[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #6

quote:

Op zondag 1 juni 2014 14:21 schreef TwistedDoc het volgende:
Hoi allen,

Vandaag op internet een gratis schematherapie-onderzoek ingevuld (link naar het artikel Belangrijk onderzoek naar onder andere YSQ en SMI en de vragenlijst), omdat ik komende vrijdag een psycholoog zie voor een intake voor schematherapie voor mijn autisme-spectrumstoornis. In de vragenlijst voor het schematherapie-onderzoek zat ook de standaard vragenlijst Assessment of Disorders of Personality-according to the DSM-IV (ADP-IV).

Volgens deze ADP-IV vragenlijst scoor ik ook hoog op de persoonlijksstoornissen schizoïde en obsessief-compulsieve persoonlijksstoornis. Moet ik me ergens zorgen over maken, of zou dit een vertekening zijn van de test, vanwege mijn autisme-spectrumstoornis?

Dat zijn precies de twee persoonlijkheidsstoornissen die veel overlap hebben met autisme. Niet zo gek dus dat je daar hoog op scoort als je autisme hebt. Het kan daarom natuurlijk ook zo zijn dat je verkeerd bent gediagnosticeerd. Zoek eens wat info erover op op internet en kijk of je je meer herkent in autisme of in een van die persoonlijkheidsstoornissen - en bij de ps, welke kenmerken daarvan jij herkent- dat zijn wsl degenen die ook lijken op autismekenmerken.

Ik heb overigens nog nooit gehoord van schematherapie voor mensen met autisme.

quote:

Op zondag 1 juni 2014 22:51 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat zijn precies de twee persoonlijkheidsstoornissen die veel overlap hebben met autisme. Niet zo gek dus dat je daar hoog op scoort als je autisme hebt. Het kan daarom natuurlijk ook zo zijn dat je verkeerd bent gediagnosticeerd. Zoek eens wat info erover op op internet en kijk of je je meer herkent in autisme of in een van die persoonlijkheidsstoornissen - en bij de ps, welke kenmerken daarvan jij herkent- dat zijn wsl degenen die ook lijken op autismekenmerken.

Ik heb overigens nog nooit gehoord van schematherapie voor mensen met autisme.

Even reageren hoor.

Ik heb nu de diagnose autisme, maar ik vermoed (weet wel bijna zeker) dat ik verkeerd gediagnosticeerd ben. Daar heb ik nml zelf voor gezorgd.
Zelf vermoed ik door mijn verleden een combi te hebben van schizoïde en schizotypisch. (Ik ben al ooit eens gediagnosticeerd met een andere schizo-variant: schizo-affectief.)

Ik wil dus graag opnieuw gediagnosticeerd worden, alleen mijn vaste behandelaar is met verlof. En dat duurt nog wel een poosje...

quote:

Op zondag 1 juni 2014 14:21 schreef TwistedDoc het volgende:
Hoi allen,

Vandaag op internet een gratis schematherapie-onderzoek ingevuld (link naar het artikel Belangrijk onderzoek naar onder andere YSQ en SMI en de vragenlijst), omdat ik komende vrijdag een psycholoog zie voor een intake voor schematherapie voor mijn autisme-spectrumstoornis. In de vragenlijst voor het schematherapie-onderzoek zat ook de standaard vragenlijst Assessment of Disorders of Personality-according to the DSM-IV (ADP-IV).

Volgens deze ADP-IV vragenlijst scoor ik ook hoog op de persoonlijksstoornissen schizoïde en obsessief-compulsieve persoonlijksstoornis. Moet ik me ergens zorgen over maken, of zou dit een vertekening zijn van de test, vanwege mijn autisme-spectrumstoornis?

Ik vind het een rare, vage test. Scoor op alle persoonlijkheidsstoornissen minstens hoog. De meeste scores zijn zeer hoog terwijl er bij mij, tot nu toe, nog nooit sprake is geweest van een persoonlijkheidsstoornis. Daarentegen zijn de scores van problemen waar ik bewezen last van heb ondergewaardeerd in deze test.

Ik zou aan deze test niet te veel waarde hechten.

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 17:09 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hey Sylvana!

Wat jammer dat de behandeling te intensief voor je is ... maar als ik eerlijk ben vind ik het maar een raar gedoe allemaal daar, wat ik zo van jou heb gehoord.

Fijn dat je nog wel individuele gesprekken hebt nu en dat je niet ineens helemaal niets hebt. Je weet nog niet meer over die deeltijd neem ik aan? Nu maar hopen dat dat wel voor je gaat werken.

Ik heb er nu volgens mij 8 weken deeltijdbehandeling op zitten. Vind het best wel moeilijk om zelf iets in te brengen, hoewel ik wel 1 keer iets heb verteld over iets waar ik nog nooit eerder over heb gesproken (wantrouwen), voor een g-schema, maar ik heb niet het idee dat ik daar wat aan had.
De meeste mensen in de groep zijn types waar ik geen vrienden mee zou kunnen worden zeg maar ... maar ja. Gelukkig gaat degene die ik echt niet mag volgende week weg

En wat ik hier ooit heb gezegd, over faalangst en zo bij creatieve therapie, gebeurt nu ook. Ik vind het heel moeilijk en de eerste paar keren ben ik daar gewoon weggegaan. Ik word gewoon enorm zenuwachtig en dan blokkeer ik. Maar ik ben nu wel steeds aanwezig omdat dat verplicht is.

Maar PMT vind ik dan weer heel leuk. Ben best wel fanatiek altijd.

Er zijn nog wat onderzoeken die ik moet doen vanwege diagnostiek die nog niet is afgerond. Heb een gesprek gehad met de psycholoog over mijn angst voor bacteriën en toen zei ze dat ik aan de criteria voor een obsessief-compulsieve stoornis voldoe. Verder woensdag o.a. een IQ test en nog een gesprek met de psycholoog gepland.
Tot zover mijn update

Nee ik weet nog niks over die deeltijd. Heb wel gisteren mijn schematest opnieuw gemaakt. Heb hem voor mijn gevoel heel anders ingevuld dan de vorige keer, dus ben benieuwd! Volgende week woensdag krijg ik de terugkoppeling, dus dan zal ik het wel horen. Ik hoop wel dat ik bij de deeltijd ook weer in een groep kan komen waar ze met schematherapie werken.

Ik ben nu een week thuis en de keus voelt nog steeds goed. En thuis gaat het ook heel goed, dat scheelt ook wel. Doe gewoon de dingen die ik moet/wil doen en geniet ontzettend van de rust

Jammer dat het bij jou op de deeltijd nog niet echt wilt lukken. maar het is ook lastig om de anderen te vertrouwen en dingen over jezelf te delen. Daar liep ik ook ontzettend tegenaan bij mijn opname. Wel goed dat je het al 1 keer gedaan hebt! En fijn dat je PMT wel leuk vindt! Hopelijk lukt het om iets met die faalangst bij creatieve therapie te doen. Krijg je daar wel hulp bij, dat ze kijken naar wat voor jou helpend kan zijn om toch iets te doen?

Succes met de onderzoeken, is idd wel fijn als je weet wat je hebt. Dat geeft toch weer duidelijkheid.

Volgende week woensdag al oriëntatie-/informatiebijeenkomst bij de Bremmele (deeltijdbehandeling)! Het is een groepsbijeenkomst van ongeveer 1 uur waarin de mogelijkheden van de behandeling daar worden toegelicht, je vragen kunt stellen en een rondleiding krijgt. Na deze bijeenkomst krijg ik als ik verder wil een individueel intakegesprek.

Vanmiddag dus die informatiebijeenkomst bij de Bremmele gehad. Er werd alleen niet zoveel nieuws voor mij verteld, maar was iig wel fijn om de locatie even te kunnen zien. 26 juni heb ik intakegesprek en 2 weken daarna adviesgesprek. Dan hoor ik dus in welke groep ik kom en wat de wachttijd is.

Verder vandaag mijn schematestuitslag gekregen en ik had wel verwacht dat ik minder schema's had, maar deze uitslag had ik nooit verwacht
Ik had eerst namelijk 10 schema's, waarvan 5 op zeer hoog ( emotioneel tekort, afhankelijkheid/incompetentie, goedkeuring zoeken, emotionele geremdheid en negativisme/pessimisme) en 5 op hoog ( verlatingsangst, sociale isolatie, onderwerping, hoge eisen en bestraffende houding)
Nu heb ik er nog maar 3!!! Emotioneel tekort en zelfopoffering op zeer hoog (die is dus wel nieuw, maar houdt heel erg verband met het schema onderwerping die ik eerst had) en goedkeuring zoeken is van zeer hoog naar hoog gegaan.

Ook mijn modi zijn heel erg veranderd. Eerst had ik kwetsbaar kind, willoze inschikkelijke, onthechte zelfsusser, veeleisende ouder en de gezonde volwassene. En nu heb ik alleen nog willoze inschikkelijke en gezonde volwassene. Dus dat is ook heel erg verbeterd
Natuurlijk zal ik af en toe heus nog wel eens last hebben van zo'n schema, dat ze niet meer uit de test komen wil natuurlijk niet zeggen dat ik ze helemaal niet meer heb. Maar ik heb er wel een stuk minder "last" van dan voor mijn opname. In die paar maanden dus toch al best veel bereikt!
En nu dus verder bij de deeltijd werken aan de schema's die ik nog wel heb en om ervoor te zorgen dat die andere schema's en modi niet meer terugkomen

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 17:14 schreef Sylvana het volgende:
Vanmiddag dus die informatiebijeenkomst bij de Bremmele gehad. Er werd alleen niet zoveel nieuws voor mij verteld, maar was iig wel fijn om de locatie even te kunnen zien. 26 juni heb ik intakegesprek en 2 weken daarna adviesgesprek. Dan hoor ik dus in welke groep ik kom en wat de wachttijd is.

Verder vandaag mijn schematestuitslag gekregen en ik had wel verwacht dat ik minder schema's had, maar deze uitslag had ik nooit verwacht
Ik had eerst namelijk 10 schema's, waarvan 5 op zeer hoog ( emotioneel tekort, afhankelijkheid/incompetentie, goedkeuring zoeken, emotionele geremdheid en negativisme/pessimisme) en 5 op hoog ( verlatingsangst, sociale isolatie, onderwerping, hoge eisen en bestraffende houding)
Nu heb ik er nog maar 3!!! Emotioneel tekort en zelfopoffering op zeer hoog (die is dus wel nieuw, maar houdt heel erg verband met het schema onderwerping die ik eerst had) en goedkeuring zoeken is van zeer hoog naar hoog gegaan.

Ook mijn modi zijn heel erg veranderd. Eerst had ik kwetsbaar kind, willoze inschikkelijke, onthechte zelfsusser, veeleisende ouder en de gezonde volwassene. En nu heb ik alleen nog willoze inschikkelijke en gezonde volwassene. Dus dat is ook heel erg verbeterd
Natuurlijk zal ik af en toe heus nog wel eens last hebben van zo'n schema, dat ze niet meer uit de test komen wil natuurlijk niet zeggen dat ik ze helemaal niet meer heb. Maar ik heb er wel een stuk minder "last" van dan voor mijn opname. In die paar maanden dus toch al best veel bereikt!
En nu dus verder bij de deeltijd werken aan de schema's die ik nog wel heb en om ervoor te zorgen dat die andere schema's en modi niet meer terugkomen

Goed om te horen zeg. Ik ben benieuwd hoe het nu verder zal gaan. Ik hoop dat je behalve in de test ook in je dagelijks leven al verandering merkt.

Ik merk dat ik nog steeds veel te doen heb, en soms vraag ik me af of er dingen altijd zullen blijven. Ze zijn al jaren t zelfde (triggers, angsten)

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 20:13 schreef zomertje het volgende:

[..]

Goed om te horen zeg. Ik ben benieuwd hoe het nu verder zal gaan. Ik hoop dat je behalve in de test ook in je dagelijks leven al verandering merkt.

Ik merk dat ik nog steeds veel te doen heb, en soms vraag ik me af of er dingen altijd zullen blijven. Ze zijn al jaren t zelfde (triggers, angsten)

Dankjewel en ja merk het gelukkig ook gewoon in het dagelijks leven hoor Pieker veel minder, denk veel positiever, durf me veel meer uit te spreken, mijn eigen mening te geven, eigen keuzes te maken, grenzen aan te geven, hulp/steun vragen ipv alles zelf te doen en kan ook veel beter met emoties omgaan. Durf nu ook irritaties meer uit te spreken zonder meteen bang te zijn dat de ander me af zal wijzen of het uit de hand loopt.

En dat zou best kunnen dat je van sommige dingen altijd last van zult blijven houden. Als je maar wel het idee hebt dat je vooruitgang boekt.

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 20:13 schreef zomertje het volgende:

[..]

Goed om te horen zeg. Ik ben benieuwd hoe het nu verder zal gaan. Ik hoop dat je behalve in de test ook in je dagelijks leven al verandering merkt.

Ik merk dat ik nog steeds veel te doen heb, en soms vraag ik me af of er dingen altijd zullen blijven. Ze zijn al jaren t zelfde (triggers, angsten)

Ik heb dat ook. Sommige dingen zijn aan mij wel degelijk ten goede veranderd, maar andere dingen blijven hetzelfde. Mijn structuur is waardeloos. Ik kan mijzelf verzorgen en mijn huishouden en administratie doen, maar al het andere kost mij moeite en er zijn momenten dat het niet gaat. Dat ging vroeger ook al niet en toen werd mij door anderen verweten dat ik lui was en mijn best niet doe. Ik zeg dat nu allemaal tegen mezelf.

Ik ben er nog steeds mee in dilemma. Het is ergens te makkelijk om gebrek aan structuur aan een psychische stoornis toe te wijzen. Dat doe ik dus ook niet en ik word zelfs boos op mensen die tegen me zeggen dat ik te streng voor mezelf ben. Ik kan niet accepteren dat ik beperkt ben.

Goh. Zojuist dit deel van de reeks gelezen. Als partner-van is het ontzettend interessant leesvoer. Met name de boze, gefrustreerde posts geven reden tot nadenken. Ik weet wel dat lief regelmatig zijn emoties niet laat zien, en als ik dit lees dan realiseer ik me weer hoe weinig ik ervan snap, van zijn beleving van de wereld. Ik zie dat dingen niet lukken, ik neem hem dat ook niet kwalijk, maar snáppen doe ik het niet.

Wat ik me dan afvraag:
- is dat nou eigenlijk fijn of vervelend, om geaccepteerd te worden maar niet begrepen? Of zou het prettiger zijn als je naasten snappen wat er misgaat?
- als jouw stoornis geaccepteerd wordt als onderdeel van jouw zijn en je voor vol wordt genomen ondanks dat je soms moet afhaken, is dat dan prettig (want je bent 'gewoon') of is dat naar (want 'hij/zij begrijpt het niet)?

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 22:06 schreef mrspoeZ het volgende:
Goh. Zojuist dit deel van de reeks gelezen. Als partner-van is het ontzettend interessant leesvoer. Met name de boze, gefrustreerde posts geven reden tot nadenken. Ik weet wel dat lief regelmatig zijn emoties niet laat zien, en als ik dit lees dan realiseer ik me weer hoe weinig ik ervan snap, van zijn beleving van de wereld. Ik zie dat dingen niet lukken, ik neem hem dat ook niet kwalijk, maar snáppen doe ik het niet.

Wat ik me dan afvraag:
- is dat nou eigenlijk fijn of vervelend, om geaccepteerd te worden maar niet begrepen? Of zou het prettiger zijn als je naasten snappen wat er misgaat?
- als jouw stoornis geaccepteerd wordt als onderdeel van jouw zijn en je voor vol wordt genomen ondanks dat je soms moet afhaken, is dat dan prettig (want je bent 'gewoon') of is dat naar (want 'hij/zij begrijpt het niet)?

Ik spreek nu voor mezelf: ik zou het prettiger vinden als mijn partner me begrijpt en ik zou het best frustrerend vinden als die partner het niet snapt. Mijzelf begrepen voelen is namelijk fijner dan mijzelf niet begrepen voelen, want dat gaat gepaard met frustratie en machteloosheid. Ik kan zoiets mijn partner niet kwalijk nemen, want het is al moeilijk zat om mezelf te begrijpen, laat staan om zoiets onder woorden te brengen en uit te leggen aan anderen.

Maar los van of die ander me wel of niet begrijpt; ik ben degene met de stoornis en ik kom elke keer weer dezelfde moeilijkheden tegen. Ik zou het wel fijn vinden als mijn partner me voor vol aanziet, maar ik kan mezelf niet voor vol aanzien. Ik wil kunnen wat anderen ook kunnen.

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 22:48 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik spreek nu voor mezelf: ik zou het prettiger vinden als mijn partner me begrijpt en ik zou het best frustrerend vinden als die partner het niet snapt. Mijzelf begrepen voelen is namelijk fijner dan mijzelf niet begrepen voelen, want dat gaat gepaard met frustratie en machteloosheid. Ik kan zoiets mijn partner niet kwalijk nemen, want het is al moeilijk zat om mezelf te begrijpen, laat staan om zoiets onder woorden te brengen en uit te leggen aan anderen.

Nou dat is precies wat ik bedoel. Ik ZIE dat dingen niet lukken, dat hij soms iets echt wel wil maar niet kan. Ik BEGRIJP het echter niet, omdat ik die blokkade, beperking, problemen niet heb. Ik accepteer dat het zo is maar echt snappen doe ik het niet. [/quote]

quote:

Maar los van of die ander me wel of niet begrijpt; ik ben degene met de stoornis en ik kom elke keer weer dezelfde moeilijkheden tegen. Ik zou het wel fijn vinden als mijn partner me voor vol aanziet, maar ik kan mezelf niet voor vol aanzien. Ik wil kunnen wat anderen ook kunnen.

Ik zie mijn lief als volwaardig, evenveel waard als ik, misschien nog wel veel waardevoller door zijn bijzondere wezen (ik ben immers maar gewoon, dertien in een dozijn), ik ben erg dol op hem en als het één niet kan, dan doen we het ander. Ik zal hem nooit verwijten dat dingen niet lukken, al schop ik hem wel eens omdat ik het idee heb dat hij het zichzelf soms moeilijker maakt dan nodig. Gelukkig accepteert hij dat dan weer van mij :-)

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 22:56 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Nou dat is precies wat ik bedoel. Ik ZIE dat dingen niet lukken, dat hij soms iets echt wel wil maar niet kan. Ik BEGRIJP het echter niet, omdat ik die blokkade, beperking, problemen niet heb. Ik accepteer dat het zo is maar echt snappen doe ik het niet.

[..]

Ik zie mijn lief als volwaardig, evenveel waard als ik, misschien nog wel veel waardevoller door zijn bijzondere wezen (ik ben immers maar gewoon, dertien in een dozijn), ik ben erg dol op hem en als het één niet kan, dan doen we het ander. Ik zal hem nooit verwijten dat dingen niet lukken, al schop ik hem wel eens omdat ik het idee heb dat hij het zichzelf soms moeilijker maakt dan nodig. Gelukkig accepteert hij dat dan weer van mij :-)
[/quote]

Je snapt dus bijvoorbeeld niet waardoor hij geblokkeerd raakt, waardoor dingen niet lukken?

En dat je 'maar gewoon bent, dertien in een dozijn': ik denk dat je net als hij bijzonder bent. Iedereen heeft zijn sterke kanten en beperkingen. Hij heeft alleen net als ik de pech dat de beperkingen hem treffen in zijn functioneren.

quote:

Je snapt dus bijvoorbeeld niet waardoor hij geblokkeerd raakt, waardoor dingen niet lukken?

Ik zie het. Ik snap dat het niet lukt. Ik begrijp het niet. Als jij hoogtevrees hebt en we gaan samen toch de Eiffeltoren op, dan zie ik op een bepaald moment dat je niet meer verder wil. Dan snap ik dat dat komt door je hoogtevrees. Maar ik begrijp het niet, omdat ik die angst niet heb. Zo snap ik dat hij zijn afwas niet gedaan krijgt, een telefoontje niet kan plegen, een belofte niet kan nakomen. Ik hoef het niet te begrijpen om het te snappen.

quote:

En dat je 'maar gewoon bent, dertien in een dozijn': ik denk dat je net als hij bijzonder bent. Iedereen heeft zijn sterke kanten en beperkingen. Hij heeft alleen net als ik de pech dat de beperkingen hem treffen in zijn functioneren.

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 23:16 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Ik zie het. Ik snap dat het niet lukt. Ik begrijp het niet. Als jij hoogtevrees hebt en we gaan samen toch de Eiffeltoren op, dan zie ik op een bepaald moment dat je niet meer verder wil. Dan snap ik dat dat komt door je hoogtevrees. Maar ik begrijp het niet, omdat ik die angst niet heb. Zo snap ik dat hij zijn afwas niet gedaan krijgt, een telefoontje niet kan plegen, een belofte niet kan nakomen. Ik hoef het niet te begrijpen om het te snappen.

[..]

De afwas doen is een vervelend karweitje. Ik heb daar zelf ook vaak geen zin in, maar dat zou betekenen dat mijn huis vervuild raakt en op den duur zet ik me er wel overheen. Vroeger gingen dat soort dingen me ook moeilijker af, omdat ik mij nog meer klote voelde en behoefte had aan rust en niet aan vervelende verplichtingen. En stiekem zal het ook te maken hebben met dat hij op jou kan terugvallen: als hij het niet doet, doe jij het wel. Dat gaat waarschijnlijk niet bewust en hij zal zichzelf wel voornemen wél de afwas voor jou te doen, omdat jij dan ook weer tevreden bent. Maar dan moet hij wel weer een 'drempel' over. Het is makkelijker om het continu uit te stellen. Op korte termijn voelt hij zich daar beter bij, want hij doet geen vervelend klusje. Op lange termijn voelt hij zich schuldig naar jou en een niksnut.

Hetzelfde is met telefoneren. Soms kan het eng zijn om contact met mensen te hebben en moet je bij telefoneren ook een 'drempel' over. Wanneer iets een verplichting wordt, wordt het groot.

Je hoeft niet zijn sloofje te zijn. Hij kan best wat doen in het huishouden. Maar bouw het klein op. Begin bijvoorbeeld dat hij alleen de afwas hoeft te doen. Of de was in de wasmachine. Als je bijvoorbeeld zegt "ik ga werken en ik verwacht van jou dat je het hier opruimt want het is een zooi", dan zadel je hem op met iets wat groot en onoverzichtelijk is. Hij gaat daar dan als een berg tegenop zien. Kleine klusjes zijn overzichtelijker.

We wonen niet samen, zijn troep is niet de mijne. Ik zeg wel eens, joh, de keuken stinkt, misschien moet je afwassen. Gebeurt dat dan niet dan zeg ik, morgen samen poetsen?

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 23:50 schreef mrspoeZ het volgende:
We wonen niet samen, zijn troep is niet de mijne. Ik zeg wel eens, joh, de keuken stinkt, misschien moet je afwassen. Gebeurt dat dan niet dan zeg ik, morgen samen poetsen?

Dat is wel heel lief dat je dat doet.

Bij mij heeft mijn zelfstandig wonen er wel voor gezorgd dat ik mijn huishouden doe. Het gebeurt wel regelmatig dat ik overdag op mn nest lig en 's nachts ga afwassen, opruimen en stofzuigen. Maar ik doe het wel. Het geeft mij ook rust als het in mijn huis netjes is.

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 22:06 schreef mrspoeZ het volgende:
Goh. Zojuist dit deel van de reeks gelezen. Als partner-van is het ontzettend interessant leesvoer. Met name de boze, gefrustreerde posts geven reden tot nadenken. Ik weet wel dat lief regelmatig zijn emoties niet laat zien, en als ik dit lees dan realiseer ik me weer hoe weinig ik ervan snap, van zijn beleving van de wereld. Ik zie dat dingen niet lukken, ik neem hem dat ook niet kwalijk, maar snáppen doe ik het niet.

Wat ik me dan afvraag:
- is dat nou eigenlijk fijn of vervelend, om geaccepteerd te worden maar niet begrepen? Of zou het prettiger zijn als je naasten snappen wat er misgaat?
- als jouw stoornis geaccepteerd wordt als onderdeel van jouw zijn en je voor vol wordt genomen ondanks dat je soms moet afhaken, is dat dan prettig (want je bent 'gewoon') of is dat naar (want 'hij/zij begrijpt het niet)?

Ik vind accepteren voldoende. Ik verwacht niet van anderen dat ze mijn dingen begrijpen. Ik begrijp het soms zelf amper. Maar weten dat iets er is en het accepteren vind ik voldoende. Dat vind ik ook een vorm van begrijpen/begrip.

Ik vind het 2e punt beide. Van sommige mensen vind ik acceptatie van mijn tekortkomingen of grenzen voldoende.
Maar ik wil niet altijd geaccepteerd worden. Ik wil ook wel een gepusht worden en ik push mezelf ook om te veranderen. Dit mag eigenlijk momenteel alleen mijn vriend.
Ik kan dan soms als een klein kind moeilijk doen en gaan lopen drammen van 'je begrijpt me niet' hij kent mij goed genoeg om te weten dat ik daar achteraf dankbaar voor ben.
Hoop dat je er wat aan hebt.

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 22:06 schreef mrspoeZ het volgende:
Goh. Zojuist dit deel van de reeks gelezen. Als partner-van is het ontzettend interessant leesvoer. Met name de boze, gefrustreerde posts geven reden tot nadenken. Ik weet wel dat lief regelmatig zijn emoties niet laat zien, en als ik dit lees dan realiseer ik me weer hoe weinig ik ervan snap, van zijn beleving van de wereld. Ik zie dat dingen niet lukken, ik neem hem dat ook niet kwalijk, maar snáppen doe ik het niet.

Wat ik me dan afvraag:
- is dat nou eigenlijk fijn of vervelend, om geaccepteerd te worden maar niet begrepen? Of zou het prettiger zijn als je naasten snappen wat er misgaat?
- als jouw stoornis geaccepteerd wordt als onderdeel van jouw zijn en je voor vol wordt genomen ondanks dat je soms moet afhaken, is dat dan prettig (want je bent 'gewoon') of is dat naar (want 'hij/zij begrijpt het niet)?

Geaccepteerd is al heel wat, maar acceptatie en niet begrijpen gaat niet samen. Mijn ouders doen nog steeds alsof alles wel goed met mij komt, die blijven vol houden dat ik 'niet lekker in mijn vel' zou zitten. Fuck dat ik ben gewoon anders door een stoornis, niet dat dat fout is, maar mijn ouders lijken het niet te kunnen accepteren dat hun zoon niet 'normaal' is. Dan tref ik heel veel lui dat als je ermee praat ze direct komen met hun theorieën en bullshit, nee daar heb ik echt geen zin in dat ik mezelf moet verantwoorden voor mijn eigen diagnoses en stoornis. Daarom is het fijn als mensen je gewoon begrijpen en dat accepteren. Niet dat ze alles maar goed moeten vinden, maar erover praten met iemand die het begrijpt is altijd fijner. Maar velen doen alsof ik zit te zeiken over een haaienbeet terwijl ik maar een schrammetje heb. Althans zo zien zij dat.

Iedereen is gewoon, het is gewoon dat de maatschappij verwacht dat we allemaal dezelfde baksteen in dezelfde muur zijn. Laten we zeggen dat iedereen zonder stoornis een rode baksteen is, en ik een witte ben doordat ik 'anders' ben? Tja wat maakt mij dat uit ik heb mijn dingen en ervaar de wereld anders, komt altijd wel andere mensen tegen die mij gewoon nemen als ik ben, althans niet oordelen. Maar het lastigste is te voldoen aan alle verplichtingen, het is niet dat ik wegren maar zoals jij zegt met hoogtevrees en de eifeltoren beklimmen, soms zijn er obstakels.

Maar iedere persoon verschilt en de diagnoses maakt niet de persoon zo heb ik ook veel elementen van mijn mensen zijn. En is mijn persoonlijkheid soms ook dominant, dat de stoornis soms weer dominanter is kan ook. Maar het gevaar ligt erin dat sommige hun diagnoses zoveel mogelijk willen worden dan heb je problemen. Ik heb de afwas nu ook laten staan maar ik doe het morgen wel allemaal. Meteen als ik wakker word, ik laat het sowieso nooit langer dan een dag liggen maar met opruimen etc ik maak er mij de tijd voor. Niet iedereen is daarvan gecharmeerd maar goed, ik ben niet iemand die alles meteen op het moment doet.

Veel succes met jou en je vriend.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 01:06 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Geaccepteerd is al heel wat, maar acceptatie en niet begrijpen gaat niet samen.

Ik denk zelf dat acceptatie en begrip los van elkaar kunnen bestaan. Als ik iemand niet kan accepteren, betekent het dat ik problemen met hem/haar heb. Maar ik heb niet persé problemen met mensen die ik niet begrijp.

En de rest van je verhaal; ik ben het wel met je eens dat mensen van jou verwachten dat je 'meedoet'. Wanneer je anders denkt of doet, zal je snel verzet en onbegrip krijgen. Vroeger in de Middeleeuwen, als je het waagde om te zeggen dat de aarde rond is, werd je opgehangen. Gelukkig is dat tegenwoordig in onze samenleving niet meer zo extreem, maar over het algemeen zal de minderheid je afwijkende ideeen respecteren, los van of ze het ermee eens zijn. Stel dat ik beweer paranormale gaven te hebben. Misschien geloof je daar niet in, maar daar kan je het bij laten. Zo van: ik geloof niet in paranormale gaven, maar hij beweert ze te hebben en dat vind ik okay. Maar de meerderheid zal echter meteen een negatief waarde-oordeel aan mij plakken: dat ik een bedrieger ben of dat ik mijn zogenaamde gaven verwar met psychosen etc. Ik zal dan ook meteen het label schizotypische persoonlijkheidsstoornis krijgen en ik moet in behandeling, want hetgeen wat ik zie, strookt niet met de werkelijkheid.

Ik heb daarom ook moeite met de term persoonlijkheidsstoornis, want hoe bepaal je in godsnaam wanneer iemand normaal is en wanneer iemand afwijkt van de norm.

Ik wil er zelf graag bij horen. Ik wil voldoen aan de norm, want wanneer ik dat niet doe, voel ik mij eenzaam en een outcast en dat gevoel vind ik vreselijk. Wat dat betreft ben ik de norm, want de meeste mensen willen er graag bij horen. En ik heb genoeg interesses waarmee ik aansluiting zou kunnen vinden bij anderen. Maar ik zou mensen die zich juist van de samenleving willen afzonderen, bijvoorbeeld omdat ze zich gekwetst voelen door de mensheid en zich prettiger voelen als ze alleen hun eigen ding kunnen doen, niet verwerpen. Ik zou niet zeggen van "joh, je moet wat meer onder de mensen komen, want dan voel je je beter", ook al is dat op mij persoonlijk wel van toepassing. Maar ik kan accepteren dat ze andere behoeften hebben dan ikzelf.

Mijn oom heeft een schizoide persoonlijkheidsstoornis, vermoed ik. In ieder geval is hij gelukkiger wanneer hij alleen is of met slechts een paar mensen die hij vertrouwt. Hij verschijnt wel op verjaardagen, maar is er dan heel kort bij en opvallend is dat hij direct vertrekt wanneer er eten geserveerd wordt. Je doet hem geen plezier door hem te vragen mee te eten. (Ik weet niet waarom. Ik denk dat hij het fijner vindt om thuis alleen zijn eigen vertrouwde eten te verorberen.) Ik zie verder aan hem dat hij zich heel ongemakkelijk voelt tussen al de andere visitegangers; hij is alleen op de verjaardag omdat hij zich daartoe verplicht voelt. Er zijn mensen die dat raar vinden. Ik probeer hem zoveel mogelijk in zijn waarde te laten en ik zie hem daardoor ook niet als een minderwaardig persoon. Het feit dat hij op de verjaardag verschijnt, ook al voelt hij zich dan ongemakkelijk, vind ik te prijzen aan hem.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 01:58 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik denk zelf dat acceptatie en begrip los van elkaar kunnen bestaan. Als ik iemand niet kan accepteren, betekent het dat ik problemen met hem/haar heb. Maar ik heb niet persé problemen met mensen die ik niet begrijp.

En de rest van je verhaal; ik ben het wel met je eens dat mensen van jou verwachten dat je 'meedoet'. Wanneer je anders denkt of doet, zal je snel verzet en onbegrip krijgen. Vroeger in de Middeleeuwen, als je het waagde om te zeggen dat de aarde rond is, werd je opgehangen. Gelukkig is dat tegenwoordig in onze samenleving niet meer zo extreem, maar over het algemeen zal de minderheid je afwijkende ideeen respecteren, los van of ze het ermee eens zijn. Stel dat ik beweer paranormale gaven te hebben. Misschien geloof je daar niet in, maar daar kan je het bij laten. Zo van: ik geloof niet in paranormale gaven, maar hij beweert ze te hebben en dat vind ik okay. Maar de meerderheid zal echter meteen een negatief waarde-oordeel aan mij plakken: dat ik een bedrieger ben of dat ik mijn zogenaamde gaven verwar met psychosen etc. Ik zal dan ook meteen het label schizotypische persoonlijkheidsstoornis krijgen en ik moet in behandeling, want hetgeen wat ik zie, strookt niet met de werkelijkheid.

Ik heb daarom ook moeite met de term persoonlijkheidsstoornis, want hoe bepaal je in godsnaam wanneer iemand normaal is en wanneer iemand afwijkt van de norm.

Ik wil er zelf graag bij horen. Ik wil voldoen aan de norm, want wanneer ik dat niet doe, voel ik mij eenzaam en een outcast en dat gevoel vind ik vreselijk. Wat dat betreft ben ik de norm, want de meeste mensen willen er graag bij horen. En ik heb genoeg interesses waarmee ik aansluiting zou kunnen vinden bij anderen. Maar ik zou mensen die zich juist van de samenleving willen afzonderen, bijvoorbeeld omdat ze zich gekwetst voelen door de mensheid en zich prettiger voelen als ze alleen hun eigen ding kunnen doen, niet verwerpen. Ik zou niet zeggen van "joh, je moet wat meer onder de mensen komen, want dan voel je je beter", ook al is dat op mij persoonlijk wel van toepassing. Maar ik kan accepteren dat ze andere behoeften hebben dan ikzelf.

Mijn oom heeft een schizoide persoonlijkheidsstoornis, vermoed ik. In ieder geval is hij gelukkiger wanneer hij alleen is of met slechts een paar mensen die hij vertrouwt. Hij verschijnt wel op verjaardagen, maar is er dan heel kort bij en opvallend is dat hij direct vertrekt wanneer er eten geserveerd wordt. Je doet hem geen plezier door hem te vragen mee te eten. (Ik weet niet waarom. Ik denk dat hij het fijner vindt om thuis alleen zijn eigen vertrouwde eten te verorberen.) Ik zie verder aan hem dat hij zich heel ongemakkelijk voelt tussen al de andere visitegangers; hij is alleen op de verjaardag omdat hij zich daartoe verplicht voelt. Er zijn mensen die dat raar vinden. Ik probeer hem zoveel mogelijk in zijn waarde te laten en ik zie hem daardoor ook niet als een minderwaardig persoon. Het feit dat hij op de verjaardag verschijnt, ook al voelt hij zich dan ongemakkelijk, vind ik te prijzen aan hem.

Probleem is stel ik ben schizoïde en iemand accepteert dat. Maar dan niet iets accepteert dat ik doe en wat nogal zwaar is bepaald door mijn schizoïde zijn, stel ik bel hem nooit, en hij gaat daar altijd over zeiken. Dan is het duidelijk dat de acceptatie minder voelt. Althans dat is hoe ik daarover dacht, ik kan er ook compleet naast slaan.

Hmm ik herken me niet zo erin moeite te hebben met de term. Ik wist dat wat amiss was met me, alleen wat het was? No clue, nu weet ik het en is het prima. Maar als ik verder lees zie ik al waar wij fundamenteel verschillen, ik voel me niet eenzaam zonder mensen. Mijn ouders zijn op vakantie en ik zit nu al bijna 15 dagen alleen, het boeit me niets, ik mis ze niet eens echt. Wel voel ik me een beetje een outcast maar dat is prima, daar heb ik vrede mee... De maatschappij is slechts een collectie van individuen als je er met een paar omgaat ga je met ze allemaal om, ik heb 1 individu die ik soms frequent spreek dus prima zo. Ja ik werd in mijn jeugd door leraren geforceerd samen te werken, door mijn ouders een baantje te zoeken. Wat zeggen ze allemaal, 'je valt in isolement, je moet samenwerken etc.' Hah alleen maar averechts gewerkt 6 ongelukkige jarigen zo ongelukkig dat... Dat ik nu wel degelijks angst voor voor wat dan ook. Een lerares zei tegen mijn moeder dat het nooit goed met me zou komen, maar goed ik doe het nu wel redelijk.
.
Ik begrijp je oom en respecteer hem, hij is dapper dat hij op verjaardagen komt, ik doe dat niet. Ik ga niet naar verjaardagen van mijn zussen of zo. Hij is dus heel dapper dat hij gaat, en ja het is een soort ongemak. En iedere persoon voelt toch een beetje alsof ze de energie uit je zuigen. En het eten smaakt niet als je daar moet eten met al die lui om je heen en je ongelukkig voelt. Die mensen die dat raar vinden zijn jammer, die zien niet hoe iemand de moeite doet om te gaan. Als iemand met een lichamelijke beperking 5 meter loopt applaudisseren ze, bij wijze van. Als iemand als je oom naar een verjaardag doet, dan denken ze dat het raar is. Jammer.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 09:03 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Probleem is stel ik ben schizoïde en iemand accepteert dat. Maar dan niet iets accepteert dat ik doe en wat nogal zwaar is bepaald door mijn schizoïde zijn, stel ik bel hem nooit, en hij gaat daar altijd over zeiken. Dan is het duidelijk dat de acceptatie minder voelt. Althans dat is hoe ik daarover dacht, ik kan er ook compleet naast slaan.

Als iemand meerdere malen klaagt dat jij nooit belt, begrijpt hij gewoon niet dat contact met anderen jou spanning geeft en dat jij je fijner voelt wanneer je alleen bent. Als iemand het een enkel keertje doet, kan het anders liggen. Dan zou hij ook kunnen denken "ik doe mijn best om rekening te houden met zijn behoeften, maar andersom heeft hij schijt aan mijn behoefte om zo af en toe te horen of alles wel ok met hem is". De meeste mensen hebben namelijk wel behoefte aan contact en aan dat andere mensen contact met hen willen. Mensen interpreteren het als afwijzing wanneer iemand geen contact met hen wil.

De behoefte om regelmatig alleen te zijn, heeft iedereen, want sociaal contact is voor iedereen op den duur vermoeiend. Ik kan me zelf helemaal happy voelen wanneer ik alleen ben, rust om me heen heb en kan doen wat ik zelf wil. Wanneer dat te lang gaat duren, merk ik dat ik steeds passiever en vermoeider raak. Ik ga dan ook meer nadenken en piekeren. Ik ga me ongelukkiger voelen en merk dat het alleen zijn me geen rust meer geeft, maar juist energie aan mij onttrekt. Dan heb ik weer behoeften aan sociale contacten. FF naar de supermarkt gaan, kan me al helpen, want al die mensen om me heen geven me het gevoel dat ik weer in de realiteit sta en ik kan me op externe prikkels focussen ipv mijn eigen nare gedachten. Helemaal goed wordt het als ik een bekend persoon tegenkom die ik aardig vind en waarmee ik een praatje maak.

Het gaat in golven denk ik: iedereen heeft afwisselend de behoefte alleen te zijn danwel contact met anderen te hebben. Introverte mensen raken wel sneller vermoeid en zoeken dan de eenzaamheid op. Bij extraverte mensen is dat precies andersom.

Hebben je zussen er vrede mee trouwens dat je niet op hun verjaardag komt of laten ze blijken dat ze het niet leuk vinden?

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 21:46 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb dat ook. Sommige dingen zijn aan mij wel degelijk ten goede veranderd, maar andere dingen blijven hetzelfde. Mijn structuur is waardeloos. Ik kan mijzelf verzorgen en mijn huishouden en administratie doen, maar al het andere kost mij moeite en er zijn momenten dat het niet gaat. Dat ging vroeger ook al niet en toen werd mij door anderen verweten dat ik lui was en mijn best niet doe. Ik zeg dat nu allemaal tegen mezelf.

Ik ben er nog steeds mee in dilemma. Het is ergens te makkelijk om gebrek aan structuur aan een psychische stoornis toe te wijzen. Dat doe ik dus ook niet en ik word zelfs boos op mensen die tegen me zeggen dat ik te streng voor mezelf ben. Ik kan niet accepteren dat ik beperkt ben.

Toch is dat juist een belangrijke stap. Het jezelf van alles kwalijk nemen kost nutteloze energie. Jezelf de ruimte geven om dingen op een andere manier op te lossen omdat dat voor jou werkt is een betere aanpak als dat zou lukken.

quote:

Op donderdag 19 juni 2014 22:06 schreef mrspoeZ het volgende:
Goh. Zojuist dit deel van de reeks gelezen. Als partner-van is het ontzettend interessant leesvoer. Met name de boze, gefrustreerde posts geven reden tot nadenken. Ik weet wel dat lief regelmatig zijn emoties niet laat zien, en als ik dit lees dan realiseer ik me weer hoe weinig ik ervan snap, van zijn beleving van de wereld. Ik zie dat dingen niet lukken, ik neem hem dat ook niet kwalijk, maar snáppen doe ik het niet.

Wat ik me dan afvraag:
- is dat nou eigenlijk fijn of vervelend, om geaccepteerd te worden maar niet begrepen? Of zou het prettiger zijn als je naasten snappen wat er misgaat?
- als jouw stoornis geaccepteerd wordt als onderdeel van jouw zijn en je voor vol wordt genomen ondanks dat je soms moet afhaken, is dat dan prettig (want je bent 'gewoon') of is dat naar (want 'hij/zij begrijpt het niet)?

Accepteren en rekening houden met mn beperkingen vind ik al heel erg fijn. Begrijpen zou nog fijner zijn, maar als dat niet lukt snap ik dat ook wel.

Wat beperkingen betreft: soms zijn dingen in mn hoofd heel groot en ben ik al zo ver over mn grens dat kleine dingen doen (wasje erin stoppen) niet echt meer lukt. Dan vraag ik hulp of neem ik de rust die ik nodig heb. Doe ik dat niet dan verergert het alleen maar.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 09:03 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Probleem is stel ik ben schizoïde en iemand accepteert dat. Maar dan niet iets accepteert dat ik doe en wat nogal zwaar is bepaald door mijn schizoïde zijn, stel ik bel hem nooit, en hij gaat daar altijd over zeiken. Dan is het duidelijk dat de acceptatie minder voelt. Althans dat is hoe ik daarover dacht, ik kan er ook compleet naast slaan.

Hmm ik herken me niet zo erin moeite te hebben met de term. Ik wist dat wat amiss was met me, alleen wat het was? No clue, nu weet ik het en is het prima. Maar als ik verder lees zie ik al waar wij fundamenteel verschillen, ik voel me niet eenzaam zonder mensen. Mijn ouders zijn op vakantie en ik zit nu al bijna 15 dagen alleen, het boeit me niets, ik mis ze niet eens echt. Wel voel ik me een beetje een outcast maar dat is prima, daar heb ik vrede mee... De maatschappij is slechts een collectie van individuen als je er met een paar omgaat ga je met ze allemaal om, ik heb 1 individu die ik soms frequent spreek dus prima zo. Ja ik werd in mijn jeugd door leraren geforceerd samen te werken, door mijn ouders een baantje te zoeken. Wat zeggen ze allemaal, 'je valt in isolement, je moet samenwerken etc.' Hah alleen maar averechts gewerkt 6 ongelukkige jarigen zo ongelukkig dat... Dat ik nu wel degelijks angst voor voor wat dan ook. Een lerares zei tegen mijn moeder dat het nooit goed met me zou komen, maar goed ik doe het nu wel redelijk.
.
Ik begrijp je oom en respecteer hem, hij is dapper dat hij op verjaardagen komt, ik doe dat niet. Ik ga niet naar verjaardagen van mijn zussen of zo. Hij is dus heel dapper dat hij gaat, en ja het is een soort ongemak. En iedere persoon voelt toch een beetje alsof ze de energie uit je zuigen. En het eten smaakt niet als je daar moet eten met al die lui om je heen en je ongelukkig voelt. Die mensen die dat raar vinden zijn jammer, die zien niet hoe iemand de moeite doet om te gaan. Als iemand met een lichamelijke beperking 5 meter loopt applaudisseren ze, bij wijze van. Als iemand als je oom naar een verjaardag doet, dan denken ze dat het raar is. Jammer.

Jo, hoe gaat ie met jou dan? Kom lekker naar mij, op mijn afdeling zitten. Dan gaan we samen er tegen aan

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 17:12 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hoe gaat het met jou?

Hoi,

het gaat nu iets beter. Ik ben verhuisd en ik krijg nu de ondersteuning die ik nodig heb. Ik ben nu eindelijk in staat om naar mensen te gaan die me volledig begrijpen.

Hoe gaat het verder met de rest?