Depressie & Angst #87:

Herkennen jullie dat ook? Dat vage, doffe gevoel dat de depressie terugkomt maar nog niet helemaal doorbreekt? Misschien dat ik er gewoon niet aan wil toe geven of het is een teken dat ik toe ben om te beginnen bij de GGZ

Ik zit in ieder geval niet lekker in mn vel, ik probeer het te negeren en ik hoop gewoon dat ik niet terugval

Edit: en nu ik het heb toegegeven dat het toch niet superlekker gaat kan ik wel janken soms haat ik mn hersenen dat ze zo'n spelletje met me kunnen spelen.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 23:10 schreef Elvi het volgende:
Herkennen jullie dat ook? Dat vage, doffe gevoel dat de depressie terugkomt maar nog niet helemaal doorbreekt? Misschien dat ik er gewoon niet aan wil toe geven of het is een teken dat ik toe ben om te beginnen bij de GGZ

Ik zit in ieder geval niet lekker in mn vel, ik probeer het te negeren en ik hoop gewoon dat ik niet terugval

Edit: en nu ik het heb toegegeven dat het toch niet superlekker gaat kan ik wel janken soms haat ik mn hersenen dat ze zo'n spelletje met me kunnen spelen.

DM enzo

Al wat bekend over de meet?

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 23:10 schreef Elvi het volgende:
Herkennen jullie dat ook? Dat vage, doffe gevoel dat de depressie terugkomt maar nog niet helemaal doorbreekt? Misschien dat ik er gewoon niet aan wil toe geven of het is een teken dat ik toe ben om te beginnen bij de GGZ

Ik zit in ieder geval niet lekker in mn vel, ik probeer het te negeren en ik hoop gewoon dat ik niet terugval

Edit: en nu ik het heb toegegeven dat het toch niet superlekker gaat kan ik wel janken soms haat ik mn hersenen dat ze zo'n spelletje met me kunnen spelen.

Ik had laatst ook dat gevoel, ik hikte echt voor mijn gevoel weer tegen een depressie aan. Ik zit misschien wel in een verder herstelstadium dan de meesten hier, vermoed ik. Maar het volgende heeft me er wel doorheen getrokken.

Het is de kunst is om het jezelf toe te laten dat je je even kut voelt. Het is niet leuk en het werkt misschien niet bij iedereen, maar ik laat dat kutvoelen gewoon even gebeuren en ga bijvoorbeeld eerder naar bed.

Maar zoals gezegd, is dat niet zo simpel en het heeft bij mij ook jaren geduurd voor ik dat trucje een beetje onder de knie begin te krijgen...

Murmeli

Jaaaaaa hier zijn jullie

Mistico: goed zo! Fijn om te lezen

Tegen depressie aanhikken ken ik ook wel ja. De hele winter gedaan
Toegeven dat het toch (ff) niet gaat kan idd lucht geven, zoals bos ook zegt.

En bos hier
Jij gaat echt lekkah he?! Zo tof

Hallo allemaal,
Veel herkenbare verhalen hier.

Ik zit ook al een tijdje met een probleem. Een jaar geleden kreeg ik tijdens het sporten ineens abnormale hartkloppingen en dacht ik dat ik ook nog wat hartritmestoornissen had, maar dat laatste weet ik niet 100% zeker. Enfin, bang & hypochondrisch als ik ben aangelegd, heeft dit geresulteerd in een week of 2 echt bang zijn dat er iets mis met me was. Dit heeft ook tot paniekaanvallen geleid. Nog nooit eerder had ik die gehad. Op zich hadden die geen directe aanleiding.

Nu ben ik een jaar verder en voel ik me gelukkig alweer een stuk beter. Heb inmiddels alweer wekelijks gesport dus ik ben wel weer overtuigd dat mijn hartje goed functioneert. Maar, ik heb wel nog last van lichte paniekaanvalletjes.

Zoals net weer bijvoorbeeld, sta ik in een poolcentrum met een vriend van me en ineens na een uur ofzo beginnen mijn handen licht te tintelen en begin ik meer te zweten. Het valt me meteen op dat dit gebeurt en dan begin ik me zorgen te maken over het feit dat ik een paniekaanval aan het kweken ben. Met andere woorden, ik heb angst voor angst.

Het duurde maar een minuut of 5-10 en toen was het weer over. Vorige week toen ik bij mijn familie was kreeg ik ook zo'n moment.
Waar komt dit nou vandaan? Ik ben op zich niet bang ofzo, maar het gebeurt de laatste tijd wel zo af en toe en dan alleen in sociale situaties of als ik buitenshuis ben.

Ik ben op zich niet mensenschuw ofzo, kan goed praten. Maar ik ben me continu zo overal bewust van. Heeft het daar misschien mee te maken? Ik bedenk me altijd wat voor dingen er fout kunnen gaan. Het komt denk ik echt doordat ik bang ben om een paniekaanval te krijgen ofzo.

Hoe kom ik hier vanaf... Is dit voor iemand herkenbaar?

quote:

Op zaterdag 15 maart 2014 01:47 schreef hearmeout het volgende:
Hallo allemaal,
Veel herkenbare verhalen hier.

Ik zit ook al een tijdje met een probleem. Een jaar geleden kreeg ik tijdens het sporten ineens abnormale hartkloppingen en dacht ik dat ik ook nog wat hartritmestoornissen had, maar dat laatste weet ik niet 100% zeker. Enfin, bang & hypochondrisch als ik ben aangelegd, heeft dit geresulteerd in een week of 2 echt bang zijn dat er iets mis met me was. Dit heeft ook tot paniekaanvallen geleid. Nog nooit eerder had ik die gehad. Op zich hadden die geen directe aanleiding.

Nu ben ik een jaar verder en voel ik me gelukkig alweer een stuk beter. Heb inmiddels alweer wekelijks gesport dus ik ben wel weer overtuigd dat mijn hartje goed functioneert. Maar, ik heb wel nog last van lichte paniekaanvalletjes.

Zoals net weer bijvoorbeeld, sta ik in een poolcentrum met een vriend van me en ineens na een uur ofzo beginnen mijn handen licht te tintelen en begin ik meer te zweten. Het valt me meteen op dat dit gebeurt en dan begin ik me zorgen te maken over het feit dat ik een paniekaanval aan het kweken ben. Met andere woorden, ik heb angst voor angst.

Het duurde maar een minuut of 5-10 en toen was het weer over. Vorige week toen ik bij mijn familie was kreeg ik ook zo'n moment.
Waar komt dit nou vandaan? Ik ben op zich niet bang ofzo, maar het gebeurt de laatste tijd wel zo af en toe en dan alleen in sociale situaties of als ik buitenshuis ben.

Ik ben op zich niet mensenschuw ofzo, kan goed praten. Maar ik ben me continu zo overal bewust van. Heeft het daar misschien mee te maken? Ik bedenk me altijd wat voor dingen er fout kunnen gaan. Het komt denk ik echt doordat ik bang ben om een paniekaanval te krijgen ofzo.

Hoe kom ik hier vanaf... Is dit voor iemand herkenbaar?

Hoi
Ja, zeker herkenbaar. Vooral het je overal bewust van zijn en allerlei scenario's bedenken (en dan vooral over wat er fout kan gaan). Angst voor de angst regeert hier ook regelmatig
Niet om je iets aan te praten maar puur en alleen ter info; deze klachten heb ik al sinds de puberteit (nu 37). Afgelopen jaar moest ik me melden bij GGZ van m'n werkgever omdat ik uitviel door een burnout en hiervoor behandeld moest worden. Hier is aan het licht gekomen dat ik oa een gegeneraliseerde angststoornis heb.
Ik weet niet of je dat hebt (nogmaals; ik wil je niks aanpraten of je angstig maken) maar je zou hierover een gesprek aan kunnen gaan met je huisarts en indien nodig een doorverwijzing vragen. Met de juiste ondersteuning gaat het hier over het algemeen een stukje beter qua angsten en het me overmatig bewust zijn van mezelf.

quote:

Op zaterdag 15 maart 2014 02:04 schreef minthy het volgende:

[..]

Hoi
Ja, zeker herkenbaar. Vooral het je overal bewust van zijn en allerlei scenario's bedenken (en dan vooral over wat er fout kan gaan). Angst voor de angst regeert hier ook regelmatig
Niet om je iets aan te praten maar puur en alleen ter info; deze klachten heb ik al sinds de puberteit (nu 37). Afgelopen jaar moest ik me melden bij GGZ van m'n werkgever omdat ik uitviel door een burnout en hiervoor behandeld moest worden. Hier is aan het licht gekomen dat ik oa een gegeneraliseerde angststoornis heb.
Ik weet niet of je dat hebt (nogmaals; ik wil je niks aanpraten of je angstig maken) maar je zou hierover een gesprek aan kunnen gaan met je huisarts en indien nodig een doorverwijzing vragen. Met de juiste ondersteuning gaat het hier over het algemeen een stukje beter qua angsten en het me overmatig bewust zijn van mezelf.

Thanks voor je reply. Het maakt mij zelf eigenlijk niet zo veel uit of ik nou wel of geen angststoornis heb. Ik weet van mezelf dat ik me altijd veel te veel zorgen maak over dingen en dat ik me overal ook teveel bewust van ben. Ik kan bijvoorbeeld ook nooit lekker 'los gaan' ofzo. Daarbij heb ik claustrofobie en ben ik ook aardig hypochondrisch. Mijn eigen diagnose is dat ik zeker wel een bepaalde angststoornis heb ja.

Bij mij is het ook begonnen zo na de puberteit. Voor mijn 19e ofzo gaf ik nergens wat om.

Mijn moeder heeft, niet geheel toevallig waarschijnlijk, rond haar 35-40e een schildklierstoornis ontwikkeld waardoor ze ook veel last kreeg van angstaanvallen en vermoeidheid. Krijgt ze nu medicijnen voor want is een gevaarlijke (fysieke) ziekte.

Nou voel ik me op zich prima alleen word ik wel af en toe gek van mezelf. Maar het is pas sinds een jaar dat ik ook daadwerkelijk ook 'lichamelijke' angst heb zonder directe aanleiding. Dat is nieuw.

Wat voor dingen hebben bij jou geholpen dan waardoor het beter gaat?

quote:

Op zaterdag 15 maart 2014 02:08 schreef hearmeout het volgende:

[..]

Thanks voor je reply. Het maakt mij zelf eigenlijk niet zo veel uit of ik nou wel of geen angststoornis heb. Ik weet van mezelf dat ik me altijd veel te veel zorgen maak over dingen en dat ik me overal ook teveel bewust van ben. Ik kan bijvoorbeeld ook nooit lekker 'los gaan' ofzo. Daarbij heb ik claustrofobie en ben ik ook aardig hypochondrisch. Mijn eigen diagnose is dat ik zeker wel een bepaalde angststoornis heb ja.

Bij mij is het ook begonnen zo na de puberteit. Voor mijn 19e ofzo gaf ik nergens wat om.

Mijn moeder heeft, niet geheel toevallig waarschijnlijk, rond haar 35-40e een schildklierstoornis ontwikkeld waardoor ze ook veel last kreeg van angstaanvallen en vermoeidheid. Krijgt ze nu medicijnen voor want is een gevaarlijke (fysieke) ziekte.

Nou voel ik me op zich prima alleen word ik wel af en toe gek van mezelf. Maar het is pas sinds een jaar dat ik ook daadwerkelijk ook 'lichamelijke' angst heb zonder directe aanleiding. Dat is nieuw.

Wat voor dingen hebben bij jou geholpen dan waardoor het beter gaat?

Wederom veel herkenbaarheid
Hier veel lichamelijke klachten, de een nog vager dan de ander. Echt hypochondrisch ben ik niet maar ik maak me regelmatig zorgen om m'n hart en/of bloeddruk. Daarnaast kan ik me helemaal suf piekeren, al is dat afgenomen sinds ik een antidepressivum slik.

Het is hier veel te lang doorgegaan. Ik kon mezelf tot in de eeuwigheid schoppen onder m'n hol geven om door te gaan. Daarbij ben ik opgevoed vanuit het "niet lullen maar doorwerken"-principe. Je kop niet laten hangen en doorbeuken. Tot ik begin vorig jaar (na maandenlange spierpijnen, paniekaanvallen, migraine) compleet instortte en niets anders kon dan janken.
Alles stopgezet (werk, studie, privé) en in een depressie beland. Via de huisarts heb ik een doorverwijzing gekregen naar een psycholoog. Bij hem volg ik therapie in gespreksvorm en zijn diagnoses aan het licht gekomen waarop behandeling is ingezet. Daarnaast volg ik psychomotorische therapie.
Daarbij slik ik antidepressiva waardoor het gepieker en de angst een flink stuk minder is geworden. Alles bij elkaar zorgt ervoor dat ik stapje voor stapje meer aankan.

quote:

Op zaterdag 15 maart 2014 02:22 schreef minthy het volgende:

[..]

Wederom veel herkenbaarheid
Hier veel lichamelijke klachten, de een nog vager dan de ander. Echt hypochondrisch ben ik niet maar ik maak me regelmatig zorgen om m'n hart en/of bloeddruk. Daarnaast kan ik me helemaal suf piekeren, al is dat afgenomen sinds ik een antidepressivum slik.

Het is hier veel te lang doorgegaan. Ik kon mezelf tot in de eeuwigheid schoppen onder m'n hol geven om door te gaan. Daarbij ben ik opgevoed vanuit het "niet lullen maar doorwerken"-principe. Je kop niet laten hangen en doorbeuken. Tot ik begin vorig jaar (na maandenlange spierpijnen, paniekaanvallen, migraine) compleet instortte en niets anders kon dan janken.
Alles stopgezet (werk, studie, privé) en in een depressie beland. Via de huisarts heb ik een doorverwijzing gekregen naar een psycholoog. Bij hem volg ik therapie in gespreksvorm en zijn diagnoses aan het licht gekomen waarop behandeling is ingezet. Daarnaast volg ik psychomotorische therapie.
Daarbij slik ik antidepressiva waardoor het gepieker en de angst een flink stuk minder is geworden. Alles bij elkaar zorgt ervoor dat ik stapje voor stapje meer aankan.

Zo wat heftig. Dan valt het bij mij nog heel erg mee.
Al is het wel herkenbaar, want mijn moeder heeft ook zo'n periode gehad. Bij haar bleek het de schildklier te zijn.

In ieder geval bedankt voor je fijne woorden en ben blij om te horen dat het nu in ieder geval beter met je gaat. Heel veel succes gewenst met het weer omhoog klimmen in ieder geval.
Wat is het toch vervelend om door ons eigen (te grote) brein zo verstikt te worden. Dat is de paradox van het mens zijn denk ik. We kunnen zo veel met ons brein dat we ook de verkeerde kant op kunnen gaan. Dat is op zich ook al angstaanjagend

quote:

Op zaterdag 15 maart 2014 02:27 schreef hearmeout het volgende:

[..]

Zo wat heftig. Dan valt het bij mij nog heel erg mee.
Al is het wel herkenbaar, want mijn moeder heeft ook zo'n periode gehad. Bij haar bleek het de schildklier te zijn.

In ieder geval bedankt voor je fijne woorden en ben blij om te horen dat het nu in ieder geval beter met je gaat. Heel veel succes gewenst met het weer omhoog klimmen in ieder geval.
Wat is het toch vervelend om door ons eigen (te grote) brein zo verstikt te worden. Dat is de paradox van het mens zijn denk ik. We kunnen zo veel met ons brein dat we ook de verkeerde kant op kunnen gaan. Dat is op zich ook al angstaanjagend

Vergeet ik helemaal de meest positieve reden van m'n vooruitgang te melden; sinds een paar maanden een hele lieve en toffe vriend die me volledig in m'n waarde laat en mij vertrouwen geeft!
Vergeetachtigheid, ook zoiets


Heftig is het zeker, dat had ik nooit verwacht. Vaak maak ik er maar een geintje van, zoals "ja, als ik iets doe dan doe ik het gelijk goed!"

Misschien is het voor jouw gevoel bij jezelf minder erg maar je hebt er wél last van/je constateert iets.
Het brein kan strontvervelend tegen je werken ja. Afgelopen jaar tussen al het gesodemieter door met iets vertraging geslaagd voor hbo maar ik kan op het moment amper in goedlopende volzinnen spreken
Tot hilariteit van m'n omgeving omdat er vaak woorden in m'n zinnen zitten die er niet in horen. Gênant soms

Dank je wel!

En nu proberen te slapen, ook een vervelend dingetje hier

Feest!

Krijg net post dat mijn huisartsenpraktijk moet stoppen per 1 april. Mag dus een nieuwe huisarts gaan zoeken. Nou loop ik de deur niet plat bij de huisarts, maar degene die ik de laatste tijd had, vond ik eigenlijk best wel aardig. Had eindelijk meerdere keren achter elkaar dezelfde dokter en durfde dus ook wat meer mijn mond open te trekken.
Nu dus op zoek naar een ander...

quote:

Op zaterdag 15 maart 2014 02:27 schreef hearmeout het volgende:

[..]

Zo wat heftig. Dan valt het bij mij nog heel erg mee.
Al is het wel herkenbaar, want mijn moeder heeft ook zo'n periode gehad. Bij haar bleek het de schildklier te zijn.

In ieder geval bedankt voor je fijne woorden en ben blij om te horen dat het nu in ieder geval beter met je gaat. Heel veel succes gewenst met het weer omhoog klimmen in ieder geval.
Wat is het toch vervelend om door ons eigen (te grote) brein zo verstikt te worden. Dat is de paradox van het mens zijn denk ik. We kunnen zo veel met ons brein dat we ook de verkeerde kant op kunnen gaan. Dat is op zich ook al angstaanjagend

Ga naar de dokter en laat checken of alles lichamelijk in orde is. En een gesprek met een psycholoog lijkt me ook best nuttig. Hier kunnen we veel tips geven, maar we zijn geen professionals natuurlijk.

quote:

Op zaterdag 15 maart 2014 01:47 schreef hearmeout het volgende:
Zoals net weer bijvoorbeeld, sta ik in een poolcentrum met een vriend van me en ineens na een uur ofzo beginnen mijn handen licht te tintelen en begin ik meer te zweten. Het valt me meteen op dat dit gebeurt en dan begin ik me zorgen te maken over het feit dat ik een paniekaanval aan het kweken ben. Met andere woorden, ik heb angst voor angst.

Niks nieuws, hebben veel mensen last van. Vroeger was ik heel erg fanatiek in het proberen te controleren van bepaalde angsten, tot ik ontdekte dat dit niks uithaalde. Als het al iets deed, was het de angst erger maken.

Angst is niks, angst om angst nog minder. Als je gewoon klamme handen en een kloppend hart had, daar niks achter zocht, was er dan iets mis? Laat die angst gewoon zijn, doe er niks mee. Label het niet als 'goed' of 'slecht', het is gewoon angst en het staat compleet los van je. Pad als je gaat denken dat er iets mis is vanwege die angst, dan ga je mee in de gedachte, 'wordt' je de angst en ga je er in geloven. Voel de angst, accepteer het en sta er los van. Het is slechts een constructie van de geest op basis van een gebeurde of geanticipeerde situatie. 9 van de 10 gevallen is er geen sprake van een fysieke dreiging en wordt de angstaanval enkel veroorzaakt door het meegaan in de angst om er een te krijgen.

Oh jee. Blijvende seksuele stoornis door antidepressivum.

Das toch niet zo'n fijn nieuws. .

quote:

Op zondag 16 maart 2014 12:56 schreef Detroit het volgende:
Oh jee. Blijvende seksuele stoornis door antidepressivum.

Das toch niet zo'n fijn nieuws. .

Hmmm, Ik geloof dat er een kwartje valt hier

quote:

Op zondag 16 maart 2014 14:27 schreef seasushi het volgende:

[..]

Hmmm, Ik geloof dat er een kwartje valt hier

Ik geloof er eigk niet zo in
Maar bij jou gaat het dus op dat vlak niet zo lekker?

quote:

Op zondag 16 maart 2014 14:49 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ik geloof er eigk niet zo in
Maar bij jou gaat het dus op dat vlak niet zo lekker?

Bij mij wel, maar bij mijn partner, _{en ex-partner} Niet. Voor mij wel weer reden om aan mijzelf te gaan twijfelen

quote:

Op zondag 16 maart 2014 14:49 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ik geloof er eigk niet zo in
Maar bij jou gaat het dus op dat vlak niet zo lekker?

Naja, ik denk dat dit per persoon erg verschillend is. Mijn grootste angst was/is dat ik ook een seksuele stoornis ontwikkel door AD. Bij mij valt het tot nu toe mee. Ik heb nog steeds zin in seks (alhoewel ik op het moment alleen seks met mezelf heb), maar ik vind het wel veel moeilijker om een orgasme te krijgen bijvoorbeeld.

Wat juist zo problematisch is, is dat er geen gedegen onderzoek naar gedaan is, maar er blijkbaar wel veel mensen zijn die sinds ze AD nemen, met dit soort klachten rondlopen. Echt naar .

quote:

Op zondag 16 maart 2014 14:27 schreef seasushi het volgende:

[..]

Hmmm, Ik geloof dat er een kwartje valt hier

Bij mij eigenlijk ook. Bepaalde probleempjes vorig jaar snap ik nu wel. .
Dit vind ik eigenlijk op dit moment het enige bezwaar bij SSRI's. *zucht*

Ik ben nu nog blijer dat ik niet voor de AD ben gegaan

quote:

Op zondag 16 maart 2014 14:55 schreef Elvi het volgende:
Ik ben nu nog blijer dat ik niet voor de AD ben gegaan

Hmm voor mij toch een hele goede periode in mijn leven geweest met 1 bepaald antidepressivum de rest was eigenlijk knudde.

Ik heb vooral gewoon geen zin in sex. Maar dat is goed want ik ben alleen. Als ik wel iemand heb heb ik wel gewoon zin. En het lukt ook wel allemaal geloof ik.

Verder word ik ook onzeker van mannen waar het moeilijk is vooral als ze dan door blijven proberen en ik denk: joh de lol is er nu wel af.
Dit was met mijn ex vaak zo. Niet chill

quote:

Op zondag 16 maart 2014 15:06 schreef Murmeli het volgende:

Verder word ik ook onzeker van mannen waar het moeilijk is vooral als ze dan door blijven proberen en ik denk: joh de lol is er nu wel af.

. Hmm. Volgens mij herken ik dit. Maar dan van de mannelijke kant gezien. . Awkward. .

Maar misschien dat het voor vrouwen anders is, dat die het wel goed vinden zonder al teveel libido te leven als er toch geen sprake is van aanwezigheid van mannen.
Volgens dat artikel konden sommige mannen gewoon niet leven met het totaal ontbreken van libido, met een wrang gevolg.