Depressie & Angst #128 Herfst in het hoofd

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:43 schreef Elvi het volgende:

[..]

Jij hebt geen startkwalificatie toch? Dat kan een reden zijn dat ze de opleiding betalen. Of anders is het een regeling vanuit de Wajong waar ik niks vanaf weet verder

Je weet nieteens wie "ze" is.
Sterker nog, ik weet dat zelf nieteens

Ik had al eens gezegd dat ik de ballen verstand heb van dit soort dingen, het verandert ook elke keer weer en ook de potjes veranderen sneller dan ze in kaart worden gebracht. Ik volg alleen de voor mij meest logische weg, deze mogelijkheid heb ik, veel andere mogelijkheden heb ik niet en ik zie dit zelf als een hele goeie kans.

Voor de rest moeten jullie m'n pohi maar nalezen of gewoon vragen, maar ik weet gewoon niet meer dan ik jullie al verteld heb

quote:

Op maandag 14 september 2015 18:22 schreef DancingPhoebe het volgende:
Dat lijkt me juist goed? Een reden en een oorzaak en dus ook iets wat te behandelen is?

Beter dan dat ze niet kunnen vinden waarom je je zo belabberd voelt en er ook maar niets verandert, toch?

Ja en nee.
Pfeiffer is niet te behandelen, dat moet je 'uitzitten'. En dat kan weken of maanden duren.

Wat ik uberkut vind is dat ik zo hard bezig was met het op de rit brengen van mijn leven, en dat ging best wel goed. Tot laatst, toen duizend vermoeid. En nu blijk ik daar dus nog wel een tijd aan vast te zitten.

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:40 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Lees Elvi.

En feedback is er om gedoe .
Ik ben hier niet om mensen tevreden te houden.
Ik kom op voor mijzelf als ik dat nog acht, als jij daarmee zit dan is dat jouw probleem.

Ik heb bij jou het idee dat je vooral ondermijnend bezig bent. Op de 1 of andere manier twijfel ik bij jou om je goede bedoelingen. Maar goed, dit is alleen wat feedback dus doe ermee wat je wilt

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:45 schreef Lonaa het volgende:

[..]

Ja en nee.
Pfeiffer is niet te behandelen, dat moet je 'uitzitten'. En dat kan weken of maanden duren.

Wat ik uberkut vind is dat ik zo hard bezig was met het op de rit brengen van mijn leven, en dat ging best wel goed. Tot laatst, toen duizend vermoeid. En nu blijk ik daar dus nog wel een tijd aan vast te zitten.

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:40 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

En feedback is er om gedoe .
Ik ben hier niet om mensen tevreden te houden.
Ik kom op voor mijzelf als ik dat nog acht, als jij daarmee zit dan is dat jouw probleem.

Waarom ben je hier eigenlijk wel?

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:47 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Niet om op zulke vragen te antwoorden.

Oké, succes met dingen enzo

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:46 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Ja. Behoorlijk.
Ik was dus wel een beetje van slag. En boos. En verdrietig. En godverdomme waarom kan het nou nooit eens normaal gaan?

Maar goed, weinig aan te doen.

quote:

Op maandag 14 september 2015 16:56 schreef ChildoftheStars het volgende:

Ik denk wel dat het voor nu de juiste keuze is. Ik wilde zeggen dat je beter nu kan worden opgenomen dan wanneer het erger is, maar ik denk dat het nu al behoorlijk erg is...
Fijn dat je nog wel wat dingen met je stage kan regelen. En neem je tijd om je beter te voelen he

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:45 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Je weet nieteens wie "ze" is.
Sterker nog, ik weet dat zelf nieteens

Er zijn maar 2 keuzes: UWV of gemeente

En het maakt verder niet uit ofzo. Ik ben blij voor je dat je die mogelijkheid hebt. Ik kan alleen aan de andere kant ook snappen dat het vragen kan oproepen (vooral bij langdurig werklozen). Maar dat maakt niet dat ik het je nu misgun of alles wil weten van de financien

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:50 schreef Elvi het volgende:

[..]

Er zijn maar 2 keuzes: UWV of gemeente

En het maakt verder niet uit ofzo. Ik ben blij voor je dat je die mogelijkheid hebt. Ik kan alleen aan de andere kant ook snappen dat het vragen kan oproepen (vooral bij langdurig werklozen). Maar dat maakt niet dat ik het je nu misgun of alles wil weten van de financien

Er zijn altijd meer keuzes, je noemt de 2 voor jou meest waarschijnlijke, maar dit weet je helemaal niet zeker. Ik weet dat soms bedrijven zelf ook cursussen/opleidingen geven, maar dat daar ook weer bepaalde voorwaardes aan vast zitten, maar ik weet het allemaal niet en ik ga niet zeggen dat het of de gemeente os of het uwv, want feit is dat ik dat gewoon niet weet.

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:53 schreef Gray het volgende:
Mehhhhhhhhhhhhhh, kan pas aanstaande maandag op z'n vroegst een afspraak maken, omdat fouten in de verwijsbrief en de arts mag een week niet in z'n praktijk komen.

The fuck?

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:53 schreef Gray het volgende:
Mehhhhhhhhhhhhhh, kan pas aanstaande maandag op z'n vroegst een afspraak maken, omdat fouten in de verwijsbrief en de arts mag een week niet in z'n praktijk komen.

HA of de arts waar je je wilt aanmelden voor verdere behandeling?

Maarja, that sucks
edit:

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:53 schreef Elvi het volgende:

[..]

The fuck?

en dit. beetje raar wel

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:53 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Er zijn altijd meer keuzes, je noemt de 2 voor jou meest waarschijnlijke, maar dit weet je helemaal niet zeker. Ik weet dat soms bedrijven zelf ook cursussen/opleidingen geven, maar dat daar ook weer bepaalde voorwaardes aan vast zitten, maar ik weet het allemaal niet en ik ga niet zeggen dat het of de gemeente os of het uwv, want feit is dat ik dat gewoon niet weet.

Ok even een tip: ik zou er wel achteraan gaan want als er iets misgaat qua financiën dan weet je bij wie je moet zijn.

quote:

Op maandag 14 september 2015 19:54 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ok even een tip: ik zou er wel achteraan gaan want als er iets misgaat qua financiën dan weet je bij wie je moet zijn.

Nogmaals, ik heb dit alleen gehoord van de ervaringsdeskundige die ik 3x sprak, maar de jobcoach zelf is pas volgende week terug van vakantie. Oftewel, alles moet nog besproken gaan worden.

Sowieso ga ik vragen hoe de vork in de steel zit, ik ben niet achterlijk

quote:

Op woensdag 9 september 2015 16:41 schreef Elvi het volgende:

Dus straks doe ik voor 6 organisaties vrijwilligerswerk. Waarom doe ik dat mezelf toch steeds aan?!

Nog even terugkomend hierop (Gray, jij vroeg er ook naar ):
Ik heb het met mn SPV besproken en het lijkt er op dat ik dit gewoon van huis uit heb meegekregen Mn ouders zijn ook zo. Geen diep psychologische issue dus. Mn SPV vond ook dat het verder geen nut had om te analyseren, want ze kwam zelf ook uit zo'n gezin dus ze herkende het wel

quote:

Op maandag 14 september 2015 20:38 schreef Gray het volgende:

[..]

Een andere arts moet een week alleen werken ofzo? Ik neem aan voor een opleiding.

[..]

HA. De verwijsbrief was fout ofzo, dus moet opnieuw gemaakt worden, blablabla. 3 weken verder mag ik eindelijk een afspraak maken. Tis maar goed dat ik geen gevaar voor mezelf ben.

Dat is echt het allerstomste wat ik ooit gehoord heb.
Kan je je niet alvast aanmelden bij de instelling en later de verwijzing regelen? Zo deed ik het de eerste keer. Ik regelde eerst een afspraak en toen de verwijzing. Als ik de verwijzing maar meenam naar de eerste afspraak Ik kreeg mn verwijzingen ook altijd tijdens de afspraak met de huisarts dus ik vind het zo raar dat jij moet wachten.

quote:

Op maandag 14 september 2015 18:06 schreef kuolema het volgende:

[..]

Weet je ook hoe dat komt?
Met mij gaat het best goed .

Teveel prikkels gehad dit weekend en ik baal ook een beetje van de storing die ik nog steeds heb.... (mensen zijn eigenlijk eng, en ik doe net alsof ik t heel gezellig heb...)

Ik heb sinds ongeveer een week weer dat ik én veel vermoeider/somberder ben (ik vind de twee soms moeilijk te onderscheiden als halverwege dag een 'ik heb nergens meer energie voor en wil het liefst in bed kruipen' gevoel toeslaat) maar ik voel ook een vreemd soort angst die ik in deze tijd van het jaar vaker gehad heb.
Het lijkt vooral te zijn in begin van de avond tot het moment dat het donker wordt/voorheen donker werd. Ik krijg bijna het idee dat mijn hoofd er moeite mee heeft dat het licht met de dag verandert, en als het vroeger op de avond al donkerder is buiten en ik meer afhankelijk ben van kunstlicht is het ook alsof ik bijna niet scherp/helder meer kan zien. Daar heb ik zomers overigens 's avonds geen last van, maar wellicht koppel ik het wazige gevoel dan meer aan het tijdstip en mijn vermoeidheid, terwijl het nu optreed op tijdstippen dat ik nog scherp moet zijn en functioneren..

Herkent iemand dit gevoel? Ik weet niet zo goed hoe ik het moet definieren of beschrijven..

Begin van het jaar is bij mij de bom gebarsten. Het ging al een tijd niet echt lekker. Kon mijn rust niet meer vinden, begon me steeds meer terug te trekken van het gezin. Begon eigenlijk een eigen leven te leiden buiten het gezin om. Het draaide toch wel door, ik was niet nodig voor mijn gevoel.
Ik had nergens meer zin in, ik snapte mijn vrouw en kinderen niet meer en zij snapte mij ook niet meer. Had alleen maar behoefte om alleen te zijn en geen verplichtingen meer. Om vervolgens te verdrinken in mijn gedachten, angsten en verdriet.

Doordat ik me afsloot van het gezin, voelde ik me steeds meer eenzaam. Had steeds meer het gevoel dat ik er niet meer toe doe. Ze waren voor mijn gevoel beter af zonder mij. Had nog wel energie om me groot te houden tegenover de buitenwereld, maar ook dat werd steeds zwaarder.
Kreeg steeds meer het gevoel dat niemand meer op mij zat te wachten. Sprak niet meer af met vrienden omdat ik hen toch maar tot last zou zijn. Zo gezellig ben ik nou ook weer niet. Waarom zouden ze in vredesnaam met mij af willen spreken? Op het werk steeds meer het gevoel dat ik het niet goed genoeg deed. Elke keer bang dat ik een fout had gemaakt.

De angsten werden steeds groter. Ik was zo bang om te falen, dat ik uiteindelijk alleen nog maar naar mijn beeldscherm staarde., mijn tijd gewoon uitzat. Totdat ik op een ochtend helemaal niks meer kon. Mijn wekker ging af, maar kon de kracht niet meer vinden om mijn arm optillen zodat ik hem kon uitzetten. Uiteindelijk heeft mijn vrouw de wekker uitgezet en mijn naar de huisarts “gesleept”.

Diagnose was duidelijk; depressie. Ik moest zo snel mogelijk hulp krijgen.

Ondertussen heb ik al enkele maanden hulp. Heb het gevoel dat het wel wat beter gaat. Ben weer onderdeel geworden van het gezin, doe weer mee met de opvoeding van de kinderen en begin ook weer closer te worden met mijn vrouw. De kinderen geven aan dat ze me een lievere papa vinden dan voordat ik ziek werd.

Maar toch blijf ik een gevoel houden, het gevoel van er niet toe doen. Heb nog altijd het idee dat ze beter af zijn zonder mij. Voel me ook nog steeds teleurgesteld in mezelf. Dat ik na zoveel maanden nog steeds niets kan. De standaard dingen lukt nog wel, maar het kost zoveel moeite en energie dat ik daarna opgebrand ben.

Weet het gewoon niet meer. Kan niet echt genieten van het leven. De toekomst is grauw en kil. Vraag me ook af of het ooit nog goed komt. Ze zeggen van wel, maar ik kan / wil het niet geloven.

Weet niet waarom ik dit deel. Misschien om mijn verhaal een keer op papier te zetten, misschien om mijn ervaring te delen.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 12:14 schreef NagChampa het volgende:
Begin van het jaar is bij mij de bom gebarsten. Het ging al een tijd niet echt lekker. Kon mijn rust niet meer vinden, begon me steeds meer terug te trekken van het gezin. Begon eigenlijk een eigen leven te leiden buiten het gezin om. Het draaide toch wel door, ik was niet nodig voor mijn gevoel.
Ik had nergens meer zin in, ik snapte mijn vrouw en kinderen niet meer en zij snapte mij ook niet meer. Had alleen maar behoefte om alleen te zijn en geen verplichtingen meer. Om vervolgens te verdrinken in mijn gedachten, angsten en verdriet.

Doordat ik me afsloot van het gezin, voelde ik me steeds meer eenzaam. Had steeds meer het gevoel dat ik er niet meer toe doe. Ze waren voor mijn gevoel beter af zonder mij. Had nog wel energie om me groot te houden tegenover de buitenwereld, maar ook dat werd steeds zwaarder.
Kreeg steeds meer het gevoel dat niemand meer op mij zat te wachten. Sprak niet meer af met vrienden omdat ik hen toch maar tot last zou zijn. Zo gezellig ben ik nou ook weer niet. Waarom zouden ze in vredesnaam met mij af willen spreken? Op het werk steeds meer het gevoel dat ik het niet goed genoeg deed. Elke keer bang dat ik een fout had gemaakt.

De angsten werden steeds groter. Ik was zo bang om te falen, dat ik uiteindelijk alleen nog maar naar mijn beeldscherm staarde., mijn tijd gewoon uitzat. Totdat ik op een ochtend helemaal niks meer kon. Mijn wekker ging af, maar kon de kracht niet meer vinden om mijn arm optillen zodat ik hem kon uitzetten. Uiteindelijk heeft mijn vrouw de wekker uitgezet en mijn naar de huisarts “gesleept”.

Diagnose was duidelijk; depressie. Ik moest zo snel mogelijk hulp krijgen.

Ondertussen heb ik al enkele maanden hulp. Heb het gevoel dat het wel wat beter gaat. Ben weer onderdeel geworden van het gezin, doe weer mee met de opvoeding van de kinderen en begin ook weer closer te worden met mijn vrouw. De kinderen geven aan dat ze me een lievere papa vinden dan voordat ik ziek werd.

Maar toch blijf ik een gevoel houden, het gevoel van er niet toe doen. Heb nog altijd het idee dat ze beter af zijn zonder mij. Voel me ook nog steeds teleurgesteld in mezelf. Dat ik na zoveel maanden nog steeds niets kan. De standaard dingen lukt nog wel, maar het kost zoveel moeite en energie dat ik daarna opgebrand ben.

Weet het gewoon niet meer. Kan niet echt genieten van het leven. De toekomst is grauw en kil. Vraag me ook af of het ooit nog goed komt. Ze zeggen van wel, maar ik kan / wil het niet geloven.

Weet niet waarom ik dit deel. Misschien om mijn verhaal een keer op papier te zetten, misschien om mijn ervaring te delen.

Hoi. Ik zag dat je in maart al eens gepost had hier en dat je al een tijdje meelas.
Welkom (helaas, je snapt wel wat ik bedoel)

Eerst over dit stukje:

quote:

Vraag me ook af of het ooit nog goed komt. Ze zeggen van wel, maar ik kan / wil het niet geloven.

Zelf ben ik geen fan van dit soort uitspraken omdat je dit niet zeker kunt weten (het gaat na een tijd 'meestal' weer beter, maar garantie heb je gewoon niet) en om de 1 of andere reden komt zo'n opmerking op mij een beetje over alsof mijn klachten niet serieus genomen worden.

Het is goed dat je hulp hebt nu. Schrijven doe ik nu al jaren, kan niet precies uitleggen waarom maar het doet mij wel plezier (houd ook een dagboek bij).

Dat met die wekker klinkt wel serieus. Hoe heb je het zover laten komen?

Hallo,

Ik heb al een paar jaar een depressie en last van angststoornissen. Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat op mijn twaalfde een reactieve hechtingsstoornis is vastgesteld.
Omdat ik mij jarenlang heb afgevraagd, samen met psychologen, wat er nu aan mij mankeert, is dit nogal een klap geweest.

Ik ben mishandeld door mijn ouders en uit huis geplaatst toen ik een peuter was. Mijn ouders zijn daarna uit het beeld verdwenen. De rest van mijn jeugd heb ik in pleeggezinnen en instellingen doorgebracht. Omringd door pedagogen, psychologen en noem het maar op.
Toch ben ik nooit ergens voor behandeld. Later, toen ik op eigen gelegenheid naar een psycholoog ging, hebben ze nooit iets kunnen "vinden"

Nu ben ik 29 en heb heel mijn toekomst zien verdampen. Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 14:19 schreef 19867303 het volgende:
Hallo,

Ik heb al een paar jaar een depressie en last van angststoornissen. Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat op mijn twaalfde een reactieve hechtingsstoornis is vastgesteld.
Omdat ik mij jarenlang heb afgevraagd, samen met psychologen, wat er nu aan mij mankeert, is dit nogal een klap geweest.

Ik ben mishandeld door mijn ouders en uit huis geplaatst toen ik een peuter was. Mijn ouders zijn daarna uit het beeld verdwenen. De rest van mijn jeugd heb ik in pleeggezinnen en instellingen doorgebracht. Omringd door pedagogen, psychologen en noem het maar op.
Toch ben ik nooit ergens voor behandeld. Later, toen ik op eigen gelegenheid naar een psycholoog ging, hebben ze nooit iets kunnen "vinden"

Nu ben ik 29 en heb heel mijn toekomst zien verdampen. Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.

Arelaxed man! Weet je zeker dat de psycholoog "niks kan vinden" als je zo een concreet probleem voorschotelt? Ik bedoel? Blind zijn is niet relaxed, maar zeker als je een beroep uitoefent waarbij je psychische problemen probeert te verhelpen lijkt het me toch wel handig als je overdreven duidelijke concrete problemen kunt signaleren.

Welk label ze op je plakken lijkt mij niet erg boeiend trouwens. Weet je zeker dat je zo een label niet helemaal verkeerd interpreteert? Je komt over alsof je zelf geen controle hebt over je eigen acties en dat je dat label gebruikt als excuus om actie te ondernemen.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 14:35 schreef ludovico het volgende:

[..]

Arelaxed man! Weet je zeker dat de psycholoog "niks kan vinden" als je zo een concreet probleem voorschotelt? Ik bedoel? Blind zijn is niet relaxed, maar zeker als je een beroep uitoefent waarbij je psychische problemen probeert te verhelpen lijkt het me toch wel handig als je overdreven duidelijke concrete problemen kunt signaleren.

Welk label ze op je plakken lijkt mij niet erg boeiend trouwens. Weet je zeker dat je zo een label niet helemaal verkeerd interpreteert? Je komt over alsof je zelf geen controle hebt over je eigen acties en dat je dat label gebruikt als excuus om actie te ondernemen.

Wat ik verteld heb tegen de pshychologen zouden ze direct moeten koppelen aan een hechtingsstoornis. Voor mij is dat overduidelijk. Ik ga er ook nooit meer naartoe, het is onzin.

Het label is wel belangerijk. als je leest en zoveel details herkent waar ik nooit van had gedacht dat het kenmerken waren van die stoornis, dan maakt het wel uit. En over die acties is misschien een iets te voorbarige conclusie die je uit dat stukje tekst haalt

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 14:54 schreef 19867303 het volgende:
En over die acties is misschien een iets te voorbarige conclusie die je uit dat stukje tekst haalt

Nouja ik hoop het maar:

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 14:19 schreef 19867303 het volgende:
Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.

Lijkt er toch echt op dat je geen actie denkt te kunnen ondernemen om er vanaf te komen.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 13:41 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Hoi. Ik zag dat je in maart al eens gepost had hier en dat je al een tijdje meelas.
Welkom (helaas, je snapt wel wat ik bedoel)

Ik heb in maart inderdaad als eens gepost. Maar nu pas de moed gevonden om mijn verhaal te delen. Misschien dat ik hier wat steun kan vinden. Merk dat de omgeving er toch moeite mee hebben dat ik nog niet "mezelf" ben.

quote:

Dat met die wekker klinkt wel serieus. Hoe heb je het zover laten komen?

Ik zat toentertijd echt heel diep. Hoe ik het zover heb laten komen? Ik denk dat ik niet wilde inzien dat het niet goed ging. Al mijn energie blijven gebruiken om toch een masker op te kunnen houden.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 15:03 schreef NagChampa het volgende:

[..]

Ik heb in maart inderdaad als eens gepost. Maar nu pas de moed gevonden om mijn verhaal te delen. Misschien dat ik hier wat steun kan vinden. Merk dat de omgeving er toch moeite mee hebben dat ik nog niet "mezelf" ben.

[..]

Ik zat toentertijd echt heel diep. Hoe ik het zover heb laten komen? Ik denk dat ik niet wilde inzien dat het niet goed ging. Al mijn energie blijven gebruiken om toch een masker op te kunnen houden.

Het kan wel even duren om er uit te komen. Je bent ook erg moe van al die strijd die je moet leveren, dat moet ook herstellen. Heb je medicatie? Ik weet dat dat mij heel erg heeft geholpen en nog doet. Verder zijn er een hoop hulpmiddelen die je kan inzetten, waaronder ook je verhaal delen hier bijvoorbeeld.

Wat je kan proberen is er op te letten of je af en toe ergens plezier aan beleeft en dat heel goed onthouden, want dat zijn de dingen waar het om gaat. Dat zijn de dingen die je jezelf moet vertellen als t weer minder goed gaat, dat die moment ook weer komen. Op t moment hou ik het bij in een appje, gewoon om mezelf voor te houden dat er ook zat betere dagen tussen zitten.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 14:54 schreef 19867303 het volgende:

[..]

Wat ik verteld heb tegen de pshychologen zouden ze direct moeten koppelen aan een hechtingsstoornis. Voor mij is dat overduidelijk. Ik ga er ook nooit meer naartoe, het is onzin.

Het label is wel belangerijk. als je leest en zoveel details herkent waar ik nooit van had gedacht dat het kenmerken waren van die stoornis, dan maakt het wel uit. En over die acties is misschien een iets te voorbarige conclusie die je uit dat stukje tekst haalt

Veel stoornissen hebben overlappende kenmerken. Jouw verhaal is wel heel heftig zo te lezen. Maar toch denk ik dat je moet proberen de feiten te checken, is het echt zo dat niemand je moet of denk je dat alleen maar?

En therapie is geen wondermiddel, maar je kan er wel mee vooruit komen is mijn ervaring. Heb je al eens schema therapie gehad? Ik denk dat je daar ook veel in zal herkennen.

(ik heb ook heel lang gedacht dat ik niet deugde en dat ze me niet moesten, tot ik schema therapie ging doen en ontdekte dat er toch heel veel daarvan tussen mn oren zat en ergens ontstaan was)

En ik ben weg

BTW: ze hebben medicatie voor me. En ja, er is een grote kans op gewichtsverandering. Alleen hiervan verliezen mensen gewicht. Niet dat ik ga lijnen etc. Ik houd me aan de lijst. Alleen godzijdank wat een opluchting. En ironie. Heb er echt zo hard om gelachen

Ik ga nu maar even sociaal zijn met de rest

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 16:55 schreef ChildoftheStars het volgende:
En ik ben weg

BTW: ze hebben medicatie voor me. En ja, er is een grote kans op gewichtsverandering. Alleen hiervan verliezen mensen gewicht. Niet dat ik ga lijnen etc. Ik houd me aan de lijst. Alleen godzijdank wat een opluchting. En ironie. Heb er echt zo hard om gelachen

Ik ga nu maar even sociaal zijn met de rest

Succes Child!

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 16:55 schreef ChildoftheStars het volgende:
En ik ben weg

BTW: ze hebben medicatie voor me. En ja, er is een grote kans op gewichtsverandering. Alleen hiervan verliezen mensen gewicht. Niet dat ik ga lijnen etc. Ik houd me aan de lijst. Alleen godzijdank wat een opluchting. En ironie. Heb er echt zo hard om gelachen

Ik ga nu maar even sociaal zijn met de rest

Heel veel succes heb je er een beetje vertrouwen in?

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 14:19 schreef 19867303 het volgende:
Hallo,

Ik heb al een paar jaar een depressie en last van angststoornissen. Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat op mijn twaalfde een reactieve hechtingsstoornis is vastgesteld.
Omdat ik mij jarenlang heb afgevraagd, samen met psychologen, wat er nu aan mij mankeert, is dit nogal een klap geweest.

Ik ben mishandeld door mijn ouders en uit huis geplaatst toen ik een peuter was. Mijn ouders zijn daarna uit het beeld verdwenen. De rest van mijn jeugd heb ik in pleeggezinnen en instellingen doorgebracht. Omringd door pedagogen, psychologen en noem het maar op.
Toch ben ik nooit ergens voor behandeld. Later, toen ik op eigen gelegenheid naar een psycholoog ging, hebben ze nooit iets kunnen "vinden"

Nu ben ik 29 en heb heel mijn toekomst zien verdampen. Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.

Niet overdrijven dat je leven en zo verdampt is nu ineens

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 15:12 schreef zomie het volgende:

[..]

Veel stoornissen hebben overlappende kenmerken. Jouw verhaal is wel heel heftig zo te lezen. Maar toch denk ik dat je moet proberen de feiten te checken, is het echt zo dat niemand je moet of denk je dat alleen maar?

En therapie is geen wondermiddel, maar je kan er wel mee vooruit komen is mijn ervaring. Heb je al eens schema therapie gehad? Ik denk dat je daar ook veel in zal herkennen.

(ik heb ook heel lang gedacht dat ik niet deugde en dat ze me niet moesten, tot ik schema therapie ging doen en ontdekte dat er toch heel veel daarvan tussen mn oren zat en ergens ontstaan was)

Waarschijnlijk denk ik het alleen maar. Maar dat is heel de dag en overal. Alle hulp die ik heb gehad heeft nog nooit geholpen, nog niet een klein beetje. Naar mijn idee ben ik gewoon onderontwikkeld.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 19:01 schreef hardromacore2.0 het volgende:
En zelfs onderontwikkeld kan je heel positief zijn, nu bekijk je alles zeer negatief.

Dat klopt, ik wou hier iig de zeggen hoe ik echt denk. Ik denk niet dat er ooit nog een ander gevoel komt.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 12:14 schreef NagChampa het volgende:

Maar toch blijf ik een gevoel houden, het gevoel van er niet toe doen. Heb nog altijd het idee dat ze beter af zijn zonder mij. Voel me ook nog steeds teleurgesteld in mezelf. Dat ik na zoveel maanden nog steeds niets kan. De standaard dingen lukt nog wel, maar het kost zoveel moeite en energie dat ik daarna opgebrand ben.

Weet het gewoon niet meer. Kan niet echt genieten van het leven. De toekomst is grauw en kil. Vraag me ook af of het ooit nog goed komt. Ze zeggen van wel, maar ik kan / wil het niet geloven.

Wat zegt de hulpverlening als je ze dit verteld? Want het is wel iets wat ik zou melden Het betekent in ieder geval dat je nog niet 100% beter bent. Want voel je ook dat het beter met je gaat of doe je alsof het beter met je gaat?

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 15:09 schreef zomie het volgende:

[..]

Het kan wel even duren om er uit te komen. Je bent ook erg moe van al die strijd die je moet leveren, dat moet ook herstellen. Heb je medicatie? Ik weet dat dat mij heel erg heeft geholpen en nog doet. Verder zijn er een hoop hulpmiddelen die je kan inzetten, waaronder ook je verhaal delen hier bijvoorbeeld.

Wat je kan proberen is er op te letten of je af en toe ergens plezier aan beleeft en dat heel goed onthouden, want dat zijn de dingen waar het om gaat. Dat zijn de dingen die je jezelf moet vertellen als t weer minder goed gaat, dat die moment ook weer komen. Op t moment hou ik het bij in een appje, gewoon om mezelf voor te houden dat er ook zat betere dagen tussen zitten.

Ik heb AD gekregen van de huisarts. Ze helpen wel iets, ze halen net het scherpe randje van de somberheid af.
Ik ga ook beginnen met mindfullness. Volgens mijn psych kan dit heel goed helpen om me beter te gaan voelen.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 20:28 schreef Elvi het volgende:

Wat zegt de hulpverlening als je ze dit verteld? Want het is wel iets wat ik zou melden Het betekent in ieder geval dat je nog niet 100% beter bent. Want voel je ook dat het beter met je gaat of doe je alsof het beter met je gaat?

De hulpverlening geeft aan dat dit gevoel door de depressie komt. Door me weer meer bij het gezin te betrekken hopen ze dat ik me weer wat beter ga voelen.
Maar klinkt misschien raar om te zeggen, maar ik weet niet meer of ik me echt beter voel of dat ik me beter voordoe.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 21:02 schreef NagChampa het volgende:

De hulpverlening geeft aan dat dit gevoel door de depressie komt. Door me weer meer bij het gezin te betrekken hopen ze dat ik me weer wat beter ga voelen.
Maar klinkt misschien raar om te zeggen, maar ik weet niet meer of ik me echt beter voel of dat ik me beter voordoe.

Ik vroeg het eigenlijk vanwege deze zin in je verhaal: "De kinderen geven aan dat ze me een lievere papa vinden dan voordat ik ziek werd." Dat komt op mij over alsof je je schuldig voelt over je depressie en daarom gaat overcompenseren. Met als resultaat dat je kinderen je nu zelfs leuker vinden dan 'voor' je depressie. Terwijl je nu eigenlijk nog in je depressie zit. Snap je?

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 21:07 schreef Elvi het volgende:

Ik vroeg het eigenlijk vanwege deze zin in je verhaal: "De kinderen geven aan dat ze me een lievere papa vinden dan voordat ik ziek werd." Dat komt op mij over alsof je je schuldig voelt over je depressie en daarom gaat overcompenseren. Met als resultaat dat je kinderen je nu zelfs leuker vinden dan 'voor' je depressie. Terwijl je nu eigenlijk nog in je depressie zit. Snap je?

Oh, je bedoeld het op die manier . Ik weet niet of ik ze overcompenseer. Het is niet dat ik ze extra verwen of iets dergelijks. Het scheelt wel dat ik veel meer thuis ben dan voorheen en daardoor meer tijd met ze doorbreng. Ook probeer ik de kinderen zo min mogelijk tot last te zijn en doe me ook vaak beter voor dan ik ben.

Dit is ook bekend bij de hulpverlening en die vinden dat ik daarin moet veranderen. Dat de kinderen gerust mogen zien dat ik somber ben.

Sterkte allemaal

Ik wil nog even de nadruk leggen op het eerste stukje uit Grays post hierboven. Depressie fuckt echt met je gedachten. Het voelt alsof je heel helder inziet dat de wereld stom en slecht Is, maar echt, dat Is onzin! Neem je gedachten met een flinke korrel zout.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 20:24 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Maar wat houd het onderontwikkeld zijn precies voor jou in?
En waarom denk je hierin niet meer te kunnen groeien?

Ik mis gewoon de verbindingen om normaal contact aan te gaan. ik voel mij altijd te ongemakkelijk om gewoon normaal te kunnen functioneren.

Er is helemaal niet zoveel hulp voor mensen zoals mij. Ieder contact met een pshycholoog loopt uit op niks. Ik zou ook werkelijk niet weten hoe dat mij nu zou moeten helpen. Daarbij is het niet te combineren met mijn werk. Ze werken niet s'avonds en ik kan niet jarenlang een dag in de week vrij nemen. Want ik heb minimaal 5 jaar intensieve therapie nodig. Mijn voorstel om een jaar lang 5 uur achter elkaar therapie te hebben vonden ze maar onzin. Het vertrouwen in de hulpverlening is nul. Het grootste deel van mijn leven heb ik "hulp" gehad. Het zorgt vooral voor frustratie.

quote:

Op woensdag 16 september 2015 08:26 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Wat is nou belangrijker, werk of je welzijn?

Intensieve therapie is 20 a 30 uur per week.

Mijn werk en welzijn zijn heel erg aan elkaar gekoppeld. Therapie zorgt voor irritatie en frustratie. Werk is mijn therapie.