Depressie & Angst #79: Waar de dagen langer worden

quote:

Op woensdag 1 januari 2014 23:58 schreef Miniem het volgende:
laat maar zitten.

Nee, ik laat het niet zitten
Ik herken je gevoel te goed om niks te zeggen
Wat ik zou doen is vragen wat ze met die opmerking bedoelde. Gewoon zo vragen, even de emoties erbuiten laten. Als ze dan doorvraagt kan je altijd nog zeggen dat het op jou heel rot overkwam wat ze zij, maar dat je graag wil checken of je het misschien verkeerd had opgevat.

Met de vraag zo stellen kan je haar namelijk niet tot last zijn, maar ben je juist aardig omdat je ervoor open staat om je eigen reactie ter discussie te stellen. Zo goed als iedereen reageert daar goed op, is mijn ervaring.

Mocht ze dan toch raar reageren dan kan je ook gewoon zeggen van joh ik val je niet aan ofzo, ik stel gewoon een vraag.

Succes!

quote:

Op donderdag 2 januari 2014 09:10 schreef zomertje het volgende:
Ik heb ervaren dat over dingen praten met mensen toch vaak helpt. Als je uitlegt hoe dingen zijn overgekomen bijvoorbeeld. Dan blijkt het vaak heel anders bedoeld. En het lucht op om erover te praten.

Dit dus eigenlijk
Ik spuit 11-de weer eens hihi

Gelukkig nieuw jaar

quote:

Op donderdag 2 januari 2014 09:36 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Dit dus eigenlijk
Ik spuit 11-de weer eens hihi

Je legt t wel mooi duidelijk uit
Vaak zitten de emoties in de weg bij het reageren op wat mensen zeggen.

Pff, het is toch knap lastig om te herstellen van overspannenheid/burnout en gerelateerde angstklachten.

De laatste weken ging het lekker. Ik merk dat door mezelf moed in te praten en realistisch naar mijn situatie te kijken, ik het angstige gevoel geheel kwijt kan raken en me echt super top kan voelen! De laatste dagen ging het echter minder, ik was wat gespannen na een reeks studiewerk en meteen ging de twijfelmachine in mijn hoofd weer draaien. Kan ik straks wel stagelopen? Druk ik mezelf in een terugval door die stap te nemen? Vannacht het grootste deel klaarwakker gelegen van het piekeren. Meh.

Inmiddels heb ik mezelf wat gekalmeerd. Ik weet ook dat ik de bronnen van mijn overspannenheid heb herkend en aangepakt, rust heb genomen en stapsgewijs mijn studie weer heb opgepakt. Als ik kijk naar wat ik nu doe, qua studie en werk, dat had ik in de zomervakantie niet durven dromen. Toch is er altijd de angst dat ik nog iets fout doe, dat ik een te grote stap neem, wat nu het geval is met mijn stage. Gek genoeg merk ik ook dat ik veel meer kan wanneer ik niet al mij energie kwijt ben aan piekeren. Ik probeer sterk en positief te zijn en mezelf veel te herinneren aan het feit dat ik gewoon goed bezig ben.

quote:

Op woensdag 1 januari 2014 20:20 schreef kuolema het volgende:

Nou het kan ook heel ontladend zijn. En anders is het lekkere spanning

Ik doe het al niet eens met mijn vriend, laat staan met 'vriendinnen'

Ik meld me even. Ik weet niet of ik me gewoon aanstel of dat er meer aan de hand is. Vorig jaar verhuisd, sinds de zomer gerommel met werk, dat werd in oktober erger, heb sinds november huilbuilen. Kennis overleden, helemaal alleen thuis de hele dag, snak naar sms'jes van vrienden en familie maar iedereen is druk en gestrest en ik wil ook niet de hele tijd anderen tot last zijn. Heb ondertussen ook geen zin (en geld ) meer om wat leuks te ondernemen. Er is een vriendin die me nog sms't en vraagt hoe het met me gaat. Voel dat ik me steeds meer terugtrek. Heb net een dag in bed liggen rotten omdat er toch geen reden was om eruit te komen. Zit nu ook heel charmant in m'n huispak. M'n vader komt zo wat brengen en ik hoop dat ik niet meteen begin te janken als ik hem zie. Ik word echt krijsend gek en ik weet niet of dat komt door m'n werk (of het gebrek eraan) en problemen met betalen van hypotheek, maar ik ben nu ook niet in staat om opgewekt en optimistisch te gaan solliciteren, als ik al een vacature vond.
Nou ja, niet quoten, misschien haal ik het zo weer weg.

En flikker op met die dm's.

CL
Meid wat kut geen/weinig werk hebben is ook gewoon kut, ik zou tegen de muur omhoog kruipen denk ik.
Misschien toch proberen jezelf niet teveel als last te zien voor je omgeving? En wel afentoe bij ze uithuilen? Is misschien iets wat je niet van jezelf gewend bent om te doen, maar ook jij hebt recht op steun als je ff niet lekker in je vel zit....
Sterkte meis en knuffel

CL
Dat is wel fucked up, herken je gevoelens wel. Je zoekt/wil contact met mensen maar het lukt maar niet om dat te krijgen zo te lezen.
Zorg in ieder geval dat je je niet teveel terugtrekt, want het wordt dan steeds lastiger om eruit te komen

M'n vader ligt er ook wakker van dat ik geen werk heb, dus ik durf het er niet over te hebben. Hij vraagt of ik nog opdrachten heb, ziet aan de briefjes bij m'n pc van niet (ik had eerst altijd het hele bureau vol post-its hangen, nu is het leeg), dus ik durf niet toe te geven dat ik gek word. Ik heb al een paar zondagen bij m'n ouders doorgebracht, die mensen willen ook hun rust en eens samen dingen doen, alle kinderen zijn ein-de-lijk het huis uit. M'n moeder doet m'n was de afgelopen paar weken omdat m'n wasmanden uitpuilen. Ze is begin 2013 opgenomen geweest vanwege hartklachten, ze moet het rustig aandoen. Ik wil haar ook niet te veel belasten. Maar nu vreet ik mezelf gewoon op. Ze kunnen ze niet meer helpen dan nu.

Ik zit alleen heel zielig te doen, ik loop m'n huis al op te ruimen met het idee dat ik het zo weer in de verkoop moet zetten. Dat ik m'n huisdieren weg moet doen. Bij m'n vorige huis ben ik ook na nog geen jaar weggegaan omdat k me er niet veilig meer voelde na meerdere inbraken en nu zit ik hier ook al niet lekker meer. Dat huis hangt als een molensteen om m'n nek. En de auto ook, het is m'n enige beetje vrijheid maar goed, ik kom toch amper de deur meer uit denk ik dan, kan hem net zo goed wegdoen, scheelt een hoop geld. Televisie eruit. Ik durf ook geen boodschappen meer te doen.

Ik raak ook helemaal van slag van berichtjes op FB van collega's, van nieuws over de economie. Ik analyseer alles. Het gaat gewoon even niet lekker.

Ik heb hiervoor thuis/onderhuur en antikraak gewoond, paar maanden hier, paar maanden daar. Had gehoopt eindelijk ergens te kunnen blijven, een eigen plekje, maar dat is me blijkbaar niet gegund. Ik had eerst nooit problemen met eenzaamheid, vond ik juist heerlijk. Ik kon er juist niet tegen als ik elke avond al iets had afgesproken, dan had ik echt behoefte aan een weekendje niks. Nu is het andersom.

En ik kreeg een DM die ik aanzag voor een foute versierpoging, sorry.

quote:

Op donderdag 2 januari 2014 11:48 schreef CherryLips het volgende:

Denk dat je met je pa wel over je werk kan hebben. Al is het enkel zodat je het er met iemand over kan praten. En wie weet kunnen jullie samen eens kijken naar mogelijkheden of nieuwe inzichten ofzo.

Denk dat je ma liever hebt dat je haar belast met zaken (emotioneel/praktisch) dan dat ze erachter komt dat je het allemaal niet red in je eentje / je kut voelt.

Wel jammer dat je je niet goed voelt in je eigen huis. Dat is toch de plek waar je je veilig en lekker moet voelen.
Stel je verkoopt je auto.. wat zou je dan met dat geld gaan doen? Gebruiken voor contacten met vrienden of is het een reden dat je nog meer thuis zal gaan zitten?

Waarom durf je geen boodschappen meer te doen?

Je zit even down, geen werk, leest berichten dat het met de economie slecht gaat en dat heeft blijkbaar direct invloed op jou en je leven/werk, logisch dat je daar dan even van slag raakt. Misschien een optie om die berichten uit te zetten / gelijk te verwijderen? Doe ik altijd met berichten die ik niet interessant vindt of niet wil lezen (omdat zij wel een leven hebben en ik niet bv)

Vond je het misschien fijn dat je zovaak verhuisde toen je antikraak woonde?

Mensen veranderen, en nu je zo weinig doet wil je juist wat doen. Vroeger had je het druk en wou je juist rust. Ergens een middenweg in zien te vinden zou fijn zijn voor je.

Ouwe rasflirter, die magnetronkoffie!

Opkroppen is zeker niet goed, huilbuien kunnen best opluchten. Net als een goed gesprek. De economie zou juist weer een beetje moeten gaan aantrekken de komende tijd, ik hoop dat t echt zo is.

quote:

Op woensdag 1 januari 2014 18:37 schreef Gray het volgende:

[..]

Wacht het maar geduldig af, jij.

De 10e ben ik overigens in de buurt, ff meeten? Ik heb nog een cursus van je tegoed.

10 Januari ff meeten? Kan evt. een dagje eerder misschien? Of dagje later? Of had je weer een namiddag in gedachten?

quote:

Op donderdag 2 januari 2014 18:34 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

10 Januari ff meeten? Kan evt. een dagje eerder misschien? Of dagje later? Of had je weer een namiddag in gedachten?

Dat laatste.

quote:

Op dinsdag 31 december 2013 09:39 schreef Cue_ het volgende:
Ouders van '55 / '56 en zelf uit '86

Ik ook zo iets

Ik ga denk ik mn afspraak voor maandag afzeggen

Ik heb echt geen zin om om half 8 's avonds nog daarheen te gaan. En ik weet bovendien niet zo goed wat ik nu met haar moet bespreken

quote:

Op donderdag 2 januari 2014 14:32 schreef Gray het volgende:
Ouwe rasflirter, die magnetronkoffie!

Does not compute.

quote:

Op donderdag 2 januari 2014 11:48 schreef CherryLips het volgende:
M'n vader ligt er ook wakker van dat ik geen werk heb, dus ik durf het er niet over te hebben. Hij vraagt of ik nog opdrachten heb, ziet aan de briefjes bij m'n pc van niet (ik had eerst altijd het hele bureau vol post-its hangen, nu is het leeg), dus ik durf niet toe te geven dat ik gek word. Ik heb al een paar zondagen bij m'n ouders doorgebracht, die mensen willen ook hun rust en eens samen dingen doen, alle kinderen zijn ein-de-lijk het huis uit. M'n moeder doet m'n was de afgelopen paar weken omdat m'n wasmanden uitpuilen. Ze is begin 2013 opgenomen geweest vanwege hartklachten, ze moet het rustig aandoen. Ik wil haar ook niet te veel belasten. Maar nu vreet ik mezelf gewoon op. Ze kunnen ze niet meer helpen dan nu.

Ik zit alleen heel zielig te doen, ik loop m'n huis al op te ruimen met het idee dat ik het zo weer in de verkoop moet zetten. Dat ik m'n huisdieren weg moet doen. Bij m'n vorige huis ben ik ook na nog geen jaar weggegaan omdat k me er niet veilig meer voelde na meerdere inbraken en nu zit ik hier ook al niet lekker meer. Dat huis hangt als een molensteen om m'n nek. En de auto ook, het is m'n enige beetje vrijheid maar goed, ik kom toch amper de deur meer uit denk ik dan, kan hem net zo goed wegdoen, scheelt een hoop geld. Televisie eruit. Ik durf ook geen boodschappen meer te doen.

Ik raak ook helemaal van slag van berichtjes op FB van collega's, van nieuws over de economie. Ik analyseer alles. Het gaat gewoon even niet lekker.

Ik heb hiervoor thuis/onderhuur en antikraak gewoond, paar maanden hier, paar maanden daar. Had gehoopt eindelijk ergens te kunnen blijven, een eigen plekje, maar dat is me blijkbaar niet gegund. Ik had eerst nooit problemen met eenzaamheid, vond ik juist heerlijk. Ik kon er juist niet tegen als ik elke avond al iets had afgesproken, dan had ik echt behoefte aan een weekendje niks. Nu is het andersom.

En ik kreeg een DM die ik aanzag voor een foute versierpoging, sorry.

Heftig verhaal CL, en ook heel herkenbaar.
Het hebben van geen zekerheid qua werk/geld is echt slopend.
Wat ik je wel mee wil geven is, blijf in gesprek met je ouders, of eventueel vrienden/bevriende ondernemers die je als klankbord kunt gebruiken.
Meeste kunnen zich wel inleven in je situatie, en jij moet het toch kwijt.
Het is ook niet iets waar je je voor hoeft te schamen ofzo.

En wat betreft de betalingsproblemen, blijf ook in gesprek met de instanties, vaak zijn er wel regelingen te treffen.
En er zijn in veel gemeentes regelingen voor bijzondere bijstand voor ondernemers, misschien kunnen zij iets voor je betekenen.

Sterkte in ieder geval.

quote:

Op vrijdag 3 januari 2014 13:47 schreef Elvi het volgende:
Ik ga denk ik mn afspraak voor maandag afzeggen

Ik heb echt geen zin om om half 8 's avonds nog daarheen te gaan. En ik weet bovendien niet zo goed wat ik nu met haar moet bespreken

Ah...ik heb ook geen zin in mijn afspraak maandag....intake bij de fysio van GGZ....niet echt heel veel zin om daar in mijn ondergoed voor die man/jongen te gaan staan

--- --- --- --- --- --- --- ---

Vandaag een (rot) levensjaar voorbij
Natuurlijk was mijn moeder om 00.00 uur de eerste die mij feliciteerde. En 1 van de vriendinnen die al een jaar niks van zich heeft laten horen, heeft zowaar op facebook een felicitatie geplaatst

quote:

Op vrijdag 3 januari 2014 16:23 schreef kvd het volgende:

[..]

Ah...ik heb ook geen zin in mijn afspraak maandag....intake bij de fysio van GGZ....niet echt heel veel zin om daar in mijn ondergoed voor die man/jongen te gaan staan

--- --- --- --- --- --- --- ---

Vandaag een (rot) levensjaar voorbij
Natuurlijk was mijn moeder om 00.00 uur de eerste die mij feliciteerde. En 1 van de vriendinnen die al een jaar niks van zich heeft laten horen, heeft zowaar op facebook een felicitatie geplaatst

Gefeliciteerd, op naar een beter jaar

Wat moet een fysio van de GGZ van je? (ik wist niet dat die er waren...)