Ik val even in (welkom allemaal)...
Ik heb het topic niet helemaal doorlezen (hier en daar flarden)...
Los uit de pols...
Wetenschap & Dualisme
Wetenschap:
a) Wetenschap "an sich" interesseert me niet echt. Wetenschap weet niet alles (zal nooit alles weten). Hoe meer men te weten komt, hoe meer er andere (nieuwe) vragen opduiken en onbeantwoord blijven. Wat niet wegneemt dat wetenschap bedrijven heel plezant kan zijn. Voor het subject an sich. Net zoals een muzikant plezier aan zijn "muziek maken" heeft, een schaker aan zijn spelletje schaak, etc.
b) Wanneer wordt iets wel interessant voor me. Wanneer ik het nuttig vind. Dit 'nuttig' zijn is zuiver subjectief. Wat ik nuttig vind, vindt jij misschien niet nuttig. Stel dat ik ziek wordt en de medische wetenschap kan me daarbij helpen, dan zal ik die medische wetenschap zeer dankbaar zijn. Maar stel nu eens dat ik ziek ben en die medische wetenschap maakt mij (vanuit haar goed of slecht bedoelde onwetendheid) alleen maar er nog zieker op, dan zal ik die medische wetenschap niet zo dankbaar zijn. Idem met technologische wetenschap en alle andere vooruitgang.
c) Ik ben een natuur mens, ik hou van de natuur (en ook van techniek). Toch bloedt mijn hart veelal, als ik terug een paar bomen zinloos zie sneuvelen, voor wat ? De vooruitgang ? Een paar nieuwe verkavelingen ? En waarom ? Waarom is die verdomde 'economische' groei altijd maar nodig. Maar dit terzijde, ik wijk een beetje af. Mijn punt is, iets is pas interessant voor me, wanneer het voor mezelf nuttig wordt. Wetenschap an sich is dit niet.
d) Het verband "wetenschap" en "dualisme" interesseert me dan ook niet echt. In welke mate is wetenschap dualistisch ? Alias bepalend ? Kan wetenschap ook niet bepalend zijn (ik denk het niet). Persoonlijk doen deze vragen er mij niet zoveel toe. Voor een wetenschapper wel natuurlijk. Die probeert zo goed als mogelijk de 'verwachte' (soms veranderende) deontologie daarin 'wetenschappelijk' trouw te blijven.
Dualisme:
Dit woord spreekt me meer aan. Ik heb daar (vanuit mijn interesse, omdat ik daar zelf dus het NUT van inzag) al veel over gelezen. Ondertussen al weer een tijd gelezen.
Je hebt dualisme en non-dualisme.
Dat is belangrijk om voor ogen te houden.
Waarom ?
Omdat wij (als subject het zijn) die KIEZEN.
Je kiest voor DUALISME of NON-DUALISME.
Dualisme is niet zo moeilijk om op te laten houden. Je stopt gewoon met denken, met oordelen, meten, bepalen, etc over. Je haalt simpelweg de scheiding weg (de grens). Vergelijk het met een druppel (DUAAL) die valt in een OCEAAN. De druppel gaat op in de oceaan, de druppel verdwijnt. Dat is de wereld van het Non-Dualisme. Je kan die wereld (mocht dit iemand interesseren) betreden. Zo moeilijk is het niet. Mits je je DENKEN los kan laten. Zolang iemand/iets niet in de wereld van het NIET DENKEN kan stappen (je blijft oordelen, beoordelen, wikken en wegen, daarin maar afstand scheppen, etc) lukt het niet. Dan blijf je DUAAL. In de dualiteit hangen.
En dualisme. Wat is dat ? Iemand sprak van warm - koud. Wat is warm en koud precies ? En in welke mate is dit objectief ? Wat voor mij warm aanvoelt, voelt voor jou misschien eerder koud. Zo hebben vrouwen het bv sneller koud en mannen niet. De objectieve temperatuur in de kamer is nochtans dezelfde. Vreemd, niet ?
Een wetenschapsfilosoof (waar ik zelf enorm naar opkijk) schreef in een recent boek dat ik van hem gelezen heb, dat het dualisme niet bestaat. Hij formuleerde het zo. Zelfde de meest briljante wiskundige (iemand die dus super rationeel is), kent ook veelal de diepste emoties (is/wordt dus super emotioneel). Wie kan er anders ontroerd geraken, daarbij in tranen uitbarsten, bij het zien van een MOOI wiskundig bewijs. Een oplossing voor een bepaalde wiskundige formule, etc. RATIO en EMOTIE zijn niet Duaal, ze zijn één.
Ik ben het daarin met hem eens. Maar ook oneens. Ratio en Emotie kunnen ergens (non duaal) in elkaar opgaan. Maar ook niet. EMOTIE is en blijft nog altijd emotie voor me (wordt geen ratio, ook al wordt het beīnvloedt, dan wel onder controle gehouden door die ratio, of verder zo gestuurd, geleid, whatever). Emotie is geen Ratio. Die dualiteit blijft.
Liefde is geen Seks (lust).
En zo kun je nog een tijdje doorgaan...
Seks (lust) kan Liefde 'bewustzijn' worden.
Maar an sich is seks (lust) blind (niet bewust).
Hiermee kom je (terug) uit, op de tegenstelling (DUALITEIT): Bewust zijn versus Onbewust zijn. Leven versus de Dood.
Een filosoof schreef ooit. Ik dacht dat het Epicirus was (maar weet dit niet meer zeker). Hier vrijelijk benaderd. Over de dood valt niet veel bijzonders te vertellen. Immers als ik dood ben, weet ik het niet meer (of zal het niet meer weten, ik zal me er alvast niet meer op dezelfde manier bewust van zijn, mijn bewustzijn houdt op te bestaan). Dus, waarom daar dan nu al bewust mee bezig zijn ? Met zoiets als de dood. Dat heeft totaal geen zin. Voor mijn bewustzijn. Voor dit leven, dat ik nu leef.
Ons bewustzijn is dus alles, in dit leven. (lijkt me duidelijk).
Alsook is ons bewustzijn persoonlijk (ieder heeft ergens het zijne).
Dit bewustzijn kan duaal zijn of niet (volgens je verkiest).
De vraag 'vrije wil' komt hier ergens naar boven (maar dit terzijde).
Je kan maar iets kiezen, volgens je zelf daar VRIJ kan van zijn.
Zonder vrijheid, geen keuze.
Naast dit bewustzijn, is er ook "niet bewustzijn" (de duale tegenpool). Je niet meer van iets bewust te zijn (bv je slaapt en beseft dit niet, je loopt op straat en merkt je buurman niet op, je bent dood, etc). Over dergelijke staat van "niet bewustzijn" valt niet zoveel te vertellen. Gezien je je er zelf niet meer bewust van bent of kan zijn. Je bent niet meer. Of bent, maar je er niet helemaal van bewust.
Wat valt er over zo een toestand van "niet bewustzijn" zijn te vertellen ? Over die leegte ? Het niets. Niet veel lijkt me. Tenzij je bv Osho heet, die heeft zelfs een heel boek over 'Niets' geschreven. Het boek van niets ;-) Maar dit terzijde.
Je nog niet helemaal bewust van iets te zijn (zowel van zowel jezelf: "Wie ben ik ?", als je omgeving: "Wie/Wat is de ander ?") is een proces dat bij het leven (ons leven) hoort. Dat wij allen leven en lijden/leiden.
Ieder kind wordt geboren met een 'leeg' brein (uitgezonderd wat genetisch, e.d. wordt doorgegeven). Maar an sich, is het brein (dit bewustzijn) leeg. En dit brein leert, ontdekt, beleeft van alles gedurende zijn leven. Loopt daarbij zowel positieve als negatieve ervaringen op, die zijn bewustzijn (langs die weg van de ervaring) verder vorm geven. Zijn kaarsje (bewust zijn) brandt, tot dit (bewust zijn) terug uitdooft.
Ik laat het hierbij...
Een hele lap tekst. Geen idee of het iets bijdraagt aan dit debat.
[ Bericht 0% gewijzigd door JustTalkLove op 26-02-2015 09:16:07 ]