[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #6

quote:

Op dinsdag 8 april 2014 13:21 schreef appelsap het volgende:

[..]

Ik weet niet of ik het hier mee eens ben. Als ik het puur vanuit mijn omgeving en mijzelf(A, B en C) bekijk dan zie ik dat mensen uit Cluster B en C ook heel veel moeite hebben om 'normaal' in de maatschappij mee te draaien. Vrijwel altijd is er geen sprake van willen maar van moeten. En normaal meedraaien is eigenlijk nooit het geval en vraagt vaak (meer dan) het uiterste.
Ik kan me overigens wel voorstellen dat het met een cluster A diagnose heel moeilijk is.
Ik vraag me dus af of dit meer gebaseerd is op jouw gevoel en ervaringen of op een wetenschappelijk onderzoek?
Of doel je op het aantal behandelingen die beschikbaar zijn?

Ik had gelezen op de website van Trimbos dat C mensen zich beter kunnen aanpassen dan A en B. Voor A (en specifiek schizoïde) zijn er geen goede behandelingen. De behandelingen die er zijn, zijn gericht op het creëren van structuur, aanpassen van gedrag, etc. Dat soort behandelingen werkt niet voor schizoïde.

quote:

Op dinsdag 8 april 2014 15:36 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik had gelezen op de website van Trimbos dat C mensen zich beter kunnen aanpassen dan A en B. Voor A (en specifiek schizoïde) zijn er geen goede behandelingen. De behandelingen die er zijn, zijn gericht op het creëren van structuur, aanpassen van gedrag, etc. Dat soort behandelingen werkt niet voor schizoïde.

Het enige dat echt kans van slagen heeft, dat is een communiteit met schizoïde mensen. Die kunnen prima uit de voeten, maar goed om zoiets op te bouwen ik heb er de centen niet voor. Anders kon je gewoon samen groenten en voedsel verbouwen en de rest kon je gewoon doen wat je maar wil.

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 10:30 schreef appelsap het volgende:

[..]

Ik ken iemand die hier ervaring mee heeft. Zonder opname maar wel 9 maanden lang die behandeling 5 dagen per week. Diegene heeft er heel veel baat bij gehad en is zelfs min of meer van de diagnose af terwijl dat daarvoor echt ondenkbaar was. Het was erg zwaar en heftig maar het bracht heel veel goeds.

quote:

Op donderdag 3 april 2014 19:15 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik heb dezelfde diagnose. Heb alleen een crisisopname gehad. Ik zou vragen wat de bedoeling precies is, wat het programma is bijvoorbeeld. Je kan er misschien wel veel van leren, dus ik zou niet zomaar alles van de hand wijzen.

Okee dankjulliewel Ik ben vandaag weer geweest en hij vindt het echt mijn keuze, en ik zou dan ook zelf op zoek moeten naar wat ik zou willen. Ik gaf ook aan dat ik er een aantal tegenkwam die 12 maanden duurden en dat mij dat wel heel lang leek enzo, toen kwam hij wel met andere opties aan, ik vind het zo moe-hoe-hoeilijk!

quote:

Op dinsdag 8 april 2014 15:36 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik had gelezen op de website van Trimbos dat C mensen zich beter kunnen aanpassen dan A en B. Voor A (en specifiek schizoïde) zijn er geen goede behandelingen. De behandelingen die er zijn, zijn gericht op het creëren van structuur, aanpassen van gedrag, etc. Dat soort behandelingen werkt niet voor schizoïde.

Ergens geloof ik dat ook wel, ook afhankelijk in de mate waarin je de stoornis hebt. Ik denk dat het een groot verschil kan zijn dat je je met C ook bewuster bent van je stoonis en welk gedrag en gedachten daardoor veroorzaakt worden, en dat je het daardoor makkelijker kunt doorbreken.

Ik denk dat het bij C vooral het forceren van doorbreken van gedrag, en daardoor gedachten is. Het klinkt een beetje vaag, maar ik denk dat wanneer bij C wordt laten zien dat bepaalde angsten ongegrond zijn het makkelijker is om iets nóg een keer te doen, en dat dat bij A of B minder makkelijk gaat..

En dat zeg ik terwijl ik momenteel lekker in mijn ontwijkcoconnetje zit en even de energie, puf en wil niet heb om het te doorbreken Maar ik wil in elk geval voor mezelf de hoop houden dat dat ooit wel gaat

quote:

Op dinsdag 8 april 2014 12:35 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat klopt, maar de ene stoornis is de andere niet. Met Cluster C kun je nog leren om normaal mee te draaien in de maatschappij. Met Cluster A is dat (bijna) onmogelijk.

Ik twijfel daar aan als ik om me heen kijk en naar mezelf. Ook mensen met C kunnen zich buiten de maatschappij plaatsen of moeilijk mee draaien. Het is niet voor niks een stoornis.

Verder weet ik niet of we er veel mee op schieten als we gaan vergelijken of ons verschuilen achter onze diagnose.

quote:

Op dinsdag 8 april 2014 17:28 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik twijfel daar aan als ik om me heen kijk en naar mezelf. Ook mensen met C kunnen zich buiten de maatschappij plaatsen of moeilijk mee draaien. Het is niet voor niks een stoornis.

Verder weet ik niet of we er veel mee op schieten als we gaan vergelijken of ons verschuilen achter onze diagnose.

Opschieten? Ik hoef nergens heen kom over tien jaar terug en ik zot nog hier. Het is niet dat ik ergens naar toe moet. Althans niet zolang mijn ouders leven daarna ben ik verplicht het een of ander te doen maar dat zie ik dan wel. Ik zie niet bepaald een pad dat ik moet inslaan. Of iets dat ik moet bereiken.

Qua moeilijkheden en stoornis die zijn er wel. Het is alleen dat er voor borderline 100de boeken zijn etc. Voor schizoide heel weinig 5 of 8. Ik zou zeggen alles waar behandelingen voor zijn is prettiger dan alles waar geen behandeling voor is.

Ik zit er zwaar aan te denken een boeddhistische leermeester te zoeken. Even weg van alles.

quote:

Op dinsdag 8 april 2014 17:28 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik twijfel daar aan als ik om me heen kijk en naar mezelf. Ook mensen met C kunnen zich buiten de maatschappij plaatsen of moeilijk mee draaien. Het is niet voor niks een stoornis.

Verder weet ik niet of we er veel mee op schieten als we gaan vergelijken of ons verschuilen achter onze diagnose.

Net als Spongeboss hoef ik ook niet meer op te schieten of te verschuilen. Niks in de huidige wereld boeit me meer.

quote:

Op maandag 31 maart 2014 22:31 schreef Spongeboss het volgende:
Uitgeschreven, ik heb het leven opgegeven. Ik zal kijken wat nog te redden valt en daar mijn spieren voor aanspannen. Maar ik ga niets doen wat anderen willen etc. Ze kunnen de pot op.

Jij komt er wel..Nog FF doorgaan SB.

Nou, had ik de diagnose OPS en OCPS, nu moet het misschien weer SPS zijn. Ik weet niet. Geloof niet dat ik echt schizoïde ben. Heb er veel over gelezen en heb ook veel gelezen over ontwijkend. Er zit (potentiële) overlap in beide en dat is precies wat ik herken aan het hele verhaal. Al geloof ik nog steeds dat ik meer ontwijkend ben dan schizoïde. En eigenlijk kan het label me niet eens echt schelen. Lastig dit.

Voor nu heb ik mezelf in ieder geval aan de rustgevers gezet, want ik trok het allemaal even niet meer. Veel te veel spanning in mijn leven. Krijg nog eens een hartaanval van al die gekte in mijn hoofd en lijf. En ik moet gewoon weer eens slapen. Slaap al 6 weken niet meer dan 4/5 uurtjes per nacht. Veel te weinig.

quote:

Op dinsdag 8 april 2014 18:32 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Net als Spongeboss hoef ik ook niet meer op te schieten of te verschuilen. Niks in de huidige wereld boeit me meer.

Waarom moeten we ook vooruit? Zodat we fatsoenlijk met mensen kunnen omgaan. Zodat we geïnteresseerd in ze raken, dat we nee durven te zeggen als ze ons iets vragen?

Dat lijkt me allemaal zo absurd en belachelijk. Ik heb wel interesse in iemand als hij oprecht is met me. En als iemand die ik mag mij iets vraagt help ik wel. Maar de andere die niet oprecht zijn hoef ik niets mee te hebben. Geen contact geen niets, ze mogen doen wat ze willen zolang ze mij maar erbuiten laten.

Soms wou ik dat ik ook zo als andere was, dan kon ik lekker met ze in het weekend gaan feesten, op facebook zetten dat ik naar de kapper ben geweest wat niemand interesseert en ach dat alles.

Weet iemand het verschil tussen een sociale angst stoornis en een ontwijkende persoonlijkheid stoornis? Beide beschrijvingen hebben zoveel overlap met elkaar.

Is een glijdende schaal. Bij een sociale fobie wordt het probleem gezien als iets dat jij niet bent. Bij een persoonlijkheidsstoornis is het sociaal-ontwijkende gedrag onderdeel geworden van wie je bent.
Weet niet precies hoe dat verschil wordt gemaakt in diagnostiek.

quote:

Op woensdag 9 april 2014 16:22 schreef babybanaan het volgende:
Is een glijdende schaal. Bij een sociale fobie wordt het probleem gezien als iets dat jij niet bent. Bij een persoonlijkheidsstoornis is het sociaal-ontwijkende gedrag onderdeel geworden van wie je bent.
Weet niet precies hoe dat verschil wordt gemaakt in diagnostiek.

Heldere uitleg. Ik twijfel weleens aan wat ik heb. Ik ga echter geen zelf diagnose stellen.

Late reactie, maar jullie weten waardoor dat komt

quote:

Op maandag 31 maart 2014 23:09 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Irritant.
Maar: vind je het opstellen van je casusconceptualisatie niet ook al een beetje therapie? Ik vond dat nl wel. Ik voelde me bij de gesprekken daarover voor het eerst gehoord en begrepen

Ik heb uiteindelijk 3 groepssessies CCP gehad. De eerste 2 keer vond ik het niet echt therapie. Ja, we kregen een beetje uitleg over wat schematherapie inhoudt, maar daarna moesten we gewoon zelf aan de slag. Dan bespraken we wel wat we hadden ingevuld, maar er werd niet echt op ingegaan verder. De derde sessie was heel anders, toen gingen we ook echt een imaginatie-oefening doen. We moesten onze ogen dichtdoen en eerst denken aan een fijne gebeurtenis, waar je een fijn gevoel van krijgt. Daarna noemde iedereen op wat hij zich voorgesteld had. Daarna moesten we weer onze ogen dicht doen en denken aan een nare situatie in je jeugd, waar je ouders bij betrokken waren. Dat gingen we ook weer bespreken, wat al een heel stuk lastiger was. Helemaal omdat we de eerste 2 sessies met een paar mensen begonnen waren die er al wat langer zaten, maar de derde sessie kwamen er opeens 2 nieuwen bij die die week gestart waren. Dus dan vind ik het wel lastig om meteen zulke dingen te delen. Maar ik heb het wel gedaan. Daarna moesten we dat gevoel van die nare situatie koppelen aan een situatie die we meegemaakt hadden de afgelopen 2 weken tijdens de behandeling. Bijvoorbeeld in de situatie uit mijn jeugd voelde ik veel angst, en tijdens een situatie tijdens de behandeling voelde ik dat ook. En tenslotte sloten we weer af met denken aan die fijne gebeurtenis. Maar toen zag ik het veel waziger voor me dan de eerste keer en was het fijne gevoel veel minder sterk. Maar dat is dus het leren loslaten Maar toen had ik idd wel het idee dat ik echt met therapie bezig was.

Alleen ik kan nog steeds niet met cognitieve schematherapie beginnen, want ik moet wachten tot de nieuwe cyclus begint. Volgende week is namelijk de eindevaluatie van de eerste cyclus van dit jaar, dus ze vonden het niet echt zinvol als ik dan nog naar die laatste 2 sessies van deze cyclus ging. Dus pas als ik er 10 weken zit ga ik echt beginnen met de schematherapie. Dat heeft wel erg lang geduurd dus, en ze gaan nu ook kijken of ze dat CCP niet al tijdens de intakefase kunnen maken, zodat nieuwe mensen meteen in de cognitieve schematherapie-groep kunnen instromen. Want dit is gewoon zonde natuurlijk als je zoveel weken niks hebt.

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 10:50 schreef appelsap het volgende:
Sylvana, ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat er een gepaste oplossing komt. Bij mijn behandelopname was er wel begrip voor dat soort situaties en kregen mensen soms tijdelijk vrijstelling wanneer dat echt nodig was. Ook wat betreft taken werden er dan afspraken gemaakt. Zo van: wat zou jou wel lukken? Soms waren dat hele kleine dingen zoals de planten water geven inplaats van schoonmaken. Door goede communicatie in de groep werd er begrip gekweekt.

Dankjewel! Dat gesprek met mijn behandelaar kon gelukkig vervroegd worden naar vorige week donderdag. Het was een fijn gesprek en ik heb nu een rustrooster voor 3 maanden gekregen. Dus ik volg overdag gewoon de therapieën, maar verder doe ik geen taken in huis, geen commissies en ik mag tussen de blokken door rusten (oftewel, op bed liggen) als dat nodig is.

Sinds vorige week lukte het steeds beter om te delen, zowel in mijn eigen therapiegroep als in de leefgroep. Alleen vorige week is er een jongen weer plotseling vertrokken en afgelopen maandag is er een jongen weggestuurd omdat hij naar meerdere vrouwelijke cliënten oneerbare voorstellen had gedaan en daarbij had gezegd dat ze hun mond erover moesten houden (nadat 1 het wel tegen de staf had gezegd durfden de anderen het er over te hebben). Dus mijn veiligheidsgevoel is nu weer naar het nulpunt gedaald en ik merk dat mijn schema emotionele geremdheid weer heel erg de kop op steekt de laatste dagen.

Maar dit is al de vierde in een paar weken die niet op een gewone manier weggaat, dus dat zorgt sowieso al voor veel onrust in de groep natuurlijk. En dan merk ik dat ik het dus extra lastig vind om dingen te zeggen. Maar dat geef ik dan wel weer aan

Volgende week donderdag heb ik mijn eerste persoonlijke evaluatie, dan krijg ik dus vanuit de groepen en van alle therapeuten en socio's te horen hoe ze tot nu toe mijn behandeling vinden gaan. Ik kijk daar echt ontzettend tegenop, ook al ben ik wel echt goede stappen aan het zetten de laatste tijd. Maar hierbij is mijn schema negativisme ontzettend actief, ik heb gewoon in mijn hoofd dat ze allerlei kritiek op me gaan leveren en dat ze vinden dat ik nog niet goed genoeg bezig ben in de therapieën etc. Maar goed, ik zal het volgende week wel zien en rationeel kan ik wel bedenken dat het vast niet zo erg zal zijn als ik me het nu voorstel

[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 09-04-2014 21:05:05 ]

Sylvana, wat fijn dat je wat meer rust krijgt. Ik vind je post ook al veel meer rust uitstralen.
Moeilijk is dat hè, als iemand niet op een normale manier weggaat. Ik vond die groepsdingen soms erg heftig.
Hoe is de evaluatie verlopen? Ik hoop dat het is meegevallen.

Ik heb vandaag mijn eerste echte sessie schematherapie gehad waarbij er een schema is uitgewerkt. Ik vond het een rare gewaarwording dat er na een half uur een uitgewerkt schema stond, met allerlei kloppende verbanden. Het maakt zoveel duidelijk... Ik vond het wel erg emotioneel en ik merk dat het veel met me doet. Ik voelde me ergens ook falen dat ik die verbanden niet allemaal zelf zie en kan bedenken, terwijl het zo logisch is.
Ik ben daarna 1,5 uur gaan sporten om mijn hoofd leeg te maken, maar het gevoel blijft hangen.

quote:

Op woensdag 9 april 2014 18:35 schreef Jaeger85 het volgende:

[..]

Heldere uitleg. Ik twijfel weleens aan wat ik heb. Ik ga echter geen zelf diagnose stellen.

Het is idd moeilijk te onderscheiden omdat de overlap heel groot is.
Wat babybanaan zei, ops is complexer en onderdeel van iemands persoonlijkheid, en zegt meer over het karakter en zelfbeeld van een persoon dan een sociale fobie.
Wikipedia zegt dat mensen met een ops meer letten op de reacties van mensen om hen heen. Mensen met sociale fobie zijn vooral gericht op zichzelf en hun lichamelijke sensaties (hartslag, rood worden) en vaak zijn er ook paniekaanvallen.

En ik vond dit:

quote:

Sociale fobie lijkt erg op de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. De verschillen zijn:

Mensen met een sociale fobie hebben meestal minder ernstige symptomen, zijn sociaal vaardiger en minder sociaal geremd.[9;10]
Mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis hebben geen paniekaanvallen en ontwijken alléén sociale situaties als er een risico is voor afwijzing of kritiek. Mensen met een sociale fobie hebben wel paniekaanvallen en ontwijken om meerdere redenen sociale situaties.

quote:

Op donderdag 17 april 2014 18:16 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het is idd moeilijk te onderscheiden omdat de overlap heel groot is.
Wat babybanaan zei, ops is complexer en onderdeel van iemands persoonlijkheid, en zegt meer over het karakter en zelfbeeld van een persoon dan een sociale fobie.
Wikipedia zegt dat mensen met een ops meer letten op de reacties van mensen om hen heen. Mensen met sociale fobie zijn vooral gericht op zichzelf en hun lichamelijke sensaties (hartslag, rood worden) en vaak zijn er ook paniekaanvallen.

En ik vond dit:

[..]

Ik vind die criteria nog een beetje vaag. Sociale fobie kan namelijk ook het zelfbeeld en iemands karakter negatief beïnvloeden.

Mijn psychotherapeut neigt in ieder geval meer naar sociale fobie dan naar een persoonlijkheidsstoornis. Ook al omdat bij mij een duidelijk oorzaak van de klachten aanwezig is. Verder is de behandeling ook hetzelfde alleen hebben mensen met OPS een langere en intensievere behandeling nodig.

Heb jij zelf ook last van sociale fobie of een ontwijkende persoonlijkheid?

quote:

Op vrijdag 18 april 2014 15:17 schreef Jaeger85 het volgende:

[..]

Ik vind die criteria nog een beetje vaag. Sociale fobie kan namelijk ook het zelfbeeld en iemands karakter negatief beïnvloeden.

Mijn psychotherapeut neigt in ieder geval meer naar sociale fobie dan naar een persoonlijkheidsstoornis. Ook al omdat bij mij een duidelijk oorzaak van de klachten aanwezig is. Verder is de behandeling ook hetzelfde alleen hebben mensen met OPS een langere en intensievere behandeling nodig.

Heb jij zelf ook last van sociale fobie of een ontwijkende persoonlijkheid?

Tja het is ook vaag. Wat is die oorzaak bij jou?

Ik heb ook veel last van sociale angst maar geen diagnose.
Vorig jaar waren er 2 hulpverleners die dachten aan sociale fobie bij mij, maar ik ging ertegen in want ik was het er niet mee eens Hoewel ik wel aan de criteria voldoe. Ik herken me meer in een ops maar mijn diagnose is ps nao.

Iemand de schemavragenlijst (YSQ - Young Schema Questionnaire) wel eens ingevuld? Wat een draak van een ding voor in het begin van een behandeling, vind ik het.

Zijn er echt mensen die dit ingevuld hebben en wel aan een toekomstige therapeut geven?

[ Bericht 1% gewijzigd door babybanaan op 03-05-2014 21:21:19 ]

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 20:33 schreef babybanaan het volgende:
Iemand de schemavragenlijst (YSQ - Young Schema Questionnaire) wel eens ingevuld? Wat een draak van een ding voor in het begin van een behandeling, vind ik het.

Zijn er echt mensen die dit ingevuld en wel aan een toekomstige therapeut geven?

Ja ik heb dat tijdens mijn intake moeten doen. Mijn jaar klinische behandeling is op schematherapie gericht nl. Na een half jaar en na het jaar moet ik hem ook invullen om dus te kijken wat er veranderd is.

Ja, ik vermoedde al dat het een soort voormeting is. Men, wat een stellingen voor als je je therapeut nog niet eens kent. Ik twijfel of ik hem wel wil invullen. Heb er echt moeite mee dat de eerste de beste meteen zo veel over mijn gedachten te weten komt.

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 21:20 schreef babybanaan het volgende:
Ja, ik vermoedde al dat het een soort voormeting is. Men, wat een stellingen voor als je je therapeut nog niet eens kent. Ik twijfel of ik hem wel wil invullen. Heb er echt moeite mee dat de eerste de beste meteen zo veel over mijn gedachten te weten komt.

Mja als je het niet doet dan weet je niet welke schema's je hebt en waar je aan moet werken. En das wel handig om te weten als je therapie op schematherapie gebaseerd is. Maar kan me voorstellen dat je het lastig vindt hoor. Het zijn niet de makkelijkste vragen.

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 21:30 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Mja als je het niet doet dan weet je niet welke schema's je hebt en waar je aan moet werken. En das wel handig om te weten als je therapie op schematherapie gebaseerd is.

Ja klopt. Dat realiseer ik me ook. Dilemma dus.

Ik heb woensdag een nieuwe intake bij een andere instelling.

quote:

Op zondag 4 mei 2014 01:55 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik heb woensdag een nieuwe intake bij een andere instelling.

Spaak gelopen? Ik ben gestopt ga met mijn leven verder duimen draaien. Ik heb mezelf overgeleverd aan de wereld wat er ook gaat gebeuren het boeit me niet en als het me niet zint zie ik wel ik ga recht voor de ijsberg

quote:

Op zondag 4 mei 2014 02:03 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Spaak gelopen? Ik ben gestopt ga met mijn leven verder duimen draaien. Ik heb mezelf overgeleverd aan de wereld wat er ook gaat gebeuren het boeit me niet en als het me niet zint zie ik wel ik ga recht voor de ijsberg

Nee, ik ben op een ander "zijspoor" gezet. Ik ga lange termijn hulp krijgen. Kort gezegd zal ik in de gaten worden gehouden.

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 20:33 schreef babybanaan het volgende:
Iemand de schemavragenlijst (YSQ - Young Schema Questionnaire) wel eens ingevuld? Wat een draak van een ding voor in het begin van een behandeling, vind ik het.

Zijn er echt mensen die dit ingevuld hebben en wel aan een toekomstige therapeut geven?

Ja, heb hem ook in moeten vullen. Heb hele fijne peut, die snapt t allemaal erg goed gelukkig.

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 20:33 schreef babybanaan het volgende:
Iemand de schemavragenlijst (YSQ - Young Schema Questionnaire) wel eens ingevuld? Wat een draak van een ding voor in het begin van een behandeling, vind ik het.

Zijn er echt mensen die dit ingevuld hebben en wel aan een toekomstige therapeut geven?

Ik heb die ook moeten invullen. En eentje over modi. Vond het wel meevallen op zich.

Ik heb trouwens afgelopen week gehoord dat ik nog allemaal tests ga krijgen. Ik vroeg me al af hoe het zat met mijn diagnose - ps nao - die tijdelijk was, zeiden ze, toen ik werd doorgestuurd naar deze afdeling. Maar had er daarna nooit meer iets over gehoord. Nu krijg ik over een paar weken een interview om een diagnose te stellen en nog andere tests, waaronder een IQ-test. (eng )

Ik moet ff wat kwijt.

Mijn ontevredenheid over de behandelingen die ik heb gevolgd, heb ik al heel vaak hier gepost. Mensen vinden mij blijkbaar een zeikerd hier. Maar het is echt een enorme frustrerende situatie.

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik ben twee jaar geleden voor de zoveelste keer in behandeling gegaan in de hoop dat ik met hulp van dat kan leren een sociaal netwerk op te bouwen, structuur in mijn leven kan brengen en in het arbeidsleven kan integreren. Ik vind dat er twee jaar later te weinig is veranderd. Ik heb wel iets meer structuur, maar in vergelijking tot mensen die normaal kunnen functioneren, heb ik wel degelijk mijn beperkingen. Ik kan me iets toegankelijker naar mensen opstellen, maar ben nog steeds erg verlegen en op mezelf. Met als bijvoorbeeld het gevolg dat ik gisteren weer alleen thuis zit, terwijl de meeste mensen met vrienden wat leuks gaan doen op Bevrijdingsdag.

De verwachtingen die ikzelf heb, verschillen met die van de therapeuten. Ik vind dat therapeuten bijvoorbeeld te snel roepen dat ik niet zo streng moet zijn naar mezelf, minder hoge eisen moet stellen en dat ik niet perfectionistisch moet zijn. Er zit een kern van waarheid in, daar ben ik het helemaal mee eens, maar dat betekent niet dat zo'n attitude al mijn problemen gaat oplossen. Voor sommige dingen moet je gewoon goed je best doen.

Ik ervaar het zo. Ik ben op zoek naar iemand die me motiveert om uit mijn depressies, angsten en twijfels te komen en mij helpt de kracht te krijgen om mijn leven op te bouwen. Ik ben niet op zoek naar iemand die het allemaal voor mij gaat oplossen, maar iemand die me motiveert zodat ik het uiteindelijk zelf kan. De therapeuten en hulpverleners die ik tot nu toe heb gehad, ervaar ik vaak juist als mensen die mij afremmen, als mensen die me stimuleren om in de slachtofferrol te zitten en om me bij mijn situatie neer te leggen. Ik ben vooral bang dat ze zo aan mijn gedachten willen sleutelen, zodat ik verander in een persoon die ik helemaal niet wil zijn.

Ik besef wel dat hoe ik ernaar kijk, te gekleurd en te vervormd is. Hierdoor kan ik mezelf ook niet altijd serieus nemen. Ik voel me daarom afhankelijk van anderen en ben bang dat wanneer ik het zelf doe, in het gebruikelijke passieve patroon en isolement schiet. Maar als ik mij afhankelijk opstel, hebben andere mensen controle over hoe ik mijn leven leef en hoe ik moet denken en dat wil ik al helemaal niet!

Ik weet het niet meer. Ik heb zo'n schijthekel aan alles wat met psychologie en maatschappelijke hulpverlening heeft te maken. Maar aan de andere kant ben ik het zo gewend en heb ik ergens ook behoefte aan hulp.

quote:

Op dinsdag 6 mei 2014 12:51 schreef Pulzzar het volgende:
Ik moet ff wat kwijt.

Mijn ontevredenheid over de behandelingen die ik heb gevolgd, heb ik al heel vaak hier gepost. Mensen vinden mij blijkbaar een zeikerd hier. Maar het is echt een enorme frustrerende situatie.

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik ben twee jaar geleden voor de zoveelste keer in behandeling gegaan in de hoop dat ik met hulp van dat kan leren een sociaal netwerk op te bouwen, structuur in mijn leven kan brengen en in het arbeidsleven kan integreren. Ik vind dat er twee jaar later te weinig is veranderd. Ik heb wel iets meer structuur, maar in vergelijking tot mensen die normaal kunnen functioneren, heb ik wel degelijk mijn beperkingen. Ik kan me iets toegankelijker naar mensen opstellen, maar ben nog steeds erg verlegen en op mezelf. Met als bijvoorbeeld het gevolg dat ik gisteren weer alleen thuis zit, terwijl de meeste mensen met vrienden wat leuks gaan doen op Bevrijdingsdag.

De verwachtingen die ikzelf heb, verschillen met die van de therapeuten. Ik vind dat therapeuten bijvoorbeeld te snel roepen dat ik niet zo streng moet zijn naar mezelf, minder hoge eisen moet stellen en dat ik niet perfectionistisch moet zijn. Er zit een kern van waarheid in, daar ben ik het helemaal mee eens, maar dat betekent niet dat zo'n attitude al mijn problemen gaat oplossen. Voor sommige dingen moet je gewoon goed je best doen.

Ik ervaar het zo. Ik ben op zoek naar iemand die me motiveert om uit mijn depressies, angsten en twijfels te komen en mij helpt de kracht te krijgen om mijn leven op te bouwen. Ik ben niet op zoek naar iemand die het allemaal voor mij gaat oplossen, maar iemand die me motiveert zodat ik het uiteindelijk zelf kan. De therapeuten en hulpverleners die ik tot nu toe heb gehad, ervaar ik vaak juist als mensen die mij afremmen, als mensen die me stimuleren om in de slachtofferrol te zitten en om me bij mijn situatie neer te leggen. Ik ben vooral bang dat ze zo aan mijn gedachten willen sleutelen, zodat ik verander in een persoon die ik helemaal niet wil zijn.

Ik besef wel dat hoe ik ernaar kijk, te gekleurd en te vervormd is. Hierdoor kan ik mezelf ook niet altijd serieus nemen. Ik voel me daarom afhankelijk van anderen en ben bang dat wanneer ik het zelf doe, in het gebruikelijke passieve patroon en isolement schiet. Maar als ik mij afhankelijk opstel, hebben andere mensen controle over hoe ik mijn leven leef en hoe ik moet denken en dat wil ik al helemaal niet!

Ik weet het niet meer. Ik heb zo'n schijthekel aan alles wat met psychologie en maatschappelijke hulpverlening heeft te maken. Maar aan de andere kant ben ik het zo gewend en heb ik ergens ook behoefte aan hulp.

Ik meen me nog te herinneren dat je een poosje geleden een post hebt gemaakt over hoe goed t eigenlijk ging met t sociaal contact enzo. Nu voel je je dus ff minder goed, maar is dat niet een momentopname? Is het gemiddeld niet beter geworden? Hulpverleners moeten wel bij je passen heb ik gemerkt, en je moet geluk hebben de juiste te vinden. Doorzoeken?

Ik heb ook niks leuks gedaan op bevrijdingsdag, had er vroeger me ook druk over gemaakt. Maar ik heb gemerkt dat je geen stommer persoon wordt van het 'niet overal bij zijn en altijd meedoen'. Vroeger wilde ik niks missen, maar nu heb ik veel betere vriendschappen en contacten.

quote:

Op woensdag 7 mei 2014 10:21 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik meen me nog te herinneren dat je een poosje geleden een post hebt gemaakt over hoe goed t eigenlijk ging met t sociaal contact enzo. Nu voel je je dus ff minder goed, maar is dat niet een momentopname? Is het gemiddeld niet beter geworden? Hulpverleners moeten wel bij je passen heb ik gemerkt, en je moet geluk hebben de juiste te vinden. Doorzoeken?

Ik heb ook niks leuks gedaan op bevrijdingsdag, had er vroeger me ook druk over gemaakt. Maar ik heb gemerkt dat je geen stommer persoon wordt van het 'niet overal bij zijn en altijd meedoen'. Vroeger wilde ik niks missen, maar nu heb ik veel betere vriendschappen en contacten.

Ik heb vandaag weer een gesprek gehad met mijn huidige behandelaars en weer hameren zij erop dat ik te streng voor mezelf ben, te hoge verwachtingen heb, mijn stoornis niet kan accepteren en mezelf tekort doe door te zeggen dat ik te weinig heb bereikt.

Als ik klote in mijn vel zit, ga ik mij door dat soort woorden wel beter voelen. Maar ik ga mij op den duur weer klote voelen als ik word geconfronteerd met de dingen die niet goed gaan. Bijvoorbeeld het feit dat ik al jarenlang een uitkering heb, geeft mij niet bepaald een goed gevoel over mezelf. Het feit dat ik nauwelijks vrienden heb, is ook heel frustrerend als de meeste andere mensen op dagen zoals Koningsdag of Bevrijdingsdag leuke dingen met hun vrienden ondernemen.

Ik ben in behandeling gegaan omdat ik mij niet prettig voel bij de huidige situatie en hoop dankzij die behandeling in staat te zullen zijn er verandering in te kunnen brengen. Ik ben NIET!!! in behandeling gegaan door mij beter te voelen door mijn huidige situatie te kunnen accepteren.

Voor niks gaat de zon op, maar voor de rest moet je hard werken. In deze maatschappij is het ook geoorloofd dat je jezelf onderhoudt door voor je eigen inkomsten te werken. Niet door je handje op te houden bij de overheid. En wat mijn sociale contacten betreft; ik denk dat het voor mij wel mogelijk is om meer sociale contacten te krijgen, want hetgeen wat mij in de weg staat is mijn sociale angst en gebrek aan social skills en volgens mij zijn dat wel problemen die je kan oplossen.

Zoals ik ertegenaan kijk, vind ik dat mijn behandelaars een kusjekroel-mentaliteit hebben en dat ze hiermee hun clienten enorm tekort doen. Voor mij is het enorm schadelijk. Ik ga hierdoor steeds meer aan mezelf twijfelen en ik raak vervreemd van de normale normen en waarden.

Godverdomme! Hoe ga ik ooit beter worden als psychologen zo'n mentaliteit hebben?

Je moet eerst accepteren dat je er nu voorstaat zoals je ervoor staat. Van daaruit kun je verder werken.
Accepteren betekent dus niet dat je je erbij neerlegt dat je bijv je hele leven van een uitkering moet gaan leven, maar dat je accepteert hoe het nu is en dat je ook ziet wat je tot nu toe goed doet. Die goede dingen kan je dan nl verder gaan uitbouwen
Kwaad worden op jezelf of jezelf zo bekritiseren heeft gewoon geen nut

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 00:42 schreef Murmeli het volgende:
Je moet eerst accepteren dat je er nu voorstaat zoals je ervoor staat. Van daaruit kun je verder werken.
Accepteren betekent dus niet dat je je erbij neerlegt dat je bijv je hele leven van een uitkering moet gaan leven, maar dat je accepteert hoe het nu is en dat je ook ziet wat je tot nu toe goed doet. Die goede dingen kan je dan nl verder gaan uitbouwen
Kwaad worden op jezelf of jezelf zo bekritiseren heeft gewoon geen nut

Dat ben ik wel met je eens.

Ik wil zicht hebben in hoe het er nu voor staat, maar ook wat mijn potenties zijn. Ik heb echter het idee dat psychologen in het algemeen (omdat ik te weinig ervaringen heb met psychologen met een andere visie) zich alleen op het eerste richten. Je lost geen problemen op door dingen alleen maar te accepteren en dat ben ik niet van plan. Ik wil een beter mens worden.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 00:52 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat ben ik wel met je eens.

Ik wil zicht hebben in hoe het er nu voor staat, maar ook wat mijn potenties zijn. Ik heb echter het idee dat psychologen in het algemeen (omdat ik te weinig ervaringen heb met psychologen met een andere visie) zich alleen op het eerste richten. Je lost geen problemen op door dingen alleen maar te accepteren en dat ben ik niet van plan. Ik wil een beter mens worden.

Toch zit er wel wat in. Ik moet ook eerst accepteren wat er misgaat en kijken of ik daar wat mee kan.

Maar heb nu ook een paar weken waarbij het blijft opstapelen en dan trek ik t allemaal ff niet. Dan is er even geen vooruitgang. Ook dan moeten we leren dat dat tijdelijk is en vast wel weer beter wordt.

Gisteren ook te horen gekregen dat ik te streng ben voor mezelf. Ik moet van mezelf altijd meer/beter. Ben zelden tevreden. Dat kost energie die je beter kan besteden aan dingen waar je daadwerkelijk je beter van gaat voelen. Dat is wat mij is verteld. Geen energie verspillen aan zelfkritiek enz.

Hou vol, Pullzje. Zachte heelmeesters....

Ik wil niet over een paar jaar terugkijken dat ik weer een aantal jaar van mijn leven vergooid heb doordat ik alleen maar in therapie heb gezeten waar ik weinig mee ben gekomen. Ik wil mijn zogenaamde stoornis niet als excuus gebruiken.

Mijn therapeuten bedoelen het goed, daar twijfel ik bijna niet aan. Maar ik denk dat zij té overtuigd zijn van hun visie. Door hun studie gaan ze teveel denken in de trant van "dat is normaal en dat is niet normaal en dat moet behandeld worden". Ik wil niet door dat soort mensen geleefd worden. Ik wil niet weer jarenlange eenzaamheid en frustratie dat ik een heel ander leven heb dan de meesten.

Ik snap dat hele taboe op streng voor jezelf zijn niet. Sommige dingen vereisen discipline en in principe komt niks je aanwaaien; voor niks gaat de zon op, maar voor de rest moet je werken. Ik ben het wel eens dat je je grenzen moet kennen en af en toe een stap terug moet kunnen doen. Jezelf afbeulen werkt averechts; helemaal eens! Maar dat betekent niet dat je helemaal stil moet komen staan. "Ik kan niet werken of studeren want ik heb borderline" is té makkelijk en weiger dat te accepteren. Ik ben nu in het heden misschien uitgeschakeld, maar dat betekent tevens dat ik aan mezelf moet werken zodat ik in de toekomst weer kan functioneren.

Het ergste is dat ik niet normaal met mijn therapeuten kan discussieren, maar dat ze hun gelijk aan mij opdringen en mij afkappen wanneer ik tegen ze in wil gaan. Ze maken misbruik van hun positie.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 12:51 schreef Pulzzar het volgende:
Ik wil niet over een paar jaar terugkijken dat ik weer een aantal jaar van mijn leven vergooid heb doordat ik alleen maar in therapie heb gezeten waar ik weinig mee ben gekomen. Ik wil mijn zogenaamde stoornis niet als excuus gebruiken.

Mijn therapeuten bedoelen het goed, daar twijfel ik bijna niet aan. Maar ik denk dat zij té overtuigd zijn van hun visie. Door hun studie gaan ze teveel denken in de trant van "dat is normaal en dat is niet normaal en dat moet behandeld worden". Ik wil niet door dat soort mensen geleefd worden. Ik wil niet weer jarenlange eenzaamheid en frustratie dat ik een heel ander leven heb dan de meesten.

Ik snap dat hele taboe op streng voor jezelf zijn niet. Sommige dingen vereisen discipline en in principe komt niks je aanwaaien; voor niks gaat de zon op, maar voor de rest moet je werken. Ik ben het wel eens dat je je grenzen moet kennen en af en toe een stap terug moet kunnen doen. Jezelf afbeulen werkt averechts; helemaal eens! Maar dat betekent niet dat je helemaal stil moet komen staan. "Ik kan niet werken of studeren want ik heb borderline" is té makkelijk en weiger dat te accepteren. Ik ben nu in het heden misschien uitgeschakeld, maar dat betekent tevens dat ik aan mezelf moet werken zodat ik in de toekomst weer kan functioneren.

Het ergste is dat ik niet normaal met mijn therapeuten kan discussieren, maar dat ze hun gelijk aan mij opdringen en mij afkappen wanneer ik tegen ze in wil gaan. Ze maken misbruik van hun positie.

Ergens zul je dus een middenweg moeten vinden tussen 'afbeulen' en 'niks doen' Misschien kun je hier wat concreter over gaan nadenken en daar van je peuten hulp bij vragen. Hoe abstracter de discussie wordt hoe lastiger.

Ik kijk heel praktisch naar wat ik tegenkom en waar ik precies over struikel. En daar probeer ik wat mee te doen. En of ik nou helemaal ga functioneren als ieder ander, dat boeit me op dit moment niet zo. Als ik maar wat dingen kan doen waar ik blij van word (sax spelen )

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 13:17 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ergens zul je dus een middenweg moeten vinden tussen 'afbeulen' en 'niks doen' Misschien kun je hier wat concreter over gaan nadenken en daar van je peuten hulp bij vragen. Hoe abstracter de discussie wordt hoe lastiger.

Ik kijk heel praktisch naar wat ik tegenkom en waar ik precies over struikel. En daar probeer ik wat mee te doen. En of ik nou helemaal ga functioneren als ieder ander, dat boeit me op dit moment niet zo. Als ik maar wat dingen kan doen waar ik blij van word (sax spelen )

Die middenweg probeer ik te vinden. Ik heb alleen het idee dat de peuten mij onderschatten.

Ik heb bijvoorbeeld vaak het probleem dat ik ergens aan wil beginnen en het vervolgens niet af maak. Dat heeft echt niet alleen maar met psychische problemen en zielig zijn te maken.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 13:27 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Die middenweg probeer ik te vinden. Ik heb alleen het idee dat de peuten mij onderschatten.

Ik heb bijvoorbeeld vaak het probleem dat ik ergens aan wil beginnen en het vervolgens niet af maak. Dat heeft echt niet alleen maar met psychische problemen en zielig zijn te maken.

Het kan wel een onderdeel zijn van een psychisch probleem. Zo heb ik bijvoorbeeld regelmatig problemen met het ergens mee beginnen. Kleine dingen waar ik toch tegenop zie.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 13:37 schreef zomertje het volgende:

[..]

Het kan wel een onderdeel zijn van een psychisch probleem. Zo heb ik bijvoorbeeld regelmatig problemen met het ergens mee beginnen. Kleine dingen waar ik toch tegenop zie.

En wat wil je daarmee zeggen?

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 17:02 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

En wat wil je daarmee zeggen?

Dat er zat mensen zijn met psychische problemen die zich uiten in dingen als 'iets niet af kunnen maken'

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 17:56 schreef zomertje het volgende:

[..]

Dat er zat mensen zijn met psychische problemen die zich uiten in dingen als 'iets niet af kunnen maken'

Ik wil niet zeggen dat het een schande is dat dingen je niet lukken wanneer je psychische problemen hebt. Maar ik heb dit zelf al mijn hele leven en ik weet dat dit nogal wat beperkingen met zich meebrengt. Ik ben het niet eens met mijn peuten die roepen dat ik het maar heb te accepteren. Ten eerste omdat ikzelf denk dat ik wél meer kan. Ten tweede omdat ik vind dat die peuten hun clienten aansporen om in de slachtofferrol te kruipen.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 20:30 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik wil niet zeggen dat het een schande is dat dingen je niet lukken wanneer je psychische problemen hebt. Maar ik heb dit zelf al mijn hele leven en ik weet dat dit nogal wat beperkingen met zich meebrengt. Ik ben het niet eens met mijn peuten die roepen dat ik het maar heb te accepteren. Ten eerste omdat ikzelf denk dat ik wél meer kan. Ten tweede omdat ik vind dat die peuten hun clienten aansporen om in de slachtofferrol te kruipen.

De mijne niet gelukkig. En accepteren dat je iets hebt wil toch niet zeggen dat je gelijk alle bijbehorende beperkingen accepteert voor de rest van je leven? Je kunt wel accepteren dat je 'nu' beperkingen hebt, maar dat zegt niks over de toekomst.

Nu alweer een maand of twee misschien langer zonder hulpverlening.

Het gaat gewoon hetzelfe ala met hulp. Zal ooit een opleiding moeten doen maar wil geen mensen om me heen. Gezonde mensen begrijpen mij voor geen meter dus ik praat zelden met ze het boeit me geen flikker. Vandaag ben ik een jaartje ouder geworden en de tijd tikt maar in plaats van het vieren van deze dag veracht ik hem. Twee familie mensen komen maar kan niet zeggen dat ze niet kunnen komen ze komen meer voor mijn ouders geen zin om erbij te zitten. Vrienden heb ik niet bepaald maar ik wil ze ook niet zien wat een dag.

Ondanks dat je je verjaardag veracht feliciteer ik je toch met je verjaardag!

Ik zit op mijn telefoon dus geen uitgebreid verslag nu. Maar ik ben woensdag met ontslag gegaan omdat het ondanks een rustrooster toch nog te intensief was Ik word nu aangemeld bij de deeltijd en moet daar opnieuw intakefase doen omdat ze meerdere groepen hebben. In de tussentijd kan ik gesprekken houden met mijn huidige behandelaar

Heb de afgelopen 3.5 maand wel op een aantal gebieden vooruitgang geboekt, dus heb er wel vertrouwen in dat ik me tot die tijd thuis kan redden met ondersteuning van die gesprekken. Het blijft alleen zo dubbel omdat ik wel vooruitging en me steeds beter op mn plek voelde in de groep

Maar toch is dit voor nu de beste keus denk ik. En ik ben wel op een nette manier weggegaan, gewoon afscheid genomen enzo. Dus mocht het in de toekomst zo zijn dat ik er wel weer heen wil dan kan dat gewoon

Volgende week mijn schematest opnieuw maken en er is denk ik best veel veranderd al. Omdat ik hem de vorige keer vanuit mijn negativisme heb ingevuld. En dat schema is al veel minder aanwezig

Hoe is het met de anderen?

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 10:49 schreef Sylvana het volgende:
Ondanks dat je je verjaardag veracht feliciteer ik je toch met je verjaardag!

Ik zit op mijn telefoon dus geen uitgebreid verslag nu. Maar ik ben woensdag met ontslag gegaan omdat het ondanks een rustrooster toch nog te intensief was Ik word nu aangemeld bij de deeltijd en moet daar opnieuw intakefase doen omdat ze meerdere groepen hebben. In de tussentijd kan ik gesprekken houden met mijn huidige behandelaar

Heb de afgelopen 3.5 maand wel op een aantal gebieden vooruitgang geboekt, dus heb er wel vertrouwen in dat ik me tot die tijd thuis kan redden met ondersteuning van die gesprekken. Het blijft alleen zo dubbel omdat ik wel vooruitging en me steeds beter op mn plek voelde in de groep

Maar toch is dit voor nu de beste keus denk ik. En ik ben wel op een nette manier weggegaan, gewoon afscheid genomen enzo. Dus mocht het in de toekomst zo zijn dat ik er wel weer heen wil dan kan dat gewoon

Volgende week mijn schematest opnieuw maken en er is denk ik best veel veranderd al. Omdat ik hem de vorige keer vanuit mijn negativisme heb ingevuld. En dat schema is al veel minder aanwezig

Hoe is het met de anderen?

Hey Sylvana!

Wat jammer dat de behandeling te intensief voor je is ... maar als ik eerlijk ben vind ik het maar een raar gedoe allemaal daar, wat ik zo van jou heb gehoord.

Fijn dat je nog wel individuele gesprekken hebt nu en dat je niet ineens helemaal niets hebt. Je weet nog niet meer over die deeltijd neem ik aan? Nu maar hopen dat dat wel voor je gaat werken.

Ik heb er nu volgens mij 8 weken deeltijdbehandeling op zitten. Vind het best wel moeilijk om zelf iets in te brengen, hoewel ik wel 1 keer iets heb verteld over iets waar ik nog nooit eerder over heb gesproken (wantrouwen), voor een g-schema, maar ik heb niet het idee dat ik daar wat aan had.
De meeste mensen in de groep zijn types waar ik geen vrienden mee zou kunnen worden zeg maar ... maar ja. Gelukkig gaat degene die ik echt niet mag volgende week weg

En wat ik hier ooit heb gezegd, over faalangst en zo bij creatieve therapie, gebeurt nu ook. Ik vind het heel moeilijk en de eerste paar keren ben ik daar gewoon weggegaan. Ik word gewoon enorm zenuwachtig en dan blokkeer ik. Maar ik ben nu wel steeds aanwezig omdat dat verplicht is.

Maar PMT vind ik dan weer heel leuk. Ben best wel fanatiek altijd.

Er zijn nog wat onderzoeken die ik moet doen vanwege diagnostiek die nog niet is afgerond. Heb een gesprek gehad met de psycholoog over mijn angst voor bacteriën en toen zei ze dat ik aan de criteria voor een obsessief-compulsieve stoornis voldoe. Verder woensdag o.a. een IQ test en nog een gesprek met de psycholoog gepland.
Tot zover mijn update

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 10:05 schreef Spongeboss het volgende:
Nu alweer een maand of twee misschien langer zonder hulpverlening.

Het gaat gewoon hetzelfe ala met hulp. Zal ooit een opleiding moeten doen maar wil geen mensen om me heen. Gezonde mensen begrijpen mij voor geen meter dus ik praat zelden met ze het boeit me geen flikker. Vandaag ben ik een jaartje ouder geworden en de tijd tikt maar in plaats van het vieren van deze dag veracht ik hem. Twee familie mensen komen maar kan niet zeggen dat ze niet kunnen komen ze komen meer voor mijn ouders geen zin om erbij te zitten. Vrienden heb ik niet bepaald maar ik wil ze ook niet zien wat een dag.

Dat klinkt niet zo lekker ...
Had je verwacht dat je je beter zou voelen na het stoppen met hulpverlening?

quote:

Op zondag 4 mei 2014 02:05 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Nee, ik ben op een ander "zijspoor" gezet. Ik ga lange termijn hulp krijgen. Kort gezegd zal ik in de gaten worden gehouden.

Hoe gaat het met jou?

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 10:49 schreef Sylvana het volgende:
Ondanks dat je je verjaardag veracht feliciteer ik je toch met je verjaardag!

Dankjewel.

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 17:10 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat klinkt niet zo lekker ...
Had je verwacht dat je je beter zou voelen na het stoppen met hulpverlening?

Met hulpverlening gaat het even goed als zonder, want met hulpverlening was het vast hetzelfde gegaan als het nu gaat. Geen idee wat ik nu moet dat wel, maar het komt ooit wel goed hoor.... Ik weet alleen niet hoe wie wat hoe, ik kom er niet helemaal uit eigenlijk. Maar goed het komt wel, maar mensen ik heb geen zin in teveel mensen.

Hoi allen,

Vandaag op internet een gratis schematherapie-onderzoek ingevuld (link naar het artikel Belangrijk onderzoek naar onder andere YSQ en SMI en de vragenlijst), omdat ik komende vrijdag een psycholoog zie voor een intake voor schematherapie voor mijn autisme-spectrumstoornis. In de vragenlijst voor het schematherapie-onderzoek zat ook de standaard vragenlijst Assessment of Disorders of Personality-according to the DSM-IV (ADP-IV).

Volgens deze ADP-IV vragenlijst scoor ik ook hoog op de persoonlijksstoornissen schizoïde en obsessief-compulsieve persoonlijksstoornis. Moet ik me ergens zorgen over maken, of zou dit een vertekening zijn van de test, vanwege mijn autisme-spectrumstoornis?