Zwanger... en dan gaat het mis #19

Lingue

Lingue, helaas weet ik precies wat je bedoelt... sterkte.

as juli zijn we twee jaar bezig. Vier zwangerschappen en nog steeds bij start. Het wordt al snel niet meer leuk. De charme van een tweede streepje plassen, plannen maken voor n toekomstig kindje is er gewoon af. Dat verwacht je niet als je op je 24e de pil de deur uit doet.

Aan de ene kant willen we ontzettend graag een kindje maar aan de andere kant hebben we ontzettend veel zin om op te geven. We zijn er zo moe van. En we krabbelen elke keer ook wel weer op maar zodra we uit t dal zijn worden we gewoon weer naar beneden geduwd.

We leven ook met de dag. Vandaag hebben we overleefd, morgen zien we wel weer. Want denken aan de toekomst. Het idee aan nooit een kindje, een gezin van onszelf maakt me intens verdrietig maar het idee om weer zwanger te moeten worden, weer een miskraam te krijgen en nog een keer en nog een keer. Daar raak ik van in paniek.

Ik sta weer op het randje van een afgrond en ik weet niet of ik ga vallen of dat ik overeind blijf.

Ik kan t ook eigenlijk nergens kwijt. Voor ons leeft het toch ontzettend. Maar voor onze omgeving is het wel een keer klaar. Kop op, doorgaan! Volgende keer beter. 'Het is nu twee weken geleden, nu niet meer zeuren.'. Terwijl voor ons de klap nu pas komt. In het ziekenhuis was ik niet bezig met wat er gebeurd was. Nee, ik wilde gewoon naar huis. Het liefst meteen na de operatie nog. Na een tijdje begint het gewone leven weer en dan komt het besef. Eileider weg. En natuurlijk kan ik nog zwanger worden maar de kans is weer een stukje kleiner.

[ Bericht 0% gewijzigd door Cygne op 18-05-2015 22:19:27 ]

Cygne, ik heb geen raad oid voor je maar wil je heel veel sterkte wensen. Ik vind het zo oneerlijk zwaar voor je

[ Bericht 0% gewijzigd door Mazou op 18-05-2015 00:29:39 ]

quote:

Op maandag 18 mei 2015 00:10 schreef Cygne het volgende:
as juli zijn we twee jaar bezig. Vier zwangerschappen en nog steeds bij start. Het wordt al snel niet meer leuk. De charme van een tweede streepje plassen, plannen maken voor n toekomstig kindje is er gewoon af. Dat verwacht je niet als je op je 24e de pil de deur uit doet.

[Spoiler]Aan de ene kant willen we ontzettend graag een kindje maar aan de andere kant hebben we ontzettend veel zin om op te geven. We zijn er zo moe van. En we krabbelen elke keer ook wel weer op maar zodra we uit t dal zijn worden we gewoon weer naar beneden geduwd.

We leven ook met de dag. Vandaag hebben we overleefd, morgen zien we wel weer. Want denken aan de toekomst. Het idee aan nooit een kindje, een gezin van onszelf maakt me intens verdrietig maar het idee om weer zwanger te moeten worden, weer een miskraam te krijgen en nog een keer en nog een keer. Daar raak ik van in paniek.

Ik sta weer op het randje van een afgrond en ik weet niet of ik ga vallen of dat ik overeind blijf.

Ik kan t ook eigenlijk nergens kwijt. Voor ons leeft het toch ontzettend. Maar voor onze omgeving is het wel een keer klaar. Kop op, doorgaan! Volgende keer beter. 'Het is nu twee weken geleden, nu niet meer zeuren.'. Terwijl voor ons de klap nu pas komt. In het ziekenhuis was ik niet bezig met wat er gebeurd was. Nee, ik wilde gewoon naar huis. Het liefst meteen na de operatie nog. Na een tijdje begint het gewone leven weer en dan komt het besef. Eileider weg. En natuurlijk kan ik nog zwanger worden maar de kans is weer een stukje kleiner.

Ik heb geen woorden die de pijn en verdriet kunnen verzachten maar wil je wel een dikke digi knuffel geven.

Cygne wat ontzettend moeilijk voor jullie. Dikke knuffel...

quote:

Op maandag 18 mei 2015 00:10 schreef Cygne het volgende:
Maar voor onze omgeving is het wel een keer klaar. Kop op, doorgaan! Volgende keer beter.

Mensen hebben geen idee hoe gelukkig ze zijn dat ze niet weten hoe het voelt...

Cygne het is ook gewoon ontzettend klote.

Cygne, ik vroeg me af hoe het met je is nu?

Lief
Ik weet het eigenlijk niet, niet goed, niet slecht.

Toen de diagnose werd gesteld ben ik vooral op de overlevingsstand gegaan. En ook na de operatie en de paar weken erna. Toen ik lichamelijk hersteld was kwam de emotionele klap pas. Het is pas vier weken geleden maar het lijkt wel een half jaar. Ik ben heel boos geweest, op mezelf, op mijn lichaam. Maar tegelijkertijd durf ik ook niet zo goed bij mijn gevoel. Bang om in te storten. Er zijn momenten dat ik blij ben maar ook momenten dat ik erg neerslachtig ben, dat alles langs me heengaat dat mijn man me moet zeggen te eten, anders vergeet ik het gewoon. En ik weet dat dit weer over gaat want het is de eerste keer niet. Maar telkens als ik weer opgeklommen ben val ik weer opnieuw. Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoeveel vallen ik nog kan opvangen.

Hoe gaat t met jou?

Ik heb een hele slechte avond. Dus die vraag zal ik morgen beantwoorden (en ook inhoudelijk reageren op wat je zegt )

quote:

Op zaterdag 30 mei 2015 23:21 schreef L-E het volgende:
Ik heb een hele slechte avond. Dus die vraag zal ik morgen beantwoorden (en ook inhoudelijk reageren op wat je zegt )

Een hele dikke knuffel voor jou.

Cygne en L-E

Cygne en LE, wat zou ik jullie toch beide graag een ontzettend dikke knuffel geven!

Cygne, ik herken veel in wat je zegt. Eigenlijk alles. Verdriet verlamt, dat voel ik heel erg. De pijn is soms ondraaglijk, ik voel echt mijn hart breken. En de wereld draait maar door. Ik hoop dat je je weet te omringen door mensen die je dragen. Hopelijk wordt de pijn op den duur wat minder

quote:

Op zondag 31 mei 2015 15:09 schreef L-E het volgende:
Cygne, ik herken veel in wat je zegt. Eigenlijk alles. Verdriet verlamt, dat voel ik heel erg. De pijn is soms ondraaglijk, ik voel echt mijn hart breken. En de wereld draait maar door. Ik hoop dat je je weet te omringen door mensen die je dragen. Hopelijk wordt de pijn op den duur wat minder

Spijker op kop en zo. Ook wij voelen ons gedragen, gelukkig hebben we een groot vangnet. Dat scheelt echt de wereld.

Dikke kus!

Ik merk ook dat ik het heel onwerkelijk vind om (hoog)zwangere vrouwen te zien. 'HOE doen jullie dat?', vraag ik me dan af. Voor mijn gevoel is dat echt een totaal onbereikbaar iets. Iets wat ik zelf nooit ga meemaken voor mijn gevoel.

quote:

Op zondag 31 mei 2015 15:58 schreef Cygne het volgende:
Ik merk ook dat ik het heel onwerkelijk vind om (hoog)zwangere vrouwen te zien. 'HOE doen jullie dat?', vraag ik me dan af. Voor mijn gevoel is dat echt een totaal onbereikbaar iets. Iets wat ik zelf nooit ga meemaken voor mijn gevoel.

Ik hoop heel erg dat je dat mis hebt Hoe staan jullie er nu in eigenlijk, staat de kinderwens even in de koelkast om weer op adem te komen, of komt het zoals het komt?

Bij vrouwen die pril zwanger zijn heb ik last van een soort misplaatst wachtmaar-gevoel. Wacht maar, jij kan ook iemand zijn bij wie het mis gaat. Ik gun het niemand, maar als het ons overkomt kan het iedereen overkomen. Tegelijkertijd besef ik dat ik twee gezonde kinderen heb en dat moet koesteren, maar dat gaat hand in hand met verdriet over de wetenschap dat zwanger zijn iets is wat hier vermoedelijk nooit meer zal gebeuren, na alles. En dat doet ook zeer. Ik heb zo'n gloeiende hekel aan mijn lichaam inmiddels, ik haat het echt. Twee van mijn drie kinderen hebben het niet goed gehad in mijn buik, hoe laat je dat schuldgevoel ooit los?

LE .

quote:

Op zondag 31 mei 2015 00:37 schreef .Sparkling. het volgende:
Cygne en LE, wat zou ik jullie toch beide graag een ontzettend dikke knuffel geven!

Dat.

Lieve L-E wat is het toch verschrikkelijk oneerlijk.

Ik lees hier alles mee, maar vind het juist om de redenen die Cygne en L-E aangeven lastig om te reageren.

Cygne, L-E en ik kwamen zo ongeveer samen in Z&G en ik ga er ook bijna weg, alleen om een hele andere reden.... Ik ben zo'n hoogzwangere. En de uitgerekende datum van L-E lag een paar dagen later dan de mijne.

Ik denk dat er geen sprake is van iets goed doen of niet, maar eerlijk of rechtvaardig voelt het niet.

quote:

Op maandag 1 juni 2015 10:50 schreef L-E het volgende:

[..]

Ik hoop heel erg dat je dat mis hebt Hoe staan jullie er nu in eigenlijk, staat de kinderwens even in de koelkast om weer op adem te komen, of komt het zoals het komt?

Bij vrouwen die pril zwanger zijn heb ik last van een soort misplaatst wachtmaar-gevoel. Wacht maar, jij kan ook iemand zijn bij wie het mis gaat. Ik gun het niemand, maar als het ons overkomt kan het iedereen overkomen. Tegelijkertijd besef ik dat ik twee gezonde kinderen heb en dat moet koesteren, maar dat gaat hand in hand met verdriet over de wetenschap dat zwanger zijn iets is wat hier vermoedelijk nooit meer zal gebeuren, na alles. En dat doet ook zeer. Ik heb zo'n gloeiende hekel aan mijn lichaam inmiddels, ik haat het echt. Twee van mijn drie kinderen hebben het niet goed gehad in mijn buik, hoe laat je dat schuldgevoel ooit los?

Dit, zo heel erg. Het heeft me verraden, voor mijn gevoel. En ik vertrouw het niet meer. En rationeel weet je heus wel dat je er niks aan kan doen. Maar tóch voelt het zo.


Qua zwanger worden. Ik wil wel maar ik durf niet meer zo goed.

McLaura