In dit topic kan je je verhalen, je ervaringen en eventuele vragen kwijt.
Hier weer verder na Zwanger... en dan gaat het mis #18...
quote:Op vrijdag 29 augustus 2014 10:16 schreef Malteser het volgende:
Ik merk dat ik niet teveel wil 'zeuren'. Ook hier eigenlijk niet. Maar het heeft er misschien toch iets meer ingehakt dan ik dacht. Misschien ook wel door de combinatie huwelijk, huwelijksreis, Opa op sterven, zwanger, Opa overleden, miskraam. En dat in die volgorde binnen 4 weken....
Ook kamp ik met irrationele gedachten die ik nergens durf te delen omdat men dat toch vast heel erg stom vindt of raar of gek of wat dan ook.
Dat komt ook omdat ik me in een 'achter de rug en weer door' omgeving bevind en zelf eigenlijk ook een beetje die mentaliteit heb ontwikkeld de afgelopen jaren. Heb al zo veel meegemaakt in mijn leven en nu is mijn leven op de rit en stabiel en merk ik dat ik meesterlijk goed ben in alles bagatelliseren. Dat was jarenlang mijn overlevingsstrategie en is nu eigenlijk een way of life geworden. Niet te lang tobben, doorgaan.
En nu kom ik mezelf tegen. En kan ik mijn verdriet dus niet kwijt, omdat iedereen in mijn omgeving die mentaliteit heeft en het niet begrijpt dat ik nu ineens wel heel verdrietig ben zo nu en dan.
Misschien ook wel gevalletje oud zeer. Er komt een hele hoop boven wat ik geloof ik nooit verwerkt heb.
quote:
Ja maar lieve Malteser, je moet jezelf niet wegcijferen. Zet jezelf, juist nu, op een eerste plek!
Er is zoveel gebeurd in hele korte tijd. Dat moet landen, een plekje krijgen en beseffen dat het niet zomaar is zoals je gehoopt had.
Ik herken zoveel van wat je zegt in mijzelf. Niet anderen lastig willen vallen, de schijn ophouden dat het goed gaat, bagatelliseren etc etc. Maar geloof me, daarmee wordt het niet beter helaas
Ik krijg van veel kanten veel begeleiding, gelukkig. Door andere omstandigheden. Maar met de vroeggeboorte van mijn dochtertje erbij kan ik dat wel bespreekbaar maken en benoemen en er wat mee doen door aan mijzelf als eerste te willen denken. Nu nog ook echt aan mijzelf als eerste denken!
Mocht je een keer willen spuien, willen kletsen oid, PM staat open. Mijn deur ook!
Ik herken het wel, zo ben ik ook. Met mij ging het altijd wel goed, nee hoor, Niks aan de hand! Een psycholoog prikte daar nog niet doorheen.
En hier ook, teveel gebeurd.
Oom ziek-zwanger-miskraam-zwanger-oom dood-missed abortion-curettage.
Ik merk dat ik de dood van mijn oom niet goed heb kunnen verwerken want toen kwam de missed abortion al.
Er spookt veel door mijn hoofd, gedachten, vragen. Soms irrationeel.
Ik zou nu 14 weken en 4 dagen zwanger zijn.
Als het goed was gegaan waren we ons dit weekend vast weer gaan oriënteren op kinderkamers.
Waarom stopte het hartje ineens bij 10 weken met kloppen?
Ik raak vast nooit meer zwanger.
Een volgende zwangerschap zal weer zo eindigen.
Wat heb ik verkeerd gedaan waardoor het hartje stopte?
Ik had het vooraf kunnen weten dat het mis zou gaan. Alles gaat bij mij altijd over grote hobbels.
Dat is maar een kleine selectie. Om gek van te worden. En niemand om het mee te delen. Man ervaart alles heel anders. Hij is wel lief voor me maar voelt het niet zoals ik het voel.
En niemand tot last willen zijn, dat gevoel heb ik zo sterk. Altijd bij alles.
En niemand tot last willen zijn heb ik ook. Maar dat is nergens voor nodig. Ik krijg regelmatige een berichtje van vriendinnen, mijn zus en zelfs van mijn tante en neefje die net hun vader en man hebben verloren. Omdat ze ook willen weten hoe het met ons gaat.
Mijn schoonvader zei t wel mooi toen hij en mijn schoonmoeder hier waren na de curettage. Toen ik me weer eens groot voor aan t doen was. Dat we al namen hadden en dat het heeft geleefd. En dat we dat best mogen erkennen. Dat deed me best veel.
Je moet ook verder maar je bent ook aan het rouwen en daar moet je doorheen nu. Daarna kun je het wel een plekje geven, maar geef jezelf de tijd.
Heb je iemand waar je er wel echt goed over kan praten? Een hele goede vriendin of zo?
Voor jezelf kiezen is ook belangrijk.
Daarbij is het geen zwaktebod, maar juist sterk dat je een keuze maakt voor jezelf te gaan.
Ik heb wel een goede vriendin maar ook haar wil ik daarmee niet teveel belasten. Ook zij is van het type 'achter de rug en doorgaan'. Ik weet dat ik mezelf erdoor in de weg zit, dat ik voor anderen aan het denken ben wat de belasting betreft. Want als vriendin bij mij zou komen, bied ik haar altijd mijn schouder. Al is het 100 keer. Maar zodra het om mezelf gaat, voelt dat anders.quote:Op vrijdag 29 augustus 2014 13:40 schreef Cygne het volgende:
Alles wat je beschrijft spookt ook door mijn hoofd, Malteser. Maar ik moet mezelf dat echt verbieden omdat ik anders in een paniekaanval met hyperventilatie terecht kom.
En niemand tot last willen zijn heb ik ook. Maar dat is nergens voor nodig. Ik krijg regelmatige een berichtje van vriendinnen, mijn zus en zelfs van mijn tante en neefje die net hun vader en man hebben verloren. Omdat ze ook willen weten hoe het met ons gaat.
Mijn schoonvader zei t wel mooi toen hij en mijn schoonmoeder hier waren na de curettage. Toen ik me weer eens groot voor aan t doen was. Dat we al namen hadden en dat het heeft geleefd. En dat we dat best mogen erkennen. Dat deed me best veel.
Je moet ook verder maar je bent ook aan het rouwen en daar moet je doorheen nu. Daarna kun je het wel een plekje geven, maar geef jezelf de tijd.
Heb je iemand waar je er wel echt goed over kan praten? Een hele goede vriendin of zo?
Toevallig ben ik een tijd terug bij de huisarts geweest om te kijken of ik ergens hulp kon krijgen om wat dingen uit mijn verleden op een rij te krijgen. Dat was nog voordat dit alles speelde. Ik heb inmiddels dus hulp maar dat zit nog in de opbouw-fase. Ik hoop daar in de toekomst wel veel aan te hebben. Uiteraard is zij nu ook op de hoogte van de miskraam. Dus ook daar kan naar gekeken worden.quote:
Malteser, ik kan je niet vanuit persoonlijke ervaring verzachtende woorden geven en ookal kon ik dat wel, dan zou het nog niets helpen... Is het misschien een optie/idee om dit met je huisarts te bespreken? Misschien raad hij/zij wel een therapie aan dat misschien helpt. Dat je er wel over kan en mag praten zonder het gevoel te hebben dat je jezelf weg moet cijferen?
Voor jezelf kiezen is ook belangrijk.
Daarbij is het geen zwaktebod, maar juist sterk dat je een keuze maakt voor jezelf te gaan.
Misschien ligt het ook wel gewoon aan mij. Ik laat maar weinig mensen heel dichtbij komen, ik laat maar weinig mensen toe. Iedereen mag bij mij aankloppen en doet dat ook. Ik weet veel van anderen maar er zijn maar weinig mensen die mij goed kennen. Of ja, ècht goed kennen. Misschien wel alleen mijn man...
Het is niet makkelijk mensen dichtbij te laten komen. Maar zodra je ze kunt vertrouwen komt het goed, echt waar. Vertrouwen moet groeien en voor vertrouwen moet je er ook zelf voor open staan om je emotie te durven laten zien.
Mensen kennen mijn verhaal maar mijn emotie niet. En aan dat stukje ben ik nu aan het werken want het geeft de ander zoveel meer inzicht in hoe jij je daadwerkelijk voelt en kunnen dan ook juist rekening met jou houden!
Ik probeer vanaf de zijlijn dit weekend mee te lezen als er hier geschreven wordt, maar weet niet of ik echt kan reageren.
mn date komt het hele weekend hierheen. Doodeng vind ik het. Gewoon omdat ik nog een stuk bij mijzelf heb liggen, mijn dochtertje, wat echt van mij is. En ik het lastig vind om ook verder te gaan, want dat zat niet in mijn planning... Iemand toelaten terwijl er nog veel verdriet is, is lastig. Maar ik hoop vooralsnog dat ik er wel optimaal van kan genieten. Want ik wil mijzelf ook niet iets leuks ontnemen. Hij weet wat er heeft gespeeld, maar kent de tijdslijn (nog) niet.
Cygne, ik hou het in gedachte. En de muur is inderdaad heel erg hoog....
Mijn schoonmoeder.
Ik kom je even een dikke e-knuffel gevenquote:
mn date komt het hele weekend hierheen. Doodeng vind ik het. Gewoon omdat ik nog een stuk bij mijzelf heb liggen, mijn dochtertje, wat echt van mij is. En ik het lastig vind om ook verder te gaan, want dat zat niet in mijn planning... Iemand toelaten terwijl er nog veel verdriet is, is lastig. Maar ik hoop vooralsnog dat ik er wel optimaal van kan genieten. Want ik wil mijzelf ook niet iets leuks ontnemen. Hij weet wat er heeft gespeeld, maar kent de tijdslijn (nog) niet.
Wat fijn!quote:
Ik heb net een half uur tegen mijn schoonmoeder aan lopen lullen over de mk en curettage terwijl zij luisterde. Dat lucht best op.
Mijn schoonmoeder.
Lingue ondanks dat het lastig is wil ik je toch veel plezier wensen met je date.
Heel fijn Cygne, zo'n schoonmoeder.quote:
Ik heb net een half uur tegen mijn schoonmoeder aan lopen lullen over de mk en curettage terwijl zij luisterde. Dat lucht best op.
Mijn schoonmoeder.
En mijn schoonmoeder is echt lief. Niet bemoeizuchtig maar wel betrokken.
Vanmiddag was de kraamvisite. En het was zo fijn. Of ik kleine F. wilde vasthouden? En de fles geven? Uiteindelijk heb ik hem weer teruggeven toen we naar huis gingen. En dat was oké. Twee uur heb ik met hem mogen knuffelen en ik heb er zo van genoten. Zo lief ook van mijn neef en zijn vriendin. Dat ze me die tijd gunden met hún pasgeboren kindje. Dat gaf zoveel troost.
En kleine F. ook. Lekker rustig bij me liggen, toen mopperen want honger. Tijdens het drinken van de fles stopte hij even, keek me aan, lachte naar me en dronk weer verder.
Het was vast een lachstuip maar boeiend. Daarna legde ik hem tegen mijn schouder en is hij weer in slaap gevallen. Vriendin van neef was bezorgd. Of ik het niet te moeilijk zou vinden. En was zo blij dat ik wat troost vond in het kroelen van haar zoon.
We hebben gepraat over de mk maar ook over hun traject tot zwanger worden. Het was echt heel fijn.
En ik ben ook best een beetje trots op mezelf dat ik er van kón genieten. En ooit.. Hebben wij vast ook zo'n lief kindje.
Daarna gingen we even naar een tante. Hadden het over n nichtje dat me een WhatsApp gestuurd dat ze een foto van mij op fb stom vond. Gewoon een foto van man en mij en onze honden. Volgens die tante moest ik daar maar begrip voor hebben want nichtje had t zo moeilijk. Met het feit dat ze twee jonge kinderen kort na elkaar had gekregen. (2 x in 1 x raak, probleemloze zwangerschappen). En dat zal best. Dat ze t daar zwaar mee heeft. Maar wat zou ik graag met haar ruilen.
SPOILERBovendien ben ik wel klaar met begrip opbrengen zulke familieleden die hun persoonlijke shit gebruiken als excuus om even lekker lullig tegen een ander te doen. Maar dat zal vast aan mij liggen.
En er zijn helaas mensen die niet qua gevoel kunnen beseffen wat je doormaakt. De een is er nuchterder in dan de ander. De een weet niet hoe gewenst het was voor jullie en wat het daadwerkelijk met je doet. Hoop dat het uitspreken naar je tante toe geholpen heeft om het naast je neer te kunnen leggen.
En fijn dat je goed met schoonmoeder over je miskraam hebt kunnen praten. Dat geeft weer ruimte voor nieuwe gevoelens qua verwerking!
quote:
[..]
Ik kom je even een dikke e-knuffel geven
quote:
[..]
Wat fijn!
Lingue ondanks dat het lastig is wil ik je toch veel plezier wensen met je date.
Bedankt voor jullie lieve reactiesquote:
Ik ook lingue!
En mijn schoonmoeder is echt lief. Niet bemoeizuchtig maar wel betrokken.
ik heb een heel fijn weekend gehad. Niet zorgeloos, maar wel erg fijn. Time will tell what will happen, maar we hebben allebei onze zorgen en gevoelens uit kunnen spreken. En ik heb heel eerlijk aangegeven dat ik wel erg kwetsbaar ben momenteel, maar dat snapte hij (gelukkig) wel.
Het is wel heel raar om vlindertjes te voelen terwijl ik ook verdrietig ben, alsof het niet zou mogen.
Lingue: Goed om te horen dat je weekend fijn was. En knap dat jullie zo gesproken hebben over zorgen en gevoelens. Gewoon niks overhaasten, laat het maar gebeuren. En vlinders voelen terwijl je ook verdrietig bent, ik snap de verwarring. En het mag wel! Maar dat het dubbel voelt, is heel begrijpelijk.
Maar lieve Lingue, door nu weer vlinders te voelen, doe je jouw dochtertje geen tekort. Jij mag je ook weer gelukkig gaan voelen en je draagt jouw meisje altijd bij je in jouw hart! No matter what!
ik snap heel goed dat dat raar voelt voor je, maar dat je zo iets verschrikkelijks hebt meegemaakt en nog in zit, nog verdriet van hebt - wat altijd blijft natuurlijk, dat verdriet - wil niet zeggen dat je nergens meer blij om mag zijn. Je hebt recht om door te gaan, en zelfs om in de toekomst weer zwanger te mogen worden, en als dat goed gaat, mag je daar echt wel blij mee zijn. Laat die vlindertjes rustig groeien en fladderen. er is plaats voor beide, toch?quote:
[..]
[..]
[..]
Bedankt voor jullie lieve reacties
ik heb een heel fijn weekend gehad. Niet zorgeloos, maar wel erg fijn. Time will tell what will happen, maar we hebben allebei onze zorgen en gevoelens uit kunnen spreken. En ik heb heel eerlijk aangegeven dat ik wel erg kwetsbaar ben momenteel, maar dat snapte hij (gelukkig) wel.
Het is wel heel raar om vlindertjes te voelen terwijl ik ook verdrietig ben, alsof het niet zou mogen.
Jouw dochtertje, als ze dit moest weten, je doet haar niks te kort. ze is en blijft van jou. En je vergeet haar echt nooit meer. Gisteren ben ik ongesteld geworden. Fijn dat mijn lijf t weer doet. Maar nu moet ik beslissingen nemen. Ga ik verder of niet? Wat als ik dit nog een keer mee moet maken? Hoe ga ik een nieuwe zwangerschap handelen, kan ik dat wel aan?
Volgende week is de uitgerekende datum van de eerste mk. Dat maakt me heel verdrietig.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cygne op 18-09-2014 13:40:36 (domme spelfout) ]
Hopelijk krijgen jullie snel duidelijkheid.
Je hoeft nog geen beslissing te nemen he. Je kunt het ook een maandje of twee maandjes even uitstellen. Even de rust in je hoofd terugvinden voordat je beslissingen neemt.
Ja, die datum hakt er inquote:
Weer een beetje moeilijk hier gisteren bloedafname voor onderzoek en nu ben ik bang dat er wat mis met mij is, dat er nooit een kindje komt. Daar wordt ik verdrietig van.
Gisteren ben ik ongesteld geworden. Fijn dat mijn lijf t weer doet. Maar nu moet ik beslissingen nemen. Ga ik verder of niet? Wat als ik dit nog een keer mee moet maken? Hoe ga ik een nieuwe zwangerschap handelen, kan ik dat wel aan?
Volgende week is de uitgerekende datum van de eerste mk. Dat maakt me heel verdrietig.
ik wens je alle sterkte en positiviteit toe Over 8 weken.quote:
Ach lieve Cygne, wanneer verwachten ze de uitslag?
Je hoeft nog geen beslissing te nemen he. Je kunt het ook een maandje of twee maandjes even uitstellen. Even de rust in je hoofd terugvinden voordat je beslissingen neemt.
Oh, dat duurt nog even. Lang wachten zeg.quote:
Heb ik het gemist of is de uitslag van de miskraam ook nog niet binnen gekomen bij jou? Of hangt dat hiermee verder nog samen?
Geen bijzonderheden gevonden.quote:
[..]
Oh, dat duurt nog even. Lang wachten zeg.
Heb ik het gemist of is de uitslag van de miskraam ook nog niet binnen gekomen bij jou? Of hangt dat hiermee verder nog samen?
Over 8 weken alleen uitslagen van de bloedonderzoeken.
Dubbel gevoel he dat er geen bijzonderheden zijn...quote:
[..]
Geen bijzonderheden gevonden.
Over 8 weken alleen uitslagen van de bloedonderzoeken.
Wat doet die uitslag met je? Kun je er wat mee?
Ik kan daar niet zoveel mee, eigenlijk. Met de uitslagen straks wel, hoop ik.quote:
[..]
Dubbel gevoel he dat er geen bijzonderheden zijn...
Wat doet die uitslag met je? Kun je er wat mee?
Succes met wachten.quote:
[..]
Ik kan daar niet zoveel mee, eigenlijk. Met de uitslagen straks wel, hoop ik.
[ Bericht 94% gewijzigd door Cygne op 29-09-2014 23:33:56 ]
Ik heb het gisteravond gelezen en wist eigenlijk niet wat ik zeggen moest..quote:
Ik vind het zo vreselijk klote voor je..
*knuffel*
. Het geeft echt niet dat je 'nog' verdrietig bent, dat het zo bij je binnen komt en blijft hangen. Gelukkig ervaart niet iedereen het zo, maar jouw manier is ook goed. Voor mij zelfs heel herkenbaar. Dat je er hulp bij krijgt, vind ik fijn voor je.Maar die vrouw gisteren legde zo de vinger op de zere plek. Dat er zoveel verdriet ineens naar buiten kwam. Dat is goed, maar wel heel heftig.
Ik heb Cyotec tabletten gekregen om een MK op te wekken. Vanmorgen 2 tableten ingebracht, nu 8 uur later wil ik er nog 2 inbrengen, maar ik voel de 1e twee nog zitten. Is dat normaal?
op een beetje bloed na doen ze ook niks. .Volgens mij kun je ze idd soms blijven voelen. Dat heb ik in elk geval vaker gelezen. Soms duurt het even voor het op gang komt, in dit topic kan je evt. wat teruglezen voor een aantal heel uiteenlopende ervaringen.
Sterkte
! Heb je ze wel helemaal achterin geduwd, onder het randje van je bmm zeg maar?Vervelend dat het nog niets doet
Bij mij was het na een uur of 4-5 na het inbrengen echt volle bak en was ik na een paar uur ook helemaal "leeg". Ik hoop dat ze bij jou ook snel hun werk doen! Google is zo lastig in deze. Het is idd bij iedereen anders. Heb voor 2 dagen pillen gekregen. Heb geloof ik nogal een standvastig lichaam
Dat verschilt geloof ik ook per gyn, officieel is misoprostol hier niet voor bedoeld, dus is er geen onderzoek gedaan naar werkzame dosering.quote:
Oh, nu ik dat zeg, ik moest er vier tegelijk inbrengen! Geen twee!
bij mij zeiden ze ook: 's avonds inbrengen, dan laat het zo'n 12 uur later wel los ( de volgende ochtend ). Nou, ik werd om 2 uur wakker met heftige weeënpijn en heb de hele nacht op de badkamer zitten grommenquote:
Ik heb vrij grote handen. Lange wijsvinger ver
Google is zo lastig in deze. Het is idd bij iedereen anders. Heb voor 2 dagen pillen gekregen. Heb geloof ik nogal een standvastig lichaam
Is echt niks van te zeggen inderdaad 
Ja, dat is natuurlijk ook weer zo. Hoeveel moest jij?quote:
[..]
Dat verschilt geloof ik ook per gyn, officieel is misoprostol hier niet voor bedoeld, dus is er geen onderzoek gedaan naar werkzame dosering.
klopt, bizar he?quote:
Wat ik me altijd heb afgevraagd.... HOE kom je er nou achter dat zoiets ook weeën kan opwekken als je ze vaginaal inbrengt?
Dat vraag ik me bij wel meer dingen afquote:
[..]
klopt, bizar he?
Wat ik me altijd heb afgevraagd.... HOE kom je er nou achter dat zoiets ook weeën kan opwekken als je ze vaginaal inbrengt?
Sterkte Hilzillah!
Het is normaal dat ze er nog zitten. Hetvis de drager. De werkzame stof is er al uit. Vier is veel gebruikt en 2 ook. En vaginaal inbrengen is effectiever dan slikken (in het ziekenhuis hier moest ik toen ik veel bloed begon te verliezen ze zelfs rectaal. ..).
Bij mij deed miso ook weinig. Had me er helemaal op ingesteld van enorm bloed bad ed. Niet onder de indruk van de hoeveelheid. Als een gewone menstruatie in feite. Na een week ruim kwam het vruchtje pas los, redelijk uit het niets. Daarna werd bloedverlies snel minder.
Bij mij kwam het pas 5 dagen na de tanletten echt los. Donderdagmiddag ingebracht en dinsdagmorgen verloor ik "het".
Sterkte
alhoewel. Nog een dagje ongestoord Grace Anatomy kijken 
Nee hoor, alle gekheid op een stokje, ik ben pro logeren, maar nu wil ik hem lekker thuis hebben om te lachen om al zijn stoutigheden
. Bikkel Ik voel me al een stuk beter. Ik ben er nog niet maar t is wat minder vol.
Nieuwe afspraak gepland met therapeut. Na de uitslagen van de gynaecoloog.
Nog wel een leuk verhaal voor de boeken
VK vanmorgen gebeld, de stuurde me naar het ziekenhuis zodat de Gyn zo'n post op gesprekje kon voeren. Gyn zegt, 'heb je toevallig vandaag nog niks gegeten'. '2 kleine stukjes brood baby style en een koekje'. 'Oh' zegt ze, 'dan kan je vanmiddag al voor curettage'. Ik was helemaal in YAY stemming. Want ik wil er nu wel klaar mee zijn. Bloed geprikt, ziekenhuis jurk aan, met bed en al naar boven infuus warme deken ziekenhuis muts enz. Mevrouw bent u nuchter.. Op een hapje brood en een koekje na wel. Slaap meneer trok zo'n gezicht
Dan gaan we weer naar beneden, wachten tot u nuchter bent en doen we het circus om half 6. (ipv 14.30) Weer terug op kamer, ging het hele feest helemaal niet meer door want hysterisch druk ofzo. Nu maandag om 10.00Sterkte met afwachten en succes maandag!
Nee geen pijn.quote:
Oh dang... Dus dat kan ook nog. Ik had me al helemaal ingesteld op 2 dagen pure ellende. Vent aan het werk, de Senn bij oma... Maar het kan ook zomaar nog een week duren! Had je er pijn bij Mo? Voor mn gevoel wil ik dit niet als ik ergens ben behalve thuis... Maar om mezelf nou een week op te sluiten
Het scheelde dat ik op het moment ook nog doodziek was, of iig zwaar herstellende van een longontsteking. Het was januari, koud, en ik had nul conditie meer. Ging de deur dus niet uit. Netflix met pretty little liars was het voor mij.
Knuf, rot dat je nog tot maandag moet wachten.
Hopelijk kun je maandag meteen door!
Shit!quote:
De boel zit nog knettertje vast... Geen krampje en een zweempje bloed...
Nog wel een leuk verhaal voor de boeken
VK vanmorgen gebeld, de stuurde me naar het ziekenhuis zodat de Gyn zo'n post op gesprekje kon voeren. Gyn zegt, 'heb je toevallig vandaag nog niks gegeten'. '2 kleine stukjes brood baby style en een koekje'. 'Oh' zegt ze, 'dan kan je vanmiddag al voor curettage'. Ik was helemaal in YAY stemming. Want ik wil er nu wel klaar mee zijn. Bloed geprikt, ziekenhuis jurk aan, met bed en al naar boven infuus warme deken ziekenhuis muts enz. Mevrouw bent u nuchter.. Op een hapje brood en een koekje na wel. Slaap meneer trok zo'n gezicht
Ik hoop dat ie er toch nog zelf uitgaat dit weekend en anders een dikke knuffel voor maandag!
Het is namelijk ook zooooo iets voor mij Naja... Maandag is het sowieso gebeurd. Niet goedschiks dan kwaadschiks
Ik had het hele bericht gemist. Lees het nu pas
ik vind jullie liev! ik lees het ook nu pas. Succes vandaag!quote:
Geen pijnstilling gekregen en vooralsnog voel ik nog niks qua pijn.. Hoop dat dat zo blijft! Lief die belangstelling
hillz!Het is vandaag 16 weken geleden dat mijn dochtertje doodgeboren is... (bijna net zo lang geleden als dat ze bij mij heeft mogen zijn besef ik mij...)
Wanneer is de hormoonhuishouding weer normaal? Ik heb wel weer een cyclus merk ik, maar heb wel het idee alsof de concentratie hormonen nog niet echt in balans is. Kan dat? Is dat normaal? Hoe lang duurt zoiets?
De week voor ongesteld worden ben ik echt nog minder te genieten dan voorheen. En nu zelfs in de eerste week na ongesteld zijn loop ik tegen een muur op.
Ik voel mij gewoon heel raar. Heel opgefokt. Heel geïrriteerd. Niks is goed en mensen zitten te snel in mijn irritatiezone.
Herkenbaar en moet ik nog maar even geduld hebben?
Anticonceptie is geen optie voor mij om het te kunnen reguleren.
Bij twijfel zou ik het zeker met een arts bespreken.
Ik herken het wel hoor. Al werd ik redelijk snel na de miskraam weer zwanger (begin nov miskraam met bijna 17 wkn, eind dec weer zwanger) dus m'n hormonen werden wel alle kanten opgeschud.
Maar ik denk ook dat er een stukje mentaal mee te maken heeft. Het is niet niks.
En zoals al gezegd kan het zeker geen kwaad er even met de huisarts over te praten, of misschien de verloskundige?
Ik zat al thuis met een burn-out. En met de psych heb ik het er wel over, over hoe ik mij voel. Maar ik heb echt het idee alsof door mijn hormonale schommelingen het allemaal nog veel heftiger is.
En dat ik dus harder 'moet' vechten. Normaal was het maar een weekje afzien, nu lijkt het alsof ik 3 weken moet afzien en het maar 1 week makkelijk(er) is.
Ik zal eens kijken of ik nog ergens een portie geduld kan vinden. En ook even andere wegen van VK en/of gyn bewandelen.
De uitgerekende datum komt ook wel verdomde dichtbij...
Ik krijg lieve berichtjes overal vandaan, waarschijnlijk daarom ook dat er ‘iets’ geknapt is… En ik weet eigenlijk helemaal niet waar ik heen moet met dit gevoel, met mijn verdriet… ik wil het toelaten maar ik durf ook niet zo goed. Ik durf de doos met spulletjes er niet bij te pakken, hoe graag ik ook even naar de echo’s zou willen kijken of de verhaaltjes wil lezen, of mijn buikfoto’s zou willen zien. Ik wil niet te veel in een ‘zwart gat’ vallen… Maar ik kan mij ook niet onbeperkt groot houden heb ik gemerkt… Het doet pijn, het maakt mij verdrietig. Ik hoop dat dit wat helpt, dan is het toch een soort van uitgesproken. Time will tell…
Zou zo graag iets willen zeggen waar je wat aan hebt maar ik weet het niet..
Ik kan niet voelen hoe je je voelt of je echt begrijpen want dat kun je alleen als je het hebt meegemaakt denk ik.
Maar als ik wat voor je kan betekenen hoor ik t graag.
En vergeet alsjeblieft niet dat je echt verdrietig mag zijn, ook al is het "al" zoveel weken geleden... Dit blijft pittig.
Er knapte 'gewoon' even iets... Op zich logisch, maar zag het nog niet helemaal aankomen. Het verhaal moest er even uit zodat het wat lucht geeft bij mijzelf. Want het op deze manier bij vrienden neerleggen is denk ik ook wel lastig. Voor hen en ook voor mij.
Het moest er even uit... En dan is het hier denk ik even het meest veilig om het toch zo eerlijk mogelijk qua gevoel neer te zetten.
Dikke knuffel
en gewoon blijven schrijven hier hoor, als het voor jou goed voelt moet je dat echt gewoon doen. gun jezelf de tijd het een plekje te geven, er is geen goede of foute mannier, dus probeer jezelf niet groot te houden voor anderen.Het verliezen van een kindje is heel heftig, hopelijk kun je het een plekje geven
Mocht je een keer de behoefte hebben, m'n pm staat open
. Vervelend dat het je toch ineens overviel, maar ook goed te weten dat het verdriet even iets minder actief is geweest. Goed dat je schrijft. Is er een mogelijkheid dat je bij iemand terecht kunt als je spulletjes hebt bekeken?
Vanmiddag heb ik met een goede vriend afgesproken, ik denk dat ik het wel even met hem ga bespreken. Het hele scherpe randje van gisteravond is er nu even vanaf, dankzij hier. En ik denk dat ik morgen de doos met spulletjes erbij ga pakken, gewoon omdat het kan en ik die behoefte ook heb. Er woont een heel lief vriendinnetje dichtbij die alles wel weet, mocht het nodig zijn.
Het hele heftige verdriet overviel mij gisteravond gewoon in een keer...
lieve LingueHet leven gaat door, de maatschappij draait verder. Ik doe mijn best om aan te haken. Maar ik mis je kleine Frummel. Ook al ben je voor ons nooit tastbaar geweest. Vandaag zou ik 25 weken zwanger zijn geweest, had ik je al voelen friemelen in mijn buik. Helaas staan we met lege handen.
Het leven gaat door, de maatschappij draait verder. Ik doe mijn best om aan te haken maar vandaag valt het even niet mee...
Dag lieve, kleine Frummel, hoe klein je ook nog was, voor ons was je zo groots.
dikke knuf... Hier de laatste dagen weer intens verdrietig. Om de twee kindjes die er niet mochten zijn. De angst dat ik nooit moeder mag worden, angst voor een nieuwe zwangerschap en bang voor de uitslagen van de gynaecoloog volgende week.
Ook t gevoel dat er nu geen ruimte meer is voor mijn verdriet. Ik moet er maar overheen stappen want zo is het leven. Voel me dan ook wel een aansteller. Binnenkort weer surprise met ook het gezin van schoonzus. Dan is er toch dat stemmetje dat zegt dat wij dat nooit zullen hebben, een gezinnetje van onszelf.
Mijn moeder die zelf een flink aantal miskramen heeft meegemaakt snapt t wel maar die woont ook niet om de hoek..
.En dan mijn neefje die terwijl zijn vader dood ligt te gaan aan kanker tegen me zegt: 'dit kan ik wel aan, maar als jij een miskraam krijgt ga ik kapot.'
Wat een chaos. Het enige wat ik wil is een positieve test en dat t dan gewoon een keertje goed mag blijven gaan.
Vorig jaar zijn we na 22w5d zwangerschap ons dochtertje verloren.
Vorige week woensdag (5 november) is ons zoontje geboren na 38w3d zwangerschap. We zijn verder gekomen dan we ooit hadden durven hopen, dagen en weken hebben we afgeteld, en nu is hij er. Het is zo ongelofelijk dat hij adem haalt, geluidjes maakt, en na 2 dagen ziekenhuis mee naar huis mocht!
@Lingue: sterkte! Ik had een heel verhaal getypt maar dat is weg... Even kort: ik kan je aanraden om je emoties vooral af en toe (met vrienden/familie) de vrije loop te laten. Krop het niet (te lang) op.
Wat die doos met spulletjes betreft: zodra je daar aan toe bent, maak je hem open. Dat wordt een zware dag, maar uiteindelijk zal het je goed doen.
Aanrader voor je: Romeo. Je zal een hoop hiervan herkennen.
Wat een fijn nieuws om te lezen Remco!! Geniet van deze hele mooie tijd met z'n drietjes en in jullie hart met z'n vieren. Ik hoop dat alles goed gaat ook met je vrouw en jullie een hele mooie toekomst tegemoet gaan! Gefeliciteerd!!quote:
Ik ga dit topic even onderbreken met goed nieuws! En hoewel ik weet dat zwangerschapsnieuws voor sommige mensen hier pijnlijk is, kan het ook hoopgevend zijn.
Vorig jaar zijn we na 22w5d zwangerschap ons dochtertje verloren.
Vorige week woensdag (5 november) is ons zoontje geboren na 38w3d zwangerschap. We zijn verder gekomen dan we ooit hadden durven hopen, dagen en weken hebben we afgeteld, en nu is hij er. Het is zo ongelofelijk dat hij adem haalt, geluidjes maakt, en na 2 dagen ziekenhuis mee naar huis mocht!
@Lingue: sterkte! Ik had een heel verhaal getypt maar dat is weg... Even kort: ik kan je aanraden om je emoties vooral af en toe (met vrienden/familie) de vrije loop te laten. Krop het niet (te lang) op.
Wat die doos met spulletjes betreft: zodra je daar aan toe bent, maak je hem open. Dat wordt een zware dag, maar uiteindelijk zal het je goed doen.
Aanrader voor je: Romeo. Je zal een hoop hiervan herkennen.
Bedankt voor de tip! En ik merk idd dat ik iets vaker moet laten blijken bij vrienden dat die emoties er zijn. Ze hebben er gelukkig altijd begrip voor.
En wat betreft die doos... Ja dat komt idd wel als ik mij er goed bij voel.
wat fijn, geweldig! Gefeliciteerd! Och neequote:
Heel veel sterkte!!!
Lingue, een dikke knuffel voor je
En Malteser...toch weer snel zwanger geworden begrijp ik? Wat verdrietig dat het nu wederom niet goed is gegaan
Sterkte voor jou en je man. Je weet 'ons' hier te vinden als je meer wilt delen..Noooohquote:
Sterkte meis... Fijn om te lezen
Och meisquote:
Malteser.
Och Malteser toch.... Sterkte
...quote:
5 weken en 4 dagen, nog heel erg pril dus. Ik durfde me ook nog niet te melden in Z&G. Voorgevoel blijkbaar? Vandaag ineens super veel bloed. Ik schrok en wist meteen dat het mis was. Vanmiddag verloor ik 'het'. Ik weet dat het pril was, maar ik vind het toch verdrietig
Hoe gaat t met jou?quote:
Lief dat je het vraagt.quote:
Ik weet daar niet echt goed op te antwoorden. De miskraam bij 5 weken 4 dagen voelt wel echt anders dan die ik had bij 10 weken. Klinkt misschien heel stom
. Bij de eerste miskraam hadden we al twee echo's gehad, een kloppend hartje en zagen we een minimensje met armpjes en beentjes. Nu had ik nog geen echo gehad en hadden we alleen de positieve test. Het is wel heel verdrietig maar minder ingrijpend, ook doordat mijn lichaam het zelf 'opgelost' heeft. Ik ben vooral geschrokken van de impact die een miskraam op je heeft. Ik vind het heftig
.Het is heel ingrijpend inderdaad. Mijn verloskundige zei dat het de volgende keer vast goed gaat. Bij de eerste miskraam en bij de missed abortion. Dat zegt zo weinig dan, voor mijn gevoel.
Er wordt aan je gedacht
.Jullie zijn lief. Ik probeer binnenkort even wat uitgebreider te reageren.
Maar het voelt heel fijn dat er aan mij gedacht wordt!
Dikke knuffel voor jou, lieverd.quote:
ik kom even niet verder dan
Jullie zijn lief. Ik probeer binnenkort even wat uitgebreider te reageren.
Maar het voelt heel fijn dat er aan mij gedacht wordt!
quote:
ik kom even niet verder dan
Jullie zijn lief. Ik probeer binnenkort even wat uitgebreider te reageren.
Maar het voelt heel fijn dat er aan mij gedacht wordt!
! Lingue Vreselijk, wat jou is overkomen. Veel sterkte.Ook voor Malteser
Een
voor diegene die het kan gebruiken.Dit.quote:
Ik wilde "gewoon" even dat ik wat knuffels kon uitdelen hier.
Een
.Zoals Kursor ook al zegt ‘de dag is voorbij’.
Op dinsdag was mijn dag nog normaal en stond ik er zoals elke dag op een ‘normale’ manier bij stil. En dan komt toch DIE dag. Die dag dat ik uitgerekend was. Die dag waar ik toen zo naar uitkeek en waarin mijn leven op een positieve manier zou gaan veranderen.
Maar helaas moest ik in juni onverwachts al afscheid nemen van mijn lieve kleine mooie dochter.
Een gedichtje wat ik hier een tijdje geleden ook al gedeeld heb spreekt nog steeds heel erg voor mij:
“Het leven gaat verder
Niemand die het ziet
Het huilen zonder tranen
Het stil intens verdriet”.
Dat is eigenlijk exact zoals ik mij elke dag voel. Want het leven gaat verder en ik heb elke dag verdriet en elke dag het besef dat zij er niet meer is.
Gisteren werd ik wakker en een verslagen en verdrietig gevoel was aanwezig bij mij. Vandaag is DIE dag. Mijn hoofd voelde al anders, mijn vriendelijkheid was anders, mijn openheid was anders. Ik was verdrietig, teleurgesteld en alleen. Ook al heb ik de allerliefste vrienden. Ook al heb ik al jullie lieve berichtjes gelezen. Het voelt toch echt helemaal alleen. Ik moet het toch echt helemaal alleen zien te overleven.
Ik heb wat momenten voor mijzelf gehad, maar ik heb de dag ook een beetje normaal willen laten verlopen. De ochtend gewerkt, de middag voor mijzelf, de avond een hapje gegeten. En s avonds weer thuis, toen kwamen de tranen. Toen kwam het enorme heftige verdriet.
Blof heeft er een heel mooi liedje over geschreven. Het heet ‘Zo Mooi’. Die tekst, zo mooi, zo passend. Die tekst raakt mij echt.
Een stukje van de tekst:
"Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan
We konden je niet kennen maar we weten wie je bent
En je blijft iemand die welkom was,
Zo welkom dat het altijd pijn doet
Pijn van het er bijna zijn"
En ik mis haar elke dag. En misschien vanaf nu nog wel veel meer. Want ze had helemaal perfect hier bij mij moeten zijn. En als ik dan hier en irl lieve mooie baby’s zie dan raakt mij dat wel. Want zal ik ooit… ? Wanneer…?? Hoe…??
Maar ik vond het heel erg fijn dat ik al jullie lieve berichtjes kreeg. Dat er bekende en onbekende mensen aan mij dachten. Voor zover mogelijk konden beseffen waar ik nu doorheen moet gaan. Dat ze er voor mij zijn wanneer ik ze nodig heb. Hier en irl. Het helpt echt en het is echt heel fijn. Want ook al voel ik mij op dagen zoals gisteren alleen, ik weet dat ik het niet ben.
Heel erg bedankt voor jullie lieve gedachtes en woorden en knuffels!
En als het mij op wat voor manier overvalt of aanwezig is dan weet ik dat ik het hier zonder probleem weg kan schrijven om erna weer door te kunnen gaan.
Ik krijg kippenvel van je verhaal, je omschrijft het zodat het me heel erg raakt.
Dikke kus en knuffel voor jou.
Cygne, via lurken in diverse topics blijf ik ook jouw verhaal volgen. Blijf sterk en ik hoop dat jouw positiviteit ook positief gaat uitpakken
. Lieve Lingue, ik denk aan je!
!Wat een vreselijk verlies.. Een hele dikke knuffel van mij
Een
voor jou Meer dan je heel veel sterkte wensen kan ik helaas niet voor je doen. veel sterkte!Oh Malteser, weer
. Ook een voor jou! en heel veel sterkte voor iedereen hier eigenlijk!!quote:
Cygne, via lurken in diverse topics blijf ik ook jouw verhaal volgen. Blijf sterk en ik hoop dat jouw positiviteit ook positief gaat uitpakken
Ik moet wel, denk ik. Ik leef ook met de dag. Ik wil niet aan de toekomst denken, misschien wel zonder kinderen. Dat idee trek ik nog niet echt.
Maar als ik vandaag leef, gaat t goed.
Hier gaat het zo zo. Niet heel slecht, niet heel goed. Redelijk neutraal.
De feestdagen komen eraan, dat zal wel weer zo een lastig punt worden. Maar ik zie het wel gebeuren. Ik kan en wil mij er nu geen zorgen over maken. Komt tijd, komt raad enzo.
Maar ik mis haar nog wel elke dag. En ik vraag mij met veel regelmaat af of het mij ooit gegund zal gaan zijn. Maar dat zijn alleen maar gedachtes die verder ook niet echt te onderbouwen zijn.
Hoe gaat het met jou? Ik volg niet elk topic, dus weet niet zo goed hoe het bij jou gaat. Heb je al een afspraak kunnen krijgen in Nijmegen? Is er al meer bekend? Hoe gaat het met de verwerking/plaatsje geven van het nieuws? Ik merk ook dat ik steeds een beetje meer afstand neem van hier. Omdat al die mooie schattige baby's echt wel soms te veel emotie losmaken.
Ik snap wel hoe je je voelt. Ook dat je wat meer afstand neemt van hier.
Hier gaat t nu goed. Inmiddels een afspraak in t radboud gekregen, half januari. Dan horen we ook wat onze kansen zijn.
Ik weet niet zo goed antwoord te geven op je vraag. Tegen de buitenwereld zeg ik dat het goed gaat, dat we door moeten, dat onze tijd vast ooit komt.
Maar heel eerlijk gezegd gaat het niet goed. Ben ik verdrietig om wat er gebeurd is, laat het me ook nog niet los. Hopelijk komt dat als de UD straks voorbij is.
Ik merk dat ik aan het doemdenken ben... Een MA bij 10 weken, een spontane miskraam bij bijna 6 weken. Soms overvalt me het gevoel dat ik nooit mama zal worden...
De angst om nooit mama te worden herken ik. Ga je ook onderzoek laten doen? Je hoeft het ook niet los te laten, je hoeft het niet te vergeten. Jullie eerste kindje zal altijd in je gedachte en in je hart dicht bij je zijn.
En of je/wij (iedereen met dat gevoel) ooit moeder mogen worden is denk ik voor iedereen die dit heeft moeten doormaken een gedachte (geweest). Ik heb ze ook.
Geef het verdriet van je kindje de ruimte, deel het met wie en waar je het wil, maar krop het vooral niet op. Hoe alleen het misschien ook voelt, je kunt het altijd delen. Mij helpt het om het weg te schrijven, hier. Dat geeft mij rust, krijg ik mijn gevoel mee op een rijtje. Ik hoop dat jij ook een manier kunt vinden om het niet weg te stoppen.
De laatste zal het ook niet zijn, door mijn gebalanceerde translocatie. We hebben een redelijke kans op een gezond kindje volgens de klinisch geneticus maar t dubbeltje lijkt elke keer de verkeerde kant op te vallen.
Ik weet wel dat dit kindje en ook die van de vorige zwangerschappen ernstig gehandicapt was geweest als ik geen miskraam had gekregen, dat het ons een moeilijke keus heeft bespaard en dat het beter is zo, maar toch..
En dan het gevoel naar mijn man toe, had hij een 'normale' vrouw gehad, dan was hij misschien al lang vader geweest. Ik weet dat het mijn schuld niet is. Maar het voelt wel zo. Ik weet ook gewoon niet hoeveel ik nog kan hebben. Hoeveel miskramen ik nog door moet maken voordat het wél een keer goed gaat.
Jouw man wil niet een 'normale' vrouw, jouw man wil de geweldige sterke vrouw waar hij van houdt, waar hij samen mee oud wil worden. JIJ dus! Heel veel sterkte.
hier sluit ik mij helemaal bij aan.quote:
Wat is het toch oneerlijk verdeeld
Jouw man wil niet een 'normale' vrouw, jouw man wil de geweldige sterke vrouw waar hij van houdt, waar hij samen mee oud wil worden. JIJ dus! Heel veel sterkte.
En dan mijn vader, mijn lieve papa. Hij vindt het zo erg dat hij de translocatie heeft doorgegeven. Hij was erbij toen de echo niet goed was. Dat deed hem veel, zijn kleine meisje zoveel verdriet.
Echt ik wil zo graag dat we gewoon een kindje mogen houden. Al is het maar één keer. Als ik weet dat het een keer goed komt. Maar dat weet ik niet.
/einde drama
De ene dag is het makkelijker dan de andere dag. En helaas weten we niet wat de toekomst gaat brengen. Maar hou hoop en hopelijk krijg jij die kans om een mooi lief kindje op de wereld te zetten.
cygne Het voelt zo als een kansspel. Geen zekerheid. Nog steeds een leeg huis, even geen toekomstbeeld.
Ik neem je even mee hierheen. Voelt even wat beter dan tussen het verdriet om en van LE te posten. Daar wil en past mijn verhaal voor nu niet tussen, dat vind ik niet gepast.quote:
[..]
Ik krijg weer kippenvel van jouw bericht, hoe gaat het met jou? Lief dat je reageert
Lief dat je het vraagt.
Als ik dit lees dan komt alles weer terug. Elk gevoel in elke vezel van mijn lichaam. Het verdriet, de onmacht en ook het geleefd worden. Alsof de film even opnieuw afgespeeld wordt. Dat geeft wel op een bepaalde manier veel onrust in mijn lijf en hoofd. Over 2 maanden en 1 dag is het al weer een jaar geleden... Bijna niet te bevatten dat de tijd zo snel door loopt na alles wat ik heb moeten doorstaan. Maar de tijd gaat verder en dat gedichtje blijft nog elke dag heel erg passen bij wat ik voel en ervaar.
"Het leven gaat verder
Niemand die het ziet
Het huilen zonder tranen
Het stil intens verdriet."
Het verdriet wordt nooit anders, maar op een bepaalt moment moet je zoeken naar een mogelijkheid om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. En veel momenten gaat dat gelukkig wel goed.
Maar op sommige momenten kan ik ook zomaar uit het niets breken. Dan rollen de tranen zomaar over mijn wangen en overvalt mij dat enorm grote verdriet. En kan ik eigenlijk niets anders dan er op dat moment mee dealen. Waarschijnlijk komt het ook omdat ik niet altijd het verdrietige gevoel op de juiste manier wil toelaten. Die momenten zijn het zwaarst. Want ik kan er dan niet meer omheen. Maar hoe lang duurt zo een moment? Lang? Kort? Wat als het op momenten gebeurt als er anderen/vreemden om mij heen zijn.
Maar ik kan er ook heel sterk in zijn. Na de geboorte van mijn dochtertje heb ik het schilderijtje wat op de kinderkamer moest komen te hangen afgemaakt. En inmiddels, na af en toe heen en weer slepen tussen werkkamer en woonkamer, hangt deze in mijn woonkamer en kan ik er met een rustig gevoel van genieten. Van de kracht die ik er uithaal, de liefde die erin zit en de mooie gedachten aan mijn dochtertje. Ik heb er nooit haar naam in kunnen zetten, maar in mijn hart en in mijn hoofd spreek ik die altijd wel uit.
Soms word ik wel verdrietig van de gedachte dat zij er niet meer is en dan daaraan de gedachte of het mij sowieso wel ooit gegund gaat worden. Die gedachte doet wel veel zeer. Want de wens om een kindje is nu nog veel sterker. Een broertje of zusje voor haar.
Maar ik vind het ook wel lastig om er over te praten. Voel mij opgelaten en ongemakkelijk als men er naar vraagt. Vind het lastig als mensen vragen of ik kinderen heb. Zeg ik dan ja/nee? Hoe toegankelijk wil en kan ik hierover zijn/blijven.
Soms is het lastig dat ik het niet ben/kan soms is het lastig om het er over te hebben.
Dan is er zo over schrijven wel veel makkelijker. In een omgeving waarin mensen het misschien beter begrijpen (als je snapt wat ik bedoel). Waarin het verdriet makkelijker aanwezig mag/kan zijn en ik mij daarvoor niet hoef te schamen.
Voor nu voel ik mij gewoon even heel verdrietig en denk ik dat ik even lekker in mijn coconnetje ga zitten en vanavond even een lekker lange wandeling ga maken.
Lief dat je er naar vraagt
Mijn gedachten zijn vandaag bij LE en bij jou, zoals ik net al naar je schreef. Ik brand een kaarsje voor jullie prachtige dochters.
Wat verwoord je het goed 
De tijd gaat snel en langzaam tegelijk he... Hoe gaat je omgeving er mee om? Of zijn die weer door gegaan met de dagelijkse dingen?
Er is trouwens ook een engeltjestopic, misschien vind je daar ook herkenning?
Je verwoordt het mooi. Kan me goed voorstellen dat zoiets als vandaag bij jou nog eens extra hard binnen komt. Alweer bijna een jaar, maar toch zo kort en vers nog.quote:
En dan die moeilijke momenten, die je niet altijd aan ziet komen en die onverwacht heftig kunnen inslaan. Heb je ook iemand in je omgeving met wie je het kan delen? Fijn in elk geval dat je hier een plek vindt waar het goed voelt om je hart te luchten.
Knuffel!
Ik zal idd ook eens in dat topic gaan kijken Burdie. Wie weet is daar idd iets meer herkenning van de vragen waar ik nu af en toe mee worstel en hoe anderen daar er mee omgaan.
Mijn directe omgeving heeft het er eigenlijk nooit over. Daar gaat eigenlijk het leven gewoon weer door. Soms vind ik dat wel erg lastig. Met de uitgerekende datum werd er gelukkig wel aangegeven dat sommigen er toch wel bij stilstonden maar het niet zo durfde aan te geven.
Verder benoemen mensen het af en toe. Maar dan zomaar uit het niets. Of door mensen bij wie ik niet direct de behoefte voel om er meer over te praten. Of in een verkeerde setting (lees:verjaardag). En natuurlijk is er nooit een goede manier. Ook voor mij niet. Soms heb ik het er wel eens over maar dat is vrijwel altijd dan rationeel vanuit een gesprek waar ik in zit om op bepaalde manieren voorbeelden te geven.
Maar echt makkelijk en dicht bij mijn emoties komen in gesprekken vind ik erg lastig.
Met 1 goede vriend kan ik er het wel over hebben zoals ik zou willen en dat gebeurd dan ook als we elkaar zien en als ik het heel hard nodig heb weet ik dat ik hem altijd kan bereiken daarover.
Maar toch... Het gebeurd niet echt. En nu ook niet. Ben al de hele dag van slag door het nieuws van LE. Maar verder weet niemand dat eigenlijk. Ik denk en hoop dat ik op tijd onder de wol kan kruipen in de hoop dat het morgen beter voelt, voor mij. Ook al blijft het even doorsudderen in mijn hoofd. Een beetje fatsoenlijk functioneren zou wel fijn zijn.
En nu zie ik alleen maar meer op om 24 juni onder ogen te komen. Maar ja, komt tijd komt raad.
Ik hoop dat ik morgen weer wat woorden kan vinden naar LE toe. Want niets dekt de lading nu.
Zaterdag gingen we voor een echo naar de verloskundige. Die zag behalve een laagje slijmvlies in de baarmoeder helemaal niks. Omdat mijn testen na de bloeding die ik twee weken daarvoor had alleen maar donkerder werden, gingen bij haar de alarmbellen rinkelen en heeft ze direct de dienstdoende arts in opleiding gebeld. Naar de verloskamers moesten we, bloedprikken, nog een inwendige echo en daarna wachten. Toen de aio binnenkwam zei ze dat ze me op gingen nemen. De grens voor opereren was 2000, maar het hcg gehalte in mijn bloed was 4800. Ik ben gaan huilen. Dat ik er zo klaar mee was, met die kutzooi. Dat dat er ook nog wel bij kon. En of het verdomme nooit eens een keer goed kon gaan.
Na nog een poos wachten kwam de gynaecoloog, een oudere man. Er was door de vk al doorgegeven dat ik moeite had met inwendige echo's en ook door de aio weer aan de gynaecoloog zelf. Die legde me op een bed ipv op zo'n stoel met beugels met een grote handdoek over me heen en bracht het apparaat blind in. Dat ging goed. In de baarmoeder wederom niks maar hij zag wat bij de rechter eileider. Ze zouden me direct opereren maar er kwam een spoedgeval tussendoor en nog een en nog een. Ik vroeg of ik weg mocht uit de onderzoekskamer. Dat mocht maar er was alleen plek op een kamer bij een pasbevallen moeder met kindje. Gynaecoloog vond dat niet zo'n goed plan en uiteindelijk na afbellen van alle verpleegafdelingen werd er een plekje gevonden op vaat-trauma. Daar weer wachten, nog meer spoed. Man moest naar huis voor onze honden.
Na een poos werd ik misselijk, ik bleef maar gal spugen had buikpijn en ik voelde me slap worden. Toen direct naar de OK gebracht. Narcose erin en geopereerd. Ik werd wakker op de uitslaapkamer en de gynaecoloog kwam bij me. Het was nodig zei hij want de eileider stond op knappen en hij wist niet hoe het afgelopen was met me als ik die echo niet had gehad, als die vk niet zo doortastend was geweest.
Eenmaal terug op de afdeling werd mijn man gebeld die meteen nog even is gekomen. Daarna slecht geslapen. Het deed pijn, fysiek maar ook mijn hoofd was in de war. Ik miste mijn man, mijn huis, mijn hondjes. Ik wilde zo graag naar huis. En dat mocht de volgende ochtend. Als ik gedronken, gegeten en geplast had. Dat lukte en het infuus mocht eruit. Wat een opluchting, het deed zeer. Rood en opgezet. Maar ik mocht naar huis.
Een vriendin kwam langs en daarna mijn (schoon)ouders. Dat was fijn.
Ik kan alleen maar huilen. Ik moet door, maar waarmee? Wat heeft het voor nut. Wat heb ik voor nut? Mijn lichaam heeft gefaald. En frustratie. Mijn hele lijf doet pijn, ik kan niet eens zelf uit bed komen.
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het voor mezelf ook een beetje op een rijtje zetten.
Een hele dikke knuffel voor jou
Wat een vreselijk verdriet, verdomme...
Ik vind het echt ontzettend klote voor je. Wat een klotezooi. Cygne. Ik zou ook zo ontzettend graag je pijn weg willen nemen. Ik hoop dat je nog een afspraak hebt met de gyn? Ik hoop dat je snel weer kracht krijgt, zowel geestelijk als lichamelijk. Alles m.b.t. hoe oneerlijk het is is al gezegd, maar ik wil je zo laten weten dat er ook hier aan je gedacht wordt. Ja, over 4 weken ongeveer.quote:
Ik weet ook niet zo goed wat ik moet.
SPOILERIk voel me ook schuldig dat ik mensen heb gekwetst over mijn manier van omgaan hiermee. Dat ik blij was met het verwijderen met het infuus. Waarom was ik dat? Ik heb toch geen reden om blij te zijn, om zoiets. Dat is toch niet ok? Dat mag ik toch niet zo voelen? Zo stom van mezelf. Ik ga weer terug naar dat punt waarom ik in therapie ging. Ik ben stom en daarom gebeurt mij dit. Ik heb dit gewoon verdient. Ik heb twee manieren om er mee om te gaan, lichtpuntjes zoeken. Of zelfhaat. Allebei niet goed. Maar hoe het wel hoort weet ik niet. Ik kan de juiste weg niet vinden.
SPOILERIk neem mensen niets kwalijk, ze hadden gewoon gelijk ook denk ik. Ik had niet zo lomp moeten zijn en gewoon mijn mond moeten houden. Vandaar deze uitleg.
En niemand verdient dit, jij ook niet!!!
Cygnequote:
[..]
Ja, over 4 weken ongeveer.
Ik weet ook niet zo goed wat ik moet.SPOILERIk voel me ook schuldig dat ik mensen heb gekwetst over mijn manier van omgaan hiermee. Dat ik blij was met het verwijderen met het infuus. Waarom was ik dat? Ik heb toch geen reden om blij te zijn, om zoiets. Dat is toch niet ok? Dat mag ik toch niet zo voelen? Zo stom van mezelf. Ik ga weer terug naar dat punt waarom ik in therapie ging. Ik ben stom en daarom gebeurt mij dit. Ik heb dit gewoon verdient. Ik heb twee manieren om er mee om te gaan, lichtpuntjes zoeken. Of zelfhaat. Allebei niet goed. Maar hoe het wel hoort weet ik niet. Ik kan de juiste weg niet vinden.SPOILERIk neem mensen niets kwalijk, ze hadden gewoon gelijk ook denk ik. Ik had niet zo lomp moeten zijn en gewoon mijn mond moeten houden. Vandaar deze uitleg.
Het laatste waar jij je druk om moet maken is hoe mensen op een forum reageren op een post over je infuus. Natuurlijk mag je daar op dat moment blij om zijn, want je wilt naar huis en als er zoiets gebeurt voelt iets als een infuus dat eruit mag als een stapje die kant op. En dan nog, op zo'n moment zit je zo vol in je emoties dat niemand van je kan verwachten dat je dan volgens de theoriën en boekjes reageert.
En verder hoop ik dat je jezelf niks kwalijk neemt, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop dat je goede hulp zoekt en krijgt en dat je dit een plekje kunt geven en een weg in de toekomst kunt vinden
quote:
[..]
Ja, over 4 weken ongeveer.
Ik weet ook niet zo goed wat ik moet.SPOILERIk voel me ook schuldig dat ik mensen heb gekwetst over mijn manier van omgaan hiermee. Dat ik blij was met het verwijderen met het infuus. Waarom was ik dat? Ik heb toch geen reden om blij te zijn, om zoiets. Dat is toch niet ok? Dat mag ik toch niet zo voelen? Zo stom van mezelf. Ik ga weer terug naar dat punt waarom ik in therapie ging. Ik ben stom en daarom gebeurt mij dit. Ik heb dit gewoon verdient. Ik heb twee manieren om er mee om te gaan, lichtpuntjes zoeken. Of zelfhaat. Allebei niet goed. Maar hoe het wel hoort weet ik niet. Ik kan de juiste weg niet vinden.SPOILERIk neem mensen niets kwalijk, ze hadden gewoon gelijk ook denk ik. Ik had niet zo lomp moeten zijn en gewoon mijn mond moeten houden. Vandaar deze uitleg.
Mijn pm/DM staat voor je open!SPOILERHoe jij hier mee omgaat is alleen aan jou.
Je mag blij zijn dat het infuus eruit gaat, dat betekent niet dat dit je niets doet.
Dat je een broodje zalm mag eten na zo'n enerverende klotedag die helemaal anders liep dan je ooit had kunnen voorstellen en daar even van geniet, betekent niet dat je geen pijn hebt, geen verdriet.
Je bent niet stom, je verdient dit niet, niemand verdient dit. Jij dus ook niet!
Bel je therapeut op, je hoeft dit niet alleen te doen.
Ik weet niet zo goed hoe. Hoe doe je zoiets? Ik heb geen idee. Echt niet. Ik ben gewoon bang dat het er niet inzit voor mij. Een kind, gewoon niet. Nooit. De toekomst maakt me bang. Nooit een klein baby'tje. Want wat als dit nog eens gebeurt en ze zijn te laat. Op mijn lichaam kan ik blijkbaar niet vertrouwen. Ik ben zo kwaad, op mijn lichaam, op mezelf.
SPOILERwant voor mijn gevoel maak ik mijn baby's dood, elke keer opnieuw. Want het is mijn stomme translocatie en mijn stomme lijf dat faalt keer op keer op keer. En elke keer ga ik zelf een beetje meer dood van binnen. En elke keer dat ik weer een beetje opgekrabbeld begint het weer opnieuw. En ik weet niet hoeveel meer ik nog kan hebben.
Voel je absoluut niet schuldig, je mag je uiten op je eigen manier. Voor jou was het verwijderen van het infuus, weer een stap in de goede richting.
Ik bewonder je juist om je positieve insteek, hoe je elke keer weer de kracht kan vinden om ervoor te gaan. Het is volkomen logisch dat je nu even het vertrouwen kwijt bent, het is ook heel wat, wat je telkens mee hebt gemaakt. Ik hoop zo dat je binnenkort weer wat vertrouwen in jezelf terug krijgt met steun van alle lieve familie en vrienden om jullie heen
.Lieve lieve cygne, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen want al mijn woorden zijn loos. Het enige wat ik kan doen is hopen op een goede zwangerschap voor jullie, dat verdienen jullie
SPOILERMijn therapeut zei een tijdje geleden dat ik mezelf sla, van binnen want dan kunnen anderen me geen zeer meer doen. En da's niet goed en dat weet ik wel. Maar toch. En als ik de positieve dingetjes zoek dan is dat laconiek en dus ook niet goed. Ik wil mensen gewoon echt niet kwetsen. En ik moet het op mijn eigen manier doen. Maar ik ben mezelf een beetje kwijt aan het raken.
Wat de rest al gezegd heeft. Je bent niet lomp om blij te zijn met kleine dingen. Het is juist iets wat jou zo sterk maakt. Iedereen verwerkt dit op zijn of haar eigen manier. Goed of fout bestaat gewoon echt niet in deze
Ik wens jou heel veel sterkte toe. En ik hoop zo keihard dat het geluk jou straks echt meezit
L-E, fijn dat jullie een mooie dag hebben gehad
Ik hoop dat je je kunt vasthouden en de mooie positieve dingetjes die er op je weg komen. En wat mij met regelmaat is verteld: "Wees lief voor jezelf!" Die quote hangt groot in mijn woonkamer en ik krijg er een glimlach van als ik er langs loop.
Lieve Cygne, wees lief voor jezelf en verwerk op je eigen manier dan kan er niets verkeerds aan gaan!
quote:
Lieve Lingue, wat verdrietig om te lezen dat je zo geraakt wordt door wat zich bij ons afspeelt. Als je er iets aan hebt, mijn pm/dm staat absoluut open
Niet zo hard voor jezelf zijn.
Ik geloof niet in dingen wel of niet verdienen, of nouja: slechts tot op zekere hoogte, bij de dingen waar je zelf invloed op hebt. Maar bij dit soort grootse dingen die totaal buiten jouw macht liggen? Ik denk dat het vooral een kwestie van geluk hebben is wanneer het goed gaat, en een kwestie van heel veel pech in alle andere gevallen. Dikke, kloterige pech waarbij het woord nauwelijks de lading dekt, maar desalniettemin nog steeds wel péch waar je helemaal niks aan kan doen. Wees lief voor jezelf..
Wat het zoeken naar de positieve puntjes betreft: ik hoop dat je daar toch mee doorgaat, je niet uit het veld laat slaan door wat anderen er mogelijk bij voelen. Het is jouw pijn, jouw verdriet, en als ik het zo lees vooral een manier om te voorkomen dat je verzuipt.. Dus klamp je alsjeblieft vast aan die kleine positieve puntjes, juist omdat al het andere op dit moment zo ellendig is. Daar is niks laconiek of slecht aan, echt niet.
SPOILEREen miskraam, dan een oom die nog ergens tussendoor overlijdt, een missed abortion, een translocatie, wéér een miskraam en dan nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zonder symptomen. Het lijkt wel een soap.
zoiets verzin je nietquote:
Ik kan me overigens ook best wel voorstellen dat mensen het een ongeloofwaardig verhaal vinden. Ik weet niet of dat echt zo is maar ik heb ergens wel het het gevoel dat mensen twijfelen aan de geloofwaardigheid van mijn verhaal. Want kom op.SPOILEREen miskraam, dan een oom die nog ergens tussendoor overlijdt, een missed abortion, een translocatie, wéér een miskraam en dan nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zonder symptomen. Het lijkt wel een soap.
ik denk niet dat iemand denkt dat je een trol bent.Dat heb ik bij mijn eigen verhaal ook wel een beetje jaquote:
Ik kan me overigens ook best wel voorstellen dat mensen het een ongeloofwaardig verhaal vinden. Ik weet niet of dat echt zo is maar ik heb ergens wel het het gevoel dat mensen twijfelen aan de geloofwaardigheid van mijn verhaal. Want kom op.SPOILEREen miskraam, dan een oom die nog ergens tussendoor overlijdt, een missed abortion, een translocatie, wéér een miskraam en dan nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zonder symptomen. Het lijkt wel een soap.
Zo veel pech heeft toch niemand, dat verzin je niet, het zijn soaptaferelen idd. Maar ik heb niet het idee dat er iemand is die denkt dat je dit verzint, je hebt gewoon enorm veel pech. Shit happens Dat zou je denken ja. Helaas is het tegendeel een paar jaar geleden gebleken.quote:
Cygne, sterkte! Verwerk het op je eigen manier, normaal zou ik zeggen dat dat de enige juiste manier is. Maar met je spoilers erbij.... hopelijk heb je ook genoeg mensen in je naaste omgeving om mee te praten en om je ware gevoel te kunnen uiten.
LE,
Dat je dan wakker wordt en dan die reality check. Oh kák. En het leven om ons heen gaat gewoon door natuurlijk. Moederdag komt eraan, we hebben al de vraag gehad om op te komen passen. Mensen die zeggen dat t wel goed komt, dat dat kindje er wel komt. Terwijl wij nu serieus overwegen om ermee te stoppen. Elke keer hoop, elke keer die dikke vette helemaal niks.
SPOILERDat ik soms gewoon even helemaal niet meer wil zijn. Ik wil niet dood, zeker niet. Maar ik wil dat de pijn stopt.
Met dat in mn achterhoofd dus. Lees hier ook wel n poosje mee.quote:Op woensdag 6 mei 2015 07:58 schreef Kyara het volgende:
[..]
Dat zou je denken ja. Helaas is het tegendeel een paar jaar geleden gebleken.
En ik hoop niet dat mensen zoiets over mij denken maar ik kan het me best een beetje voorstellen. Zeker met alles bij elkaar zo.
kan ik me dan wel voorstellen, maar je hebt wel genoeg aan je hoofd dan te bedenken wat anderen van je vinden en of ze ke geloven. Er zijn hier mensen die naar je luisteren en je steun bieden. Hopelijk heb je dat ook real life. Laten we er vanuit gaan dat deze mensen oprecht naar je luisteren en er voor je zijn, net zoals "wij" ervan uitgaan dat jij echt bent, en de waarheid zegt. Dat klinkt erg makkelijk... Maar een betere optie zie ik momenteel niet.quote:
[..]
Met dat in mn achterhoofd dus. Lees hier ook wel n poosje mee.
En ik hoop niet dat mensen zoiets over mij denken maar ik kan het me best een beetje voorstellen. Zeker met alles bij elkaar zo.
Wees sterk
Ik heb gewoon enorm met je te doen.
Heel veel sterkte
.LE:
Sinds 23 april is er geen dag geweest dat ik niet aan jou en je gezin gedacht hebt. Je hebt er niks aan maar ik heb er bewondering voor hoe jullie het doen en ik vond het enorm fijn om te lezen dat maandag naast een heel verdrietige ook een heel mooie dag is geweest.En L-E, wat ben jij een ontzettend bijzondere warme en lieve vrouw. Echt.
voor jullie Cygne en L-E!Edit: en Lingue ook natuurlijk
Ben vandaag 6+3 zwanger, of moet ik al zeggen was? Sinds vanmorgen bloedverlies. Eerst alleen bij het vegen, toen buikkrampen en inmiddels alles bij elkaar op maandverband ter grootte van minstens 5 euromunten...
Ben op vakantie en kan pas maandag voor een echo maar ga er maar van uit dat dit het einde was.
Kan niet stoppen met huilen. Blegh!
Er is geen vergelijkings materiaal of die heeft het erger dan die..quote:
Voel me een beetje een zeur want bij mij is het niet half zo erg als bij Cygne of L-E maar weet niet in welk topic ik het anders kwijt moet...
Ben vandaag 6+3 zwanger, of moet ik al zeggen was? Sinds vanmorgen bloedverlies. Eerst alleen bij het vegen, toen buikkrampen en inmiddels alles bij elkaar op maandverband ter grootte van minstens 5 euromunten...
Ben op vakantie en kan pas maandag voor een echo maar ga er maar van uit dat dit het einde was.
Kan niet stoppen met huilen. Blegh!
Het is allemaal en voor iedereen mooi kl*te!
Wat vervelend dat je precies op vakantie bent en er nu zo mee geconfronteerd wordt.
Ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel toe
Geen zeur voelen lieverd.quote:
Voel me een beetje een zeur want bij mij is het niet half zo erg als bij Cygne of L-E maar weet niet in welk topic ik het anders kwijt moet...
Ben vandaag 6+3 zwanger, of moet ik al zeggen was? Sinds vanmorgen bloedverlies. Eerst alleen bij het vegen, toen buikkrampen en inmiddels alles bij elkaar op maandverband ter grootte van minstens 5 euromunten...
Ben op vakantie en kan pas maandag voor een echo maar ga er maar van uit dat dit het einde was.
Kan niet stoppen met huilen. Blegh!
Een miskraam is altijd rot. En dat mag je hier gewoon kwijt. Dikke knuffel.
Heel veel sterkte, wat naar dat het ook net op vakantie gebeurt.
Een miskraam is heel verdrietig en dat verdriet mag er zijn. Sterkte.
Het is ook met 6 weken verdrietig. Vervelend dat je op vakantie bent en moet wachten.
Sterkte
Dit dus.quote:
Leonietje, het heet niet voor niets in verwachting zijn. Zodra je 2 streepjes hebt verandert alles voor je gevoel. Je hebt een toekomstbeeld voor je en het is heel verdrietig als dat beeld van je wordt weggenomen.
Sterkte
en ook net op vakantie, bah! Sterkte (en niet dat het helpt, maar geniet van je wijntje).Dank voor de lieve mooie woorden voor ons. Ze doen goed
Vandaag op kraamvisite geweest bij een vriendin. Wat een enorme confrontatie was dat. Voor het eerst een pasgeboren kindje vasthouden en knuffelen en dat voor zeker een uurtje. En dan kom je thuis en ruik je nog naar baby... Geen jaloezie maar wel intens verdrietig...
Mijn hart is wel in duizend stukjes gebroken weer terwijl die net weer een beetje gelijmd was.
Ach lieverd toch! Hele dikke knuffelquote:
Bijna een jaar verder en na al wat heftige dagen gehad te hebben volgt er nu nog weer eentje.
Vandaag op kraamvisite geweest bij een vriendin. Wat een enorme confrontatie was dat. Voor het eerst een pasgeboren kindje vasthouden en knuffelen en dat voor zeker een uurtje. En dan kom je thuis en ruik je nog naar baby... Geen jaloezie maar wel intens verdrietig...
Mijn hart is wel in duizend stukjes gebroken weer terwijl die net weer een beetje gelijmd was.
(ik pm je later, maar wilde hier even niet aan voorbij gaan)Aan de ene kant willen we ontzettend graag een kindje maar aan de andere kant hebben we ontzettend veel zin om op te geven. We zijn er zo moe van. En we krabbelen elke keer ook wel weer op maar zodra we uit t dal zijn worden we gewoon weer naar beneden geduwd.
We leven ook met de dag. Vandaag hebben we overleefd, morgen zien we wel weer. Want denken aan de toekomst. Het idee aan nooit een kindje, een gezin van onszelf maakt me intens verdrietig maar het idee om weer zwanger te moeten worden, weer een miskraam te krijgen en nog een keer en nog een keer. Daar raak ik van in paniek.
Ik sta weer op het randje van een afgrond en ik weet niet of ik ga vallen of dat ik overeind blijf.
Ik kan t ook eigenlijk nergens kwijt. Voor ons leeft het toch ontzettend. Maar voor onze omgeving is het wel een keer klaar. Kop op, doorgaan! Volgende keer beter. 'Het is nu twee weken geleden, nu niet meer zeuren.'. Terwijl voor ons de klap nu pas komt. In het ziekenhuis was ik niet bezig met wat er gebeurd was. Nee, ik wilde gewoon naar huis. Het liefst meteen na de operatie nog. Na een tijdje begint het gewone leven weer en dan komt het besef. Eileider weg. En natuurlijk kan ik nog zwanger worden maar de kans is weer een stukje kleiner.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cygne op 18-05-2015 22:19:27 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door Mazou op 18-05-2015 00:29:39 ]
Ik heb geen woorden die de pijn en verdriet kunnen verzachten maar wil je wel een dikke digi knuffel geven.quote:
as juli zijn we twee jaar bezig. Vier zwangerschappen en nog steeds bij start. Het wordt al snel niet meer leuk. De charme van een tweede streepje plassen, plannen maken voor n toekomstig kindje is er gewoon af. Dat verwacht je niet als je op je 24e de pil de deur uit doet.
[Spoiler]Aan de ene kant willen we ontzettend graag een kindje maar aan de andere kant hebben we ontzettend veel zin om op te geven. We zijn er zo moe van. En we krabbelen elke keer ook wel weer op maar zodra we uit t dal zijn worden we gewoon weer naar beneden geduwd.
We leven ook met de dag. Vandaag hebben we overleefd, morgen zien we wel weer. Want denken aan de toekomst. Het idee aan nooit een kindje, een gezin van onszelf maakt me intens verdrietig maar het idee om weer zwanger te moeten worden, weer een miskraam te krijgen en nog een keer en nog een keer. Daar raak ik van in paniek.
Ik sta weer op het randje van een afgrond en ik weet niet of ik ga vallen of dat ik overeind blijf.
Ik kan t ook eigenlijk nergens kwijt. Voor ons leeft het toch ontzettend. Maar voor onze omgeving is het wel een keer klaar. Kop op, doorgaan! Volgende keer beter. 'Het is nu twee weken geleden, nu niet meer zeuren.'. Terwijl voor ons de klap nu pas komt. In het ziekenhuis was ik niet bezig met wat er gebeurd was. Nee, ik wilde gewoon naar huis. Het liefst meteen na de operatie nog. Na een tijdje begint het gewone leven weer en dan komt het besef. Eileider weg. En natuurlijk kan ik nog zwanger worden maar de kans is weer een stukje kleiner.
Mensen hebben geen idee hoe gelukkig ze zijn dat ze niet weten hoe het voelt...quote:
Maar voor onze omgeving is het wel een keer klaar. Kop op, doorgaan! Volgende keer beter.
Het wordt jullie niet makkelijk gemaakt
. Maar je moet doen wat voor jou/julie goed voelt en niet wat de omgeving denkt en doet. Jullie moeten het samen aankunnen en er voor elkaar zijn. En met wat je nu al voor de kiezen hebt gehad snap ik je gevoel heel goed.
Ik kan je helaas alleen maar een dikke
geven.ps. nog bedankt voor alle lieve reacties. Ik hang hier niet veel meer rond en soms even bewust nog wat minder voor wat afstand om weer even alles in balans te krijgen. Heb ze wel allemaal gelezen en dat doet dan toch altijd weer even goed. Het is zo gek hoeveel medeleven er hier is en in het dagelijks leven. Wereld van verschil. Maar ja, heb inmiddels weer de balans gevonden die ik nodig heb.
[ Bericht 19% gewijzigd door Lingue op 18-05-2015 11:52:26 ]
Ik weet het eigenlijk niet, niet goed, niet slecht.
Toen de diagnose werd gesteld ben ik vooral op de overlevingsstand gegaan. En ook na de operatie en de paar weken erna. Toen ik lichamelijk hersteld was kwam de emotionele klap pas. Het is pas vier weken geleden maar het lijkt wel een half jaar. Ik ben heel boos geweest, op mezelf, op mijn lichaam. Maar tegelijkertijd durf ik ook niet zo goed bij mijn gevoel. Bang om in te storten. Er zijn momenten dat ik blij ben maar ook momenten dat ik erg neerslachtig ben, dat alles langs me heengaat dat mijn man me moet zeggen te eten, anders vergeet ik het gewoon. En ik weet dat dit weer over gaat want het is de eerste keer niet. Maar telkens als ik weer opgeklommen ben val ik weer opnieuw. Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoeveel vallen ik nog kan opvangen.
Hoe gaat t met jou?
)Een hele dikke knuffel voor jou.quote:
Ik heb een hele slechte avond. Dus die vraag zal ik morgen beantwoorden (en ook inhoudelijk reageren op wat je zegt
Spijker op kop en zo. Ook wij voelen ons gedragen, gelukkig hebben we een groot vangnet. Dat scheelt echt de wereld.quote:
Cygne, ik herken veel in wat je zegt. Eigenlijk alles. Verdriet verlamt, dat voel ik heel erg. De pijn is soms ondraaglijk, ik voel echt mijn hart breken. En de wereld draait maar door. Ik hoop dat je je weet te omringen door mensen die je dragen. Hopelijk wordt de pijn op den duur wat minder
Dikke kus!
Fijn dat jullie zoveel lieve mensen om jullie heen hebben!
Ik hoop heel erg dat je dat mis hebtquote:
Ik merk ook dat ik het heel onwerkelijk vind om (hoog)zwangere vrouwen te zien. 'HOE doen jullie dat?', vraag ik me dan af. Voor mijn gevoel is dat echt een totaal onbereikbaar iets. Iets wat ik zelf nooit ga meemaken voor mijn gevoel.
Hoe staan jullie er nu in eigenlijk, staat de kinderwens even in de koelkast om weer op adem te komen, of komt het zoals het komt?Bij vrouwen die pril zwanger zijn heb ik last van een soort misplaatst wachtmaar-gevoel. Wacht maar, jij kan ook iemand zijn bij wie het mis gaat. Ik gun het niemand, maar als het ons overkomt kan het iedereen overkomen. Tegelijkertijd besef ik dat ik twee gezonde kinderen heb en dat moet koesteren, maar dat gaat hand in hand met verdriet over de wetenschap dat zwanger zijn iets is wat hier vermoedelijk nooit meer zal gebeuren, na alles. En dat doet ook zeer. Ik heb zo'n gloeiende hekel aan mijn lichaam inmiddels, ik haat het echt. Twee van mijn drie kinderen hebben het niet goed gehad in mijn buik, hoe laat je dat schuldgevoel ooit los?
.Dat.quote:
Cygne en LE, wat zou ik jullie toch beide graag een ontzettend dikke knuffel geven!
Cygne, L-E en ik kwamen zo ongeveer samen in Z&G en ik ga er ook bijna weg, alleen om een hele andere reden.... Ik ben zo'n hoogzwangere. En de uitgerekende datum van L-E lag een paar dagen later dan de mijne.
Ik denk dat er geen sprake is van iets goed doen of niet, maar eerlijk of rechtvaardig voelt het niet.
Dit, zo heel erg. Het heeft me verraden, voor mijn gevoel. En ik vertrouw het niet meer. En rationeel weet je heus wel dat je er niks aan kan doen. Maar tóch voelt het zo.quote:
[..]
Ik hoop heel erg dat je dat mis hebt
Bij vrouwen die pril zwanger zijn heb ik last van een soort misplaatst wachtmaar-gevoel. Wacht maar, jij kan ook iemand zijn bij wie het mis gaat. Ik gun het niemand, maar als het ons overkomt kan het iedereen overkomen. Tegelijkertijd besef ik dat ik twee gezonde kinderen heb en dat moet koesteren, maar dat gaat hand in hand met verdriet over de wetenschap dat zwanger zijn iets is wat hier vermoedelijk nooit meer zal gebeuren, na alles. En dat doet ook zeer. Ik heb zo'n gloeiende hekel aan mijn lichaam inmiddels, ik haat het echt. Twee van mijn drie kinderen hebben het niet goed gehad in mijn buik, hoe laat je dat schuldgevoel ooit los?
Qua zwanger worden. Ik wil wel maar ik durf niet meer zo goed.
McLaura
McLaura: er is geen rechtvaardigheid te bekennen in een topic als dit, ben ik bang. Ik gun iedereen een prachtige zwangerschap met mooie bevalling en gezond kindje, ook jou. Geniet van je laatste loodjes, en alle vervelende ongemakken die erbij horen