch) beter passend bij het begrip dat ze vertegenwoordigen passen dan anderen.
Bij een woord als 'herfst' voel je de wind gewoon door een hoopje dorre bladeren ritselen. 'Kanker' is een hard en lelijk woord. Bij een 'flits' doe je je ogen al vanzelf dicht. Sommige andere woorden zijn nietszeggend, zoals tafel en bord, dat is (voor mij) zo goed als uitwisselbaar.
Misschien hebben we toen nog even gediscussieerd over de vraag of je dan die associatie krijgt bij het woord of dat het woord (zoals ik dacht) inherent goed bij het begrip paste. (en dus eigenlijk niet uitwisselbaar was).
Nu was ik een beetje aan het surfen en vond de volgende twee vormen:

Nu de vraag aan jullie (beantwoorden in een spoiler aub, om de rest niet te richten), welke van deze twee vormpjes heet Bouba en welke Kiki?

Bouba en Kiki, ik dat de hoop dat ik daar nooit meer mee geconfronteerd zou worden.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 22:53 schreef Z het volgende:
Bouba en Kiki, ik dat de hoop dat ik daar nooit meer mee geconfronteerd zou worden.

Is het ook een eeneiïge Friese tweeling die je tijdens je studietijd ooit beter hebt leren kennen?

quote:

Op zaterdag 3 januari 2015 08:58 schreef Ser_Ciappelletto het volgende:

[..]

'Het sneeuwt' en 'sneeuw valt' bestaan vrijwel geheel uit dezelfde klanken, in tegenstelling tot 'bouba' en 'kiki'. Totdat je kunt bewijzen dat 'het sneeuwt' inherent beter klinkt dan 'sneeuw valt' (aangezien het hier als voorbeeld gebruikt werd, neem ik aan dat dat nog niet gebeurd is), kun je ervan uitgaan dat het conventioneel is.

Dit is verder de enige vermelding op het forum

Mijn werkgever heeft mij door de jaren heen naar diverse cursussen gestuurd waar allerlei pseudowetenschappelijke zzp-ers mij, met onder andere met bouba's en kiki's, een beter mens probeerde te maken. Tegenwoordig wat minder gelukkig. Ik heb er een hekel aan, vooral ook omdat je nooit kritisch mag zijn want dan ben je een negatieveling. Daarnaast slaat het ook vaak helemaal nergens op. Geef mij maar een cursus VBA in Excel oid, lekker concreet, de beste cursus die ik de afgelopen jaren gedaan heb.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 23:06 schreef Z het volgende:
Mijn werkgever heeft mij door de jaren heen naar diverse cursussen gestuurd waar allerlei pseudowetenschappelijke zzp-ers mij, met onder andere met bouba's en kiki's, een beter mens probeerde te maken. Tegenwoordig wat minder gelukkig. Ik heb er een hekel aan, vooral ook omdat je nooit kritisch mag zijn want dan ben je een negatieveling. Daarnaast slaat het ook vaak helemaal nergens op. Geef mij maar een cursus VBA in Excel oid, lekker concreet, de beste cursus die ik de afgelopen jaren gedaan heb.

Ja, maar dit is helemaal geen pseudowetenschappelijke managementbullshit. Dit is gewoon objectief onderzocht. Ik weet niet wat voor conclusies er daar op die cursussen uit getrokken werd, want daar was ik verder niet bij. En met betere mensen heeft het al helemaa weinig te maken.

Eens. Maar ik word er door getriggered ook vanwege jouw consultancy verleden (ik heb geen idee wat voor consultancy jij deed/doet overigens).

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 23:13 schreef Z het volgende:
Eens. Maar ik word er door getriggered ook vanwege jouw consultancy verleden (ik heb geen idee wat voor consultancy jij deed/doet overigens).

Ik heb nooit iets aan consultancy gedaan hoor!

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 23:32 schreef LXIV het volgende:

[..]

Ik heb nooit iets aan consultancy gedaan hoor!

Dat zat in m'n hoofd, je bent toch soldaat af?

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2015 00:03 schreef k_man het volgende:
Misschien was ik dat.

Bij jou heb ik het beeld dat je iets als ingenieur doet?

LXIV, voor de statistieken, ik ben ook altijd 'redelijk ongelukkig' in mijn werk. Ik doe best leuke dingen (en ook dingen waarvan ik 5 jaar geleden dacht 'als ik dát eenmaal bereik...') maar in de praktijk verveel ik me en komt het me allemaal vrij onnuttig voor. En mijn TMA zei 'je bent geniaal maar zo snel mogelijk weg en eigenlijk artiest worden'.

Maar goed, ik heb een gezin te onderhouden he. En ik heb wel een heel leuk gezin.

Klotewerk is klotewerk, daar helpt geen LXIV aan.

Je kunt gospels gaan zingen tijdens het kolen hakken. De koran reciteren terwijl je dopjes draait aan de lopende band. Elke avond bourbon zuipen voor je hut. Dat maakt het allemaal wat draaglijker. Maar klotewerk blijft klotewerk.

[ Bericht 1% gewijzigd door Ringo op 10-10-2015 04:43:15 ]

Weekend, twee dagen niet hoeven werken en er niet aan hoeven denken, dat is geluk voor veel mensen. Of past dat niet in het neoliberale lulkoekparadigma?

[ Bericht 24% gewijzigd door Ringo op 10-10-2015 04:45:32 ]

Geluk in je werk. Ook jij.

Want zijn wij niet allen hardwerkende Nederlanders?

Overigens heb ik daar allemaal geen last van, ik ben gewoon heel goed in mijn werk en doe het met meer plezier dan obsessie.

- Ik heb geen hekel aan mijn werk, maar ik zou het ook niet erg vinden om dood te gaan.

Kafka

quote:

Op zaterdag 10 oktober 2015 04:33 schreef Ringo het volgende:
Weekend, twee dagen niet hoeven werken en er niet aan hoeven denken, dat is geluk voor veel mensen. Of past dat niet in het neoliberale lulkoekparadigma?

Ik was gister op pad voor m'n werk in deze omgeving:



De zon scheen ook nog eens. Mij hoor je niet klagen.

In het kader van het wetenschappelijk onderzoek dat LXIV aanhaalde: wisten jullie dat mensen over het algemeen weliswaar sterker geraakt worden door het verlies van een geliefde dan het verlies van een baan, maar dat ze van het eerste sneller herstellen?

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 23:10 schreef LXIV het volgende:

Dit is gewoon objectief onderzocht.

Kom eens wat colleges bij me volgen, LXIV, dan weet je wel beter.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 17:46 schreef Franny_G het volgende:
Ik zou al die banen voor een beperkte duur leuk vinden en ook uitdagend. Ik heb dat soort werk ook gedaan. Als kind en tiener heb ik heel wat dagen in het tuinbouwbedrijf van mijn vader gewerkt, als student in de horeca en verschillende winkels, ik heb een keer een administratieve bijbaan gehad, bij een telecombedrijf gewerkt, langere tijd een kantoorbaan bij de IND. Bij al die banen kreeg ik vroeg of laat een verstikkend gevoel, liep ik tegen dagelijkse sleur aan, het gevoel van zinloosheid van dat alles, het idee dat ik mijn leven aan het verdoen was, dezelfde mensen elke dag, en nog zo wat van die zaken. En laten we niet vergeten: de zeer deprimerende omgeving van zoiets als een kantoortuin of een bedrijfskantine.

Als tiener ging dit soort werk me makkelijker af dan als twintiger. Het is gewoon best kut om in de twintig te zijn. Je zit nog vast aan het idee dat je groots en meeslepend wilt en kunt leven. Tegelijkertijd merk je als je bent afgestudeerd dat je droombaan niet voor je klaarligt. Je wordt niet eens uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek en het miskende genie is geboren. De een gaat aan zichzelf twijfelen en de ander aan de maatschappij.

De meesten komen daar in hun dertiger jaren wel overheen. Je weet beter wat je wil en wat bij je past. Als je niet je droombaan vindt, dan vind je wel een baan waar je tevreden mee kunt zijn. Het wordt gaandeweg gemakkelijker om te berusten in het besef dat er geen grootse toekomst ligt te wachten en dat het leven eenvoudigweg zinloos is. Als je op het juiste moment een kind neemt, weet je een nieuwe existentiële crisis met gemak een jaar of 15-20 voor je uit te schuiven.

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 15:46 schreef Claudia_x het volgende:
Ik was gister op pad voor m'n werk in deze omgeving:

[ afbeelding ]

De zon scheen ook nog eens. Mij hoor je niet klagen.

Is dat het Ilperveld?

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 15:46 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik was gister op pad voor m'n werk in deze omgeving:

[ afbeelding ]

De zon scheen ook nog eens. Mij hoor je niet klagen.

Waar is dat?

Gasselternijveenschemond.

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 16:03 schreef Claudia_x het volgende:

Als tiener ging dit soort werk me makkelijker af dan als twintiger. Het is gewoon best kut om in de twintig te zijn. Je zit nog vast aan het idee dat je groots en meeslepend wilt en kunt leven. Tegelijkertijd merk je als je bent afgestudeerd dat je droombaan niet voor je klaarligt. Je wordt niet eens uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek en het miskende genie is geboren. De een gaat aan zichzelf twijfelen en de ander aan de maatschappij.

De meesten komen daar in hun dertiger jaren wel overheen. Je weet beter wat je wil en wat bij je past. Als je niet je droombaan vindt, dan vind je wel een baan waar je tevreden mee kunt zijn. Het wordt gaandeweg gemakkelijker om te berusten in het besef dat er geen grootse toekomst ligt te wachten en dat het leven eenvoudigweg zinloos is. Als je op het juiste moment een kind neemt, weet je een nieuwe existentiële crisis met gemak een jaar of 15-20 voor je uit te schuiven.

Je hebt zoiets al eens eerder geschreven, maar dit herken ik dus helemaal niet. Ik heb nooit een grootse toekomst voor mezelf bedacht, of grote verwachtingen gehad. Ook geen beeld van een groots en meeslepend leven. Ik wilde alleen maar gewoon leven, dat wil zeggen adem kunnen halen, weg uit het benauwende wereldje waarin ik ben opgegroeid, de dingen doen die ik andere mensen zag doen, de wereld ontdekken, en daarmee ook ontdekken wie ik zelf ben. Vanuit mijn calvinistische opvoeding en ook het minderwaardigheidscomplex van mijn eigen ouders heb ik nooit het idee gehad dat de wereld op mij zat te wachten. Ik heb echt moeten leren dat het wel logisch is dat ik uitgenodigd word voor een sollicitatiegesprek bijvoorbeeld, dat ik misschien iets te bieden heb. Dat zijn echt mijlpalen geweest, van die momenten dat bepaalde mensen mij vertelden dat ik in hun ogen bijzonder was. Ik kon dat echt maar moeilijk geloven.

Gevoelens van melancholie, en een bepaalde neiging tot zwaarmoedigheid heb ik mijn hele leven gehad. En ik heb gaandeweg ontdekt dat bepaald soort omgevingen die gevoelens bij me stimuleren waardoor het niet meer 'leuk' is maar depressie op de loer kan komen te liggen.

Ik ben het soort man dat zwarte vrouwen mooier vindt dan Aziaten. Ik kan de gedachte niet onderdrukken dat Westerse mannen op Aziaten zouden vallen omdat ze onderdanig zijn.

Mijn vriendin is kwart-Indische (heet dat zo? eentje uit de koloniën in ieder geval) met lichtblauwe ogen. Voor lichtblauwe ogen moet altijd een uitzondering worden gemaakt.

Zoals de vrouwelijke voorkeur in mannelijke karaktertrekken universeel is (zelfverzekerdheid, humor, intelligentie; althans, draai het eens om, welke vrouw zegt: ik wil graag een onzekere, niet grappige, domme man), zo is de mannelijke voorkeur betreffende het vrouwelijke uiterlijk universeel.

En zeg nou zelf.



of

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 18:14 schreef Ringo het volgende:

[..]

Is dat het Ilperveld?

Het is omgeving Wormer (tussen Wormer en Purmerend in).

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 18:47 schreef k_man het volgende:
Omgeving Oostknollendam?

Is er een mooiere plaatsnaam denkbaar dan dat?

Daar ongeveer, ja! Dit was het plaatsje Jisp (ook een geweldige naam).

quote:

Op woensdag 14 oktober 2015 15:53 schreef Claudia_x het volgende:

Het is omgeving Wormer (tussen Wormer en Purmerend in).

Dat is wel ergens in die buurt, ja.

quote:

Op woensdag 14 oktober 2015 15:55 schreef Ringo het volgende:

[..]

Dat is wel ergens in die buurt, ja.

Ilperveld is voor mij nog dichterbij (bij 't Twiske).

Een collega van mij woont al zijn hele leven in Wormerveer. Die gaat nog op koopavond naar de stad.

Maar het land daar is prachtig. Kun je er ook fluisterbootjes huren?

Het nieuwe groene boekje is uit!

Of moet dat met hoofdletters?

quote:

Op woensdag 14 oktober 2015 16:44 schreef Lienekien het volgende:
Het nieuwe groene boekje is uit!

Of moet dat met hoofdletters?

Heb je hem nu al uit? Hij is net uit.

quote:

Op woensdag 14 oktober 2015 16:48 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Heb je hem nu al uit? Hij is net uit.

Dan zei ik wel dat ik hem uit had. Dat zei ik niet.

Volgens het Groene Boekje zelf moet het met hoofdletters.

Ik heb het ding zelf al in geen jaren meer open gehad; helemaal vervangen door woordenlijst.org.

In een gesprek met een filosofe kwam ik gisteren achter de rationale die iemand het recht geeft om meer te hebben dan een ander.

Een klassieke vraag, met meestal een onbevredigend antwoord.

De stelling werd in een theoretische casus geplaatst, genaamd 'de perfecte gemeenschap'. Voorwaarde was dat ik geen aannames mocht maken over 'de ander', maar slechts de vraag mocht beantwoorden: wat zou ik zelf doen?

Deze restrictie voorkomt speculaties die rationele mythen blijken te zijn. Ik verwacht gedrag bij een ander, dat ik zelf nooit zou hebben. Op basis van deze impliciete aannames worden verkeerde beslissingen gemaakt.

In de perfecte gemeenschap begin ik bij nul en zit ik in een groep mensen. Wat geeft mij het recht om meer te hebben dan een ander? Ten eerste: wil ik in mijn perfecte gemeenschap dat anderen minder hebben dan ik? Misschien niet, maar wat als er schaarste is?

Ik moet nu kiezen tussen verschillende manieren van verdeling: tijd, inzet, nut of zin.

- Mensen die er meer tijd insteken, verdienen meer.
- Mensen die meer inzet hebben, verdienen meer.
- Mensen die nuttiger werk doen, verdienen meer.
- Mensen die zinvoller werk doen, verdienen meer.

Dat heeft de volgende implicaties.

- Als iemand minder zinvol werk doet, bepaal ik dat voor hem.
- Als iemand minder nuttig werk doet, mag hij dus niet doen wat hij zelf goed acht.
- Als iemand minder inzet toont, ga ik uit van volledige (mentale) capaciteiten bij diegene.
- Als iemand er minder tijd insteekt, ga ik er vanuit dat al het werk evenveel tijd kost.

Elke verdeling heeft zijn onrechtvaardigheden. Wanneer ik degenen met minder inzet minder geef, benadeel ik de zwakkeren uit de groep - van burnouts tot gehandicapten.

Ik zou kunnen zeggen: ondanks schaarste is het ideaal als we de boel eerlijk verdelen. Bij dezen is dat ook zo in mijn perfecte gemeenschap. Maar ontstaat er dan geen zwarte economie, waar, let wel, ik zelf onderdeel van zou zijn?

Ik ben immers net wat slimmer (IQ: 101) en heb nuttige vaardigheden die tegelijkertijd schaars zijn (ben de enige die kan frituren). Zou ik daar echt geen gebruik van maken om meer eten te krijgen dan een ander? Natuurlijk wel. En zou ik dat slecht van mezelf vinden? Zo lang het in het redelijke blijft niet.

De conclusie die ik uit dit gesprek trok (de aandachtige lezer zou eventueel een andere trekken), is dat hoewel een gelijke verdeling ideaal is, deze uit zichzelf geen stand zou houden, en dat je iemand ook niet kunt verbieden te proberen meer eten te krijgen. Om antwoord op de eerste vraag te geven, wat geeft iemand het recht meer te hebben dan een ander, kom ik tot de volgende paradox: hij heeft dat recht niet, maar jij hebt het recht niet om hem dat recht te ontnemen.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2015 21:41 schreef Mainport het volgende:

In de perfecte gemeenschap begin ik bij nul en zit ik in een groep mensen. Wat geeft mij het recht om meer te hebben dan een ander? Ten eerste: wil ik in mijn perfecte gemeenschap dat anderen minder hebben dan ik? Misschien niet, maar wat als er schaarste is?

Ik moet nu kiezen tussen verschillende manieren van verdeling: tijd, inzet, nut of zin.

De paradox is dat dankzij de ongelijkheid de minst bedeelden juist meer hebben.

Het weekendverlof is afgelopen, jullie waar jullie je moeten melden.

Tijd voor Schopenhauer.

“All willing springs from lack, from deficiency, and thus from suffering… so long as we are the subject of willing, we never obtain lasting happiness or peace … The life of our body is only a constantly prevented dying … We are not motivated by love of life, but fear of death.”

Wat lees je nu?
Ik lees momenteel deel 1 van De lage landen van E.H. Kossmann, mentaal tegengif in deze verwilderde tijden. De Fransen zijn net weg, Willem I moppert in z'n paleis, Nederland probeert het met België.

quote:

Op maandag 26 oktober 2015 09:54 schreef Mainport het volgende:
Het weekendverlof is afgelopen, jullie waar jullie je moeten melden.

Tijd voor Schopenhauer.

“All willing springs from lack, from deficiency, and thus from suffering… so long as we are the subject of willing, we never obtain lasting happiness or peace … The life of our body is only a constantly prevented dying … We are not motivated by love of life, but fear of death.”

Ik wist niet dat die man ook al in het Engels schreef!

Zo te lezen is het trouwens uit Die Welt als Wille und Vorstellung. Die heb ik toevallig van de week als e-pub gedownload. Als ik tijd heb zal ik het gaan lezen. Het schijnt vrij toegankelijk geschreven te zijn.

Toen ik een jaar of 10, 11 was heb ik mijn eerste teletijdmachine proberen te construeren. De idee was om volledig afgesloten van de rest van het universum een klok voor- of achteruit te laten lopen. Aangezien dit dan de enige klok binnen mijn hermetische universum was, zou ik op deze wijze iedere gewenste tijd kunnen instellen.
Met een tuintafel en veel zilverpapier (aluminiumfolie) had ik een soort kooi van Faraday gemaakt. Hierbinnen was alle invloed van de rest van het universum verdwenen. Als klok had ik de wekkerradio van mijn ouders gepakt (het was me uiteraard duidelijk dat het een electrisch apparaat moest zijn, met een gewone wekker zou het niet werken). Die wekkerradio had ik opengedraaid en er net zo lang aan geprutst tot ik hem met een schakelaartje voor- en achteruit kon laten lopen. Om de tijd naar believen ook nog sneller of juist langzamer te laten lopen kreeg ik niet voor elkaar.
Enfin, op je 11e een machine bouwen waarmee je terug in de tijd kon (al was het dan met een snelheid van 1 uur per uur) was toch al een prestatie genoeg. Op deze manier kon ik bijvoorbeeld de vragen gesteld op proefwerken mezelf overhandigen voordat ik het proefwerk gekregen had. Zo hield ik tijd over voor andere uitvindingen. Met genoeg geduld zou ik zelfs enkele weken terug in de tijd kunnen reizen.
Helaas en tot mijn verbazing werkte mijn uitvinding niet. Hier kon ik in eerste instantie geen verklaring voor vinden. Ik was toch afgesloten van het universum en de klok in mijn universum liep terug uit. Toen ik er verder over nadacht werd me duidelijk wat het probleem was. De wekkerradio was met een stroomsnoer verbonden met het stopcontact. Hierdoor kon mijn kooi van Faraday niet volmaakt dicht zijn en dat is een absolute voorwaarde voor het tijdreizen. Wekkerradio's op batterijen bestonden toen nog niet.

Hier moest ik aan denken toen ik die berichten las over die jongen in Amerika die een klok gebouwd had (eigenlijk een klok gewoon in een koffertje overgebouwd), van terreur verdacht werd en vervolgens bij Obama, Mark Zuckerberg en nog een aantal van dat soort mensen op bezoek mocht komen. Zou die roem mij ook ten deel zijn gevallen wanneer mijn teletijdmachine gewerkt had, of tenminste voor een terreurmachine was aangezien?

Mijn tweede poging het tijd-ruimtecontinuüm te overwinnen deed ik pas vele jaren later. Ik was toen 22.

Er zijn zeer weinig schrijvers, laat staan filosofen, die zo helder schrijven als Schopenhauer. Je zou kunnen beginnen met de prachtig getitelde bloemlezing Er is geen vrouw die deugt, die is gemakkelijk antiquarisch verkrijgbaar.

quote:

Op maandag 26 oktober 2015 19:55 schreef Ringo het volgende:
Er zijn zeer weinig schrijvers, laat staan filosofen, die zo helder schrijven als Schopenhauer. Je zou kunnen beginnen met de prachtig getitelde bloemlezing Er is geen vrouw die deugt, die is gemakkelijk antiquarisch verkrijgbaar.

Ik ben Nietzsche ook grotendeels doorgekomen, dus Schopenhauer zal ik ook wel redden. Het is allemaal gemakkelijk online in epub te vinden.

quote:

Op maandag 26 oktober 2015 19:52 schreef LXIV het volgende:
Mijn tweede poging het tijd-ruimtecontinuüm te overwinnen deed ik pas vele jaren later. Ik was toen 22.

Vertel!

Ik dacht toen ik vroeger als achtjarige mijn geliefde Suske en Wiske's las, dat het toch ook te doen moest zijn, en dat er ergens op de wereld een professor Barabas rondliep die dit aan het uitvinden was. Dat was dus een desillusie maar het had me vast veel goed gedaan als ik van jouw experimenten had vernomen. Het leuke is, als ik dit nu wel eens bespreek met leerlingen in klas 1 dan zie ik bij zo ongeveer eenderde van de klas de oogjes oplichten van herkenning.

quote:

Op maandag 26 oktober 2015 20:27 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Vertel!

Dat is het verhaal van het BINARI ORACULI. Bij wijze van cliffhanger zal ik dit verhaal ergens nog in dit topic uit de doeken doen, maar niet meer vandaag!

PS: Die 'professor' liep dus wel degelijk ergens rond, dat was ik!

"Frankrijk is een land dat zich boven in Maslows piramide bevindt en zijn ingezetenen desondanks dwingt te werken om het werken. Het zou anders zijn als er vacatures voor boeren openstonden maar die zijn er niet, men zoekt productiemedewerkers en telefonisch marketeers. En allemaal vanwege een obsessieve notie van arbeidsethos, men moet en zal eigen verantwoordelijkheid dragen. Dat is nu eenmaal hoe de maatschappelijke wind staat, maar laten we niet doen alsof het een rationele opvatting is."

Bernard-Henri Lévy

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 16:03 schreef Claudia_x het volgende:

Het wordt gaandeweg gemakkelijker om te berusten in het besef dat er geen grootse toekomst ligt te wachten en dat het leven eenvoudigweg zinloos is. Als je op het juiste moment een kind neemt, weet je een nieuwe existentiële crisis met gemak een jaar of 15-20 voor je uit te schuiven.

Als je straks een nieuwe existentiële crisis krijgt, dan ben je volgens mij nooit uit de eerste gekomen. Als troost:

Vanochtend zag ik mane op de fiets, we reden elkaar tegemoet op het Noordeinde. Misschien zag zij mij ook, maar in de mist en de haast van de ochtend is zo'n moment van herkenning gauw voorbij, dus misschien ook niet.