Schoorl was koud, Schoorl was storm, Schoorl was slagregen. Maar .. we hebben het gedaan!!

Organisatie was jammer, mede door het weer wilde iedereen de sporthal in dus dat was superdruk.
Startvak heb ik 20 minuten gestaan, in een tshirt, het regende en waaide, de mensen om mij heen gaven wat warmte. Was nog 1 kerel in korte broek en een gewoon katoenen shirtje maar verder zag ik alleen maar jasjes om mij heen en lange mouwen.
Maar goed, de stoet kwam in beweging, was blij toe. Na een week relatief rust houden was ik er wel aan toe om wat te gaan rennen!
Hyped het startpunt over, Garmin aan en lopen, beetje warmte maken. Mijn start ging daardoor wat sneller dan gepland maar voelde goed.
Kilometer 2 was ik ook door voor ik het door had. Beetje rechts blijven en wat constant tempo zoeken, dat bleek de eerste kilometers best lastig.
Vooral in km 3 leken we op een pad zo breed als een enkel fietspad geen snelheid te kunnen vinden, sterker nog, mijn tempo moest verplicht weer een min/km langzamer!
Ik kon het de mensen niet kwalijk nemen om dan niet rechts te houden, er was geen rechts of links.
Een enkeling waagde zich naast het pad, maar om nou meteen zeiknatte sokken te lopen zag ik niet zitten.
Ik nam het maar even, er zou zo een klim gaan komen, beetje verplicht krachtsparen dan maar. Toen het klimmetje eenmaal daar was kwam ook weer de ruimte, nu kon ik wat harder maar ging het even niet.
Ik liep daar omhoog alsof ik met mijn benen door de stroop liep, ging gewoon niet harder.
Nu dacht ik dat die klim iets van een kilometer lang zou wezen, maar net ik dacht "best pittig" was ik ook bovenaan gekomen.
En daar ging het ineens lekker. Ik kon met lange passen bergaf, beetje op adem komen terwijl ik toch voor mij een flink tempo aan het ontwikkelen was.
Toen ik zo een kilometer afgelegd had was ik ook weer op adem gekomen, ik kon vlak hetzelfde tempo makkelijk aanhouden.
Het mooiste moment van de race eigenlijk, kilometer 4.5 ofzo, ik kom aan bij zo'n afrikaanse drumband, opzwepende tonen vullen het bos en het parcour. En ineens die slagregen, direct gevolgd door gejuich van de lopers... Je had er bij moeten wezen, maar dat was een spontaan cool moment.
Dus genieten, helemaal toen ik draaide en de wind achter/opzij kreeg. Het parcours bleek meer naar beneden te gaan, kilometer of 6 doorgeknald, harder lopen, mensen inhalen, en voelde miij prima.
Ik wist dat het nog moeilijk zou gaan worden aan het eind, dat het zijn weerslag wel zou gaan hebben maar daar wilde ik op dat moment echt niks van weten, het ging lekker!
En toen inderdaad kilometer 8. De batterij begon hard leeg te lopen. Ik begon meer op mijn klok te kijken, te rekenen. Dit tempo, nog 1.7 km, dit tempo nog 1.6 km, nog 1.5 km. Daar was weer een klimmetje, verplicht langzamer want lichaam raakte moe, en in mijn hoofd begon het steeds harder te schreeuwen "DOORLOPEN!" En schraapte alles bij elkaar om die laatste kilometer door te komen.
Ik had het gevoel dat onderdelen los begonnen te komen van mijn lichaam, dat ik uit elkaar viel maar wilde door dat schijtweer niet gaan wandelen! Iemand riep "kom op, nog 200 meter!!" ik wist dat hij verkeerd zat, ik moest nog 400 meter. Laatste bocht dan eindelijk, in de verte een witte streep, niet verslappen maar doorzetten. Ik zag alleen maar die witte streep daar in de lucht en liep er uiteindelijk op de laatste nagel er onderdoor. 1:07:35 Eigenlijk een PR want hoefde geen gpx fix te doen.
Lekker gelopen, jammer van die langzame start, zeker een minuut verspeelt daar. Maar mooie omgeving, eigenlijk ook wel geweldig weer gehad want het was heerlijk bikkelen. Niks de mooiweerloper uithangen daar. Modepoppetjes met doorlopen mascara!
Ik ben de Schim. Door de angstige stad ren ik. Door het eeuwige lijden vlucht ik weg.