R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo,
Ik heb al een paar jaar een depressie en last van angststoornissen. Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat op mijn twaalfde een reactieve hechtingsstoornis is vastgesteld.
Omdat ik mij jarenlang heb afgevraagd, samen met psychologen, wat er nu aan mij mankeert, is dit nogal een klap geweest.
Ik ben mishandeld door mijn ouders en uit huis geplaatst toen ik een peuter was. Mijn ouders zijn daarna uit het beeld verdwenen. De rest van mijn jeugd heb ik in pleeggezinnen en instellingen doorgebracht. Omringd door pedagogen, psychologen en noem het maar op.
Toch ben ik nooit ergens voor behandeld. Later, toen ik op eigen gelegenheid naar een psycholoog ging, hebben ze nooit iets kunnen "vinden"
Nu ben ik 29 en heb heel mijn toekomst zien verdampen. Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.
Ik heb al een paar jaar een depressie en last van angststoornissen. Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat op mijn twaalfde een reactieve hechtingsstoornis is vastgesteld.
Omdat ik mij jarenlang heb afgevraagd, samen met psychologen, wat er nu aan mij mankeert, is dit nogal een klap geweest.
Ik ben mishandeld door mijn ouders en uit huis geplaatst toen ik een peuter was. Mijn ouders zijn daarna uit het beeld verdwenen. De rest van mijn jeugd heb ik in pleeggezinnen en instellingen doorgebracht. Omringd door pedagogen, psychologen en noem het maar op.
Toch ben ik nooit ergens voor behandeld. Later, toen ik op eigen gelegenheid naar een psycholoog ging, hebben ze nooit iets kunnen "vinden"
Nu ben ik 29 en heb heel mijn toekomst zien verdampen. Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.
Arelaxed man! Weet je zeker dat de psycholoog "niks kan vinden" als je zo een concreet probleem voorschotelt? Ik bedoel? Blind zijn is niet relaxed, maar zeker als je een beroep uitoefent waarbij je psychische problemen probeert te verhelpen lijkt het me toch wel handig als je overdreven duidelijke concrete problemen kunt signaleren.quote:Op dinsdag 15 september 2015 14:19 schreef 19867303 het volgende:
Hallo,
Ik heb al een paar jaar een depressie en last van angststoornissen. Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat op mijn twaalfde een reactieve hechtingsstoornis is vastgesteld.
Omdat ik mij jarenlang heb afgevraagd, samen met psychologen, wat er nu aan mij mankeert, is dit nogal een klap geweest.
Ik ben mishandeld door mijn ouders en uit huis geplaatst toen ik een peuter was. Mijn ouders zijn daarna uit het beeld verdwenen. De rest van mijn jeugd heb ik in pleeggezinnen en instellingen doorgebracht. Omringd door pedagogen, psychologen en noem het maar op.
Toch ben ik nooit ergens voor behandeld. Later, toen ik op eigen gelegenheid naar een psycholoog ging, hebben ze nooit iets kunnen "vinden"
Nu ben ik 29 en heb heel mijn toekomst zien verdampen. Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.
Welk label ze op je plakken lijkt mij niet erg boeiend trouwens. Weet je zeker dat je zo een label niet helemaal verkeerd interpreteert? Je komt over alsof je zelf geen controle hebt over je eigen acties en dat je dat label gebruikt als excuus om actie te ondernemen.
"Het enkele feit dat de gewasbeschermingsmiddelen zijn toegelaten, geeft in ieder geval geen garantie op het ontbreken van met name een uitgesteld schadelijk effect op de gezondheid van mensen."
Wat ik verteld heb tegen de pshychologen zouden ze direct moeten koppelen aan een hechtingsstoornis. Voor mij is dat overduidelijk. Ik ga er ook nooit meer naartoe, het is onzin.quote:
[..]
Arelaxed man! Weet je zeker dat de psycholoog "niks kan vinden" als je zo een concreet probleem voorschotelt? Ik bedoel? Blind zijn is niet relaxed, maar zeker als je een beroep uitoefent waarbij je psychische problemen probeert te verhelpen lijkt het me toch wel handig als je overdreven duidelijke concrete problemen kunt signaleren.
Welk label ze op je plakken lijkt mij niet erg boeiend trouwens. Weet je zeker dat je zo een label niet helemaal verkeerd interpreteert? Je komt over alsof je zelf geen controle hebt over je eigen acties en dat je dat label gebruikt als excuus om actie te ondernemen.
Het label is wel belangerijk. als je leest en zoveel details herkent waar ik nooit van had gedacht dat het kenmerken waren van die stoornis, dan maakt het wel uit. En over die acties is misschien een iets te voorbarige conclusie die je uit dat stukje tekst haalt
Nouja ik hoop het maar:quote:Op dinsdag 15 september 2015 14:54 schreef 19867303 het volgende:
En over die acties is misschien een iets te voorbarige conclusie die je uit dat stukje tekst haalt
Lijkt er toch echt op dat je geen actie denkt te kunnen ondernemen om er vanaf te komen.quote:
Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.
"Het enkele feit dat de gewasbeschermingsmiddelen zijn toegelaten, geeft in ieder geval geen garantie op het ontbreken van met name een uitgesteld schadelijk effect op de gezondheid van mensen."
Ik heb in maart inderdaad als eens gepost. Maar nu pas de moed gevonden om mijn verhaal te delen. Misschien dat ik hier wat steun kan vinden. Merk dat de omgeving er toch moeite mee hebben dat ik nog niet "mezelf" ben.quote:
[..]
Hoi. Ik zag dat je in maart al eens gepost had hier en dat je al een tijdje meelas.
Welkom (helaas, je snapt wel wat ik bedoel)
Ik zat toentertijd echt heel diep. Hoe ik het zover heb laten komen? Ik denk dat ik niet wilde inzien dat het niet goed ging. Al mijn energie blijven gebruiken om toch een masker op te kunnen houden.quote:Dat met die wekker klinkt wel serieus. Hoe heb je het zover laten komen?
Het kan wel even duren om er uit te komen. Je bent ook erg moe van al die strijd die je moet leveren, dat moet ook herstellen. Heb je medicatie? Ik weet dat dat mij heel erg heeft geholpen en nog doet. Verder zijn er een hoop hulpmiddelen die je kan inzetten, waaronder ook je verhaal delen hier bijvoorbeeld.quote:
[..]
Ik heb in maart inderdaad als eens gepost. Maar nu pas de moed gevonden om mijn verhaal te delen. Misschien dat ik hier wat steun kan vinden. Merk dat de omgeving er toch moeite mee hebben dat ik nog niet "mezelf" ben.
[..]
Ik zat toentertijd echt heel diep. Hoe ik het zover heb laten komen? Ik denk dat ik niet wilde inzien dat het niet goed ging. Al mijn energie blijven gebruiken om toch een masker op te kunnen houden.
Wat je kan proberen is er op te letten of je af en toe ergens plezier aan beleeft en dat heel goed onthouden, want dat zijn de dingen waar het om gaat. Dat zijn de dingen die je jezelf moet vertellen als t weer minder goed gaat, dat die moment ook weer komen. Op t moment hou ik het bij in een appje, gewoon om mezelf voor te houden dat er ook zat betere dagen tussen zitten.
Veel stoornissen hebben overlappende kenmerken. Jouw verhaal is wel heel heftig zo te lezen. Maar toch denk ik dat je moet proberen de feiten te checken, is het echt zo dat niemand je moet of denk je dat alleen maar?quote:
[..]
Wat ik verteld heb tegen de pshychologen zouden ze direct moeten koppelen aan een hechtingsstoornis. Voor mij is dat overduidelijk. Ik ga er ook nooit meer naartoe, het is onzin.
Het label is wel belangerijk. als je leest en zoveel details herkent waar ik nooit van had gedacht dat het kenmerken waren van die stoornis, dan maakt het wel uit. En over die acties is misschien een iets te voorbarige conclusie die je uit dat stukje tekst haalt
En therapie is geen wondermiddel, maar je kan er wel mee vooruit komen is mijn ervaring. Heb je al eens schema therapie gehad? Ik denk dat je daar ook veel in zal herkennen.
(ik heb ook heel lang gedacht dat ik niet deugde en dat ze me niet moesten, tot ik schema therapie ging doen en ontdekte dat er toch heel veel daarvan tussen mn oren zat en ergens ontstaan was)
En ik ben weg
BTW: ze hebben medicatie voor me. En ja, er is een grote kans op gewichtsverandering. Alleen hiervan verliezen mensen gewicht. Niet dat ik ga lijnen etc. Ik houd me aan de lijst. Alleen godzijdank wat een opluchting. En ironie. Heb er echt zo hard om gelachen
Ik ga nu maar even sociaal zijn met de rest
BTW: ze hebben medicatie voor me. En ja, er is een grote kans op gewichtsverandering. Alleen hiervan verliezen mensen gewicht. Niet dat ik ga lijnen etc. Ik houd me aan de lijst. Alleen godzijdank wat een opluchting. En ironie. Heb er echt zo hard om gelachen
Ik ga nu maar even sociaal zijn met de rest
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Succes Child!quote:
En ik ben weg
BTW: ze hebben medicatie voor me. En ja, er is een grote kans op gewichtsverandering. Alleen hiervan verliezen mensen gewicht. Niet dat ik ga lijnen etc. Ik houd me aan de lijst. Alleen godzijdank wat een opluchting. En ironie. Heb er echt zo hard om gelachen
Ik ga nu maar even sociaal zijn met de rest
Heel veel succesquote:
En ik ben weg
BTW: ze hebben medicatie voor me. En ja, er is een grote kans op gewichtsverandering. Alleen hiervan verliezen mensen gewicht. Niet dat ik ga lijnen etc. Ik houd me aan de lijst. Alleen godzijdank wat een opluchting. En ironie. Heb er echt zo hard om gelachen
Ik ga nu maar even sociaal zijn met de rest
heb je er een beetje vertrouwen in?
Niet overdrijven dat je leven en zo verdampt is nu ineensquote:
Hallo,
Ik heb al een paar jaar een depressie en last van angststoornissen. Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat op mijn twaalfde een reactieve hechtingsstoornis is vastgesteld.
Omdat ik mij jarenlang heb afgevraagd, samen met psychologen, wat er nu aan mij mankeert, is dit nogal een klap geweest.
Ik ben mishandeld door mijn ouders en uit huis geplaatst toen ik een peuter was. Mijn ouders zijn daarna uit het beeld verdwenen. De rest van mijn jeugd heb ik in pleeggezinnen en instellingen doorgebracht. Omringd door pedagogen, psychologen en noem het maar op.
Toch ben ik nooit ergens voor behandeld. Later, toen ik op eigen gelegenheid naar een psycholoog ging, hebben ze nooit iets kunnen "vinden"
Nu ben ik 29 en heb heel mijn toekomst zien verdampen. Ik zal nooit in staat zijn om een "vol" leven te hebben, gewoon normaal. Er heeft nog nooit iemand contact met mij gezocht. Zelf kan ik dat niet meer, ik heb altijd het gevoel dat mensen van mij af willen. In de winkel, op straat, op mijn werk en zelf als ik thuis zit en iemand langs hoor lopen denk ik nog dat ze zich aan mij storen.
Waarschijnlijk denk ik het alleen maar. Maar dat is heel de dag en overal. Alle hulp die ik heb gehad heeft nog nooit geholpen, nog niet een klein beetje. Naar mijn idee ben ik gewoon onderontwikkeld.quote:
[..]
Veel stoornissen hebben overlappende kenmerken. Jouw verhaal is wel heel heftig zo te lezen. Maar toch denk ik dat je moet proberen de feiten te checken, is het echt zo dat niemand je moet of denk je dat alleen maar?
En therapie is geen wondermiddel, maar je kan er wel mee vooruit komen is mijn ervaring. Heb je al eens schema therapie gehad? Ik denk dat je daar ook veel in zal herkennen.
(ik heb ook heel lang gedacht dat ik niet deugde en dat ze me niet moesten, tot ik schema therapie ging doen en ontdekte dat er toch heel veel daarvan tussen mn oren zat en ergens ontstaan was)
Dat klopt, ik wou hier iig de zeggen hoe ik echt denk. Ik denk niet dat er ooit nog een ander gevoel komt.quote:
En zelfs onderontwikkeld kan je heel positief zijn, nu bekijk je alles zeer negatief.
Maar wat houd het onderontwikkeld zijn precies voor jou in?quote:
[..]
Dat klopt, ik wou hier iig de zeggen hoe ik echt denk. Ik denk niet dat er ooit nog een ander gevoel komt.
En waarom denk je hierin niet meer te kunnen groeien?
Wat zegt de hulpverlening als je ze dit verteld? Want het is wel iets wat ik zou meldenquote:Op dinsdag 15 september 2015 12:14 schreef NagChampa het volgende:
Maar toch blijf ik een gevoel houden, het gevoel van er niet toe doen. Heb nog altijd het idee dat ze beter af zijn zonder mij. Voel me ook nog steeds teleurgesteld in mezelf. Dat ik na zoveel maanden nog steeds niets kan. De standaard dingen lukt nog wel, maar het kost zoveel moeite en energie dat ik daarna opgebrand ben.
Weet het gewoon niet meer. Kan niet echt genieten van het leven. De toekomst is grauw en kil. Vraag me ook af of het ooit nog goed komt. Ze zeggen van wel, maar ik kan / wil het niet geloven.
Het betekent in ieder geval dat je nog niet 100% beter bent. Want voel je ook dat het beter met je gaat of doe je alsof het beter met je gaat?
Ik heb AD gekregen van de huisarts. Ze helpen wel iets, ze halen net het scherpe randje van de somberheid af.quote:
[..]
Het kan wel even duren om er uit te komen. Je bent ook erg moe van al die strijd die je moet leveren, dat moet ook herstellen. Heb je medicatie? Ik weet dat dat mij heel erg heeft geholpen en nog doet. Verder zijn er een hoop hulpmiddelen die je kan inzetten, waaronder ook je verhaal delen hier bijvoorbeeld.
Wat je kan proberen is er op te letten of je af en toe ergens plezier aan beleeft en dat heel goed onthouden, want dat zijn de dingen waar het om gaat. Dat zijn de dingen die je jezelf moet vertellen als t weer minder goed gaat, dat die moment ook weer komen. Op t moment hou ik het bij in een appje, gewoon om mezelf voor te houden dat er ook zat betere dagen tussen zitten.
Ik ga ook beginnen met mindfullness. Volgens mijn psych kan dit heel goed helpen om me beter te gaan voelen.
De hulpverlening geeft aan dat dit gevoel door de depressie komt. Door me weer meer bij het gezin te betrekken hopen ze dat ik me weer wat beter ga voelen.quote:
Wat zegt de hulpverlening als je ze dit verteld? Want het is wel iets wat ik zou melden
Maar klinkt misschien raar om te zeggen, maar ik weet niet meer of ik me echt beter voel of dat ik me beter voordoe.
Ik vroeg het eigenlijk vanwege deze zin in je verhaal: "De kinderen geven aan dat ze me een lievere papa vinden dan voordat ik ziek werd." Dat komt op mij over alsof je je schuldig voelt over je depressie en daarom gaat overcompenseren. Met als resultaat dat je kinderen je nu zelfs leuker vinden dan 'voor' je depressie. Terwijl je nu eigenlijk nog in je depressie zit. Snap je?quote:Op dinsdag 15 september 2015 21:02 schreef NagChampa het volgende:
De hulpverlening geeft aan dat dit gevoel door de depressie komt. Door me weer meer bij het gezin te betrekken hopen ze dat ik me weer wat beter ga voelen.
Maar klinkt misschien raar om te zeggen, maar ik weet niet meer of ik me echt beter voel of dat ik me beter voordoe.
Oh, je bedoeld het op die manierquote:
Ik vroeg het eigenlijk vanwege deze zin in je verhaal: "De kinderen geven aan dat ze me een lievere papa vinden dan voordat ik ziek werd." Dat komt op mij over alsof je je schuldig voelt over je depressie en daarom gaat overcompenseren. Met als resultaat dat je kinderen je nu zelfs leuker vinden dan 'voor' je depressie. Terwijl je nu eigenlijk nog in je depressie zit. Snap je?
. Ik weet niet of ik ze overcompenseer. Het is niet dat ik ze extra verwen of iets dergelijks. Het scheelt wel dat ik veel meer thuis ben dan voorheen en daardoor meer tijd met ze doorbreng. Ook probeer ik de kinderen zo min mogelijk tot last te zijn en doe me ook vaak beter voor dan ik ben. Dit is ook bekend bij de hulpverlening en die vinden dat ik daarin moet veranderen. Dat de kinderen gerust mogen zien dat ik somber ben.
Besef wel dat hetgeen je mee denkt niet in orde is wanneer je depressief bent. Depressie kleurt je gedachten grauw. Geloof daarom niet alles dat je denkt.quote:
[..]
Dat klopt, ik wou hier iig de zeggen hoe ik echt denk. Ik denk niet dat er ooit nog een ander gevoel komt.
Je schrijft iig heel goed over je depressie.quote:
Begin van het jaar is bij mij de bom gebarsten. Het ging al een tijd niet echt lekker. Kon mijn rust niet meer vinden, begon me steeds meer terug te trekken van het gezin. Begon eigenlijk een eigen leven te leiden buiten het gezin om. Het draaide toch wel door, ik was niet nodig voor mijn gevoel.
Ik had nergens meer zin in, ik snapte mijn vrouw en kinderen niet meer en zij snapte mij ook niet meer. Had alleen maar behoefte om alleen te zijn en geen verplichtingen meer. Om vervolgens te verdrinken in mijn gedachten, angsten en verdriet.
Doordat ik me afsloot van het gezin, voelde ik me steeds meer eenzaam. Had steeds meer het gevoel dat ik er niet meer toe doe. Ze waren voor mijn gevoel beter af zonder mij. Had nog wel energie om me groot te houden tegenover de buitenwereld, maar ook dat werd steeds zwaarder.
Kreeg steeds meer het gevoel dat niemand meer op mij zat te wachten. Sprak niet meer af met vrienden omdat ik hen toch maar tot last zou zijn. Zo gezellig ben ik nou ook weer niet. Waarom zouden ze in vredesnaam met mij af willen spreken? Op het werk steeds meer het gevoel dat ik het niet goed genoeg deed. Elke keer bang dat ik een fout had gemaakt.
De angsten werden steeds groter. Ik was zo bang om te falen, dat ik uiteindelijk alleen nog maar naar mijn beeldscherm staarde., mijn tijd gewoon uitzat. Totdat ik op een ochtend helemaal niks meer kon. Mijn wekker ging af, maar kon de kracht niet meer vinden om mijn arm optillen zodat ik hem kon uitzetten. Uiteindelijk heeft mijn vrouw de wekker uitgezet en mijn naar de huisarts “gesleept”.
Diagnose was duidelijk; depressie. Ik moest zo snel mogelijk hulp krijgen.
Ondertussen heb ik al enkele maanden hulp. Heb het gevoel dat het wel wat beter gaat. Ben weer onderdeel geworden van het gezin, doe weer mee met de opvoeding van de kinderen en begin ook weer closer te worden met mijn vrouw. De kinderen geven aan dat ze me een lievere papa vinden dan voordat ik ziek werd.
Maar toch blijf ik een gevoel houden, het gevoel van er niet toe doen. Heb nog altijd het idee dat ze beter af zijn zonder mij. Voel me ook nog steeds teleurgesteld in mezelf. Dat ik na zoveel maanden nog steeds niets kan. De standaard dingen lukt nog wel, maar het kost zoveel moeite en energie dat ik daarna opgebrand ben.
Weet het gewoon niet meer. Kan niet echt genieten van het leven. De toekomst is grauw en kil. Vraag me ook af of het ooit nog goed komt. Ze zeggen van wel, maar ik kan / wil het niet geloven.
Weet niet waarom ik dit deel. Misschien om mijn verhaal een keer op papier te zetten, misschien om mijn ervaring te delen.
Ergens krijg ik het gevoel dat je misschien overwerkt bent geraakt, een burnout hebt gekregen. Klopt dat? Zo niet, mijn excuses.Goed van je vrouw dat ze je naar de arts heeft gesleept. Soms is dat nodig, zelfs al willen we dat niet. Een ding is zeker: ze dat dat omdat ze om je geeft.
Zet 'm op he!quote:
En ik ben weg
BTW: ze hebben medicatie voor me. En ja, er is een grote kans op gewichtsverandering. Alleen hiervan verliezen mensen gewicht. Niet dat ik ga lijnen etc. Ik houd me aan de lijst. Alleen godzijdank wat een opluchting. En ironie. Heb er echt zo hard om gelachen
Ik ga nu maar even sociaal zijn met de rest
Het is zoveel onzin als je ervan maakt. Als een behandeling voor jouw gevoel niet werkt, dan geef je dat aan en zoek je samen naar een behandeling die wel aanslaat. Behandelingen zijn volgens mij redelijk gestandaardiseert, maar zullen soms toegespitst moeten worden op de patient. De patient moet wel echt behandeld willen worden. Je zal moeten willen genezen van je depressie.quote:
[..]
Wat ik verteld heb tegen de pshychologen zouden ze direct moeten koppelen aan een hechtingsstoornis. Voor mij is dat overduidelijk. Ik ga er ook nooit meer naartoe, het is onzin.
Daarom ben ikzelf nu actief een behandeling nastreven. Ik weet namelijk dat ik hiervanaf wil, door genezing en niet door wat m'n brein af en toe voor verstoorde gedachten aanreikt.
Het is vooral belangrijk voor een goede behandeling kiezen met je therapeut.quote:Het label is wel belangerijk. als je leest en zoveel details herkent waar ik nooit van had gedacht dat het kenmerken waren van die stoornis, dan maakt het wel uit. En over die acties is misschien een iets te voorbarige conclusie die je uit dat stukje tekst haalt
Aan iedereen en mezelf: sterkte!
Iedereen die in m'n leven een belangrijke rol speelt heb ik op de hoogte gebracht. Vrienden, m'n baas, m'n prof, m'n familie. Lastig en heel eng, maar iedereen steunt me zo goed ze kunnen. En blijkt dat meer mensen er ervaring mee hebben dan ik dacht.
Het is jammer dat m'n familie eigenlijk nog het meest moeite heeft met hiervoor steun te bieden, maar ik begrijp het wel. Ze hebben zelf ook genoeg om mee te dealen; met m'n vaders gezondheid gaat het steeds slechter, m'n moeder heeft zelf het grootste deel van haar leven met depressie gestoeid en zal altijd een onorthodox gevoelsleven erop nahouden. Maar ik geef om ze allemaal en wens ze het beste toe.
Het mag een mindere kant zijn van een depressie, maar ook eentje die ik zeer waardeer: het maakt me heel ontvankelijk voor het geluk en ongeluk van anderen.
[ Bericht 83% gewijzigd door Gray op 16-09-2015 00:23:49 ]
Sterkte allemaal 
Ik wil nog even de nadruk leggen op het eerste stukje uit Grays post hierboven. Depressie fuckt echt met je gedachten. Het voelt alsof je heel helder inziet dat de wereld stom en slecht Is, maar echt, dat Is onzin! Neem je gedachten met een flinke korrel zout.
Ik wil nog even de nadruk leggen op het eerste stukje uit Grays post hierboven. Depressie fuckt echt met je gedachten. Het voelt alsof je heel helder inziet dat de wereld stom en slecht Is, maar echt, dat Is onzin! Neem je gedachten met een flinke korrel zout.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik mis gewoon de verbindingen om normaal contact aan te gaan. ik voel mij altijd te ongemakkelijk om gewoon normaal te kunnen functioneren.quote:
[..]
Maar wat houd het onderontwikkeld zijn precies voor jou in?
En waarom denk je hierin niet meer te kunnen groeien?
Er is helemaal niet zoveel hulp voor mensen zoals mij. Ieder contact met een pshycholoog loopt uit op niks. Ik zou ook werkelijk niet weten hoe dat mij nu zou moeten helpen. Daarbij is het niet te combineren met mijn werk. Ze werken niet s'avonds en ik kan niet jarenlang een dag in de week vrij nemen. Want ik heb minimaal 5 jaar intensieve therapie nodig. Mijn voorstel om een jaar lang 5 uur achter elkaar therapie te hebben vonden ze maar onzin. Het vertrouwen in de hulpverlening is nul. Het grootste deel van mijn leven heb ik "hulp" gehad. Het zorgt vooral voor frustratie.
Wat is nou belangrijker, werk of je welzijn?quote:
[..]
Ik mis gewoon de verbindingen om normaal contact aan te gaan. ik voel mij altijd te ongemakkelijk om gewoon normaal te kunnen functioneren.
Er is helemaal niet zoveel hulp voor mensen zoals mij. Ieder contact met een pshycholoog loopt uit op niks. Ik zou ook werkelijk niet weten hoe dat mij nu zou moeten helpen. Daarbij is het niet te combineren met mijn werk. Ze werken niet s'avonds en ik kan niet jarenlang een dag in de week vrij nemen. Want ik heb minimaal 5 jaar intensieve therapie nodig. Mijn voorstel om een jaar lang 5 uur achter elkaar therapie te hebben vonden ze maar onzin. Het vertrouwen in de hulpverlening is nul. Het grootste deel van mijn leven heb ik "hulp" gehad. Het zorgt vooral voor frustratie.
Intensieve therapie is 20 a 30 uur per week.
Mijn werk en welzijn zijn heel erg aan elkaar gekoppeld. Therapie zorgt voor irritatie en frustratie. Werk is mijn therapie.quote:
[..]
Wat is nou belangrijker, werk of je welzijn?
Intensieve therapie is 20 a 30 uur per week.
Maar je blijft met het probleem zitten?quote:
[..]
Mijn werk en welzijn zijn heel erg aan elkaar gekoppeld. Therapie zorgt voor irritatie en frustratie. Werk is mijn therapie.
