OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
hier sluit ik mij helemaal bij aan.quote:Op zondag 25 januari 2015 01:33 schreef Cholula het volgende:
Wat is het toch oneerlijk verdeeld
Jouw man wil niet een 'normale' vrouw, jouw man wil de geweldige sterke vrouw waar hij van houdt, waar hij samen mee oud wil worden. JIJ dus! Heel veel sterkte.
Schudden voor gebruik
Tja, en soms voel ik me even helemaal niet zo sterk. Dan haat ik die stomme translocatie zó intens. Nooit meer blij zijn om een tweede streepje, want wat betekent dat nou nog? Niet meer uitkijken naar een kindje. Want verder dan 12 weken komen we toch niet. Ongeveer nu zou de uitgerekende datum van zwangerschap #2 moeten zijn. Binnenkort is de verjaardag van schoonzus en zij heeft veel vrienden met jonge kinderen en baby's. Ik zie er zo tegenop. Ik vind het zo confronterend. Het enige wat ik dan kan denken is: 'waarom wij nou niet?'. Een hele egoïstische gedachte, dat weet ik. Maar het voelt zo oneerlijk soms. En ik wil wel sterk zijn maar het doet zoveel pijn.
En dan mijn vader, mijn lieve papa. Hij vindt het zo erg dat hij de translocatie heeft doorgegeven. Hij was erbij toen de echo niet goed was. Dat deed hem veel, zijn kleine meisje zoveel verdriet.
Echt ik wil zo graag dat we gewoon een kindje mogen houden. Al is het maar één keer. Als ik weet dat het een keer goed komt. Maar dat weet ik niet.
/einde drama
En dan mijn vader, mijn lieve papa. Hij vindt het zo erg dat hij de translocatie heeft doorgegeven. Hij was erbij toen de echo niet goed was. Dat deed hem veel, zijn kleine meisje zoveel verdriet.
Echt ik wil zo graag dat we gewoon een kindje mogen houden. Al is het maar één keer. Als ik weet dat het een keer goed komt. Maar dat weet ik niet.
/einde drama
Oh Cygne, wist ik maar iets te betekenen voor jullie maar zelfs mijn woorden zijn zo loos.. Dikke knuffel
Het is ook niet makkelijk Cygne! Veel sterkte met alles een plekje geven en proberen vooruit te kijken.
De ene dag is het makkelijker dan de andere dag. En helaas weten we niet wat de toekomst gaat brengen. Maar hou hoop en hopelijk krijg jij die kans om een mooi lief kindje op de wereld te zetten.
De ene dag is het makkelijker dan de andere dag. En helaas weten we niet wat de toekomst gaat brengen. Maar hou hoop en hopelijk krijg jij die kans om een mooi lief kindje op de wereld te zetten.
Och Cygne.. Mis je nog steeds in het lijstje, iets voor mij! Gun het je ontzettend en vind dat het voor jullie moet lukken, een goede en zo onbezorgd mogelijke zwangerschap!!
Wat zijn jullie lief. 
Het voelt zo als een kansspel. Geen zekerheid. Nog steeds een leeg huis, even geen toekomstbeeld.
Het voelt zo als een kansspel. Geen zekerheid. Nog steeds een leeg huis, even geen toekomstbeeld.
Ik neem je even mee hierheen. Voelt even wat beter dan tussen het verdriet om en van LE te posten. Daar wil en past mijn verhaal voor nu niet tussen, dat vind ik niet gepast.quote:
[..]
Ik krijg weer kippenvel van jouw bericht, hoe gaat het met jou? Lief dat je reageert
Lief dat je het vraagt.
Als ik dit lees dan komt alles weer terug. Elk gevoel in elke vezel van mijn lichaam. Het verdriet, de onmacht en ook het geleefd worden. Alsof de film even opnieuw afgespeeld wordt. Dat geeft wel op een bepaalde manier veel onrust in mijn lijf en hoofd. Over 2 maanden en 1 dag is het al weer een jaar geleden... Bijna niet te bevatten dat de tijd zo snel door loopt na alles wat ik heb moeten doorstaan. Maar de tijd gaat verder en dat gedichtje blijft nog elke dag heel erg passen bij wat ik voel en ervaar.
"Het leven gaat verder
Niemand die het ziet
Het huilen zonder tranen
Het stil intens verdriet."
Het verdriet wordt nooit anders, maar op een bepaalt moment moet je zoeken naar een mogelijkheid om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. En veel momenten gaat dat gelukkig wel goed.
Maar op sommige momenten kan ik ook zomaar uit het niets breken. Dan rollen de tranen zomaar over mijn wangen en overvalt mij dat enorm grote verdriet. En kan ik eigenlijk niets anders dan er op dat moment mee dealen. Waarschijnlijk komt het ook omdat ik niet altijd het verdrietige gevoel op de juiste manier wil toelaten. Die momenten zijn het zwaarst. Want ik kan er dan niet meer omheen. Maar hoe lang duurt zo een moment? Lang? Kort? Wat als het op momenten gebeurt als er anderen/vreemden om mij heen zijn.
Maar ik kan er ook heel sterk in zijn. Na de geboorte van mijn dochtertje heb ik het schilderijtje wat op de kinderkamer moest komen te hangen afgemaakt. En inmiddels, na af en toe heen en weer slepen tussen werkkamer en woonkamer, hangt deze in mijn woonkamer en kan ik er met een rustig gevoel van genieten. Van de kracht die ik er uithaal, de liefde die erin zit en de mooie gedachten aan mijn dochtertje. Ik heb er nooit haar naam in kunnen zetten, maar in mijn hart en in mijn hoofd spreek ik die altijd wel uit.
Soms word ik wel verdrietig van de gedachte dat zij er niet meer is en dan daaraan de gedachte of het mij sowieso wel ooit gegund gaat worden. Die gedachte doet wel veel zeer. Want de wens om een kindje is nu nog veel sterker. Een broertje of zusje voor haar.
Maar ik vind het ook wel lastig om er over te praten. Voel mij opgelaten en ongemakkelijk als men er naar vraagt. Vind het lastig als mensen vragen of ik kinderen heb. Zeg ik dan ja/nee? Hoe toegankelijk wil en kan ik hierover zijn/blijven.
Soms is het lastig dat ik het niet ben/kan soms is het lastig om het er over te hebben.
Dan is er zo over schrijven wel veel makkelijker. In een omgeving waarin mensen het misschien beter begrijpen (als je snapt wat ik bedoel). Waarin het verdriet makkelijker aanwezig mag/kan zijn en ik mij daarvoor niet hoef te schamen.
Voor nu voel ik mij gewoon even heel verdrietig en denk ik dat ik even lekker in mijn coconnetje ga zitten en vanavond even een lekker lange wandeling ga maken.
Lief dat je er naar vraagt
Lieve Lingue,
Mijn gedachten zijn vandaag bij LE en bij jou, zoals ik net al naar je schreef. Ik brand een kaarsje voor jullie prachtige dochters.
Mijn gedachten zijn vandaag bij LE en bij jou, zoals ik net al naar je schreef. Ik brand een kaarsje voor jullie prachtige dochters.
Lingue Wat verwoord je het goed 
De tijd gaat snel en langzaam tegelijk he... Hoe gaat je omgeving er mee om? Of zijn die weer door gegaan met de dagelijkse dingen?
Er is trouwens ook een engeltjestopic, misschien vind je daar ook herkenning?
Wat verwoord je het goed De tijd gaat snel en langzaam tegelijk he... Hoe gaat je omgeving er mee om? Of zijn die weer door gegaan met de dagelijkse dingen?
Er is trouwens ook een engeltjestopic, misschien vind je daar ook herkenning?
Je verwoordt het mooi. Kan me goed voorstellen dat zoiets als vandaag bij jou nog eens extra hard binnen komt. Alweer bijna een jaar, maar toch zo kort en vers nog.quote:
En dan die moeilijke momenten, die je niet altijd aan ziet komen en die onverwacht heftig kunnen inslaan. Heb je ook iemand in je omgeving met wie je het kan delen? Fijn in elk geval dat je hier een plek vindt waar het goed voelt om je hart te luchten.
Knuffel!
Lief van jullie allemaal
Ik zal idd ook eens in dat topic gaan kijken Burdie. Wie weet is daar idd iets meer herkenning van de vragen waar ik nu af en toe mee worstel en hoe anderen daar er mee omgaan.
Mijn directe omgeving heeft het er eigenlijk nooit over. Daar gaat eigenlijk het leven gewoon weer door. Soms vind ik dat wel erg lastig. Met de uitgerekende datum werd er gelukkig wel aangegeven dat sommigen er toch wel bij stilstonden maar het niet zo durfde aan te geven.
Verder benoemen mensen het af en toe. Maar dan zomaar uit het niets. Of door mensen bij wie ik niet direct de behoefte voel om er meer over te praten. Of in een verkeerde setting (lees:verjaardag). En natuurlijk is er nooit een goede manier. Ook voor mij niet. Soms heb ik het er wel eens over maar dat is vrijwel altijd dan rationeel vanuit een gesprek waar ik in zit om op bepaalde manieren voorbeelden te geven.
Maar echt makkelijk en dicht bij mijn emoties komen in gesprekken vind ik erg lastig.
Met 1 goede vriend kan ik er het wel over hebben zoals ik zou willen en dat gebeurd dan ook als we elkaar zien en als ik het heel hard nodig heb weet ik dat ik hem altijd kan bereiken daarover.
Maar toch... Het gebeurd niet echt. En nu ook niet. Ben al de hele dag van slag door het nieuws van LE. Maar verder weet niemand dat eigenlijk. Ik denk en hoop dat ik op tijd onder de wol kan kruipen in de hoop dat het morgen beter voelt, voor mij. Ook al blijft het even doorsudderen in mijn hoofd. Een beetje fatsoenlijk functioneren zou wel fijn zijn.
En nu zie ik alleen maar meer op om 24 juni onder ogen te komen. Maar ja, komt tijd komt raad.
Ik hoop dat ik morgen weer wat woorden kan vinden naar LE toe. Want niets dekt de lading nu.
Ik zal idd ook eens in dat topic gaan kijken Burdie. Wie weet is daar idd iets meer herkenning van de vragen waar ik nu af en toe mee worstel en hoe anderen daar er mee omgaan.
Mijn directe omgeving heeft het er eigenlijk nooit over. Daar gaat eigenlijk het leven gewoon weer door. Soms vind ik dat wel erg lastig. Met de uitgerekende datum werd er gelukkig wel aangegeven dat sommigen er toch wel bij stilstonden maar het niet zo durfde aan te geven.
Verder benoemen mensen het af en toe. Maar dan zomaar uit het niets. Of door mensen bij wie ik niet direct de behoefte voel om er meer over te praten. Of in een verkeerde setting (lees:verjaardag). En natuurlijk is er nooit een goede manier. Ook voor mij niet. Soms heb ik het er wel eens over maar dat is vrijwel altijd dan rationeel vanuit een gesprek waar ik in zit om op bepaalde manieren voorbeelden te geven.
Maar echt makkelijk en dicht bij mijn emoties komen in gesprekken vind ik erg lastig.
Met 1 goede vriend kan ik er het wel over hebben zoals ik zou willen en dat gebeurd dan ook als we elkaar zien en als ik het heel hard nodig heb weet ik dat ik hem altijd kan bereiken daarover.
Maar toch... Het gebeurd niet echt. En nu ook niet. Ben al de hele dag van slag door het nieuws van LE. Maar verder weet niemand dat eigenlijk. Ik denk en hoop dat ik op tijd onder de wol kan kruipen in de hoop dat het morgen beter voelt, voor mij. Ook al blijft het even doorsudderen in mijn hoofd. Een beetje fatsoenlijk functioneren zou wel fijn zijn.
En nu zie ik alleen maar meer op om 24 juni onder ogen te komen. Maar ja, komt tijd komt raad.
Ik hoop dat ik morgen weer wat woorden kan vinden naar LE toe. Want niets dekt de lading nu.
Omdat ik niet meer in het streepjestopic hoor, niet meer in z&g, überhaupt niet meer in OUD, eigenlijk.
Zaterdag gingen we voor een echo naar de verloskundige. Die zag behalve een laagje slijmvlies in de baarmoeder helemaal niks. Omdat mijn testen na de bloeding die ik twee weken daarvoor had alleen maar donkerder werden, gingen bij haar de alarmbellen rinkelen en heeft ze direct de dienstdoende arts in opleiding gebeld. Naar de verloskamers moesten we, bloedprikken, nog een inwendige echo en daarna wachten. Toen de aio binnenkwam zei ze dat ze me op gingen nemen. De grens voor opereren was 2000, maar het hcg gehalte in mijn bloed was 4800. Ik ben gaan huilen. Dat ik er zo klaar mee was, met die kutzooi. Dat dat er ook nog wel bij kon. En of het verdomme nooit eens een keer goed kon gaan.
Na nog een poos wachten kwam de gynaecoloog, een oudere man. Er was door de vk al doorgegeven dat ik moeite had met inwendige echo's en ook door de aio weer aan de gynaecoloog zelf. Die legde me op een bed ipv op zo'n stoel met beugels met een grote handdoek over me heen en bracht het apparaat blind in. Dat ging goed. In de baarmoeder wederom niks maar hij zag wat bij de rechter eileider. Ze zouden me direct opereren maar er kwam een spoedgeval tussendoor en nog een en nog een. Ik vroeg of ik weg mocht uit de onderzoekskamer. Dat mocht maar er was alleen plek op een kamer bij een pasbevallen moeder met kindje. Gynaecoloog vond dat niet zo'n goed plan en uiteindelijk na afbellen van alle verpleegafdelingen werd er een plekje gevonden op vaat-trauma. Daar weer wachten, nog meer spoed. Man moest naar huis voor onze honden.
Na een poos werd ik misselijk, ik bleef maar gal spugen had buikpijn en ik voelde me slap worden. Toen direct naar de OK gebracht. Narcose erin en geopereerd. Ik werd wakker op de uitslaapkamer en de gynaecoloog kwam bij me. Het was nodig zei hij want de eileider stond op knappen en hij wist niet hoe het afgelopen was met me als ik die echo niet had gehad, als die vk niet zo doortastend was geweest.
Eenmaal terug op de afdeling werd mijn man gebeld die meteen nog even is gekomen. Daarna slecht geslapen. Het deed pijn, fysiek maar ook mijn hoofd was in de war. Ik miste mijn man, mijn huis, mijn hondjes. Ik wilde zo graag naar huis. En dat mocht de volgende ochtend. Als ik gedronken, gegeten en geplast had. Dat lukte en het infuus mocht eruit. Wat een opluchting, het deed zeer. Rood en opgezet. Maar ik mocht naar huis.
Een vriendin kwam langs en daarna mijn (schoon)ouders. Dat was fijn.
Ik kan alleen maar huilen. Ik moet door, maar waarmee? Wat heeft het voor nut. Wat heb ik voor nut? Mijn lichaam heeft gefaald. En frustratie. Mijn hele lijf doet pijn, ik kan niet eens zelf uit bed komen.
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het voor mezelf ook een beetje op een rijtje zetten.
Zaterdag gingen we voor een echo naar de verloskundige. Die zag behalve een laagje slijmvlies in de baarmoeder helemaal niks. Omdat mijn testen na de bloeding die ik twee weken daarvoor had alleen maar donkerder werden, gingen bij haar de alarmbellen rinkelen en heeft ze direct de dienstdoende arts in opleiding gebeld. Naar de verloskamers moesten we, bloedprikken, nog een inwendige echo en daarna wachten. Toen de aio binnenkwam zei ze dat ze me op gingen nemen. De grens voor opereren was 2000, maar het hcg gehalte in mijn bloed was 4800. Ik ben gaan huilen. Dat ik er zo klaar mee was, met die kutzooi. Dat dat er ook nog wel bij kon. En of het verdomme nooit eens een keer goed kon gaan.
Na nog een poos wachten kwam de gynaecoloog, een oudere man. Er was door de vk al doorgegeven dat ik moeite had met inwendige echo's en ook door de aio weer aan de gynaecoloog zelf. Die legde me op een bed ipv op zo'n stoel met beugels met een grote handdoek over me heen en bracht het apparaat blind in. Dat ging goed. In de baarmoeder wederom niks maar hij zag wat bij de rechter eileider. Ze zouden me direct opereren maar er kwam een spoedgeval tussendoor en nog een en nog een. Ik vroeg of ik weg mocht uit de onderzoekskamer. Dat mocht maar er was alleen plek op een kamer bij een pasbevallen moeder met kindje. Gynaecoloog vond dat niet zo'n goed plan en uiteindelijk na afbellen van alle verpleegafdelingen werd er een plekje gevonden op vaat-trauma. Daar weer wachten, nog meer spoed. Man moest naar huis voor onze honden.
Na een poos werd ik misselijk, ik bleef maar gal spugen had buikpijn en ik voelde me slap worden. Toen direct naar de OK gebracht. Narcose erin en geopereerd. Ik werd wakker op de uitslaapkamer en de gynaecoloog kwam bij me. Het was nodig zei hij want de eileider stond op knappen en hij wist niet hoe het afgelopen was met me als ik die echo niet had gehad, als die vk niet zo doortastend was geweest.
Eenmaal terug op de afdeling werd mijn man gebeld die meteen nog even is gekomen. Daarna slecht geslapen. Het deed pijn, fysiek maar ook mijn hoofd was in de war. Ik miste mijn man, mijn huis, mijn hondjes. Ik wilde zo graag naar huis. En dat mocht de volgende ochtend. Als ik gedronken, gegeten en geplast had. Dat lukte en het infuus mocht eruit. Wat een opluchting, het deed zeer. Rood en opgezet. Maar ik mocht naar huis.
Een vriendin kwam langs en daarna mijn (schoon)ouders. Dat was fijn.
Ik kan alleen maar huilen. Ik moet door, maar waarmee? Wat heeft het voor nut. Wat heb ik voor nut? Mijn lichaam heeft gefaald. En frustratie. Mijn hele lijf doet pijn, ik kan niet eens zelf uit bed komen.
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het voor mezelf ook een beetje op een rijtje zetten.
Ach lieve Cygne kon ik maar iets tegen je zeggen dat iets van de pijn kon wegnemen.
Een hele dikke knuffel voor jou
Een hele dikke knuffel voor jou
Life is what happens while you are busy making other plans...
Cygne...... 
And if I could choose the world around me, the world I'd choose would all revolve 'round you
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
Ach Cygne toch, wat een verdriet.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
