[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #6

quote:

Op zondag 4 mei 2014 02:03 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Spaak gelopen? Ik ben gestopt ga met mijn leven verder duimen draaien. Ik heb mezelf overgeleverd aan de wereld wat er ook gaat gebeuren het boeit me niet en als het me niet zint zie ik wel ik ga recht voor de ijsberg

Nee, ik ben op een ander "zijspoor" gezet. Ik ga lange termijn hulp krijgen. Kort gezegd zal ik in de gaten worden gehouden.

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 20:33 schreef babybanaan het volgende:
Iemand de schemavragenlijst (YSQ - Young Schema Questionnaire) wel eens ingevuld? Wat een draak van een ding voor in het begin van een behandeling, vind ik het.

Zijn er echt mensen die dit ingevuld hebben en wel aan een toekomstige therapeut geven?

Ja, heb hem ook in moeten vullen. Heb hele fijne peut, die snapt t allemaal erg goed gelukkig.

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 20:33 schreef babybanaan het volgende:
Iemand de schemavragenlijst (YSQ - Young Schema Questionnaire) wel eens ingevuld? Wat een draak van een ding voor in het begin van een behandeling, vind ik het.

Zijn er echt mensen die dit ingevuld hebben en wel aan een toekomstige therapeut geven?

Ik heb die ook moeten invullen. En eentje over modi. Vond het wel meevallen op zich.

Ik heb trouwens afgelopen week gehoord dat ik nog allemaal tests ga krijgen. Ik vroeg me al af hoe het zat met mijn diagnose - ps nao - die tijdelijk was, zeiden ze, toen ik werd doorgestuurd naar deze afdeling. Maar had er daarna nooit meer iets over gehoord. Nu krijg ik over een paar weken een interview om een diagnose te stellen en nog andere tests, waaronder een IQ-test. (eng )

Ik moet ff wat kwijt.

Mijn ontevredenheid over de behandelingen die ik heb gevolgd, heb ik al heel vaak hier gepost. Mensen vinden mij blijkbaar een zeikerd hier. Maar het is echt een enorme frustrerende situatie.

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik ben twee jaar geleden voor de zoveelste keer in behandeling gegaan in de hoop dat ik met hulp van dat kan leren een sociaal netwerk op te bouwen, structuur in mijn leven kan brengen en in het arbeidsleven kan integreren. Ik vind dat er twee jaar later te weinig is veranderd. Ik heb wel iets meer structuur, maar in vergelijking tot mensen die normaal kunnen functioneren, heb ik wel degelijk mijn beperkingen. Ik kan me iets toegankelijker naar mensen opstellen, maar ben nog steeds erg verlegen en op mezelf. Met als bijvoorbeeld het gevolg dat ik gisteren weer alleen thuis zit, terwijl de meeste mensen met vrienden wat leuks gaan doen op Bevrijdingsdag.

De verwachtingen die ikzelf heb, verschillen met die van de therapeuten. Ik vind dat therapeuten bijvoorbeeld te snel roepen dat ik niet zo streng moet zijn naar mezelf, minder hoge eisen moet stellen en dat ik niet perfectionistisch moet zijn. Er zit een kern van waarheid in, daar ben ik het helemaal mee eens, maar dat betekent niet dat zo'n attitude al mijn problemen gaat oplossen. Voor sommige dingen moet je gewoon goed je best doen.

Ik ervaar het zo. Ik ben op zoek naar iemand die me motiveert om uit mijn depressies, angsten en twijfels te komen en mij helpt de kracht te krijgen om mijn leven op te bouwen. Ik ben niet op zoek naar iemand die het allemaal voor mij gaat oplossen, maar iemand die me motiveert zodat ik het uiteindelijk zelf kan. De therapeuten en hulpverleners die ik tot nu toe heb gehad, ervaar ik vaak juist als mensen die mij afremmen, als mensen die me stimuleren om in de slachtofferrol te zitten en om me bij mijn situatie neer te leggen. Ik ben vooral bang dat ze zo aan mijn gedachten willen sleutelen, zodat ik verander in een persoon die ik helemaal niet wil zijn.

Ik besef wel dat hoe ik ernaar kijk, te gekleurd en te vervormd is. Hierdoor kan ik mezelf ook niet altijd serieus nemen. Ik voel me daarom afhankelijk van anderen en ben bang dat wanneer ik het zelf doe, in het gebruikelijke passieve patroon en isolement schiet. Maar als ik mij afhankelijk opstel, hebben andere mensen controle over hoe ik mijn leven leef en hoe ik moet denken en dat wil ik al helemaal niet!

Ik weet het niet meer. Ik heb zo'n schijthekel aan alles wat met psychologie en maatschappelijke hulpverlening heeft te maken. Maar aan de andere kant ben ik het zo gewend en heb ik ergens ook behoefte aan hulp.

quote:

Op dinsdag 6 mei 2014 12:51 schreef Pulzzar het volgende:
Ik moet ff wat kwijt.

Mijn ontevredenheid over de behandelingen die ik heb gevolgd, heb ik al heel vaak hier gepost. Mensen vinden mij blijkbaar een zeikerd hier. Maar het is echt een enorme frustrerende situatie.

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik ben twee jaar geleden voor de zoveelste keer in behandeling gegaan in de hoop dat ik met hulp van dat kan leren een sociaal netwerk op te bouwen, structuur in mijn leven kan brengen en in het arbeidsleven kan integreren. Ik vind dat er twee jaar later te weinig is veranderd. Ik heb wel iets meer structuur, maar in vergelijking tot mensen die normaal kunnen functioneren, heb ik wel degelijk mijn beperkingen. Ik kan me iets toegankelijker naar mensen opstellen, maar ben nog steeds erg verlegen en op mezelf. Met als bijvoorbeeld het gevolg dat ik gisteren weer alleen thuis zit, terwijl de meeste mensen met vrienden wat leuks gaan doen op Bevrijdingsdag.

De verwachtingen die ikzelf heb, verschillen met die van de therapeuten. Ik vind dat therapeuten bijvoorbeeld te snel roepen dat ik niet zo streng moet zijn naar mezelf, minder hoge eisen moet stellen en dat ik niet perfectionistisch moet zijn. Er zit een kern van waarheid in, daar ben ik het helemaal mee eens, maar dat betekent niet dat zo'n attitude al mijn problemen gaat oplossen. Voor sommige dingen moet je gewoon goed je best doen.

Ik ervaar het zo. Ik ben op zoek naar iemand die me motiveert om uit mijn depressies, angsten en twijfels te komen en mij helpt de kracht te krijgen om mijn leven op te bouwen. Ik ben niet op zoek naar iemand die het allemaal voor mij gaat oplossen, maar iemand die me motiveert zodat ik het uiteindelijk zelf kan. De therapeuten en hulpverleners die ik tot nu toe heb gehad, ervaar ik vaak juist als mensen die mij afremmen, als mensen die me stimuleren om in de slachtofferrol te zitten en om me bij mijn situatie neer te leggen. Ik ben vooral bang dat ze zo aan mijn gedachten willen sleutelen, zodat ik verander in een persoon die ik helemaal niet wil zijn.

Ik besef wel dat hoe ik ernaar kijk, te gekleurd en te vervormd is. Hierdoor kan ik mezelf ook niet altijd serieus nemen. Ik voel me daarom afhankelijk van anderen en ben bang dat wanneer ik het zelf doe, in het gebruikelijke passieve patroon en isolement schiet. Maar als ik mij afhankelijk opstel, hebben andere mensen controle over hoe ik mijn leven leef en hoe ik moet denken en dat wil ik al helemaal niet!

Ik weet het niet meer. Ik heb zo'n schijthekel aan alles wat met psychologie en maatschappelijke hulpverlening heeft te maken. Maar aan de andere kant ben ik het zo gewend en heb ik ergens ook behoefte aan hulp.

Ik meen me nog te herinneren dat je een poosje geleden een post hebt gemaakt over hoe goed t eigenlijk ging met t sociaal contact enzo. Nu voel je je dus ff minder goed, maar is dat niet een momentopname? Is het gemiddeld niet beter geworden? Hulpverleners moeten wel bij je passen heb ik gemerkt, en je moet geluk hebben de juiste te vinden. Doorzoeken?

Ik heb ook niks leuks gedaan op bevrijdingsdag, had er vroeger me ook druk over gemaakt. Maar ik heb gemerkt dat je geen stommer persoon wordt van het 'niet overal bij zijn en altijd meedoen'. Vroeger wilde ik niks missen, maar nu heb ik veel betere vriendschappen en contacten.

quote:

Op woensdag 7 mei 2014 10:21 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik meen me nog te herinneren dat je een poosje geleden een post hebt gemaakt over hoe goed t eigenlijk ging met t sociaal contact enzo. Nu voel je je dus ff minder goed, maar is dat niet een momentopname? Is het gemiddeld niet beter geworden? Hulpverleners moeten wel bij je passen heb ik gemerkt, en je moet geluk hebben de juiste te vinden. Doorzoeken?

Ik heb ook niks leuks gedaan op bevrijdingsdag, had er vroeger me ook druk over gemaakt. Maar ik heb gemerkt dat je geen stommer persoon wordt van het 'niet overal bij zijn en altijd meedoen'. Vroeger wilde ik niks missen, maar nu heb ik veel betere vriendschappen en contacten.

Ik heb vandaag weer een gesprek gehad met mijn huidige behandelaars en weer hameren zij erop dat ik te streng voor mezelf ben, te hoge verwachtingen heb, mijn stoornis niet kan accepteren en mezelf tekort doe door te zeggen dat ik te weinig heb bereikt.

Als ik klote in mijn vel zit, ga ik mij door dat soort woorden wel beter voelen. Maar ik ga mij op den duur weer klote voelen als ik word geconfronteerd met de dingen die niet goed gaan. Bijvoorbeeld het feit dat ik al jarenlang een uitkering heb, geeft mij niet bepaald een goed gevoel over mezelf. Het feit dat ik nauwelijks vrienden heb, is ook heel frustrerend als de meeste andere mensen op dagen zoals Koningsdag of Bevrijdingsdag leuke dingen met hun vrienden ondernemen.

Ik ben in behandeling gegaan omdat ik mij niet prettig voel bij de huidige situatie en hoop dankzij die behandeling in staat te zullen zijn er verandering in te kunnen brengen. Ik ben NIET!!! in behandeling gegaan door mij beter te voelen door mijn huidige situatie te kunnen accepteren.

Voor niks gaat de zon op, maar voor de rest moet je hard werken. In deze maatschappij is het ook geoorloofd dat je jezelf onderhoudt door voor je eigen inkomsten te werken. Niet door je handje op te houden bij de overheid. En wat mijn sociale contacten betreft; ik denk dat het voor mij wel mogelijk is om meer sociale contacten te krijgen, want hetgeen wat mij in de weg staat is mijn sociale angst en gebrek aan social skills en volgens mij zijn dat wel problemen die je kan oplossen.

Zoals ik ertegenaan kijk, vind ik dat mijn behandelaars een kusjekroel-mentaliteit hebben en dat ze hiermee hun clienten enorm tekort doen. Voor mij is het enorm schadelijk. Ik ga hierdoor steeds meer aan mezelf twijfelen en ik raak vervreemd van de normale normen en waarden.

Godverdomme! Hoe ga ik ooit beter worden als psychologen zo'n mentaliteit hebben?

Je moet eerst accepteren dat je er nu voorstaat zoals je ervoor staat. Van daaruit kun je verder werken.
Accepteren betekent dus niet dat je je erbij neerlegt dat je bijv je hele leven van een uitkering moet gaan leven, maar dat je accepteert hoe het nu is en dat je ook ziet wat je tot nu toe goed doet. Die goede dingen kan je dan nl verder gaan uitbouwen
Kwaad worden op jezelf of jezelf zo bekritiseren heeft gewoon geen nut

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 00:42 schreef Murmeli het volgende:
Je moet eerst accepteren dat je er nu voorstaat zoals je ervoor staat. Van daaruit kun je verder werken.
Accepteren betekent dus niet dat je je erbij neerlegt dat je bijv je hele leven van een uitkering moet gaan leven, maar dat je accepteert hoe het nu is en dat je ook ziet wat je tot nu toe goed doet. Die goede dingen kan je dan nl verder gaan uitbouwen
Kwaad worden op jezelf of jezelf zo bekritiseren heeft gewoon geen nut

Dat ben ik wel met je eens.

Ik wil zicht hebben in hoe het er nu voor staat, maar ook wat mijn potenties zijn. Ik heb echter het idee dat psychologen in het algemeen (omdat ik te weinig ervaringen heb met psychologen met een andere visie) zich alleen op het eerste richten. Je lost geen problemen op door dingen alleen maar te accepteren en dat ben ik niet van plan. Ik wil een beter mens worden.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 00:52 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat ben ik wel met je eens.

Ik wil zicht hebben in hoe het er nu voor staat, maar ook wat mijn potenties zijn. Ik heb echter het idee dat psychologen in het algemeen (omdat ik te weinig ervaringen heb met psychologen met een andere visie) zich alleen op het eerste richten. Je lost geen problemen op door dingen alleen maar te accepteren en dat ben ik niet van plan. Ik wil een beter mens worden.

Toch zit er wel wat in. Ik moet ook eerst accepteren wat er misgaat en kijken of ik daar wat mee kan.

Maar heb nu ook een paar weken waarbij het blijft opstapelen en dan trek ik t allemaal ff niet. Dan is er even geen vooruitgang. Ook dan moeten we leren dat dat tijdelijk is en vast wel weer beter wordt.

Gisteren ook te horen gekregen dat ik te streng ben voor mezelf. Ik moet van mezelf altijd meer/beter. Ben zelden tevreden. Dat kost energie die je beter kan besteden aan dingen waar je daadwerkelijk je beter van gaat voelen. Dat is wat mij is verteld. Geen energie verspillen aan zelfkritiek enz.

Hou vol, Pullzje. Zachte heelmeesters....

Ik wil niet over een paar jaar terugkijken dat ik weer een aantal jaar van mijn leven vergooid heb doordat ik alleen maar in therapie heb gezeten waar ik weinig mee ben gekomen. Ik wil mijn zogenaamde stoornis niet als excuus gebruiken.

Mijn therapeuten bedoelen het goed, daar twijfel ik bijna niet aan. Maar ik denk dat zij té overtuigd zijn van hun visie. Door hun studie gaan ze teveel denken in de trant van "dat is normaal en dat is niet normaal en dat moet behandeld worden". Ik wil niet door dat soort mensen geleefd worden. Ik wil niet weer jarenlange eenzaamheid en frustratie dat ik een heel ander leven heb dan de meesten.

Ik snap dat hele taboe op streng voor jezelf zijn niet. Sommige dingen vereisen discipline en in principe komt niks je aanwaaien; voor niks gaat de zon op, maar voor de rest moet je werken. Ik ben het wel eens dat je je grenzen moet kennen en af en toe een stap terug moet kunnen doen. Jezelf afbeulen werkt averechts; helemaal eens! Maar dat betekent niet dat je helemaal stil moet komen staan. "Ik kan niet werken of studeren want ik heb borderline" is té makkelijk en weiger dat te accepteren. Ik ben nu in het heden misschien uitgeschakeld, maar dat betekent tevens dat ik aan mezelf moet werken zodat ik in de toekomst weer kan functioneren.

Het ergste is dat ik niet normaal met mijn therapeuten kan discussieren, maar dat ze hun gelijk aan mij opdringen en mij afkappen wanneer ik tegen ze in wil gaan. Ze maken misbruik van hun positie.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 12:51 schreef Pulzzar het volgende:
Ik wil niet over een paar jaar terugkijken dat ik weer een aantal jaar van mijn leven vergooid heb doordat ik alleen maar in therapie heb gezeten waar ik weinig mee ben gekomen. Ik wil mijn zogenaamde stoornis niet als excuus gebruiken.

Mijn therapeuten bedoelen het goed, daar twijfel ik bijna niet aan. Maar ik denk dat zij té overtuigd zijn van hun visie. Door hun studie gaan ze teveel denken in de trant van "dat is normaal en dat is niet normaal en dat moet behandeld worden". Ik wil niet door dat soort mensen geleefd worden. Ik wil niet weer jarenlange eenzaamheid en frustratie dat ik een heel ander leven heb dan de meesten.

Ik snap dat hele taboe op streng voor jezelf zijn niet. Sommige dingen vereisen discipline en in principe komt niks je aanwaaien; voor niks gaat de zon op, maar voor de rest moet je werken. Ik ben het wel eens dat je je grenzen moet kennen en af en toe een stap terug moet kunnen doen. Jezelf afbeulen werkt averechts; helemaal eens! Maar dat betekent niet dat je helemaal stil moet komen staan. "Ik kan niet werken of studeren want ik heb borderline" is té makkelijk en weiger dat te accepteren. Ik ben nu in het heden misschien uitgeschakeld, maar dat betekent tevens dat ik aan mezelf moet werken zodat ik in de toekomst weer kan functioneren.

Het ergste is dat ik niet normaal met mijn therapeuten kan discussieren, maar dat ze hun gelijk aan mij opdringen en mij afkappen wanneer ik tegen ze in wil gaan. Ze maken misbruik van hun positie.

Ergens zul je dus een middenweg moeten vinden tussen 'afbeulen' en 'niks doen' Misschien kun je hier wat concreter over gaan nadenken en daar van je peuten hulp bij vragen. Hoe abstracter de discussie wordt hoe lastiger.

Ik kijk heel praktisch naar wat ik tegenkom en waar ik precies over struikel. En daar probeer ik wat mee te doen. En of ik nou helemaal ga functioneren als ieder ander, dat boeit me op dit moment niet zo. Als ik maar wat dingen kan doen waar ik blij van word (sax spelen )

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 13:17 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ergens zul je dus een middenweg moeten vinden tussen 'afbeulen' en 'niks doen' Misschien kun je hier wat concreter over gaan nadenken en daar van je peuten hulp bij vragen. Hoe abstracter de discussie wordt hoe lastiger.

Ik kijk heel praktisch naar wat ik tegenkom en waar ik precies over struikel. En daar probeer ik wat mee te doen. En of ik nou helemaal ga functioneren als ieder ander, dat boeit me op dit moment niet zo. Als ik maar wat dingen kan doen waar ik blij van word (sax spelen )

Die middenweg probeer ik te vinden. Ik heb alleen het idee dat de peuten mij onderschatten.

Ik heb bijvoorbeeld vaak het probleem dat ik ergens aan wil beginnen en het vervolgens niet af maak. Dat heeft echt niet alleen maar met psychische problemen en zielig zijn te maken.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 13:27 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Die middenweg probeer ik te vinden. Ik heb alleen het idee dat de peuten mij onderschatten.

Ik heb bijvoorbeeld vaak het probleem dat ik ergens aan wil beginnen en het vervolgens niet af maak. Dat heeft echt niet alleen maar met psychische problemen en zielig zijn te maken.

Het kan wel een onderdeel zijn van een psychisch probleem. Zo heb ik bijvoorbeeld regelmatig problemen met het ergens mee beginnen. Kleine dingen waar ik toch tegenop zie.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 13:37 schreef zomertje het volgende:

[..]

Het kan wel een onderdeel zijn van een psychisch probleem. Zo heb ik bijvoorbeeld regelmatig problemen met het ergens mee beginnen. Kleine dingen waar ik toch tegenop zie.

En wat wil je daarmee zeggen?

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 17:02 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

En wat wil je daarmee zeggen?

Dat er zat mensen zijn met psychische problemen die zich uiten in dingen als 'iets niet af kunnen maken'

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 17:56 schreef zomertje het volgende:

[..]

Dat er zat mensen zijn met psychische problemen die zich uiten in dingen als 'iets niet af kunnen maken'

Ik wil niet zeggen dat het een schande is dat dingen je niet lukken wanneer je psychische problemen hebt. Maar ik heb dit zelf al mijn hele leven en ik weet dat dit nogal wat beperkingen met zich meebrengt. Ik ben het niet eens met mijn peuten die roepen dat ik het maar heb te accepteren. Ten eerste omdat ikzelf denk dat ik wél meer kan. Ten tweede omdat ik vind dat die peuten hun clienten aansporen om in de slachtofferrol te kruipen.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2014 20:30 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik wil niet zeggen dat het een schande is dat dingen je niet lukken wanneer je psychische problemen hebt. Maar ik heb dit zelf al mijn hele leven en ik weet dat dit nogal wat beperkingen met zich meebrengt. Ik ben het niet eens met mijn peuten die roepen dat ik het maar heb te accepteren. Ten eerste omdat ikzelf denk dat ik wél meer kan. Ten tweede omdat ik vind dat die peuten hun clienten aansporen om in de slachtofferrol te kruipen.

De mijne niet gelukkig. En accepteren dat je iets hebt wil toch niet zeggen dat je gelijk alle bijbehorende beperkingen accepteert voor de rest van je leven? Je kunt wel accepteren dat je 'nu' beperkingen hebt, maar dat zegt niks over de toekomst.

Nu alweer een maand of twee misschien langer zonder hulpverlening.

Het gaat gewoon hetzelfe ala met hulp. Zal ooit een opleiding moeten doen maar wil geen mensen om me heen. Gezonde mensen begrijpen mij voor geen meter dus ik praat zelden met ze het boeit me geen flikker. Vandaag ben ik een jaartje ouder geworden en de tijd tikt maar in plaats van het vieren van deze dag veracht ik hem. Twee familie mensen komen maar kan niet zeggen dat ze niet kunnen komen ze komen meer voor mijn ouders geen zin om erbij te zitten. Vrienden heb ik niet bepaald maar ik wil ze ook niet zien wat een dag.

Ondanks dat je je verjaardag veracht feliciteer ik je toch met je verjaardag!

Ik zit op mijn telefoon dus geen uitgebreid verslag nu. Maar ik ben woensdag met ontslag gegaan omdat het ondanks een rustrooster toch nog te intensief was Ik word nu aangemeld bij de deeltijd en moet daar opnieuw intakefase doen omdat ze meerdere groepen hebben. In de tussentijd kan ik gesprekken houden met mijn huidige behandelaar

Heb de afgelopen 3.5 maand wel op een aantal gebieden vooruitgang geboekt, dus heb er wel vertrouwen in dat ik me tot die tijd thuis kan redden met ondersteuning van die gesprekken. Het blijft alleen zo dubbel omdat ik wel vooruitging en me steeds beter op mn plek voelde in de groep

Maar toch is dit voor nu de beste keus denk ik. En ik ben wel op een nette manier weggegaan, gewoon afscheid genomen enzo. Dus mocht het in de toekomst zo zijn dat ik er wel weer heen wil dan kan dat gewoon

Volgende week mijn schematest opnieuw maken en er is denk ik best veel veranderd al. Omdat ik hem de vorige keer vanuit mijn negativisme heb ingevuld. En dat schema is al veel minder aanwezig

Hoe is het met de anderen?

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 10:49 schreef Sylvana het volgende:
Ondanks dat je je verjaardag veracht feliciteer ik je toch met je verjaardag!

Ik zit op mijn telefoon dus geen uitgebreid verslag nu. Maar ik ben woensdag met ontslag gegaan omdat het ondanks een rustrooster toch nog te intensief was Ik word nu aangemeld bij de deeltijd en moet daar opnieuw intakefase doen omdat ze meerdere groepen hebben. In de tussentijd kan ik gesprekken houden met mijn huidige behandelaar

Heb de afgelopen 3.5 maand wel op een aantal gebieden vooruitgang geboekt, dus heb er wel vertrouwen in dat ik me tot die tijd thuis kan redden met ondersteuning van die gesprekken. Het blijft alleen zo dubbel omdat ik wel vooruitging en me steeds beter op mn plek voelde in de groep

Maar toch is dit voor nu de beste keus denk ik. En ik ben wel op een nette manier weggegaan, gewoon afscheid genomen enzo. Dus mocht het in de toekomst zo zijn dat ik er wel weer heen wil dan kan dat gewoon

Volgende week mijn schematest opnieuw maken en er is denk ik best veel veranderd al. Omdat ik hem de vorige keer vanuit mijn negativisme heb ingevuld. En dat schema is al veel minder aanwezig

Hoe is het met de anderen?

Hey Sylvana!

Wat jammer dat de behandeling te intensief voor je is ... maar als ik eerlijk ben vind ik het maar een raar gedoe allemaal daar, wat ik zo van jou heb gehoord.

Fijn dat je nog wel individuele gesprekken hebt nu en dat je niet ineens helemaal niets hebt. Je weet nog niet meer over die deeltijd neem ik aan? Nu maar hopen dat dat wel voor je gaat werken.

Ik heb er nu volgens mij 8 weken deeltijdbehandeling op zitten. Vind het best wel moeilijk om zelf iets in te brengen, hoewel ik wel 1 keer iets heb verteld over iets waar ik nog nooit eerder over heb gesproken (wantrouwen), voor een g-schema, maar ik heb niet het idee dat ik daar wat aan had.
De meeste mensen in de groep zijn types waar ik geen vrienden mee zou kunnen worden zeg maar ... maar ja. Gelukkig gaat degene die ik echt niet mag volgende week weg

En wat ik hier ooit heb gezegd, over faalangst en zo bij creatieve therapie, gebeurt nu ook. Ik vind het heel moeilijk en de eerste paar keren ben ik daar gewoon weggegaan. Ik word gewoon enorm zenuwachtig en dan blokkeer ik. Maar ik ben nu wel steeds aanwezig omdat dat verplicht is.

Maar PMT vind ik dan weer heel leuk. Ben best wel fanatiek altijd.

Er zijn nog wat onderzoeken die ik moet doen vanwege diagnostiek die nog niet is afgerond. Heb een gesprek gehad met de psycholoog over mijn angst voor bacteriën en toen zei ze dat ik aan de criteria voor een obsessief-compulsieve stoornis voldoe. Verder woensdag o.a. een IQ test en nog een gesprek met de psycholoog gepland.
Tot zover mijn update

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 10:05 schreef Spongeboss het volgende:
Nu alweer een maand of twee misschien langer zonder hulpverlening.

Het gaat gewoon hetzelfe ala met hulp. Zal ooit een opleiding moeten doen maar wil geen mensen om me heen. Gezonde mensen begrijpen mij voor geen meter dus ik praat zelden met ze het boeit me geen flikker. Vandaag ben ik een jaartje ouder geworden en de tijd tikt maar in plaats van het vieren van deze dag veracht ik hem. Twee familie mensen komen maar kan niet zeggen dat ze niet kunnen komen ze komen meer voor mijn ouders geen zin om erbij te zitten. Vrienden heb ik niet bepaald maar ik wil ze ook niet zien wat een dag.

Dat klinkt niet zo lekker ...
Had je verwacht dat je je beter zou voelen na het stoppen met hulpverlening?

quote:

Op zondag 4 mei 2014 02:05 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Nee, ik ben op een ander "zijspoor" gezet. Ik ga lange termijn hulp krijgen. Kort gezegd zal ik in de gaten worden gehouden.

Hoe gaat het met jou?

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 10:49 schreef Sylvana het volgende:
Ondanks dat je je verjaardag veracht feliciteer ik je toch met je verjaardag!

Dankjewel.

quote:

Op vrijdag 30 mei 2014 17:10 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat klinkt niet zo lekker ...
Had je verwacht dat je je beter zou voelen na het stoppen met hulpverlening?

Met hulpverlening gaat het even goed als zonder, want met hulpverlening was het vast hetzelfde gegaan als het nu gaat. Geen idee wat ik nu moet dat wel, maar het komt ooit wel goed hoor.... Ik weet alleen niet hoe wie wat hoe, ik kom er niet helemaal uit eigenlijk. Maar goed het komt wel, maar mensen ik heb geen zin in teveel mensen.

Hoi allen,

Vandaag op internet een gratis schematherapie-onderzoek ingevuld (link naar het artikel Belangrijk onderzoek naar onder andere YSQ en SMI en de vragenlijst), omdat ik komende vrijdag een psycholoog zie voor een intake voor schematherapie voor mijn autisme-spectrumstoornis. In de vragenlijst voor het schematherapie-onderzoek zat ook de standaard vragenlijst Assessment of Disorders of Personality-according to the DSM-IV (ADP-IV).

Volgens deze ADP-IV vragenlijst scoor ik ook hoog op de persoonlijksstoornissen schizoïde en obsessief-compulsieve persoonlijksstoornis. Moet ik me ergens zorgen over maken, of zou dit een vertekening zijn van de test, vanwege mijn autisme-spectrumstoornis?