Waarom onze treurige generatie maar niet volwassen wordt

quote:

Voor het weekend leven is niks nieuws. De hele geschiedenis van de jeugdcultuur komt er eigenlijk op neer dat jonge mensen geen balans kunnen vinden tussen hun doordeweekse bestaan en hun sociale leven, en daarom hun heil zoeken in weekenden vol drank en drugs. Een jarenlange zoektocht vol schaamte, hoofdpijn, vechtpartijen en 'anders zijn', voordat we uiteindelijk toch onze ouders worden - of we dat nou leuk vinden of niet.

Ben jij de eerste vier dagen van de week vooral door Facebook en Twitter aan het scrollen, terwijl je probeert te herstellen van de hoofdpijn, spierpijn en blauwe plekken van het weekend ervoor? Wacht je de hele donderdag met smart op het moment dat de klok zes uur aantikt en je naar de dichtstbijzijnde kroeg kan strompelen om jezelf vol te gooien met goedkope shotjes die meer op antivries dan op drank lijken? Dat gevoel van desillusie is niet uniek. Grenzeloos hedonisme is een onontkoombaar onderdeel van de laat-kapitalistische geest, een symptoom van de eindeloze, oorlogsvrije niksigheid van het moderne leven.

Het concept van de puber bestaat al sinds de jaren zestig, maar heeft zijn beste tijd wel gehad. Vroeger werd het toegeven aan de drang om jezelf elke vrijdagavond helemaal naar de tering te helpen, gezien als een essentiële fase waar elke jongere nou eenmaal doorheen moest – een soort existentiële puberteit die vanzelf overging wanneer de katers dagen in plaats van uren gingen duren. Maar nu lijkt het erop dat we met z'n allen vergeten om verder te gaan.

Het zijn niet alleen meer tieners en studenten die aan het echte leven proberen te ontvluchten door zich elk weekend in het uitgaansleven te storten. Ook twintigers en dertigers maken zich hier schuldig aan. Volgroeide, semi-functionerende volwassenen die weigeren hun eindeloze stapavonden op te geven, en ook geen reden kunnen bedenken waarom ze dat zouden doen. Mensen zoals ik.

Dit is mijn generatie: een generatie zonder motivatie om volwassen te worden. Geen kinderen om voor te zorgen, geen hypotheek om te betalen, en als enige verantwoordelijkheid een baantje waarvan we net kunnen rondkomen. Een leger van nietsnutten die gevangen zitten in een Escherdoolhof van onvolwassenheid.

Een vriend van me zei laatst tegen me dat je in 2014 de film Big niet meer zou kunnen maken, omdat dertigers zich nu nog steeds als pubers gedragen. Een volwassen man die een flipperkast koopt of een spijkerbroek naar zijn werk draagt is niet grappig meer. De film zou niet eens meer werken als het iemand van veertig was.

Ik ben nog geen dertig, maar het scheelt niet veel. Als ik naar mijn leven kijk, zie ik weinig verschil met hoe ik op mijn zeventiende was. Afgelopen zomer bestond voor mij uit dwalen door de straten van Londen met een groepje vrienden, blikken bier achterover tikken, voetballiedjes schreeuwen, feesten crashen, meisjes sms'en om vervolgens genegeerd te worden, grammetjes scoren, Underworld luisteren en joggingbroeken dragen – allemaal dingen die ik ook tien jaar geleden deed.

Dat is allemaal leuk en aardig, maar het is niet wat ik van mijn leven had verwacht. Als puber ging ik ervanuit dat ik nu een hoogontwikkelde intellectueel zou zijn, een lid van de maatschappelijke elite met een rijk sociaal leven. Ik dacht niet dat ik al getrouwd zou zijn en kinderen zou hebben, maar het stond ook niet echt op de planning om op mijn leeftijd nog steeds te worden afgewezen bij treurige clubs omdat ik een sneakers aan heb.

Nu kan je met allerlei bekende moderne fenomenen komen als "de crisis van de man", "bindingsangst", "quarterlifecrisis" of gewoon "domme klojo", maar ik denk dat je dan voorbij gaat aan een wezenlijk probleem. Je kan beweren dat dit alleen iets is wat hoofdstedelingen treft, en dat mensen juist naar steden als Londen verhuizen om het einde van hun adolescentie voor eeuwig uit te stellen. Maar je ziet dit patroon overal. Het valt niet te ontkennen dat er een generatiekloof is ontstaan, waarbij de nieuwe generatie weigert om volwassen te worden. Dit is het verhaal dat bepalend zal worden voor mijn leeftijdsgenoten. Het verhaal van hoe we baby's, huizen, een baan die het werken waard is, bleven uitstellen tot het bijna onmogelijk werd om uit onze eeuwige puberteit te ontsnappen.

Ik ben, zoals de meeste mensen in mijn omgeving, al ouder dan mijn ouders waren toen ze mij kregen. Maar het lag in hun tijd wel anders. Als twintiger kwam je sneller aan de bak en omarmde je je verantwoordelijkheden. Je liet je eigen jeugd al vroeg achter je om te trouwen en kindjes te maken, en zette je pretleven pas decennia later weer voort, door in een opwelling van midlifecrisis een Porsche te kopen en je vrouw te dumpen.

Onze ouders begonnen later aan huisje-boompje-beestje dan hun ouders en waarschijnlijk hebben ze er ook meer plezier aan beleefd. De druk om te conformeren aan de traditionele levensstijl was in hun tijd ook hoger, en veel mensen deden het ook per ongeluk. De 'ongelukjes' die zij baarden zouden uiteindelijk een groot deel van mijn generatie vormen.

Maar tegenwoordig maken maar weinig jonge mensen die fout. Dit jaar publiceerde The Economist een stuk dat "Het Einde van de Babyboom?" heette, waarin de plotselinge, massale afname in geboortes in het Verenigd Koninkrijk werd aangekaart. Dit was de eerste dip in de geboortecijfers sinds 2001 en de grootste sinds de jaren zeventig.

Voor de geboortedip werden twee oorzaken genoemd: de belachelijke huizenmarkt en de falende economie. De simpele feiten zijn dat er veel werkloosheid is, uitkeringen laag zijn en de huizenprijzen ontzettend hoog. Om een huis in Londen te kunnen kopen, moet je minstens een ton per jaar verdienen. Zonder werk en woning is het niet zo gek dat we niet staan te trappelen om een gezin te starten.

Overal om ons heen is er bewijs van wat er gebeurt als je een generatie de mogelijkheid om op te groeien ontneemt. Je ziet het in de legers van jonge mannen en vrouwen die uit clubs worden gedragen met kots op hun shirt en woede in hun hart, terwijl hun gebroken tanden tussen de kasseien van de winkelstraten eindigen. Je ziet het in de 3.3 miljoen jongeren die nog bij hun ouders wonen, in de enorm hoge zelfmoordcijfers onder jonge mannen, in de hoeveelheid cocaïne in de watervoorraad, in nostalgische jarennegentigfeestjes in zogenaamde hippe kroegen, in de jongen die verslaafd raakte aan selfies, en eigenlijk aan iedereen van deze generatie die het niet lukt om zijn leven bij elkaar te rapen.

In plaats van verder te gaan met ons leven, houden we vast aan wat we al kennen. We geven het merendeel van ons geld uit aan appartementen waar we niet blij van worden, eten supermarktpizza's, en vermaken onszelf met een paar afleveringen van een nieuwe Amerikaanse comedyserie voordat op ons bed neerploffen en nieuwe smoezen proberen te verzinnen om de volgende ochtend niet naar ons werk te gaan. In de weekenden helpen we onszelf nog net zo in de vernieling als we de afgelopen tien jaar hebben gedaan. Hoewel we er hevige comedowns en eindeloze katers aan overhouden, is naar de klote gaan het enige waar we nog in geloven. Wij zijn een stuurloze generatie die zonder grote dromen en mythes niet meer weet waar we naartoe moeten werken.

Als we ooit uit deze impasse willen ontsnappen, moeten we nieuwe manieren vinden om ons aan te passen aan de wereld die voor ons gekozen is. We leven in bittere tijden, alles is kut, maar misschien is het tijd om iets anders te proberen dan onszelf telkens weer kapot te feesten tot in de verdoemenis.

Je hoeft niet naar een ecologische boerderij te verhuizen om andere manieren van leven te ontdekken. Maar we moeten wel uit de levensstijl ontsnappen die nu aan ons verkocht wordt, waarin het hoogst haalbare een studioappartement in het centrum is dat we eigenlijk niet kunnen betalen, we ons geld uitgeven aan dingen die we niet nodig hebben, en elk toekomstplan ontbreekt. Het is tijd om een nieuwe manier te zoeken om op te groeien.