Het grote rammelaarstopic deel 50

quote:

Op vrijdag 24 juli 2015 19:38 schreef Peacefulll het volgende:

[..]

Hehe, ik heb mijn vriend op de avond voor 'de vraag' nog aan zijn kop lopen zeuren wanneer hij nou eens van plan was mij te vragen.. en hij inwendig maar lachen. Wie weet is hij in zijn hoofd al verder dan jij denkt

Haha je weet maar nooit idd. Maar kan het me bijna niet voorstellen momenteel.

Maar zou wel tof zijn als er een schot in de zaak komt. Eerst was het een ander huis. Nu is het trouwen.. Dus tja wat is het volgende.. Hij is 31 dus moet ook geen 10 jaar meer wachten.

quote:

Op vrijdag 24 juli 2015 19:38 schreef Peacefulll het volgende:
Hehe, ik heb mijn vriend op de avond voor 'de vraag' nog aan zijn kop lopen zeuren wanneer hij nou eens van plan was mij te vragen..

Heb ik nooit gedaan, dat afwachten. Als je al op één lijn zit qua wel/niet ooit trouwen is het alleen nog de vraag wanneer dan. Ik heb destijds gewoon een leuke trouwdatum uitgekozen (die dag waren we precies 12,5 jaar samen ) en het aan hem voorgelegd. Hij wilde eigenlijk eerst afstuderen en sparen, maar dat was niet nodig want we gingen er toch geen tienduizenden euro's aan spenderen.

Ha, dat is exact hoe wij het ook gedaan hebben Ik vond het op een gegeven moment zo onzinnig dat we allebei wilden trouwen en ik passief mocht afwachten wanneer hij me een keer zou gaan vragen. Ik heb wel moeten beloven dat ik nooit een romantisch aanzoek achteraf zou missen.

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 00:58 schreef Lot_1 het volgende:
Ik heb wel moeten beloven dat ik nooit een romantisch aanzoek achteraf zou missen.

Oh, ik wrijf het er wel in als we zo'n romantisch aanzoek op tv/internet tegenkomen.

Haha wij hadden precies het tegenovergestelde vivi en Lot. Wij waren er ook beide over uit dat we dit jaar wilden trouwen, maar hij wilde mij graag echt verrassen en op een bijzonder moment/plek op z'n knieën. Passief afwachten is absoluut niet mijn ding (vandaar het vragen), maar dit was echt zijn wens. Wij zagen niet zo veel in een, zo noemden wij het, no offence, 'overleghuwelijk'.
Ik vind het persoonlijk erg leuk en bijzonder dat we een plek en moment hebben waar we beide met een super fijn gevoel op terugkijken

Mijn man ging op zijn knieen toen ik de afwas stond te doen Hij had allemaal grootse plannen, maar hij kon zich niet langer inhouden

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 12:05 schreef L-E het volgende:
Mijn man ging op zijn knieen toen ik de afwas stond te doen Hij had allemaal grootse plannen, maar hij kon zich niet langer inhouden

Hahaha wat schattig

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 12:05 schreef L-E het volgende:
Mijn man ging op zijn knieen toen ik de afwas stond te doen Hij had allemaal grootse plannen, maar hij kon zich niet langer inhouden

Aaahw, dat is dan ook wel weer super lief! Daar kan je ook met een fijn gevoel en weemoed op terugkijken.

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 12:05 schreef L-E het volgende:
Mijn man ging op zijn knieen toen ik de afwas stond te doen Hij had allemaal grootse plannen, maar hij kon zich niet langer inhouden

!!

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 12:05 schreef L-E het volgende:
Mijn man ging op zijn knieen toen ik de afwas stond te doen Hij had allemaal grootse plannen, maar hij kon zich niet langer inhouden

Geweldig! Stiekem vind ik dat leuker dan zo bedacht. Hier ook redelijk spontaan, op een hotelkamer met zijn ouders erbij. Een week na het aanzoek is zijn vader overleden (dat was niet onverwacht).

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 11:59 schreef Peacefulll het volgende:
Wij waren er ook beide over uit dat we dit jaar wilden trouwen, maar hij wilde mij graag echt verrassen en op een bijzonder moment/plek op z'n knieën. Passief afwachten is absoluut niet mijn ding (vandaar het vragen), maar dit was echt zijn wens. Wij zagen niet zo veel in een, zo noemden wij het, no offence, 'overleghuwelijk'.

Als je al hebt afgesproken in welk jaar te trouwen is het spontane er ook wel af, hè?

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 13:31 schreef Mariposas het volgende:
Hier ook redelijk spontaan, op een hotelkamer met zijn ouders erbij. Een week na het aanzoek is zijn vader overleden (dat was niet onverwacht).

Mooi dat zijn vader dat nog heeft meegekregen.

Herkenbaar die "ik-wil-eerst-trouwen-gedachtes". Ik wil(de) ook eerst trouwen en was eerlijk gezegd vrij teleurgesteld dat mijn vriend me vorig jaar nog niet had gevraagd (want dieendiedatum in 2015 zouden we trouwen). Ik wil het nog steeds ontzettend graag maar het begint "in het gedrang" te komen met mijn kinderwens. En ergens denk ik: wat zeur ik nou over zo'n bruiloft. Maar net als rammelen is dat blijkbaar een gevoel dat ik niet kan rationaliseren. Maarrrr we reden afgelopen week op zijn verzoek langs een mooi kasteeltje waar hij dan wel wilde trouwen. Dus wie weet.

In het verlengde daarvan ging het hier een tijdje terug over je vent soms met rust laten mbt onderwerp baby. Na de sevenyearitch in december van vriend ben ik er niet meer over begonnen en ik denk dat dat wel heeft geholpen. Soms ziet ie nu een (lief) kindje waar ie dan iets over zegt, en dat is leuk om te horen.

Peacefulll je vroeg hoe hij er nu over denkt. De relatie zit weer helemaal goed (hij twijfelde niet aan ons trouwens, maar meer hoe we in het leven stonden), heel goed zelfs Maar er voor gaan blijft vooralsnog een keuze die nog niet gemaakt is vanwege verstanddingen. Nml voor mij geen solide werkbasis. Heb gezegd dat als ik 30 word volgend jr ik sowieso met de pil wil stoppen, waarop hij zei dat ik op werkgebied dan maar mijn best moest doen.

L-E, ik kan me uiteraard totaal geen voorstelling maken van hoe jij je moet voelen maar ik kan me wel indenken dat het hoofdstuk voor jullie nog niet gesloten is en dat de wens voor een kindje naast de rouw van je verloren dochter kan staan. Sterkte

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 14:48 schreef Elleska het volgende:
hier ook de "ik-wil-eerst-trouwen-gedachtes".
voor de wetgeving hoeft het niet, we hebben al een geregistreerd partnerschap. maar toen heb ik zijn naam nog niet aangenomen omdat we het nog eens 'echt' wilden vieren waarvoor hij idd op zijn knieën mag. partnerschap was enkel krabbeltje op het gemeentehuis.

merk dat in mijn omgeving veel mensen de naam van partner aannemen ouderwets vinden. maar ik vind het wel fijn om een familienaam te hebben waar ik ook bij hoor. voor officiële dingen wordt nog steeds de meisjesnaam gebruikt dus ik heb niet het gevoel dat deze verloren gaat.

Ik vind het niet ouderwets. In mijn omgeving hebben bijna veel vrouwen de naam van hun man aangenomen na trouwen. Tis meer dat ik zijn naam echt niet mooi vind. Ik plak 'm er achter, want wil wel ergens (in paspoort e.d.) hetzelfde heten als mijn kinderen tzt.

Als wij gaan trouwen voegen we de achternamen samen willen hem beide niet kwijt. Wat voortkomt uit het feit dat ze beide niet veel voorkomen.

Zijne eerst dan de mijne. Waarbij natuurlijk ook gekeken is of het wel een beetje klinkt andersom zou echt niet klinken trouwens.

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 14:48 schreef Elleska het volgende:
merk dat in mijn omgeving veel mensen de naam van partner aannemen ouderwets vinden. maar ik vind het wel fijn om een familienaam te hebben waar ik ook bij hoor. voor officiële dingen wordt nog steeds de meisjesnaam gebruikt dus ik heb niet het gevoel dat deze verloren gaat.

Herkenbaar! Zowel de omgeving als zelf het wel fijn vinden om een familienaam te hebben waar ik ook bij hoor. Irritant dat mensen in je omgeving proberen je het uit je hoofd te praten, zij hebben er toch geen last van?

Voor mij is het een stukje eenheid, dat kind, vriend en ik dezelfde naam hebben. Dat vind ik mooi, ik denk ook omdat het gezin waar ik uit kom het tegenovergestelde was, met 4 verschillende achternamen.. Voor ons de reden om nu een GP te sluiten (de ondertrouw was een week geleden, heel romantisch onderweg naar werk ). Trouwen willen we ooit later, met een groot feest en alles erop en eraan. Maar voor nu past dit prima bij hoe we het willen

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 12:05 schreef L-E het volgende:
Mijn man ging op zijn knieen toen ik de afwas stond te doen Hij had allemaal grootse plannen, maar hij kon zich niet langer inhouden

Ik heb ook de naam van mijn man aangenomen, ik heb nu officieel Zijn naam-Mijn naam als achternaam. Op mijn werk wordt bij iedereen standaard de eigen naam gebruikt, getrouwd of niet, en ik merk dat ik dat stiekem ook wel leuk vind. Want het is ook gewoon mijn naam, zo heet ik. Maar aan de andere kant vind ik het ook heel leuk dat ik samen met mijn man Familie Zijn Naam ben. En dat ik straks ook dezelfde naam heb als onze toekomstige kinderen.
In mijn omgeving heeft eigenlijk elke vrouw ervoor gekozen om na het huwelijk de combi Zijn naam-Eigen naam te dragen. Vind het ook helemaal niet ouderwets eigenlijk

En hier ook een 'overleghuwelijk' trouwens

Ik heb officieel "zijn achternaam - mijn achternaam" gekozen, om later dezelfde achternaam als mijn kind(eren) te hebben.

In de praktijk klinkt het voor geen meter (Friese voornaam, Turkse achternaam - Limburgse achternaam ) dus gebruik ik mijn achternaam waar mogelijk (zoals op het werk).

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 15:43 schreef onomatopee het volgende:

[..]

Herkenbaar! Zowel de omgeving als zelf het wel fijn vinden om een familienaam te hebben waar ik ook bij hoor. Irritant dat mensen in je omgeving proberen je het uit je hoofd te praten, zij hebben er toch geen last van?

Voor mij is het een stukje eenheid, dat kind, vriend en ik dezelfde naam hebben. Dat vind ik mooi, ik denk ook omdat het gezin waar ik uit kom het tegenovergestelde was, met 4 verschillende achternamen.. Voor ons de reden om nu een GP te sluiten (de ondertrouw was een week geleden, heel romantisch onderweg naar werk ). Trouwen willen we ooit later, met een groot feest en alles erop en eraan. Maar voor nu past dit prima bij hoe we het willen

Oh, daar heb ik gelukkig (nog) geen last van gehad. Ik neem zijn achternaam volledig over. Mijn eigen achternaam heeft voor mij een te negatieve lading, heb er nooit trots op kunnen zijn. Ik vind het vooral een prettig idee om dezelfde naam te dragen als mijn toekomstige kindjes. Bij officiële dingen kom je je meisjesnaam toch nog gewoon tegen.

Ik heb de achternaam van man aangenomen omdat ik die mooier vind en ook mooier vind passen bij mijn voornaam. Mijn achternaam is een variant op een veelvoorkomende achternaam. Altijd spellen dus. Of ik werd gecorrigeerd: 'u bedoelt zeker...'. Mijn mans achternaam is iets als de Vries. Maar zelfs hem werd gevraagd hoe je dat spelt.